Zaterdag 30 september tot woensdag 11 oktober 2017

Arizona, Utah, Nevada en California

De dagen vliegen om en we zijn al weer bijna 5 maanden op weg, rondtrekkend dwars door de USA en Canada. Onze camper is ons thuis geworden. Ondanks het feit dat we in de omgeving waar we nu rondrijden al eerder geweest zijn zien we toch telkens weer nieuwe dingen. Snel nadat we vertrokken zijn uit Bluff, Utah rijden we Arizona in.

View on Monument Valley

Alhoewel het bewolkt is verdwijnen de wolken gelukkig zodat we de rode rotsformaties waar Monument Valley beroemd om geworden is, beschenen zien door de zon. Opvallend is dat er beduidend minder vuil en glas langs de weg ligt dan voorgaande jaren. Maar er zijn dan ook geen toeristenkraampjes te zien. Na een stop in Kayenta, met een heerlijke Sonic milkshake, rijden we verder tot we langs de weg “Navajo National Monument” zien staan. Natuurlijk rijden we daarnaar toe en dan blijkt dat er ook een (gratis) campground is, dus snel hebben we de camper op een plekje neergezet. We lopen naar het Visitor Center, bekijken er de film van het monument en wandelen dan de trail naar een overlook vanwaar je één van de drie cliff dwellings kunt zien. Het zijn deze cliff dwellings waar deze plek de status van National Monument aan te danken heeft. Er blijkt ook een wandeling naar de cliff dwellings te zijn, morgen om 10 uur, en daar ik daar graag naar toe wil schrijf ik me in. Dick laat zijn beurt voorbijgaan. Hij heeft nog steeds last van zijn enkel die hij bezeerd heeft en de wandeling is steil omlaag de canyon in.

Pinons seeds

Alhoewel overal in dit monument enorme borden staan dat het verboden is om Pinons te verzamelen, zaden van de Pine trees die overal groeien, trekken de Natives (indianen) zich daar niet zo veel van aan zodat als we eind van de middag lekker buiten zitten, genietend van de natuur, we voortdurend auto’s met 5 tot 6 indianen zien rondrijden, ze stoppen en groepjes stappen uit om deze zo begeerde zaden te verzamelen. Het is alleen niet allemaal voor eigen gebruik zoals we vanmiddag in Kayenta hebben ontdekt waar voor een klein zakje met deze zaden 5 dollar werd gevraagd. Nu ja dat was in ieder geval beter dan de stoet indianen die daarna voorbijtrok en om geld bedelde. Nog lang nadat het donker is rijden er auto’s rond en horen we stemmen maar we slapen diep en hebben er niet zoveel last van.

Cliff Dwelling Navajo NM

Zondag staan we bijtijds op want ik wil niet te laat bij het Visitor Center zijn. Het is slechts 5 minuten lopen dus ik ben er 50 minuten te vroeg maar dan om 10 uur arriveert de ranger en met zijn vieren lopen we de steile helling af naar de vallei. Regelmatig staan we stil waarbij de ranger, een Navajo indiaanse, ons vertelt welke kwaliteiten de planten om ons heen hebben, maar ook wordt ons een inkijkje gegeven in het leven van de hedendaagse Navajo indianen. Na een uurtje afdalen arriveren we bij de cliff dwellings. Tot mijn spijt mogen we niet tussen de ruines doorlopen maar wel staan we er vlakbij en horen de verhalen van de Anazasi die hier tot 1300 leefden en daarna, waarschijnlijk als gevolg van een langdurige droogte, alles achter lieten en verder trokken. Het is indrukwekkend om de ruïnes van vlakbij te zien. Uiteindelijk wandelen en klimmen we weer omhoog. Ieder op zijn eigen tempo en dat kost best wel wat kracht dus het is beter dat Dick niet is meegegaan. Om 13:00 uur sta ik weer boven en rijden we meteen door naar Page waar we Glen Cayon National Recreation Area inrijden.

Diner with Karen & Riley

Onze vrienden Riley en Karen, vrijwillers in dit park, moeten hier ergens hun camper hebben staan en ja hoor rond 3 uur zien we een camper en auto die ons bekend voorkomt en als we de weg indraaien blijkt het inderdaad de woonplek van Riley en Karen te zijn. Ondanks het feit dat we elkaar 3 jaar geleden voor het laatst hebben ontmoet in Big Bend National Park voelt het alsof we elkaar gisteren nog gezien hebben. Er is veel te vertellen en de tijd vliegt. Het aanbod van Riley en Karen om mee te genieten van een heerlijke stuk vlees (er zitten slechts twee van deze stukken aan een koe) wat Riley op de gril bereidt, kunnen we niet afslaan en even later genieten we gevieren van een heerlijke maaltijd en gezelligheid.  Rond half 8 nemen we afscheid van elkaar. Wij rijden naar de parking van Walmart in Page, 12 km verderop en zullen morgen dichterbij een plekje op de campground zoeken.

View on Lake Powell

En we hebben geluk want maandagochtend is er voldoende plek op het dry-camp gedeelte van Wahwaep campground, slechts 3 km van Riley en Karen. Nadat we in Page onze kleding gewassen hebben, echt nodig na 9 dagen en inkopen gedaan voor de maaltijd van vanavond rijden we naar ons plekje op de campground. Overal hangen de vlaggen halfstok. Er blijkt een afschuwelijke schietpartij geweest te zijn in Las Vegas vanuit een casino. Als we op de camping arriveren, waar wifi is, zien we veel app-jes en mailtjes van ongeruste vrienden en dus beantwoorden we ’s middags onze mail. Het lukt Dick ook om te publiceren en dan arriveren Riley en Karen. Even kunnen we nog buiten zitten maar al snel moeten we toch naar binnen omdat er een koude harde wind staat en je buiten bijna bevriest. Alleen Riley en Dick blijven buiten bij de grill waar het vlees op bereid wordt. Eten doen we lekker binnen. Het lukt net met zijn vieren alhoewel het wel wat krap is. Na nog lang napraten nemen we ’s avonds afscheid van elkaar. Het is een heerlijk plekje en we zullen hier morgen ook nog vertoeven. Slechts één nadeel heeft het en dat is dat de tijdszone dwars over de campground loopt dus we weten momenteel niet welke tijd het is. Ach morgen zien we elkaar toch wel en of dat dan 4, 5 of 6 uur is, maakt niet uit.

Lazy day at Wahweap campground

Ook dinsdag 2 oktober is de lucht weer staalblauw maar de wind blaast nog erg koud dus in de ochtend komt de temperatuur niet boven de 10 graden. Gelukkig warmt het in de loop van de dag wel op zodat ik, buiten in het zonnetje zittend, aan mijn vertaling kan werken. Dat kost toch altijd meer tijd dan ik dacht zodat we uiteindelijk de gehele dag bij de camper blijven.

Dick schilt de laatste appeltjes uit de boomgaard in Fruita en demonteert ook onze kapotte koplamp. Rien wil namelijk graag weten wat het exacte nummer is zodat hij kan uitzoeken waar deze lampunit te koop is. Wat is het heerlijk om vrienden in Nederland te hebben die deze moeite voor je doen. Hopelijk kunnen we eind oktober een nieuwe lampunit mee terugnemen.

Warning !!!

Natuurlijk kijken we ook wat rond in de omgeving.  Het is hier zeker in de zomer erg warm zodat overal waarschuwingsborden in verschillende talen  staan om je erop attent te maken dat je altijd drinken mee moet nemen en ook de moderne tijd heeft zijn entree gedaan in de National parken en recreation area’s want drones zijn niet toegestaan.

