Eindelijk weer de grens over juni – augustus 2021

Eindelijk mogen we weer de grens over.
Op stap van eind Juni tot begin Augustus 2021

Eind juni 2021 lopen de coronabesmettingen eindelijk terug en Duitsland gaat zijn grenzen openstellen. Wel moet je op een website van de Duitse overheid aangemeld zijn om binnen te komen én tenminste twee weken volledig ingeënt zijn. Dat laatste is geen probleem want beiden hebben we in de maand mei onze tweede vaccinatie gehad en dus, na aanmelding bij het Robert Koch Instituut, kan ik mij vol overgave op een reisroute door Duitsland storten. Dat is niet echt moeilijk want het afgelopen jaar heb ik al veel aantekeningen gemaakt en ik weet dus waar we ongeveer naar toe willen.
Zondag leg ik de laatste hand aan de route.

Als ik maandagochtend thuiskom met lekkere verse broodjes voor ons ontbijt staat Dick met een somber gezicht bij de ontbijttafel. Hij heeft slecht nieuws. Als mijn gezicht betrekt vertelt hij dat Frankrijk opengaat. Dick weet als geen ander dat ik nu natuurlijk niet in Duitsland blijf maar ook naar Frankrijk wil reizen en dus mijn route de prullenbak weer in kan.

Na het ontbijt ga ik direct achter de computer zitten en kom er pas achter vandaan als ik enkele dagen later een grove schets heb van een nieuwe route die zowel door Duitsland als Frankrijk voert. Een weekje blijven we in het westen van Duitsland want in de buurt van Keulen liggen een aantal caches die ik beslist wil vinden omdat ze een zodanige moeilijkheidsgraad hebben dat ik daarmee ons grit (met alle moeilijkheidsgraden van caches) kan vullen. De overige weken zullen we door Frankrijk trekken. Daar zouden we al in september 2020 naartoe gaan wat, als gevolg van het op slot gaan van het land, geen doorgang kon vinden.

Met wat aanpoten heb ik onze route volledig klaar als we Hannah en Henk vrijdag 25 juni ophalen op Schiphol. Ze keren terug van een heerlijke vacantie op het Griekse eiland Kefalonia, waar duidelijk merkbaar is dat het nog Coronatijd is, zo stil was het daar. Zaterdagmorgen halen we al vroeg de camper op uit de stalling. Dick rijdt er direct mee naar onze autogarage terwijl ik naar huis ga om daar een stuk parkeerplek af te zetten. We gaan namelijk vandaag niet meer weg en dan is het fijn dat de camper achter het huis kan staan. Al snel is Dick terug. De slotbouten die we voor onze wielen hadden gekocht passen niet. Wel jammer want zeker als de camper op zijn pootjes staat is het fijn dat de wielen niet zomaar te verwijderen zijn. Maar het is niet anders. We zullen ze maandag weer terugbrengen naar onze camperdealer.

De rest van de dag is Dick druk bezig een nieuw bevestigingssysteem voor onze fietsen te monteren. Een stang in de zadelpen zet de fiets vast aan het plafond van de campergarage en dus hoeven we niet meer te emmeren met vastbindt touwtjes. Terwijl hij daar mee bezig is, wat best wel wat uitzoekwerk met zich meebrengt, laad ik de camper in met alle spullen die we de komende 5 weken nodig denken te hebben.
De volgende dag laden we nog wat eten en drinken in en dan zijn we gereed om te vertrekken. Niet echt vervelend. Nu kunnen we alvast naar Nuenen rijden en daar nog wat rondfietsen, we vermijden maandagochtend alle files in de randstad en hoeven dan slechts een klein stukje te rijden naar Brueggen in Duitsland, net over de Nederlandse grens. In Nuenen zijn we de enigen op de parkeerplek vlakbij de sportvelden en nadat de camper naar onze zin staat pakken we de fietsen en gaan nog wat in de omgeving rond toeren.

Het is broeierig warm maar in de bossen is een beetje wind wat voor de nodige verkoeling zorgt. Eind van de middag arriveren we in het centrum van Nuenen waar we natuurlijk een foto maken bij de beeldengroep van de Aardappeleters.

We staan immers in het geboortedorp van de grote schilder van Gogh. Helaas begint het te regenen als ik in het dorp nog wat salades haal. Omdat het echt stortregent schuilen we even onder een winkelpui maar dat helpt niet echt want als we 20 minuten later bij de camper arriveren zijn we doornat geregend. Maar het is niet koud en de regen brengt wel lekker verkoeling.

Wel is het fijn dat het droog is als we onze fietsen afladen en opbergen zodat alles niet nog natter wordt. Gelukkig hebben we voldoende ruimte in de douche om onze drijfnatte kleren te drogen. Na een rustige nacht ontwaken we maandagochtend 28 juni pas om 8 uur. De zon schijnt alweer volop en de thermometer staat al op 22 graden. Het ziet er naar uit dat het weer een warme dag wordt.

Ondanks het feit dat onze dealer in Nederweert op maandag gesloten is zien we John (een verkoper) een camper verrijden en we overhandigen hem de (helaas niet passende) slotbouten. Daarna rijden we verder, de grens over en Duitsland in. Ik krijg gewoon even tranen in mijn ogen als we de grens passeren. Niet vanwege het feit dat het landschap zo heel anders is, je ziet namelijk geen enkel verschil, maar omdat we voor het eerst in bijna een jaar weer de gelegenheid hebben om de landsgrenzen over te steken.
Vanaf vandaag ziet Duitsland ons land niet meer als risicoland en de aanmeldingsplicht is vervallen. In Brueggen is plek genoeg en we zetten de camper tussen de Duitse aanwezige campers en lopen dan naar de Rewe supermarkt om boodschappen te doen en ons lege fust in te leveren. In de loop van de tijd hebben we namelijk de inhoud van onze Duitse cola- en water flessen opgedronken en daar deze niet in Nederland worden ingenomen hebben we eindelijk de gelegenheid ze in te leveren. Tegelijkertijd kunnen we ook het ontbijtsap van Hohes C meenemen.

Richard had al aangeboden dat voor ons mee te nemen toen hij afgelopen weekend in Duitsland en België een boodschappenronde deed maar dat lieve aanbod hebben we afgeslagen want dan zouden deze flessen tenminste 5 weken in het clubhuis blijven staan. Helaas eindigde de reclame gisteren en nu moeten we het volle pond betalen. Daar we slechts een week in Duitsland rond zullen reizen vrees ik dat er ook geen nieuwe reclame te verwachten is. Terwijl we boodschappen doen regent het buiten zachtjes maar al snel stopt de regen en kunnen we de fietsen pakken om in de buurt een paar caches te zoeken. Enkelen ervan zijn hengelcaches die we uit de boom moeten vissen.

Met stabiele hand weet Dick de een na de andere cache naar beneden te hengelen. Dat dat na 5 caches leidt tot een stijve nek is helaas een feit. Maar we zijn lekker bezig en arriveren na 20 km fietsen door bossen en akkerlanden weer bij de camper waar de temperatuur binnen zeker tot 34 graden gestegen is. Gelukkig is het al 5 uur in de middag en even later verdwijnt de felle zon achter een paar laaghangende wolken waarmee de verkoeling een aanvang kan nemen.
Terwijl Dick onze gevonden caches logt op de computer wandel ik nog even naar de winkels. Bij de Aldi heb ik namelijk een mooi donzen zomerdekbed gezien wat ik, na enige aarzeling van mijn kant (heb ik het echt wel nodig), toch maar koop. Het vult de lacune mooi op tussen ons andere, dikkere, zomer dekbed en alleen een dekbedhoes. Natuurlijk wil de PlatzWart (baas van de Camperplek) direct weten waar ik nu weer mee aankom. Van deze goederen van Aldi zal ik geen spijt krijgen en ik krijg zijn goedkeuring voor de aankoop (het is ook goed voor de Duitse economie).

Uiteindelijk loop ik nog een keer naar de straat om Turks eten te halen, kebab met fritekes en sla. Het smaakt heerlijk en voldaan zitten we de rest van de avond lekker te lezen. Onderwijl horen we uit de camper van onze buren het tv-commentaar van de voetbalwedstrijd die, doordat alles openstaat en de TV erg luidt staat, goed te volgen is.

Dinsdag 29 juni is er slechts een waterig zonnetje te zien maar de tempratuur is met 20 graden aangenaam. Nadat we ons grey en black water gedumpt hebben en schoon water gevuld, rijden we weg. 80 km verder, in Elsdorf, stoppen we. Het parkeerterrein is helemaal leeg dus mijn zorgen, of hier wel een plekje vrij zou zijn, waren voor niets.
Snel, nadat de camper staat, pakken we de fietsen om de omgeving te verkennen waarbij we natuurlijk ook caches zoeken. Een van de caches brengt ons bij een uitzichtpunt over een enorme bruinkoolmijn.

 

 

De temperatuur is naar 23 graden gestegen dus fietsen we in ons T shirt. De caches in de omgeving van de mijn hebben een hoge moeilijkheidsgraad, ze hangen hoog in de boom dus onze hengel hebben we niet voor niets meegenomen. Net voordat het laat in de middag begint te regenen en onweren zijn we weer terug bij de camper. We hebben echt geluk gehad met het weer vandaag. Het regenen stopt niet meer en ik ben blij dat we een noodvoorraad eten in huis hebben. De bruine bonen uit Amerika zijn nog goed en de Duitse goulash uit blik smaakt er lekker bij.

De volgende dag ziet het weer er nog steeds dreigend uit maar het is droog en nadat we ontbeten hebben met heerlijk verse broodjes, pakken we de fietsen en trekken er weer op uit. Het is niet warm, slechts 18 graden, dus hebben we wel ons regenjack aan, maar het is droog. Ook nu weer hangt het merendeel van de caches hoog in de bomen. Dick is echter een virtuoos in hengelen dus één voor één haalt hij de caches naar beneden.

