ALASKA – Valdez en Seward

25 Juni  tot 6 juli 2017 – Valdez en Seward

Het is droog als we ’s ochtends uit Tok vertrekken en terwijl we zuidelijker rijden verschijnt de zon. Wel leuk want naarmate we dichter bij de kust komen wordt het gebergte woester. Ook al is de hoogte slechts 625 meter, toch heersen er hoog alpine condities. Om ons heen liggen sneeuwvelden en gletschers. Om 3 uur zijn we bij Blueberrie Lake waar we besluiten te blijven. Er waait weliswaar een koud windje maar de zon schijnt en de bergen om ons heen zijn mooi, het is hier heerlijk. Helaas neemt na twee uur de bewolking toe en is het toch aangenamer om in de camper te zitten. Onze camper is 7,5 meter lang en dus 70 cm korter dan de vorige, welke ruimte ten koste gaat van de zitruimte maar je kunt er goed met 4 personen zitten en wij hebben genoeg ruimte om beiden met een laptop aan tafel te werken. Natuurlijk is er een toiletruimte met een douche. Wil je die laatste benutten dan moeten we wel eerst het toilet in de bergruimte schuiven. Dat lijkt wat omslachtig maar daar ben je zeer snel aan gewend en het voordeel is dat we een grote doucheruimte hebben. Natuurlijk heb ik veel te veel spullen meegenomen uit Nederland zodat alle beschikbare kastruimte redelijk volgestouwd zit. Dit tot groot verdriet van Dick die het liefst zou zien dat alle kastjes leeg zijn. In oktober als we even naar huis komen zal ik wat spullen mee terugnemen. Laat gaan we niet naar bed want inmiddels zijn we gewend aan het lange daglicht en vallen dus meteen in slaap. Maandag 26 juni zijn alle bergen verdwenen en hangen de wolken om ons heen, weg mooi uitzicht. Doordat er ook al snel druppels vallen besluiten we een camping in het stadje Valdez te zoeken. Met regen is het immers aangenamer om in een centrum te zitten.

Langs de weg naar Valdez zien we onze eerste Grizzly beren. Twee wat jongere beren jagen elkaar na en rollen elkaar om. Natuurlijk worden er de nodige foto’s gemaakt en het is jammer dat ze uiteindelijk in het hoge gras verdwijnen. Het is nog steeds druilerig en niet warmer dan 12 graden als we in Valdez aankomen waar we een mooi en betaalbaar plekje in Bayside RV park vinden. Gelukkig stopt de miezer en kunnen wij droog door het stadje lopen en geocaches zoeken. Gaande de dag trekken de wolken verder op en wordt de majestueuze bergwereld met gletschers zichtbaar. Hopelijk blijft het morgen ook zo, dan gaan we opnieuw een boottocht maken naar de gletschers.

Helaas is het dinsdag niet zulk mooi weer dat het de moeite waard is te gaan varen maar we besluiten desondanks nog een dag te blijven. Kunnen we wat wassen draaien en bij de viskwekerij aan de overzijde van de baai kijken of er al zalmen zijn. Helaas, de zalmentrek is nog niet op gang gekomen dus behalve enkele Bald Eagles is er geen wild te zien. Na 13.000 km over soms zeer slechte wegen zijn onze voorbanden heel erg afgesleten dus gaat Dick de voor- en achterbanden verwisselen waarna we in Anchorage twee banden kunnen vervangen. Daar de wifi op de camping niet echt sterk is lopen we naar de bibliotheek waar we de rest van de middag onderdak vinden, we onze mail checken, Dick kan publiceren en ik aan mijn Engelse vertaling kan werken. Doordat woensdag 28 juni de wolken nog steeds in het dal hangen slaan we de boottocht die we trouwens al tweemaal eerder hebben gemaakt over en verlaten we Valdez.

 

Zodra we de Thompson Pass over zijn trekken de wolken op en verschijnt blauwe lucht en zon. We hebben weer schitterend zicht op de woeste bergwereld om ons heen. Het kustgebergte houdt duidelijk de wolken vast. De weg stijgt en daalt en stijgt en daalt en regelmatig zien we de witte gletschers schitteren.

 

 

 

 

Bij King Mountain State Park stoppen we. Het is mooi weer, er is een aangenaam plekje en een mini postkantoor waar ze lekkere ijsjes hebben. We lopen wat rond want baden in de snelstromende rivier is er niet bij, dit water, rechtstreeks afkomstig van de gletscher is ijs- en ijskoud. De volgende morgen rijden we door naar Anchorage. Dick en Kaye, onze vrienden uit Seward, hebben een adres doorgegeven waar ze goede banden hebben. Na bij Fred Meyer (een heerlijke winkel) boodschappen te hebben gedaan, rijden we naar Muffler City en ja hoor, de banden die onze vriend Dick heeft uitgezocht zijn uitstekend voor onze camper.

