FLORIDA en GEORGIA 15 – 30 Maart

Florida en Georgia, 15 tot 30 maart 2018

Als we donderdag 15 maart opstaan is het ijzig koud. De temperatuur komt niet boven de 4 graden uit en vannacht heeft het duidelijk gevroren. We douchen ons op de camping. Hoewel het douchewater heerlijk warm is voelt het toiletgebouw als een vrieskist zodat ik mij niet eens aankleed maar met handdoek omhuld naar de camper terugloop. Daar heeft onze stand kachel de camper al heerlijk verwarmd. Wanneer de zon even later boven de bossen tevoorschijn komt wordt de buitentemperatuur ook aangenamer.

Over rustige binnenwegen rijden we door eindeloze bossen en langzaam komen we in meer bewoond gebied, we naderen Tampa. Voor ons zien we de eerste vrachtauto’s met sinaasappelen rijden.  Zouden die voor Florida’s Natural Orange Juice worden gebruikt?

Little Manatee River State Park is volgeboekt maar als we rond 2 uur iets zuidelijker in Lake Manatee State Park arriveren, blijkt er zowaar, na veel zoeken en steunen van de Ranger (er klopt iets niet in de administratie) toch een plekje te zijn. Dick vindt dat we twee dagen moeten blijven, geen straf als we het plekje zien wat groot, erg mooi en rustig is. Opnieuw hebben we geluk gehad want ook dit was weer het laatst beschikbare plekje. In de middag lopen we rond door het park. Natuurlijk nemen we een kijkje bij Lake Manatee maar dat ziet er niet aanlokkelijk uit om te zwemmen door zijn donkerbruin water met algen. Je ziet ook niemand in het water en dus lopen we verder en pas eind van de middag zijn we terug bij de camper waar we nog heerlijk enige tijd in het zonnetje kunnen genieten. Het is inmiddels 25 graden en de ijzige koude van vanmorgen is echt verdreven. Vrijdag 16 maart staan we pas om half negen op, wel heel erg om zo lang in bed te liggen maar klaarblijkelijk hadden we wat extra slaap nodig.

 

Nadat we lekker ontbeten hebben haalt Dick het vloerkleed uit de camper en terwijl hij dat buiten gaat poetsen met schuimend schoonmaakmiddel ga ik de vloer van de camper schoonmaken. Je ziet alles gewoon schoner worden. We hebben nu ook de gelegenheid om even tussen de vloerdelen te kijken waar we inderdaad onze duikpakken aantreffen. Die zullen we niet meer vergeten. We doen alles op ons gemakje. Omdat we electra hebben kan ik ook weer eens Dick’s haar knippen, lekker buiten, de plukken komen eraf, het was hard nodig. Als het tapijt opgedroogd, opnieuw geborsteld en weer teruggelegd is in de camper, “wooow wat schoon”, gaan we heerlijk buiten lezen in het warme zonnetje en genieten van een glaasje bier. Zaterdagochtend 17 maart zijn we vroeg op. Het is nog steeds koud in de ochtend, slechts 11 graden, maar het heeft vannacht niet meer gevroren. Langzaam rijden we over binnenwegen verder naar het zuiden. Eindelijk krijgt Dick zijn favoriete landschap te zien, grazige weiden met koeien en paarden. Hij heeft er bijna 10 maanden op moeten wachten omdat ik bergen mooier vind en we dus eerder smalle en steile bergwegen nemen dan een weg door een vlak landschap. Mannen moeten toch veel doorstaan als je bedenkt hoe een vrouw, ik in ieder geval, toch altijd haar zin probeert door te drijven. De landerijen worden afgewisseld met velden met citrusvrucht bomen. Wel raar trouwens dat, terwijl de citrusvruchten overal aan de bomen groeien, we bij Walmart Arcadia geen citrusvruchten vinden. Nadat we genoten hebben van een Sonic milkshake in Arcadia rijden we verder, deels over de Interstate 75 en deels over binnenwegen. Het is St. Patricks Day en dat zie je ook want overal lopen mensen in het groen.

Om 2 uur arriveren we in Collier Seminole State Park, ten oosten van Naples maar het laatste plekje is net vergeven dus zetten we onze reis voort en het lukt ons om in Big Cypress National Preserve, bij Burns Lake, nog een schitterend plekje aan een meertje te vinden. Hoewel het water er erg uitnodigend uitziet en de temperatuur er ook naar is om het water in te duiken, het is 30 graden, is zwemmen verboden.

