Geen afscheid van Terrace

Daar het weer zaterdag de 27^e mooi blijft gaan we barbecueën. Het is heerlijk om weer eens een avond buiten te kunnen zitten en pas rond 8 uur als de zon achter bergen verdwijnt, wordt het te koud en kruipen we binnen achter een boek. Hoewel we inmiddels al enkele Engelse boeken hebben gelezen zijn we blij met onze e-books, waar nog heel wat spannende titels op staan.

De zondagmorgen begroet ons met miezer regen. Dat verhindert ons niet om naar het Visitor Center te fietsen waar we beiden achter de computer kruipen. Dick binnen en ik, droog onder het uitstekende dak, op mijn vertrouwde plekje buiten, wat prettiger is als je wilt skypen.
Nadat het nieuwe stukje is gepubliceerd, alle mailtjes beantwoord zijn en iedereen gesproken is fietsen we in de stromende regen naar huis. Onze jaren geleden in Azië gekochte poncho’s komen nu goed van pas. Rond twaalf uur breekt de lucht en gaat zelfs de zon schijnen zodat we droog naar de laundry kunnen rijden. Als we rond half vier in het zonnetje terugfietsen is het zelfs 18 graden. Helaas niet voor lang want er gaat een kille wind waaien waardoor de beste plek uiteindelijk toch binnen is. Anneke komt nog even buurten en onder het genot van een kopje Lapsang Souchong thee praten we alsof we elkaar al jaren kennen.

Zowel maandag als dinsdag is het bewolkt maar tegen het middaguur brandt de zon deze wolken weg en wordt de temperatuur een aangename 18 graden. Hoewel ik maandag wat boodschappen doe en een kapper opzoek blijft Dick bij de camper omdat we hopen dat de onderdelen vandaag komen. Dick benut de tijd om oude onderdelen schoon te maken en als hij daarmee klaar is wordt hij in de garage aan het werk gezet, lampen vervangen, zwaailichten monteren en een helpende hand te bieden bij zwaardere klussen. Zijn coverall wordt echt ingewerkt.
Onze onderdelen komen niet, ze zijn nog in Prince George maar gelukkig arriveert uiteindelijk dinsdag 30 augustus ons pakket (niet alleen de Post in Canada is snail mail).  Er kan nu gewerkt worden aan het in elkaar zetten van de onderdelen. Dat gaat langzaam en secuur, het vastdraaien en afstellen moet op een bepaalde manier, met een bepaalde kracht, gebeuren.

Dankzij de uitgebreide technische aanwijzingen van Rien en een instructie boekje van onze Fiat motor worden alle benodigde stappen gezet.
Terwijl Ron en Dick bezig zijn met het in elkaar zetten van de benodigde onderdelen ga ik, Tita, een stukje fietsen met bestemming Ferry Island, waar een aantal in de bast van bomen uitgesneden figuren te zien moeten zijn. Afgelopen week op de Farmers Market was de kunstenaar die deze gemaakt heeft ook met een stalletje aanwezig om te proberen zijn kleinere uit bast gesneden figuren te verkopen. Met moeite heb ik er vier gevonden, er moeten er meer zijn maar helaas heb ik ze niet gevonden.
Terug gekomen bij de camper zijn Ron en Dick nog steeds bezig en na zorgvuldig passen en meten blijken alle onderdelen op zijn plaats te zitten en de afstelling gereed. Uiteindelijk is rond negen uur ’s avonds de cilinderkop op het motorblok in de camper geplaatst. Morgen is er weer een dag en kan de rest gemonteerd worden. Na een glaasje wijn met wat soep en toastjes gaan we naar bed maar staan woensdagmorgen al weer voor 7 uur in de garage. Deze laatste dag van Augustus belooft een warme dag te worden want al vroeg schijnt de zon in een blauwe lucht en ‘s middags wordt het zelfs 25 graden.

Terwijl Dick samen met Ron, de hoofdmonteur van Freightliner, slangen bevestigd en de rollen waar de riemen over draaien monteert ga ik, omdat ik toch wel gespannen ben, bij het Visitor Center wat mailen en skypen.
Als ik rond 11 uur terug ben blijkt dat het niet echt lukt met de montage, de nokkenas wil niet draaien en ook al wordt er nog zo zorgvuldig mogelijk gewerkt, rond drie uur breekt deze as. Met een door wat vocht gesluierd oog komt Dick me dit rampen-nieuws vertellen en spontaan zie ik ook de wereld door een mistige waas. We zullen voorlopig niet vertrekken!

