Een nieuwe camper

Een nieuwe camper

17 october 2019 is het zover.
We kunnen onze nieuwe camper ophalen: de “Frankia Titan”.
Al vroeg in de ochtend rijden we weg bij huis, op naar Raema Campers in Nederweert, de dealer van Frankia. Wel met onze gewone auto. Onze oude camper staat namelijk al bij deze dealer. De voorruit vertoont enkele lelijke barsten en moet vervangen worden voor we hem definitief kunnen inruilen. Ondanks het feit dat we half augustus al contact opgenomen hebben met Camperglass over de vervanging van de voorruit, blijkt het toch wel wat tijd te kosten voor een nieuwe ruit geplaatst kan worden.

John geeft uitleg

 

Het is een verkeerschaos op de weg en dus arriveren we anderhalf uur later dan afgesproken in Nederweert maar na een heerlijke kop koffie worden we meegenomen naar onze nieuwe camper en krijgen we van John een uitgebreide uitleg.

Snel gaat het duizelen, al die knopjes en handeltjes en dan krijgen we nog een beperkte uitleg omdat we al ervaren camperaars zijn.

Na nog wat laatste administratieve handelingen, evenals een restbetaling, kunnen we in de middag toch echt op weg met onze nieuwe camper.

Helaas kan de oude camper nog geen vrijwaring krijgen want er is op het dak hagelschade geconstateerd en daar moet onze verzekering en een expert zich eerst nog over buigen.
Ik ben altijd gefascineerd door nummerborden en hoopte op een mooi exemplaar. Het wordt: G-667-JL. Op weg naar huis, rijdend achter de camper, broed ik op een zin die dit nummerbord kan verwoorden en ja hoor, ik weet het: “Geniet Je Leven”

Als we thuis zijn, na in eindeloze files te hebben gestaan, heb ik ook de aanwezige cijfers omgezet naar letters van het alfabet en wordt het:
“Geniet effe goed Je Leven”.
Nadat Dick me even wazig heeft aangekeken (het nummerbord heeft slechts 3 letters) en ik uitleg hoe ik eraan kom hoor ik een “OH”. Dick heeft niets met nummerborden. Maar deze camper met dit speciale nummerbord is voor mij nu al bijzonder.
We hebben helaas niet direct tijd om er mee op stap te gaan of eraan te werken dus brengen we de camper direct naar de stalling.

Gelukkig zien we de erop volgende weken wel kans om er enkele malen op uit te gaan.

Eerst gordijn stof uitzoeken

 

De route wordt bepaald aan de hand van zaken die we nodig hebben zoals: tapijt, gordijnen, een wc borstel, badmatjes, antislip plastic, extra sleutels, alarm, passende kratjes, een sjorrail en natuurlijk een Merino wollen onderdeken.
Langzaam weet Dick, de klusser van ons beiden, er onze camper van te maken. Alleen het tapijt brengt wat hoofdbrekens met zich mee.
Dick maakt met heel veel inspanning een mal. Een enorm karwei want de vloer heeft allemaal hoekjes en insnijdingen. Maar uiteindelijk is de mal gereed en kan het schoonloop tapijt uitgesneden worden.

 

 

Mal maken voor de vloerbedekking

 

Als dat gebeurd is zien we dat het tapijt een enorme weef fout vertoont.
Helaas, het zal terug naar de winkel moeten. Dick heeft tevergeefs het tapijt uitgesneden. Gelukkig geeft Hornbach ons zonder morren het geld terug, bestelt een nieuwe tapijtrol en na enkele weken bedekt toch een mooi passend tapijt de vloer van onze camper.
Op dinsdag 26 november kunnen we dan eindelijk op weg.
Het verblijf in de camper voldoet goed. Er zijn meer dan voldoende lichtpunten, het koken is prettig, ook al door een enorm aanrecht oppervlakte, en douchen in de aparte douche is zeer aangenaam. Het loopt al naar de winter toe en we ondergaan al vriestemperaturen maar de Alde kachel houdt het aangenaam warm in de camper. Toch is er een minpuntje (wat ook speelde bij onze vorige camper) en dat is dat deze aangename warmte ook veel, heel veel, propaangas verbruikt. Na enkele nachten komen we dan ook tot de conclusie dat er echt een standkachel bij moet komen. Aangesloten op de dieseltank bespaart dit propaan en in de vroege ochtend kun je meteen een warmte boost geven.
Zeker als we terugkomen van een wandeling door Kevelaer in Duitsland, waarbij we, door de ijzige temperaturen, tot op ons bot verkleumd raken, blijkt de behoefte aan een dergelijke extra kachel groot.
Net voor Dick aan zijn knie geopereerd zal worden (op 11 december 2019) lukt het om nog 10 dagen erop uit te gaan.

Kaarsje aansteken in Kevelaer

De route is snel gemaakt en na een omweg via Winterswijk en Kevelaer (ik wil opnieuw bij de “Kerzen Kapelle” een kaarsje aansteken) rijden we Noord Frankrijk in, op weg naar Normandië.
Dit keer hebben we de tijd om de camper beter te testen op zijn gebruik. We staan dit jaargetijde in principe op camperplekken midden in stadjes omdat het bij kouder weer nu eenmaal leuker is door een stadje rond te lopen dan ergens buiten op een klif of in een weiland te verblijven. Deze uitgekozen plaatsen hebben ook caches dus zoeken we, na aankomst op de camperplek naar caches en natuurlijk (we zijn in Frankrijk) genieten we iedere ochtend van een ontbijt met vers stokbrood. De camper is comfortabel en met onze twee zonnepanelen hebben we meer dan genoeg stroom. Het is verrassend te ontdekken dat de twee bedlampjes ook een aansluiting hebben voor onze telefoons zodat we deze, gedurende de nacht, op kunnen laden.
Als we in Normandië arriveren, breekt tijdens onze wandelingen regelmatig de zon door het wolkendek. We besluiten weer naar Honfleur te gaan. Een van onze lievelingsplaatsen. Daar is nog één, niet gevonden, cache en wel boven op de steile helling die boven het stadje torent. Het is droog en ijzig koud en dus een goede gelegenheid om naar boven te klimmen (worden we warm van). De helling die we omhoog moeten is heel steil en het is onbegrijpelijk dat Dick deze klim aan kan met zijn knie.

Cache in de boom boven Honfleur

Maar het lukt en bijna boven op het plateau vinden we de cache en kunnen genieten van het schitterende uitzicht over de kust en de havenstad Le Havre alsmede over het stadje Honfleur wat diep beneden ons ligt. Hoewel we normaliter de avonden lezend doorbrengen willen we ook een keer onze TV proberen dus als we eind van de middag terugkeren bij de camper zet Dick de schotel uit. We hebben geen canal digitaal dus Nederlandse zenders zijn niet bereikbaar maar wel honderden Duitse en Engelse zenders dus er is voldoende keuze (en het is ook nog goed voor onze taalkennis).
De laatste dag van november worden we wakker met een schraal zonnetje en nadat we ons grey- en black water gedumpt hebben en onze schoonwatertanks hebben gevuld, zelfs in dit jaargetijde is dat op de camperplek in Honfleur mogelijk, rijden we verder Normandie in en vinden een plekje naast het oorlogsmuseum in Bayeux.
Afgelopen voorjaar stond het hier vol met campers en konden wij er met onze grotere camper absoluut niet staan, maar nu staan we alleen. We zullen hier twee nachten blijven want willen nu eindelijk de beroemde “Tapisserie van Bayeux” bekijken. Maar eerst lopen we rond door het oude centrum wat tijdens de invasie in Normandië op miraculeuze wijze onbeschadigd is gebleven.

Smalle straatjes in Bayeux

Het is leuk om door de smalle straatjes rond de oude Kathedraal te slenteren. Wel zijn we dik ingepakt. Over ons dons jack hebben we nog een tweede jas aangetrokken, onze mutsen zijn over onze oren getrokken en we hebben winterhandschoenen aan. Geen overbodige maatregel want mede door de schrale wind voelt het ijzig koud. Gelukkig kent Frankrijk veel bakkers met uitstekende koffie en heerlijke taartjes, dus regelmatig stappen we bij een bakker binnen.
‘s Avonds gaat het regenen maar dan zitten we lekker binnen en genieten, na een heerlijke, zelf gekookte maaltijd, van onze spannende boeken. Toch leuker dan TV kijken.

Oorlogsmuseum in Bayeux

Zondagochtend 1 december staan we om 10 uur al in het oorlogsmuseum.
Ook al hebben we de afgelopen jaren redelijk wat musea in Normandië bezocht toch biedt ieder museum weer een andere blik op de gebeurtenissen die 75 jaar geleden plaatsvonden. In het museum draait een film bestaand uit origineel materiaal over de slag in Normandië, beginnend bij de invasie op 6 juni 1944 maar doorlopend tot de zomer 1944. Het zijn indringende beelden en de film beklijft meer dan rondlopen langs alle oorlogsmemorabilia. We lopen bijna alleen in het museum en zijn pas 2,5 uur later terug bij de camper. Na een koffie met een lekker stukje cake wandelen we weer naar het centrum van Bayeux. Voor we de Tapisserie bezoeken willen we nog enkele caches zoeken. Helaas vinden we slechts 1 cache. De andere is verdwenen maar omdat we op de verstopplek de cache-owner tegen komen krijgen we later op de avond bericht dat we deze (niet aanwezige) cache wel mogen loggen. Het gebouw waar het beroemde tapijt uit de 11e eeuw hangt is vlakbij en als om 2 uur de Franse lunchpauze is afgelopen stappen we het museum binnen. We hebben geen idee wat ons te wachten staat maar het is een bijzondere ervaring om langs dit eeuwenoude, 70 meter lange, tapijt te lopen.

Tapisserie de Bayeux, kwetsbaar achter glas

Het laat in geborduurde voorstellingen de slag bij Hastings zien. Deze vond plaats in het jaar 1066 en leidde ertoe dat Willem de Veroveraar de troon in Engeland besteeg. Gelukkig wordt er gedurende onze wandeling langs het tapijt, middels een audio apparaat, uitleg gegeven zodat de geborduurde voorstellingen tot leven komen. Net als in de vroege middeleeuwen toen dit tapijt

, hangend in de Kathedraal van Bayeux, het volk informeerde wat er allemaal in de wereld speelde. Helaas mogen we geen foto’s maken maar wel in de museumhallen ernaast waar delen van dit tapijt gereproduceerd zijn en bepaalde voorstellingen extra worden uitgelegd. Pas tegen half 4 lopen we het museum uit. We gaan zo naar een Event van Normandische Geocachers (dat staat in het teken van de Game of Thrones) maar willen ons eerst nog bij een bakker opwarmen, de temperatuur voelt ver onder nul aan. Goed dat we dat doen want bij het treffen van de Normandische geocachers, een uurtje later, blijven we redelijk lange tijd buiten met elkaar praten. Het is leuk om Franse cachers te ontmoeten en kennis met hen te maken, hoewel we toch geconfronteerd worden met een zekere taalbarrière, zeker als de Fransen ons in ratelend Frans aanspreken.

Tapisserie Game of Thrones

Maar we weten ons voldoende verstaanbaar te maken en kletsen gezellig met elkaar tot het tijd wordt om gezamenlijk het tapijt van de “Game of Thrones” te bekijken. Dit tapijt is tijdelijk vanuit Noord Ierland naar Bayeux gekomen en hangt in de Reine Mathilde zaal. En opnieuw lopen we langs een tapijt. Ditmaal een geweven exemplaar wat op verschillende plekken met de hand geborduurd is. Over een lengte van 90 meter zijn levendige taferelen uit de bekende serie “Game of Thrones” te zien. Helaas hebben wij nog nooit een aflevering van deze serie gezien dus veel zeggen de afbeeldingen ons niet maar het is wel allemaal kunstig gemaakt. Duidelijk is wel dat in de serie veel geweld en seks voorkomt. Na nog wat napraten lopen we tegen 6 uur, in het donker, beschenen door de mooi verlichte Kathedraal, weer terug naar onze camper waar Dick direct de kachel op zijn maximum zet. Het vriest inmiddels. De volgende ochtend, maandag 2 december, vertrekken we, met ijzig koud maar mooi weer, nog voor het ontbijt uit Bayeux. In de plaats Rots, bij Caen, bij een enorme Cora Hypermarche, halen we stokbrood en nog wat andere boodschappen. We ontbijten op de grote parking, dumpen dan ons grey- en black water en vullen met schoon water (dat kan bij deze supermarkt) en rijden dan verder, weer terug naar het noorden.

Langs de haven in Fecamp

In het centrum van Fecamp vinden we een aangename camperplek bij de haven waar we met de camper mogen overnachten en profiterend van het heerlijke zonnetje lopen we gezellig door het stadje en langs de vissersboten. Zodra de zon achter de duinenrij wegzakt, wordt het direct kouder en dus zijn we half 6 terug bij de camper. Dinsdagochtend rijden we na het ontbijt verder noordwaarts en in Boulogne sur Mer blijven we staan. De parking naast het casino is niet een van de meest verheffende plekken maar als je de brug over loopt sta je midden in het centrum. We lopen wat rond, genieten van de kerstsfeer in deze stad en halen ’s avonds Turks eten, wat heerlijk smaakt.
We weten inmiddels dat we morgen langs het atelier van Matratex in Gent kunnen rijden. Hier worden Merino wollen onderdekens gemaakt en om daar niet te laat te verschijnen staan we donderdag al om 7 uur op. Buiten is het nog aarde donker maar als we gedoucht zijn verschijnt het eerste morgenlicht.

De Merino onderdeken wordt vervaardigd

Om 12 uur zijn we in Gent waar we tot onze verrassing te horen krijgen dat de onderdekens direct gemaakt kunnen worden. Nadat de dubbele wollen onderdekens op maat gesneden zijn (aan de hand van onze matrassen) kunnen we om twee uur vertrekken met nieuwe onderdekens. We rijden niet direct naar huis maar blijven nog een nachtje in Bergen op Zoom waar we, na eindeloze files rond Antwerpen, om 6 uur arriveren.
Op de boulevard is een camperplek, wel wat onrustig want door de aanwezigheid van een Mc Donalds en een shoarma tentje is het een af en aan rijden van auto’s. Maar we slapen als rozen op onze nieuwe merinowollen onderdeken. Het is heerlijk comfortabel.

Donderdag 4 december zijn we voor elf uur thuis. We halen de camper leeg en poetsen hem. Geen overbodige luxe want zowel de binnen- als buitenkant is stinkend smerig.

Werken met de naaimachine

 

Maar om drie uur kunnen we de camper wegbrengen naar garage Dusch waar de komende week een Webasto standkachel ingebouwd zal worden.
Intussen zit Dick achter de naaimachine om naast gordijnen te maken ook een lectuurtas, stokken- en trekhaak zakje in elkaar te zetten.

Geplaatst in EUROPA | 1 reactie

France and Spain 2019 , english version part 2

France and Spain 2019, part 2

End of the morning Rob is back. The shop has ordered the broken part and Thursday it will be repaired. That’s good because the insurance already talked about repatriation of his car, not really an attractive prospect.
In the afternoon we walk to the diving school next door. Unfortunately we cannot get there because Rob’s access pass for the gate does not cooperate, but we manage to talk through the gate to a man of from the diving school.

 

First dive in L’Escala

 

After in vain walking back and forth a few times, that nasty pass refuses to give us access, we finally take our diving gear and Dick (who does have a working pass) to the diving school where we get dressed, getting our diving set ready and start clambering down the rocks.
The latter is necessary to reach the waterfront.
We have a wonderful relaxing dive and after a tiring climb up we are back at the diving school, but it was worth it.

Cor also arrived and we can hug him while rinsing our gear. We walk back, chat and enjoy a delicious BBQ in the evening.

 

 

Coffee and Baileys next to the RV

 

Gert and Femmy join us, the coffee with baileys tast great and in this good company time flies. We dive into bed around 11 pm. Great that we can sit outside so late. Sunday morning we call it an early day because before 8 am Cor and I leave the campground. We are on our way to the airport in Girona, an hour drive from L’Escala. The roads are without traffic and the sun is shining abundantly. It is already 68 degrees.

 

 

Richard and Jaap arriving in Gerona

Just before the airport we are overtaken by a plane. According to Cor the plane with Richard and Jaap and yes when we arrive a little later at the airport their plane just landed. We have to wait a while before they have their luggage but through the occasional open doors and our mobiles I let Richard known that the reception committee is waiting for them.
Well, I am waiting and Cor is driving because there is no place at this airport to stop unless you have the name “taxi or bus”.

It’s a good thing we didn’t come to the airport with our RV. Eventually we hug Richard and Jaap, walk to Cor’s car at “departures” and drive back to L’Escala.

 

Richard and Jaap at the campground

Unfortunately, at this time of day, it is 11 am, their bungalow isn’t yet available, so Richard and Jaap take a seat outside. In the afternoon we decide to go for dive. Richard was afraid to sleep too deep to wake up (this morning his alarm-clock was set at 4am) so he did not sleep for more than 24 hours and decide to quit the dive. An advantage for the others because now they can easily find out how much weight they need. Richard stays ashore with extra weights. We have a good dive. There are huge schools of fish. In this bay that make the dive spectacular. When we are back (it is a physically challenging dive site to get in and out of the water) Cor and Ingrid also arrived. Our diving group is complete. Fortunately, Richard and Jaap can move into their bungalow and unpack.

