Frankrijk en Spanje augustus-september 2019 deel 2

Zaterdag 14 september

Eind van de ochtend is Rob terug, de garage heeft het kapotte onderdeel besteld en donderdag kan het gemaakt worden. Gelukkig want de verzekering had het al over repatriëring van zijn auto, niet echt een aanlokkelijk vooruitzicht.

In de middag lopen we rond en nemen polshoogte bij de duikschool. Helaas kunnen we er niet komen doordat het toegangspasje van Rob niet meewerkt maar door het hek praten we met iemand van de duikschool.

Na enkele malen tevergeefs heen en weer gelopen te hebben, dat nare pasje weigert ons toegang te geven, lopen we uiteindelijk met duikspullen en Dick (die wel een werkend pasje heeft) naar de duikschool waar we ons omkleden, ons setje opbouwen en beginnen aan de klauterpartij de rotsen af. Dat laatste is noodzakelijk om de waterkant te bereiken. We hebben een heerlijke ontspannen duik en een vermoeiende klim terug naar de duikschool, maar het was de moeite waard. Ook Cor is inmiddels gearriveerd en staat ook bij de duikschool. Na alles gespoeld te hebben lopen we gezellig kletsend terug en ’s avonds genieten we van een heerlijke BBQ.

 

 

Gert en Femmy komen gezellig bijpraten, de koffie met Baileys smaakt goed en de tijd vliegt. Pas rond 11 uur duiken we ons bed in. Wat heerlijk dat we zo lang buiten kunnen zitten. Zondagochtend is het al vroeg dag want voor 8 uur zit ik bij Cor in de auto. We zijn op weg naar het vliegveld in Girona, een uurtje van L’Escala. De wegen zijn uitgestorven en de zon schijnt uitbundig. Het is al 20 graden.

 

 

 

Vlak voor het vliegveld worden we ingehaald door een vliegtuig. Volgens Cor het toestel van Richard en Jaap en ja hoor als we even later bij het vliegveld staan is hun vliegtuig net geland. We moeten wel even wachten voor hun bagage gearriveerd is maar door de zo nu en dan openslaande deuren en de mobile kan ik Richard laten weten dat het ontvangst comité op hen wacht. Nu ja, comité, ik sta er en Cor rijdt rondjes omdat er bij dit vliegveld nergens een plekje is om stil te staan als je niet de benaming “taxi of bus” hebt. Het is maar goed dat we niet met de camper naar de airport zijn gekomen. Uiteindelijk kunnen we Richard en Jaap in de armen sluiten en lopen we naar de auto van Cor bij “departures” en rijden vervolgens naar L’Escala terug.

 

Helaas is op dit tijdstip van de dag, het is 11 uur in de ochtend, nog geen bungalow beschikbaar en dus maken Richard en Jaap kwartier bij de camper. In de middag besluiten we met elkaar een duikje te maken. Richard, die uit angst niet wakker te worden (vanochtend ging de wekker al voor vieren) niet geslapen heeft en al meer dan 24 uur wakker, besluit de duik voorbij te laten gaan. Wel weer een voordeel voor de anderen want die kunnen nu makkelijker uitloden. Er staat immers iemand met extra lood op de kant. We hebben een prachtige duik. In deze baai zijn enorme scholen vis te zien wat de duik wel spectaculair maakt. Als we weer terug geklauterd zijn, het blijft een lichamelijk uitdagende duikstek, zowel om er te komen als bij de instap, zijn Cor en Ingrid ook gearriveerd. Iedereen is er nu. Gelukkig kunnen Richard en Jaap nu wel hun bungalow betreden en alles inruimen.

We zijn in Spanje waar voor achten niet gegeten wordt dus lopen we om half 8 naar het strand waar we in een restaurantje een plekje vinden. Drie jaar geleden was het eten hier goed, nu valt het wel tegen. Maar we hebben het wel gezellig met elkaar en de door onze sommeliers Cor en Richard gekozen wijnen smaken erg goed. Om half 10 zijn we terug op de camping waar we direct ons bed induiken. Ik merk niet eens meer dat ik mijn kussen raak. Maandag 16 september staat de zon al vroeg aan een stralend blauwe hemel te schijnen en snel stijgt de temperatuur naar 25 graden Na een heerlijk ontbijt, natuurlijk met vers stokbrood, maken we ons klaar om te gaan duiken.

