Is Florida een “Tourist Trap” ?

Niet alleen zijn alle State Parks in de Keys volgeboekt, ook de andere accomodaties op de Keys zijn ondanks de hoge prijsstelling erg gewild en dus moeten Sandra en Rene na hun ontbijt maandag 13 februari, op zoek gaan naar een ander plekje. Dat betekent dat wij op onze camping blijven wachten totdat we weten waar we elkaar kunnen gaan ontmoeten. Het is niet erg want ik kan verder gaan met de administratie en ons stukje voor de website maar eerst ga ik uitgebreid met tante Ank skypen. Omdat we op een kleine camping zitten en nu bijna niemand achter de computer zit hebben we bij uitzondering eens een heel goede ontvangst. We hebben enorm veel te bepraten dus van schrijven van een stukje komt bijna niets want na mijn skypen krijgen we bericht Rene dat ze een nieuw onderkomen hebben gevonden.

USA's meest zuidelijkste punt

We spreken af elkaar op het zuidelijkste puntje van de USA te ontmoeten. Het is zo’n 40 minuten fietsen maar de zon schijnt en het is ondanks de toch wel vele donkere wolken mooi om buiten te zijn.Omdat het nog niet zo warm is hebben we met het fietsen nog een spijkerbroek aan. Voor de zekerheid heb ik ook onze afritsbroeken meegenomen en dat is maar goed ook want nadat we de verplichte foto hebben genomen bij de boei die het zuidelijkste puntje van de USA markeert,  stijgt de temperatuur zodanig dat een korte broek heel wat aangenamer is om te dragen. We fietsen en lopen wat caches af en gaan dan naar Fort Zachary die we uitgebreid bekijken.

Ouderwets handwerk en muziek in het fort

Het ligt in een State Park en heeft een aangenaam strand met een terrasje waar we heerlijk hotdogs en een ijsje eten. Ondertussen nemen we de planning door voor de rest van de dag. Nu ja, rest van de dag,  het is inmiddels al drie uur. We willen kijken of we hier ook nog kunnen duiken en besluiten door het dorp te fietsen en bij enkele duikwinkels te informeren. Het zit ons niet mee, de eerste noch de tweede duikschool is open en omdat de wind inmiddels enorm is aangetrokken besluiten we verder geen moeite meer te doen. Sandra en Rene fietsen naar de uiterste punt van Key West om te kijken of er door de wolken heen nog een zonsondergang is te bekijken en wij fietsen naar de camper terug waarbij we onderweg nog wat inkopen voor de avondmaaltijd doen. Het is gezellig als tegen 7 uur Sandra en Rene langskomen om samen met ons te eten. We loggen uiteraard de caches die we vandaag hebben gevonden en spreken over de gezellige afgelopen dag en weken. Omdat Sandra en Rene nog een of twee nachten in Key West blijven en wij  morgen weer terugrijden over de Keys (er is geen plek meer op deze camping) en we niet weten of we onderweg  nog een overnachtingsplekje kunnen vinden is de kans groot dat we elkaar na vanavond niet meer in Florida zullen treffen. Rene en Sandra vliegen immers vrijdag al vanaf Miami.