Diner in restaurant La Casa

We are in Spain where people don’t eat before eight pm so we walk to the beach at 7.30 pm to look for a restaurant.
We find one where we had dinner several times 3 years ago. We have a good time together although the food is a bit disappointing. The wines chosen by our master sommeliers Cor and Richard taste very good. When we are back on the campground we go to bed. I don’t even notice I am touching my pillow.

 

 

Leaving the water is nor easy here

 

Monday, September 16th, the sun is shining early, the sky is blue and the temperature is quickly rising to 78 degrees. After a delicious breakfast, of course with fresh baguette (also available in Spain) we prepare to go diving. Dick don’t want to climb the rock with his equipment and stays ashore but all the others go diving.
It is a spectacular dive, one huge school of fish after another, there’s an abundance of life.
Three years ago when we also dived here there wasn’t so much life. After such a spectacular dive the lunch with fried eggs is tasty and because the weather is so nice we are going for another dive in the afternoon. Rob walks to the center of L’Escala and Cor and Ingrid enjoy the pool. We see significantly less fish now but nevertheless we have a nice dive. Before having dinner we drink something outside and at 7.30 pm we walk to a restaurant, this time a pizzeria. There is no big choice of food, (If you don’t want a pizza) but the quality is much better than the restaurant where we had dinner yesterday. The temperature is higher and even at 10 pm it still feels warm. Tonight all windows will remain wide open.

Laundry time

Tuesday, September 17th we wake up at 8 am. The others have a boat dive and Dick and I will be diving in the bay but when Dick says he wants to work on the website and I look at our full laundry bag I am easily convinced. No dive for us but washing and sitting behind the laptop. Unfortunately, we do not have enough trees on our spot so I cannot attach clotheslines and again I have to buy a coin for drying and for washing. Finally I buy 4 coins. Despite the fact that I already washed on Saturday morning, the addition of our bedding requires two machines. At 1 pm everything is clean and stored, our bed has a clean cover and we take our bikes. The weather is beautiful and the temperature has risen to 85 degrees.

Geocaching in L’Escala

 

Of course we cycle a route based on hidden geocaches. We drive partly along the coast, there are blockhauses and idyllic bays, and partly through the dry and arid inland of Spain. We glance through the fence at the Roman Ruins on the edge of L’Escala but decide not to go inside.
It is far too hot to walk around between ruins and old pillars.

 

 

Restaurant number 3

 

Around 5 pm, after 15 miles of cycling on steep slopes, we are back on the campground. We still have plenty of time to clean up and hear about the boat dive before we walk back to the bay at 7.30 pm. To restaurant number 3. This turns out to be a more luxury restaurant with a wide choice of dishes. We don’t get disappointed. The food is of good quality and thanks to Cor (white wine) and Richard (red wine) we also have a good wine with our dinner.

Wednesday morning we get up at 7 am because we have to be at the diving school at 9.15 am. Enough time to get fresh bread at the super mercado and a breakfast. We arrive at the diving school on time, put our diving gear in the van and then drive to L’Estartit, on the other side of the rocks. The drive is not very long and we arrive in time at the diving school who take care of the boat dive to the Medes Islands. After waiting for half an hour and some administration, we leave for the harbor where, on the quay, we set up our diving sets and change clothes before boarding the boat.

Boatride to Medes Nationaal Park

Next to our group are 13 other scuba divers, French and Spaniards. After a briefing about the site and a 5 minute boat ride we arrive at the dive site. The waves are high and the wind is blowing hard so it is not pleasant to wait until it is our turn to jump into the water.

It is a good thing that Dick got anti seasickness tablets from Gert and Femmy, otherwise Dick’s facial color would now be green. But even my person doesn’t feel great in this waves. Finally we all float in the water and start our descent via the anchor line. Fortunately, because floating in these high waves is not pleasant. Ingrid does not manage to get deeper than 15 feet, she cannot clear her ears anymore and has to return to the surface. Cor also suffers a lot from his ears (because he has an cold), but after 8 minutes he finally reaches 55 feet and Rogier, our dive guide, can show us around.
Again it is astonishing to see how much fish is swimming around. Huge schools of fish, from 1 feet in size up to the small sardines are around us and several times we also encounter huge groupers. It’s a pleasure to swim around. And it is busy under water because several times we meet the other groups from the boat. Comparing to the dives in our bay here it’s deeper water. That’s why these huge Groupers are here. It’s awesome to swim next to these impressive fishes. I hate it that I don’t have a camera with me. Unfortunately after an hour we have to surface again. Most of the divers finished their air. The sea is even rougher and we are hurled back and forth. That causes that Dick gets the boat stairs against his knee when stepping on the boat and when the crew also turns his knee to get his fins out on this raging boat, it’s over for Dick. His knee swells immediately. Back on the quay we change clothes, put all our diving stuff back in the van and drive back to our diving school in L’Escala where we rinse our diving gear with fresh water.
That is really necessary because the water of the Mediterranean is very salty and you don’t want that salt on your diving equipment.

Lunch with baked eggs

 

 

After lunch we decide to have another dive in our bay at 4.30 pm. The weather is still good, the wind is less turbulent and it is not cold. Unfortunately, you cannot say that about the water temperature. We feel the thermocline and the water is not warmer than 65 degrees. With this temperature, a suit of only 0,2 inch (5 milimeter) is not really comfortable.

 

Sometimes divers need some help

 

When we get out of the water Ingrid, Cor and Richard are on the side to help us out. Very nice because rocks are scattered everywhere and to get out of the water is not really easy; a helping hand from the shore is very comfortable. After having a shower it is time to refill our burnt calories. In the same restaurant as yesterday because everyone really liked the food. Fortunately, the wind (blowing hard this morning) stopped so we can eat outside. On Thursdaymorning the sky is blue and the sun has power. Time to wear shorts again.

Rob leaves immediately after breakfast to have his car repaired. Hopefully it works because driving all the way home with flashing red lights and every now and then an alarm tone is not agreeable. Dick’s knee is doubled in size but luckily we have a bandage so he can still walk to the bay to help us getting in and out the water. Again we have a relaxing dive around the beautiful island in our bay and again there are many schools of fish, although less than a few days ago. It is a nice dive. After an hour we are back at the entry. Balancing over the loose rocks and boulders in the water will never get used. When Rob returns at 3 pm with a repaired car we make another dive in the bay. This time we see a beautiful lobster while we spot the Dalmatian snail on several places. I like this bayside dive.

View from the edge of the cliff

Back at the campground we find out that Richard followed us from the top of the cliff and we look at the pictures he took from his high viewpoint. It is good that it is almost 7 pm so we do not have to wait long to have dinner. I am starving. Diving and climbing means that there is a need for many, many calories.

For the third time we walk to our beloved restaurant. When we arrive, the tables are pushed together and we are welcomed with a broad smile. Again the food is of good quality and the atmosphere excellent and with a full stomach and a smile about the pleasant evening we walk back to the campground after dinner.
The sun shines again on Friday September 20th. We love it because a weather change is expected. But today the weather still looks good and the temperature soon rise to 77 degrees.

“Loitering club members”

Although there are vague diving plans

buy cheap kamagra online

, for various reasons they don’t go on, so we spend the day chatting, gathering and hanging out on the railings of one of the bungalows. We lay our diving gear in the sun so its can dry.
In the afternoon we shop in the large Carrefour on the outskirts of the town for our joint BBQ tonight. In this Supermercado is a lot more choice of meat and side dishes than at the Mercado next to the campground.

When we are back I walk to the cliffs around the bay of L’Escala to look for a geocache. Despite the help from Gert, I meet along the way, we cannot find the cache. Climbing around the huge boulders and climbing down the wall to the bay has no result. But searching has kept us off the street for a while and I prefer to do this rather than lie down on the beach. Or I will reach home is the question because a monster dog runs barking towards me, stops right in front of me and I only see flickering teeth. It does not feel good. I carefully pick up two large boulders just in case this dog will attack me. The monster stays and bark and show his teeth and he is not listening to his boss down at the bay. I am struggling. What to do? Finally I decide to throw a rock next to his head and it works because the monster dog turns around and runs behind the rock. I don’t know how quickly I leave this place. Back home it appears that the cache (a spring edition) is only accessible for a few months. If I had read correctly I should have known that the cache would not be here in autumn.

BBQ on the campground

While I was playing outside, Ingrid was busy preparing our BBQ so after taken a shower I only have to put glasses, plates and cutlery on the tables. Fortunately there is tableware in the bungalows because our RV does not have that stuff for eight people. We are lucky with the weather, it is not cold so we sit outside until 11 pm. The food from the BBQ and grill taste excellent, the wine goes well with it and the company is good. A pleasant Aqualis diving vacation has been ended. Tomorrow Cor and Rob will be the first to drive home. Saturday morning we get up at 7 am because we want to say goodbye to Cor and Rob. They don’t leave before 8.30 am. The weather has changed completely and it is raining but it is still 68 degrees so we keep our shorts. After Cor and Rob left, it is time to focus on our chores. The rope around the neighbor’s tree (only accessible via a high ladder) must be angled down and the huge pile of empty bottles taken away. The latter is embarrassing, everyone turns around when they see me walking with all those empty bottles.

And those were our own bottles at the BBQ. Not like the ones we had before on our grounds. That small pile of bottles turned out to be left there by our dear neighbors. Unfortunately, the effect of leaving them was lost because nobody knew that these bottles were n ‘t ours. The BBQ and Grill still needs to be cleaned and the garage packed, not really pleasant in a continuous rain shower so Dick expands the awning and we can work under it. No luxury because a lot of things need cleaning before we can pack everything in the RV.

The awning also needs some attention

 

Finally we are done with all our chores, a large part of the diving gear is stored, the diving suits are hidden between the floors and we can sit behind the laptop and write and read. Time passes pretty quickly and it is dinner time again. No BBQ this time, the weather is still too wet, so we walk to the pizzeria and enjoy Richard and Jaap’s farewell dinner. Their night is a shorter one because on Sunday morning at 7.15 am they leave with Cor and Ingrid, going to the airport. Of course we wave them goodbye. Going back to bed makes no sense because once out of bed means wide awake.

 

Coffee at Gert and Femmy’s place

When Cor and Ingrid are back (already after 1.5 hours) we have a nice chat and coffee with Gert and Femmy. It seems as if we know each other for years. Fortunately the weather has been improved and even the sun comes out so it is pleasant to be outside. But sitting outside and doing nothing is not an option because our laundry bag indicate that it is time to do some final washing. The result is that I walk up and down the next two hours. With Dicks help everything is clean at 1.30 pm.

 

 

Bike trail or not ?

 

We take the bikes to find some more geocaches. It is a good thing that we have electric bicycles because the route that Dick has chosen leads us steeply into the mountains. Unfortunately the road becomes rougher and rougher and very stony.
Actually, this is not a path to cycle with bicycles, but rather a steep climbing path. But we manage to get on, push our bikes regularly to get to the top from where we have a magnificent view of the surroundings of L’Escala.

At 6 pm we are back, tired and sweaty because of the walk, cycle and climb. We found almost all our geocaches and are satisfied.
In the meantime a storm is raised and when we walk to the bay at 7 pm (of course we can’t enter the restaurant because nobody is here before 8 pm) we see the waves beat the coast. It’s really wild outside. We were really lucky with the weather the last days. Now it’s bad diving, almost no visibility. After some raindrops it stops so also this last evening we can sit on the terrace. Now we have a real farewell dinner because tomorrow both Cor and Ingrid and Dick and I will leave L’Escala.

On Monday morning the sun shines again and we see a partly blue sky. After saying goodbye to Cor and Ingrid and Gert and Femmy we leave the campground. Soon we see the Pyrenees looming in front of us. Fortunately the few clouds are high in the sky so we can admire the mountains in their full splendor. It is wonderful to be “on the road” again.

Driving through narrow gorges

Even though we had a nice diving vacation, it is not common for us to be in one place for 10 days. We drive over inland roads to the border with France and then on even narrower roads through huge gorges further in the mountains. The places we pass have incredibly narrow streets and sometimes other cars have to drive back to give us the opportunity to pass. We drive in “Katharen country”. In the 12th and 13th centuries the Katharen were a major religious movement that, with their interpretation of the Bible, deviated so far from the Roman Catholic church that they were considered heretics and persecuted. Everywhere around us you see the remains of the Kartharen castles built on high rocks that were almost impregnable. The temperature rises gradually and when we arrive at Fanjeaux, high on a mountain top, it is 77 degrees. The camper place is not really big but it is 2 pm so we still have a choice to park. Not long because within a few hours it will be full with RV’s. At our leisure we stroll through this small mountain village with its narrow, steep streets and its magnificent view of the surroundings. At the end of the afternoon we sit in the sun next to the camper.

Sunset in Fanjeaux

We are lucky because our spot has sun until it disappears in a beautiful sunset. It is very quiet and we sleep like roses.
Tuesday morning it feels like winter. Even though the sun is shining and the sky is steel blue, summer is ended.
Not really annoying because we love lesser temperatures. After buying bread in town, we continue on through the narrow streets of small villages. The agricultural fields are brown and the sunflowers fields have lost their glory.

At half past one we arrive in Cahors. There are only three places on the RV site at the river Lot and we are surprised that only one is occupied, so we quickly park our RV. The weather is somewhat changeable today. The blue skies have given way to heavy clouds and some rain. But it doesn’t stop us from exploring the city. The parking lot is really central and all we have to do is crossing the bridge to be in the center.

Medieval bridge in Cahors

Cahors has an pleasant city center where it’s nice strolling and after exploring the 900-year-old cathedral with its beautiful inner gardens, we also walk to the logo of Cahors: the Tower bridge.

Despite the threatening black clouds only a few rain showers are falling, so we continue our walk. When we are almost back at the RV, after admiring the basin that for centuries supplied the city with water, the drizzle turn into real rain. But in the evening it stops again so that we can walk back to the center for a delicious meal in a Turkish restaurant. We arrive too early and are the only ones but this Turkish owner doesn’t care and starts cooking. On wednesday the weather is still very unstable and there is regular rain. It is not warmer than 62 degrees and after having a fresh baguette, we leave Cahors. We see the first fall colors appear outside the city and drive along narrow winding roads to the Dordogne.

Castle in St. Jean de Cole

In Saint Jean de Cole we find a nice parking spot in the village. It is one of the beautiful villages in France and the buildings are nice and old. It is a pleasure to walk around. Unfortunately we don’t keep it dry and after we get wet and more wet we decide to go back to the RV, leave and drive to the nearby city of Nontron. In the parking lot of a large Super U it’s allowed to stay overnight and we can do the necessary shopping.

Not a bad choice because at least we have a well-spent end of the day. Dick thinks differently because he doesn’t like to walk around for hours in a supermarket.

Marie-Louise, Tita and Jan

 

Towards the evening I see two people walking to their car, parked next to our RV and I call them why they did not brought better weather. The men answer: “a familiar voice” and when we walk towards each other it turns out to be Jan, one of my colleagues I worked with 30 years ago in the “Noordsingel”, as the prison in Rotterdam was called. Together with his wife Marie Louise he is on his way to Spain. Of course we sit together, talk and exchange experiences. Unbelievable to meet someone you didn’t see in years. We have a nice evening in spite of the heavy rain. In the morning the rain stops and it clears up. Now we have the opportunity to admire their small RV-car. Very simple and very practical, but not for us who want to live in an RV for a year. We chat some more, wish each other a good trip and leave.

We drive over a National route to the north. Not really fun but we have to cover a great distance. There are many checks points on the way and groups of police officers are everywhere. Even on parking lots cars are checked but we are clearly not a target because nobody wants to enter our RV. In Vouvray we find a nice spot in the center. Unfortunately the weather is not great because otherwise we could sit outside in the park. Just like always, we walk into town, which consists largely of wineries. That make sense when you stay at the river Loire. Although there is a designated place for 3 RV’s, in the evening the parking lot is occupied by 8 RV ‘s.  A sign says only 3 RV’s are allowed for the night but nobody cares.

Race circuit 24-hrs in Le Mans

Friday morning it is only 59 degrees, there are still some clouds but every now and then the sun also tries to show a ray. We drive further north over the “Le Mans” street circuit and arrive in Honfleur at 3 pm. The last part of the road is a toll road. All roads around Honfleur are limited to 3.5 tonnes and our RV is considerably heavier. Although it is real busy in summer, there are also many RV’s parked now, but we find a beautiful spot next to the water. Fortunately there is no rain so we can walk around.

