California en Arizona, 7 december tot 19 december 2017

Als ik 7 december eindelijk klaar ben met onze administratie en even naar buiten loop om de ons omringende rotsen in Joshua Tree National Park te beklimmen om naar de zonsondergang te kijken, iets wat Dick niet echt bijzonder vindt (de zon gaat toch iedere dag onder) maar ik altijd als een magisch moment beschouw, zie ik een hoog vuur branden bij onze buren die klaarblijkelijk met de Noorderzon vertrokken zijn. Overal liggen donuts op de grond waar de haasjes zich aan te goed doen maar ook de enorme stapels ijsblokjes zijn voor deze dieren een echte traktatie. Daar ik het vuur niet echt uit krijg ga ik er met een krukje bij zitten.

Cholla Cactus Garden

Enige tijd lukt dat want word ik voldoende verwarmd door de hoge vlammen maar na zo’n half uurtje is de buitentemperatuur echt te laag en ga ik toch ook maar binnen zitten. Dick heeft niet eens de moeite genomen om buiten te komen want vond het gekkenwerk om met een temperatuur van maximaal 6 graden buiten te vertoeven. Na enorme hoeveelheden zand over het inmiddels niet fel brandend vuur te hebben geworpen kan ik met een gerust hart naar de camper terug. Het vuur kan geen kwaad meer. De volgende dag is de wind een stuk minder en daarmee voelt het buiten ook een stuk aangenamer. We rijden door Joshua naar het zuiden, stoppen natuurlijk even bij de Cholla Cactus Gardens met hun schitterende cacteeën, luisteren naar muziek uit de jaren zestig die enkele hippies op het parkeerterrein maken en dumpen ons grey- en black water bij Cottonwood campground. Om 10 uur verlaten we Joshua Tree National Park en komen door een schitterende box canyon met woeste rotspartijen.

Citrus fruit – Mecca

Wat is het hier mooi. Een groter contrast kan er niet zijn als we in Mecca door de bewerkte velden rijden, citrusbomen, wijnranken en paprika velden. Ongelooflijk hoe water een terrein kan veranderen. Mecca ligt aan het Salton Lake een enorm meer wat, zoals de naam doet vermoeden, zout is. We rijden er langs naar het zuiden en zien plotseling een State Park met waarschijnlijk een campground. We kunnen de verleiding niet weerstaan om er te kijken en buigen de weg af. Er blijkt vlak aan het meer een schitterend plekje te zijn en de rest van de middag zitten we in korte broek buiten. Het is warm, rond de 25 graden.

Shells at Salton Lake

Om bij het meer te komen moeten we over een dikke laag schelpen lopen waar we regelmatig geraamtes van Tilapia vissen, die hier uitstekend gedijen, zien liggen. Natuurlijk maken we ’s avonds een kampvuur en Dick bereid heerlijke steaks op de gril. Dit plekje is zeker de moeite waard om naar terug te keren. Na een schitterende heldere nacht met ongelooflijk veel sterren valt het wat tegen als we de volgende ochtend sluierbewolking zien. Maar de temperatuur is nog steeds goed en vannacht is het niet kouder dan 12 graden geworden. Langzaam rijden we verder naar het zuiden en natuurlijk verschijnen de eerste Border Patrols. We zitten immers slechts 60 mile van de grens met Mexico. We rijden over smalle weggetjes door de landerijen want natuurlijk willen we door de Imperial Sand Dunes rijden. Een enorm gebied vol met duinen die het walhalla vormen voor de off-road motoren en ATV’s.

Motor crosser at the sand dunes

Wat zou ik graag nu een buggy hebben om door deze zandduinen te racen. Jaloers kijk ik naar de vele wagens en motoren die rondcrossen. Maar wij willen door dus na het maken van vele foto’s op een hoog uitzichtpunt over de zandduinen rijden we verder. Nu door een stenen woestijn. Overal om ons heen is het verlaten, we zijn de enigen die over deze weg met een hoog woestijn gehalte rondrijden. Om 11 uur rijden we Yuma in, deze stad ligt net in Arizona en dus kruisen we weer eens een tijdsgrens. Ditmaal verliezen we een uur want het is meteen 12 uur. Na wat inkopen te hebben gedaan in Yuma en natuurlijk ook onze mail gecheckt te hebben besluiten we bij Walmart te blijven staan. Ondanks de borden dat het verboden is om hier te overnachten zeggen medewerkers van Walmart dat je niet weggestuurd wordt dus we wagen het erop. Ik vind het niet erg want moet en naar de kapper en wil wel weer eens gezellig rondsnuffelen in Walmart. Dick heeft er ook zin in en samen snuffelen we rond, kopen wat kleinigheden die we niet nodig hebben maar wel leuk vinden en de rest van de middag, dat is niet lang meer want rondsnuffelen bij Walmart kost uren, lezen we wat, werk ik aan de vertaling van ons stukje voor onze website en natuurlijk praten we veel over alles en nog wat. Zo rondtrekken op een klein oppervlakte brengt je toch wel heel dicht tot elkaar en na meer dan 7 maanden rondgetrokken te hebben ben ik nu niet meer bang dat ons huwelijk het niet uit zal houden (iets waar ik de eerste maal dat we een jaar rond gingen trekken toch wel mijn bedenkingen bij had).

Organ Pipe Cactus National Monument

Zondag 10 december zetten we “Organ Pipe Cactus National Monument” in de hakuna. De weg via Mexico is weliswaar 50 mile korter maar dan moeten we eerst nog een verzekering afsluiten wat op zondagochtend niet echt makkelijk is dus pakken we toch maar de weg door de USA die door onherbergzaam gebied voert en natuurlijk regelmatig langs Border control stations. We rijden immers niet echt ver van de grens met Mexico. Overal langs de Interstate zijn enorme RV-parken voor de “snowbirds”, de mensen uit het noordelijke deel van dit schitterende continent die in deze streken overwinteren en de koude in hun eigen regionen ontvluchten. Ik snap alleen niet waarom iemand in een park gaat zitten wat bijna tegen de Interstate is aangebouwd waardoor je toch last van verkeerslawaai moet hebben.  Bij Gila Bend verlaten we de Interstate en rijden pal zuid om 2 uur later bij Organ Pipe Cactus National Monument te arriveren. Dit blijft toch een van onze favoriete parken, altijd stil en dus volop ruimte.

Cactus Wren

Natuurlijk moet Dick enkele rondjes over de praktisch lege campground rijden voor ik het juiste plekje gevonden heb (de plaatsen zijn echt allemaal hetzelfde) en dan kunnen we genieten van de doodse stilte die hier heerst, de Cactus Wren en de Quails die hier rondvliegen en rondlopen. Ondanks de vele bewolking en het gebrek aan zon is het toch rond de 20 graden en lekker om buiten te zitten. Natuurlijk wil ik ook nog even de heuvel vlakbij beklimmen vanwaar een schitterend zicht is op de omringende vlakte en de Mexicaanse grens.

Maandag 11 december besluiten we nog een dagje hier te blijven want we willen graag het Ranger praatje horen en eventueel naar de lezing over de Border Patrol. Helaas als we bij het Visitor Center arriveren horen we dat Ranger programma’s pas in januari zullen starten en dat er in de december maand geen programma’s zijn. Jammer maar desondanks blijven we toch, de thermometer stijgt langzaam en in de middag is het rond de 26 graden, de lucht is staalblauw en de zon schijnt volop. Wat is het hier heerlijk. Het Visitor Center heeft wifi en dat is zodanig dat Dick kan publiceren. Daarna rijden we terug naar de campground. Onze betalingstag is verdwenen dus we lopen naar de camphost die deze had weggenomen. Daar er niets meer op onze plek stond dachten ze dat we vertrokken waren.  Natuurlijk praten we een tijdje met elkaar en de rest van de middag genieten we van de warme temperaturen. Ik zoek folders uit die we in de loop van de weken verzamel hebben en Dick kaft onze nieuwe Road atlas. De oude is na 7 maanden intensief gebruik wel aan vervanging toe. Om 16.15 uur verdwijnt de zon achter de bergen en direct is dat voelbaar aan de temperatuur. Na de warmte van de dag is het niet aangenaam meer buiten.

