16 tot 25 Juni 2017 – British Columbia, Yukon en Alaska

Male Mountain Sheep

Als we vrijdag opstaan is het droog en slechts 5 graden, wat niet bijzonder is op deze hoogte bij Summit Lake, maar de bergen zijn zichtbaar wat op deze woeste plek erg aangenaam is. We zijn nog niet op de weg of er verschijnt een kudde Bighorn Sheep. Naast moeders en kleintjes nu eindelijk een mannetje met zijn imposante hoorns. Ze bestuderen ons nauwkeurig maar gaan er uiteindelijk toch vandoor. Nadat we dit schitterende Stone Mountain Provincial Park verlaten hebben zakken de wolken en na eerst miezer is er al snel echte regen. Wel jammer want we rijden nu langs het mooie Muncho Lake. Helaas kunnen we alleen de bergen zien, verhuld in een regensluier.

Big Moose

Gelukkig blijft het niet regenen zodat we een Moose kunnen bewonderen die langs een airstrip loopt. Hij is erg schuw en wil niet op de foto maar toch lukt het hem op beeld vast te leggen voor hij in de bossen verdwijnt. Na enige tijd over gravel te hebben gereden, waardoor de camper nog smeriger wordt dan hij al is, arriveren we bij Liard River Hotsprings Provincial Park.

Een obligate stop langs de Alaska Highway vanwege de warmwater bonnen. Er is nog voldoende plek omdat het pas eind van de ochtend is als we er arriveren.

Liard Hot Springs

We vinden een mooi plekje en na koffie te hebben gedronken lopen we naar de Hot Springs om er te badderen. Wat is dat heerlijk dat warme water na de kou van vanochtend. Na een uurtje dobberen en kletsen met andere badgasten gaan we terug naar de camper. We ruiken enigszins naar rotte eieren maar het blijkt een probaat middel te zijn om de vele hier aanwezige muggen op afstand te houden. Op de campground worden bomen omgehakt (Tree Falling in Progress staat er op een waarschuwingsbord) en als ik vraag of ik wat takken mag meenemen krijg ik te horen dat ik ook stammetjes kan pakken. Dat is niet aan dovemans oren gezegd en al snel voel ik me als de met eikeltjes rondrennende eekhoorn, alleen heb ik mijn armen volgeladen met houtblokken. Nadat we nog een foto gemaakt hebben van de voor de campground grazende wilde Buffalo, gaan we het houtvuur ontsteken. Het heen en weer lopen met hout loont want het is niet alleen heel droog hout en vlamt dus goed maar ook hebben we zoveel hout dat we ons enige uren aan het houtvuur kunnen verwarmen en natuurlijk bereiden we ook ons eten erop. Rond 9 uur ga ik nog even de Hot Springs in terwijl Dick foto’s uitzoekt voor de website. Zaterdag 17 juni rijden we al vroeg weg. Doordat we steeds noordelijker komen en het dus langer licht blijft vergissen we ons weleens in de tijd. Het is op dit deel van de Alaska Highway niet erg want in de ochtend kun je soms veel wildleven zien.

The quick running Fox

Wij worden in ieder geval niet teleurgesteld want naast enkele grazende Buffalo’s alsmede een grotere groep met kleintjes (in totaal zien we 52 Buffalo’s ), rent een Vos met een net gevangen konijn een hele tijd naast ons, zien we een Stekelvarken en ook een wegspringend Mule Deer langs de weg. Helaas is het weer nog niet in orde en miezer, regen, hagelbuien maar ook zon, wisselen elkaar af. In Watson Lake gaan we naar de Downtown camping. Dick wil publiceren, ik wassen en nadat deze werkzaamheden achter de rug zijn lopen we in een waterig zonnetje naar het “Signpost Forest” om te kijken of ons bord “de Reiskranen, Holland” er nog hangt.

Reiskranen Sign in Watson Lake

Ondanks het feit dat ik de juiste coördinaten vergeten ben mee te nemen vinden we direct ons bordje en na enkele foto’s en een bezoek aan het Visitor Center waar een goede film is over de constructie van de Alaska Highway lopen we terug naar de camper. We zijn rozig van de kou en het wandelen. Zondag 18 juni kan het weer geen groter contrast geven want als we opstaan is de lucht staalblauw, schijnt de zon en is het al vroeg 15 graden. Heerlijk weer om een stukje te gaan rijden want we willen naar Whitehorse toe, 435 km verder op. De weg is absoluut niet saai en voert ons weliswaar door bomengebied maar regelmatig verschijnen besneeuwde bergtoppen voor en naast ons. We genieten van deze omhoog en omlaag kronkelende Alaska Highway. Om twee uur arriveren we in Whitehorse waar we in het Visitor Center wifi hebben. Dick gaat de Engelse versie van onze website publiceren en natuurlijk checken we onze mail en sturen berichten. We blijven er dus redelijk lang hangen en pas eind van de middag rijden we naar Walmart. Ik hoef niet te vragen of we er mogen staan want er staan al 40 andere campers en caravans en er is een plaatje waarop staat waar je wel en niet mag staan. Na nog wat caches zoeken en inkopen doen verblijven we de rest van de avond heerlijk in onze camper. Het is 25 graden maar met alle ramen open is het binnen goed uit te houden. Maandag 19 juni staan we bijtijds op en zien lampjes knipperen, we hebben een “gasfailure”. Wat er aan de hand is en hoe het te verhelpen is weten we niet maar het is wel vervelend want ons gas slaat telkens uit.

RV Cleaning

We gaan zien of dit zo blijft en na wat boodschappen rijden we naar Twin Lakes waar we al 4 maal eerder hebben overnacht omdat het zo’n schitterend plekje aan het meer is. Ondanks het feit dat er best wel wat campers staan is ons vaste plekje hier vrij. Wel fijn want het is aan het water en geeft ons de mogelijkheid om de camper te wassen met water uit het meer. Het is echt nodig dat de camper onderhanden genomen wordt want hij is stinkend smerig. Doordat we regelmatig kletsen met andere camperaars die in de loop van de middag komen binnendruppelen duurt het tot 4 uur voor de camper weer “Spic en Span” is en wij ons kampvuur kunnen aansteken. Helaas gaat het nu ook heel hard waaien en de temperatuur daalt van 26 naar 16 graden.

Storm and Wind at Twin Lakes

Ondanks het feit dat we naast het vuur zitten is het niet echt lekker buiten. Gelukkig gaat na een uur de storm liggen, verandert het meertje weer van een woeste zee naar kalm water en kunnen we verder genieten van ons vuur, de zon en natuurlijk heerlijk geroosterd vlees. En dan is om 11 uur ’s avonds onze accu leeg en de lampjes van “gasfailure” knipperen opnieuw. Ondanks het late uur zet Dick onze generator aan en sluiten we de Amerikaanse gasfles aan. Onze camper heeft een buitenaansluiting die tevens als noodaansluiting te gebruiken is. Om 1 uur ’s nachts hebben we in ieder geval weer wat spanning en de buiten aangesloten gasfles levert gas dus we kunnen rustig slapen. Dick denkt dat het apparaat dat de beveiliging van onze gasflessen regelt kapot is. Na een korte nachtrust, het blijft licht, staan we om 6 uur op en al snel zitten we in de auto naar Dawson City.

