We take a break again

We take a break again
End of February to end of March 2022

Actually, we supposed to leave later this week to have more time, but because tomorrow is 22-02-2022, a palindrome day, we decide to leave earlier, on Monday February 21st. That means we have to make plans because I have to go to the hospital in Leiden at 8.30 am for my annual melanoma check-up. Of course, we arrive much too early, but because of this I ‘m called earlier and so we arrive already at our motorhome storage at 9.30 am, earlier than we agreed.

Boulevard Bergen in Zoom

Our motorhome is therefore not yet outside, but Bettie is kind enough to drive it outside and so we are much earlier at home than planned. It rained all the way home, but now we want to start loading, the rain stops so we can transfer all our stuff dry and that’s quite a lot.
It takes a few hours to give everything a place (Yes, I know, I’m taking too much) and after filling the fridge, we lock our house and drive to Bergen op Zoom. This is always a favorite overnight spot if we leave late. After the storms of the past few days, it is very quiet on the boulevard. We are the only motorhome and park it in the sun. Unfortunately, the mini library near the supermarket has been emptied and we can’t exchange books, but I buy a noodle dish we can eat tonight with some leftover meat and beans. Of course, we also walk to the inland lake. The otherwise calm lake turned into a raging sea and the waves crash on the shore.

Through the mud to the geocache

Tuesday February 22nd we wake up early and after a breakfast with fresh croissants, we leave for Belgium. First, we visit the town of Opwijk where we want to find some geocaches. Some are easily accessible, but two of them are placed on very muddy farm path into the meadows and before walking 150 feet on this track we sink down to our ankles. We should have put on boots but now it’s too late.

Back in the motorhome I grab a brush and at a puddle of water I scrape the worst mud from our shoes. The rest of this holiday we will walk with dirty shoes because many tracks just stick to it. That means that when we drive to one of the oldest caches in Belgium, which is hidden in the middle of the polder, we put on boots anyway. To get close to the hiding spot, Dick has to maneuver over very narrow paths. It just works, but parking is only possible at the exit of a farmer’s path.

The muddy road

That means that I walk the track alone and Dick stays in the motorhome in case a farmer wants to pass just now. Fortunately, to find the geocache I only have to walk half a mile. I do have to make my way through deep puddles of water and mud, but after half an hour I’m back and we can drink a coffee before we drive to our final destination, the town of Melle.

It is a bit uncertain whether we can return to civilization again when our front wheel ends up in the mud because we have to give way to a parked vehicle. The wheels spinning in the mud next to the path but finally Dick manages to get the motorhome out. Fortunately, soon we reach a normal, slightly wider path through the meadows and then we can park the Frankia near the center of the town of Melle.

We definitely earned a cup of soup but after this we walk into town. Unfortunately, the weather is gloomy and gray and with only 39 degrees Fahrenheit on the thermometer it is not warm but our down jacket, with a rain jacket over it, keeps us warm enough. Unfortunately, tonight we can’t eat at the bistro in this town. This eatery is full with wedding guests. Not really surprising because this special palindrome date is a desired wedding day.
So, we walk back to the Frankia, have a drink and early in the evening we walk back to the center to eat something at the friterie (a snack bar). The food here tastes good, especially after all the fresh air and the cold today.

Lots of snacks and drinks

At 7 pm we walk with a full belly to the other side of the street. There is a geocache event. Such events are organized on special days and since we should be around today, we registered for this. It is busy at this “Meet and Greet”. There are at least 60-70 geocachers present and soon we are talking to different people. Anyone who wants can have a drink, both alcoholic and non-alcoholic refreshments are available and time flies. Apart from the separately packed Belgian chocolates, you wouldn’t say it’s still Corona time because the 5 feet distance among those present is not always used. Fortunately, we are vaccinated and boosted and the Omikron variant is a little less threatening.

The weather is quite pleasant in the evening, around 42 degrees and with little wind and no rain, we keep talking for a long time, but around 9.30 pm we say goodbye to each other. The way back is less smooth. Partly because of the many walking today, followed by a few hours of standing outside talking, our muscles have become quite stiff, but via some narrow paths behind the beer brewery where “Delirium Tremens” is brewed, we arrive back home after 10 minutes. We’ll crawl under the wool soon.

Wednesday February 23th we get up at 7.30 am and after showering I walk to the Carrefour Supermarket around the corner to buy baguettes (French bread). The sky completely opened and under a steel blue sky we drive towards the French border. When we stop in the middle of the polder, we notice that we don’t have a candle in the motorhome, so we can’t light a candle for Manuel, the (unfortunately) stillborn son of Martijn and Soof and the grandchild of Hannah and Henk, so we commemorate Manuel, whose cremation takes place now, in silence, in this vast Belgian polder landscape.

“Remparts” Montreuil sur Mer

At 1 pm we arrive in Montreuil sur Mer where there is plenty of space at the parking in town and soon, we walk around the city walls and through the center of this beautiful old fortified town. Both churches are locked, so we can’t light a candle here either. By the way

, it is strange that churches are not open because we have not experienced that before in France.
Because the sun is still shining when we are back at the Frankia, Dick can attach a new “Angles Morts” (Dead Angle sticker) on the driver’s side door. The old one came off and was torn off and since these stickers are still mandatory in France on cars with a weight greater than 7700 pounds, we ordered new ones. By the evening, the so quiet parking lot fills up with English motorhomes. Not really surprising because Calais (where the tunnel under the Channel opens) is not that far from here. As you can no longer spend the night in Calais because of the large number of refugees trying to enter England from here, travelers come this way.

Storm in Fecamp

Thursday February 24th It is cloudy and a strong cold wind is blowing. After breakfast with delicious fresh croissants (yes again) we drive south while we have heavy hail showers. Fortunately, the clouds give way and it becomes dry when we arrive in Fecamp.

The wind has become even stronger, it is storming really bad. It doesn’t stop us from wandering around in town and of course we end up on the boulevard where we can watch the natural violence of the sea, which has been pushed up to high waves. You can hardly stay upright in the strong wind that beats on the shore. For a while we enjoy this power of nature before we walk back to the Frankia, parked near the harbor.

Unfortunately, our favorite restaurant “Le Barbican” is closed tonight so we buy salad, meats and baguettes in the supermarket we pass by. Tonight, we don’t have to cook. The whole evening, we feel our faces glow because of the strong cold wind. We drink a glass of wine, enjoy our meal and then we find out that war has broken out in Ukraine.

On Friday February 25th we don’t get up until 8.30 am. Fortunately, the strong wind has died down so we can safely drive over the high “Pont de Normandy” and after an hour we are already parked in Honfleur. The parking is empty but during the day a stream of motorhomes arrives. Despite the many clouds, there is also a lot of sun, so after a cup of coffee we walk into the town.

Old houses in Honfleur

It is slightly busier than in December but there are still not many tourists on the streets so we have plenty of opportunity to look around and we climb the hill that leads us out of the city to the beach.
Of course, we look for geocaches on our way and when we reach the beach we slowly walk back to the town, all alone on the beach. When we arrive in town we wander around again, look at shops and at the end of the afternoon we are back. Honfleur never bores us.

Our Turkish restaurant Gyros is open so tonight we get food there but until then we sit inside and see how this large parking lot is slowly filling up with motorhomes. We stay on the edge of the harbor parking so we have a beautiful view of everything and enjoy the warm, shining sun. Of course, we stay inside our Frankia because outside the temperature still does not exceed 46 degrees Fahrenheit. The clouds completely disappeared, so before I go out to get our kebab meal at 7 pm, we fix our insulation mat in front of the window. No unnecessary luxury because as soon as the sun disappears behind the horizon, the temperature drops quickly and it cools down to 39 degrees. At night we have a beautiful starry sky above us and the kebab? It tastes, as always here, very good.

Saturday February 26th the sky is again steel blue and the sun shines brightly. After breakfast, with of course a fresh baguette, we dump our gray and black water and fill up with clean drinking water. That is necessary with only 10% water in the tank. At 8.30 am we drive away and when we are near the town of Caen, we change our travel schedule and decide to drive to Barfleur.
The weather is so beautiful that this place by the sea is very inviting. The great thing about touring in the early pre-season is that there is always enough space for an overnight stay. And yes, we have plenty of choice to park our Frankia on the edge of the village. Soon we walk in the full sun through this lovely picturesque town with its fishing port, where the boats are either on dried up grounds or bobbing around, depending on the tide. The tide is rising so all the boats are in the water and we enjoy our walk around the harbor and through the narrow streets.