Alleen de cache die in een duiker onder de weg ligt mag ik van Dick doen. Ik blijf het niet aanlokkelijk vinden om in een buis te kruipen maar er staat gelukkig practisch geen water in zodat ook deze cache snel gepakt is. Daar Dick het klimmen ook aan mij overlaat mag ik ook de bomen in. Omdat we een wrakkige oude tafel rechtop kunnen zetten weet ik in de oksel van de boom te komen. Denk niet dat ik het gered zou hebben als ik op Dicks schouder was geklommen. Vandaar is het alleen nog omhoogklimmen tot ik de cache heb.
Dick kijkt goedkeurend toe als ik ook weer veilig uit deze boom weet te komen. Ik merk wel dat ik toch niet meer zo lenig ben. Rond 3 uur zijn we terug bij de camper waar Dick de caches gaat loggen en ik nog even naar de winkels loop om daar lekker rond te snuffelen. Wat is dat door de corona maatregelen lang niet mogelijk geweest. ‘s Avonds eten we heerlijk cevapcici (soort worstjes) met aardappelkoeken en sla.

Omdat we inmiddels enkele boeken uitgelezen hebben en ik de rest van onze vacantie die boeken niet wil meesjouwen, loop ik na het eten toch nog even naar het centrum waar ik in een mini bieb onze boeken kan achterlaten.
Donderdag 1 juli eten we heerlijk vers brood, dat is het voordeel als je vlakbij een winkel staat. Het is nog steeds wat bewolkt en grijs maar het is droog. Op weg naar onze volgende bestemming willen we enkele caches zoeken die een zodanige moeilijkheidsgraad hebben dat we daarmee alle moeilijkheidsgraden hebben die er zijn. Helaas gaat dat niet lukken. De eerste cache kunnen we nergens in de bomen ontdekken en de andere cache ligt diep onder de weg in een snelstromend riviertje en de bruine ondoorzichtige waterstroom nodigt niet direct uit om het water in te duiken. We zullen dus nog even geduld moeten hebben voor we ons grit gevuld hebben.

Omdat het hier in de buurt niet echt aanlokkelijk is, rijden we direct door naar Mettlach, waar we uiteindelijk om half 4 arriveren.  Natuurlijk is er volop plek op de parking van de “Abtei Brau”. Het terras van de bierbrouwerij is open en er is plek zodat we er kunnen eten. De rumpsteak en schnitzel smaken voortreffelijk. Wel moeten we nog wel onze bodywarmer aan want het is nog niet echt warm. Na het eten komt zowaar de zon weer tevoorschijn wat ons verleid tot een avondwandelingetje langs de Saar.
Vrijdag 2 juli is het ’s ochtends vroeg nog bewolkt maar in de loop van de ochtend komt de zon tevoorschijn en al snel hebben we ons jack uitgetrokken terwijl we over steile bosweggetjes naar een hoogvlakte klimmen. Ook nu weer hebben we een ronde door de bossen waar caches hoog in de takken verstopt zijn. Als ze aan kale dennenbomen hangen is dat niet zo’n probleem maar zodra de caches tussen dikke dennentakken hangen staat Dick toch voor een grotere uitdaging.

Net voor we aan de afdaling naar het dorp beginnen rijden we nog even naar het slot van de familie Boch. Het ligt schitterend op de berghelling en kijkt uit over het stadje Mettlach. Ook is beneden in het dal de parking van de brouwerij zichtbaar waar wij onze camper geparkeerd hebben. Het is een plezier om door de tuinen te lopen want overal staan eeuwenoude bomen. Bij zijn reizen over de wereld heeft de heer Boch de zaadjes ervan meegenomen. Uiteindelijk fietsen we een pittig rondje (meer berg-op dan berg-af) en kletsen we gezellig met een jager die zich bezorgd afvraagt of we deze tochten ook in de avond en nacht doen (hij jaagt hier dan en wil, vanwege het wild, niet dat mensen zich dan in de bossen begeven).

Natuurlijk nemen we ook nog een kijkje in het park van de fabriek van Villeroy en Boch, de beroemde fabriek van aardewerk. Hier bevinden zich niet alleen de  oude toren uit het jaar 1000 maar ook een uit 137.000 stukjes bestaande mozaïek naast het beeld van de Erdgeist. Beelden die destijds op de wereldtentoonstelling in 2000 in Hamburg te zien waren. Natuurlijk maken we de benodigde foto’s voor we terugfietsen naar de camper. Nadat de fietsen zijn opgeborgen gaat Dick de caches loggen op de computer en ik doe de administratie en dan is het al 6 uur en lopen we naar de Brouwerij waar we al snel een leeg tafeltje vinden en ons het vers getapte bier goed laten smaken. Dat kunnen we ook zeggen van het avondeten wat opnieuw voortreffelijk smaakt, zeker na onze inspanningen op de steile bospaden. Het is warmer geworden want nu hoeven we onze bodywarmers niet aan tijdens onze maaltijd op het terras. Terug bij de camper, nog geen 100 meter lopen, kunnen we ons nog heerlijk aan de laatste zonnestralen koesteren. Heerlijk dat het nog zo lang licht blijft.

Zaterdag 3 juli is de lucht staalblauw en al vroeg in de ochtend is het 20 graden. We hebben nog oud brood en dat willen we eerst opeten dus halen we geen verse broodjes bij de supermarket naast ons. Het weer is zo schitterend dat we besluiten nog een dag hier te blijven en voordat we de bossen intrekken gaan we eerst bij de toerist information betalen voor onze overnachting. Een dag parkeren kost 5 euro maar water en dump zijn gratis. Nadat we ons kenteken hebben doorgegeven, zodat bekend is dat we opnieuw hebben betaald, zoekt Dick de route naar een ander bos.

Dat ligt iets verder weg en lijkt nog steiler dan het bos van gisteren.
Al snel komen we over smalle geitenpaadjes op 20 % hellingen en is er met de fiets geen doorkomen aan. Dan maar lopend met de fiets wat ook niet echt een succes is maar uiteindelijk na veel gesteun en gekreun komen we dan toch echt boven op een hoogvlakte. Even uitpuffen en dan via ordentelijke brede paden verder omhoog door de bossen. Prachtig is het hier en doodstil op een klein stuk bos na, het “Ruhe Forst”, waar mensen begraven liggen of hun as uitgestrooid is. Hier lopen best wel wat mensen en er is zelfs een boskapel waar op dat moment een afscheidsdienst wordt gehouden. Zachtjes passeren we de kapel en duiken dan weer dieper het bos in. Uiteindelijk kunnen we een bonus cache uitrekenen door de naam te geven aan de verschillende smurfen wier foto op de cachebehuizing te vinden zijn. We moeten daarvoor terug naar de weg want midden in het bos is er geen internet en wij kennen de namen van de smurfen niet, laat staan dat we weten hoe ze in Duitsland heten.

Maar uiteindelijk hebben we de juiste coördinaten en fietsen (beter klimmen) opnieuw het bos in naar een schitterend met mos en stenen bedekte berghelling waar we uiteindelijk de laatste cache van deze serie vinden. Langzaam fietsen we naar beneden naar het stadje en zijn net op tijd terug om de finish van de Tour de France te zien.

 

 

 

 

Zodra de fietsen zijn opgeborgen  (gaat heel makkelijk met onze nieuwe bevestigingsmethode) moeten we onze “Angles Morts” stickers plakken op de zijkanten en achterzijde van onze camper. In Frankrijk moeten sinds januari 2021 alle wagens, zwaarder dan 3.5 ton, deze dode hoek stickers voeren. Als ze alle drie volgens de voorschriften geplakt zijn is het tijd om weer naar het terras van de bierbrouwer te lopen.

Het is er op deze warme zomeravond ongelooflijk druk en alle tafeltjes zijn bezet maar net als we onverrichterzake terug willen lopen komt er een tafeltje vrij en, nadat we de reservering-mevrouw lief aangekeken hebben, mogen we daar plaatsnemen en kunnen we voor de derde avond op rij genieten van het voortreffelijke eten van deze bierbrouwerij.
Ik kan jullie zeggen dat ook het vers getapte bier weer uitstekend smaakt na al onze inspanningen. En vandaag is het opnieuw warmer. We kunnen nu met alleen een t-shirt aan op het terras zitten. Wel heeft de schitterend staalblauwe lucht waarmee de dag begon, plaats moeten maken voor meer wolken maar een enkele zonnestraal weet toch nog ons tafeltje te bereiken.

Na een diepe droomloze slaap worden we verfrist wakker. Buiten regent het zo hard dat we al om 7 uur wakker zijn. Gelukkig stopt de regen na een ontbijt met nu wel heel oud brood en kunnen we in redelijk droog weer ons grey- en black water dumpen en vers water bijvullen met de gieter. Als we in Luxembourg aankomen, waar we diesel tanken, is de zon zelfs tevoorschijn gekomen en zien we wat blauwe lucht. Helaas trekt, niet lang daarna, de hemel weer dicht en valt er zo nu en dan wat regen uit een dik en grijs wolkendek. Maar, we rijden Frankrijk binnen, en weer stroomt er een traan langs mijn wangen. Wat heb ik er lang naar verlangt weer door dit schitterende land te kunnen trekken.
Ondanks het feit dat het zondagochtend 4 juli is, zien we veel autoverkeer op de weg en wanneer ik weer eens een smal weggetje aanwijs aan Dick om in te slaan staan we bijna iedere 10 meter vast door tegemoetkomend verkeer. Op de smalle weggetjes op het Franse platteland en in de oude dorpjes is eigenlijk helemaal geen ruimte voor een camper. Dat we nu op een kaart rijden heeft te maken met Dicks Hakuna (GPS) die dreigt ermee op te houden.
Op de route voor ons zijn alleen maar gewichtsbeperkingen die maken dat we de plek waar we naar toe willen eigenlijk niet kunnen bereiken. We negeren dus Dicks Hakuna en vertrouwen op mijn kaartlezen en mijn Hakuna (die zich niets aantrekt van gewichtsbeperkingen) en uiteindelijk lukt het ons toch om in stromende regen Hombourg Haut te bereiken. Naast de Netto supermarkt is een groot parkeerterrein waar aparte plekjes zijn voor campers. Nadat we eerst koffie hebben gedronken wandelen we naar het supermarkt parkeerterrein waar wasmachines staan.