 

Geocaching Honfleur

 

Despite the fact that we have been here several times, still a few geocaches are hidden and we want to find them. The rest of the afternoon we walk along the water with its large river boats and through the narrow steep streets of Honfleur. We don’t eat on the many terraces along the old harbor, but in the evening have a kebab dish in the RV. It taste excellent and we look at the fast falling darkness. After a good night’s rest, we get up on Saturday September 28th at 8 am. Have breakfast, dump and refill water and drive further north. The weather forecast is not really good so we go to Boulogne sur Mer, 156 miles to the north. When we arrive, the wind has increased in strength and instead of standing on the cliffs, outside the city, we park our RV behind the casino in the center of Boulogne.

Wall painting crossing the channel in Boulogne

A nice place, to get into the center we only have to cross the bridge. We do not walk for a long time because after some sun the wind quickly brings black clouds and we have to hide at one of the many terraces otherwise we will get soaked. We don’t really want to take a gamble at the casino, so when we return to the RV we read books and have a good macaroni dish. Although this place is ideal for exploring Boulogne, the casino is located between two bridges and busy roads and it is very restless during the night. I regularly wake up while Dick sleeps like a block of concrete. Cars with blue flashing lights drive over and over the parking lot and certainly when a platoon of officers walk around behind our RV, I am wide awake. Eventually I fall asleep to wake up from an alarm of a parked car because I don’t see any movement at the casino. The alarm lasts an incredibly long time, stops for a while and start again. In spite of this alarm finally we fall asleep and wake up at 8.30 am. The weather has code yellow, it’s very turbulent on the coast, so after breakfast we decide to drive back home. Despite the strong winds there is no rain but at the Dutch border we have to deal with heavy showers. Not nice because when we arrive at home in this pouring rain we have to unload. We only take the most important gear, the rest will come later when we have to unload everything and clean the RV. Next weekend we will hand over this RV at the dealer.

Geplaatst in ENGLISH VERSION | Reacties uitgeschakeld voor France and Spain 2019 , english version part 2

Frankrijk en Spanje augustus-september 2019 deel 2

Zaterdag 14 september

Eind van de ochtend is Rob terug, de garage heeft het kapotte onderdeel besteld en donderdag kan het gemaakt worden. Gelukkig want de verzekering had het al over repatriëring van zijn auto, niet echt een aanlokkelijk vooruitzicht.

De eerste duik in L’Escala

In de middag lopen we rond en nemen polshoogte bij de duikschool. Helaas kunnen we er niet komen doordat het toegangspasje van Rob niet meewerkt maar door het hek praten we met iemand van de duikschool.

Na enkele malen tevergeefs heen en weer gelopen te hebben, dat nare pasje weigert ons toegang te geven, lopen we uiteindelijk met duikspullen en Dick (die wel een werkend pasje heeft) naar de duikschool waar we ons omkleden, ons setje opbouwen en beginnen aan de klauterpartij de rotsen af. Dat laatste is noodzakelijk om de waterkant te bereiken. We hebben een heerlijke ontspannen duik en een vermoeiende klim terug naar de duikschool, maar het was de moeite waard. Ook Cor is inmiddels gearriveerd en staat ook bij de duikschool. Na alles gespoeld te hebben lopen we gezellig kletsend terug en ’s avonds genieten we van een heerlijke BBQ.

 

Koffie en Baileys voor de liefhebbers

 

Gert en Femmy komen gezellig bijpraten, de koffie met Baileys smaakt goed en de tijd vliegt. Pas rond 11 uur duiken we ons bed in. Wat heerlijk dat we zo lang buiten kunnen zitten. Zondagochtend is het al vroeg dag want voor 8 uur zit ik bij Cor in de auto. We zijn op weg naar het vliegveld in Girona, een uurtje van L’Escala. De wegen zijn uitgestorven en de zon schijnt uitbundig. Het is al 20 graden.

 

 

Aankomst van Richard en Jaap in Girona

 

Vlak voor het vliegveld worden we ingehaald door een vliegtuig. Volgens Cor het toestel van Richard en Jaap en ja hoor als we even later bij het vliegveld staan is hun vliegtuig net geland. We moeten wel even wachten voor hun bagage gearriveerd is maar door de zo nu en dan openslaande deuren en de mobile kan ik Richard laten weten dat het ontvangst comité op hen wacht. Nu ja, comité, ik sta er en Cor rijdt rondjes omdat er bij dit vliegveld nergens een plekje is om stil te staan als je niet de benaming “taxi of bus” hebt. Het is maar goed dat we niet met de camper naar de airport zijn gekomen. Uiteindelijk kunnen we Richard en Jaap in de armen sluiten en lopen we naar de auto van Cor bij “departures” en rijden vervolgens naar L’Escala terug.

 

Richard en Jaap op de camping

Helaas is op dit tijdstip van de dag, het is 11 uur in de ochtend, nog geen bungalow beschikbaar en dus maken Richard en Jaap kwartier bij de camper. In de middag besluiten we met elkaar een duikje te maken. Richard, die uit angst niet wakker te worden (vanochtend ging de wekker al voor vieren) niet geslapen heeft en al meer dan 24 uur wakker, besluit de duik voorbij te laten gaan. Wel weer een voordeel voor de anderen want die kunnen nu makkelijker uitloden. Er staat immers iemand met extra lood op de kant. We hebben een prachtige duik. In deze baai zijn enorme scholen vis te zien wat de duik wel spectaculair maakt. Als we weer terug geklauterd zijn, het blijft een lichamelijk uitdagende duikstek, zowel om er te komen als bij de instap, zijn Cor en Ingrid ook gearriveerd. Iedereen is er nu. Gelukkig kunnen Richard en Jaap nu wel hun bungalow betreden en alles inruimen.

Diner bij La Casa

We zijn in Spanje waar voor achten niet gegeten wordt dus lopen we om half 8 naar het strand waar we in een restaurantje een plekje vinden. Drie jaar geleden was het eten hier goed, nu valt het wel tegen. Maar we hebben het wel gezellig met elkaar en de door onze sommeliers Cor en Richard gekozen wijnen smaken erg goed. Om half 10 zijn we terug op de camping waar we direct ons bed induiken. Ik merk niet eens meer dat ik mijn kussen raak. Maandag 16 september staat de zon al vroeg aan een stralend blauwe hemel te schijnen en snel stijgt de temperatuur naar 25 graden Na een heerlijk ontbijt, natuurlijk met vers stokbrood, maken we ons klaar om te gaan duiken.

 

Het water verlaten is lastig hier

Dick heeft minder behoefte om de rots af te klauteren en blijft op de kant maar de anderen gaan allemaal duiken. Het is een spectaculaire duik, de ene school vis na de andere, wat is hier een overvloed aan leven. Dat kan ik me toch niet herinneren van drie jaar geleden toen we hier ook doken.

Na zo’n spectaculaire duik smaakt de lunch met een gebakken eitje heerlijk en omdat het zulk lekker weer is gaan Jaap en ik ’s middags nog een duikje maken. Rob loopt naar het centrum van L’Escala en Cor en Ingrid genieten bij het zwembad. Er zwemt beduidend minder vis maar desondanks hebben we een leuke duik. Voordat we ’s avonds gaan eten drinken we nog wat bij de camper en om half 8 lopen we naar een restaurant, ditmaal een pizzeria. Er is geen grote keuze aan eten, niet zijnde pizza’s, maar de kwaliteit is stukken beter dan het restaurant waar we gisteren hebben gegeten. De temperatuur is gestegen en zelfs om 10 uur voelt het nog warm aan. Vannacht blijven alle ramen wagenwijd open.

Ook de was moet worden gedaan

Dinsdag 17 september zijn we om 8 uur op. De anderen gaan vandaag met de boot mee om te duiken en Dick en ik zullen in de baai duiken maar als Dick zegt dat hij aan de website wil werken en ik onze volle waszak heb bekeken ben ik gauw over te halen. Geen duik voor ons maar achter de laptop zitten en wassen. Helaas hebben we onvoldoende bomen op ons plekje zodat ik geen waslijnen kan spannen en dus moet ik naast een jeton voor het wassen er ook een voor de droger kopen. Uiteindelijk worden het 4 jetons want ondanks het feit dat ik zaterdagochtend al een was gedraaid heb vereist toevoeging van ons beddengoed twee machines. Om 1 uur is alles schoon en opgeborgen

, ons bed schoon gedekt en pakken we onze fietsen. Het is stralend weer en de temperatuur is naar 28 graden gestegen.

Geocaching in L’Escala

Natuurlijk zoeken we onze route aan de hand van verborgen caches. We rijden deels langs de kust, waar zich bunkers en idyllische baaitjes bevinden en deels door het droge en dorre binnenland. We werpen een blik door het hek op de Romeinse Ruïnes aan de rand van L’Escala maar besluiten niet binnen te kijken. Het is veel te warm om nu tussen muurtjes en stukken pilaar rond te lopen. Rond 5 uur en na 21 km fietsen over steile hellingen zijn we terug op de camping. We hebben nog voldoende tijd om bij te kletsen, de ervaringen van de bootduik te vernemen en te douchen alvorens we om half 8 weer naar de baai lopen. Op naar restaurant nummer 3. Dit blijkt een wat chiquer restaurant te zijn met veel keuze aan gerechten.

Restaurant nummer 3

We worden niet teleurgesteld. Het eten is goed van kwaliteit en dankzij Cor (witte wijn) en Richard (rode wijn) hebben we ook een heerlijk drankje bij het eten. Woensdagochtend staan we al om 7 uur op want we moeten om 9.15 uur bij de duikschool zijn. Voldoende tijd om vers brood te halen bij de supermercado en uitgebreid te ontbijten. Op tijd zijn we bij de duikschool, pakken onze duikspullen bij elkaar en worden vervolgens in een busje van de duikschool naar L’Estartit gebracht, aan de andere zijde van de rotspunt.

De rit is niet erg lang en ruim op tijd staan we bij de duikschool in L’Estartit die de bootduik naar de Medes eilanden verzorgt. Na een half uur wachten en nog wat administratieve beslommeringen kunnen we naar de haven waar we op de kade onze duiksets optuigen en ons omkleden alvorens op de boot te klimmen.

Op naar Medes Nationaal Park

Naast onze groep zijn er nog 13 andere duikers, Fransen en Spanjaarden. Na een korte briefing over de stek en nog geen 5 minuten varen arriveren we bij de duikstek. De golven zijn hoog en de wind waait hard dus erg aangenaam is het niet om te moeten wachten tot wij aan de beurt zijn om te water te gaan.  Het is maar goed dat Dick van Gert en Femmy een anti zeeziekte pil heeft gekregen, anders zou Dicks gelaatskleur nu groen zijn. Uiteindelijk liggen we allemaal in het water en kunnen we aan de afdaling via de ankerlijn beginnen. Gelukkig, want dobberen in deze hoge golven is ook niet alles. Helaas lukt het Ingrid niet om dieper dan 5 meter te komen, daarna slaan haar oren dicht zodat ze onverrichterzake terug moet. Cor die ook enorme last heeft van zijn oren komt uiteindelijk wel tot 18 meter en we kunnen ons door Rogier, onze duikgids laten rondleiden. Opnieuw is het verbijsterend om te zien hoeveel vis hier rondzwemt. Enorme scholen vis van 30 cm grote tot de kleine sardines en ook komen we een aantal malen enorme groupers tegen. Het is gewoon een genot om hier rond te zwemmen. Wel jammer dat we na een uurtje alweer omhoog moeten. De zee is nog ruwer geworden en we worden heen en weer geslingerd. Helaas want daardoor krijgt Dick bij de instap op de boot het trapje tegen zijn knie en als de bemanning dan ook nog aan zijn knie draait om zijn vinnen op de woest tekeergaande boot uit te krijgen is het leed helemaal niet te overzien. Zijn knie zwelt direct op en voor Dick is het helaas gedaan met het duiken.  Terug op de kade kleden we ons om, stoppen al onze spullen weer in het busje en rijden terug naar onze duikschool waar we de duikspullen spoelen. Dat is echt noodzakelijk want het water van de Middellandse zee is erg zout en dat wil je niet aan je duikuitrusting hebben.

Lunch met gebakken eieren

Na het lunchen kriebelt het wel dus gaan we om half 5 nog een duikje maken in de baai. Het weer is nog schitterend, de wind wat minder onstuimig en het is niet koud. Dat kun je helaas niet van de watertemperatuur zeggen. We voelen de thermocline en het water is niet warmer dan 19 graden. Met deze temperatuur is een pak van slechts 5 mm niet echt comfortabel.

Als we uit het water komen staan Ingrid, Cor en Richard op de kant om ons eruit te helpen. Wel fijn want door de overal verspreid liggende rotsblokken is de uitstap niet echt makkelijk en een helpende hand vanaf de kant is zeer comfortabel. Na ons lekker opgefrist te hebben is het al snel half acht en kunnen we onze verbrande calorieën weer aanvullen. In hetzelfde restaurant als gisteren want dat is iedereen eigenlijk het beste bevallen. De wind die vanochtend hard waaide is gelukkig gaan liggen zodat we opnieuw buiten op het terras kunnen eten. Donderdagochtend is het opnieuw stralend blauw en de zon heeft al vroeg veel kracht. Eigenlijk is de korte broek ons kledingstuk hier. Rob gaat direct na het ontbijt op weg om zijn auto te laten repareren. Hopelijk lukt het want helemaal naar huis rijden met knipperende rode lampjes en zo nu en dan een alarmtoon omdat zijn gordel niet werkt is ook niet alles. Dicks knie heeft een dubbele omvang gekregen maar gelukkig hebben we een kous bij ons zodat hij desondanks met ons mee kan naar de baai om te helpen met de in- en uitstap. Opnieuw hebben we een ontspannen duik rondom het mooie, in de baai liggende eiland. Weer zijn er veel scholen vis. Wel minder dan enkele dagen geleden maar het blijft een mooie duik. Na een uurtje zijn we weer terug op de kant. Het balanceren over de losliggende rotsblokken en keien in het water bij de instap zal wel nooit wennen. Als Rob om 3 uur met gerepareerde auto terugkeert maken we nog een duikje in de baai. Ditmaal zien we een schitterende langouste terwijl ook op enkele plaatsen het dalmatiër slakje te zien is. Ik blijf dit huisreef een mooie duikstek vinden.

Zicht vanaf de klif

Terug bij de camping blijkt dat Richard ons vanaf de klif goed heeft kunnen volgen en we kijken de foto’s die hij vanaf zijn hoge uitzicht punt heeft gemaakt. Het is goed dat het al bijna half zeven is zodat we niet lang hoeven te wachten om te gaan eten want ik ben uitgehongerd. Duiken en het klimmen maakt dat er behoefte is aan veel, heel veel calorieën. Voor de derde maal lopen we naar ons geliefde restaurantje. Als wij met zijn achten om de hoek verschijnen worden de tafels al tegen elkaar geschoven en breed lachend worden we verwelkomd. Opnieuw is het eten van goede kwaliteit en de sfeer uitstekend en met een volle maag en een glimlach over de gezellige avond lopen we tegen tienen terug naar de camper waar we direct ons bed induiken. Vrijdag 20 september schijnt de zon opnieuw volop. Wel fijn want er wordt een weersomslag verwacht. Vandaag ziet het er gelukkig nog goed uit en de temperatuur stijgt al snel naar de 24 graden.

“Hang jongeren”

Alhoewel er vage duikplannen zijn gaan die om verschillende redenen toch niet door en dus besteden we de dag met kletsen, rondhangen aan de balustrades van een van de bungalowtjes en uithangen van onze duikspullen zodat we die weer droog mee kunnen nemen. In de middag gaan Cor, Ingrid en ik naar de grote Carrefour aan de rand van het stadje om inkopen te doen voor onze gezamenlijke BBQ. Er is bij deze supermercado toch heel wat meer keuze aan vlees en bijgerechten dan bij de mercado naast de camping. Nadat we terug zijn loop ik nog even naar de kliffen aan de baai van L’Escala om een cache te gaan zoeken.

Ondanks hulp van Gert die ik onderweg tegenkom vinden we de cache niet. Rondklimmen over de enorme rotsblokken en afklimmen van de wand naar de baai heeft geen resultaat. Wel jammer maar het heeft ons even van de straat gehouden en ik doe dit toch liever dan languit liggen op het strand.
Het is nog even spannend of ik wel heelhuids terugkom want een monsterhond rent hard blaffend naar me toe, stopt pal voor me en ontbloot zijn flikkerende tanden. Het voelt niet goed. Voorzichtig pak ik twee grote keien op. Ik zal me niet zomaar laten aanvallen. Dit monster luistert niet naar zijn baas die beneden bij de baai staat en ik sta in tweestrijd. Wat te doen? Uiteindelijk besluit ik rakelings langs zijn kop een steen te gooien en het werkt want het monster draait zich om en rent achter de steen. Ik weet niet hoe snel ik van deze plek moet wegkomen. Thuis blijkt dat de cache (een spring edition) slechts enkele maanden toegankelijk is. Als ik goed had gelezen had ik kunnen weten dat de cache er nu niet zou zijn. Terwijl ik buiten rondhuppelde is Ingrid hard bezig geweest met de voorbereidingen voor onze BBQ dus mij rest slechts het klaarzetten van tafels, glazen, borden en bestek. Gelukkig is er aanvulling uit de bungalows want onze camper heeft niet voor acht man bij zich. We boffen want het slechte weer blijft uit en het is niet koud dus zitten we gezellig tot 11 uur buiten.