Ook praten we met andere kampeerders die alles willen weten van onze camper en het overzetten. Met Riley en Karen is afgesproken dat we vanavond samen pizza eten. Gelukkig gaat de wind wat liggen om 6 uur zodat we buiten kunnen genieten van onze verrukkelijke pizza. Opnieuw hebben we te veel om over te praten zodat we afspreken elkaar eind November weer te treffen. Riley en Karen zijn dan net terug van een reis naar Botswana en Namibie en daar willen we natuurlijk alles over horen. Daarbij zijn het kaas eters en natuurlijk moeten we hen een stuk Old Amsterdam brengen. Woensdag 4 oktober verlaten we, na ons grey- en black water gedumpt te hebben, Glenn Canyon National Recreation Area. Het is de bedoeling dat we direct doorrijden naar Kanab. Maar als we boodschappen doen in Walmart komen we Coby en Peter uit Zwijndrecht tegen die op zoek zijn naar oplaadapparatuur. Hun huurcamper geeft geen stroom en de telefoons en tablets zijn leeg. Dick loopt even mee naar hun camper en vervolgens belt hij via skype met zijn telefoon naar de verhuurder. Het blijkt te helpen want even later is een reset knop gevonden en ingedrukt en is er weer stroom.

Horseshoe Bend

Het is inmiddels bijna twee uur en dus besluiten we niet meer weg te rijden maar in de buurt caches te zoeken en ook nog even een kijkje te nemen bij Horseshoe Bend, een rotspartij waar de Colorado River in een bocht omheen stroomt. Als de zon hoog aan de hemel staat en je het aan durft om op een randje van overhangende rotsblokken te gaan staan zie je de Colorado rivier schitterend onder je kronkelen. Het is weer warm geworden, zeker 29 graden, als we tussen een enorme mensenmassa in naar dit uitzichtpunt over de rivier lopen. Hele kolonnes Aziaten lopen achter vlaggetjes aan. Maar ze hebben geen angst want zij gaan op de rand van de rots zitten om een blik op de rivier te werpen. Dick en ik zijn niet zulke helden en met moeite kijken we naar beneden. Gelukkig biedt onze fotostick uitkomst en kunnen we toch de kromming van de rivier om de rotspartij fotograferen.

Roadrunner

Uiteindelijk zijn we, na nog een lange wandeling om caches te zoeken, waarbij opnieuw een Roadrunner ons pad kruist (het blijven grappige vogels) pas tegen 6 uur terug bij Walmart. We eten wat en dan komen Coby en Peter nog even koffie drinken. Tot laat op de avond blijven we met elkaar praten over dit schitterende land. De volgende ochtend rijden we dan toch echt verder. Inmiddels hebben Dick en Riley uitgezocht dat de weg naar “the Wave” alleen geschikt is voor vierwiel aangedreven auto’s of gewone auto’s met een hoge clearance zodat het voor ons geen zin heeft om mee te doen aan de loterij voor een toegangskaartje. Dan zullen we toch echt eerst een andere camper moeten hebben.

Little Hollywood

Dus rijden we naar Coral Pink Sand Dunes State Park, waar we het één na laatste plekje kunnen bezetten. Om bij het state park te kunnen komen passeren we Kanab, een plaatsje gelegen temidden van een schitterend woest berglandschap. Geen wonder dat hier vanaf 1920 veel films werden opgenomen. Er is nog een echte filmstudio, “Little Hollywood”. We kunnen het niet weerstaan hier een kijkje te nemen en zien wat in een film op prachtige huizen lijkt hier een houten schutting is gestut door balken. Slechts voorkanten van huizen werden gebouwd en de jail heeft tralies gemaakt van plastic buizen. We zien, zittend op een regisseur stoel, een documentaire over het maken van films in deze omgeving. Het leeft meer omdat je op dezelfde plek bent. Lang kijken we er rond en maken veel foto’s maar dan moeten we toch echt verder naar ons State Park, 40 km verderop.

Daar het schitterend weer is lopen we wat rond om caches te zoeken en natuurlijk kijken we naar de vele off-road wagentjes die over de zandduinen scheuren.

Finally a campfire

’s Avonds kunnen we gezellig uitpuffen bij een heerlijk houtvuur. De temperatuur overdag is best aangenaam, 22 graden, maar als de zon onder is koelt het erg af en is het zonder een houtvuur niet echt aangenaam buiten. Dit State Park heeft fantastische douches, warm en met een dikke straal water dus als we vrijdag 6 oktober opstaan douchen we ons niet in de camper. Nadat we heerlijk ontbeten hebben rijden we naar Kanab waar we in de bibliotheek een plaatsje zoeken zodat Dick onze gevonden caches kan loggen. Dat is belangrijk nu de staat Utah voor iedere drie in een district gevonden caches, een souvenir verstrekt. En inmiddels hebben we rond Kanab drie Geo-tour caches gevonden. Onderwijl loop ik wat rond in Kanab, zoek natuurlijk caches en verbaas me over het feit dat op de sportvelden in dit stadje gewoon ballen liggen waar iedereen mee kan spelen. In Nederland zouden deze na een halve dag al verdwenen zijn. Rond half twee verlaten we Kanab. Het is schitterend weer en we hebben geen zin om nog ver te rijden dus blijven we in Pipe Spring National Monument om de camping daar te bekijken. Wij vinden het een prachtige campground, niet duur $ 20,-, weinig mensen, heerlijke douches, wifi, geen bomen en een schitterend uitzicht over de vlakte naar de Noord Rim van de Grand Canyon.

Pipe Springs Mormon settlement

We wandelen nog wel wat rond bekijken de boomgaard van Pipe Spring. Natuurlijk kan ik het niet laten om ook nog even de veestapel hier te bewonderen, de grappige kippen, zelfs hun poten zijn bedekt met veren, en de Texan Longhorns. Ondertussen praat Dick met een ranger terwijl hij naast een wagon van de mormonen is gaan zitten die nog naast de vuurplaats staat. Uiteindelijk zijn we eind van de middag terug bij de campground waar we nog heerlijk van de laatste zonnestralen kunnen genieten.

Zodra de zon weg is koelt het direct sterk af maar ’s avonds kunnen we een schitterende sterrenhemel en een nog bijna volle maan bewonderen. Zaterdag 7 oktober viert Dick zijn verjaardag, een bijzondere want hij wordt 70 jaar. Van vieren kun je eigenlijk niet spreken als je slechts met zijn tweetjes bent maar we rijden naar St. George in Utah en hopen dat we daar in de buurt een restaurant vinden waar we vanavond lekker uit eten kunnen. Dick vindt dat er ook een taart met kaarsjes moet komen maar ik heb zo snel geen ingrediënten noch een recept voorhanden (Susan, I miss you) dus kijken we als we in St. George arriveren of daar een taartje te koop is. Ze zijn er wel maar zijn ongelooflijk groot en staan meestal in het teken van Halloween en om Dick nu een taart met spin te geven? Susan had direct een taart gebakken en kaarsjes erop gezet. Dick zal het straks met een muffin moeten doen. Helaas mogen we in St. George niet bij Walmart overnachten en als we naar Washington in Utah rijden blijken daar zelfs overal borden te staan met “No Overnight Parking”. De Walmart medewerker zegt dat niemand zich daar iets van aan trekt en dat de politie zelden optreedt dus wagen we het erop en blijven hier staan.

