Net thuis en weer op stap – deel 1

Net thuis en dan weer op stap

Duitsland, juli-augustus 2020

Omdat er toch nog wat gedaan moeten worden aan de camper, waaronder het aanbrengen van een trapje bij de bestuurdersdeur, hebben we direct na terugkeer van onze vorige reis de Frankia naar onze dealer, Raema in Nederweert, gebracht en vandaag, zaterdag 18 juli 2020, kunnen we de camper weer ophalen. Het trapje bij de bestuurder blijkt fantastisch te werken en helpt enorm om de hoge afstand bij de instap van de wagen te verkleinen.

Opgewekt rijden we terug naar Rotterdam waar we net voor sluitingstijd nog bij Leeflang propaan kunnen tanken. Hier zijn we wel blij mee want nu hoeven we niet tot maandag thuis te blijven en kunnen we

, als we willen, morgen al vertrekken. Door omstandigheden hebben mijn zusje Hannah en haar man Henk onze camper nog niet gezien dus besluiten we, op weg naar Varsseveld, waar we vanavond willen overnachten, langs Noordwijk te rijden. Een fantastisch idee want niet alleen kunnen Hannah en Henk eindelijk eens zien waar wij ons hart aan verpand hebben, maar ook is het heerlijk om elkaar even te spreken en te knuffelen. Eigenlijk mag dat nog niet, we leven immers nog steeds in Corona tijd, maar het voelt wel heel erg fijn. We kletsen gezellig en laten uitgebreid de camper zien. Maar uiteindelijk moeten we verder dus nemen we afscheid van elkaar en rijden naar het oosten van ons land.

In Varsseveld staat slechts één camper op de parking dus zetten we onze camper ernaast en lopen dan het stadje in. De temperatuur ligt hier beduidend hoger dan in het westen van ons land (het is hier 27 graden) maar dat komt ook doordat hier geen zeewind waait. Bij ons favoriete restaurant Enzovoort worden we direct herkend en na even wat praten besluiten we vanavond op het terras te eten. Het is Duitse avond en we mogen (onbeperkt) schnitzel eten dus wie kan zo’n aanbod laten liggen. Een volgende keer halen we wel weer eens eten.  Natuurlijk lopen we ook nog even rond door het mooie verstilde dorpje. Overal is het uitgestorven behalve bij de ijsboer naast de kerk. Daar zitten alle tafeltjes vol met ijsjes likkende mensen waartoe wij ook snel behoren. Omdat het eigenlijk te warm is om in de camper te zitten, zelfs met alle ramen open, pakken we onze stoeltjes en genieten buiten, tot het moment dat we naar ons restaurant kunnen lopen, van de warme zomermiddag.

Als we om 7 uur bij het terras van Enzovoort arriveren zitten er al redelijk veel mensen maar er staat een tafeltje klaar voor “de twee uit de camper”. Opnieuw worden we niet teleurgesteld in de maaltijd (wel zitten we bij de tweede schnitzel vol) en omdat het gezellig is en de temperatuur goed, blijven we tot bijna 10 uur buiten.

Nadat we maandagochtend ontbeten hebben (natuurlijk met verse broodjes) rijden we naar Obelink in Winterswijk waar we rondkijken naar een nieuw lichtgewicht tafeltje voor in de camper. Ons oude tafeltje is na 42 jaar aan vervanging toe. Ondanks het feit dat er veel tafels zijn voelen de meesten wankel aan. Uiteindelijk zien we slechts 1 tafel die geschikt is maar we willen eerst nog verder kijken dus vertrekken we zonder tafeltje.

In Nottuln, Duitsland, stoppen we. Hier is bij het zwembad een grote parking die echter niet heel aanlokkelijk is dus snel besluiten we verder te rijden naar Telgte, waar we om 1 uur arriveren. De camperplek hier is aanzienlijk aangenamer, een gravel parking aan de rand van het stadje langs een riviertje. Zodra de camper staat wandelen we het kleine stadje in.

Telgte heeft een mooie historische binnenstad met in het hart de Wallfahrtkapelle waarin zich een schitterend houten Mariabeeld bevindt.
Dat het een bedevaartsoort is kun je zien is aan de overal in de stoep ingemetselde Jacobsschelpen.
Een teken wat je op de wegen die naar Santiago de Compostella leiden, regelmatig tegenkomt.
Telgte is niet echt groot en langzaam dwalen we door de oude straten en natuurlijk maken we regelmatig foto’s. Nadat we overal geweest zijn gaan we een cache route volgen.

