Nieuwe staten ontdekken

Nieuwe staten ontdekken

Op weg met de Armadillo

Zondag 8 maart is het duidelijk ander weer. Het is zwaar bewolkt en het regent  maar omdat er weinig wind staat is het toch nog 14 graden. We worden door Iris verrast met een lekker ontbijt van pancakes en een gekookt eitje. Het is een leuke afsluiting van enkele gezellige dagen samen want na het ontbijt is het echt tijd om afscheid te nemen. We zullen Houston niet snel vergeten want inmiddels heeft ook “Texan”, de Amardillo van Iris, Robert, Elfi en Milou een plekje gevonden naast het raam. Dit gordeldier komt niet alleen in Zuid Amerika maar ook hier in Texas voor. Hij is schattig met zijn cowboyhood en bandana en vormt een leuke aanvulling op de vele beesten die we al in onze camper hebben staan en die allemaal een herinnering vormen aan onze reizen. Door de zondag is het niet al te druk op de weg en al snel rijden we noordwaarts.

Onderweg in de stortregen

Het is gestopt met zachtjes regenen maar desondanks wordt het landschap om ons heen steeds mooier. Het platte land verdwijnt en maakt plaats voor glooiende hellingen. Zelfs met regen is het hier prachtig. Om drie uur zijn we in Livingston. We hebben geen zin om verder te rijden dus blijven hier op een campground staan. Is de grond om de camper eerst nog beloopbaar, al snel verandert deze door de neerplenzende regen  in een moeras en als we naar de toiletruimte lopen zakken onze crocs gewoon weg in de van water verzadigde grond. Alhoewel ik nog wel naar een cache loop, of meer ernaar toe glij (aan de rand van de campground verborgen) is dat minder leuk met al die nattigheid dus het blijft bij deze ene cache en de rest van de middag en avond zitten we achter onze laptop, Dick om foto’s uit te laden en ik om weer eens wat te schrijven over onze belevenissen. Ook pakken we opnieuw kaarten om naar de route te kijken. Hij wordt ietwat bijgesteld want met een omwegje van “slechts 200 mile” kunnen we ook nog een stuk van de staat Oklahoma bezoeken alvorens naar Arkansas te gaan. Maandag regent het nog steeds, het is somber en nat, maar de temperatuur schommelt rond de 13 graden dus het is absoluut niet koud. Dat is ook te zien aan de natuur want naarmate we noordelijker in Texas komen zien we steeds meer bloeiende bomen. Natuurlijk kunnen we tussen de middag de verleiding van een heerlijke Sonic milkshake niet weerstaan en met een volle “shake/ijsbuik” rijden we verder naar Longview. Er zijn hier drie Walmarts. Eén valt af omdat die pal aan de Interstate ligt, één heeft een heel schuin aflopend  parkeerterrein en de derde ligt  erg mooi en ook naast een Outback. Wat willen we nog meer. We mogen van de Walmart manager op de parking overnachten mits we wel ver van de winkelingang gaan staan, wat geen rare eis is omdat dat bij iedere Walmart het geval is. Zodoende staan we eigenlijk achter de  Outback. Het zal jullie niet verwonderen dat we niet zelf koken maar uit eten gaan bij dit heerlijke steak restaurant. Het eten smaakt weer “Fingerlicking good”  (we are eating our fingers, Mike) en natuurlijk, om wat uit te buiken, lopen we daarna nog even een rondje door de Walmart. Dinsdag 10 maart is het gelukkig droog. Er hangen nog wel veel wolken maar dat is minder vervelend dan stromende regen. Nadat we gedoucht en ontbeten hebben rijden we naar Lowe om te kijken naar een Dyson stofzuiger. Deze hebben we bij Iris en Robert gebruikt en werkt goed in een camper. Er zijn 4 verschillende soorten maar net degene die wij willen hebben is niet meer voorradig. We kunnen het uitgestalde exemplaar kopen maar moeten dan genoegen nemen met wat er hangt. Er kan geen garantie gegeven worden of alles compleet is. Op zich had ik dat nog wel willen doen maar de korting die we krijgen is echt te weinig, dus verlaten we de winkel zonder “vacuumcleaner”. Ach we hebben al 10 maanden rondgetrokken zonder stofzuiger en we zullen het de komende twee maanden ook nog wel uithouden zonder. Het maakt wel dat het al 11 uur is als we eindelijk Longview verlaten. Veel landerijen staan onder water en vele riviertjes zijn buiten hun oevers getreden. Je merkt dat het de afgelopen dagen veel geregend heeft. Nadat we opnieuw een enorme watermassa zijn overgestoken bevinden we ons in Oklahoma . Er staat wel nergens een bord maar volgens de kaart zouden we toch echt Texas verlaten hebben.

