Enorme contrasten

Enorme contrasten.

Nadat we vrijdagmorgen 2 december met tante Ank en Hannah hebben geskyped ga ik de was doen terwijl Dick foto’s uitlaadt. Dat moet regelmatig gebeuren gezien het aantal foto’s dat wij beiden maken. Dit uitladen biedt een unieke mogelijkheid al direct een eerste schifting te maken van foto’s die geplaatst moeten worden. Wel moet Dick zo voor iedere serie geplaatste foto’s er zo’n 1000 bekijken wat een enorme klus is dus ik laat dat met graagte aan hem over en houd me ondertussen bezig met huishoudelijke karweitjes zoals lezen en de was doen. Het is druk op de wasplaats van “Arizona Charlie” wat ook komt omdat er slechts tussen 8 a.m. en 6 uur p.m. gewassen kan worden. Als altijd zijn er gesprekken, na vragen waar “home “ is komen die neer op de social security en de economische situatie. Het vooruitzicht dat je als Amerikaan bijna tot je 72-ste jaar moet werken wil je een beetje behoorlijk inkomen houden is niet bepaald opwekkend, zeker als je familieleden nooit ouder geworden zijn dan 64 jaar. Er is dus best wel wat gemopper. Toch bekort dit praten de wachttijd en je steekt ook nog wat op over hoe het hier aan toe gaat. Nog voor de middag is alle was schoon en opgeborgen en staan we op de bus te wachten die ons naar de strip in Las Vegas zal brengen (“de boulevard” waar alle beroemde casino’s en modehuizen aan gevestigd zijn).

Santa Claus met cowboyhoed

Er is nog steeds veel wind en de wolken hebben de overhand maar de temperatuur is met 12 graden redelijk. We lopen net als vele anderen langs de prachtige winkels. Ik kan er geen genoeg krijgen overal even binnen te kijken en alhoewel Dick winkelen niet erg vindt blijft hij soms gewoon even buiten wachten totdat ik terugkom, zoals bij Abercrombie en Fitch, waar de muziek zo hard staat dat je bijna de store wordt uitgeblazen. Ach buiten de winkels zit “Santa Claus” en wat is nu leuker dan daar een gesprekje mee aan te knopen. Alhoewel Santa in deze tijd natuurlijk in North Pole (Alaska) woont brengt hij de rest van het jaar door in de Blackhills waar hij Buffaloo’s fokt. Na nog een uitnodiging om (als de kerstdrukte voorbij is natuurlijk) bij ons langs te komen in Nederland lopen we weer verder terwijl Santa kinderen ontvangt die vol ontzag naar hem opkijken.
De grote casino’s blijven ook trekken om doorheen te lopen. Niet alleen zijn ze soms uitzonderlijk mooi ook is het fascinerend om naar de spelers te kijken die geld in machines stoppen, langdurig op kopjes drukken en dan vertwijfeld rondkijken of juichkreten slaken en uiteindelijk naar een andere plek verhuizen. We treffen nu ook machines die vreugdemuziek laten horen (als je wat wint natuurlijk) wat zo verleidelijk klinkt zodat Dick achter een machine gaat zitten. We hebben van tante Ank 5 dollar gekregen om te vergokken dus nu is “ de” gelegenheid. Als Dick echter twee dollar is kwijtgeraakt aan de machine is voor mij de lol er al weer af en ik weet niet hoe snel ik op het knopje “ incasseren” moet drukken als Dick vervolgens zoveel wint dat hij weer quiet speelt. Nee, het echte gokkers bloed heb ik nog steeds niet in mijn aderen stromen en ik kreun dan ook inwendig als we even later bij een Black Jack tafel staan waar een van de spelers binnen 20 minuten gewoon 340 dollar kwijt raakt. Al laat de man niet zoveel merken volgens mij is hij hier ook niet echt blij mee want eerdere grapjes en opmerkingen zijn nu echt verdwenen. Waarschijnlijk geeft hij ons (vreemdelingen die over zijn rug meekijken en vragen stellen) er de schuld van. We lopen dus maar snel verder en gaan weer lekker de frisse lucht in.
Hoe mooi en schitterend de casino’s er van binnen ook uitzien de lucht is er bedompt en doortrokken van de sigaren en sigaretten rook, dus ronduit smerig. Iedereen rookt binnen naar hartelust, een goede uitlaadklep, trouwens als er zoveel geld naar de bank wordt gedragen. Dit is de staat Nevada,  hier zijn geen wetten die verbieden dat je binnen niet mag roken. Als we uiteindelijk bij het einde van de strip zijn aangekomen en al vele kilometers in de benen hebben zitten wordt het langzamerhand donkerder en de vele lichten van deze glitterstad komen te voorschijn.