De laatste avond met Sandra en Rene

Het wordt opnieuw een gezellige avond, we zullen hen missen als ze weer weg zijn. Tegen elf uur nemen we afscheid van elkaar en al snel liggen we in ons bedje. Naast een hele dag in de buitenlucht hebben we ook nog even 22 km gefietst. Helaas is deze laatste avond niet echt warm, er waait nog steeds een koude wind en we hebben dus de hele avond binnen gezeten. Dinsdag 14 februari begroet ons met staalblauwe lucht en zon en al snel stijgt de temperatuur naar 22 graden Eindelijk is het na enkele dagen koufront weer lekker warm, nu ja, warm, het is broeierig heet. We ontbijten snel en rijden dan nog even naar het centrum van Key West om in het Eco Discovery centrum een prachtige natuurfilm over de Everglades en de Keys te bekijken maar daarna is het echt tijd om afscheid te nemen van het leuke stadje Key West met zijn mooie oude huizen met waranda’s. Het was wel erg duur hier (de Key’s worden niet voor niets The Tourist  Trap genoemd) maar zeker de moeite waard om er rond te kijken en te fietsen. Al snel ligt Key West achter ons en gaan we op zoek naar een plekje voor de nacht, we stoppen bij de vele State Parks op de route naar Key Largo.
Helaas nergens is er een plekje beschikbaar en we moeten dus door. Op een enkele commerciële camping is wel een armoedige plekje en daar betaal je dan ook de hoofdprijs van tenminste 100 dollar voor wat het echt niet waard is. Ook in Key Largo blijkt geen plek te zijn dus na nog enkele caches onderweg te hebben opgepikt rijden we naar Homestead waar we in Everglades National park uiteindelijk opnieuw wel een mooie overnachtingsplek vinden. Het is hier ondanks redelijk wat wolken nog prachtig weer en met 24 graden kunnen we lang buiten in het zonnetje zitten. Hopelijk kunnen Sandra en Rene net zo genieten van een mooie zonsondergang als wij. Woensdag 15 februari is opnieuw een schitterende dag en na het ontbijt stappen we op de fiets om caches te gaan zoeken. In het National Park zijn geen caches meer die we niet al gedaan hebben dus na een bezoek aan het Visitor Center waar we alsnog de film bekijken over de Everglades fietsen we het park uit. De temperatuur is opnieuw gestegen en het is fijn dat we op de fiets rijden en wat rijwind hebben. Het is prettiger om op de fiets te cachen dan met de camper want we zijn nu veel wendbaarder en uiteindelijk hebben we alles gehad wat er in een omtrek van 20 km is verborgen en rijden we terug naar de camping.

Jonge Alligators bij een poeltje langs de weg

Uiteraard stoppen we regelmatig om de vele baby Alligators te bekijken die langs de weg naast poeltjes liggen te zonnen. Tegen drie uur zijn we terug op de camping waar ik me de rest van de middag, zittend in het zonnetje aan de computer wijd en er zo waar in slaag zoveel te schrijven dat Dick weer over een te publiceren stukje kan beschikken. De temperatuur blijft lekker lang goed maar ook de muggen vinden het buiten prettig zodat we uiteindelijk toch binnen gaan zitten en na wat simpel avondeten storten we ons beiden in een spannend boek van Clive Cussler. Ook donderdag 16 februari begint mooi, blauwe lucht en zonneschijn en ’s ochtends vroeg al zeker 22 graden, we kunnen opnieuw lekker buiten ontbijten. Daarna maken we de camper reisklaar, rijden naar de dump en tegen 9 uur zetten we onze reis voort. We hebben geprobeerd nog een plekje te vinden in Key Largo zodat we Sandra en Rene zouden kunnen verrassen als die daar eind van de middag arriveren maar helaas er is opnieuw geen plek vrij om te overnachten. Dus na wat boodschappen en uiteraard het zoeken van enkele caches, we lijken wel verslaafd te raken aan geocachen, rijden we verder richting noorden, door de Everglades. Het is erg warm vandaag en tegen 3 uur houden we het voor gezien. We zijn vlakbij Okeechobee, het meer dat de Everglades van water voorziet en blijven hier overnachten. We krijgen een plekje aan een druk bevaren kanaal (wat naar het meer leidt) en kunnen lang in de zon zitten. Er zijn niet zoveel muggen hier maar het wemelt wel  van de fire ants en lang stil zitten met open schoenen is er helaas niet bij, onophoudelijk moeten we deze hinderlijk stekende mieren van ons af slaan. Dus gaan we maar een stukje wandelen wat ook leuk is omdat de camping wemelt van de watervogels waaronder een prachtige Kraanvogel die zich gedraagt of de campground van hem is.

