Florida, DE bestemming van de “Snowbirds”

Donderdagmiddag kunnen we nog lekker buiten in het zonnetje zitten, het wordt zelfs meer dan 26 graden. Helaas trekt tegen de avond de lucht helemaal dicht en verschijnen de eerste regendruppels. Het blijft bijna de gehele nacht stevig doorregenen. Ook vrijdag 27 januari is het ’s ochtends nog druilerig weer, echt ideaal weer om de camper van binnen en buiten weer eens grondig schoon te maken. Het is best wel een hele klus, niet alleen is de camper aan de buitenzijde ongelooflijk smerig, er blijkt ook een kastje bijna los te komen van de wand, ik heb dat natuurlijk veel te vol gepropt, wat Dick met heel veel kunstgrepen moet vastzetten. Het blijft gelukkig droog en als we rond drie uur alles weer op orde hebben gaat de zon lekker schijnen en loopt de temperatuur direct op naar 22 graden. Helaas blijft het niet heel erg lang warm, als de zon achter de bomen verdwijnt zakt de temperatuur direct naar 8 graden om verder in de nacht nog lager te zakken. Om het behaaglijk te hebben doen we zelfs de kachel aan.
Zaterdag 28 januari staat gelukkig de zon weer aan een staalblauwe hemel. Echt weer om te gaan geocachen en onderwijl kunnen we dan bij enkele duikshops informeren naar de mogelijkheden om met Manatees te duiken. Alhoewel de caches redelijk uit elkaar liggen is het met de fiets goed te doen en zien we tegelijkertijd ook wat van het stadje Crystal river.

Wel een vondst maar helaas geen cache

We beginnen bij een cache met de aanlokkelijke naam Manatee Matinee. Zoals de naam al doet vermoeden kun je hier ’s ochtends Manatees zien en ja hoor, zodra we op de brug staan zien we ze onder ons door zwemmen. Wat zijn ze groot, de Manatee uit het State Park is er niets bij. Na nog even deze prachtige beesten bewonderd te hebben gaan we op zoek naar de cache. Al snel denken we deze gevonden te hebben, onder de brug verborgen onder rotsblokken vinden we een pakketje. Het blijkt echter een portemonnaie te zijn, geld zit er niet in maar wel veel bankpassen, heel veel creditkaarten en ook twee rijbewijzen. Aan het uiterlijk te zien ligt deze portemonnaie hier al een tijdje. De echte cache vinden we niet dus met alleen de portemonnaie zetten we onze tocht met de GPS naar andere caches voort. Nadat we weer bij een van de duikscholen geïnformeerd hebben moeten we een drukke verkeersweg oversteken waar ik de auto van de sheriff voor het stoplicht zie staan. Ik fiets ernaar toe om hem te zeggen dat ik wat gevonden heb. Met alarmlichten in werking rijdt hij door het rode licht naar een parallel weg waar ik ook naar toe fiets. Terwijl ik mijn verhaal vertel is al een tweede sheriff wagen gearriveerd en wordt ik zorgvuldig bestudeerd. Na het tonen van de pasjes, beantwoording van enkele vragen en een beschrijving van de vindplaats (wordt gelukkig door de sheriff  herkend) kan ik de gevonden portemonnaie achterlaten en zetten we ons geocachen voort. Het gaat goed want alle andere caches vinden we. Helaas is onze tocht langs de duikshops minder bemoedigend. Je kunt duiken, maar niet met Manatees. Dankzij duikers die zich in het verleden lieten voortslepen door Manatees is het nu “against the law “ om met Manatees te duiken en bij geen enkele duikshop is dat dus te regelen. Op eigen houtje snorkelen (laat staan duiken) heeft evenmin zin want de “Springs, warme bronnen” waar de Manatees zich verzamelen zijn niet via land te betreden. Ook staan, daar waar de Manatees zich bevinden, guards langs de waterkant om te kijken of iedereen die zich in het water bevindt begeleid wordt door een tourguide en zich aan de regels houdt. Boetes op overtreding van de regels zijn fors. Tot onze geruststelling zitten we wel in het goede seizoen en het feit dat het ’s nachts behoorlijk koud is (we hebben opnieuw een nacht gehad van 6 graden) maakt dat de Manatees, (die weinig vetlagen hebben en dus in koud water onderkoeld raken) in de winter maanden naar de “Springs” zwemmen waar de watertemperatuur  constant rond de 22 graden celcius ligt. Rond half twee houden we het verder voor gezien en fietsen we, na nog wat snuisterijen gekocht te hebben om achter te laten in de caches, terug naar de camping. De zon heeft inmiddels de ochtend koude verjaagt en we gaan lekker buiten zitten. Om drie uur arriveren Sandra en Rene met een reusachtige zwarte wagen (zo een die de geheime diensten gebruiken) en na wat gedronken te hebben gaan we op zoek naar de ontbrekende cache.
Helaas zwemmen er geen Manatees meer onder de brug maar met hun veel grotere ervaring in het geocachen ontdekken Sandra en Rene wel de vindplaats van de verborgen cache. Weer wat geleerd! Voordat we op zoek gaan naar een motel waar Sandra en Rene kunnen overnachten  kijken we nog even bij een paar caches  waardoor we en passant  nog het historisch deel van Crystal River kunnen bekijken. Nadat we een snorkeltocht gereserveerd hebben, ons snorkelmateriaal en uiteraard ons duikpak hebben klaargelegd gaan we, om te vieren dat Sandra en Rene goed aangekomen zijn, lekker uit eten bij Applebees. We maken het niet heel erg laat want morgen moeten we vroeg op. Om  6.15 uur moeten we al bij de duikshop zijn.