Even de ruit repareren

We rijden over zeer smalle weggetjes met enorm druk vrachtverkeer. Daarbij is het wegdek heel slecht dus we kunnen er bijna op wachten tot een grote steen onze ruit raakt. Je ziet er bijna een ster in springen. We kunnen  nergens stoppen op deze smalle weg  maar in het plaatsje Idabel is een plekje waar we rustig even kunnen staan zodat Dick de gelegenheid heeft om de ster in de ruit te maken. Walmart heeft ideale apparaatjes om druk te zetten op de ruit en na even wachten en iets inspuiten is de ruit (meestal) gemaakt. Het lukt niet altijd want de steen die we enige tijd geleden tegen de ruit kregen en die pal naast de rand terechtkwam kon niet gerepareerd worden zodat we inmiddels met twee barsten in de voorruit rondrijden. Niet ver buiten Isabel ligt het dorp Broken Bow waar Beavers Bend State Park ligt. Door “Springbreak” is het lastig om een plekje te vinden, zeker langs de rivier is alles bezet, maar uiteindelijk is er in het bos nog een mooi plaatsje waar we mogen staan.

Beaver Bend een natte campground

Helaas kunnen we geen vuur maken want de grond rondom de vuurplaats is veranderd in een meertje maar op de betonnen rand naast de camper kunnen we nog lekker lang zitten, lezen, genieten van de natuur en natuurlijk te kletsen met de vele Texanen die hier hun Springbreak doorbrengen en toch alles willen weten van deze vreemde camper. Als we woensdag 11 maart  wakker worden schijnt de zon volop. Oh, wat is dat aangenaam na al die sombere en natte dagen. Na weer ons water gedumpt en gevuld te hebben rijden we weg en klimmen direct de heuvels in, eigenlijk zijn het bergen want we klimmen tot zeker 650 meter alvorens we steil afdalen. Regelmatig hebben we een schitterend uitzicht maar ook rijden we veel door wolkenbanken die in de valleien blijven hangen. Het maakt het landschap spookachtig en heeft een aparte charme. Om 11 uur verlaten we Oklahoma en rijden we de staat Arkansas in. De zon schijnt inmiddels volop, de temperatuur stijgt en al snel is het 21 graden. Om 2 uur arriveren we in de stad Hot Springs. Net als altijd hebben we in onze “Hakuna” National Park Hot Springs ingegeven maar in tegenstelling tot normaal leidt dat ons naar het Visitor Center midden in de stad en niet naar de campground. Daar er eigenlijk geen parkeergelegenheid is midden in de stad rijden we door en de weg leidt ons in serpentines een berg op.

De American Robin kijkt toe

In plaats van bij een campground komen we  op een hoog uitzichtspunt boven de stad vanwaar we een schitterend zicht op de omgeving hebben. Ook de American Robins hebben hier een prachtig plekje, we komen deze leuke vogel regelmatig tegen. We willen echter eerst een plekje voor de nacht hebben en niet hier rondkijken. Er zijn immers slechts 40 plekjes op de campground van het National Park en als hier ook veel “Springbreakers” vertoeven kunnen we een slaapplekje wel vergeten. Op de berg is duidelijk geen campground  dus terug gekeerd in het stadje ren ik toch maar even het Visitor Center in  zodat we uiteindelijk wel de juiste weg naar de campground vinden. Er blijkt volop plaats te zijn en we zetten de camper op een plekje naast een riviertje waar ik de rest van de middag heerlijk in het zonnetje achter de laptop ga zitten. Dick zoekt ondertussen foto’s uit voor een nieuwe publicatie. Pas tegen zeven uur wordt het te koud buiten. Er zijn geen vuurplaatsen voor een houtvuur dus er blijft niets anders over dan de rest van de avond binnen te vertoeven.

