EVEN NEDERLAND UIT – deel 1

EVEN NEDERLAND UIT – deel 1

Er gaat bij ons een gejuich op als bekend gemaakt wordt dat vanaf 15 juni de meeste grenzen met Europa weer geopend zijn. Natuurlijk is het niet als normaal en blijft afstand houden en handen wassen nog steeds de regel.

 

Ook moet buiten Nederland in besloten ruimtes een mondkapje op maar we kunnen weer naar het buitenland en dus worden er meteen plannen gemaakt en uitgewerkt, maakt Dick nog voor ieder een extra mondkapje en op dinsdag 16 juni zijn we al vroeg op weg naar de stalling om de camper op te halen.

Op ons gemakje pakken we alles in en Dick maakt ook nog even snel een paar oprijplanken die gebruikt kunnen worden voor onze dubbel-asser en rond 4 uur is alles, op het eten na, gepakt.
Na een heerlijke nachtrust rijden we woensdag 17 juni weg van huis.
Alhoewel de dag start met zon nemen de donkere wolken toe en het lijkt of er ieder moment een heftige donderbui kan losbarsten.

 

Ook in Brueggen, Duitsland, waar we onze eerste overnachting gepland hebben ziet de lucht er dreigend uit, alsof er ieder moment een bui kan losbarsten. De camperplek hier is erg druk en we zijn blij dat we al rond het middaguur arriveren omdat we nu tenminste nog een plekje kunnen kiezen. Eind van de middag staat alles vol en wordt ook de ruimte tussen de campers aanzienlijk kleiner. Eindelijk kunnen we weer eens boodschappen doen bij de Rewe. Richard heeft ons al verteld dat Hohes C, mijn ontbijt sap, in de reclame is, dus als de camper staat en aangesloten is aan de stroom, lopen we, natuurlijk met mondkapje op, naar de overzijde van de straat en laden ons winkelwagentje vol met Duitse chocolade (Rum, trauben, nuss), mijn saft en ook nog wat sprudelwater want met fietsen drinken we er veel van weg.

Het voelt raar aan met een mondkapje rondlopen. Je ademt veel moeilijker, het is warm en bril of zonnebril beslaat, maar het is verplicht dus loopt iedereen ermee. Ik heb wel het idee dat mensen dichter bij je komen door het valse gevoel van veiligheid dat een mondkapje geeft, dus in de winkels moet je voortdurend alert zijn. Nadat alle boodschappen zijn gedaan gaan we lekker bij de camper zitten lezen in het warme zonnetje. Even lekker luieren in plaats van erop uit te trekken. Het is heerlijk warm en aangenaam om buiten te zitten en we hebben gezellige buren waar we mee kletsen.
Tegen de avond is de camperplek helemaal vol en vanwege het nu steeds dreigender wordende weer wandelen we niet het stadje in om daar te gaan eten maar haal ik bij een Turks restaurant aan de overkant van de straat een heerlijk kebab schotel. Je moet er even op wachten maar dan krijg je ook een heerlijke maaltijd en we smullen ervan in de camper. Terwijl wij genieten van onze maaltijd begint het te regenen. Eerst nog zachtjes maar al rap lijkt het of er een wolkbreuk is en het water gutst langs de camper naar beneden. Wat zijn we blij dat we niet in het stadje zijn gaan eten. Ondanks het feit dat we vandaag weinig hebben gedaan maakt het feit dat we weer in het buitenland zitten ons klaarblijkelijk toch vermoeid want iets na negen uur val ik al in slaap, ongestoord door onophoudelijke bliksemflitsen en donderslagen.

Door de enorme regen gisteren is de lucht volledig opgeklaard als we de volgende dag om 8 uur opstaan en staat de zon al stralend aan de hemel. De drukkende hitte is weg en het voelt fris en schoon aan buiten. Het is wel aanzienlijk koeler met 18 graden. Na een heerlijk ontbijtje dumpen we ons grey- en black water, vullen we onze schoonwatertank bij met een gieter en gaan op weg.

We willen eigenlijk in Linnich staan maar de toegangsweg naar het dorp en dus ook de camperplek is volledig opengebroken dus besluiten we door te rijden naar het plaatsje Inden waar hoog op de berg, naast de uitzichttoren INDEMAN, een heerlijke camperplek is.