Omdat het nog steeds regent besluiten we de camper naast deze wasmachines neer te zetten zodat we direct uit de camper de was in de grote machines kunnen deponeren en al snel draaien zowel een 8 als een 18 kilo wasmachine en komt ook de zon weer tevoorschijn. Terwijl we kijken naar het schoonwassen van onze kleding en beddengoed pakken we enkele boodschappenkarretjes om daar straks het wasgoed in te deponeren. Als het namelijk vanuit de machine op de grond valt komt het direct terecht in een modderbrij voor de machines (echt schoon is het hier niet).  Maar Dick, de meest geduldige van ons tweeën, weet met beleid al ons wasgoed veilig in de winlelwagentjes en later in de enorme droger te laden. Helaas, ondanks de 4 euro die we in de droger stoppen en het drukken op alle beschikbare knoppen, wordt de droger niet warm dus uiteindelijk pakken we onze natte was op en rijden terug naar het parkeerterrein. Vanaf de lantaarnpalen spant Dick enkele waslijnen naar een achterliggende muur waar ik ons wasgoed kan ophangen en snel wappert alles in de zon.

Alleen niet voor lang want net nadat alles hangt stuurt de wind diepzwarte bewolking onze kant op en vallen even later de eerste druppels. We halen voor de komst van de harde regen alle wasgoed binnen en geven dit natte wasgoed overal een plekje in de camper. Het is maar goed dat ik veel hangertjes heb. Onze sokken en ondergoed spreidt Dick uit op het dashboard van de camper. Eind van de middag stopt de regen weer en komt de zon tevoorschijn maar deze heeft niet meer zoveel kracht dus laten we het wasgoed gewoon binnen hangen. Het eten wat ik klaar maak is aanzienlijk minder dan wat we de afgelopen dagen gewend zijn maar het vult de maag en dus hoeven we om 10 uur niet met een knorrende maag naar bed.

Als we maandag 5 juli wakker worden regent het nog steeds. Terwijl ik broodjes haal bij de supermarkt

, doe ik mijn beklag over de niet werkende droger op hun terrein maar volgens de manager is deze machine niet hun verantwoordelijkheid en ik moet maar het telefoonnummer bellen wat op de machine staat. Om ons recht te halen bellen we in maar na zo’n 10 minuten breken we het gesprek af omdat we dan nog steeds in de wachtstand staan.
Na een heerlijk ontbijt, ditmaal met verse Franse croissantjes, regent het nog steeds zodat we achter de computer kruipen. Eind van de ochtend klaart het gelukkig op zodat we via een smal steil pad naar het dorpje op de berg kunnen wandelen. Het is er volledig uitgestorven, de kerk zit op slot en tot overmaat van ramp gaat het ook nog miezeren. Het is maar goed dat we onze regenjacks hebben aangetrokken.

Aan het einde van het dorpje bezoeken we nog een mooi kapelletje en dan lopen we dezelfde weg terug. Alle andere paadjes de berg af, richting camper, zijn namelijk afgesloten vanwege een actieve eiken processierups. Drijfnat keren we terug bij de camper waar we onze natte jassen tussen ons nog immer natte beddengoed hangen en vervolgens besluiten we te vertrekken. Volgens de meteo wordt deze regio namelijk door een dikke wolkenband bedekt en zal het voorlopig niet ophouden met regenen.
Snel zoeken we een andere bestemming en de stad Liverdun lijkt wel aardig. En ja hoor, als we daar arriveren, slechts 86 km oostelijker, schijnt de zon. Nadat we de camper op een strook gras vlakbij de Moezel en naast het hek van een camping hebben neergezet, lopen we naar het centrum.
Het heeft een historisch centrum en net als Hombourg ligt het hoog op een berg. De straatjes omhoog zijn steil en smal maar uiteindelijk arriveren we toch op de top van de berg en worden we beloond met een schitterend uitzicht op de ronding van de Moselle.

Schitterend gewoon en lang blijven we boven genieten van het uitzicht. Maar uiteindelijk lopen we toch terug naar de camper waar we nog even met andere camperaars spreken die ook net gearriveerd zijn. Na een heerlijke zonovergoten avond valt het wel tegen dat de volgende ochtend de regen weer met bakken uit een egaal grijze lucht valt. Niet echt weer om naar de bakker in het dorp te lopen dus, na ons gedoucht en aangekleed te hebben, rijden we naar een 5 km verderop liggende supermarket waar we brood halen en op het parkeerterrein ontbijten. Daarna rijden we naar Montbeliard, dicht bij de Zwitserse grens maar ook vlakbij het plaatsje Audincourt waar mijn Franse familie vroeger woonde. Omdat mijn ouders in de zomervacanties natuurlijk hun familie wilden bezoeken maakte ik als 8-jarige voor het eerst kennis met het schitterende landschap van de Vogezen.
Maar de regen blijft onophoudelijk vallen dus pakken we opnieuw de landkaart en besluiten verder westelijk te rijden. We stoppen in Besançon maar de camperplek voelt benauwend aan en het miezert ook nog dus rijden we door naar Quingey, waar achter de supermarkt Intermarche een grote parking ligt waar we kunnen overnachten.
Alhoewel we uitkijken op een pletmachine van karton en grote stapels lege kratjes kunnen we wel heerlijk boodschappen doen en is deze plek bijzonder rustig als de winkel om 7 uur ’s avonds dicht gaat.

Helaas duurt het nog tot 9 uur ’s avonds voor de lucht eindelijk breekt maar dan staat onze camper ook in het middelpunt van een regenboog en wordt beschenen door de avondzon. Woensdag 7 juli worden we eindelijk weer eens wakker doordat zonnestralen onze camper beschijnen. Wat ziet de wereld er aangenamer uit als de lucht blauw is en de zon schijnt. Na een ontbijt met natuurlijk vers stokbrood rijden we naar Dole.
Een stadje in de Jura waar het geboortehuis van Louis Pasteur staat. Als we aankomen op de enorme parkeerplaats aan de rand van het stadje voelt het goed aan en we zetten de camper zo neer dat we een schitterend zicht hebben op de enorme kathedrale die boven alle huizen uitsteekt.

Nadat we enkele caches in onze GPS hebben geladen lopen we over de rivier de stad in die opnieuw veel van onze beenspieren eist want ook hier moeten we via steile en smalle steegjes omhooglopen naar de imposante kathedrale. Ook bezoeken we een fontein die, diep onder enkele gewelven te vinden is en waar we over smalle glibberige paadjes komen.

Omdat we na enkele uren rondwandelen wel dorst hebben en het weer eindelijk goed is gaan we op het plein in het centrum op een terrasje zitten. Heerlijk, ons eerste terrasbezoek in een jaar tijd.
Natuurlijk lopen we ook even naar het geboortehuis van Louis Pasteur. Helaas is het etenstijd en dus kunnen we het erin gevestigde museum niet bekijken. Eind van de middag zijn we terug bij de camper na bijna 8 km wandelen en kunnen we nog net de beklimming van de Mont Ventoux in de Tour de France zien.

‘s Avonds lopen we tweemaal de camper uit. Om te kijken naar het opstijgen van een luchtballon achter de camper en om een enorme draak te bewonderen die op een dieplader naar een mysteriebos vervoerd wordt. Beiden zijn we het eens dat het stadje Dole een goede keuze is geweest om naar toe te rijden. Dit keer gaan we echt laat naar bed want de voetbalwedstrijd loopt uit (natuurlijk moeten we de halve finale van het Europese kampioenschap voetbal bekijken) maar uiteindelijk liggen we er toch voor 12 uur in. Doordat we voor ons doen erg laat naar bed zijn gegaan worden we donderdag 8 juli pas om half negen wakker. Ik haal heerlijk vers brood bij de bakker in het oude centrum en maak een praatje met de bakker die zijn broden aan het kneden is. We wilden eigenlijk nog een dag hier blijven maar omdat de lucht erg dreigend is en er regen in aantocht is, trekken we toch maar door.

In Chalon sur Saone vinden we aan de rand van de stad een mooie plek om te overnachten met zelfs dump en gratis water en dan wandelen we het oude centrum is. Ook dit stadje is gezellig om rond te lopen en we genieten van de oude gebouwen en de mooie vakwerkhuizen. Natuurlijk lopen we ook de enorme cathedrale in. Ongelooflijk wat hier vroeger aan godshuizen gebouwd is.

Ook pakken we een terrasje in een van de smalle winkelstraatjes waar de cappuccino met taart heerlijk smaakt. De eigenaar is maar wat blij dat na zo’n lange Lock down er weer toeristen komen.
Als we bijna thuis zijn en naar een jeu de boude wedstrijd vlakbij de camper willen kijken begint het te regenen. Eerst nog zachtjes maar als we eenmaal in de camper zitten verandert het in stortregen en ben ik toch wel blij dat we droog zitten. Gelukkig duurt de regen niet echt lang en kunnen we eind van de avond alweer de zon begroeten. Van verkeerslawaai merk je aan deze drukke weg, nu het avond is geworden, niets meer en we slapen als rozen.
Vrijdag zijn we al om 7 uur op en nadat we heerlijk ontbeten hebben met vers stokbrood wat ik bij de bakker heb gehaald dumpen we, vullen schoon water en vertrekken. Deze stad is leuk maar heeft niet zo’n bekoring als Dole dus na onze uitgebreide stadswandeling gisteren hebben we het hier wel gezien.
Op naar Issoire een klein stadje niet ver van Clermont Ferrand.  Het merendeel van de tocht voert ons over binnenwegen, alleen de laatste 30 km rijden we eerst dwars door de binnenstad van Clermont Ferrand en dan een stuk autobaan.