De volgende ochtend merk ik waarom als een aantal alligators in het meer ronddrijven, wachtend tot een prooi binnen hun bereik komt. Zondag 18 maart verlaten we deze schitterende plek in het National Preserve. In plaats van verder naar het oosten te gaan, rijden we eerst nog enkele miles terug om bij een uitzichtpunt te kijken. Een goed besluit want hier vinden we onze eerste echte grote alligators, rondzwemmend en op de kant liggend. Ze zijn wel waakzaam want als ik te dicht bij ze kom glijd de kleinste van de 5 snel het water in. De andere alligators zijn beduidend groter en blijven gewoon liggen ook als ik vlak naast ze ga zitten. Ze maken gelukkig geen aanstalten om ons als prooi te grijpen. Natuurlijk rijden we naar het Visitor Center om een stempeltje in ons National Park paspoort te halen en de film over Big Cypress te bekijken. Een indrukwekkende film. Een (natuur)gebied gaat altijd meer leven als je de achtergronden van het park kent en meer weet van wat er allemaal te vinden is. Het aantal grote alligators wat hier in het water voor het Visitor Center ligt is trouwens niet meer op twee handen te tellen. Bij de uitgang van het park draait een smal weggetje terug naar Big Cypress. En we volgen die weg. Eerst is de weg nog geasfalteerd tot aan een campground. Deze heeft echter niets aantrekkelijks dus besluiten we hier niet te blijven en terug te rijden naar Burns Lake.

 

Dat brengt ons over een onverharde loop road dwars door Big Cypress. Schitterende doorkijkjes hebben we in de bossen en we zien alligators op de weg liggen en orchideeën aan de bomen hangen. Ibissen lopen over de grond en scharrelen tussen het water en de boomwortels. Het lijkt wel een tropisch regenwoud. De temperatuur, 30 graden en vochtig warm, is er in ieder geval naar. De weg wordt steeds slechter, er zijn veel kuilen en geulen en de camper schudt heen en weer, dit wegdek is niet echt geschikt voor onze camper. Het dashboard kondigt aan dat we de dieselfilter maar eens moeten laten nakijken. Wat niet echt een geruststellend gevoel geeft in the middle of nowhere. Gelukkig komen we na een klein uur weer bij Burns lake waar nog volop plek beschikbaar is en we betrekken opnieuw het plekje naast onze buurman Kevin. Die is er vannacht een paar uur op uit geweest om een mooi plekje te zoeken om de Milky Way te fotograferen. Zelf ben ik er vannacht om half 2 uur ook even uit geweest en zag inderdaad een schitterende sterrenhemel maar was te vroeg voor de Milky Way. Deze was pas vanaf half 4 te zien was en om zo lang op te blijven kon mijn tere gestel niet aan. Ik heb ondanks dat ik ouder word nog steeds veel, heel veel slaap nodig. We lopen rondom het meertje maar helaas liggen er geen alligators op de kant In de middag ga ik lekker in het zonnetje achter de laptop zitten want er moet een vertaling gemaakt worden.

 

De zon schijnt volop en we smeren ons in want anders verbranden we levend. Tot laat blijft het 30 graden en pas nadat de zon al lang aan den einder verdwenen is wordt het wat koeler en gaan we naar binnen. ‘s Nachts staan we opnieuw niet op. Wel jammer want in de ochtend laat Kevin een schitterende foto van de Milky Way zien met onze camper op de voorgrond. We vertrekken bijtijds, nemen afscheid van Kevin, wisselen adressen uit en ik maak nog een laatste foto van de camper als Dick langs het meer rijdt. Om 11 uur komen we weer in bewoond gebied, overal om ons heen zijn kwekerijen en het is erg druk op de weg. Iets later rijden we Everglades National Park in. Bij het Visitor Center is het enorm druk maar er zijn maar weinig mensen die de schitterende film over dit gebied bekijken. Ongeveer 5 mile na de ingang van het park is Long Pine campground. Daar we niet weten hoe vol het is aan de baai bij de Flamingo campground besluiten we hier te blijven. Het is een schitterend plekje maar het is wel saai tussen de enorme Pine Trees. Ach, Dick heeft nu de gelegenheid om de Engelse tekst te publiceren en ik kan de “escort service”  regelen die we eind april nodig hebben om onze camper in de haven van Baltimore te brengen.