Fireweed along the road

De weg heeft last van de “permafrost”, overal zitten gaten en kuilen en we hobbelen wat af. Wel groeit en bloeit er overal Fireweed langs de rand van de weg. Helaas is de camping in Dawson City zelf vol maar net erbuiten is wel plek. Daar de Wifi van de camping niet werkt pakken we de fietsen en rijden naar het Visitor Center waar Wifi is en we niet alleen een noodkreet sturen naar de dealer maar ook naar Dick en Kaye in Alaska. En nu maar hopen dat we snel iets horen want een gasfailure is wel heel erg vervelend. De rest van de middag fietsen we rond in Dawson City en tegen 7 uur gaan we lekker wat eten bij Sourdough Joe. Als we terugfietsen naar de campground is het een stuk koeler. Van 26 graden is de temperatuur naar 20 graden gedaald. De wekker gaat woensdag 21 juni om 6 uur af en daar er nog steeds geen Wifi is pakt Dick zijn mobile en belt naar onze dealer in Nederland. Onze mail heeft men nog niet gelezen maar bevestigt wordt dat waarschijnlijk de beveiliging kapot zal zijn. We spreken af dat we hen zullen mailen waar ze een nieuwe beveiliging naar toe kunnen sturen. Nu maar hopen dat dat snel gebeurt. Nadat we ontbeten hebben en ook een paar wassen gedraaid rijden we opnieuw naar het Visitor Center om daar de dealer te informeren waar het onderdeel naar toe gestuurd kan worden. Dat het wat later is maakt niet uit want door een tijdsverschil van 9 uur met Nederland werkt daar toch niemand meer. Nadat de mail weg is fietsen we terug naar de campground om de laptop weg te brengen alvorens opnieuw naar Dawson te fietsen. De afstand is slechts 3,5 km dus dat is niet echt een probleem. Als we opnieuw naar het stadje fietsen wordt de lucht zwart en aan de rand van Dawson begint het te regenen.

Rain and hail in Dawson City

We zoeken onderdak bij de Royal Canadian Mounted Police en dat is maar goed ook want zodra we onze fietsen op de veranda gezet hebben begint het te onweren en te hagelen. Het is noodweer en we zijn blij dat we droog staan. Binnen enkele minuten groeien plassen water aan tot meertjes en ligt er een laag van enkele centimeters hagel. Een uur lang gaat het buiten tekeer maar wij staan droog in het bureau en kletsen gezellig met de politieman en zijn vrouwelijke collega. Dan stopt de regen en pakken we onze fietsen weer om naar het centrum te rijden waar we natuurlijk een kijkje nemen bij de Goudsmit en mooie oorbellen kopen voordat we terugrijden naar de campground, ons verkleden, jassen aantrekken (de temperatuur is inmiddels gezakt naar 16 graden) en weer terugfietsen naar Dawson om bij Diamond Tooth Gertie te genieten van de show die je terugbrengt naar de jaren van de Goldrush. Het is al druk als we er arriveren maar we vinden een mooi plekje vooraan en doden de tijd tot de show begint met gezellig kletsen met de andere gasten aan tafel. Er zijn drie shows op een avond en het is een feest deze bij te wonen.

Diamond Tooth Gertie

De danseressen zijn erg goed en Gertie de zangeres brengt ons in vervoering. Veel mensen vertrekken na de eerste of tweede show terwijl juist de laatste show erg leuk is. De mensen uit Dawson komen dan en laten op luide wijze van hun waardering blijken, iets wat in de Goldrush tijd ongetwijfeld ook zo gebeurde. Rond half 1 is de show afgelopen en als we buiten komen schijnt de zon nog. Op deze langste dag van het jaar gaat hij ook niet meer onder. Het is vreemd om in compleet daglicht rond te rijden. Alleen het feit dat er geen auto’s rijden noch geparkeerd staan maakt dat je weet dat het ver na middernacht is. Pas half twee gaan we slapen.

The Dredge #4

De volgende morgen hebben we duidelijk een slaaptekort maar we willen om 10 uur bij de Dredge zijn. Natuurlijk arriveren we er veel te vroeg en moeten we nog een uur wachten voor de rondleiding begint. De groep is erg groot en de gids weinig inspirerend dus zijn we blij als na een uur de rondleiding afgelopen is en we naar de campground in Dawson kunnen rijden. Inmiddels hebben we een plaatsje in Dawson zelf. Na een koffie is het tijd naar de Cabin van Robert Service te lopen. Deze beroemde schrijver arriveerde na de Goldrush in Dawson maar kreeg inspiratie om erover te schrijven na de verhalen die hij hoorde. Voor degenen die de schrijver Robert Service niet kennen volgt een klein deel uit “The Spell of the Yukon”.

The Spell of the Yukon

Poems at Robert Service cabine

Het ene na de andere gedicht wordt voorgedragen, we horen het aan en genieten. In de bundel die we 6 jaar geleden gekocht hebben kan ik alles lezen maar deze gedichten, voordragen in de buitenlucht, met op de achtergrond de Cabin van Robert Service laten een diepe indruk achter. In de warme zon het is inmiddels 30 graden, lopen we terug naar de Yukon. Voordat onze rondwandeling door Dawson begint is er gelukkig even tijd om op een terrasje te genieten van een milkshake. Natuurlijk kun je zelf de oude gebouwen hier bekijken maar de tijd van de Goldrush gaat pas echt leven als je er ook verhalen bij hoort uit die tijd en naar binnen kunt. En gidsen van Parks Canada (ook vaak in de dracht van die tijd) zijn daar erg goed in. Ze voeren ons terug naar 1896 en we zien hoe het leven zich afspeelde in dit stadje. Pas 2 uur later is de wandeling afgelopen en lopen we terug naar de campground. Even wat drinken in het warme zonnetje, verkleden en opnieuw naar Diamond Tooth Gertie. Het eten is erg lekker in dit gokpaleis en opnieuw genieten we van drie fantastische shows met zang en dans. De volgende morgen worden we pas om 8 uur wakker en na heerlijk gedoucht te hebben rijden we naar de ferry.