Het is wel wat afgelegen want om bij het dorp te komen moet je eerst een berg afdalen maar voor een enkele nacht is het goed te doen. Helaas zijn de restaurants hier nog wel gesloten maar vanmiddag kunnen we wel de uitzichttoren beklimmen. Dan maar een koffie in de camper en na het betalen van de camperplek (parkeertarief tot de volgende ochtend is slechts 4 euro) pakken we onze fietsen om de omgeving te verkennen.
Gelukkig is er niet echt veel verkeer op deze doordeweekse dag dus hebben we de bergweg bijna voor ons alleen en ons in de Tour de France wanend, dalen we met snelheden van 49 km per uur de steile berghelling af. Het is maar goed dat we fietshelmen op hebben.

We hebben al gezien dat in de omgeving veel caches zijn verborgen dus fietsen we deze af waardoor we het dal van de Inde rivier verder verkennen. Je merkt wel aan de paden dat er langere tijd weinig mensen buiten geweest zijn want overal staat het onkruid hoog.
Als we later in de week in Frankrijk arriveren blijkt het daar nog erger te zijn gesteld met de door onkruid overwoekerde paden. Logisch wel want daar hebben de mensen gedurende enkele maanden helemaal geen toestemming gehad om naar buiten te gaan. De route langs de snelstromende rivier is best aardig maar niet spectaculair. Dit in tegenstelling tot de beklimming van de uitzichttoren (met mondkapje op) aan het eind van de middag.

Vanaf het hoogste punt heb je een schitterend zicht op de omgeving waarbij de nog steeds functionerende bruinkoolmijn (die in de toekomst toch echt gesloten gaat worden) het meest dominerend is in het landschap. Na een eenvoudige maaltijd uit blik, we eten Elsasser zuurkool, genieten we van de toenemende rust om ons heen. Helaas is die rust van korte duur want als de schemer invalt komt de jeugd op deze verlaten parkeerplek bij elkaar en schalt harde muziek uit de overal neergezette auto’s. Ach het is geen probleem want tegen de tijd dat wij naar bed gaan wordt het ook veel koeler en verdwijnen de auto’s een voor een.

Over blijft de verlichte INDEMAN uitzichttoren. Omdat ik al in slaap gesukkeld ben maakt Dick mij wakker om naar het licht spektakel van de met bijna 41.000 led lichtjes verlichte toren te kijken. Het is prachtig om te zien ook omdat de kleuren van de toren telkens wisselen. Pas tegen 12 uur val ik weer in slaap want natuurlijk ben ik na twintig minuten buiten zitten om het verlichte fenomeen te zien, klaarwakker.
Ondanks het feit dat we echt laat naar bed zijn gegaan staan we vrijdag om 8 uur op. We eten ons oude restje brood op want ik heb geen zin om eerst naar het dorp te lopen of te fietsen en dan rijden we naar het oude stadje Nideggen in de Eifel. Het zijn afstanden van niets want binnen 45 minuten zijn we al op de plaats van bestemming. Er is voldoende plek op deze parkeerplaats want er staan slechts twee campers en na enig debatteren (waar zetten we de camper neer?) beslist Dick en hebben we een mooi plekje in de zon. Net als gisteren zijn de plekjes in een dergelijke bergachtige omgeving niet echt vlak dus de door Dick, net voor vertrek nog gefabriceerde steigerplanken, vormen een welkome aanvulling op het rechtzetten van de camper.

 

 

Nadat we kennis hebben gemaakt met onze Belgische buren en even gezellig gekletst hebben, lopen we het oude stadje in. Via kleine hobbelkeitjes wandelen we naar het centrum met mooie vakwerkhuizen waar net de terrasjes weer geopend zijn. Voordat we daar neerstrijken willen we eerst de burcht, eind 1100 gebouwd op een geweldig rots massief, een bezoekje brengen om te genieten van het uitzicht op de omgeving.

 

Deze oude burcht blijkt bij uitstek een plek te zijn om je huwelijk te voltrekken want de ene na de andere trouwerij vindt hier plaats.
Helaas is het erg bewolkt en niet zo warm dus blijven we niet lang rondhangen maar het terras van de ijszaak in het centrum van dit stadje, dat in 1313 stadsrechten kreeg, is wel heel erg aanlokkelijk dus strijken we daar neer op het laatste onbezette tafeltje en genieten even later van een meer dan verrukkelijke ijscoupe Diabolo. Wooow, daar kom ik voor terug.
Met een vol buikje lopen we in de middag weer terug naar de camper waar ik de fiets pak en op zoek ga naar een Rewe supermarket om nog wat boodschappen te doen. Tot mijn grote vreugde vind ik ook een mooie flexibele spijkerbroek in de zich ernaast bevindende Lidl. In de winkel trek ik deze broek over mijn eigen broek aan (ik vind het te ver gaan om hier tussen de levensmiddelen in mijn onderbroek te gaan staan) en hij lijkt te passen.

