Texas, Oklahoma, Arkansas, Louisiana, 18 februari tot 2 maart 2018

Na het schitterende weer van gisteren met zon valt het weer zondagochtend 18 februari best tegen. Het is grijs en de wolken hangen op de grond. Ook de temperatuur komt niet boven de 17 graden. Na een gezellig ontbijt met zijn zessen, de eitjes smaken prima Iris, nemen we afscheid van Robert, Iris, Elfi en Milou en rijden naar het noorden.

Cache Across America TEXAS

Net boven Austin, de hoofdstad van Texas, ligt de Cache Across Amerika die we willen hebben. En we vinden hem, maar dan blijkt er een speciaal slot op te zitten dat we met geen mogelijkheid open krijgen. Alle mogelijke cijfercombinaties proberen we, maar het lukt niet. Het geeft een domper maar ook een gevoel van opluchting want nu we deze cache niet kunnen bijschrijven heeft het geen zin meer om als een gek langs alle andere Caches Across America te rijden. We kunnen de eindcache in Washington DC toch niet oplossen. Dick was er al lang klaar mee want hij vond het toch al belachelijk om zoveel om te rijden voor een cache waar je eigenlijk niets mee verdiend. Dat was anders bij de caches in Utah waar je als je 3 van de 5 in een county vond een mooie patch kreeg. We rijden verder naar het noorden, komen door Holland waar we natuurlijk een foto maken hoewel het stadje niets voorstelt, enkele silo’s en een paar huizen. En dan na een stukje Interstate, er is nabij geen andere weg, arriveren we in Waco, TX. Helaas kunnen we de camping op de fairgrounds niet vinden dus rijden we naar Walmart waar we ook mogen staan. Een voordeel van deze Walmart is dat er naast een Outback staat die we natuurlijk niet kunnen weerstaan dus wandelen we er ’s avonds naar toe in plaats van zelf te koken en eten heerlijk. Na een rustige nacht zijn we bijtijds wakker, gewend aan het vroege opstaan van de laatste dagen. Helaas lukt het niet tante Ank op de skype te krijgen dus rijden we bijtijds weg uit Waco. Dat maakt dat we rond half 12 in Fort Worth arriveren.

Texas Longhorns

Daar zien we nog net de laatste Longhorns naar de corrals gedreven worden door cowboys te paard. De show is duidelijk afgelopen want hordes mensen lopen weg dus nadat we even een blik geworpen hebben op deze echte Texaanse runderen en hun enorme horens bewonderd hebben, rijden we verder. Het ziet er in fort Worth erg toeristisch uit. Het weer is niet echt mooi, slechts 18 graden en het is zwaar bewolkt maar het is wel droog. In Eisenhower State Park zetten we de camper neer. Er staan slechts twee andere campers dus we hebben ruimte genoeg om een mooi plekje uit te zoeken. We lopen hopeloos achter met schrijven en onze administratie dus de rest van de middag zijn we daar mee bezig. Wel jammer want we hebben enorme spannende boeken waar we liever in willen duiken. De volgende morgen zien we hertjes en een roadrunner bij de camper rondscharrelen. Het is prachtig hier, men noemt het de Texaanse noord kust, Denison ligt namelijk aan een meer. Als we enkele trails lopen in het park gaat de miezer helaas over in regen en het laatste stukje zelfs heel harde regen zodat we uiteindelijk na een uurtje enigszins nat, met ongelooflijke modderschoenen en met twee gevonden caches terugkeren bij de camper. Zo kunnen we de camper niet in dus Dick stopt bij een dumpstation waar we vervolgens in de stromende regen zeker een half uur bezig zijn om onze 4 schoenen van modder te ontdoen.

Birth house General/President Eisenhower

Uiteindelijk verlaten we rond 11 uur het State Park en rijden naar het geboortehuis van generaal en de latere president Eisenhower. Het regent heel hard zodat we niet uitstappen maar verder rijden maar dan bedenk ik me ineens dat we helemaal hier naartoe gereden zijn dus draait Dick eind van het stadje weer om en rijden we terug. Net op tijd om van Maxime een rondleiding te krijgen in het simpele huisje waar generaal Eisenhower, later president van de USA, geboren is maar slechts 18 maanden gewoond heeft. Opgegroeid is hij in Kansas. Ja Susan, er is toch wel wat in Kansas. Maxime vertelt ongelooflijk boeiend en we zien alles gewoon voor ons in dit kleine huisje langs de spoorrails in Denison. Wat zijn we blij dat we toch hier gestopt zijn want het verhaal over deze bijzondere man, die aan de wieg stond van de bevrijding van Europa en ook de NATO vorm gegeven heeft, is bijzonder interessant.

Uiteindelijk na ook nog wat eten verlaten we rond 2 uur Denison, Texas en even later zijn we in de staat Oklahoma. Echt Native country want er zijn wel 10 indianen stammen die hier hun woonplek hebben. Helaas is de regen niet geminderd en het lijkt alsof we onder een waterval doorrijden.

Putting strings on Hammer Dulcimer

We zien op sommige plekken haast niets, nu ja wel een bord met “Dulcimer”. Ondanks de regen stoppen we bij dat gebouw en lopen naar binnen. Ja hoor, hier worden Dulcimers gemaakt. Niet de Mountain Dulcimer die ik graag wil hebben maar wel de Hammer Dulcimer en de Bowed Psaltery, een kleine driehoekige dulcimer die je met een strijkstok bespeelt, zelfs ik krijg er een mooi geluid uit. Zo’n Dulcimer blijft een prachtig instrument, ik ben er nog steeds onder de indruk van en vastbesloten om erop te leren spelen als we weer terug in Nederland zijn. Uiteindelijk arriveren we in Hugo, Oklahoma. Het is 4 uur maar door de enorme regenval al donker en we zetten onze camper op het parkeerterrein van Walmart. Het is genoeg geweest. Van de regen hebben we trouwens ook genoeg. Woensdag 21 februari regent het nog steeds en daarbij is het koud, ijzig koud, slechts 4 graden. Alles is vochtig en beslaat. Heel veel weilanden zijn inmiddels ondergelopen en de weersvooruitzichten geven aan dat het voorlopig tot zondag slecht blijft en dus besluiten we om niet verder naar het noorden te trekken maar om te keren en onze route meer zuidelijk te laten verlopen.

Eiffel Tower in Paris Texas

Dat brengt ons in Paris, Texas. Paris in France heeft de Eiffeltoren en ook Paris, Texas blijkt een Texaanse Eiffeltoren te hebben horen we in de library en die willen we natuurlijk zien. Hij is duidelijk niet zo charmant als zijn Franse tegenhanger maar de toren draagt wel een cowboy hoed wat het weer leuk maakt. Ernaast is een zeer indrukwekkend oorlogsmonument waar deze Texaanse Eiffeltoren eigenlijk detoneert. Verder rijden we naar het oosten en horen een soort sirene vanaf de zijkant van de camper. We hebben geen idee waar het vandaan komt en ook Dick ziet geen lampjes gaan branden dus er is niets aan de hand. Als deze sirene zich even later aan mijn kant herhaald blijkt het een (weer) alarm te zijn op onze telefoon. Niet één maar verschillende malen krijgen we krijgen we sirenes te horen, we bevinden ons in een gevarenzone en kunnen hier “flash floods” verwachten. Nu waren we, na regelmatig blikken te hebben geworpen op de grotendeels onder water staande delen land en weg al helemaal niet van plan om naar lager gelegen gebied te gaan maar met deze voortdurende noodmeldingen doen we dat zeker niet. De regen gaat onverminderd en hard door dus aan de Arkansaanse kant van Texarkana houden we het voor gezien en na een Washateria bezocht te hebben, ja het is alweer tijd om kleding te wassen, zetten we de camper bij Walmart neer en doen de rest van de avond niets meer.

Donderdag 22 februari is er nog steeds een harde wind, het is 7 graden en de lucht is grijs bewolkt maar het regent tenminste niet. We rijden door het heuvelachtige landschap van Arkansas. Ook hier is de regen flink te keer gegaan want weilanden en bossen staan onder water. Na wat boodschappen in Magnolia – Arkansas rijden we de staat Louisiana binnen.

Wallpainting in Homer

Ook bij een nieuwe check blijkt het weer in het noorden te koud en te nat en dus zetten we onze tocht naar het zuiden voort.

Via kleine stadjes zoals Homer, met mooie muurschilderingen en oude gebouwen, rijden we over heuvelachtige stille wegen. Om ons heen staan de bomen in bloei en ook zien we overal narcissen bloeien. Wel is de kant van de weg enorm smerig, overal ligt plastic en blikjes, een “cleanup” zou hier geen overbodige luxe zijn. Aan de huisjes langs de weg te zien rijden we thans door een armoedig deel van Louisiana. Veel is vervallen, haveloos of deels ingestort. In de middag arriveren we in Coushatta waar een groot meer is.

