Arizona, Utah en Nevada

Zaterdag 30 september tot woensdag 11 oktober 2017

Arizona, Utah, Nevada en California

De dagen vliegen om en we zijn al weer bijna 5 maanden op weg, rondtrekkend dwars door de USA en Canada. Onze camper is ons thuis geworden. Ondanks het feit dat we in de omgeving waar we nu rondrijden al eerder geweest zijn zien we toch telkens weer nieuwe dingen. Snel nadat we vertrokken zijn uit Bluff, Utah rijden we Arizona in.

Alhoewel het bewolkt is verdwijnen de wolken gelukkig zodat we de rode rotsformaties waar Monument Valley beroemd om geworden is, beschenen zien door de zon. Opvallend is dat er beduidend minder vuil en glas langs de weg ligt dan voorgaande jaren. Maar er zijn dan ook geen toeristenkraampjes te zien. Na een stop in Kayenta, met een heerlijke Sonic milkshake, rijden we verder tot we langs de weg “Navajo National Monument” zien staan. Natuurlijk rijden we daarnaar toe en dan blijkt dat er ook een (gratis) campground is, dus snel hebben we de camper op een plekje neergezet. We lopen naar het Visitor Center, bekijken er de film van het monument en wandelen dan de trail naar een overlook vanwaar je één van de drie cliff dwellings kunt zien. Het zijn deze cliff dwellings waar deze plek de status van National Monument aan te danken heeft. Er blijkt ook een wandeling naar de cliff dwellings te zijn, morgen om 10 uur, en daar ik daar graag naar toe wil schrijf ik me in. Dick laat zijn beurt voorbijgaan. Hij heeft nog steeds last van zijn enkel die hij bezeerd heeft en de wandeling is steil omlaag de canyon in.

 

Alhoewel overal in dit monument enorme borden staan dat het verboden is om Pinons te verzamelen, zaden van de Pine trees die overal groeien, trekken de Natives (indianen) zich daar niet zo veel van aan zodat als we eind van de middag lekker buiten zitten, genietend van de natuur, we voortdurend auto’s met 5 tot 6 indianen zien rondrijden, ze stoppen en groepjes stappen uit om deze zo begeerde zaden te verzamelen. Het is alleen niet allemaal voor eigen gebruik zoals we vanmiddag in Kayenta hebben ontdekt waar voor een klein zakje met deze zaden 5 dollar werd gevraagd. Nu ja dat was in ieder geval beter dan de stoet indianen die daarna voorbijtrok en om geld bedelde. Nog lang nadat het donker is rijden er auto’s rond en horen we stemmen maar we slapen diep en hebben er niet zoveel last van.

 

Zondag staan we bijtijds op want ik wil niet te laat bij het Visitor Center zijn. Het is slechts 5 minuten lopen dus ik ben er 50 minuten te vroeg maar dan om 10 uur arriveert de ranger en met zijn vieren lopen we de steile helling af naar de vallei. Regelmatig staan we stil waarbij de ranger, een Navajo indiaanse, ons vertelt welke kwaliteiten de planten om ons heen hebben, maar ook wordt ons een inkijkje gegeven in het leven van de hedendaagse Navajo indianen. Na een uurtje afdalen arriveren we bij de cliff dwellings. Tot mijn spijt mogen we niet tussen de ruines doorlopen maar wel staan we er vlakbij en horen de verhalen van de Anazasi die hier tot 1300 leefden en daarna, waarschijnlijk als gevolg van een langdurige droogte, alles achter lieten en verder trokken. Het is indrukwekkend om de ruïnes van vlakbij te zien. Uiteindelijk wandelen en klimmen we weer omhoog. Ieder op zijn eigen tempo en dat kost best wel wat kracht dus het is beter dat Dick niet is meegegaan. Om 13:00 uur sta ik weer boven en rijden we meteen door naar Page waar we Glen Cayon National Recreation Area inrijden.