 

Dick heeft minder behoefte om de rots af te klauteren en blijft op de kant maar de anderen gaan allemaal duiken. Het is een spectaculaire duik, de ene school vis na de andere, wat is hier een overvloed aan leven. Dat kan ik me toch niet herinneren van drie jaar geleden toen we hier ook doken.

Na zo’n spectaculaire duik smaakt de lunch met een gebakken eitje heerlijk en omdat het zulk lekker weer is gaan Jaap en ik ’s middags nog een duikje maken. Rob loopt naar het centrum van L’Escala en Cor en Ingrid genieten bij het zwembad. Er zwemt beduidend minder vis maar desondanks hebben we een leuke duik. Voordat we ’s avonds gaan eten drinken we nog wat bij de camper en om half 8 lopen we naar een restaurant, ditmaal een pizzeria. Er is geen grote keuze aan eten, niet zijnde pizza’s, maar de kwaliteit is stukken beter dan het restaurant waar we gisteren hebben gegeten. De temperatuur is gestegen en zelfs om 10 uur voelt het nog warm aan. Vannacht blijven alle ramen wagenwijd open.

Dinsdag 17 september zijn we om 8 uur op. De anderen gaan vandaag met de boot mee om te duiken en Dick en ik zullen in de baai duiken maar als Dick zegt dat hij aan de website wil werken en ik onze volle waszak heb bekeken ben ik gauw over te halen. Geen duik voor ons maar achter de laptop zitten en wassen. Helaas hebben we onvoldoende bomen op ons plekje zodat ik geen waslijnen kan spannen en dus moet ik naast een jeton voor het wassen er ook een voor de droger kopen. Uiteindelijk worden het 4 jetons want ondanks het feit dat ik zaterdagochtend al een was gedraaid heb vereist toevoeging van ons beddengoed twee machines. Om 1 uur is alles schoon en opgeborgen

, ons bed schoon gedekt en pakken we onze fietsen. Het is stralend weer en de temperatuur is naar 28 graden gestegen.

Natuurlijk zoeken we onze route aan de hand van verborgen caches. We rijden deels langs de kust, waar zich bunkers en idyllische baaitjes bevinden en deels door het droge en dorre binnenland. We werpen een blik door het hek op de Romeinse Ruïnes aan de rand van L’Escala maar besluiten niet binnen te kijken. Het is veel te warm om nu tussen muurtjes en stukken pilaar rond te lopen. Rond 5 uur en na 21 km fietsen over steile hellingen zijn we terug op de camping. We hebben nog voldoende tijd om bij te kletsen, de ervaringen van de bootduik te vernemen en te douchen alvorens we om half 8 weer naar de baai lopen. Op naar restaurant nummer 3. Dit blijkt een wat chiquer restaurant te zijn met veel keuze aan gerechten.

We worden niet teleurgesteld. Het eten is goed van kwaliteit en dankzij Cor (witte wijn) en Richard (rode wijn) hebben we ook een heerlijk drankje bij het eten. Woensdagochtend staan we al om 7 uur op want we moeten om 9.15 uur bij de duikschool zijn. Voldoende tijd om vers brood te halen bij de supermercado en uitgebreid te ontbijten. Op tijd zijn we bij de duikschool, pakken onze duikspullen bij elkaar en worden vervolgens in een busje van de duikschool naar L’Estartit gebracht, aan de andere zijde van de rotspunt.

De rit is niet erg lang en ruim op tijd staan we bij de duikschool in L’Estartit die de bootduik naar de Medes eilanden verzorgt. Na een half uur wachten en nog wat administratieve beslommeringen kunnen we naar de haven waar we op de kade onze duiksets optuigen en ons omkleden alvorens op de boot te klimmen.