BBQ bij de camper

Het eten van de BBQ en gril smaakt voortreffelijk, de wijn past er goed bij en het gezelschap is goed. Er is nu officieel een einde gekomen aan een gezellige Aqualis duikvakantie. Morgen rijden Cor en Rob als eerste naar huis. Zaterdagochtend staan we om 7 uur op want natuurlijk moeten we Cor en Rob uitwuiven. Gelukkig vertrekken ze pas om half negen zodat we niet extra vroeg uit de veren moeten. Het weer is helemaal omgeslagen en het regent maar het is nog 20 graden zodat we gewoon in korte broek blijven rondlopen. Nadat Cor is weggereden en even later ook Rob is het tijd ons bezig te houden met huishoudelijke karweitjes.

Ook het touw wordt weg gehaald

 

Het touw rond de boom van de buurman (alleen via een hoge ladder bereikbaar) moet naar beneden gehengeld worden en de enorme berg lege flessen weggebracht. Dat laatste wekt veel opzien, iedereen draait zich om als ze mij met 9 lege flessen zien lopen. En dat waren echt eigen flessen. Niet zoals begin van de week toen ik in de tuin een klein bergje flessen zag liggen wat naar later bleek door onze lieve buren neergelegd was. Helaas ging daar het effect van verloren want niemand stond erbij stil dat dit niet onze eigen flessen zouden zijn.

 

De BBQ  en Gril moet nog schoongemaakt worden, niet echt aangenaam in een voortdurende regenbui dus Dick zet de luifel uit zodat we eronder kunnen poetsen. Geen overbodige luxe want er blijkt toch wel wat schoongemaakt moeten worden voor we alles terug kunnen zetten in de camper. Uiteindelijk zijn we met alle karweitjes klaar, is een groot deel van de duikspullen opgeborgen, liggen de duikpakken tussen de vloer en kunnen we achter de laptop gaan zitten schrijven en wat lezen.

 

Ook de luifel wordt gereinigd

Ook de luifel verdient nog een schoonmaakbeurt, Dick neemt deze taak op zich en gaat met een merkwaardige constructie aan de gang. Maar het werkt en nadat de luifel droog is kan deze ook weer ingerold worden. De tijd verstrijkt best snel want voor we er erg in hebben is het al weer etenstijd. Geen BBQ dit keer, het weer is nog te nat, dus lopen we naar de pizzeria en genieten daar van het afscheidsetentje van Richard en Jaap. Hun nacht is wel een stuk korter want zondagochtend om half zeven zitten ze al in de auto bij Cor en Ingrid op weg naar het vliegveld. Natuurlijk wuiven wij ze ook uit zodat onze nacht ook niet zo lang is. Teruggaan naar bed heeft geen enkele zin want eenmaal uit bed betekent klaarwakker.

Koffie bij Gert en Femmy

Als Cor en Ingrid weer terug zijn (al na 1,5 uur) drinken we met zijn vieren gezellig koffie bij Gert en Femmy. Het lijkt alsof we elkaar al jaren kennen zo vertrouwd voelt het bij hen. Gelukkig is het weer opgeknapt en komt zelfs de zon door zodat het buiten aangenaam toeven is. Lang buiten zitten is er niet bij want de waszak heeft aangegeven dat het tijd is om nog enkele laatste wassen te draaien. Gevolg is dat ik de komende twee uur onder de pannen ben maar met hulp van Dick is alles om half 2 schoon en terug geborgen in de kastjes. We kunnen de fietsen pakken om nog een paar caches te zoeken. Het is maar goed dat we elektrische fietsen hebben want de route die Dick heeft uitgekozen voert ons steil de bergen in en dat niet alleen, ook over een zeer steenachtige weg.

Fietspad of niet ?

Eigenlijk is dit geen pad om met fietsen te berijden meer een steil klim paadje. Maar het lukt ons met regelmatig afstappen en voortduwen van de fietsen om toch op de top te komen vanwaar we een schitterend uitzicht hebben op de omgeving van l’Escala. Om half zes zijn we moe en bezweet van het vele fietsen en klimmen terug bij de camper. Bijna alle caches hebben we gevonden en we zijn tevreden. Het is gaan stormen en als we om 7 uur naar het stadje lopen en natuurlijk nog niet in het restaurant terecht kunnen omdat voor 8 uur niemand aanwezig is, lopen we even naar het strand om naar de woest te keer gaande golven te kijken. Wat hebben we afgelopen week geluk gehad. Nu is het slecht duiken. Gelukkig is het wel droog en niet echt koud zodat we deze laatste avond nog lekker op het terras kunnen zitten. Nu hebben we een echt afscheidsdiner want zowel Cor en Ingrid als Dick en ik zullen morgen L’Escala verlaten.

Maandagochtend schijnt gelukkig de zon weer en is ook blauwe lucht te zien. Na Cor en Ingrid te hebben uitgewuifd dumpen wij nog even ons grey en black water en nemen dan ook afscheid van Gert en Femmy die nog een aantal dagen blijven. Al snel zien we de Pyreneeën voor ons opdoemen. Gelukkig de paar wolken die er nog zijn hangen hoog zodat we ze in hun volle pracht kunnen bewonderen. Het is heerlijk om weer “on the road “te zijn. Ook al hebben we een gezellige duikvakantie gehad, het is niets voor ons om 10 dagen op een plek te zijn.

Rijden door smalle kloven

Over binnendoor wegen rijden we naar de grens met Frankrijk en dan over nog smallere wegen door enorme kloven dwars door de bergen. De plaatsjes die we passeren hebben ongelooflijk smalle straatjes en soms moeten anderen achteruitrijden om ons de gelegenheid te geven te passeren.

We rijden in Katharen land. In de 12e en 13e eeuw was dit een grote religieuze beweging die met hun interpretatie van de bijbel zover afweken van de Rooms Katholieke kerk dat ze als ketters werden beschouwd en vervolgd. Overal om ons heen zie je de resten van de op hoge rotsen gebouwde Kartharen kastelen die haast onneembaar waren.

De temperatuur stijgt geleidelijk en als we bij het hoog op een bergtop liggende Fanjeaux arriveren is het 25 graden. De camperplek is niet echt groot maar het is pas 2 uur dus we hebben nog keuze uit plekjes. Niet lang want binnen enkele uren staat het hier gewoon vol. We slenteren op ons gemakje door dit kleine bergdorpje met zijn smalle steile straatjes en zijn schitterende uitzicht om de omgeving.

Zonsondergang Fanjeaux

Eind van de middag zitten we heerlijk naast de camper in het zonnetje. We boffen want ons plekje heeft zon tot deze in een schitterende zonsondergang aan den einder verdwijnt. Het is doodstil dus we slapen als rozen. Dinsdagochtend voelt het winters aan. Ook al schijnt de zon volop en is de lucht staalblauw, de zomer is voorbij. Niet echt vervelend want voor ons hoeft de hitte niet zo. Na brood gehaald te hebben in het stadje rijden we verder door de smalle straatjes van kleine dorpjes. De landbouwvelden zijn bruin en de velden zonnebloemen hebben hun glorie verloren.

Om half 2 arriveren we in Cahors. Op de camperplek aan de rivier de Lot zijn slechts drie plaatsen en we zijn verrast dat slechts 1 bezet is dus snel zetten we er onze camper neer. Het weer is wat wisselvallig vandaag. De blauwe luchten hebben plaatsgemaakt voor zware bewolking waar zo nu en dan wat regen uit valt. Maar het houdt ons niet tegen om de stad te verkennen. We staan echt centraal en hoeven alleen maar de rivier over te steken om in het centrum te zijn.

Middeleeuwse brug in Cahors

Cahors blijkt een gezellig stadscentrum te hebben waar het goed toeven is en na uitgebreid de 900 jaar oude kathedraal verkend te hebben met zijn schitterende binnentuinen lopen we natuurlijk ook nog naar het beeldmerk van Cahors: de brug met torens. Ondanks de dreigende zwarte wolken vallen er slechts enkele buien zodat we onze wandeling gewoon voort kunnen zetten. Pas als we na het bewonderen van het waterbekken dat de stad al eeuwenlang van water voorziet naar de camper teruglopen gaat de miezer over in echte regen. Maar ’s avonds stopt deze weer zodat we droog naar het centrum terug kunnen wandelen om daar bij een Turks restaurant heerlijk te eten. Wel wat vroeg want we zijn de enigen maar dat maakt deze Turk niets uit.

Woensdag is het weer nog zeer onstabiel en er valt regelmatig wat regen. Het is niet warmer dan 18 graden en na lekker ontbeten te hebben, natuurlijk met vers stokbrood, verlaten we Cahors. We zien buiten de stad al de eerste herfstkleuren verschijnen en rijden over smalle kronkelwegen naar de Dordogne.

Kasteel St. Jean de Cole

In Saint Jean de Cole vinden we een mooi plekje aan de rand van het dorp. Het is een van de mooie dorpjes in France en de gebouwen zijn mooi en oud. Het is er leuk toeven. Helaas houden we het niet droog en nadat we tot op ons hemd natgeregend zijn besluiten we terug te lopen naar de camper en 26 kilometer verderop in Nontron te overnachten. Op het parkeerterrein van een grote Super U is een camperplek zodat we meteen de nodige inkopen kunnen doen. Geen slechte keuze want zo hebben we in ieder geval een welbesteed einde van de dag alhoewel Dick daar anders over denkt want die houdt er niet zo van om uren in een supermarket rond te dwalen. Tegen de avond zie ik twee mensen naar hun naast onze geparkeerde camper lopen en ik roep hen toe dat ze wel eens wat beter weer mee hadden kunnen brengen.

Oud collega Jan en Marie-Louise

Daarop hoor ik antwoorden: “een bekende stem “en als we naar elkaar toelopen blijkt het Jan te zijn, een van mijn oud-collega’s met wie ik in de “Noordsingel “ (zo werd het huis van bewaring in Rotterdam aangeduid) zo’n 30 jaar geleden heb samengewerkt.  Samen met zijn vrouw Marie Louise is hij op weg naar Spanje. Natuurlijk gaan we samen in de camper zitten en wisselen we ervaringen uit. Onvoorstelbaar om in de “middle of nowhere” iemand die je kent te ontmoeten. We hebben een gezellige avond. Buiten stortregent het. Pas tegen de ochtend stopt de regen en klaart het een beetje op. Zo hebben we dan toch de gelegenheid om hun mooie camper te bewonderen. Heel simpel en bijzonder practisch ingericht maar niets voor ons die een jaar in een camper willen verblijven. Na elkaar een goede reis gewenst te hebben vertrekken we tegen 10 uur. We rijden over een route National naar het noorden. Niet echt gezellig maar het schiet wel op en we moeten een grote afstand overbruggen. Er zijn veel controles onderweg en overal staan groepen agenten. Zelfs op parkings worden auto’s gecontroleerd maar wij zijn duidelijk geen doelgroep want niemand wil onze camper in. In Vouvray vinden we een mooi plekje in het centrum. Helaas is het geen denderend weer want anders hadden we in het parkje ernaast heerlijk buiten kunnen zitten. Net als altijd lopen we het stadje in wat grotendeels bestaat uit wijnhuizen. Logisch als je aan de Loire verblijft. Alhoewel slechts plek is voor 3 campers staat ’s avonds de hele parking vol en met 8 campers gaan we de nacht in. Het gebodsbord om hier slechts met 3 campers te overnachten wordt niet echt nageleefd.

Tijd waarneming circuit Le Mans

Vrijdag morgen is het slechts 16 graden, er zijn nog wel wat wolken maar de zon probeert ook zo nu en dan een straal te laten zien. Over het stratencircuit van Le Mans rijden we verder naar het noorden en om drie uur arriveren we in Honfleur. Het laatste stukje om hier te komen hebben we tolweg moeten rijden. Alle binnendoor wegen rondom Honfleur zijn beperkt tot 3,5 ton en wij zijn beduidend zwaarder. Hoewel het in de zomer nog drukker is staan er nu toch ook wel veel campers maar we vinden naast het water een schitterend plekje. Het is gelukkig droog dus kunnen we heerlijk rondwandelen.

 

Geocaching Honfleur

Ondanks het feit dat we hier al verschillende malen geweest zijn liggen er nog een paar caches en die willen we zoeken.

De rest van de middag dwalen we rond, langs het water met zijn grote riverboten en door de smalle steile straatjes van Honfleur. Eten doen we niet op de vele terrassen langs het oude haventje maar ik haal ’s avonds bij de plaatselijke Doner snackbar een heerlijke kebab schotel. Die smaakt voortreffelijk en na afloop zitten we vergenoegd in de camper en kijken naar de snel invallende duisternis. Na een goed nachtrust staan we zaterdag 28 september om 8 uur op. Ontbijten, dumpen en tanken water en rijden verder noordwaarts. De weersvooruitzichten zijn niet echt goed dus besluiten we door te rijden naar Boulogne sur Mer, 250 km noordelijker. Als we daar arriveren is de wind in kracht toegenomen en in plaats van op de kliffen iets buiten de stad te gaan staan parkeren we de camper achter het casino in het centrum van Boulogne.

Een heerlijke plek want om door het centrum te dwalen hoeven we alleen een water over te steken. Lang lopen we niet buiten want na eerst veel zon brengt de wind snel zwarte wolken boven ons en snel moeten we onder een van de vele terrassen schuilen om niet doorweekt te raken. Een gokje wagen in het casino hebben we niet zo veel zin in dus bij terugkeer in de camper lezen we en eten een lekkere macaroni schotel.

Muurschildering in Boulogne

Alhoewel deze plek ideaal is om Boulogne te verkennen ligt het casino tussen twee bruggen en drukke wegen en dus is het gedurende de nacht erg onrustig. Regelmatig word ik wakker terwijl Dick als een blok beton doorslaapt. Auto’s met blauwe zwaailichten rijden af en aan over de parking en zeker als een peloton agenten uitstapt en achter onze camper rondloopt ben ik klaarwakker. Uiteindelijk val ik toch in slaap om wakker te worden van een alarm van waarschijnlijk een ergens geparkeerd staande auto. Ik zie namelijk geen beweging bij het casino. Het alarm houdt ongelooflijk lang aan, stopt enige tijd alvorens opnieuw te beginnen. Toch slapen we nog in want uiteindelijk zijn we pas om half negen wakker. Het weer heeft nog steeds code geel en is erg onstuimig aan de kust dus na het ontbijt besluiten we terug te rijden naar huis. Ondanks de harde wind houden we het tot de Nederlandse grens droog en pas daarna krijgen we te maken met stortbuien. Wel jammer want dat betekent dat we bij terugkeer thuis de camper in de regen moeten leeghalen. We laden slechts het allerbelangrijkste uit. De rest komt de komende dagen wel wanneer we alles leeg moeten halen en de camper poetsen. Komende zaterdag 5 oktober willen we hem naar de dealer brengen.

Geplaatst in EUROPA | 1 reactie

Travelling in France and Spain – part 1 – English version

Summer 2019 is almost over, it’s the end of August. Last week we gave our last scubadiving lessons and not only Soof and Martijn but also my sister Hannah and her husband Henk succeeded and are open water divers. So it’s time to hit the road again with the RV. We are going to L’Escala, Spain, where we hope to arrive on September 13th. Other club members from our scubadiving club Aqualis will join us for a diving vacation. Originally we would leave later because we first wanted to visit the caravan salon in Düsseldorf. But now that makes no sense because we bought another RV. Unfortunately it was impossible to take this RV, a Frankia Titan, so we now make a final trip with our 8-year-old Niesmann Bischoff.

Camperplace Vianen

On Wednesday morning August 28th, Dick board the bus early to get the RV out of the storage. In the meantime, I carry things to our living room we have to have in the RV. It takes some time but at two pm is the RV loaded and filled up with water and we can leave. We need a stopover in Rotterdam because the propane tank is still empty. After filling there is coffee at Lucky Dive Center but end afternoon we arrive at our beloved RV parking in Vianen. It is great to spend the night in the center of this nice old town. For Holland it’s warm, 85 degrees, but dark clouds appear. Although there is no rainfall, we hear a continuous rumble and every now and then lightflashes can be seen.

The next morning I buy fresh bread from the store less than 200 yards and after a good breakfast we continue our trip. We stop in Eindhoven. Dick has forgotten his e-reader and because his old one needs replacement, we do not drive back home but decide to get a new one. There is not much choice so we buy and the road leads us further south through Belgium to Redange in Luxembourg. There is enough space to park and we can even connect the camper to the electricity. After a cup of coffee we go for a walk.

Kropeman monster in Redange

We have to find a geocache and one is hidden at the Kropeman, a water monster in this region. Unfortunately, there are not many other caches, most of them we already found on previous visits. But we have a nice walk through the woods and along grain fields before we are back at the RV. It is 83 degrees and the sun is still shining so we sit outside, enjoy a glass of wine and read a good book. There are no restaurants in the area so we cook in the RV.