Thai birthday diner

Aan de overzijde van de weg bevindt zich namelijk een Thais restaurant waar we willen gaan eten. Het blijkt een uitstekende keuze want het eten is er meer dan voortreffelijk. Ondanks het lawaai hier, we staan inmiddels met 18 campers op de parking, en enkele vrachtwagens laten hun motor brommen, slapen we goed en worden pas om 8 uur wakker. Doordat we opnieuw in Utah zijn hebben we weer Mountain time. Daar hadden we even geen rekening mee gehouden. Over de US-18 rijden we naar het noorden, het is doodstil op de weg maar dat kan ook komen omdat het zondag is. Terwijl we regelmatig stoppen om een paar caches te zoeken (ook in Washington/ St. George willen we een souvenir halen) zien we verder niets dan eindeloze vlaktes omzoomd door bergketens. Deze hoek van Utah is niet echt bewoond. Om half een rijden we Nevada in, waarbij we direct een uur winnen.

Cathedral Gorge

Daar het schitterend weer is stoppen we in Panaca, Nevada bij een mooi state park “Cathedral Gorge”. Ondanks het feit dat het morgen, maandag, Columbus Day is en dus een lang weekend, zijn er plekjes in overvloed en op plaatsje 13 zetten we onze camper neer. Nadat ik eerst even achter de laptop ga zitten om weer eens wat te schrijven voor onze website pakken we rond drie uur onze rugzak en GPS om in het park rond te wandelen. Er zijn schitterende rotsformaties en canyons. Tijdens onze wandeling steekt er wel een zandstorm op zodat we, als we twee uur later terugkeren, haast niets meer kunnen zien en bedekt zijn met een laag zand. Maar de wandeling in dit schitterende park was het meer dan waard. Gelukkig heeft ook dit State Park heerlijke warme douches zodat we van zand ontdaan aan tafel kunnen. Op Columbus Day, maandag 9 oktober, is de wind gelukkig wat gaan liggen zodat we de camper wat kunnen afstoffen. Er heeft zich een hele zandlaag op gevormd. Het is wel erg koud geworden en de temperatuur komt niet boven de 10 graden. Nadat we in Panaca, Nevada nog even tanken, de eerstkomende 160 miles zijn er geen tankstations, rijden we het grote niets in over onherbergzaam terrein met grote kale vlaktes, tot we in Crystal Springs arriveren een oase in de “desert”. Hier zijn niet alleen groene vlaktes maar er staan ook enkele hoge bomen. Zo zie je wat water teweeg kan brengen.

ET – Highway

In Crystal Springs begint de Extra Terrestial Highway, ET highway, en deze weg is een walhalla voor geocachers want iedere 160 meter is er wel een cache verstopt. Helaas blijken alle caches filmkokertjes te zijn die onder een hoopje stenen langs de kant van de weg liggen zodat we er snel genoeg van hebben om deze op te rapen. Nadat we in Rachel, enkele huizen in “the middle of nowhere”, gezien hebben dat daar ook overal filmkokertjes tussen de struikjes in de verder kale woestijn verstopt liggen, besluiten we door te rijden naar Tonopah. Met alleen zo nu en dan een stop om een cache te pakken. Na 344 km rijden, heel ver voor ons want normaliter rijden we niet meer dan 160/170 km per dag, stoppen we in het centrum van Tonopah bij een casino waar we op het parkeerterrein mogen overnachten.

94 Credits won

Dick waagt een gokje in het rokerige en bedompte casino, heel wat anders dan de luxe gokpaleizen in Vegas, wint zelfs 94 credits, wil dan niet innen en vergokt uiteindelijk één hele dollar. Het casino heeft ook een Chinees restaurant en daar het heerlijk ruikt halen we er eten wat we wel in de camper opeten, scheelt ons weer een doggiebag. Alhoewel het redelijk rustig is in Tonopah en op de parkeerplaats van het casino komen er in de loop van de avond enkele vrachtwagens bij staan die besluiten om half drie in de ochtend hun motoren te starten en na zeker een uur warmdraaien rijden ze pas weg. Het maakt dat we niet zo ongestoord slapen als we anders doen maar desondanks worden we wel bijtijds wakker. Dat moet ook wel want ik heb met tante Ank afgesproken dat we gaan skypen. Nu Hannah haar computer weer opnieuw heeft ingesteld doet de skype het gelukkig weer zodat we heel gezellig meer dan een uur met elkaar kletsen. Natuurlijk ook over haar aankomende verjaardag en de gasten die uitgenodigd zijn. Uiteindelijk nemen we afscheid en rijden we verder.

Death Valley weather

We hebben het de afgelopen dagen zo koud gehad, ondanks de staalblauwe lucht en zon, dat we besluiten naar Death Valley te rijden om op te warmen. Helaas is er 2 jaar geleden een modderstroom geweest die Scotty’s Castle bedekt heeft en ook de weg ernaartoe zodat we pas bij Beatty, Nevada het National Park in kunnen rijden. Vanaf 1285 meter hoogte dalen we in ijzingwekkend tempo af waarbij we een schitterend zicht op Death Valley hebben, pas op minus 79 meter stopt de afdaling. Geen wonder dat het hier warm is. Het is kurkdroog dus de adiabatische temperatuurverhoging is bijna 1 graad per 100 meter. Bij Furnace Creek is het 33 graden en slechts één campground is open. Maar er is dan ook voldoende plek. Na enkele rondjes rijden over de campground vinden we een grote plek met veel uitzicht, alleen geen schaduw (de miezerige struikjes geven niet zoveel beschutting tegen de zon) zodat Dick als eerste ons zonnescherm uitzet als we staan. We lopen wat rond in de omgeving en bij de General store, vlakbij het Visitor Center, halen we een lekker ijsje. Gelukkig daalt de temperatuur ook hier als de zon achter de bergen verdwijnt zodat we ’s avonds met lange broek en trui aan buiten zitten. Het is dan nog 24 graden maar het voelt koud na de middagwarmte. Woensdag 11 oktober besluiten we nog een dag te blijven.

Artist Palet in Death Valley

Nadat we heerlijk buiten ontbeten hebben pakken we de camper en rijden we naar Badwater Basin, de laagste plek in Death Valley, 85,5 meter onder zeeniveau. De zoutvlakte is erg armetierig en we moeten zeker twee kilometer lopen voor we op een wit stukje zout terecht komen. Er wandelen hier gewoon teveel mensen. Daar deze camper 24,5 feet is mogen we eindelijk Artist Palet drive rijden, een smal weggetje wat zich door de bergen kronkelt en schitterend zicht biedt op de verschillende kleuren rotsen in dit deel van Death Valley. Rond 1 uur zijn we terug op de campground waar ik weer achter de laptop ga zitten om een stukje te schrijven terwijl Dick foto’s uitlaadt en koffie zet. Gelukkig waait er een windje waardoor de temperatuur iets minder heet aanvoelt. Het is 33 graden. Opgewarmd zijn we zeker.

Woensdag 20 september tot zaterdag 30 september 2017

Nevada en Utah

Cleaning the RV in Las Vegas

Ook woensdag 20 september zijn we ruim voor zevenen wakker. Het tijdsverschil is nog steeds niet tot ons doorgedrongen. Opnieuw is het warm als we opstaan en het is niet kouder geworden dan 25 graden. En dan te bedenken dat de echte warmte al voorbij is. Terwijl Dick de voor- en achterzijde van de camper gaat poetsen ga ik buiten aan mijn stukje voor de website werken. Er moet immers weer gepubliceerd worden. Rond het middaguur zijn we beiden klaar met onze taken en na ons lekker opgefrist te hebben in het zwembad (het water is koud maar er is ook een “Hottub”) pakken we de bus naar de strip.