Camping Coushatta

Voor 22 dollar hebben we een schitterend plekje in een bijna leeg park. Het is hier warm, rond de 25 graden, dus we kunnen weer eens lekker buiten zitten, buiten eten klaarmaken en genieten van de natuur, maar ook van de muggen want met dit vochtige warme weer lijkt het of ze uit alle hoeken tevoorschijn komen. Gelukkig smaakt Dick beter dan ik zodat die meer moet leiden. ’s Avonds is er bijna geen plekje op zijn lijf waar geen bult verschijnt. Het is heerlijk om weer warmte om je heen te voelen. We hebben een goede beslissing genomen om naar het zuiden af te reizen. De volgende morgen zoeken we vlakbij de Cache Across America van Louisiana. Al heb ik dan besloten dat we er niet meer voor omrijden, zo’n cache naast je op de weg wordt natuurlijk meegenomen.

In de cachebeschrijving lezen we dat het plaatsje Natchitoches, je spreekt het uit als ”Nack-a-tish”, de moeite waard is om te bekijken. Het was de eerste Europese (franse) nederzetting in Louisiana en dus ook de oudste. Mogelijk kennen jullie dit stadje uit de film “Steel Magnolia”.

Natchitoches – Mini New Orleans

Het speelde zich hier af en is hier ook opgenomen. We rijden er dus naar toe. Het is inderdaad een heel erg leuk stadje met schitterend huizen en metalen balconnetjes, sommigen noemen het ook wel het mini New Orleans, daar heeft het ook wel wat van weg. Nadat we de camper naast de Cane river geparkeerd hebben lopen we wat rond, bekijken de oude panden, bezoeken de oudste General Store van Louisiana uit 1863 en drinken een koffie in een plaatselijk barretje. De zon schijnt, het is inmiddels 23 graden en aangenaam hier dus besluiten we er te blijven en vanmiddag het stadje per fiets verder te verkennen. De dichtstbijzijnde camping is echter 13 mile verderop en ook nog eens heel duur dus dan zit er niets anders op dan de camper maar weer eens bij Walmart te parkeren. Vanuit hier is het een klein stukje fietsen naar het centrum van het stadje. In de omgeving zijn veel caches te vinden die ons naar de bezienswaardigheden van Natchitoches brengen.

Oldest Cementery in Louisiana

Een aangename verrassing is het fort St Jean Baptiste, een State Historic Site. Dit fort werd in 1714 gebouwd door een Fransman (Louis Antoine Juchereau de St. Denis) om het land te beschermen tegen de Spanjaarden. Aan de hand van bestaande tekeningen is het nagebouwd op een iets hoger niveau dan waar het oorspronkelijke fort stond en het ziet er indrukwekkend uit. Natuurlijk brengen de caches ons ook naar oude gebouwen en het oudste begraafplaats van Louisiana. Alles speelde een rol in de eerdergenoemde film “Steel Magnolias”. Pas om 6 uur zijn we terug bij onze camper na een schitterende fietstocht. Het is nog 23 graden maar de ergste warmte, het werd vandaag zelfs 28 graden, is voorbij. Ook zaterdag 24 februari is het nog steeds warm, 22 graden om 7 uur ’s ochtends, hoewel het wel bewolkt is. Over binnenwegen verlaten we Natchitoches. In Cloutierville stoppen we even bij een Pecan winkel. Als je door een streek rijdt met zoveel Pecan bomen moet je natuurlijk een zakje pecan noten kopen.

Little Eva’s Pecan shop

We praten gezellig met de eigenares van Little Eva’s Plantation voor we verder rijden naar Alexandria. De Hakuna wil ons eerst naar Egypte brengen maar uiteindelijk leidt ze ons naar deze gelijknamige plaats in Louisiana. Helaas kunnen we het city park niet vinden dus rijden we door naar Pine Prairie waar aan een groot meer een prachtig park is waar we ook kunnen overnachten. Ondanks het feit dat we onderweg enkele stevige regenbuien gehad hebben blijft het de rest van de middag droog en we kunnen heerlijk buiten in het zonnetje zitten. Natuurlijk wandelen we ook wat rond in de omgeving en kijken bij de steiger naast de camper naar het meer.

Evening on the campground

Wij vinden dat het water erg hoog staat maar volgens de mensen die hier regelmatig komen staat het water altijd zo hoog. We zijn hier wel de enigen die rondlopen. De rest van de mensen pakt, ook als ze even op de steiger willen vissen of kijken, hun truck. ‘s Nachts gaat het regenen en het blijft regenen, ook de wind steekt op. De temperatuur daalt meteen naar 14 graden. Zondagochtend ligt overal om de camper water en om onze watertank te kunnen vullen moeten we door de van water verzadigde grond soppen. Ook het dumpen is vandaag niet zo’n pretje als de regen met bakstenen uit de hemel naar beneden komt. Als we verder trekken over smalle weggetjes zien we zelfs eenden in de berm van de weg zwemmen. Daar waar normaal gras staat ligt nu een dikke laag water. Gelukkig stopt om half 10 eindelijk de regen en komt de zon door waarmee direct de temperatuur naar 24 graden stijgt.

Cleaning the Motorhome

In Opelousas, LA stoppen we. In het South City Park is een aangenaam camperplekje. Wel moeten we even goed zoeken om niet volledig in een diepe plas te staan maar even later zitten we in het zonnetje naast de camper en genieten van een heerlijk bakje koffie. Daar er ook wat caches liggen gaan we rond wandelen in het park. Het is aangenaam buiten met het zonnetje, alleen moeten we wel goed kijken waar we onze voeten neerzetten omdat sommige stukken land zo drassig zijn dat je erin wegzakt. Pas als we om 1 uur even bij Sonic zitten om een lekkere milkshake te nemen gaat het weer regenen. Het blijkt een bui te zijn zodat we toch nog redelijk droog terug kunnen lopen naar onze camper. Daar het geen weer is om verder buiten te wandelen of de fietsen te pakken, er zijn teveel regenbuien na elkaar, gaan we wel met een borstel en een emmertje water de buitenzijde van de camper afborstelen, net op tijd voor een volgende bui zijn we ermee klaar. De rest van de middag, het is inmiddels 3 uur, zitten we lekker binnen en genieten van regenbuien- en zonneschijn, die elkaar afwisselen. Pas om 7 uur stopt het met regenen en wordt een brandweerkraan opengezet. Met bakken komt het water naar beneden. Dit is met recht een stortbui. Langzaam verschijnt overal water om ons heen maar we hoeven er niet meer uit en zitten droog.

Tabasco Peppers

Wanneer we maandagochtend opstaan is het gelukkig droog en de zon probeert zelf door de grijze wolken te schijnen wat niet zo goed lukt. Na water gevuld te hebben rijden we weg, verder naar het zuiden.

Rond het middaguur arriveren we op Avery Island bij het stadje New Iberia. Hier staat de fabriek van Tabasco. Wie kent dit product niet. Ik denk dat iedereen wel eens wat Tabasco gebruikt heeft. We lopen op ons gemak over het fabrieksterrein, zien hoe en welke peper planten gebruikt worden, hoe de peper opgeslagen wordt in grote eiken vaten waar ze, toegedekt met een laag zout, 3 jaar blijven staan alvorens ze uiteindelijk verwerkt worden tot de tabasco die we allemaal kennen.

Pepper pulp in Oak barrels

Het is een leuke en informatieve tour in de fabriek en ik ben blij dat we hier even zijn gaan kijken. Als we er om 2 uur wegrijden staat de zon aan een staalblauwe hemel te stralen. In New Iberia zijn wel campgrounds maar deze zijn erg drassig door de vele regen dus rijden we door naar Charenton, LA waar we op het parkeerterrein van een Casino, midden in indianengebied, blijven staan. Onder het genot van een kop koffie en een muffin laten we de warmte diep tot ons doordringen. Beiden hebben we geen zin om het casino te bezoeken dus zitten we tot laat buiten op het grote en lege parkeerterrein. Dinsdag 27 februari verlaten we de Chitimacha Nation en rijden over binnenwegen naar Thibodaux. Daar staan Gerhard en Beate vast met hun camper. Hun hoofd remcylinder is lek, iets wat wij drie jaar geleden ook hadden, en natuurlijk willen we weten of we ergens mee kunnen helpen. De weg voert ons langs de “bayou’s” en door oude stadjes.

Plantation House

We zien schitterende plantage huizen, met oeroude eiken en ook vervallen krotjes waar toch nog mensen in wonen. In Patterson, Louisiana, zijn redelijk wat caches verborgen zodat we hier in de omgeving wat rondkijken. Spreken onder andere met Captain Caviar die tochten door de bayou’s maakt en bewonderen zijn oude eiken. Eén is 416 jaar oud en de andere zelfs 486 jaar. Met hem zoeken we een cache die ergens onder zijn huis verborgen is. We vinden hem niet maar nadat we met de cache owner, die ook in dit stadje woont, gesproken hebben (de cache ligt er echt maar je hebt een zaklantaarn nodig) gaan we terug en vinden de cache alsnog. We spreken af dat we een volgende keer samen met hem een tour maken in de bayou’s. Langzaam komen we bij de grotere rivieren.