 

Onze vrienden Riley en Karen, vrijwillers in dit park, moeten hier ergens hun camper hebben staan en ja hoor rond 3 uur zien we een camper en auto die ons bekend voorkomt en als we de weg indraaien blijkt het inderdaad de woonplek van Riley en Karen te zijn. Ondanks het feit dat we elkaar 3 jaar geleden voor het laatst hebben ontmoet in Big Bend National Park voelt het alsof we elkaar gisteren nog gezien hebben. Er is veel te vertellen en de tijd vliegt. Het aanbod van Riley en Karen om mee te genieten van een heerlijke stuk vlees (er zitten slechts twee van deze stukken aan een koe) wat Riley op de gril bereidt, kunnen we niet afslaan en even later genieten we gevieren van een heerlijke maaltijd en gezelligheid.  Rond half 8 nemen we afscheid van elkaar. Wij rijden naar de parking van Walmart in Page, 12 km verderop en zullen morgen dichterbij een plekje op de campground zoeken.

 

En we hebben geluk want maandagochtend is er voldoende plek op het dry-camp gedeelte van Wahwaep campground, slechts 3 km van Riley en Karen. Nadat we in Page onze kleding gewassen hebben, echt nodig na 9 dagen en inkopen gedaan voor de maaltijd van vanavond rijden we naar ons plekje op de campground. Overal hangen de vlaggen halfstok. Er blijkt een afschuwelijke schietpartij geweest te zijn in Las Vegas vanuit een casino. Als we op de camping arriveren, waar wifi is, zien we veel app-jes en mailtjes van ongeruste vrienden en dus beantwoorden we ’s middags onze mail. Het lukt Dick ook om te publiceren en dan arriveren Riley en Karen. Even kunnen we nog buiten zitten maar al snel moeten we toch naar binnen omdat er een koude harde wind staat en je buiten bijna bevriest. Alleen Riley en Dick blijven buiten bij de grill waar het vlees op bereid wordt. Eten doen we lekker binnen. Het lukt net met zijn vieren alhoewel het wel wat krap is. Na nog lang napraten nemen we ’s avonds afscheid van elkaar. Het is een heerlijk plekje en we zullen hier morgen ook nog vertoeven. Slechts één nadeel heeft het en dat is dat de tijdszone dwars over de campground loopt dus we weten momenteel niet welke tijd het is. Ach morgen zien we elkaar toch wel en of dat dan 4, 5 of 6 uur is, maakt niet uit.

 

Ook dinsdag 2 oktober is de lucht weer staalblauw maar de wind blaast nog erg koud dus in de ochtend komt de temperatuur niet boven de 10 graden. Gelukkig warmt het in de loop van de dag wel op zodat ik, buiten in het zonnetje zittend, aan mijn vertaling kan werken. Dat kost toch altijd meer tijd dan ik dacht zodat we uiteindelijk de gehele dag bij de camper blijven.

 

Dick schilt de laatste appeltjes uit de boomgaard in Fruita en demonteert ook onze kapotte koplamp. Rien wil namelijk graag weten wat het exacte nummer is zodat hij kan uitzoeken waar deze lampunit te koop is. Wat is het heerlijk om vrienden in Nederland te hebben die deze moeite voor je doen. Hopelijk kunnen we eind oktober een nieuwe lampunit mee terugnemen.

 

 

Natuurlijk kijken we ook wat rond in de omgeving.  Het is hier zeker in de zomer erg warm zodat overal waarschuwingsborden in verschillende talen  staan om je erop attent te maken dat je altijd drinken mee moet nemen en ook de moderne tijd heeft zijn entree gedaan in de National parken en recreation area’s want drones zijn niet toegestaan.

Ook praten we met andere kampeerders die alles willen weten van onze camper en het overzetten. Met Riley en Karen is afgesproken dat we vanavond samen pizza eten. Gelukkig gaat de wind wat liggen om 6 uur zodat we buiten kunnen genieten van onze verrukkelijke pizza. Opnieuw hebben we te veel om over te praten zodat we afspreken elkaar eind November weer te treffen. Riley en Karen zijn dan net terug van een reis naar Botswana en Namibie en daar willen we natuurlijk alles over horen. Daarbij zijn het kaas eters en natuurlijk moeten we hen een stuk Old Amsterdam brengen. Woensdag 4 oktober verlaten we, na ons grey- en black water gedumpt te hebben, Glenn Canyon National Recreation Area. Het is de bedoeling dat we direct doorrijden naar Kanab. Maar als we boodschappen doen in Walmart komen we Coby en Peter uit Zwijndrecht tegen die op zoek zijn naar oplaadapparatuur. Hun huurcamper geeft geen stroom en de telefoons en tablets zijn leeg. Dick loopt even mee naar hun camper en vervolgens belt hij via skype met zijn telefoon naar de verhuurder. Het blijkt te helpen want even later is een reset knop gevonden en ingedrukt en is er weer stroom.

