Het nieuwe Reiskranen jaar is begonnen

Het nieuwe jaar 2012 is begonnen.
Opnieuw zitten we op het vliegveld van London. Buiten is het schitterend weer, de zon schijnt en het is bijna windstil. Wat een verschil met gisteren, donderdag 5 januari, toen de wolken voorbij vlogen en er slechts een start- en landingsbaan in gebruik was. Datzelfde was het geval in Amsterdam met als gevolg dat ons vliegtuig veel te laat arriveerde en daardoor pas om kwart over twee op de startbaan stond om te vertrekken, dik twee uur te laat. Alhoewel het een rustige vlucht was en we boven London een prachtige sightseeing trip hadden, met o.a. een schitterend zicht op de Tower Bridge en de Theems, arriveerden we erg laat in London. Zelfs een plaatsing in de Business Class, zodat we als eersten het vliegtuig konden verlaten, verhinderde niet dat we op weg naar de nieuwe gate werden gestopt, we hadden niet meer voldoende tijd om ons vliegtuig naar Phoenix nog te kunnen boarden.
Er volgde een speurtocht over Heathrow, we verlieten het vliegveld (kon makkelijk met ons Europese paspoort), gingen er bij departures weer in en werden uiteindelijk bij een balie voorzien van nieuwe tickets voor de volgende dag, een toilet artikelen pakket met oversized T-shirt, een hotel voucher en coupons voor de benodigde maaltijden.

Heathrow Renaissance Hotel

Alvorens te kunnen genieten van het lekkers wat het hotel te bieden had moesten we eerst nog verbinding zoeken met Amerika. De storage moest weten dat we de camper een dag later zouden ophalen en uiteraard moest de taxi die ons in Phoenix op zou wachten weten dat we 24 uur later arriveren. Omdat we nog wat internet minuten over hebben informeren we uiteraard nog de familie. Helaas is, ondanks het feit dat we ons in een wereldstad bevinden, het internet te “poor” om te kunnen skypen met videobeeld maar gelukkig is praten wel mogelijk. Samen met ons zitten honderden andere reizigers in hetzelfde schuitje en het Renaissance hotel gelegen naast de start- en landingsbaan van Heathrow Airport is derhalve volgepakt met mensen met “delayed flights”. Zowel het diner als het ontbijt is in buffet vorm en er zijn veel voortreffelijke gerechten. Met zoveel eten achter elkaar zullen we ons in Amerika extra moeten inspannen om al de nu opgebouwde extra kilo’s kwijt te geraken.
De afgelopen twee weken zijn  omgevlogen. Maar voordat we 23 december 2011 terugwaren in Nederland moesten we toch nog even in Phoenix overnachten.
En omdat er in Phoenix niet bij een Wal-Mart overnacht kon worden hadden we bij een Baptisten kerk vlak naast onze storage gevraagd of we de nacht voor vertrek op het parkeerterrein mochten staan wat door de dominee werd geaccordeerd, zodat we op de dag van de vlucht niet eerder dan 5 uur op behoefden te staan en dus lekker konden uitslapen.
De taxi stond om zes uur ’s ochtends al buiten te wachten toen we met onze tassen de poort van de storage achter ons dicht deden, de vlucht verliep voorspoedig en we arriveerden vrijdagochtends vroeg thuis, verwelkomt door vele kerstkaarten die Danielle op tafel had uitgestald. De volgende dag kon ik nog samen met tante Ank kerst inkopen doen en eerste kerstdag vierden we gezellig kerst bij tante Ank met tante Rein en Wouter.

Cadeautjes bij de “BOOM”

