Nevada en Utah

Woensdag 20 september tot zaterdag 30 september 2017

Nevada en Utah

Ook woensdag 20 september zijn we ruim voor zevenen wakker. Het tijdsverschil is nog steeds niet tot ons doorgedrongen. Opnieuw is het warm als we opstaan en het is niet kouder geworden dan 25 graden. En dan te bedenken dat de echte warmte al voorbij is. Terwijl Dick de voor- en achterzijde van de camper gaat poetsen ga ik buiten aan mijn stukje voor de website werken. Er moet immers weer gepubliceerd worden. Rond het middaguur zijn we beiden klaar met onze taken en na ons lekker opgefrist te hebben in het zwembad (het water is koud maar er is ook een “Hottub”) pakken we de bus naar de strip.

Beiden hebben we nu de leeftijd van “pensionados” bereikt zodat we een senior kaartje kunnen kopen dat ons 24 uur lang toegang geeft tot de bus vanaf onze campground tot in het centrum van Vegas en natuurlijk mogen we met hetzelfde kaartje van $ 2,50 ook onbeperkt over de “Strip” rijden. Geen slechte deal. Bij “The Venetian” een casino in de stijl van Venetië, stappen we uit waar we ons tussen hordes andere toeristen mengen. Wat opvalt zijn de vele groepen Aziaten die trouw achter een vlaggetje op een stok aanlopen en nooit, maar dan ook nooit, alleen te zien zijn. Het is dorstig weer dus al snel zitten we aan een heerlijke cappucino en daarna lopen we van casino naar casino om de hitte, die zich als een deken om de strip heeft gevouwen, te vermijden. Het is zeker 36 graden en eigenlijk te warm voor een stad.

Ondanks het feit dat tante Ank geld gestort heeft om ons te laten gokken, ze weet dat wij niet zulke gokkers zijn, kunnen we er ons niet toe zetten achter de gokmachines te gaan zitten. We kijken alleen en dat is ook al leuk, zeker als mensen winnen. Als je de ene na de andere dollar opgeslurpt ziet worden door een slotmachine vind ik dat maar niets. Uiteindelijk arriveren we eind van de middag bij MGM, drinken op een stoepje zittend, een fles water (het is dorstig weer) en kijken mensen.

Om 6 uur, eigenlijk nog erg vroeg, zoeken we een plekje in het Outback restaurant op de 4^e verdieping waar we de zon langzaam zien ondergaan en als de laatste zonnestralen het New York casino, aan de overzijde van de strip, beschijnen, smullen wij van onze steaks en genieten van een enorm glas Coors light beer, een Big Bloke.Na onze heerlijke maaltijd ontkomt Dick er niet aan om nog even met mij de M&M winkel in te lopen. Ik heb er een prachtige gele hoodie gezien die onweerstaanbaar is. Zelfs Dick kijkt niet afkeurend als ik dit schitterende gele ding pas dus, na wat wikken en wegen (ik heb het eigenlijk niet nodig maar de kleur is zo mooi) koop ik het toch en tevreden met mijn nieuwe aankoop lopen we verder.

 

Het is inmiddels donker en dus hét tijdstip om over de Strip te lopen. De lichtjes maken deze plek wel bijzonder. Pas tegen achten zijn we weer terug bij The Venetian, zien de verlichte gondels varen, bij Bellagio dansen de fonteinen op muziek en daarna pakken we de bus terug naar de campground. Nog steeds is het erg warm dus als we rond 9 uur bij de camper arriveren pakken we onze stoeltjes en genieten van de avondkoelte. Het is “slechts” 26 graden. Pas laat liggen we in ons bed.

 

Donderdagochtend is het beduidend koeler en de temperatuur komt niet boven de 23 graden, ook zijn er wolken gekomen. Maar dit is goed weer om weer eens onze administratie bij te werken. Dick kan publiceren en ik onze tekst in het Engels vertalen. Zoals altijd kost het een aantal uren voor we hiermee klaar zijn zodat we pas tegen vier uur de bus naar het centrum pakken.