 

Deze leidt ons naar de hier overal geplaatste Stolpersteinen (struikelstenen) die aangebracht zijn voor de voormalige woonhuizen van de (Joodse) slachtoffers van de tweede wereldoorlog en een monument vormen. Tegen 6 uur hebben we alle caches gevonden en voldoende genoten van het ronddwalen door de smalle straatjes dus lopen we terug naar de camper en genieten van een wijntje en een eenvoudige maaltijd van rösti met worstjes.

Dinsdag is het weer onveranderd, veel wolken maar ook wat zon en blauwe lucht met temperaturen van 19 tot 21 graden. We hebben nog een cache ronde gevonden die ons de gelegenheid biedt de omgeving van Telgte te verkennen. Er liggen in de omgeving zo’n 35 caches verstopt dus de fietsen worden tevoorschijn gehaald en regelmatig stappen we af om een cache te zoeken.

Voert de route ons eerst nog door bossen en akkerlanden, in ieder geval over stille paadjes, het tweede deel terug naar de camperplek leidt langs drukkere wegen en is minder aangenaam. Uiteindelijk zijn we om 3 uur weer terug bij de camper na 25 km fietsen. Terwijl Dick zijn fiets opbergt fiets ik nog even naar de Edeka waar ik hoop frühstück sap uit de reclame te vinden. Ja, we zijn opnieuw getipt door Richard. Helaas zijn de vakken met mijn geliefde sap volledig leeggeplunderd dus zonder resultaat fiets ik terug.

 

 

Terwijl we buiten zitten horen we muziek. Onder de brug van de weg zit een groep accordeonisten die hier in de openlucht oefent. Nieuwsgierig loop ik ernaartoe. De muziek klinkt goed en als de muzikanten merken dat ik langer blijf luisteren moet ik meedoen en krijg ik ritme-ballen in mijn handen gedrukt. Zelf vind ik dat niet zo’n succes dus na er even mee gezwaaid te hebben leg ik de ritme-ballen weer terug en beperk mij tot het meeluisteren en soms als het een bekend Duits lied is, zachtjes mee zingen (volgens Dick zing ik vals). En ondertussen is Dick in de camper bezig met het loggen van de 35 caches die we gevonden hebben. Pas wanneer de muzikanten bijna opbreken komt hij ook nog een kijkje nemen. Omdat het al 20:00 uur is als we naar de camper teruglopen besluiten we alleen wat aardappelsalade met knakworst te eten maar na onze fietstocht smaakt dat prima en de slaap laat ook niet lang op zich wachten.

Woensdag 22 juli zijn we pas om 8:00 uur op en na ons grey- en black water gedumpt te hebben op een camperplek in een naburig plaatsje, rijden we naar Horn-Bad Meinberg, een kuuroord met een mooie, verzorgde camperplek. Maar ook saai en achteraf gelegen. Er is voldoende ruimte dus we kunnen uitkiezen waar we de camper neerzetten en nadat we betaald hebben bij het verder verlaten zwembad (vanwege Corona is alles nog gesloten) lopen we het plaatsje in.

Alles, maar dan ook alles hier is of gesloten of uitgestorven. Wat ongelooflijk saai is het hier, er is zelfs geen winkel. En dan blijkt ook nog dat de Externsteinen, de rotsformatie bestaande uit smalle, hoog oprijzende, rotspartijen (reden waarom we hiernaartoe gingen) alleen in het weekend geopend zijn. Dick vraagt meteen hoe mijn voorbereiding is geweest.

Nadat we rondgekeken hebben in het stadje en door het Kurpark hebben gelopen waar we zicht hebben op de warmwaterbronnen die vanuit meer dan 300 meter diepte omhoog borrelen en ook nog eens alle caches gezocht hebben in het stadje, lopen we terug naar de camperplek waarnaast zich een groot bos bevindt. Over smalle paadjes dwalen we rond door dit bos wat uit verschillende soorten bomen (ook exoten) bestaat. We zien Canadese Ahorn bomen en komen op verschillende plekken in het bos ook de gigantische Sequoia’s tegen.