Slowly on the Yukon River Ferry

Er staat helaas een lange rij dus we moeten meer dan een uur wachten voor we over de Yukon River gezet kunnen worden en aan onze tocht over de Top of the World Highway kunnen beginnen. De weg voert ons over de bergkam naar de grens. Hebben we eerst nog stralend weer, aan de grens begint het te regenen. Of dat de toegangsprocedure versnelt of het feit dat we geen wapens en weinig alcohol bij ons hebben weten we niet maar na twee minuten krijgen we een stempel mogen Alaska inrijden en om drie uur arriveren we in Chicken waar al snel de zon doorbreekt.

De weg is duidelijk verbeterd ten opzichte van drie jaar geleden en slechts een klein stuk weg is echt slecht en geeft het gevoel dat je van top tot teen door elkaar geschud wordt en geen schroef in de camper blijft zitten.

Panning for Fortune

Iedere keer dat we in Chicken komen wil ik goud pannen en nu, het is immers mooi weer, is dit mijn kans. We kopen een pan en een vergunning en niet veel later zijn we bezig om goud te zoeken. Met hulp van ervaren goudzoekers die aanwijzingen geven hoe je de pan moet bewegen om de stenen kwijt te raken en het black sand en het “goud” te behouden en waar je op moet letten lukt het ons om minuscule goudsnippers te vinden en Dick vindt zelfs een “picker”in zijn goudpan, een ministukje goud. We hebben enorm veel pret, goud zoeken is verslavend ondanks het feit dat we alleen snippertjes vinden. Na 4 uur is onze claimtijd op en stoppen we. Het is dan al bijna 9 uur. Helaas regent het de volgende morgen en het ziet er niet uit dat het vandaag opklaart. Wel jammer want we wilden vandaag verder naar goud zoeken.

The “Picker”

Dat zal dan een andere keer moeten gebeuren. Door de regen rijden we over merendeels onverharde wegen naar Tok. Daar aangekomen ziet onze auto er weer ongelooflijk smerig uit. Het is echt nodig hem even af te spoelen. Gelukkig is onze campground helemaal verlaten en kan Dick het ergste vuil er met een waterslang afspoelen. Ondertussen maak ik gebruik van een laundromat om nog wat kleding te wassen. Doordat het ’s middags harder gaat regenen laten we onze wandeling door het langgerekte Tok voor wat het is en besteden we de rest van de middag aan lezen en administratie

7 juni tot 16 juni 2017  Canada in, Alberta en British Columbia

Visitor Center met Wifi

We staan woensdag 7 juni vroeg op omdat ik nog met tante Ank wil skypen  Nu werkt immers onze Mifi nog. Straks als we Canada binnenrijden zijn we afhankelijk van Visitor Centers en kunnen we niet meer vanuit onze camper in nationale- of state/provincial parken ons internet gebruiken. Nadat we heerlijk bijgekletst hebben en ook onze mail hebben opgehaald verlaten we Glacier National park en rijden over de 93 naar het noorden. Een weg omzoomd door dennenbomen. Om 11 uur staan we bij de grens. Nadat we ontkennend antwoorden op de vraag naar vuurwapens, onze Bearspray is toegestaan, en aangeven dat we zo’n 4 weken in Canada verblijven, krijgen we een stempel en mogen we doorrijden. Al snel verschijnen de hoge bergen voor en naast ons.

Big truck in Sparwood

Helaas kunnen we door de rij auto’s achter ons niet stoppen voor een enorme Moose die langs de weg in het water staat, maar in Sparwood stappen we wel uit om een foto van de grootste truck ter wereld te maken.  Op de Crowsnest pas krijgen we bij het Visitor Center de Nationale Park pas van Canada. Dit jaar, vanwege het 150 jarig bestaan van Canada, is deze gratis. Langzaam laten we de bergen achter ons en komen op vlaktes met landerijen, eindeloze akkerlanden, tot we in Lethbridge arriveren. Daar blijven we bij Walmart staan. Natuurlijk loop ik rond om te kijken of er iets van mijn gading is terwijl Dick Canadees geld pint. De Canadese dollar is iets meer dan 70 cent, wat betekent dat dit land nu goedkoper is dan de USA. Nadat ik een prachtige witte korte broek heb gekocht zitten we nog enige tijd buiten in het gras naast de camper. Pas als de zon enige tijd onder is koelt het wat af.

Flat land everywhere

Donderdagochtend na het ontbijt rijden we verder naar het noordoosten, opnieuw over kale, vlakke landerijen. Het landschap is eentonig en saai maar er is praktisch geen verkeer zodat we om 1 uur al in Drumheller staan bij het Royal Tyrell museum. In deze omgeving zijn enorme aantallen skeletten gevonden van verschillende dinosauriers en die willen we bekijken. Als senior blijken we gratis toegang te hebben tot dit museum maar ook als ik de entree van 14 dollar had moeten betalen was ik er gaan kijken. De vele en verschillende skeletten zijn imponerend. Met name de Tyrannosaurus Rex is enorm.

Tita and the T-REX

Ik ben blij dat ik niet in die tijd leefde. Een paar uur brengen we door in dit museum en na ook nog wat gegeten te hebben rijden we eind van de middag naar het terrein van Walmart waar we samen met nog wat caravans blijven overnachten. Het is de hele dag drukkend warm geweest maar om 9 uur ’s avonds gaat het heel hard waaien en al snel gaat de storm gepaard met donderslagen, bliksemschichten en ook harde regen. Onze half openstaande ramen waaien open. Snel sluiten we alles en vanwege de enorme rukwinden verplaatst Dick ook onze camper en zet hem achter een grote caravan. Nu hebben we in ieder geval wat beschutting. Daar mijn recycled Walmart tasje is weggewaaid en halverwege de berg hangt waar we naast staan klim ik de berg op om deze weer op te halen. Gelukkig lukt dat ondanks de bliksem en regen en kom ik weer ongeschonden beneden. Dick zegt dat ik gek ben om, voor een tasje dat 1 dollar waard is, in zulk weer een berg op te klimmen.

Mud stream at Walmart Parking

Als we vrijdagochtend 9 juni om half zeven wakker worden is de storm geluwd en schijnt de zon een beetje. Wel zijn grote modderstromen de berghelling afgekomen en moeten we de blokken, waar de camper op stond, ontdoen van een laag modder. Helaas hangen er nog veel wolken en ook de temperatuur is zeker 15 graden gezakt zodat het aangenamer is om nu met lange broek en hoodie te lopen. We rijden nog voor achten weg via smalle binnenwegen naar Banff. Daar aangekomen (rond 11.15 uur) krijgen we te horen dat de campground vol is maar we kunnen op de overflow gaan staan. Of het nu door de grote drukte is of omdat een deel van de campground (188 plaatsen) niet toegankelijk is door werkzaamheden weten we niet maar nadat we de overflow parking gezien hebben (op de weg pal naast een bomenrij en ook nog voor $28,- per nacht) besluiten we te vertrekken en door te rijden naar Lake Louise.