In Issoire boffen we want op deze drukke parking hebben we het een na laatste plekje en binnen 5 minuten wordt ook het laatste plekje ingenomen. Later blijkt het helemaal niet het laatste plekje te zijn want voor ons parkeren mensen ook nog hun campers. Maar dan is het al laat op de avond. Veel Fransen hebben namelijk de gewoonte pas na 7 uur ’s avonds ergens te arriveren. Niet dat wij dat erg vinden want dat betekent dat wij meestal wel een plekje kunnen vinden als we tussen 11 en 1 uur ergens aankomen. Nadat de camper staat en we lekker koffie hebben gedronken lopen we het oude stadje Issoire in. Het is een gezellig stadje met oude gekleurde huizen en opnieuw een indrukwekkende cathedrale.

We genieten van onze wandeling en als Dick eind van de middag terugloopt naar de camper, beklim ik nog even de klokkentoren. Iets waar Dick absoluut geen zin in heeft maar ik kan het niet weerstaan om vanaf bovenop een blik te werpen op dit leuke stadje. Het is leuk om over de rode daken te kijken naar de heuvelachtige omgeving bestaande uit uitgedoofde vulcanen. We zitten immers in het landschap van de Puy de Dome. Terug bij de camper halen we nog wat eten bij de supermarket naast onze parking. Altijd erg aangenaam als een winkel zo dicht bij een camperplek is.
‘s Avonds lezen we heerlijk en genieten met onze ramen wijd open van de avondkoelte. Het is duidelijk dat de vakantie stroom van buitenlanders nog niet op gang is gekomen want we zijn de enige buitenlanders hier.

Zaterdag 10 juli zijn we pas om 8 uur op. De zon schijnt al volop aan een blauwe hemel. Het is nog niet echt warm, slechts 16 graden, maar het beloofd wel warm te worden. Het wordt tijd om weer eens onze fietsen te pakken en al snel zwoegen we over de immer omhooglopende wegen naar de ons omringende heuveltoppen. Zelfs met onze e-bike’s vallen de hellingen niet mee. Dat wordt ook veroorzaakt doordat Dicks GPS alleen wandelpaadjes kent en we dus regelmatig over smalle bospaden en landbouwpaadjes onze weg omhoog moeten vinden.

Helaas is een oude hangbrug hermetisch afgegrendeld zodat we er niet overheen kunnen en een stuk moeten omrijden. Rond 2 uur zijn we na heel veel klimmen en gelukkig ook wat afdalingen, waar we met zeker 45 km per uur naar beneden suizen, weer terug bij de camper. De lucht is inmiddels volledig betrokken en er is geen zonnetje meer te zien. Ieder moment lijkt er uit de dreigende donkere lucht regen te kunnen vallen. Maar het is niet koud, nog 24 graden en dus besluit ik dat het weer eens tijd wordt om de was te doen.

Bepakt en bezakt met onze vuile was en een portemonnaie met klein geld loop ik naar de supermarket waar de twee wasmachines en een droger zich bevinden en begin de machines te beladen.

Het blijkt dat ik opnieuw een wastrommel van 8 en van 18 kilo nodig heb en al snel zit ik lekker op een krukje, dat Dick is komen brengen, naast de machines op het parkeerterrein. Dit keer werkt de droger gelukkig wel zodat we rond 5 uur alles gewassen en gedroogd hebben en ik weer lekker onze bedjes kan dekken met schoon beddengoed.
Als rond 8 uur ’s avonds weer een fransman aankomt rijden die door te parkeren onze uitrit blokkeert zeg ik hem dat we morgenochtend vertrekken en we hem wel wakker zullen maken als we er onverhoopt niet uit kunnen rijden. Ik weet niet of hem dat een rustige nacht brengt.

Zondag 11 juli ( mijn moeder zou, als ze nog leefde, vandaag 99 jaar geworden zijn) eten we overlevingsbrood (het blijft heel lang vers). Ik heb het gisteren gekocht omdat de supermarkt vandaag niet eerder dan 9 uur opent en we dan al op weg willen zijn. Als we vertrekken staat onze blokkeer Fransman al met zijn sleutels in de hand om weg te rijden, maar het hoeft niet. Door een andere kant op te draaien weet Dick uit de krappe plek te komen. De Fransman met zijn gezin kan nu lekker op ons plekje gaan staan. Natuurlijk dumpen we en vullen met schoon water en rijden dan de binnenwegen op.
Via een enorme omweg belanden we toch weer in Clermont Ferrand waar we opnieuw de binnenstad doorkruisen. Stoplicht na stoplicht staat op rood. Van een groene zone hebben ze hier nog nooit gehoord. Uiteindelijk laten we dan toch Clermont achter ons en kunnen we onze tocht door het binnenland van de Auvergne voortzetten. Het terrein is erg geaccidenteerd omdat het landschap gedomineerd wordt door de vele vulcaan domes. Nadat we ook nog dwars door Limoges gereden zijn arriveren we in Oradour sur Glane.

 

Een stadje wat als monument bewaard wordt vanwege de verschrikkingen uit de tweede wereldoorlog.
Op 10 juni 1944 werden alle inwoners van het stadje van hun leven beroofd en een wandeling in dit stadje laat het leven zien wat van het ene op het andere moment stilstond.
Enkele jaren geleden zijn we hier ook al geweest maar dergelijke plekken verdienen een herhaling en dus wandelen we nu, hoogzomer met een temperatuur van 26 graden, opnieuw door dit tot ruïne verworden dorpje.

 

We zien wel verschil met 5 jaar geleden. Stond destijds bij iedere ruïne wel een naaimachine, nu zijn die bijna allemaal weggeroest. Maar rondlopen hier brengt je wel terug naar de verschrikkingen van een oorlog.  Eind van de middag wandelen we weer terug naar de camper waar het steeds drukker wordt met binnendruppelende campers.
We kletsen gezellig met onze buren, zowaar Nederlanders, in de schaduw zittend van onze luifel.
En het biertje smaakt ook lekker want de thermometer wijst nog steeds 24 graden aan. ’s Avonds kijkt Dick naar de voetbalfinale en klets ik gezellig, via facetime, met Susan in America.

Een groter contrast qua weer kan het niet zijn als we maandag 12 juli wakker worden. Het is grijs en het regent. Geen weer om te blijven en dus na ons ontbijt met overlevingsbrood rijden we naar Rochefort, in de stromende regen en over smalle binnenwegen.
In Rochefort bekijken we enkele plekken waar we kunnen gaan staan en uiteindelijk komen we terecht op een parking naast enkele flats waar genoeg plek is. Nadat de camper goed staat lopen we het centrum in. Nu ja, we wandelen langs de deels drooggevallen getijden-rivier die naar het centrum van het stadje leidt rijdt en komen langs een enorm paleizencomplex. Het is overal enorm druk en later blijkt dat dat komt door enkele attracties langs het water waar hele families rondlopen. Een van de parken wil ik ook wel in, een klimschip waar je via touwen tot in de hoogste nok van het schip kunt komen alvorens weer naar dek “ab te seilen”. Maar met deze drukte doen we dat toch maar niet. Wel lopen we even een labyrint in, wel met mondkapje want het is hier onvermijdbaar dat je vlakbij een andere persoon komt. Na lang rondgedwaald te hebben langs de kades van de rivier wandelen we weer terug naar de camper. Nergens in de buurt zijn winkels te bekennen, dus eten we simpel: een restje puree, worstjes en tomaten.
Sinds kort hebben we Canal Digitaal dus kunnen we heerlijk ’s avonds naar het nieuws kijken. Dat is niet echt opwekkend want de Covid besmettingen in Nederland stijgen enorm, vooral veroorzaakt door feesten en festivals. Alhoewel we nog een dag wilden blijven is de lucht dinsdag 13 juli zo donker dat we toch maar verder rijden. De eerste regendruppels zullen snel vallen en de verwachting is dat dat bijna de gehele dag zal voortduren. Dus na het ontbijt met versgebakken stokbrood (de bakker is nog geen 60 meter lopen) rijden we richting Bretagne. Volgens de meteo is dat momenteel de enige plek waar de zon volop schijnt.

In Marans is wel een parking bij een supermarket maar het regent nog zodat we doorrijden naar l’Aguillon sur Mer waar we ook bij een supermarket een plekje vinden. We staan wel krap op elkaar maar inmiddels raken we daaraan gewend.
In ieder geval hebben we uitzicht over de hele parking en het stadje is niet echt ver lopen.
Na nog wat inkopen te hebben gedaan en een stukje taart te hebben gekocht, het is tenslotte onze 43^e trouwdag, lopen we richting stadje.
Eigenlijk wilden we naar de kust wandelen maar al snel blijkt dat je om daar te komen minstens 10 km moet lopen (enkele reis) dus beperken we ons tot de rivier.
Het is altijd leuk om langs zo’n deels drooggevallen rivier te lopen en neer te kijken op de modderige bodem. Alhoewel het weer nog niet echt mooi is blijft het wel droog en met 19 graden is het best aangenaam wandelen.
Terug bij de camper gaat Dick de Tour kijken terwijl ik weer eens uitgebreid ga rondkijken in de Super U. Heerlijk die Franse supermarkten, wat heb ik die het afgelopen jaar gemist.

In de buurt is niet echt een restaurant dus kook ik zelf, nu ja koken, de soep, ja, die moet ik koken maar de carpaccio met sla en stokbrood eist weinig van mijn kookkunst en de yoghurt evenmin.

Camper na camper loopt ’s avonds binnen en al snel staan er meer dan 35 op dit kleine stukje parkeerterrein.

Woensdag 14 juli is het nog steeds bewolkt maar droog en na het ontbijt met een heerlijk vers gekookt eitje dumpen we ons grey en black water en gaan dan weer op weg.

Op naar de zon in Bretagne. Tijdens de rit wisselen we enkele malen van bestemming maar uiteindelijk staat Guerande als einddoel ingesteld, waar we om 13.15 arriveren. Het is er druk op deze parking maar er zijn nog plekjes vrij en nadat de camper staat wandelen we de ommuurde stad Guerande in. Ook hier zijn we enkele jaren geleden geweest maar dit stadje is zo mooi dat je er iedere keer weer naar terug wilt.

