Weer terug in Thailand
Net als voor iedere vakantie leg ik de stapeltjes vakantie kleding ruim te voren op het logeer bed om te voorkomen dat wij, eigenlijk bedoel ik Dick, die kleding nog gaat aantrekken. Eigenlijk had ik dat niet hoeven te doen want we hebben straks alleen zomerkleding bij ons en met temperaturen van rond de 10 graden is de zomer in Nederland nu toch echt voorbij. Het uitzoeken van de juiste kleding kost wat meer tijd. Nadat we de afgelopen anderhalf jaar alleen maar reizen hebben gemaakt met onze camper zullen we nu alles op onze rug mee moeten sjouwen waardoor er echt minder mee kan. Maar uiteindelijk, na pakken en herpakken, lukt het me voor ieder een acceptabele hoeveelheid kleding in de rugzak te krijgen en ook de gewichtslimiet van 13 kilo niet te overschrijden. Ik wil niet direct de tweede dag al wassen dus zes onderbroekjes (en bh’s), zes shirts, 1 lange broek en twee korte broeken zijn m.i. geen overbodige luxe.
Bepakt en bezakt in de trein
De tijd vliegt en voor we het beseffen is het woensdagavond en pakken we morgenmiddag de trein naar Schiphol. We vliegen donderdag pas om half tien dus ons vertrek is heel relaxed. Er kunnen ’s ochtends zelfs nog twee wassen gedraaid worden waarmee alleen de kleding die we vandaag nog aan hebben in de wasmand achterblijft. Het is windstil en droog, blaadjes liggen nog niet op het spoor en ijs is in de verste verte niet te ontdekken dus onze treinreis verloopt voorspoedig en we hadden de trein geen 4 uur tevoren hoeven te nemen. Ondanks het feit dat we 3 ½ uur voor vertrek arriveren kunnen we direct inchecken. Dick heeft gisteravond uiteindelijk, na bijna een half uur modderen, de Chinese site van Eva Air zover gekregen dat er boarding passen vrijkwamen wat als voordeel heeft dat we niet in een rij hoeven te staan en direct kunnen doorlopen om onze rugzakken te droppen. Slechts enig tijdsverlies ontstaat omdat ik zo nodig de airmiles wil laten bijschrijven op de Eva card. Maar snel daarna kunnen we dan toch lekker aan een home made burger in het Schiphol restaurant. Daar we de gehele dag nog niet hebben gegeten smaakt deze prima en het doodt de tijd van wachten. Nu ja wachten, alles gaat gesmeerd want even nadat we bij de gate aankomen kunnen we doorlopen, plaatsnemen in de wachtkamer en niet veel later aan boord gaan van ons vliegtuig.
Een heerlijke "Home made " burger
We hebben prettige stoelen en een magere Duitse buurman, alles dus om er een goede reis van te maken. Het is opvallend hoe veel beenruimte Eva Air heeft, bijna net zoveel als de comfort klasse van de KLM .Wel duurt het erg lang voor we wat te drinken krijgen maar de leuke film van Ice Age vergoed veel. Na het eten kijken we nog even onze film af en dan maken we ons klaar voor de nacht. Al is het heerlijk pas laat in de avond te vertrekken, het betekent wel dat je niet eerder dan half een kunt gaan slapen (of je moet het eten overslaan). Toch slapen we veel en goed. Even worden we wakker als de zon opkomt en vol verwondering kijken we naar het woeste rotslandschap van de Zijderoute wat zich in de opkomende zonnestralen koestert. Doch de slaap overmant ons weer en pas twee uur voor aankomst, bij het serveren van het ontbijt, worden we pas weer wakker. De afstand naar Bangkok is niet meer zover en om twee uur (een half uur te vroeg) landen we op Suvarnabhumi Airport. Er staan lange rijen voor de douane dus als we uiteindelijk bij de bagage band aankomen liggen onze rugzakken, (door hun knalgele overzakken goed zichtbaar) reeds naast de band en dus kunnen we meteen doorlopen naar de douane.
Het is even zoeken maar uiteindelijk vinden we de skytrain die ons naar de city brengt en om half vijf lopen we Soi Kasem San 1 in op zoek naar een guesthouse. Helaas heeft ons favoriete guesthouse White Lodge geen plek meer maar bij A One Inn aan de overkant is nog wel een kamer. We hebben geen zin om verder te zoeken dus besluiten we hier te blijven. Aan de twee eenpersoonsbedden is niets op te merken maar de badruimte, eigenlijk meer een uitgebouwde kast, is erg klein en er blijkt zo aan het einde van de middag ook geen warm water meer te zijn. Met temperaturen van rond de 34 graden, de warmte slaat gewoon op je neer, is dat gelukkig geen probleem, maar de in deze badkast rondwandelende kakkerlak, die zich maar niet terug laat duwen in de afvoer, is toch wat minder. Uiteindelijk wint de behoefte om me lekker te wassen het van de afschuw over dit monster en met het moment dat ik naar voren stap in het miezerstraaltje van de douchekop, verdwijnt het harige monster achter de WC pot. Probleem opgelost.