Nice spot in Lake Louise campground

Een goede beslissing want daar blijkt volop plek te zijn op de campground. We krijgen een heerlijke plek zonder bomen toebedeeld, zetten de camper neer en lopen naar het centrum. Ook hier blijkt gisteren een zware storm gewoed te hebben met als gevolg dat de elektriciteit overal is uitgevallen. Veel winkels zijn derhalve gesloten. Gelukkig is mijn favoriete sportzaak open zodat ik een fluffy trui van Kühl kan kopen. Mijn oude is na 6 jaar volledig versleten en dus nodig aan vervanging toe. En dit is één van de weinige winkels waar je dit merk kunt kopen. Ook vinden we hier crampons, de ijzers die je onder je schoen kunt vastzetten waarmee je makkelijker over ijs en sneeuw kunt lopen. Na bij het Visitor Center gefacetimed te hebben met onze vrienden die een duikweekend hebben van onze duikclub, met mijn zusje Hannah (die over een paar weken hier ook rondrijdt met Henk) en onze mail te hebben gelezen, lopen we langzaam weer naar de campground. Helaas is het door de vele wolken en harde wind te koud om buiten te zitten maar binnen in de camper is het ook erg aangenaam.

Lake Moraine without ice now

Zaterdag 10 juni staan we om half zeven op omdat we bijtijds naar Lake Moraine willen rijden. We zijn gewaarschuwd dat je niet tussen 10:00 en 18:00 uur hier naar toe moet gaan omdat er dan boven echt geen parkeerruimte is. Helaas werkt het weer niet echt mee want de wolken hangen laag en een deel van de imposante bergwereld verdwijnt erachter. Maar tot op heden hebben we nooit naar dit meer kunnen rijden omdat de weg versperd was door meters hoge bergen sneeuw. Nu rijden we over een volledig sneeuwvrije weg naar boven. Daar aangekomen maken we een wandeling die ons boven het meer brengt. Het water is Emerald groen, helaas zijn de hoge pieken van de bergen die dit meer omringen nauwelijks zichtbaar. Ik kan me voorstellen dat het een schilders droom is om hier te zitten als de zon schijnt. De kleur van het water zal je betoveren. Zelfs met deze wolken is het een schitterend bergmeer en we genieten van de majestueuze bergen rondom ons. Ik had gehoopt dat hier op 1850 meter hoogte nog wel veel sneeuw zou liggen, in ieder geval genoeg om onze net aangeschafte crampons uit te proberen, maar helaas, er is nergens sneeuw te bekennen dus we zullen elders een sneeuwveld moeten opzoeken.

Chinese Umbrella Parade

Gelukkig zijn we vroeg zodat we nog alle ruimte hebben om rond te kijken en foto’s te maken want als we na ruim een uur teruglopen via een smal bergpad storten we bijna de afgrond in om de “parapluie-parade” te ontwijken van een grote groep Chinezen. Het is inmiddels een beetje gaan sneeuwen en daar zou je nat van kunnen worden. Op de terugweg naar beneden verandert de natte sneeuw in grote droge vlokken sneeuw maar als we in Lake Louise Village aankomen is het zowaar droog. De bakery heeft heerlijke cappuccino en sausage rolls en nog belangrijker wifi, zodat we gezellig kunnen facetimen met Hannah en onze vrienden die een duikweekend in Zeeland hebben. Daarna wordt het tijd om ons met de andere gasten te bemoeien en al snel zijn we in een geanimeerd gesprek verwikkeld met Ralph en Margie uit California. Anderen willen ook graag een zitplaats zodat we toch naar het Visitor Center lopen om daar nog even wifi te gebruiken, waardoor Dick de Engelse versie van ons verhaal op de website kan publiceren en uiteindelijk rijden we terug naar de campground. Buiten zitten in miezer is geen optie dus zitten we binnen met de standkachel aan, want het is slechts 8 graden. Gelukkig stopt de regen rond drie uur, waardoor we nog even naar de village lopen en opnieuw een cappuccino drinken. Heel smakelijk en je bent er even uit. De wolken trekken wat op en bieden uitzicht op de omliggende bergen. Helaas blijft het te koud om buiten te zitten en ondanks enkele zonnestralen hou je het buiten niet lang vol. Zondagochtend staan we vroeg op en na dumpen en schoon water vullen rijden we de Icefield Parkway op. De wolken hangen hoog zodat we gelukkig wel zicht hebben op de hoge bergen om ons heen. We hebben deze weg al verschillende malen gereden maar stoppen toch regelmatig om foto’s te maken. Bij de Columbia Gletscher hangen de wolken laag en miezert het wat dus rijden we direct verder. Langs het glazen platform van de Glacier Walk, volgens ons grote nep want het platform hangt in de verste verte niet boven een gletscher.

Athabasca Falls

Regelmatig wisselen regen en miezer elkaar af maar wanneer we bij de Athabasca Falls stoppen is het gelukkig droog. Er stort ongelooflijk veel water naar beneden. Wel moet je geduld hebben om een foto te maken want er is net een buslading Aziaten gedropt die niet stoppen met het maken van foto’s. Het lijkt wel of iedereen drie camera’s bij zich heeft waar een foto mee gemaakt moet worden en dan heb ik het nog niet over de selfies die daarna komen. Tegen het middaguur zijn we bij Whistlers campground in Jasper. Er is nog voldoende plek maar niet meer met elektra. We krijgen een ruime plek in het bos waar, als er zon zou schijnen, de stralen kunnen doordringen maar helaas, het blijft zwaar bewolkt. Echt weer om te gaan wassen. Dus rijden we de 5 km naar Jasper. De laundry waar we altijd wassen bestaat nog wel maar is deels winkel geworden. Daardoor is het er wel schoner. Al snel zitten al onze kleren in de machines. Pas als alle was schoon en opgevouwen is, komen we erachter dat er ook wifi was. Jammer want verder is wifi in Jasper moeilijk tot niet te vinden dus blijft iedereen even verstookt van berichten van ons. Het is nog steeds koud en we zijn blij dat we onze lange broeken, truien en jas aan hebben. Buiten zitten op de campground is er niet bij. Maandag 12 juni verslapen we ons zodat we pas om half 10 wegrijden van de campground. Maar de lucht is blauw en de zon schijnt. Ons doel is Lake Maligne en op weg ernaartoe zien we onze eerste Black Bear. Een enorm exemplaar die alle tijd neemt om wortels op te graven en niet rondkijkt. Als we langs Medicine Lake rijden zien we dat eindelijk vol water staan. Dit in tegenstelling tot 6 jaar geleden toen het droog stond. De indianen geloofden dat het meer door “Big Medicine” (magic) verdween. Nadat we een wandeling hebben gemaakt bij Lake Maligne en de hoge besneeuwde bergen hebben bewonderd rijden we weer naar beneden waar we langs de weg nog een Moose met baby Moose, 3 Bighorn Sheep en een mank lopende Black Bear zien.