CAA-Cache at Picacho Peak

Dinsdag 12 december vertrekken we pas om half 11 uit Organ Pipe Cactus National Monument omdat we eerst nog even onze mail checken bij het Visitor Center en ook nog gezellig kletsen met een Duits stel dat ook onderweg is maar problemen hebben met rood brandende lampjes op hun dashboard. Ons doel vandaag is de Cache Across America van Arizona die zich westelijk van Tucson bevindt. Onze hakuna voert ons dwars door de Sonora desert over stille wegen. Alleen worden we regelmatig staande gehouden bij een Border Patrol die onze paspoorten checkt, vraagt wie we zijn en waar we naar toe gaan. Wij zijn echter geen doelgroep en kunnen na een gezellig praatje altijd weer doorrijden. Na een eindeloos woestijnlandschap met zand en bushes komen we eindelijk in bewoond gebied, om ons heen zijn velden met katoen aanplant te zien en dan arriveren we bij Picacho Peak, een markante bergtop te midden van de woestijn. We zetten onze camper op een onverhard stuk weg neer en lopen dwars door het landschap naar de cache. Gelukkig hij is er en we kunnen onze naam in het logboek schrijven. Daar we nu vlakbij Oro Valley zijn proberen we bij Walmart te overnachten maar zowel deze Walmart als een andere geven aan dat het verboden is te overnachten en je echt wordt weggestuurd.

Saguaro – Catalina State Park

Dus rijden we naar het nabij gelegen Catalina State Park waar we een mooi plekje voor de nacht vinden. In tegenstelling tot Organ Pipe is het hier aanzienlijk kouder en van buiten zitten komt niet veel. Wel lopen we nog even het park in om de vele enorme cacteeën te bekijken die ook hier groeien. Alsof we in Organ Pipe nog niet voldoende cacteeën hebben kunnen bewonderen. Woensdag 13 december rijden we nadat we ons grey-en black water gedumpt hebben naar Campingworld. In de folder hebben we gelezen dat aircompressors in de reclame zijn die voldoende vermogen hebben om onze banden op te pompen. Helaas de pomp is uitverkocht en ook het weerstation wat we wilden hebben maar we vinden wel een hoge opstap die heel geschikt is om onze isolatiemat te bevestigen. Dus helemaal onverrichterzake rijden we hier niet weg. Via de Interstate 10 rijden we oostelijk.  De weg voert ons door Texas canyon waar schitterende rotspartijen te zien zijn en tegen 3 uur arriveren we in Chiricahua National Monument.

Chiricuhua National Monument

Bij het Visitor Center halen we een stempeltje en dan zien we tot onze verbazing dat we 6 jaar geleden op exact dezelfde datum, 13 december, ook hier geweest zijn. We kunnen ons beiden er niets van herinneren hier ooit geweest te zijn en horen dan dat er destijds een enorme brand was zodat we waarschijnlijk niet verder dan het Visitor Center gekomen zijn. Er is een campground in de canyon en we vinden gelukkig een plekje. Niet omdat het zo druk is maar omdat veel van de plekjes toch wel erg klein en smal zijn en onze camper er gewoon niet in kan staan. We hebben al wat moeite om op de campground te komen omdat we een diepe geul door moeten waar onze camper toch wel wat moeite mee heeft want de onderzijde van de trekhaak schraapt over de grond. Maar uiteindelijk bezetten we plekje 13. Dat kan ook niet anders als je 6 jaar geleden ook op de 13^e hier was, op de 13^e getrouwd bent en ook op huisnummer 13 woont. Ons plekje houdt nog redelijk lang zon zodat we onze warme chocolademelk (met slagroom natuurlijk) heerlijk buiten kunnen drinken voor het zo koud wordt dat binnen zitten echt aangenamer wordt. Voor alle zekerheid doen we onze isolatiemat voor de voorruit want het kan hier wel eens echt koud worden. We zitten immers weer op 1625 meter hoogte. Een verstandig besluit want de nacht is koud en helder, de sterrenhemel schitterend maar binnen hebben we het aangenaam.

View from Massai Point

Nadat we donderdagochtend ontbeten hebben en langzaam de zon over de bergen hebben zien verschijnen rijden we de schitterende Bonita canyon door van Chiricahua National Monument. Het is ongelooflijk hoe de rotsen hier blijven staan. Soms staan er enorme pilaren maar ook zijn er gestapelde rotsen waarbij soms een rotsblok balanceert op de rots eronder. Langzaam klimmen we omhoog door de canyon tot we op de bergkam zijn vanwaar we een schitterend zicht hebben op de woestijnvlakte in de verte. Op het hoogste punt, Massai point, 2090 meter wandelen we een trail die ons niet alleen telkens een ander zicht biedt op de vlaktes maar ons ook laat genieten van de rotsformaties waardoor dit park zijn status als National Monument heeft te danken. Wat is dit een schitterend park. Beiden weten we dat we ondanks het stempeltje in ons park paspoort van 6 jaar geleden hier in ieder geval nooit geweest zijn. Uiteindelijk scheuren we ons los van deze plek, nemen nog een laatste foto en rijden dan langzaam het park uit naar de vlaktes onder ons. Op weg naar Kartchner Caverns State Park. Te midden van de woestijnvlakte in Zunizona vinden we bij een thrift store een laundromat. Daar onze waszak uitpuilt, we hebben al 8 dagen niet gewassen, stoppen we hier en nadat alles weer schoon in de kastjes is opgeborgen vervolgen we onze reis.

Tombstone Sheriff Wyat and deputies

Om 3 uur arriveren we in Tombstone. Daar ik wil kijken of er een “used bookstore” is zetten we onze auto op een parking vlakbij de hoofdstraat. Daar we de auto van een marshall zien aankomen loop ik ernaar toe en vraag of ik ook op de parking kan blijven overnachten. Enkele malen krijg ik als antwoord dat dat niet de bedoeling is maar als ik hem smekend of is het droevig? aan blijf kijken zegt hij, “het is voor 1 nacht, ik weet niet dat je mij hebt aangesproken” en dus kunnen we met een gerust hart hier blijven staan. Dat geeft ons de gelegenheid op ons gemakje door het stadje te lopen. Omdat het stadje ook een vuurgevecht heeft wat de gebeurtenissen in 1880 naspeelt, besluiten we daar een kaartje voor te kopen. Echt spectaculair is het niet maar dat wordt ook veroorzaakt doordat ik op dat moment niet weet dat een vuurgevecht uit 1880 wordt nagespeeld. Dat gaat pas goed leven als we na afloop ook nog het historama van Tombstone bezoeken waar deze belevenis opnieuw wordt naverteld middels een combinatie van film en diorama (in 1964 gemaakt dus echt historisch). En als we dan ook nog een krant uit die periode krijgen waarin het hele verhaal uit de doeken gedaan wordt gaat het vuurgevecht pas echt leven. Inmiddels is het bijna half zes en zo koud geworden dat het met onze korte broeken en hoodies niet meer aangenaam is buiten. Langzaam lopen we door het inmiddels verlaten stadje over de houten plankieren terug naar de parking, kleden ons om doen een donsjack aan en lopen dan weer terug naar het centrum. Daar is alles nu echt uitgestorven op een enkele inwoner na. Na het vuurgevecht verdwijnen alle toeristen. We vragen waar het eten lekker is en horen dat Crystal Palace, een bar in het centrum, heerlijk eten heeft dus besluiten we daarnaar toe te gaan. Het is niet echt vol en we genieten van het decorum om ons heen. Je waant je in dit stadje echt terug in eind 1800. En inderdaad onze burger is smakelijk maar te veel en het draft bier smaakt ook erg lekker. Na nog even een foto te hebben gemaakt bij de verlichte kerstboom, ook in dit western stadje staat alles in het teken van kerst, lopen we terug naar de camper en niet veel later zijn we in dromenland. Na een heerlijke rustige nacht op de parking van Tombstone, de marshall heeft ons ongestoord laten staan rijden we weg naar Sierra Vista, waar we even onze mail checken alvorens verder te rijden naar Kartchner Caverns State Park. Als we daar arriveren blijken de camping prijzen het dubbele te zijn van drie jaar geleden, 30 dollar.

Sunset at PIMA Fairgrounds

Dat hebben we er niet voor over dus rijden we verder, in de buurt van het westelijk gedeelte van Saguaro National Park is ook een campground met aanzienlijk gunstiger prijzen. We moeten wel naar een campground toe omdat we morgenochtend ons grey- en black water willen dumpen voor we naar Mike en Susan toe rijden.  Aan de rand van Tucson komen we langs de Pima Fairgrounds waar we ook voor weinig geld kunnen overnachten en dus zetten we de camper hier neer. De rest van de middag ben ik bezig met het bij elkaar zetten en pakken van alles wat mee moet in de bagage naar Nederland. Dick heeft ook een giga klus want hij is enkele uren bezig met het aanvragen van 10 patches en een gouden coin bij Utah Geo Tour. Gelukkig is er redelijk sterk wifi op deze fairgrounds dus daar kunnen we goed gebruik van maken. Pas tegen acht uur zijn we beiden klaar en kunnen we een restje eten, want ook de koelkast moet leeg. De campground, eigenlijk een enorme gravel vlakte, is niet echt vol en dus hebben we eind van de middag een schitterend zicht op de zon die achter de bergen in de verte verdwijnt, we avonds de wind wat liggen die de hele dag hard waaide en erg koud was.