Net de Mekong 's avonds

De zonsondergang is werkelijk schitterend en in het ondergaande licht zien we vele bootjes terugkeren van het meer. Met zo veel verkeer van motorbootjes lijkt het kanaal wel de Mekong. Vrijdag 17 februari  gaan we na het ontbijt eerst een aantal caches zoeken die hier bij de camping verborgen zijn. Wat is dit leuk zeg, een ochtendwandeling besteden aan caches zoeken en tegelijkertijd zien we natuurlijk veel van de natuur en de vogels die hier leven. Het is fijn dat Sandra en Rene ons de fijne kneepjes van het cachen hebben aangeleerd zodat we veel caches uiteindelijk toch vinden. Het blijkt echt een sport voor mij (Tita ) te zijn want overal moet je met je vingers in wroeten en alles aanraken en voelen. Soms zijn de caches namelijk achter stukken hout of onder doppen verstopt.  Het zoeken heeft ook voordelen want we komen nu op plekken waar we anders nooit zouden komen. Regelmatig biedt de cacheplek ook voordelen zoals bij de cache “time to eat” waar we een lekkere milkshake nuttigen. Uiteraard trekken we wel de aandacht van de Amerikanen als wij die shake buiten op het randje van de stoep opdrinken in plaats van binnen te gaan zitten waar de airco op vriesstand is gezet. Je zou trouwens niet zeggen dat het half februari is want het is buiten 29 graden en broeierig warm, alle kleding plakt aan ons vast. Dat komt ervan als je voortdurend buiten rond loopt en caches zoekt. Eind van de middag proberen we rondom het plaatsje Sebring een camping te vinden wat niet echt goed lukt. Er blijkt een lang weekend te zijn en scholen hebben vakantie, maandag is het Presidents Day met als gevolg dat de campgrounds weer overvol zijn. Gelukkig mogen we in Highlands Hammock State Park op de overflow plek staan, een groot stuk grond midden in het bos liggend, vlak voor de overvolle en lawaaierige camping. We staan er nog niet of het begint te stortregenen, ach daarmee gaat de broeierige hitte wat uit de lucht. Na een uur klaart het weer op zodat we ’s avonds om negen uur nog mooi een nacht cache kunnen lopen. We lopen in het pikkedonker door een veld begroeid met lage palmbomen en zien niets om ons heen, alleen de in het licht van onze zaklantaarns weerkaatsende lichtjes van op de bomen bevestigde reflectoren laten zien hoe we moeten lopen, een aparte ervaring.
Zaterdag18 februari is het al vroeg erg warm en broeierig. We mogen helaas geen twee nachten op de overflow plek staan dus rijden direct na het ontbijt de camper naar het in het park aanwezige museum. Men is erg trots op dit park want het is het eerste State Park van Florida. Er is een prachtige fiets route zodat we voor verder te trekken nog lekker een stuk gaan fietsen in dit park en (het wordt al bijna een gewoonte) we gaan onderweg ook nog even wat caches zoeken die in het park verborgen liggen.

Bandit, Tusk en Mooz onze Travelbugs

Er zijn schone en mooi onderhouden caches zodat we hier twee (van Rene en Sandra gekregen) trackables droppen, dat zijn  metalen plaatjes met een nummer die van cache tot cache zwerven en zelfs een reis rond de wereld kunnen maken. We hebben de plaatjes aan beestjes vastgemaakt en ze een naam en doel gegeven. We hopen dat “Bandit” en “Tusk” snel door andere cachers worden meegenomen en op reis gaan. Ondanks het feit dat het zwaar bewolkt is, is het buiten lekker toeven want het blijft warm met temperaturen van rond de 25 graden. Tijdens het fietsen zien we redelijk wat vogels maar ook (het blijft Florida) enkele Alligators en zelfs een giftige slang. Door ons leuke tochtje vertrekken we pas tegen twee uur uit het State Park. Al na zo’n 70 km rijden vinden we een mooie ruime camping langs de weg en besluiten daar te blijven. Er moet weer eens gewassen worden, wat geen probleem is zolang het licht is, maar als het donker wordt voeren grote zwarte torren een waar bombardement uit op de verlichte laundry.
Zelfs door kleine kieren weten ze binnen te dringen en ze krioelen door elkaar heen op de vloer van de laundry. Zelfs voor mij wordt dit te veel en met een nog vochtige was haast ik me terug naar de camper, hang daar alles uit zodat de camper (tot ongenoegen van Dick) al snel is omgetoverd in een wasdroog huis met alleen nog een plekje aan de tafel.
Zondag 19 februari geeft een ander weerbeeld. Het waait enorm hard en de wolken die langs jagen  zien meer zwart dan wit. Nadat we even met Hannah, tante Ank en met Thecla en Thomas geskyped hebben  stappen we ondanks het feit dat het weer er niet erg goed uitziet toch op de fiets om de omgeving van Winterhaven te verkennen. Uiteraard wordt om een doel te hebben, de route bepaald door de aanwezigheid van caches. Echt lekker weer is het niet en regelmatig moeten we stevig doortrappen om tegen de wind in te komen. Winterhaven is een leuk plaatsje en al snel zijn we de weg kwijt, het krioelt er namelijk van de kleine meertjes die allemaal op elkaar lijken.
Bij vele meertjes lopen en vliegen allerlei vogels en sommige rusten wel op een heel speciale manier.

