Nog even in Canada en dan terug in de USA

5 augustus tot 17 augustus 2017

View from overflow Jasper

Na een koele start van de dag, het is slechts 11 graden, warmt het gelukkig op. We zijn met de camper naar Jasper gereden omdat de weg vanaf de overflow campground heel druk is en er te hard gereden wordt om er prettig te kunnen fietsen. Langzaam lopen we wat rond in het stadje, drinken heerlijke koffie in de laundry (aanbevolen door Hannah) en kijken in de winkeltjes of er iets van onze gading is. Dick vindt dat wel onzin omdat we niets nodig hebben maar ik vind het heerlijk om rond te snuffelen en na te gaan of er leuke aanbiedingen zijn. Zonder aankopen rijden we in de loop van de middag terug naar de overflow campground waar ik uit een stilstaande waterpoel emmers water sjouw zodat Dick de camper kan wassen die stinkend smerig is. Zodoende doen we allebei wat en met het schitterende weer van vandaag is het ook heerlijk om buiten te vertoeven. Ons biertje om 5 uur is welverdiend want de camper ziet er weer schitterend schoon uit.

Glacier Icefield Parkway

Zondag 6 augustus is de lucht staalblauw, een mooiere dag om de Icefield Parkway te rijden is er niet. De bergwereld is majestueus en terwijl we ogen te kort komen rijden we naar het zuiden. We komen er al snel achter dat de omgekeerde rijrichting eigenlijk beter is omdat we nu voortdurend tegen de zon inkijken en de bergen wazig zijn. Regelmatig stoppen we om foto’s te maken van de ons omringende gletschers en meren. Helaas is het ongelooflijk druk, een eindeloze stroom auto’s komt ons tegemoet en de parkeerplaatsen waar bezienswaardigheden zijn, staan overvol. Regelmatig moeten we verder rijden omdat we echt niet meer kunnen parkeren. Natuurlijk is de campground in Lake Louise vol. In heel Lake louise Village is geen enkele parkeerplek te krijgen, dus rijden we ook hier door naar de overflow campground, zo’n 8 km verderop gelegen. Daar is voor campers wel voldoende plek om te staan. Helaas staan er lange rijen mensen te wachten voor de gratis shuttle om naar Lake Louise gebracht te worden, dus besluiten we niet naar het meer te gaan (je moet daar over de hoofden kunnen lopen) maar als rond drie uur de stroom mensen wat opdroogt pakken we toch nog de shuttle naar de Village, waar Dick kan publiceren en rond 5 uur rijden we terug naar de overflow parking voor de massa terugkeert van het meer. Het blijkt het drukste weekend van het hele jaar te zijn, vanmorgen om 8 uur was er al geen parkeerplek meer te krijgen bij Lake Louise.

Party time Lake Louise overflow

We staan goed op de overflow parking en kijken naar de weer terugkerende stroom mensen. Dan krijgen we bezoek van Mirjam en Wim uit Brabant die alles willen weten van het overzetten van een camper en even later komt Alexander uit Didam vragen of zijn vrouw Ilena zich even mag opfrissen, wat natuurlijk kan. Het loopt uit op een gezellige avond. Pas rond half 12 beseffen we hoe laat het is en nemen we afscheid van elkaar. Na maandagochtend 7 augustus ook afscheid genomen te hebben van onze buren John en La uit Oregon (we moeten echt langskomen als we in de buurt zijn) rijden we naar Banff. Helaas is er nog geen plek beschikbaar op Tunnel Mountain Village II campground, we zijn te vroeg, maar als we rond 11 uur terugkomen zal er wel wat beschikbaar zijn.

Streetview Banff

Dus rijden we de berg af en naar het centrum waar we gezellig rondlopen. Ik heb echter geen rust dus na een uurtje wandelen rijden we terug naar de campground. Er zijn inmiddels plekjes vrijgekomen en nadat de camper is neergezet pakken we de gratis shuttle en lopen rond het middaguur opnieuw door Banff, nu met de zekerheid dat we vannacht een slaapplekje hebben. Helaas verdwijnt eind van de middag de zon en gaat een kil windje waaien dus als we terugkeren bij de camper is buiten zitten niet echt aangenaam meer. Dinsdag is het ook bewolkt alleen is er geen wind zodat het warmer aanvoelt. Voor we uit Banff vertrekken leveren we ons laatste leeg fust in bij de Bottle depot in Banff en krijgen zelfs $3,70 terug van onze opgespaarde blikjes.

Smoke is in the air

Op de weg naar Radium Hot Springs worden we geconfronteerd met de bosbranden die dit deel van Canada al enige weken in hun greep houden. Om ons heen hangen dikke rookwolken en in de camper ruikt het alsof we een houtvuur stoken. Steeds minder zijn de bergen om ons heen zichtbaar en je beseft nu pas hoe erg de mensen te lijden hebben van de branden.

Nadat we in Radium horen dat de weg naar het zuiden open is rijden we die op en om drie uur stoppen we in Fort Steele, te laat om nog dit historische fort te bezoeken, maar we zetten de camper op de nabijgelegen campground, zoeken nog een paar caches in de omgeving en genieten van de door rook versluierde zon. Tot 8 uur blijft het warm (25 graden) daarna gaat het onweren en hard waaien, helaas geen regen wat met de vele branden hier wel welkom zou zijn.

Sunset with smoke

Ook woensdag 9 augustus heeft de zon nog steeds last van de rook want hij schijnt versluierd en ook blauwe lucht is niet te zien. Nog steeds ruiken we onderweg de branden.  Rond half 11 staan we bij de grensovergang van Roosville. Pas nadat we uitgebreid hebben verklaard waar en wanneer onze wagen is binnengekomen en wanneer hij weer uit de USA vertrekt, mogen we het land binnen. Het is warm en de bergen zijn in een waas gehuld, ook hier hangt rook. Geen wonder dat er branden zijn als de afgelopen 5 weken geen druppel regen gevallen is. Om ons heen zijn de velden geel, de natuur ziet er erg droog uit. Alleen waar veel gesproeid wordt is nog wat groen te zien. Als we Glacier National Park inrijden komen we in een stroom auto’s terecht. Het is heel druk en het verbaast ons niets dat alle campgrounds vol zijn. Toch rijden we er een paar af en als we bij de laatste campground arriveren, Fishcreek, is er tot onze verbazing toch nog een plekje voor één nacht beschikbaar en ook nog een fijn plekje waar we lekker buiten kunnen zitten, aangenaam met een temperatuur van 25 graden. Ook kan Dick hier eind van de middag buiten pannenkoeken bakken met bacon, iets wat niet echt aangenaam is om in de camper klaar te maken. Rond half negen lopen we naar het Amfitheater.

Mountains in Glacier National Park

Het onderwerp “Mountains” is echt iets voor mij want ik ben al van jongs af aan gek op de bergen en als dan ook de tekst van John Muir in beeld komt: The mountains are calling so I have to go” (net een T shirt gekocht in Seward, AK met deze tekst) ben ik al helemaal tevreden met de lezing, die trouwens ook boeiend is. In het donker klimmen we de berg weer op naar de campground en na nog even napraten met onze buren duiken we ons bed in. Donderdag 10 augustus gaat de wekker al voor zessen af en nadat we ons gedoucht hebben rijden we direct weg. Gisteren heb ik gehoord dat de campgrounds om 8 uur vol lopen dus vóór die tijd moeten we een ander plekje gevonden hebben en ja hoor nog voor zevenen vinden we op Apgar campground een prachtige plek. Zodra de camper staat en ik het “self registration” formulier heb gevuld met geld, lopen we naar het Visitor Center vanwaar de shuttlebus, die je door het park voert, vertrekt. Door de enorme drukte dit jaar in Glacier (er zijn al meer dan een miljoen bezoekers geweest) is er bij Logan Pass nauwelijks parkeerruimte zodat veel mensen deze shuttle nemen met gevolg dat er om half acht al een enorme rij wachtenden staat. Gelukkig na iets meer dan een uur wachten kunnen we de bus in en even later rijden we dan toch de “Going to the Sun Road”. Eindelijk, na al driemaal eerder in dit park geweest te zijn, kunnen we naar de top.