Camping World shop Tucson

Zaterdagochtend 16 december dumpen we eerst ons black en grey water voordat we de fairgrounds verlaten. Op weg naar Mike en Susan rijden we practisch langs Camping world waar we natuurlijk nog even stoppen om te kijken of de banden pomp al gearriveerd is. En ja, na nog wat rondkijken, want in een camping winkel zijn altijd leuke dingen te bekijken, rijden we met een bandenpomp die voldoende vermogen heeft voor onze RV banden, naar Mike en Susan. Zodra we bij hun huis arriveren, komt Susan al naar buiten. Wat is het heerlijk hen weer te zien. Terwijl Susan en ik alle nieuwtjes uitwisselen zijn Mike en Dick in de weer met meetlat en als ze wat later binnen komen blijkt onze camper ook achter het hek van de tuin van Mike en Susan gezet te zijn.

Mike & Susan’s RV-park

Het is de mannen gelukt om en de camper van Mike en Susan en onze camper achter het hek te plaatsen. Wat fantastisch dat we zo veilig op “Mike en Susan’s RV park” kunnen staan. We kletsen wat af en voor we het weten is het 5 uur en begint Susan aan het eten. We eten verrukkelijk Mexicaans met zeer malse kip. We smullen echt van dit voedsel. Helaas is het concert waar Susan en Mike naar toe zouden gaan gecanceld dus zet Mike een concert aan op het enorme TV-scherm en de rest van de avond genieten we van schitterende kerstmuziek in zeer diverse uitvoeringen, nl. van Mannheim Steamroller Orchestra, Trans-Siberian Orchestra en de Celtic Women. Het is bijzonder om kerstmuziek in deze verschillende uitvoeringen te horen. En wat is het gezellig om dat met elkaar te mogen beleven. Nadat het derde orkest is afgelopen is het tijd om naar bed te gaan. Zondagochtend is het, in tegenstelling tot de afgelopen zonovergoten dagen, geen mooi weer. Het regent regelmatig best hard en de wolken hangen tot op de grond. Zo zal het de gehele dag blijven, slechts de wolken trekken gaande de dag wat op om ons een blik op de omliggende bergen te tonen waar een aantal inches sneeuw is gevallen. Het is ook niet warm, slechts 8 graden. Echt weer om lekker thuis bij de haard te blijven en dat doen we dan ook. We ontbijten heerlijk met cereals, drinken koffie en praten, praten en praten. Dan ga ik toch onze tassen beter inpakken want vrijdag heb ik alleen alle spullen erin gegooid. Voor we er erg in hebben is al bijna avond. Susan heeft enorme porkchops gemarineerd die Mike op de grill bereid. Ze ruiken niet alleen erg goed maar als we ze even later proeven tezamen met heerlijke erwtjes en salade genieten we van een meer dan voortreffelijke maaltijd. Wooow, dit is goed! ’s Avonds kijken we naar een kerstfilm en een conference van John Pinette, een te dikke komiek die een conference heeft over … eten en helaas op veel te jonge leeftijd is overleden. We lachen wat af. Ook lukt het Dick nog even om in te checken. Helaas dit keer geen twee stoelen op een rij. Na opnieuw een diepe nachtrust worden Dick en ik uitgerust wakker. Dat kunnen Mike en Susan niet echt zeggen want Penny, hun Beagle, spookte de hele nacht rond. Onze aanwezigheid zo dichtbij en toch onbereikbaar (we slapen immers in onze camper in de tuin), was voldoende reden voor Penny om niet te gaan slapen en ook Mike en Susan wakker te houden. Buiten zinnen is ze als ik maandag ochtend 18 december, nadat we ons gedoucht hebben, de deur van de camper open. Ze kan geen genoeg krijgen om ons beiden te besnuffelen.

Breakfast with cereals

Na het ontbijt pakken we de laatste spullen bij elkaar die mee moeten naar Nederland, Dick laat Mike een paar belangrijke dingen zien aan de camper want mogelijk moet Mike nog even op stap met zijn eigen camper en we kletsen gezellig met elkaar. Ook worden nog wat laatste foto’s uitgewisseld voordat Mike en Susan ons met hun jeep wegbrengen naar de halte van de Arizona Shuttle die ons van Tucson naar Phoenix brengt. Bij het opstap station nemen we hartelijk afscheid van elkaar.

We zien elkaar hopelijk weer op 4 januari volgend jaar. Om 3 uur zijn we op de airport van Phoenix. We eten even een klein hapje voordat we onze tassen inchecken en naar de gate lopen. Het is nog maar drie uur wachten voor we kunnen boarden. Maar dat is niet erg want ik moet nog aan mijn stukje voor de website werken en we zitten aan een stopcontact om onze laptops en telefoons op te laden. Voor we er erg in hebben is het tijd om te boarden. Ondanks het feit dat we regelmatig vliegen wisselen we te vaak van vliegmaatschappij en hebben daarom onvoldoende punten om ook te profiteren van de voordelen van frequent flyer zoals: als eerste inchecken, maar omdat we redelijk achteraan zitten kunnen we toch vrij snel het vliegtuig in. Er komt maar niemand naast ons zitten en als de stewardessen de bagageboxen gaan sluiten en dus iedereen binnen is, blijkt de stoel naast ons leeg. Heerlijk we hebben drie stoelen met zijn tweeën en dus redelijk wat ruimte om de nacht door te komen. We slapen eigenlijk best veel en zijn de volgende dag redelijk uitgerust als we in London arriveren. Lang hoeven we niet op Heathrow te wachten. Er is slechts tijd om een Starbucks te drinken voor we onze vlucht naar Amsterdam kunnen boarden. Uiteindelijk kunnen we om half 8 ’s avonds onze bagage van de band plukken en hebben binnen 15 minuten de trein naar huis.

Utah, Arizona en Nevada 26 november tot 7 december 2017

Road to Monument Valley

Na zondag 26 november nog een laatste blik te hebben geworpen op de schitterende Goosenecks Canyon rijden we verder door het altijd indrukwekkende landschap van Monument Valley waar de rode rotspartijen hoog naast ons oprijzen op de verder kale vlakte. We merken dat we Arizona binnenrijden omdat de weg beduidend slechter is dan in Utah en arriveren rond 11.30 in Page waar we wat inkopen doen bij Safeway en Walmart alvorens we naar Glenn Canyon Recreation Area rijden waar de camper van Riley en Karen staat. Ze zijn thuis, eergisteren aangekomen na een zeer vermoeiende reis van drie dagen vanuit Africa. We horen hun belevenissen en zien schitterende foto’s. Wat hebben ze op deze tocht door Namibië en Botswana schitterende dingen gezien. Na enkele uren nemen we afscheid van elkaar en wij rijden naar de Wahwaep campground vlakbij om een plekje te zoeken. Dat is in deze tijd van het jaar geen enkel probleem want overal zijn volop lege plekken. We nemen een plaatsje met schitterend uitzicht over Lake Powell.

Roadrunner on Wahweap Campground

Het is klaarblijkelijk ook het tehuis voor de Roadrunner want deze verlaat de plek pas als Dick de camper neerzet. Omdat het zo stil is hier kan ik mooi voor we naar bed gaan nog even wat wassen draaien, geen van de machines is in gebruik. Daarbij vergeet ik dat het nu toch wel snel donker wordt zodat de weg terugvinden in het pikkedonker, met tassen met schone kleding, niet echt makkelijk is. Maar uiteindelijk dankzij onze draaiende generator vind ik ons camper plekje terug. Ik moest natuurlijk de kortste weg nemen en wilde niet via de weg lopen. Terwijl Dick maandagochtend aan de publicatie van een nieuw verhaal op de website gaat werken ga ik nog ons beddengoed wassen en appelmoes maken.

Cleaning the RV

En in de middag rijden we naar Page toe om de camper eens heel goed uit te zuigen en ook af te spuiten want de tocht over de onverharde wegen de afgelopen dagen heeft de camper binnen en buiten bedekt met stof en fijn zand. Nadat de camper er weer toonbaar uitziet rijden we terug naar Riley en Karen waar Riley een heerlijk maal maakt, Pulled Pork met rijst en sla. Hoewel hij zelf vindt dat het een eenvoudig maal is vinden wij het een culinair hoogstandje en het smaakt meer dan voortreffelijk. Na nog samen heerlijk gekletst te hebben rijden we uiteindelijk weg naar onze campground. Het is niet echt koud, rond de 10 graden en we verwachten geen vorst, dus bevestigen we onze isolatie mat niet voor de voorruit. Nadat we na het ontbijt nog even gepraat hebben met Riley en Karen, die, voordat ze aan het werk gaan, ons eerst nog even gedag komen zeggen, rijden we via de 98 weer Utah in. We criss-crossen deze tocht wel heel regelmatig door Utah. Maar telkens zien we weer wat anders. Helaas is de German Bakery, vlakbij de weg naar Zion, gesloten zoals zoveel restaurantjes, campgrounds en motels in deze tijd van het jaar. Het heeft totaal geen zin voor de enkele toerist en voorbijganger om open te blijven. En dat terwijl ik zo’n zin had in Schwarzwalder Kirschtorte.

