Mini Pelgrimage Maastricht – Roermond juli 2022

De Camino roept

Hoe het precies begonnen is weet ik niet echt. Misschien zit de wens om deze pelgrimage te lopen wel in mijn genen. Mijn vader en moeder wandelden immers ook en gingen lopend vanaf de geboorteplaats van mijn moeder in Millingen op zoek naar de bronnen van de Rijn. Toen ik vier jaar geleden in de Appalachian Mountains het boek kocht: “A walk for the Sunshine” waarin een tocht over de Appalachian Trail beschreven wordt, werd de wens om een Camino te gaan lopen sterker. Mogelijk heeft ook meegespeeld dat ik halverwege 2018 opeens een knobbeltje in mijn borst voelde. Na de operatie vond ik dat ik, uit dankbaarheid dat ik nog leef, de Camino zou moeten lopen: “Om het leven te vieren”.

 

Toen mijn zusje Hannah en haar man Henk de Camino naar Santiago gingen fietsen, kon ik geen genoeg krijgen van hun verhalen en foto’s. Dat de Camino je roept werd me duidelijk toen Dick en ik in november 2021 met mijn nichtje Inge en haar man Paul bij het Cruz Ferro stonden, een hoog punt op de Camino Frances.
Paul had de as van zijn vader bij zich (die ook deze Camino liep) en die ze later die week aan het einde van de wereld zouden uitstrooien. Ik raakte hier geëmotioneerd, de tranen biggelden over mijn wangen, zo prachtig was het op deze plek, hoog in de bergen. En dat met winters, koud weer, de grond bedekt met sneeuw en omringt door laaghangende bewolking waar zo nu en dan een lichtstraal doorheen wist te komen. Het was een magisch moment op een magische plek en het was fijn dit via FaceTime met mijn zusje Hannah te delen. Wat hadden mijn ouders het hier ook bijzonder gevonden.

We (Dick en ik) aarzelden derhalve geen moment toen duidelijk werd dat Dick in september samen met zijn duikvriend Cor op stap zou gaan naar Noord Frankrijk. Nu was voor mij de tijd gekomen om echt de Camino te gaan lopen.
Daarop kwam alles in een stroomversnelling. Dick en ik gingen naar Utrecht waar ik lid werd  van het Nederlands Genootschap van St. Jacob en een pelgrimspas kocht. Nog dezelfde week bezocht ik een informatie bijeenkomst van dat genootschap in Delft waar ik veel informatie kreeg over wat het betekent om een Camino te lopen. Voordat ik er erg in heb boekt Dick de bus naar St. Jean Pied de Port in de Franse Pyreneeën en dan staat vast dat ik mijn tocht op 20 augustus 2022 ga starten. Aarzelend ben ik over deelname aan de mini pelgrimage van Maastricht naar Roermond die ter ere van de naamdag van St. Jacob plaatsvindt en van 20 tot 24 juli gelopen wordt. Moet ik daar wel aan meedoen? Dick maakte een einde aan deze aarzeling en geeft me tijdens onze vakantie gewoon op.
Nu, begin juli, ben ik daar echt blij mee want het biedt me de gelegenheid om te ervaren hoe het is enkele dagen achter elkaar te wandelen en met een groep mensen in een tent te  bivakkeren. Straks ga ik dat immers ook ervaren in de albergues onderweg.
Uiteindelijk betekent deze beslissing ook dat ik onze vakantie route met de camper aan moet passen.

Ik wil, samen met  Dick, op een paar plekken gaan kijken waar ik straks zal gaan lopen. En natuurlijk moet er gewandeld worden waardoor tijdens deze camper-vakantie onze fietsen werkloos achterblijven. Dus staat onze mei vakantie, nadat we vanuit zuid Spanje naar het noorden vertrokken zijn, echt in het teken van de Camino.
Wat is het bijzonder om samen met Dick van uit het plaatsje Fisterre naar de Kaap te wandelen. Hier, aan de Atlantische oceaan, bestaat echt het einde der wereld.
Onder het toeziend oog van Messire Jacques zien we helaas niet de zon sterven.
Ik verwijs hier naar het derde couplet van het Pelgrimslied: Ultreia.
Het luidt als volgt:

Et tous la bas au bout du continent,
Messire Jacques nous attend,
depuis toujours son sourire fixe,
le soleil qui meurt au Finistere.

De laaghangende wolken bedekken alle zonnestralen. Op deze plek, waar rotsblokken tot aan de onstuimige oceaan afdalen, vinden we onder het stenen kruis de  beeltenis van Saint Jacques.  En terwijl Dick hier boven op de rots wacht, daal ik af naar het water. Het is heel bijzonder aan dit einde van de wereld.