Telefonisch overleg van Ron met de Fiat dealer in Vancouver leert dat Fiat Italia waarschijnlijk een verkeerde cilinderkop, of in ieder geval een waarop verkeerde beugels zitten, heeft gestuurd omdat er tussen de boring van de oude en nieuwe cilinderkop een verschil van tienden van millimeters is wat maakt dat de oude nokkenas er nooit in had kunnen draaien. Daarnaast blijkt, bij zorgvuldige metingen door een specialist met apparatuur die tot 5/1000 inch nauwkeurig kan meten, dat de boring van de nieuwe cilinderkop vreemde verschillen te vertonen. We besluiten vannacht met Rien te skypen en hem te vragen naast een andere nokkenas en ook een andere cilinderkop te bestellen. De boring van de nieuwe kop is namelijk zo afwijkend dat het de vraag is of er wel een andere nokkenas in zal passen.
Terwijl de Canadian Goose die aan hun migratie naar het zuiden zijn begonnen regelmatig luid gakkend over onze “campground” vliegen om even verderop in de Skeena River te overnachten benut Dick de  avond om een uitgebreide mail aan Rien te schrijven en deze via het net van onze “buurman helicopter” te verzenden. Voor we het weten is het half elf  ’s avonds en fietsen we naar het Visitor Center. Het is prachtig weer en nog warm dus heerlijk om te fietsen. Wel is het donker en zeer stil op straat. Geen wonder in een omgeving waar om drie uur ’s ochtends de meeste trucks al gaan rijden. Nadat we de computers op het buitenstopcontact hebben aangesloten gaat Dick met Rien skypen. Gelukkig is Rien al op de zaak en kan Dick het probleem uitleggen.
Rien weet uiteraard meteen wat er aan de hand is en gaat direct contact opnemen met Cosmo Harderwijk, de grote Fiat truck garage. Dankbaar en blij dat Rien alles in gang zet (wat bezorgen we hem toch telkens een enorme massa werk) fietsen we terug en thuis gekomen, het is inmiddels donderdag 1 september, duiken we ons bed in. Helaas niet lang want om half zeven staat Dick al weer in de garage om samen met Ron naar Wim, de hoofdmonteur van Cosmo, te bellen. Wim is inmiddels door Rien op de hoogte gebracht en er vindt technisch overleg plaats tussen beide monteurs. Duidelijk is dat alle instructies bij de assemblage goed zijn gevolgd.
We moeten nu weer afwachten, maar we weten dat alles in gang is gezet om ons weer “on the road” te krijgen. Gelukkig vliegen we pas 21 september vanuit San Francisco.

De dag vliegt verder om, ik fiets wat rond in het dorp en doe en passant wat boodschappen terwijl Dick in de garage bezig, is met het zagen van planken voor magazijnstellingen. We worden door een van de voorbijkomende chauffeurs verwend met een aantal flinke vleestomaten uit eigen tuin en even later komt hij ons ook nog twee grote stukken zelf gevangen Coho Salmon brengen. Als het weer nu wat verder opknapt kunnen we deze verse zalm lekker op de barbecue garen. Al vanaf tien uur regent het niet meer maar wel staat er een harde wind en het is niet warmer dan 14 graden. Omdat het de rest van de middag droog blijft kan Dick, nadat alle planken voor de stellingen op maat gezaagd zijn, verder met het demonteren van de slangen. De demontage van de nieuwe cilinderkop wordt even uitgesteld tot morgen. In de garage vraagt Ron even om zijn hulp bij een lastig karweitje waar je eigenlijk 4 handen voor zou moeten hebben. Hij wordt al een echte mecanicien. Het is in ieder geval onweerlegbaar dat het voorgevallene onze kennis over de camper motor doet toenemen.
Opnieuw komt een chauffeur langs en deze brengt een grote krop Romano sla met daarbij de vraag of we ook wat verse aardappelen willen hebben. Natuurlijk zeggen we daar geen nee op, alles komt vers uit eigen tuin maar zijn wel verrast door de gulheid van iedereen hier, die echt met ons meeleven. We hebben al van meerdere kanten te horen gekregen “ als je een auto nodig hebt, pak hem dan maar, de sleutels zitten erin”. Het is de gewoonte van de truckers de van’s waarin ze ’s nachts van huis komen naast onze camper te plaatsen met de sleutels erin om vervolgens met de truck en trailer op pad te gaan. Ook de BMW van Ron mogen we gerust gebruiken om eens een ritje te maken als we tenminste ’s avonds om 20:00 uur maar terug zijn. Vooralsnog willen we geen gebruik hiervan maken, we hebben onze fietsen hier en er is ook openbaar vervoer voorhanden.

