Colorado, Utah en Nevada

Zaterdag 9 september tot woensdag 20 september 2017

Colorado, Utah en Nevada

Zaterdagochtend zijn we vroeg op want we willen graag de lopers zien die vanuit Ouray over de bergpas naar Telluride, Colorado rennen. Het is apart om alle renners de bergen in te zien verdwijnen vanuit ons uitzichtpunt op de campground hoog boven het stadje. Het is opnieuw heerlijk weer en we blijven lang na kletsen met Amerikanen die ook kwamen kijken maar gelukkig staan we klaar als Mike ons komt ophalen. De benodigde onderdelen voor Mike’s Jeep zijn niet voorradig in Montrose dus rijden we naar de KOA camground toe waar later ook Jerry en Marianne, vrienden van Mike en Susan, naar toe komen en met elkaar hebben we een gezellige dag, kletsen veel en eten voortreffelijke van de Chili die Susan heeft gemaakt. Wat smaakt die heerlijk. Ik krijg het recept zodat ik dit ook een keer kan maken. Dick is er echter niet gerust op dat mij dit lukt want het is in een slow cooker bereid en die hebben we niet. Het spreekwoord gezelligheid kent geen tijd klopt echt want voor we er erg in hebben is het al weer donker en na met Susan nog even in enkele winkeltjes in Ouray te hebben rondgekeken (de mannen blijven in de jeep kletsen en passen op Penny) worden we rond 8 uur naar onze campground gebracht.

Daar Genie, de zuster van Susan, zo vriendelijk is om morgen de benodigde ingrediënten mee te nemen voor de Potluck (een gezamenlijke maaltijd waarbij iedere gast een onderdeel van de maaltijd maakt) hoef ik zondagochtend niet naar het dorp te lopen. Enerzijds jammer, want dat had ik graag gedaan maar anderzijds geeft het me de gelegenheid weer eens een stukje te schrijven voor de website. En dat is hard nodig want ik loop heel erg achter. Dus snel na het ontbijt installeer ik me achter mijn laptop (natuurlijk in het zonnetje) en ga schrijven. Ondertussen laadt Dick foto’s uit, maakt ramen schoon en kletst met onze camphost. Natuurlijk werpen we ook een blik op het onder ons liggende Ouray en kletsen we wat met onze buren.

Om twee uur komen Susan en Genie ons halen. Het is leuk dat we nu ook Susans zus en echtgenoot David leren kennen. Wat later komen ook Marianne, Jerry, Lee en Susanne, allen met heerlijke gerechten voor de maaltijd die op tafel worden gezet. Hoewel het zwaar bewolkt is en niet echt heel warm, is het nog droog. Even moeten we nog wachten op de ribs en bricketts die David klaarmaakt maar dat is niet erg want het resultaat is voortreffelijk, wat smaakt dit vlees goed.

 

 

We genieten van alle onderdelen van deze heerlijke maaltijd en iedereen die wil kan ook de zeer sterke “echte” Ginger Ale proberen die we bij Bob hebben meegenomen. De eerste slok brandt in je slokdarm en het gezicht wat je dan trekt is vermakelijk, maar als je het lekker vindt is het heerlijk.

Helaas begint het tijdens onze maaltijd wat te regenen. Gelukkig heeft Mike het scherm uitstaan zodat we daar onder kunnen zitten en met een trui aan is het buiten goed uit te houden. We zijn bevoorrecht want we hebben een gezellige avond met elkaar, praten veel over alles en nog wat en genieten van heerlijk eten.

 

 

 

Na ook nog een voortreffelijk dessert van Susan, Angelfood (wat ik echt moet leren maken) nemen we uiteindelijk rond negen uur afscheid van elkaar. Maandag is de lucht weer mooi blauw, alle wolken zijn verdwenen en we mogen weer genieten van de zon. Om 9 uur rijden we weg van onze campground in de bergen en stoppen natuurlijk bij de KOA waar én Mike en Susan én Genie en David verblijven. Na nog even met elkaar gesproken te hebben nemen we afscheid met het vooruitzicht dat we elkaar weer gaan zien. In ieder geval weten we dat we nog twee maal deze reis bij Mike en Susan langs komen. Het lijkt er zelfs op dat we onze camper in december, wanneer we ook weer even naar huis reizen, bij hen voor de deur zullen gaan stallen. En dan rijden we de bergen in, niet via de Milion Dollar Highway die we al deels met Mike en Susan hebben gereden, maar via Telluride.

