Langs de Mexicaanse grens

Langs de Mexicaanse grens

Zoals bijna altijd worden we vrijdag 9 december wakker terwijl de zon aan een helder blauwe hemel in het Organ Pipe National Monument park staat. Het is heerlijk weer en ’s ochtends vroeg al 10 graden. Voordat we dit prachtige National Monument verlaten stoppen we nog even bij het Visitor Center om de zeldzame Quito Baquito Pupfish te bewonderen. Omdat men de ware verblijfplaats van deze max. 2 cm grote, alleen hier voorkomende, zeldzame visjes geheim wil houden zijn er 800 stuks uitgezet in de vijver bij dit Visitor Center waar we ze in het water voorbij zien schieten. Helaas zijn ze niet te fotograferen. Na een zorgvuldige bestudering van deze creaturen rijden we parallel aan de Mexicaanse grens verder naar Tucson. Langs de weg staan veel auto’s van de “Border Patrol” en regelmatig moeten we stoppen en ons paspoort tonen bij een controle post die op zoek is naar drugs en illegale Mexicanen.

Mike en Susan's thuis

Het is niet ver naar Tucson, waar we koers zetten naar het huis van Mike en Susan, die we in Moab ontmoet hebben. Ze zijn niet thuis wat ook niet mogelijk is als je op een normale werkdag om twee uur bij iemand aanbelt. Lucy, hun hond, een beagle, slaat niet aan, kennelijk heeft zij onze geur herkend, wel staat zij bij het hek waarachter hun motorhome staat ons even na te staren als wij weg rijden. Dus gaan we op zoek naar een camping dichtbij hun huis. Die blijkt vol te staan en terwijl we overleggen waar nu naar toe te rijden, staan opeens Mike en Susan naast het raam van de camper. In het voorbij rijden dachten ze onze camper te herkennen en besloten polshoogte te nemen. Mike rijdt verder om zijn werkzaamheden voort te zetten (ze verhuren woningen) maar Susan vindt het genoeg voor vandaag en gaat naar huis, wij volgen haar. We kunnen de camper voor hun huis op het pad zetten. Alhoewel we elkaar niet echt lang kennen lijkt het of we bij oude vrienden op bezoek komen en we praten de rest van de middag heel wat af. Als Mike tegen zes uur ook thuis komt blijken we nog meer gespreks stof te hebben, veel dingen hebben we gemeen, na nog lang praten stappen we in hun Jeep op weg naar een Mexicaans restaurant waar we voortreffelijk eten. Het is vreemd maar onze gespreksstof raakt nooit op en alleen aan mijn gapen merk ik dat het al later dan 11 uur is en dus bedtijd.
We slapen diep en worden zaterdagmorgen  pas tegen half acht wakker. Er is opnieuw een staalblauwe lucht en zon maar voor het eerst in dagen heeft het niet gevroren. We douchen ons en ontbijten dan bij Mike en Susan Susan heeft haar huis in kerstsfeer omgetoverd en naast de kerstboom met lichtjes en ornamentjes zie je overal kerstfiguren staan, uiteraard eten we van bordjes getooid met kerstmotieven. Zelfs Lucy heeft een doek met kerstmotieven om haar hals. Na een echt Amerikaans ontbijt van diverse cereals en natuurlijk koffie, zetten we voordat we weggaan eerst nog even de computer aan om met Thecla en Thomas te skypen. Ook zij kennen Mile en Susan immers en we praten even lekker bij.

San Xavier del Bac

Daarna stappen we in hun Jeep en rijden naar Saguaro National Park, niet ver van hun huis. Het park valt wat tegen na Organ Pipe Cactus National Monument. Daar stonden immers naast de Organ Pipe cactussen ook veel Saguaro’s en in dit park zien we er niet veel meer staan. Maar het is mooi weer (wel koud, 10 graden) dus leuk om hier rond te rijden en zo nu en dan rond te lopen. Tegen de middag halen we een lekkere Subway (sandwich) met uiteraard een grote soda (coke) en nadat we die thuis hebben opgepeuzeld rijden we naar de Mission van “San Xavier del Bac”. Een prachtige kerk midden in de Sonora woestijn, ten zuiden van Tucson. Daar verspreiden we ons, ieder gewapend met een camera en rond dwalend over het complex van deze Mission maken we vele foto’s. Na zo’n twee uur hebben we alles gezien en gefotografeerd en via het centrum van Tucson gaan we terug naar huis. Maar niet nadat we daar nog een prachtige kathedraal fotograferen. Het zonlicht schijnt er nu schitterend op.