After refueling water on Friday morning and dumping our gray –and black water, we drive further on through Luxembourg to the southeast. Not really a logical road to Spain but we want to visit a fort on the Maginot line, close to Wissembourg, France. Of course we refuel at the Luxembourg border before we drive through the more expensive countries (in terms of fuel) of Germany and France.
It is a beautiful trip in the countryside of Germany and later France. We pass the place where the first idea of an United European became a fact and arrive on time at Fortress Schoenenbourg. We are not the only visitors because there are several RV’s and passenger cars waiting in front of the fort. It will not be open before 2 pm. We are in France and the lunchtime is sacred.

Everything is closed between half past twelve and two pm. When we see any movement at the entrance, just before 2 pm, we walk towards it. Of course we are the first in line that is growing fast because a tourist bus arrived. Exactly at two pm the cashier opens and after buying a ticket we walk into the underground vaults of the fort.

Fortress Schoenenbourg

It is large and vast and we wander through the enormous corridors, descend hundreds of steps deeper into the earth and see how the French soldiers lived here during WW II. The distances are enormous and there is at least 0,7 mile between the first and second part of the fort where the canons are situated. No wonder there used to be trains underground. Fortunately we brought our down jacket. In contrary to the outside, where it is 83 degrees, the temperature here does not exceed  52 degrees. After walking underground for 2,5 hours we are back at our starting point and leave this special place.

 

Diner in Wissembourg

Instead of spending the night at a winery in Hunspach, we drive a little further to Wissembourg. Fortunately we find a parking spot next to the crowded swimming pool.
This parking spot is in the full sun so no one wanted to park here. After having a drink we walk to this beautiful village in search of a restaurant. And yes in the center we find a nice terrace and take a seat.
The weather is lovely. it’s really an evening to have dinner outside.
Around 9.30 pm we are back in the RV

Buy Kamagra UK

, it is already getting dark and we go to bed. All our windows stay wide open because until late at night it is very hot inside.

On Saturday we get up at 8 a.m. It seems that we sleep longer when it is hot.
Of course I buy a fresh baguette in the village. Today we don’t have to drive far, only  92 miles and because there are less smaller roads we arrive in Eguisheim at 11.30 am. Again a picturesque town in the middle of the Alsace wines. We find a nice spot at a winery and after connecting the RV with electricity (sometimes we have that luxury) we walk into the town. What a beautiful old houses and how wonderful to wander through the narrow streets. Unfortunately it is not possible to find the cache that brings us to different places in Eguisheim but that doesn’t spoil the fun because the streets are a treat for the eyes. After walking around for a few hours we return to the winery, where all the parking spots are taken. It is too hot to sit next to the RV (in the full sun) so everyone has a chair in the shade of the shed and enjoy the coolness. It is very sociable, all of us sitting in a row.

 

Motto Wineyard Banwarth

But we stay at a winery so we also want to taste some wines and end of the afternoon we enter the tasting room where the owner of the winery let us try the different white and red wines. Some are horrible, very sweet, other wines are very flat and have little taste, but a pinot noir that has matured in the barrel for more than a year is very tasty and so we leave the room, somewhat unstable on our legs (caused by the many and full tasting glasses) with a box of these wines. The motto here is: “A meal without wine is like a day without sun”. In one of the picturesque streets we saw this afternoon a nice restaurant and when we return at 7 pm we find a free table where we have a good dinner and enjoy the falling night.

We are the first to leave on Sunday morning at 8 am. After the opening of the entrance gate. Of course we first had breakfast with a fresh baguette, I bought in the village. It’s really nice to walk in a quiet town early in the morning when there is nobody else. We drive further south on quiet and small roads. The Hakuna, our navigation, is clearly upset because we arrive at the Swiss border (my phone welcomes me in Switserland) before turning west. It is a large detour. The number of driven miles is considerably more than we calculated. In Flavigny sur Ozerain we stop to take a look at this medieval town, one of the most beautiful in France. Whether it is dead-alive or the heavy weather with some rain, I do not know, but this town does not really appeal to us. Of course we visit the abbey and the age-long factory of anise candy.

Lots of anises sweets

We see a movie where the process from aniseed to candy is shown and of course taste these anise sweets. They remind me a lot of the pink and blue anise sugar-grains we sprinkle on a (Dutch) rusk when a child is born. But Dick really likes anise so we buy a bag, now Dick can snoop. It is 4 pm when we are back at the parking lot near the abbey and after getting some berries from the bushes we decide to drive further on. We look at different  places and arrive at 6.30 pm in Moux  Along a football field are some nice places with electricity. There is still room for us. Unfortunately it is Sunday evening and everything is closed in this village. It means we have to cook and I make a simple snack. We don’t stick to our travel schedule anymore. But we normally do that after some days and tomorrow, while having breakfast we will look for a new destination.

After some searching we find Oingt, a medieval town built with “Pierres Dorees” (golden stones). After the gloomy day yesterday, the weather is much better. A cool breeze is blowing and the temperature does not rise above 70 degrees despite the shining sun. After buying a lot of groceries in the local supermarket (anyway we contribute to a continued existence of this dying shop in this extinct village) we drive along narrow winding roads through beautiful mountain valleys. There are many roadblocks so we drive miles and miles but the landscape is beautiful. We are in the middle of the Burgundy and Beaujolais region.

Views around in Oingt

Eventually we arrive at the top of a mountain. 360 degrees around us we have a beautiful view at the winehouses of the Beaujolais, standing amidst vine-tendrils. All the houses are made of yellow golden stones. At the end of a dead end road, again near a soccer field, we find a nice parking.

We are the only RV so we can choose. After having some coffee we walk into the village of Oingt. Here too it is extinct but there is a beautiful old church where we light a candle. We also walk through narrow medieval streets. Everything looks beautiful because of the golden stones. Of course we also walk into a winery to taste some of the Beaujolais wine. However, it is not our taste and soon we leave. Since there is neither a restaurant nor a shop nearby, we have a meal of leftover food. Dick has a wonderful evening. First he can view the training of the pupils while sitting in the RV and later in the evening the training and football match of the adults. We have football entertainment until 10 pm. The next morning we eat “pain depannage”. (Bread you eat when your car is broken down) That’s what the lady from the shop in Moux called the long-life bread I bought there. We have to, because, just like in Moux , this village has no bakery nor supermarket.

The bread does not taste bad and the cheese on it does wonders so we can start a new travel day with a full stomach. From this place, high in the mountains, we drive over narrow mountain roads to Le Puy. It’s time to do laundry and in Le Puy en Velay, famous for its pointed rocks with a statue of Mary and a church, we find a laverie (laundromat) next to the supermarket. It’s busy because some homeless people with huge dogs are gathering while doing laundry. After having a machine available we are busy for two hours but then our laundry bag is empty and all clothing and bedding is stored and clean again. We decide not to stay in Le Puy and continue to Pradelles, where next to the Route Nationale, the N88, a butcher shop owns a nice place where we can spend the night. In 15 minutes we walk to the town of Pradelles, also a place on the list of beautiful French towns.

Beautiful church in Pradelles

There are narrow streets and because we are in the mountains, at 4165 feet, we have a magnificent view over the surrounding plains. We are in the forecourt of a large church that, painted white on the inside, radiates nothing. This in contrast to the old chapel further down in the village which is actually closed but where we can have a look inside. The centuries can be clearly seen on the walls and the chapel needs restoration, but it is picturesque and the Virgin Mary statue carved from cedar is beautiful to look at. Slowly walking back through the small steep streets we return to our parking along the N88. It is now 6 pm, the traffic is considerably less and therefore the traffic noise is reduced. We don’t have any problems with it during the night. Because it cools down quite a lot at night (for Europe we are high up in the mountains and during the night it’s only 42 degrees) we have to put a duvet on our bed, so we will not bothered by the cold. Wednesday morning. September 4th , the sky is steel blue and the sun shines. The temperature soon raises. We buy a fresh baguette from the butcher. He has a “pain depot” (bread branch) so I don’t have to walk to town. After breakfast we dump and fill up with water, then we drive over roads meandering through the mountains. Sometimes the roads are so narrow that we are happy that there is no oncoming traffic.

Because we only  drive 61 miles, we arrive at 11 am in La Canourgue, also called “little Venice of France”. It is a nice town with narrow streets and a small stream winding through. Nice because in unexpected places you have an underpass of the river or a shallow stream flows through a street. After exploring the town we look for caches.

Hiking in La Canourge

We soon find out that all caches are hidden on a hiking trail and after climbing a steep hill (where we can look out over town), we decide to split our roads. Dick will look for caches on the lower path, a little more comfortable for his knee, and I will climb up the hill. The path winds up but is easy to climb and the view of the highest point next to three large crosses is beautiful. I call Dick who returned to the RV and with my telelens I see him standing in front of the RV. The narrow path down costs more headaches, it is steep and full of loose stones. It’s good that Dick doesn’t have to walk this path.

Finally, at 4 pm, I ‘m also back at the RV. I’m tired and satisfied because we did find all the caches we wanted to do. Because the restaurants in town do not really have an attractive menu, we only drink something on a terrace at the waterfront. Dick has an ice cream and I have a milkshake. It is tasty but does not match the milkshakes in America, consisting of ice cream and not milk, like this one. The temperature is pleasant, 77 degrees, so we can still sit outside. The next morning there are quite a few clouds but luckily there is also some blue sky. Of course we buy a fresh baguette in town and leave at 9.30 am. The clouds in front of us change to black. The nice weather will not hold. Fortunately, after crossing a mountain pass, the clouds disappear and the sky is again steel blue. Great, we feel the sun warming us. After a drive through some beautiful villages we arrive in Albi. Narrow streets lead us to a large bumpy lawn with some parked RV’s at the river.

 

Cathédrale in Albi

 

However, we see a Frenchman drive on and follow him. Around the corner with a view of the Cathedrale of Albi we find a beautifully landscaped site specially for motorhomes. There are no facilities, but we do not need them. We park our RV here and take our bikes to explore the area. After cycling for 7 miles we find out that it’s better to explore this city on foot, so we cycle back and walk to town. The center of Albi is designated as a world heritage site and great to see. It consists of the buildings around the huge cathedrale.

 

 

Albi cathédrale inside

We are amazed when we walk into this fully painted cathedral. Every piece of the church’s wall is covered with paintings and under the organ is a enormous painting of the Last Judgment. It is very impressive. After admiring the church we walk through the city center with cozy shops and look for a restaurant.

But it is 5 pm and we are in France. Everywhere we can drink wine and beer but eating: no. This is only possible at 7 p.m. Since we don’t like walking around town for another 2 hours, we return to the RV and cook a meal. Despite the fact that there are at least 20 RV’s on this RV parking, it is very quiet and we enjoy a good night’s sleep.

The next day, Friday, September 6th , we wake up before seven am as we don’t want arrive too late in Blagnac. If we have a chance to book a tour to the Airbus factory, we have to arrive in time. We arrive at Aeroscopia in Blagnac, before 10 am. And yes there are two places left on the French speaking tour at 4 pm. There is also some place on the English speaking tour but that starts at 5 pm. After a short discussion (Dick wants English speaking and I French) we decide, against the will of Dick, to do the French tour. But first we walk around in the museum. Here we find the history of aviation but also various aircrafts on a scale and in real. It’s great you can board a Concorde.

Although the seats are shielded so we cannot sit down in this plane, you feel the narrowness of this aircraft. It must have been fantastic to fly with this plane. There is a world of difference with the neighbouring airbus A 300. Not only rows of seats are here, but also a suite, bedroom and shower can be admired. However, we will never fly in such luxury.

De Concorde in museum Aeroscopia

Slowly we walk past planes placed everywhere, and find the Super Guppy, next to the Concorde, also very impressive. After 2, 5 hours we leave this beautiful museum and walk, filled with impressions, back to the RV. We have a cup of soup and a sandwich and walk back to the museum Aeroscopia at 3pm. There we wait in the central hall among crowds of people. At 4 pm we are escorted to a bus and board. The ride to the Airbus site does not take long and takes us past parked aircrafts. There are different types of Airbus, almost ready to be delivered.

After this tour we arrive at a factory hall and take the elevator to the fourth floor. From here we have a good view of an almost empty factory hall with an airbus 380 in the distance. There is no activity at all in the entire hall. It is dead and our guide says that people work in two shifts. When I ask why there is no activity at all, the guide answer that, because of our language problem, we missed that the production of the Airbus 380 will finish in 2021. Only a few planes are still manufactured. But Not Now. The fact that it is Friday afternoon possible plays a role. What a disappointment. How different it was when we visited the Boeing factories where we saw planes at different stages of manufacture and where people were crawling everywhere.

The Beluga made by Airbus in Blagnac

After this deception we take a last look at the factory with the parked aircrafts and then walk back to the waiting bus that drive us back to the museum. There we can have a look inside at an Airbus 400, a military aircraft, and while we are inside we look at a movie showing how the Army use the various military vehicles. Outside we also see the Beluga. It’s the successor of the Super Guppy. The last is no longer in production and Airbus built its own super transport aircraft and named it Beluga. If you look at the picture of a Beluga there is a very large similarity with the real beluga.  Unfortunately this plane is standing behind the fence of the airport and we cannot get close to it.

Finally at 5pm we walk back to the RV. From now on we will never attend a French speaking tour to avoid missing such essential information as the end of a production line.

Night falls and we take a final look at the Concorde, also parked outside like us, before we go to sleep. On Saturday morning we have breakfast with pain depannage because in the far distance around these airport-grounds is not any  shop, nor bakery. After breakfast we drive further south. Soon we spot in the distance the mountain ranges of the Pyrenees looming in front of us and we drive into the valley of the Ariege. The place in Europe where bears still existed. Unfortunately we don’t see them.

“Gilettes Jaune” in protest

In the town of Foix is a demonstration of the “gilettes jaune” (yellow safety vest). Dick waves with his yellow vest and I talk to the demonstrators through our open window. Immediately we get applause from the people walking in rows through town.  In contrast to the demonstrations in Paris, this one is peacefully and we can drive on after some waiting. At the RV parking in Foix we stop to fill up with water and dump. There are still some (short) places available but unfortunately our RV (longer than the most European RV’s) does not fit in so we drive on to the village of Les Cabannes. There is a nice big parking lot with a lot of space.

From here you have a magnificent view of the surrounding mountains and this place is worth its money (5 euros for 24 hours and at this moment our first paid RV parking). We walk through the small village, which is a bit disappointing because everything is closed. It is 1 pm and only the restaurant (terrace in the shade) is open and full with people. Fortunately we can get a pastry from the bakery that is still open. We enjoy this pastry outside at the RV. Then I want to write again. I am sitting in the sun in an inspiring place with a view of mighty rock walls towering above me. Around 6.30 pm we walk back to the village, but soon we notice that the restaurants are still closed. We are now in an area where you really can’t eat until 8 pm. So we walk to the only supermarket in this village, get some meat, rösti, tomatoes and lettuce and prepare a meal in the RV. We eat inside because the sun disappeared behind the mountains and then it immediately cools down.  It is now 58 degrees.

During the night it cools down even further and on Sunday morning it is 52 degrees, so with my hoodie on, I get bread at the boulangerie in the village. After a nice breakfast we continue through the narrow valley until we reach the mountain-pass to Andorra. Here we start a steep and above all long climb which finally leads us to 8000 feet. It is busy on the road, especially on the opposite roadway.

Pas de La Casa in Andorra

The traffic driving to Andorra is significantly less. Although we have already driven up this mountain several times, it remains awesome. The clouds are completely gone and we see before and above us a steel blue sky with a bright sun. Bend after bend we climb higher and higher and the view is getting nicer. But that’s because I love the high mountains. Dick is more of the grassy meadows with cows. In between the rocks I am pointing them to him. There are tiny grassy spots and you have to guess for the cows. Just above Pas de la Casa, Andorra’s frontier town, our RV says that it is time to refuel (did not know that it also could speak). Because the entire road through Andorra, about 25 miles long, only consists of hotels, shops with alcohol, tabac and chocolate and gas stations we stop at the next gas station and refuel the RV. The prices here are 38 eurocents per liter cheaper than in France.

Just after refueling we take the exit to Grau Roig. Here we will spend the night on the huge parking lot at the ski-run. At least 15 RV’s are parked here. What a difference with other years when we slept here completely alone. We find a place away from the hustle and park the RV. We are now at an altitude of 7100 feet. After admiring the rugged mountain environment for some time I cannot longer sit here. “The mountains are calling and I have to go” so I decide to look for a few caches in the mountains above us. Two are not so far away.

Cache at mountain lake near Grau Roig

However, when I climb up through the woods in the direction of the first cache, the area seems familiar to me and yes, after finding the cache I look at the logbook and discover that we already found this cache on August 30th 2016. That means that this RV already visited Andorra. Because it is disappointing to climb without finding a cache, I decide to climb a little further and close to a mountain lake, high in the mountains at over 8000 feet, I find another cache.