Bij thuiskomst blijkt dat te kloppen en ik ben blij met dit nieuwe exemplaar want mijn Levi’s uit de Walmart raken, na 6 jaar, best wel wat versleten.
Op het parkeerterrein ontdek ik ook een Grillhaus dus voor vanavond hebben we een adresje waar we eten kunnen halen. En dat blijkt een goed idee want het eten wat ik ‘s avonds in het inmiddels volop schijnende zonnetje haal smaakt prima. Wel blijft het een gedoe dat je iedere keer dat je een winkel of restaurant binnengaat een mondkapje op moet doen. De opklaringen aan het einde van de middag blijven zodat, als we zaterdagochtend 20 juni opstaan, we een blauwe lucht en zon zien. Wel lekker want nu kan ik in het zonnetje vers brood halen. Ik doe dat bij de Lidl, want gisteren heb ik er ook mooie witte sokken gezien en daar ook mijn sokken wat versleten zijn, zou dat een goede aanvulling zijn. Helaas de hele stapel sokken is verdwenen en dus verlaat ik de winkel met alleen brood. Als we willen ontbijten kijkt Dick vreemd naar het verse brood. Het blijkt een “senfbrot” en de doordringende geur van mosterd komt je bij het aansnijden tegemoet. Niet echt brood om jam of zoet beleg op te eten maar gelukkig hebben we ook kaas en ham wat wel smaakt bij dit aparte brood. In het vervolg moet ik toch maar beter kijken welk brood ik koop. Na uiteindelijk toch wel een smakelijk ontbijt pakken we de fietsen om de verdere omgeving te verkennen.

We zitten nu in de Eifel en het is erg heuvelachtig en steil dus ik ben heel erg blij dat we onze electrische fietsen hebben. Niet fijn is dat we eerst een kilometers lange steile afdaling hebben (opnieuw tippen we de 50 km per uur aan) voor we aan de overzijde van het dal weer omhoog kunnen klimmen. Snel vindt Dick een onverhard steil bospad wat ons dieper het bos invoert. Best aangenaam zo onder de bomen want de zon brandt aan de hemel en het is inmiddels 25 graden.

Het steile bospad omhoog is helaas niet makkelijk om te fietsen. Gelukkig hebben we brede banden om onze fietsen zodat we redelijk wat rotsen en boomwortels aankunnen. De omgeving is woest en ongerept en we komen bij schitterende afgelegen plekjes en genieten van de steil boven ons torende kliffen.
Op een ervan ligt de burcht waar we ons gisteren bevonden, andere kliffen worden gebruikt door rots klimmers die we, bepakt met touwen en klimschoentjes, in groten getale langs zien lopen.
Halverwege de middag houden we het voor gezien. We beklimmen met onze e-bikes opnieuw de steile 13 procent helling.
Er komt geen einde aan de bochten omhoog en na ook de hobbelige keitjes in het stadje bedwongen te hebben, zakken we puffend neer op ons ijsterras om daar opnieuw een heerlijk Diabolo ijscoupe te nuttigen.

 

 

Dit keer moeten we naast afstand houden tot de andere bezoekers en natuurlijk onze handen ontsmetten, ook onze naam, email en telefoonnummer opgeven zodat, mocht er sprake zijn van een Corona uitbraak op dit terras, wij verwittigd kunnen worden. Ons avondeten verdiend volgens Dick een dikke onvoldoende.
Gisteren zag ik een blik chili con carne waarvan het etiket mij het water in de mond deed lopen, maar, gemengd met een restantje aardappelen, blijkt het toch niet echt smakelijk, laat staan dat er carne inzit.
Kritiek van Dick op mijn maaltijden komt zelden voor, in ons 42-jarig huwelijk slechts 3 maal eerder, maar ten aanzien van dit gerecht wat uitsluitend uit zeer sterk gekruide chilipoeder en tomaat bestaat, krijg ik toch te horen dat ik dat maar nooit meer moet voorschotelen.