Kathedraal St. Augustine

Terug bij Mike en Susan thuis laden we ieder onze foto’s uit (we zitten met vier computers) bekijken de gemaakte foto’s, becommentarieren ze en omdat we allemaal andere foto’s hebben gemaakt, zien we dat je ook op een andere manier naar een object kunt kijken.
Het is leerzaam en gezellig en het voelt alsof we elkaar al jaren kennen. Uiteraard praten we ook na over de gezellige tijd die we nu hebben en de avond vliegt voorbij. Tegen acht uur laat onze maag merken dat hij er ook nog is en dat de tijd voor voedsel is aangebroken, Susan en ik maken ieder een gerecht klaar, zetten dat op tafel en vervolgens smullen we (uiteraard weer van kerstbordjes) van elkaars gerecht. We laten vele zaken de revue passeren en raken niet uitgepraat met elkaar en de avond vliegt voorbij. Het is opnieuw ver na elf uur wanneer we ons bed in duiken.
Zondag 11 december heb ik de wekker vroeger gezet want ik wil eerst even skypen met tante Ank. We kunnen namelijk gebruik maken van het enorm sterke netwerk van Mike en voor het eerst in acht maanden hebben we een heldere en uitstekende skype. We ontbijten weer gezellig samen met de cereals en nemen dan afscheid van elkaar, maar niet nadat ik bij de “yardsale” van de buren (ja eindelijk, heb ik nu eens een echte yardsale gezien en bezocht) een French Fries holder heb gekocht. Deze past in de houder waar normaal de koffiebekers in staan en heeft zelfs een apart vakje voor de ketchup. Natuurlijk vindt Dick dit een volkomen nutteloze aankoop maar omdat ik dit echt Amerikaans vind kon ik het niet laten dit voor een dollar te kopen. En stel dat we een keer fritekes eten dan kan ik die in deze houder doen, in de auto neerzetten en de fritekes onder het rijden opeten. Tegen de middag nemen we afscheid van elkaar. Als we 5 januari weer terugkomen in Phoenix zullen we proberen elkaar nog even te ontmoeten alvorens we verder nar het oosten (New Mexico, Texas en Florida) rijden. Voordat we Tucson verlaten moeten we eerst nog even langs een Wal-Mart. Onze mooie tafelgrill geeft namelijk te weinig gas meer door, waarschijnlijk een defecte regulator. Tot onze verrassing heeft de Wal-Mart hier een zelfde grill staan en na enig praten (we hebben de grill half september al gekocht) mogen we hem omwisselen voor een nieuwe met slechts zes dollar bijbetaling voor een omruilplan. Daar we geen voorraden meer hebben besluiten we ook nog wat eten te halen en dan, het is inmiddels al twee uur, rijden we verder naar het zuiden. Aan de zuidelijke rand van de stad Tucson zien we, midden in de woestijn, honderden ingepakte vliegtuigen