Red Rock Canyon

Nadat we natuurlijk de schitterend rode rotsen van Red Canyon gefotografeerd hebben, die prachtig afsteken in de felle zon tegen de blauwe lucht, arriveren we in Cannonville waar de afslag is naar Kodachrome Basin State Park. Al enkele malen hebben we dit bord zien staan maar nooit zijn we hiernaar toe gereden. Nadat we een mooi plekje bemachtigen op de practisch lege campground zien we een schitterende natuur om ons heen van woeste hoog oprijzende rotspartijen. De reden om hierheen toe te gaan is natuurlijk een cache van Utah Geo Tour en nadat we even bij de ranger geïnformeerd hebben welke trail we moeten lopen wandelen we door opnieuw een betoverend landschap.

Shakespeare Arch Kodachrome Basin SP

De cache plek biedt ons een schitterend zicht over de wijde omgeving en nadat we de trail vervolgen arriveren we ook bij een mooie Arch. Dit is werkelijk een State Park wat het verdiend om er rond te kijken. Als we terug zijn bij de campground is de zon al deels achter de rotsen verdwenen en direct daalt de temperatuur naar 6 graden. Het plekje wat we uitgezocht hadden blijkt eigenlijk te schuin om de camper goed neer te kunnen zetten, dus we verhuizen naar een ander plekje (geen probleem als er op de hele campground slechts 4 RV’s staan). Voordeel is dat we nu vlakbij het toiletgebouw staan waar zich ook heerlijke warme douches bevinden. Hier, op bijna 1800 meter hoogte met een heldere nacht is het geen overbodige luxe om de voorruit te isoleren. Het is echt doodstil om ons heen. Als we woensdag 29 november opstaan is het 4 graden en zwaar bewolkt. Wel jammer want de kleur van de rotsen om ons heen komt beter uit als de zon erop schijnt. Echter als we wegrijden verdwijnen de wolken snel en komt de blauwe lucht tevoorschijn. Over doodstille wegen rijden we naar Panguitch vanwaar we de Utah-143 oprijden, een weg die ons hoog de bergen in leidt. Steeds hoger en hoger klimmen we. Gelukkig is de lucht staalblauw en is er geen wolkje meer te zien anders was het niet echt verantwoord om in dit jaargetijde hoger en hoger te klimmen.

Cedar Breaks NM in winter

3232 Meter is het hoogste punt en vlakbij bevindt zich een uitzichtpunt over Cedar Breaks Monument. Natuurlijk stoppen we even en genieten van het schitterende zicht op de rotspunten onder ons deels bedekt met sneeuw. Wat fantastisch dat we hier kunnen kijken. En dat opnieuw vanwege een cache die iets verder op in Brian Head is verstopt. Via toch wel steile bergwegen (13%) dalen we af naar het eerdergenoemde stadje en zien, dankzij sneeuwkanonnen, al enkele pistes waarop je kunt skiën. In het weekend zijn deze ongetwijfeld geopend, maar nu is alles dicht zodat we op het grote parkeerterrein bij de stoeltjes lift voldoende parkeerplek hebben om de camper kwijt te kunnen.

Winter in Brian Head

Door de sneeuw wadend lopen we langs de rand van de piste tot we bij de plek zijn waar de cache verborgen is. Oh wat is het heerlijk hier in de sneeuw en de zon. Echt wintersport weer. Na enige tijd genoten te hebben in de sneeuw en zelfs wat sneeuwballen te hebben gegooid, dalen we verder af naar de vlakte onder ons. Kijken bij de Petrowan Gap naar prachtige Petroglyphen op de hoge rotsen en rijden dan door naar Cedar City waar we nog even bij het Frontier Homestead Pioneer museum rondkijken alvorens we op de parking van Walmart gaan staan om te overnachten. De aanwezigheid van een Applebee restaurant aan de rand van het parkeerterrein van Walmart kunnen we niet weerstaan dus onze gehaktballetjes gaan de diepvries in en wij eten heerlijk bij Applebee. Donderdag 30 november rijden we ’s ochtends weer naar het Frontier Homestead Pioneer museum want we willen heel graag een moeilijke cache vinden. Gisteren na 30 minuten zoeken hadden we die nog niet en moesten we weg vanwege sluitingstijd en ook nu zoeken en zoeken we zonder wat te vinden.

The white spot inside is the cache

We trekken aan ieder los onderdeel in de vele oude machines die het museum rijk is maar niets, alleen overwinterende bijen. Gelukkig is er nu een Ranger die ons wat extra aanwijzingen kan geven zodat we uiteindelijk na een uur deze zeer moeilijke cache (hij is 4,5 in moeilijkheidsgraad op een score van 5) kunnen loggen. Langzaam rijden we verder door de woestijn naar Iron Town, waar zich nog restanten bevinden van de Coke ovens die ook hier gebruikt werden om houtskool voor de ijzerindustrie te maken. In de ovens, deze hebben meer de vorm van een bijenkorf, werden Juniper takken en stammen opgestapeld en eronder werden vuren gestookt. Via gaten in de wanden kon meer of minder lucht circuleren.

Old Iron Town Charcoal Oven

Na ongeveer 12 dagen was het hout verworden tot houtskool wat gebruikt kon worden om het ijzererts te laten smelten. Het is indrukwekkend om alles te bekijken en pas halverwege de middag rijden we verder naar de Walmart in Washington, Utah waar we onder het bord “verboden te overnachten” onze camper neerzetten. We hebben vandaag niet echt ver gereden maar dat kan ook niet want op deze plek is een voortreffelijk Thai restaurant waar we vanavond willen eten. Het geeft mij nog tijd om aan de vertaling van onze website te werken voordat we rond 7 uur naar de overzijde van de straat lopen en in het Royal Thai restaurant opnieuw voortreffelijk eten. Inmiddels is er een vergunning en kunnen we ook een glas heerlijk Singha bier, echt uit Thailand, drinken. Vrijdag 1 december is de lucht opnieuw staalblauw en de zon warmt snel want binnen een paar uur is het van 8 al 12 graden geworden.

Mormon Temple – Washington

Op weg naar het zuiden rijden we langs een spierwitte kerk die prachtig afsteekt tegen de rode rotswanden en we besluiten er even langs te rijden. Van verre af is de kerk te zien dus het is niet lastig de weg ernaartoe te vinden. Het blijkt een Mormonen tempel te zijn, gebouwd in 1860 en zoals alle mormonen tempels zijn de toegangsdeuren hermetisch gesloten. Zo’n tempel wordt namelijk alleen met speciale gelegenheden gebruikt zoals, een huwelijk, speciale meditatie en doopplechtigheden van voorouders. Natuurlijk nemen we een kijkje in het Visitor Center. Dat laatste hadden we misschien beter niet kunnen doen want we komen haast niet meer weg. Moeten overal een kijkje nemen en zien een uitgebreide verzameling van kerststalletjes van de hele wereld.

Evening sun – Virgin River Recreation Area

Uiteindelijk rijden we eind van de ochtend weg naar Virgin River Recreation Area, redelijk dichtbij. Daar blijven we de rest van de dag staan, het is schitterend weer en beschut tegen de wind ook erg aangenaam. Het warmt zelfs zo op dat we eind van de middag in korte broek buiten kunnen zitten. Wel verdwijnt de zon al om 4 uur achter de bergen waarna het direct koel wordt. Naarmate we verder zuidelijk rijden wordt het warmer. Zaterdagochtend is het al 11 graden en als we om half 11 bij Roadrunners RV park in Las Vegas arriveren is het 16 graden en in de middag wordt het zelfs 20 graden. Deze warmte hebben we lange tijd niet gehad. Terwijl ik ga wassen, ja dat moet echt weer eens gebeuren, gaat Dick al onze ramen van binnen- en buiten poetsen. Om 3 uur pak ik de fiets en rij naar de vlakbij gelegen KOA campground bij Sam’s Town Casino. Na even geïnformeerd te hebben bij de receptie blijken Mike en Susan net ingecheckt te hebben en even later zie ik hun camper staan en kunnen we elkaar begroeten. Hoewel de aanleiding van hun bezoek niet leuk is, het overlijden van Mike’s broer Bill, is het wel erg leuk elkaar opnieuw te zien en te spreken. Ik blijf enige tijd kletsen maar als het gaat schemeren rond half 5 pak ik toch de fiets terug want ik heb mijn voor lamp vergeten en wil dus voor het echt nacht is, terug zijn op onze campground.  Zondagochtend 3 december pakken we onze fietsen en rijden naar Mike en Susan toe.