Jumping over the river from stone to stone feels also familiar and yes, we also found this cache in August 2016. So I climb a little further to the top. But first I send a picture of the beautiful mountain lake. Minutes later my niece Inge send me the same picture. She and her husband Paul walked here a few weeks ago. It’s a small world. After returning to the mountain restaurant next to the high lake I climb further up. This route is completely unknown to me and leads me through a herd of cows higher and higher up the ski slope. And then, in the sight of our RV, far below me, I find a cache on a rockpoint, we haven’t found yet. I am happy and call Dick. Also to let him know that if he looks up to the mountain top he will see me. After all, I see him through the telelens of my camera. Unfortunately, whatever directions I give, Dick is unable to distinguish my figure against the massive mountain.

But now Dick knows that I am alive and walk high above him on the rocks. Slowly I climb down the steep ski slope. Fortunately I find a snow pole that I use to descend this slope. Of course I stop for a moment amid a herd of cows. The little ones look at me in astonishment. I get up quickly when mother cow  has had enough of me and walks to me, mooing.  Her impressive horns look dangerous so I walk on. After 6 miles of climbing and descending I am back at the hotels at the ski lifts where Dick is waiting for me and together we walk back to the RV. While I was doing nothing and walked around in the mountains  Dick cleaned the RV, it’s shining. The windows in particular are so clear, they were filthy and dirty. We sit outside in the sun for over an hour. Even though it is not really warm, out of the wind and sitting in the sun the temperature rises to 70 degrees. The moment the sun disappears behind the mountain ridge, the temperature drops quickly and now it’s more pleasant to sit inside. When we wake up on Monday September 9th it is only 38 degrees and the fields are covered with a white haze.

On the ground it has clearly frozen. Temperature drops really at this altitude. Again we have pain depannage for breakfast we drive along the 25 miles road through Andorra until we arrive in Sant Julia de Loria. Here, behind the super Mercado is a large parking area where we can spend the night. It is still early, 10.15 am, so there are many empty spots, although there are more RV’s than I have ever seen. We walk around a bit, of course search a cache but also look around in the stores. However, having no need for liquor and cigarettes (the stores are filled with them) we are quickly bored.

Old and new RV in St. Julia

In the afternoon I return to the stores to get some toiletries and toilet paper. To our surprise, on our return, a Frankia Titan RV is parked next to ours. This is the one we bought and get delivered half October. Now we can compare the old and new RV. Great! Because we had some lunch in the cafeteria of the supermarket, we don’t have dinner until 8 p.m. Nothing for me, having dinner so late because our bedtime is usually around 9.30 pm so we dive into bed with a full stomach.

Despite the fact that we stay in a busy parking lot, we sleep like roses and don’t wake up before 8 am on Tuesday September 10th.  It is raining and every now and then we see some lightning and hear the thundering. What a difference with the past few days. In the rain I walk to the supermercado and later again to do some final shopping before we fill the camper with clean water and depart. At the border with Spain, only a few hundred yards away, customs only pay attention to smoking goods and after opening our garage showing that we do not have any cigarettes or cigars nor carrying crates with alcohol, we may entry Spain.

La Seu d’Urgell

The weather is still gloomy and we drive to La Seu d’Urgell, a town 10 miles south of Andorra. Dick drives through the narrow streets in search of a parking spot at one of the laundromats. Unfortunately, there is no parking available, but not far away next to a beautiful old church we find a large area where RV’s can spend the night.

It is close to one of the laundromats so we park the RV there and while Dick takes the bikes from the camper I get all our laundry. After loading the laundry-bags on the bike we cycle to the laverie. There is nobody here and we can choose from the available machines. I need a 37 pound and an 18 pound washing machine. While Dick cycles back to the camper, I wait at the machines and when Dick returns, after two hours, we fold the clean clothes and bedding together and with our bicycles fully loaded we cycle home. Since we are parked in the center Dick secures the bikes on the RV while I store our clothes. At the same time we are ready and we walk towards the center. It is an old town with narrow streets and arcades. A small cafe looks attractive and we have a sandwich with lots of ham and cheese and very tasty. The Spaniards can also make coffee, because it tastes delicious. Unfortunately, all other shops are closed and unlike France where shops open at 2 pm. in Spain everything is closed until 5 pm.

Wild water in La Seu d’Urgell

After walking 5 miles and looking in all the corners of this beautiful town, Dick goes back to the RV while I take a look at the whitewater course in the Olympic park. The world championships take place there in two weeks and the town is already busy. This whitewater course is indeed very spectacular and I would like to take a canoe, but now that is prohibited territory. Only participants flash by over the turbulent waters of this whitewater track. For a long time I watch and enjoy a new sport. Then, at 5 pm, I return to the RV.  It is  too cold, 58 degrees, to sit outside so we spend the rest of the evening indoors. We also cook inside because the minced meat we bought a few days ago really needs to be prepared. Fortunately the bad weather has blown away. After lots of rain this morning no more drops have fallen and the mountains turn red in the sunset.
Wednesday September 11th we wake up at 8 am and it takes some effort to find an open boulangerie in the town. Most bakery’s do not open until 9 am.
But after wandering around the arcades, I find a store with fresh bread and finally we can have breakfast.

View on Martinet from the camperplace

We decided not to drive far because we do not need to be in L’Escala before Friday, so we stop in Martinet, a small town 20 miles to the east with a beautiful parking spot. For 1 euro we have 8 hours of electricity and if we want we also can have a free shower with ice cold mountain water. The latter is less tempting. After having our usual cup of coffee we walk around town. It is small, but a few caches are hidden. They take us through the old town and also high up in the surrounding mountains. Great for me because in the mountains I always need a climb to the top.  During the morning the clouds disappear and the sky becomes more and more blue and after walking and climbing 5 miles we have a coffee on a terrace in town with a delicious baguette. After getting back at the RV we sit outside in the sun. Writing behind my laptop does not always work so well because the sun is actually too bright to look properly at the screen of my laptop.
But the errors I have in my writings are good for Dick. He loves to remove them. In the evening it cools down immediately and we sit inside. Today is September 11th , the National Day of Catalunya, and everything is closed so we cook in the RV and enjoy our books in the evening. Thursday September 12th we wake up at 8 am, normal life seems to have resumed in this part of Spain. We see children attend school again and all the shops are open. So it is no problem to find a bakery with fresh bread nearby. After breakfast and the dumping of gray and black water we drive on. We have the choice between the mountains or the tunnel. Of course we take the mountain-pass and so we climb up on a steep narrow mountain road, at first 8% but after some time less steep. It is a nice trip that takes us through a beautiful valley higher and higher up to Col de la Torre at 6000 feet altitude.

Around us we see mountain slopes with ski lifts.  I would love to ski here in the winter. Unfortunately, after a long descent we leave the high mountains and arrive at 2900 feet. We are in Sant Joan de les Abadesses. Next to a water source and an old arch bridge is a parking where we can spend the night. We choose a spot along the canyon where the river flows deep below us. It is beautiful here and of course we walk around.

Waterfall during geocaching in St. Joan de Les Abadesses

Geocaching take us to a picturesque lake among the mountains with a waterfall. This is amazing. Only a few ruins of houses show that there has been life here in ancient times. In the afternoon we walk through the extinct town. The centerpiece is the old church with its inner gardens. This has been a monastery since the 9th century and it’s the first women’s monastery in Spain. Unfortunately it is closed but when we return at the end of the afternoon we can go inside and enjoy the silence around us and the really old relics.

Unfortunately, the film in rattling French does not really add much to our understanding of history. Around 6 pm we arrive at a kebab restaurant. Great smells are here and we don’t have to think twice about going inside. Even though it is Spain and the restaurants don’t open until 8 pm, we can sit there and after the flames have been set on, the lettuce cut and delicious French fries fried, we enjoy an excellent meal.

Bridge St.Joan de les Abadesses

In the evening the old bridge is lit by the full moon (and some lights) and therefore needs to be photographed before we go into bed. Friday after having breakfast with fresh baguette, we really leave the mountains and head for the Mediterranean Sea. We arrive at the campground in L’Escala at 11am.

Although we had this morning a blue sky and sun, the clouds have increased during our trip and there is only a small piece of blue sky left. The seawater is apparently warm because when we drive along the bay we see many people in the water. On the campground we are expected tomorrow but with a day of extra payment we can enter. However, our reserved spot is taken and it does not look like the current residents are leaving today. So we walk back to the reception and after several walks up and down (our spot is on the top of a hill) we hear that the current residents will stay another week. A mistake of the campground because this special spot was reserved for us since March.

Camping L’Escala

Because we do not want a fight, we look for another place that we find close to the old one. Here we also have a good place allthough unfortunately there are no trees so we cannot attach clotheslines. We walk around in the area, do some shopping in the supermercado and work on our administration.

In the meantime Rob has informed us that he will arrive at 6pm, so by that time we walk to the reception of the campground. But first we have a nice long talk with Femmi and Gert from Zwolle who chased us away from our reserved spot. We are joking about our new spot and theirs. Rob was also expected to arrive at the campground tomorrow but it’s no problem, one bungalow is already cleaned so he can move in. In the evening we sit outside, have a BBQ and talk about anything. The temperature is pleasant because we can stay outside until 11pm. Unfortunately, Rob’s safety belt broke during the drive to Spain so he has to make some phone calls with insurance and roadside assistance. Fortunately a carshop nearby may help out. Tomorrow he will visit them. Important because driving with a beeping tone and flashing red light is not everything.

During the night it rains every now and then but when we wake up on Saturday morning, September 14th , the rain stops and during the morning the clouds disappear and the sun appears. Great weather and pleasant temperature around 74 degrees. You get used to the sun and blue sky very quickly. Really a good time to wash again. Unfortunately we cannot have washing lines at our place and Dick does not think it is a good idea that I fix lines on an opposite terrain so in addition to a washing coin I also have to buy a drying coin. But the result is that around 1 pm everything is clean and almost dry and I can finally sit with my laptop. After all, writing has to be done again.

Geplaatst in ENGLISH VERSION | Reacties uitgeschakeld voor Travelling in France and Spain – part 1 – English version

Frankrijk en Spanje augustus/september 2019

De zomer is bijna voorbij, het is eind augustus. Vorige week hebben we de laatste duiklessen gegeven en nu zijn niet alleen Soof en Martijn maar ook mijn zusje Hannah en haar man Henk PADI Open Water Diver. Maar nu is het weer tijd om op stap te gaan met de camper. We gaan naar L’Escala waar we 13 september hopen te arriveren. Dan komen ook een aantal andere leden van onze duikclub Aqualis om een duikvacantie te hebben. Oorspronkelijk zouden we later vertrekken omdat we eerst de Caravan Salon in Düsseldorf wilden bezoeken maar dat heeft geen zin meer omdat we inmiddels een andere camper hebben gekocht. Helaas bleek het niet mogelijk deze camper, een Frankia Titan, op tijd gereed te hebben zodat we nu nog een laatste trip met onze inmiddels 8 jaar oude Niesmann Bischoff – ARTO gaan maken. Woensdagochtend 28 augustus 2019 zit Dick al vroeg in de bus om de camper uit de stalling te halen. Intussen sjouw ik dat wat mee moet naar beneden zodat we straks alle spullen in de camper een plekje kunnen geven. Het kost wat tijd maar om twee uur is de hele camper ingeruimd, hebben we water getankt en kunnen we vertrekken. Wel met een tussenstop want ook de propaanfles moet nog gevuld worden.

Camperplek Vianen

Het koffiedrinken erna bij Lucky kost meer tijd maar uiteindelijk staan we om 4 uur op ons geliefde camperplekje in Vianen. Het blijft heerlijk om midden in dit leuke oude stadje te overnachten. Het is warm, 29 graden maar tegen de avond verschijnen grote donkere wolken. Alhoewel er geen neerslag is horen we wel een continu gerommel en zo nu en dan zijn lichtflitsen te zien. Na het opstaan de volgende morgen haal ik lekker vers brood bij de winkel nog geen 200 meter hiervandaan en na een smakelijk ontbijt gaan we verder. We stoppen in Eindhoven. Dick is zijn e-reader vergeten en omdat zijn oude exemplaar eigenlijk aan vervanging toe is, rijden we niet terug naar huis maar besluiten we een nieuwe te kopen. Er is niet veel keuze dus de koop is snel gesloten en verder voert de weg ons naar het zuiden door België naar Redange in Luxemburg. Er is voldoende plek om te staan en we kunnen zelfs de camper op het electranet aansluiten. Na een lekkere kop koffie gaan we wat rondwandelen.

Kropeman in Redange

Er moet een cache gevonden worden en bij de Kropeman, een watermonster uit deze streek vinden we deze. Helaas zijn er niet veel andere caches, die hebben we op eerdere bezoeken al gevonden, maar we maken wel een leuke wandeling door de bossen en langs graanvelden voor we weer terug bij de camper zijn Het is 28 graden en het zonnetje schijnt nog lekker dus onder het genot van een glaasje wijn zitten we buiten en lezen een spannend boek. In de buurt zijn geen restaurantjes dus we koken zelf. Nadat we vrijdagmorgen water hebben getankt en ons grey- en black water gedumpt, vervolgen we onze weg dwars door Luxemburg naar het zuidoosten. Niet echt een logische weg naar Spanje maar we willen graag een fort van de Maginot linie bezoeken wat vlakbij Wissembourg ligt. Natuurlijk tanken we nog even aan de grens van Luxemburg voor we de qua brandstof duurdere landen, Duitsland en Frankrijk inrijden. Het is een schitterende tocht over het platteland van Duitsland en later Frankrijk. Bijzonder om langs de plek te rijden waar de eerste Europese gedachte een feit werd. Op tijd arriveren we bij Fort Schoenenbourg. We zijn niet de enige bezoekers want er staan verschillende campers en personenwagens te wachten tot we het fort in mogen. Dat is niet voor 2 uur want we zijn in Frankrijk en het middagmaal is daar heilig. Alles is dus dicht tussen half 1 en 2 uur. Als er enige beweging te zien is bij de ingang, iets voor 2 uur, lopen we ernaartoe. Natuurlijk zijn we de eersten in de rij die al snel groeit omdat er ook een bus met toeristen aankomt.

Fort Schoenenbourg

Om klokslag twee uur gaat de kassa open en na het kopen van een kaartje lopen we de ondergrondse gewelven van het fort in. Het is er groot en uitgestrekt en we dwalen door de enorme gangenstelsels, dalen honderden treden af dieper in de aarde en zien hoe in de tweede wereld oorlog de Franse soldaten hier leefden. De afstanden zijn enorm en tussen het eerste en tweede deel van het fort met de schutskoepels ligt tenminste een kilometer. Geen wonder dat er ondergronds goederen en personentreintjes reden. Gelukkig hebben we ons dons jack meegenomen want in tegen stelling tot buiten, waar het 28 graden is, komt de temperatuur hier niet hoger dan 12 graden. Pas na twee en half uur ronddwalen onder de grond, komen we weer bij ons uitgangspunt en verlaten we deze bijzondere plek. In plaats van bij een wijngoed in Hunspach te overnachten rijden we iets verder door naar Wissembourg waar we naast het overvolle zwembad gelukkig nog een parkeerplekje vinden.

Diner in Wissembourg

Het is dat dit plekje in de volle en hete zon staat waardoor er geen auto is gaan staan. Na even wat gedronken te hebben lopen we dit prachtig plaatsje in op zoek naar een restaurant. En ja, op een hoekje vinden we een mooi terras vol met etende mensen en we schuiven aan. Het is heerlijk weer en echt een avond om buiten op een terrasje te eten. Rond 9 uur zijn we terug bij de camper, het begint inmiddels al wat te schemeren en niet veel later zoeken we ons bed op. Alle ramen blijven wagenwijd openstaan want binnen is het tot laat in de avond nog erg warm. Zaterdag staan we pas om 8 uur op. Het lijkt erop dat we langer slapen als het erg warm is. Natuurlijk haal ik in het dorp een vers stokbrood. We hoeven vandaag niet ver te rijden, slechts 146 km en zijn omdat we veel rijkswegen rijden al om half 12 in Eguisheim. Opnieuw een prachtig pittoresk stadje te midden van de wijnranken in de Elzas. We vinden een mooi plekje bij een wijnboer en nadat de camper aan het electra gezet is lopen we het stadje in. Wat een mooie oude huisjes en heerlijk om zo door de smalle straatjes te dwalen. Helaas lukt het niet om de cache te vinden die ons op verschillende plekken in Eguisheim brengt maar dat mag de pret niet drukken want de straatjes zijn een lust voor het oog. Na enkele uren rondlopen keren we terug naar de camperplek die inmiddels knap volloopt. Het is te warm om naast de camper in de volle zon te zitten dus zet iedereen zijn stoeltje in de schaduw van de schuur en geniet van de koelte. Het is heel gezellig zo allemaal op een rijtje.