Onze campertocht zetten we voort in oostelijke richting door Noord Spanje waarbij we regelmatig in plaatsen terechtkomen die de Camino Frances (de route die ik ga lopen) ook volgt. Natuurlijk stoppen we bij het klooster in Roncesvalles waar we rondkijken om uiteindelijk, na een lange afdaling, aan te komen in St. Jean Pied de Port waar ik mijn tocht zal starten.
In de kapel steken we een kaarsje aan.

 

De pelgrimsshop “Boutique du Pelerin” aan de Rue de la Citadelle is te verleidelijk om voorbij te lopen en dus wandelen we enkele uren later, beladen met spullen, de deur uit. Goed geholpen door de vriendelijke eigenaren heb ik een belangrijk deel van mijn uitrusting kunnen kopen.

Als we, na een fantastische reis, begin juni weer thuis zijn ga ik voor het eerst alles wat mee moet in mijn rugzak pakken. Het past allemaal en het gewicht rond de 9 kilo zou draagbaar moeten zijn. We gaan het zien. En ook al snel want de groeps-app van het Genootschap die mij regelmatig op de hoogte houdt van de aanstaande mini pelgrimage komt vaker met nieuws en maakt dat ik daar ook steeds meer zin in krijg. En dan is het moment daar dat ik echt mijn rugzak pak met datgene wat ik de komende dagen op mijn eerste pelgrimage nodig zal hebben.

Woensdag vertrek ik met de trein naar Maastricht dus lijkt maandag 18 juli de juiste dag om een proefloop te maken. Omdat ik toch in het centrum van Rotterdam ben, besluit ik terug naar huis te lopen.  Nu kan ik meteen ook nog langs de Decathlon winkel om daar nog een zitmatje te kopen. Het is warm en tegen half 1 loopt de temperatuur verder op, het is inmiddels 29 graden. Dus als de bus mij passeert op de laatste 2 km, stap ik toch maar in. Vanavond wacht mij immers nog een wandeling.

Om half 7 staan we met zijn drieën op de parking langs de Zevenhuizerplas. Naast Dick loopt ook Geordie, mijn duikbuddy, mee en we starten onze loop rondom de plas tussen de honderden badgasten. De temperatuur is nog 31 graden en iedereen ligt aan het water of geniet van een burger die op een van de vele barbecues die overal langs het water te vinden zijn, ligt te garen. Het ruikt in ieder geval erg aanlokkelijk. Helaas krijg ik na 6 km lopen wat last van de aanhechting van de spier naar mijn heup. Het lukt gelukkig wel om, iets langzamer lopend, de auto weer te bereiken. Wel maak ik me nu ernstig zorgen want overmorgen begint mijn mini pelgrimage.

 

Gelukkig verdwijnt de pijn snel en woensdag 20 juli 2022 kan ik vol goede moed op stap. Natuurlijk arriveren we te vroeg op het centraal station van Rotterdam. Maar gelukkig, na even wachten, druppelen de deelnemers aan de pelgrimage een voor een naar binnen. Het is niet moeilijk te weten wie meeloopt want de rugzakken met slaapmatjes en bergschoenen zijn makkelijk te herkennen. Nagezwaaid door Dick vertrekt uiteindelijk de trein waar we verder kennis kunnen maken met elkaar. Frank, Tekla en ik kletsen wat af en voor we er erg in hebben arriveren we in Maastricht. In een café tegenover het station worden we hartelijk ontvangen door de rest van het bestuur.

Netta, Guus, John en Jan en ook Nine verwelkomen ons. Huub hadden we al leren kennen want hij had geregeld dat we met elkaar op een groepsticket vanuit Rotterdam konden vertrekken. Ik kan me niet meer herinneren of ook Tjitske en Gijs er waren, maar gelukkig krijgen we later genoeg tijd om ook met hen kennis te maken.

We krijgen een goodie-bag overhandigd met een mooie Jakobsschelp met onze naam, een praktisch klein dagrugzakje en een prachtig info boekje over de festiviteiten in Roermond en na een briefing van John en een lekkere koffie met vlaai vertrekken we voor onze eerste kilometers. De temperatuur is gestegen, maar met 24 graden en een licht windje is het toch goed wandelweer.