Naast onze groep zijn er nog 13 andere duikers, Fransen en Spanjaarden. Na een korte briefing over de stek en nog geen 5 minuten varen arriveren we bij de duikstek. De golven zijn hoog en de wind waait hard dus erg aangenaam is het niet om te moeten wachten tot wij aan de beurt zijn om te water te gaan.  Het is maar goed dat Dick van Gert en Femmy een anti zeeziekte pil heeft gekregen, anders zou Dicks gelaatskleur nu groen zijn. Uiteindelijk liggen we allemaal in het water en kunnen we aan de afdaling via de ankerlijn beginnen. Gelukkig, want dobberen in deze hoge golven is ook niet alles. Helaas lukt het Ingrid niet om dieper dan 5 meter te komen, daarna slaan haar oren dicht zodat ze onverrichterzake terug moet. Cor die ook enorme last heeft van zijn oren komt uiteindelijk wel tot 18 meter en we kunnen ons door Rogier, onze duikgids laten rondleiden. Opnieuw is het verbijsterend om te zien hoeveel vis hier rondzwemt. Enorme scholen vis van 30 cm grote tot de kleine sardines en ook komen we een aantal malen enorme groupers tegen. Het is gewoon een genot om hier rond te zwemmen. Wel jammer dat we na een uurtje alweer omhoog moeten. De zee is nog ruwer geworden en we worden heen en weer geslingerd. Helaas want daardoor krijgt Dick bij de instap op de boot het trapje tegen zijn knie en als de bemanning dan ook nog aan zijn knie draait om zijn vinnen op de woest tekeergaande boot uit te krijgen is het leed helemaal niet te overzien. Zijn knie zwelt direct op en voor Dick is het helaas gedaan met het duiken.  Terug op de kade kleden we ons om, stoppen al onze spullen weer in het busje en rijden terug naar onze duikschool waar we de duikspullen spoelen. Dat is echt noodzakelijk want het water van de Middellandse zee is erg zout en dat wil je niet aan je duikuitrusting hebben.

Na het lunchen kriebelt het wel dus gaan we om half 5 nog een duikje maken in de baai. Het weer is nog schitterend, de wind wat minder onstuimig en het is niet koud. Dat kun je helaas niet van de watertemperatuur zeggen. We voelen de thermocline en het water is niet warmer dan 19 graden. Met deze temperatuur is een pak van slechts 5 mm niet echt comfortabel.

Als we uit het water komen staan Ingrid, Cor en Richard op de kant om ons eruit te helpen. Wel fijn want door de overal verspreid liggende rotsblokken is de uitstap niet echt makkelijk en een helpende hand vanaf de kant is zeer comfortabel. Na ons lekker opgefrist te hebben is het al snel half acht en kunnen we onze verbrande calorieën weer aanvullen. In hetzelfde restaurant als gisteren want dat is iedereen eigenlijk het beste bevallen. De wind die vanochtend hard waaide is gelukkig gaan liggen zodat we opnieuw buiten op het terras kunnen eten. Donderdagochtend is het opnieuw stralend blauw en de zon heeft al vroeg veel kracht. Eigenlijk is de korte broek ons kledingstuk hier. Rob gaat direct na het ontbijt op weg om zijn auto te laten repareren. Hopelijk lukt het want helemaal naar huis rijden met knipperende rode lampjes en zo nu en dan een alarmtoon omdat zijn gordel niet werkt is ook niet alles. Dicks knie heeft een dubbele omvang gekregen maar gelukkig hebben we een kous bij ons zodat hij desondanks met ons mee kan naar de baai om te helpen met de in- en uitstap. Opnieuw hebben we een ontspannen duik rondom het mooie, in de baai liggende eiland. Weer zijn er veel scholen vis. Wel minder dan enkele dagen geleden maar het blijft een mooie duik. Na een uurtje zijn we weer terug op de kant. Het balanceren over de losliggende rotsblokken en keien in het water bij de instap zal wel nooit wennen. Als Rob om 3 uur met gerepareerde auto terugkeert maken we nog een duikje in de baai. Ditmaal zien we een schitterende langouste terwijl ook op enkele plaatsen het dalmatiër slakje te zien is. Ik blijf dit huisreef een mooie duikstek vinden.

Terug bij de camping blijkt dat Richard ons vanaf de klif goed heeft kunnen volgen en we kijken de foto’s die hij vanaf zijn hoge uitzicht punt heeft gemaakt. Het is goed dat het al bijna half zeven is zodat we niet lang hoeven te wachten om te gaan eten want ik ben uitgehongerd. Duiken en het klimmen maakt dat er behoefte is aan veel, heel veel calorieën. Voor de derde maal lopen we naar ons geliefde restaurantje. Als wij met zijn achten om de hoek verschijnen worden de tafels al tegen elkaar geschoven en breed lachend worden we verwelkomd. Opnieuw is het eten van goede kwaliteit en de sfeer uitstekend en met een volle maag en een glimlach over de gezellige avond lopen we tegen tienen terug naar de camper waar we direct ons bed induiken. Vrijdag 20 september schijnt de zon opnieuw volop. Wel fijn want er wordt een weersomslag verwacht. Vandaag ziet het er gelukkig nog goed uit en de temperatuur stijgt al snel naar de 24 graden.