 

 

 

Daar inmiddels duidelijk is geworden dat onze luchtvering te lijden gehad heeft van de slechte wegen, in één luchtbalg zit een enorme scheur, wordt ook de kapotte balg van de luchtvering eraf gehaald. Nagegaan zal worden of ergens in de USA een vervangende balg te verkrijgen is. Dat betekent dat we pas tegen 5 uur Anchorage verlaten. Slapen in de stad heeft geen zin want nergens mogen we overnachten, dus rijden we het kleine stukje naar Eagle River campground waar het weliswaar druk is maar desondanks plaats is om te verblijven. Helaas blijft het miezerig en koud dus van buiten zitten of een vuurtje stoken komt niets. Vrijdag 30 juni regent het nog steeds als we opstaan en met laaghangende wolken om ons heen rijden we naar de schitterende Turnagain Bay die diep het land insteekt en waarlangs je rijdt op weg naar Seward. Het is duidelijk laag water want hele stukken baai liggen droog. Rond het middaguur zijn we in Seward waar we hartelijk begroet worden door Dick en Kaye. We zijn heel blij dat Kaye, na heel hard werken aan haar herstel samen met Dick, de gevolgen van de “stroke” 18 maanden geleden, een heel stuk te boven is gekomen.

 

Nadat de camper is neergezet gaan we met z’n vieren een stukje rijden door Seward, we kijken bij de zalmen, enkelen springen tegen de waterval op en zien de haven die gemaakt wordt voor de boten uit de serie “Deadliest Catch”; het scheelt deze schepen enorm veel varen als ze hier gedurende de wintermaanden kunnen blijven in plaats van helemaal naar Seattle terug te varen. Daar het blijft miezeren eten we ’s avonds lekker binnen.

 

 

De gegrilde burgers smaken voortreffelijk. Wij zijn niet de enige gasten van Kaye en Dick. Naast Carl, de huisvriend, die dagelijks mee klust aan boot of antieke auto van Dick, arriveren ook Sandra en Dan en daarna John en Jane. Voor Dick maakt het niet uit dat we nu met zijn achten aan tafel zitten iedere ochtend en avond. Ook al is het buiten niet echt warm, er wordt buiten gegeten. Dan maar een extra laagje erbij.

 

 

Telkens weer weet hij ons te verrassen met verrukkelijke maaltijden die niet zouden misstaan in een sterrenrestaurant. Maar nog belangrijker is de vriendschap die verder groeit. Tijdens het ontbijt en avondeten, wat we praktisch iedere dag in de tuin bij een houtvuur nuttigen is het een drukte van belang doordat we elkaar zoveel te vertellen hebben. Overdag gaat ieder zijns weegs. We gebruiken een paar keer de Subaru van Dick en Kaye om in de omgeving rond te kijken. Sommige plekken zoals de Exit Glacier zijn te ver weg om even naar toe te fietsen.

 

 

Alhoewel ik het al weer vergeten was komt de herinnering aan de wandeling 6 jaar geleden naar de Exit Glacier weer boven als we er rondlopen. Wat is de gletscher een stuk meer gesmolten. Waar we hem 6 jaar geleden nog bijna konden aanraken is hij nu echt honderden meters van ons verwijderd. Omdat we toch ook een beer willen zien rijden we één van de dagen naar de gevangenis waar beren zijn gespot. Tot groot verdriet van het gevangenispersoneel is dit door het Visitor Center rondverteld met als gevolg dat de veel toeristen naar het gevangenisterrein reden om beren te zoeken. Niet echt aangenaam voor personeel als plotseling bij een high security prison talloze auto’s arriveren.

 

Maar wij zien er een Black bear, pal naast de auto zodat we hem goed kunnen bestuderen. Helaas wordt deze op een gegeven moment weggejaagd door een luide sirene. Het kan niet anders dan dat vanaf het gevangenisterrein kwam. Verder vinden we geen beren meer. Seward is een heerlijk stadje aan de voet van het grote Harding Icefield en is met name erg beroemd als op de 4^e juli de Mount Marathon Race wordt gehouden. Zo’n 1500 mensen rennen dan deze 3022 ft (922 meter) hoge berg op en weer af en doen dat in tijden die niet te bevatten zijn. De snelste renners doen zo’n 45 minuten over dit steile halsbrekende traject. De twee keer eerder dat wij hier waren was het mijn wens om ook de berg op te klimmen maar het is er nooit van gekomen.