Windscreen repair time

When we are back, it is already 4 pm. I am going to write down our experiences while Dick repairs a hole in the windshield that we got when a truck overtook us very tight and threw a stone against the shield. Fortunately, we still have the repair material for that from the USA, but I’m afraid we’ll have to return soon to get new windshield repair stuff. Whether it’s because I don’t have much inspiration to write, or because I started to read such an exciting book (“On Wings of Eagles” by Ken Follett) I don’t know but soon I am completely engrossed in my book again and the computer is put away.

After the sun has set, we reapply the insulation mat for the windshield and then walk to the harbor where we want to have dinner. That is not possible at Restaurant de France because they are not open in the evening yet (no tourist season at this moment), but another restaurant does have a table for two available and we soon enjoy French Pate and crackling fresh Fish and Chips. We don’t regret that we changed our itinerary and drove to Barfleur.

On Sunday, the weather is again beautiful and after breakfast we drive to Cherbourg. The breakfast is now with old bread because in Fecamp I bought such a large loaf of bread that we can eat it for at least 3 days. There is enough space to stay in Cherbourg and soon after we are parked, we walk to the large shopping center “Eleïs” in the hope of being able to buy a new outdoor mat.

Walking along the Harbor in Cherbourg

We bought the previous one here, but, stupidly enough, I left it in a parking lot in Rots, so we don’t have an outdoor mat anymore. Unfortunately, our so much desired mat is no longer for sale, so we leave, buy some groceries in the large supermarket next door and then walk back. Just in time, because the doors of the mall close behind us. After all, shops in France are only open until 1 pm on Sundays.

Back in the Frankia we drink a cup of coffee and then walk into the center of Cherbourg. A few weeks ago, our friends Marjo and Wim taught us how an “Adventure Lab cache” works and now we want to try this form of geocaching. Unlike normal geocaching, where you look for a box hidden somewhere, the Adventure Lab cache is actually more a city walk where you are guided from point to point. By answering a question about something that happened at a certain point, you can walk to the next point on the route. It takes you, just like regular geocaching, to all the different corners of a city, only you don’t get dirty hands. It’s a nice alternative if there are no regular geocaches in an area or if you want to explore an unknown city.
We wander slowly under a steel blue sky through the narrow streets of the old town of Cherbourg and enjoy. At the end of the afternoon, we are back. Unfortunately, our Thai restaurant (Khao Thai) is closed, so we can’t have dinner there tonight, but luckily Café de Port is open and there is also a table available, so we end up eating very well in an otherwise overcrowded restaurant.

Laundry in Pontorson

Monday, February 28th, the sky is completely gray again and so we decide to drive on. Around noon we arrive in Pontorson. In the parking lot of the supermarket are threatening signs that the stay here is limited to 2 hours, but there is also a part of the parking where a sign is placed that motorhomes are allowed, so we park there. I have to do my laundry and after coffee I collect all the laundry while Dick gets a shopping cart and then we walk to the laundry room at the front of the street. No one is present, it is still lunchtime and then it is extinct on the streets in France. So, at my leisure, I load the two necessary machines and wait until everything is cleaned. As soon as both washing machines are started, a French car stops along the sidewalk with an incredible number of bags full of laundry. There is still one large and one small machine available and they absolutely don’t fit all that laundry, so these French will have to wait another 40 minutes until my machines are released. When I also load the two available dryers (the third dryer is broken), there is also a 45-minute wait for the dryer (their faces are getting angrier), but finally I’m ready and the French can dry their laundry too. Since they run all their laundry on a wool program, everything comes out of the machines soaking wet and the entire floor of the laverie (washing facility) is soon covered with water and therefore soaked with dirt because they also keep walking over it. I am glad that Dick and I stay at the folding table, where we sort and fold our dry laundry and store it in bags.

After covering our bed with clean bedding, we walk into the supermarket to do some shopping for our dinner. 4 Hours later we still have not seen anyone passing by, telling us that we are not allowed to stay here, so we decide to stay overnight on the parking. Due to the posted sign, it is nice and quiet here. Only one French motorhome remains here too during the night.

Dol de Bretagne

Tuesday morning March 1st we decide to leave Pontorson. The sky is gray and there is some wind, not really weather to cycle to Le Mont Saint  Michel and 25 minutes later we arrive in the town of Dol de Bretagne. The parking for motorhomes is right in the center and we soon walk around in this beautiful old town. It was already a religious capital in the 9th century and of course we visit the cathedral Saint Samson.

With the help of geocaches we find our way and explore all the nice and special places of this town. Especially the beautiful medieval houses on the Grande Rue des Stuarts are worth seeing. It is very lively town but that can be caused by the many high school students wandering around. We are lucky with the weather because only a few raindrops fall and it remains dry for the rest of our walk. Unfortunately, the sun remains hidden behind the clouds.

Ruelle Robinet

At the beginning of the evening, we walk back to the main street where we find a delicious Turkish restaurant. We may enter, despite the fact that it is not yet 7 pm when dinner-time starts in France. Of course, at first, they have to check our sanitary pass. It’s still Corona time and to enter a restaurant you have to proof that you are vaccinated. We don’t regret eating here because the food is delicious and thanks to the small narrow alley (we call it “our alley” because the name is: Ruelle Robinet – Crane alley) we are back at our motorhome in no time.

Because my niece Inge told us that Mont Dol is also worth a visit, we drive the next morning to this 200 feet high granite rock. It’s only 1.7 mile away from Dol de Bretagne. One of the legends about this rock is that the devil and Saint Michel fought here, the claws of the devil as well as the imprint of Saint Michel are visible. Unfortunately, when we climb the hill with our Frankia it soon becomes apparent that we cannot park anywhere and we are also not allowed to drive further, due to the weight restrictions. So, we turn around and decide to come back later this year. Then we take our bike and cycle to this Mont Dol from town. Of course, we want to see those battle tracks, but we also want to admire the beautiful view that you have from the top of the rock over the bay and Le Mont Saint Michel.

Walking along the cliffs

Now we drive further along the coast to Saint Malo. It is only an 18 mile drive, but because we drive on winding roads it takes us almost an hour, but eventually we arrive at parking Le Davier near the beach (suburb of Saint Malo). This morning the sky was still completely gray, now we see the sky breaking and sun and blue sky appear. So, we don’t hesitate any longer and walk to the beach from where we walk slowly towards the cliffs via narrow footpaths. There is little wind, the sun is shining and we enjoy this circular walk to one of the many rocky cliffs along the coast. Of course, we find our way through some geocaches.

Unfortunately

, there are no restaurants in the vicinity of this parking lot, so end of the afternoon I walk to the nearest supermarket to buy ingredients for our evening meal. The mashed potato, cauliflower and chicken breast taste really good even though it is quite a lot of work to prepare. Dick is always surprised about the many dirty dishes afterwards. Undoubtedly, he would do the preparation much more economical and had far fewer things to clean.

Thursday March 3rd  it is completely gray outside and there is a light drizzle. With this weather we don’t want to cycle to the walled city of Saint Malo. Even though we can go there by bus, you still want to have nice weather when walking around in the walled city.

So, after breakfast we leave Saint Malo. Because it started to rain, we drive with the motorhome to the supermarket to buy our baguette and after breakfast we leave and drive further west. In Morlaix, Bretagne, we stop to dump our gray and black water and to fill up with clean water and at 2 pm we arrive in the city of Brest. Given the gray weather we are in now, we think it would be fun to visit the Oceanopolis aquarium tomorrow. It is allowed to stay overnight in the parking lot next door, so we park our Frankia. There are almost no parked vehicles so we can choose from enough places.

Monument for slaves in Brest

Because the reservation via the internet does not accept payment, we walk to the Oceanopolis checkout at the end of the afternoon. Even though our details have been noted, a reservation has not been made, but the cashier manages to solve this (also because it is quiet now) and soon we have two tickets for tomorrow and it’s time to explore the surroundings of the aquarium and the Marina present here (Port de Plaisance).