 

Dit stuk bos achter onze camper plek is eveneens zeer de moeite waard. Nadat we bijna 8 km gewandeld en geklommen hebben (er is veel hoogteverschil) blijkt de zon op de camperplek nog niet weg dus zitten we nog tot 19:00 uur lekker buiten waarna we niet meer uitgebreid koken maar simpele gehaktballetjes met salade eten. In tegenstelling tot de camperplekken waar we normaliter vertoeven, grote parkeerterreinen aan de rand van de stad is dit terrein tussen de bossen een oase van rust (en saaiheid) en je hoort hier werkelijk helemaal niets om je heen. We zouden hier nog een dag verblijven maar vanwege de gesloten Externsteinen vertrekken we de volgende ochtend al.

In Höxter stoppen we bij een grote camperplek aan een meer. Het is hier heel druk met campers en dagjesmensen en er zou een watertappunt en dumpmogelijkheid moeten zijn. We rijden rond maar kunnen niets vinden. Gelukkig zien we op een gegeven moment een man met een gieter lopen en als we deze volgen komen we uiteindelijk bij een huisje op een heuvel waar inderdaad water getapt kan worden. Wel alleen met een gieter, dus lopen we 11 maal heen en weer tussen de waterkraan op de heuvel en de camper op het parkeerterrein. Uiteindelijk zit onze vers watertank vol en kunnen we onze reis voortzetten.

Anderhalf uur later arriveren we in Northeim. Op de door mij uitgekozen parking staan allemaal autowrakken en caravans. Een groep kermismensen of misschien zigeuners? We weten het niet maar deze plek ziet er niet echt aanlokkelijk uit om te gaan staan dus rijden we door naar het parkeerterrein van de Lidl waar wel een prachtige plek voor onze camper is en we ook nog eens dichter bij het centrum van dit mooie oude stadje staan.

De straten waar we doorheen lopen bestaan allemaal uit vakwerkhuizen. Het is gewoon heerlijk om hier rond te kijken en langzaam dwalen we rond. Het is echt mooier dan het bedevaart stadje Telgte, waar we snel uitgekeken waren. Na enkele uren drinken we wat op een aantrekkelijk terrasje op de markt. We reserveren meteen een tafeltje voor vanavond. En dat tafeltje staat keurig voor ons klaar als we om 7 uur arriveren. Dat kan niet van het eten gezegd worden want als we na een uurtje eens informeren waar onze burgers blijven blijkt dat de keuken ons vergeten is.

Gelukkig houdt de zon en het uitblijven van wind ons verblijf op het terras aangenaam en zijn de burgers, als deze uiteindelijk geserveerd worden, van zeer goede kwaliteit.
De volgende ochtend schijnt gelukkig de zon alhoewel er ook wat bewolking is en de verse broodjes smaken heerlijk. Langzaam stijgt de temperatuur naar 22 graden. We besluiten nog een dagje te blijven en pakken de fietsen om in de omgeving rond te fietsen. Natuurlijk wordt onze route bepaald door de vele caches die hier her en der verstopt liggen. Al snel komen we op een prachtig fietspad wat naar een meer leidt. Eigenlijk wil ik een andere weg nemen als ik zie dat overal eikenbomen staan en ik op een van de eikenbomen een enorme harige rups ontdek. Maar Dick vindt dat onzin. Dit is waarschijnlijk een totaal onschadelijk exemplaar omdat de hinderlijke Eikenprocessie rups in grote kluiten bij elkaar zit. Daarbij zijn er voor geocachers ook nog andere gevaren zoals teken, stekelstruiken die je benen helemaal openhalen en muggen die in groten getale om je heen zwermen en je lek bijten, dus ik moet niet zeuren.

We vervolgen derhalve onze tocht om het grote meer, ontstaan uit een kiezelafgraving. Het is een extreem diep meer en overal staan waarschuwingsborden dat zwemmen levensgevaarlijk is. Maar de fietstocht is schitterend. Na een aantal uren hebben we drie meren rondgefietst en de nodige caches gevonden. Als we op de weg terug langs een Burger King komen stoppen we even en nuttigen op een terrasje een heerlijke milkshake. Dat smaakt best want inmiddels is het 25 graden. Met nieuwe energie fietsen we omhoog de heuvels in, steken op de top ervan een grasbaan van een sportvliegveld over, waardoor we geen 5 km hoeven om te rijden en nadat we onder het schrikdraad zijn gekropen, banen we ons een weg tussen een kudde koeien die, als we ertussen lopen er toch wel vervaarlijk uitzien en erg groot zijn.