Vliegtuigen in opslag

op een rijtje staan. Het is een waanzinnig gezicht en we stoppen langs de weg om er naar te kijken. Hadden ons er al bij neergelegd dat we de opslag van vliegtuigen in de woestijn gedurende deze tocht niet zouden zien omdat we al te ver naar het Oosten waren gereden maar nu zien we dus toch nog een opslag van (voornamelijk US-Airforce) vliegtuigen. Het is imponerend om zoveel vliegtuigen, deels ingepakt, gestald te zien staan. Na nog een laatste blik en natuurlijk een foto rijden we verder naar het zuiden. Omdat we erg laat vertrokken zijn en ook nog onze grill moesten omwisselen komen we niet echt ver en bij een camping vlakbij Tombstone zoeken we een plekje voor de nacht. Terwijl ik me aan de was wijd loopt Dick naar de bibliotheek van de camping waar een Wifi hotspot is en hij een nieuw stukje op de website kan plaatsen. We vieren deze speciale dag door restjes te eten maar ook toastjes met Franse kaas en heffen ons glas. Vandaag, precies 35 jaar geleden, hebben we elkaar voor het eerst ontmoet tijdens de voorbereiding van een Speleoweekend in Belgie. Mijn neef Wouter, student geologie, nam mij toen mee daar naar toe, waarbij we Dick, een van de speleo- moniteurs (instructeur), ontmoetten. De abseil oefeningen bij de brandweertoren in Schiedam en het direct daarop volgende weekend, rondkruipend en klimmend door grotten in Belgie (velen weekenden zouden er daarna nog volgen) staan me nog helder voor de geest.
Na dagen alleen maar schitterend weer valt het weer maandag 12 december erg tegen. Het is zwaar bewolkt en er is geen stukje blauwe lucht te zien, laat staan zon. Nadat we grey- en black water gedumpd, schoon water ingenomen en betaald hebben voor de verbruikte electra (65 cent) rijden we naar Tombstone. Een dorpje waar de tijden eind 1800 herleven. Alhoewel er onderweg een paar druppels vallen blijft het gelukkig droog.

Kamer van de openbare aanklager

Bij het oude Courthouse kunnen we de camper kwijt en daarna gaan we naar binnen. Naast een mooie rechtszaal en twee galgen (7 man zijn hier opgehangen) herbergt dit Courthouse ook een museum wat verhaalt over de roerige jaren eind 1800/ begin 1900 in dit stadje. Als we uit het Courthouse komen regent het en niet zo’n beetje ook zodat we onze tocht door dit stadje onder een grote parapluie voortzetten. 
 
We praten met wat inwoners van dit stadje, sommigen lopen in kledij van de tijden van weleer en eten een lekkere burger. Helaas is het te koud en te nat om lang door te brengen in de straten van Tombstone dus rijden we verder naar Coronado National Monument, gelegen aan de Mexicaanse grens.

Oude tijden herleven

Dit monument is opgericht ter ere van de Spanjaard Coronado die rond 1550 op zijn reizen dit gebied ontdekte. Helaas vond hij er geen goud dus werd zijn tocht uiteindelijk een mislukking. Het is helaas te nat om er te wandelen dus na een stempeltje in ons paspoort rijden we verder. De ranger heeft ons verteld dat zo’n uur rijden hiervandaan een prachtig natuur gebied ligt waar honderden kraanvogels overwinteren. Daar je er ook (gratis) kunt overnachten is dit een goede bestemming. We zullen er echter nooit arriveren want de weg is over de laatste 1,5 mile naar dit plekje onverhard en door de overvloedige regen in dit deel van de woestijn, veranderd in dikke modder waar geen doorkomen aan is. Na het omleggen van modder (lees sneeuwkettingen) kunnen we terugkomen bij de verharde weg en rijden we zo’n 12 mile terug naar een camping waar we, het is inmiddels donker geworden, uiteindelijk een

Modder kettingen wassen

droog plekje vinden om onze camper neer te zetten. Een groot deel van deze camping (gefrequenteerd door overwinteraars, en dan heb ik het nu over Amerikanen die de winter in het “warme “ zuiden doorbrengen) is namelijk bedekt met water afkomstig uit de langdurige en heftige regenbuien van vandaag. Het is vreemd dat zoveel Amerikanen hier de (warme) winter doorbrengen terwijl wij, al zeker een week in dit zuiden rondrijdend, het ondanks de heerlijke zonnenschijn toch niet warmer hebben dan 5 tot 15 graden met vaak ‘s nachts vorst en soms sneeuw. Maar het zal wel (net als dit voorjaar) een veel koudere winter zijn dan gebruikelijk is.
Dinsdag 13 december schijnt zowaar  de zon en is het zelfs 10 graden. We maken wat spullen schoon waar modder op gekomen is en rijden dan verder naar Chiricahua National Monument waar zich prachtige en grillige rotsformaties bevinden. Om er te komen moeten we regelmatig “flood area’s” doorijden die over de weg lopen maar gelukkig zijn ze nog ondiep genoeg en dus makkelijk te doorkruissen.