Beiden hebben we nu de leeftijd van “pensionados” bereikt zodat we een senior kaartje kunnen kopen dat ons 24 uur lang toegang geeft tot de bus vanaf onze campground tot in het centrum van Vegas en natuurlijk mogen we met hetzelfde kaartje van $ 2,50 ook onbeperkt over de “Strip” rijden. Geen slechte deal. Bij “The Venetian” een casino in de stijl van Venetië, stappen we uit waar we ons tussen hordes andere toeristen mengen. Wat opvalt zijn de vele groepen Aziaten die trouw achter een vlaggetje op een stok aanlopen en nooit, maar dan ook nooit, alleen te zien zijn. Het is dorstig weer dus al snel zitten we aan een heerlijke cappucino en daarna lopen we van casino naar casino om de hitte, die zich als een deken om de strip heeft gevouwen, te vermijden. Het is zeker 36 graden en eigenlijk te warm voor een stad.

Ondanks het feit dat tante Ank geld gestort heeft om ons te laten gokken, ze weet dat wij niet zulke gokkers zijn, kunnen we er ons niet toe zetten achter de gokmachines te gaan zitten. We kijken alleen en dat is ook al leuk, zeker als mensen winnen. Als je de ene na de andere dollar opgeslurpt ziet worden door een slotmachine vind ik dat maar niets. Uiteindelijk arriveren we eind van de middag bij MGM, drinken op een stoepje zittend, een fles water (het is dorstig weer) en kijken mensen.

Tita with her M&M hoodie bag

Om 6 uur, eigenlijk nog erg vroeg, zoeken we een plekje in het Outback restaurant op de 4^e verdieping waar we de zon langzaam zien ondergaan en als de laatste zonnestralen het New York casino, aan de overzijde van de strip, beschijnen, smullen wij van onze steaks en genieten van een enorm glas Coors light beer, een Big Bloke.Na onze heerlijke maaltijd ontkomt Dick er niet aan om nog even met mij de M&M winkel in te lopen. Ik heb er een prachtige gele hoodie gezien die onweerstaanbaar is. Zelfs Dick kijkt niet afkeurend als ik dit schitterende gele ding pas dus, na wat wikken en wegen (ik heb het eigenlijk niet nodig maar de kleur is zo mooi) koop ik het toch en tevreden met mijn nieuwe aankoop lopen we verder.

Dancing water Bellagio

Het is inmiddels donker en dus hét tijdstip om over de Strip te lopen. De lichtjes maken deze plek wel bijzonder. Pas tegen achten zijn we weer terug bij The Venetian, zien de verlichte gondels varen, bij Bellagio dansen de fonteinen op muziek en daarna pakken we de bus terug naar de campground. Nog steeds is het erg warm dus als we rond 9 uur bij de camper arriveren pakken we onze stoeltjes en genieten van de avondkoelte. Het is “slechts” 26 graden. Pas laat liggen we in ons bed.

Donderdagochtend is het beduidend koeler en de temperatuur komt niet boven de 23 graden, ook zijn er wolken gekomen. Maar dit is goed weer om weer eens onze administratie bij te werken. Dick kan publiceren en ik onze tekst in het Engels vertalen. Zoals altijd kost het een aantal uren voor we hiermee klaar zijn zodat we pas tegen vier uur de bus naar het centrum pakken.

Dit keer stappen we uit bij het Fashion Center. Natuurlijk wil ik ook rondkijken bij winkeltjes alhoewel mijn kooplust wat beperkt is nu ik net gisteren een mooie hoodie heb gekocht. Even kom ik in de verleiding om een schitterend Calvin Klein donsjack (afgeprijsd) te passen en te kopen maar dat is onzinnig want bij Three Dog Down in Montana heb ik een schitterend donsjack (lichtgewicht en heel warm) gekocht en ook thuis heb ik nog een mooi donsjack hangen. Ook de sporttops van Calvin Klein kunnen me niet verleiden dus tot grote vreugde van Dick (hij wil zelf niets kopen) worden er noch bij Macy, noch bij een andere winkel, inkopen gedaan.

Culinary Arts School Graduation

Wel kijken we, onder het genot van een cappucino naar de diploma uitreikingen van de Culinaire Arts Academy en natuurlijk proberen we in de Apple store een glimp op te vangen van de nieuwe Iphone 8 (mijn Iphone 6 is nu drie jaar oud en eigenlijk aan vervanging toe). Helaas is de 8 nergens te zien, is volgens Dick ook niet nodig want hij ziet er hetzelfde uit als de 6.

Flying High in Fremont Street

Na veel ronddwalen pakken we de bus naar Fremont, het oudere deel van Las Vegas. De casino’s hier liggen aan een overdekte straat waar lichtbeelden getoond worden, harde muziek schalt en langs een draad mensen over je heen vliegen. Er is duidelijk meer entertainment en iedere paar meter staan wel halfnaakte mannen en vrouwen met schitterende lijven te pronken.

The Ladies in Fremont Street

Wel een contrast met de dikke, naakte en groot borstige vrouwen die ook met mensen op de foto gaan. Van al dat naakt kijken krijgen we trek zodat we een eettentje zoeken en nadat we gekeken hebben naar de “Heart Attack” hamburger tent waar je gratis mag eten als je zwaarder dan 350 pond weegt (zelfs samen wegen we veel minder), besluiten we toch een buffet te bezoeken.

Door een rokerig casino (absoluut NIET aantrekkelijk) komen we in een goud glimmende, wat oubollige eetzaal waar we heerlijk eten. Voldaan wandelen we nog enige tijd door Fremont voor we via donkere straatjes naar de bushalte lopen.

Een uur later, het is dan al 11 uur, zijn we terug bij onze camper. Daar blijkt onze koelkast in storing en ons vlees ontdooit.

US Cache with Red Rocks in the background

Als zich opnieuw een storing voordoet in de loop van de nacht staat ons niets anders te doen dan na ons ontbijt het vlees te bakken alvorens we de Nevada cache uit de serie Caches Across America, hier vlakbij verstopt, gaan zoeken. Op mijn aandringen belt Dick wel eerst onze RV-dealer die aangeeft dat een dergelijke storing zich kan voordoen als het electra-net onregelmatig stroom doorgeeft. Dus zetten we de koelkast op gas en gelukkig, daar blijkt hij het uitstekend op te doen.

Als we wegrijden vergeten we dat onze stelpootjes uitstaan zodat deze afbreken. Gevolg is dat Dick eerst de pootjes moet losschroeven, een vies klusje want aan de onderzijde van de camper hangt allemaal zand en stof, maar als het gelukt is en Dick gedoucht heeft kunnen we weg. De cache ligt volgens ons vlakbij (voor Nederlandse begrippen misschien ver weg) want we moeten zo’n 60 km rijden en 4,5 km lopen, maar uiteindelijk, aan het eind van een trail vlakbij Red Rock Canyon, vinden we de tweede cache, nog slechts 48 staten te gaan. Nu we toch onderweg zijn tanken we meteen Propaangas en halen wat eten. In tegenstelling tot de voorgaande dagen is het koud buiten zodat, als we terug zijn op de campground, we lekker binnen blijven. Het wordt echt najaar ook het daglicht verdwijnt al om half 8. Zaterdag doen we nog een laatste was en na ook nog wat vergeten boodschappen, verlaten we ons geliefde Las Vegas. Het is mooi weer maar er staat nog steeds een harde wind.