 

 

Zelfs in de regen is het een schitterende weg die ons dwars door de bergen naar Cortez, Colorado brengt. Daar komen we om 2 uur aan. Wel fijn zo vroeg want nu kunnen we even wassen en ook weer genieten van een, niet te versmaden Sonic milkshake, voor we bij Walmart de nacht doorbrengen. Het geeft ons gelijk de gelegenheid weer eens wat voorraden aan te vullen. Helaas komen er geen andere kleren bij. De wintermode is inmiddels gearriveerd en absoluut niet aantrekkelijk.

 

 

Dinsdag ochtend rijden we bijtijds weg van Walmart zodat we nog voor 10 uur Mesa Verde National Park inrijden en even later een prachtig plekje op de campground bezetten. Ons plaatje “Taken” zit op de paal dus even later kunnen we het park verder inrijden. Na enkele kleine wandelingen komen we bij het museum waar het mogelijk blijkt nog een plaatsje te reserveren op de wandeling van 3 uur naar het Balcony House.

 

 

Naast het Cliff Palace (wat we 6 jaar gelden met Thomas en Thecla bekeken hebben ) is dit één van de plekken van de Pueblo Ancestors die de moeite waard zijn om te bekijken. Vooral het beklimmen van enkele ladders evenals het kruipen door een tunnel om bij deze, tegen de rotswanden gekleefde, ruïnes te kijken lijkt mij leuk. Omdat we nog enige tijd hebben voor het drie uur is kunnen we op ons gemakje verder door het park rijden en andere ruïnes bekijken. De tour met de Indiaanse ranger is erg leuk.

 

 

 

Met een ladder moeten we een steile rotswand opklimmen voor je bij het Balcony house bent. Hoewel deze ruïne kleiner is dan het Cliff Palace is het hier erg mooi en de fysieke uitdagingen van het opklimmen van verschillende ladders evenals het kruipen door een tunnel maken dat ik dit een schitterende plek vindt om te bezoeken. Pas eind van de middag zijn we terug op de campground waar we heerlijk nog even buiten kunnen zitten. Als om 7 uur de zon achter de bergen verdwijnt, is het echt te koud buiten.

 

Woensdag schijnt de zon weer volop en al snel wordt de camper erdoor opgewarmd, niet erg als je bedenkt dat we op 2408 meter hoogte staan. Daar deze campground beheerd wordt door een concessionaris (daarom iets duurder) hebben we wifi en redelijk sterk ook zodat Dick kan publiceren. Dat betekent wel dat hij eerst foto’s moet uitzoeken waar eigenlijk wel wat tijd in gaat zitten. Intussen ga ik ons stukje in het Engels vertalen. Uiteindelijk zijn we de hele dag bezig met onze website, maar dat is niet erg. De belangrijke bezienswaardigheden hebben we nu gezien in Mesa Verde en het zonnetje schijnt volop zodat buiten zitten geen straf is. Eind van de middag heeft Dick gepubliceerd en ook al de Engelse vertaling klaargezet om morgen te publiceren en voldaan genieten we in het avondlicht van de laatste zonnestralen.

 

Natuurlijk kijken we ook even naar de kudde van 9 Mule Deer die over de campground loopt en zich niets, maar dan ook niets, aantrekt van ons mensen. Donderdag 14 september zijn er wat meer wolken maar het is nog aangenaam warm buiten. Nadat we ons black- en grey water gedumpt hebben en natuurlijk, zoals altijd bij een dumpstation, met andere camperaars gekletst hebben en adressen hebben uitgewisseld (we moeten echt naar de kust van Oregon komen) rijden we naar Cortez terug waar we boodschappen doen, postzegels kopen en kaarten posten evenals een (verplichte) stop maken bij een “used bookshop”. Dit laatste niet voor niets want ik vind hier zelfs 4 delen van mijn geliefde serie “Wagons West”. Uiteindelijk rijden we verder naar het westen en iets ten zuiden van Monticello in Utah vinden we in het National Forest een heerlijke campground. Helaas is de lucht zwaar bewolkt en ook is het gaan waaien zodat we al snel binnen zitten.

 

 

Gelukkig maar want begin van de avond gaat het harder waaien zien we de ene na de andere bliksemschicht naar beneden komen, dondert het aan één stuk door en gaat het ook wat regenen. Niet heel erg maar voldoende om niet meer buiten rond te lopen. Vrijdag is het weer opgeklaard en over een “forest road” rijden we binnendoor naar het zuidelijk deel van Canyonlands National Parks, The Needles. Zien we eerst diep onder ons kale vlaktes doorsneden door canyons, al snel rijden we tussen hoog oprijzende kale rode wanden door. Heel imponerend.