In het MBK center kun je uren dwalen
Even later lopen we schoongepoetst en met frisse kleding door de straten en winkels van het grote Siam winkelcenter. Ondanks het feit dat er twee jaar verstreken zijn sinds we hier waren, is er weinig veranderd. We dwalen door de grote en imposante warenhuizen en genieten. Rond half negen komen we terug bij ons guesthouse en eten we heerlijk bij een restaurantje er schuin tegenover. Zowel het Thaise eten als het bier laat zich goed smaken en wanneer we tegen half 11 terug zijn op onze kamer vallen we alleen al bij het zien van onze bedden, in een diepe droomloze slaap. Zaterdag 10 november staan we om 7 uur op, laten ons het ontbijtbuffet bij A One Inn goed smaken en lopen dan naar White Lodge. Er is inmiddels een kamer vrijgekomen die mij wel bevalt. Het is een ruime doorzonkamer op het dak met veel licht en een grote badkamer met (naar later blijkt) soms warm water. Alhoewel het lijkt of de matras wat ingezakt is, kijk ik daar verder niet naar wat ik ’s nachts wanneer we voortdurend tegen elkaar aanrollen toch een wat minder prettig punt vind. Nadat de kamer op zijn Thais is schoongemaakt en onze rugzakken zijn verhuisd, lopen we Bangkok in. Na alle winkels van gisteren willen we toch ook hier wat caches gaan zoeken. Door de vele hoge gebouwen, de overal hangende kabels en de in de lucht rijdende skytrain, blijkt het niet altijd even eenvoudig de juiste plek te bepalen, iets waar ik in New York ook best wel last van had. En als je dan eindelijk, soms met behulp van een foto de juiste plek hebt gelocaliseerd is het bijzonder moeilijk om de cache tevoorschijn te halen. Regelmatig staan de passerende Thai stil om naar ons te kijken. We gedragen ons dan ook niet als gewone toeristen, blijven lang stilstaan op plekken waar niets is en kijken veelvuldig om ons heen en naar de achterkant van voorwerpen. Maar uiteindelijk lukt het ons toch al rondlopende langs de “Klonghs” (kanalen waarop zeer snel varende “stadsboten” verschillende routes afleggen) een drietal caches te vinden en te loggen.
Snelle "Stadsboten" in de Klonghs
Daarmee is het wel welletjes geweest want door het rondlopen in de bloedhitte (het is wat bewolkt maar zeker 35 graden en windstil) zijn we hard toe aan verkoeling en eigenlijk is die alleen in de grote warenhuizen te vinden. We vinden het gelukkig beiden leuk om in grote warenhuizen rond te kijken en daarbij heb ik eigenlijk een nieuw paar sportschoenen nodig dus er is een doel. Helaas slagen we er niet in een juiste aankoop te doen maar wel genieten we van het rondneuzen in de mooie en grote warenhuizen Na enkele uren zijn we voldoende afgekoeld om ons weer de buitenwereld in te wagen. Het is niet ver naar ons voormalige guesthouse A One Inn, waar we twee uur internet hebben gekocht en dus kunnen we de mail lezen wat mailtjes beantwoorden en onze caches loggen. In eens is het vier uur en dus tijd om in de buurt een goede massage te zoeken. Vorige jaren zijn we er nooit toe gekomen om ons in Bangkok te laten masseren, dus nu moet het er maar eens van komen. Vlak achter het guesthouse vinden we een massage salon waar we even later zeer stevig onder handen worden genomen. Thaise massage is redelijk hardhandig en niet iets om bij weg te dommelen. Na een uur knijpen, kneden, draaien en drukken voelen we ons als herboren (ons bloed stroomt immers weer naar behoren ) en lopen we de inmiddels donkere Bangkok nacht weer in,terug naar ons guesthouse. Nu ja, het Thais restaurant onder ons guesthouse waar we opnieuw een verrukkelijke maaltijd bereid krijgen.
