CALIFORNIA en OREGON

California en Oregon, 4 november tot 13 november 2017

We hebben heerlijke, maar ook drukke dagen in Nederland. Enerzijds komt dat doordat ik regelmatig bij tante Ank verblijf. We vieren gezellig haar 93^e verjaardag  met vrienden, familie en een uitgebreid buffet. En we rijden bijna ons halve land door om camper onderdelen te halen die mee moeten naar Amerika. Gelukkig hebben we ook nog tijd om Thecla en Thomas te bezoeken. Net voor onze terugkeer heeft Thomas op zijn werk een ongeluk gehad en we willen hem graag persoonlijk spreken en beterschap wensen. Maar ons verblijf in Nederland is eigenlijk te kort.

Breakfast with Apple Pie

Op 4 november maakt de wekker ons al om 3 uur in de ochtend wakker en na een ontbijt met appeltaart die tante Ank ons heeft meegegeven (we hebben verder niets in huis) zitten we om 4 uur in de ochtend in de taxi naar de luchthaven. Naast een tas hebben we een onhandige vierkante doos bij ons met een nieuw dakluik. Natuurlijk kan deze doos niet op de bagageband maar moet deze afgegeven worden bij de Odd Luggage, iets wat niet mogelijk is op dit vroege uur op de zaterdagochtend dus het is maar te hopen dat deze bagage meekomt (iets waar Dick niet aan twijfelt). Na een redelijke snelle reis, we hebben een korte overstap in London en verder spannende films, arriveren we ’s middags om drie uur in San Francisco. Daar we helemaal achterin het vliegtuig zitten stappen we als laatsten uit zodat we aan kunnen sluiten in een rij voor de douane van zeker 500 mensen en als ik dan (als we er bijna zijn) nogmaals van rij wissel, duurt het totaal 1,5 uur voor we ons verblijfsstempel van opnieuw een half jaar in ontvangst kunnen nemen.

On the road with the big box

Voordeel is wel dat we onze bagage, ja ook onze vierkante kartonnen doos, meteen van de bagageband kunnen plukken. Ondanks het feit dat we kaas, drop en koekjes bij ons hebben (natuurlijk netjes aangegeven) hoeven we dit keer niet door een extra inspectie met onze bagage en ook de BART trein naar Alameda staat al gereed zodat we uiteindelijk best snel het vliegveld kunnen verlaten. Helaas moeten we wel bijna een half uur wachten op de bus naar de storage zodat we pas om 6.15 uur bij de storage arriveren, het kantoor is inmiddels gesloten. Treila heeft ons gelukkig zodanig geautoriseerd dat we de camper vanachter het hek vandaan kunnen halen en in het donker rijden we naar Antioch. Daar blijkt alleen nog achter de fairgrounds  plek te zijn. Ondanks de kaart die we van de camphost krijgen is het even zoeken in het donker waar we precies moeten zijn maar uiteindelijk vinden we op een stuk grasland een plekje met electra en zetten daar onze camper neer. Helaas is er een stroomstoring bij de Mexicaan zodat we er geen eten kunnen halen maar met wat soep zijn we ook tevreden. Het was wel een erg lange dag door de negen uur tijdsverschil zodat we om acht uur al in ons bed liggen. Helaas zijn we ook vroeg op want de jetlag speelt ons parten maar nu kunnen we zondag 5 november vroeg inkopen doen bij Walmart. Voor vertrek hebben we immers alle eetwaren opgegeten en we moeten nodig fourageren. Dat niet alleen, ook poetsen is nodig want we hebben sporen van muizen aangetroffen. Gelukkig zijn alleen een stuk chocolade en een zakje kruiden aangevreten maar we moeten nagaan of er niet ergens een nest is. Maar het is schitterend herfstweer, windstil met zon en blauwe lucht alleen niet zo warm slechts 18 graden, dus we kunnen alles buiten zetten. Met uitzondering van een handdoek waar gaten in zijn gemaakt (de muizen vonden deze zachte badstof waarschijnlijk zeer geschikt voor een nest) treffen we verder niets aan dus eind van de middag kunnen we weer een schone camper, van muizenkeutels ontdaan, betrekken. Nog steeds is onze Mexicaan niet open dus koken we zelf een maaltijd. De temperatuur is wel ontzettend gedaald ten opzichte van 10 dagen geleden, het is zeker 15 graden koeler. Het wordt echt winter.