Dit keer stappen we uit bij het Fashion Center. Natuurlijk wil ik ook rondkijken bij winkeltjes alhoewel mijn kooplust wat beperkt is nu ik net gisteren een mooie hoodie heb gekocht. Even kom ik in de verleiding om een schitterend Calvin Klein donsjack (afgeprijsd) te passen en te kopen maar dat is onzinnig want bij Three Dog Down in Montana heb ik een schitterend donsjack (lichtgewicht en heel warm) gekocht en ook thuis heb ik nog een mooi donsjack hangen. Ook de sporttops van Calvin Klein kunnen me niet verleiden dus tot grote vreugde van Dick (hij wil zelf niets kopen) worden er noch bij Macy, noch bij een andere winkel, inkopen gedaan.

 

Wel kijken we, onder het genot van een cappucino naar de diploma uitreikingen van de Culinaire Arts Academy en natuurlijk proberen we in de Apple store een glimp op te vangen van de nieuwe Iphone 8 (mijn Iphone 6 is nu drie jaar oud en eigenlijk aan vervanging toe). Helaas is de 8 nergens te zien, is volgens Dick ook niet nodig want hij ziet er hetzelfde uit als de 6.

 

 

 

 

Na veel ronddwalen pakken we de bus naar Fremont, het oudere deel van Las Vegas. De casino’s hier liggen aan een overdekte straat waar lichtbeelden getoond worden, harde muziek schalt en langs een draad mensen over je heen vliegen. Er is duidelijk meer entertainment en iedere paar meter staan wel halfnaakte mannen en vrouwen met schitterende lijven te pronken.

 

 

 

Wel een contrast met de dikke, naakte en groot borstige vrouwen die ook met mensen op de foto gaan. Van al dat naakt kijken krijgen we trek zodat we een eettentje zoeken en nadat we gekeken hebben naar de “Heart Attack” hamburger tent waar je gratis mag eten als je zwaarder dan 350 pond weegt (zelfs samen wegen we veel minder), besluiten we toch een buffet te bezoeken.

Door een rokerig casino (absoluut NIET aantrekkelijk) komen we in een goud glimmende, wat oubollige eetzaal waar we heerlijk eten. Voldaan wandelen we nog enige tijd door Fremont voor we via donkere straatjes naar de bushalte lopen.

Een uur later, het is dan al 11 uur, zijn we terug bij onze camper. Daar blijkt onze koelkast in storing en ons vlees ontdooit.

 

 

Als zich opnieuw een storing voordoet in de loop van de nacht staat ons niets anders te doen dan na ons ontbijt het vlees te bakken alvorens we de Nevada cache uit de serie Caches Across America, hier vlakbij verstopt, gaan zoeken. Op mijn aandringen belt Dick wel eerst onze RV-dealer die aangeeft dat een dergelijke storing zich kan voordoen als het electra-net onregelmatig stroom doorgeeft. Dus zetten we de koelkast op gas en gelukkig, daar blijkt hij het uitstekend op te doen.

 

Als we wegrijden vergeten we dat onze stelpootjes uitstaan zodat deze afbreken. Gevolg is dat Dick eerst de pootjes moet losschroeven, een vies klusje want aan de onderzijde van de camper hangt allemaal zand en stof, maar als het gelukt is en Dick gedoucht heeft kunnen we weg. De cache ligt volgens ons vlakbij (voor Nederlandse begrippen misschien ver weg) want we moeten zo’n 60 km rijden en 4,5 km lopen, maar uiteindelijk, aan het eind van een trail vlakbij Red Rock Canyon, vinden we de tweede cache, nog slechts 48 staten te gaan. Nu we toch onderweg zijn tanken we meteen Propaangas en halen wat eten. In tegenstelling tot de voorgaande dagen is het koud buiten zodat, als we terug zijn op de campground, we lekker binnen blijven. Het wordt echt najaar ook het daglicht verdwijnt al om half 8. Zaterdag doen we nog een laatste was en na ook nog wat vergeten boodschappen, verlaten we ons geliefde Las Vegas. Het is mooi weer maar er staat nog steeds een harde wind.