Tweede kerstdag hebben we eerst een gezellige brunch bij onze duikvereniging Aqualis en vervolgens zijn we te gast bij Sandra en Rene, die ons voor een verrukkelijk kerstdiner hebben uitgenodigd. Voor het echter zover is worden we door hen eerst ingewijd in de basis geheimen van het “geocachen”. Natuurlijk kan dat door te vertellen hoe het werkt maar het is leuker te ontdekken wat “geocachen” is door het te doen dus gaan we samen op stap om in de buurt van hun huis twee “caches” te zoeken. Voor de leken onderons (en daar rekenen we ons zelf ook onder), geocachen is het zoeken naar een verborgen schat met behulp van een navigatie hulpmiddel zoals een GPS of mobile telefoon waarop een navigatie programma staat. De schat moet worden gelokaliseerd, waarna je in een logboek kunt schrijven dat je deze gevonden hebt. De bedoeling is dat je het daarna weer terug legt op dezelfde plaats zodat ook anderen deze kunnen opsporen. Daarnaast zijn er ook “caches”  waarin een opdracht staat en die met de vinder “op reis” gaan en uiteindelijk op een vooraf afgesproken plaats verborgen moeten worden. Sandra en Rene hebben een cache op reis gestuurd met de opdracht deze in Florida te brengen. Samen met hen hopen we die begin februari te vinden.
Na kerst is het even drie dagen hard werken in het vuurwerk maar het is ook gezellig en voor we het weten is het oudejaarsavond. We wisten niet hoe moe we zouden zijn dus hebben met niemand afgesproken. Dat blijkt verstandig te zijn want tijdens de oudejaars-conferance val ik prompt in slaap. Gelukkig blijft Dick wel wakker en word ik net voor middernacht wakker gemaakt zodat we met een glas champagne en een korte skype met tante Ank het nieuwe jaar 2012 inluiden. Op 1 januari is het een gezellig weerzien met Aad en Yvonne en 2 januari wensen we elkaar nogmaals alle goeds voor het nieuwe jaar als we met tante Ank bij Hannah en Henk te gast zijn. De resterende dagen vliegen om en voor we het beseffen is het 5 janauri en stranden we, vanwege de hevige stormen in West Europa, op het vliegveld van London.
Na een lange wachttijd op Heathrow, we waren uiteraard veel te vroeg op het vliegveld, kunnen we om twee uur boarden en met 24 uur vertraging arriveren we uiteindelijk 6 januari om zeven uur ’s avonds in Phoenix, Arizona. De wachtrijen voor de douane zijn lang zodat we pas een uur later met een nieuwe verblijfsvergunning tot 5 juli en onze hervonden bagage  opnieuw het grondgebied van de Verenigde Staten betreden. Na enig zoeken vinden we de shuttle taxi die ons naar de 22 mile verderop liggende storage brengt. Alhoewel we niet weten of het is toegestaan brengen we opnieuw de nacht door op het terrein van de Baptistenkerk.

Slapen bij de Baptistenkerk

Omdat we in de camper geen vers voedsel hebben is onze eerste gang zaterdag 7 januari naar de Wal-Mart op East Cactus, een supercenter waar we alles wat we nodig hebben kunnen inslaan. Zelfs Winterwheat, het enige smakelijke brood dat we tot op heden in dit land hebben kunnen vinden, is aanwezig en we slaan dan ook direct alle drie de broden in. De volgende bestemming is een Verizon winkel (het adres hebben we via het internet van Mac Donald opgezocht). Ons mobile internet moet opnieuw opgewaardeerd worden. Helaas gaat dat nooit erg soepel en pas anderhalf uur later zijn we (nu met geschreven instructies voor de volgende opwaardering) in het bezit van een mobiele internetverbinding, vooropgesteld uiteraard dat er op de plek waar we staan ook telefoon ontvangst is. Het is inmiddels 13:00 uur en tijd om naar Tucson te rijden waar we  Mike en Susan gaan bezoeken. Morgen zijn die 35 jaar getrouwd en we willen hen toch even feliciteren. Het is schitterend weer, 24 graden en de rit naar Tucson verloopt voorspoedig. Omdat we geen interstate rijden arriveren we pas om half 5 bij Mike en Susan. Ze zijn gelukkig thuis en de rest van de middag en avond brengen we met elkaar door. We praten weer heel veel af, lachen en kijken laat op de avond naar een klassieker  over de avonturen van Lucille Ball en Desi Arnez met een travel-trailer (bij ons heet dat caravan), een film passend bij onze reisavonturen. Pas zeer laat in de avond lopen we terug naar onze camper die, als vanouds, weer op de oprijlaan van Mike en Susan staat en vallen in een diepe slaap. Pas tegen half acht worden we zondag 8 januari wakker. Voor we bij Mike en Susan ontbijten skype ik eerst nog even met tante Ank. Dankzij het uitstekende netwerk van Mike heb ik weer eens een goede verbinding.
De muffins die Susan nog snel even bakt smaken voortreffelijk bij de cereals en voor we vertrekken kijken we ook nog even naar de vele Hummingbirds die zich het suikerwater in de tuin laten smaken. Maar uiteindelijk (het loopt al tegen 12 uur) is het tijd om afscheid te nemen van Mike, Susan en Lucy, hun Beagle.  Het was erg gezellig elkaar weer te zien en te spreken en het zal zeker niet de laatste keer zijn dat we elkaar opzoeken. Nog steeds is het prachtig weer alhoewel iets koeler dan gisteren. De temperatuur komt niet boven de 15 graden. In Willcox stoppen we, we hebben slechts 125 km gereden maar er is een ster in de ruit gekomen die we (ik bedoel Dick) willen we reparen. Daarnaast is het nodig om te wassen en de achterstallige administratie te doen. Al met al allemaal karweitjes die ons de rest van de middag bezighouden. We hebben klaarblijkelijk nog veel behoefte aan slaap want al om half 9 gaat het licht uit en verdwijnen wij naar dromenland.
“s Morgens worden we wakker met een volop brandende kachel. Het heeft vannacht zeker 8 graden gevroren en er ligt volop ijs op de daken. Na de campground betaald te hebben rijden we verder. Onze tocht voert nu dwars door de woestijn langs de Mexicaanse grens. Rijden we eerst nog door landbouw gebied, waar we alleen de katoenvelden herkennen, al snel rukt het onherbergzame landschap van de woestijn op en rijden we door het grote “niets” alleen de regelmatig opduikende auto’s van de “Border patrol” laten ons zien dat we ons vlakbij de Mexicaanse grens bevinden.

