De ARTO nog bij de dealer
Weer terug naar Thailand
Eigenlijk zijn we helemaal niet bezig met onze reis naar Thailand. Er zijn immers veel belangrijker dingen. Tante Ank viert haar 91e verjaardag en we krijgen op Halloween onze nieuwe Arto camper, van Niessmann Bischoff. Nu ja, niet nieuw uit de fabriek, maar 4 jaar oud, met een zwaardere motor een groene milieu sticker en nog geen 24.000 km op te teller. Natuurlijk willen we er nog even mee weg. Veel tijd is er niet maar 2 nachten kunnen we er nog in slapen, genoeg om te weten dat we weer een schitterend tweede huis hebben.
Gelukkig heb ik me wel eerder bezig gehouden met de eventueel te volgen route door Thailand en Laos . Maar dat was net na het boeken van onze vlucht eind april, dus erg veel staat me er niet van bij. Het was slechts een grove planning om te kijken of we dat wat we wilden zien ook zouden kunnen halen. Ik weet niet eens of Dick dit wel een goede route vindt om te volgen. Maar tijd om iets anders te verzinnen is er niet dus print ik de opgestelde route uit, gooi onze kleren in twee tassen, breng nog een gezellige dag met tante Ank door in Amstelveen, zeg Danielle gedag en laat Dick alle laders en electronische apparatuur bij elkaar zoeken. En dan is het 5 november 2015.
Ik wist het niet meer maar onze vlucht vertrekt pas vanavond. Dus kunnen we lekker uitslapen, kan ik nog alles wassen, ons bed schoon dekken, een paar uur strijken en ook nog schoonmaken en dan nog ben ik voor vijf uur klaar en moet nog wachten voor we uiteindelijk de trein naar Schiphol kunnen pakken. Daar arriveren we natuurlijk veel te vroeg. Met ons hebben vele anderen bedacht dat ze vroeg op het vliegveld moeten zijn want er staat al een enorme rij voor de incheckbalies. Maar uiteindelijk kunnen we 3 uur tevoren onze instapkaarten verkrijgen, nog een lekker broodje eten en dan na nog wat wachten kunnen we boarden. Het vliegtuig zit helemaal vol maar we hebben een rustige aziaat naast ons en fijne plekken. Ik snap niet zoveel van het inflight system wat weer net anders is dan in andere vliegtuigen dus al snel nadat we eten hebben gekregen, het loopt dan inmiddels al tegen 12 uur, val ik in slaap. Als ik zo nu en dan wakker wordt om iets te drinken te halen hoor ik aan het geknor naast me dat Dick ook diep in slaap is. Op een van mijn nachtelijke escapades op zoek naar drinken verstaan de stewardessen klaarblijkelijk niet goed wat ik wil drinken. Edoch als ik er een slok van neem verbrand mijn slokdarm bijna. Ik heb wodka gekregen in plaats van water en ik heb wel 3 volle glazen water nodig om de brand uit mijn lichaaam te halen. Wodka is duidelijk niet mijn drank. Uiteindelijk gaat het cabine weer licht aan, krijgen we een heerlijk ontbijt en na nog twee uur vliegen landen we op Bangkok. De rij voor de douane is lang maar als we eindelijk in het bezit zijn van een visum voor 4 weken, kunnen we al direct onze tassen pakken en naar de Rail link lopen die ons in de stad brengt. In Phaya Thai, het eindstation van de Rail link kunnen we direct de skytrain naar National Stadium pakken en even later staan we voor White Lodge, ons favoriete guesthouse in Bangkok.