De stapstenen leiden naar de trail

’s Nachts begint het opnieuw te regenen en donderdag ochtend ziet het er nat uit. Het is echter niet zo nat dat het ons weerhoudt om over de stapstenen en via een trail over de beboste berghelling naar het stadje te lopen. Wel nemen we regenjacks mee voor het geval het harder gaat druppelen. Gelukkig maar want nadat we een paar mile hebben gelopen over het bospad gaat de miezer over in regen en we worden nat, drijfnat, zelfs met onze jacks  aan die tegen zoveel vocht niet bestand blijken te zijn. We hebben ook nog een parapluie maar die is te klein voor ons beiden dus als we uiteindelijk bij het Visitor Center aankomen kunnen we onze kleren uitwringen  en doordat ik geen waterdichte Keens heb (Dick wel) sop ik ook nog in mijn schoenen. Ach als je eenmaal nat bent maakt het niet meer uit want echt koud is het met 14 graden ook niet. We kijken rond in de badhuizen die rondom de hotsprings gebouwd zijn. In tegenstelling tot de hotsprings waar we eerder een bezoek hebben gebracht, is het hete water hier geurloos, geen lucht van rotte eieren. Eigenlijk wel jammer want dat heeft toch ook zijn charme. Natuurlijk drinken we  ook wat van het warme bronwater. Het is duidelijk afgekoeld voor het in de fonteinen komt want de bronnen zelf zijn echt bloedheet met 64 graden celcius (147 graden fahrenheit). In dergelijk heet water wil je niet echt badderen.

Baduipen ipv zwembad

We kunnen ook een kijkje nemen in de voormalige badhuizen, het is immers National Park geworden. Ik had verwacht een groot zwembad te zien maar nee, de badhuizen bestaan uit grote zalen met aparte hokjes waarin een badkuip  staat die met het hete water gevuld werd. Je kon dus in eenzaamheid weken en er was geen sprake van samen in een grote tobbe of vijver ronddobberen. Niets voor mij, geef mij maar de waterbaden in de natuur zoals in Liard Hot Springs aan de Alaskan Highway waar iedereen in dezelfde poel plonsde en je tenminste nog gezellig met elkaar kon praten. Hoe het in de huidige chique badhuizen even verderop toegaat weten we niet. We hebben eigenlijk niet zo’n zin om daar een luxe (lees: erg dure) behandeling te ondergaan en alleen even een  hete poel in duiken is niet mogelijk.

De damp komt ervan af

Na alles bekeken te hebben, binnen maar ook buiten, waar de bronnen uit de bergen komen die door de vele regen met stoom omhuld zijn, lopen we verder door Hot Springs waar we nog een 2^e parapluie kopen om nog natter worden (als dat al mogelijk is) tegen te gaan. De zachte regen is namelijk overgegaan in stortregen. Nadat we alle etalages hebben bekeken en weinig tot niets van onze gading gezien hebben, een sub gegeten hebben bij Subway en natuurlijk foto’s van het stomende water genomen hebben, lopen we eindelijk terug naar de trail over de berghelling.