Columbus, de Pancho Villa stad

Om 13:00 uur arriveren we in Columbus, New Mexico, een op het oog onooglijk stadje maar wel een die geschiedenis heeft geschreven. In 1916 werd op dit stadje een aanval gedaan door generaal Francisco “Pancho Villa” uit Mexico, een van de zeldzame aanvallen op het grondgebied van de Amerikanen. Omdat we toch meer van dit voorval willen weten bezoeken we het plaatselijke museum  en het Visitor Center van het State Park. Uiteindelijk blijven we langer dan verwacht omdat we ook in gesprek raken met de plaatselijke bevolking en enkele Texanen. Na een verlate lunch in het plaatselijke cafe is het te laat om verder te trekken zodat we in het Pancho Villa State Park blijven overnachten. Dit State Park heeft schitterende camper plekken en zelfs electriciteit. Helaas is het eind van de middag te koud om buiten te zitten dus eten bereiden op een houtvuurtje is er niet bij. Het klopt dat januari in deze streken de koudste maand is, de temperatuur komt gemiddeld niet boven de tien graden. En wij maar denken dat het ‘s winters in het zuiden warm zou zijn.

Yucca's in de sneeuw

Na een koude nacht met een heldere volle maan, waarin het zeker 10 graden vriest, worden we dinsdag 10 januari pas om half 8 wakker. Helaas is wegens onderhoudswerkzaamheden het water in het toiletgebouw afgesloten dus douchen we maar in de camper en na het ontbijt dumpen we bij het dumpstation ons black- en grey water.  Daarna rijden we verder langs de Mexicaanse grens. We (ik Tita) hebben nog even overwogen de grens naar Mexico over te steken maar Dick, die inmiddels gehoord heeft dat daar alleen maar snuisterijen te koop zijn, is heel resoluut. We gaan NIET naar Mexico, zelfs niet om er even rond te kijken. Het blijft dus bij een blik op de hekken die de grens vormen en de regelmatig langsrijdende auto’s van de Border Patrols. We rijden nu echt in niemandsland, behalve enkele koeien is er niets, maar dan ook niets, om ons heen te zien. Uiteindelijk buigen we af naar het noorden waar we even later bij een inspection station moeten stoppen. Na controle van onze paspoorten en een blik in de camper mogen we verder rijden. Klaarblijkelijk worden wij niet aangezien voor illegalen of drugsmokkelaars. 
Het contrast met de woestijn waar we al langere tijd doorheen rijden kan niet groter zijn als we even later in de stad El Paso arriveren. Wat een enorme stad is dit qua oppervlakte, een gevolg van het feit dat er eigenlijk alleen maar laagbouw is. We rijden lange tijd dwars door de stad maar plotseling zijn we er ook uit en wachten ons opnieuw alleen nog verlaten vlaktes. Wel vlaktes die steeds hoger komen te liggen en op 1600 meter hoogte zien we de eerste  sneeuw tussen de yucca’s en we stijgen nog verder. Bij de Caverns van Carlsbad blijkt geen campground te zijn zodat we in Guadaloupe National park, waar zich de hoogste berg van Texas bevindt, overnachten. Om drie uur arriveren we op de campground, eigenlijk een parkeerterrein waar je met de camper kunt staan. Het is te laat om nog aan een wandeling te beginnen, alle wandelingen duren tenminste 3 tot 5 uur. Gelukkig horen we even later van een terugkerende wandelaar dat de sneeuw eigenlijk te hoog ligt om