It is a nice walk, we admire the slave monument and enjoy the surfers who, due to the strong wind, sail at least 2 feet above the water surface, only the hydrofoil fin of the board is still in the water. At the end of the afternoon, we are back at the parking. The sun is now shining and we enjoy the last rays of the sun. Again, we put our insulation mat in front of the window, it cools down quite a bit at night.

Curious Seal in Oceanopolis

Friday March 4th  we wake up in time. We shower and have breakfast well before 9 am and then leisurely walk to the aquarium at 9.15 am. We have to wait a little longer for the doors to open but as soon as the gate opens, we slip inside, in front of huge rows of school children. Of course, we have to wear a mouth cap and of course our sanitary pass is checked. But because we already got our vaccination and booster it’s no problem.

Oceanopolis is a fairly large aquarium and soon we wander around. First, we visit the polar world, then the tropics and finally we also see the underwater life of Brittany. The puppy seals are pretty funny when diving up. They have in inside and an outside pool . The nice coloured Octopussy also have a great place in this beautiful wide aquarium.

Beautiful coloured Octopussy

After walking around for 3 hours we have really seen everything. It was very quiet everywhere, so we are surprised where all those school classes have gone. We have not come across them yet. Later we will see that they are in a few special workshops rooms.

After drinking a coffee, we decide to drive to the Breton coast, to the small town of Le Conquet and spend the night there. It is a little more than 19 miles, but because we drive straight through the city of Brest it takes about an hour before we arrive there. Then we notice that the parking lot for motorhomes is closed, due to renovation. Although it will be accessible in a few days, now, we cannot stay. We look for a place in the area where we can spend the night but there is nothing so we drive back to Brest. The sun is shining again and it is still lovely outside. We do our administration and look for a next destination.

We already abandoned our planned route and the town of Concarneau in the department of Finistère, seems to be a good destination, so that’s our new destination on Saturday morning.
There are many clouds but after a few raindrops they give way to sun and blue sky. We have enough space to park on the Place de la Gare. The name of the town Concarneau is derived from the Breton Konk Kerne which means Bay of Cornwall. Not surprising because this city is located where the English Channel, the Celtic Sea and the Bay of Biscaye meet. Concarneau consists of two parts, a town on the mainland and the medieval “Ville Close”, a walled town on a long island in the heart of the harbor. Soon we walk to this old walled city. Unfortunately, the tourist season has not yet started and despite the few French tourists who wander the narrow streets and over the city walls, almost everything (even the restaurants) is still closed, even after 2 pm when lunchtime is over.

Crawling through the hole in the wall

Because there is a geocache hidden in the outer walls of this walled city and it is low tide, the outside of the wall is accessible, so we look for a way to get through the wall. It is difficult to find and when we finally see a narrow passage it is also difficult to crawl through it because the hole slopes downwards and after that you have to crawl down over steep and slippery stones before you can set foot on the (now dry) stones at the outside of the city wall.

But we manage to get through the wall, find the geocache and just in time we crawl back through the narrow hole in the wall because the water is already rising. We walk back through town and then leave the walled city. There we see that the rising water wouldn’t allow to do this trip now. Because the wind is icy cold, we enter a cafe at the harbor where we drink hot chocolate milk and after a walk over the boulevard, now fortunately in the sun, we return to our Frankia.
In the evening I pick up food at the kebab shop a few hundred yards from the parking lot, the meal tastes delicious. Our faces just glow after the walk in the icy cold wind and before 9.30 pm we are fast asleep.

Because we discovered a laverie (laundry) less than 200 yards from the parking lot, we visit this one on Sunday morning, after breakfast. It is still quiet inside so we can fill the two large washing machines with our, again bulging, laundry bag and while our clothes and bed linen are washed and dried, I discuss the world politics with a French woman who lives here. We both express our horror at the war in Ukraine and the enormously increased gas, petrol and food prices as a result. Somehow that topic of conversation is big enough to keep us busy throughout the laundry process and it’s only when Dick arrives that we stop our conversation.

It‘s incredible that Dick always knows exactly when our laundry is finished and dried, so he is always in time to help me folding all the stuff together and put it away in our laundry baskets. Our conversation is not quite finished because, when a helpless looking man arrives with pillows and sleeping bags that need to be washed, we (the two women) jump right up to him to give the best advice on how to wash, which program to choose and how to pay. Or this man appreciates that? He thanks us for all the good advice and after starting his washing process, he quickly disappears. And Dick? He doesn‘t says a word and only look at us.

Walking over the rocky beach

After storing our bedding and clothes at home, we walk to the beach. There is no rain today, but the sky is gray and again an icy cold wind is blowing. The temperature does not exceed 36 degrees. But the walk along the coast is fun and varied. At least I think so, each rock is more unique than the previous one and we enjoy our beach walk. As it is low tide now, we can also climb to an island that would otherwise be inaccessible. On top is an old turret where a geocache is hidden. It does take a lot of climbing and scrambling before we get back to the boulevard but eventually, we arrive there and slowly walk back to town.
In the evening I pick up food again. This time Thai food which also tastes good. Dick has Pad Thai and I have red curry and we get so much food that we will have another meal on it tomorrow.

Monday March 7th we don’t get up until 8.30 am. We sleep a lot and that while we should sleep less as we get older. After breakfast we leave. In Josselin we stop to change our French propane tank. This morning the dashboard was red so we had to switch to the other tank. Fortunately, there are plenty of propane tanks at the gas station and we pay even less here than in December (and that while the fuel price increase everywhere). After the exchange we drive to the parking lot in the middle of this medieval town. It is 42 degrees, although it feels much colder due to the icy wind. Only in the sun, out of the wind, at the foot of the old castle, it feels much warmer. Here it’s like spring.

Beautiful castle in Josselin

The small town Josselin is nice and pleasant to walk through. Everything is still closed. Even the restaurants will not open in the evening for the next few weeks. So, if we want to eat out, we will have to do that at noon, but for now we are too busy admiring the old buildings. We will definitely return here because the castle is not open yet and we really want to see that imposing building from the inside. In the late afternoon I walk to the edge of the town to the supermarket to buy some yogurt. The rest of the evening we sit inside, read something and of course watch the news.

Tuesday March 8th  it is very cloudy, but the sky breaks and only when we are on the road, we have some splashes of rain. When we arrive in Guerande a cold strong wind is blowing and so we decide, after filling our tank with clean water, to drive on to Bourgneuf and Retz. There is still a place to park in the village and when the rain stops, we park the motorhome and walk around. After recently visiting so many beautiful towns, this one is not special. Except for a bakery and butcher, there are no shops or impressive buildings so, when we are back at the parking, we decide to leave. Unfortunately, there is no place to park in the village of Les Sorinieres, near Nantes.

Parking Mouzillon

The motorhome parking is occupied by abandoned and parked motorhomes and so we drive on and finally arrive in Mouzillon just before 6 pm. We stay on a busy parking lot on a busy street. Dick takes a look around and sees a flat area behind a large church. After a bit of searching, we manage to reach this place and park here. We don’t know or it is allowed to stay here but, in any way, we are not chased away and sleep peacefully and undisturbed.

On Wednesday March 9th the sky is completely gray again, but after having breakfast with fresh bread from the bakery across the street, the clouds disappear and blue sky and sun appears. We buy some Loire wine at a small shop and leave. Again, we try to park in Les Sorinieres but the same French motorhomes are still parked and there is no possibility to park here and we drive on to Lanvalley, a small town east of Dinan.

The original parking is closed due to the construction of a house, but in the corner of the sports fields we find a space where we can park the Frankia. It’s a boring place and after a while I get restless, so we decide to check out both parking places in the neighboring town of Dinan. The first parking is not so convenient to visit the city. It’s located in the depths by the river while the old walled city is high on the mountain and the second parking is really outside the city with no shops nearby. Our decision is made quickly and we drive on.

A little later we arrive in the center of Dol de Bretagne. Parking is available and also shops and restaurants are nearby so tonight we will go out eating. We already walked through the center, so now we take a slightly larger bend around the center. Also, a nice walk through parks and past old buildings and of course we walk the last part of the old main street of Dol.