De koeien zijn wel nieuwsgierig naar ons doen en laten want nadat we, de tussen de kudde gevonden cache, weer terugleggen komen ze kijken wat wij toch uitspookten op hun territorium.
Uiteindelijk zijn we na 5,5 uur en 25 km fietsen weer terug bij de camper. Wat een schitterende tocht.
Veel zin om zelf te koken hebben we niet dus pak ik de fiets en haal ’s avonds in het stadje heerlijk Turks eten wat we bij de camper opeten.

Zaterdag 25 juli zetten we onze tocht weer voort en langzaam klimmen we hoger en hoger. We zijn in de Harz aangekomen. Ons doel is Hahnenklee, een stadje op een hoog plateau. Het is er enorm druk en niet alleen de straten van dit mooie bergstadje zijn vol met toeristen, ook de camperplek is overvol.

Dus na een blik op de mooie Noorse stafkerk rijden we verder naar Goslar, waar het ook druk is maar waar nog voldoende plek is op een grasveld om te staan. Het lijkt wel of heel Duitsland maar ook veel Nederlanders hier vakantie houden want in het centrum is het erg druk. Gelukkig concentreert de drukte zich met name op de centrale stadspleinen en hebben we, als we daarbuiten in dit mooie werelderfgoed stadje ronddwalen meer ruimte. Toch wel belangrijk want Corona heerst nog steeds.

Het stadje is schitterend.

Er zijn veel oude gebouwen, soms heel kleurig en soms volledig bekleed met leitjes en we lopen bijna 8 km rond.
Als we 5 uur later terugkeren op de camperplek zijn bijna alle campers weg, het merendeel van de geparkeerde campers bestond dus uit dagjesmensen.
Nu er elders meer plek is gaan we de camper verzetten.  Alhoewel ons plekje mooi is loopt het wel schuin af en een net wat rechter terrein slaapt comfortabeler.

Onze keuze, om ’s avonds op het terras van restaurant Lindenhof, naast de camperplek, te gaan eten, is een goede want het eten wat geserveerd wordt is uitstekend van kwaliteit en smaakt voortreffelijk.

Zondagochtend worden we wakker door het getik van regendruppels op onze dakluiken. Wat een verschil in weer met de afgelopen dagen. Gelukkig stopt de regen naarmate we verder oostelijker rijden en als we in Quedlinburg arriveren is het droog en komt er weer wat blauwe lucht tevoorschijn. Helaas, deze camperplek in het stadje is echt te kort voor onze camper dus nadat we water getankt en gedumpt hebben en uitgescholden zijn door een stel Duitsers (volgens hen doen we te lang over het dumpen van vuil- en tanken van schoon water) rijden we verder. Als in het naburige stadje Gernrode de camperplek niet echt aanlokkelijk is, rijden we verder en komen uiteindelijk terecht in het stadje Thale, op een groot parkeerterrein naast de stoeltjeslift. Om ons heen rijzen de bergen op. Deze plek bevalt ons beiden en nadat we de camper op een mooi plaatsje hebben neergezet wandelen we, beschenen door een heerlijk zonnetje, het stadje in.

In Thale staan op vele plaatsen beelden in allerlei vormen, meestal bestaande uit houtsnijwerk in allerlei kleuren. Zoals overal in Duitsland zijn op zondag alle winkels dicht maar desondanks is het een gezellig stadje met, bij het station, een aangenaam terras wat heerlijk eten serveert, zoals we tijdens een late lunch ontdekken.

Maandag 27 juli is er duidelijk meer bewolking maar de zon verschijnt ook zo nu en dan en het is met 22 graden echt een temperatuur om rond te fietsen. We hoeven niet lang te denken waar we naar toe willen. Gisteren probeerden we op weg naar Thale een kijkje te nemen bij de Teufelsmauer, bezienswaardige zandstenen rotsformaties in het Harzgebergte, die over een lengte van 20 km oprijzen. Het was er zo druk dat we geen parkeerplekje konden vinden dus pakken we vandaag vanuit Thale de fiets om daar alsnog een kijkje te gaan nemen. Het is slechts 12 km fietsen dus we zijn er voor de grote massa arriveert. Een stukje kunnen we het pad nog volgen op de fiets maar dan beginnen de trappen omhoog en moeten we de fietsen stallen. Over eindeloze trappen klimmen we omhoog tot we op de top van de heuvel komen waar de rotspartijen hoog boven ons uitrijzen.

