We slapen zaterdag 5 november tot 7 uur uit waarna we ons douchen en de 50 meter naar het huis van Rod en Christine lopen. We zijn namelijk uitgenodigd om bij hen te komen ontbijten en hebben daar geen nee tegen gezegd. Nadat Christine iedereen van een lekkere mok koffie heeft voorzien, het hoofd bestanddeel van het ontbijt van Amerikanen, worden muffins op tafel gezet, dit keer lime muffins, wat vers gesneden fruit en even later komt een ovenschotel op tafel die ons al heerlijke geuren bracht en
De spullen in de storage
bestaat uit laagjes kaas, ei en milde pepers. We smullen ervan ook al zouden wij dit niet meteen als ontbijt kiezen. Onder het eten praten we heel veel maar uiteindelijk moeten we stoppen want de eerste klanten voor de storage dienen zich aan, dus rijden wij met de camper naar de storagebox waar onze duikspullen en nog wat andere zaken opgeslagen staan. Het inruimen van de box was een fluitje van een cent maar het inruimen van de camper met deze goederen is een heel andere zaak. Praktisch de gehele camper moet leeggeruimd worden om alles weer een goed plekje te kunnen geven maar uiteindelijk lukt het Dick om alles zo een plekje te geven dat het ook nog toegankelijk is en rijden we terug naar de office.
We praten nog wat samen en kijken foto’s, daarbij regelmatig onderbroken door klanten die een storage plek willen hebben voor goederen of een ruimte voor een RV (Recreational Vehicle). Dick helpt Rod nog met het installeren van een andere printer
Het wordt druk op kantoor
maar uiteindelijk nemen we tegen 2 uur echt afscheid van elkaar en vertrekken we met vers gemaakte soep, muffins en een pompoen (en recept om pumpkin muffins te maken). Het is inmiddels mooi weer geworden, alhoewel er nog wel wat wolken zijn laat de zon zich nu regelmatig zien. We merken wel dat het inmiddels november is want de wind is kil en de temperatuur komt niet boven de 14 graden. Ach met hoodie aan is het buiten goed uit te houden. Nadat we nog wat boodschappen hebben gedaan zien we een check cash bureau waar we naar binnen lopen. Onze Amerikaanse auto verzekering heeft namelijk de sleepkosten vergoed middels het sturen van een check en die innen is nog niet zo makkelijk. Je hebt namelijk een social security nummer nodig en het onze, wat notabene op ons paspoort staat, past niet in het Amerikaanse systeem, geldt dus niet en daardoor kun je ook geen check innen. De Bank of America wil de check niet cashen want deze is afkomstig van een bank die niet in California is gevestigd (klopt want de verzekeringsmaatschappij zit in Minneapolis). Een ander check kantoor vroeg exhorbitante bedragen aan kosten zodat er weinig te innnen overbleef, maar dit check kantoor brengt slechts 22 dollar in rekening en na een hele stapel formulieren ingevuld te hebben een stapel copieen van ons beider paspoorten, een borgstelling door mij (waarom is onduidelijk) en heel veel handtekeningen lukt het de check te cashen maar niet nadat we eerst een verklaring hebben moeten geven waarom we zo lang gewacht hebben met cashen (de check was nl. gedateerd op 20 september). Gelukkig is de reden dat we in Nederland zijn geweest voldoende en hebben we uiteindelijk geld voor de sleepkosten in onze handen. Wat een apart geldsysteem en dan te bedenken dat dit hele land van checks aan elkaar hangt.
Nu eerst de kaart opladen van ons mobile internet. We hebben al twee maal een prepaid 50 dollar kaart gekocht en die geprobeerd op te laden wat altijd lastig gaat en onvermijdelijk eindigt in een telefoontje nar de helpdesk van Verizon, dus nu we langs een Verizonwinkel rijden gaan we daar naar binnen om onze “Mifi” op te laden. Ook dat blijkt niet zo makkelijk als gedacht. Allereerst wordt gecontroleerd of we wel de eigenaar zijn van deze kaart. We staan gelukkig in het systeem weliswaar niet met ons woon-, maar wel met ons email adres, maar dan blijkt dat we zonder Amerikaans adres geen 50 dollar van onze creditcard kunnen overschrijven naar de Verizon. Gelukkig bedenkt uiteindelijk een verkoper dat we ook ter plekke contant geld kunnen storten, waarna men wel kan opladen zodat we na meer dan een uur met ons internet account van 1 gig weer overal waar telefoon is kunnen internetten. Pas 4 december zullen we dezelfde moeizame refill procedure opnieuw moeten doorstaan.