 

Het is opnieuw erg warm en we kunnen zelfs buiten eten. De zonsondergang waarbij de grote rode bol langzaam achter de Pine trees verdwijnt, is schitterend. Pas lang nadat de duisternis is ingetreden gaan we naar binnen. De volgende morgen, dinsdag 20 maart, is het al vroeg warm, 21 graden en het lijkt meer op hoogzomer dan het begin van de lente. Na het ontbijt dumpen we ons grey- en black water en vullen met schoon water en rijden dan verder het park in naar Flamingo Bay. De campground hier is bijna leeg en we hebben de keuze waar we willen staan. Er wordt zelfs niet geprotesteerd als ik vraag of we aan de baai mogen staan waar eigenlijk alleen tenten horen. Nadat we heerlijk een kop koffie gedronken hebben pakken we de fietsen en rijden de trail die ons langs de zee voert. In de verte zien we enkele van de duizenden eilanden liggen die allemaal nog deel uitmaken van Everglades National Park. Als we in het Visitor Center van Flamingo horen dat er om half 2 een Ranger talk is over Manatees blijven we rondhangen. Geen vervelend plek om dat te doen want we kunnen een lekker ijsje eten, naar de manatees kijken die in de Marina rondzwemmen en kijken bij een groot Osprey nest met twee kleintjes.

 

De ouders vliegen af en aan om hun jongen eten te brengen en het is een schitterend gezicht om de vogels te bekijken. Ongelooflijk, maar 6 jaar geleden, toen we hier met Sandra en Rene waren, was op dezelfde plek ook een Osprey nest. Rene wist toen een schitterende foto te maken van de Osprey die op het nest aanvloog. Het is warm buiten, ondanks de wind komt de temperatuur ruim boven de 33 graden dus gaan we naar de schaduw waar we gezellig kletsen met Lucia uit California en Anita uit Minnesota. Voor we het weten is het half 2 en fietsen we naar de rand van de Marina waar de Ranger ons alles verteld over de Manatees die hier langs de kust van Florida leven. Om te bewijzen dat ze echt bestaan komen de aanwezige Manatees regelmatig even boven water om te ademen. Het blijven schitterende beesten en we kunnen er geen genoeg van krijgen om ze te zien. Er leven hier ook American Crocodiles, net wat anders van vorm dan de alligators maar helaas krijgen we die niet te zien. Rond drie uur zijn we terug bij de camper waar we heerlijk buiten genieten in het zonnetje. Ook hier op het tentenveld langs het water is een Osprey nest maar de vogels zijn vele malen schuwer. De ouderen piepen en laten de jonkies diep in het nest wegduiken als ik te dichtbij kom.

Het zeewater is warm, zeker 23 graden. Geen wonder als je bedenkt dat de baai heel lang ondiep blijft. Wat zou ik hier graag rondzwemmen. Maar zoals de Ranger zei is dat niet verstandig want er zwemmen toch wel wat bijters rond die je in het donkergekleurde water niet ziet voordat ze je te pakken hebben. Dus ik blijf maar op de kant en geniet van de zee.

 

Tegen 5 uur komt de vloed opzetten en landen duizenden vogels op het deels ondergelopen land van de campground. Heel indrukwekkend om ernaar te kijken. Nadat alles op beeld is vastgelegd wordt het tijd de zonsondergang te bekijken die hier indrukwekkender is dan op de andere campground. Zelfs Dick, die toch geen fan is van zonsondergangen, blijft gefascineerd kijken en maakt zelfs foto’s, misschien ook omdat het binnen veel te warm is.