Mother Moose and little one

Het geeft wel verkeers opstoppingen als deze beesten ergen langs of op de weg verschijnen en camera’s blijven klikken maar het blijft een schitterend gezicht om deze dieren in de natuur te treffen. Daar we toch langs Maligne Canyon rijden stoppen we daar ook nog even. De grote hoeveelheden water die hun weg door de smalle canyon zoeken blijven spectaculair om te zien en we kunnen er meteen ook een Earthcache zoeken.Uiteindelijk hebben we voldoende rondgelopen en snakken we naar koffie. In Jasper gaan we buiten op een terrasje zitten want het is inmiddels 26 graden en zelfs in de schaduw is het aangenaam buiten.

Maligne Canyon

Half 5 zijn we weer terug op de campground waar Dick de fietsen pakt en ik buiten in het zonnetje de administratie doe. Het is heerlijk weer geworden en in het zonnetje zelfs heet. Na 6 uur fietsen we naar Jasper om daar heerlijk bij Smitty’s te eten. Als we weer terug zijn bij de camper kunnen we nog lekker buiten zitten want het koelt maar weinig af. Dinsdag 13 juni is het weer erg bewolkt maar het is droog en omdat er praktisch geen wind staat voelt het niet koud. We rijden via Hinton naar het noorden. Een weg die ons regelmatig langs spiegelgladde meertjes voert waarin de weerspiegeling van de omliggende bergen mooi te zien is. Na Hinton pakken we de 40, een scenic highway naar Alaska. Het is een prachtige en rustige weg die ons door heuvelachtig gebied voert met zo nu en dan steile hellingen. Om drie uur stoppen we bij Kakwa River Provincial Recreation Area. Er is een mooie campground met gratis brandhout en naast ons zijn er ook nog twee vissers. Er zijn wel heel veel (grote) muggen die klaarblijkelijk uitgehongerd zijn en zich op ons storten dus maken we maar meteen een vuurtje wat een beetje helpt om deze hongerige beesten te verdrijven.

Anti insect fire at Kakwa River

Als we gegeten hebben komen de vissers even terugrijden om te zeggen dat ze net een Grizzly met jong hebben gezien dus we moeten wel oppassen als we buiten zijn. Helaas, op de campground laten de Grizzly’s zich niet zien en om alleen met Bearspray gewapend ze te gaan zoeken, lijkt ons toch niet zo’n goed idee. We zijn woensdagochtend vroeg op pad en hopen nog wat wildlife te zien maar merken al snel dat dat op deze weg niet zal lukken. Een eindeloze stroom vrachtwagens en grote trucks komt ons tegemoet die zo nu en dan een modderige zijweg inrijden. Overal om ons heen zijn namelijk olie- en gasvelden. We zijn dus blij als we deze weg kunnen verlaten. Natuurlijk moeten we in het plaatsje Grande Cache een cache zoeken en als we BC (British Columbia) binnenrijden onze klok weer een uur verschuiven. Inmiddels hebben we 9 uur tijdsverschil met Nederland.

Mile “0” in Dawson Creek

Uiteindelijk arriveren we in Dawson Creek, waar we natuurlijk foto’s maken van het Mile Zero punt op de Alaska Highway en ook de Milepost kopen waar, zoals de naam aangeeft, per mile beschreven staat wat er langs de Alaska highway te zien is. Daar we nog niet om half 1 willen stoppen rijden we nog even door tot Fort St. John waar we bij Walmart mogen overnachten. De ijshal waar ook het Visitor Center zich bevindt is bijzonder om te zien. Beneden zijn twee ijshockey velden,  op de eerste verdieping een speedskating baan en op de derde verdieping een hardloop circuit, een imposant gebouw. Helaas ligt er momenteel geen ijs maar hierdoor kunnen we wel over de ijsbaan lopen. We boffen met het weer want het blijft droog tot 7 uur ’s avonds wanneer het weer gaat regenen. Donderdag 15 juni hangen de wolken nog laag maar het is in ieder geval droog en nadat we diesel en propaan getankt hebben rijden we verder de Alcan (Alaska Highway) op die dit jaar zijn 75 jarig bestaan viert.Wat een weg en wat een prestatie om deze in 7 maanden aan te leggen. Alleen al om Whitehorse, Yukon te bereiken zullen we nog 1340 km moeten afleggen. Via lange en vaak steile hellingen rijden we door eindeloze bomen rijen, tanken in Fort Nelson, drinken koffie en eten taart ter ere van de verjaardag van Hugo en stoppen om 4 uur bij Summit lake, een schitterend meer op 1280 meter hoogte.

Nice spot at Summit Lake

Er is nog een plekje aan het meer maar omdat het slechts 7 graden is gaan we toch maar niet buiten zitten. Tussen buien door probeer ik wat vuil van de camper te halen maar als het echt door gaat regenen is het alleen in de camper aangenaam.

29 Mei tot 6 Juni  2017, South en North Dakota en Montana

Als we opstaan is de lucht weer eens staalblauw en de zon schijnt volop. Toch waait er een kil windje en de lange broek is nog wel gewenst. Al vroeg lopen we bij het Visitor Center van de Badlands want natuurlijk moet er een stempel gezet worden in ons National Park Paspoort en na ook nog even genoten te hebben van de film rijden we de Badlands in. Scherpgetande rotswanden torenen boven en naast ons. Geen wonder dat de vroegere pioneers dit de Badlands noemden. Met geen mogelijkheid kon je hier doorheen trekken. Maar nu is er een schitterende route en we genieten van telkens weer andere woeste pieken. Natuurlijk zijn er ook grasvelden met hoopjes zand karakteristiek voor de nesten van prairiedogs. Maar helaas laten deze zich alleen uit de verte zien.

Bighorn Sheep in the Badlands

Gelukkig zien we wel iets verderop op de rotsen een kudde Bighorn sheep. De kleintjes zijn grappig om te zien, ze springen over de rotsen en naar boven alsof er helemaal geen zwaartekracht is. Uiteindelijk arriveren we in Wall waar we op de campground in het stadje blijven staan. Vanuit hier is het slechts 2 blokken lopen naar Wall Drug. 5 jaar lang liep deze Drugstore op de prairies niet totdat Dorothy, de eigenaresse bedacht dat borden langs de wegen rond Wall met “Free Ice Water” dé manier was om klanten te trekken, deze waren immers warm en bezweet na de tocht over de steppen. En dat werkte. Nu is de kleine drugstore veranderd in een enorme zaak die bijna de hele dorpsstraat in beslag neemt en er is van alles te koop. Ik heb hier al tweemaal prachtige shirts gekocht en daar we er toch bijna langskomen is dit ook nu weer onze bestemming. Helaas geen leuke shirts deze keer maar wel een voortreffelijk maal in de met schilderijen behangen eetzalen.