Susan and Susan making Memorial Boards

We hebben afgesproken om te helpen met het maken van foto borden voor Bill’s memorial. Ook Susan, Bill’s vrouw, komt even langs. Daar het practischer is om alle foto’s bij haar thuis op te plakken spreken we af ’s middags naar haar toe te rijden. Eerst moeten er nog wat foto’s afgedrukt worden bij Walmart. Nadat de foto’s klaar zijn en er ook nog medicatie gehaald is voor een zeer verkouden Susan rijden we naar Henderson waar Susan, Susan en ik gaan plakken en Mike en Dick op zoek gaan naar de oorzaak waarom in Mike’s jeep lampjes blijven branden en de gestarte motor na 2 seconden weer stopt. Rond drie uur is de oorzaak van de brandende lampjes bekend (de batterij van de startsleutel was uitgeput) en hebben wij met z’n drieën de panelen met foto’s gereed en rijden we terug naar de campground.

Santa Claus in Sam’s Town Casino

Mike en Susan gaan bij familie eten en wij lopen ’s avonds naar Sam’s Town waar we heerlijk van het buffet genieten en natuurlijk veel te veel eten. Gelukkig moeten we altijd nog even lopen voor we bij onze campground terug zijn. Het duurt wel iets langer dan normaal omdat het is gaan stormen en we haast omver geblazen worden, maar uiteindelijk komen we toch, door en door koud, bij de camper aan. Susan had het gisteren al gezegd, er komt een koufront aan, en ja hoor, als we maandag 4 december opstaan is het koud slechts 7 graden . Helaas staat de computer van tante Ank niet aan zodat we niet kunnen skypen en we gaan weer eens wat achterstallige administratie doen. Rond twee uur pakken we de bus naar de strip. Ik wil graag even naar Macy om te kijken of ze nog leuke kleding hebben. Er blijkt een schitterend zwart met gouden vest van North Face, maar voor Dick is helemaal niets moois te koop. Meer dan een uur lopen we rond om te zoeken maar nee, geen leuke kleding dus zoeken we de uitgang en lopen de las Vegas boulevard, of te wel “de Strip” over. Langs de randen van het trottoir staan nu overal hoge palen.

Colorfull fountain Las Vegas

Duidelijk gemaakt om te voorkomen dat auto’s of vrachtwagens een menigte in kunnen rijden en het is stil op straat. Of dat komt door de lage temperatuur, het is slechts 7 graden of het seizoen, ik weet is niet maar er is weinig te doen. Daar het al rond 16:30 uur donker wordt lijkt het of het al nacht is op de Strip en zien we op verschillende plaatsen fonteinen die door allerlei kleuren worden aangelicht en spuiten op de tonen van bekende kerstliedjes. Dat betekent dat we om 6 uur al bij Outback zijn waar we ons gebruikelijke tafeltje aan het raam bezetten en weer genieten van de lekkere steaks hier. Outback is toch wel aanzienlijk lekkerder dan Applebee. De bus terug gaat snel, we hoeven haast niet te wachten en zijn om half negen al weer terug bij Roadrunners RV park.

Memorial Card Bill

Maandag 5 december worden om half negen opgehaald door Mike en Susan en rijden naar het uitvaart centrum waar de Memorial Service gehouden wordt. We zijn er vroeg maar kunnen nu nog helpen met het neerzetten van de grote fotoborden. Langzaam komen de mensen binnen en om 11 uur is de kapel helemaal vol, er moeten zelfs mensen staan. Er zijn mooie toespraken, veel herinneringen worden opgehaald, Bill was dan ook een zeer veelzijdig persoon en erg innemend. Als één van zijn collega’s een schitterend lied gaat zingen is de zaal muisstil. Na twee uur is de dienst over. Het was erg indrukwekkend en goed om zo afscheid te nemen. Wij rijden mee met Mike en Susan en gaan naar een Iers restaurant waar Susan en Bill regelmatig kwamen. Ook andere familieleden, vrienden en buren komen naar dit restaurant. Met elkaar genieten we van een voortreffelijke maaltijd als afsluiting. Tegen 4 uur, als iedereen betaald heeft, nemen we afscheid van elkaar en gaat iedereen naar huis. Wij stoppen met zijn vieren nog even bij Sam’s Town waar we een milkshake nemen en rondkijken in de met enorm veel lichtjes versierde binnentuin van het Casino. Dat betekent dat we pas rond 5 uur afscheid nemen van elkaar. Over 10 dagen gaan we elkaar opnieuw zien in Tucson net voor wij terugvliegen naar Nederland. Woensdag 6 december is het opnieuw schitterend maar koel weer, de thermometer komt niet boven de 8 graden.

Salt winning Mohave Desert

Na even nog wat inkopen te hebben gedaan bij Walmart en afscheid te hebben genomen van de manager van Roadrunner RV park verlaten we Las Vegas en al snel rijden we door de Mohave desert. We geven de voorkeur aan deze smalle weg door de woestijn in plaats van de Interstate te nemen. Door het grote niets, behalve Sage brush, chloride winning, zand en rots hellingen is er niets te zien, brengt deze weg ons uiteindelijk bij Twentynine Palms waar zich de noordelijke ingang van Joshua National Park bevindt. We stoppen wel even bij het visitor center, niet alleen om een stempeltje te halen maar ook om een bos sleutels af te geven die Dick bij Kelso depot, in het centrum van de Mohave, heeft gevonden. Er zaten ook US government sleutels aan dus het zal wel een Ranger toebehoren. Ter plekke was geen levend wezen te bekennen dus konden we ze niet kwijt. Als we even later het park inrijden vinden we, hoewel het heel erg druk is (onbegrijpelijk in dit jaargetijde) toch nog een plekje om de campground van Jumbo Rocks. Er is nog even wat zon maar het is echt te koud om buiten te vertoeven dus we gaan lekker binnen zitten met een boek.

Joshua Tree National Park

Ook donderdagochtend 7 december is het nog koud, slechts 7 graden en dat terwijl buiten de felle zon aan een staalblauwe hemel staat. We moeten echt tanken dus rijden naar de westzijde van Joshua Tree National Park, dat geeft ons meteen de mogelijkheid om rond te kijken in het park. Het blijft een prachtig park met al die Joshua trees die hun takken naar de hemel reiken. Helaas blijft het ijzig koud en na een kleine wandeling besluiten we terug te rijden naar Jumbo Rocks, (de campground Hidden Valley heeft geen plek) en de rest van de middag zitten we lekker in de camper, ik schrijf voor de website, we lezen en kletsen wat. Maar buiten zitten is er echt niet bij, te koud.

Nevada en Utah, dinsdag 14 november tot 25 november 2017

Insulation on front window

Het wordt duidelijk kouder ’s nachts zodat we onze isolatiemat ’s avonds voor het voorraam spannen. Het is niet echt veel werk en het maakt dat de kou, die anders door ons grote voorraam binnendringt, wordt tegengehouden. Doordat we alleen thuis even geprobeerd hebben hoe we deze mat moeten bevestigen kost het de eerste dagen redelijk wat tijd om de mat vast te maken en weg te halen. Het betekent dat we dinsdag 14 november niet voor 10 uur wegrijden. Hebben dan ook wel water getankt, uit dit mooie, maar verlaten Bruneau State Park. Het is slechts 5 graden en de weilanden zijn wit dus we hebben er goed aan gedaan gisteren de isolatiemat te bevestigen. Na vandaag zal dat iedere avond nodig zijn, gelet op de plek waar we ons bevinden. In de camper hebben we het eigenlijk nooit koud want naast onze gewone kachel op propaan, die de camper verwarmd als een soort centrale verwarming, wat wel erg comfortabel is maar ook heel veel gas gebruikt, hebben we een stand kachel die op diesel uit onze tank werkt en direct voor een explosie aan warmte zorgt. Zeer aangenaam als je terugkomt in dit koelere jaargetijde van een lange wandeling. Uiteindelijk rijden we richting zuiden, naar de staat Nevada waar we over zeer eenzame wegen door het grote niets rijden. De hoogvlakte waar we ons bevinden is kaal en er is geen bewoning, slechts zo nu en dan komen we langs een boerenbedrijf en zien we wat koeien rondlopen.