Walking in Dol de Bretagne

At 7 pm, after having a drink, we walk back through Ruelle de Robinet (our Crane alley) and again we have a very good meal at restaurant “Umut Kebab”. Back in the motorhome we read and of course we follow the news before going to bed.

Thursday March 10th , after I bought a baguette from the bakery in Mainstreet, it starts to drizzle a bit, but as we drive further to the northwest, the rain stops and every now and then the sun even breaks through. No one is parked at the port of Loguivy de la Mer, so we will stay here. It is getting low tide and the water in the harbor flows slowly away. The moment to take a look at the island on the coast where a geocache is hidden. It can only be reached at low tide. Unfortunately, the strong wind pushes the water through the narrow creek and around 2 pm there is no coming through unless you are wearing a diving-suit and then it is still a challenge because the tide turns very quickly here.

Nice cliffs along the coastline

So, in the afternoon I walk along the path over the cliffs of this beautiful coast in search of another geocache. Dick prefers to mess around at the motorhome. While walking I think it’s good Dick stayed at home as the path along the cliffs is constantly going up and down and that would have meant an attack on his knees. It is a beautiful walk and I enjoy the views over the bay. The sun appears and out of the wind, it even feels warm. When I am back around 4 pm we walk together on the dry fallen beach to the island.

The cache is still not reachable

It’s now half an hour before the tide changes, so the water is almost at its lowest point when we arrive there again. Still there is far too much water to reach the island. So, finding this geocache will be a summer project as we have to swim over a channel. After ordering some bread for tomorrow at the only shop in town, we return to the motorhome.

For the first time the door can stay open and the sun shines in a steel blue sky. Slowly we see the water flowing back into the harbor before it gets too dark. With all that walking around we feel really tired and our bed is very tempting.

Friday March 11th we get up at 8 am. After all, I promised to pick up our bread and croissants at 8.30 am. After a good breakfast with freshly boiled eggs, we leave this small town. The weather changed because it rains regularly and the sun is no longer visible. In Paimpol we stop to look at the parking for motorhomes near the harbor and then drive on. But just as we reach the edge of town, I realize that we can’t go to Guingamp today (according to our information the parking in Guingamp is not accessible on Fridays due to the weekly market) so we turn around and drive back to Paimpol.

No water in the Paimpol harbor

There is enough place to park and we just see the edge of the harbor. After drinking a coffee, we put on our raincoats and explore the town of Paimpol. This town is best known for the cod fishery in Newfoundland and Iceland. Between 1852 and 1935, the local schooners fished there, staying away for up to 6 months. We admire the mural in the town that recalls that time. Today Paimpol is best known for its oysters “the Paimpolaisi” and the picturesque harbor in the center is a tourist attraction.

It is now dry but every now and then there are a few splashes, fortunately not for long and soon after the sun and blue sky appear again. My colleague Theo writes us that the French always say that the weather in Brittany clears several times a day. And that turned out to be true words for today, because every time after a few drops of rain, the sky clears up again and we can bask in the sun’s rays again. When we arrive back at the harbor around 1 pm, we already walked around a couple of miles through the streets of this nice old town, we cannot resist the temptation of a sandwich and so we enter a small eatery.

Big french bread

We each get a huge baguette, generously topped with lettuce, cheese, egg, tomato and tuna as the main ingredient for me and ham for Dick. We love it. But it’s a lot of food. We don’t have to eat anything for the rest of the day. At 4 pm we are back after walking 8 miles and it’s time again for me to write down our experiences. Again, the weather often changes, one moment the rain is pattering against the windows and the next moment the sun is shining in a blue sky. We don’t go out anymore and for dinner we only have some toast with cheese.

Saturday March 12th we wake up at 8 am and the sun is already shining in a steel blue sky. I buy a fresh baguette at the boulangerie next to the harbor and after breakfast we leave for Guingamp, only 19 miles from here. When we arrive in the town it is very busy, but again there is a market and then it’s always very busy. Today this market is not in the parking lot where we want to stay, but in the center. We are lucky because there is one place available where we can park. Normally school buses park here but in weekends there are no busses so passenger-cars can use this place. After watching the crowds around us, we lock the motorhome and go for a walk.

The town of Guingamp has its origins in a 15th century fortress. The ruins are still located on the edge of the parking lot. The half-timbered houses that are present everywhere in town show the craftsmanship of the master carpenters and there are even old half-timbered houses consisting of 4 floors. Our tour also takes us to La Prison.

The old Prison

This prison that was built in 1841 after an American example, which was a revolutionary concept for that time. The two floors of cells all open onto a courtyard. Unfortunately, this prison closed since 1952 and now it has been converted into a cultural and art center, so there is little feeling with a real prison. Except by me, I worked my whole life in the prison and I immediately re-enter the penitentiary life. The town also has many small alleys and canals that we wander along and that means that we walk a lot. After 7 miles walking around, we return. We don’t have to eat tonight because the burgers at the bakery, on the corner of the street, looked so tempting that again we had a lunch. Dick only gets a cup of soup for dinner.

Sunday March 13th, after breakfast, we first drive to the site on the edge of the square where we can dump our gray and black water. Filling our clean water tank is not a luxury either. At 1.30 pm we arrive at the parking lot along the beach at Saint Malo. The sun is shining a bit, although there are also many clouds, but it is 55 degrees and therefore less cold than the past few days. While I grab our cycling bags and backpack, Dick gets the bikes out of the garage and soon we cycle to the walled city of Saint Malo which is only 2.5 miles from our parking. The sun is shining and the weather is good, even though there are still a lot of clouds.

City wall Saint Malo

At the city wall we lock our bicycles and walk into town. First along the city wall, but soon we also climb it to continue our trip over the wide road on top of the city wall (the remparts). From here you have a wonderful view of the sea and the islands around. It means that we stop almost every few yards to take another look at the sea and we make a lot of pictures, but we have the time.

Around 2.30 pm we arrive at Café de la Bourse where we find a table inside and order food. The restaurant closes at 3 pm so we arrived just in time. Again, the food is delicious, which is always the case when we eat here. When we pay, we are told that the restaurant is sold.  We hope the next time we are here, the food is still good.
Of course, after our meal we wander for a while through the small streets in the walled city.

Cycling back to the motorhome

We have to after this lavish meal and then, end of the afternoon, we cycle back to our Frankia. Just before it starts to rain our bikes are stored in the garage. Fortunately, after some rain, it clears up again and we can enjoy a quiet evening. Here you see that it’s still winter because the parking as well as the designated places for motorhomes, stay mainly empty.

Monday March 14th  we get up at 8 am and after removing the insulation mat from the windshield, I leisurely walk to the supermarket, about half a mile, and of course we have breakfast with fresh baguettes. We wash our dishes and drive to Pontorson. This morning we already put all our laundry together so when we arrive at the supermarket Dick can drop me off at the laverie on the street. Unfortunately, there are not enough available machines and I have to wait 20 minutes for an empty machine.

In the meantime Dick park the motorhome in the parking lot of the Carrefour supermarket. We think we can stay here during the night although the threatening sign (that the stay is limited to 2 hours) is still there. We weren’t chased away the last time so we’re taking the chance. Fortunately, all dryers are available so after 2 hours we can fold all our laundry, load it into a shopping cart and walk back to the motorhome. After storing everything and cover our bed with fresh bedding, we walk into Pontorson.

On the left side the reinforced water storage

The weather is beautiful, the sky is blue with a cloud here and there and it is around 55 degrees, so it is great to wander through this nice town. Special here is the concrete water-tower, located in the garden of a monumental building near the station. It was designed in 1870 by Joseph Monier, the inventor of reinforced concrete. Of course, we also take a look at the old church that is partly Romanesque and partly Gothic and we are not back until the end of the afternoon. Because the cauliflower is advertised, we have that for dinner with mashed potatoes and burgers. We sleep like roses.