Lijfspreuk bij wijngaard Banwarth

We staan op een wijngoed dus willen ook wel wat wijnen proeven en eind van de middag gaan we het lokaal binnen waar de eigenaresse van het weingoed ons verschillende witte en rode wijnen laat proeven. Sommigen zijn afschuwelijk, heel erg zoet, andere wijnen zijn erg vlak en hebben weinig smaak, maar een pinot noir die meer dan een jaar in het vat heeft gerijpt is bijzonder lekker en dus verlaten we, enigszins wankelend op onze benen vanwege de vele en volle proefglazen, het lokaal met een doosje van deze wijnen. In een van de schilderachtige straatjes hebben we vanmiddag een leuk restaurantje gezien en als we daar om 7 uur arriveren blijkt er nog een tafeltje vrij te zijn. We eten bijzonder lekker en genieten van het buiten zitten. Pas om 9 uur zijn we weer terug in de camper. Van alle camperaars vertrekken we zondagochtend als eersten om 8 uur. Het toegangshek is net open. Natuurlijk hebben we een maag gevuld met heerlijk vers stokbrood wat ik eerst in het dorp ben gaan halen. Over stille D wegen rijden we verder naar het zuiden. De Hakuna, onze navigatie, is duidelijk wat van slag want we rijden tot vlak aan de Zwitserse grens voordat we naar het westen draaien. Iets omrijden is het wel en dat blijkt ook als we verder rijden. Het aantal kilometers is aanzienlijk meer dan we hadden uitgerekend. In Flavigny stoppen we om dit middeleeuwse stadje wat tot de mooiste van Frankrijk behoort, te gaan bekijken. Of het komt omdat het overal uitgestorven is of omdat het zwaarbewolkt is en er zo nu en dan een spatje regen valt weet ik niet maar dit stadje kan ons niet echt bekoren.

Vele soorten en maten anijs

Natuurlijk bezoeken we wel de abdij waar zich de fabriek van anijsbonbons bevindt. We zien op films hoe het proces van anijszaadje tot bonbon zich ontwikkelt en proeven natuurlijk de nodige anijssnoepjes. Ze doen mij heel erg denken aan de roze en blauwe muisjes die we op een beschuit strooien als er een kind is geboren. Maar Dick houdt erg van anijs dus kopen we een zakje om tussendoor van te snoepen. Daar het pas 4 uur is als we weer teug zijn op de troosteloze parking onder de abdij besluiten we verder te rijden. We kijken even welke plekken in aanmerking komen en rijden dan verder naar het zuidwesten en arriveren om half 6 in Moux waar aan de rand van een voetbalveld enkele mooie plaatsjes met electra te vinden zijn. Er is nog ruimte voor ons. Helaas is het zondagavond en alles is gesloten in dit dorp dus we eten een simpel hapje in de camper. Nu we afgeweken zijn van ons reisschema, niet vreemd want dat doen we voortdurend, kijken we ’s ochtends terwijl we ons verse stokbrood eten, naar onze volgende bestemming. Na enig zoeken vinden we Oingt, een middeleeuw stadje bestaand uit Pierres Dorees (gouden stenen). Na de sombere dag van gisteren is het nu schitterend weer. Wel waait er een koel windje en de temperatuur komt ondanks de stralende zon niet hoger dan 20 graden. Nadat we de plaatselijke super hebben geplunderd, we dragen in ieder geval bij aan het voortbestaan van dit zieltogende winkeltje in een uitgestorven dorpje, kronkelen we over smalle weggetjes door schitterende bergdalen. Er zijn veel wegversperringen dus we rijden kilometers om maar het landschap, we zitten temidden van de bourgogne en later de beaujolais streek, is schitterend. Uiteindelijk arriveren we op het topje van een berg.

360 Graden om ons heen hebben we uitzicht op de huizen van de beaujolais die door hun geel gouden stenen prachtig afsteken tegen de wijnranken. Aan het einde van een doodlopende weg, opnieuw naast een voetbalveld, vinden we een mooie camper plek. We zijn de enigen dus hebben het voor het uitkiezen.

Uitzicht vanuit Oingt

Na even wat gedronken te hebben lopen we het dorpje Oingt in. Ook hier is het uitgestorven maar er is een schitterend oud kerkje waar we een kaarsje opsteken. Verder lopen we door smalle middeleeuwse straatjes. Maar het oogt mooi door de gouden stenen. Natuurlijk lopen we ook een wijngoed van de beaujolais binnen en proeven daar wat wijn. Het is echter niet onze smaak en snel staan we weer buiten. Daar er noch een restaurant open is noch een winkel in de buurt maken we een maaltijd van restjes eten. ‘s Avonds heeft Dick een heerlijke avond. Eerst kan hij op de eerste rang zittend in de camper de training van de pupillen bekijken en later de training en voetbalwedstrijd van de mannen. Tot 10 uur hebben we voetbal amusement. De volgende ochtend eten we “pain depannage”. Zo noemde de mevrouw uit het winkeltje in Moux het lang houdbare brood wat ik daar kocht. Het moet wel want net als in Moux is hier ook in de wijde omgeving geen bakker of supermarket te vinden. Het brood smaakt niet slecht en de kaas erop doet wonderen zodat we toch met een volle maag een nieuwe reisdag kunnen beginnen. Vanaf deze plek hoog in de bergen rijden we via smalle bergweggetjes naar Le Puy. Ik heb bedacht dat het weer eens tijd is om te wassen en in Le Puy en Velay, bekend om zijn puntige rotsen met Mariabeeld en kerk, hebben we een laverie naast de super U gevonden. 2 Uur zijn we bezig maar dan is ook onze volle waszak leeg en alle kleding en beddengoed is weer schoon en keurig opgeborgen.

 

Prachtige kerk in Pradelles

We besluiten niet in Le Puy te blijven en rijden verder naar Pradelles waar langs de N88 een prachtig terrein is aangelegd door een slagerij waar we mogen overnachten. We lopen in 15 minuten naar het stadje Pradelles wat ook op de lijst van mooie stadjes een plekje heeft. Er zijn smalle straatjes en omdat we erg hoog zitten, op 1270 meter, hebben we een schitterend uitzicht vanaf het voorplein van een grote kerk die, van binnen wit geschilderd, niets uitstraalt. Dit in tegenstelling tot het oude kapelletje verderop in het dorp wat eigenlijk gesloten is maar waar we toch even binnen mogen kijken. De eeuwen zijn duidelijk te zien aan de muren en het behoeft nodig restauratie maar het is wel pittoresk en het uit cederhout gesneden Mariabeeld is schitterend om te zien. Langzaam teruglopend door de kleine straatjes arriveren we weer op ons plekje langs de N88. Het is inmiddels 6 uur, het verkeer is aanzienlijk minder en daarmee is ook het verkeerslawaai gereduceerd. We hebben er in ieder geval geen last van gedurende de nacht. Omdat het ‘s nachts best afkoelt, we zitten immers hoog en ’s nachts is het 8 graden, hebben we weer een dekbed op ons bed gelegd, we hebben dus geen last van de kou.

Woensdagochtend 4 september is de lucht opnieuw staalblauw en de zon laat al snel de temperatuur stijgen. We halen vers stokbrood bij de slager. Wel handig dat die een depot de pain heeft zodat ik niet 15 minuten naar het stadje moet lopen. Na het ontbijt dumpen we ons vuil water en vullen de camper met vers water. Vervolgens begeven we ons op door de bergen slingerende wegen, soms zijn de wegen zo smal dat we blij zijn dat er geen tegemoetkomend verkeer is. Omdat we slechts 97 km rijden zijn we iets over elven al in La Canourgue, ook wel klein Venetie van Frankrijk genoemd. Het is een leuk stadje met smalle straatjes waar zich een beekje door heen kronkelt. Leuk want op onverwachte plekjes heb je een onderdoorgang van het water of stroomt het ondiepe beekje door een straatje.

Wandelen in La Canourge

Nadat we het stadje verkend hebben gaan we op zoek naar caches. We komen er al gauw achter dat alle caches aan een wandelpad liggen en nadat we een steile rotsheuvel zijn opgeklommen om uit te kijken over het stadje besluiten we dat onze wegen gaan scheiden. Dick zoekt caches op het beneden pad, iets aangenamer voor zijn knie, en ik pak de helling naar boven. Het pad slingert zich omhoog maar is goed beklimbaar en het uitzicht op het hoogste punt naast drie grote kruizen is prachtig. Ik bel Dick die net terug is bij de camper en met mijn telelens zie ik hem naast de camper staan. Het smalle paadje naar beneden kost meer hoofdbrekens, het is steil en vol met losse stenen. Goed dat Dick dit pad niet hoeft te lopen. Uiteindelijk ben ik ook om 4 uur terug bij de camper, moe en voldaan want alle caches die we wilden doen hebben we gedaan. Omdat de eettentjes in het stadje niet echt een aanlokkelijk menu hebben drinken we alleen wat op een terrasje aan het water. Dick neemt een ijsje en ik een milkshake. Het is lekker maar haalt het niet bij de milkshakes in America die uit ijs bestaan en niet uit melk. Het blijft lang aangenaam van temperatuur, 25 graden, zodat we nog heerlijk buiten kunnen zitten. De volgende ochtend zijn er redelijk wat wolken maar gelukkig is er ook wat blauwe lucht te zien. Natuurlijk halen we vers stokbrood in het stadje en om half 10 vervolgen we onze weg. De wolken voor ons worden steeds zwarter en beloven weinig goeds maar nadat we een bergpas zijn overgestoken verdwijnen ze en wordt de lucht voor ons weer staalblauw. Heerlijk, je voelt de zon je gewoon opwarmen. Na door enkele mooie dorpjes te zijn gereden arriveren we in Albi. Via smalle straatjes komen we op een groot hobbelig grasveld uit waar wat campers geparkeerd staan.

 

Kathedraal van Albi

We zien echter een Fransman doorrijden en rijden achter hem aan en om de hoek met zicht op de grote Cathedrale van Albi vinden we een schitterend aangelegd terrein speciaal voor campers. Er zijn geen voorzieningen maar die hebben we niet nodig. We zoeken een mooi plekje en gaan dan met de fiets de omgeving verkennen.

Na zo’n 10 km te hebben gereden komen we erachter dat we de binnenstad beter lopend kunnen verkennen dus brengen we de fietsen terug en lopen vervolgens naar het stadje waar het centrum als werelderfgoed is aangewezen. Het bestaat uit de gebouwen rondom de enorme kathedraal. We weten niet wat we zien als we deze volledig beschilderde cathedraal inlopen. Ieder stukje muur van de kerk is beschilderd en onder het enorme orgel pronkt een enorm schilderij van het laatste oordeel. Het is erg imponerend.

Kathedraal Albi

Na de kerk uitgebreid te hebben bewonderd lopen we nog door het stadscentrum met gezellige winkeltjes op zoek naar een restaurantje. Maar het is 5 uur en we zijn in Frankrijk. Wijn en bier kunnen we overal nuttigen maar eten, ho maar. Dat is pas mogelijk vanaf 7 uur. Daar we geen zin hebben om nog 2 uur in het stadje rond te lopen, we lopen al een tijdje, gaan we terug naar de camper waar we zelf een potje koken. Ondanks het feit dat er zeker 20 campers staan op dit grote terrein is het erg stil en we genieten van een goede nachtrust.

De volgende dag, vrijdag 6 september, zijn we voor zevenen al op want we willen niet te laat in Blagnac arriveren. Willen we kans maken op een tour naar het Airbus fabrieksterrein zullen we bijtijds moeten arriveren. Nog voor tienen zijn we bij Aeroscopia in Blagnac. En ja hoor, er zijn nog twee plekken vrij op de Franse rondleiding om 4 uur. Ook is er nog plek op de Engelse rondleiding maar die is pas om 5 uur. Na even overleg, Dick wil Engels en ik Frans, besluiten we, tegen de zin van Dick, om de Franse rondleiding te doen.  Maar eerst gaan we het museum in.

De Concorde in museum Aeroscopia

Hier vinden we de geschiedenis van de luchtvaart maar ook verschillende toestellen op schaal en in het echt. Het is leuk dat je een Concorde in kunt lopen. Weliswaar zijn de stoelen afgeschermd zodat we er niet in kunnen zitten maar je voelt de engte van dit kleine toestel. Het moet fantastisch zijn geweest met dit vliegtuig te vliegen. Er is een wereld van verschil met de ernaast staande airbus A 300 waar niet alleen rijen stoelen geplaatst zijn maar ook een zithoek, slaapkamer en wasgelegenheid te bewonderen zijn. In dergelijke luxe zullen we echter nooit vliegen. Langzaam lopen we langs de overal geplaatste vliegtuigen, de Super Guppy is, naast de Concorde, ook erg indrukwekkend. Pas na 2,5 uur laten we dit prachtige museum achter ons en lopen, vervuld van indrukken, terug naar de camper. Na een lekker kopje soep en een broodje alsmede wat drinken gaan we tegen drie uur terug naar Aeroscopia waar we in de hal wachten tussen drommen mensen. Pas net voor vieren worden we naar een wachtende bus begeleid en stappen we in. De rit naar het terrein van Airbus duurt niet lang en voert ons langs geparkeerde vliegtuigen door. Het betreft de verschillende typen Airbus, bijna gereed om afgeleverd te worden. Na deze rondleiding arriveren we bij een fabriekshal waar we met de lift naar de vierde verdieping gaan. Vandaar hebben we een goed zicht op een bijna lege fabriekshal met heel in de verte een airbus 380 waar de laatste hand aan wordt gelegd. Maar dan niet nu want in de gehele hal is geen enkele activiteit te bespeuren. Het is er doods en dat terwijl de gids toch heeft aangegeven dat er in twee dagploegen wordt gewerkt. Op mijn vraag waarom er zo weinig (geen) activiteit te bespeuren is zegt de gids dat we door het taalprobleem iets niet hebben meegekregen en dat is dat de productie van de Airbus 380 in 2021 stopt. Er worden nog maar enkele toestellen gefabriceerd. Maar dat is niet nu en mogelijk speelt het feit dat het vrijdagmiddag is ook een rol.

Wat een teleurstelling. Hoe anders was het toen we bij de fabrieken van Boeing gingen kijken waar we vliegtuigen in verschillende stadia van fabricage konden zien en het overal krioelde van de mensen. Na deze deceptie werpen we nog even een blik op het fabrieksterrein met de geparkeerde vliegtuigen en lopen dan weer terug naar de wachtende bus die ons terug naar het museum brengt. Daar mogen we nog een laatste blik werpen in een Airbus 400, een militair vliegtuig en terwijl we binnen zitten zien we op een filmpje hoe de verschillende militaire voertuigen hiermee vervoerd worden.

De Beluga van Airbus in Blagnac

De Super Guppy wordt niet meer geproduceerd en dus heeft Airbus een eigen super transport vliegtuig gebouwd en deze de naam Beluga gegeven. Als je de foto van een Beluga bekijkt is er een zeer grote gelijkenis te zien. Helaas stond deze achter het hek en konden we eruit dichten bij komen. Uiteindelijk om half 6 lopen we terug naar de camper. Een volgende keer zullen we zeker geen Franse rondleiding meer doen om te voorkomen dat we zulke essentiële informatie als het beëindigen van een fabricagelijn missen. De avond valt en wij werpen nog een laatste blik op de ook buiten staande Concorde, alvorens diep te slapen.

Zaterdagochtend ontbijten we met “pain depannage” want in de verste verte is geen winkel, laat staan bakkerij, te bekennen. Na het ontbijt rijden we verder naar het zuiden In de verte zien we de bergketens van de Pyreneeën voor ons opdoemen en al snel rijden we het dal van de Ariege in.

De Gele hesjes in protest

Net voor het stadje Foix vindt een demonstratie plaats van de gele hesjes. Dick rukt zijn geel hesje tevoorschijn en zwaait ermee en ik praat door ons open raam met de demonstranten. Direct krijgen we applaus van de in een enorme rij lopende gele hesjes. In tegenstelling tot de demonstraties in Parijs vindt deze vreedzaam plaats en na niet al te lange tijd kunnen we weer doorrijden. Bij de camperplek in Foix stoppen we om water te tanken en te dumpen. Er zijn nog wat (korte) plekken vrij maar helaas past onze camper daar niet in dus rijden we verder naar het dorpje Les Cabannes waar wel een mooie grote parking is en plek voldoende.

Vanuit hier heb je een schitterend zicht op de omliggende bergen en dit plekje is zijn geld (5 euro voor 24 uur en tot op heden de eerste betaalde camperplek) dubbel en dwars waard. We lopen op ons gemak door het kleine dorpje, wat wel wat teleurstellend is want alles is dicht. Het is 1 uur en alleen het terras van het restaurant (ook nog in de schaduw) is open en vol met mensen. Gelukkig kunnen we bij de bakker die nog open is een gebakje halen wat we heerlijk buiten bij de camper opeten waarna ik in het zonnetje weer wat ga schrijven over onze gebeurtenissen. Ik zit op een inspirerende plek met zicht op de machtige rotswanden. Tegen half zeven lopen we terug naar het dorpje maar merken al snel dat de restaurants nog allemaal gesloten zijn. We zitten nu in een gebied waar je echt niet eerder dan half 8 kunt gaan eten. Dus lopen we door naar de enige supermarkt die dit dorpje kent

, halen daar wat vlees, rösti, tomaten en sla en koken zelf in de camper. We eten binnen want de zon is inmiddels achter de bergen verdwenen en dan koelt het op 600 meter hoogte direct sterk af. Het is slechts 16 graden. Gedurende de nacht koelt het nog verder af zodat het zondagochtend 12 graden is als ik, met hoodie, brood ga halen bij de boulangerie in het dorp. Na een lekker ontbijt rijden we verder door het smalle dal totdat de pas naar Andorra opdoemt en we aan een steile en vooral lange beklimmening beginnen die ons uiteindelijk tot over de 2400 meter voert. Het is druk op de weg maar met name op de tegenovergestelde rijbaan.

