Naar San Francisco

Naar San Francisco

Golven slaan op de Californische kust

Ik heb nog niet geschreven dat Dick niet echt gefascineerd raakt door de zee of hij komt mij halen om met mij vanaf een iets lager gelegen plateau de woeste golven te bekijken die op de rotsen te pletter slaan. Het is een schitterend gezicht en beiden genieten we van de enorme kracht die in deze oceaan schuilt. Uiteindelijk lopen we toch terug naar de camper omdat het harder gaat waaien en ook komt er nu beduidend meer water naar beneden vallen dan voorheen. We rollen ons zonnescherm weer in en gaan lekker binnen zitten vanwaar we nog steeds kunnen genieten van de wit-schuimende zee op de kliffen onder ons. Donderdag 25 september schijnt zowaar de zon als we opstaan, eerst nog een klein beetje vanwege de vele bewolking, maar als we verder langs de kust naar het zuiden rijden lossen de wolken steeds verder op en komt er meer blauwe lucht. Ondanks de wind, die hier langs de kust constant waait, wordt het zelfs 22 graden. We overnachten niet meer op weg naar San Francisco alhoewel er een heel leuke campground is bij Bodega Bay. Dick heeft namelijk het gevoel dat de campground bij Greenbrae, San Francisco wel eens erg druk zou kunnen zijn. Als we de zeer smalle en kronkelende wegen langs de kust achter ons laten en aan de drukte op de weg merken dat we een grote stad naderen blijkt, wanneer we de campground oprijden, dat er nog slechts één plekje beschikbaar is. Als we een uur later aangekomen waren hadden we hier niet kunnen staan. We zetten de camper neer en de rest van de middag houden we onze administratie bij, schrijven aan de website, zitten we in het zonnetje, drinken lekker sapjes, praten met buren en verwonderen ons over de enorme bussen met grote slide outs die proberen in de toch erg smalle plekjes van deze stadscamping een plekje te vinden. Dat betekent vaak dat men met slechts erg weinig tussenruimte tegen buurman camper geklemd staat. Vrijdag 27 september staan we bijtijds op om na het ontbijt de bus te pakken naar San Francisco. We moeten wel enige tijd wachten want de ferry staakt vandaag zodat alle bussen én overvol zijn én vertraging hebben maar uiteindelijk lukt het een plekje te bemachtigen in bus 27 die naar de City gaat. We rijden tot aan het financieel district vanwaar het slechts een klein stukje lopen is naar de grote winkels aan Union Square. Eerst willen we echter een postkantoor zoeken om de brief met het verlengingsverzoek van onze camper verzekering op de bus te doen. Het is toch wel erg belangrijk dat deze ook na 28 oktober nog verzekerd rondrijdt op de Amerikaanse wegen. Dick ontdekt, tot mijn grote vreugde, dat het postkantoor zich in de kelder van het warenhuis Macy bevindt en komt me dat met een big smile vertellen. Als we daar toch heen moeten kan ik immers ook rondkijken op de sportafdeling, naar mijn zo geliefde sporttops zoeken en mogelijk ook nog wat andere leuke kleren vinden. Helaas blijken de sporttops niet meer voorradig en als we even later naar Abercrombie lopen om te kijken of daar soms mooie shirts afgeprijsd zijn blijken er niet eens leuke gekleurde shirts te koop.

Helaas geen koopjes voor mij

Toch wel wat bedroefd, want je gaat toch ook winkelen om wat te kopen nietwaar, lopen we de verschillende winkels in en uit, kijken bij Microsoft naar laptops maar Dick vindt eigenlijk niet wat hij zoekt en bij de Apple store staan zulke enorme rijen voor de I-Phone 6, dat we daar niet eens naar binnen gaan. Uiteindelijk zitten we lekker aan de koffie, kijkend naar de vele mensen op Union Square, zonder ook maar iets van onze gading hebben kunnen vinden. Dus lopen we maar verder rond door deze zo dynamische stad. Het is er enorm druk maar het weer is dan ook schitterend. Volgens mij is Frisco echt een stad waar je in de herfstmaanden naar toe moet gaan omdat het weer dan constant en mooi is. In Chinatown vindt ik een mooie legging die ik graag wil kopen maar dan wil ik wel weten of die ook lekker zit dus wil ik passen. Dat kan niet, het is “one size fits all” en hoe ik ook bij diverse winkeltjes probeer een exemplaar aan te trekken overal krijg ik nul op mijn verzoek. Zelfs deze aankoop wordt mij door de neus geboord. Van al dat wandelen en rondslenteren krijgen we wel trek.