De warme tropennacht (het blijft gewoon warm en meer dan 2 graden koelt het niet af) maakt wel slaperig want voor tienen slapen we al. In de nacht van zaterdag op zondag worden we regelmatig wakker vanwege de slechte matras met als gevolg dat we vroeg in de ochtend pas in een diepe slaap terecht komen en daardoor eerst om 9 uur ontwaken. Gelukkig hebben we voor vandaag geen afspraken gemaakt. Daar onze wekker kuren vertoont, (niet echt bevorderlijk als je regelmatig vroeg uit de veren moet om je bus of trein te kunnen halen), is onze eerste gang na het ontbijt naar het MBK center. Even zoeken waar we moeten zijn maar al snel zijn we in het bezit van een mooie inklapbare wekker.
We willen vandaag uitzoeken hoe je het beste bij het Thonburi railstation kunt komen, een oud stationnetje aan de westzijde van Bangkok vanwaar een boemeltreintje naar Kanchanaburi vertrekt, de plaats die beroemd is geworden door de Bridge on the River Kwai. Ik heb de route maar half uitgedokterd en verder dan een paar stations met de skytrain en een boot over de Chao Phraya River ben ik niet gekomen. Doordat we zien dat vlakbij de aanlegpier van de boot een cache verstopt is die bewaakt wordt door pretty Thai girls in uniform willen we daar eerst gaan kijken en dus lopen we even later door de hitte welke in de kleine en smalle straatjes hangt (allemaal doodlopend tegen de Chao Phraya River) van dit deel van Bangkok. Doch uiteindelijk ontdekken we de Thai girls in uniform en even later, (aangewezen door de Girls) ook de cache. We loggen de cache en wisselen trackables uit aangestaard door de Girls die maar weinig van deze game snappen. Na dit leuke intermezzo lopen we verder totdat we eindelijk bij andere pier arriveren vanwaar we even later de boot pakken naar Thonburi.
Ook wassen gebeurt in de Chao Phraya
Het blijft een belevenis om je met een boot te verplaatsen over deze grote levensader van Bangkok waar het water, door de vele boten die er varen, woest kolkt. Het is er ook erg aangenaam en met spijt in het hart nemen we na een klein half uurtje afscheid van de rivier om ons weer in de hitte van de grote stad te storten. Het kost wat moeite om op onze bestemming te arriveren, mensen kijken ons verwezen aan als we de weg vragen en “tsjoek tsjoek tsjoek” wordt ook niet echt begrepen. Maar uiteindelijk lopen we langs rails die ons onvermijdelijk naar Thonburi station zullen brengen. De sfeer van reizen hangt altijd op een treinstation dus al snel besluiten we om morgen vroeg het boemeltreintje naar Kanchanaburi te pakken in plaats van de bus. Na nog een groet naar de stationschef en het meepakken van een op het perron verborgen cache lopen we weer richting Chao Phraya River waar we na een vermoeiende wandeling aankomen en verfrist worden door een harde wind. De lucht is betrokken en het lijkt erop dat er een stortbui aankomt. Gelukkig houden we het de gehele weg naar huis droog en ook de rest van de avond blijft de regen gelukkig uit.Terug bij ons guesthouse frissen we ons een beetje op en lopen dan naar een ander massagehuis waar we ons lijf weer onderhanden laten nemen. Ditmaal vind ik de massage beter (wordt op de noord Thaise manier uitgevoerd) en ik herken de verschillende standjes van mijn eigen massage-cursussen. Als de massage erop zit en onze spieren weer als gemangeld aanvoelen, is de donkere nacht al over Bangkok gevallen en zetten we koers (het is slechts 50 meter) naar ons guesthouse en onderliggend toprestaurant. Na afloop van een weer voortreffelijke maaltijd lopen we nog even naar de 7-Eleven om wat voor het ontbijt van morgenochtend in te slaan want als we hier morgen om 6 uur vertrekken is er nog weinig leven te bespeuren. Dat laatste klopt want zelfs de bestelde taxi is in geen velden of wegen te ontdekken als we maandagmorgen om 6 uur buiten lopen. Dankzij de hulp van de eigenaar van ons guesthouse stopt er al snel een taxi en kunnen we ons naar het station laten rijden. En dat voor maar 200 baht , 100 baht (ca. 2,50 euro) minder dan we oorspronkelijk hadden moeten betalen. Het lijkt alsof iedereen nog slaapt want we leggen de afstand naar de andere kant van de rivier in minder dan 20 minuten af en zijn dus veel te vroeg op het station. Ach nu kunnen we lekker rustig ontbijten en ook nog wat fruit en koffie halen op de markt tegenover het station.
Het vertreksein wordt gegeven.
