Geen toeristen meer te zien.

Geen toeristen meer te zien.

Vrijdag 24 februari kunnen we weer eens heerlijk buiten ontbijten. Door de bewolking schijnt een vaag zonnetje en er is geen wind. Meestal is het ’s ochtends echt te koud om buiten te zitten, dus nu het wel kan maken we er ook meteen gebruik van. Helaas is het nog te vroeg voor het carillonspel dus zoeken we het liedje maar op in de computer met onze MiFi card en kunnen zo in de stilte van het park genieten van de beroemde muziek van Stephen Foster. Na het ontbijt, als alles reisklaar is gemaakt, gaan we op weg en al snel overschrijden we de grens met de staat Georgia, aangeduid door het bord “Welcome. We’re glad Georgia is on your mind” opnieuw een lied. Nu eens niet beroemd van Stephen Foster maar met name van Ray Charles de in 2004 overleden blinde pianist-saxofonist en met name zanger. Niet zo vreemd als je bedenkt dat we niet heel ver weg zijn van Nashville in de staat Tennessee, waar de country en western muziek beroemd werd.

Donkere wolken voorspellen niets goeds

Alhoewel het buiten 22 graden is hangen er dikke zwarte wolken en tegen de middag vliegen de bliksem stralen ons tegemoet al snel vergezeld van hevige regenval. Je kunt geen hand meer voor je ogen zien. En dat terwijl we eindelijk in een heuvelachtig landschap terecht zijn gekomen en het vlakke land achter ons hebben gelaten. Gelukkig stopt de regen rond drie uur en als we even later een Wal-Mart zien in het stadje Cordele en er ook mogen overnachten is het besluit om hier te blijven al snel genomen. In Cordele staat een originele Titan I Missile, geheel intact, weliswaar zonder brandstof en nooit de lucht in geweest, waar we natuurlijk naar toe wandelen (en een daar verstopte cache opduikelen) en de rest van de (late) middag besteden we aan administratie en lopen we wat rond door Wal-Mart. Nu ja wij, ik, want Dick heeft inmiddels genoeg van rond dwalen in een Wal-Mart. Boodschappen doen is prima maar lekker snuffelen of er koopje te halen zijn vind hij onzin. Wat voor zooi heb je nou weer gekocht vraagt hij altijd als ik weer eens met een plastic tasje met Wal-Mart erop aan kom. Deze Titan I Missile is door de lokale Rotary gekocht en ter beschikking gesteld aan de gemeenschap. Een lokale senator wilde graag een Titan I Missile in zijn gebied hebben en dat is dus uiteindelijk ook gelukt. Ook onderhoud de Rotary de plaats waar hij staat en staat hij ’s avonds in de schijnwerpers.

De Titan I Missile

Omdat er op het terrein van deze Wal-Mart niet echt lekkere restaurantjes zijn ga ik zelf maar koken en de nassi die even later op tafel staat smaakt goed en we eten (na tussen de buien door toch een groot deel van de dag wandelend in de buitenlucht te hebben rondgebracht) ons buikje rond. “s Avonds koelt het erg af en met 5 graden in de nacht gaat zelfs de kachel weer eens aan. Het is onvoorstelbaar dat er zulke grote temperatuur verschillen zijn, te bedenken dat we niet echt ver af zitten van  Florida waar het bloedwarm was. De koude zet zich voort op zaterdag 25 februari en voor het eerst kunnen we niet zonder jas buiten lopen, het is er echt te koud voor met maar zeven graden. Na het ontbijt, uiteraard lekker in de camper met de kachel aan, rijden we verder door het prachtige heuvel landschap van Georgia. Ik wist niet dat deze staat zo mooi was. Het lijkt een beetje op de Ardennen maar dan veel wijdser. De dorpjes zijn verstild en de mensen zijn uitermate vriendelijk maar spreken met een enorm accent, je moet echt goed luisteren om te horen wat ze zeggen. Onderweg door deze staat stoppen we regelmatig in kleine dorpjes en lopen er wat rond.