Even uitrusten !

 Gelukkig heeft Dick de GPS bij de hand die ons na een rondje van bijna 48 kilometer  fietsen langs tientallen meertjes en met windkracht acht tegenwind weer veilig terugloodst naar de camping. Na zeven uur fietsen (en caches zoeken) arriveren we tegen vijf uur weer op de camping . We zijn vuil en bezweet en dan is niets fijner dan een lekkere warme douche en schone kleding. Het is geen wonder dat we iedere keer zoveel was hebben. ‘s Avonds doen we niet zoveel, we loggen onze caches, doen wat administratie en dan zijn onze spannende boeken te verleidelijk om te laten liggen.
Maandag 20 februari rijden we al voor negen uur weg bij de camping. Het is overal doodstil en veel winkels zijn dicht, klaarblijkelijk is President Day een grotere feestdag dan wij dachten. We rijden op ons gemakje naar Kissimmee, waar we naast een Thaise tempel een rustige camping vinden. Er is gelukkig volop plek en we mogen kiezen waar we willen staan. Na de camper te hebben neergezet pakken we de fietsen weer eens om lekker de omgeving te verkennen. Het is heerlijk fietsweer, 25 graden en pas tegen half vijf steekt een koude wind op en koelt het snel af naar 18 graden. Gelukkig hebben we windjacks bij ons die de ergste kou weren maar we zijn wel blij als we na bijna 16 km fietsen rond vijf uur weer terug op de camping zijn. ‘s Nachts koelt het enorm af en dinsdag 21 februari is het slechts 12 graden.. Met trui, jack en lange broek aan klimmen we om acht uur op de fiets, bestemming Sea World. Amerika is geen loop- maar ook geen fietsland. Omdat op de weg rijden, waar verkeer met 90 km per uur voorbij raast, niet echt een pretje is, zoeken we waar mogelijk fiets- of wandelpaden op maar die blijken buiten de echte winkelcentra in het niets op te gaan, ze eindigen stuk voor stuk in een grasland. Je moet hier niet slecht ter been zijn en geen vervoer hebben want dan heb je pech. Bushaltes zijn regelmatig niet via een pad te bereiken en om er te komen moet je vaak over een stuk over gras lopen wat gelukkig wel kort is gemaaid. Na bijna een uur fietsen, met onze hakuna als wegwijzer, arriveren we bij Sea World waar de parkeer aanwijs mannen wazig naar onze fietsen staren. Plek om fietsen te stallen is hier niet, niemand komt immers met de fiets, dus zetten we ze met enkele kabels vast aan een hek bij de ingang. Het is enorm druk en het lange weekend is, ondanks het feit dat het nu dinsdag is, duidelijk nog niet voorbij. Honderden Amerikanen met hun kinderen zijn op hetzelfde idee gekomen als wij en in file lopen we door Sea World.