Dan maar met een sprongetje

Door het vele water wat de afgelopen uren gevallen is hebben een aantal bergstroompjes  een wat groter volume gekregen zodat we regelmatig een sprong moeten maken om aan de andere zijde van het water te komen. Bij de rivier langs de campground aangekomen blijkt het niet meer mogelijk deze via de stapstenen over te steken. Er komt inmiddels teveel water naar beneden. Dus blijft ons niets anders over dan door te lopen tot we bij een bruggetje komen waar we wel veilig kunnen oversteken. Als we terug zijn bij de camper, we hebben 13 km in de stortregen gelopen, trekken we eerst droge kleding en ik droge sokken aan. De regen blijft naar beneden vallen dus de rest van de avond (het is al half vijf als we eindelijk thuis zijn ) doen we niet echt veel dan ons opwarmen bij de warme kachel en lekkere warme chocolade melk drinken. Helaas hebben we geen slagroom in huis want die hoort er eigenlijk wel op. Vrijdag 13 maart regent het nog steeds en de grond om ons heen is door en door nat,  overal staan diepe plassen. We hebben veel medelijden met de koepeltentjes die in deze regen wegkwijnen. Toch dumpen en vullen we water in de stromende regen  en rijden dan pas weg van deze toch aangename campground. De rivier waar we langs staan is inmiddels veranderd in een brullende waterstroom.

Onder gelopen land, een vogelparadijs

Overal om ons heen zijn rivieren buiten hun oevers getreden, staan bomen in het water en velden blank. Alleen talrijke vogels vinden deze gebieden erg aangenaem en vinden er voldoende voedsel. Nee, echt aangenaam weer is het niet. En dan, terwijl we ons een weg zoeken door dit sombere weer, arriveren we in de loop van de middag in McGehee. Een klein plaatsje met een Walmart waar we mogen overnachten. Terwijl we de camper neerzetten op een niet te nat plekje breken opeens de wolken, stopt de regen en komt zelfs een zonnetje tevoorschijn. De temperatuur stijgt ook direct en we kunnen op een krukje even buiten zitten én genieten van een Sonic milkshake. Normaal zitten we nooit buiten bij een Walmart maar na zoveel dagen onophoudelijke regen kunnen we de zon niet weerstaan en koesteren we ons in de warmte. Helaas schijnt de zon maar een half uurtje, dan pakken de wolken zich weer samen, maar het blijft wel droog en alleen ’s nachts vallen er nog wat druppels. Het lijkt erop dat het ergste achter ons ligt. Zaterdag 14 maart schijnt de zon nog niet maar het is wel droog en zo nu en dan zien we een stukje blauwe lucht tevoorschijn komen. Al snel zijn we op de weg naar het zuiden en rijden we langs de Mississippi river en komen in de staat Louisiana, waar het taalgebruik iets minder zangerig is dan in Arkansas.

De Mississippi is hier breed

Natuurlijk maken we foto’s bij de Mississippi. Sommige rivieren hebben dat magische, veroorzaakt door de vele verhalen erom heen. Wij vinden de Mississippi één van die rivieren. Enige tijd lukt het de rivier te volgen maar dan buigt onze weg af en rijden we alleen nog langs uitgestrekte landerijen waar in het seizoen katoen velden zijn, getuige de plukjes wit die je zo nu en dan langs de weg ziet liggen. Natuurlijk zijn er ook uitgestrekte velden met Pecan bomen maar ook die zijn nog in winterstand, kaal en zonder blaadjes, laat staan noten.

Waterproof en Waterproof

We stoppen in het plaatsje Waterproof waar we natuurlijk een foto maken. Onze  duikpakken dragen immers hetzelfde merk. In tegenstelling tot de duikpakken stelt het plaatsje Waterproof niet veel voor en na drie huizen en ontelbare landerijen ligt het al achter ons. Vidalia daarentegen is een grote stad met veel winkels. Deze laten we echter links liggen en we rijden naar de Mississippi. Daardoor rijden we tegen een leuke campground die zo mooi aan de Mississippi ligt dat we er blijven. De rest van de middag genieten we buiten van de warme zon en kijken naar de rivier. Het water staat erg hoog en er is slechts een speling van 7 feet voor het water de dijk overstroomt. Derhalve worden de grote duwboten, soms bestaande uit 42 schepen, wat tegengehouden. Het is een plezier deze snelstromende rivier aan je voorbij te zien stromen, 8 knopen stroming per uur is ook best snel. Nadat de zon bijna onder is draaien we nog wat wassen, geen overbodige luxe. Ook al hebben we voldoende schone kleding bij ons, een schoon bedje is niet te versmaden. Tot onze vreugde skypt Mike ons. Hij wil proberen of de nieuwe Ipad van Susan het goed doet en wij vinden het heerlijk even met hen te kletsen en de laatste nieuwtjes uit te wisselen. De avond vliegt wel om en om 10 uur gaan echt de oogjes toe. Zondag 15 maart bellen we voordat we weg gaan even naar mijn zusje Hannah, net teruggekeerd van een heerlijke ski vakantie in Italia.