Burgers in the Wall Drugstore

Met de lunch brengen we uiteindelijk toch bijna 3 uur door in deze winkel en natuurlijk app ik Hannah een foto want hier zijn volop Minnetonka’s te koop en als zij en Henk hier volgende maand in de buurt zijn zou ze hier haar geliefde mocassins kunnen kopen. Eind van de middag, nadat we ook nog een cache gevonden hebben en naar een film over de National Graslands gekeken hebben, gaan we achter de laptop zitten. Ik om mijn stuk voor de website af te schrijven en Dick om de foto’s uit te zoeken. Dat laatste blijft een enorme klus als je een vrouw hebt die per dag ongeveer 200 foto’s maakt. Het is ook nog heerlijk weer en zelfs met de wat koude wind is het buiten tot 8 uur ’s avonds heerlijk toeven. Dinsdag 30 mei is het opnieuw blauwe lucht en gaande de dag voelt het steeds warmer. Vanuit Wall rijden we naar Rapid City en na een heerlijke Sonic milkshake te hebben genuttigd met echte stukjes pineapple, rijden we verder naar de Black Hills. In Custer State park vinden we een mooi camping plekje. Het is wel even zoeken want hier is geen first come first serve systeem. Je moet een nummer bellen om te vragen welke plaatsen vrij zijn.

Lazy at Legion Lake Campground

Gelukkig hangt er een telefoon op iedere campground en bij Legion Lake blijkt een prachtige zonnige plek beschikbaar. We boeken gelijk voor twee dagen. Kunnen we morgen in het park rondrijden. De rest van de middag lopen we wat in de omgeving rond, breiden onze verzameling pluche dieren uit met Foxy de Vos en omdat de camphost aangeeft dat we hout uit het bos mogen opstoken klim ik de heuvels op om ons van takken en stammen te voorzien. Voor het eerst deze tocht is de buitentemperatuur zodanig dat lang buiten zitten ook aangenaam is zodat we vanavond ons vlees op een houtvuur gaan bereiden. Pas als er een berg hout naast onze vuurhaard ligt, in stukjes gezaagd door Dick, kunnen we in het zonnetje zitten en genieten van de warmte en niet te vergeten de herten die langs de campground rondlopen.  Woensdag zijn we al vroeg wakker en na ons heerlijk op de campground gedoucht te hebben gaan we de wildloop rijden. Custers State park staat bekend om de grote kudde Buffalo ‘s en we worden niet teleurgesteld.

Buffalo’s in Custers State Park

Na een aantal Pronghorns te mogen bewonderen die rustig grazen, zien we voor en naast ons een enorme kudde Buffalo‘s. Overal waar je kijkt liggen ze, staan ze en lopen ze, ook met kleintjes. Mijn fototoestel maakt overuren. Wat zijn het toch indrukwekkende beesten om te zien. Nadat we terug bij de campground zijn beginnen we aan een volgende loop, de Iron Mountain road. Een weg die we tot op heden alleen in slecht weer en met sneeuw hebben gereden. Maar nu is het stralend weer en de temperatuur bereikt inmiddels de 24 graden. Het mooie van deze weg is dat je enkele malen nadat je door een tunnel bent gereden zicht hebt op Mt. Rushmore met de hoofden van 4 belangrijke Amerikaanse presidenten: Washington, Jefferson, Roosevelt en Lincoln. Ondanks het feit dat we al twee maal eerder hebben rondgelopen op deze plek blijven deze in de rotsen uitgehouwen gezichten ons boeien. Helaas komt aan deze loop ook een einde en blijft er slechts één weg over die we nog nooit hebben kunnen rijden omdat onze vorige camper groter was: Needles Highway.

The Needles

Bij Sylvan Lake worden staande gehouden door de parkwachter die ons duidelijk maakt dat we echt op eigen risico deze tocht maken. Twee tunnels kunnen problemen geven met een breedte van 8ft, 4 inches en één van 9 ft. Eén tunnel kan probleem geven in de hoogte, 10 ft, 7 inches. Maar Dick heeft nogmaals de camper nagemeten en wil het wel proberen. De hoogte blijkt geen probleem en we rijden een schitterende smalle en steile weg naar boven langs hoog oprijzende rots naalden. Wat is dit prachtig. Helaas schiet de moed me in de schoenen als we de nauwste tunnel naderen. Hij is héél lang en héél, héél smal. Of onze camper hierdoor past?  Een bijkomend probleem is dat niemand de tunnel in durft te rijden omdat er een Mountain Goat in staat. Nu heb ik altijd al een Mountain Goat van dichtbij willen bewonderen dus loop ik de tunnel in.

Narrow tunnel

Ik heb alle gelegenheid om de Goat goed te bekijken en nadat hij mij enkele malen afkeurend aankijkt en me laat weten dat dit echt zijn berg is én zijn tunnel, loopt hij, gevolgd door mij, toch de tunnel uit en klimt de rotswand op. Vanuit zijn hoger gelegen plek staart hij nu afkeurend naar iedereen die hem met fototoestel en telefoon benadert. Inmiddels heeft Dick besloten een poging te wagen en is de smalle tunnel ingereden. Het ziet er vanaf voren ongelooflijk eng uit. Aan iedere zijde van de camper, zelfs met ingeklapte spiegels, heeft hij slechts enkele centimeters. Maar als een slakje kruipt Dick naar voren, heel voorzichtig manoeuvrerend en hij weet schadevrij deze lange tunnel door te komen.  Mensen aan de andere zijde kijken verbijsterd en bewonderend dat Dick met onze camper er heelhuids is doorgereden.

Mountain Goat at Needles Highway

Na nog samen de spierwitte Mountain Goat bekeken te hebben rijden we verder door een landschap wat gedomineerd wordt door hoog oprijzende naalden van rots. Wat indrukwekkend. Zelfs de Beartooth Highway, die ik toch wel als een van de mooiste wegen tot op heden beschouwde, haalt het niet bij deze kronkelende smalle bergweg. Helaas kunnen we niet de wandeling maken tussen de Rots Needles omdat de parking helemaal volstaat dus we zullen echt nog een keer terug moeten. We rijden verder door het sprookachtige landschap. De tweede nauwe tunnel is én heel kort én ook iets breder en vormt voor Dick geen enkel probleem zodat we uiteindelijk na een schitterende tocht weer bij de campground aankomen. Opnieuw kunnen we genieten van het heerlijke weer. De temperatuur heeft inmiddels de 26 graden bereikt en naast lekker luieren en lezen en natuurlijk hout verzamelen kletsen we gezellig met andere camping gasten. Natuurlijk wordt bij dit warme weer ’s avonds opnieuw een houtvuur gemaakt en bereiden we ons vlees erop. Na twee heerlijke dagen in Custers State park is het donderdag 1 juni tijd om verder te trekken. We rijden door de Black Hills naar het noorden en arriveren rond het middaguur in Belle Fourche, South Dakota.