En dan is het inmiddels half 4 en moet er ook nog gewassen worden. We hebben geen zin om op de camping te gaan staan dus pakken we onze MiFi en zoeken in de buurt een laundry. Binnen 5 minuten komen we er een tegen in een beduidend minder chique buurt. We laden onze bergen wasgoed uit, vullen 4 wasmachines en vervolgens 4 drogers en kunnen uiteindelijk om half zes al onze kleding en beddengoed schoon in de kasten opbergen. Bij Wal-Mart zoeken we een overnachtingsplekje. Eigenlijk staat de gemeente overnachten niet toe maar de manager geeft aan dat het vaak wel lukt als je opzij van de winkel staat. Hier blijkt een rustig plekje te zijn tot 22.00 uur ’s avonds wanneer juist deze plek de verzamelplaats van de bouwvakkers blijkt te zijn die ook op zaterdagavond met hun bouwwerkzaamheden in de Wal-Mart aanvangen. Ach ze vinden het niet erg dat wij midden tussen hen in staan en na een uurtje zijn alle spullen verzameld, is iedereen in de Wal-Mart verdwenen en de rust weergekeerd. Het is trouwens wel verwonderlijk dat er zelfs in het weekend op de avonden en nachten gewerkt wordt. Kom daar eens mee aan in Europa. Na een droge dag regent het nachts veel en hard maar wij liggen heerlijk droog in de camper.
- Prachtig besneeuwde bomen langs de weg
Zondag 6 november staan we om 7 uur op gewekt door de bouwvakkers die terugkeren van hun werkzaamheden. Na het ontbijt skypen we met tante Ank en Hannah, bezoeken de restroom in de Wal-Mart en rijden dan naar Yosemite National Park. Vier weken geleden waren we daar met Thecla en Thomas maar konden toen niet in het park staan en op weg naar onze volgende bestemming Lake Tahoe komen we er toch praktisch langs dus waarom dan niet even daar rondwandelen. De weg naar Yosemite via Wawona is schitterend en hebben we nog nooit gereden. Op 900 meter hoogte rijden we in de eerste sneeuw en alle tegemoet komende auto’s hebben een laag sneeuw op hun dak van zeker 10 centimeter. Al snel wordt duidelijk dat ook wij wat meer sneeuw gaan krijgen want als we even stoppen omdat ik wat foto’s van de dik besneeuwde bomen wil nemen, sneeuwt het licht. Gelukkig stopt de sneeuwval snel en als we het park inrijden trekken de wolken op en komt de zon zo nu en dan tevoorschijn. Bij vistapoint “Tunnelview” kunnen we genieten van een schitterende blik op Yosemite
Yosemite in wintertooi
valley, een plaatje dat je in iedere brochure over Yosemite kunt terugvinden. Helaas blijkt de weg naar Glacier een prachtig uitgangspunt voor een wandeling dicht te zijn dus rijden we verder door een besneeuwd landschap. Bij “Reservation” aangekomen schuift de Ranger mij op mijn vraag naar een zonnig campingplekje de kaart toe en zegt dat we zelf maar moeten gaan zoeken. Er is ruim voldoende plaats dus zoeken we net dat plekje met zo min mogelijk bomen en zoveel mogelijk zon maar ook met uitzicht op de hoog oprijzende granieten rotsen van Yosemite. Geen gemakkelijke opgave als je bedenkt dat de camping midden in een bos is en de bomen zeker 60 meter de lucht insteken. En dan is er nog een complicerende factor dat Dick ook een schuin naar voren hellend plekje wil zodat we als het gaat sneeeuwen makkelijk weg kunnen komen. Maar we vinden een plekje dat bijna aan alle eisen voldoet, na betaling en neerzetten blijkt er toch nog een veel beter, mooier plekje dichtbij te zijn, dus begeef ik me rennend opnieuw naar het Ranger station (Dick wil me niet meer rijden want vindt de verhuizing niet nodig) en na een vermanend vingertje van de Ranger (ik ben lastig) weet ik toch dat net iets mooiere en lichtere plekje te bemachtigen, wat geen kunst is als er zoveel plek beschikbaar is, en even later staan
Mule Deer tijdens wandeling
we op dat mooie nieuwe plekje. Nadat Dick de hordeur heeft gerepareerd en wat soep te hebben gegeten gaan we lekker in de vrieskou een wandeling van 2 ½ uur maken. Tussendoor warmen we ons wat op bij het Visitor Center en drinken chocolademelk.