Rond het middaguur rijden we voorbij Virgin River Recreation Area (ja, Thecla en Thomas hier waren we ook 6 jaar geleden) en we besluiten er te blijven. We hebben geen zin om vandaag veel te rijden. Er zijn voldoende plekjes om te kiezen zodat we enkele rondjes rijden voor we dat ene mooie plekje hebben gevonden. De rest van de middag genieten we buiten in het zonnetje van het uitzicht op de woeste bergwereld om ons heen en om 5 uur gaan we binnen zitten vanwege de komst van zwarte wolken. Net op tijd want even later gaat het hard waaien en regenen. Gelukkig duurt het niet lang voor de zon weer gaat schijnen en we, in de regen staande, een schitterende regenboog om onze camper mogen bewonderen. De wolken maken plaats voor de sterren en het is een stuk kouder geworden dus onze schapendeken moet weer op het bed.

 

Zondag schijnt de zon weer aan een blauwe hemel maar het is echt veel frisser. Al snel verlaten we Interstate 15 en rijden het binnenland in. In Kaibab, Arizona bevindt zich Pipe Spring National Monument. Nog nooit hebben we ervan gehoord dus stoppen we. Pipe Spring was een bron die eeuwenlang de vlaktes bevloeide die ten noorden van de Grand Canyon lagen, zodat overal volop gras groeide. Een prachtig gebied om vee te laten grazen. De Mormonen die hier voorbij kwamen zagen dat meteen en omdat er altijd plek nodig was om het vee van de kerk te laten grazen (ieder kerklid stond 10% van zijn inkomen af, vaak in de vorm van koeien) bouwde de Mormoonse kerk in 1870 een fort over de bron, waardoor ze controle over het water kregen, een plek om hun vee te hoeden en een plaats voor een telegraaf station, waarmee deze afgelegen plek verbinding kreeg met andere Mormoonse nederzettingen.

Door de afgelegen ligging kon het fort tevens dienen als schuilplaats voor de meerdere vrouwen van de Mormoonse man. Polygamie was namelijk gebruikelijk in de Mormoonse kerk doch landelijk gezien werd het met afschuw bekeken, als slavernij en dus als misdrijf bestempeld. Op boeiende wijze vertelt de Park Ranger de verhalen die zich in dit fort hebben afgespeeld en tijdens onze rondleiding herleven de tijden van weleer. Pas twee uur later verlaten we Pipe Spring National Monument waarbij we nog lang doorpraten over wat we allemaal gehoord hebben. Doordat we even later Utah inrijden verliezen we weer een uur en arriveren pas rond 2 uur in Kanab. In het Visitor Center horen we dat de loterij voor kaartjes voor The Wave, een natuurgebied ten zuid-oosten van Kanab iedere ochtend om half negen precies plaatsvindt.

Omdat we eigenlijk daar wel willen rondlopen gaan we op zoek naar een campground in Kanab maar de twee campgrounds die we bekijken zijn weinig aanlokkelijk en duur dus rijden we verder en stoppen 50 minuten noordelijker bij de Coral Pink Sand Dunes, waar wel prachtige overnachtingsplekjes zijn. Nadat de camper staat wandelen we naar de zandduinen. Natuurlijk wil ik ze beklimmen, een neiging die Dick met gemak kan onderdrukken, zodat ik even later duin op- en af ren en pas na anderhalf uur, volledig bedekt met zand, terugkom naar de camper. De zandduinen hier zijn prachtig maar echt minder imponerend dan de Great Sand Dunes in Zuid Oost Colorado. Helaas vergeet ik de wekker op Mountain time te zetten zodat we te laat wakker worden om maandagochtend 25 september om nog mee te kunnen doen met de loterij. Dat betekent dat we na een fantastische douche in het State Park en een lekker ontbijt verder rijden naar het noorden.