Mountain Goat Glacier Nat. Park

Op Logan Pass kijken we even rond in de souvenir winkel, kopen mooie T-shirts en gaan dan de wandeltocht maken naar Hidden Lake. Het is op deze hoogte best koud door een ijzig windje en ik ben blij dat we ook ons tweede windjack aan kunnen trekken. Ondanks het feit dat heel veel mensen dezelfde wandeling maken, je loopt gewoon in file, is de natuur erg mooi en naast een kudde Bighorn Sheep zien we ook heel veel Mountain Goat rondlopen. Zowel oudere exemplaren als jonkies. Dit zijn wel mijn favoriete beesten, ze zien er schitterend uit met hun spierwitte vacht. Ik ben blij dat ik een mini exemplaar voor in de camper heb gekocht.

Mountain Sheep at Hidden Lake

Helaas trekt de lucht dicht en wordt het zicht wat minder als we bij Hidden Lake aankomen maar op de terugweg komt gelukkig de zon weer tevoorschijn. De terugweg met de shuttle is rustiger dan de heenweg omdat nog veel mensen boven zijn en terug op de campground kunnen we nog heerlijk buiten zitten en lezen. Tegen de avond gaat het stormen en de onweersflitsen kleuren de lucht, er is ook even een harde regen. Helaas duurt de regen slechts kort en is niet voldoende om de afgelopen 5 weken zonder neerslag te compenseren. Door de harde rukwinden en donderslagen valt er met veel lawaai een grote tak op ons dak die, na enige dagen later blijkt, de rand van ons dakluik vernield. In oktober zullen we vanuit Nederland een nieuw dakluik mee moeten nemen. Vrijdag zijn alle wolken verdwenen en schijnt de zon, al snel wordt het warm en als we in Polson arriveren is het 28 graden.

Windshield repair in Polson

Nadat we de laundry een bezoek hebben gebracht, geen overbodige luxe als je 9 dagen niet gewassen hebt, en de camper hebben uitgezogen, rijden we naar Odyssey Autoglass. Net voor Polson heeft een inhalende auto een venijnige steen opgewipt waardoor, precies in het blikveld van de bestuurder, een enorme ster is ontstaan in de voorruit. Gelet op de plek en grootte van de ster vindt Dick het verstandiger deze door een gespecialiseerd bedrijf te laten maken. Greg doet een uitstekende job, de ster is praktisch niet meer te zien en even later staan we bij Tree Dogs Down, de winkel van Bob en worden allerhartelijkst begroet door Bob en Brenda, zijn manager. Daar Bob klanten heeft voor een rit met de “Happy Hippo” een amfibi voertuig uit Vietnam, moeten we mee. Ik geef daar graag gehoor aan, Dick blijft op de grond assisteren. Het is een gezellige rit, zelfs als je crew bent. Met rond schallende muziek rijden we door Polson, horen welke bijzonderheden er zijn in dit stadje, worden door iedereen nagezwaaid en uiteindelijk rijden we met enorme snelheid het meer in. Met waterguns voeren we watergevechten met elkaar en de kinderen op de steigers die nat gespoten worden met onze brandslang vinden dat fantastisch. Het is dan ook 29 graden. Drijfnat komen we na een gezellige rit terug bij de winkel. Na mijn natte kleding gewisseld te hebben voor droge en ook nog even rondgekeken heb in deze fantastische winkel waar van alles en nog wat te koop is, rijden we achter Bob aan naar zijn ranch, zo’n 25 min verderop.

VIP Place and VIP Car on Ricketts Ranch

Bob heeft een speciale VIP plek op zijn landgoed ver weg van zijn eigen huis en het is inderdaad een paradijselijk plekje met schitterend zicht op het meer en de omringende bergen. Helaas is ook hier nog veel rook door branden zodat de bergen wazig zijn. Dan pakken we de “New Used Mercedes 450” van Bob, een fantastische sportwagen met allerlei heerlijke snufjes. Zittend in de voorstoel kun je zelfs gemasseerd worden. Bob en Dick hebben de grootste pret met alle gadgets van deze fantastische wagen, dit is echt een “Boys toy”. Nadat we heerlijk samen gegeten hebben in een fantastisch restaurant, heerlijk gekletst hebben en genoten van elkaars gezelschap, rijden we terug naar Bob’s ranch. Bij Bob’s huis pakken we de White Convertible Mercedes 350, opnieuw een Boys toy en rijden via een landweggetje naar onze VIP plek. Onder protest van mij want ik vind dat we die afstand makkelijk kunnen lopen, maar de mannen hebben besloten dat nu even alles per auto gaat gebeuren. Bob zegt dat hij niet voor niets een paar weken geleden Dick les heeft gegeven in het gebruik van een Automaat. Zodoende staan we even later midden tussen de weilanden met zowel onze eigen camper als de fantastische Mercedes convertible van Bob. Dick glimt als hij achter het stuur vandaan komt. Zaterdag ochtend is het al vroeg warm en heiig door de rook van bosbranden. Nadat we op ons gemakje ontbeten hebben en genoten van dit schitterende plekje rijden we met Bob’s Mercedes naar de winkel waar Bob zegt dat we vandaag een tochtje moeten maken met deze open auto naar de National Buffaloo Range. Protesteren helpt niet. Nadat Bob de weg voor ons heeft uitgetekend rijden we in de opgegeven richting.

Bison National Range

Al snel doet Dick het dak omlaag en ik moet zeggen dat deze Boys Toy auto wel wat heeft, zeker als het tegen de 30 graden loopt. Het is heerlijk om de zon en de wind om je heen te voelen. Ik snap nu dat de rijken der aarde zich in dergelijke sportwagens voortbewegen, wat een luxe, we genieten. Ik sta versteld dat vrienden je zo’n wagen uitlenen, maar volgens Bob wil niemand hier zo’n Mercedes hebben dus waarom zou je die dan niet laten gebruiken. Ondanks de warmte waar we in “onze” open wagen geen last van hebben zien we verschillende kuddes Buffaloo’s rondlopen in het reservaat. Wij zouden hier met onze camper nooit hebben kunnen rondrijden gelet op de toch wel erg steile afdalingen op de gravelwegen hier. Als we aan het einde van onze rit ook nog een kudde Pronghorns zien hebben we het echt naar onze zin.

St. Ignatius Church

Op de terugweg bekijken we in St. Ignatius nog de missie kerk met schitterende fresco’s voor we weer terug rijden naar Polson waar we na een rit van zo’n 200 km rond half 5 arriveren. Natuurlijk helpen we even om alle mensen van de net terug gekomen Hippo te halen, brengen het voertuig weer in orde voor een volgende rit en kletsen nog gezellig met elkaar voor we om 7 uur terug rijden naar Bob’s ranch. Het was een fantastische dag en na het schoonpoetsen van Bob’s Mercedes (die toch wel erg stoffig geworden was van alle gravelwegen)  genieten we buiten van de fantastische omgeving en paradijselijke rust op Bob’s landgoed. Zondag 13 augustus is het helaas al weer tijd om Polson te verlaten.