er veilig te kunnen wandelen dus wij voelen ons niet schuldig dat we bij de camper blijven. Ach we hebben genoeg te doen. Dick moet nog een stuk van de strip bij de achterbanden schaven en daarna de achterlichten repareren en ik moet echt weer eens een stuk schrijven voor de website en ook nog een aantal scheuren in onze oude fietsenhoes repareren. Onze nieuwe hoes blijkt niet zo goed passend en laat grote delen van de fietsen open en bloot. We ontkomen er dus niet aan opnieuw de van vele gaten en scheuren voorziene oude fietsenhoes te blijven gebruiken. Tegen half zes, als de zon al meer dan een uur achter de bergen is verdwenen (en wij door en door verkleumd zijn van het buiten zitten) zijn bijna alle scheuren (provisorisch) gerepareerd en heeft Dick de achterlampen weer in elkaar gezet. We staan hier op 1775 meter hoogte en omdat het al tegen het vriespunt loopt en het vannacht mogelijk gaat vriezen zetten we, voordat we naar binnen gaan, nog even de isolatiemat voor de voorruit en daarna trekken we ons terug in ons behaaglijke huis op wielen. Het is toch nog druk geworden op dit hooggelegen parkeerterrein. Toen we aankwamen waren we slechts met twee RV’s nu staan er inmiddels zeven.
Woensdag 11 januari staan we al om half zeven op. Het was een onrustige nacht want de wind gierde (met tenminste windkracht 7) rondom de camper. Het is onvoorstelbaar dat onze oude  fietsenhoes deze krachten heeft kunnen weerstaan, er zijn maar een paar kleine scheuren bijgekomen.

Enorme pilaren in Carlsbad Caverns

We ontbijten snel en rijden dan de laatste 25 mile naar de Caverns van Carlsbad.  Dankzij het feit dat deze grot een self guided tour heeft hoeven we niet op een groep te wachten en lopen we nog voor negen uur alleen de grot in. Het is een schitterende grot, we blijven afdalen en de grot is enorm groot. Ook omdat we slechts met zijn tweeen rondlopen is het hier bijzonder. Pas als we bij de “Big Room” aankomen gaan we enkele andere toeristen zien. Omdat de grot zo enorm groot is merk je die paar andere toeristen echter niet op. Lang vertoeven we onder de grond, telkens weer zien we andere formaties die we willen fotograferen en de grootte van de grot blijft ons verbazen, de Big Room is groter dan 14 voetbalvelden. En dan al die druipsteen formaties. We hebben al vele grotten mogen bekijken maar deze behoort werkelijk thuis in de top drie. Goed dat we naar de Carlsbad caverns zijn  gegaan.

Painted grotto Carlsbad Caverns

Na drie en half uur onder de grond te hebben vertoefd  (het diepste punt ligt op 750 feet) en we nu toch wel wat afgekoeld zijn (de temperatuur ligt rond de 11 graden) komen we weer aan de oppervlakte waar we genieten van een lekkere cheeseburger en daarna verder trekken. Het is inmiddels middag en te laat om nog ver te rijden dus stoppen we bij een State park iets ten noorden van de stad Carlsbad. Dick kan hier de reparatie van de achterlichten afmaken en ik kan verder werken aan mijn verhaaltje voor de website. Het is opnieuw koud en zwaar bewolkt geworden en lang buiten zitten is er niet bij als de thermometer niet meer dan 5 graden celsius aangeeft. Gelukkig warmt de standkachel ons weer snel op en een glaasje wijn doet de rest.