Tuesday March 15th we leave Pontorson after breakfast. Unlike yesterday, the sky is steel gray and there is not even a ray of sun to be seen. But when we reach the tip of Normandy, the clouds disappear to give way to the sun and blue sky. Because I want to go to Barneville Carteret to see the parking for motorhomes (the one near the beach no longer exists) we drive north on narrow roads along the coast. It takes some effort to find the place in Barneville Carteret, but eventually we find the place. Unfortunately, it’s not allowed to stay here during the summer months, so if we want to spend the night here, it must be done in the winter. However, at a carwash station, we can dump our gray and black water and then we drive on to Cherbourg.

Aidacosma, the newest cruiseship

The motorhome parking at “la Cité de la Mer” is incredibly busy. Not only are all parking spaces occupied by motorhomes, there is also an unstoppable stream of pedestrians on the way to the Cité. It soon becomes clear that the new large cruise ship AIDACOSMA (a full electric vessel) of the Aida Lines is moored at the quay.

After parking our Frankia in an unofficial place (let’s hope that one of the motorhomes leaves) we walk to that cruise ship. It is at least 1000 foot long and has about 20 floors. No wonder there is a constant stream of people walking back and forth between the center of Cherbourg and this ship.

The weather is beautiful too because the sun is shining and the thermometer shows at least 65 degrees. We haven’t had this heat yet. While I’m doing some shopping, Dick manages to get a free parking spot so at least we stay legalized. In the evening we walk into town. The fishing boats bring their load of fish to the shore which is nice to see.

Buckets filled with Saint Jacques shells

Buckets full of Saint Jacques shells emerge from the hold. And I thought we took a rare specimen when we found the beautiful Saint Jacques shell (symbol for the Pilger road to Santiago de Compostela) on the beach of Loguivy de la Mer. Now I understand that a lot of pubs with a terrace uses these shells as ashtrays. It is still quiet at our Thai restaurant, but it is 7 pm and the restaurant just opened. Compared to December, when they just started, the menu is more extensive, but the quality of the food is still good and we enjoy our dinner. It’s good that we have to walk a bit before we are back at the motorhome because we ate too much.

On Wednesday, March 16th  the sky is gray again and the sun is hidden behind the clouds. After our breakfast it starts to drizzle. Not only rain but also yellow Sahara sand falls down and soon the motorhomes are covered with a yellow-brown mud. When we walk through Cherbourg later this morning, all the cars in the streets are covered with this same yellow sludge. The carwashes will be very busy in the near future.

The L’Encephalartos plant

Using an adventure lab cache, we end up in the gardens of “Park Emmanuel Liais”. We are taken immediately by a Frenchman who, in rattling French, gives unstoppable information about this park and what there is to see. Dick quits immediately but I follow the Frenchmen for a while before I can turn away and finally, we can explore the park together. Located in the heart of Cherbourg, this park was created by Emmanuel Liais, not only an astronomer and passionate botanist, but also mayor of Cherbourg. He collected rare plants during his travels and his stay in Brazil.

Not only the outside gardens are special, also in the greenhouses you can see special plants such as the “ncephalartos Altensteinii” plant that can live for more than 1000 years and only bears fruit once every 30 years. And let that just be the case. We admire the special fruit that resembles a huge pine cone.

Huge ferns in parc Emmanuel Liais

But the enormous ferns, who could have escaped Jurassic Parc, also make a deep impression on us. It is a special Parc to wander through and an example of how geocaching can bring you into a special environment. We enjoy. Finally, we say goodbye to this botanical garden and continue walking through the streets of Cherbourg and climb the hills to the cemetery where not only civilians are buried but also soldiers.
Even soldiers from the American Civil War who died in a battle on the sea off Cherbourg. The Confederate cruiser Alabama was intercepted here and sunk June 1864. Because this cemetery is located high on the slope above the city, we have a beautiful view over Cherbourg and the sea. Unfortunately, it starts to rain so the view is lost a bit but the impressive cemetery remains and after exploring most of it we descend back to the city where we drink coffee (with a pastry) before we walk slowly back to our Frankia. Fortunately, we have good rain jackets because otherwise we should be soaking wet.

A good Thai dinner

In the evening we walk again along the harbor into the city. Luckily it has dried up. Unfortunately, Café de la Port, where we wanted to have dinner tonight, is closed. So, we walk around in the center and automatically end up at our Thai restaurant. There we are warmly welcomed, we enjoy our Thai food, which is again of good quality. When we are back at the motorhome we attach our insulation for the windshield, because the clouds disappeared and the sky is clearing up. The temperature also dropped significantly. It promises to be a cold night.

Thursday, March 17th , there are indeed no more clouds to be seen and the sun shines in a cloudless sky. After a good breakfast with fresh baguette (I bought it during my morning walk to the shopping center) we dump our gray and black water. We have to be patient because the Frenchman standing in front of us, can’t dump and refuel at the same time, doing everything one by one takes a long time but finally it’s our turn and more than half an hour later we leave Cherbourg and take the back roads to Honfleur. The closer we get to Honfleur the more striking the sky looks, a straight line of white clouds cuts across the blue sky. Fortunately, we stay under the sun-drenched, blue part of the sky.

Spring is coming in Honfleur

After parking the motorhome at the harbor, we walk into town. I don’t know how often we’ve walked here in recent years, but this town always fascinates us. Again, we wander past places that we have not seen before. Even though the sun is shining here, there is still a cold wind, but because our road requires us to climb steeply up the streets of Honfleur, we don’t feel cold. It’s obvious that Spring is coming and everywhere we see some flowers and plants growing in the walls along the streets.

The little bird hiding in the hedge

After a few hours we are back and I walk to supermarket Lidl. Unfortunately, the jeans I buy are really too tight around my calves, something Dick agrees too, so I return them and after coming back I finally can sit down. We enjoy the sun and watch the motorhomes arriving one by one. After all, it is almost 7 pm and that is the time when many Frenchmen look for a place to parc for the night. In the evening I get food from our kebab restaurant Gyros, which tastes good and after a lazy evening and watching TV, we fall into a dreamless sleep.

Friday March 18th I’ll buy some croissants for a change. What a fantastic country is France. It is possible to buy fresh bread every day in every town. Sometimes you have to walk a little further because the bakery is closed, but that is the law in France: every bakery must close one day a week. After breakfast we want to dump and fill up. Again, we have to wait. In front of us again a slow Frenchman. He has a flat-water hose with very narrow channels through which water flows very slowly and because there is also a leak in the connection to the water tap, most of the clean water disappears next to the hose. But we kill time talking to each other and we exchange travel experiences. While the Frenchman is filling up, he doesn‘t bother that (in the meantime) we dump our gray and black water. When his water tank finally overflows, we only have to fill up with clean water. In the meantime we did wait for almost an hour.

Cathédrale in Beauvais

Fortunately, the distance to the city of Beauvais is not far, only 97 miles, so at 1.30 pm we arrive at the parking on the edge of the center. Again, the weather is great and out of the wind the temperature is 59 degrees. We slowly wander through the streets of this picturesque town and of course we walk through small, old streets to the gigantic cathedral in the center.

The Cathedral Saint-Pierre de Beauvais, is the highest cathedral in the world and certainly looks impressive, standing in full sunlight. The building is one of the most daring constructions of the Gothic culture, but due to circumstances it was never completely finished. Even though we visited this cathedral a couple of months ago, we want to take another look inside and walk around. We also see a part of the rare 14th century astronomical clock from 1866. To get really close you have to pay but then, you also get information about the origin of this impressive timepiece. Finally, we leave the cathedral, walk across the impressive square where the beautiful town hall is located and arrive back at the parking. It is now end of the afternoon and time to get some food on the other side of the street at the huge Carrefour. We enjoy the rest of the evening in our Frankia, have a good dinner, watch TV and read our books.

Saturday March 19th  it is still cold, mostly caused by the wind, although the sun is shining and the sky is steel blue. After breakfast we leave Beauvais and drive across the countryside to Laon. When we climb up the steep mountain road where Laon is on top, we find out that we arrive from the wrong side, so I direct Dick back down because I don’t want to experience another gruesome trip through the narrow streets of this medieval town. We drive along the foot of the mountain and climb up on the other side over steep hairpin bends and under Dick’s grumbling. He knows we “easily” fit through the narrow streets and now we make a detour for miles. I sometimes think that men have a lot to endure from their women.