Good Bye Bob, see you in Holland

Maar doordat we lang blijven kletsen en eigenlijk geen afscheid willen nemen rijden we niet eerder weg dan rond het middaguur. De lucht is veel bewolkter en zodra we Polson hebben verlaten begint het te regenen. Gelukkig niet erg lang maar de donkere wolken blijven wel hangen. Pas als we in de staat Washington arriveren klaart de lucht wat op en als we om 6 uur in Spokane aankomen schijnt de zon zelfs weer. We zijn weer eens een tijdszone gepasseerd en hebben een uur gewonnen waardoor het tijdsverschil met Nederland weer 9 uur is. Bij de eerste Walmart in Spokane mogen we niet slapen maar de Walmart ten westen van de stad laat het wel toe dus daar blijven we. Omdat het best al laat is als we gegeten hebben en al donker, de duisternis treedt al in rond half negen, doen we verder weinig. Maandag 14 augustus valt de temperatuur wat tegen, door een kil windje wordt het niet warmer dan 12 graden. Omdat ik nog een waardebon heb van REI wil ik daarnaar toe dus na ons ontbijt rijden we naar REI in Spokane en even later wandelen we door deze fantastische sportzaak. We komen niet met lege handen naar buiten want Dick vindt een mooie afritsbroek en ik een afgeprijsde rugzak. Nu kan ik mijn oude versleten rugzak waarvan de ritsen kapot zijn, tenminste weggooien.

Church in Waterville

Rond 10 uur rijden we verder door een prachtig golvend landschap bedekt met geel gras en koren. De hele omgeving ziet er droog uit. Steile afdalingen wisselen af met lange beklimmingen en dan komen we eindelijk in een vruchtbaar gebied want om ons heen zijn alleen nog fruitbomen te zien. In Wenatchee, WA, stoppen we en vinden een prachtig plekje in het Statepark. Het is pas drie uur dus we kunnen nog lekker genieten van de zon die inmiddels volop is gaan schijnen en de temperatuur heeft opgejaagd naar 30 graden. Ook de volgende dag is het prachtig weer en door een schitterende bergwereld rijden we richting Seattle. In Seattle zelf is geen campground dus heb ik bedacht om bij Cabela’s, noordelijk van Seattle, te gaan staan. Als we daar echter aankomen blijkt het verboden te overnachten en ook de nabije Walmarts staan overnachtingen niet toe zodat we verder rijden en enkele campings proberen. Deze zijn echter allemaal volgeboekt en natuurlijk hebben we geen reservering. Langzaam rijden we alle plaatsjes rondom Seattle af maar alles is vol en de parkeerstrook langs een drukke weg bij de KOA campground in Kent, waar we ook nog $ 35,- voor moeten betalen, is echt geen optie. Inmiddels is het half 5 en is er een enorme file. Laten wij nu net op de allerdrukste weg (US 167) van de USA rijden. Het schitterende zicht op Mount Rainier vergoed gelukkig veel.

Washington State Fair RV-park

Uiteindelijk arriveren we om 6 uur in Puyallup, een stadje met een treinverbinding naar Seattle. Op het terrein van de Washington State Fair is voldoende plek en er is stroom, water, afvoer en veel ruimte dus lang aarzelen we niet en zetten onze camper neer. We hebben slechts 5 uur gezocht naar een plekje voor de nacht in deze drukke stedelijke omgeving. Woensdag 16 augustus ga ik om 8 uur eerst betalen bij de State Fairgrounds. Dat gaat niet echt makkelijk omdat alle loketten gesloten zijn maar als ik brutaal een deur open, kom ik in een kantoor waar ik kan betalen. Men kijkt wel verbaasd dat we zomaar zijn gaan staan terwijl er toch een telefoonnummer stond dat gebeld moest worden als je er wilde overnachten. Maar de State Fair begint pas 1 september zodat er nu nog plek is zonder reservering. Nadat ik weer terug ben bij de camper lopen we op ons gemakje naar het station toe, slechts 1,7 km lopen en na een half uur wachten pakken we de trein naar Seattle. In 45 minuten staan we in het centrum, dat hadden we niet met de eigen wagen kunnen doen gezien de vele verkeersopstoppingen. Het is inmiddels schitterend weer en we wandelen gezellig door de straten van Seattle. Een cache met moeilijkheidsgraad 5 op een pleintje kunnen we niet weerstaan en dankzij het technisch inzicht van Dick lukt het om deze snel te pakken. Iets verderop ligt de “Gumwall” een steegje helemaal bedekt met kauwgum. Het ziet er schoner uit dan drie jaar geleden toen je lange slierten bubblegum naar beneden zag druipen. Dat is nu niet het geval maar nog steeds blijft het een smerige plek om te vertoeven en ook de lucht van al die uitgekauwde bubblegum is niet echt aangenaam.

Pikes Public Market-Seattle

Terwijl ik toch nog een foto maak is Dick al doorgelopen en op Pikes Market kom ik hem weer tegen. Mijn doel hier is: Lavendel! Maar ook al lopen we driemaal over de markt, het stalletje met Lavendel en zachte Lavendel kussentjes is er niet meer. Helaas want na drie jaar is mijn vorige kussentje zijn geur kwijtgeraakt en aan vervanging toe. Nu zal ik een andere oplossing moeten zoeken want hier vind ik ze niet. Pikes market is ook bij uitstek de plaats om wat te drinken en te eten dus zoeken we een heerlijk eettentje en genieten van onze sandwiches kijkend naar de enorme rijen mensen die voor speciale tentjes wachten zoals een Clamhouse of de eerste Starbucks. Nadat we heerlijk gegeten hebben wandelen we langs het water om naar de vertrekkende en aankomende schepen te kijken alvorens terug te lopen naar ons station. Het is bepaald geen prettige buurt, overal hangen verslaafden rond. We worden zelfs gewaarschuwd door de mensen uit Seattle een bepaalde wandelroute niet te nemen vanwege deze verslaafden.

Sunset in Puyallup

Eind van de middag pakken we de trein terug naar Puyallup en thuis aangekomen gaan we lekker nog even buiten genieten van het laatste zonlicht. Het is nog steeds warm maar als de zon om half negen achter de bosrand verdwijnt zakt de temperatuur met tenminste 10 graden en blijkt binnen zitten toch aangenamer. Als we donderdag wakker worden is het zwaar bewolkt en helemaal niet warm dus we trekken onze lange broeken aan en een trui en wandelen om half acht naar het station. We hoeven niet echt lang te wachten op de trein en nadat we in Seattle gearriveerd zijn lopen we naar de bushalte waar we direct bus 5 zien aankomen, we kopen een kaartje voor een dollar (senioren prijs) en gaan op weg naar Fremont, wat zoals de mensen hier zeggen het Centrum van de Universe is.

Fremont – Center of the Universe

In deze wijk van Seattle, aan de andere zijde van de Aurora brug, hebben zich halverwege de vorige eeuw voornamelijk kunstenaars gevestigd. Dat is dan ook merkbaar aan de vele kunstwerken in de straten. Nu zitten er ook bedrijven en Headquarters van Geocaching. Natuurlijk willen we de gelegenheid niet voorbij laten gaan hier een kijkje te nemen. Daar we kaartjes voor 12 uur hebben besteld en ons openbaar vervoer eigenlijk sneller ging dan we verwachtten, hebben we alle tijd om wat caches te zoeken, koffie te drinken, de Troll onder de brug te bezoeken en het monument van Stalin te bekijken, alvorens naar Headquarters te lopen.

Special Travel Bug

Alhoewel we hier drie jaar geleden ook geweest zijn is het toch weer leuk om rond te kijken en natuurlijk een foto van ons in het Geocaching fotoboek te plakken. We staan nu in boek 2 en boek 7. Na een uurtje verlaten we Headquarters weer en lopen terug naar de bushalte.