Traffic jam to Alameda

Maandagochtend zijn we opnieuw vroeg wakker zodat we ook al vroeg wegrijden. Maar desondanks lopen we snel vast in de file richting San Francisco. Alhoewel we naar het noorden willen zullen we eerst langs de storage in Alameda moeten om het resterende bedrag voor het stallen van onze RV te betalen. Na een rit van twee uur (1 uur langer door de file) begroeten we Treila. We praten best wel lang met elkaar voor we uiteindelijk gedag zeggen en wegrijden. De grootste verkeersdrukte is inmiddels achter de rug en redelijk snel hebben we de San Francisco Bay Area verlaten en rijden we door de Napa vallei, omringt door velden met druiven. Het is opnieuw schitterend mooi herfstweer en de zon doet zijn uiterste best ons de Napa vallei op zijn mooist te laten zien. Helaas heeft de staat Califormie een verbod op wild camperen, noch bij winkels noch bij kerken mag je overnachten dus pakken we ons “Good Sam” boek en zoeken een public campground bij Clearlake Oaks.

View on Clear Lake

Rond drie uur arriveren we op een landtong bij een volledig verlaten campground. Het is een prachtig plekje  aan de rand van het meer zodat, als een bewoner van het ernaast liggende mobilhome park zegt dat zij er geen bezwaar tegen heeft dat we blijven staan als we ons maar wel realiseren dat het niet mag en er regelmatig vreemde figuren vertoeven, we niet lang aarzelen maar gewoon onze camper neerzetten. Helaas is het ondanks de felle zonneschijn te koud om buiten te zitten (het is slechts 11 graden) zodat we de rest van de middag vanuit de camper genieten van de vele watervogels op het meer en onze  boeken. Dinsdag 7 november worden we wakker als de zon net over de bergen verschijnt en de arctische zeerook nog over het meer hangt.

Pellicans in the morning fog

Zodra deze mist wat optrekt kunnen we enorme aantallen Pelikanen bewonderen die klaarblijkelijk gedurende de nacht hier vertoeven. Na een heerlijk ontbijt verlaten we deze schitterende plek en rijden verder naar het noorden. Na vele kronkelige bergwegen komen we in het gebied van de Sequioa Sempervirens oftewel de enorme Redwood Trees die langs de kust van California groeien. Ze zijn de “hoogst groeiende dingen” op aarde. Ondanks het feit dat we deze enorme bomen al verschillende malen hebben gezien genieten we iedere keer van hun aanwezigheid. Het is dan ook schitterend om door de bossen te rijden waar ze zich bevinden. Wat voel je je nietig bij deze woudreuzen die meer dan 3000 jaar oud worden en hoger groeien dan 115 meter. Na regelmatige stops om deze woudreuzen te bekijken en te fotograferen (haast onmogelijk door hun enorme lengte en omvang) arriveren we in Ferndale, een oud Victoriaans stadje.

Historic hotel in Ferndale

Op de fairgrounds is een prachtig overnachtingsplekje. Na wat oude boeken omgeruild te hebben in het kantoor van de Fairgrounds lopen we het stadje in. Het is een aangename wandeling want het zonnetje schijnt maar omdat de temperatuur niet boven de 11 graden uitkomt hebben we wel een warm jack aan.

Het stadje heeft inderdaad oude Victoriaanse huizen en leuke winkeltjes en de rest van de middag brengen we hier door. Pas als de zon bijna onder is (rond half zes) zijn we terug bij de Fairgrounds. Het is een doodstille plek zodat we heerlijk slapen. Helaas laat de zon zich woensdag 8 november niet zien. Een dik wolkendek bedekt de hemel en zo nu en dan vallen er wat druppels regen. Wel jammer want ook vandaag rijden we weer door de Redwoods . Ondanks het feit dat het gaande de ochtend steeds donkerder wordt en er steeds meer regen valt blijft het schitterend om de weg tussen de woudreuzen door te rijden. Wel is het met de vele regen die valt moeilijk om foto’s te maken van de enorme kuddes met Elks die hier vrij ronddwalen. Om half twee arriveren we in Crescent City, vlakbij de grens met Oregon en het regent pijpenstelen. Als blijkt dat we hier op het terrein van Walmart mogen overnachten aarzelen we niet lang maar zetten onze camper neer. We hebben met deze regen geen zin meer om nog verder te rijden. Een goede beslissing want als we terugkomen van wat inkopen doen gaat het enorm hard waaien en verdriedubbelt de regen zich zodat verblijf in onze geparkeerde camper erg aangenaam is. Beter dan met dit enorm slechte weer rondrijden over de kustweg.