 

Alhoewel het opnieuw schitterend weer is en de lucht staalblauw, waait er een ijzige wind en is het niet warmer dan 7 graden.  We zijn te vroeg in Red Rock Canyon om er te blijven slapen dus vervolgen we onze weg en in Bryce Canyon National Park maken we een mooie wandeling naar een waterval en een overhangende, met mos bedekte, rotspartij. Het geeft een prachtig zicht op de rode rotspartijen waar Bryce zo bekend om staat. Na de wandeling rijden we nog even verder tot net voor het plaatsje Escalante waar we in Petrified Forest State Park overnachten.

 

Nadat de camper een mooi plekje heeft pakken we onze rugzak, water en de GPS en wandelen een trail die ons niet alleen langs schitterende stukken Petrified Forest voert maar ook naar een cache brengt en vaak schitterend zicht biedt op de prachtige omgeving van Escalante. Het weer werkt ook mee want de temperatuur is zo’n 20 graden, heerlijk weer om te wandelen. Helaas is het als we rond half zes terugkeren te koud om buiten te zitten.  Het voordeel van de State campgrounds in Utah is dat ze altijd heerlijke warme douches hebben en dus hoef ik onze douche niet te ontruimen, noch schoon te maken, zodat we de volgende morgen al vroeg, gepoetst en wel, in de camper zitten. Op weg door het schitterende Escalante Staircase, een woest terrein waar een smalle weg doorheen loopt die schitterend geeft op de canyons en rotsformaties om ons heen. Niet voor niets zitten langs de weg regelmatig schilders die dit imponerende landschap op doek proberen vast te leggen. De weg is duidelijk verbeterd en breder gemaakt want het gevoel dat je de helling afglijdt als je over de “Rim” rijdt is er niet meer. Nog voor 12 uur zijn we in Fruita waar we denken een plekje te hebben op de campground van het Capitol Reef National Park. Helaas, als ik in de boomgaard appeltjes pluk, wenkt Dick me dat ik naar de camper moet komen. Degene die dit plekje oorspronkelijk heeft bezet blijkt tweemaal een verkeerde datum te hebben neergeschreven, maar hij was er voor ons dus de camphost is onverbiddelijk. Wij moeten plaatsmaken en kunnen hier niet gaan staan.

 

Daar er verder geen lege plekjes op de campground zijn rijden we (wel met een zakje appels) weg uit Fruita en even later vinden we langs de weg bij Factory Butte temidden van een buitenaards en woest zandduinen landschap een schitterend plekje. Buiten een aantal RV’s, waarvan de bewoners met motoren aan het rondcrossen zijn in deze verlaten zandwoestijn is er niemand. Er liggen wel een paar caches verborgen zodat we hier gezellig tussen de zandformaties rondlopen totdat we onze caches gevonden hebben en tegen 5 uur zijn we weer terug bij de camper. Net op tijd om de laatste stunts te zien van onze buren op hun motoren. Imposant is het hoe ze de zandhellingen opsturen en erover heen springen. Alhoewel het de gehele middag erg aangenaam is en wij, als we terug zijn van onze wandeling ook nog in de luwte van de camper in het zonnetje kunnen genieten, is buiten zitten snel over als de laatste zonnestralen achter de bergen verdwijnen. Woensdag 27 september is het voor het eerst in weken zwaar bewolkt. Wel jammer want je raakt erg gewend aan iedere dag zon. Dus met zware bewolking rijden we verder noordelijk en na in Hanksville enkele boodschappen te hebben gedaan en even onze mail gecheckt te hebben begint het te regenen. Niet erg hard maar voldoende om nat te worden zodat we na twee caches gevonden te hebben, wegrijden uit Hanksville.