De strenge captain annex gids

Het valt zondagmorgen niet mee om op te staan als de wekker om half vijf gaat. Buiten is het niet alleen pikdonker maar ook nog koud. Wel is de hemel helder. Nadat we een film hebben bekeken op het duikcentrum, ons verkleed hebben, naar de boot gereden zijn en opnieuw uitgebreid uitleg hebben gekregen van de captain hoe ons te gedragen in de buurt van Manatees, varen we eindelijk weg. De zon is inmiddels gaan schijnen en langzaam stijgt de temperatuur. Het kan ook zijn dat we met ons duikpakken aan minder last hebben van de koude. We varen onder de brug door waar we gisteren onze “schat” met pasjes gevonden hebben en niet ver daar vandaan meert de boot aan. Na opnieuw een lange speech over hoe we ons moeten gedragen waar we op moeten letten en de vermaning om niet alleen onder water te loeren maar regelmatig naar de captain te kijken (anders kan hij niet met ons communiceren) kunnen we uiteindelijk via een trapje het water ingaan. Heel snel gaat dat niet. We zitten met 13 man op de boot en enkele van de negen Amerikanen zijn nogal forsgebouwd en wat minder mobiel, laat staan als je eerst je duikbril moet spoelen en vervolgens met (gelukkig erg korte) zwembadvinnen aan van een trapje af moet dalen in het water. Maar na lang wachten, we zijn de laatsten die van de boot af kunnen, ligt iedereen in het water en kunnen we de eerste blik werpen op de in het water op de bodem rustende Manatees.

Jonge Manatee komt omhoog

Heel dicht kunnen we er niet bij komen want de plek waar ze liggen is afgeschermd voor iedereen. Gelukkig zijn er een paar kleintjes die wakker zijn en erg nieuwsgierig naar die drijvende dingen vlakbij hen dus al snel hebben we onze eerste “Manatee encounter”. Het is fantastisch deze prachtige rustige dieren van nabij te zien en zelfs te aaien. Al lijkt het wel alsof alles verboden is in de buurt van Manatees, (je mag er niet achteraan zwemmen, je mag niet binnen een meter van de vele afzettingen komen, je mag niet voortdurend onder water kijken, je mag niet aan land komen en nog veel meer verboden (die ik allemaal niet meer weet omdat ik er niet meer naar geluisterd heb) je mag ze WEL aaien. Alhoewel we uitvoerige instructies gehad hebben waar wel en waar niet te aaien, blijft hangen “daar waar je het als mens ook lekker zou vinden” dus met mijn massage cursus in mijn achterhoofd begin ik deze grappige Manatee te aaien. Helaas niet voor lang want Dick, die wel oplet en gezien heeft dat de captain /gids al enkele malen mijn richting heeft uitgekeken (met de bemerking dat er niet wordt geluisterd) trekt me weer omhoog uit het water.Dat er niet wordt geluisterd klopt trouwens wel want met mijn duikkap op kan ik hem gewoonweg niet verstaan. Gelukkig zwemmen we even later een “creek” in die naar de Springs leidt zodat ik al snel weer mijn hoofd in het water kan steken en me aan de Manatees om me heen wijden. Dat ik de allerlaatste van de groep ben geeft rust want de rest van de tocht is de captain/gids zo druk bezig met de spartel manoevres van enkele Amerikanen dat ik verder weinig aandacht meer krijg.We zien nu overal Manatees liggen, de ouderen liggen in hun slaaphouding en de kleintjes komen telkens nieuwsgierig naar boven,aangetrokken door de drijvende voorwerpen (wij de mensen) om hen heen.