Alhoewel we nu geen wildlife meer verwacht hadden komen we toch Mule deer tegen en even later zelfs een Mule deer met gewei die ik gewoon kan aanraken zo dicht blijft hij bij me staan. Bij het Visitor Center constateren we
Een aaibare Mule Deer
dat we een uur vroeger leven. In California wordt ook aan “daylight saving” gedaan en de klok is een uur teruggezet. We houden nu weer de 9 uur tijdsverschil met Nederland.
Ook is de Tiogapas gesloten wat niet echt verbazingwekkend is gezien het feit dat wij op 1900 meter hoogte al een dik pak sneeuw hadden wat moet dat dan op dik 3000 meter. Rozig van de wandeling in de vrieskou keren we tegen 5 uur terug bij de camper en even later is het pikkedonker. De avond besteden we aan administratie, stukjes schrijven en folders uitzoeken want deze kunnen niet allemaal mee in de camper. Vanwege de vorst blijft de kachel ’s nachts zacht branden zodat we maandagmorgen als we opstaan een heerlijk warme badkamer en douche ruimte hebben.
Waren er zondag nog redelijk wat wolken en zo nu en dan wat blauwe lucht, deze maandag morgen is de lucht staalblauw en de zon schijnt en verspreidt, als hij achter de rotsen vandaan komt zelfs een beetje warmte. Nu ja warm, het vriest 14 graden en het is dus best koud maar met de zon op ons lijfje is het net wintersport. Na dat we ons vuile water gedumpd hebben en schoon water hebben ingenomen rijden we naar het noorden. Ondanks het feit dat de Big Oak Road over een pas van 2200 meter gaat waar volop sneeuw ligt is deze gelukkig nog open en we kunnen zelfs een paar honderd meter de
De weg is echt dicht, vreemd he...?
Tioga pas oprijden, maar dan komt het onverbiddelijke bord “Road closed”. Helaas want we rijden nu door een sprookjes landschap, de met sneeuw beladen bomen steken fel af tegen de staalblauwe lucht en zon. Gelukkig blijft ook de weg die wij berijden lange tijd prachtig besneeuwd. Het kan ook haast niet anders als je de gehele tijd rond de 2000/2200 meter rijdt. Nu de Tiogapas dicht is moeten we een andere weg naar het oosten zien te vinden en navraag bij het Visitor Center in Sonora leert dat de passen van de noordelijk liggende wegen ook dicht zijn. Helemaal in het noorden is er wel een pas open (hoogte 7980 feet) waardoor we alsnog in de sneeuw rijden en door de zon, de staalblauwe lucht en vorst van 10 graden een prachtige tocht hebben. Uiteindelijk arriveren bij Lake Tahoe waar vlakbij de Olympische winterspelen van 1960 gehouden werden. Het is inmiddels half 5 en we zoeken een camping vlakbij het meer. Zodra we de camper hebben neergezet en betaald hebben is het donker dus we waren net op tijd voor de nacht. Naast de camping is een leuk restaurantje waar we bij een haardvuur wat eten en daarna lopen we in de vrieskou terug naar de camper. Helaas ligt hier nog onvoldoende sneeuw op de bergen om te skieen anders zou ik hier wel enige tijd willen blijven. De sneeuw is echt poederachtig en zal heerlijk zijn om hier afdalingen te maken. We drinken nog een glaasje na de lekkere maaltijd en gaan dan naar bed. Diep onder het dekbed want hier op 1900 meter hoogte vriest het inmiddels ruim 15 graden.