Gelukkig stopt de regen snel en als we Goblin Valley inrijden is het droog maar de vele wolken blijven wel aanwezig. We kunnen het allerlaatste plekje in Goblin Valley State park bezetten en nadat de camper staat wandelen we door een smalle canyon naar de open vlakte waar de Goblins zich bevinden. Telkens weer verrassen de verschillende vormen gesteente. We hebben ook een doel want ergens te midden van deze stenen woestenij bevindt zich een cache. Het brengt ons verder de vallei in dan we ooit geweest zijn en behalve een enorme haas die wegrent als hij ons ziet is er geen levend wezen hier. Uiteindelijk ver weg in de vallei vinden we onze cache, en lopen langzaam, de rotsformaties bewonderend en vele foto’s makend, terug naar de camper waar we rond 4 uur arriveren.

Met lopen was het best aangenaam buiten maar stilzittend naast de camper, zelfs in de luwte zittend van een scherm, is niet aangenaam dus snel verdwijnen we naar binnen. Pas nadat we de afwas buiten hebben gedaan (en heerlijk gegeten van de op de grill bereide filet lapjes, waar Dick wel bij zit te kleumen) gaat het regenen en het blijft de hele nacht regenen. Pas donderdagochtend gaat de regen over in miezer en stopt ook zo nu en dan. Duidelijk is wel met dit weer en deze hoeveelheid water dat we de “slot canyon” (een kleurrijke smalle canyon), die zich ook in dit State Park bevindt, nu niet kunnen bezoeken. We zullen dus echt terug moeten naar deze fascinerende plaats. Voordat we vertrekken dumpen we en vullen we met water en dan rijden we terug naar Hanksville want we hebben een code die bij een cache hoort vergeten te noteren. Na ook nog wat benzine getankt te hebben willen we wegrijden maar dan wordt er op het raam geklopt en vraagt Hinke uit Groningen of we geen zin hebben een kopje koffie te komen drinken. Met graagte doen we dat en nadat we naar een rustig plekje aan het einde van het dorp zijn gereden maken we verder kennis met Hinke en haar man Hans. Het is erg gezellig en we praten met elkaar over onze ervaringen. Hinke en Hans hebben jaren geleden een Amerikaanse camper gekocht en rijden sindsdien, wanneer ze maar in de gelegenheid zijn gezien hun werk, rond op dit prachtige continent.

Pas twee uur later nemen we afscheid van elkaar. Hinke en Hans blijven hier nog en wij gaan verder zuidelijk want willen over enkele dagen Riley en Karen opzoeken die in Page zijn. Door een schitterende vallei met gladde hoog oprijzende rode rotswanden rijden we naar Glen Canyon National Recreation Area. Vanaf een hoog uitzichtspunt zien we Lake Powell en Hite liggen. Ook staan overal RV’s langs het water dus na een oversteek van de Colorado river arriveren we daar en vinden een schitterend plekje boven het meer. Hier gaan we vandaag niet meer weg. We boffen ook met het weer want de meeste wolken zijn inmiddels verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor blauwe lucht zodat we al snel in de luwte van de camper in het zonnetje kunnen zitten en genieten van ons uitzicht over het meer en de omringende bergen. Pas tegen 7 uur wordt het koeler.  Na een doodstille nacht staan we vroeg op en rijden bijtijds verder. Over stille wegen door schitterende rots landschappen naar Blanding. In het Visitor Center kunnen we onze mail checken en na nog getankt te hebben rijden we om 12 uur verder.

 

Het is te ver om direct door te rijden naar Page en daar we niet in Indianenland (Monument Valley) willen overnachten rijden we niet verder dan Bluff. Naast de beroemde Navajo Twin Rocks vinden we hier ook de volgende cache uit de UTAH-serie. Even voorbij Bluff vinden we een mooi plekje in het Sand Island State Park. Heerlijk aan de rivier die trouwens te hard stroomt om er te kunnen zwemmen.

Ondanks de wolken is er ook regelmatig zon die op je huid brandt. We houden het hier vast wel een poosje uit en besluiten de nacht dan ook hier door te brengen. Na maanden zonder kampvuur vanwege de droogte in het noorden kunnen we eindelijk weer eens genieten van een wat warmere avond met een lekker houtvuurtje.