Aankomst in de USA

DE EERSTE DAGEN IN DE USA, BALTIMORE EN WASHINGTON

We zijn inmiddels al twee dagen in de USA en hebben, weliswaar in een huurauto,  onze eerste mijlen erop zitten in het land waar we nog een reis van duizenden kilometers voor de boeg zullen hebben.
Op een vertraging van 2 ½ uur na van de vlucht,  veroorzaakt door het uitlopen van onderhoud aan het vliegtuig, is de vlucht goed verlopen. Beiden hebben we de tijd gedood door te lezen in onze Ereader (wat een geweldige uitvinding) naar een film te kijken op het schermpje in onze stoel en te slapen. Dat laatste was met name erg verstandig omdat we pas om 19.15 uur aankwamen op Washington Dulles International. (De tijd in Europa was toen al 23.15 uur)
Gelukkig was de rij voor de douane niet overdreven groot en al snel hadden we een stempel in ons paspoort om een half jaar in de USA te mogen verblijven. Onze bagage was, toen we bij de bagageband aankwamen  al in het zich en zodoende konden we redelijk snel de bus pakken naar het verhuurbedrijf.
Tegen 21.00 uur reden we richting Baltimore. Het stortregende en bliksemde en was pikdonker maar dat weerhield Dick er niet van om gestaag door te rijden en slechts met één omweg, als gevolg van een weg opbreking, arriveerden we rond half 11 (NL-tijd 03:30 uur) bij ons motel in Baltimore.
Na inchecken en onze bagage in de kamer geplaatst te hebben wilden we even wat drinken. Naast het motel was een fastfood restaurant, open tot half 1, dus daar liepen we naartoe.

We konden echter niets bestellen want we kwamen lopend aan. Ondanks aardige en minder aardige woorden lukte het niet iets te kopen ”geen auto, geen bestelling”. Uiteindelijk dropen we af en zijn we verder doorgelopen naar een tankstation wat wel nog drinken wilde verkopen aan gasten die te voet aankwamen.  Gelukkig was de stromende regen opgehouden en konden we het op deze korte wandeling droog houden.
De volgende dag, donderdag 24 maart, is het droog, koud en bewolkt. We ontbijten met bagels, smeerkaas, appel en koffie. Simpel maar voldoende en het smaakt .
Na het ontbijt gaan we op stap met de huurauto. Ik wil graag naar het havengebied van Baltimore om te kijken waar we maandag alle formaliteiten moeten vervullen om onze camper te verkrijgen. Gelukkig werkt onze Hakuna (tomtom) goed en vinden we, dwars door Oldtown Baltimore, direct onze weg naar het gebouw waar de expediteur gehuisvest is.
Daar ik nieuwsgierig ben naar de mensen met wie ik email contact heb gehad, laat ik me, in dit enorme complex, door een postbeambte de weg wijzen naar het kantoor van de expediteur en spreek even met de mensen van Pride International. Die kijken wel even raar op als ik ineens binnenkom vallen en ze snappen er (net als Dick trouwens) weinig van dat iemand van te voren even een kijkje komt nemen.
Vevolgens gaat de reis naar Fort Washington aan de oevers van de rivier de Potomac. Naast een bezichtiging van dit fort, dat deel uitmaakte van de verdedigingswal van forten rondom de stad Washington DC, kunnen we hier de National Parkpas kopen waarmee we de rest van het jaar ieder National park gratis kunnen betreden.