Rainbow over Virgin River

Rond het middaguur rijden we voorbij Virgin River Recreation Area (ja, Thecla en Thomas hier waren we ook 6 jaar geleden) en we besluiten er te blijven. We hebben geen zin om vandaag veel te rijden. Er zijn voldoende plekjes om te kiezen zodat we enkele rondjes rijden voor we dat ene mooie plekje hebben gevonden. De rest van de middag genieten we buiten in het zonnetje van het uitzicht op de woeste bergwereld om ons heen en om 5 uur gaan we binnen zitten vanwege de komst van zwarte wolken. Net op tijd want even later gaat het hard waaien en regenen. Gelukkig duurt het niet lang voor de zon weer gaat schijnen en we, in de regen staande, een schitterende regenboog om onze camper mogen bewonderen. De wolken maken plaats voor de sterren en het is een stuk kouder geworden dus onze schapendeken moet weer op het bed.

Water gutter inside Pipe Springs Fort

Zondag schijnt de zon weer aan een blauwe hemel maar het is echt veel frisser. Al snel verlaten we Interstate 15 en rijden het binnenland in. In Kaibab, Arizona bevindt zich Pipe Spring National Monument. Nog nooit hebben we ervan gehoord dus stoppen we. Pipe Spring was een bron die eeuwenlang de vlaktes bevloeide die ten noorden van de Grand Canyon lagen, zodat overal volop gras groeide. Een prachtig gebied om vee te laten grazen. De Mormonen die hier voorbij kwamen zagen dat meteen en omdat er altijd plek nodig was om het vee van de kerk te laten grazen (ieder kerklid stond 10% van zijn inkomen af, vaak in de vorm van koeien) bouwde de Mormoonse kerk in 1870 een fort over de bron, waardoor ze controle over het water kregen, een plek om hun vee te hoeden en een plaats voor een telegraaf station, waarmee deze afgelegen plek verbinding kreeg met andere Mormoonse nederzettingen.

Door de afgelegen ligging kon het fort tevens dienen als schuilplaats voor de meerdere vrouwen van de Mormoonse man. Polygamie was namelijk gebruikelijk in de Mormoonse kerk doch landelijk gezien werd het met afschuw bekeken, als slavernij en dus als misdrijf bestempeld. Op boeiende wijze vertelt de Park Ranger de verhalen die zich in dit fort hebben afgespeeld en tijdens onze rondleiding herleven de tijden van weleer. Pas twee uur later verlaten we Pipe Spring National Monument waarbij we nog lang doorpraten over wat we allemaal gehoord hebben. Doordat we even later Utah inrijden verliezen we weer een uur en arriveren pas rond 2 uur in Kanab. In het Visitor Center horen we dat de loterij voor kaartjes voor The Wave, een natuurgebied ten zuid-oosten van Kanab iedere ochtend om half negen precies plaatsvindt.

Coral Pink Sand Dunes

Omdat we eigenlijk daar wel willen rondlopen gaan we op zoek naar een campground in Kanab maar de twee campgrounds die we bekijken zijn weinig aanlokkelijk en duur dus rijden we verder en stoppen 50 minuten noordelijker bij de Coral Pink Sand Dunes, waar wel prachtige overnachtingsplekjes zijn. Nadat de camper staat wandelen we naar de zandduinen. Natuurlijk wil ik ze beklimmen, een neiging die Dick met gemak kan onderdrukken, zodat ik even later duin op- en af ren en pas na anderhalf uur, volledig bedekt met zand, terugkom naar de camper. De zandduinen hier zijn prachtig maar echt minder imponerend dan de Great Sand Dunes in Zuid Oost Colorado. Helaas vergeet ik de wekker op Mountain time te zetten zodat we te laat wakker worden om maandagochtend 25 september om nog mee te kunnen doen met de loterij. Dat betekent dat we na een fantastische douche in het State Park en een lekker ontbijt verder rijden naar het noorden.

Another view in Bryce Canyon

Alhoewel het opnieuw schitterend weer is en de lucht staalblauw, waait er een ijzige wind en is het niet warmer dan 7 graden.  We zijn te vroeg in Red Rock Canyon om er te blijven slapen dus vervolgen we onze weg en in Bryce Canyon National Park maken we een mooie wandeling naar een waterval en een overhangende, met mos bedekte, rotspartij. Het geeft een prachtig zicht op de rode rotspartijen waar Bryce zo bekend om staat. Na de wandeling rijden we nog even verder tot net voor het plaatsje Escalante waar we in Petrified Forest State Park overnachten.

Colorfull Petrified Wood

Nadat de camper een mooi plekje heeft pakken we onze rugzak, water en de GPS en wandelen een trail die ons niet alleen langs schitterende stukken Petrified Forest voert maar ook naar een cache brengt en vaak schitterend zicht biedt op de prachtige omgeving van Escalante. Het weer werkt ook mee want de temperatuur is zo’n 20 graden, heerlijk weer om te wandelen. Helaas is het als we rond half zes terugkeren te koud om buiten te zitten.  Het voordeel van de State campgrounds in Utah is dat ze altijd heerlijke warme douches hebben en dus hoef ik onze douche niet te ontruimen, noch schoon te maken, zodat we de volgende morgen al vroeg, gepoetst en wel, in de camper zitten. Op weg door het schitterende Escalante Staircase, een woest terrein waar een smalle weg doorheen loopt die schitterend geeft op de canyons en rotsformaties om ons heen. Niet voor niets zitten langs de weg regelmatig schilders die dit imponerende landschap op doek proberen vast te leggen. De weg is duidelijk verbeterd en breder gemaakt want het gevoel dat je de helling afglijdt als je over de “Rim” rijdt is er niet meer. Nog voor 12 uur zijn we in Fruita waar we denken een plekje te hebben op de campground van het Capitol Reef National Park. Helaas, als ik in de boomgaard appeltjes pluk, wenkt Dick me dat ik naar de camper moet komen. Degene die dit plekje oorspronkelijk heeft bezet blijkt tweemaal een verkeerde datum te hebben neergeschreven, maar hij was er voor ons dus de camphost is onverbiddelijk. Wij moeten plaatsmaken en kunnen hier niet gaan staan.

Wheelie at Factory Butte

Daar er verder geen lege plekjes op de campground zijn rijden we (wel met een zakje appels) weg uit Fruita en even later vinden we langs de weg bij Factory Butte temidden van een buitenaards en woest zandduinen landschap een schitterend plekje. Buiten een aantal RV’s, waarvan de bewoners met motoren aan het rondcrossen zijn in deze verlaten zandwoestijn is er niemand. Er liggen wel een paar caches verborgen zodat we hier gezellig tussen de zandformaties rondlopen totdat we onze caches gevonden hebben en tegen 5 uur zijn we weer terug bij de camper. Net op tijd om de laatste stunts te zien van onze buren op hun motoren. Imposant is het hoe ze de zandhellingen opsturen en erover heen springen. Alhoewel het de gehele middag erg aangenaam is en wij, als we terug zijn van onze wandeling ook nog in de luwte van de camper in het zonnetje kunnen genieten, is buiten zitten snel over als de laatste zonnestralen achter de bergen verdwijnen. Woensdag 27 september is het voor het eerst in weken zwaar bewolkt. Wel jammer want je raakt erg gewend aan iedere dag zon. Dus met zware bewolking rijden we verder noordelijk en na in Hanksville enkele boodschappen te hebben gedaan en even onze mail gecheckt te hebben begint het te regenen. Niet erg hard maar voldoende om nat te worden zodat we na twee caches gevonden te hebben, wegrijden uit Hanksville.