On the road again

Gelukkig gaat de hoogvlakte over in een smalle kloof waardoor het landschap direct aantrekkelijker wordt en om 12 uur hebben we weer eens een tijdsgrens overschreden en arriveren we in Western Pacific Time, de tijd die Nevada hanteert, waardoor we een uur tijd winnen. Langzaam verlaten we de hoogvlakte en de bergen en dalen af naar Elco in Nevada waar we bij Walmart kunnen overnachten. Alhoewel we onzes inziens al over doodstille wegen rijden arriveren we de volgende dag op Highway 50, ook wel de “Loneliest Road in America” genoemd wordt. Dat kwam omdat Life magazine in 1986 vertelde dat er geen attracties noch interessante zaken langs deze weg te vinden waren en dat, wilde je deze weg toch rijden, je wel over survival skills moest beschikken. Maar wij vinden het een leuke weg, rustig en afwisselend. Dan weer rijden we over grote vlaktes en dan weer door een kloof tussen hoge bergen door. Een schitterende weg om zo nu en dan even te stoppen en caches te zoeken. Zelfs een Coyote laat zich even zien maar door de hoge Sage brush (struikjes) kunnen we helaas geen goede foto van hem maken. Bij een van onze stops om een cache te zoeken zien we boven op een pas van bijna 2300 meter hoogte een Chevrolet Silverado Pick-up staan. Als we er langsrijden, lijkt het erop dat de berijder slaapt dus zachtjes loop ik langs de wagen op weg naar de cache. Als er na het vinden van de cache nog steeds geen beweging in de wagen te zien is werp ik toch een blik door de voorruit, waarop ik direct een flash-back krijg vanuit de tijd dat ik stage liep bij de moordbrigade van de politie in Den Haag. Daar moesten we voortdurend dode mensen bergen en deze man lijkt erop. Hij is duidelijk al enige dagen niet meer in leven wat blijkt als je naar hem kijkt. Toch roep ik Dick erbij die ook moet komen kijken. Terwijl ik me focus op het dode opgezwollen gezicht van de man ziet Dick dat de voorzijde van de man volledig bebloed is, is hij beschoten? Direct stappen we onze auto in en rijden de pas af naar Ely, Nevada, het dichtstbijzijnde stadje om de sheriff te waarschuwen. Onze telefoons hebben namelijk in dit afgelegen berggebied geen ontvangst. Gelukkig komen we na 16 km een auto tegen die wegrijdt van een ranch en als we de mensen aanhouden blijken zij een telefoon te hebben waar je wel mee kunt bellen en zijn we in staat de sheriff te informeren over onze vondst. Natuurlijk geven we ook de coördinaten maar de sheriff vraagt ons te wachten waar we zijn.

With the Sheriff on the scene

De afstanden zijn groot hier en Ely ligt zeker 40 mile van de plek waar we ons bevinden zodat pas 45 minuten later de sheriff arriveert. We praten even en volgen de sheriff daarna naar de plek waar we de dode man hebben gevonden. Deze blijkt al sinds vrijdag, dus vijf dagen, vermist te zijn en inmiddels is duidelijk dat de man zichzelf heeft neergeschoten. Van een vriend had hij een pistool geleend. Nadat we ons relaas op papier hebben gezet en de sheriff gedag gezegd, we mogen natuurlijk geen kijkje meer nemen bij de wagen, rijden we verder. Achter het casino in Ely vinden we een mooi plekje op het parkeerterrein om te overnachten. Nog lang praten we samen over deze vreemde vondst. Het is echt de “Loneliest Road” als iemand 5 dagen lang dood achter het stuur van een auto kan zitten op een parkeerterrein langs de weg.

Wallpaintings in Ely

We lopen nog wat door dit oude mijnstadje, natuurlijk nemen we ook een kijkje in het casino en eten wat bij Dennys (niet echt smakelijk) voor we naar bed gaan. Erg rustig slaap ik in ieder geval niet. Het gezicht van de man die we in de auto aantroffen keert toch regelmatig op mijn netvlies terug. Donderdag 16 november zijn we al vroeg wakker. In Ely zelf, in de beschutting van het stadje, was het best aangenaam maar zodra we de stad achter ons laten en op de grote vlakte rijden blijkt het koud en waait er een harde wind, we rijden dan ook op 2000 meter hoogte. Toch klimmen we hoger en hoger en dalen ook weer af. Na enkele passen gepasseerd te hebben arriveren we bij Great Bassin National Park. We willen de Lehman Caves bezoeken wat om 1 uur vanmiddag mogelijk is. Dus gaan we eerst een plekje zoeken op een volledig lege campground van het National Park en zoeken wat caches. Bij een van de caches zit een pop waar ik best van schrik. Dan blijkt dat de vondst gisteren van de dode man toch nog impact heeft. Op tijd zijn we weer terug bij het Visitor Center.

Shields in Lehman Cave

Als je denkt dat op zo’n koude bewolkte doordeweekse dag weinig bezoekers de caves bekijken heb je het mis want er blijken toch nog 15 mensen mee te gaan met de bijna twee uur durende rondleiding. Ranger Becca vertelt veel en goed en het is plezierig om met haar door deze grotten rond te lopen. Hoewel de grot best mooi is en bijzondere formaties heeft zoals “shields”, een soort ronde platen, waaronder draperies en stalactieten hangen, komt deze bij ons niet in de top tien. Rond drie uur rijden we terug naar de op 2230 meter hoogte liggende campground. De lucht is zwaar bewolkt, er waait een ijzige wind en zwarte wolken hangen om de bergtop dus snel doen we onze isolatiemat voor de voorruit. Hoewel ik altijd graag een houtvuur maak en er hout voldoende ligt laat ik dat toch maar achterwege vanwege de temperatuur die steeds verder zakt. Binnen is het nu echt aangenamer. Vrijdagochtend 17 november is het raar weer want blauwe lucht en zon wisselen elkaar af met sneeuwbuien. Snel na het ontbijt rijden we weg uit Great Bassin National Park en binnen 20 minuten zijn we bij de grens met Utah en natuurlijk daardoor in Mountain time zodat we weer een uur verliezen. We hebben deze reis wel heel vaak te maken met een tijdsverschil.

Rain or Sun above Great Basin

Doordat we over enorme vlaktes rijdend ook snel afdalen, laten we de koude achter ons en als ook de zon doorbreekt is het buitengewoon aangenaam, korte broeken weer. Zelfs de harde wind die over de enorme vlaktes blaast voelt warm aan. Lang mogen we van deze warmte echter niet genieten want net na het middaguur als we in Hinckley arriveren, gaat het regenen en later zelfs sneeuwen. Toch willen we nog even door want we hebben inmiddels besloten dat we de route die we naar Page, Arizona gaan volgen laten bepalen door de caches van Utah Geo Tour. Ieder county van Utah heeft namelijk een 5-tal caches verborgen die, als je er drie vindt, een patch opleveren. En als je 10 county’s vindt kun je zelfs in aanmerking komen voor een speciale munt. Wat is dan leuker om te kijken of we toch niet deze caches kunnen vinden. Onze vrienden Riley en Karen waar we op weg naar toe zijn zitten momenteel toch nog in Afrika en zijn niet voor 26 november terug in Page. Het betekent wel dat we eindeloze einden over onverharde wegen rijden in sneeuwstormen en eindeloze heuvels moeten beklimmen en kilometers en kilometers omrijden. Maar we hebben plezier en zien plekken waar we anders nooit gekomen zouden zijn. Helaas werkt het weer niet echt mee en de rest van de middag wisselen sneeuw en harde regen elkaar af. Maar we zien een kale vlakte waar gedurende de tweede wereldoorlog de Amerikaanse inwoners, geboren in Japan, gedurende enkele jaren geïnterneerd werden. In tegenstelling tot Manzanar in de Eastern Sierra Nevada, ook zo’n interneringskamp, waar barakken en een museum deze periode belichten is hier niets te zien behalve een gedenkteken en natuurlijk onze Utah geo tour cache.

Ruins in Ghost Town

We rijden langs eindeloos lange treinen over kale vlaktes waar wind en sneeuw vrij spel hebben en arriveren uiteindelijk in Frisco, Utah, een Ghost town in de bergen waar niemand en niets meer is behalve enkele steenovens en een deels ingestorte ruïne. Helaas is de plek te koud en te onherbergzaam om te overnachten dus rijden we terug naar Milford een stadje wat slechts op 1520 meter hoogte ligt waar we een city park hebben gezien waar we kunnen overnachten. Net voordat het pikdonker is arriveren we daar. En nadat we onze isolatiemat hebben aangebracht, inmiddels is het slechts 2 graden, kunnen we bijkomen in onze aangenaam warme camper van een tocht van 366 km. En dan te bedenken dat, als we rechtstreeks vanaf Great Bassin National Park hierheen waren gereden, we minder dan een derde van deze afstand hadden moeten rijden. Maar dan hadden we niet zoveel aparte dingen mogen bewonderen.