Wie gaat mij aaien ?

We kunnen ze aaien en regelmatig draaien ze zich op hun rug om nog lekkerder geaaid te worden.Heel apart om zo bezig te zijn met waterdieren, maar ja, het zijn mammals (zoogdieren). Lang hangen we rond in het water van de Springs wat met 72 graden Fahrenheit (ca. 22 Celcius) graden erg behaaglijk is maar uiteindelijk wordt het dan toch tijd om verder te zwemmen. Inmiddels zijn er meerdere groepen gearriveerd waardoor het echt druk wordt en de guards aan de kant zie je met speurende ogen rondkijken of er geen ongerechtigheden geschieden. In de brede kreek aangekomen waar ook de boot is afgemeerd, zien we nog steeds Manatees liggen en naar ons toe komen maar dan is het uiteindelijk tijd, zeker een uur later, om weer aan boord van de boot te klimmen. Ook dat gaat sommigen niet al te soepel af maar uiteindelijk zitten we alle 13 weer op de boot. De captain vaart een klein eindje verder en als we heel veel gekromde ruggen boven water zien uitsteken mogen we er weer in. In tegenstelling tot in de Springs is het water hier ondoorzichtig, donker en met erg weinig “visibility”, maar al snel voel je dat giga grote Manatees zich tegen je aan drukken. Ze willen gekrabt en geaaid worden.
Sommigen blijven wel vijf minuten bij je, zich om en om wentelend en genietend van de strelingen van onze handen. Het is een bijzondere ervaring om enige tijd alleen bij zo’n beest te vertoeven en ze te aaien. Echt genieten, het is wel geen duiken maar de ervaring die dit geeft is met geen pen te beschrijven. Lang blijven we hier ook nog hangen en als allerlaatsten gaan Sandra, Rene en ik het water uit. Er zijn nu ook geen Manatees meer te bekennen.Daar iedereen al op de boot is en zich heeft omgekleed hebben wij de ruimte om dat ook te doen terwijl de boot langzaam terugvaart (ivm de aanwezigheid van de Manatees). De captain kan het niet laten om wel 20 maal te zeggen dat hij erg tevreden is over ons gedrag. Dat we de Manatees op de juiste wijze gestreeld hebben en ons goed gedragen. Nu daar kunnen we het dan weer mee doen. In de duikschool gearriveerd eten we lekker van de daar aanwezige muffins en drinken een kop warme chocolade melk. Uiteraard kopen we een pluchen Manatee. “Manny” komt onze menagerie in de camper versterken. Gelukkig hebben we een groot dashboard want naast Crabby the Crab uit Baltimore is er Orc de Orca uit Alaska, Icy de ijsbeer uit Rotterdam, Otty the SeaOtter uit Morro Bay en Rettu de reddingshond uit Wenen.
Nadat we ons lekker gedouched hebben, de pakken gespoeld en alle snorkelspullen uitgehangen, gaan we lekker even in het zonnetje zitten. Tegen drie uur besluiten we om met zijn vieren nog even te cachen. Sandra heeft een wandeling ontdekt waar 12 caches aan liggen niet al te ver van de camping. Het is heerlijk weer en de wandeling over de bospaden is een groot succes. We vinden alle caches. Na de laatste cache moeten we om terug bij de auto te komen nog zo’n 5 km lopen. Rene geeft aan dat er nog twee caches in het bos verborgen liggen en die willen we natuurlijk  ook nog even meepakken. Daar een deel van het pad terug over mul zand voert wat erg vermoeiend loopt is het een verademing als we even later dwars door het bos kunnen lopen naar de daar verborgen cache. Verdwalen kunnen we natuurlijk nooit want de GPS zal altijd weer de weg naar de auto aangeven en dus pakken net voordat het echt donker wordt nog een laatste cache langs de vangrail van de weg.