Als er, kort na de eerste stop tussen de bomen, al snel weer een stop is, nu om ons brood te kunnen eten, wandel ik liever door en daar Frans dat ook doet vraag ik of ik me bij hem aan kan sluiten. Frans is zo verstandig geweest om de door de organisatie uitgeschreven route naar zijn telefoon over te zetten in een streepje waardoor de weg naar ons einddoel, het mini plaatsje Catsop,  goed te vinden is en voor we er erg in hebben arriveren we, na 13 km, al bij camping Catsop waar op een groot grasveld, naast de kooktent en de schoenen tent, ook twee grote legertenten, genaamd Santiago en Jacobus, opgesteld staan.

Omdat we de eersten zijn die arriveren hebben we de luxe om een mooi bed naast de ingang van de tent uit te zoeken en nadat de slaapzak uitgespreid is over het bed, is de eerste gang naar de douches. Wat is het heerlijk om met deze warmte water over je heen te laten lopen.  Zodra ik schone kleding aan heb, ga ik mijn met zweet doordrenkte kleding uitwassen. Helaas blijk ik bij terugkeer bij de tent mijn zakje met knijpers en waslijn te hebben verloren dus mijn natte kleding wordt uitgespreid over de heg.
Het verlies van mijn knijpers laat me niet los en regelmatig loop ik terug naar de douches (ze zijn inmiddels bezet) om te vragen of mijn waslijnzakje daar niet achtergebleven is. Dick heeft gelijk als hij zegt dat het ook wel erg dom is om iets wat je bij de tent nodig hebt, mee te nemen naar de douche. Omdat het toch wel lastig is om kleding te drogen zonder lijn en knijpers en niemand iets heeft gezien, wandel ik ten einde raad naar de beheerder van de camping.

Hij weet van niets maar wandelt 15 minuten later toch naar de tent waar hij mij mijn knijperzakje overhandigt zodat ik uiteindelijk toch een waslijn kan spannen en mijn was eraan kan hangen. Ik zal in het vervolg er echt voorzichtiger mee moeten omgaan.
Als mijn was eindelijk aan de lijn wappert, de andere lopers zijn inmiddels ook allemaal binnen, schuif ik aan om een glaasje bier te drinken. Onvermoeibaar wordt deze telkens weer opnieuw door Gijs of Guus uit de koeling  gehaald. Wat een service.

We genieten van een voortreffelijke soepje. Het blijkt een voorbode te zijn van een culinaire verwenning. Tjitske en Nine, ondersteund door Gijs en Guus blijken in staat heerlijke maaltijden te bereiden voor ons allen. Het is iedere avond smullen.

Alhoewel het weerbericht voor de avond niet echt gunstig is en de lucht steeds donkerder wordt door de aanstormende wolken blijken we het toch droog te houden en kunnen we in de avond genieten van de  troubadour- en verhalenverteller, Gery Groot Zwaaftink uit de Achterhoek.

 

We luisteren geboeid naar zijn bijzondere verhalen en liedjes in zowel het Nederlands als het Achterhoekse dialect. Het verhaal over de rondtrekkende kamelendrijver en de rijke landeigenaar zal me nog lang bijblijven.
In het kort kwam dat verhaal neer op het volgende:

Een kamelendrijver komt na een vermoeiende tocht door de woestijn in een oase langs de tuinen van een rijke landeigenaar en bedenkt hoe heerlijk het is om daar te kunnen wonen en niet hoeven rond te trekken. Tegelijkertijd denkt de rijke landeigenaar, die de kudde aan ziet komen, hoe heerlijk het moet zijn om in vrijheid rond te trekken met een kudde kamelen in plaats van vast te zitten op een plek. Over de muur van het landgoed hangt rijp fruit wat zo aanlokkelijk is voor de leidende kameel dat deze ernaar toe loopt en ervan begint te eten. De  landeigenaar wordt daar zo boos om dat hij een steen naar de kameel gooit. Deze steen komt tegen het hoofd van de kameel terecht die erdoor gedood wordt. Daarop wordt de kamelendrijver zo boos dat hij een steen teruggooit. Helaas komt deze ook ongelukkig terecht en de landeigenaar valt dood neer. De kamelen drijver wordt voor de rechter gesleept door de zoons van de landeigenaar die hem moet veroordelen tot de doodstraf. Er is geen andere mogelijkheid want deze straf wordt in de wet voorgeschreven. Daarop vraagt  de kamelen drijver drie dagen respijt om thuis wat te kunnen regelen. Hij belooft plechtig na die drie dagen terug te keren om zijn straf te ondergaan. De zoons noch het publiek wil hiervan weten en de rechter beslist dat dit alleen kan als iemand zich in zijn plaats wil stellen. Na lange stilte meldt zich een oude man die dit wil doen, hij wordt opgesloten terwijl de kamelen drijver ervan door gaat.