Prachtige rots formaties

Na het bekijken van een film in het Visitor Center en het zetten van een stempeltje in onze logboeken rijden we het park in. Op 2095 meter hoogte maken we een prachtige wandeling. Het is hier tegen het vriespunt en ijzig koud en we hebben er spijt van dat we  onze handschoenen niet hebben aangetrokken. Gedurende onze wandeling hebben een prachtig zicht op de grillige rotsformaties en de “balanced rocks”. Als we bijna bij de camper terug zijn begint het te hagelen zodat we helaas niet de tweede wandeling naar de Echo caves kunnen maken. Na nog even op de campground rondgekeken te hebben waar het inmiddels stortregent en de diepe dip steeds meer water laat zien, besluiten we verder te rijden naar Kartchner State park, waar we tegen half vijf aankomen. Het regent nog steeds en het is koud als we op de campground arriveren, dus nadat we een enveloppe met 25 dollar in de brievenbus bij de ingang van het State Park deponeren, ons op een mooi plekje installeren en elektra hebben aangesloten (ja, dit State Park heeft buiten een toilet, ook electra, water, een warme douche en Walter, zelfs afwas gelegenheid) gaan we lekker binnen zitten en terwijl Dick van bloemkool, courgette, uien, gehakt en aardappelpartjes een heerlijke eenpans maaltijd bereid, ga ik lui het spannende boek “ Death on the Eiger” lezen.

Kartchner Caverns camping met sneeuw achtergrond

Woensdag 14 december wandelen we na het ontbijt naar het Visitor Center van de Kartchner Caverns. De ons omringende bergen zijn bedekt met sneeuw en het is koud, zelfs nu het zonnetje al volop schijnt is het niet warmer dan 5 graden. We kunnen mee op een tour om 09.45 uur en brengen de tijd die resteert door in het Visitor Center waar we alles vernemen over deze grot die weliswaar klein is maar in de top 10 staat van de mooist gekleurde grotten. In 1974 hebben twee amateur speleologen uit Tucson deze grot pas ontdekt en samen met de eigenaar van de grond, Mr. and Mrs. Kartchner en hun 8 kinderen, zijn ze erin geslaagd  deze ontdekking 14 jaar geheim gehouden voor de buitenwereld en pas toen het lukte deze grot tot State Park te maken is men begonnen hem voor anderen toegankelijk te maken. In tegenstelling tot de grotten die we kennen en tot op heden bezocht hebben is het hier warm (20+ graden Celcius) en al snel trekken we onze trui uit die met een buitentemperatuuren van inmiddels 10 graden zeker noodzakelijk was. Alhoewel de tour ons over aangelegde betonnen paadjes voert en we in de verste verte niet in contact kunnen komen met de prachtige calcium formaties mogen er geen camera’s mee de grot in en wordt men absoluut hysterisch als je je trui verkeerd om je middel bindt. (Je zou eens wat beschadigen). Toch is het een mooie tour en er zijn inderdaad verschillende kleuren in deze grot. Helaas is er geen tour naar een ander gedeelte van de grot dat nog imponerender moet zijn. Bij terugkeer kijken we nog even naar een film over de ontdekking van deze grot en dan lopen we terug naar de camper maar niet nadat we nog even een kop heerlijk warme chocolade melk in de Hummingbird Garden hebben gedronken. Dat is echt een drankje wat past bij een dergelijke temperatuur.  Helaas is het te koud om ook Hummingbirds te spotten. We besluiten vandaag nog in dit State Park te blijven en ’s middags is het, weliswaar wel met een bodywarmer aan, zelfs goed uit te houden buiten achter de computer. Het wordt zelfs 15 graden. Dankzij het feit dat we enkele uren achter de computer kruipen hebben we tegen de avond weer een stuk van onze achterstand in schrijven en foto’s uitzoeken ingehaald. Als de zon met een schitterend rood kleurenpallet achter de bergen verdwijnt koelt het direct sterk af en we hebben geen van beiden zin om met deze koude buiten temperatuur onze nieuwe grill uit te proberen. Het wordt dus koken in de camper maar met een paar brandende kaarsjes is dat ook gezellig.