Terwijl ik de afwas ga doen gaat Dick aan de slag met zijn laptop om de laatste ontwikkelingen wat de Corona maatregelen aangaat in een nieuwsdruppel voor onze duikvereniging Aqualis te publiceren.
’s Avonds, voor het naar bed gaan, lijkt er ook nog een teek in mijn voet te zitten die we weliswaar losweten te peuteren maar daarna op het tapijt van de camper laten vallen. De rest van de nacht droom ik alleen van hordes teken die naar ons bed marcheren om vers vlees te zoeken. Echt rustig slaap ik niet, Dick daarentegen ronkt als een os.

Zondag 21 juni laat de zon zich van zijn beste kant zien en staat als we om 8 uur opstaan al stralend aan de blauwe hemel.
Het tekenleger heeft toch nog toegeslagen en was klaarblijkelijk niet alleen aanwezig in mijn dromen want bij Dick tref ik een enorm joekel aan. Gelukkig laat het monster zich redelijk makkelijk te verwijderen en ditmaal zorgen we ervoor dat hij ook echt de geest geeft voor hij in de prullenbak verdwijnt. Na het ontbijt met het restje mosterdbrood van gisteren, het is toch minder smakelijk brood dan ik dacht, vertrekken we uit dit leuke plaatsje met zijn fantastische ijstent en rijden naar Bad Munstereifel, een oud, ommuurd stadje 35 km verderop in de Eifel.

Omdat we al om half 11 op de camperplek arriveren kunnen we kiezen uit plaatsjes en we vinden een mooi plekje met uitzicht op de ligweide van het zwembad. Normaliter moet je voor deze camperplek betalen bij het zwembad maar omdat de zwembaden in Duitsland door Corona nog gesloten zijn en ook de dumpgelegenheid hermetisch afgegrendeld is mag je nu hier gratis staan. Zelfs het electra wordt niet in rekening gebracht. Ik had erop gerekend ons black water te kunnen dumpen maar nu dat niet mogelijk is verwissel ik onze toiletcassettes. Het is niet vaak nodig maar voor dergelijke gelegenheden hebben we twee toiletcassettes.

 

‘s Middags lopen we door een van de stadspoorten het stadje in. Alle huizen zijn prachtig gerestaureerd maar of er echt mensen wonen? Het lijkt alsof het stadje alleen uit restaurant of outlet winkel bestaat maar het is heerlijk om hier rond te lopen. Helaas is het zondag en dan zijn in Duitsland de winkels gesloten, zelfs in zo’n toeristenstadje. En dat betekent dat het stil in de oude straatjes is maar ook dat ik nergens, maar dan ook nergens, de kans krijg om iets te kopen. En dat terwijl de ene na de andere sport en outdoor shop (in outletvorm) verschijnt. Dit wordt een goedkope dag.

Nadat we de stadsmuur zijn rondgelopen en alle stadspoorten hebben bekeken en rondgedwaald hebben door de smalle middeleeuwse straatjes gaan we op een terrasje zitten aan het water tussen alle andere toeristen, die niet kunnen winkelen en bestellen, ja alweer, een heerlijke ijscoupe. Nu ja, hij is niet zo goed als die in Nideggen, maar zittend in het zonnetje smaakt het wel lekker. Omdat mensen staan te dringen voor een plekje blijven we niet heel lang op dit terrasje hangen en wandelen we weer verder. Er moeten immers ook nog wat caches gezocht worden.

Eind van de middag zijn we weer terug op de camperplek en kunnen nog even heerlijk buiten in het zonnetje zitten. We zijn toch wel moe van het vele klimmen en rondwalen in de steile straatjes van Bad Munstereifel en ondanks het feit dat het vandaag de langste dag is zijn wij, al lang voordat zelfs de schemer invalt, naar dromenland vertrokken.

Helaas is het maandagochtend (we staan al om 7 uur op) somber weer, het is zwaarbewolkt en er is geen zon te zien. Om 10 uur staan we al in Gerolstein, onze volgende bestemming waar we op de camperplek wel kunnen dumpen en water innemen. De plek is groot en ruim maar onvoldoende aantrekkelijk om nu al te stoppen dus zoek ik snel een andere bestemming en vind Weingut Pauly langs de Moezel in Palzem, Duitsland. We besluiten daar eens een kijkje te nemen. Als we anderhalf uur later op het Weingut arriveren blijkt er, zelfs voor onze relatief grote camper, nog een plekje te zijn. Doordat de plekjes heel smal zijn en de eigenaar (naast mij) ook aanwijzingen geeft hoe Dick in moet draaien, duurt het allemaal wel wat langer dan normaal maar eindelijk staan we dan op ons plekje hoog boven de Moezel.