Na 3 dagen is de kamelendrijver nog niet terug en wordt de oude man naar het schavot geleid. Net voordat de beul zijn werk kan uitvoeren hoort een jongetje hoefgetrappel en schreeuwt dat de beul nog even moet wachten. Er komt iemand aan en ja hoor, het is de kamelendrijver op zijn paard. Als de rechter hem vraagt waarom hij terugkomt zegt deze dat hij thuis juwelen die hij in bewaring had voor een weduwe moest opzoeken en teruggeven. Zijn zoontje bleef zich echter aan hem vastklampen en wilde hem niet loslaten zodat hij pas in de nacht, toen zijn zoon vast in slaap was, zijn huis kon verlaten. De oude man zegt desgevraagd tegen de rechter dat hij vertrouwen had in de man die zijn woord gaf om terug te komen en als deze niet teruggekeerd was, dat dan zijn leven geen waarde meer had omdat hij dan geen vertrouwen meer kon hebben in mensheid. Na de verhalen aangehoord te hebben besluit de rechter toch het doodsvonnis te wijzigen en wordt de kamelendrijver veroordeeld tot het betalen van zilverlingen aan de zonen van de landeigenaar.
Onder doodse stilte horen we dit fantastische verhaal aan en kunnen daarna nog genieten van enkele gevoelige songs voor een onweersbui losbarst en we allemaal onze tenten opzoeken.

De nacht is wel afzien want de temperatuur is enorm gezakt en daarbij is het door de regen ook vochtig geworden. Alhoewel mijn slaapzak normaliter goed zou voldoen is hij in deze koude toch echt onder de maat. En dan te weten dat er thuis nog heel veel extra warme exemplaren liggen. Ook werkt niet mee dat het veldbed keihard is (heb ook niet één van de vele matjes vanuit huis meegenomen). De koude trekt gewoon mijn lichaam in dus echt goed slaap ik niet. Maar dat hoort ook bij een pelgrimage denk ik maar. Als we de volgende ochtend om half zeven opstaan is alles vochtig maar een lekkere warme douche doet wonderen en enigszins opgeknapt zitten we even later buiten te ontbijten.
Tjitske en Nine hebben samen met Gijs en Guus, grote tafels volgeladen met eten en naast brood, crackers en beschuit met verschillende soorten beleg is er voor de liefhebbers ook muesli. Wat worden we verwent en al snel zitten we met een kop koffie of thee heerlijk te ontbijten.

Na de afwas van de enorme aantallen kopjes, glazen, borden en bestek klappen we alle bedden in zodat ze op de rolkarren geplaatst kunnen worden en maken ons dan op om te vertrekken naar onze volgende bestemming. John brieft ons over de te volgen route en we vertrekken. Eerst nog met een fleece-trui aan maar al snel verdwijnt deze terug in de rugzak. Helaas blijft de zon achter het dikke wolkendek en worden we na enige tijd geconfronteerd met wat miezerregen. Niet echt gewenst maar in eerste aanleg volstaat een hoes om de rugzak. Er staat een aardig windje maar het is niet echt koud met 18 graden. Toch wordt besloten de koffiestop niet op de parking van een parkeerterrein te houden maar de koffie te nuttigen in een nabijgelegen uitspanning.

Het restaurant de Biezenhof ziet er mooi uit en serveert werkelijk voortreffelijke cappuccino en het geeft dubbele energie om verder te gaan. Die energie is echt nodig want niet alleen lopen we vandaag de grootste afstand, 26 km, als we willen vertrekken komt de regen ook met bakken uit de hemel vallen. Het is nu echt nodig om ook een poncho aan te trekken. Eigenlijk is het fijn dat het nu niet droog is want nu kan ik deze ook uit proberen.

Ik sluit me aan bij de wat snellere lopers die ik gelukkig kan bijhouden en met de navigatie van zowel Frans (via zijn mobieltje) als Frank (met behulp van de natte papieren versie) vinden we onze weg naar het noorden. We volgen een mooi paadje langs de Geleenbeek en genieten van het lopen door de natuur. Wel betekent het dat we herhaaldelijk door smalle draaihekjes moeten wat niet altijd meevalt want soms blijft de rugzak er in steken maar uiteindelijk arriveren we in de buiten wijken van Sittard vanwaar we koers naar de binnenstad zetten.
Het regent nog steeds onophoudelijk en buiten lunchen is niet echt aangenaam dus dirigeert John ons naar de binnenstad, waar we langs de markt lopen waar de St. Michielskerk staat.
Eind augustus 1938 was deze kerk afgeladen vol, zoals altijd bij de jaarlijkse viering van de beschermheilige van de stad, Sint Rosa, en de hoogmis was in volle gang. Plotseling geroezemoes deed de mensen omdraaien en gegil en geschreeuw weerklonk toen een ontsnapte leeuw  binnenliep en op zijn gemakje naar het altaar sjokte terwijl iedereen in paniek een veilig heenkomen zocht. Gelukkig gebeurden er geen ongelukken maar de foto in de kerk verwijst wel naar dit voorval.