It was cold last night

‘s Nachts vriest het behoorlijk en zaterdagochtend kunnen we de ijspegels van de camper plukken maar de zon schijnt weer volop en er is geen wolkje aan de staalblauwe lucht te zien. Wat een heerlijke winterse dag. Al snel stijgt de temperatuur van 8 naar 15 graden en kunnen we in ons T-shirt rondlopen. Nadat we getankt hebben zoeken we een laundromat op en gaan we eerst eens onze kleding en beddengoed wassen. Als om half een alles schoon en droog is besluiten we terug te rijden naar het citypark en daar nog een nacht te blijven. Niet alleen is het een heerlijke (gratis) plek aan de rand van het stadje maar ook kunnen we dan weer eens werken aan onze website en mogelijk kan Dick ook publiceren. Geen slecht idee want we zijn al weer twee weken aan het rondtrekken en hebben nog steeds niets van ons laten horen. Terwijl Dick foto’s uitzoekt kijk ik nog wat rond in het stadje, doe wat inkopen voor het eten en geniet van de warmte van de zon. De dag vliegt om en voor we er erg in hebben is het donker. Wel jammer dat het in dit jaargetijde al om half zes nacht is. Het beloofd een koude nacht te worden want er is geen wolk aan de hemel te zien en de wind waait redelijk hard. En dat het koud wordt ’s nachts klopt want als we zondagochtend 19 november wakker worden hebben we geen warm water. De lage temperatuur (het heeft tenminste 10 graden gevroren) en ijzige wind hebben ervoor gezorgd dat onze warm water leiding bevroren is. Douchen is er dus niet bij en we moeten ons behelpen met een washandje en ijzig koud water. Dan ga je echt niet uitgebreid poedelen. Gelukkig schijnt de zon hoewel er al snel wat wolken verschijnen en na enkele uren rijden merken we dat de leidingen ontdooien en we weer warm water kunnen tappen. We rijden opnieuw langs eenzame wegen waar bijna geen verkeer is, kijken bij Minersville Reservoir waar een prachtige campground is (goed om te weten voor een volgende keer) en arriveren dan in het uitgestorven stadje Beaver.

De cache die naast de Sheriff office is verborgen is gestolen, helaas kan ik er geen aangifte van doen omdat het kantoor gesloten is) zodat we een derde cache zoeken die we hoog in de bergen zien liggen aan de Utah-153. De weg blijkt nog open en we hopen dat we aan de andere zijde kunnen afdalen. Naarmate we hoger komen komt er ook meer sneeuw maar alleen op de schaduwzijde van de weg liggen wat ijzige plekken. Volgens Dick is de weg nog goed berijdbaar. Dat kunnen we niet zeggen van de laatste 1,5 km bergop naar de cache als we op pashoogte (3000 meter) arriveren. Na enkele meters begint de camper op de sneeuw te schuiven dus besluit Dick langzaam achteruit naar beneden te rijden en ik loop de piste op, nu ja, het is meer klimmen want wat gaat deze helling steil omhoog. Gelukkig ligt er nog niet heel veel sneeuw op de piste zodat ik niet diep wegzak.

On the piste to the cache

Uiteindelijk ben ik bovenaan de piste bij de stoeltjes lift op bijna 3300 meter hoogte en kan ik de cache loggen. Ik vind een stuk hardboard waarop ik wil afdalen maar dan blijkt dat er echt te weinig sneeuw ligt en te veel rotsen omhoog steken dus huppelend ren ik naar beneden om na 35 minuten weer terug bij de camper te zijn. We rijden de weg door totdat we bij bergen sneeuw komen waar we echt niet door kunnen rijden en dalen daarom de weg die we gekomen zijn, weer af. Dan maar omrijden, het is niet anders. Uiteindelijk arriveren we op de Utah-89 en volgen deze weg door bergkloven naar het noorden. Alle campgrounds zijn dicht en de racebaan in Marysville, Utah is niet echt aantrekkelijk om te verblijven.

Candy Rock Mountain

Bij Candy Mountain Rock, waar geel en bruin gekleurde heuvels het landschap domineren, stoppen we. Naast het gesloten resort mogen we onze camper laten staan van de eigenaars die net terug zijn van een vacantie en zelfs krijgen we stroom. Natuurlijk maken we een wandeling langs deze gekleurde rotswanden. Het is een bijzonder landschap, haast onwerelds, maar wel koud want overal ligt sneeuw. We bevinden ons dan ook op 1900 meter. Net voor donker zijn we terug bij de camper, volledig verkleumd want het vriest al. Opnieuw doet onze isolatiemat goede dienst en we hebben het in de camper absoluut niet koud. Doordat het hier op deze afgelegen plek doodstil is (alles in de omgeving is immers dicht) slapen we als rozen. Maandagochtend 20 november bedanken we de eigenaren van het resort voor het feit dat we hier mochten verblijven en rijden verder door de bergkloof naar de I-70 waar we stoppen bij Fremont Indian State park.

Prehistoric cache box

Gelukkig zijn we senior dus hoeven slechts $ 4,- entree te betalen en we mogen de Wifi van het State park gebruiken. Dit hebben we nodig om de puzzel op te lossen willen we de hier verborgen cache vinden. Helaas is de wifi erg zwak en lukt het niet het programma om de puzzel op te lossen te downloaden dus krijgen we wat aanwijzingen van de Ranger en even later lopen we door het State park om en de vele petroglyphen op de steil oprijzende rotswanden te bewonderen. Ze zijn ontdekt toen de I-70 werd aangelegd en we genieten van enkele trails. Natuurlijk vinden we ook onze zo gewenste cache. Uiteindelijk verlaten pas na 11 uur dit mooie park en rijden naar Monroe waar in een canyon een andere cache verborgen is.

Winter in Monrovian Park

Langzaam klimmen we omhoog door een zeer smal dal en na opnieuw wat puzzelen en een prachtige wandeling langs een bergbeekje door de sneeuw vinden we weer een cache. Het is inmiddels bijna twee uur als we in Richfield arriveren waar we eindelijk propaan en diesel kunnen tanken en we besluiten nog wat door te rijden naar Salina waar we enkele weken geleden zo heerlijk Mexicaans gegeten hebben. Er is overal voldoende plek om te overnachten dus daar hoeven we ons geen zorgen over te maken en nadat we natuurlijk onze isolatiemat bevestigd hebben (het kost inmiddels niet meer dan 5 minuten) en de nacht is ingevallen lopen we naar de Mexicaan 50 meter verder om weer heerlijk te smullen. Dinsdagochtend 21 november schijnt de zon als we om zeven uur wakker worden. Het is slechts 6 graden en er zijn nog wat sluier wolken maar het belooft weer een prachtige dag te worden. Helaas lukt het niet met tante Ank te skypen dus uiteindelijk rijden we de Utah-24 op om al snel in een slakkengang achter een enorme kudden schapen te belanden.

Sheep, sheep and sheep on the road

Deze kudde neemt de gehele weg in beslag en enkele kilometers rijden we erachter aan. We vinden het niet erg want het is een leuk gezicht deze witte wolbalen voor ons te zien lopen opgejaagd door een man te paard en zeker 10 honden. Toch, als we drie kilometer verder zijn en een inwoner van deze streek zich gewoon door de kudde heen perst met zijn grote pick-up truck volgen we hem op de voet want het is ook wel erg slaapverwekkend om stapvoets achter een dergelijk massa schapen aan te rijden. De Utah-24 kronkelt zich door de bergen en bij de afslag naar Fish lake rijden we echt de hoogte in.

Pando Grove trees at Fish Lake

Fish lake is een alpine meer en er zijn bijzondere boomsoorten, de Pando Grove die we natuurlijk willen bewonderen. En laat daar nu ook een cache liggen. Op 2727 meter hoogte lossen we een puzzel op. Dat kost even wat moeite omdat we niet goed lezen maar dan lopen we even later tussen de Pando bomen. Ze lijken op berkenbomen maar de stammen en takken zijn anders. Het zijn wel monumentale bomen om te zien. Uiteindelijk scheuren we ons los van deze prachtige alpine omgeving, het is er rond de 8 graden, en dalen af via het stadje Loa naar Torrey en arriveren dan in Capitol Reef National park. De enorme rode rotswanden hier blijven je verbazen. Het is nog geen half een dus we willen hier niet blijven en rijden verder, over een onverhard zandpad naar Cathedral rock. Gelukkig voordat de weg echt te ruw wordt en slecht begaanbaar voor onze camper, vinden we de cache. We genieten van de woestheid om ons heen en de temperatuur want zonder enige wind is het hier in het zonnetje zeker 19 graden. Als we weer terug zijn op de gewone weg wijst onze GPS opnieuw een onverhard pad aan, de weg naar Factory Butte. Dick keurt de weg en besluit dat het verantwoord is om deze weg in te slaan en al snel rijden we door het grote niets.

The road at Factory Butte

Nu zijn we echt in de middle of nowhere, geen mens te zien, de weg is onverhard en om ons heen zijn alleen vreemde zandformaties te zien. Nadat we eindeloos lang deze weg vervolgen komen we eindelijk een paar grote rotsformaties tegen waar we onze cache vinden. Voordat we omdraaien (Dick weet de camper altijd feilloos te keren) maken we foto’s van de omgeving en genieten van de warmte van de zon. Wat hebben we geluk met het weer zo eind november. Als we weer terug zijn op de verharde weg en het plaatsje Hanksville gepasseerd zijn draaien we niet veel later de weg naar Goblin valley in. Er is voldoende plek op de campground van het State park en snel staan we op de invalidenplek.