Big waves at the Pacific Coast

Gelukkig verbetert het weer iets als we donderdag wegrijden uit Crescent City en als we in Brooking in Oregon arriveren gaat het zonnetje schijnen. Nu kunnen we tenminste genieten van deze schitterende weg langs de woeste Pacific Ocean. Regelmatig stoppen we om naar de woest schuimende oceaan te kijken die op de rotskust te pletter slaat en voor we het weten arriveren we in Florence-Oregon waar we vlakbij de oceaan een plaatsje op een countypark vinden. Alle forest parks langs de CA-101 zijn inmiddels gesloten en door hekken echt niet meer toegankelijk. We zitten de rest van de middag binnen en doen onze administratie. Het blijft gelukkig wel droog alhoewel door de wolken de zon weinig zichtbaar is. Vrijdag 10 november is vroeg in de ochtend de zon nog zichtbaar maar al snel bedekken wolken de lucht. Nadat we lekker ontbeten hebben pakken we de Coastal Highway naar het noorden. We willen namelijk de Cache Across America van Oregon zoeken die iets ten noorden van Florence verborgen ligt. De weg ernaar toe is schitterend en voert grotendeels langs de kust.

Forest view close to CAA cache

Als we bij de bewuste plek zijn waar de cache verborgen is banen we ons een weg door de meer dan manshoge struiken die de berghellingen bedekken. Het valt niet mee om ons erdoor te worstelen en we zijn blij als we op een trail aankomen die door het bos met zijn hoge bomen voert. Onze GPS werkt niet al te best tussen de vele  bomen hier en we zoeken lang zonder iets te vinden. Soms zien we elkaar niet eens door de hoge varens en vele omgevallen bomen. Dan leest Dick de aanwijzingen, komen we erachter dat we geen foto gedownload hebben die ons dichter op de plaats van bestemming zou brengen. We zoeken nu noch vastberadener. Het zal toch niet zo zijn dat we deze cache niet gaan vinden. We hebben er best wel heel ver voor gereden. Uiteindelijk vinden we de cache, gelukkig en kunnen we via een veel toegankelijker route door minder dikke bossages, terug naar de camper. Net op tijd want de lucht boven zee kleurt zwart en nog voor we terug zijn in Florence gaat het stortregenen. Ach we moeten wassen dus zijn de komende paar uur wel onder dak. Met tassen vol schone kleding verlaten we uiteindelijk Florence, stoppen nog wel even bij een boekhandel met used books waar ik zowaar weer 3 exemplaren van de serie Wagons West op de kop weet te tikken en rijden dan terug naar ons countypark Harbor Vista. Het is inmiddels 4 uur en het stortregent maar binnen is het aangenaam en onze boeken zijn boeiend dus we komen de rest van de dag wel door. Zaterdagochtend staan overal vlaggen opgesteld voor de parade van Veterans day. Helaas zullen we die niet kunnen zien want na wat boodschappen bij Fred Meyer rijden we het binnenland in. Na eerst nog wat regendruppels komt al snel de zon tevoorschijn. Wel is het kouder aan het worden maar dat is beter dan voortdurend regen.