Iets buiten de stadswallen vinden we voor de bibliotheek een terras met enorme parasols en al snel bezetten we daar de terrasstoelen. Het is niet echt koud, alleen nat en dus kunnen we onze natte poncho’s uithangen en niet  veel later genieten we van onze meegebrachte boterhammen bij een lekker kopje koffie. Zelf bestel ik warme chocolade melk met slagroom. Niet echt goed voor de lijn maar met deze regen smaakt het voortreffelijk. Als iedereen zijn brood en drinken op heeft en de file voor het toilet heeft doorstaan, gaan we weer op pad.

We vervolgen onze route langs de beek en na een mooi Maria kapelletje te hebben gezien trekken we de grens over naar Duitsland. Uiteindelijk, na een lange, eindeloze, wandeling langs een enorm groot en luxueus vakantie park arriveren we bij Camping de Hommelhof waar een groot grasveld op ons wacht en de twee grote legertenten in het niets verdwijnen. Kleding wassen heeft vandaag geen zin. Het weer is te instabiel en regelmatig valt er regen. Dat betekent ook dat er niet buiten gegeten kan worden en met onze borden op schoot, genieten we, na een kop soep, opnieuw van een heerlijke maaltijd.

Ditmaal krijgen we aardappels met roomspinazie en eieren in mosterdsaus en komkommer. Heerlijk smaakt ook het biertje wat Gijs  onvermoeibaar voor ons uit de ijskast tevoorschijn tovert. Natuurlijk gaan we na afloop van de maaltijd met elkaar afwassen. De mannen zijn inmiddels bedreven in het over het hobbelige gras vervoeren van het wagentje met borden, glazen en bestek. De anderen, gedirigeerd door Tekla, wijden zich aan het afwassen en drogen van de enorme berg etensgerei. Uiteindelijk lukt het om alles weer schoon en heel terug bij de tenten te krijgen. De vaste bewoners van de camping zijn niet echt blij met ons en mopperen. We hadden zoveel vuile afwas dat de gehele warm waterboiler leeg getrokken is. Het is maar goed dat wij slechts een dag blijven. Helaas kunnen we niet genieten van een foto-informatie avond van Jan. De connectie kabels die hiervoor nodig zijn passen niet en de laptop kan derhalve niet verbonden worden met de projector. Helaas, maar het is niet anders. We houden deze informatie nog tegoed.

Daar de neerslag inmiddels is opgehouden wordt de rest van de avond buiten doorgebracht en kunnen de bewoners van tent Santiago zich bezig houden met het opbouwen van hun veldbedden, iets wat, als je eenmaal de slag te pakken hebt, heel makkelijk gaat. Helaas zijn door de vele regen de bedjes wel wat vochtig geworden. Zelf heb ik daar wat minder last van omdat Netta mij verwent met een dun aluminium dekentje wat op het veldbed gelegd kan worden waarmede ook het vocht uit mijn slaapzak blijft. Toch blijft de nachtrust wat onregelmatig vanwege de koude en vochtige nacht. Maar ik slaap voldoende want de volgende ochtend wordt ik verfrist wakker. Alhoewel dat ook kan liggen aan de heerlijke warme douche. We hoeven ons deze ochtend niet te haasten. Het eerste programma onderdeel is het bezoek aan de Basiliek en schatkamer in Susteren. Dat bezoek kan door een onverwachte begrafenis echter geen doorgang vinden op de geplande tijd en dus hebben we voldoende tijd om na de afwas (die iedere dag weer uit een onafzienbare stapel borden, kopjes, glazen en bestek bestaat) met elkaar te praten. Ook geeft Riekje ochtend gymnastiek op het grote veld voor de tenten. Niet echt een overbodige luxe na de wandelingen van de afgelopen dagen. Uiteindelijk kunnen we echter op weg.

Helaas is de begrafenis nog bezig dus wachten we op het pleintje voor het café. De uitbater weet niet wat hem overkomt als een horde vrouwen hem bestormt en verzoekt gebruik te mogen maken van het toilet. Gelukkig wordt dat, tegen betaling van 50 cent, toegestaan en een lange file vormt zich op het plein.