Wall against high water

Overal om ons heen zijn nu kleine scheepswerven en langs de kade van de rivieren zijn enorme muren gebouwd met zo nu en dan een grote poort. Niet leuk voor de mensen die er pal achter wonen want die zijn hun zicht op de rivier kwijt maar de muur brengt hen wel meer veiligheid als er weer eens een storm de kust treft. Uiteindelijk arriveren we bij Walmart in Thibodaux en zetten onze camper vlakbij die van Beate en Gerhard. Wat kijken die verbaasd als ze even later met hun huurauto aankomen rijden en ons zien staan. We drinken samen wat en gaan dan samen eten bij een Grieks-Lebanees restaurant naast Walmart. Het is een gezellige avond. Op de laatste dag van februari staan we al vroeg op. Ondanks het feit dat er een dichte mist hangt voelt het warm aan en nog voor we om 9 uur met zijn vieren in de auto stappen, is de mist opgetrokken en schijnt de zon aan een blauwe hemel.

Promotion Cirque du Soleil

Rond half 11 zijn we in het French Quarter van New Orleans waar we de auto op een binnenplaatsje neerzetten. Zodra we op straat lopen horen we al de eerste klanken van muziek. Bij Jackson Square stopt, als we wachten om over te steken, een grote bus voor ons en erin zitten allemaal geschminkte mensen. Nieuwsgierig wachten we wat er gaat gebeuren zeker als we overal camera mensen zien verschijnen. Lang hoeven we niet te wachten want de bus stroomt leeg, er verschijnt een rijdende muziek car en al hossend en feestvierend lopen we mee met de muziek en het bonte gezelschap. Het blijkt een promotietour van Cirque du Soleil wat overmorgen een nieuwe voorstelling geeft. Er wordt echt een feestje gebouwd, de muziek schalt overal bovenuit en onze dag in New Orleans kan niet meer stuk. Pas nadat we een uur verder zijn verlaten we dit muzikale gezelschap en lopen door naar de French market waar we gezellig rondkijken bij de verschillende stalletjes en uitpuffen op een terrasje met, natuurlijk want we zijn in New Orleans, levende muziek.

KORA player at Jackson Square

We eten lekker wat en praten en wandelen na afloop verder door het French Quarter. Telkens weer treffen we andere muziek, soms heel fascinerende muziek, gespeeld op een KORA, een muziekinstrument afkomstig uit West Afrika en we genieten. Het kan dan ook niet mooier. Het is gezellig, het is warm, 27 graden, de zon staat aan een staalblauwe hemel en overal heerst een feestelijke stemming. Van de orkaan Katrina en de verwoestingen die deze heeft meegebracht is in dit stadsdeel niets meer te merken. Na meer dan 9 km rondlopen, het is inmiddels 6 uur stappen we weer in onze auto en rijden de 65 mile terug naar de Walmart in Thibodaux, waar we onder het genot van een koud biertje nog heerlijk napraten over een uiterst gezellige dag.

Het is de bedoeling dat we donderdag 1 maart weer vertrekken uit Thibodaux. En nadat Dick de douane papieren heeft uitgeprint die Gerhard van de ADAC heeft ontvangen en Beate en ik enkele keren naar het benzine station van Walmart zijn gelopen om water te halen voor hun camper, zeggen we elkaar gedag en rijden wij weg. Aan de rand van Thibodaux moeten we nog wel even gas tanken en dan bedenkt Dick dat het handig is om ook nog even een pocket querie voor Grand Isle te maken voor we daar naar toe rijden.

Printing customs paper

Dan weten we in ieder geval waar we geocaches moeten gaan zoeken. Dus rijden we nog even terug naar Walmart. Dan blijkt dat, omdat ik de laatste maanden heel veel foto’s heb verzonden en ook van iedere verzonden mail een copie naar mijzelf stuur, onze mailbox bijna vol is, meer dan 95 %. Ik heb meer dan 40 % van onze mailbox verbruikt aan het versturen van foto’s en filmpjes. Nadat Tita geprobeerd had een mail een filmpje van “slechts 140 Mb” te versturen liep de mailbox vast. We kunnen geen mail meer ontvangen noch sturen. Dat maakt dat Dick lang, heel lang aan de telefoon zit met onze internet provider “XS4ALL” en later met onze vriend Rene. Pas om half 4 werkt alles weer goed en kunnen we weer mailen. Wij vinden het te laat om nu nog 85 mile naar Grand Isle te rijden dus blijven ook vandaag nog bij Walmart overnachten. Er zijn zwarte wolken verschenen en het waait maar gelukkig komt de lang verwachte regenbui niet en blijft het droog. Wel is het iets minder warm met 20 graden.

Texas, 4 tot 18 februari 2018

Als we zondag 4 februari wakker worden staat de zon aan een staalblauwe hemel te stralen en al vroeg in de ochtend is het 11 graden. Heerlijk. We dumpen ons grey- en black water, vullen schoon water en nemen dan afscheid van Beate en Gerhard die nog een dag in Big Bend blijven. Via de noordingang (75 km verder dwars door de desert) verlaten we Big Bend en rijden de lange eenzame weg naar het oosten. Om ons heen staan woeste, kale bergen in allerlei vormen.

On the little golf course

We stoppen even in Marathon waar we te midden van de woestijn een schitterende tuin met waterpartijen vinden. Natuurlijk lopen we er even rond en slaan ook nog een golfballetje alvorens we onze reis voortzetten. Dat we niet ver van de grens zijn zien we aan de glad gewreven strook zand langs de weg. Ik probeer de autobanden te trekken waarmee de weg wordt glad houden maar er is geen beweging in te krijgen. En nu maar hopen dat mijn voetstappen de Border Patrol niet op het verkeerde been brengt. Behalve zo nu en dan een paar huizen en een saai stadje is er niets om ons heen. Maar dit landschap is uitermate geschikt om cowboy muziek op te zetten en we zingen beiden uit volle borst mee. Naarmate we de Pecos river naderen wordt het landschap iets heuvelachtiger en om half 5 arriveren we in Langtry. Daar stoppen we bij een RV-park, nu ja, zo wordt het aangegeven maar het is meer een stukje land waar electrapalen en water is neergezet. Het ligt tegenover het Judge Roy Bean Visitor center, wat bijna sluit dus daar gaan we morgen nog een kijkje nemen. Nu kunnen we nog lekker in het zonnetje zitten en genieten van de warmte en later een prachtige zonsondergang.

Saloon / Court room Roy Bean in Langtry

De volgende morgen is de lucht grijs, het is slechts 8 graden, een groot contrast met de afgelopen dagen. Daar we deze weg naar het oosten al eerder hebben gereden hebben we de “Saloon, annex Court room” van Judge Roy Bean al bezocht, maar toch is het altijd leuk er opnieuw een kijkje te nemen. Hier gold de “Law, West of the Pecos”. Roy Bean was niet alleen eigenaar van een saloon, maar ook Judge en als er recht gesproken moest worden pakte hij zijn wetboek, haalde een jury bij elkaar uit zijn klantenkring in de bar en verhuisde naar de balustrade voor de bar waar hij (op zijn eigen manier) recht sprak, daarbij gesteund door zijn revolver naast hem op tafel liggend. Niet zelden kwam het voor dat iemand behalve een straf ook een rondje aan de bargasten moest betalen. Het Visitor Center heeft een interessante film over Judge Roy Bean en het stadje Langtry en ook veel kaartmateriaal.

Pecos River close to the Rio Grande

Wel fijn, want dat komt van pas op onze verdere reis. Rond half 11 de volgende morgen verlaten we Langtry en stoppen iets verderop om een blik te werpen op de kloof waar de Pecos river naar de Rio Grande stroomt. De natuur is hier indrukwekkend. Ver hoeven we niet te rijden want in Del Rio, een grensplaatsje met Mexico, stoppen we. De zon is inmiddels weergekeerd, de lucht wordt steeds blauwer en ook de temperatuur stijgt naar 21 graden. Aangenaam weer. Bij Walmart zijn speciale camperplekken waar we rustig staan. Helaas is het weer niet stabiel en dinsdag 6 februari is de lucht weer grijs en hangen wolken tot aan de grond. Wel is er weinig wind zodat de temperatuur rond de 14 graden blijft steken. Deels langs de grens, deels door het binnenland rijden we naar Laredo, opnieuw een grensplaats met Mexico. Het is een grote stad met veel verkeer en niet echt uitnodigend dus als we eindelijk een Walmart vinden waar we mogen overnachten (we moeten wel ons kenteken doorgeven aan de manager) blijven we staan. We hebben vandaag 312 km gereden. Echt veel voor ons doen. Onderweg miezerde het regelmatig en er was of prairieland met bossages of olievelden om ons heen dus geen aanlokkelijk gebied om te blijven hangen.