“Huisje” in Natchez

Dan rijden we de Mississippi over naar het stadje Natchez, de voormalige hoofdstad van de staat Mississippi en bestaande uit vele oude panden. De temperatuur is opeens gestegen en voordat we een wandeling door het stadje gaan maken trekken we onze korte broeken aan. Dat is toch passender dan jeans als het 25 graden is en de zon volop schijnt. Vele van de panden worden nog steeds bewoond en een aantal eigenaren daarvan hebben hun huis opengesteld voor bezoekers. Het locale Visitor Center regelt de tickets en daarvoor kun je 1-3 huizen tegen betaling natuurlijk bezoeken.

Bewoners lopen in kleding van rond 1800

Het is plezierig door de straten te lopen van dit stadje. Je bent in een andere eeuw beland, zeker ook omdat vele mensen in klederdracht van rond het jaar 1800 lopen. Nadat we enkele huizen hebben bekeken, een bezoek gebracht hebben aan het National Cemetary en vanaf een hoog uitzichtspunt een laatste blik hebben geworpen op de onder ons stromende Mississippi verlaten we Natchez en rijden naar het zuiden. Om 3 uur komen we in Baton Rouge, Louisiana. Langs de dijk van de Mississippi, niet ver van het centrum, bevindt zich een paardenkamp waar op een weiland ook RV plaatsen zijn en waar we de rest van de middag in het zonnetje zitten. Het is ondanks een beetje wind, heerlijk buiten. De koude hebben we nu echt achter ons gelaten en het voelt aan als zomer. We kunnen nergens betalen dus dat zal tot morgen moeten wachten. Het is onbegrijpelijk dat op zo’n groot terrein zo weing mensen zijn. Waarschijnlijk is het hier alleen druk als er paardenwedstrijden zijn. Tot laat kunnen we buiten genieten van het heerlijke weer. Maandag 16 maart is er gelukkig wel iemand te vinden in het Equestrial Center. Tot onze grote verrassing staan we nog in het systeem dus gegevens hoeven we niet meer door te geven, alleen te betalen. In de inmiddels warme zon rijden we over binnenwegen naar New Orleans. Rond half een zijn we al bij Bayou Segnette State Park, waar veel plekken bezet zijn maar dat kan komen omdat het morgen St. Patrick’s Day is, een dag die hier gevierd wordt. We zoeken een mooi plekje, het verst van de toiletruimte verwijderd, waar ik al snel spijt van heb als blijkt dat naast de toiletruimte een laundry is waar je gratis gebruik van kunt maken. Dan is het inmiddels te laat om nog naar het plekje terug te keren vlak naast de wasgelegenheid (al ingenomen door iemand anders). Gelukkig hebben we morgen de fietsen nodig om naar New Orleans te fietsen dus haalt Dick ze nu al van de auto waardoor ik makkelijk met mijn wasgoed heen en weer kan fietsen naar de camper.