Alhoewel er vage duikplannen zijn gaan die om verschillende redenen toch niet door en dus besteden we de dag met kletsen, rondhangen aan de balustrades van een van de bungalowtjes en uithangen van onze duikspullen zodat we die weer droog mee kunnen nemen. In de middag gaan Cor, Ingrid en ik naar de grote Carrefour aan de rand van het stadje om inkopen te doen voor onze gezamenlijke BBQ. Er is bij deze supermercado toch heel wat meer keuze aan vlees en bijgerechten dan bij de mercado naast de camping. Nadat we terug zijn loop ik nog even naar de kliffen aan de baai van L’Escala om een cache te gaan zoeken.

Ondanks hulp van Gert die ik onderweg tegenkom vinden we de cache niet. Rondklimmen over de enorme rotsblokken en afklimmen van de wand naar de baai heeft geen resultaat. Wel jammer maar het heeft ons even van de straat gehouden en ik doe dit toch liever dan languit liggen op het strand.
Het is nog even spannend of ik wel heelhuids terugkom want een monsterhond rent hard blaffend naar me toe, stopt pal voor me en ontbloot zijn flikkerende tanden. Het voelt niet goed. Voorzichtig pak ik twee grote keien op. Ik zal me niet zomaar laten aanvallen. Dit monster luistert niet naar zijn baas die beneden bij de baai staat en ik sta in tweestrijd. Wat te doen? Uiteindelijk besluit ik rakelings langs zijn kop een steen te gooien en het werkt want het monster draait zich om en rent achter de steen. Ik weet niet hoe snel ik van deze plek moet wegkomen. Thuis blijkt dat de cache (een spring edition) slechts enkele maanden toegankelijk is. Als ik goed had gelezen had ik kunnen weten dat de cache er nu niet zou zijn. Terwijl ik buiten rondhuppelde is Ingrid hard bezig geweest met de voorbereidingen voor onze BBQ dus mij rest slechts het klaarzetten van tafels, glazen, borden en bestek. Gelukkig is er aanvulling uit de bungalows want onze camper heeft niet voor acht man bij zich. We boffen want het slechte weer blijft uit en het is niet koud dus zitten we gezellig tot 11 uur buiten.

Het eten van de BBQ en gril smaakt voortreffelijk, de wijn past er goed bij en het gezelschap is goed. Er is nu officieel een einde gekomen aan een gezellige Aqualis duikvakantie. Morgen rijden Cor en Rob als eerste naar huis. Zaterdagochtend staan we om 7 uur op want natuurlijk moeten we Cor en Rob uitwuiven. Gelukkig vertrekken ze pas om half negen zodat we niet extra vroeg uit de veren moeten. Het weer is helemaal omgeslagen en het regent maar het is nog 20 graden zodat we gewoon in korte broek blijven rondlopen. Nadat Cor is weggereden en even later ook Rob is het tijd ons bezig te houden met huishoudelijke karweitjes.

 

Het touw rond de boom van de buurman (alleen via een hoge ladder bereikbaar) moet naar beneden gehengeld worden en de enorme berg lege flessen weggebracht. Dat laatste wekt veel opzien, iedereen draait zich om als ze mij met 9 lege flessen zien lopen. En dat waren echt eigen flessen. Niet zoals begin van de week toen ik in de tuin een klein bergje flessen zag liggen wat naar later bleek door onze lieve buren neergelegd was. Helaas ging daar het effect van verloren want niemand stond erbij stil dat dit niet onze eigen flessen zouden zijn.

 

De BBQ  en Gril moet nog schoongemaakt worden, niet echt aangenaam in een voortdurende regenbui dus Dick zet de luifel uit zodat we eronder kunnen poetsen. Geen overbodige luxe want er blijkt toch wel wat schoongemaakt moeten worden voor we alles terug kunnen zetten in de camper. Uiteindelijk zijn we met alle karweitjes klaar, is een groot deel van de duikspullen opgeborgen, liggen de duikpakken tussen de vloer en kunnen we achter de laptop gaan zitten schrijven en wat lezen.