Als we bij de grote stadspoort arriveren moeten we een mondkapje op. Deze verplichting geldt nog steeds in Frankrijk. Niet alleen binnen maar ook in de buitenlucht als zich grote groepen mensen verzamelen. En dat is het geval op deze nationale feestdag van Frankrijk. Overal lopen mensen door de smalle straatjes van de ommuurde stad en iedereen geniet van de zon en de blauwe lucht. Eindelijk zijn we in een deel van Frankrijk beland waar het niet meer regent. We kijken even bij een paar restaurantjes maar het eten is niet zo aanlokkelijk dat we daar vanavond per se willen eten dus kopen we op de terugweg naar huis bij een supermarket eten en koken we zelf. De bloemkool met puree en een burger smaken heerlijk.

Donderdag 15 juli blijven we in Guerande. Ditmaal willen we lekker rondfietsen door de zoutvelden. Het rondfietsen gaat goed en we rijden over zeer smalle en hobbelige paadjes over volkomen verlaten vlaktes, maar nergens zijn de beroemde zoutvelden te zien. We zijn de verkeerde kant opgefietst. Maar we hebben een leuke tocht en genieten van de warme zon en de stilte om ons heen. Die stilte is ver te zoeken als we weer terugkeren bij de camperplek. Het is zelfs nog drukker dan gisteren en ieder mogelijk stukje gras is ingenomen door een camper. Tegen 8 uur kan er echt niemand meer bij en dat terwijl de stroom campers nog steeds oprukt en naar een plekje zoekt. Nadat ik de caches die we gevonden heb ingeschreven, kijken we lekker naar de Tour en naar het nieuws. In Duitsland en België, maar ook in het uiterste zuiden van ons land zijn door de aanhoudende regen enorme overstromingen. Ergens ben ik wel blij dat we de regen ontvlucht zijn en steeds verder maar het westen zijn gereden.

Omdat ik Guerande niet wil verlaten zonder een blik op de zoutvelden te hebben geworpen en zout met kruiden wil kopen voor Hannah en Henk (ze vonden dit zout wat we eerder kochten erg lekker) rijden we vrijdagochtend na het ontbijt eerst naar de zoutvlaktes. Gisterenavond hebben we nog gezocht op internet of we het zout verkooppunt konden vinden en ja hoor, we hebben een adres waar deze zich mogelijk zou kunnen bevinden. Als we om 10 uur arriveren is het inderdaad de winkel die we zochten en na de aankoop van zakjes zout geeft Dick nog een sightseeing door de zoutwinningsvelden over zeer smalle wegen. Gelukkig is het niet erg druk en kunnen we bijtijds uitwijken voor tegemoetkomend verkeer. Uiteindelijk zijn we dan toch op weg naar onze volgende bestemming: Brest, in het uiterste westen van Bretagne. Na enkele binnenwegen komen we op de Route Nationale die ons rechtstreeks naar Brest voert waar we nog voor twee uur arriveren.
We zoeken een vulstation voor propaan maar als we in het havengebied arriveren blijkt al snel dat er wel propaan is maar dat wij onze tanks daar niet kunnen vullen dus rijden we door en zoeken een parkeerplekje. Langs de haven staan kunnen we met dit mooie weer wel vergeten en op de parking van het aquarium is het niet echt aanlokkelijk dus, na even beraadslagen, rijden we door naar Le Folgoet, een plaatsje met een grote 15^e eeuwse Basilique waar we heel goed kunnen overnachten.

Helaas is er buiten de Basilique niet echt veel te zien en het stadje is redelijk doods dus na een wandeling gaan we lekker lezen. We moeten gewoon afkicken hier want voor het eerst staan we slechts met enkele campers geparkeerd en zover uit elkaar dat er nog wel drie andere campers tussen hadden kunnen staan.

Zaterdag 17 juli worden we wakker van de stilte en na een vers stokbrood genuttigd te hebben vertrekken we en rijden via smalle binnenwegen naar Marlaix.
Toen ik vorig jaar september een route maakte die ons in coronatijd door Frankrijk zou voeren ( een route die we nooit hebben kunnen rijden omdat Frankrijk kleurcode rood kreeg en we dus niet verzekerd waren als we er toch naar toe zouden gaan) had ik bedacht dat ik dit stadje wel wilde bezoeken vanwege het grote aquaduct en de mooie vakwerkhuizen, Als we er tegen half 11 arriveren is het bijzonder druk in het centrum vanwege de markt op zaterdagochtend en met moeite banen we ons een weg naar de parking bij de Carrefour. Er is zowaar een plekje vrij.

Wel moeten we ons tussen twee campers door wringen maar uiteindelijk staan we, met wel heel weinig ruimte aan beide kanten. Alleen omdat we beduidend langer zijn dan de andere campers om ons heen steken we zover uit dat onze deur goed open kan. Anders was dat misschien een probleem geweest. Inmiddels wennen we aan weinig privacy. Na even bekeken te hebben of er elders nog een plekje is, wat absoluut niet het geval is omdat het een gaan en vooral komen van auto’s is die een parkeerplekje willen bemachtigen, doen we de camper op slot en pakken onze fietsen om de omgeving te verkennen.  Het valt niet mee om hier te fietsen want direct buiten het centrum gaan de wegen en paden steil omhoog. 18 procent helling is geen uitzondering en we zijn maar wat blij met onze E-bikes.
Maar ook met een hulpmotor op de fiets is het hard omhoog trappen. Natuurlijk kunnen we ons ook regelmatig over de weg naar beneden laten suizen. Uiteindelijk verlaten we de stad, passeren we de jachthaven en zijn we op weg naar de baai.
Een dodelijk saaie weg maar gelukkig vindt Dick een detour via de Wandelroute GR 34 naar een mooie kerk boven op de berg. Helaas is deze route niet echt geschikt voor fietsen, het heeft een hellingspercentage van 19 % en het pad bestaat uit rotsblokken zodat het ons niet lukt om helemaal omhoog te fietsen maar met veel klimmen lukt het uiteindelijk toch om op de top van de heuvel te komen. Na natuurlijk een bezoek aan de mooie kerk bovenop dalen we weer af en arriveren we weer bij de rivier. De saaiheid van de weg doet ons besluiten niet door te fietsen en om te keren. Zodra de fietsen veilig in de camper staan, wat heel snel gaat nu we ons mooie bevestigingssysteem hebben, wandelen we nog op ons gemakje rond in het mooie stadje Morlaix.

De markt is deels opgehouden en dus is er minder verkeer en meer ruimte om in het centrum rond te lopen. Langzaam dwalen we door de smalle straatjes met de mooie vakwerkwerkhuizen, sommigen al eeuwen oud en natuurlijk bewonderen we het enorme aquaduct wat overal goed zichtbaar is. Omdat we nog wat restjes eten hebben besluiten we in de camper te eten. Vanavond met onze tarte flambé is dat niet zo’n succes. We hebben vele malen beter gegeten. Zondag 18 july staan we, zoals bijna iedere dag, om 8 uur op. Omdat de supermarket pas om 9 uur opengaat ontbijten we met overlevingsbrood en rijden dan verder naar het oosten. Eind van de ochtend arriveren we in Tregastel.  Alhoewel hier een grote betaalde camperplek is zoeken we een plekje op het parkeerterrein van de Super U waar we ons opnieuw tussen andere campers in persen. Ditmaal hebben we nog minder ruimte tot onze buurman want als we onze deur dicht willen doen zal de buurman toch echt zijn raampje even moeten sluiten. Maar we hebben een plekje vlakbij zee en het is gratis, dus we klagen niet. Omdat de winkels in Frankrijk op zondag al om 12 uur sluiten doen we nog even wat inkopen zodat we vanavond kunnen eten. En dan wordt het tijd om weer eens onze kleding en beddengoed te wassen. Op deze parking staat een huisje met een aantal wasmachines en drogers en omdat slechts één machine in bedrijf is hebben we alle ruimte om de overige machines te vullen met onze was. Terwijl ik de machines in de gaten houd, loopt Dick regelmatig terug naar de camper maar, op de momenten dat hij nodig is, bijvoorbeeld om de was in de droger te stoppen of de gedroogde lakens op te vouwen, is hij weer terug bij het washuis. Ik snap nooit hoe hij dat zo precies kan timen.

Om 2 uur is alles schoon en weer in de kasten opgeborgen en hebben we ook weer een vers gedekt bedje en kunnen we eindelijk naar de baai van Tregastel wandelen. Het is nog geen 200 meter wandelen naar het strand en omdat het low Tide is en zeewater dus in de verste verte niet te bekennen is, kunnen we heerlijk over het harde zand wandelen naar de rotsen aan de overzijde van de baai.

Deze bestaan uit roze graniet en zijn prachtig, woest en liggen soms zo hoog opgestapeld dat je best wel wat moeite moet doen om helemaal op de top te klimmen. Wij blijven het grootste deel van onze tocht aan de voet van de rotsen alhoewel we het soms, met name ik, niet kunnen weerstaan om de rots op te klimmen.
Na enkele uren wandelen we weer terug over het strand en kunnen dan in de camper nog mooi de finish van de Tour de France volgen.
Op de parking van deze Super U is het inmiddels doodstil geworden. Behalve de zeker 25 campers die hier overnachten is, nu de supermarkt gesloten is, hier geen levende ziel te bekennen.

Na het eten wandel ik nog wel even naar de baai om de zonsondergang te bekijken. Van jongs af aan vind ik dat al een magisch moment en als het even kan kijk ik ernaar. Wel alleen want Dick heeft niet zoveel met zonsondergangen (ze zijn allemaal hetzelfde) dus zit ik even later moederziel alleen te genieten van de zon die langzaam daalt. Helaas is er in de verste verte geen water te bekennen, de zee heeft zich nog verder teruggetrokken dan vanmiddag. Heerlijk stil is het wel want naast mij zitten nog enkele zon fanatici op een rotsblok maar verder is er niets te horen. Ik hoef jullie niet te zeggen dat ik, na zoveel zeelucht, ’s avonds als ik weer terug ben (het is dan inmiddels 11 uur) als een marmot slaap.