Heerlijke burgers bij Mo’s

Gelukkig ligt ons favoriete eettentje net boven Chinatown en even later betreden we Mo’s, een eetgelegenheid waar men de meest verrukkelijke hamburgers maakt die ik ooit heb gegeten. Zelfs na drie jaar blijken ze nog even goed en dat is ook wel in de winkel te zien, het is er enorm druk met eters. Na het eten, het is inmiddels al vijf uur, gaan we op zoek naar de bus die ons terug naar de camping kan brengen. De halte vinden blijkt niet echt heel makkelijk want we lopen (blijkt na enige tijd) in de verkeerde straat en pas na enig rondvragen lukt het om in de juiste straat te komen vanwaar we de overvolle bus 24 kunnen pakken die ons vlakbij de camping afzet. Na bijna 15 kilometer rondwandelen en slenteren zijn we best moe en de rest van de avond doen we erg weinig. Zaterdag 28 september slapen we lekker uit om daarna op ons gemakje wat wassen te draaien. Dat maakt dat we pas om half 11 de bus naar San Francisco pakken. We stappen uit aan het begin van Lombard street om even een kijkje te nemen bij het hotel van Sandra en Rene, dan hoeven we daar morgen niet naar te zoeken. Omdat we nu toch aan het begin van de stad staan kunnen we mooi een groot deel van San Francisco doorlopen. Natuurlijk is onze eerste gang naar de baai om het icoon van deze stad te bekijken, de Golden Gate Bridge.

Palace of Fine Arts

We passeren daarbij een schitterend Romeins gebouw waar we met open mond naar staren. Je zou niet verwachten dat zo’n Romeins aandoende “ruine” zich in Amerika bevindt. Het is dan ook een plaats waar vele toeristen een kijkje nemen en vele foto’s worden hier dan ook door mensen uit vele landen genomen.
Langs de zich ervoor bevindende waterpartij bewonderen we dit bouwsel, het is het “Palace of fine Arts” waar we langs lopen en dan wordt ons oog opeens naar de waterkant getrokken waar we twee zwart-wit gestreepte staarten zien verschijnen.

Raccoon in San Francisco

Ik kan het haast niet geloven, Raccoons en dat in San Francisco. We nemen snel wat foto’s, omdat deze toch wel bijzondere beesten waar ik drie jaar geleden voor het eerst kennis mee maakte, zo wel zullen verdwijnen. Uiteindelijk rukken we ons los van de Romeinen en de wegduikende Raccoons en lopen naar de baai. Het is schitterend weer, de zon schijnt volop en nu deze in kracht is toegenomen is het zelfs 25 graden. Uiteraard pakken we langs het water op een landtong, die de “Marina” insluit ook nog even een cache voor we verder richting centrum lopen.  Natuurlijk blijkt ons rondspeuren naar de cache niet ongemerkt en eerst nadat we uitgelegd hebben wat we aan het doen zijn aan een paar Amerikanen kunnen we verder lopen. De waterkant is prachtig om langs te paraderen en met ons doen vele anderen dat ook. Overal zijn mensen, lopend, rennend, fietsend, of gewoon lekker liggend in het gras van de vele parkjes en natuurlijk vinden we veel mensen aan het stukje strand waar de boulevard ons langs voert. Vanaf een hoog uitzichtpunt bij Fort Mason hebben we een schitterend zicht op Alcatraz. Helaas lukt het ook nu niet daar een bezoek te brengen. De eerstvolgende gelegenheid om Alcatraz te bezoeken is namelijk pas op 30 september en dan hebben we deze bijzondere  stad al verlaten. Het is apart dat binnen de muren van het fort hoog boven de baai van San Francisco zich ook een volkstuinen complex bevindt. Kleine tuintjes vol met groente en bloemen waar je door heen mag lopen en waar de drukte van de rest van de  stad ver weg lijkt. Na de betrekkelijke rust langs de boulevard valt de drukte op Fishermans Warf tegen. We moeten ons door de mensenmassa wringen. Overal staan artiesten en klinkt muziek. Mensen dansen op straat, het is feest. Nadat we even rondkijken worden we gelokt door het brullen van de Sea Lions.

