De laatste dagen op een boeiend continent

De laatste dagen op een boeiend continent

Eerst wassen, dan mag je naar huis

Omdat de camper stinkend smerig is en dan niet mee op de boot mag, gaan we vrijdag 16 Maart als eerste de camper poetsen. Het is er echt weer voor, bewolkt, windstil en 14 graden. We rijden enkele adressen af die we hebben gekregen maar telkens blijkt de hoogte van de wasstraat te laag te zijn voor ons.  Dankzij informatie van een Ranger vinden we uiteindelijk wel een adres waar de camper een poetsbeurt kan krijgen en wat voor een, twee man schrobben de camper met borstels en zeep en uiteindelijk komt er ook nog een machinale borstel overheen, nu ja niet helemaal want mogelijk kan de airco dat niet aan. Op het dak na (daar konden de mannetjes niet bijkomen)  is de camper uiteindelijk weer toonbaar  en beginnen wij met uitzuigen. Ook geen overbodige luxe want omdat we redelijk veel in en uitlopen verzamelt er zich toch ongemerkt veel vuil en stof in de wagen. We borstelen dat wel iedere dag weg maar na een zuigbeurt van 3 dollar blijkt de camper toch aanzienlijk schoner er uit te zien. Uiteindelijk verklaren we de camper voor schoon en rijden naar onze volgende bestemming: Sears (ja, die van Extreme Home Makeover) waar we nieuwe sportschoenen willen kopen. Onze oude zijn echt versleten en voordat we op het vliegtuig stappen zullen ze in de vuilnisbak verdwijnen. Dick heeft meteen nieuwe schoenen maar het duurt even voordat ik ook passende vind. Uiteindelijk verlaten we Sears en gaan verder rondkijken in het supermooie en uiteraard grote winkelcentrum van Columbia een stadje tussen Baltimore en Washington DC in. Het is nog steeds somber buiten dus wat is er dan leuker om door een supergroot winkelcentrum te dwalen.We kijken even bij de Apple store maar de computers blijken niet echt goedkoper te zijn. Dit heeft te maken met het feit dat Apple inmiddels weer een nieuwere Ipad heeft en de prijzen hiervan zijn opnieuw hoger. Ook garantie blijft een probleem want in Amerika wordt alleen US garantie gegeven en uitsluitend tegen een forse meerpijs kan men Worldwide garantie verkrijgen. Het blijft echter een genot om in deze winkel rond te lopen en te kijken. Uiteindelijk na nog even bij Abercrombie een luchtje te hebben opgespoten en een heerlijke Thaise lunch genuttigd te hebben in de food mall rijden we terug naar de camping.

De White Tailed Deer in Greenbelt Park

Het weer is aan de beterende hand en als we bij de camping zijn schijnt de zon weer volop en kunnen we genieten van een mooie zonsondergang. Maar niet nadat we nog lekker een trail in het National Park hebben gelopen waar we een aantal White Tailed Deer tegenkomen die na ons uitvoerig bestudeerd te hebben er toch maar voor kiezen te vluchten wat met hun grappige omhooggestoken witte staarten een leuk gezicht is. Het is veel drukker geworden op de camping en veel plekjes zijn nu bezet.

Zaterdag 17 maart staan we al vroeg eerst  want we willen naar DC of the Capitol zoals Washington door de plaatselijke inwoners genoemd wordt. In tegenstelling tot gisteren is het nu prachtig weer, zei het dat rond ’s ochtends 7 uur de temperaturen niet boven de 10 graden uitkomen. Het is niet echt ver lopen naar de metro, slechts 1,5 mile. Het is altijd weer even uitzoeken hoe je een kaartje moet kopen maar met behulp van een vriendelijke metro mevrouw lukt het uiteindelijk goed en stappen we een lege metro trein in na enige minuten op een zeer donker en somber perron te hebben gewacht. We zijn toch al in heel wat metrostations geweest in de loop der tijden maar nog nooit heb ik zulke donkere metrostations gezien. Je zou er geen boek kunnen lezen wachtend op de trein. De metro blijkt het vervoermiddel naar en in DC want na enkele stations loopt de trein helemaal vol en staat iedereen op elkaar gepakt. Omdat wij bij het beginpunt opstapten konden we lekker een zitplaats krijgen, nu is daar geen beginnen meer aan. Veel mensen die instappen zijn in het groen gekleed. Het blijkt een bijzonder weekend te zijn, en het is St. Patricks Day, een nationale feestdag van de Ieren die ook uitbundig in Amerika wordt gevierd vandaar dat er zoveel mensen in het groen lopen en de halve marathon is vanmorgen geweest zodat de andere helft van de metro gangers in renpakken is gehuld en nog loopt na te hijgen van de inspanningen.