Maandag 19 juli ontbijten we met heerlijke verse croissants. Logisch als je op nog geen 50 meter van een supermarkt staat en dan pakken we onze fietsen. Ook al staan op het parkeerterrein van de Super U overal dreigende borden dat lang verblijf niet is toegestaan, ze zullen het ons toch niet kwalijk nemen dat we hier twee nachten slapen. We hebben vanochtend een kaartje uitgeprint van de omgeving dus kunnen mooi de verschillende baaien verkennen. Regelmatig stoppen we om een cache te zoeken. Soms valt dat niet mee omdat we over verschillende rotsblokken moeten klauteren om er een te vinden, soms ligt hij binnen handbereik zoals bij de grote Menhir, die aan Asterix en Obelix doet denken, in een woonwijk.

Eind van de middag zijn we weer terug bij de Baie St. Anne waar we vlakbij staan en eindelijk staat er water in. Onze wandeling van gisteren hadden we niet kunnen doen bij hoog water. Omdat ik het heerlijk vind in het buitenland in een supermarkt te rond te wandelen ga ik op stap terwijl Dick onze fietsen opbergt.
‘s Avonds op het nieuws zien we dat Nederland vanwege de hoge Corona besmettingscijfers rood is gekleurd. Wij moeten als we in hier rond willen reizen in het bezit zijn van “lettre honneur” en dus printen we die uit en vullen hem in. Mochten we nu aangehouden worden dan kunnen we naast onze bewijzen van vaccinatie ook deze brief laten zien waarin we verklaren geen last te hebben van corona verschijnselen.
Dinsdag 20 juli ontbijten we eerst nog met vers stokbrood voor we op weg gaan. We moeten daarvoor wel even wat wachten want de winkel gaat pas om 8.45 uur open maar we hebben de tijd. Het komt ook goed uit want een van de afdichting strips van het dakraam van onze camper laat los dus kan Dick na het ontbijt ook nog even naar de Brico bouwmarkt wandelen om lijm te halen.

Uiteindelijk zit alles weer vast en tegen 10 uur verlaten we Tregastel en rijden naar Plevenon. Onderweg stoppen we even bij een camper dealer om te vragen of zij weten waar we propaan kunnen tanken. Tanken blijkt niet meer mogelijk in Frankrijk. Bij de supermarkt koop je een fles propaan of butaan en als deze leeg is ruil je hem om voor een andere.
Voor niks zijn we dus naar het uiterste westen van Bretagne geraasd om daar propaan te tanken. Er zal niets anders op zitten om één dezer dagen een Franse propaanfles te kopen. Tot het einde van onze vakantie halen we het namelijk niet met onze huidige voorraad. In Plevenon is meer dan voldoende ruimte. Wel staan alle lege plekken in de volle zon want de plekken onder de bomen zijn allemaal ingenomen. Daar onze ervaring is dat het tegen de avond en nacht voldoende afkoelt vinden we het niet erg om midden in de volle zon te gaan staan en we zoeken een mooi plekje uit.

Nadat we wat hebben gedronken pakken we onze fietsen en rijden naar Cap Frehel. Een prachtige tocht, deels langs de kust, waar de velden bezaaid zijn met paarse en gele bloemen. Wat een schitterend gezicht. Bij de Cap aangekomen zetten we onze fietsen op slot. Halen de waardevolle spullen eraf, stoppen die in mijn rugzak en wandelen dan samen met tientallen Franse vakantiegangers naar de Cap toe. Een prachtige wandeling want regelmatig hebben we een schitterend zicht op de grillige klif wanden die eindeloos diep naar benden duiken.

Zeker twee uur lang wandelen we rond, maken foto’s en genieten van de zon en zeewind. Rots kliffen blijven toch immer fascineren. Als we eind van de middag terugkeren in de camper is het nog leger op de camperplek maar rond 10 uur stroomt deze toch weer vol. Zelf zou ik geen rust hebben en bang zijn dat er geen plekje meer was om te overnachten. Als we Belgische buren krijgen die hun deur tegen de onze hebben wordt het ook nog erg gezellig. We kletsen met elkaar tot zeker half acht en dan koken we en eten buiten een heerlijke maaltijd van rijst met kip, tomaten en komkommer. Tegen 9 uur als de zon achter de einder verdwijnt wordt het aanzienlijk koeler en kruipen we lekker in de camper. Eindelijk kan ik weer eens achter de computer zitten om onze belevenissen bij te schrijven.

Woensdag 21 juli staan we zoals gebruikelijk om 8 uur op en loop ik natuurlijk het stadje in om vers stokbrood te halen. Het is niet ver en het kost meer tijd om in de rij te wachten tot je bij de bakker binnen mag maar uiteindelijk genieten we van ons verse stokbrood. Over smalle binnenwegen rijden we naar Saint Malo. Op het grote parkeerterrein langs het strand is nu nog ruimschoots plek en we zetten de camper ruim neer. Dan pakken we de fietsen en rijden naar de binnenstad van Saint Malo. We hebben heel goede herinneringen aan een restaurantje hier. Nadat we de fietsen buiten de stadsmuur op slot hebben gezet lopen we (natuurlijk met mondkapje) deze pittoreske binnenstad in.

Hoe vaak je ook in Saint Malo rondwandelt, het blijft een schitterende stad omgeven door hoge stadsmuren.
We hoeven niet op de kaart te kijken want Dick weet precies waar hij heen moet wandelen en om 12.15 net voor de grote drukte, zitten we aan een tafeltje op het terras van Restaurant de la Bourse.
Wel een vierpersoonstafeltje want dat voor twee personen ligt in de volle zon en met temperaturen van 31 graden is dat geen pretje. Maar in de schaduw van een grote parasol is het hier goed toeven. We bestellen een menu en ook een karaf wijn erbij en even later genieten we van het nog steeds voortreffelijke eten. Alleen al voor deze maaltijd is het de moeite waard om naar Saint Malo te komen.

Na onze maaltijd wandelen we verder door het stadje, over de stadsmuren en het eronder liggende strand.

Dat gaat niet altijd even soepel want we merken nu toch wel dat de wijn in onze benen zakt, de eindeloze aantallen trappen die je op en af moet klimmen vallen niet altijd mee.
Maar we brengen een heerlijke middag door op- en binnen de muren van Saint Malo en fietsen vervolgens op ons gemakje terug naar de parking waar geen plekje meer beschikbaar is, auto’s en campers volledig ingebouwd staan en niemand meer voor of achteruit kan.
Jammer voor al die mensen die voortdurend nog op zoek zijn naar een parkeerplekje.

‘s Avonds zitten we nog zo vol met onze middagmaaltijd dat we, behalve een paar stukjes brood met gruyèrekaas, niets meer eten. Als ik even naar het strand wandel, nog geen 80 meter verderop, zie ik overal nog picknickende families zitten die, omdat de temperatuur op het strand zeker 6 graden hoger ligt dan op de parking (waar het door een kil windje 18 graden is) wachten op de mooie zonsondergang. Daarna wordt het eindelijk stil op de parking.

Donderdagochtend zijn er nog weinig strandgangers en nadat ik naar de winkel ben gewandeld om vers stokbrood te halen en we ontbeten hebben, kunnen we makkelijk wegrijden. Via de kustweg rijden we naar Pontorson. Het is slechts 54 km verderop dus we arriveren rond 11 uur.

Nadat de camper goed staat gaat Dick een nieuwe gasfles regelen terwijl ik (ja opnieuw) al onze vuile kleding en beddengoed bij elkaar scharrel zodat ik ze kan wassen.
De nieuwe Franse gasfles blijkt goed te passen en nadat onze oude lichtgewicht fles achterin de camper een plekje heeft gekregen wandel ik naar de laverie waar slechts twee mensen wassen zodat nog twee machines beschikbaar zijn.
De tijd dat ik moet wachten dood ik door gezellig met de plaatselijke bevolking te praten. Als Dick klaar is met alle gasperikelen komt hij mij heerlijk een flesje water brengen en helpt me de was opvouwen.
Rond 2 uur hebben we een schoon bedje, is alles weer opgeborgen en kunnen we een gezellig wandelingetje door het stadje Pontorson maken.
En dat niet alleen, we staan op de parking van een supermarket dus als we terug zijn kan ik ook nog heerlijk even ronddwalen door de Carrefour en lekker rondneuzen.

Omdat eind van de middag de thermometer meer dan 31 graden aanwijst, gaan we buiten zitten. Eigenlijk hoort dat niet op een parkeerterrein maar met deze temperaturen zegt niemand daar wat van. Ook onze avondmaaltijd gebruiken we buiten. De maaltijd bestaande uit ham, een enorme maaltijdsalade en brood smaakt erg goed.

Vrijdag 23 juli is het weer omgeslagen. Er zijn aanzienlijk meer wolken in de lucht en ook waait er een stevig windje. 31 graden zal het vandaag niet worden maar het is wel nog 24 graden. We pakken onze fietsen en rijden naar de Mont Saint Michel. Ook al zijn we hier al verschillende malen geweest, een bezoek aan de Mont blijft voor mij magisch. Telkens weer geniet ik van de aanblik van deze enorme rots in zee met zijn oude huisjes, smalle straatjes en de overal bovenuit torende abdijkerk.
Vanuit Pontorson loopt het fietspad langs de rivier tot aan de Mont en de laatste twee kilometer wandelen we over houten plankiers, samen met heel veel anderen, naar het eiland. We kunnen voldoende afstand houden tot anderen, iets wat in de smalle straatjes van de Mont Saint Michel een haast onmogelijke opgave is, zodat iedereen, binnen de muren, een mondkapje draagt.