Biertje bij White Lodge
Er blijkt ondanks het feit dat het al 4 uur in de middag is, toch een kamer beschikbaar en al snel zitten we buiten op het terras aan een koud biertje, te genieten van het einde van de dag. Na ook nog een heerlijke maaltijd bij Piscus, een onooglijke restaurantje met voortreffelijk eten aan de overkant, duiken we al snel ons bed in. Veel zin om nog in de omgeving rond te lopen hebben we niet. Wat direct opvalt als we de volgende ochtend aan het ontbijt zitten bij weer een ander eettentje is dat het erg stil overal is. Er zijn practisch geen westerse toeristen en er loopt een enkele aziaat rond. Toch nog de gevolgen van de bom aanslag bij de Erawan tempel (niet ver hier vandaan) enkele maanden geleden? Overal waar we lopen is het stiller dan anders. Zelfs in de luxe warenhuizen bij Siam zijn minder mensen te bekennen. We zoeken een weg met openbaar vervoer naar het busstation waar we na toch nog 4 km wandelen en heel veel vragen (mensen spreken alleen Thai en wijzen een richting) uiteindelijk toch arriveren. Een buskaartje naar Mae Sot is gelukkig snel gekocht en uiteindelijk arriveren we met openbaar vervoer bij de Chao Praya, de grote river die dwars door Bangkok stroomt. Bij de instaphalte van de boten is het erg druk, overal staan enorme rijen. Het lijkt wel of iedereen in Bangkok vandaag een boottocht wil maken. Gelukkig staan de meesten in de rij voor de toeristenboten en gaan wij aan boord van de vele malen goedkopere boten met een oranje vlag. Die zijn aanzienlijk rustiger en we weten dan ook een heerlijk zitplaatsje te vinden. Dat laatste is wel prettig want we varen helemaal tot het eindpunt Nonthaburi wat anderhalf uur varen is. Genietend van het drukke verkeer op de Chao Praya arriveren we daar uiteindelijk. Het is hier een drukte van belang want er zijn races met longtail boten.
Longboat races
Heel veel roeiers in een lange smalle boot peddelen als bezetenen en het is een spectaculair gezicht om de boten het tegen elkaar te zien opnemen. Natuurlijk drinken en eten we wat op een terrasje voor we de lange reis terug hervatten en net voor het gaat schemeren arriveren we weer in ons guesthouse. We hebben best wel weer wat kilometers in de benen maar desondanks lopen we natuurlijk nog even door de warenhuizen aan de overkant. Niet dat ik nu wat wil kopen (dat moet de hele vakantie meegesjouwd worden) maar je wilt in een andere stad gewoon winkelen. Tegen 7 uur heeft Dick er genoeg van en zitten we op het terras van ons restaurantje waar we opnieuw heerlijk eten voor we ons bed induiken. Zondag 8 november gaat de wekker om 6 uur. Het wordt gelukkig al licht en als we een half uur later afscheid nemen van White Lodge is er geen schemer meer te bekennen. Met skytrain en bus begeven we ons naar het busstation waar we na een lekker ontbijt van tosties met koffie de bus inkunnen. Omdat we gisteren al een kaartje hebben gekocht hebben we onze plaatsen kunnen uitzoeken en dus zitten we helemaal voorin en hebben een schitterend zicht op het landschap waar we doorheen rijden. Helaas blijft het niet droog en regelmatig rijden we door zware regenbuien maar telkenmale klaart het weer op en mogen we de zon weer begroeten.
Om half zes arriveren we na een busreis van 8 uur, waarvan de laatste twee uur dwars door de bergen, in Mae Sot. Het eerste adres uit de Lonely Planet wat we met de tuktuk aandoen blijkt een schitterende kamer te hebben en ook nog eens heel goed betaalbaar dus al snel zitten we buiten op ons terrasje te genieten van de invallende avond. Een voorbijkomende vaste klant adviseert ons een goed restaurantje. Het is een stukje lopen maar dan heb je ook een meer dan voortreffelijke maaltijd.
- Achter de concertines ligt Myan Mar
De volgende ochtend pakken we na ons ontbijt een “Sorng-taa-ou” een pick-up truck met laadbak waar een smal bankje in staat, naar de border. Daar moet een levendige markt zijn met allerlei Birmaanse producten en kleurrijke mensen. Aangekomen blijkt er weinig markt. Wel een idyllische grensrivier met strandjes, afgezet met concertines en bewaakt door gewapende Thaise Border patrol. Op de hellingen van de rivier achter de concertines (prikkeldraad met scheermesjes) bevinden zich armoedige hutjes vanwaar het een komen en gaan is van Birmese vluchtelingen die vanachter deze barrieres hun producten aan de man brengen, voornamelijk whiskey, sigaretten en viagra-pillen. Er blijkt wel een onderscheid tussen de bevolkingsgroepen.