Veel leegstaande winkels en verlaten benzine stations

Opvallend is dat zelfs in de “Mainstreet” veel winkels en gebouwen leeg staan om maar niet te spreken over de vele benzine stations die onttakeld zijn, of dit het gevolg is van de crisis of van de nu wat kleinere en zuinigere auto’s die meer en meer in het straatbeeld verschijnen, wij weten het niet. Gelukkig breekt tegen de middag de zon door en kunnen we genieten van de staalblauwe lucht maar door de koude en harde wind blijft het truien en lange broeken weer. Net buiten Carrollton stoppen we in een State Park met (volgens de advertentie) het grootste strand.Veel zullen we niet genieten van dit strand, het is slechts 14 graden en er staat een harde koude wind. Wel maken we een wandeling om het meer met zijn zandstranden. Heel speciaal is het niet maar we zijn zo lekker in de weer. Als we terug zijn bij de camper gaan we lekker binnen zitten met de kachel aan en een boek om te lezen. We hebben hier geen internet dus van mails beantwoorden komt opnieuw niets. Echt schandalig want er zijn heel veel mails waarop we iets willen laten horen
’s Nachts daalt de temperatuur tot vlak boven het vriespunt en opnieuw maakt de kachel overuren. Na het dumpen en de inname van schoon water (wat een koud klusje is als het niet warmer is dan 7 graden) rijden we naar het stadje Carrollton waar we wat rondkijken en voorts vervolgen we onze reis door het landelijke Georgia. Hier is het toeristen seizoen duidelijk nog niet begonnen en de “snowbirds” blijven duidelijk in het broeierige Florida hangen op campings waar je gezamenlijk koffie kunt drinken en waar kaart- en bingo avonden gehouden worden. Alhoewel ons doel een State Park campground was blijven we in Summerville hangen en overnachten opnieuw (met toestemming van de manager ) op het terrein van Wal-Mart.We hebben geen van beiden veel zin om te koken dus gaan we eens in een van de vele hamburgertenten eten, in dit geval een Wendy, die volgens de reklame borden een “old fashioned burger” serveert. Het smaakt wel maar we hebben duidelijk veel betere burgers gegeten in onbekende eettentjes. Terwijl we eten komt de kerk gemeenschap uit de buurt hier ook een versnapering halen en al snel zit de hele tent vol met prachtig geklede Amerikanen, alle vrouwen hebben een lange rok aan en de mannen lopen of in pak of in een keurig net overhemd. Sommigen zien er uit of ze uit de Charles Dickens boeken zijn weg gelopen, in ieder geval de kleding lijkt uit die tijd. Ze zien er wel duidelijk netter uit dan de gemiddelde Amerikaan en wij steken er in onze afrits broeken helemaal erg bij af. Na iedereen uitgebreid  geobserveerd te hebben vertrekken we en lopen de 50 meter terug naar de camper. Omdat we met ons mobile internet voldoende verbinding hebben om een nieuw stukje te publiceren gaat Dick zich daar mee bezig houden terwijl ik lekker mijn nieuwe spannende boek pak en voor de rest van de avond verloren ben. Ondanks de vele, luid toeterende, treinen die de hele nacht bij deze Wal-Mart voorbij denderen, slapen we als rozen.In Terrace, Canada, hebben we bijna 6 weken lang niets anders gehoord dus weten we niet beter en het is vreemd als we bij een Wal-Mart eens een keer geen treinen horen.
Maandag 27 februari rijden we nadat we op ons gemakje hebben ontbeten en boodschappen te hebben gedaan weg uit Summerville. Het is zwaar bewolkt maar daarom minder koud en gaandeweg de ochtend stijgt de temperatuur naar 20 graden. Rond een uur arriveren we bij het State Park waar we eigenlijk gisteren hadden willen stoppen. Als we de campground bekijken vinden we een prachtige plek dus blijven we hier staan. We zijn helemaal alleen, duidelijk is dat alle vakanties voorbij zijn.

De Woodpecker in aktie

We horen opnieuw vele vogel geluiden en uiteindelijk weten we een Specht op te sporen die als een echte “Woody Woodpecker” bezig is zijn maaltje uit de bast van een boom bijeen te garen. Het geluid is erg kenmerkend en van tientallen meters afstand prima te horen. Alleen als je dichterbij probeert te komen om een foto te maken verdwijnt hij net achter de boom onder het motto, ik zie jullie niet dus jullie zijn er niet. Uiteindelijk weten we toch een foto te maken en na geprobeerd te hebben nog wat dichterbij te komen is de vogel “gevlogen”. Ach we doen het dan maar met die ene foto die we net hebben gemaakt. De zon schijnt inmiddels volop en nadat de was in de droger is gestopt (ja de State Parks hier hebben een wasmachine en droger) gaan we een wandeling maken in dit park.