Uiteindelijk vertrekt ons boemeltje rond half 8. Eerst is het nog mooi weer (wel aangenaam als je een trein zonder ramen hebt) maar na enige tijd, we hebben onze dunne jacks al aangetrokken om het wat warmer te krijgen, barst een enorme regenbui los. Iedereen haast zich om de ramen omhoog te trekken maar vaak kan dat niet vanwege een defect in het mechanisme. Gelukkig bezit ieder raam ook blinderingslatten. Deze geven weliswaar wat bescherming tegen de regen maar voorkomen niet (ook omdat het hard is gaan waaien) dat er toch wat regen de trein binnenkomt. Behalve wij en nog wat loslopende toeristen trekt niemand van de Thai zich daar wat van aan. Wel zie ik jaloerse blikken werpen om onze dunne jackjes die in ieder geval wat warmte vasthouden. De temperatuur is namelijk van 32 naar 20 graden gedaald. Ik kan me niet herinneren dat ik het ooit zo koud heb gehad in de tropen.
Ramen en luiken dicht, jacks aan
De treinreis duurt eindeloos en de gestage cadans van onze boemel wiegt ons beiden soms en in een korte diepe slaap. Als we wakker worden blijken we Kanchanaburi al bijna genaderd te hebben. De stromende regen is opgehouden en de miezer die er nog valt weerhoudt ons niet om lopende het backpackers district in te lopen op zoek naar een slaapplaats. Een achteropkomende motortaxi biedt aan ons gratis naar een guesthouse te rijden, een aanbod dat we niet kunnen afslaan dus rijden we even later onder een afdakje naar Pong Phen Guesthouse. Mocht dit niets zijn dan zitten we in ieder geval dichter in de buurt van andere guesthouses. Door onze gemotoriseerde lift lopen we wat voor op andere treinreizigers en kunnen we uiteindelijk kiezen uit een paar kamers. Een met een groot balcon wint het en de prijs van 650 baht (ongeveer 16,50 euro) is zeker niet slecht. We blijken ook gratis wifi te hebben zodat we, als we ons ingecheckt en wat gegeten hebben, heerlijk op ons balconnetje nestelen om te lezen, mail te checken en met tante Ank te skypen. Wat zijn we blij dat we onze hoodies bij ons hebben. Die komen bij de heersende temperaturen die de 18 graden niet ontstijgen, echt goed van pas. Het blijft de gehele middag regenen en onweren en pas tegen de avond wordt het droog. Niet warmer dus ook ‘s avonds als we door de straten van het stadje lopen is een hoodie geen overbodige luxe.
Dinsdagmorgen 13 november schijnt de zon gelukkig weer volop en is de temperatuur als vanouds 33 graden. We ontbijten lekker in de schaduw en gaan dan op weg naar het busstation om uit te zoeken of we morgen op eigen houtje de Erawan watervallen kunnen bezoeken. De afstand naar het busstation is net wat te groot om te lopen dus pakken we een motortaxi en met wat afdingen lukt het om voor 50 baht weggebracht te worden. We noteren de vertrektijden en lopen dan in de nauwe straatjes rondom het busstation. Ergens (bij een Zweedse Falang ( falang is het Thaise woord voor vreemdeling) bevindt zich een cache. En ja hoor, even later vinden we onder een wapperende Zweedse vlag een klein plastic doosje. We raken aan de praat met de eigenaar en onder het drinken van een glaasje koud water wisselen we ervaringen uit.
Thaise familie aan de was
Gezellig hoor dat cachen. Normaal zouden we hier nooit terecht zijn gekomen. Na een klein uurtje lopen we verder door de wijk, maken hier en daar praatjes en bewonderen bij een trotse Thaise moeder en grootmoeder een nog zeer jonge baby. Pas tegen het middaguur lopen we verder door de straten van het echte, niet toeristische deel van Kanchanaburi, vinden een goede kaart van Thailand en een prachtig (geel) shirt voor Dick. Natuurlijk kijken we ook rond in de vele winkeltjes en staren naar de leuke paspoppen.