Snow during the trip

We klimmen gestaag omhoog naar de west Cascades en bijna boven, we zitten nu rond de 1435 meter, staan we in de sneeuw. Deze sneeuw verdwijnt naarmate we lager komen en in Bend is geen spoortje winter meer te zien. Alleen komt de temperatuur niet meer boven de 8 graden uit. Alhoewel overal borden staan met “No Overnight” zien we bij Walmart toch wat aftandse campers staan en we besluiten het erop te wagen. We staan onder een verbodsbord maar worden niet gestoord noch lastig gevallen en hebben een rustige en ongestoorde nacht op deze parking. En ik heb weer eens de mogelijkheid om ’s avonds rond te neuzen bij Walmart. Ik vind een schitterende kerst outfit dus het was ook een geslaagde winkeltocht. Zondagochtend rijden we bijtijds weg uit Bend, verder naar het oosten toe. Dwars door golvende heuvels met weinig bewoning en weinig verkeer op de weg. Pas vlak voor Ontario wordt het landschap aanlokkelijker als we via een schitterende kloof langs een riviertje rijden. Helaas verliezen we weer eens een uur want plotseling komen we midden in Oregon een bord tegen dat we in “Mountain time” arriveren. We rijden verder dan we van plan waren, in totaal 435 km, zodat we pas eind van de middag in Ontario-Oregon, aankomen. Walmart laat hier ook geen overnachtingen toe en er is geen camper te zien, maar vlakbij de Interstate  84 vinden we een braakliggend stuk land waar vrachtwagens geparkeerd staan. Aan één zijde staan ronkende vrachtwagens maar aan de andere kant is het stil en we hebben een ongelooflijk rustig plekje, slechts een voortdurend toeterende trein geeft wat lawaai overlast. Ik ben echter zo moe dat ik dat niet eens meer hoor. Als we maandag wakker worden is de wereld heel erg klein. Mist hangt als een dikke deken om ons heen en het is ijzig koud. Op de plassen om ons heen ligt een laagje ijs. Nadat we even een uurtje gereden hebben, we zijn inmiddels in de staat Idaho aangekomen, weet de zon deze mist op te lossen en kunnen we genieten van de warme zonnestralen. Wat voelt dat heerlijk na al die kou en regen.

Mountains of potatoes

Over het heuvelachtig landschap van dit zuidelijke Idaho zien we voor het eerst het product waar deze “Potato State” zijn naam aan dankt, bergen en bergen aardappels. We dachten ze nooit te zien want tot op heden kwamen we alleen maar alfa-alfa, mais en uien tegen. Ook dat laatste product wordt hier en in de naburige staat Oregon heel veel verbouwd, jaarlijks komen meer dan 1 billion pound uien van de akkers. Rond het middaguur arriveren we in het kleine plaatsje Bruneau. We moeten even zoeken maar Dick vindt al snel de weg naar Bruneau Canyon.

Geocache Bruneau Overlook

Na enkele mijlen stopt het asfalt en komen we op een onverharde weg. We weten niet of we nog goed zitten maar volgen onze GPS en ja hoor, die brengt ons na zeker 12 km onverhard terrein over steeds smallere wegen naar de Canyon Overlook waar we niet alleen een schitterend zicht hebben op een diepe zwarte kloof maar ook nog eens twee caches vinden waarvan één de cache Across America van Idaho. Onze 5^e staat is binnen. Nadat we weer in de bewoonde wereld terug zijn rijden we nog een 10 minuten tot Bruneau Dunes State park. Op een volledig verlaten kampeer terrein gaan we staan en genieten nog even van de laatste zonnestralen voor om half zes de nacht zijn intrede doet.

Bruneau Sand Dunes Campground

En die nacht is heel erg donker, wij zijn de enigen die op de campground verblijven. In de verste verte is nergens een licht te zien en ook de maan laat verstek gaan, het is echt aarde donker buiten en alleen de sterren blinken hoog aan de hemel. Met recht is dit State Park een “Dark Sky Park.

We zijn wel deze week met onze neus op het feit gedrukt dat het niet allemaal heel gewoon is om samen door dit schitterende land te reizen. Niet alleen kregen van onze buurvrouw Danielle (die nog steeds de post voor ons verzorgd) te horen dat een goede kennis, Ria, is overleden, ook kwam er net een berichtje binnen van Susan dat Mike’s broer Bill, die we drie jaar geleden hebben ontmoet, plotseling overleden is. Op zo’n moment besef je pas goed hoe dankbaar je mag zijn dat je samen zo’n reis mag maken.