Shamu, de "Killer Whale" in aktie

Gelukkig vinden we bij de shows die we willen zien een plekje alhoewel we bij Shamu, de show van de Killer Whales, als laatsten net nog door het hek kunnen glippen. Gevolg is dat er alleen in de “splash zone” nog twee, ver van elkaar verwijderde, plaatsjes te vinden zijn. Weinig zie ik van de show. Ik ben meer bezig met het voorkomen om volledig doorweekt te worden. Telkens als een van de Killer Whales langszwemt, alles natspattend  (waar het klaarblijkelijk in deze show om gaat)  vlucht ik weg van mijn aan het gangpad gelegen plekje hoger het gangpad op. Daar mag je echter niet blijven staan noch zitten zodat ik uiteindelijk een 1 bil breed plekje vind op een rij boven de splash zone, raar aangekeken door een Amerikaanse, die er niets van snapt dat iemand tijdens de show van plaats verandert. Uiteraard blijft Dick gewoon zitten waar hij zit en loopt alsof er niets aan de hand is, na afloop van de show, in een door en door natte outfit  het stadium uit. Buiten de shows slenteren we de hele dag rond door het park staan in wachtrijen, kijken bij gigantische ijsberen en walrussen  en genieten van een lekker frietje in het park. Uiteraard doen we ook nog de enige cache die het park rijk is door antwoorden te zoeken op vragen over een mega rollercoaster. Tegen vijf uur hebben we het wel gezien en fietsen (kijkend naar een schitterende zonsondergang en nog net in het licht) de 17 km terug naar de camping. Het was een leuke, maar door het slenteren en wachten, ook een vermoeiende dag.
Woensdag 22 februari besluiten we nog een dagje in Kissimmee te blijven en rond te fietsen in de omgeving. Kissimmee heeft namelijk naast de beroemde Disney parken en Sea World ook een mooie natuur en ook hier zijn overal meertjes. We bepalen de route aan de hand van  de caches die we onderweg kunnen zoeken en krijgen daar geen spijt van want op onze dertig kilometer lange fietstocht komen we daardoor op vele onverwachte plekjes, prachtige historische huizen in Down Town Kissimmee en door woonwijken waar we in Nederland alleen maar van kunnen dromen, zoveel ruimte heeft ieder huis om zich heen. Het weer is niet zo mooi, het is zwaar bewolkt maar desondanks blijft de temperatuur rond de 22 graden hangen. We boffen want we houden het de hele dag droog maar zodra we terug zijn bij de camper en gedouched barst er een enorme regenbui los vergezeld van onweer. We waren van plan nog even bij “Applebee” te gaan eten maar dat idee laten we nu maar varen. Als je een stap buiten zet ben je meteen drijfnat en daarbij staat het water overal zeker 5 centimer hoog. Ach in de camper is het ook gezellig en het geeft weer even de gelegenheid om aan mijn verhaaltje te werken voor de website want door het cachen zijn we duidelijk vaker op pad dan voorheen en verwaarloos ik mijn administratieve taken. Pas tegen negen uur drijft de bui weg en wordt het weer droog. Niet koeler, het blijft rond de 22 graden en in tegenstelling tot gisternacht koelt het ’s nachts niet af. Donderdag 23 februari draai ik eerst nog even een was en skype met tante Ank zodat we pas om 9.15 wegrijden. We willen vandaag weer eens een stuk rijden want we zijn aan onze laatste weken begonnen op dit prachtige continent. Tegen drie uur vinden we het welletjes en zoeken een plekje in White River een plaatsje in midden Florida dat begin 1900 opbloeide vanwege de zwavel bronnen die zich hier bevonden en werkelijk alle kwalen zouden genezen.

De toren met het carillon in Stephen Foster State Park

Er is nog een plekje beschikbaar in het State Park en nadat we de camper hebben neergezet gaan we in de omgeving een stukje fietsen. Uiteraard kijken we even bij de “Sulphur Springs” die nu klaarblijkelijk opgedroogd is want het kleine groene plasje water ziet er niet echt aanlokkelijk uit om te drinken of in te baden. In het park worden we verwend door een carillon concert van Stephen Foster, de componist van o.a. het beroemde lied over de Suwannee River: “Old folks at Home” naar wie dit State park vernoemd is. De liedjes klinken leuk en zijn bekend en het past in deze parkachtige omgeving. Na anderhalf uur te hebben rondgefietst rijden we terug naar de camper waar we bij een kampvuurtje onze administratie doen. Het is namelijk erg lekker buiten en met 22 graden is het buiten goed toeven.