De "paspoppen" parade
Uiteindelijk arriveren we bij het oorlogskerkhof dat vanwege de vele regen niet toegankelijk is dus lopen we verder naar de beroemde Bridge on the River Kwai. In de heersende warmte is het best wel een eindje lopen vanaf het busstation (4-5 km) maar door onderbrekingen van winkelen, rondkijken en wat drinken lijkt het korter en uiteindelijk zien we de River Kwai en zijn beroemde brug. We wandelen de brug over, kijken wat rond bij de vele aanwezige souvenirstalletjes en lopen dan weer op ons gemakje terug naar ons guesthouse. Daar gaan we lekker op ons terrasje wat lezen en ik moet uiteraard verder schrijven aan mijn stukje voor de website.We hebben gewoon geen tijd (en geen zin) om nog het zwembad in te duiken, alhoewel het er wel uitnodigend bij ligt. Ach morgen als we naar de vele watervallen klauteren in Erawan National Park zullen we in een van de vele poelen wel een verfrissende duik nemen. Om 6 uur kan ik mijn schone was ophalen. Tot mijn opluchting is alle kleding schoon maar ook compleet teruggekomen. Voor de twee euro die ik ervoor moet betalen kan ik zelf niet gaan wassen. Tegen half 8 gaan we lekker eten in het restaurant van ons guesthouse. In tegenstelling tot gisteren zit het bijna helemaal vol en dat blijkt niet voor niks want het eten is heerlijk en met een vol maagje gaan we na het eten terug naar onze kamer waar we nog enige uren lekker op ons balconnetje lezen en schrijven.
Door de warmte zijn we later naar bed gegaan dan de bedoeling was en de wekker (ja, hij
De bus naar de Erawan watervallen
doet het prima) wekt ons dinsdag 14 november dan ook uit een diepe slaap. Ik heb me verrekend in de tijd die we nodig hebben om te wassen en te ontbijten en dus staan we om kwart over acht al bij het busstation. We zullen nog even geduld moeten hebben want de local bus naar Erawan vertrekt pas om 09.10 uur. Ach er is altijd veel te zien rondom een Aziatisch busstation en we kunnen nu ook een goed plekje in de bus zoeken. Alle stoelen hebben namelijk niet dezelfde beenruimte en het maakt dus echt uit waar je zit. Zodra we de keus gemaakt hebben leggen we onze daypack erop en gaan buiten lekker met anderen praten. De tijd gaat zo sneller en precies op het afgesproken moment vertrekken we. Ondanks het feit dat deze bus geen airco heeft is het niet warm want alle ramen staan open en er is derhalve een goede luchtcirculatie. Na anderhalf uur arriveren we bij Erawan National Park waar we eerst kaartjes kopen en dan aan onze wandeling beginnen die naar zeven boven elkaar liggende watervallen voert. Bij de eerste drie watervallen is er nog een behoorlijk pad maar daarna moeten we klimmen en klauteren en soms door beekjes waden of over omgevallen bomen kruipen om bij weer een hoger liggende waterval te kunnen komen. Het is best wel inspannend maar omdat we stug doorklimmen lukt het ons de 7e waterval en tegelijkertijd de hoogste toch te bereiken. Hier vlakbij zou een cache liggen. Wel aan de andere kant van het water dus ik trek mijn zwempak aan en waad over de glibberige rotsen naar de overkant. Wel stom dat ik geen schoenen heb meegenomen want dat betekent dat ik op blote voeten een rotsachtige helling moet opklimmen. Het lukt wel en steeds dichter nader ik de cache maar er vlakbij aangekomen blijkt er toch geen cache te vinden en onverrichterzake klim ik terug de helling af naar de overkant van de rivier waar Dick op me wacht. Doordat hij last heeft van zijn knie is hij toch maar niet meegegaan. Het was een leuke poging en ik heb ontdekt dat ik in staat ben op blote voeten door een oerwoud en over rotsen te klauteren maar behalve enkele bloederige
Nu alleen maar een foto
schrammen op armen, benen en voeten heeft het geen resultaat gehad. Tijdens de terugweg komen we nog wat kleine in het wild levende aapjes tegen waarvoor ik nadat ik keer ben gebeten nu wel wat ontzag heb en genoegen neem met een paar foto’s in plaats van het gebruikelijke aaien.
Daar het al over tweeen is en de laatste locale bus om vier uur vertrekt besluiten we om terug te gaan en niet in een van de vele poelen onder de watervalletjes te zwemmen. We dalen voorzichtig weer af langs de glibberige boomstammen en rotsblokken die de weg naar boven markeren. Het valt mee en we dalen sneller dan verwacht dus zijn we ruim op tijd beneden en moeten we zelfs nog wachten tot de bus eindelijk vertrekt. Een deel van de terugreis brengen we (Tita) slapend door (warmte gecombineerd met vermoeidheid) maar als we Kanchanaburi naderen zijn we beiden klaar wakker. We willen eerder de bus verlaten om zo niet met een taxi terug te moeten rijden naar ons guesthouse. Als we de bus chauffeur zover hebben gekregen dat hij langs de kant van de weg stopt blijken we iets te ver te zijn maar na zo’n 15 minuten wandelen arriveren we net voor de duisternis invalt bij Pong Phen Guesthouse. Het biertje wat we even later drinken op ons balcon smaakt werkelijk voortreffelijk.