Om 6 uur is het nog 30 graden. Pas als de zon helemaal weg is zakt de temperatuur naar 26 graden. Nog steeds erg warm maar na de hitte van de dag voelt het koel aan. Het is wel zo warm dat we inmiddels ons dekbed weggehaald hebben want met deze tropische temperaturen kunnen we makkelijk met alleen een laken de nacht doorkomen. Als we woensdag 21 maart van deze schitterende plek vertrekken zijn er veel meer wolken en de zon is nauwelijks zichtbaar, ook al is het om 7 uur in de ochtend al 25 graden. Op ons gemakje ontbijten we en dan rijden we naar Florida City om boodschappen te doen bij Walmart. Niet ver ervandaan is een laundromat die we echt nodig hebben. Na 10 dagen heb ik 2 waszakken vol. Hoewel de wasmachines niet echt mooi schoon wassen is alles door een sopje geweest en als het droog is wordt het ondanks de vele vlekken die nog te bespeuren zijn, toch schoon verklaard en in de kast opgeborgen. Inmiddels is het 2 uur en te laat om nog naar het noorden te reizen dus besluiten we terug te rijden naar Flamingo, aan de kust van de Everglades, waar we opnieuw een nacht boeken op de campground. Dit keer mogen we niet op het tentenveld staan maar omdat we er gisteren ook stonden en het erg stil is knijpt men een oogje dicht als we toch langs de rand van het tentenveld gaan staan. Het is echt een schitterend plekje, stil, alleen zo hier en daar een tentje en met de zee op de achtergrond. De temperatuur is beduidend koeler ten opzichte van gisteren. De wind is harder gaan waaien en is koud. Buiten voelt het niet warmer dan 16 graden. De harde wind is op dit open veld ook niet te vermijden dus eerder dan gisteren gaan we naar binnen. Niet echter dan nadat Dick een tent, die helemaal plat tegen de grond lag, weer heeft opgezet. De eigenaar kampeert voor de eerste maal en is niet in staat, ook vanwege zijn al gevorderde leeftijd, om de tent weer recht te krijgen.

 

Opnieuw hebben we een schitterende zonsondergang dus kunnen we tevreden terugkijken op ons besluit om terug te keren. Donderdag 22 maart worden we pas om 8 uur wakker. Dat komt vast omdat we ons dons dekbed weer om ons heen hadden en het daardoor lekker warm hadden of misschien de zeelucht. De temperatuur wijst slechts 15 graden aan. We dumpen en vullen water op Long Pine Campground omdat bij Flamingo geen vers water te krijgen is. Mogelijk nog het gevolg van de orkaan Irma die hier in september 2017 tekeer is gegaan en veel schade heeft veroorzaakt. Daar we toch wel enige tijd moeten wachten bij de dump vertrekken we uiteindelijk pas om 10.30 uur uit de Everglades. Oorspronkelijk zouden we naar John Pennekamp State park gaan om daar te duiken maar dezelfde orkaan Irma heeft de duikschool weggevaagd en de compressor vernietigd dus voorlopig is het niet mogelijk om daar te duiken dus rijden we meteen door naar het noorden

, dwars door het binnenland en arriveren eind van de middag bij Lake Okeechobee. De weg is niet echt bijzonder, veel mais- en suikerriet velden en verder een hoge dijk die verhindert dat we ook maar iets van dit enorme zoetwater meer kunnen zien.

 

Slechts op één punt kunnen we naar het meer kijken en dan zien we meteen ook een grote Raccoon langs de kant van de weg lopen. En ik maar denken die die alleen in het donker te zien waren. In Okeechobee mogen we bij Walmart overnachten en daar het een rustig en mooi plekje is en de temperatuur niet echt hoog, het is slechts 18 graden, besluiten we daar te blijven. We lopen wat in de omgeving rond en doen natuurlijk wat boodschappen. Een mooi fel geel shirt met Manatees kan ik niet weerstaan en zelfs Dick heeft geen bezwaar als hij dit prachtige shirt ziet. Helaas zijn er geen eettentjes in de buurt en ook de aardappel wedges zijn op bij Walmart zodat we maar een eenvoudig maal van aardappelsalade, worstjes en sla nuttigen. Vrijdag 23 maart staan we bijtijds op omdat ik met tante Ank wil skypen en ja hoor, het lukt, we kunnen gezellig 50 minuten met elkaar kletsen voor wij verder trekken. Snel hebben we Hwy 1 bereikt die we verder naar het noorden volgen. Het is geen bijzondere route maar van de drukte van hotels langs het strand hebben we echt genoeg dus die weg valt af en dan zijn er eigenlijk geen andere in aanmerking komende wegen. Noch op Merrill Island, noch op Cocoa Beach mogen we overnachten en daar in de verre omgeving geen overnachtingsplekken te vinden zijn, behalve een dure KOA campground, rijden we naar een public park, Manatee Mammock County Parc , iets ten zuiden van Titusville waar we een plekje vinden. Het kost veel moeite om twee nachten te boeken (het is weekend en alles is vol) en pas na heel veel aandringen en doorvragen lukt het toch om een tweede nacht te krijgen. Wel op een ander plekje maar dat is voor ons niet van belang want we zijn morgen toch met de camper naar John F Kennedy Space center. Het blijkt een zonnig plekje ondanks de vele bomen hier en lekker uit de wind. Dat laatste is wel van belang want in de baai waar we op uitkijken is het water bedekt met schuimkopjes. Er waait een koude harde wind. In de luwte en in de zon is het echter 24 graden en goed toeven.