 

Ook de luifel verdient nog een schoonmaakbeurt, Dick neemt deze taak op zich en gaat met een merkwaardige constructie aan de gang. Maar het werkt en nadat de luifel droog is kan deze ook weer ingerold worden. De tijd verstrijkt best snel want voor we er erg in hebben is het al weer etenstijd. Geen BBQ dit keer, het weer is nog te nat, dus lopen we naar de pizzeria en genieten daar van het afscheidsetentje van Richard en Jaap. Hun nacht is wel een stuk korter want zondagochtend om half zeven zitten ze al in de auto bij Cor en Ingrid op weg naar het vliegveld. Natuurlijk wuiven wij ze ook uit zodat onze nacht ook niet zo lang is. Teruggaan naar bed heeft geen enkele zin want eenmaal uit bed betekent klaarwakker.

Als Cor en Ingrid weer terug zijn (al na 1,5 uur) drinken we met zijn vieren gezellig koffie bij Gert en Femmy. Het lijkt alsof we elkaar al jaren kennen zo vertrouwd voelt het bij hen. Gelukkig is het weer opgeknapt en komt zelfs de zon door zodat het buiten aangenaam toeven is. Lang buiten zitten is er niet bij want de waszak heeft aangegeven dat het tijd is om nog enkele laatste wassen te draaien. Gevolg is dat ik de komende twee uur onder de pannen ben maar met hulp van Dick is alles om half 2 schoon en terug geborgen in de kastjes. We kunnen de fietsen pakken om nog een paar caches te zoeken. Het is maar goed dat we elektrische fietsen hebben want de route die Dick heeft uitgekozen voert ons steil de bergen in en dat niet alleen, ook over een zeer steenachtige weg.

Eigenlijk is dit geen pad om met fietsen te berijden meer een steil klim paadje. Maar het lukt ons met regelmatig afstappen en voortduwen van de fietsen om toch op de top te komen vanwaar we een schitterend uitzicht hebben op de omgeving van l’Escala. Om half zes zijn we moe en bezweet van het vele fietsen en klimmen terug bij de camper. Bijna alle caches hebben we gevonden en we zijn tevreden. Het is gaan stormen en als we om 7 uur naar het stadje lopen en natuurlijk nog niet in het restaurant terecht kunnen omdat voor 8 uur niemand aanwezig is, lopen we even naar het strand om naar de woest te keer gaande golven te kijken. Wat hebben we afgelopen week geluk gehad. Nu is het slecht duiken. Gelukkig is het wel droog en niet echt koud zodat we deze laatste avond nog lekker op het terras kunnen zitten. Nu hebben we een echt afscheidsdiner want zowel Cor en Ingrid als Dick en ik zullen morgen L’Escala verlaten.

Maandagochtend schijnt gelukkig de zon weer en is ook blauwe lucht te zien. Na Cor en Ingrid te hebben uitgewuifd dumpen wij nog even ons grey en black water en nemen dan ook afscheid van Gert en Femmy die nog een aantal dagen blijven. Al snel zien we de Pyreneeën voor ons opdoemen. Gelukkig de paar wolken die er nog zijn hangen hoog zodat we ze in hun volle pracht kunnen bewonderen. Het is heerlijk om weer “on the road “te zijn. Ook al hebben we een gezellige duikvakantie gehad, het is niets voor ons om 10 dagen op een plek te zijn.

Over binnendoor wegen rijden we naar de grens met Frankrijk en dan over nog smallere wegen door enorme kloven dwars door de bergen. De plaatsjes die we passeren hebben ongelooflijk smalle straatjes en soms moeten anderen achteruitrijden om ons de gelegenheid te geven te passeren.

We rijden in Katharen land. In de 12^e en 13^e eeuw was dit een grote religieuze beweging die met hun interpretatie van de bijbel zover afweken van de Rooms Katholieke kerk dat ze als ketters werden beschouwd en vervolgd. Overal om ons heen zie je de resten van de op hoge rotsen gebouwde Kartharen kastelen die haast onneembaar waren.

De temperatuur stijgt geleidelijk en als we bij het hoog op een bergtop liggende Fanjeaux arriveren is het 25 graden. De camperplek is niet echt groot maar het is pas 2 uur dus we hebben nog keuze uit plekjes. Niet lang want binnen enkele uren staat het hier gewoon vol. We slenteren op ons gemakje door dit kleine bergdorpje met zijn smalle steile straatjes en zijn schitterende uitzicht om de omgeving.