Geographical Center USA

In deze plaats is het centrum van de USA (als je Alaska en Hawaï meetelt). Het echte centrum ligt niet op de plek waar het monument gebouwd is, dat ligt op privé-land iets ten noorden van Belle Fourche, maar staand op de landkaart van de USA voel je je wel even het middelpunt van de Verenigde Staten Na de nodige foto’s te hebben gemaakt van het middelpunt van de USA rijden we over de Grasslands naar het noorden. Er zijn alleen glooiende groene heuvels met zo nu en dan een ranch en als je dit landschap ziet denk je aan de miljoenen Buffalo ’s die hier in vroeger tijden rondzwierven. Ik heb het nog niet gedacht of Dick zet plotseling de camper langs de kant van de weg. Naast ons loopt een enorme kudde Buffalo ‘s bestaande uit enkele honderden dieren. Natuurlijk kan ik het niet laten om naar het hek te lopen en met slechts prikkeldraad tussen mij en deze indrukwekkende kudde staren we elkaar aan, de Buffalo ‘s en ik. Dick blijft in dergelijke situaties, verstandig als hij is, in de camper. Wat indrukwekkend is dit. Maar na een tijdje draait de kudde zich af van het hek en rijden wij weer verder over de Grasslands. Niet veel later, na de kruising gepasseerd te hebben van de stadjes Buffalo en Bizon, rijden we Buffalo binnen, een stadje met 380 inwoners en met een toepasselijke naam voor deze omgeving. Langs de weg is een picknick plek waar we mogen overnachten en zodoende lopen we even later door dit kleine stadje, kijken er rond, vinden twee caches en gaan in het dikke gras van de picknick plek in het warme zonnetje, het is 30 graden, een ijskoud biertje drinken. Tot zeker 9 uur zitten we buiten. Dan wordt het wat koeler en is het ook bijna bedtijd. Ook vrijdag 2 juni is het al warm als we om half zeven opstaan. Voor vijven was ik al wakker en scheen de zon al maar om op dat tijdstip op te staan vonden we wat overdreven. Na heerlijk ontbeten te hebben rijden we over de 85 verder noordwaarts. Om 9 uur rijden we North Dakota in, waarmee we nu alle staten van Amerika behalve Hawaï hebben bezocht. Natuurlijk moeten er ook caches gezocht worden want dan kunnen we aan de hand van de souvenirs die je in iedere staat bij een gevonden geocaches krijgt, bewijzen dat we ook daadwerkelijk in iedere staat op het vaste land geweest zijn. In Bowman zijn er gelukkig enkele caches verborgen dus daar zoeken we en vragen meteen informatie over Roosevelt National Park, onze volgende bestemming. Rond het middaguur arriveren we daar en er zijn nog enkele plekjes vrij op de campground. Na we een mooi plaatsje te hebben gevonden rijden we naar het Visitor Center en kijken de film over dit park waar Roosevelt, nadat hij zijn vrouw en moeder op dezelfde dag verloor op 14 februari, troost zocht en later ook een ranch had. Natuurlijk rijden we ook door het park.

Prairie Dog family

Het is woest en uitgestrekt en volgens ons zit hier de allergrootste kolonie Prairie Dogs die we ooit hebben gezien. Duizenden beesten lopen en zitten hier pal langs de weg en het is leuk om ze te bestuderen. De wildloop kronkelt zich door het woeste en verlaten park, maar het is midden op de dag, ondanks de vele wolken die verschenen zijn, waarschijnlijk te warm en behalve een enorme Buffalo die een trail beklimt en andere auto’s die een glimp van wildleven proberen te vinden, zien we geen leven. Dus rijden we terug naar de campground, vullen fris water en gaan dan lekker bij de camper zitten lezen en schrijven. Tegen 7 uur worden we gewaarschuwd door de buren dat er Buffalo ’s over de camping lopen, 5 enorme beesten. Ik loop er direct naar toe en maak foto’s. Eén Buffalo heeft me in de gaten en als ik opnieuw een foto wil maken, kijkt hij me doordringend aan, doet een paar stappen in mijn richting en kijkt me weer aan. Ik bedenk opeens dat het wel wilde dieren zijn, doe een stap achteruit en val in het struikgewas. Weet niet hoe snel ik weer op moet staan om naar de andere zijde van de bosschage te lopen. Of dat iets uitmaakt tegenover een enorme Buffalo. Als ik weer om de bosjes kijk zie ik de enorme Buffalo zich opnieuw omkeren en naar mij toestappen. Het feit dat de batterij van mijn fototoestel uitgeput is redt me want ik besluit terug naar de camper te lopen. Heb nu wel weer voldoende avontuur gehad.  Na enkele regendruppels is de lucht zaterdag weer strakblauw en je voelt dat de temperatuur zal oplopen. We besluiten de noordelijke sectie van dit National Park, 100 mile rijden, niet te bezoeken en rijden naar het westen. We zitten redelijk op schema en willen graag een paar dagen speling voor onze reis noordelijker. Om 9 uur rijden we Montana in en na een paar caches te hebben gezocht pakken we de I-94 naar het westen. Het is een stille en mooie weg die grotendeels langs de Yellowstone river voert. Tegen enen zoeken we een plekje en in Forsyth vinden we langs de snelstromende en buiten zijn oevers tredende Yellowstone river een park van Wildlife Montana waar we gaan staan. Omdat we vroeg zijn en naast ons slechts één tent op deze campground staat kan Dick mooi de camper een poetsbeurt geven. Geen echte luxe want hij is stinkend smerig.

Checking the Route Buffalo Campground

Ik ga lekker in de schaduw achter de laptop zitten om mijn verhaal te schrijven terwijl Dick de route wat verder bekijkt. Het is warm, zeker 30 graden. Tegen achten komt de sheriff langs met de mededeling dat het water van de Yellowstone river stijgt; maar hij werkt de hele nacht dus zal ons wel wakker maken als de rivier het pad dreigt te overstromen. Dan zitten we op deze campground namelijk als ratten in de val. Geen opwekkend nieuws als je lekker op een campground zit. Onze buren raken er zo van in paniek dat ze hun tent opbreken en vertrekken. Wij lopen na een uurtje naar de rivier, die nog niet overstroomt dus maken we campvuur van het vele drijfhout wat hier ligt en genieten van de opkomende sterrenhemel.