 

Om 7 uur maakt de wekker ons zaterdagochtend wakker en na douchen, ontbijten en afkoppelen van electra rijden we naar het Kennedy Space Center. Dat is slechts 9 mile van de campground maar de drukke weg is door wegwerkzaamheden erg smal en nu niet echt fijn om per fiets te berijden. Als één van de eersten arriveren we bij het Space Center en kunnen onze camper helemaal vooraan parkeren en zonder in de rij te staan kopen we een (senior) kaartje en dan is het nog even wachten voor we naar binnen mogen want de hekken gaan pas om 9 uur open. De zon schijnt volop en het is niet echt koud met 17 graden dus wachten is niet erg. Uiteindelijk lopen we als eerste binnen en na even ons georiënteerd te hebben en een foto te hebben gemaakt met de vele raketten die overal staan, lopen we naar de bus die een tour over het terrein geeft. Hoewel bussen de gehele dag door rijden is het erg aangenaam om de eerste bus te hebben. Niet alleen is het nog rustig op de weg en zie je regelmatig een alligator liggen, ook bij het eindpunt waar alles te vinden is over de Apollo vluchten, is het nu nog heel rustig en kunnen we zonder hordes mensen om ons heen, op ons gemakje rondlopen.

 

De bus voert ons langs de lanceerplatforms en natuurlijk zien we het enorme gebouw waar de raketten geassembleerd worden en kruisen de enorm brede wegen waarlangs de raketten vervolgens vervoerd worden naar de platforms. 3 Jaar geleden zijn we hier ook geweest en natuurlijk hebben we in onze jeugd de eerste maanlanding gezien (juli 1969, ik herinner me dat nog goed) maar desondanks blijft het wonderbaarlijk om te zien hoe het gelukt is om eerst een raket in een baan om de aarde te krijgen en later zelfs een maanlanding te verwezenlijken. We krijgen er geen genoeg van om rond te kijken. We lunchen buiten in het zonnetje (helaas is er vandaag geen lancering want die zou vanaf hier fantastisch te zien zijn) en pakken dan een bus terug naar het hoofdterrein van het Space Center waar we verder rondlopen. We zien hoe de Space shuttles de taak van de oude raketten overnamen en bewonderen dit ruimtevaartuig wat het mogelijk heeft gemaakt dat het ISS ruimte station gebouwd werd en waarmee waar ook de Hubble telescoop aangepast en gerepareerd kon worden.

 