De temperatuur is inmiddels aanzienlijk gestegen en loopt tot boven de 28 graden dus ons fietstochtje in de middag langs de Moezel is best lekker. Het beetje wind wat hier waait komt over het water. Aan de overzijde van de rivier ligt Remich, Luxembourg, waar zich ook de enige supermarket van de wijde omgeving bevindt zodat we daarnaar toe rijden en eten halen. Net als in Duitsland geldt ook in Luxembourg een mondkapjes plicht en moeten we bij binnenkomst in de winkel onze handen desinfecteren. Mijn vreugde kan niet op als we een groot rek met Crocs ontdekken in de supermarket. En laten er nu twee paar knalgele in mijn maat aanwezig zijn. Als Dick ook een zwart en rood paar in zijn maat ontdekt aarzelen we niet langer en laden 4 paar Crocs in onze winkelwagen. Het was ook wel nodig om weer eens nieuwe exemplaren te kopen. Onze oude Crocs zijn hoognodig toe aan vervanging.

Omdat we ook eten hebben ingeslagen kunnen we niet rondkijken in Remich maar moeten we direct terugfietsen naar de camper. Ondanks de koeltas waar ik de verse waar in heb opgeborgen zijn de buitentemperaturen er niet naar om lang rond te hangen met eten. De temperatuur is boven de 30 graden gestegen. Als we terug zijn bij de camper hebben we weinig zin om nog verder te fietsen. Dus blijven we heerlijk voor de camper zitten, lezen wat doen onze administratie en loggen caches.
De zon brandt zo hard dat we wel gaande de middag de schaduw van een boompje opzoeken totdat we om 7 uur naar de wijnkelder van het Weingut kunnen gaan om daar de verschillende wijnsoorten te proeven.

 

Naast de eigenaar met zijn vrouw en zoon is er nog een ander echtpaar wat ook mee proeft en onder het genot van de verschillende glazen uitgeperste druivensoorten bespreken we de corona crisis

, de wereldpolitiek maar ook de dorpse problemen. Natuurlijk verlaten we deze proeverij met een aantal flessen heerlijke wijn. Het is maar goed dat de maaltijd die we even later nuttigen niet echt veel aandacht vergt want de proefglazen waren niet alleen erg groot maar we hebben ook heel veel soorten geproefd.
Tot laat in de avond zitten we buiten, genietend van ons uitzicht. Pas tegen 11 uur koelt het een beetje af. ‘s Nachts slapen we met alle ramen wagenwijd open.

Al vroeg in de ochtend van dinsdag 23 juni voelt het warm aan, ook omdat de wind helemaal is gaan liggen. Ik pak de fiets om naar Remich te rijden voor vers brood. Helaas de cactus supermarket is nog gesloten maar na wat navraag kom ik bij een bakker terecht die wel open is. We genieten van het verse brood en pakken daarna de fietsen om een rondje te rijden.
Ditmaal niet langs de Moezel maar door het achterland door bossen, akkerlanden en wijngaarden die zich langs de hellingen van de Moezel bevinden. Wel fijn dat we regelmatig de koelte hebben van bossen want de temperatuur stijgt snel en passeert nog in de ochtend de 30 graden. We komen na enkele uren fietsen over onverharde paadjes in Remich uit waar het erg druk is. Veel gezinnen wandelen er rond en nog steeds zijn de winkels gesloten.

Vandaag blijkt de nationale feestdag van Luxembourg te zijn. Geen wonder dat we rond Remich zoveel wandelaars tegen kwamen en er zoveel gezinnen op de campings zitten die een lint vormen langs de Moezel. Als we om 4 uur terug zijn bij de camper zoeken we direct een schaduwplekje. Met dergelijke temperaturen en zonder enige wind is het daar het best toeven. Omdat de winkels allemaal dicht zijn eten we simpel, spaghetti met veel groente en champignonsaus.
De volgende dag staan we pas om 8.15 uur op en na een heerlijk ontbijtje buiten de camper dumpen we en vullen we ons schoon water aan en als Dick ook de electrakabels heeft ingerold, vertrekken we. Eerst stoppen we nog in Remich omdat we, voor verder te trekken, eerst nog in Luxembourg willen tanken. Nadat Dick bij een parking ook nog een cache uit een boom heeft gehengeld (wat niet zonder slag of stoot gaat want een stuk van de hengel blijft op 8 meter hoogte in de boom hangen) arriveren we uiteindelijk toch op onze nieuwe bestemming, Mettlach, Duitsland, waar we op de parking van de brouwerij, weer een mooi plekje vinden.