Geocache at Goblin Valley

Gelukkig stopt de regen snel en als we Goblin Valley inrijden is het droog maar de vele wolken blijven wel aanwezig. We kunnen het allerlaatste plekje in Goblin Valley State park bezetten en nadat de camper staat wandelen we door een smalle canyon naar de open vlakte waar de Goblins zich bevinden. Telkens weer verrassen de verschillende vormen gesteente. We hebben ook een doel want ergens te midden van deze stenen woestenij bevindt zich een cache. Het brengt ons verder de vallei in dan we ooit geweest zijn en behalve een enorme haas die wegrent als hij ons ziet is er geen levend wezen hier. Uiteindelijk ver weg in de vallei vinden we onze cache, en lopen langzaam, de rotsformaties bewonderend en vele foto’s makend, terug naar de camper waar we rond 4 uur arriveren.

Met lopen was het best aangenaam buiten maar stilzittend naast de camper, zelfs in de luwte zittend van een scherm, is niet aangenaam dus snel verdwijnen we naar binnen. Pas nadat we de afwas buiten hebben gedaan (en heerlijk gegeten van de op de grill bereide filet lapjes, waar Dick wel bij zit te kleumen) gaat het regenen en het blijft de hele nacht regenen. Pas donderdagochtend gaat de regen over in miezer en stopt ook zo nu en dan. Duidelijk is wel met dit weer en deze hoeveelheid water dat we de “slot canyon” (een kleurrijke smalle canyon), die zich ook in dit State Park bevindt, nu niet kunnen bezoeken. We zullen dus echt terug moeten naar deze fascinerende plaats. Voordat we vertrekken dumpen we en vullen we met water en dan rijden we terug naar Hanksville want we hebben een code die bij een cache hoort vergeten te noteren. Na ook nog wat benzine getankt te hebben willen we wegrijden maar dan wordt er op het raam geklopt en vraagt Hinke uit Groningen of we geen zin hebben een kopje koffie te komen drinken. Met graagte doen we dat en nadat we naar een rustig plekje aan het einde van het dorp zijn gereden maken we verder kennis met Hinke en haar man Hans. Het is erg gezellig en we praten met elkaar over onze ervaringen. Hinke en Hans hebben jaren geleden een Amerikaanse camper gekocht en rijden sindsdien, wanneer ze maar in de gelegenheid zijn gezien hun werk, rond op dit prachtige continent.

View on Lake Powell from Hite parking

Pas twee uur later nemen we afscheid van elkaar. Hinke en Hans blijven hier nog en wij gaan verder zuidelijk want willen over enkele dagen Riley en Karen opzoeken die in Page zijn. Door een schitterende vallei met gladde hoog oprijzende rode rotswanden rijden we naar Glen Canyon National Recreation Area. Vanaf een hoog uitzichtspunt zien we Lake Powell en Hite liggen. Ook staan overal RV’s langs het water dus na een oversteek van de Colorado river arriveren we daar en vinden een schitterend plekje boven het meer. Hier gaan we vandaag niet meer weg. We boffen ook met het weer want de meeste wolken zijn inmiddels verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor blauwe lucht zodat we al snel in de luwte van de camper in het zonnetje kunnen zitten en genieten van ons uitzicht over het meer en de omringende bergen. Pas tegen 7 uur wordt het koeler.  Na een doodstille nacht staan we vroeg op en rijden bijtijds verder. Over stille wegen door schitterende rots landschappen naar Blanding. In het Visitor Center kunnen we onze mail checken en na nog getankt te hebben rijden we om 12 uur verder.

Finally a campfire – Sand Island

Het is te ver om direct door te rijden naar Page en daar we niet in Indianenland (Monument Valley) willen overnachten rijden we niet verder dan Bluff. Naast de beroemde Navajo Twin Rocks vinden we hier ook de volgende cache uit de UTAH-serie. Even voorbij Bluff vinden we een mooi plekje in het Sand Island State Park. Heerlijk aan de rivier die trouwens te hard stroomt om er te kunnen zwemmen.

Ondanks de wolken is er ook regelmatig zon die op je huid brandt. We houden het hier vast wel een poosje uit en besluiten de nacht dan ook hier door te brengen. Na maanden zonder kampvuur vanwege de droogte in het noorden kunnen we eindelijk weer eens genieten van een wat warmere avond met een lekker houtvuurtje.

Zaterdag 9 september tot woensdag 20 september 2017

Colorado, Utah en Nevada

Runners on the road to Telluride

Zaterdagochtend zijn we vroeg op want we willen graag de lopers zien die vanuit Ouray over de bergpas naar Telluride, Colorado rennen. Het is apart om alle renners de bergen in te zien verdwijnen vanuit ons uitzichtpunt op de campground hoog boven het stadje. Het is opnieuw heerlijk weer en we blijven lang na kletsen met Amerikanen die ook kwamen kijken maar gelukkig staan we klaar als Mike ons komt ophalen. De benodigde onderdelen voor Mike’s Jeep zijn niet voorradig in Montrose dus rijden we naar de KOA camground toe waar later ook Jerry en Marianne, vrienden van Mike en Susan, naar toe komen en met elkaar hebben we een gezellige dag, kletsen veel en eten voortreffelijke van de Chili die Susan heeft gemaakt. Wat smaakt die heerlijk. Ik krijg het recept zodat ik dit ook een keer kan maken. Dick is er echter niet gerust op dat mij dit lukt want het is in een slow cooker bereid en die hebben we niet. Het spreekwoord gezelligheid kent geen tijd klopt echt want voor we er erg in hebben is het al weer donker en na met Susan nog even in enkele winkeltjes in Ouray te hebben rondgekeken (de mannen blijven in de jeep kletsen en passen op Penny) worden we rond 8 uur naar onze campground gebracht.

Amphitheater campground Ouray

Daar Genie, de zuster van Susan, zo vriendelijk is om morgen de benodigde ingrediënten mee te nemen voor de Potluck (een gezamenlijke maaltijd waarbij iedere gast een onderdeel van de maaltijd maakt) hoef ik zondagochtend niet naar het dorp te lopen. Enerzijds jammer, want dat had ik graag gedaan maar anderzijds geeft het me de gelegenheid weer eens een stukje te schrijven voor de website. En dat is hard nodig want ik loop heel erg achter. Dus snel na het ontbijt installeer ik me achter mijn laptop (natuurlijk in het zonnetje) en ga schrijven. Ondertussen laadt Dick foto’s uit, maakt ramen schoon en kletst met onze camphost. Natuurlijk werpen we ook een blik op het onder ons liggende Ouray en kletsen we wat met onze buren.

Om twee uur komen Susan en Genie ons halen. Het is leuk dat we nu ook Susans zus en echtgenoot David leren kennen. Wat later komen ook Marianne, Jerry, Lee en Susanne, allen met heerlijke gerechten voor de maaltijd die op tafel worden gezet. Hoewel het zwaar bewolkt is en niet echt heel warm, is het nog droog. Even moeten we nog wachten op de ribs en bricketts die David klaarmaakt maar dat is niet erg want het resultaat is voortreffelijk, wat smaakt dit vlees goed.

Heavy Ginger Ale

We genieten van alle onderdelen van deze heerlijke maaltijd en iedereen die wil kan ook de zeer sterke “echte” Ginger Ale proberen die we bij Bob hebben meegenomen. De eerste slok brandt in je slokdarm en het gezicht wat je dan trekt is vermakelijk, maar als je het lekker vindt is het heerlijk.

Helaas begint het tijdens onze maaltijd wat te regenen. Gelukkig heeft Mike het scherm uitstaan zodat we daar onder kunnen zitten en met een trui aan is het buiten goed uit te houden. We zijn bevoorrecht want we hebben een gezellige avond met elkaar, praten veel over alles en nog wat en genieten van heerlijk eten.