 

Na een stop bij Newspaper Rock (een rotswand waar de vroegere bewoners van deze streek hun boodschappen in kerfden) rijden we verder. Steeds meer zien we rotspunten oprijzen in het landschap. Om 10 uur arriveren we bij de campground maar we rijden de verkeerde loop op want overal om ons heen staan bordjes met reserved. Als we enige tijd later loop B inrijden is er ook niet echt veel hoop op een plekje. Gelukkig weet de host dat één plek nog vrij is waar wij zouden kunnen staan en we haasten ons ernaar toe. De gehuurde camper die er staat is nog niet weg maar dat duurt niet lang zodat we om half 11 op het allerlaatste plekje op de campground kunnen gaan staan, te midden van enorme rotsen.

Alle wegen zijn wel besmeurd met zand, steentjes en takken en naast de picknick tafel op ons plekje ligt een laag van tenminste 5 cm met hagelstenen. De regen en wind die wij gisteren meekregen was duidelijk niets vergeleken met het noodweer wat hier heerste. Terwijl een Ranger het zand weg schept wat in de ondergelopen toiletruimte drinken wij koffie, betalen ons plekje en pakken dan de fietsen om het park door te rijden. Het is mooi weer en de afstanden zijn niet zo groot dus fietsen is geen probleem. Het blijkt toch wat zwaarder te zijn als we denken wanneer we door het park fietsen want het is wel erg heuvelachtig en kunnen we op de heenweg nog wel eens afdalen, terugrijdend naar de campground moeten we alleen maar klimmen.

 

 

Dat maakt dat we het tweede deel van het park toch maar met de camper doorrijden. Nu hebben we ook wat meer mogelijkheden om rond te wandelen tussen de woeste rotspunten en langs ijzingwekkende afgronden. Wat een schitterend deel van Canyonlands National Park is dit. Pas eind van de middag zijn we terug bij de campground. Net tijd om wat toastjes te eten en een biertje te drinken voor we de fietsen weer pakken om naar het ranger praatje op de andere campground loop te rijden.

 

Ditmaal gaat het over “Raven”, intelligente vogels die je regelmatig tegenkomt. 3 Pond zwaar kunnen ze best imponerend zijn als ze naast je gaan zitten bedelen om wat voedsel (wat je natuurlijk nooit mag geven).

Net voor donker zijn we terug op ons plekje. Ondanks het feit dat het weekend is (en dus moeilijker om een plekje te vinden) verlaten we zaterdag toch Canyonlands National Park. In Moab willen we kijken of we andere voorbanden kunnen krijgen want deze zijn nu toch wel erg afgesleten. Mogelijk kunnen we ook in Arches een slaapplekje vinden. Als we echter om half 11 bij Arches National Park arriveren, mogen we aansluiten in een dubbele rij van zeker 60 auto’s en na dit even aangekeken te hebben draaien we om en rijden het park uit. Dit heeft geen zin, nergens zal een plakje zijn om te parkeren en het is maar de vraag of we naar Delicate Arch kunnen lopen want gisteren was dat niet mogelijk gezien het noodweer en de overstromingen bij deze Arch. Alle campgrounds in Moab zijn vol, de bandenzaak blijkt geen passende banden te hebben (we moeten maar naar Las Vegas), de forest campgrounds in de buurt zijn tentplekjes en op BLM-land net buiten Arches willen we niet staan dus rijden we door over Interstate 15 naar het westen.

 

Inmiddels hebben we besloten ons schema te laten voor het is en direct naar Las Vegas te rijden om eerst onze voorbanden te vernieuwen. Het is een schitterende weg, 160 km door woest berglandschap zonder enige bewoning, met schitterende rotspartijen en kale bergen. In Salina, Utah stoppen we. Vlakbij de rijksweg vinden we achter een tankstation een rustige campground met ernaast een Mexicaans restaurant. Dat is erg aanlokkelijk dus onze bratworst laten we in de koeling en ’s avonds genieten we van een goede Mexicaanse maaltijd. Het is veel teveel eten, gelukkig krijgen we een doggiebag mee zodat we morgen bij een biertje van een restje Mexicaans kunnen genieten.

Omdat onze vrienden Riley en Karen verteld hebben dat er een serie caches is waarbij in iedere staat een cache verstopt is (Caches Across America) en we vlakbij degene zijn die in de staat Utah ligt (volgens Dick slechts 50 mile omrijden) rijden we zondag over binnenwegen naar Interstate 15. Nadat we vlakbij Fillmore, Utah een stukje over een gravelweg gereden hebben komen we bij de betreffende geocache.

 

 

Hij is makkelijk te vinden en nadat we gelogd hebben, rijden we verder tot onze Hakuna aangeeft dat we binnendoor moeten gaan rijden om in Ceder Breaks National Monument te komen. Het ligt niet ver uit de route naar Las Vegas dus gaan we hier even kijken. Wat niet op de kaart staat is dat we via smalle steile bergwegen met hellingen van 13 % omhoog rijden en omhoog en omhoog tot een hoogte van 3235 meter.