Smithsonian Castle is het Info Center

Uiteindelijk stappen we uit bij het Smithsonian een beroemd museum ofte wel een reeks van musea in het centrum van DC. Alhoewel het weer te mooi is om nu hier rond te kijken kunnen we het niet laten even binnen te gaan in het Smithsonian Castle en daar kijken we, nadat we een lekkere koffie genuttigd hebben, welke tentoonstellingen er zijn. Ik ben niet echt een museum bezoeker maar het Smithsionian is wel erg bijzonder en beroemd en daar moet je rond gekeken hebben. Daar zullen we dus een dezer dagen ook verder gaan kijken. Maar eerst is het vanwege het uitzonderlijk mooie weer, tijd om de hoofdstad verder te bekijken. Het is gezellig druk maar omdat alle wegen erg breed zijn heb je niet echt last van de vele, mensen die rondlopen. Alle bezienswaardigheden blijken op loopafstand van elkaar te liggen en we volgen de stroom mensen. Het is een indrukwekkende stad met alle monumenten van zowel voormalige Presidenten als de War Memorials. Indrukwekkend is het beroemde beeld van Lincoln, zittend op zijn troon uitkijkend over de city, de trappen van het Lincoln Memorial zitten vol met mensen die zich heerlijk in het warme lente zonnetje koesteren.

Mall of America, WW II Memorial en Lincoln Memorial

We wisselen de President Memorials af met de War Memorials, zoals die van de Tweede wereld oorlog, van Vietnam, waar mensen de namen van hun overleden familieleden (die in een granieten muur zijn gegraveerd) op papiertjes overnemen. Het Korea monument maakt met name diep indruk op me. Naast levensgrote beelden van militairen met regencapes rondlopend in een veld staat te lezen dat de natie haar zoons en dochters eert die gehoor gaven aan de oproep om een land te verdedigen dat ze niet kenden en waarvan ze de inwoners nooit hadden ontmoet.

Deel van het Korean Memorial

We blijven lopen want alhoewel alles op loopafstand is betekent dat in dit reusachtige land niet dat alles ook dichtbij is. Maar de wandeling is mooi en de rondgang langs het Memorial van Roosevelt en dat van Martin Luther King pakken we ook nog even mee. Met name bij dit laatste monument is het erg druk omdat het net nieuw is en erg indrukwekkend. Uiteindelijk rukken we ons los van de Memorials en lopen langs de in 1912 geplante Cherry Blossom Trees die dankzij het warme weer van de afgelopen dagen al volop in bloei staan. Het is onvoorstelbaar mooi om er langs en vaak onder te lopen. Met ons lopen honderden anderen hetzelfde rondje en vaak wordt gevraagd even een foto te maken met op de achtergrond de bloeiende blossoms en uiteraard de hoogoprijzende naald van het Washington monument.

Het Witte Huis, Obama was thuis en had bezoek

Uiteraard zien we ook het Witte Huis en het Capitool maar wel van een afstand. We zullen er nog wel dichterbij komen de komende dagen. We proberen nog bij het Jefferson Memorial een Earthcache te doen (je zoekt dan niet iets maar beantwoord vragen die op die plek betrekking hebben) maar vinden niet echt de goede antwoorden dus laten we het maar zitten  Na bijna 8 ½ uur lopen (het valt niet mee om dan na een metrorit nog 1,5 mile door het bos terug te lopen naar de campground) zijn we uiteindelijk weer bij de camper terug, waar we nog net een prachtige zonsondergang door de bomen zien. Zondag 18 maart worden we pas om half negen wakker, tol die we betalen voor het vele rondwandelen gisteren. Het is echter zwaar bewolkt dus niet zo erg dat we zo lang op bed zijn blijven liggen. Vandaag is het inpakdag, maar voordat we zover zijn moet er eerst gewassen worden. We willen niet alle vuile spullen meenemen maar deze tijdens transport ook zeker niet enkele weken in de camper laten liggen. Op de campground van Greenbelt National Park zijn geen laundry’s maar de Ranger weet uiteraard wel een landry dichtbij, slechts 5 mile rijden van het park bevindt zich een gigantische laundry, midden in een volksbuurt. Het is er enorm druk en het is lastig om lege machines te vinden maar uiteindelijk vinden we 3 kleine machines die we volgooien. Tijdens het wachten maken we met verschillende mensen praatjes en horen zo hoe de gewone man (met name de gekleurde bevolking)  in dit land leeft en waar ze problemen ondervinden. De tijd vliegt om en voor we het weten is al rond de middag en na nog wat in de omgeving te hebben rondgekeken rijden we met onze schone was weer terug naar de campground. De bewolking heeft inmiddels plaatsgemaakt voor blauwe lucht en zon en dus ideaal weer om alles uit te stallen.