- Een mooi gekleurde boom langs de weg
Als we dinsdag 8 november opstaan is de lucht alweer staalblauw en al snel verwarmt de zon de camper. De Amerikanen die hier wonen zeggen dat het vandaag warm wordt en op mijn vraag hoe warm, krijg ik te horen heel warm want het wordt 5 graden. Dat is een hele geruststelling om te weten zeker omdat we geen ski kleding bij ons hebben en het met deze vorst in onze hoodie en spijkerbroek toch wel wat koud is.
Na een lekker ontbijt, Dick heeft voortreffelijke eitjes gekookt, rijden we langs Lake Tahoe naar Carson City, de hoofdstad van de staat Nevada. Het is een heel gezellig stadje en zeer wijd uiteen gebouwd. Natuurlijk, we zitten immers in Nevada, zijn overal casino’s maar verder is er laagbouw. De vele winkelketens die we langsrijden kan ik niet weerstaan dus als we even later de dieseltank hebben volgegooid stoppen we bij een van mijn favoriete winkelketens, BIG 5, waar ik twee jaar geleden een super rugzak heb gekocht. Deze is na veelvuldig gebruik aan het slijten, is inmiddels opgelapt door de schoenmaker maar als hij de geest zou gaan geven wil ik graag wel een zelfde exemplaar terug. En ja hoor, ik vind dezelfde rugzak,alleen zonder buikband maar besluit hem toch maar aan te schaffen. Terwijl we nog even door de winkel lopen genietend van alle spullen die uitgestald staan
Tita met NUGGS en NEVADA bodywarmer
zien we een paar lichtbeige “N Uggs” (Nep Uggs, echte naam AUSsies) die precies passen en omdat alles tot de helft is afgeprijsd, verlaat ik uiteindelijk de winkel met twee schitterende artikelen. Net buiten Carson City zien we aan een meer een schitterend gelegen State Park. Ook al is het pas 13.00 uur, we besluiten om de rest van de dag en nacht hier te blijven. We zetten de camping bank dicht tegen de camper aan zodat we wat beschutting hebben tegen de koude wind en na een lekker kopje soep kan ik de hele middag buiten in de felle zon, vorst van zeker 5 graden en zicht op de besneeuwde bergen van de Sierra Nevada achter de computer zitten schrijven. De achterstand inhalen van de website artikelen. Het is alsof we op de wintersport zijn waar je naast skieen ook in het zonnetje in de vrieskou buiten op een bankje of stoel gaat zitten. Een middagje schrijven werkt wel want eind van de middag ben ik weer helemaal bij met mijn verhaal voor de website. Dick is ondertussen bezig een bezwaarschrift te schrijven. We hebben namelijk een vette bekeuring binnen omdat we onze camper niet afgemeld hebben en wel de verzekering, die geen dekking gaf in de USA hebben opgezegd. Uiteraard hebben we wel een Amerikaanse verzekering afgesloten maar dat weet de RDW weer niet. Ben benieuwd hoe dit gaat aflopen. Helaas verdwijnt de zon om 4 uur achter de bergen en zakt de temperatuur direct drastisch dus kruipen we snel daarna de camper in waar de standkachel inmiddels overuren draait. We hebben nog niet precies onze route op papier maar gaan in ieder geval van hier naar Reno in Nevada (bekend om de flitsscheidingen, maar ook de tweede gokstad van Nevada) en vandaar via Lassen Volcanic National Park, als het park niet gesloten is vanwege sneeuwval, naar de kust om de Redwoods in het noorden van California te bewonderen. Iets wat we al eerder zouden doen maar waar we nog niet aan toe waren gekomen. Daar gekomen zullen we ons eens buigen over de nieuwe gewijzigde route die ons uiteindelijk op 22 december in Phoenix-Arizona moet brengen vanwaar we even voor 2 weken terug vliegen naar Holland.