Gele cirkels op de wangen
De Birmese mannen lijken meer op Indiers en de vrouwen hebben rondere gezichten die allemaal beschilderd zijn met geel poeder en natuurlijk loopt iedereen man en vrouw in een sarong. Met uitzondering van het meest westelijke punt van Thailand is hier verder weinig te beleven dus na nog een drankje, het is immers zeker 36 graden en drinken moet, pakken we een Sorng-taa-ou terug naar het stadje. De laatste 2 km lopen we terug omdat we eerst bij het busstation een kaartje kopen voor de rit morgen naar Mae Sariang. Er is hier immers verder weinig te beleven. Het deel van de middag dat nog over is besteden we aan rondlopen door het stadje, drinken we wat op een terrasje en en kijken naar de vele NGO’s (vrijwilligers vanuit verschillende organisaties) die hier rondlopen om iets voor de enorme aantallen Birmese vluchtelingen (er zitten er hier duizenden) te doen. In tegenstelling tot elders in Azie vertrekt onze bus de volgende ochtend pas om 8.20 uur van het busstation zodat we niet zo idioot vroeg op hoeven te staan.
Vluchtelingenkamp tegen de bergen
We kopen wat eten op het busstation en dan blijkt dat de bus wederom een sorng-taa-ou is. Niet echt het ideale vervoermiddel als je door de bergen en over onverharde wegen trekt. Maar er is geen andere mogelijkheid dus stappen we in en zetten ons op de smalle harde bankjes in de open laadbak van de pickup. We boffen wel dat er niet veel andere passagiers zijn. Zo nu en dan tijdens de reis stapt er een boer in of een paar vrouwen die inkopen op de markt hebben gedaan maar dat is telkens voor een klein stukje en al snel zitten we weer alleen. De weg kronkelt zich steeds verder de bergen in en wordt helaas ook onverhard. Ondanks het feit dat ik mijn goed afsluitende zonnebril op heb komt er toch overal zand en stof in mijn ogen. Niet echt aangenaam als je lenzen draagt. Maar alles went, ook stof happen. Regelmatig zien we langs de weg de enorme vluchtelingen kampen achter prikkeldraad en moeten we stoppen bij wegversperringen van de Thaise Border patrol.
Regelmatig grens controles, maar niet voor ons
Daar gaan we ook regelmatig mee op de foto want wij zijn niet het doelwit van hun naspeuringen en de aanwezigheid van westerlingen in deze regio blijft apart. Uiteindelijk na opnieuw enkele steile afdalingen en klimmetjes komen we onder het stof in Mae Sariang aan. We worden door de bestuurder bij het door ons gekozen guesthouse afgezet. Daar blijkt niemand aanwezig maar een guesthouse iets verderop heeft wel plek, een grote, ruime kamer met uitzicht op de rivier en een heerlijke patio om buiten te zitten.
Uitzicht Mae Sariang op Myan Mar
Terwijl we genieten van het uitzicht wordt het langzaam donker en na even wat gegeten te hebben wat niet echt bijzonder is en heel weinig duiken we ons bed in. Een bed dat meer op een plank lijkt en een kussen zo opgestopt dat je er echt niet je hoofd op kunt leggen. Dick verzoekt me dringend om me in het vervolg op de kwaliteit van bed en kussen te storten in plaats van me te laten verblinden door uitzicht, licht en ruimte.