Uit- en inpakken op de campground

De hele camper moet namelijk leeggehaald worden en weer ingepakt. Het lijkt wel een verhuizing zoveel huisraad komt er uit alle hoeken en gaten van de camper te voorschijn. Op de heenweg heb ik precies bijgehouden waar ik alles instopte, nu is daar geen beginnen aan en dat wat ik tegen kom begin ik in dozen te stoppen.  Rond 6 uur houden we het inpakken voor gezien. Ik denk dat we ¾ van alles in dozen hebben gestouwd, het laatste gedeelte van de spullen zullen we op een later tijdstip bij elkaar zoeken. We moeten nog enkele dagen in de camper leven en eten dus hebben ook nog spullen nodig. Tijd dus om opnieuw van een schitterende zonsondergang te genieten en lekker buiten een glaasje wijn te drinken. ’s Avonds duiken we lekker in een boek . Maandag 19 maart staan we weer lekker vroeg op en nog voor half negen lopen we door het bos op weg naar de metro die ons naar DC zal brengen. Alhoewel het 9.15 uur is als we instappen zitten we nog in de spits wat je aan de hoeveelheid mensen op deze metrolijn niet zou zeggen. Een half uur later arriveren we bij het Smithsonian  vanwaar we opnieuw naar het Jefferson monument lopen. Niet alleen willen opnieuw het antwoord zoeken op de vragen van de Earthcache, ik wil hier bij de bookstore ook nog wat stickers kopen voor ons National Park Paspoort. Het is opnieuw schitterend weer en de overal bloeiende blossoms van de 100 jaar geleden geplantte Cherry Trees maken de omgeving waar we door lopen bijna sprookjesachtig. Na enige tijd rondgekeken te hebben lopen we via het Washington monument (dat ligt eigenlijk in het centrum van alles naar het Witte Huis. We willen dat toch echt wel van dichtbij bekijken. Heel dichtbij kom je niet en de mensenmassa, die voor het hek staat wordt nauwlettend in de gaten gehouden door mensen van de Secret Service. Vanaf het Witte Huis lopen we door de straten van Washington, nuttigen onze lunch vanuit de plaatselijke deli op een pleintje en lopen dan tegen het Ford theater aan waar President Lincoln in 1865 werd neergeschoten. Uiteraard bekijken we het theater van deze beroemde president waarover zo enorm veel boeken zijn geschreven en wiens beeltenis het meest beroemde  is van alle presidenten. Ook nu nog siert zijn beeltenis vele zaken.

Het Capitool

Uiteindelijk lopen we verder, het is al ruim middag en arriveren we bij het Capitool. Helaas zijn we te laat om binnen te kijken maar dat geeft ons een reden om terug te keren naar deze mooie aangename stad. Rond half zes zijn we terug bij het Smithsonian en tegen 7 uur is de camper weer in zicht. Er is maar weinig wind en de temperatuur is nog steeds aangenaam dus gaan we lekker een vuurtje stoken. Doordat we geen planken of andere oprijplaten meer nodig hebben kunnen we deze stukken hout samen met het restantje boomstammen net zo goed opstoken. Praten ook nog gezellig met onze nieuwe buren een scoutgroup uit Jacksonville in Florida, die net als wij de gehele dag rondgelopen hebben in DC. Helaas begint het rond acht uur wat te spetteren zodat we naar binnen gaan. Maar goed ook want even later gaat het spetteren over in stort regenen wat de gehele nacht voortduurt. Dinsdag 20 maart douchen we in onze camper. Er zijn inmiddels zoveel kampeerders gearriveerd op de campground dat het warme water van de douches hier geen gelijke tred mee kan houden zodat een wasbeurt hier een minder prettige belevenis is geworden. Omdat we nog voldoende water in onze tanks hebben om enkele dagen te douchen (en dat is wel warm water) poedelen we ons in de douche van onze camper. Na het ontbijt en een bezoekje aan Wal-Mart waar we niet vinden wat we zoeken rijden we met de camper naar het centrum van DC.

East Potomac Park, Cherry Blossom route

Enig zoeken loont want na enkele rondjes rijden vinden we in East Potomac Park een prachtig parkeerplekje tussen touringcars. Omdat het lopend toch wel een eindje is naar het Smithsonian, pakken we de fietsen van de auto en fietsen we naar de Mall of America waar bijna alle gebouwen van dit beroemde museum aan liggen. Het eerste doel is het Lucht- en Ruimtevaart Museum, waar naast originele vliegtuigen ook verschillende originele capsules van bekende ruimte reizigers uitgestald staan. Ook de staan er verschillende oefen modules van maanlanders en koppelstukken, die Amerikaanse en Russische tijdens hun verblijf in de ruimte nodig hadden.

De Wright Flyer 3 heeft echt gevlogen.