Een schitterend gezicht en het is geen wonder dat de bizarre vormen van de rotsen omgeven zijn door sagen en legenden. De bekendste sage is die van een weddenschap tussen God en de duivel. De duivel stelde God voor om het land onder elkaar te verdelen. God ging ermee accoord onder voorwaarde dat de duivel alleen dat land mocht behouden wat hij in een nacht (totdat de eerste haan zou kraaien) met een stenen muur kon omheinen. Gedurende de nacht terwijl de duivel bezig was met de bouw van zijn muur, was een oud vrouwtje onderweg naar de markt om haar kippen en haan te verkopen. Het oude vrouwtje schrok enorm toen ze de duivel bezig zag, struikelde en viel waarop de haan in haar mandje wakker schrok en begon te kraaien. Daardoor dacht de duivel dat zijn tijd al om was en werd zo woedend dat hij de door hem gebouwde muur vernietigde.

En ja, als je om je heen kijkt en die brokkelige rotspunten boven je ziet uitsteken komt zo’n sage tot leven en snap ik dat zelfs Goethe door deze plek gefascineerd werd. Ik stop niet meer met foto’s maken. Wat is de natuur hier overweldigend. Terwijl steeds meer mensen de klim naar boven ondernemen dalen Dick en ik weer langzaam af en fietsen we verder. Nog niet naar huis omdat we in de bossen een aantal caches willen zoeken. De weg door het bos voert ons steiler en steiler omhoog. Op sommige plekken moeten we onze e-bike zelfs op turbostand en in de laagste versnelling zetten om omhoog te kunnen komen.

Maar we redden het en klimmen hoger en hoger de bergen in. Als we uiteindelijk op de top arriveren genieten we telkens weer van een prachtig uitzicht over de omgeving. Deze route laat zien hoe je schitterende plekjes ontdekt als je caches gaat zoeken. Helaas moeten we ook weer naar beneden en dan volgen een aantal huiveringwekkende steile afdalingen, vaak meer dan 20 – 25 %, over steile grasvlakten en bospaden. Als we al een heel eind afgedaald zijn begint het helaas te regenen.

 

 

Een goede gelegenheid om onze bij de Action aangeschafte, plastic, poncho’s uit te testen.
Het blijkt niet zo’n succes want door de steile afdalingen rijden we harder dan 30 km per uur en deze dunne plastic cape fladdert om ons heen, kruipt op en klappert zodanig in de wind dat iedereen die we voorbij stuiven naar ons om kijkt.
Gelukkig gaat het pas echt hard regenen als de fietsen weer in de camper staan. Als het weer eind van de middag weer opklaart lopen we toch nog Thale in.

 

 

 

 

Nu zijn alle winkels wel open en terwijl we langzaam langs de etalages wandelen zie ik een paar schitterende Nike sportschoenen die, nadat ik ze gepast heb, zo lekker blijken te zitten dat ze in een tasje met mij de winkel verlaten. Omdat we niet in de directe omgeving van de parkeerplek een bakker hebben kunnen ontdekken ontbijten we dinsdag met oud brood waarna we over smalle bergwegen onze weg vervolgen. Net buiten de stadsmuur van het stadje Stolberg vinden we een mooie parking waar niemand staat en waar we onze camper parkeren. Het weer is aanzienlijk opgeknapt en de zon schijnt volop, slechts nu en dan overschaduwd door wolken, het is 24 graden. Opnieuw zijn we in een schitterend oud stadje gearriveerd.

En voor ons Nederlanders ook nog een belangrijk stadje want Juliana van Stolberg, de stammoeder van het huis van Oranje, onze Koninklijke familie, is opgegroeid in het kasteel wat dit mooie stadje domineert. We wandelen rond, kijken naar de mooie oude huisjes, enkelen zelfs daterend uit de 13^e eeuw. Soms zijn de huizen zo scheef en verzakt dat het nauwelijks is voor te stellen is dat ze nog overeind blijven staan.
Maar alle huizen zien er zeer verzorgd uit en zijn mooi gerestaureerd.