Uiteindelijk kunnen we door en splitst de groep zich waarbij wij eerst de schatkamer bezoeken. We krijgen een rondleiding langs de relikwieën en bijzondere kledij. Leuk en verhelderend wordt over alles uitleg gegeven. Daarna wisselen de groepen en gaan wij de Basiliek bekijken. Opnieuw worden we verrast door een leuke rondleiding met veel en heldere informatie die ook op aansprekende wijze gegeven wordt.
Het is al rond het middaguur als we de basiliek verlaten en op het kerkplein worden we door Tjitske en Nine verwent met koffie en zelfgebakken koekjes. Heerlijk smaakt het en verfrist gaan we even later op stap. Niet direct naar de eindbestemming want eerst hebben we nog een stop bij de Jacobskerk. Terwijl we wachten tot onze “credentials” afgestempeld zijn, kijken we even rond in deze mooie kerk maar als iedereen zijn stempel heeft vertrekken we toch direct. Het is warm maar met het lopen is het goed te doen.
Bijzonder is dat je iedere keer weer met iemand anders van de groep in contact komt en een stuk samen oploopt. Pratend over de dingen die belangrijk zijn in het leven. Een heel bijzondere ervaring. De weg voert uiteindelijk een stuk door de uiterwaarden en volgt ook de dijk met uitzicht op de Maas. Het is nauwelijks denkbaar dat waar nu weilanden liggen vorig jaar rond deze tijd alles onder water stond.

De omgeving is mooi en de groep kronkelt zich als een veelkleurig lint over de dijk, tot we bij de brug arriveren en België  inlopen. Vanwege een culturele manifestatie is het oude kerkje van Aldeneik open en snel werpen we daar nog een blik naar binnen voor uiteindelijk toch wel enigszins moe door de warmte op de camping de Boomgaard arriveren. Dag drie met 13 km wandelen is ook al weer gelukt. Ik ben blij verrast als ik onze tent Santiago binnenkom. Frans heeft een bed voor mij vrijgehouden naast de ingang, mijn favoriete plekje.

Nadat mijn bed gedekt is wandel ik naar de douche die heerlijk verfrissend is en als de kleding de zeep heeft geroken kan deze snel aan mijn gespannen lijntje bevestigd worden. Het is was van twee dagen dus ik hoop dat alles snel droogt. Ik ben nu wel blij dat ik drie shirtjes met korte mouw bij me heb want met twee stuks had ik het nu niet gered.
Gelukkig gaat het ook goed met Mirjam. Zij heeft onderweg  op moeten geven maar is weer veilig op de camping gearriveerd.
In tegenstelling tot gisteren waar we een enorm grasveld tot onze beschikking hadden is het plekje hier net een postzegel, maar zowel de twee legertenten en de kooktent als de ronde tafels en stoelen hebben een plekje gevonden. Alles staat alleen wat dichter op elkaar.

Terwijl Netta bezig is met het verzorgen van vele voeten met blaren en we napraten over de wandeling, genieten we van een lekker koel biertje en worden we getrakteerd op heerlijke etensgeuren. Huub is bezig om in enorme schalen de door Tjitske en Nine klaargemaakte ingrediënten voor een Indische maaltijd door elkaar te roeren. We worden vanavond weer verwent!

’s Avonds moeten we wel ons wasgoed binnenhalen. Er wordt vannacht weer regen verwacht. Zelf merk ik daar niets van want ik slaap heel diep en wordt alleen regelmatig wakker omdat het koud is. Als we zaterdag om half zeven opstaan schijnt de zon al weer aan een staalblauwe hemel. Zoals iedere ochtend vouwen we onze bedden op en bergen deze in de rolwagens nadat we onze rugzakken hebben ingepakt en gaan dan ontbijten. Er is geregeld dat er vers brood en broodjes bij de bakker in het dorp gehaald wordt en het is heerlijk smullen. Wel is er wat verwarring over het al dan niet afwassen. Enkelen van ons hadden begrepen dat we vanochtend niet hoefden af te wassen dus vertrekt er al een ploeg, waar ik ook toe behoor, terwijl anderen druk bezig zijn met afwassen. Het is duidelijk dat dit wat wrijving geeft.