Travel Center

We kijken wel even bij het Visitor Center van Laredo, een oud koloniaal gebouw omringt door een schitterende tuin met waterpartijen. Je waant je hier in zuid Spanje. Gelukkig stopte de miezer regen rond 2 uur en als we even stil staan wordt het warm, tropisch warm, het loopt tegen de 25 graden. Met recht verdient de trail die we thans volgen naar het zuiden de naam “Texas Tropical Trail. Als we denken dat dit zwoele weer zich voortzet hebben we het mis want de volgende dag is het slechts 10 graden, er staat een harde koude wind en het miezert. We rijden langs de westgrens van Texas naar het zuiden. Ergens naast ons stroomt de Rio Grande maar we zien hem niet. Wel regelmatig groepjes auto’s van de Border Patrol en een groepje mensen dat onderschept wordt door een laaghangende helicopter, duidelijk illegalen.

Flowers at Falcon State Park

Rond het middaguur arriveren we bij Falcon State Park. Hoewel het weer niet zo mooi is en nog koud hebben we geen zin om verder te rijden. Gelukkig stopt de miezer regen zodat we in de middag nog wat kunnen rondwandelen maar lang duurt die tocht niet want het is slechts 10 graden en koud, te koud om buiten te zijn. Ach, nu kan Dick foto’s uitladen en enkele uitzoeken voor de website. Donderdag 8 februari is er weinig verandering in het weer. Het blijft rond de 10 graden en zwaar bewolkt. Natuurlijk stoppen we in het kleine stadje Roma, een National Historic Landmark aan de Rio Grande. Een hangbrug verbindt dit stadje met Mexico. Helaas is de hangbrug verwaarloosd en dichtgespijkerd en niet meer toegankelijk en gaat alle verkeer naar Mexico nu over een lelijke betonnen brug. Het weer is niet aanlokkelijk om eens gezellig naar de overkant naar Mexico te lopen dus kijken we alleen even rond in het oude centrum van Roma waar nog heel veel gebouwen opgeknapt moeten worden. Rond de lunch zijn we in Mission, de stad van de grapefruits, maar helaas vinden we nergens fruitstalletjes. Wel een “Five Guys”, een hamburger tent, die we hebben leren waarderen in Baltimore en we kunnen de verleiding niet weerstaan zo’n heerlijke burger te eten. Ze smaken werkelijk voortreffelijk maar samen met fritekes is het veel eten. Vanavond zal er weinig komen van koken.

There is a hole on the Fence

We rijden nu pal langs de grens en regelmatig zien we dat de huizen hier in hun achtertuintje een mooi stevig metalen hek hebben staan van zeker 5 meter hoog. Wel handig want dit hek zal niet zo snel omwaaien en het wordt altijd goed onderhouden. En dan arriveren we in Brownsville de zuidelijkste stad van Texas aan de Mexicaanse grens. Tot onze verbazing mogen we gewoon bij Walmart, vlak aan de grens, staan en het is er nog rustig ook. Nu ja, rustig voor wat auto’s betreft. Dat kan niet gezegd worden van de vogels. Per honderden tegelijk strijken ze hier neer in de bomen van Walmart om de nacht door te brengen. Ze maken een enorm lawaai, de film Birds van Hitchcock moet hier uitgevonden zijn.

Je kunt wel zien dat we nu in een deel van de USA zijn wat tot 1846 nog aan Mexico toebehoorde. De bouw en de gezichten van de mensen zijn Mexicaans en om ons heen wordt alleen Spaans gesproken. Velen beheersen niet eens de Engelse taal, dat blijkt als ik in Walmart een vraag stel. Helaas is het weer wat minder want als we vrijdag 9 februari opstaan, miezert het en is de lucht volledig bedekt met grijze wolken. Maar het is wel 15 graden. Natuurlijk willen we het oude centrum van Brownsville bekijken maar als we op de oude begraafplaats rondlopen, gaat het hard regenen. Dus lang blijven we hier niet rondkijken en de rest van de oude gebouwen zien we vanuit onze auto terwijl we langsrijden. Gelukkig wordt het droog als we het “Palo Alto Battlefield” naderen. Op deze historische plek begon in mei 1846 een twee jaar durende oorlog met Mexico die pas eindigde nadat de Mexicaanse hoofdstad door de Amerikanen ingenomen werd en in 1848, nadat de vrede getekend was, raakte Mexico bijna de helft van zijn grondgebied kwijt aan de USA. De video presentatie is indrukwekkend en je realiseert je pas wat een enorme verandering deze oorlog teweeg heeft gebracht als je het verschil in de grenzen van beide landen ziet, voor en na de oorlog. Nog diep in gedachten rijden we over de Battlefields, via een oud Plantation house waar Sabelpalmen verbouwd worden (wat ons enkele malen dwars door het 5 meter hoge grens hek voert) naar Boca Chica, een plaatsje aan de kust.

End of the Road Boca Chica

De lange weg naar de kust eindigt abrupt in een berg zand waar de zee tegenaan buldert. Er is helemaal niets hier behalve een grijze zee en een paar meter strand en daarbij is het mistig en grijs. Niet echt een plek om nu rond te lopen en al helemaal geen plek om te overnachten. Dick is “not amused” met mijn weg keuze. Hij moet nu zeker 40 mile omrijden voor we opnieuw bij de zee arriveren, nu in Port Isabel. Het is inmiddels warmer geworden maar de lucht blijft grijs. Omdat het al eind van de middag is besluiten we bij Walmart in Port Isabel te overnachten en morgen South Padre Island te verkennen. Het weer is wel omgeslagen want het is inmiddels 20 graden en het voelt zwoel warm aan. Dus onze korte broeken gaan aan en de truien worden opgeborgen. Ondanks een dikke mist op zaterdagochtend 10 februari breekt al snel de zon door en zien we blauwe lucht. Het is niet koud, er waait practisch geen wind en al vroeg is het rond de 18 graden. We rijden Padre Island op. Overal waar je het strand kunt betreden moet je 10 dollar toegang betalen en de campgrouds staan vol, overvol en je staat pal naast elkaar. Na 5 mile stopt de bebouwing en laten we de winkeltjes en hotels achter ons. En niet veel later stopt de weg ook, een hoog zand duin voorkomt dat je verder rijdt naar het einde van het Island.

Cleaning the RV

We draaien dus om en omdat het zonnetje is gaan schijnen en onze camper stinkend smerig is van de afgelopen dagen (het rijden over zandwegen met regen) gaan we naar een wasinstallatie en kan Dick zich met veel heel veel schuim uitleven op het schoon krijgen van de camper. Als we daarna ook nog de camper uitzuigen zijn we beiden tevreden. Zo kunnen we ons weer vertonen. Omdat de campgrounds op het eiland niet aanlokkelijk zijn rijden we terug naar Walmart, pakken onze fietsen en gaan Port Isabel verkennen. Er zijn hier heel wat caches verborgen die ons naar alle leuke plekjes in Port Isabel brengt. Ondanks de harde wind die inmiddels is opgestoken is het warm en kunnen we gewoon in ons T-shirt en korte broek rondfietsen.

View from Port Isabelle light tower

Het is wel eng om boven op een oude historische vuurtoren te staan en daar rond te kijken. Door de storm die inmiddels woedt, voelt het alsof je van de toren wordt weggeblazen. Pas rond 6 uur, de zon is inmiddels achter de horizon gezakt, zijn we terug bij de camper. Het was een leuke dag met schitterend weer en we hebben leuke plekjes gezien. Zondag de 11^e is het iets minder mooi weer, de mist is teruggekeerd en de zon laat zich niet zien maar het is nog 24 graden dus we mogen niet klagen. Over kale vlaktes rijden we naar Corpus Christi. Alvorens een kijkje te nemen in Kingsville waar zich de grootste ranch van Texas bevindt stoppen we eerst in Harlingen, natuurlijk moeten we het Iwo Jima Monument bekijken. Helaas is het museum gesloten. Eind van de middag arriveren we in stromende regen in Corpus Christi. Walmart wordt weer eens onze overnachtingsplaats maar het is er het weer niet naar om lekker buiten te vertoeven. Gelukkig stopt de regen ’s avonds en maandag lijkt het iets uit te helderen al waait er een ijskoude wind. We rijden al vroeg Padre Island op (een ander deel) en slaan rechts af naar de National Seashore, 70 mile beschermde kustlijn en duinen, een vogelparadijs en ook nest plek van schildpadden.