View on the city wall in Laon

Finally, we arrive at the parking next to the city wall where we are allowed to stay overnight. There are no other motorhomes and passenger cars are parked everywhere. So now it is impossible for other motorhomes to park. After a cup of coffee, we stroll through the town. The tourist season has not started yet because even though there are a few tourists, for the most part we just walk alone through the small medieval streets. We notice that a lot of shops are closed. Corona has clearly struck here.
For the first time, thanks to a Adventure Lab cache, we now also reach the other side of this town. Here is a second (more dilapidated) entrance gate. But it’s in the full sun and it is warm. After taken some pictures, we slowly walk back, make a reservation at restaurant Agora on the square in front of the beautiful cathedral and walk back over the city wall.

Cleaning the solar panels

From here we can look at the roof of our Frankia and see how much Sahara sand has accumulated here, so Dick quickly grabs our ladder to clean the roof and especially our two solar panels. No unnecessary luxury, because we need the electricity to charge all our batteries and laptops. At 7 pm we have a leisurely walk to the restaurant where we have dinner. The food is very tasty as always when we eat here. Back at the Frankia we first attach our insulation mat for the front window. The sky is clear and it promises to be a cold night, it will only be 37 degrees.

Sunday March 20th we get up at 8 am, awakened by the sun. I walk to the bakery in town (always nice this morning walk) and after breakfast we leave. When we arrive in Liart we call our friends Cor and Esme (just to be sure). Maybe they are at their house in France (it’s in this town) and we can say hello to them. Unfortunately, they are at home in the Netherlands so we drive on and around noon we arrive in Bouillon, Belgium.

Impressive castle Bouillon

The parking is very busy but there is still a parking place available. The weather is beautiful, although there is still a cold wind. The town of Bouillon is dominated by the medieval fortress of Godfrey de Bouillon, the famous knight who sold his castle in 1082 to finance his first Crusade. Even now it is an impressive structure and of course we climb up the steep slope to the castle. From here you have a beautiful view of the center of Bouillon where the river Semois meanders through. After a steep descent we arrive in the old city center where we, once again, wander through the streets, using geocaches to find our way.

At the end of the afternoon we return, this time not over the mountain but through a tunnel. Many motorhomes are now leaving and it is actually quiet in the parking lot. Around 6 pm I walk back to the center, this time to get food. On the way back it starts to drip but I’m on the phone with my sister Hannah so don’t notice this drizzle. It really starts to rain when we are having our dinner. We were really lucky with the weather today. Fortunately, after an hour, the rain stops and the air opens up again, so we attach our insulation mat in front of the window.

Dumping black- and gray water

After a clear and cold night, the sun is shining again on Monday morning. Our dashboard indicates that the French propane tank is empty again, so after dumping gray and black water and filling clean water, we drive to the border with France. In Longwy, where we were originally supposed to spend the night, we stop at a supermarket and buy a new tank with propane from a vending machine, then we exchange the empty tank with a full tank.  At home I thought that, if we drive through Luxembourg to refuel (and we do that because petrol is cheaper here), we could look for the oldest geocache in this country. So, we drive through the narrow streets of Rodange in Luxembourg in search of the first part of this, consisting of 5 stages, geocache.

Unfortunately, there are weight restrictions everywhere and so we climb the hill and end up in narrow, steep streets, even the bitumen disappears and we continue to drive over smooth cobblestones. When we are high on the hill we have to descend through even narrower streets. Cars are parked everywhere and scaffolding has been built along the houses, so our Frankia has only a few inches space on either side. But luckily Dick manages to get down unscathed. When we arrive on a wider street I’ve had enough. With such streets I want to leave Rodange, then no old geocache. It is almost impossible to drive a large camper here. The only possibility to reach the geocache here is to take our bike. So, we drive straight to the North, through the city of Luxembourg.
When we drive past the second oldest cache, in Colmar Berg, Dick is kind enough to park the motorhome at the exit of a country road. There is no parking space anywhere so he stays inside while I walk into the forest, cross a river via boulders and then climb further up the mountain via a steep hill. On top of the mountain in the forest, I find the geocache in question and after 30 minutes I’m back. The temperature has now risen to 66 degrees. Through endless towns in the Luxembourg countryside, we drive further north, we fill up our motorhome tank and a jerrycan with diesel at the border and then drive into Belgium.

Walking through the streets in Stavelot

We have to search for the parking In Stavelot and with some indications from the local population we find the right way and finally we arrive at the parking lot next to the swimming pool where we park our Frankia. Of course, we walk around in the old town. It’s too late to visit the museum of the Spa-Francorchamps race track, so we make our way over the cobblestones in the old town and along the ruins of a church from the 11th century and return to our quiet spot by the river after a 3 miles walk.

Tuesday March 22nd we get up at 8 am and after a quick breakfast (this time with yoghurt) we drive to Sittard. We are back in the Netherlands. When we arrive at 9 am at motorhome parking next to the new Hateboer, a swimming pool I fear that the parking lot is closed because not a single motorhome is parked here. But luckily, we can drive through the gate and park our Frankia.
Of course, we first drink coffee before we explore the city of Sittard. It is easy to walk to the center from this parking, especially with this radiant weather. It is now 65 degrees and my jacket quickly disappears in the backpack. Dick is less bothered by the heat and just keeps his jacket on. The large square in the center looks nice and the terraces are overcrowded. Unfortunately, the great church of Sittard is closed, but the Paters church next door is open. At the entrance door is a small stone lion.
In 1938, during High Mass on Santa Rosa Sunday, two lions escaped from a circus on the market. One of them, lion Azor, quietly walked into the crowded church and lay down on the altar, a frightening event. This scene is clearly visible on a photo inside. I understand that at that time, this event was world news.

Slowly our walk takes us out of the city and we climb the Kolleberg. When Sittard was ravaged by a dysentery epidemic in 1668, Santa Rosa of Lima was called upon to protect Sittard from this and in thanks for this, the Santa Rosa chapel was built on the highest point of the city. It is quite a climb up the mountain but with this beautiful weather definitely worth it. After taking some pictures and talking to other people climbing up too, we walk back at our leisure.

In the afternoon I walk into town again, now to exchange some books in the mini library and the rest of the afternoon we sit in the motorhome and do our administration. It stays quiet in the parking lot, but late at night cars are parked between the motorhomes. Why? Do they deal in drugs here? At least we don’t mind because we sleep like roses.

Wednesday March 23rd we leave Sittard after breakfast and drive to our motorhome dealer Raema in Nederweert. A lock bolt has vibrated loose and we do not have locktide. But it is quickly fixed at the dealer and soon we are on our way again and at 1 pm we park our Frankia behind our home.

Because we leave again on Friday, almost everything stays in the motorhome. We take only the laundry bag and the contents of our refrigerator inside. While I load the washing machine with clothes and bedding, Dick works on the outside of the motorhome and soon brown streams of water are gushing down. The motorhome is really dirty. Dick notices what he started because while I’m having nice chats with our neighbors, he’s busy cleaning, hour after hour. But finally, after hours of cleaning, the Frankia is clean and shines again and we can park it behind our house. Fortunately, we have just enough space. Thanks again to our neighbor Evelyn who moves her small motorhome. As thanks for her effort, Dick also sprays her motorhome with water. He has to because, without consulting Dick, I promised her. It’s nice to be home again, although it’s only for a day and a half. We still have a “Frankia “ weekend ahead of us.

Lots of Frankia campers in Alblasserdam

And that weekend starts Friday morning, March 25th. We wake up early, pack the last things in the motorhome and then we leave. We only have to drive a short distance because Alblasserdam is just around the corner. As  the crow flies it’s only 9 miles, via the road it’s 20 miles. Before we enter the site of the camper parking, we stop at Hornbach, a garden center. Fortunately, we find a new doormat here. Not as good as the one I left in France in December, but we don’t want to be without it. We now found out that not having an outdoor mat gives extra dirt in the camper.
When we arrive at Camper Park Kinderdijk at 10 am, we are not the first Frankia motorhome. A number of motorhomes already arrived yesterday and because of the nice weather there are many chairs outside on the lawn. Pieta and Kees, the managers of this camper park, have an information folder for every Frankia driver as well as a name tag, so when our motorhome is parked, I walk along the already present motorhomes to write down the names. It helps me to learn everyone’s name, but it also makes me regularly stop to have a chat.