De laatste cache voor het donker is

De 2,5 km terug naar de auto lopen we helemaal in het donker maar het is langs de rand van een redelijk drukke weg dus regelmatig wordt ons pad door de koplampen van de naderbij komende auto’s verlicht. Wel zijn we blij als we uiteindelijk tegen zeven uur weer bij de auto gearriveerd zijn. We hebben een wandeling van zeker 10 km achter de rug waarvan zeker de laatste kilometers in een behoorlijk tempo gelopen zijn. De spaghetti die we ’s avonds eten smaakt dus prima en is natuurlijk uitstekend voor de spieren. Voor we gaan slapen moet er ook nog het een en ander ge-administreerd worden en dus worden ook laptops en mobieltje te voorschijn gehaald om alles te loggen.

Nog even alles loggen

Maandag 30 januari is het in de ochtend nog behoorlijk koel, slechts 10 graden, dus als we gezellig met zijn vieren ontbijten zitten we wel binnen. Voordat we verder naar het zuiden afzakken willen we even rondlopen in het State Park van Homosassa Springs, wat 20 kilometer zuidelijker ligt. We varen met een bootje naar de ingang van het park, zien onderweg nesten van Falcons (valken) en ook de onvermijdelijke witte Ibissen. Helaas geen alligator ook al zijn die hier ook aanwezig. In het State Park aangekomen lopen we rond door mooie tuinen omringd door waterpartijen, samen met heel veel andere mensen. Helaas zijn er weinig Manatees te zien, deze zijn al allemaal de rivier opgezwommen. Slechts enkele gewonde Manatees zijn te bewonderen, nu ja alleen hun gekromde ruggen steken boven de vele op het water drijvende kroppen sla uit. Na nog de enkele inheemse beesten bekeken te hebben en de vele vogels gefotografeerd te hebben verlaten we het park en zetten, na nog even een cache ontdekt te hebben bij een buiten het park staande grote replica van een Manatee, onze reis voort naar Palm Harbor. De temperatuur is inmiddels naar de 28 graden gestegen en het is aangenaam buiten. Dat kun je moeilijk zeggen van de omgeving. Het lijkt wel of er nooit een einde komt aan de bebouwing en de vele mall’s en als we uiteindelijk toch de bebouwing achter ons laten is het landschap om ons heen volledig vlak en kaal. Het is echt de temperatuur waardoor mensen naar Florida trekken. In Palm Harbor aangekomen rijden we enkele campings af maar uiteindelijk komen we terug bij de eerste. De tweede zag er niet uit en de derde had geen plaats. We installeren de camper en even later komen Sandra en Rene ook. Zo’n drie mile van de camping hebben ze een motel gevonden. Voor het eerst is het ook nog ’s avonds lekker om buiten te zitten dus de computers worden tevoorschijn gehaald maar ook de skottel en de grill om eten op te bereiden. Doordat er helemaal geen wind is blijft het erg lang lekker buiten.
Dinsdag 31 januari merken we dat we al weer wat zuidelijker zitten (of is het misschien later in het seizoen?) want ’s ochtends vroeg is het al 16 graden. Na het ontbijt vullen we onze voedselvoorraden aan en na lange tijd door steden gereden te hebben komen we uiteindelijk toch nog op het platteland en plotseling rijden we tussen de fruitboomgaarden. Vroeg in de middag arriveren we bij Manatee Lake State Park waar we de allerlaatste plaats, een invaliden plek, kunnen bemachtigen. Overal is het erg druk ondermeer te wijten aan de vele Snowbirds uit met name het noordelijk deel van de US en Canada die hier de wintermaanden doorbrengen.We installeren  ons eindelijk weer eens ver van de bewoonde wereld. Dat is ook de reden dat Sandra en Rene besluiten lekker in de camper te blijven slapen. Het dichtstbijzijnde motel is zeker 20 kilometer verwijderd van dit State Park. Er blijken in de omgeving vele geocaches verborgen te zijn  en omdat we inmiddels ontdekt hebben dat geocachen een leuke tijdsbesteding is gaan we snel op pad.