 

 

De temperatuur is weer gestegen en de koffie met gebak op een Corona proof terrasje bij een van de stadstorens smaakt goed. De tafels staan hier zeer ruim uit elkaar en de bediening gebeurt zoals in Duitsland heel normaal is door bedienend personeel met mondkapjes op.
Zowel de koffie als het gebak smaken heerlijk en nadat we wat uitgerust zijn wandelen we door het dorp terug naar onze kampeerwagen.

Om al deze calorieën te verbranden beklimmen we ’s middags nog enkele steile hellingen die naast dit pittoreske dorpje oprijzen, natuurlijk om caches te zoeken. Het brengt ons in een schitterend natuurgebied.Geen wonder dat er zoveel toeristen naar de Harz komen.

 

 

Vroeg in de avond lopen we naar het stadje om te gaan eten. We vinden een heerlijk plekje op een nog zonovergoten terras. Helaas is de maaltijd niet smakelijk, iets wat niet veel voorkomt in Duitsland. De ober haalt zijn schouder op als we klagen over het eten en zonder enige fooi verlaten we het terras. Hier eten we nooit meer.

Om in Erfurt te komen moeten we ons woensdagochtend een weg banen door de zeer smalle straatjes van Stolberg
Soms zijn er slechts enkele centimeters speling tussen de camper en de muren van de huizen maar Dick weet zonder kleerscheuren en schrammen het stadje te verlaten. We rijden duidelijk in de bergen want de ene na de andere haarspeltbocht verschijnt voor ons. Eén weg heeft zelfs 38 bochten, een ideale weg voor motoren. Uiteindelijk laten we de Harz achter ons en komen in het glooiende landschap van Thüringen. We hebben in de studentenstad Erfurt het adres opgezocht van een wassalon en naarmate we dichter bij het centrum komen maak ik me zorgen of we wel een parkeerplekje voor onze camper kunnen vinden. We boffen want op nog geen 300 meter afstand is een plekje waar onze camper precies kan staan.

Nadat ik even in de wassalon heb rondgekeken sjouwen we ons wasgoed uit de camper en vullen we de wasmachines. Gelukkig zijn er niet veel mensen binnen zodat we ook wat grote machines kunnen gebruiken. Nadat we bestudeerd hebben hoe we de machines in werking moeten stellen, waar we wat hulp bij krijgen, en de benodigde 2 euro munten bijeengescharreld zijn, kan alles schoongewassen worden en kunnen we na 3,5 uur weer al ons wasgoed schoon en droog opbergen in de camper. Het is inmiddels 13:30 uur en de camperplek is slechts 5 km verderop gelegen en dus staan we al snel op de parking aan de rand van het centrum van Erfurt. Het is warm geworden, 25 graden en dus pakken we de fietsen om naar het centrum te rijden. Normaliter zouden we de tram nemen die hier zijn halte heeft, maar Coronatijden laten je andere beslissingen nemen. En het blijkt geen slechte keuze want we zijn na enkele kilometers al op het centrale plein in Erfurt waar het enorm druk is. Bijna allemaal Duitsers die in eigen land vakantie houden.

 

De terrasjes in het centrum zitten vol maar er is voldoende afstand tussen de tafeltjes en als we de ijsjes zien en een vrij tafeltje aan de rand van het terras, waarnaast we onze fietsen kunnen stallen, nemen we daar plaats en even later genieten we van een heerlijke ijscoupe. Natuurlijk fietsen we na afloop nog enige tijd door de straten van deze gezellige en mooie studentenstad. De schitterend oude gebouwen zijn indrukwekkend en de onder de huizen doorlopende riviertjes vormen heerlijke speelplekken voor de kinderen. Vanaf het plein voor de grote Kathedraal kijken we nog uit over de stad en uiteindelijk, laat in de middag, fietsen we terug naar onze camperplek. We hebben ontdekt dat vlakbij onze parking een Chinees/Thais restaurant is zodat we niet zelf koken maar Thais eten halen. Absoluut een goede keuze want de kwaliteit van dit eten is werkelijk zeer goed en het smaakt echt lekker.