De beroemde Sea Lions bij pier 39

Niet alleen liggen er meer dan 80 exemplaren op de platforms bij pier 39, ze zwemmen ook tussen de toerboten rond en genieten van de waterstralen waarmee de dekken worden afgespoeld. Uiteindelijk laten we de mensenmassa op de pier achter ons en lopen het financieel district in. Het is hier saai en stil, dus valt het plotselinge gekrijs van een troep groene parkieten op. Nieuwsgierig lopen we in de richting van het gekrijs. Hoog boven ons vliegen de groene schreeuwbeesten en een lange steile trap omhoog leidt ons naar ze toe. Daar er halverwege de trap ook een cache verborgen ligt klimmen we omhoog, er komt geen einde aan de klim. De cache is snel gevonden en dan klimmen we verder. Wat is het een enorm eind om op de top van Telegraph Hill te komen maar uiteindelijk kunnen we dan toch de trap verlaten en van het uitzicht over de baai genieten. Het laatste stukje naar Mo’s klimmen we nog via de steile straatjes waar de auto’s allemaal met hun wielen naar het trottoir geparkeerd staan om wegrollen te voorkomen en uiteindelijk kunnen we dan toch van onze “Vulcano-burgers” genieten. Wat smaken die voortreffelijk na al dat klimmen en klauteren en niet te vergeten de vele kilometers die we al tevoren gewandeld hebben. Na het eten is het nog slechts 3,5 kilometer lopen dwars door Chinatown naar de bushalte die ons uiteindelijk om 19:00 uur weer afzet vlakbij de campground. Heel veel doen we niet meer, want als we onze boeken pakken vallen onze ogen al snel dicht. Zondag gaat de wekker opnieuw om half zeven en na een snel ontbijtje lopen we naar de bushalte waar we natuurlijk weer te vroeg aankomen, maar na even wachten arriveert de bus. Het weer is wel anders dan de afgelopen dagen.

De Golden Gate brug in de mist

Er hangt mist en met onze hoodies en lange broek is het nog steeds niet erg warm. Als we eindelijk in de bus zitten gaat de reis wel snel en om 8 uur komen we bij het hotel van Sandra en Rene aan, waar zij na enkele minuten ook arriveren. We worden verwend met presentjes van thuis, Popjes in klederdracht, fantastisch gehaakt door Thecla, om ons te herinneren aan onze Nederlandse roots en een zak overheerlijke drop waar Dick helemaal lyrisch van wordt. Ik heb hem nog nooit zo verlekkerd zien kijken. Na alle bijzonderheden van hun reis te hebben gehoord, Sandra en Rene misten hun vliegtuig in Houston, gaan we samen San Francisco verkennen. Natuurlijk lopen we de belangrijke bezienswaardigheden langs die we al eerder hebben bekeken maar die telkens weer anders zijn en nooit vervelen. Nadat de Sea Lions uitgebreid bestudeerd zijn, ze duwen elkaar weg om het mooiste plekje te bemachtigen, en ook het heerlijke ijs uitgebreid geproefd is, laten we de kades achter ons. Het is meer klimmen dan lopen de stad in want natuurlijk gaat de weg over de bijna steilste helling.

De beroemde San Francisco “Cable Car”

We stoppen op het hoogste punt om de beroemde “cablecar” voorbij te zien komen maar uiteindelijk arriveren we dan toch op onze eindbestemming, Union Square, waar we gaan shoppen. Dat  is toch ook een doel als je hier bent. Sandra en Rene halen hun wensenlijstje tevoorschijn maar voordat we echt winkel na winkel inlopen om de gewenste artikelen aan te schaffen gaan we eerst naar de “Cheese Factory” op de 8^e verdieping van Macy. Voor het eerst zullen Dick en ik cheesecake eten. Het kost wat tijd want er is een wachtrij voor deze lekkernij maar uiteindelijk mogen we een plaatsje bezetten op het terras met uitzicht op Union Square en Saks fifth ave. In de tussentijd wordt alvast even een kijkje genomen bij de vitrine waar vele soorten zijn uitgestald.