 

Het is inmiddels bijna twee uur en dus besluiten we niet meer weg te rijden maar in de buurt caches te zoeken en ook nog even een kijkje te nemen bij Horseshoe Bend, een rotspartij waar de Colorado River in een bocht omheen stroomt. Als de zon hoog aan de hemel staat en je het aan durft om op een randje van overhangende rotsblokken te gaan staan zie je de Colorado rivier schitterend onder je kronkelen. Het is weer warm geworden, zeker 29 graden, als we tussen een enorme mensenmassa in naar dit uitzichtpunt over de rivier lopen. Hele kolonnes Aziaten lopen achter vlaggetjes aan. Maar ze hebben geen angst want zij gaan op de rand van de rots zitten om een blik op de rivier te werpen. Dick en ik zijn niet zulke helden en met moeite kijken we naar beneden. Gelukkig biedt onze fotostick uitkomst en kunnen we toch de kromming van de rivier om de rotspartij fotograferen.

 

Uiteindelijk zijn we, na nog een lange wandeling om caches te zoeken, waarbij opnieuw een Roadrunner ons pad kruist (het blijven grappige vogels) pas tegen 6 uur terug bij Walmart. We eten wat en dan komen Coby en Peter nog even koffie drinken. Tot laat op de avond blijven we met elkaar praten over dit schitterende land. De volgende ochtend rijden we dan toch echt verder. Inmiddels hebben Dick en Riley uitgezocht dat de weg naar “the Wave” alleen geschikt is voor vierwiel aangedreven auto’s of gewone auto’s met een hoge clearance zodat het voor ons geen zin heeft om mee te doen aan de loterij voor een toegangskaartje. Dan zullen we toch echt eerst een andere camper moeten hebben.

 

Dus rijden we naar Coral Pink Sand Dunes State Park, waar we het één na laatste plekje kunnen bezetten. Om bij het state park te kunnen komen passeren we Kanab, een plaatsje gelegen temidden van een schitterend woest berglandschap. Geen wonder dat hier vanaf 1920 veel films werden opgenomen. Er is nog een echte filmstudio, “Little Hollywood”. We kunnen het niet weerstaan hier een kijkje te nemen en zien wat in een film op prachtige huizen lijkt hier een houten schutting is gestut door balken. Slechts voorkanten van huizen werden gebouwd en de jail heeft tralies gemaakt van plastic buizen. We zien, zittend op een regisseur stoel, een documentaire over het maken van films in deze omgeving. Het leeft meer omdat je op dezelfde plek bent. Lang kijken we er rond en maken veel foto’s maar dan moeten we toch echt verder naar ons State Park, 40 km verderop.

Daar het schitterend weer is lopen we wat rond om caches te zoeken en natuurlijk kijken we naar de vele off-road wagentjes die over de zandduinen scheuren.

’s Avonds kunnen we gezellig uitpuffen bij een heerlijk houtvuur. De temperatuur overdag is best aangenaam, 22 graden, maar als de zon onder is koelt het erg af en is het zonder een houtvuur niet echt aangenaam buiten. Dit State Park heeft fantastische douches, warm en met een dikke straal water dus als we vrijdag 6 oktober opstaan douchen we ons niet in de camper. Nadat we heerlijk ontbeten hebben rijden we naar Kanab waar we in de bibliotheek een plaatsje zoeken zodat Dick onze gevonden caches kan loggen. Dat is belangrijk nu de staat Utah voor iedere drie in een district gevonden caches, een souvenir verstrekt. En inmiddels hebben we rond Kanab drie Geo-tour caches gevonden. Onderwijl loop ik wat rond in Kanab, zoek natuurlijk caches en verbaas me over het feit dat op de sportvelden in dit stadje gewoon ballen liggen waar iedereen mee kan spelen. In Nederland zouden deze na een halve dag al verdwenen zijn. Rond half twee verlaten we Kanab. Het is schitterend weer en we hebben geen zin om nog ver te rijden dus blijven we in Pipe Spring National Monument om de camping daar te bekijken. Wij vinden het een prachtige campground, niet duur $ 20,-, weinig mensen, heerlijke douches, wifi, geen bomen en een schitterend uitzicht over de vlakte naar de Noord Rim van de Grand Canyon.