De volgende ochtend, donderdag 30 juli, hoeven we slechts 25 km te rijden en dus zijn we al voor 10 uur in Weimar. Al van verre is te zien dat we Weimar naderen want op de berg achter Weimar is een hoge toren te zien waarachter zich het voormalige concentratiekamp Buchenwald bevindt. Deze toren (het Mahnmal) dient als waarschuwing dat wat is gebeurd nooit meer moet plaatsvinden. In Weimar zoeken we onze weg door de stad. Gelukkig mist de camper voor ons de afslag naar de parkeerplaats voor campers zodat wij als eerste een mooi plekje kunnen uitkiezen. De thermometer wijst nu al 25 graden aan en met de minuut lijkt het warmer te worden.

Niet echt een temperatuur om in een stad rond te wandelen maar we zijn hier nu eenmaal dus wandelen we door het centrum en bewonderen natuurlijk het standbeeld van Goethe en Schiller. Nadat we enige tijd hebben rondgedwaald, de vele monumentale gebouwen hebben bewonderd en in het park langs de rivier de Ilm hebben rondgedwaald waar een waterbron ontspringt, kunnen we een terras van een ijszaak niet meer weerstaan en als er een tafeltje in de schaduw vrijkomt ploffen we daar neer. Met de huidige temperaturen, begin van de middag is het al warmer dan dertig graden, wil je echt iedere zonnestraal vermijden. Met een enorme ijscoupe in onze maag wandelen we weer rustig terug naar de camperplek. Het is er druk geworden en alle 40 plekjes zijn nu bezet. Vanochtend stonden we in de volle zon, nu kunnen we genieten van de schaduw van een naburige boom en heerlijk vertoeven we de rest van de middag buiten, een boek lezend en gezellig pratend. Alhoewel het op parkeerplaatsen niet gebruikelijk is dat je stoeltjes neerzet, zegt met deze temperaturen niemand iets als je buiten gaat zitten. Gedurende de nacht koelt het niet echt af dus slapen we met alle ramen wijd open.

Na een heerlijk ontbijt met verse broodjes pakken we de volgende dag de fietsen, vullen onze bidons met water (nu echt nodig met deze temperaturen) en begeven ons op weg naar het voormalige concentratiekamp Buchenwald. In de bossen op de Ettersberg, slechts enkele kilometers buiten Weimar, werd in 1937 met de bouw van Buchenwald begonnen maar na de bevrijding ervan in 1945 is dit concentratiekamp grotendeels afgebroken. Wel staan de kamppoort, enkele wachttorens en het crematorium er nog. Al enkele malen hebben we deze indrukwekkende plaats bezocht, de eerste maal in 1990, net na de val van de muur, maar nog nimmer zijn we ernaar toe gefietst wat niet meevalt omdat het veel klimmen is, maar ook laat voelen hoever dit kamp toch weggestopt was in de bossen. Als we bij de poort van Buchenwald arriveren is het al heel druk met groepen mensen. Men wacht op een rondleiding. Het blijkt namelijk dat de verbrandingsovens alleen per georganiseerde tour bezocht kunnen worden. Vanwege de lange wachtlijst besluiten we dit onderdeel over te slaan (we hebben deze al eerder een keer bezocht) en we beperken ons tot het zelfstandig rondwalen over het enorme terrein waar vroeger de barakken gestaan hebben. Ook bezoeken we het nieuw ingerichte museum maar dat bevalt minder want er zijn geen duidelijke looproutes aangegeven en omdat het best druk is, schenken we meer aandacht aan onze omgeving en het proberen afstand te houden tot andere bezoekers, dan dat we dat hebben voor de tentoongestelde zaken.

Na 2 uur rondlopen verlaten we enigszins teleurgesteld Buchenwald. Dit bezoek was duidelijk minder indrukwekkend dan onze eerdere bezoeken.

 

 

Omdat het nog vroeg in de middag en warm is fietsen we de bossen naast Buchenwald in en brengen daar de rest van de middag door.
De fietspaden dringen door tot diep in de bossen, het is er heerlijk verkoelend en de caches zijn uitdagend. Bijna allemaal hangen ze hoog in de bomen dus Dick moet veel capriolen uithalen met onze hengel om ze eruit te vissen.
Uiteindelijk zijn we pas om 17:00 uur terug bij de camper.
Opnieuw eten we heerlijk buiten op de parking in de schaduw van de boom en genieten van de relatieve koelte in de avond.