Camping at the National Seashore on Padre Island

Doordat het zo koud is, slechts 5 graden is er plek op de campground in het National Park en als we betaald hebben gaan we een strandwandeling maken, wel met enkele lagen kleding en een donsjack, dan is het goed te doen. Helaas heb je een four wheel drive wagen nodig om op het 20 mile verderop liggende schelpenstrand te komen, dus van schelpen zoeken komt weinig. Na enkele uren buiten gewandeld te hebben op het strand komen we terug bij de camper waar ik in de luwte van de camper nog heerlijk enkele uren buiten achter de computer ga werken. Wat een fantastisch plekje is dit. Jammer dat de zon niet wil doorbreken en het niet warmer is. Maar het is droog en we genieten van de golven die op de kust beuken. Pas ’s avonds laat gaat het regenen en het is de volgende ochtend mistig maar niet meer zo koud, al 10 graden. Het zicht is drastisch verminderd maar toch rijden we verder het eiland over tot we in Port Aransas aankomen. Ongelooflijk veel huizen zijn hier beschadigd, overal liggen bergen omgekrulde daken en afgescheurde planken.

Result hurricane Harvey in August 2017

De overblijfselen van orkaan Harvey die hier 25 augustus tekeer ging. Wat moet het beangstigend zijn geweest om toen hier te zijn. We nemen de ferry naar het vaste land waar het er eveneens op lijkt alsof een bom is ontploft. Veel gebouwen zijn dichtgespijkerd, daken omgekruld of helemaal verdwenen. De zijkanten van de houten huizen kunnen opnieuw beplakt worden want de stenenrijen die er normaal tegen aan staan zijn grotendeels weggerukt. Grote vrachtwagens rijden af en aan om de restanten huis, daken en stukken boom af te voeren. Om 1 uur arriveren we in Goliad, een stadje met een prachtig gerechtsgebouw, omringd door oude eiken, waaronder een “Hanging Tree” een oude eik. Het is het plaatsje waar in 1836 een grote groep militairen, overmeesterd door het Mexicaanse leger, geëxecuteerd werd in het Presidio La Bahia, een fort gebouwd om de er vlakbij liggende Mission Espiritu Santo te beschermen. Na het bekijken van het battlefield in Palo Alto willen we natuurlijk ook de voorgaande historie weten en dus bezoeken we alle historische plekken hier alvorens we onze camper neerzetten in het uitnodigende Falcon State Park.

Like a Spanish conquistador

Dat de Mission Espiritu Santo veel Spaanse invloeden had blijkt wel uit de maliënkolders die hier nog liggen die we natuurlijk even uitproberen. Wat wegen die metalen hoofdnetten zwaar. Ook woensdag 14 februari is het nog erg mistig als we uit het State Park vertrekken. Onze eerste stop is bij de battlefields in Fannin, waar een Obelisk herinnert aan de vreselijke gevechten hier. We komen langs Victoria waar we ook even stoppen en opnieuw een imposant gerechtsgebouw bekijken alvorens onze reis te vervolgen. In Hallettsville stoppen we. Helaas is het city park waar je tegen een redelijke prijs kon overnachten er niet meer dus zoeken we maar weer eens een plekje bij Walmart. De mist is gelukkig wat opgeklaard en de temperatuur is gestegen naar 18 graden. Echt aangenaam weer om een wandeling door het stadje te maken en natuurlijk gaan we ook even langs bij een “washeteria”, zodat we 1,5 uur later weer een lege waszak hebben en schone kleren. Het is druk in de winkels, mensen doen op het laatste moment nog even inkopen voor Valentine’s Day. Donderdag 15 februari is het nog steeds warm. Voor het eerst in weken heb ik bij het opstaan de verwarming niet aan hoeven te zetten. De afstand naar Sugar Land is niet ver zodat we al eind van de ochtend bij het huis van onze vrienden, Iris en Robert arriveren.

Lunch with Elfi in school restaurant

Hun dochters Elfi (10) en Milou (7 ) zitten nog op school maar ik mag in de lunchpauze even met Iris mee naar hun school. Het is ouders toegestaan om de lunch, die in een grote zaal genuttigd wordt, met hun kind door te brengen. Elfi weet niet wat ze ziet want ze had verwacht dat we pas ’s avonds zouden komen. Als de lunch afgelopen is lopen Iris en ik weer terug naar huis en we kletsten gezellig tot we rond half 4 zowel Elfi als Milou kunnen ophalen. Het is onvoorstelbaar hoe gedisciplineerd de kinderen hier zijn. Allen wachten geduldig, in een rij staand buiten de school tot ze of opgehaald worden door hun ouders die in een enorme file auto’s voor de school staan of totdat het kruispunt door hard fluitende klaar-overs volledig wordt stilgelegd en ze kunnen oversteken. In Nederland kunnen we van deze discipline nog wat leren.

Caching with Elfi and Milou

Het is schitterend weer, de zon schijnt, de lucht is blauw en het is 24 graden dus Elfi, Milou, Dick en ik gaan even een paar caches zoeken in de buurt, wel op de fiets. Het valt niet altijd mee om op de juiste plek te komen omdat de enorme kasten van huizen met tuinen aan elkaar grenzen en je dus vaak een heel stuk moet omfietsen, maar uiteindelijk met 11,5 km fietsen, vinden we twee caches. De derde is niet meer aanwezig , de bomen waar deze zich had moeten bevinden zijn allemaal gekapt. Wel laat tegen zes uur zijn we terug, Robert is ook net uit kantoor en buiten genieten we van een echte Texaanse barbecue. Oh wat smaakt het vlees heerlijk! Niet heel lang blijven we zitten want om 7 uur heeft Elfi vioolles. Dat vindt plaats in de middle school waar ze volgend jaar naar toe gaat en opnieuw mag ik mee.

Violin lessons on the big podium

Elfi is vanavond de enige leerling en de les vindt plaats op het podium van de grote (eet)zaal van de middle school. Iris en ik kunnen gewoon genieten. Het is alsof we bij een orkest zijn zo mooi spelen Elfi en lerares. ‘s Avonds maken we het niet laat want de volgende dag is een gewone werkdag en de wekker staat op 05.45 uur. We ontbijten gezellig samen en als Elfi, Milou en Robert de deur uit zijn, Iris heeft vrij, pakken Dick en ik de fietsen en rijden naar de grote mall van Sugar Land. Enorm veel en leuke winkels zijn hier gevestigd maar ons hoofd doel is Macy want ik ga kijken of ik voor tante Ank een mooie Eileen Fisher broek kan vinden. Helaas heeft Macy in Texas dit merk uit het assortiment gehaald dus onverrichterzake fietsen we eind van de ochtend weer terug. Het is een heerlijk tochtje want was de lucht nog zwaar bewolkt toen we vertrokken, nu we naar huis terugrijden, klaart het op en breekt de zon door en kunnen we in T-shirt fietsen. ‘s Middags gaan Dick en Robert allerlei klusjes om het huis doen en begeleidt Iris een project waar zowel Elfi als drie medeleerlingen in zitten. Ze moeten als team een bouwwerk maken dat een zeker gewicht kan hebben en ook een verhaal erom heen bouwen. Begin maart is de presentatie voor een jury. Het vereist dat de kinderen samenwerken, iets bouwen maar ook iets verzinnen en dus hun fantasie laten werken. Fantastisch! Pas eind van de middag is de sessie voorbij. Het huidige bouwwerk heeft sterke kanten maar blijkt toch nog wat zwakke punten te hebben en is nadat Robert een gewicht erop heeft laten vallen toch deels ingezakt. Het team zal daarom nog wat werk hebben om alles af te krijgen.

Eating peanuts

Eind van de middag halen we Milou nog op die een kinderfeestje had in de buurt en gaan we gezellig met zijn allen bij het zwembad zitten en drinken we een glaasje. We hebben elkaar veel te vertellen. Dat komt ervan als je elkaar drie jaar niet gezien hebt. Voor we het weten valt de nacht in. Nu is het binnen toch wat aangenamer. We eten met elkaar een heerlijke zelfgemaakte pizza en kijken op een reusachtig scherm een film van de Angry Birds. Daarna is het bedtijd want ondanks het feit dat het morgen zaterdag is moeten we om 6 uur opstaan omdat we in het Anahuac Wild life Refuge meehelpen met “Crab Trapping Removal” en vuil opruimen. Zaterdag 17 februari na het ontbijt brengen we eerst Milou bij een vriendinnetje die een verjaarsfeestje geeft en dan rijden we met de schitterende truck van Iris en Robert naar Anahuac. Je verkijkt je op de enorme afstanden hier. Om er te komen moeten we dwars door Houston naar de baai van Galveston, zeker 1,5 uur rijden.

Crab Trap Removal in Fort Anahuac

We zijn er mooi op tijd, om 9 uur en na een briefing, kunnen we vuilniszakken pakken en in de omgeving het vuil ruimen. Er varen boten rond van Texas Wild Life die krabbenvallen opvissen uit het water. Als die vallen naar de kant gebracht worden mogen wij ze in elkaar stampen en kunnen ze vernietigd worden. Ieder jaar vindt dit evenement plaats als de dagen in februari aanbreken waarbij het niet toegestaan is om krabben vallen in het water te hebben. Dit om de krabben populatie enigszins op peil te kunnen houden. Het blijkt dat veel krabvangers zich niet houden aan de regel en hun vallen gewoon in het water laten in de maand februari want in totaal worden er deze ochtend 140 krabvallen uit het water gehaald.