Pas de La Casa in Andorra

Het verkeer dat naar Andorra rijdt is beduidend minder. Al hebben we deze pas al enkele malen gereden hij blijft schitterend. De wolken zijn helemaal verdwenen en we zien voor en boven ons een staalblauwe hemel met een felle zon bocht na bocht klimmen we hoger en het uitzicht wordt steeds mooier. Maar ik hou dan ook van het hooggebergte. Dick is meer van de grazige weiden met koeien die ik in het hooggebergte wel aan hem aanwijs. Net boven Pas de la Casa zegt de camper dat het wel eens tijd wordt om te tanken (wist niet dat hij dat ook zei) en omdat de gehele weg door Andorra, zo’n 40 km alleen maar bestaat uit hotels, winkels met alcohol en tabac en tankstations stoppen we bij het eerstvolgende station en tanken de camper vol. De prijzen hier zijn 38 cent per liter goedkoper dan in Frankrijk. Net na het tanken is de afslag naar Grau Roig, waar we op het enorme parkeerterrein bij de skiliften zullen overnachten. Er staan al zeker 15 campers. Wat een verschil met andere jaren toen we hier helemaal alleen stonden. We vinden een plekje weg uit het gedrang en zetten de camper neer. We staan nu op 2125 meter hoogte. Na enige tijd de woeste bergomgeving te hebben bewonderd houd ik het niet langer: “The Mountains are Calling and I Have to Go”. Ik besluit in de bergen boven ons nog een paar caches te zoeken. Twee liggen er niet zo ver van ons vandaag. Als ik echter door de bossen omhoogloop in de richting van de 1ecache komt de omgeving me wel bekend voor en ja hoor, nadat ik de cache gevonden heb en terug blader door het logboek, zie ik dat we deze cache op 30 augustus 2016 al gevonden hebben. Dat betekent dat we met deze camper al eerder in Andorra geweest zijn. Omdat het wel teleurstellend is een stuk te klimmen zonder een cache te vinden besluit ik nog wat verder omhoog te klimmen en vlakbij een bergmeer, hoog in de bergen op meer dan 2400 meter, vindt in een andere cache. Het springen over de rivier van steen naar steen komt ook bekend voor en ook deze cache blijkt in augustus 2016 door ons gevonden te zijn. Dus klim ik nog wat verder naar de top voor een andere cache.

Cache bij bergmeer nabij Grau Roig

Maar eerst stuur ik een foto door van het mooie bergmeertje. Niet veel later krijg ik dezelfde foto terug van mijn nichtje Inge die hier enkele weken geleden samen met haar man Paul ook heeft gewandeld. De wereld is maar klein. Nadat ik terug ben bij het bergrestaurant aan het hooggelegen meertje klim ik verder omhoog Deze route is mij volledig onbekend en voert me dwars door een kudde koeien hoger en hoger de skipiste op. En dan, in het zicht van de camper, vind ik op een rotswand een cache die we nog niet hebben gevonden. Gelukkig. Ik bel van vreugde Dick en ook om hem te laten weten dat, als hij naar de toppen van de berg tegenover de camper kijkt, hij mij zal zien staan. Ik zie hem immers ook door de lens van mijn camera. Welke aanwijzingen ik ook geef, het lukt Dick niet om mijn in het niet vallende figuur tegen de massieve bergwand te onderscheiden. Maar hij weet nu wel dat ik nog leef en hoog boven hem op een rotswand loop. Langzaam loop ik de steile skipiste naar beneden. Gelukkig vind ik een sneeuwpaal die ik gebruik om de steile helling af te dalen. Natuurlijk sta ik even stil temidden van een kudde koeien. De kleintjes kijken me verbijsterd aan. Ik sta snel op als moeder koe genoeg van me krijgt en met luid boegeroep naar me toe komt snellen. Haar horens zien er gevaarlijk uit dus ik haast me verder. Na 8,6 km klimmen en dalen ben ik weer terug bij de liften waar Dick mij opwacht en we samen naar de camper teruglopen. Die zit er een stuk schoner uit, want Dick heeft, terwijl ik lui niets deed en in de bergen rondhuppelde, de camper deels schoongemaakt. Met name de ramen zien er blinkend uit want die waren stinkend smerig.

We zitten nog enige tijd lekker buiten in het zonnetje Ook al is het niet echt warm nu de zon nog schijnt loopt de temperatuur op naar 22 graden. Het moment dat de zon achter de bergkam verdwijnt zakt de temperatuur snel en binnen zitten is dan veel aangenamer. Als we maandag 9 september opstaan is het buiten slechts 4 graden en de velden zijn bedekt met een witte waas. Het heeft aan de grond duidelijk gevroren. Wat daalt de temperatuur op deze hoogte. We eten weer depannage brood en rijden dan de 32 kilometer lange weg Andorra door totdat we in Sant Julia de Loria arriveren waar zich achter de supermercado van River een groot parkeerterrein bevindt waar we kunnen overnachten. Het is nog vroeg, nog geen half 11, dus er is plek voldoende maar ook hier staan meer campers dan ik ooit heb gezien. We wandelen wat rond, natuurlijk om een cache te zoeken maar ook om wat in de winkels rond te kijken. Hebben echter geen behoefte aan drank en rookwaar en dus zijn we snel uitgekeken. Wel loop ik in de middag nog even terug om wat toiletartikelen te halen en wc-papier.

Oud en nieuw in St. Julia

Tot onze verrassing staat bij terugkomst naast onze camper de Frankia Titan geparkeerd Laat dit nu degenen zijn die wij gekocht hebben. Nu kunnen we mooi de oude en nieuwe camper met elkaar vergelijken. Omdat we in het cafetaria van de supermercado wat geluncht hebben eten we pas om 8 uur opnieuw wat. Niets voor mij dat late eten want omdat onze bedtijd toch meestal rond half 10 ligt gaan we met een volle maag naar bed. Ondanks het feit dat we op een druk parkeerterrein staan slapen we als rozen en worden dinsdag 10 september pas om 8 uur wakker. Het regent en zo nu en dan zien we ook wat weerlicht en horen we het donderen. Wat een verschil met de afgelopen dagen. In de regen loop ik naar de bakker en later nog eens om nog wat laatste inkopen te doen voor we de camper voltanken en wegrijden. Aan de grens met Spanje, slechts enkele honderden meters verderop, is slechts aandacht voor rookwaar en nadat we de achterklep hebben opengemaakt en laten zien dat we geen rookwaar bij ons hebben en evenmin kisten met alcohol mogen we verder rijden.

La Seu d’Urgell

Het is nog steeds somber weer en dus rijden we naar La Seu d’Urgell, een plaatsje 16 km ten zuiden van Andorra waar Dick door de smalle straatjes laveert op zoek naar een parkeerplekje bij een van de laundromats. Helaas is nergens een plekje beschikbaar maar een paar honderd meter verderop vlakbij een mooie oude kerk vinden we een groot terrein waar campers mogen overnachten. Het is vlakbij een van de wasserettes, dus zetten we de camper daar neer en terwijl Dick de fietsen van de camper haalt pak ik alle vuile goed bij elkaar en nadat we de zakken wasgoed op de fiets hebben geladen fietsen we naar de laverie toe. Daar is niemand en we kunnen uit de beschikbare machines kiezen. Ik heb een 17 kilo en een 8 kilo wasmachine nodig. Terwijl Dick terugfietst naar de camper wacht ik bij de draaiende machines en als Dick na een uurtje terugkeert vouwen we samen de schone kleding en beddengoed op en met de fietsen weer volbeladen rijden we naar huis. Daar we pal in het centrum staan met de camper bergt Dick de fietsen weer op en ik alle wasgoed en gelijktijdig zijn we klaar en kunnen we richting stadje lopen.

Het is een oud stadje vol met smalle straatjes en arcaden. Een klein café ziet er aanlokkelijk uit en we eten er een broodje dik met ham en kaas belegd en erg smaakvol. Koffie kunnen de Spanjaarden trouwens ook zetten, want die smaakt heerlijk. Helaas zijn wel alle winkeltjes gesloten en in tegenstelling tot Frankrijk waar alles rond 2 of 3 uur opengaat is hier alles potdicht tot 17.00 uur. Nadat we zeker 6 km hebben rondgelopen en alle hoeken en gaten van dit mooie stadje hebben bekeken loopt Dick terug naar de camper terwijl ik nog een kijkje neem bij de wildwaterbaan in het Olympic park Daar vinden over twee weken de wereldkampioenschappen plaats en het stadje staat nu al in het teken daarvan.

Wild water baan in La Seu d’Urgell

De wildwaterbaan is inderdaad erg spectaculair en ik zou graag eens met een kano hierop varen maar dat is nu verboden terrein. Alleen deelnemers zie je nu voorbijflitsen over de woelige wateren van deze wildwaterbaan. Lange tijd blijf ik er kijken en geniet van weer een nieuwe sport. Tegen 5 uur ben ik weer terug. Het is helaas te koud, 16 graden, om buiten te zitten dus brengen we de rest van de tijd binnen door. We koken ook zelf want het gehakt dat we een paar dagen geleden gekocht hebben moet echt bereid worden. Gelukkig is het slechte weer overgewaaid want na de enorme regen van vanmorgen is er geen druppel meer gevallen en de bergen kleuren rood in de ondergaande zon. Woensdag 11 september zijn we pas om 8 uur op en het kost wat moeite om in het stadje een boulangerie te vinden die open is. De meesten gaan pas om 9 uur open. Maar na wat rondslenteren door de arcades vind ik een winkel met vers brood en kunnen we gelukkig ontbijten. We hebben inmiddels vastgesteld dat we vandaag ook maar weinig zullen rijden want hoeven pas vrijdag in L’Escala te zijn dus stoppen we in Martinet een klein stadje 35 km verderop waar een schitterende parkeerplek is. Voor 1 euro hebben we 8 uur stroom en als we willen kunnen we hier óok douchen. Dat is dan wel met ijskoud bergwater, dus minder aanlokkelijk.

Martinet vanaf de camperplaats

Nadat we ons gebruikelijke kopje koffie hebben gedronken lopen we een rondje door en langs het stadje. Het is klein, maar er zijn wel enkele caches verborgen die ons niet alleen dwars door het oude stadje brengen maar ook hoog op de omringende bergen. Heerlijk voor mij want ik heb altijd de behoefte om in de bergen naar de topjes te klimmen. Gaande de ochtend verdwijnen de wolken en wordt de lucht steeds blauwer en nadat we meer dan 7 km rondgelopen en geklommen hebben en op een terrasje in het stadje een koffie gedronken hebben met een heerlijk stukje stokbrood gaan we buiten zitten in het zonnetje en schrijven. Dat lukt niet altijd zo goed omdat de zon eigenlijk te fel is om goed op het scherm van mijn laptop te kijken. Wil dit stuk gepubliceerd kunnen worden zullen eerst de fouten en verschrijvingen eruit gehaald moeten worden. Mooi werkje voor Dick. Tegen de avond koelt het direct af en gaan we lekker binnen zitten. Het is vandaag 11 september, de Nationale dag van Catalunya en alles is dicht dus koken we zelf en genieten van onze spannende boeken.

Donderdag 12 september staan we om 8 uur op en het normale leven blijkt zich in dit deel van Spanje hervat te hebben. We zien kinderen weer naar school gaan en alle winkeltjes zijn open. Het is dus geen probleem om vlakbij een bakker te vinden met vers brood. Na het ontbijt en het dumpen van grey- en black water rijden we verder. Als we iets verderop de keuze hebben tussen de col of de tunnel kiezen we natuurlijk voor de Col en zo klimmen we even later de smalle bergweg op die even 8 % stijgt maar al snel minder steil omhooggaat. Het is een schitterende tocht die ons door een prachtig dal hoger en hoger voert tot op Col de la Torre op 1790 meter hoogte. Om ons heen zien we de zon beschenen berghellingen waar zich overal skiliften en afdalingen bevinden. Wat zou ik hier graag in de winter skiën. Helaas, na een lange afdaling laten we de hoge bergen achter ons en komen op 880 meter. We arriveren in Sant Joan de les Abdesses. Naast een waterbronnetje aan een oude boogbrug is een parking waar we mogen overnachten. We kiezen het plekje langs het ravijn waar in de diepte het riviertje stroomt.

Waterval tijdens geocachen in St. Joan de Les Abadesses

Het is hier mooi en we gaan natuurlijk een eindje lopen. Caches brengen ons naar een pittoresque meertje tussen de bergen met een watervalletje. Wat is dit mooi en uitgestorven. Alleen enkele ruïnes van huizen laten zien dat hier leven geweest is in vroeger tijden. In de middag lopen we door het uitgestorven stadje. Het middelpunt is de oude kerk met zijn binnentuinen. Al sinds de 9eeeuw is dit een klooster en wel het eerste vrouwenklooster van Spanje. Helaas is het gesloten maar als we eind van de middag terugkeren kunnen we wel naar binnen en genieten van de stilte om ons heen en de echt oude relikwieën.  Helaas voegt de film in ratelend Frans niet echt veel toe aan ons begrip van de geschiedenis. Tegen zes uur arriveren we bij een kebab tentje. Er komen heerlijke geuren op ons af en we hoeven dan ook niet lang na te denken om naar binnen te gaan. Ook al is het Spanje en gaan de restaurants pas om half negen open, hier kunnen we al wel terecht en nadat de vlammen om het vlees zijn aangezet, de sla gesneden en heerlijke fritekes gebakken, kunnen we genieten van een voortreffelijke maaltijd.

Halve verlichte brug St.Joan de les Abadesses

‘s Avonds is de oude brug verlicht en beschenen door de volle maan en moet dus gefotografeerd worden voor we ons bedje in kunnen. Vrijdag na natuurlijk een ontbijt met vers stokbrood, laten we de bergen echt achter ons en snel overbruggen we de afstand naar de Middellandse zee. Nog voor elven arriveren we bij de camping in L’Escala. Hadden we vanmorgen nog blauwe lucht en zon, gaande de rit is de bewolking toegenomen maar er is nog een beetje blauw te zien en het zeewater is klaarblijkelijk warm want wanneer we langs de baai rijden zien we veel mensen in het water. Op de camping worden we pas morgen verwacht maar met een dag bijbetaling mogen we toch naar ons plekje. Dat blijkt echter bezet en het ziet er niet uit dat de huidige bewoners vandaag vertrekken. Dus terug naar de receptie waarna heel veel heen en weer geloop blijkt dat de mensen nog een week blijven. Klein foutje want deze plek is al vanaf maart gereserveerd. Omdat we geen ruzie willen zoeken we een ander plekje wat we ernaast vinden. Ach hier kunnen we ook goed staan al zijn er helaas geen bomen waar we waslijnen kunnen vastmaken. We lopen wat rond in de omgeving, doen inkopen in de supermercado aan de weg en werken aan onze administratie. Rob heeft inmiddels ge-appt dat hij tegen zessen aankomt en dus lopen we tegen die tijd naar de receptie van de camping nadat we gezellig lange tijd gesproken hebben met Femmi en Gert uit Zwolle die ons van ons plaatsje hebben verdreven.

Camping L’Escala

Ook Rob wordt door de camping pas morgen verwacht maar geen probleem, er is al een huisje schoon en leeg dus kan hij daar zijn intrek nemen. ’s Avonds zitten we gezellig buiten voor de camper. Eten vlees van de BBQ en praten over alles en nog wat. De temperatuur is aangenaam want tot 23:00 uur kunnen we heerlijk buiten blijven. Helaas is de veiligheidsriem van Rob gedurende de rit hiernaartoe kapotgegaan zodat hij wat telefoontjes moet plegen met verzekering en ANWB. Gelukkig blijkt een garage vlakbij waar hij morgenvroeg langsgaat om te kijken of deze gerepareerd kan worden. Wel belangrijk want met een piepende toon en opflikkerend rood lampje rijden is ook niet alles. Gedurende de nacht regent het zo nu en dan maar als we zaterdagochtend 14 september wakker worden is het gelukkig droog en gaande de ochtend verdwijnen de wolken en komt de zon door. Heerlijk weer en aangename temperatuur rond de 23 graden. Je went wel heel snel aan zon en blauwe lucht.  Echt een goed moment om weer eens even te wassen. Helaas kunnen we op ons plekje geen waslijnen spannen en Dick vindt het geen goed idee dat ik op een tegenoverliggend terreintje lijnen span dus moet ik naast een was jeton ook een droogjeton kopen. Maar het gevolg is wel dat rond 12 uur alles schoon en bijna droog is en ik me weer op mijn laptop kan storten. Er moet immers weer geschreven worden.

Geplaatst in EUROPA | Reacties uitgeschakeld voor Frankrijk en Spanje augustus/september 2019