Vulkanische uitbarsting

We lopen nog tot 7 uur rond, kijken wat lichtshows van water en vuur en pakken dan weer de bus terug naar ons casino annex RV park aan de Boulder Highway. Net op tijd om nog lekker te genieten van het buffet in het casino. Terug in de camper schrijven we nog even wat en worden foto’s uitgezocht alvorens naar bed te gaan.
Omdat het gisteren niet gelukt is een stukje te publiceren op de website besluiten we, na skypen en ontbijt, nog maar een dag te blijven. Omdat we ook de campground van Sam’s Town willen proberen verhuizen we daar naar toe, nog geen 3 km verder op de Boulder Highway. Hier hebben we een wat meer beschut plekje zodat ik, zolang Dick nog bezig is met de foto’s, lekker buiten kan zitten. Ondanks het feit dat het inmiddels 3 december is wordt het uit de wind in het zonnetje toch al snel 15 graden. Maar steek niet je hoofd voorbij  de camper, waar de wind vrij spel heeft, want dan wordt het echt niet warmer dan 5 graden. Na het middaguur pakken we opnieuw de bus naar Down Town Las Vegas. Het wordt een bijzondere rit die redelijk lang duurt voornamelijk veroorzaakt door de vele rolstoelers die in en uit de bus gaan en telkens maar weer door de chauffeur vastgesnoerd moeten worden (de rolstoelen natuurlijk). Op zich zou dat redelijk gaan ware het niet dat de plek voor de rolstoelers eigenlijk is ingenomen door allerlei rollators en dan niet degenen die wij kennen, nee, de 2 maal zo brede versie ervan waardoor er in de toch al smalle gangpaden van de bus geen doorkomen aan is. Bij iedere stop waar iets verplaatst moet worden is er dan ook direct een hele volksverhuizing en met mensen en rollators van drie, resp. Twee-dubbele omvang is dat niet echt snelheid bevorderend. Daarbij stappen mensen in die er uitzien of ze ieder moment kunnen doodvallen (grauw eruit ziend, met open mond proberen nog wat lucht binnen te krijgen en zeer snel ademend). Met open mond kijk ik om me heen naar deze bijzondere bevolkingsgroep van Las Vegas, toch heel wat anders dan we straks op de strip zullen zien rondlopen. Ook aan onze busrit komt een einde en na de overstap op de “Stripbus” zien we alleen nog maar toeristen. Het is apart dat de omvang van de mensen aanzienlijk is toegenomen. Lag in California de gemiddelde maatvoering nog conform Europese normen, hier lopen erg veel te dikke mensen rond (er is zelfs een restaurant waar je boven de 350 pound gratis mag eten) en ze passen niet meer op een gewone stoel laat staan een busplaats.
Op de “Strip” aangekomen lopen we opnieuw rond. Ik heb gelezen dat er een leeuwen habitat moet zijn in MGM-Grand dus allereerst zetten we hier koers naar. Uiteraard moet je om er te komen zeker 10 minuten langs allerlei slotmachines lopen maar uiteindelijk arriveren we bij een glazen leeuwen kooi waar 2 leeuwinnen liggen te ronken. Ach het is niet zo speciaal. Veel leuker zijn de massa’s cowboys die hier rondlopen. Deze dagen vinden in Las Vegas de finals van de rodeo kampioenschappen plaats en dat heeft tot gevolg dat er overal mannen met van die grote zwarte hoeden rondlopen. Of ze zo uit de film zijn weggelopen.

De Cowboys

Natuurlijk wil ik die echte mannen op de foto en na hen aangeklampt te hebben (ze zijn inderdaad cowboys, leven op een ranch, drijven vee en fokken dat ook) mogen Dick en ik met hen op de foto. Na nog wat rondkijken in het casino proberen we de Flamingo habitat in het gelijknamige casino Flamingo te vinden maar dat is te goed verstopt dus na eindeloos rond dwalen langs de slotmachines en de speeltafels vinden we uiteindelijk  weer onze weg naar buiten, waar het nu de zon onder is tegen het vriespunt loopt. Er waait een ijskoude  vrieswind. Niet echt lekker om buiten rond te blijven wandelen dus na nog wat vuur- en watershows te hebben bekeken lopen we, verkleumd tot op ons bot, naar de bushalte terug.

Vermaak op de "Strip"