We bekijken de historie van het vliegen, bekijken het originele vliegtuig van de Gebroeders Wright, de Wright Flyer 3, dwalen rond langs  vele andere vliegtuigen, bekijken een model op ware groote van Skylab en raken middels een stukje maansteen de maan aan. Uiteindelijk verzadigd van de historie van het vliegen rijden we naar het Natural Historic Museum. Net op tijd om de Imax film, Born to be Wild en Coral Reefs te bekijken die beiden uitzonderlijk indrukwekkend zijn. Helaas is er na deze films alleen nog even tijd om door de afdeling mineralen van het museum te lopen en de beruchte Hope Diamant te bekijken maar dan moeten we vanwege sluitingstijd echt het Smithsonian verlaten.

De Hope Diamant, wel achter glas

Omdat deze musea zelfs voor een niet museum bezoeker als mijzelf (Tita) heel  interessant zijn is het een reden om weer terug te keren naar de USA. In stralende zon en tussen bloeiende bomen fietsen we terug. Als ik door het drukke verkeer (de spits is hier pas na half zeven) wat te lang op het midden van de weg rijdt (we moeten linksaf slaan) wordt ik met een gillende sirene vermanend aangesproken door een voorbij rijdende politie agent vanuit zijn auto, maar uiteindelijk bereiken we veilig de camper en na een dik uur zijn we terug op de campground. Opnieuw zien we een prachtige zonsondergang en opnieuw stoken we een vuurtje. Het is te lekker buiten om binnen te zitten.
Woensdag 21 maart is al weer onze laatste dag op dit prachtige en boeiende continent . We hebben 11 maanden rondgetrokken, heel veel mooi , maar ook koud, weer gehad, enorm veel gezien, nieuwe vrienden gekregen, veel gefietst en gelopen en bijna 47.500 km gereden.
Maar nu is het echt tijd om op te breken. We staan vroeg op en zijn dus ook vroeg bij de dump plaats waar we alles weg laten lopen. De camper moet immers van binnen leeg aangeleverd worden bij de boot. Voor vanavond hebben we een motelkamer in Baltimore geregeld want als straks de resterende zooi (zo noemt Dick het teveel aan spullen die ik bij me heb of onderweg heb opgeduikeld) is ingepakt en de fietsen alsmede het fietsenrek binnen in de camper vastgesnoerd staan, is de camper niet meer leefbaar. Op ons gemakje rijden we de laatste 70 kilometer naar het motel in Baltimore West. Onderweg stoppen we nog voor de laatste maal bij een super Wal-Mart om nog wat verhuisdozen en een reistas te kopen en rond half twee zijn we bij het motel. De rest van de middag besteden we aan het inpakken van alles wat zich nog in de camper bevindt, wassen het laatste restje kleren en uiteindelijk zit na vijf uur pakken alles  in dozen, is het fietsenrek gedemonteerd en staan de fietsen vastgesnoerd in de camper. Om te vieren dat het allemaal gelukt is gaan we aan de overkant van de straat heerlijk wat eten. Pas om tien uur kunnen we inchecken en na zo’n voortreffelijke maaltijd is het niet altijd makkelijk om je ogen open te houden maar uiteindelijk  kunnen we dan toch op ons kleine, maar oh zo goede printertje, de boardingpassen uitdraaien. We hebben mooie plekken, zitten in een rijtje van twee, wat willen we, behalve nu slapen, nog meer.
De wekker ratelt al vroeg donderdag 22 maart en als eersten zitten we om half zeven aan het simpele ontbijt in het motel. Ondanks het feit dat het spitsuur is kunnen we op weg naar de haven goed doorrijden. Omdat we echter dwars door de binnenstad moeten rijden komen we wel honderden op rood staande stoplichten tegen maar uiteindelijk arriveren we om 8.15 uur bij de spediteur. Er staan 3 andere Duitse campers, die net als onze camper vandaag in de haven worden afgeleverd.

Papierwerk bij Pride International

De vrouwen nemen, nadat bij Pride International alle papierwerk is gedaan en uiteraard betaald is, plaats bij de spediteur terwijl de vier mannen met hun guides (alleen mag je niet het haven terrein betreden) de campers afleveren en de douaneformaliteiten vervullen. Het gaat snel want al rond elf uur is iedereen terug en worden we door Kurt, de vaste man ter plekke die alles regelt in de haven, naar het vliegveld van Baltimore gebracht, waar we iets voor twaalf uur arriveren. Op BWI-International zijn voorlopig nog geen vluchten zodat we na een lekkere Starbucks, in alle rust onze administratie kunnen bijwerken en (wat veel belangrijker is) het stukje voor de website afschrijven. We vliegen pas vanavond om tien uur en hebben alle tijd om dat voor elkaar te krijgen.