Destroying the traps

Wij stampen ze plat (een betere manier om je agressie kwijt te raken is er volgens mij niet) en we halen eventuele tags van de vallen. Die eigenaren, die nu achterhaald kunnen worden, kunnen in ieder geval een boete tegemoet zien. In de tijd dat de boten op het water in de baai op zoek zijn naar krabben vallen houden wij ons bezig met het weghalen van vuil wat zich langs de kanten en aan de waterrand ophoudt. Net als in Nederland (waar we ook jaarlijks meedoen met een opruimdag) blijf je je verbazen over de enorme hoeveelheden plastic en blikjes die zich overal bevindt en vuilniszak na vuilniszak vult zich. Rond 12 uur worden we getrakteerd op Hot Dogs en een zakje chips. Ik kan jullie verzekeren dat het, na een aantal uur in de buitenlucht te hebben rondgelopen, heel erg goed smaakt. Als we ’s middags in de auto terug naar huis rijden zijn we allemaal rozig en zelfs een beetje gekleurd. Ondanks de sombere weersverwachting scheen de zon volop terwijl er een warme wind blies. Als we tegen half 4 thuis zijn doen we niet meer zoveel, we zitten lekker in de tuin, genieten van het warme weer en praten en praten en praten.

Diner at Japanese restaurant

Om 6 uur rijden we naar een Japans restaurant waar we heerlijk met zijn zessen buiten eten. Het is heerlijk, rond de 23 graden en door de airco binnen is het buiten beter vertoeven. Het eten is bijzonder goed, de gerookte zalm die ik heb en het vlees wat Dick heeft besteld is van een buitengewoon goede kwaliteit. Een leuke afsluiting van enkele gezellige dagen. Morgen, zondag zullen we onze reis weer voortzetten.

New Mexico en Texas, 22 januari tot 31 januari 2018

Terwijl ik een volgende bestemming op de kaart zoek en overal tegelijk mee bezig ben, zit Dick rustig in een stoel en denkt na. Hij komt uiteindelijk tot de conclusie dat onze duikpakken in de dubbele vloer van de camper zijn opgeborgen. Dat komt mij niet vreemd over want ik herinner me dat ik 9 maanden geleden iets tussen de vloerdelen heb gepropt dus waarschijnlijk als we daar te zijner tijd gaan kijken, vinden we er onze duikpakken. Het is een gedoe om er nu meteen te gaan kijken want dan moeten we de vloerbedekking weghalen, dus dat komt weleens een keer als we weer eens het tapijt gaan poetsen (met iets warmer weer).

BLM Campground Valley of Fire

Na een rustige nacht, de storm is in de loop van de nacht gaan liggen en het is doodstil op dit BLM-land nu er een shut down is, rijden we in de ochtend langs het enorme lava veld waarachter op 16 juli 1945 de eerste atoombom tot ontploffing werd gebracht en arriveren in Alamogordo. We mogen bij Walmart overnachten dus een slaapplek is bekend en het wordt tijd een laundromat te zoeken. Na 9 dagen is dat echt nodig. Nadat alles weer schoon in de kasten is opgeborgen en we een heerlijke milkshake hebben genuttigd bij Sonic gaan we naar het Visitor Center. Het blijkt dat “Trinity” de plek waar de atoomboom ontploft is, alleen op de eerste zaterdag in april en oktober toegankelijk is zodat we een andere keer teug moeten om die plek te bezichtigen dus gaan we naar de parking van Walmart en administratief werk doen. We moeten echt Seabridge schrijven om de terugtocht van onze camper te boeken en Dick kan mooi even publiceren.

‘s Avonds lopen we naar een Thai restaurant vlakbij maar dat blijkt helaas gesloten op maandag dus eten we een burger, niet zo lekker maar wel voedzaam.

White Sands National Park

Na een koude nacht zonder vorst, rijden we dinsdagochtend weg uit Alamogordo om niet veel later in White Sands National Park te arriveren. Voor mij blijft dit park heel bijzonder door het intens witte zand wat er ligt, alsof we door een besneeuwd landschap rijden. Natuurlijk kunnen we de neiging niet weerstaan de zandbergen te beklimmen, eraf te rennen, weer omhoog te klimmen en foto’s te maken. Helaas krijgt Dick er op een gegeven moment genoeg van en na twee uur zetten we onze reis voort, langs Las Cruces naar Leasburg Dam State Park. Daar blijkt het niet echt makkelijk nog een plekje te vinden, maar na wat zoeken is er toch een plaatsje vrij, weliswaar zonder electra maar dat hebben we met een staalblauwe lucht en zon ook niet nodig, Onze zonnepanelen leveren nu genoeg stroom om aan de computer te kunnen werken. We wandelen wat rond in de omgeving en ik begin aan de vertaling. Helaas koelt het direct af als om 5 uur de zon achter de heuvels verdwijnt. Nadat Dick lekkere filet bereid heeft op de gril gaan we echt naar binnen.

‘s Nachts vriest het best hard en de sterrenhemel is prachtig om te zien en ’s ochtends hangen lange ijspegels aan de camper. Nadat we water gevuld hebben en gedumpt rijden we woensdag 24 januari weg uit Leasburg Dam State Park en komen op de weg naar Hatch, New Mexico als snel een checkpoint van de Border Patrol tegen, zo dicht zitten we op de Mexicaanse grens. Nadat onze paspoorten en visa in orde zijn bevonden kunnen we doorrijden en genieten van de vele chili’s die in Hatch, de Chili Capital of the World, te vinden zijn. We hebben gisteren van een ranger gehoord dat Rock Hound State Park, vlakbij Deming, erg mooi is en rijden daar naar toe. Er zijn zo vroeg op de dag nog voldoende plekjes (hoewel bij de ingang staat dat alles vol is) en nadat de camper staat en we water gepakt hebben gaan we op stap.

View from trail Rock Hound State Park

Een mooie rondwandeling in dit State Park waarbij je de bijzondere stenen die je vindt ook mag meenemen. Overal op de berg kom je daarom mensen tegen die stenen uithakken. Als blijkt dat de trail niet hoog over de berg gaat maar halverwege afbuigt, nemen Dick en ik afscheid van elkaar. Dick vervolgt de trail en ik verlaat deze en klim omhoog naar de rotsen die hoog boven ons uit torenen. Al van jongs af aan wil ik naar de top van de berg toe en dus ook nu. Het valt niet mee want de bergwand is steil en staat vol met Yucca’s en Cacteeën maar uiteindelijk sta ik bovenop de hoogste rotsen en zie onder mij de campground en een vlakte die zich naar Mexico uitstrekt. Het is schitterend om hier te staan. Dick is inmiddels de trail afgewandeld en probeert mij te zien maar door de vele rotsblokken lukt dat helaas niet. Pas nadat ik van de steel van de Yucca bloem een wandelstok heb gemaakt lukt het me de berg weer af te dalen. Helemaal zonder kleerscheuren gaat dat niet want als ik tegen drie uur beneden ben moet Dick wel uit verschillende delen van mijn lichaam enorme stekels halen die zich daar hebben vastgezet. Gelukkig hebben we een goede pincet en is Dick geduldig zodat ik na een kwartier bijna vrij van stekels ben. Voor alle zekerheid doen we isolatie voor de voorruit als de zon in een oranje gloed achter de berg verdwijnt en het ijskoud wordt. Net als iedere dag worden we ook donderdag weer wakker als de zon net achter de bergen tevoorschijn komt. Nadat we op de campground gedoucht hebben en Dick een lekker eitje heeft gemaakt bij het ontbijt rijden we weg door een grote kale vlakte naar Columbus, een grensplaatsje met Mexico. Terwijl Dick bezig is met het publiceren van de engelse tekst op de website loop ik rond en hoor dat het erg leuk is om even de grens met Mexico over te steken en daar rond te kijken. Het is net middag dus we hebben tijd genoeg.