Dat er in deze garage net alleen trucks en van’s worden gerepareerd blijkt als ’s avonds een grote mobiele kraan van een dieplader wordt afgereden. Aan de zwarte uitgassen is duidelijk te zien dat er iets niet in orde moet zijn. Vrijdagochtend na het ontbijt wordt de kraan naar binnen gereden en kan begonnen worden met het uitlichten van de Cummins dieselmotor. Deze wordt op blokken gezet en wederom kan Dick helpen met de demontage van de cilinderkop, ook al is deze van een flink ander formaat het opbouw systeem is vrijwel identiek. Aan de groeven die zichtbaar worden als de zuigers op en neer worden bewogen is de oorzaak van de zwarte uitlaatgassen duidelijk te zien. Het werk wordt “on hold” gezet, Ron gaat aan een andere klus beginnen en voor Dick staat nog een andere klus te wachten. Al enige weken liggen er nieuwe stalen stelling materialen en niemand heeft tijd om deze in elkaar te zetten, dus na het zagen van de benodigde stelling planken (wat Dick al eerder had gedaan) begint hij nu met het opbouwen van de stelling. Zoals gebruikelijk ga ik even naar het Visitor Center om de mail te bekijken en even te skypen, waarna ik nog wat boodschappen doe. Bij terugkeer in de garage kan ik Dick nog even helpen met het aangeven van planken en vasthouden van dwarsliggers (eng hoor zo’n 5 meter boven de grond).
Even later komt opnieuw de trucker van de Romana sla even langs maar nu met bloemkool, verse wortelen, verse uien, alles zo uit de tuin gehaald en verse aardappels die na even met water afgespoeld te zijn zo de pan in kunnen. We gebruiken het direkt om ons avondmaal mee te bereiden. Tezamen met een heerlijk stuk vlees wat we in de oven hebben gegaard genieten we van de maaltijd en drinken er een lekker glaasje wijn bij. Rozig van de zon en vermoeid door het werken en de spanning liggen we rond 22:30 uur in bed met het voornemen even geen wekker  te zetten en lekker uit te slapen. In tegenstelling tot andere dagen rijden er ’s morgens vroeg nu geen trucks hier weg en kunnen we lekker doorslapen. Tegen 08:00 uur ’s worden we zaterdag morgen wakker en even later horen we alweer de eerste geluiden in de garage. Zes dagen per week wordt hier gewerkt, vaak tot laat in de avond om alle trucks die vaak onder barre omstandigheden moeten rijden op de weg te houden. Zelfs wordt regelmatig op zondag gewerkt om trucks gereed te maken. Vele truck chauffeurs hier rijden hier met eigen wagens en elke dag dat ze niet kunnen rijden betekent geen inkomsten. Complete bandenwissels van trucks worden hier altijd al in het weekend gedaan, ze gaan hiervoor naar een gespecialiseerd bedrijf, dat voor de banden op de 26 wielen die de meeste logging trucks hebben, een dag nodig heeft om ze allemaal te  verwisselen.
De banden van de truck zelf (14 stuks, 2 voorbanden en 12 aangedreven banden) worden drie keer per jaar vervangen, de trailer banden “slechts” twee keer per jaar. Over slijtage gesproken!

Voor ons is opnieuw het wachten begonnen. Dit weekend is een lang weekend voor de Canadezen, maandag is het Labour Day en is alles in Canada gesloten. Bij uitzondering  heeft de garage de dag volledig vrij gehouden en zal er nu echt eens niet gewerkt worden. We hopen dat het weer een beetje mee werkt zodat we lekker een stukje kunnen gaan fietsen en ’s avonds op ons vertouwde plekje naast de camper kunnen BBQ-en in de zon.