Onderweg komen we nog wel wat vreemde figuren tegen die de raarste capriolen uithalen om maar geld binnen te halen. Her en der zitten ook daklozen, mensen die alleen maar geld voor bier willen of duidelijk geestelijk gestoorde medemensen. Het past echter niet bij de verder rondlopende feestende en met name drinkende massa en de dure modehuizen.
De terugweg met de bus vliegt opnieuw voorbij. Niet omdat de afstand opeens zoveel kleiner geworden is maar vanwege de mensen die de bus bevolken en die een intense bestudering waard zijn. Ik blijf me verwonderen wat een vreemde, aparte en rare mensen hier rondlopen. Een psychiater zou zich hier helemaal kunnen uitleven. Het is haast jammer dat we onze bestemming naderen, maar na zo’n dag smaakt het buffet in Sam’s Town voortreffelijk en is het waard om daarvoor een klein uurtje in de rij te staan. Met mijn spelerskaart (kreeg ik gratis) hebben we niet alleen 15 % korting op het RV-park gekregen maar ook nog eens een goedkopere maaltijd kunnen nuttigen. Als we zondag 4 december om 7 uur wakker worden staat de zon al aan een stralend blauwe hemel. We zijn er inmiddels achter gekomen dat hier nog steeds Pacific time geldt in plaats van Mountain time zodat we twee dagen in een verkeerde tijdszone leefden. Ach dan boffen we nu weer met een uur extra. Alhoewel het nog vriest en er een koud windje waait zijn het toch goede weerscondities voor de hele en halve marathon die vanmiddag op de strip zal plaatsvinden. We zullen echter niet blijven want willen weer verder, maar eerst nog even een was draaien om de doorgerookte en dus stinkende kleding en jassen schoon mee te kunnen nemen. Terwijl de was draait, ontbijten we, nemen schoon water in en dumpen ons grey water en zijn zodoende gelijktijdig klaar. Buiten de camping staan twee poltiewagens met imponerende agenten wat goed uitkomt want we hebben gisteren op de strip een rijbewijs van een Canadees meisje gevonden. Als ik op een van de agenten toe ren kijkt deze heel achterdochtig en die achterdocht neemt toe als ik hem het gevonden rijbewijs overhandig. Gelukkig heeft hij het eigenlijk te druk met het overnemen van een arrestant van een collega politieman, zodat ik na nog enige vragen beantwoordt te hebben naar de camper terug kan keren.

De Hoover Dam

We rijden naar de Hooverdam, niet zo ver van Las Vegas verwijderd zodat we, nadat onze camper van binnen en buiten geïnspecteerd is (veiligheidsmaatregel) om half 11 over deze dam rondlopen. Omdat we met onze  rugzak niet de powerplant in mogen, blijft het bij buiten rondlopen en nadat we voldoende hebben gezien rijden we verder naar Kingman. We hebben Nevada verlaten en zijn weer in Arizona waar het een uur later is (Mountain time) Omdat het inmiddels half drie is rijden we niet verder maar gaan op een camping staan. De camping beheerder waarschuwt dat de temperatuur vannacht ver onder het vriespunt daalt maar daar is nu nog geen sprake van en in het zonnetje voor de camper (afgeschermd van de koude wind) is het heerlijk toeven tot 5 uur wanneer de zon achter de bergen zakt en het direct ijzig koud wordt. Alhoewel we al drie dagen uit eten geweest zijn bij de diverse casino’s in Las Vegas gaan we vanavond ook nog uit eten. Vlakbij de camping is een heerlijk eettentje, Calico. Ondanks de vrieskou is het lekker om een stukje buiten te lopen zeker met onze bodywarmers over de jassen getrokken. Maandag 5 december is er opnieuw staalblauwe lucht en zon en het is koud, bitterkoud, maar dankzij het feit dat de kachel vannacht is aangeslagen is het niet koud geworden in de camper en was het nog lekker toeven onder ons zomerdonsje. Na nog even geskyped te hebben met tante Ank, eindelijk hebben we eens een camping met een goede skypeontvangst, rijden we na ook nog tanken, Route 66 op.

Route 66, Hackberry

In Hackberry willen we kijken of er nog een trui voor Dick te koop is. Helaas is die er niet meer in zijn maat dus rijden we verder de bergen in waar Route 66 doorheen loopt. Er komt steeds meer sneeuw om ons heen en uiteindelijk rijden we zelfs door de sneeuw. Klaarblijkelijk is er net een sneeuwbui geweest want in Seligman is iedereen druk bezig sneeuw te ruimen. Wat we ook hadden gedacht niet dat dit deel van Amerika, bestaande uit woestijn, regen laat staan sneeuw zou hebben. Het is echter wel een mooi gezicht die sneeuw op de woestijn vlaktes en omringende bergen beschenen door een heerlijk zonnetje. Gelukkig neemt de sneeuw op een gegeven moment wat af en kunnen we weer gewoon op asfalt rijden.

Route 66 in Seligman

Deze weerscondities op 1600 meter brengen ons er wel toe na te gaan op welke hoogte Sedona ligt, de plaats waar we van plan zijn om naar toe te rijden. Als blijkt dat dit plaatsje op 7700 feet (zo’n 2350 meter) ligt besluiten we een andere weg te nemen naar het zuiden en wel via Prescott.

Alhoewel we een tijdlang wat minder sneeuw zien neemt de sneeuwmassa toch toe naarmate we Prescott naderen (ligt ook al op 1700 meter) en als we net buiten Prescott in het National Forest een campground vinden, genaamd “White Spar” (dat had te denken moeten geven) staan we gewoon in de sneeuw, maar met de blauwe lucht en zon is het echter goed toeven buiten.

Campground Prescott

Dan echter verdwijnt de zon achter de bergen en wij in de camper. Voor alle zekerheid heeft Dick onze isolatiemat voor de voor- en zijruiten gespannen zodat er vannacht meer warmte in de camper kan blijven. Nooit hadden we verwacht deze isolatiemat zo regelmatig te moeten gebruiken. De omgeving is wel sprookjesachtig en opnieuw betreur ik het dat we geen cross country ski’s bij ons hebben.