Pink Shop in Palomas – Mexico

Dick onderbreekt zijn werkzaamheden, pakt onze fietsen en niet veel later rijden we de lange kale weg op naar Palomas in Mexico. Iedereen parkeert zijn auto aan de Amerikaanse zijde van de grens maar wij rijden met onze fietsen over de grens tot we in het zeer armoedige dorpje Palomas aankomen. Het bestaat uit een paar winkels en armoedige gebouwen en verder is het er erg druk met wrakkige auto’s, vol met Mexicanen die rondkijken en je observeren. In de berm midden op de weg maken we onze fietsen vast aan een lantaarnpaal waarop een rondhangende Mexicaan zegt dat hij erop zal letten en we lopen door wat winkeltjes en gaan op zoek naar onze 1^e Mexicaanse cache. Dat is toch wel zoeken want hij bevindt zich ergens in een winkel vol toeristische zooi maar uiteindelijk vindt Dick de knalroze ammobox staande tegen een knalroze muur van de “Pinkshop”. We kopen nog een mooie handgemaakte beker en rijden dan nog wat door het dorpje. Onze Mexicaanse fietsbewaker heeft zijn best gedaan en goed op onze fietsen gelet en is blij met het geld wat we hem betalen. De grens weer over naar Amerika is geen enkel probleem en nog voor de schemer invalt rijden we weer terug naar Pancho Villa campground, 7 km verderop. Het was leuk om even in deze Mexicaanse grensplaats rond te kijken maar ik ben wel geschrokken van de enorme armoede in dit gebied. We boffen dat we nog met de laatste zon naar de campground kunnen fietsen want als de zon onder is wordt het direct een stuk kouder en jassen hadden we niet bij ons. De volgende morgen, vrijdag 26 januari, verlaten we Columbus weer en rijden parallel aan de grens naar El Paso in Texas. Opnieuw over een eindeloos verlaten vlakte met alleen in de verte het hoge hek, de grens met Mexico. Langs de weg wordt een kale strook grond glad gehouden door er autobanden erover heen te trekken, zodat zichtbaar is als er mensen overheen lopen. Regelmatig staan auto’s van de border control langs de kant van de weg op de uitkijk.

Climbing tools – Border Patrol Museum

In El Paso stoppen we bij het Border Patrol museum wat eindelijk klaar is. Het blijft fascinerend om te zien wat er allemaal gedaan wordt om de USA te beschermen. Naast in beslag genomen voer- en vaartuigen zijn er ook verschillende klim materialen te zien om over de reeds bestaande muren te kunnen klimmen. Natuurlijk vallen er ook regelmatig slachtoffers.

Enige tijd laten we de volgende tekst op ons inwerken:

I never dreamed it would be me.

My name for all eternity,

recorded here at this hallowed place.

“In the line of duty” I hear them say,

my family now the price to pay.

My folded flag, stained with their tears,

we only had those few short years.

The badge no longer on my chest.

 I sleep now in eternal rest.

My sword I pass to those behind and pray

they keep this thought in mind.

I never dreamed, it would be me

and with a heavy heart and bended knee,

I ask for all here from the past…

Dear God, let my name be the last.

Uiteindelijk vertrekken we vol indrukken maar zonder mooi shirt want die was er niet. Onlogisch voor iedereen, behalve voor ons, pakken we opnieuw de weg naar het noorden en arriveren uiteindelijk rond 3 uur in Alamogordo waar we opnieuw een nacht bij Walmart doorbrengen. Het lukt ons eindelijk om eten bij de Thai te halen. Het smaakt goed en is echt Thai maar duidelijk minder verfijnd dan het eten bij de “Royal Thai” in Washington, Utah. Na een ijzig koude nacht worden we pas om 8 uur wakker. We hadden de verduisteringsluiken dichtgedaan omdat de grote Walmart lampen precies in onze ogen schenen maar daardoor drong er geen greintje licht in de camper door en werden we niet bij het opkomen van de zon wakker. Ik weet wel dat ik nooit in een donkere kamer wil slapen. Na wat inkopen rijden we de bergen in door Apalache land, hoger en hoger tot 2320 meter, langs Apalache Mountain, normaal een skigebied, maar nu, met nergens een greintje sneeuw te bekennen, zijn alleen kale hellingen te zien. Na een afdaling door het grote niets arriveren we in Roswell, in Bottomless Lake State Park. In tegenstelling tot in andere State Parks is hier volop ruimte en we kunnen een mooi plekje uitkiezen. Hoewel het buiten koud is, slechts 11 graden, schijnt de zon wel volop en is de lucht staalblauw dus gaan we natuurlijk lekker buiten zitten.

Like a CSI scene – Bottomless State Park

Eind van de middag worden we opgeschrikt door harde stemmen. We denken eerst dat in een naburige camper naar CSI gekeken wordt maar al snel komen we erachter dat vlakbij de campground er zich een echte CSI-scene afspeelt. We zien sheriffs en politie met getrokken geweer een wagen naderen. Helaas de verdachte is al gevlucht en ondanks onderzoek in alle hoeken en gaten van de auto, natuurlijk met geweren in aanslag, wordt de verdachte niet gevonden. Wel krijgen wij de opdracht om binnen te blijven, de ontvluchte verdachte is (vuurwapen) gevaarlijk. Mensen die terug willen naar de campground hebben pech want zij moeten terug naar Roswell. Eerst wordt het hele gebied uitgekamd, ook met helikopters, voordat zij terug kunnen keren naar de campground. Natuurlijk doen we met de huidige temperaturen weer onze isolatie voor de voorkant van de camper. Dit is de beste aankoop geweest die we hebben kunnen doen.

Real cowboys at work

Zondag 28 januari rijden we naar Roswell. We zien eindelijk echte cowboys te paard die kuddes koeien opdrijven. Nadat we onze was hebben gedaan (je snapt niet hoe vaak we wel niet moeten wassen) rijden we naar het Ufo-museum want ik wil nog graag een Alien T-shirt hebben. En zo ja, kindermaat XL is aanwezig en past uitstekend dus als een kind zo blij ben ik met mijn Alien shirt. Daarna rijden we langzaam naar het State Park, regelmatig stoppen we om een cache te zoeken en in het park vinden we zelfs een heel leuke cache. We zijn de derde die hem vinden.

Jim, the oldest Ranger in Bottomless State Park

Nadat we er even over hebben gesproken met de Rangers en Jim, een 88-jarige veteraan die op het kantoor van het state park werkt, rijden we terug naar de campground. De sheriff komt vertellen dat er geen gevaar meer is, de verdachte persoon heeft deze omgeving echt verlaten maar een dezer dagen wordt hij wel opgepakt. Om 5 uur net als we naar binnen willen gaan omdat het buiten echt te koud wordt komt Jim langs met een GPS. Hij gebruikt deze niet meer (hij loopt tegenwoordig erg moeilijk) en wil deze graag aan ons geven. Zelfs een gebruiksaanwijzing krijgen we erbij. Maandag voordat we vertrekken geven we nog een pak stroopwafels en een sleutelhanger aan Jim als dank voor de GPS. Verder wil hij niets hebben en dan rijden we naar Carlsbad. De grotten hebben we al een paar keer gezien dus we blijven steken bij Walmart maar niet voor lang want de parking staat vol met ronkende vrachtwagens dus snel zetten we weer koers naar het noorden naar Brantley Lake State Park waar het wel rustig is en we genieten van de vele Roadrunners die hier verblijven. Met fleece en achter een muurtje is het buiten goed uit te houden tot zonsondergang wanneer de temperatuur direct zakt naar 5 graden. Na een rustige nacht en gezellig skypen met tante Ank rijden we weg naar Pecos in Texas. New Mexico zullen we deze trip niet meer bezoeken. De weg is allesbehalve scenic, erg stoffig en vol met vrachtwagens. We rijden langs enorme velden met ja-knikkers en olieraffinaderijen. We zijn in Texas gearriveerd. In Balmorhea willen we bij een State Park overnachten waar een grote warm water spring is, maar helaas, er wordt gewerkt op het State Park en het is niet toegankelijk dus rijden we verder naar Fort Davis maar daar blijkt het State Park erg duur, je moet namelijk naast de campground ook nog per persoon betalen. Dat hebben we niet over voor de beschikbare plaats en rijden dus door naar Marfa.

Marfa Mysterious Lights viewpoint

De site “iOverlander” geeft aan dat je in Marfa, Texas, op een viewpunt kunt overnachten. We arriveren er iets na vijven en blijken niet de enigen te zijn die hier de nacht doorbrengen. Het viewpoint kijkt uit op een vlakte waar mysterieuze dwaallichten moeten zijn. Helaas niet alleen is de maan erg fel en verlicht de plek alsof het slechts schemer is, ook zien we geen enkel mysterieus licht aan de horizon verschijnen. Wel slapen we erg goed en worden bij het rijzen van de zon boven de horizon, op deze laatste dag van januari verfrist wakker. Op naar het zuiden. In tegenstelling tot gisteren rijden we nu meer door een berglandschap, niet voor niets ligt hier het stadje Alpine, Texas.

Painting Terlingua at cemetery Ghost Town

Rond het middaguur arriveren we in Terlingua, een Ghost Town vlakbij Big Bend National Park. Het is schitterend weer, lekker warm, de temperatuur stijgt zelfs boven de 20 graden en we hebben geen zin meer om verder te rijden. Net buiten de Ghost Town Terlingua is een stoffige campground maar met een schitterend plekje en ook kan ik er wassen dus we twijfelen niet en zetten onze camper hier neer. Het voordeel van deze plek is ook dat we vanavond naar het oude theater kunnen lopen, nog geen 1,5 mile en daar heerlijk eten.

De rest van de middag verblijven we buiten, het is warm, rond de 22 graden en na de koude van de afgelopen weken laten we de zonnestralen op ons inwerken. Onze jeans worden al snel vervangen door een korte broek. Om half 6, de zon schijnt nog, lopen we naar het Starlight Theatre, ongeveer 3 km lopen. 3 Jaar geleden hebben we hier met Riley en Karen gegeten en het was toen niet alleen erg gezellig maar ook erg lekker.