Als we trap op en af klauteren komen we er al snel achter dat dat met 24 graden en een mondkapje op wat minder geslaagd is. Wat voelt dat warm en drukkend aan. Maar het is verplicht er één te dragen dus we klagen niet.  Na het hele eiland doorkruist te hebben wandelen we langzaam weer terug over de 2 km lange brug naar het vaste land waar we, weg van de mensenmassa op het eiland, op een terrasje een cappuccino drinken, voordat we de 8 km terugfietsen naar Pontorson.
De temperatuur is gezakt naar 23 graden en er waait ook een straf windje dus blijven we lekker in de camper zitten, lezen en genieten na van de heerlijke dag die achter ons ligt.

Zaterdag 24 juli staan we pas om half negen op zodat we niet eerder dan 10 uur vertrekken uit Pontorson. We moeten immers ook nog ons grey- en black water dumpen en de watertank met schoon water vullen. Dat betekent dat we pas om half 1 in Cherbourg arriveren. We hebben altijd voldoende plek gehad om hier te staan maar dat is nu, midden in de vakantie, toch wel anders. Iedere mogelijk plekje waar een camper kan staan is bezet.

Maar we weten uiteindelijk toch een tijdelijk plekje te vinden door naast een parkeervak te gaan staan en hebben het geluk dat een uurtje later iemand vertrekt zodat we toch een echt plekje in een parkeervak kunnen vinden. Het weer is wel degelijk van slag want na alle zonovergoten dagen van de laatste twee weken is het nu grijs en bewolkt en als we in de middag een stukje willen wandelen gaat het stortregenen. Gelukkig komt eind van de middag ook een droge periode zodat we toch nog even in het stadje Cherbourg kunnen rondlopen. Droog houden we het op deze wandeling niet en we moeten in het centrum toch zo’n 10 minuten schuilen voor we uiteindelijk verder kunnen. Het regent te hard. Gelukkig klaart het weer na de bui toch weer op. Het blijft een komen en gaan van campers en overal maar dan ook overal worden campers neergezet. De aanwezigheid van de Cité de la Mer achter de camperplek is daar ook debet aan want wie wil niet de laatste uren van de Titanic meemaken, de vertrekhal zien of de Franse atoomonderzeeër “La Redoutable” bekijken. Opnieuw eten we simpel, maaltijdsalade met stokbrood maar het smaakt goed en is snel klaar.

Zondag 25 juli is de lucht weer helemaal dicht getrokken. De temperatuur is naar 18 graden gekelderd en wandelen met een lange broek geniet de voorkeur. Alhoewel het niet helemaal droog is en er zo nu en dan wat miezerregen valt lukt het wel om heerlijk in het stadje en langs de havens te wandelen. Pas in de middag, na 10 km rondwandelen, zijn we weer terug in de camper. Met een nieuwe buitenmat. Het oude heb ik, stom genoeg, in Pontorson op de parking laten liggen maar gelukkig is de Brico bouwmarkt open op zondagochtend en hebben ze daar buitenmatjes.
Eind van de middag klaart het weer eindelijk op en zien we weer blauwe lucht in plaats van grijze wolken. We lopen weer naar het centrum toe. Nu om een eettentje te zoeken. Helaas is het Kebab restaurant met vakantie maar we zien wel een ander restaurant, op de hoek van de haven. Als we op het terras gaan zitten voelen we een koude wind dus echt aangenaam is het hier niet. Andere restaurantjes, meer beschut liggend, hebben weer geen eten wat wij wensen. Je moet hier immers voortdurend bedacht zijn dat jouw gerecht geen ingewanden of hersenen bevat en we zijn niet echt liefhebbers van mosselen en oesters. Uiteindelijk wandelen we terug naar de camper en eten een burger met aardappelen uit de oven. Ik ben inmiddels door mijn Nederlandse boekenvoorraad maar gelukkig heb ik, toen we in Duitsland rondreden, in een boekenstalletje een spannend boek gevonden “ Die Mumie” dus de rest van de avond heerst er stilte in de camper. Ook Dick heeft een boek van John Grisham vanwaar hij niet uit weg te slaan is.

Maandag 26 juli staan we op met een staalblauwe lucht en zon ook al zijn er aan den einder wel wat wolken te bespeuren. We hebben nog wat brood en daar de bakker in het centrum een kapot fornuis heeft en dus gesloten is, besluiten we ons restje overlevings- brood op te eten. Voordat we op weg gaan dumpen we ons grey- en black water, vullen met schoon water en rijden dan naar Barfleur.

Omdat dat slechts 29 km rijden is, komen we er vroeg aan en treffen we nog volop plekjes. De parking ligt aan de rand van het mooie stadje Barfleur, aan de zee. Helaas is die niet zichtbaar door de hoge muur aan het einde van de rotsen. Niet echt problematisch want we zitten toch niet in onze camper en willen we de zee zien dan kunnen we altijd de muur opklimmen en over de zee uitkijken.
Ook in Barfleur zijn we al een aantal malen geweest maar nog nimmer in hartje zomer en dit plaatsje heeft nu toch meer uitstraling en behoort terecht tot de mooiste Franse dorpen. Een multi cache voert ons langs de verschillende bezienswaardigheden van het stadje en we genieten van het haventje met zijn wegtrekkend water. Nu nog liggen de bootjes in de haven in het water maar door het afgaande tij loopt het haventje praktische helemaal leeg zodat de boten droogvallen. Een aanblik die mij telkens weer fascineert.

Als we na een flinke wandeling een paar uur later terugkeren liggen de scheepjes inderdaad allemaal op het droge en ook buiten de haven in de baai waar wij staan is het strand nu kilometers breed. In de verte zien we een groot aantal zeilboten heen en weer varen en torent de twee na hoogste vuurtoren van Frankrijk, de Phare de Gatteville, boven alles uit.
Rond half 6 lopen we naar het stadje om een restaurant te zoeken. We zijn nog niet gewend aan de andere etenstijden want pas na 7 uur kun je eten. Sommige terrassen zijn zelfs van 6 tot 7 gesloten om alles in orde te maken voor het diner.
Uiteindelijk vinden we toch een mooi plekje bij Café de France maar dan blijkt de keuken niet te werken, vanwege technische problemen, dus zoeken we een ander restaurant waar we ook heerlijk eten.
De Fish en chips zijn bijzonder smakelijk maar de eerste is dan ook net uit zee gevist. Na de heerlijke maaltijd wandelen we op ons gemakje terug naar de camper en al snel zie ik de letters van mijn boek niet meer scherp en val in slaap.
Dinsdag 27 juli staan we pas om 8 uur op en nadat ik vers stokbrood heb gehaald in het stadje, ontbijten we en pakken dan de fiets om een stuk langs de kust te fietsen. Onze cacheroute brengt ons over zeer smalle wandelpaden langs de rotskust en soms moeten we zelfs een stukje omrijden om verder van de kust te geraken daar het pad zo smal en door onkruid overwoekerd is, dat er met de fiets geen doorkomen aan is. Het is somber weer, veel wolken en grijs maar het is nog 17 graden en droog.

Alhoewel het landschap langs de rotsachtige kust met hier en daar een baaitje, prachtig is vindt Dick deze route wat minder. Dat met name door de allesoverheersende rottende algen geur. Ik vind dat bij de zee passen maar Dick heeft duidelijk een andere voorkeur.
Na een heerlijke tocht keren we halverwege de middag terug in Barfleur waar we het heerlijke Franse gebak niet kunnen weerstaan.
De zon is inmiddels doorgebroken, het is rond de 21 graden en lekker toeven buiten.

Pas om half zeven wandelen we weer naar het centrum waar we nu wel kunnen dineren bij Café de France. De rauwe steak tartare is wel even slikken, maar gemixt met rauw ei, kappertjes en ui, smaakt het goed. In tegenstelling tot gisteren toen ik als een blok beton sliep word ik nu midden in de nacht wakker en geniet van het overstrijkende licht van de Phare de Gatteville.

Woensdag 28 juli rijden we naar onze volgende bestemming: Cabourg.
Er staat een harde wind maar de zon schijnt, alleen wijst de thermometer slechts 17 graden aan. We volgen opnieuw de brede Route Nationale naar Caen waar we in een verkeersopstopping terechtkomen, een omweg kiezen en dan toch bij het parkeerterrein van de supermarkt arriveren waar meer dan genoeg plek is om te staan. Als de camper op een plekje staat wat we beiden goed vinden, dwars over 5 parkeerplekken, drinken we zoals gebruikelijk koffie en pakken dan de fietsen om het centrum van Cabourg te bekijken.

Het bestaat uit grote statige villa’s die, als een arena om het Grand Hotel aan de boulevard, zijn gebouwd en we vergapen ons aan de grandeur ervan. Ook nemen we natuurlijk een kijkje op de boulevard. Wel met mondkapjes op en lopend naast de fiets want de gehele binnenstad is afgesloten ten faveure van wandelaars. Natuurlijk is het ook hier, zoals in zoveel andere plaatsjes in Frankrijk, verplicht om ook buiten een mondkapje te dragen.
De bewolking neemt helaas toe zodat, als we op de boulevard arriveren, we tegen een grijze lucht aankijken en een op de kust bonkende zee.
Eind van de middag als Dick de fietsen weer heeft opgeborgen en we nog niet uit kunnen over die enorme villa’s in dit stadje wandel ik natuurlijk nog even naar de Carrefour. Deze enorme supermarkten zijn niet zo groot als Walmart in Amerika maar toch kennen we dergelijke supermarkten, waar alles te koop is, niet in Nederland.
Omdat we zeker 2 km van het centrum verwijderd zijn kook ik ’s avonds wat weer lekker smaakt.
Donderdag 29 jul1 trekken we verder. We hebben Cabourg gezien en bewonderd en zijn toe aan een nieuwe omgeving. De lucht is weer blauw en de zon schijnt maar de temperatuur komt niet hoger dan 19 graden. Binnendoor rijden we naar Honfleur. Omdat het laatste deel van de binnendoor weg verboden is voor wagens zwaarder dan 3,5 ton, pakken we nog een klein stukje tolweg en arriveren nog voor 11 uur in Honfleur.
Er is meer dan voldoende plek hier en we vinden een fijn plekje met electra en redelijk wat ruimte tot onze buren.