Nadat de route is besproken door Netta en John gaan we toch welgemoed op weg, belovend dat wij vanavond weer ons corvee zullen doen. Direct na het verlaten van de camping wandelen we over de dijk langs de Maas. Het is een prachtige route en het beloofd een schitterende (warme) dag te worden. We maken een praatje met de eigenaren van de schitterende vakantie woningen langs dit deel van de Maas  en al lopend praten we ook veel met elkaar en hebben plezier.
Lachen moet ik wel als Frans één van de vele hekjes keurig open houdt voor Annelies maar ervan uitgaat dat Frank, die daarna het hekje doormoet, dat wel zelf open kan maken. Het leidt uiteraard tot hilariteit. Dit deel van de Maas bestaat uit veel afgravingen en regelmatig lopen we over een plankier over een grint gat en genieten van de schitterende bloemenweelde om ons heen. Wel moeten we ook insecten van ons afslaan maar dat krijg je in deze waterrijke omgeving. Natuurlijk kunnen we het niet laten te stoppen bij een boom met mirabellen. Deze heerlijke, pruim-achtige  vrucht, is inmiddels rijp en smaakt heerlijk na anderhalf uur lopen.

Niet veel later arriveren we in het mooie witte stadje Thorn. Het is er nog heel stil en we wandelen wat rond. Johannes vindt het best en gaat op een terras voor de kerk zitten wat wij ook willen doen, maar we veranderen van gedachten als nog geen minuut later Tjitske met haar camper langs komt rijden. Het is even zoeken waar ze gaat staan maar een telefoontje van John geeft opheldering en al snel wandelen we weer het stadje uit op weg naar de parkeerplek waar de camper is aangeland.

Opnieuw worden we verwent met koffie, thee of fris en eigen gebakken lekkers. Een heerlijke onderbreking van onze wandeling. Vanaf hier blijven we meer als groep bij elkaar want we wandelen niet helemaal door naar de camping. Ergens, 8 kilometer verwijderd van de camping, stappen we op een busje naar camping Hermans net buiten Roermond. We moeten vanmiddag namelijk op  tijd bij de Jacobus kapel zijn om bij de opening van het “Schelpenpad” aanwezig te kunnen zijn. Het laatste stuk van de wandeling is teveel voor Tekla. Zij heeft haar enkel verzwikt en kan na meer dan 10 km niet verder zodat we het laatste stuk zonder haar lopen.

Camping Hermans is een verrassing. Het is gelegen aan de plas en de tenten zijn naast het water opgezet. Wat een prachtige plek. Dat vindt  Marianne ook die tegelijk met Tekla is ingestapt en nu op een veldbed zittend, geniet van het uitzicht over de bootjes die in het verkoelende water liggen. Nine, de voortdurend helpende hand in de keuken en Netta wachten de langzaam binnen druppelende wandelaars op, die zijn opgehaald door het taxibusje met zijn aardige Afghaanse chauffeur en nadat iedereen een bedje heeft en de rugzak neergezet is, wandelen we om half 4 naar de binnenstad van Roermond.

Bij de Jacobus kapel wacht de in kleurige uniform getooide garde, die ons zal begeleiden naar de Kathedraal. Een stop met een minuut stilte wordt ingelast bij het huis van de eergisteren overleden broeder Chiel en na een eresaluut, wandelen we verder, door het centrum. Onze prachtige Jakobsschelpen bengelen aan de groene dagrugzakjes. Wat heeft de organisatie hier zijn best op gedaan. Ik ben echt blij met deze prachtig beschreven Jakobsschelp die we, namens de afdeling Rotterdam van het Nederlands Genootschap van St. Jacob, in Maastricht van Netta hebben gekregen. Terwijl we naast de toegangsdeur tot de Kathedraal wachten begint opeens de beiaardier de kerkklokken te bespelen en we worden overdonderd door het indrukwekkende en alles doordringende klokgelui. Zelf kan ik niet verhinderen dat de tranen mij over de wangen stromen. Het is een emotioneel moment.