Het is een korte nacht want om 5.15 uur gaat de wekker al af. Het is nog donker buiten en natuurlijk omdat het slechts 5 minuten lopen is naar het busstation zijn we daar veel te vroeg. Ach het geeft ons de gelegenheid om even wat te eten. Daar we dachten dat op dit tijdstip van de dag de 7-eleven nog dicht zou zijn hebben we gisteren al ontbijt ingredienten gehaald dus Dick eet half gesmolten kaas op mini broodjes en ik heb cake. Liever had ik de warme worst kaas toast gehad van de 7-eleven maar dan komt de cake nooit meer op. Gelukkig rijdt hier alles op tijd dus na even wachten kunnen we de minivan instappen. Er zijn niet veel anderen die naar Mae Hong Son wilen dus we hebben veel plek in het busje en we kronkelen de bergen in. Wat een haarspeld bochten. Ik geloof dat vanaf Mae Sariang er 1892 scherpe bochten volgen tot Chiang Mai. In Mae Hong Son pakken we de tuktuk naar een guesthouse. Ze zijn niet dat wat ik me ervan voorstel en pas het vierde guesthouse voldoet aan onze verwachtingen. Er is weliswaar geen aircon maar een fan maar buiten staat wel een bankje waar we lekker kunnen zitten. Nadat we de spullen in de kamer gelegd hebben lopen we het dorpje in want er moeten kaarten worden gepost. Het postkantoor is snel gevonden maar de postzegels blijken het probleem. Ach over een uur komt de beambte die wel bij de postzegels kan dus als we betalen dan worden die er later opgeplakt. Omdat ik dat toch niet echt vertrouw loop ik twee uur later nog even langs en vraag of de kaarten alsnog gepost zijn. Het wordt een zoektocht dwars door het postkantoor maar uiteindelijk worden uit een uitgaande postzak al onze kaarten geshowed volbeplakt met postzegels. Ik wordt meewarig aangekeken en zal niet meer zo gauw de woorden van een Thaise beambte in twijfel trekken. Pas eind van de middag zijn we terug bij het meertje waar niet zover vandaan ons guesthouse ligt. Het is er heerlijk toeven en we bewonderen het uitzicht op het aan het meer gelegen tempelcomplex wat nu beschenen door de avondzon nog mooier tot zijn recht komt. Het blijft warm zelfs nu de schemer bijna in valt is het nog 33 graden. Nadat we ons een beetje opgefrist hebben lopen we terug het stadje in om een heerlijk plekje op het terras van een restaurant te vinden. Voor ons bevindt zich de “nightmarket” en het is heerlijk om hier te zitten en de rondslenterende mensen, meest Aziaten, te bekijken.
Mae Hong Son tempel bij nacht
Na het eten lopen we natuurlijk nog even over de nightmarket voor we uitgeput ons bed induiken. We zijn duidelijk niet meer gewend aan de warmte. Pas om 7 uur komt een tuktuk ons op donderdag 12 november halen. We hebben geen kaartje meer gekocht en willen derhalve bijtijds op het busstation zijn. Helaas is de minivan naar Chiang Mai van 8 uur al uitverkocht maar er zijn nog twee plekken beschikbaar op de achterbank voor een latere minivan die we maar nemen. Het is erg dringen in de bus omdat hij helemaal vol is en daarbij hebben de beide moeders die links en rechts naast ons zitten ook nog eens ieder een kind bij zich. Ik heb nooit geweten dat een hoofd van een slapend kind aanvoelt als een loden bal maar kom daar al snel achter als we ons de bergen instorten. Zoals altijd rijdt de chauffeur als een bezetene en moeten gewoon alle voor ons rijdende auto’s gepasseerd worden en dat op onoverzichtelijke bergpassen en in onverharde haarspelt bochten. Maar na een bloedstollende en zeer ongemakkelijke rit rijden we na 6 uur kronkelende bochten, in stromende regen, toch echt Chiang Mai binnen. We waren oorspronkelijk van plan om nog een nacht in Pai over te blijven maar dat stadje is uitgeroepen tot party-stad en zit vol met jonge feestende toeristen en dus zijn we blij direct doorgereden te zijn tot Chiang Mai. Vanaf het busstation hebben we snel een sorng-taa-ou naar Top North Guesthouse.