Het is droog en zo nu en dan schijnt er een zonnetje maar er blijft een ijzig koude wind waaien. Toch weerhoudt dat ons niet om rond te lopen, de woeste golven op de Potomac rivier te bewonderen en de twee bevers die hier ook op het terrein rondlopen. We zijn de enige toeristen op dit moment en de vrijwilliger in dit National Park is nog niet op toeristen ingesteld. Het kost dan ook wat moeite om een park pas te verkrijgen en alleen met cash geld krijgen we uiteindelijk zo’n pas.
Inmiddels is het 2 uur en besluiten we weer richting Baltimore te rijden. Dat denken op dat moment ook nogal wat Amerikanen want in file rijden we terug.
Vlak bij het motel zijn winkelcentra die natuurlijk bezocht moeten worden en al snel lopen we gezellig in de winkeltjes rond te kijken. We zien heerlijke eettentjes en halen daar wat eten wat we in ons motel gaan opeten. Het eten ziet er fantastisch uit doch is tamelijk smakeloos en de portionering is (in ieder geval voor ons Europeanen) aan de ruime kant zodat veel niet opgegeten wordt .
Goed voor morgen denk ik nog maar de volgende dag blijkt dat het bakje absoluut niet bestand is tegen de microwave op onze kamer dus dat restant eten gaat linea recta naar de vuilnisbak.
Vrijdag is het weer stralend weer. We moeten wel uitchecken en opnieuw inchecken. Oorspronkelijk hadden we immers 2 nachten geboekt en zouden we vandaag de camper halen maar door de vertraging van de boot lukt dat niet en hebben we drie dagen motel bijgeboekt. Daar er verjaardagen in het verschiet liggen willen we een aantal kaarten posten dus moeten we weten waar zich dat bevindt. Straatnamen weet men hier niet maar ik krijg uitgebreid te horen hoe ik bij het post office moet geraken om de benodigde postzegels te kunnen kopen.
De beschrijving is wat vaag maar al rijdende vinden we toch de aangeduide plek en kunnen de kaarten met zegel op de bus. En dan naar de AAA, de Amerikaanse equivalent van de ANWB, waar we hopen een lidmaatschap op de wegenwacht te kunnen aangaan. Na enig navragen blijkt dat we echt een Amerikaans adres nodig hebben wat we niet hebben dus het lidmaatschap kan geen doorgang vinden. Met alleen een tas afgeladen met campbooks, routebooks en kaarten verlaten we het kantoor en nu maar hopen dat onze camper ons onderweg niet in de steek zal laten.
En dan is het tijd voor een bezoek aan Arlington. De begraafplaats in Washington DC waar alle militairen begraven worden en ook J.F. Kennedy begraven is. Het adres is wat onduidelijk en onze Hakuna heeft duidelijk moeite om de weg te vinden. Dat resulteert in een stop voor het Pentagon. Daar moeten we niet zijn en we manoevreren klaarblijkelijk wat onhandig, want niet veel later staat er een giga grote militaire truck naast ons met de vraag wat we aan het doen zijn. De naam Arlington maakt dat er een lach verschijnt en we keurig de weg uitgelegd krijgen wat niet lastig is want Arlington ligt praktisch naast het Pentagon.
Het is een indrukwekkende plek om rond te lopen. Bij het graf van de Kennedy’s is het ondanks de vele mensen doodstil en de ceremonie ter ere van de uitreiking van de Medal of Honor bij het graf van de onbekende soldaat is indrukwekkend. Na afloop van de plechtigheid lopen we langzaam terug langs de enorme aantallen graven en de bloeiende bomen door naar de uitgang onderwijl bewonderend kijkend naar de skyline van Washington DC en het Washington monument. Het weer laat ons niet in de steek, de zon schijnt en de lucht is staalblauw. De terugreis naar ons hotel verloopt minder soepel. Het lijkt wel of heel Washington in zijn auto op dezelfde weg zit die wij net moeten hebben. Ach, we hebben vakantie dus op een uurtje meer of minder komt het niet, maar leuk is anders.
Zaterdag moeten we Washington vermijden want daar is dan de nationale Marathon dus besluiten we zaterdagmorgen naar Baltimore te rijden en daar rond te gaan kijken. Opnieuw hebben we stralend weer en het is een genot om buiten rond te lopen. Dit keer is het mijn beurt om te rijden want als we straks de camper gehaald hebben zal ik toch met onze huurauto erachter moeten gaan rijden. Het lijkt wel of ik nog nooit gereden heb. Die nare automaat en dan het verlokkelijke uitzicht op het straatleven van Baltimore. Ach ook dit rijden went en na enige tijd heb zelfs ik het gevoel dat ik ook in een automaat kan rijden.
We bekijken het prachtig gerestaureerde Baltimore maar zien ook de verpauperde wijken waar nooit toeristen komen.  Uiteindelijk vinden we midden in de stad een prachtige parkeerplaats die ook nog eens niet te duur is en vandaar lopen we naar het aquarium wat we als rechtgeaarde duikers toch graag willen zien. Het moet een van de mooiste aquaria van de westkust zijn. Het is niet slecht maar waarschijnlijk zijn we teveel verwend door de fantastische aquaria in Kuala Lumpur, Singapore en Bangkok want de “wow” factor ontbreekt bij het rondlopen in dit aquarium. Het is ook niet slecht en ondanks de drukte zijn alle dingen goed te bekijken. Dat is ook een gevolg van de enorme beleefdheid van de Amerikanen. Daar kunnen wij als Europeanen wel een voorbeeld aan nemen. Na 4 uur zijn we wel uitgekeken op alle vissen en gaan we heerlijk door het havengebied lopen in het zonnetje en genieten van het mooie weer en de prachtige schepen die hier aangemeerd liggen. Uiteindelijk rijden we via een omweg terug naar huis. Over een enorm hoge brug met uitzicht op de kaai waar hopelijk morgen de Atlantic Concert zal afmeren.     
Na een heerlijke nachtrust worden we zondagochtend wakker en direkt snellen we naar de computer om te kijken waar de Atlantic Concert is. Hij is al in de baai die  Baltimore met de Atlantische Oceaan verbindt en de verwachting is dat hij tegen 13.00 uur aanlegt.
In tegenstelling tot wat andere toeristen mogelijk doen als ze in de omgeving van Washington zijn, n.l. toeristische attrakties bekijken, besluiten wij een plekje langs de waterkant te zoeken om de aankomst van het schip gade te slaan. We vinden op onze kaart een weg die naar het water leidt en besluiten die bestemming in de Hakuna in te voeren. Het is een park onder de hoge brug waar we gisteren overheen gereden zijn (de Key Bridge). Het is doodstil op de weg en dwars door een slaperig Baltimore bereiken we tegen 09.30 uur het park en zien direct dat er een groot schip op ons afkomt. Het lijkt op de boot van de plaatjes op internet, wat een gevaarte en wat vaart hij snel. Al snel kunnen wel de letters ACL onderscheiden. Het is echt ons schip en het snelt naderbij in een waterig zonnetje. Kou voelen we op dit moment niet alhoewel de temperatuur niet boven de 6 graden komt. Wat een fantastisch gezicht, “Ons Schip”  onder die hoge Key Bridge door te zien varen. Er worden door ons beiden heel wat foto’s geschoten. We zien de boot draaien en aanmeren op de plek die we gisteren al berekend hadden aan de hand van de terminalgebouwen van Dundalk.