Nadat het beieren zeker 10 minuten voortgeduurd heeft verschijnt de deken van Roermond die na een toespraak van één van de mannen van de broederschap van de heilige Jacobus, de nieuw ingemetselde Jakobs schelp inzegent. Ook wij  worden gezegend. De deken is de mening toegedaan dat niet alleen voorwerpen maar ook de mensen gezegend moeten worden. Iets waar ik het helemaal mee eens ben. Na dit plechtige moment wandelen we met zijn allen naar het zalencomplex ‘t Paradies in de binnenstad waar we gezellig napraten en een drankje drinken. Rond half zeven wandelen we weer terug naar de camping aan de Maasplas waar we opnieuw verwent worden met een heerlijke maaltijd. Ditmaal pasta met een overheerlijke saus  met heel veel groente. We smullen ervan. Als we alles hebben afgewassen, wat loopt dat toch als een geoliede machine, gaan we lekker genieten van de avond warmte en drinken lekker koffie. Natuurlijk met een zelfgebakken lekkernij. De prachtige door Tjitske gebakken Camino koekjes zien er prachtig uit en smaken ook goed. Natuurlijk worden we zoals iedere avond getrakteerd op muziek van Jobea. Dit keer zingen we onder de bezielende leiding van Nellie ook een paar liederen  waarbij we onze voortreffelijke organisatoren van dit fantastische evenement, bedanken. Nog tot heel laat in de avond blijven we gezellig met elkaar praten. Het blijft lekker warm en ’s nachts heb ik het, voor de eerste maal tijdens deze tocht, niet koud. In twee etappes hebben we bijna 20 km gelopen. Zondag 24 juli zijn we allemaal bijtijds wakker en iets over 7 uur zijn alle bedden ingevouwen en de rugzakken ingepakt. We ontbijten allemaal met de restjes die er nog zijn maar die zijn zo veel dat iedereen voldoende te eten heeft . Daarna wordt alles afgewassen en klaargezet om in de busjes te pakken en kunnen we op weg naar de Kathedraal. Afgesproken is dat we onze rugzakken achterlaten bij ‘t Paradies.

Dat geeft mij gelegenheid om in het er praktisch naastgelegen hotel binnen te gaan waar mijn zusje Hannah en haar man Henk verblijven. Wat een verrassing dat zij hier naar toe gekomen zijn. Ook Dick is inmiddels op weg en die ga ik straks zien. Na bijna een uurtje gezellig kletsen zetten Hannah en Henk hun ontbijt voort en wandel ik op mijn gemakje naar de Kathedraal.
Het is er nog stil en snel ontdek ik de voor ons gereserveerde plekken voorin de kerk waar ik plaatsneem en geniet van de zang van het  Roermondse Mannenkoor. Langzaam druppelen de andere wandelaars binnen en om half 12 kan de hoogmis beginnen. Het is bijzonder. Ook omdat niet alleen de naamdag van St. Jacobus gevierd wordt maar ook die van St. Christoffel, de patroonheilige van deze stad en ook de beschermer van reizigers. Een betere combinatie is er niet. De dienst is indrukwekkend en na de pelgrimszege wordt de kerkdeur geopend die alleen in het heilig jaar open is en kunnen we naar buiten.

Ik ben niet één van de eersten want heb inmiddels achterin de kathedraal Dick ontdekt die ik natuurlijk eerst wil omhelzen. Wat ben ik blij hem ook weer te zien. En natuurlijk bewonderen Hannah en ik nog even het grootste relikwie van “St. Jacobus de Meerdere” buiten Spanje. Het relikwie is gestopt in een onderarm met een bijl. Niet echt vreemd als je bedenkt dat deze apostel van Jezus als eerste de marteldood stierf. Dit in tegenstelling tot zijn broer Johannes, de andere apostel van Jezus, die als langste geleefd heeft en echt oud mocht worden. Als we eindelijk buiten zijn verzamelt iedereen zich rondom de deken en wordt in het bijzijn van de leden van het broederschap van St. Jacobus de Meerdere een mooie groepsfoto gemaakt.

Er wordt niet alleen een officiële foto gemaakt. Tegelijkertijd knippen ook de vele mobieltjes van de vele bezoekers aan de kerk. Daarna wandelen we in kleine groepjes op ons gemakje door de zonovergoten straten van de binnenstad van Roermond. Het loopt inmiddels tegen de 26 graden.

 

Terwijl Dick, Hannah en Henk op het terrasje op het plein gaan lunchen wandel ik naar ‘t Paradies  waar we met elkaar lunchen en daarna afscheid van elkaar nemen. Het voelt alsof ik mijn mede pelgrims al mijn hele leven ken. Zo zijn we deze afgelopen periode naar elkaar toegegroeid. Ik zal iedereen missen. Op weg naar huis besluiten Dick en ik komende donderdag naar het café St. Jacques te gaan in de markthal in Rotterdam om nog even na te genieten. Daar Dick ook graag meegaat wordt hij bij thuiskomst direct ook lid van het Nederlands Genootschap van St. Jacob. Nadat we thuis de rugzak hebben afgegooid, rijden we nog even naar Tekla  en Bert, waar we haar bagage afgeven en nog even gezellig napraten over de afgelopen dagen in de tuin met een verkoelend drankje. Thuis gekomen praat ik Dick de oren van zijn hoofd over de prachtige pelgrimage die nu, helaas, achter de rug is. Alhoewel het ook heerlijk is om weer thuis te zijn en in een zacht bed te slapen.