Zwembad Top North Guesthouse
Tot onze verbazing zijn er om 4 uur in de middag nog gewoon verschillende kamers vrij. En omdat we regelmaig terugkerende klanten hier zijn krijgen we de kamer ook nog eens voor slechts 500 baht, ca. € 12.50. Niet veel voor een enorme kamer met airco, balkon en zwembad. De eerstkomende dagen zullen we hier lekker verblijven. Even een rustmomentje na de week rondtrekken door de bergen van Thailand. De volgende dagen voeren we weinig uit, het is meer relaxen en natuurlijk caches zoeken. Het betekent wel dat we iedere dag veel (gemiddeld 9 km per dag) rondlopen in de warmte, gevolgd door een verkoelende duik in het zwembad en een heerlijke maaltijd op een terrasje als de nacht is ingevallen. Helaas is ons favoriete italiaanse restaurant Pom Pui dicht. De eigenaar had twee jaar gelden al te kampen met gezondheidsproblemen en is er nu dan toch mee gestopt. De German Beer Garden die ervoor in de plaats is gekomen is duidelijk minder aanlokkelijk dus zullen we hier veel meer Thais eten.
Tita en de tijger
Omdat ik toch nog wel de tijgers wil bezoeken gaan we maandag vroeg al met een sorng-taa-ou er naar toe. We dingen meer dan de helft af van de ritprijs en willen dan ook op de terugweg nog langs het busstation. We brengen slechts aan twee kooien een bezoek, daar waar de medium en small tijgers zich bevinden. De imposante beesten in beide kooien zien er groot en gevaarlijk uit en zijn absoluut niet gedrogeerd. Het blijft een aparte gewaarwording naast deze beesten te zitten, ze te aaien en er half op te liggen. Zelfs Dick die bijna nooit een beest aanraakt zie ik de tijgers stevig aaien. Alhoewel we ook een slapend exemplaar treffen is het merendeel van de tijgers zeer alert, laten regelmatig hun scherpe tanden zien en geven aan dat zij de baas zijn en niet wij. Soms is het wel goed kijken want terwijl je een exemplaar kroelt komt een andere wel erg dicht bij je en spelen gaat altijd samen met bijten zoals de bewaker zegt die alles met een houten bamboestokje in de gaten houdt. Maar na met meer dan 8 tijgers “gekroelt” te hebben houden we het voor gezien en rijden de 12 km weer terug naar Chiang Mai. Terwijl wij in het busstation achter in een enorme rij wachten tot we tickets naar Chiang Rai kunnen kopen komt de vrouw van de Sorng-taa-ou chauffeur wel even polshoogte nemen. Hun gasten zijn hem toch niet gesmeerd. Gelukkig staan we alleen te wachten en nadat ze gezien heeft dat we nog zeker 30 mensen voor moeten laten gaan vertrekt ze gerustgesteld weer naar buiten. Terug bij ons guesthouse betalen we een derde meer dan we hebben bedongen als ritprijs waardoor het wachten en bij de tijgers maar vooral ook bij het busstation weer ruimschoots goed is gemaakt.
3D- Art museum – indrukwekkend
Na heerlijke koffie met gebakje bij een “bakery” (ik heb ineens ongelooflijke zin in wat zoetigheid en nog wat kletsen met Linda, onze buurvrouw, die zo naar Nan vertrekt besluiten we ’s middags toch nog een stukje te wandelen. Ons doel een 3D Art museum. Het blijkt een fantastische keuze en de dure entreeprijs (ca. € 10,-) en 9 km wandeling die we ervoor moeten maken meer dan waard. Alle bedenkingen die ik tot op heden had tegen Art musea zijn in een klap verdwenen. Bijna 3 uur brengen we in het museum door en maken deel uit van de schilderijen. Echt een museum om nooit meer te vergeten. Dinsdag blijven we lekker nog in en rond het hotel, maar woensdag 18 november vertrekken we dan toch echt weer uit Chiang Mai.