Live music in the Starlight Theatre

Als we er rond 6 uur arriveren is het beduidend minder druk dan destijds, maar we krijgen een mooi tafeltje naast de levende muziek en al snel zitten we aan een heerlijk biertje, Dick heeft een Golden Ale van de Big Bend Brewery en ik gewoon een Bud Light en een enorme burger. Ondertussen spelen drie muzikanten heerlijke western muziek. J. Michael Combs, de leadzanger, bespeelt zelfs een Dulcimer. Dit is het instrument wat ik in Alaska heb leren kennen en graag wil leren bespelen. Het eten is opnieuw heerlijk en de sfeer goed. Wel missen we Karen en Riley, die hadden hier nu bij moeten zijn. Helaas, ze zitten wat ver weg in Page, Arizona. De muziek maakt de avond wel en Dick zit zichtbaar te genieten, deze western muziek is dan ook heerlijk om aan te horen en erg passend in deze Ghost Town. Pas na achten verlaten we het restaurant en over de donkere weg lopen we terug naar de campground. Ondanks het feit dat het volle maan is, zijn er redelijk wat wolken en het is fijn dat we hoofdlampjes hebben. Donderdag 1 februari staan we bijtijds op omdat ik, voordat we naar Big Bend gaan, nog even wil skypen met tante Ank. Helaas lukt het niet om verbinding te krijgen dus rijden we even later naar het National Park. Al bij de ingang wordt verteld dat gisteren de campground helemaal vol stond, dus zonder te stoppen haasten we ons naar Rio Grande Village. Er blijken gelukkig nog enkele plekjes vrij te zijn maar het is goed dat we vroeg zijn, want al snel lopen deze ook vol.

Rio Grande Village campground

Net na het middaguur komt nog een Europese camper de campground opgereden, het zijn Gerhard en Beate uit Duitsland. De rest van de middag brengen we met elkaar door en vertellen elkaar wat ieder beleefd heeft. Net als wij zijn ook zij al bijna 9 maanden onderweg in Noord-Amerika. We boffen want we kunnen heerlijk buiten zitten en genieten van koffie en soda’s. Het is gewoon warm, 24 graden. Tegen 5 uur komt een harde wind opzetten en wordt het direct een stuk koeler zodat we afscheid nemen van elkaar.

‘s Nachts woedt de storm voort en de camper gaat enorm te keer maar we staan goed in de wind. Gelukkig gaat de wind vrijdagochtend liggen. Wel is de temperatuur enorm gedaald en buiten is het gewoon koud met 14 graden. Ik spreek met Beate en Gerhard af dat we morgen, wanneer het warmer wordt, naar de grensovergang fietsen (in plaats van vandaag) en blijf er natuurlijk veel te lang hangen. We hebben elkaar ook veel te vertellen. Uiteindelijk ben ik rond 11 uur terug bij de camper en lopen we naar het Visitor Center (om een stempeltje van het park te halen) en naar de winkel om even onze mail te lezen. Er is zowaar Wifi hier.

Roadrunner colse up

Wel grappig want uit alle hoeken en gaten komen mensen om hier op de balustrade van de winkel hun mail te checken of mail te schrijven. Ook komt een schitterende Roadrunner buurten. Hij blijft voor ons paraderen en wil dat we foto’s van hem maken, maar, zoals Gerhard zegt, hij verwacht ook wel een tip. Helaas is het voederen van wild life in een National Park verboden, dus onthouden we deze Roadrunner zijn tip, maar genieten doen we wel van deze schitterende vogel. In de middag klaart het een beetje op en de zon lijkt door het wolkendek te dringen, maar helaas, het is te weinig om de temperatuur te doen stijgen. Ach, binnen hebben we redelijk wat te schrijven en ook wil ik weer eens appelmoes maken.

View on the Rio Grande from Nature trail

Ook al blijft de zon weg toch kan ik het niet laten om eind van de middag nog even de Nature Trail te lopen die naar een heuveltop voert vanwaar een prachtig zicht is op de Rio Grande, de bergen in de verte en het Mexicaanse plaatsje Boquillas del Carmen. Beate en Gerhard hebben hetzelfde idee gehad want hen zie ik op het topje staan als ik aankom en later zie ik ze afdalen. Net als bij alle uitzichtpunten langs de Mexicaanse grens liggen hier ook op de rotsen enkele Mexicaanse snuisterijen. Hoewel ze mooi gemaakt zijn, meestal diertjes van ijzerdraad en wandelstokken van de steel van de Yucca, is het illegaal om deze snuisterijen te kopen. Tegen 6 uur gaat Dick ons vlees op de grill bereiden. Maar we eten pas om 8 uur want eerst gaan we naar het Ranger praatje op de campground over de bescherming van Big Bend National Park. Uiteindelijk blijkt het meer te gaan om de bescherming van de natuur in het algemeen en wat je wel en niet kunt doen in een National Park maar het is een leuk en boeiend praatje. Net als de Ranger klaar is begint het te regenen zodat we niet helemaal droog terug kunnen lopen maar het is niet echt koud. Zaterdag 3 februari komen Beate en Gerhard om 10 uur met de fiets aanrijden en nadat we Beate ’s E-bike hebben bewonderd, die van Gerhard is in Santa Monica gestolen, rijden we met zijn vieren naar de Border crossing, 3 mile verderop. Het is nog niet echt warm maar de zon schijnt al aan een staalblauwe hemel. De Ranger van Big Bend vertelt ons wat we allemaal moeten weten als we de grens oversteken en drukt ons op ons hart om voor 5 uur terug te zijn want dan gaat de grens dicht en moet je in Mexico blijven.

International Ferry USA – MEXICO

En dan lopen we een zandpaadje af naar de Rio Grande waar de International Ferry (Your Ride to the Other Side) een roeibootje, op ons wacht en met zijn vieren worden we de rivier overgezet. Aan de Mexicaanse zijde staan ezeltjes en trucks en Beate en Dick besluiten op een ezel naar het stadje te rijden, Gerhard en ik lopen ernaast en maken foto’s. Er zijn geen wegen, alleen een breed heuvelachtig zandpad en de afstand naar het dorpje is ¾ mile. Om bij de dichtstbijzijnde bewoning in Mexico te komen moet je echt 160 mile rijden. Dit dorpje, met zijn eenvoudige vierkante huisjes, is dus helemaal aangewezen op de toeristen die vanuit Big Bend National Park komen buurten.

Easy going on the Burro’s

Dick en Beate genieten op de rug van hun ezeltjes en eigenlijk heb ik eigenlijk wel spijt dat ik niet ook de tocht per ezel heb gedaan. Dat doe ik een volgende keer zeker. In het dorpje staat een witte container waar we onze douane-formulieren moeten invullen en nadat we ook nog $ 2,- per persoon hebben betaald voor het National Park in Mexico, krijgen we een stempel in ons paspoort en mogen we het stadje inlopen. De zon heeft inmiddels veel meer kracht en nadat we onze tweede Mexicaanse cache gevonden hebben gaan we bij een van de twee restaurantjes zitten en wat eten. Er is niet veel keuze maar het voedsel is lekker en de Tamales die wij eten zijn heel erg Mexicaans. Na het eten lopen we op ons gemak door het dorpje langs de huizen waar overal dezelfde souvenirs te koop zijn, van draad gemaakte beestjes, geborduurde tasjes en doekjes en zo nu en dan zien we een T-shirt.

The picture says it all !

Natuurlijk kunnen Gerhard en Dick een T-shirt “NO WALL” niet weerstaan en beiden poseren voor een stuk muur wat duidelijk niet de Wall van Trump is maar waarvoor die wel dient is ook niet helemaal duidelijk. Het is inmiddels 27 graden en echt weer om over de zandpaden te lopen. Dat maakt ook dorstig zodat we als we het hele dorp zijn rondgelopen op het terrasje van het tweede restaurantje gaan zitten om wat te drinken. En dan is het al 4 uur en moeten we terug naar de ferry (na ons te hebben afgemeld bij de douane van Mexico en kunnen we even later in de USA onze paspoorten inscannen. Er is hier geen douanepost maar we worden gefotografeerd en praten via een rechtstreekse telefoonlijn met de douane in El Paso. Contrabande hebben we niet bij ons dus snel zijn we alle vier ingecheckt en op de fiets terug nar de campground. Wat hebben we een ongelooflijk leuke dag met zijn vieren gehad in dit dorpje in Mexico. In tegenstelling tot de grote grensplaatsen is dit een verademing om naar toe te gaan en een aanrader. We zullen het zeker opnieuw een keer bezoeken, dan gaan we een kijkje nemen bij de Hot Springs die hier ook zijn. Het terugfietsen gaat snel en we kunnen nog even genieten van de zonsondergang voordat we binnen liters water drinken. Het was een warme, maar fantastische dag