In het centrum van Seattle stappen we uit en lopen naar de “Bubbles van Amazon” volgens de buschauffeur moet je hier geweest zijn. Ze zijn nog niet klaar maar desondanks al erg imponerend. We kunnen ons voorstellen dat als deze Bubbles (de Spheres) klaar zijn en als alternatieve werkruimte gaan dienen dat de medewerkers van Amazon tot inspirerende gedachten zullen komen.

Amazon Bubbles in Seattle

Vlakbij de Bubbles is Macy gevestigd zodat Dick er niet aan kan ontkomen om daar met mij naar binnen te gaan. Lang winkelen is er (helaas) niet bij met Dick aan mijn zijde maar ik ben wel blij als ik de laatste grijswitte sporttop vind van Calvin Klein en tevreden wandel ik na een half uur terug naar de bushalte die ons naar het station brengt. Om 6 uur zijn we terug bij de campground naast de State Fair en na even wat gedronken te hebben pak ik ons afwasteiltje om bramen te plukken.

Tita and her Blackberries

In enorme hoeveelheden hangen ze hier aan de struiken en binnen een half uur heb ik ons teiltje vol heerlijke smaakvolle bramen waarvan ik een aantal verwerk tot compote maar ook eten we ’s avonds een flink aantal van deze voortreffelijke vruchten voor we naar bed gaan.

Weer terug in Canada, Yukon en British Columbia

26 juli tot 4 augustus 2017

Gravelroad to Lake Creek

Daar het woensdag 26 juni regent besluiten we niet in Tok te blijven maar onze reis voort te zetten maar niet nadat we volgetankt hebben en wat foldertjes van Valdez hebben gehaald en naar Anne en Werner hebben gebracht. Dan kunnen zij kijken of ze daar nog naar toe kunnen gaan. Nadat we ook de paspoorten uit de kluis hebben gehaald, vandaag verlaten we immers Alaska en na onze Duitse vrienden uitgebreid gedag hebben gezegd, verlaten we het regenachtige Tok. Regelmatig zijn er wegwerkzaamheden, geen wonder want de weg zit vol met gaten, sleuven en rillen en we rijden over eindeloze stukken gravelweg. Een test voor onze torsiestaven. Als onze camper hier heelhuids doorheen komt zullen ze wel niet gebroken zijn. Bij de grens moeten we een uur wachten. Niet omdat er zoveel moeilijke vragen gesteld worden of wagens doorzocht worden maar gewoon vanwege het hoge aanbod aan voertuigen wat langzaam over de grens kruipt. Wel wordt er gekeken of we wel aan zowel de voorzijde als achterzijde kentekenplaten hebben. Klaarblijkelijk weten ze dat dat in Nederland verplicht is.

Knobbelboom in Lake Creek

Uiteindelijk zijn we in Canada en omdat het inmiddels half 5 is slaan we af bij Lake Creek Campground, met veel “Knobbelbomen” waar we een schitterend plaatsje naast de rivier vinden. 3 Jaar geleden hebben we hier ook gestaan maar dat merk ik pas als we er arriveren. Toen stonden we er met Judy Nadon van de “Milepost”. Deze gids moet je hebben als je in deze regionen rondrijdt. Alle wetenswaardigheden van de omgeving kun je erin terugvinden. We boffen want nadat het bijna de gehele dag druilerig was klaart het nu op en dus zitten we even later aan ons kampvuurtje en genieten van de natuur om ons heen. Om 10 uur gaat het regenen maar dan is het toch bedtijd dus niet erg om naar binnen te gaan. De gehele nacht blijft het regenen zodat we ’s ochtends door de plassen moeten waden maar als we even later wegrijden klaart het gelukkig op en gaat de zon wat schijnen.

Creek River Bridge

We rijden over een vlakte omzoomd door hoge bergketens vaak bedekt met ijs en sneeuw en de dunne dennenboompjes hebben duidelijk last van de permafrost want vaak hangen ze helemaal scheef. Het is een prachtige weg. Natuurlijk stoppen we bij een oude brug over een kolkende rivier en maken foto’s voor we het laatste stukje doorrijden en in Whitehorse arriveren waar we volop keuze hebben om een plekje te vinden op het parkeerterrein van Walmart. Vrijdagochtend staan we pas om half negen op, onvoorstelbaar dat we gewoon doorslapen terwijl het toch echt niet rustig is op een parkeerterrein met allemaal ronkende generatoren. Na ons ontbijt rijden we naar het Visitor Center. Daar is wifi dus Dick kan de Nederlandse tekst van een nieuw verhaal publiceren terwijl ik de route uitzoek voor de komende weken.

Whitehorse Visitor Center

We gaan namelijk terug naar Polson, in Montana om Bob van Three Dog Down weer te bezoeken en we willen de Eclips in Idaho bekijken en ook nog in september Mike en Susan bezoeken die dan in Ouray in Colorado zijn. Dus de bestaande route moet echt aangepast worden. Zowel het uitzoeken van foto’s voor de website, het publiceren alsmede skypen met tante Ank en een nieuwe route maken kost erg veel tijd zodat we uiteindelijk pas om 4 uur in de middag het Visitor Center verlaten. We leveren natuurlijk onze opgespaarde lege flessen in. Ik snap niet dat we die telkens maar bewaren, het levert praktisch niets op en geeft veel rompslomp. Maar we zijn Nederlanders, hebben voor die flesjes betaald en willen natuurlijk ook een deel van dat geld terugzien. Natuurlijk draaien we ook nog een paar wassen en doen wat boodschappen voor we terugrijden naar Walmart waar we weer een plekje voor de nacht zoeken. In deze stad op een kruispunt van wegen sta je ’s avonds altijd tenminste met 35 andere campers.

View on Emerald Lake

Zaterdag ochtend 29 juli rijden we bijtijds weg uit Whitehorse. Na wat foto’s bij Emerald Lake stoppen we natuurlijk bij Carcross Desert. Het is altijd leuk om hier even rond te lopen en je te verbazen dat zich midden in een woest berglandschap flinke zandduinen zijn. Op weg ernaartoe heeft een voorbijgaande auto een steen opgewipt die met enorme kracht tegen onze voorruit vloog en een gat heeft achtergelaten. Om te voorkomen dat dit gat verder gaat scheuren gaat Dick met zijn wonderkit in Carcross zelf aan het werk terwijl ik even door dit kleine stadje loop.

Fixing the front window

Nadat het gat in de ruit is opgevuld en de camper gekeerd is zodat de zon de ingespoten substantie kan drogen, lopen we samen naar een aantal gebouwen van de “First Nations” kenbaar door de schilderingen van raven en andere mytische vogels en drinken heerlijk koffie. Het is buiten goed toeven alhoewel de temperatuur niet hoger komt dan 15 graden. Om 11 uur rijden we verder, komen even later weer op de Alaska Highway en na nog enkele uren rijden arriveren we om 5 uur in Watson Lake. We zetten de camper op de camping naast het Sign Post Forest, lopen door dit Sign Post Forest om ons bord  “De Reiskranen” te inspecteren (ja, het hangt er nog steeds en is een van de 78.000 borden die hier geplaatst zijn) en gaan dan naar het “Northern Light Center” om de films te bekijken. Eén gaat over de Aurora Borealis oftewel het Noorderlicht. Ik kan er geen genoeg van krijgen om films te zien die over dit onderwerp gaan want nog steeds staat op mijn Bucketlist een reis naar Fairbanks, Alaska in de winter om dit natuurfenomeen met eigen ogen te aanschouwen. De tweede film gaat over de CO2 uitstoot en de gevolgen die dat heeft op het klimaat en de dampkring en centraal staat de vraag: “Is our goal to sell the earth or to preserve it”. Helaas is dit boeiende onderwerp na een uur afgelopen. Inmiddels is het bijna 8 uur en we hebben best trek. Het chinese restaurant vlakbij ziet er aanlokkelijk uit en blijkt geen slechte keus want het eten smaakt voortreffelijk en is vers klaargemaakt. Ook de wens cookies die we erbij krijgen komen goed van pas als de volgende teksten tevoorschijn komen: “You will travel far and wide” en  “Enjoy your good health everyday”. Nog nooit hebben we zulke toepasselijke teksten toegewenst gekregen.