En dan worden we meegevoerd naar de toekomst: de reis naar Mars. Vanaf 2020 worden de eerste proefvluchten met nieuwe, verbeterde raketten uitgevoerd met de maan als proefterrein waarna in 2030 een Mars landing moet volgen. Het lijkt allemaal erg onwaarschijnlijk maar dat hebben onze ouders waarschijnlijk ook gedacht en die hebben toch mensen op de maan zien rondlopen en rondrijden. En Mars is misschien helemaal niet zo ver weg als je bedenkt dat er inmiddels al twee voertuigen rondrijden die regelmatig beelden versturen naar de aarde. De foto’s van “Curiosity” zou je op het web kunnen vinden. Natuurlijk zijn er verschillende films over de ruimte en het leven in het ruimtestation. Ze zijn fantastisch, brengen je naar een andere wereld en geven een andere dimensie aan het leven. De beelden, gemaakt vanuit ISS, maken ook dat je gaat nadenken over onze aarde. Je ziet hele oerbossen gekapt worden, gletschers verdwijnen maar ook het verschil tussen noord- en zuid Korea. In de nacht is het ene land helder verlicht terwijl de andere zijde van de grens een diep donker landschap toont. Pas om 7 uur, bij sluiting van het park, verlaten we Kennedy Space Center en rijden terug naar de camping waar we het plaatsje naast ons oude plekje bezetten. Het is al schemerig dus van buiten zitten komt niet veel meer. Erg laat naar bed gaan we ook niet na deze indrukwekkende dag. Zondag 25 maart rijden we om half 10 weg. Het is de bedoeling naar Tampa, aan de westkust van Florida te rijden om daar Christer te bezoeken, de oud-directeur van onze “Waterproof” droogpakken. Helaas als we hem bellen blijkt hij al andere afspraken te hebben en op een tijdstip dat het hem uitkomt, kunnen we er niet zijn dus het heeft geen zin om nu naar hem toe te rijden. We spreken af dat we hem van de zomer, als hij weer terug in Zweden is, komen bezoeken.

 

Dus rijden we naar het noorden en bij Lake Norris gaan we de Cache Across America van Florida zoeken. Dat blijkt niet echt makkelijk want de cache bestaat uit meerdere stappen en enkele tussenpunten zijn niet te vinden. Maar het meer moet erg mooi zijn dus daar lopen we dan maar naar toe en het is niet tevergeefs want het zicht op de in het water staande bomen is prachtig. Daarbij vinden we hier vlakbij ook aanwijzingen die ons, na enig rekenen, toch naar een mogelijk eindpunt van de cache kunnen brengen. En ja hoor, na een lange wandeling vinden we uiteindelijk tussen de palmbomen de cache van Florida. Wat jammer dat we nu zo ver weg zijn van Texas want inmiddels heeft Aad, een van onze vrienden, de code van het slot gekraakt zodat we dat nu open zouden moeten krijgen. Helaas zullen we Aad’s oplossing pas kunnen testen als we weer terugkeren naar Texas, wat deze reis niet meer het geval is. Daar we pas in de loop van de middag terug zijn bij de camper zoeken we een overnachtingsplekje niet ver hier vandaan.

 

 

In het National Forest bij Lake Dorr is een schitterende camping, met plek, dus we kunnen nog even genieten van de zon, een glaasje wijn en lekker praten over opnieuw een heerlijke dag, voor we echt naar binnen moeten. Voor het eerst in weken is het maandag 26 maart somber weer, het is volledig bewolkt en er is in de verste verte geen zon te zien. De camper is drijfnat van de condens, ook omdat we vlakbij een groot meer staan. Terwijl we langzaam naar het noorden rijden gaat het miezeren en de temperatuur komt niet boven de 15 graden. Wat een verschil met alle voorgaande dagen. Na een lekkere lunch bij Subway rijden we Georgia in en eind van de middag stoppen we in Waycross bij een Walmart, de plek om te overnachten als het koel weer is Gelukkig is in de loop van de middag de miezer regen gestopt maar de temperatuur blijft steken op 15 graden. Dinsdag 27 maart is het nog steeds zwaar bewolkt maar het is wel droog. Na wat boodschappen rijden we verder naar het noord-westen over rustige wegen. Om ons heen bloeien de bomen en struiken en bossen wisselen af met uitgestrekte landerijen waar pinda’s, katoen, suikerriet of mais verbouwd worden. Het binnenland van Georgia is mooi en liefelijk. Rond half 1 zijn we in Cordele, Georgia.

Ondanks het feit dat op iedere paal wel een bord staat: “No Overnight parking” mogen we van Walmart gewoon blijven overnachten. De camper is na de afgelopen weken stinkend smerig geworden en een wasbeurt zou geen overbodige luxe zijn. Na enig zoeken vinden we een wasinstallatie waar we de camper in kunnen rijden en even later neemt Dick met heel veel schuimend sop de camper onderhanden terwijl ik kwartje, na kwartje, na kwartje, na kwartje in de machine stop (ieder kwartje geeft 40 seconden). Het resultaat is ernaar want de camper ziet er na een half uur weer wit uit en we kunnen ons er weer in spiegelen. Nadat ook al onze kleding en beddengoed gewassen is rijden we terug naar Walmart.