 

We wandelen nog wel wat rond bekijken de boomgaard van Pipe Spring. Natuurlijk kan ik het niet laten om ook nog even de veestapel hier te bewonderen, de grappige kippen, zelfs hun poten zijn bedekt met veren, en de Texan Longhorns. Ondertussen praat Dick met een ranger terwijl hij naast een wagon van de mormonen is gaan zitten die nog naast de vuurplaats staat. Uiteindelijk zijn we eind van de middag terug bij de campground waar we nog heerlijk van de laatste zonnestralen kunnen genieten.

Zodra de zon weg is koelt het direct sterk af maar ’s avonds kunnen we een schitterende sterrenhemel en een nog bijna volle maan bewonderen. Zaterdag 7 oktober viert Dick zijn verjaardag, een bijzondere want hij wordt 70 jaar. Van vieren kun je eigenlijk niet spreken als je slechts met zijn tweetjes bent maar we rijden naar St. George in Utah en hopen dat we daar in de buurt een restaurant vinden waar we vanavond lekker uit eten kunnen. Dick vindt dat er ook een taart met kaarsjes moet komen maar ik heb zo snel geen ingrediënten noch een recept voorhanden (Susan, I miss you) dus kijken we als we in St. George arriveren of daar een taartje te koop is. Ze zijn er wel maar zijn ongelooflijk groot en staan meestal in het teken van Halloween en om Dick nu een taart met spin te geven? Susan had direct een taart gebakken en kaarsjes erop gezet. Dick zal het straks met een muffin moeten doen. Helaas mogen we in St. George niet bij Walmart overnachten en als we naar Washington in Utah rijden blijken daar zelfs overal borden te staan met “No Overnight Parking”. De Walmart medewerker zegt dat niemand zich daar iets van aan trekt en dat de politie zelden optreedt dus wagen we het erop en blijven hier staan.

 

Aan de overzijde van de weg bevindt zich namelijk een Thais restaurant waar we willen gaan eten. Het blijkt een uitstekende keuze want het eten is er meer dan voortreffelijk. Ondanks het lawaai hier, we staan inmiddels met 18 campers op de parking, en enkele vrachtwagens laten hun motor brommen, slapen we goed en worden pas om 8 uur wakker. Doordat we opnieuw in Utah zijn hebben we weer Mountain time. Daar hadden we even geen rekening mee gehouden. Over de US-18 rijden we naar het noorden, het is doodstil op de weg maar dat kan ook komen omdat het zondag is. Terwijl we regelmatig stoppen om een paar caches te zoeken (ook in Washington/ St. George willen we een souvenir halen) zien we verder niets dan eindeloze vlaktes omzoomd door bergketens. Deze hoek van Utah is niet echt bewoond. Om half een rijden we Nevada in, waarbij we direct een uur winnen.

 

Daar het schitterend weer is stoppen we in Panaca, Nevada bij een mooi state park “Cathedral Gorge”. Ondanks het feit dat het morgen, maandag, Columbus Day is en dus een lang weekend, zijn er plekjes in overvloed en op plaatsje 13 zetten we onze camper neer. Nadat ik eerst even achter de laptop ga zitten om weer eens wat te schrijven voor onze website pakken we rond drie uur onze rugzak en GPS om in het park rond te wandelen. Er zijn schitterende rotsformaties en canyons. Tijdens onze wandeling steekt er wel een zandstorm op zodat we, als we twee uur later terugkeren, haast niets meer kunnen zien en bedekt zijn met een laag zand. Maar de wandeling in dit schitterende park was het meer dan waard. Gelukkig heeft ook dit State Park heerlijke warme douches zodat we van zand ontdaan aan tafel kunnen. Op Columbus Day, maandag 9 oktober, is de wind gelukkig wat gaan liggen zodat we de camper wat kunnen afstoffen. Er heeft zich een hele zandlaag op gevormd. Het is wel erg koud geworden en de temperatuur komt niet boven de 10 graden. Nadat we in Panaca, Nevada nog even tanken, de eerstkomende 160 miles zijn er geen tankstations, rijden we het grote niets in over onherbergzaam terrein met grote kale vlaktes, tot we in Crystal Springs arriveren een oase in de “desert”. Hier zijn niet alleen groene vlaktes maar er staan ook enkele hoge bomen. Zo zie je wat water teweeg kan brengen.