Angelcake and Home made Fudge

Na ook nog een voortreffelijk dessert van Susan, Angelfood (wat ik echt moet leren maken) nemen we uiteindelijk rond negen uur afscheid van elkaar. Maandag is de lucht weer mooi blauw, alle wolken zijn verdwenen en we mogen weer genieten van de zon. Om 9 uur rijden we weg van onze campground in de bergen en stoppen natuurlijk bij de KOA waar én Mike en Susan én Genie en David verblijven. Na nog even met elkaar gesproken te hebben nemen we afscheid met het vooruitzicht dat we elkaar weer gaan zien. In ieder geval weten we dat we nog twee maal deze reis bij Mike en Susan langs komen. Het lijkt er zelfs op dat we onze camper in december, wanneer we ook weer even naar huis reizen, bij hen voor de deur zullen gaan stallen. En dan rijden we de bergen in, niet via de Milion Dollar Highway die we al deels met Mike en Susan hebben gereden, maar via Telluride.

Great views, even in the rain

Zelfs in de regen is het een schitterende weg die ons dwars door de bergen naar Cortez, Colorado brengt. Daar komen we om 2 uur aan. Wel fijn zo vroeg want nu kunnen we even wassen en ook weer genieten van een, niet te versmaden Sonic milkshake, voor we bij Walmart de nacht doorbrengen. Het geeft ons gelijk de gelegenheid weer eens wat voorraden aan te vullen. Helaas komen er geen andere kleren bij. De wintermode is inmiddels gearriveerd en absoluut niet aantrekkelijk.

Dinsdag ochtend rijden we bijtijds weg van Walmart zodat we nog voor 10 uur Mesa Verde National Park inrijden en even later een prachtig plekje op de campground bezetten. Ons plaatje “Taken” zit op de paal dus even later kunnen we het park verder inrijden. Na enkele kleine wandelingen komen we bij het museum waar het mogelijk blijkt nog een plaatsje te reserveren op de wandeling van 3 uur naar het Balcony House.

Mesa Verde Cliff Palace dwelling

Naast het Cliff Palace (wat we 6 jaar gelden met Thomas en Thecla bekeken hebben ) is dit één van de plekken van de Pueblo Ancestors die de moeite waard zijn om te bekijken. Vooral het beklimmen van enkele ladders evenals het kruipen door een tunnel om bij deze, tegen de rotswanden gekleefde, ruïnes te kijken lijkt mij leuk. Omdat we nog enige tijd hebben voor het drie uur is kunnen we op ons gemakje verder door het park rijden en andere ruïnes bekijken. De tour met de Indiaanse ranger is erg leuk.

Mesa Verder – Balcony house

Met een ladder moeten we een steile rotswand opklimmen voor je bij het Balcony house bent. Hoewel deze ruïne kleiner is dan het Cliff Palace is het hier erg mooi en de fysieke uitdagingen van het opklimmen van verschillende ladders evenals het kruipen door een tunnel maken dat ik dit een schitterende plek vindt om te bezoeken. Pas eind van de middag zijn we terug op de campground waar we heerlijk nog even buiten kunnen zitten. Als om 7 uur de zon achter de bergen verdwijnt, is het echt te koud buiten.

Woensdag schijnt de zon weer volop en al snel wordt de camper erdoor opgewarmd, niet erg als je bedenkt dat we op 2408 meter hoogte staan. Daar deze campground beheerd wordt door een concessionaris (daarom iets duurder) hebben we wifi en redelijk sterk ook zodat Dick kan publiceren. Dat betekent wel dat hij eerst foto’s moet uitzoeken waar eigenlijk wel wat tijd in gaat zitten. Intussen ga ik ons stukje in het Engels vertalen. Uiteindelijk zijn we de hele dag bezig met onze website, maar dat is niet erg. De belangrijke bezienswaardigheden hebben we nu gezien in Mesa Verde en het zonnetje schijnt volop zodat buiten zitten geen straf is. Eind van de middag heeft Dick gepubliceerd en ook al de Engelse vertaling klaargezet om morgen te publiceren en voldaan genieten we in het avondlicht van de laatste zonnestralen.

Mule on the campground

Natuurlijk kijken we ook even naar de kudde van 9 Mule Deer die over de campground loopt en zich niets, maar dan ook niets, aantrekt van ons mensen. Donderdag 14 september zijn er wat meer wolken maar het is nog aangenaam warm buiten. Nadat we ons black- en grey water gedumpt hebben en natuurlijk, zoals altijd bij een dumpstation, met andere camperaars gekletst hebben en adressen hebben uitgewisseld (we moeten echt naar de kust van Oregon komen) rijden we naar Cortez terug waar we boodschappen doen, postzegels kopen en kaarten posten evenals een (verplichte) stop maken bij een “used bookshop”. Dit laatste niet voor niets want ik vind hier zelfs 4 delen van mijn geliefde serie “Wagons West”. Uiteindelijk rijden we verder naar het westen en iets ten zuiden van Monticello in Utah vinden we in het National Forest een heerlijke campground. Helaas is de lucht zwaar bewolkt en ook is het gaan waaien zodat we al snel binnen zitten.

Rainbow from the campground

Gelukkig maar want begin van de avond gaat het harder waaien zien we de ene na de andere bliksemschicht naar beneden komen, dondert het aan één stuk door en gaat het ook wat regenen. Niet heel erg maar voldoende om niet meer buiten rond te lopen. Vrijdag is het weer opgeklaard en over een “forest road” rijden we binnendoor naar het zuidelijk deel van Canyonlands National Parks, The Needles. Zien we eerst diep onder ons kale vlaktes doorsneden door canyons, al snel rijden we tussen hoog oprijzende kale rode wanden door. Heel imponerend.

Newspaper Rock

Na een stop bij Newspaper Rock (een rotswand waar de vroegere bewoners van deze streek hun boodschappen in kerfden) rijden we verder. Steeds meer zien we rotspunten oprijzen in het landschap. Om 10 uur arriveren we bij de campground maar we rijden de verkeerde loop op want overal om ons heen staan bordjes met reserved. Als we enige tijd later loop B inrijden is er ook niet echt veel hoop op een plekje. Gelukkig weet de host dat één plek nog vrij is waar wij zouden kunnen staan en we haasten ons ernaar toe. De gehuurde camper die er staat is nog niet weg maar dat duurt niet lang zodat we om half 11 op het allerlaatste plekje op de campground kunnen gaan staan, te midden van enorme rotsen.

Alle wegen zijn wel besmeurd met zand, steentjes en takken en naast de picknick tafel op ons plekje ligt een laag van tenminste 5 cm met hagelstenen. De regen en wind die wij gisteren meekregen was duidelijk niets vergeleken met het noodweer wat hier heerste. Terwijl een Ranger het zand weg schept wat in de ondergelopen toiletruimte drinken wij koffie, betalen ons plekje en pakken dan de fietsen om het park door te rijden. Het is mooi weer en de afstanden zijn niet zo groot dus fietsen is geen probleem. Het blijkt toch wat zwaarder te zijn als we denken wanneer we door het park fietsen want het is wel erg heuvelachtig en kunnen we op de heenweg nog wel eens afdalen, terugrijdend naar de campground moeten we alleen maar klimmen.

Canyonlands formations

Dat maakt dat we het tweede deel van het park toch maar met de camper doorrijden. Nu hebben we ook wat meer mogelijkheden om rond te wandelen tussen de woeste rotspunten en langs ijzingwekkende afgronden. Wat een schitterend deel van Canyonlands National Park is dit. Pas eind van de middag zijn we terug bij de campground. Net tijd om wat toastjes te eten en een biertje te drinken voor we de fietsen weer pakken om naar het ranger praatje op de andere campground loop te rijden.