We blijven nog even langs de waterkant kijken naar de overkant. Ach het voelt ook wel vertrouwd aan om op een zondagmorgen langs het water te staan. Per slot van rekening brengt onze hobby duiken met zich mee dat we zeer regelmatig op de zondag aan de waterkant staan.

 Voldaan rijden we weg en nu maar hopen dat de papieren morgen op tijd bij de expediteur zijn zodat we morgen middag onze camper in ontvangst kunnen nemen. In ieder geval gaan we maar op jacht naar een gasfles, die we even later bij een Walmart (giga winkel) kopen en vervolgens, het is toch stralend weer geworden, gaan we op zoek naar een geschikte camperplek voor de camper. De eerste camping valt af, de prijzen liggen schrikbarend hoog . Gelukkig biedt een nabijgelegen National Park “Greenbelt”  uitkomst. Er zijn prachtige camper plekken en wat nog belangrijker is, er is ook drinkwater wat we kunnen innemen. Dit laatste is van groot belang want willen we kunnen leven in de camper zullen we wel de beschikking moeten hebben over water en we zijn er al achter gekomen dat er in de buurt geen water bij tankstations te verkrijgen is.
We verblijven nog wat in het prachtige National Park en gaan dan op huis aan. Inmiddels is het rijden in een automaat ook voor mij wat vertrouwder geworden en zelfs het rijden op steile hellingen (die er hier volop zijn) gaat goed met die automaat.  We boffen nog steeds enorm met het weer. Lag er vanmorgen nog sneeuw op de auto en hadden we een bewolkte lucht, inmiddels is alles opgeklaard en genieten we van de heerlijke zon. Alleen de temperaturen liggen nog wat laag maar daar kunnen we ons, met enkele laagjes kleding, goed op kleden.