Eind van de middag zitten we heerlijk naast de camper in het zonnetje. We boffen want ons plekje heeft zon tot deze in een schitterende zonsondergang aan den einder verdwijnt. Het is doodstil dus we slapen als rozen. Dinsdagochtend voelt het winters aan. Ook al schijnt de zon volop en is de lucht staalblauw, de zomer is voorbij. Niet echt vervelend want voor ons hoeft de hitte niet zo. Na brood gehaald te hebben in het stadje rijden we verder door de smalle straatjes van kleine dorpjes. De landbouwvelden zijn bruin en de velden zonnebloemen hebben hun glorie verloren.

Om half 2 arriveren we in Cahors. Op de camperplek aan de rivier de Lot zijn slechts drie plaatsen en we zijn verrast dat slechts 1 bezet is dus snel zetten we er onze camper neer. Het weer is wat wisselvallig vandaag. De blauwe luchten hebben plaatsgemaakt voor zware bewolking waar zo nu en dan wat regen uit valt. Maar het houdt ons niet tegen om de stad te verkennen. We staan echt centraal en hoeven alleen maar de rivier over te steken om in het centrum te zijn.

Cahors blijkt een gezellig stadscentrum te hebben waar het goed toeven is en na uitgebreid de 900 jaar oude kathedraal verkend te hebben met zijn schitterende binnentuinen lopen we natuurlijk ook nog naar het beeldmerk van Cahors: de brug met torens. Ondanks de dreigende zwarte wolken vallen er slechts enkele buien zodat we onze wandeling gewoon voort kunnen zetten. Pas als we na het bewonderen van het waterbekken dat de stad al eeuwenlang van water voorziet naar de camper teruglopen gaat de miezer over in echte regen. Maar ’s avonds stopt deze weer zodat we droog naar het centrum terug kunnen wandelen om daar bij een Turks restaurant heerlijk te eten. Wel wat vroeg want we zijn de enigen maar dat maakt deze Turk niets uit.

Woensdag is het weer nog zeer onstabiel en er valt regelmatig wat regen. Het is niet warmer dan 18 graden en na lekker ontbeten te hebben, natuurlijk met vers stokbrood, verlaten we Cahors. We zien buiten de stad al de eerste herfstkleuren verschijnen en rijden over smalle kronkelwegen naar de Dordogne.

In Saint Jean de Cole vinden we een mooi plekje aan de rand van het dorp. Het is een van de mooie dorpjes in France en de gebouwen zijn mooi en oud. Het is er leuk toeven. Helaas houden we het niet droog en nadat we tot op ons hemd natgeregend zijn besluiten we terug te lopen naar de camper en 26 kilometer verderop in Nontron te overnachten. Op het parkeerterrein van een grote Super U is een camperplek zodat we meteen de nodige inkopen kunnen doen. Geen slechte keuze want zo hebben we in ieder geval een welbesteed einde van de dag alhoewel Dick daar anders over denkt want die houdt er niet zo van om uren in een supermarket rond te dwalen. Tegen de avond zie ik twee mensen naar hun naast onze geparkeerde camper lopen en ik roep hen toe dat ze wel eens wat beter weer mee hadden kunnen brengen.

Daarop hoor ik antwoorden: “een bekende stem “en als we naar elkaar toelopen blijkt het Jan te zijn, een van mijn oud-collega’s met wie ik in de “Noordsingel “ (zo werd het huis van bewaring in Rotterdam aangeduid) zo’n 30 jaar geleden heb samengewerkt.  Samen met zijn vrouw Marie Louise is hij op weg naar Spanje. Natuurlijk gaan we samen in de camper zitten en wisselen we ervaringen uit. Onvoorstelbaar om in de “middle of nowhere” iemand die je kent te ontmoeten. We hebben een gezellige avond. Buiten stortregent het. Pas tegen de ochtend stopt de regen en klaart het een beetje op. Zo hebben we dan toch de gelegenheid om hun mooie camper te bewonderen. Heel simpel en bijzonder practisch ingericht maar niets voor ons die een jaar in een camper willen verblijven. Na elkaar een goede reis gewenst te hebben vertrekken we tegen 10 uur. We rijden over een route National naar het noorden. Niet echt gezellig maar het schiet wel op en we moeten een grote afstand overbruggen. Er zijn veel controles onderweg en overal staan groepen agenten. Zelfs op parkings worden auto’s gecontroleerd maar wij zijn duidelijk geen doelgroep want niemand wil onze camper in. In Vouvray vinden we een mooi plekje in het centrum. Helaas is het geen denderend weer want anders hadden we in het parkje ernaast heerlijk buiten kunnen zitten. Net als altijd lopen we het stadje in wat grotendeels bestaat uit wijnhuizen. Logisch als je aan de Loire verblijft. Alhoewel slechts plek is voor 3 campers staat ’s avonds de hele parking vol en met 8 campers gaan we de nacht in. Het gebodsbord om hier slechts met 3 campers te overnachten wordt niet echt nageleefd.