Finally a campfire

Net nog even in het zonnetje. Maar als deze achter de rotswanden verdwijnt, maken we een houtvuur waar we heerlijk ons aan verwarmen. Tot al ons hout opgestookt is zitten we buiten en genieten na van deze leuke dag. In het donker bereid Dick onze steaks op de gril en ’s avonds smullen we heerlijk van ons avondeten. Het is niet alleen donker met een prachtige sterrenhemel maar ook doodstil zo midden in de woestijn. Woensdag 22 november zijn we om 7 uur wakker en zien al snel de zon over de bergen tevoorschijn komen. Inmiddels hebben we gezien dat de weersverwachting voor de komende dagen goed is dus we kunnen met een gerust hart onze weg door dit bergachtige gebied van Utah vervolgen.

Pronghorn Antelope’s in Goblin Valley

Nog in Goblin Valley zien we  Pronghorns voorbij rennen en na een klein stukje I-70 buigen we af de woestijn in. Onze hakuna denkt dat het een onverharde weg is maar wij zien toch echt een asfaltlint door het landschap slingeren. Deze Moore Cutoff road is prachtig, wat is het woest en verlaten. Hier wordt je echt op jezelf teruggeworpen. Na even gestopt te hebben in Ferron, waar we gezellig praten met de mensen van het plaatselijke museum en de grote ovens bewonderen die momenteel in gebruik zijn om de enorme kalkoenen en hammen voor Thanks Giving in te bereiden eten we een heerlijke subway in Castle Dale alvorens noch enkele caches te zoeken. Helaas vinden we de laatste cache bij een enorme rotspartij in een stille kloof niet. Meer dan een half uur klimmen en klauteren we langs de enorme rotsblokken maar dan, het loopt al tegen de avond, rijden we onverrichterzake naar Price waar we op het terrein van Walmart overnachten. De zon gaat net onder en weerspiegelt zich schitterend in de camper. Natuurlijk lopen we even rond. De Walmart staat vol want morgenavond begint Black Friday, een uitverkoop van heel wat artikelen en daarom wordt nu alles klaargezet voor de grote storm van mensen die verwacht wordt. Na enkele nachten bijzonder rustig geslapen te hebben worden we deze nacht regelmatig opgeschrikt. Eerst zijn het hard toeterende treinen die niet stoppen met te waarschuwen dat ze eraan komen en daarna is er een geluid wat ik niet helemaal thuis kan brengen maar wel erg hinderlijk is. Het blijkt een veegmachine die het enorme parkeerterrein van Wal-Mart aan het vegen is. Niet echt aangenaam. We slapen pas weer in als deze nare lawaaimaker verdwenen is. Nadat we op Thanks Giving ruw worden wakker geschud door de wekker, ik wil graag skypen maar krijg tante Ank niet te pakken, en we nog wat laatste inkopen bij Walmart hebben gedaan rijden we nog voor negen uur weg uit Price. Het is doodstil op de weg dus we hebben alle tijd om rond te kijken.

Coke’s ovens near Sunny Side

We zijn op weg naar coke ovens die zich ergens in het landschap moeten bevinden en voor die tijd zoeken we ook een cache bij een oude vervallen Coral. Dick heeft gisteren zijn knie wat verdraaid en ik ben uitgegleden in de berm rand dus beiden lopen we niet echt florissant maar uiteindelijk arriveren we toch bij de Coke ovens. Een prachtig gezicht al die ronde ovens op een rijtje in het landschap, het zijn er echt zeer veel allemaal op een rijtje en deden dienst in het verleden om de hier gedolven kolenerts te branden. Het is werkelijk stralend weer en de zon schijnt volop. Gelukkig is er ook nauwelijks wind zodat de temperatuur al snel naar de 21 graden stijgt. Na veel foto’s rijden we over de smalle bergweg terug naar de Utah-191 en uiteindelijk arriveren we rond twee uur vlak voor Moab bij de Courthouse Rock.

Nightfall – Courthouse Rock near Moab

Een enorme rotsformatie midden in het landschap waar ook een BLM campground is. De zon schijnt zeer aanlokkelijk dus we hoeven alleen elkaar maar aan te kijken om te weten dat we hier vannacht willen blijven staan. De rest van de middag, nadat we natuurlijk de cache hier gevonden hebben, zit ik achter de computer om weer eens wat te schrijven terwijl Dick allerlei reparaties verricht zoals de sluiting van het keukenkastje wat kapot is gegaan. Pas als de zon achter de bergen verdwijnt, het is nu half 5 wordt het zodanig koud dat binnen in de camper zitten toch aangenamer is. De ATV’s die hier rondcrossen, komen ook langzaam terug naar hun basis. We slapen onder een schitterende sterrenhemel, alleen in de verte is een lichtschijn te zien, waar Moab zich bevindt. Nadat ik vrijdagochtend eerst met tante Ank heb geskypt, onze Mifi doet het hier gewoon, rijden we rond 9 uur weg. Het is al druk op de onverharde weg want op deze voor vele mensen vrije “Black Friday” met kalm en zonnig herfstweer, trekt iedereen erop uit.

Canyonlands, Island in the Sky

Daar we nu vlakbij het noordelijk deel van Canyonlands National park zijn besluiten we erin te rijden. We moeten toch een deel van deze weg rijden om twee Utah Geo-tour caches te vinden. Bij de ingang van Canyonlands staat al een rij auto’s. Dat beloofd niet veel goeds voor parkeerplekjes. Nadat we een stempeltje gehaald hebben bij het Visitor Center en de film bekeken hebben rijden we het park in. Ondanks het feit dat het niet overal lukt om een plaatsje te vinden voor onze camper kunnen we toch op veel plekken een wandeling maken naar de rand van het plateau waar we op rijden. We rijden op 1900 meter hoogte en diep beneden ons zien we een landschap, doorsneden door canyons. Geen wonder dat dit deel van Canyonlands  “Island in the Sky “heet. We boffen opnieuw met het weer want de lucht is blauw, de zon schijnt, er is geen wind en 21 graden zodat we in ons t shirt kunnen lopen.

Canyonlands, Mesa Arch

De mooiste wandeling is naar Mesa Arch vanwaar je, onder de Arch door, een prachtig zicht hebt op én canyons én rotsformaties. We blijven foto’s maken. Uiteindelijk scheuren we ons los van dit indrukwekkende landschap waar je zo goed kunt zien hoe de Green river en de Colorado river zich gedurende miljoenen jaren door het landschap hebben gesneden. Nadat we in Moab getankt hebben, we hebben, omdat het al drie uur is, helaas geen tijd om de koopjes van Black Friday te bekijken, rijden we verder naar het zuidelijk deel van Canyonlands National park. 5 Mile voor de ingang zijn grote stukken BLM-land met campgrounds. Net voor dat de zon achter de bergen verdwijnt arriveren we op de onverharde weg naar Hamburger Rock. Overal in het landschap staan tentjes van de vele klimmers hier en uiteindelijk vinden ook wij een redelijk recht plekje temidden van de Sage Brush. We kunnen nog net de isolatie voor de voorruit spannen en een foto maken voordat het donker wordt. Het enige geluid om ons heen zijn de auto’s op weg naar hun tentje. Ik had er geen idee van dat te midden van zo’n wild en onontgonnen gebied wel een paar honderd mensen zouden overnachten. Het is dan ook gratis.

Petroglyphs, Newspaper Rock

Ook zaterdag 25 november worden we weer wakker als de eerste zonnestralen over de bergen onze camper bereiken. Wat was dit een bijzonder aangenaam plekje om te verblijven. Natuurlijk ontbijten we uitgebreid voor we op weg gaan en bij Newspaper Rock (de Navajo indianen noemen het: “de rots die een verhaal vertelt” onze Utah Geo tour cache gaan zoeken. Ja, we waren hier ook al in september maar toen wisten we noch niets van deze Utah Geo tour. Ach het blijft leuk om rotswanden vol met Petroglyphen te zien die 2000 jaar geleden zijn aangebracht. Al snel hebben we de cache en rijden we verder, via Monticello en Bluff, waar we onze watertank vullen en arriveren dan in Goosenecks State Park.

Gooseneck State Park, San Juan River

Het is inmiddels kwart over twee, heerlijk weer en we besluiten er te blijven. Aan de rand van de kloof waar diep onder ons de San Juan River door meandert vinden we een schitterend plekje. Natuurlijk zoeken we eerst onze geocache, lopen langs de rand van de kloof en kijken naar de rivier die diep onder ons slingert, voor we lekker bij de camper in het zonnetje gaan zitten om te schrijven, te lezen en wat echt nodig is, ramen poetsen. Dat laatste doet Dick want als ik de ramen poets zitten er meer strepen op dan toen ik begon. Aan de horizon zien we de rotsformatie van Monument Valley. Wat is dit opnieuw een schitterend en stil plekje.