High water at Yellowstone River

Donker wordt het niet omdat de bijna volle maan te fel schijnt. Rond half 11 duiken we ons bed in. Onze kleding ligt wel voor het pakken voor het geval dat…. maar we slapen als een blokbeton. ’s Nachts worden we niet wakker gemaakt en dus kunnen we zondag 4 juni op ons gemakje ontbijten voor we vertrekken en over een werkelijk doodstille 12 naar het westen rijden. Het water in de Yellowstone river was wel gestegen maar slechts 6 cm en dus onvoldoende om het pad te overstromen. De US-12 voert ons dwars over de steppes die een gele gloed hebben van de vele bloemen die hier bloeien. Het moet ook wel lekkere honing geven want regelmatig zien we bijenkasten in de prairies staan. De temperatuur stijgt naarmate we Helena in de staat Montana naderen en zo ook de bergen. We rijden door een steeds smaller wordend dal, met aan weerszijden hoog oprijzende bergen, een prachtige route tot we uiteindelijk in Helena uitkomen waar we bij Walmart mogen overnachten. Zodra we staan trekt de lucht steeds verder dicht en niet veel later begint het te regenen en te onweren. Geen wonder nadat de temperatuur de 33 graden heeft gepasseerd. Daar er hier een kapper is en mijn haar niet meer te hanteren, ga ik heen. Ik had beter moeten weten. De kappers in Walmart zijn meestal niet zo erg goed en deze slaat alles want ik mag én niet in de spiegel kijken hoe er geknipt wordt én de knipbeurt is binnen enkele minuten beëindigd. Dick vraagt zich echt af waarom ik niet tot Alaska kon wachten om fatsoenlijk geknipt te worden. Zondag is het stil op het parkeerterrein en bijtijds rijden we verder over opnieuw een schitterende weg, dwars door de bergen en over passen. Hier is het geen straf om deze Interstate te rijden. Na Missoula rijden we indianen gebied in, makkelijk te herkennen door de vele aanwezige casino’s, de her en der gedumpte auto’s en de grijze kleur op onze hakuna. Deze highway 93 is klaarblijkelijk een gevaarlijke weg want overal staan witte kruisjes en op sommige plekken vinden we zelfs binnen 150 meter 6 kruisjes. Zoveel kruisen (dus dodelijke ongelukken) langs een weg hebben we nog nooit gezien.

$ 4000 Down

Tegen het middaguur komen we in Polson en na een Subway te hebben gegeten rijden we naar de donswinkel “Three Dog Down om Bob, de eigenaar te begroeten die we inmiddels al 6 jaar kennen. Het is een heerlijk weerzien en nadat hij natuurlijk voor ons gezongen heeft, we de politieke situatie besproken hebben en ik een prachtig donsjack van hoogstaande kwaliteit dons heb gekocht, rijden we terug naar Walmart. Het is inmiddels eind van de middag. Rond half zeven komt Bob ons ophalen om samen te gaan eten. Het geeft ons tijd om even op te frissen, het is 30 graden, en wat anders aan te trekken. Bob arriveert precies op tijd in zijn convertible witte Mercedes. Dick moet, onder protest, rijden. Hij geeft aan dat hij alleen schakelauto’s gewend is. Volgens Bob een non argument omdat een automatic altijd makkelijker rijdt dan een schakelauto en daarbij hij is een man. Dick kan op weg naar het restaurant goed proberen hoe het voelt om in zo’n fantastische wagen te rijden. Tijdens onze maaltijd koelt het erg af. Klaarblijkelijk heeft niemand van de Amerikanen daar problemen mee want iedereen zit in T-shirt en hemdje buiten ook al duikt de temperatuur naar 18 graden.

The White Mercedes Convertible

Na een werkelijk heerlijke en gezellige maaltijd samen, lopen we weer naar de Mercedes en wil Bob dat Dick nog een stuk gaat rijden om de zonsondergang op het meer te bewonderen. Zit Dick eerst nog wat krampachtig achter het stuur, al gauw zie je een gelukzalige lach op zijn gezicht verschijnen. Welke man zou niet met zo’n schitterende witte Mercedes convertible willen rondrijden. Terwijl Russische muziek en later muziek van Puccini (beiden heel toepasselijk) uit de luidsprekers komen laat Bob enkele secret buttons zien. Ramen gaan omhoog, extra windvangers komen tevoorschijn, warme lucht stroomt overal uit zodat je als bestuurder en passagier nooit last hebt van de koude wind en zelfs ik, op de achterbank, krijg warme lucht toebedeelt. We krijgen ook meteen les van Bob, als er een Beer, Moose of Deer op de weg komt: “Hit them in the ass “, nooit van voren. En het belangrijkste voor Dick is: “Don’t crash into a Moose or Deer with my precious White Convertible Mercedes”. In zo’n open sportwagen rijden is echt anders rijden dan we gewend zijn in onze camper en we genieten. We zien de zon achter de bergen verdwijnen en genieten van de opkomende maan terwijl we rijden en rijden en rijden. Totaal legt Dick 61 mile af in dit witte racemonster om pas tegen om half 11 terug te keren bij de Walmart. We praten niet echt lang na maar nagenieten doen we wel van een enorm gezellige avond met onze vriend Bob. Wat was het een heerlijke dag en wat was het gezellig om weer hier te zijn. We hebben inmiddels afgesproken dat we op onze terugreis uit Alaska weer langskomen dus tussen half en eind augustus zullen we hier terug zijn. Dinsdag 6 juni staan we bijtijds op omdat we wel willen wassen voor we verder reizen. Vlakbij is een prachtige en schone laundry waar al snel 5 machines draaien om al onze vuile kleding weer schoon te krijgen. Nadat alles opgeborgen is in de kastjes geven we ook nog de vloer van de camper een zuigbeurt en dan rijden we naar Three Dog Down om gedag te zeggen en ook nog even een T-shirt voor Dick te zoeken. Dat laatste lukt en als tegen 11 uur ook Bob arriveert, kletsen we noch een tijdje, koop ik ook nog bontmoccasins die verrukkelijk zitten en pas rond 12 uur rijden we verder naar Glacier National Park. De vacantie drukte is nog niet begonnen dus we kunnen camper plekjes uitzoeken en vinden een heerlijke zonovergoten plaats. Ondanks het feit dat de temperatuur rond de 30 graden ligt vinden wij het nog steeds erg aangenaam om in de zon te vertoeven.

Cupcakes and coffee

Na koffie te hebben gedronken met een heerlijke cupcake, die we ook van Bob hebben gekregen, lopen we naar het Visitor Center van Glacier National park. Helaas rijdt de shuttle niet naar de “Going to the sun Highway”. Deze is nog gedeeltelijk afgesloten. Met onze camper kunnen we evenmin naar boven daar deze te lang en breed is. Dus lopen we na een stempel gezet te hebben in ons park paspoort terug naar de campground en zitten de rest van de middag buiten in het zonnetje achter onze laptops om administratie te doen, notulen te schrijven en ook nog ons stukje voor de website af te maken. ’s Avonds maken we een campvuurtje. We hebben nog wat brandhout wat Canada niet in mag dus kunnen we nog heerlijk buiten genieten van de warmte van het vuur. ‘s Avonds daalt de temperatuur namelijk sterk. Morgen gaan we de grens over naar Canada.