Een flinke cache, leuk verstopt

 Inmiddels heb ik geocachen verbonden aan lange wandelingen en mulle zandpaden en dat blijkt uit te komen want als de zon bijna onder is komen we pas weer terug bij de campground. We hebben zeker 7 kilometer door ruw terrein en mul zand gelopen, onze voeten maar ook de rest van ons lijf is dan ook niet meer om aan te zien. Gelukkig hebben de State Parks in Florida douches zodat we na heerlijk onder de waterstralen te hebben gestaan schoon rondom het inmiddels brandende kampvuur kunnen zitten. Omdat het opnieuw lang warm blijft besluiten we de worstjes op het vuur te grillen en onder het licht van de halve maan eten we lekker.

Eindelijk weer een houtvuurtje

Helaas kunnen we maar een nacht op dit State Park blijven dus rijden we woensdag 1 februari na het ontbijt verder naar Sarasota.
Onderweg zoeken we een camping maar dat valt niet mee. Of er is geen vacancy of de plek is tenminste 68 dollar en dat voor een plekje tussen grote RV’s, niet echt bijzonder en dat valt dus af. Gelukkig vinden we uiteindelijk een plekje in Venice op een overflow plek waar we alleen tussen 17.00 ‘s middags en 8.00 uur ’s ochtends mogen staan maar dat is niet erg. Er is ruimte bij de toiletgelegenheid om te zitten dus als we op de camping blijven hebben we in ieder geval een plek om te zitten. Na de betaling van de plek rijden we naar het strand waar motels moeten zijn. Ook deze blijken schreeuwend duur dus uiteindelijk gaan Sandra en Rene verder op zoek terwijl de camper en wij dus op de parking bij het strand blijven staan. In de loop van de middag arriveren ook Sandra en Rene en is het tijd het strand te verkennen. Het water blijkt niet heel erg warm te zijn en al snel is iedereen eruit. Gaande de middag neemt de wind maar ook de bewolking toe en wordt het beduidend kouder zodat als we terug zijn bij de camping alleen nog maar binnen willen zitten.

Een zaal met "Snowbirds"

Helaas is het internet op deze plek niet echt heel goed zodat Sandra en Rene in de recreatiezaal gaan zitten eerst nog vergezeld door 3 bejaarden maar als ik, na even Dick geholpen te hebben met wat voorbereidingen voor de maaltijd, weer terugkom blijken ze omringd te zijn door een volle zaal kaart spelende ouderen die verontwaardigd reageren als ik hen als snowbirds op de foto wil zetten. Uiteindelijk wil slechts een man op de foto en verder niemand.Na een heerlijke maaltijd en uitgebreid koffie en thee drinken is het bedtijd. We staan donderdag al om zeven uur op want om 8 uur moet de camper van zijn plek zijn. Na het ontbijt rijden we naar het motel van Sandra en Rene om hen op te halen. Het is nog erg bewolkt maar wel al 18 graden. Al snel zitten we op de eilanden en rijden over een zeer smal weggetje omringt door zeer luxe woonhuizen. Gelukkig ligt de snelheid hier erg laag en is er niet zoveel verkeer maar  de keren dat er auto’s aankomen wordt er toch wel wat vereist van de stuurmanskunst van Dick. Uiteraard zoeken we hier ook weer caches. Een vereist dat we een stuk door het water van de baai waden, door de mangrove wortels kruipen maar dan worden we uiteindelijk beloond met een gevonden cache.