Maar maandagmiddag 3 july als het weer wat opklaart zie ik mijn kans en terwijl Dick rond gaat lopen in het stadje pak ik mijn rugzak en loop naar de start van de race, niet ver van het huis van Kaye en Dick. Alhoewel ik alleen het eerste stuk wil proberen te beklimmen, steile rotsen die je naar een glibberig pad omhoog voeren blijkt de klim erg mee te vallen en al snel klim ik verder. Niet helemaal in de juiste outfit, ik had shorts aan moeten trekken ipv jeans maar desondanks weet ik goed omhoog te komen op de steile hellingen. Helaas na een laatste blik op Seward ver onder mij, kom ik in de wolken terecht na het “halfway point” zodat je het gevoel hebt in een verstilde wereld te vertoeven. Behalve een enkele renner die ook nog omhoog klimt ben ik alleen. Op het laatste steile stuk net onder de top, vol los gesteente, sluit ik aan bij een andere klimster. Zij is uiteindelijk toch sneller zodat ik boven aangekomen helemaal alleen ben. Ik loop nog een tijdje rond langs diepe kliffen en onder mij sneeuwvelden, maak wat foto’s maar dan (het is inmiddels 4 uur) besluit ik toch af te dalen. Dat kan niet anders dan rennend want het pad voert over een dikke laag zacht gesteente waarover je al schaatsend naar beneden komt. Wat een ervaring. Het wordt even wat spannender als ik bij de waterloop aankom waar je echt over rotsblokken en door het water naar beneden moet klimmen maar uiteindelijk, na 2,5 uur ben ik toch bij de finish. Het is me gelukt het race traject van Mount Marathon te doen. Ongelooflijk hoe iemand dit traject in slechts 45 minuten kan bedwingen. Dick staat met Dan benden te wachten, rond deze tijd had hij me weer terug verwacht en na heerlijk gedoucht te hebben kan ik vertellen hoe het was om op de top van Mount Marathon te staan. Energie heeft het wel gekost want ’s avonds eet ik 3 Halibut taco’s. Alhoewel het ook kan liggen aan de verrukkelijke vers gevangen Halibut die onze vriend Dick werkelijk voortreffelijk heeft bereid.

En dan is het dinsdag 4 juli, Independence Day. Al vroeg worden stoelen en tafels naar de oprit gebracht zodat we op de eerste rij zitten om de renners te zien langs rennen alvorens ze Mount Marathon beklimmen. Uit alle hoeken en gaten van Alaska, maar ook vanuit de “Lower 48” (de zuidelijk van Canada gelegen staten van de USA) zijn mensen toegestroomd of om deel te nemen aan de race of om toe te kijken en aan te moedigen.

 

 

 

 

Het is een spektakel deze atleten, vaak met schitterende lijven, langs te zien rennen. De dag vliegt voorbij want na de junioren, komen de vrouwen en in de middag de mannen. Wat ben ik blij dat ik het traject wat ze afleggen de dag eerder heb verkend. Ik weet nu wat ze moeten doormaken. Doordat het weer steeds verder opklaart kunnen we de gehele dag tot laat in de avond (de zon schijnt nog steeds om half 11) buiten zitten, waarbij het later op de avond wel erg aangenaam is dat ook een houtvuur wordt ontstoken. Daar het kapotte onderdeel van onze gasvoorziening maandag al arriveerde weet Dick tussen de bedrijven door deze ook nog te monteren. En met succes want ons gas werkt weer zonder het te hoeven af te plakken en zonder dat ieder moment onze display met knipperende lichten aangeeft dat er sprake is van een “gasfailure”.

 

Woensdag 5 juli kletsen we bij het ontbijt in de tuin nog gezellig met elkaar na en dan is het tijd om weer afscheid van elkaar te nemen. Onze vriend Dick heeft gebeld met de banden garage maar die hebben geen passend onderdeel voor onze luchtvering kunnen vinden dus rijden we straks naar TrailerCraft een garage van Freightliner om te kijken of zij iets kunnen doen aan onze vering. Alhoewel we gewoon met onze camper kunnen rijden hangt deze aan de achterkant erg laag en willen we eigenlijk geen verre stukken meer rijden. In Anchorage aangekomen vinden we snel de betreffende garage waar men denkt wel wat te kunnen doen. Vrijdag ochtend om 8 uur zijn we welkom.

 

Niet ver van deze garage is een enorme buitensport winkel Cabela’s waar we mogen overnachten (dat we dat niet eerder hebben geweten) en de rest van de middag lopen we rond in de omgeving, checken onze mail bij de naburige Target en zitten in het warme zonnetje. De lucht is staalblauw en de temperatuur is inmiddels opgelopen naar 25 graden.