Vrijdag morgen is het slechts 16 graden, er zijn nog wel wat wolken maar de zon probeert ook zo nu en dan een straal te laten zien. Over het stratencircuit van Le Mans rijden we verder naar het noorden en om drie uur arriveren we in Honfleur. Het laatste stukje om hier te komen hebben we tolweg moeten rijden. Alle binnendoor wegen rondom Honfleur zijn beperkt tot 3,5 ton en wij zijn beduidend zwaarder. Hoewel het in de zomer nog drukker is staan er nu toch ook wel veel campers maar we vinden naast het water een schitterend plekje. Het is gelukkig droog dus kunnen we heerlijk rondwandelen.

 

Ondanks het feit dat we hier al verschillende malen geweest zijn liggen er nog een paar caches en die willen we zoeken.

De rest van de middag dwalen we rond, langs het water met zijn grote riverboten en door de smalle steile straatjes van Honfleur. Eten doen we niet op de vele terrassen langs het oude haventje maar ik haal ’s avonds bij de plaatselijke Doner snackbar een heerlijke kebab schotel. Die smaakt voortreffelijk en na afloop zitten we vergenoegd in de camper en kijken naar de snel invallende duisternis. Na een goed nachtrust staan we zaterdag 28 september om 8 uur op. Ontbijten, dumpen en tanken water en rijden verder noordwaarts. De weersvooruitzichten zijn niet echt goed dus besluiten we door te rijden naar Boulogne sur Mer, 250 km noordelijker. Als we daar arriveren is de wind in kracht toegenomen en in plaats van op de kliffen iets buiten de stad te gaan staan parkeren we de camper achter het casino in het centrum van Boulogne.

Een heerlijke plek want om door het centrum te dwalen hoeven we alleen een water over te steken. Lang lopen we niet buiten want na eerst veel zon brengt de wind snel zwarte wolken boven ons en snel moeten we onder een van de vele terrassen schuilen om niet doorweekt te raken. Een gokje wagen in het casino hebben we niet zo veel zin in dus bij terugkeer in de camper lezen we en eten een lekkere macaroni schotel.

Alhoewel deze plek ideaal is om Boulogne te verkennen ligt het casino tussen twee bruggen en drukke wegen en dus is het gedurende de nacht erg onrustig. Regelmatig word ik wakker terwijl Dick als een blok beton doorslaapt. Auto’s met blauwe zwaailichten rijden af en aan over de parking en zeker als een peloton agenten uitstapt en achter onze camper rondloopt ben ik klaarwakker. Uiteindelijk val ik toch in slaap om wakker te worden van een alarm van waarschijnlijk een ergens geparkeerd staande auto. Ik zie namelijk geen beweging bij het casino. Het alarm houdt ongelooflijk lang aan, stopt enige tijd alvorens opnieuw te beginnen. Toch slapen we nog in want uiteindelijk zijn we pas om half negen wakker. Het weer heeft nog steeds code geel en is erg onstuimig aan de kust dus na het ontbijt besluiten we terug te rijden naar huis. Ondanks de harde wind houden we het tot de Nederlandse grens droog en pas daarna krijgen we te maken met stortbuien. Wel jammer want dat betekent dat we bij terugkeer thuis de camper in de regen moeten leeghalen. We laden slechts het allerbelangrijkste uit. De rest komt de komende dagen wel wanneer we alles leeg moeten halen en de camper poetsen. Komende zaterdag 5 oktober willen we hem naar de dealer brengen.