Great Egret in Bayou Seignette State Park

Als alles schoon en droog is, fietsen we ook nog wat rond om de omgeving te verkennen. Bayou Segnette State Park is een prachtig park met veel water, niet voor niets heet het “Bayou”. Als we terug zijn gaan we nog lekker in de zon zitten wat qua temperatuur erg goed kan want het is zeker 28 graden maar zodra de zon laag weg zakt komen de muggen. Niemand hoeft me ooit meer te vertellen dat de muggen in Alaska groot en ellendig zijn. Daar waren ze klein ten opzichte van deze nare ellendige steek- en bijtbeesten. Eigenlijk is buiten zitten, ook al is de temperatuur fantastisch, zeer onaangenaam. Noch mugspiraaltjes, noch opgespoten ant-muggen spul helpt tegen deze bijters,dus zitten we uiteindelijk toch binnen in de camper met alle ramen wagenwijd open en de horren omlaag en genieten van één van de eerste warme avonden in maanden. ’s Nachts koelt het niet echt af maar het is wel erg vochtig en als we  ’s ochtends de fiets pakken om naar het toiletgebouw te rijden, ja, we zitten echt helemaal aan het andere einde van de campground, blijkt het maar goed dat we plastic zakjes over ons zadel gebonden hebben. Na het ontbijt en even skypen met tante Ank rijden we weg. De afstand naar de ferry die ons over de Mississippi naar het French quarter in New Orleans brengt is toch wat groter dan we verwachten, ruim 20 kilometer. Maar we boffen wel want de ferry ligt aan deze kant (in Point Algiers) en nadat we aan boord zijn vaart deze over en kunnen we 10 minuten later bij het French Quarter uitstappen. Het is dan al bijna half 12 zodat we de parade van St. Patricks Day net missen. Het blijkt niet zo erg want de parade stond meer stil om ergens wat te drinken dan dat ze voortbewoog. Ach wij zien een gezellig groen gekleurde stad. Bijna iedereen loopt in het groen (de Ierse kleur) of heeft groene kettingen om en we steken met onze gele shirts wel erg af.

Straat orkesten zijn er altijd

Het is erg feestelijk om ons heen, de fel schijnende zon, de broeierige warmte, de groen geklede mensen en de overal aanwezige orkesten op straat. Zo stel je je de stad van de jazz muziek voor. Het is heel wat levendiger nu dan drie jaar geleden in januari. Lang dwalen we door de straatjes, drinken cappucino op een terrasje, zoeken vanzelfsprekend ook wat caches en komen daarbij langs het New Orleans “huisje Brangelina” , het schijnt dat Brad Pitt en Angelina Jolie hier regelmatig hun tijd hebben door gebracht. Van buiten ziet het er niet bijzonder uit, alleen de beveiligingscamera duiden op iets bijzonders. De overall rondrijdende koetsiers vertellen het verhaal aan hun gasten. Het blijkt echter een enorm ruim huis te zijn met enkele tientallen kamers waar de “kinderen” van het aar alle ruimte hadden.

De Muffuleta

Op een terras eten we een Muffuletta  (een grote platronde bol belegd met enorm veel vleeswaren) en zoeken waar mogelijk de schaduwplekjes in de stad want in de zon lopen, waar de temperatuur boven de 29 graden uitkomt zonder een zuchtje wind, is echt te warm. Om vijf uur pakken we de ferry terug en rijden weer aan de andere zijde van de Mississippi naar de campground.

Op het water vaart de Natchez, een toeristen “Stern Paddler” terug naar zijn ligplaats en nemen wij afscheid van New Orleans. Daar het warm blijft stoppen we wel onderweg om liters water in te slaan die we al snel ook weggedronken hebben en vlakvoor de ingang van het State Park pakken we bij een onooglijk uitziend maar wel druk bezocht stalletje een super lekkere milkshake. Heerlijk om even van de fiets te zijn en langs de kant van de weg te zitten op een boomstam.

Afscheid van New Orleans

We merken wel dat we niet meer gewend zijn om 44 km te fietsen. Want dat doen we vandaag  en tel daarbij de 7 km op die we lopen en jullie zullen begrijpen dat we ’s avonds weinig meer doen dan in een boekje lezen. Wel binnen want de enorme hoeveelheden steek- en bijtbeesten zijn over aktief als we eindelijk, na een schitterende zonsondergang over de Bayou’s gefotografeerd te hebben, terugkeren bij de campground.