 

Ook deze weg is aangelegd door de werkloze jonge mannen tijdens de grote depressie van 1934 tot 1938. Om ons heen zijn overal skipistes en even later zijn we bij het monument.

Op een steile berghelling naar beneden (726 meter diep) bevinden zich verschillende rotsformaties in de kleuren rood, paars, oranje, geel, roze en wit. Schitterend om te zien. Na enkele foto’s kunnen we een andere weg afdalen (slechts 8%) zodat we onze remmen iets minder hoeven te belasten. De campground bij het Visitor Center is helaas gesloten maar op de berghelling iets lager vinden we een campground in Dixie National Forest.

 

Deze campground is sinds 11 september gesloten maar er is geen hek en we vinden een mooi plekje dus we zetten er onze camper neer en de rest van de middag genieten we van het zonnetje. Helaas is het niet echt warm op deze hoogte, 2600 meter, zodat we wel een hoodie en spijkerbroek aanhebben en als eind van de middag de bewolking toeneemt, zoeken we onze toevlucht naar binnen. Als Dick buiten onze bratworsten klaarmaakt op de grilplaat praten we nog wat met een jong Nederlands stel die alles willen weten van het overzetten van een camper. Dat is toch aanzienlijk aangenamer dan een huurcamper vol met reclame. Uiteindelijk wordt het te koud buiten en gaan we binnen zitten. ‘s nachts slaat voor het eerst in tijden de kachel aan, geen wonder nu de buiten thermometer 6 graden aangeeft. Hoewel de volgende ochtend de lucht staalblauw is en de zon volop schijnt staat de camper nog in de schaduw van een diep dal maar als we in het stadje Cedar City arriveren, komen we gelukkig in de zon en kunnen we wat opwarmen.

 

Door een woest berglandschap rijden we door een stukje Arizona via imponerende kloven en hoge rotswanden naar beneden. Zodra we in de staat Nevada arriveren worden de spijkerbroeken gewisseld voor korte broeken want het is inmiddels 28 graden en dat om 10 uur in de ochtend.

Het is niet ver meer naar Las Vegas waar aan de Boulder Highway zich onze favoriete camping bevindt: “Roadrunner RV Park”. Omdat het seizoen nog niet is begonnen hebben we keuze genoeg voor een plekje en nadat we betaald hebben voor drie dagen (goedkoper dan per dag) rijden we naar Boulder City, naar de Big O Tyres. Net als drie jaar geleden blijken ze de juiste banden te hebben, met voldoende draagkracht en ze kunnen ook nog direct omgezet worden.

 

Voldaan zitten we rond twee uur met nieuwe voorbanden aan een heerlijke Sonic Milkshake en nadat we terug zijn op ons inmiddels snikhete plekje (het is 33 graden) knip ik Dicks haar, fiets even naar een kapper om mijn “lange” haar (nog steeds te kort volgens Dick) te laten knippen en daarna duiken we het verkoelende zwembad in.

Het is geen weer om verder iets te doen dus in de schaduw lezen we tot diep in de avond. Dinsdag 19 september worden we vroeg wakker. Gisteren zijn we weer een tijdszone gepasseerd, het is nu 9 uur vroeger dan in Nederland en we zijn nog niet gewend aan de Pacific Time. Maar vroeg opstaan geeft wel het voordeel dat het nog koel is.

 

 

Vandaag is het schoonmaakdag. Geen overbodige luxe als je al meer dan 4,5 maanden onderweg bent. Niet alleen ons tapijt wordt gepoetst ook de hele garage wordt leeggehaald en buren vragen of we gaan verhuizen. Natuurlijk worden er ook wassen gedraaid, geen straf als je bedenkt dat de machines slechts 1 dollar vragen. Tegen 4 uur is alles schoon, ons natte, gepoetste tapijt weer droog en alles ingeruimd en kunnen we heerlijk afkoelen in ons zwembad. Om 6 uur lopen we naar Sam’s Town, een hotel en casino waar een lekker buffet is. Mijn gok pasje wat ik drie jaar geleden heb gekregen is nog nooit gebruikt is om te gokken, geeft ook nu weer een fikse korting op het buffet waar we even later van genieten. Natuurlijk eten we veel te veel (er is ook zoveel keuze) zodat het goed is dat we na afloop nog een kwartier moeten lopen voor we weer bij de camper zijn. ’s avonds koelt het af naar 25 graden en buiten zitten is erg aangenaam. We zijn echt in een grote stad. Overal om ons heen horen we sirenes, CSI Las Vegas komt tot leven.