 

 

In Crystal Springs begint de Extra Terrestial Highway, ET highway, en deze weg is een walhalla voor geocachers want iedere 160 meter is er wel een cache verstopt. Helaas blijken alle caches filmkokertjes te zijn die onder een hoopje stenen langs de kant van de weg liggen zodat we er snel genoeg van hebben om deze op te rapen. Nadat we in Rachel, enkele huizen in “the middle of nowhere”, gezien hebben dat daar ook overal filmkokertjes tussen de struikjes in de verder kale woestijn verstopt liggen, besluiten we door te rijden naar Tonopah. Met alleen zo nu en dan een stop om een cache te pakken. Na 344 km rijden, heel ver voor ons want normaliter rijden we niet meer dan 160/170 km per dag, stoppen we in het centrum van Tonopah bij een casino waar we op het parkeerterrein mogen overnachten.

 

Dick waagt een gokje in het rokerige en bedompte casino, heel wat anders dan de luxe gokpaleizen in Vegas, wint zelfs 94 credits, wil dan niet innen en vergokt uiteindelijk één hele dollar. Het casino heeft ook een Chinees restaurant en daar het heerlijk ruikt halen we er eten wat we wel in de camper opeten, scheelt ons weer een doggiebag. Alhoewel het redelijk rustig is in Tonopah en op de parkeerplaats van het casino komen er in de loop van de avond enkele vrachtwagens bij staan die besluiten om half drie in de ochtend hun motoren te starten en na zeker een uur warmdraaien rijden ze pas weg. Het maakt dat we niet zo ongestoord slapen als we anders doen maar desondanks worden we wel bijtijds wakker. Dat moet ook wel want ik heb met tante Ank afgesproken dat we gaan skypen. Nu Hannah haar computer weer opnieuw heeft ingesteld doet de skype het gelukkig weer zodat we heel gezellig meer dan een uur met elkaar kletsen. Natuurlijk ook over haar aankomende verjaardag en de gasten die uitgenodigd zijn. Uiteindelijk nemen we afscheid en rijden we verder.

 

We hebben het de afgelopen dagen zo koud gehad, ondanks de staalblauwe lucht en zon, dat we besluiten naar Death Valley te rijden om op te warmen. Helaas is er 2 jaar geleden een modderstroom geweest die Scotty’s Castle bedekt heeft en ook de weg ernaartoe zodat we pas bij Beatty, Nevada het National Park in kunnen rijden. Vanaf 1285 meter hoogte dalen we in ijzingwekkend tempo af waarbij we een schitterend zicht op Death Valley hebben, pas op minus 79 meter stopt de afdaling. Geen wonder dat het hier warm is. Het is kurkdroog dus de adiabatische temperatuurverhoging is bijna 1 graad per 100 meter. Bij Furnace Creek is het 33 graden en slechts één campground is open. Maar er is dan ook voldoende plek. Na enkele rondjes rijden over de campground vinden we een grote plek met veel uitzicht, alleen geen schaduw (de miezerige struikjes geven niet zoveel beschutting tegen de zon) zodat Dick als eerste ons zonnescherm uitzet als we staan. We lopen wat rond in de omgeving en bij de General store, vlakbij het Visitor Center, halen we een lekker ijsje. Gelukkig daalt de temperatuur ook hier als de zon achter de bergen verdwijnt zodat we ’s avonds met lange broek en trui aan buiten zitten. Het is dan nog 24 graden maar het voelt koud na de middagwarmte. Woensdag 11 oktober besluiten we nog een dag te blijven.

 

Nadat we heerlijk buiten ontbeten hebben pakken we de camper en rijden we naar Badwater Basin, de laagste plek in Death Valley, 85,5 meter onder zeeniveau. De zoutvlakte is erg armetierig en we moeten zeker twee kilometer lopen voor we op een wit stukje zout terecht komen. Er wandelen hier gewoon teveel mensen. Daar deze camper 24,5 feet is mogen we eindelijk Artist Palet drive rijden, een smal weggetje wat zich door de bergen kronkelt en schitterend zicht biedt op de verschillende kleuren rotsen in dit deel van Death Valley. Rond 1 uur zijn we terug op de campground waar ik weer achter de laptop ga zitten om een stukje te schrijven terwijl Dick foto’s uitlaadt en koffie zet. Gelukkig waait er een windje waardoor de temperatuur iets minder heet aanvoelt. Het is 33 graden. Opgewarmd zijn we zeker.