De Roadrunner

Donderdag 15 december nemen we uiteraard weer een lekker warme douche in het verwarmde toiletgebouw op de campground, skypen even met onze Mifi en op de centrale dump dumpen we ons grey- en black water. Daarna rijden we weg van deze prachtig gelegen campground. We moeten langs Tucson om naar het noorden te komen en omdat een van onze foto’s van een zeldzaam voorkomende (vervormde) Saguaro niet goed gelukt is maken we een omweggetje via Saguaro National Park. Voor de tweede maal in korte tijd rijden we hier een rondje en naast twee Roadrunners op de weg treffen we uiteindelijk ook de zeldzame Saguaro.

Zeldzame kroon op Saguaro

Slechts een op de 200.000 exemplaren heeft zo’n misvorming aan de top. Gelukkig met de gemaakte foto’s rijden we verder naar Phoenix. Vanmorgen realiseerden we ons opeens dat we binnen een week al op het vliegtuig naar Nederland stappen en dat het nu toch wel tijd wordt een storage voor de camper te zoeken. Met onze (onbetaalbare Mifi) vinden we een aantal adressen in Phoenix die ik afbel maar pas bij het zesde telefoontje vinden we een storage-mogelijkheid. We hebben een afspraak gemaakt vanmiddag langs te komen en zijn er nu op weg naar toe. Tegen drie uur arriveren we bij de storage. De beide hakuna’s hebben ons maar weer mooi door het redelijk drukke verkeer van Phoenix geloodst. We bekijken de plaats en horen dat we 24 uur per dag er terecht kunnen en niet alleen van 7 a.m. tot 7 p.m. dat is erg prettig want we moeten volgende week donderdag al rond 6 uur ’s ochtends op het vliegveld zijn en als we 5 januari terugkomen is dat pas tegen 7 uur ’s avonds. Helaas mogen we er niet slapen dus we zullen een andere oplossing moeten zoeken om de nacht voor vertrek door te brengen, wat wel lastig zal worden want overnachten bij een Walmart is er in Phoenix  (net als in vele andere plaatsen in California en Arizona) niet bij. Nog geen 5 minuten lopen van onze “Guardian Storage”  vinden we, dankzij onze “Trailer Life” gids, een camping. Eigenlijk is het een mobile home community maar tussen de sta-caravanachtige huisjes zijn enkele open plekken waar een RV kan staan. Helaas is hier geen plek na 20 december maar voor vannacht is het uitstekend geschikt. We lopen naar de storage om al ons papierwerk in orde te brengen en zijn een uurtje later de trotse bezitters van een stallingsplek tot 6 januari 2012 en dat voor 65 dollar. Om dit feit te vieren lopen we naar een winkelcentrum naast de storage. Er is hier ook een kapper en daar mijn haar nodig geknipt moet worden (Dick heeft hier een andere mening over) lopen we hier naar binnen. Alhoewel we echt in Amerika zitten waan je je hier in Mexico. Om ons heen alleen maar Mexicanen, de voertaal is Spaans  en zelfs de TV brengt alleen maar Spaans ten gehore. Het zou wat voor jou zijn, Martin, goed voor je talenkennis. Maar knippen is een universeel gebaar en al snel wordt mijn haardos gemoduleerd en 15 minuten later staan we weer buiten, ik met een te kort koppie en Dick bedroefd omdat er van mijn inmiddels redelijk gegroeide haar, niets meer is overgebleven. Om alles te vergeten en ook een beetje te vieren dat we nu een stalling hebben genieten we bij de Chinees om de hoek van een uitgebreid buffet. Het eten smaakt voortreffelijk en lijkt echt op het eten in China. Wat een verschil met het vaak smakeloze Chinese voedsel in Holland. Door een inmiddels donker Phoenix lopen we terug naar de camper waar we weer lekker achter een boek kruipen. Het stukje afschrijven voor de website komt morgen wel.