 

 

Het is inmiddels 5 uur en de rest van de avond doen we weinig. Zelfs koken doen we niet als we zien dat er een goede Chinees naast de camper is waar we eten halen. Het is inderdaad lekker. Woensdag 28 maart schijnt de zon volop. Nu maar hopen dat die ook aan de kust schijnt waar Gerhard en Beate op Jekyll Island verblijven. Niets is immers fijner dan je verjaardag (gefeliciteerd Gerhard) te vieren terwijl de zon volop schijnt. Na nog wat laatste boodschappen te hebben gehaald rijden we verder het binnenland in. We stoppen onderweg om een cache te zoeken en in Smithville kan Dick de gevonden caches loggen terwijl ik even met tante Ank skype. We staan naast een Government building met bibliotheek en Dick heeft binnen het paswoord van het internet gekregen zodat we volop wifi hebben.

 

 

Om 12 uur arriveren we in Plains, Georgia, waar we naar de oude highschool rijden, een National Historic Site. Alles draait in dit stadje met nog geen 800 inwoners om Jimmy Carter, de 39-ste President van de USA (1977-1981). In verschillende gebouwen leren we alles van zijn leven en zijn werken. Het is indrukwekkend.

Opnieuw wordt bewezen dat als je je maar verdiept in iemand en er veel van hoort of leest dat het meer gaat leven en je meer gaat begrijpen. Ik kon me in ieder geval niet meer herinneren dat Jimmy Carter, in Camp David, het vredes accoord tussen Egypte en Israël bewerkstelligde. Helaas is het geen zondag anders zouden we zeker de zondagschool bezoeken waar Jimmy Carter, die inmiddels de leeftijd van 93 heeft bereikt en nog steeds in Plains woont, om de twee weken les geeft. Daar de Ranger aangeeft dat het Buffaloo Café meer dan voortreffelijk voedsel heeft gaan we daar tussen het bezoeken van de verschillende plekken door, wat eten. Het eten is inderdaad voortreffelijk en het geeft ons ook de kans om met enkele ouderen uit het stadje te spreken die vol vuur over Jimmy Carter vertellen en hoe het was om als heel dorp met een enorm lange trein naar Washington DC te rijden om daar de inauguratie van Jimmy Carter bij te wonen. Pas na vieren verlaten we Plains waar we een bijzonder leerzame middag hadden en rijden naar het Florence Marina State Park. Er is meer dan voldoende plek en in het zonnetje zittend genieten we opnieuw na van weer een bijzondere dag. Helaas is het zwaar bewolkt als we donderdag 29 maart opstaan. Maar het is niet koud dus we hebben niet te klagen. We boffen dat we hier zitten en niet veel westelijker in Alabama of Tennessee, wat eigenlijk de bedoeling was. Op het weerkanaal hebben gehoord dat er een zware storm met overstromingen op weg is vanaf Texas, Houston naar het noord-oosten. Nu maar hopen dat die niet veel schade aanricht. Nadat we ontbeten hebben lopen we op ons gemakje naar het Visitor Center, dat gisteren toen we aankwamen al gesloten was. We besluiten nog een dagje te blijven. Niet alleen kunnen we dan dit park langs de grens met Alabama verkennen en enkele caches zoeken maar ook kan ik weer eens wat schrijven voor de website. Het wordt immers weer tijd om te publiceren. Ondanks de bewolking is het mooi weer. De zon probeert verschillende malen door te dringen maar houdt het niet lang vol en voor het grootste gedeelte van de dag blijven wolken de overhand hebben.

 

Maar het is rond de 19 graden en op het plekje waar we zitten omringt door grote eiken met veel Spanish mos is het buiten goed toeven. De trails zijn leuk en graag zou ik hier met Haloween rondkijken want in het bos vinden we een bergplaats van grafstenen en naast de spooky uitziende bomen met afhangend spanish mos zien we ook zwarte doeken tussen de bomen met (namaak) spinnenwebben. Ook iets voor jou Susan. Pas eind van de middag ben ik klaar met een nieuw stukje voor de website. Nu is het de beurt aan Dick om het nog eens kritisch door te lezen, foto’s erbij te zoeken en alles te publiceren. Dan kan ik beginnen met de Engelse vertaling.