Cassiar Highway, lots of trees

Na zondagochtend onze mail gecheckt te hebben bij het Visitor Center tegenover de campground rijden we de Cassiar highway op, een smalle weg maar goed berijdbaar en op sommige stukken duidelijk bekleed met nieuw asfalt. We stoppen even in Jade City maar de stenen zijn te duur geprijsd en eigenlijk vind ik de kleur niet mooi. De weg kronkelt omhoog en omlaag en heeft een hoog boomgehalte. Daar het soms wat miezerig is stoppen we weinig en na wat overleg besluiten we door te rijden naar Stewart/Hyder. Om 6.15 uur rijden we de enige grens met de USA over waar geen douane is, we zijn in Hyder, Alaska gearriveerd en gaan op camping “Run a Muck” staan.

Hyder border Canada-USA

Alhoewel Alaska tijd één uur vroeger is wordt in dit kleine dorpje met 100 inwoners, dat alleen via Stewart, British Columbia, of een vissersboot bereikbaar is, toch gewoon de Canadese tijd aangehouden. Na deze lange reisdag hebben we geen zin meer om nog naar het “bearview” platform te fietsen dus blijven we de rest van de avond lekker in de camper. Maandag 31 juli is het stralend weer. Wel staat er een kil windje dus nog zonder trui aan fietsen is er niet bij. Als ik de camping betaal zie ik tot mijn grote vreugde dat er boeken geruild kunnen worden en al snel ben ik terug met een stapeltje gelezen exemplaren. Ik bof want ik vind weer een boek uit de serie “Wagons West”. Natuurlijk kletsen we ook nog wat met mede camperaars voordat we onze fietsen pakken en het dorpje inrijden. Er moet een foto gemaakt worden bij de toegang naar het stadje en dan stoppen we bij het winkeltje van Caroline waar zich een geocache bevindt. Dit winkeltje blijkt een schot in de roos want er zijn veel hebbedingetjes en Caroline laat ons een “Dulcimer” zien, een snaarinstrument wat door de emigranten in de USA werd geïntroduceerd.

Caroline and the Dulcimer

Daar Caroline ook muzieklerares is krijg ik mijn eerste les op dit instrument: “pick um and flick um” is het motto en het is raak, ik kan er zowaar een melodie op laten horen. Wat is dit fantastisch, ik ben er verliefd op. We gaan zeker gedurende onze reis kijken of we ergens een tweedehands Dulcimer kunnen kopen. Na lange tijd in het winkeltje van Caroline te hebben doorgebracht en ook nog even bij de haven te hebben gekeken, fietsen we naar het bearview platform, gelegen aan de Fishcreek. De eerste zalmen zijn inmiddels op hun spawn-gronden gearriveerd en nu is het wachten op de beren die deze zalmen willen opeten. Het is wel even wachten maar dan verschijnt toch de eerste blackbear, een jonkie die langs de oever loopt en meer interesse toont voor de wortels dan de zalmen.

Black Bear try to catch salmon

Even later komt een grote blackbear en lopend langs de oever probeert hij enige malen op de zichtbare zalmen te springen, telkens zonder resultaat. Er spat veel water op maar een zalm vangen? Nee hoor, die schieten alle kanten op om maar weg te raken van de berenklauwen. Dus zonder resultaat vertrekt deze blackbear ook. Na nog even wachten zien we in de verte een grizzly in het water lopen. Wat een imposant beest is dat. Daar wil je niet dichtbij in de buurt komen. Helaas weet deze grizzly buiten ons gezicht een zalm te vangen en verdwijnt hij even later in de struiken om niet meer tevoorschijn te komen.

Salmon spawning in Fish Creek

We wachten nog zeker een half uur, kijken naar het spawnen van de zalmen in deze ondiepe creek en onder een afkeurend oog van de rangers, we zijn immers “meals on wheels” pakken we onze fietsen en rijden weer terug naar de campground. Rond half zes fietsen we naar een bus in een van de zijstraatjes van Hyder waar volgens onze Duitse vrienden, Anne, Renate, Werner en Dietrich heerlijke halibut te verkrijgen is. Het is er druk en als we bestellen horen we dat het wel even duurt voor we aan de beurt zijn maar we zitten heerlijk en hebben een goed zicht op alle andere klanten die na ons komen.

Eat in the bus – Hyder

We moeten inderdaad geduld hebben want pas na bijna twee uur krijgen we onze kraakverse halibut met fritekes geserveerd. Ons wachten wordt beloond met een werkelijk voortreffelijk maal. Daar het al 8 uur is als we gegeten hebben fietsen we niet meer naar het bearview platform. Ach we hebben vanmiddag drie beren gezien en drie jaar geleden ook een aantal dus dat is niet erg. Het mooie weer houdt aan want ook donderdag schijnt de zon aan een staalblauwe hemel. Als je uit Hyder vertrekt moet je wel een grens over, Canada in maar dat geeft geen probleem en we kunnen direct doorrijden. Natuurlijk stoppen we even bij Bear Glacier die halverwege de weg naar Meziadin Junction in een meer uitkomt.

View on Bear Glacier

We hebben hem 7, 6 en 3 jaar geleden ook gezien en hij is weer veel meer gesmolten. Opnieuw zien we enkele malen een black bear de weg oversteken of langs de weg lopen voordat we in Terrace arriveren. In deze plaats stonden we 6 jaar geleden gedurende 6 weken vast vanwege een kapotte distributieriem die ook ons motorblok beschadigde. In die tijd hebben we hier enkele mensen ontmoet met wie we heel goed contacten hadden en die we natuurlijk even willen begroeten. Eerst rijden we naar Emil en Marianne. Het is warm buiten en ze zijn beiden in de tuin bezig. Verbaasd kijken ze op als wij hun erf oprijden, natuurlijk moeten we blijven.

Diner with Marian and Emil

We raken niet uitgepraat, eten heerlijke “salmon patties” en zitten buiten want het is warm, rond de 28 graden en het koelt maar langzaam af want om 10 uur ’s avonds is het nog rond de 20 graden. De volgende morgen zitten we lang samen te kletsen bij het ontbijt maar rond 11 uur gaan we weg om een aantal vrienden gedag te zeggen. Emil kan dan verder met hooien, per slot van rekening hebben zijn koeien van de winter ook voer nodig. Het is schitterend weer en al in de ochtend loopt de temperatuur op naar 27 graden. Nadat we bij het Visitor Center geweest zijn om onze mail te controleren (we worden zowaar herkend) rijden we naar de garage van Freightliner, die uiteindelijk onze camper wist te repareren.  Ed, een van de monteurs is er nog en ziet direct dat we een andere camper hebben, de andere monteur, Ron, is helaas overleden.