Nevertheless, in the afternoon we break free from the pleasant conversations because of course we also want to visit the World Heritage of Kinderdijk. Dick used to visit this place with his parents but I’ve never been here, even though we don’t live far from here.

Meeting Robert en Bart in Kinderdijk

This largest mill complex in the world, I believe there are about 20 windmills together, is a special place. It is a pleasure to cycle around over the small dikes and we regularly get off our bike to take pictures. To our surprise we meet Bart and Robert on one of the dikes. Years ago, we regularly attended travel fairs together where we gave information about exotic destinations in Asia.

And now, in the middle of this quintessentially Dutch landscape, where all elements of the famous Dutch water management come together (century-old mills, cleverly constructed dikes and polders) we meet them again. Of course, we talk for some time during which we regularly have to step aside for passing tourists and finally we say goodbye to each other. Bart and Robert have a shop at their home in Schijf where they sell statues and pagodas from Bali, Indonesia and we want to see this.
In June, we will visit them when their garden with the statues is at its best. We cycle further, take many pictures and enjoy the landscape with the many, many windmills.

Frankia motorhomes at sunset

After a very pleasant evening, where the residents of 22 Frankia Motorhomes come together and I lose my voice due to the loud noise (I chat too much and too loudly), we have a meeting on Saturday afternoon. Goal is the founding of a Frankia club. In order to be free from obligations, such as choosing a board, holding an annual member meeting and collect contribution, we finally chose to have a Frankia App group. This outcome is celebrated in the evening while enjoying a delicious Chinese Buffet and some drinks. And again, we chat a lot. Those Frankia drivers are really very nice.

Coffee with “Alblasserdammetjes”

 

 

On Sunday March 27th, the weather looks completely different. The sun is nowhere to be seen, a thick cloud cover hangs above the camperparc and it’s freezing cold. After breakfast, distributed by Aveco (an insurance company for motorhomes) the sky breaks luckily and the temperature warms up so end of the morning we enjoy coffee with pastry (Alblasserdammertjes) on the terrace. This treatment is offered by our motorhome dealer Raema Caravans & Campers. Then we say goodbye to the other Frankia riders and drive back home. We look back on a very pleasant weekend together. Unloading the motorhome goes quite quickly and cleaning the inside doesn’t take much time either (it’s unnecessary to clean the outside too) so, end of the afternoon, Dick returns the motorhome to our storage in Geervliet. For the first time in two years, I don’t come with our passenger car because Dick comes back by public transport. This helps because now I can place, all the stuff we unloaded, elsewhere at home and thus clear our living-room.

Cleaning the floor mat

The only thing left to do is to clean the carpet from our motorhome. It’s Dicks job to do that. He is much better at vacuuming, but he also gives a much more thorough cleaning of the carpet with water and soap.

We soon left our travel plan this trip and, due to the weather conditions, we also returned along the beautiful French coast. But that was no punishment and we had another fantastic trip. In total we drove 2440 miles. We did not cycle much, only 26 miles, but that is because it is often better to walk around in the cold. The counter in our legs has therefore stopped at 131 miles

Geplaatst in ENGLISH VERSION | Reacties uitgeschakeld voor We take a break again

Even erop uit Frankrijk – deel 2

Opnieuw er even tussenuit – deel 2
Eind februari tot eind maart 2022

Zaterdag 12 maart zijn we rond 8 uur op en de zon staat al aan een staalblauwe lucht te stralen. Ik haal lekker vers stokbrood in het centrum bij de boulangerie en na het ontbijt vertrekken we naar Guingamp, slechts 30 km bij ons vandaan. Als we in het stadje arriveren is het enorm druk, maar als er een markt is heerst er altijd een enorme drukte. Vandaag is deze markt niet op de parking waar wij willen staan, maar in het centrum. We boffen want er is nog 1 plek vrij waar we kunnen staan. Normaliter is dat een plek voor de schoolbussen maar in het weekend zijn die er niet dus nu worden ze gebruikt door personenauto’s. Nadat we het gekrioel om ons heen hebben aangekeken sluiten we de camper af en gaan ook rondwandelen. Guingamp vindt zijn oorsprong in een 15e eeuwse burcht die zich langs de rand van de parking bevindt. De overal aanwezige vakwerkhuizen laten het vakmanschap zien van de meester timmerlieden en er zijn zelfs oude vakwerkhuizen bestaande uit 4 verdiepingen.

La Prison

Onze tocht voert ons ook naar La Prison, de gevangenis die in 1841 gebouwd werd naar Amerikaans voorbeeld wat voor die tijd een revolutionair concept was. De twee verdiepingen met cellen komen allemaal uit op een binnenplaats. Helaas is deze gevangenis al sinds 1952 niet meer in gebruik en omgebouwd tot een cultureel en kunstcentrum dus van de echte bajes is weinig meer te zien. Behalve dan door mij want ik treed direct weer binnen in het penitentiaire leven. Het stadje heeft ook veel kleine steegjes en kanalen waar we langs dwalen en dat maakt dat we pas na 10 km rondlopen weer terugkeren naar de camper. Ook nu hoeven we vanavond niet meer te eten want de burgers bij de bakker op de hoek zagen er zo verleidelijk uit dat we opnieuw hebben geluncht. Dus Dick krijgt ’s avonds slechts een kopje soep.

Zondag 13 maart rijden we na het ontbijt eerst naar de dumpplek aan de rand van het plein waar we eindelijk weer eens ons grey en black water kunnen dumpen. Ook het vullen van onze schoonwater tank is geen overbodige luxe. Om half 1 rijden we de parking op langs het strand bij Saint Malo. De zon schijnt een beetje, al zijn er ook veel wolken te zien, maar het is 12 graden en dus veel minder koud dan de afgelopen dagen. Terwijl ik onze fietstassen en de rugzak pak, haalt Dick de fietsen uit de garage en al snel fietsen we naar de ommuurde stad van Saint Malo die slechts 4 km van onze parking verwijderd is. De zon schijnt en het is heerlijk weer, ook al zijn er nog veel wolken.

Stadsmuur van Saint Malo

Bij de stadsmuur zetten we onze fietsen op slot en wandelen door het stadje.
Eerst langs de stadsmuur maar al snel beklimmen we die ook om over brede weg over de muur (de remparts) onze tocht voort te zetten. Vanaf hier heb je een schitterend zicht op de zee en de erin liggende eilanden. Het betekent wel dat we bijna elke paar meter even stoppen om weer een blik op de zee te werpen en een foto te maken maar we hebben de tijd. Rond half 2 arriveren we bij Café de la Bourse waar we binnen een tafeltje vinden en nog net eten kunnen bestellen. Om 3 uur gaat het restaurant namelijk dicht. Het eten is weer voortreffelijk, iets wat altijd het geval is als we hier eten, maar helaas wordt ons bij het afrekenen verteld dat het restaurant verkocht is, dus of we er een volgende keer weer zo lekker eten?

Op de fiets terug naar de camper

Natuurlijk dwalen we na onze maaltijd nog een tijdje door de kleine straatjes van Saint Malo, dat moet wel na deze overdadige maaltijd, voordat we eind van de middag weer terugfietsen naar de camper. Net voor de regen losbarst staan de fietsen weer in de garage en zitten we lekker droog binnen. Gelukkig klaart het na even wat regen weer op en kunnen we verder van een rustige avond genieten. Je merkt wel dat het nog geen strandweer is want de parking alsmede de plekken waar de campers mogen staan blijven voornamelijk leeg.