Vele trappen maken wandelen erg inspannend

Het is gesitueerd rond een canyon en al snel hebben we een prachtig zicht vanaf de rim op deze canyon. Na een tijdje langs de rim te hebben gewandeld buigen we af naar een pad wat naar de bodem van de canyon leidt, waar een cache ligt. Het is een lange afdaling de canyon in, deels langs trappen, deels langs paadjes die wat glad zijn als gevolg van de laag bladeren op het gravel. Maar uiteindelijk staan we beneden naast de rivier en worden we beloond met uitzicht op enkele prachtige watervallen en na enig zoeken ook een mooie cache, vlakbij twee riviertjes.
De tocht naar boven is mogelijk nog inspannender, het is door de vele trappen enorm veel klimmen en klauteren en onze kuitspieren krijgen er wel een opdonder van maar uiteindelijk na bijna twee en een half uur wandelen,klimmen en klauteren en een grote dosis gezonde buitenlucht en zon arriveren we weer op de campground. Niets is na zo’n tocht fijner dan een lekkere warme douche en schone kleren en omdat we toch alleen op deze campground zijn doe ik de vuile kleren met ons beddengoed maar direct in de wasmachine zodat we enkele uren later weer alles schoon hebben.

Eindelijk weer buiten met een houtvuurtje

Terwijl de wasmachine draait zitten wij frisgeboend rondom een goed brandend campvuurtje.  Lang genieten we, buiten zittend bij ons vuurtje, van de stilte om ons heen.
Het is schitterend weer, de zon gaat met een prachtige kleurenpallet onder en het is windstil. Na al die weken rond trekken door het vlakke Florida zijn we weer in de bergen beland en hebben daar ook nog eens heerlijk weer.

Prachtige avondkleuren in het Cloudland Canyon State Park

Zoals de maandag is geëindigd begint die dinsdag ook met staalblauwe lucht en zon. Na het ontbijt en uiteraard dumpen van grey- en black water vertrekken we uit dit prachtige park om onze reis naar het Noord-Westen voort te zetten. De weg lijkt alleen maar uit haarspeld bochten te bestaan en het compas op onze GPS blijft rondtollen. Iets voor twaalf uur rijden we de staat Tennessee binnen. Nadat we bij een Welcome Center wat wegenkaarten en andere informatie over bezienswaardigheden hebben gehaald komen we er achter dat we de tijdsgrens hebben overschreden, we leven weer in Central Time, zodat we vandaag een uur tijdwinst hebben (het tijdsverschil met Nederland is weer zeven uur).Om te vieren dat de dag vandaag een uur langer duurt halen we tussen de middag een heerlijke milkshake bij Sonic die we voor de camper in het zonnetje opeten, of is het opdrinken? Nu we toch meer tijd over hebben gaan we lekker wat cachen en regelmatig stoppen we langs de weg waar de GPS zegt dat een cache ligt. Uiteindelijk arriveren we in Manchester (vernoemd naar die Engelse stad) waar we opnieuw een plaatsje voor de nacht vinden op het terrein van Wal-Mart.
Gelukkig zijn we nu weer in staten waar je gewoon bij Wal-Mart mag overnachten. Dit keer is er geen trein die luid toeterend langsrijdt maar bevinden we ons naast een overnachtingsplek van vrachtwagens (deze Wal-Mart ligt aan de Interstate) zodat we de rest van de avond en nacht omringt zijn door de motoren en (veel lawaai makende) koelunits van vrachtwagens.

Wal-Mart Campground

Ach het brengt wat afwisseling in de nachtelijke geluiden en we slapen er toch wel doorheen.Tot mijn grote vreugde zijn er twee kapperszaken op dit terrein. Met de kapperszaak die zich in de Wal-Mart  bevindt heb ik niet zulke goede ervaringen dus, op aandringen van Dick (ja hij vindt het zowaar goed dat ik mijn dikke haardos laat fatsoeneren, maar misschien komt dat omdat hij van het gezeur over mijn dikke haardos af wil zijn) loop ik de andere kapperszaak binnen waar ik direct geholpen wordt en een half uur later, van “ kilo’s haar” ontdaan, (tevreden) terugloop naar de camper. Om te vieren dat we beiden weer kortgewiekt zijn (Dick had ik gisteren al van zijn haren bevrijd) bezoeken we ’s avonds het naast de kapper liggende Mexicaanse restaurantje waar we heerlijk (maar te veel) eten. Ach morgen weer wat extra lopen en/of fietsen en dan zijn de calorieen weer verbrand.