Bob and Tita

Dan rijden we naar Bob en Gerry. Het is heerlijk ze weer te spreken. De tijd vliegt en voor we er erg in hebben is het al weer tijd om op te stappen en terug te rijden naar Emil en Marianne waar Emil al vlees van eigen koeien op de BBQ heeft liggen. Omdat we nog nooit alle land van Emil en Marianne gezien hebben rijden we na de voortreffelijke maaltijd nog even naar de Skeena River waarnaast hun 80 acres stuk grond zich bevindt. Niet alleen een fantastische plek voor de koeien maar ook de oude cederbomen hebben het hier goed naar hun zin. Om te voorkomen dat vreemden het grondstuk betreden woont dochter Jane met haar gezin hier. Op hun veranda praten we gezellig met elkaar en het is jammer dat de schemer invalt (het is bijna half 11) zodat we naar huis terugkeren. Donderdagmorgen 3 augustus staan we bijtijds op en na nog gezellig samen ontbeten te hebben (we raken niet uitgepraat) rijden we weg uit Terrace. Alhoewel we twee dagen hebben staan voor de rit naar Prince George blijken we er makkelijk een dag over te kunnen doen. Niet erg want dat geeft ons iets meer speelruimte in ons verdere reisschema.

Native salmon fishing Moricetown

We stoppen even in Moricetown om naar de Natives te kijken die hier met hun netten zalm mogen vagen. Helaas staat het water zo hoog dat we de zalm niet zien springen en al snel zetten we onze reis voort. Na een redelijk saaie rit over een op en neergaande weg met een hoog boomgehalte zetten we eind van de middag de camper op het terrein van Walmart in Prince George. Ondanks het feit dat er langs de zijkant van het parkeerterrein overal borden staan met verboden te overnachten trekt niemand zich daar iets van aan en als wij arriveren zien we al 20 campers staan die niet van plan zijn om nog te vertrekken. Dus zetten we onze camper ook neer, een voorbeeld wat nog door anderen wordt gevolgd zodat we uiteindelijk met zo’n 30 campers de nacht doorbrengen. Het is er rustig en goed toeven dus verkwikt worden we vrijdagochtend wakker. Na het ontbijt en voltanken rijden we verder over tamelijk saaie met bomen omzoomde wegen die alleen opgefleurd worden door velden met felroze fireweed. Helaas is Mount Robson deels in de wolken dus ook niet echt mooi en te stoppen zodat we uiteindelijk ook vanwege opnieuw een uur tijdsverschil om half drie in Jasper arriveren. In dit deel van Canada zijn gelukkig geen bosbranden maar iets zuidelijker zijn nog steeds wegen afgesloten vanwege het vuur. Komende maandag is een feestdag, we weten wel niet welke maar het gevolg is wel dat alle campgrounds in Jasper vol zitten.

Overflow campground Jasper

Gelukkig is er een overflow campground, een enorm veld, 19 km buiten het stadje, waar nog volop plek is. Helaas waait er een kil windje dus van buiten zitten komt niets en een vuurtje stoken is momenteel echt niet toegestaan met deze harde wind en ongelooflijke droge natuur. Dus drinken we onze koffie lekker binnen en gaan onze administratie weer eens bijwerken. De bergwereld om ons heen is schitterend. Eigenlijk vind ik deze overflow campground veel mooier dan de andere campgrounds in Jasper, die verscholen in de bossen liggen. Wel zijn die dichter bij het stadje en hoef je niet zoals vanuit hier 18 km langs de drukke 16 te fietsen waar auto’s met 90-100 km per uur langs razen.

15 tot 26 juli 2017 : Nog steeds rondtrekkend door Alaska

Place at the Fishing Hole

Daar ik gisteravond een mooie huisbroek voor Dick heb gezien moeten we voor we vertrekken nog even Fred Meyer binnen na het ontbijt op zaterdag 15 juli. Gelukkig vindt Dick de broek ook acceptabel en met weer een aankoop vertrekken we uit Soldotna en rijden rechtstreeks door naar Homer, waar we de “Homer Spit” oprijden, een landtong die in zee steekt. We zijn benieuwd of we (het is zaterdag) op campground aan de Fishing Hole een plekje kunnen vinden. We hebben geluk want een Chinees stel verlaat net het door ons zo gewenste plekje met zicht op de fishing hole. Het is een smal plekje maar naast ons staat slechts een kooi en koelbox en verder niets dus we hebben ruimte voldoende. Helaas is het wel koud, door de ijzige wind niet warmer dan 8 graden, dus van buiten zitten komt niet veel. We pakken de fietsen en gaan op verkenning uit over de Spit. Naast enkele campgrounds zijn er wat winkeltjes, restaurantjes en natuurlijk een haven en visverwerkingsbedrijf. Al met al een drukte van jewelste op een klein stukje land. We rijden eerst naar een winkeltje waar we kaartjes hopen te verkrijgen voor de musical “Chicago”. Op de Homer Spit staat namelijk een theater “Pier One,” waar enkele malen gedurende het zomerseizoen toneelvoorstellingen worden gegeven. Drie jaar geleden hebben we daar “The Odd Couple “gezien, wat een fantastische voorstelling was, dus natuurlijk willen we vanavond ook naar de voorstelling.

Waiting for tickets

Helaas zijn alle kaartjes al uitverkocht, maar we kunnen ons vanavond op de “waiting list” laten zetten en zo misschien toch nog toegang krijgen. We fietsen verder, kijken naar het schoonmaken van de gevangen zalmen en halibut en werken aan ons verhaal voor de website. Door dat laatste vergeten we haast de tijd. Gelukkig ziet Dick dat het half 6 is en loopt naar het theater toe wat zich nog geen 50 meter achter onze camper bevindt. Als hij niet terugkomt ga ik ook polshoogte nemen en als blijkt dat we nummer 7 en 8 op de wachtlijst zijn, pak ik onze bodywarmers en ga ook buiten wachten. Het is best koud buiten maar in de luwte van “Pier One theater” is het wel uit te houden. Samen met de andere mensen die ook hopen nog toegang te krijgen (allemaal uit Homer) wachten we en ons geduld wordt beloond want om 7. 15 uur mogen we het theater binnen.

Chicago scene

Traditiegetrouw wordt bij de aanvang van de voorstelling gevraagd waar iedereen vandaan komt en degene die het verst heeft moeten reizen om hier te komen krijgt een verrukkelijke versgebakken koek. Nu waren we drie jaar geleden de gelukkige winnaar van deze koek en ook nu weer zijn we de enigen die van buiten de USA dit theater bezoeken, dus opnieuw een heerlijke koek cadeau. We vinden dat niet echt erg want door het lange wachten hebben we nog geen hap kunnen eten en de enorme bakken popcorn die alle andere aanwezigen eten zijn aan ons niet besteed. De voorstelling van de musical Chicago is schitterend en we genieten. In de pauze kopen we toch nog twee van die heerlijke koeken (ze smaken zo voortreffelijk) en na het tweede deel van de voorstelling kopen we nog twee koeken om die morgen te nuttigen. Rond half 11 is de theatervoorstelling helaas afgelopen en na de acteurs (allemaal mensen uit Homer) hartelijk bedankt te hebben lopen we naar de camper en genieten we met een wijntje na van deze heerlijke avond. Het was de laatste avond dat deze musical draaide dus we hebben echt geluk gehad.

Als we zondagochtend wakker worden hangen de wolken laag over het water. Echt weer om wat wassen te draaien. Naast onze campground is een winkel met visbenodigdheden waar ook een laundry is en daar lopen we naar toe. Helaas is er slechts één machine beschikbaar zodat ik de komende uren bezig ben met wassen en drogen. Maar als ik half twee terugloop naar de camper zijn de wolken weggetrokken en schijnt de zon volop. Het is schitterend weer geworden maar wel blijft het erg koud, de temperatuur komt niet boven de 10 graden dus van buiten zitten komt niet veel. Ach het is leuk om naar de mensen in de fishing hole te kijken  en dat kunnen vanuit onze camper.