Zodra we staan gaan we eerst ontbijten want dat is er nog niet van gekomen en nadat we ook bij de Toerist Information een parkeerticket gekocht hebben (je kunt ook met een parkeer app betalen die we niet hebben) gaan we het stadje verkennen. Een fietspad leidt ons uiteindelijk naar de oever van de rivier de Saar. Het is hier heerlijk fietsen want er staat over het water een verkoelend windje en ook geven de overal aanwezige bomen langs het water voldoende schaduw. Wat minder aantrekkelijk is dat het vaak eikenbomen betreft en er overal bordjes staan dat we op moeten passen voor de eikenprocessie rups. En laat nu net in deze laatste bomen regelmatig een cache verstopt zijn. Ik voel naarmate onze tocht vordert steeds meer gekriebel op mijn lijf.

Uiteindelijk arriveren we bij de “Saar Schleife”. De plek waar de Saar een grote bocht maakt. Op de GPS is dat goed te zien maar om dit natuurfenomeen goed te kunnen aanschouwen zul je toch echt de klif aan de overzijde moeten beklimmen. Rond 3 uur zijn we, na opnieuw een ijzingwekkende afdaling van een lange 13 procent steile helling, weer terug in het oude centrum van Mettlach waar, jullie zullen het wel begrijpen, we opnieuw op het terras van een ijszaak gaan zitten. Opnieuw moeten we onze adres gegevens achterlaten en onze handen desinfecteren. Mondkapje op hoeft niet zolang we maar op het terras blijven zitten. Het ijs is lekker maar wel bewerkelijk dit keer omdat er vruchten met schil in verwerkt zijn. En van een mango of meloen ga je toch niet de schil opeten. Met volledig kleverige handen heb ik uiteindelijk mijn ijsje op. Dick had een minder bewerkelijk ijsje maar dankzij zijn alcohol spray kan ik uiteindelijk ook met schone handen verder.

Nadat we ook nog de mooie oude kerk ruïne hebben bekeken, achter de Abdij, waar nu het hoofdkantoor van de beroemde keramiekproducent Villeroy en Boch is gevestigd, keren we terug bij de camper.
De parking staat inmiddels veel voller met campers. Gelukkig waait er een windje en kunnen we onder ons scherm in de schaduw zitten. We zien er niet uit. Onze armen en benen zitten onder de kratsen van bramen en doorns en alles jeukt. Zouden we dan toch wat brandharen van de eiken processierups zijn meegelift? Natuurlijk laten we de kans niet voorbijgaan om ’s avonds op het terras van de brouwerij te eten. Renate en Dieter vertellen ons altijd hoe lekker er in dergelijke eetgelegenheden gekookt wordt. En ze hebben gelijk want Dick’s rumpsteak en mijn rahmschnitzel zijn van een uitzonderlijke kwaliteit.

Geen wonder dat en tijdens de mittagtisch en gedurende de avond het terras helemaal vol zit met mensen. Het heerlijke vers getapte bier heeft er vast aan bijgedragen dat we de volgende ochtend pas om half negen wakker worden.
Ondanks het feit dat we gisteren laat hebben gegeten smaakt het vers gehaalde brood heerlijk. Daar draagt ook aan bij dat we buiten in het zonnetje ontbijten. Met een goed gevulde maag pakken we de fietsen en beginnen aan de beklimming van een 13 procent steile weg waar geen einde aan lijkt te komen. Vandaar wijst Dick de weg het bos in. We hebben hier een serie van 25 caches gevonden die we willen zoeken en met deze temperaturen zijn bospaden natuurlijk de ideale omgeving om te vertoeven. Helaas nadat we 100 meter het bos in zijn gefietst is het pad afgezet en worden we dreigend gewaarschuwd niet verder te rijden wegens boswerkzaamheden.

 

 

Dus keren we om en besluiten dan maar de andere oever van de rivier de Saar rond te rijden. Ook daar heerst wel gevaar vanwege de enorme aantallen eiken processie rupsen maar dat is toch minder dodelijk dan een omvallende boomstam op je hoofd. Opnieuw genieten we van een heerlijk windje over het water en van de soms wonderlijke plekjes waar we komen. Het mooiste is wel een kapelletje hoog op een klif aan een smal bospad vanwaar je over de Saar en het stadje Mettlach kijkt. Vanwege het voortreffelijke eten alsmede het schitterende weer zitten we ook ’s avonds weer op het terrasje van de brouwerij en genieten opnieuw van een voortreffelijke maaltijd.