Je moet er wat voor over hebben

Nu ja, wij Dick en Rene staan aan de kant en Sandra en ik waden door het toch wel koude water naar de cache. Via Down Town Sarasota rijden we over een lange brug naar Longboat Key wat een beduidend groter eiland is. Ook hier wisselen we het rondkijken af met het zoeken naar caches. Het blijkt en leuke combinatie maar het maakt ook hongerig want al snel zitten we in een perkje bij een grote supermarket te lunchen. We zijn niet de enigen die honger hebben want naast ons op het grasveld staat een reiger restjes op te eten die hier door anderen zijn neer gegooid. Bij het wegrijden merken we dat onze linker achterband leger staat en als we even later vlak bij een park zijn zet Dick de auto op het asfalt om de band op te pompen.Tot grote verbazing van een langs fietsende Amerikaan doet Dick dat met onze fietspomp, (onze  fietsbanden zijn ook hoge druk banden) en na zijn verbazing over dit staaltje van menselijk vernuft geuit te hebben rijdt de Amerikaan hoofdschuddend weg. De pomp actie blijkt succesvol want we kunnen onze tocht naar Anna Maria het uiterste puntje van het eiland voortzetten en na nog een laatste leuke cache (een namaak cocosnoot in dezelfde kleuren als de boom waar hij in hangt) rijden we terug richting camping. We stoppen bij een tyre center waar ontdekt wordt dat er een grote schroef in de band zit. Al met al kost het maken zo’n anderhalf uur en daardoor komen we pas aan als het al lang donker is terug bij de campground. We maken het ons makkelijk met eten n.l. varkenslapjes en aardappelsalade en terwijl we dit nuttigen draaien Sandra en ik onze was. Rond half tien is alles schoon en droog en na nog wat napraten over de gezellige dag en het loggen van alle gevonden caches (we hebben er inmiddels 45 gevonden en Sandra en Rene zitten al dik over de 200) gaan we naar bed. Ook al is het gisteravond laat geworden toch gaat de wekker weer iets over zeven uur want de camper moet weer van zijn plekje.

Toch maar niet gekocht op de Flea market

Vrijdag is er vlakbij de camping een farmers-flea market en als Sandra en Rene, na hun ontbijt bij Subway aankomen lopen we daar naar toe. De market stelt niet zo heel veel voor dus na zo’n uurtje lopen we weer terug naar de camping onderwijl, jullie raden het al caches zoekend. Het is wel leuk want de GPS brengt je naar heel aparte plekjes en zodoende staan we even later bij een groot meer waarin een eilandje met allemaal nestende reigers. We zijn in Florida en dat betekent dat je hier ook krokodillen mag verwachten en ja hoor, Dick ontdekt al snel een alligator die onder de vele nesten van de reigers in het water wacht op net die ene jonge vogel die zo onvoorzichtig is om uit het nest te vallen. We kijken lang rond en nemen vele foto’s van de aanvliegende reigers en na nog een laatste cache in een weiland bij de kerk

Deze valt niet meer uit het nest

lopen we terug naar de camper. We hebben natuurlijk geen eigen plekje maar naast het recreatie gebouw wat nu buiten gebruik is staan stoelen en tafels en daar maken we het ons gemakkelijk. Iedereen zit op een gegeven moment achter een computer, om de administratie te doen, om caches te loggen, om campingplekjes verderop in de route te zoeken of gewoon de mail te checken. Terwijl Sandra en Rene nog even rond rijden in de omgeving zet ik me achter de computer om weer eens aan mijn stukje voor de website te werken. Ik loop met al die afleiding hopeloos achter. Tegen zeven uur zijn we weer allemaal bij de camper die ook weer op zijn plekje is gezet en lopen we naar “Outback”, een steak restaurant in de buurt waar we na even wachten (wat niet erg is want gezelligheid kent geen tijd) een tafeltje aangewezen krijgen en lekker smullen van de heerlijkheden die dit steakhouse ons biedt. Als we na afloop van deze copieuze maaltijd terug naar de camper lopen zijn we het er volledig over eens dat Sandra en Rene werkelijk voortreffelijk gekookt hebben. Na nog wat bijpraten gaan we ieder ons weegs en slapen als rozen. Zaterdag 4 februari staan we pas om kwart over zeven op maar op tijd om de camper om acht uur van zijn plekje te halen. We ontbijten even snel en rijden zodra Sandra en Rene vanuit hun motel aankomen naar Wal-Mart. Daar vullen we onze levensmiddelen voorraad aan en rijden dan de 45 mile naar North Fort Meijers. Om niet weer van camping naar camping te hoeven rijden heb ik gisteren via de Skype al een plekje op een camping gereserveerd.Om 11 uur arriveren we er en we blijken een schitterende camping te hebben, lekker ruim en met een verwarmd zwembad. “s Middags duiken we lekker het zwembad in. Het is heerlijk verkoelend, buiten is het dan ook 30 graden en dan te bedenken dat er nu in Nederland plekken zijn waar de temperatuur niet boven de 22 graden (F) onder nul uitkomt