King Salmon “gesnapt”

Vandaag is de laatste dag dat je mag “snaggen”. Dat betekent dat je vissen uit het water mag halen via een andere methode dan de vis in een haak te laten bijten. Meestal gebeurt dat met een harpoenachtige haak die in de rugvin van de zalm wordt geslagen. Het is een dynamische manier van vissen en erg leuk om naar te kijken. De fishing hole staat helemaal vol met snaggers en de ene na de andere King Salmon wordt naar boven gehaald. Niet alleen aan de kant maar ook in het water zijn kapers zichtbaar die zalmen willen verschalken. In de fishing hole zwemmen tenminste 10 seals rond die zo nu en dan even boven water een kijkje nemen maar verder op jacht gaan naar die enorme zalmen.

Sea Otter in the Fishing Hole

Ook de Seaotters laten zich regelmatig zien en na hun maaltje van de bodem te hebben gehaald drijven ze rustig verder.   Het is woest in dit deel van Alaska waar de weg letterlijk eindigt en alleen nog boten en vliegtuigen verder verkeer naar bv. de Aleutians eilanden mogelijk maken. Maandag 17 juli is het weer bewolkt maar omdat de wind is gaan liggen voelt het niet zo koud aan. Nadat we afscheid genomen hebben van 6 Amerikanen in huurcampers die we eerder in Hope zijn tegengekomen, pakken we de fietsen en rijden naar het stadje Homer. Het is altijd leuk om over de Spit te fietsen. We zoeken de bibliotheek op zodat Dick weer eens kan publiceren en kunnen daar meteen onze mail beantwoorden.

Icecream and milkshake

Dat betekent dat we wel enige tijd in de bibliotheek vertoeven en pas in de middag rijden we weg om nog wat caches in het dorp te zoeken, lekker wat te eten in de Save u More en natuurlijk kijken we rond in wat winkeltjes om te zien of er iets heel bijzonders te koop is, eten een “klein” ijsje (Dick) en een milkshake (Tita) en genieten van de schitterende bergwereld met gletschers om ons heen. Ik vind een tweedehands boekwinkeltje, werkelijk volgepropt met boeken, je kunt er nauwelijks lopen, laat staan goed boeken zoeken. De eigenaar is een Rus en dat is zichtbaar vanwege zijn kleding die je zo uit een prentenboek zou hebben kunnen halen. Hij heeft enkele boeken te koop uit de serie “Wagons West” van Dana Fuller Ross, die ik graag compleet wil hebben. Ik wil echter een paar boeken en hij wil er tien tegelijk verkopen en ook nog tegen een belachelijk dure prijs, dus helaas, de koop gaat niet door. Ik zal elders mijn serie moeten aanvullen. Pas eind van de middag zijn we weer terug op de Spit waar we gezellig kletsen met onze buren uit Californië en natuurlijk genieten we samen van de vissers die zalmen proberen te verschalken in de fishing hole. Nu er weer gewoon gevist moet worden is de belangstelling wel veel minder.

Fire, to keep us warm

Ondanks het vuurtje dat onze buren bouwen vinden we het na twee uur buiten zitten wel erg koud worden dus de rest van de avond (die lang is omdat het maar licht blijft) kijken we vanuit de camper naar buiten. Dinsdag 18 juli regent het als we opstaan. Wat hebben we gisteren geluk gehad met het weer want 35 km fietsen in de regen was geen pretje geweest. Na het ontbijt besluiten we Homer te verlaten. Het ziet er niet naar uit dat het weer verbetert. Om 11.00 uur zijn we al in Soldotna. De wolken hingen de gehele weg bijna op de grond en daarnaast stortregende het dus het had geen zin in de kleine dorpjes onderweg te stoppen. Na bij Fred Meijer getankt te hebben met 30 cent korting rijden we naar Kenai City. Omdat de harde regen gestopt is lopen we wat rond en zoeken geocaches. Dat is leuk maar alle caches zijn diep in de bossen verstopt waar het gras minstens een meter hoog staat en ook nog eens drijfnat is. Met gevolg dat wij, na twee uur rondlopen en zoeken en met een toename van regendruppels, drijf en drijfnat zijn en alleen nog bij de warme kachel willen kruipen met droge kleding. Woensdag ochtend schrikken we wakker van een ”Raven” die met een plastic dopje op het dak tikt. Hij denkt dat er mogelijk wat eten in verstopt zit. Nadat Dick zijn hoofd door het dakluik heeft gestoken en de vogel heeft weggejaagd staan we op het is dan al half negen. We rijden even later naar de bibliotheek in Kenai zodat Dick de Engelse tekst kan publiceren en omdat we in een apart studiekamertje in de Library zitten, kan ik weer eens gezellig skypen met tante Ank. Heerlijk om van haar weer alle nieuwtjes te horen. Ik mis haar wel hoor, maar dat kan niet anders als je gewend bent om iedere week samen gezellig een dagje met elkaar door te brengen. Nadat we enkele uren bezig zijn in de bibliotheek zoeken we de laundry op want onze kleding van gisteren is nog steeds drijfnat. Met zoveel vocht en kou, het is slechts 14 graden, lukt het niet onze kleding te drogen. Gelukkig doen de machines hun werk goed zodat we om 4 uur eindelijk naar het strand kunnen rijden om naar het “dipnetten” te kijken. We zitten midden in de periode waarop het Alaskanen toegestaan is zalm uit zee te halen met hun grote schepnetten. Helaas zijn alle parkeerplekken vol maar bij het Visitor Center vertellen ze ons waar we morgen kunnen gaan kijken. En passant kunnen we dan meteen het oude Kenai bekijken. Daar het al tegen zessen loopt rijden we maar terug naar Walmart in Kenai. We hebben inmiddels van Dick en Kaye begrepen dat onze luchtbalgen in Seward zijn aangekomen en gaan die vrijdag ophalen. Zowaar, de zon schijnt weer eens als we donderdag 20 juli bij Walmart wegrijden. Het tapijt in de camper is stinkend smerig en dus, voor we het oude Kenai gaan verkennen rijden we eerst naar een autowas station waar ook stofzuigers zijn en zuigen de camper uit.

Moose and Calfs

Daarna zetten we de camper bij het Visitor Center en lopen het oude deel van Kenai in. Direct al zien we een Moose met jong rondlopen bij, hoe kan het anders, Moose Headquarters. Natuurlijk sluipen we door het hoge gras dichterbij en maken veel foto’s.  Kenai is een oude Russische nederzetting geweest en er zijn nog oude Russische kerkjes te zien. Helaas zijn ze niet open maar ook van buiten zijn ze prachtig. En het ligt op onze weg naar het strand. Bij het strand aangekomen kunnen we Granger, Bethany en hun twee kinderen helpen met hun koelbox en andere spullen naar het strand sjouwen. Aan de dipnetten mogen we niet komen want alleen al het dragen ervan levert een forse boete op. We boffen het is opkomend tij en de beste tijd om de zalmen op te vissen die zich lui met de stroom mee laten drijven naar de riviermonding.