Ditmaal gaat het over “Raven”, intelligente vogels die je regelmatig tegenkomt. 3 Pond zwaar kunnen ze best imponerend zijn als ze naast je gaan zitten bedelen om wat voedsel (wat je natuurlijk nooit mag geven).

Net voor donker zijn we terug op ons plekje. Ondanks het feit dat het weekend is (en dus moeilijker om een plekje te vinden) verlaten we zaterdag toch Canyonlands National Park. In Moab willen we kijken of we andere voorbanden kunnen krijgen want deze zijn nu toch wel erg afgesleten. Mogelijk kunnen we ook in Arches een slaapplekje vinden. Als we echter om half 11 bij Arches National Park arriveren, mogen we aansluiten in een dubbele rij van zeker 60 auto’s en na dit even aangekeken te hebben draaien we om en rijden het park uit. Dit heeft geen zin, nergens zal een plakje zijn om te parkeren en het is maar de vraag of we naar Delicate Arch kunnen lopen want gisteren was dat niet mogelijk gezien het noodweer en de overstromingen bij deze Arch. Alle campgrounds in Moab zijn vol, de bandenzaak blijkt geen passende banden te hebben (we moeten maar naar Las Vegas), de forest campgrounds in de buurt zijn tentplekjes en op BLM-land net buiten Arches willen we niet staan dus rijden we door over Interstate 15 naar het westen.

Arch, not only in Arches NP

Inmiddels hebben we besloten ons schema te laten voor het is en direct naar Las Vegas te rijden om eerst onze voorbanden te vernieuwen. Het is een schitterende weg, 160 km door woest berglandschap zonder enige bewoning, met schitterende rotspartijen en kale bergen. In Salina, Utah stoppen we. Vlakbij de rijksweg vinden we achter een tankstation een rustige campground met ernaast een Mexicaans restaurant. Dat is erg aanlokkelijk dus onze bratworst laten we in de koeling en ’s avonds genieten we van een goede Mexicaanse maaltijd. Het is veel teveel eten, gelukkig krijgen we een doggiebag mee zodat we morgen bij een biertje van een restje Mexicaans kunnen genieten.

Omdat onze vrienden Riley en Karen verteld hebben dat er een serie caches is waarbij in iedere staat een cache verstopt is (Caches Across America) en we vlakbij degene zijn die in de staat Utah ligt (volgens Dick slechts 50 mile omrijden) rijden we zondag over binnenwegen naar Interstate 15. Nadat we vlakbij Fillmore, Utah een stukje over een gravelweg gereden hebben komen we bij de betreffende geocache.

Cedar Breaks National Monument

Hij is makkelijk te vinden en nadat we gelogd hebben, rijden we verder tot onze Hakuna aangeeft dat we binnendoor moeten gaan rijden om in Ceder Breaks National Monument te komen. Het ligt niet ver uit de route naar Las Vegas dus gaan we hier even kijken. Wat niet op de kaart staat is dat we via smalle steile bergwegen met hellingen van 13 % omhoog rijden en omhoog en omhoog tot een hoogte van 3235 meter.

Ook deze weg is aangelegd door de werkloze jonge mannen tijdens de grote depressie van 1934 tot 1938. Om ons heen zijn overal skipistes en even later zijn we bij het monument.

Op een steile berghelling naar beneden (726 meter diep) bevinden zich verschillende rotsformaties in de kleuren rood, paars, oranje, geel, roze en wit. Schitterend om te zien. Na enkele foto’s kunnen we een andere weg afdalen (slechts 8%) zodat we onze remmen iets minder hoeven te belasten. De campground bij het Visitor Center is helaas gesloten maar op de berghelling iets lager vinden we een campground in Dixie National Forest.

Cedar canyon campground

Deze campground is sinds 11 september gesloten maar er is geen hek en we vinden een mooi plekje dus we zetten er onze camper neer en de rest van de middag genieten we van het zonnetje. Helaas is het niet echt warm op deze hoogte, 2600 meter, zodat we wel een hoodie en spijkerbroek aanhebben en als eind van de middag de bewolking toeneemt, zoeken we onze toevlucht naar binnen. Als Dick buiten onze bratworsten klaarmaakt op de grilplaat praten we nog wat met een jong Nederlands stel die alles willen weten van het overzetten van een camper. Dat is toch aanzienlijk aangenamer dan een huurcamper vol met reclame. Uiteindelijk wordt het te koud buiten en gaan we binnen zitten. ‘s nachts slaat voor het eerst in tijden de kachel aan, geen wonder nu de buiten thermometer 6 graden aangeeft. Hoewel de volgende ochtend de lucht staalblauw is en de zon volop schijnt staat de camper nog in de schaduw van een diep dal maar als we in het stadje Cedar City arriveren, komen we gelukkig in de zon en kunnen we wat opwarmen.

Passing rough landscapes

Door een woest berglandschap rijden we door een stukje Arizona via imponerende kloven en hoge rotswanden naar beneden. Zodra we in de staat Nevada arriveren worden de spijkerbroeken gewisseld voor korte broeken want het is inmiddels 28 graden en dat om 10 uur in de ochtend.

Het is niet ver meer naar Las Vegas waar aan de Boulder Highway zich onze favoriete camping bevindt: “Roadrunner RV Park”. Omdat het seizoen nog niet is begonnen hebben we keuze genoeg voor een plekje en nadat we betaald hebben voor drie dagen (goedkoper dan per dag) rijden we naar Boulder City, naar de Big O Tyres. Net als drie jaar geleden blijken ze de juiste banden te hebben, met voldoende draagkracht en ze kunnen ook nog direct omgezet worden.

Road Runner swimming pool

Voldaan zitten we rond twee uur met nieuwe voorbanden aan een heerlijke Sonic Milkshake en nadat we terug zijn op ons inmiddels snikhete plekje (het is 33 graden) knip ik Dicks haar, fiets even naar een kapper om mijn “lange” haar (nog steeds te kort volgens Dick) te laten knippen en daarna duiken we het verkoelende zwembad in.

Het is geen weer om verder iets te doen dus in de schaduw lezen we tot diep in de avond. Dinsdag 19 september worden we vroeg wakker. Gisteren zijn we weer een tijdszone gepasseerd, het is nu 9 uur vroeger dan in Nederland en we zijn nog niet gewend aan de Pacific Time. Maar vroeg opstaan geeft wel het voordeel dat het nog koel is.

RV-cleaning and repairing

Vandaag is het schoonmaakdag. Geen overbodige luxe als je al meer dan 4,5 maanden onderweg bent. Niet alleen ons tapijt wordt gepoetst ook de hele garage wordt leeggehaald en buren vragen of we gaan verhuizen. Natuurlijk worden er ook wassen gedraaid, geen straf als je bedenkt dat de machines slechts 1 dollar vragen. Tegen 4 uur is alles schoon, ons natte, gepoetste tapijt weer droog en alles ingeruimd en kunnen we heerlijk afkoelen in ons zwembad. Om 6 uur lopen we naar Sam’s Town, een hotel en casino waar een lekker buffet is. Mijn gok pasje wat ik drie jaar geleden heb gekregen is nog nooit gebruikt is om te gokken, geeft ook nu weer een fikse korting op het buffet waar we even later van genieten. Natuurlijk eten we veel te veel (er is ook zoveel keuze) zodat het goed is dat we na afloop nog een kwartier moeten lopen voor we weer bij de camper zijn. ’s avonds koelt het af naar 25 graden en buiten zitten is erg aangenaam. We zijn echt in een grote stad. Overal om ons heen horen we sirenes, CSI Las Vegas komt tot leven.