Alvast even kijken welke Sandra zal nemen

De cheesecake smaakt werkelijk voortreffelijk. Ik snap niet dat wij deze lekkernij nooit eerder heb gegeten. Met een vol buikje lopen we de winkels af waar we willen kijken, vrouwen Macy, mannen Macy, Timberland, Puma en natuurlijk Converse. Sandra en Rene vinden enkele schoenen naar hun smaak en Dick schaft een mooie Puma sportpants aan. Uiteindelijk, omdat de winkels zondags al om 7 uur sluiten, moeten we stoppen met shoppen en lopen we naar Tad’s steakhouse, een restaurant dat Rene vindt door in zijn I-Phone in te spreken dat hij honger heeft. Het eten is niet van een hoogstaande kwaliteit maar smaakt lekker. Met een gevulde maag lopen we uiteindelijk naar de bushalte op de kruising van First en Mission. Het blijkt toch wat verder dan we gedacht hebben en dan moeten we ook nog wachten maar na 20 minuten verschijnt de bus. Als een slakje bewegen we ons door het verkeer. Alle stoplichten staan op rood en bij iedere halte moet de chauffeur stoppen omdat  mensen de bus in willen en voordat deze allemaal hun dollarbiljetten in de machine hebben ingevoerd ben je per persoon enkele minuten verder. Sandra en Rene stappen vlakbij hun hotel uit en wij  bereiken onze bestemming uiteindelijk na 1uur en 20 minuten, zodat we pas om kwart over tien kunnen beginnen met het lozen van ons black- en grey water en vullen van schoon water. Morgenochtend vertrekken we om half acht en dan willen we deze handelingen niet nog moeten doen. Na een diepe en droomloze slaap (we hebben in drie dagen 50 km door San Francisco gelopen) maakt de wekker ons maandagochtend om half zeven ruw wakker. We ontbijten nog niet dus nadat we ons gedouched hebben rijden we weg. Het verkeer is toch wel wat drukker dan in het weekend dus arriveren we pas om acht uur bij Sandra en Rene, die ons al buiten staan op te wachten. Nadat alle bagage in de camper is geladen rijden we door San Francisco naar de Bay Bridge. Het betekent wel dat we dwars door de binnenstad moeten manoevreren maar uiteindelijk brengt de Hakuna ons toch naar de uit twee verdiepingen bestaande brug.

Waar is de rest van de brug ?

Drie jaar geleden reden we ook over deze brug maar dan op het oude gedeelte. Nu is er een compleet nieuwe brug en zien de deels gesloopte brug naast ons verschijnen. Vandaar is het toch nog wel een eind naar de Safeway die zich vlakbij “Roadbear RV rental” bevindt. Het is maar goed dat we vroeg vertrokken zijn want boodschappen doen en lekker even een stokbroodje eten kost wat meer tijd dan voorzien, zodat we uiteindelijk pas om kwart over elf bij Roadbear, de verhuurder van de camper aankomen. Nog ruimschoots op tijd en na een uitgebreide uitleg van de schitterende, als nieuw lijkende, camper stappen ook Sandra en Rene in hun “28 footer” en rijden we achter elkaar naar onze eindbestemming, een campground vlak voor Yosemite. In het park is zeker geen plek om te overnachten maar in Moccasin vinden we een practisch lege campground waar we naast elkaar een plekje vinden. De campground ligt vlak naast een half opgedroogd stuwmeer en de rivier naast de campground  is bijna geheel uitgedroogd.

Mule Deer op de Moccasin Campground

Nadat we enkele Mule Deer bewonderd hebben die op de campground grazen en Sandra de koffers heeft uitgepakt en alle spullen een plekje heeft gegeven in de camper gaan we in hun luxe ruime camper zitten. Daar gebruiken we ook onze maaltijd (lekker simpel spaghetti met vleessaus en salade) want de buitentemperatuur blijkt nu de zon achter de bergen verdwenen is, hier toch koeler dan waar we op gehoopt hadden.