Dipnetting in Kenai

De hele kust staat vol met Alaskanen die tot op borsthoogte in het water staan met hun dipnetten. En nu maar hopen dat een zalm erin zwemt. En dat gebeurt, keer op keer lopen mensen terug naar het strand met in hun net een zalm verstrikt. De “Sockeye’s” (rode zalmen) zijn gearriveerd. Ik snap dat er zalmenkoorts heerst. Wat is het leuk om in de zee te staan en keer op keer een zalm in je netten laten verstrikken. Ieder Alaskaans gezinshoofd  mag in het seizoen (van 10 tot 30 juli) 25 zalmen met een dipnet uit zee halen en voor ieder gezinslid nog eens 10 extra. Je kunt je voorstellen dat het even duurt voordat je alle zalmen uit zee hebt gehaald. Wel is het jammer dat je als niet- Alaskaan niet mag dipnetten, zelfs het even vasthouden van een dipnet is verboden. Wat had ik anders graag even in zee gestaan. Maar op het strand ertussen staan en beleven hoe dit dipnetten er aan gaat is al een avontuur. Nadat de zalm gevangen en doodgeknuppeld is, moet direct een stuk van de staartvin afgeknipt worden. Hiermede is voor iedereen duidelijk dat de zalm met een dipnet gevangen is en dus niet doorverkocht kan worden. Een zalm op deze manier gevangen is immers voor eigen gebruik. We blijven uren op het strand rondhangen en kijken naar de ontelbare zalmen die uit het water worden gehaald. Soms wordt de zalm al terplekke schoongemaakt wat een feestmaal betekent voor de ontelbare meeuwen die feilloos de in zee gegooide strengen zalm-eieren weten op te vissen.

Veronica’s in old cabin

Ik kan er geen genoeg van krijgen om te kijken, te kletsen en foto’s te maken maar na enkele uren vindt Dick het welletjes en lopen we naar “Veronica’s ” toe, een kleine eetgelegenheid vlakbij het Russische kerkje waar we echt voortreffelijk eten en daarna, om de hoeveelheid eten wat makkelijker te verteren, kijken we nog rond bij oude “cabins” die bewaard gebleven zijn. Als we tegen de avonds terug zijn op ons oude plekje bij Walmart kijken we terug op een bijzondere dag. Vrijdag 21 juli is het duidelijk ander weer. De zon schijnt en er waait geen wind zodat de thermometer ’s ochtends al 18 graden aangeeft. Na het ontbijt rijden we naar Seward toe waarbij we onderweg even stoppen om een Moose te bewonderen die in een van de vele meertjes langs de weg in het water staat. Dick, Kaye en Carl komen we in Seward tegen en nadat we de camper hebben neergezet arriveren zij ook.

Farewell Seward, we will come again

Het is een goed weerzien en we kletsen gezellig bij. Uiteindelijk gaan we de camper herpakken. Onze reserve dieseltank gooien we leeg, de motorolie plaatsen we in de banken in plaats van in de achterbak en onze Amerikaanse gasfles laten we bij Dick en Kaye achter. Zo hopen we wat gewicht te besparen en dan nemen we afscheid van elkaar. We hopen één dezer jaren weer terug te kunnen keren naar deze ongelooflijk hartelijke vrienden. De afstand naar Anchorage is slechts drie uur, de zon schijnt volop en om half zeven zijn we bij Cabela’s waar nog volop plek is om onze camper te stallen voor de nacht. Ondanks de stralende zon waait er een venijnig windje zodat we binnen gaan zitten en de rest van de avond zijn we verdiept in onze spannende boeken. Dick en Kaye hebben voor ons uitgetekend waar we in Talkeetna kunnen overnachten dus zaterdagochtend rijden we bijtijds weg uit Anchorage. Het is stralend weer, er is geen wolkje aan de hemel en de wind is gaan liggen zodat de temperatuur ook lekker aanvoelt. Rond het middaguur arriveren we in Talkeetna.

Firetruck in Talkeetna

Helaas blijkt de campground in het stadje gedurende het toeristen niet toegankelijk voor RV’s dus zetten we de auto in een zijstraat en lopen het stadje in, op zoek naar een brandweer auto uit Limburg. Na enig zoeken vinden we bij de Fairview Inn een brandweerauto met spatlappen, waarop “Kronenburg-Hedel” staat, is dit soms de Limburgse brandweer auto? Niemand weet iets, alleen dat deze wagen in de jaren 60 hiernaar toe gekomen is. Sorry Richard, meer hebben we niet kunnen uitvinden. Na nog wat rondkijken in dit drukke toeristenstadje waar wij beiden geen klik mee hebben rijden we verder. Na natuurlijk wat foto’s bij het viewpoint van Talkeetna, waar Mount Mc. Kinley, tegenwoordig Mount Denali genaamd, wolkenloos in een staalblauwe lucht te zien is en een rondleiding door een fabriekje van Berkensiroop, rijden we naar het parkeerterrein van de South View Denali  aan de Parks Highway.

View on Mount Denali

Opnieuw genieten we van het schitterende zicht op Mt Denali en ’s avonds hebben we een gezellig samenzijn met de overige hier aanwezige camperaars als we allen op het parkeerterrein samen kletsen en natuurlijk kijken we bij de hoogste berg van Noord Amerika als de zon erachter verdwijnt. Pas om half 12 gaan we naar bed. Alhoewel Mount Denali ook zondag 23 juli nog goed zichtbaar is zijn er wel meer wolken en ook de zon is meer versluierd. Wat hebben we gisteren ongelooflijk geluk gehad met het weer. We stoppen op weg naar Fairbanks natuurlijk even bij het Visitor Center van Denali National Park om de film van het park te bekijken en een stempeltje in ons National Parks paspoort te halen. Duidelijk wordt dat Denali National park niet om de hoogste berg van Noord Amerika draait maar om de “wilderness” en het wildleven. Het is klaarblijkelijk niet druk want er is plek aanwezig op de campground maar wij rijden verder naar Fairbanks waar we om 5 uur arriveren. Er staat een harde wind en er valt zelfs wat regen maar gelukkig wordt het ook weer droog. Maandag is het zwaar bewolkt en valt er ook wat regen. Echt weer tijd om te wassen en boodschappen te doen. Ik heb inmiddels twee paar schoenen weg moeten doen omdat ze na 3 en 5 jaar echt versleten waren en laat nu hier in Fairbanks zich een REI bevinden, een fantastische sportzaak die Keens schoenen verkoopt. Ik slaag wonderbaar en verlaat tevreden de winkel met Keens en daarna kijken we rond bij het Visitor Center waar een voorstelling is van de Atabascan Nations. Dat laatste blijkt erg leuk en al snel bevind ik mij op het podium om mee te dansen met de Native Indians op muziek die duidelijk geïnspireerd is door de Ierse immigranten naar deze regionen. Helaas is het weer niet denderend dus als we weer terug zijn bij Walmart aan het einde van de middag duiken we in onze boeken tot het bedtijd is.

Ready for departure

Dinsdag 25 juni is het nog steeds zwaar bewolkt en er vallen ook druppels regen naar beneden . Na het ontbijt en nog wat laatste boodschappen bij Fred Meijer rijden we weg. Al snel komen we langs de Airforce Base Eielson waar we de enorme vrachtvliegtuigen zien staan en jagers zien opstijgen. De rest van de weg naar Tok is redelijk saai en heel erg stil, op een Moose met kalf na, veel regen en rivieren die er meer als modderstromen uitzien, is er weinig te beleven. Om 2 uur arriveren we in Tok en na de camper op zijn plekje gezet te hebben lopen we naar de overkant van de weg waar, op Tok RV Park, Anne, Werner, Renate en Dieter staan, onze Duitse vrienden die ook door de USA reizen. Helaas hebben Anne en Werner problemen met hun koppeling zodat ze even niet verder kunnen reizen.

In Tok with German friends

Het is een gezellig weerzien en gelukkig is het ook droog zodat we samen buiten van de koffie kunnen genieten. We  kletsen wat af en spreken af dat we om 6 uur ’s avonds bij Fast Eddie’s enkele huizen verderop gaan eten. Het is een succes want het eten smaakt werkelijk voortreffelijk. En laat nu ook het weer opknappen zodat we de rest van de avond tot 11 uur heerlijk buiten kunnen kletsen onder het genot van een glaasje wijn.