Dit is onze laatste etappe aan de kust dus besluiten we naar de monding van de Seine te lopen tot onder de Pont de Normandië. Het is een goede keuze en we boffen met het weer want de zon schijnt en ondanks toch veel wolken zien we regelmatig blauwe lucht. De afstand tot de brug is wat verder dan we dachten maar er is genoeg afleiding door passerende boten en het opkomende water waardoor we de langs de oever liggende rotsblokken langzaam volledig onder water zien verdwijnen. Op de terugweg lopen we het stadje Honfleur in, waar best wel veel toeristen zijn. Hier zien we ook de eerste toeristenbussen arriveren.  Nadat we gezellig hebben rondgekeken in het centrum wandelen we weer op ons gemakje terug naar de camper.
Om 7 uur wandel ik opnieuw naar het stadje, nu bewapend met koeltassen, waar even later onze heerlijke kebabmaaltijd in verpakt wordt die we in de camper heerlijk oppeuzelen. De camperplek is inmiddels behoorlijk volgelopen.

Vrijdag 30 juli hoef ik niet naar de bakker te wandelen want deze komt rond half negen toeterend het parkeerterrein oprijden en wacht opzij van onze camper. Wat een luxe om zo de dag te beginnen. Nadat we heerlijk ontbeten hebben, water gevuld en gedumpt hebben, laten we de kust achter ons en rijden het binnenland in. Op de weg is het rustig en zelfs als we dwars door de stad Rouen rijden is er niet veel verkeer.
Om 1 uur arriveren we in Beauvais waar een heerlijke blauwe lucht ons wacht.

Helaas krijgen in de loop van de middag de wolken de overhand en dus wandelen we onder een egaal grijze lucht naar de Cathedrale van Beauvais

, de hoogste Kathedraal ter wereld, waarvan de bouw in 1225 gestart werd en pas drie eeuwen later gereed was. Nu ja gereed, hij lijkt onafgewerkt en dat klopt want delen van de kerk zijn nooit voltooid. Maar het is een imposant gebouw en eigenlijk hebben we nog nooit zo’n indrukwekkende kathedraal gezien.

Natuurlijk wandelen we naar binnen waar ons nog een verrassing wacht, L ’Horloge Astronomique, een astronomisch uurwerk met een imposante omvang: 12 meter hoog,  5 meter breed en 3 meter diep, sommige gewichten hangen tot zo’n 3 meter diepte.

Omdat we wel wat meer willen weten over dit uurwerk kopen we kaartjes en kunnen even later, via de audioguide, meekrijgen hoe dit uurwerk tot stand is gekomen en wat er allemaal aan te zien valt. Een waar kunstwerk gebouwd door tussen 1865 en 1868 wat niet alleen de verschillende tijden en maanstanden laat zien maar ook het verhaal vertelt van het laatste oordeel. We volgen het verhaal van dit imposante uurwerk en zijn onder de indruk. Waarschijnlijk kwamen in de tweede helft van de 19^e eeuw dergelijke uurwerken in kerken om de vooruitgang van de wetenschap te verzoenen met de traditionele evangelische boodschap.
Eind van de middag verlaten we de Kathedraal weer en wandelen via het grote plein in het centrum langzaam weer terug naar de parkeerplek waar onze camper staat. Helaas zijn de restaurants in de buurt gesloten dus halen we aan de overzijde van de straat bij een super Carrefour nog lekkere ingrediënten voor een avondmaaltijd.

Zaterdag is het alweer de laatste dag van de maand Juli en na lekker ontbijt rijden we weg uit Beauvais. Wat een bijzonder stadje was dit. Langzaam rijden we naar St Quentin waar een parkeerplek voor campers zou zijn op het parkeerterrein van een grote supermarket. Maar als we daar aan komen zien we niets wat ook maar lijkt op een plek waar grote campers kunnen gaan staan. Tijdens onze zoektocht rijden we ons vast tegen een te laag viaduct maar gelukkig weet Dick met heel veel manoeuvreren de camper te keren en tegen het verkeer in, terug te rijden.

We besluiten verder te rijden naar Laon. Daar is, aan de voet van de ommuurde middeleeuwse stad, een mooi parkeerplekje. Het is hier beter toeven dan in Saint Quentin. Om er te komen viel niet mee want Dick besloot zijn Hakuna te volgen en die bedacht dat we het beste dwars door de Middeleeuwse stad konden rijden waardoor we door alle zeer smalle straten van Laon koersen en aan de zijkanten van de camper nauwelijks ruimte over hebben om te manoeuvreren maar natuurlijk lukt het Dick om ongehavend zijn weg te vervolgen en de buitenzijde van de stadsmuur te bereiken. In de middag dwalen we wandelend door dezelfde smalle straatjes, genieten van het warme zonnetje en eten een heerlijk ijsje en natuurlijk bezoeken we ook hier de grote Kathedraal.

‘s Avonds keren we terug om wat te eten. We vinden een restaurant met een menu wat ons beiden aanspreekt en rond 7 uur zitten we heerlijk aan een glaasje wijn en genieten van onze uit drie gangen bestaande maaltijd. Het is heel erg lekker en dat voor slechts € 18.80.
Bij de ingang van het terras wordt nog niet gevraagd je QR-code te scannen, wat in Normandië al wel het geval was. Na ook nog in de straatjes genoten te hebben van enkele artiesten wandelen we ’s avonds weer terug naar onze camper.
Alle 6 beschikbare camperplekken staan nu vol. Buiten is het doodstil en we slapen als rozen.

Zondag 1 augustus zijn we al voor achten op en na ons gedoucht te hebben rijden we weg. We ontbijten bij een supermarket waar we ook nog wat inkopen willen doen voor onze maaltijd van vanavond. Na een winkel gevonden te hebben waar we makkelijk bij kunnen komen (de parking van een eerdere supermarkt had slechts een doorgang van 2 meter en was dus niet zo geschikte voor onze 3.10 meter hoge camper) doen we onze inkopen, nuttigen een lekker ontbijt en rijden verder oostelijk.

We stoppen in Rozoy sur Serre om nog even te dumpen alvorens in Liart, bij onze vrienden Cor en Esmé te arriveren. Die hebben een schitterend buitenhuis in de Franse Ardennes en het is altijd gezellig bij hen langs te gaan. Nadat onze camper op de oprit staat en de levellers zijn uitgedraaid, drinken we gezellig koffie en praten bij.
Daarna gaan de mannen aan het werk. Een gat voor de garage moet gedicht worden en al snel draait de betonmolen op volle toeren.

Esmee en ik kletsen gezellig met elkaar en nemen natuurlijk geregeld even polshoogte bij de mannen. De dag vliegt om. Nadat de mannen heerlijk gedoucht zijn en schone kledij hebben aangetrokken, drinken we een heerlijk glaasje champagne (smaakt erg goed en komt uit wijnhuis St Martin in Remich) en gaan we voorbereidingen voor het eten treffen.
Omdat de zon volop schijnt en het niet koud is kunnen we onze avondmaaltijd van gebakken aardappels, bloemkool en BBQ-vlees, lekker buiten op het terras nuttigen.
Tot laat in de avond kletsen we en alleen omdat ik plotseling moet geeuwen en niet meer kan stoppen, bemerk ik dat het al bijna 12 uur is.
Onder een schitterende heldere sterrenhemel wandelen we naar onze camper waar we bijna bewusteloos ons bed inrollen.

Maandag 2 augustus kan ik helaas niet bij de bakker brood halen want de winkel in het dorp die brood verkoopt is vandaag gesloten. Dus behelpen we ons met een restje stokbrood, wat, opgepiept in de oven, nog best lekker is en natuurlijk hebben we vers overlevingsbrood.
Na het ontbijt gaan Esmee en ik alles afwassen en kletsen en de mannen beginnen aan hun volgende klus, het plaatsen van een nieuwe deur. Dat kan niet zomaar want de oude deur hing scheef en dus moet er best wel wat gesloopt worden alvorens de nieuwe deur er goed ingehangen kan worden. Ik heb gelukkig weer eens de tijd om onze belevenissen neer te schrijven en ben daar een groot deel van de dag mee bezig. Helaas is het erg bewolkt en valt er regelmatig wat regen, maar als tegen vijven de mannen hun klus geklaard en lekker gedoucht hebben, klaart het op en gaat de zon schijnen.

Precies op tijd om op het terras lekker een glaasje wijn te kunnen drinken. Met een eenvoudige maaltijd bestaande uit kip in tandoorisaus, rijst  en tomaatjes, beëindigen we twee gezellige dagen samen en dinsdag 3 augustus rijden we na het ontbijt weer terug naar Nederland.

We hebben geen zin om laat in de middag thuis te komen dus blijven we nog voor een laatste overnachting in Bergen op Zoom. Het is duidelijk dat heel veel campers de grens overgetrokken zijn want aan de boulevard zijn, zelfs om half 4 in de middag, nog enkele vrije plekjes voor de camper. Mogelijk komt dit ook omdat het geen stralend warme dag is.

Na een heerlijke Chinese maaltijd en een leuke wandeling over de boulevard brengen we onze, voorlopig, laatste nacht in de camper door.
Woensdagochtend 4 augustus rijden we de laatste 79 km van deze vacantie. Thuis wacht ons slechts de taak om de camper uit te laden, deze helemaal van binnen en buiten te poetsen,  ontelbare wassen te draaien en de enorme hoeveelheid spullen die de camper weer even verlaat, een goed plekje te bieden.
We hebben daar alle tijd voor want brengen de camper pas de volgende dag naar de stalling. Voor het eerst in een jaar zijn we weer eens 5 ½ week van huis geweest waarbij we eindelijk ons kleine landje konden verlaten.
We hebben 4000 km gereden, 300 km gefietst en 130 km rondgewandeld en 250 caches gevonden.