Maandag 14 maart staan we om 8 uur op en nadat we de isolatiemat van de voorruit hebben gehaald wandel ik op mijn gemakje naar de supermarket, zo’n 800 meter verder, want natuurlijk ontbijten we met vers stokbrood. Na de afwas rijden we naar Pontorson. Daar we vanochtend al ons wasgoed apart hebben gelegd kan Dick me bij de laverie aan de straat kan afzetten en terwijl ik de was in een beschikbare machine stop (helaas kan ik niet al ons wasgoed kwijt en moet dus 15 minuten wachten op de andere machine) rijdt Dick de camper naar de achterzijde van het gebouw naar de parking van de Carrefour. We denken nog steeds dat we hier kunnen staan hoewel nog steeds midden op het parkeerterrein het dreigende bord staat dat de verblijfsduur beperkt is tot 2 uur. Maar omdat we er enkele weken geleden ook niet weggejaagd zijn, wagen we het er maar op. Gelukkig zijn alle drogers wel beschikbaar zodat we na 2 uur al ons wasgoed kunnen opvouwen, inladen in een winkelwagentje en naar de camper teruglopen. Nadat alles is opgeborgen en ook het bed is gedekt, wandelen we Pontorson in.

Links de betonnen waterbak

Het is stralend weer, de lucht is blauw met hier en daar een wolk en het is rond de 13 graden dus heerlijk om door dit ook leuke stadje rond te dwalen. Apart in dit stadje is een grote betonnen watertoren die zich in de tuin van een monumentaal pand bij het station bevindt. Hij werd in 1870 ontworpen door Joseph Monier, de uitvinder van het gewapend beton. Natuurlijk nemen we ook een kijkje in de oude kerk die deels Romaans en deels Gotisch gebouwd is en eind van de middag zijn we weer terug en blijven lekker in de camper zitten. Omdat de bloemkool in de reclame is eten we die ’s avonds met lekkere puree en burgers. Slapen doen we als rozen na zoveel buitenlucht.

Dinsdag 15 maart vertrekken we na het ontbijt weer uit Pontorson. In tegenstelling tot gisteren is de lucht staalgrijs en is er geen straaltje zon te zien. Maar als we de punt van Normandië bereiken, heldert het uit en verdwijnen de wolken om plaats te maken voor zon en blauwe lucht. Omdat ik graag wil weten hoe de camperplek in Barneville Carteret is (die bij het strand bestaat niet meer) rijden we over smalle wegen langs de kust naar het noorden. Het is even zoeken in Barneville Carteret maar uiteindelijk vinden we de parkeerplek waar campers mogen staan. Helaas niet gedurende de zomermaanden dus willen we hier overnachten dan zal dat in de winter moeten gebeuren. Wel kunnen we bij een autowas station onze tanks met grey en black water dumpen waarna we doorrijden naar Cherbourg. Op de parking bij de Cité de la Mer is het ongelooflijk druk. Niet alleen zijn alle parkeervakken bezet met campers, ook is er een niet te stoppen stroom voetgangers op weg naar de Cité.

Aidacosma, het nieuwste cruiseschip

Al snel blijkt dat de reden hiervoor dat hier de Aidacosma, een groot cruiseschip van de Aida Lines afgemeerd ligt aan de kade. Nadat we de camper naast een parkeervak hebben gezet (en nu maar hopen dat er nog een camper vertrekt) wandelen we naar dat cruiseschip. Het is zeker 330 meter lang en heeft zo’n 20 verdiepingen. Het is het nieuwste schip en heeft elektrische aandrijving. Geen wonder dat er een voortdurende stroom mensen heen en weer wandelt tussen stad en schip. Het is daarbij ook schitterend weer want de zon schijnt volop en de thermometer wijst tenminste 17 graden aan. Zo warm hebben we het nog niet gehad. Terwijl ik even wat boodschappen doe weet Dick een vrij plekje te bemachtigen zodat we in ieder geval gelegaliseerd staan.

Bakken vol met St. Jacobs schelpen

‘s Avonds wandelen we Cherbourg in. De vissersboten brengen hun lading vis aan de kant wat leuk is om te zien. Bakken vol St. Jacques schelpen komen uit het ruim tevoorschijn. En ik maar denken dat ik een zeldzaam exemplaar gevonden had toen we op het strand van Loguivy de la Mer een prachtige St. Jacques schelp (het symbool voor Santiago de Compostella) vonden. Nu snap ik dat iedere uitspanning met een terrasje “St. Jacques schelp” asbakken gebruikt. Bij ons Thais restaurant is het nog rustig, het is dan ook net 7 uur. De menukaart is, vergeleken bij december, toen ze net opstartten, behoorlijk uitgebreid maar de kwaliteit van het eten is nog onveranderd goed en we smullen. Het is maar goed dat we ’s avonds nog een stukje terug moeten lopen voor we weer bij de camper zijn want we eten te veel.

Woensdag 16 maart is de lucht opnieuw grijs en de zon is achter de wolken verborgen. Na een lekker ontbijt begint het wat te miezeren. Niet alleen regen maar ook geel Sahara zand komt naar beneden en al snel is de camper bedekt met een geelbruine smurrie. Als we even later door Cherbourg lopen zijn alle auto’s in de straten bedekt met deze gele drab. De autowasstraten zullen het de komende tijd erg druk hebben.

De L’Encephalartos plant

Aan de hand van een Adventure Lab cache komen we terecht in de tuinen van Park Emmanuel Liais. Meteen worden we meegenomen door een Fransman die in ratelend Frans een niet te stuiten informatie geeft over dit park en wat er allemaal te zien is. Dick haakt direct af maar ik blijf nog even bij hem staan voor ik me ook kan losrukken en verder met Dick het park verken. Dit park, midden in de stad Cherbourg, is gecreëerd door Emmanuel Liais, niet alleen astronoom en gepassioneerd botanicus, maar ook burgermeester van Cherbourg die tijdens zijn reizen en verblijf in Brazilie zeldzame planten verzamelde. Maar niet alleen de tuinen zijn bijzonder, ook in de kassen zijn bijzondere planten te zien zoals de L’Encephalartos plant die meer dan 1000 jaar oud kan worden wordt en slechts eenmaal in de 30 jaar vruchten draagt. En laat dat nu net het geval zijn. We bewonderen de bijzondere vrucht die op een enorme dennenappel lijkt.

Enorme varens in arc Emmanuel Liais

Maar ook de enorme varens, die zo uit Jurassic Parc weggelopen hadden kunnen zijn, maken een diepe indruk op ons. Het is een speciaal park om doorheen te dwalen en een voorbeeld hoe je door geocachen in een bijzondere omgeving terecht kunt komen. We genieten. Uiteindelijk nemen we afscheid van deze botanische tuin en wandelen verder door de straten van Cherbourg en beklimmen de heuvels naar het kerkhof waar niet alleen burgers begraven liggen maar ook militairen waaronder militairen uit de Amerikaanse burgeroorlog die hier op de zee voor Caen in een gevecht overleden. Omdat deze begraafplaats hoog op de helling boven de stad ligt hebben we een prachtig uitzicht over Cherbourg en de zee. Helaas begint het te regenen dus het uitzicht gaat wat verloren maar de indrukwekkende begraafplaats blijft en nadat we het grootste deel hebben verkend dalen we weer af naar de stad waar we koffiedrinken (met een gebakje erbij) alvorens we weer langzaam terugwandelen naar de camper. Gelukkig hebben we goede regenjacks want verder zijn we niet nat. ’s Avonds wandelen we weer langs de haven de stad in. Het is inmiddels droog geworden.

Heerlijk eten bij de Thai

Helaas is het Café de la Port, waar we vanavond wilden eten dicht. Dus lopen we wat rond in het centrum en komen vanzelf weer uit bij ons Thais restaurant. Daar worden we van harte verwelkomt en even later genieten we van Thai food, wat opnieuw van fantastische kwaliteit is. Als we terug zijn bij de camper bevestigen we toch maar onze isolatiemat voor de ruit want inmiddels zijn de wolken verdwenen en klaart de lucht steeds verder op. Ook de temperatuur is duidelijk gezakt. Het beloofd een koude nacht te worden.

Donderdag 17 maart zijn er inderdaad geen wolken meer te zien en schijnt de zon aan een wolkeloze lucht. Na een heerlijk ontbijt met natuurlijk vers stokbrood wat ik, tijdens mijn ochtendwandelingetje naar het winkelcentrum, gehaald heb, dumpen we ons grey en black water. We moeten er wel wat geduld voor hebben want onze voorganger, een Fransman, kan niet dumpen en water tanken tegelijk, dus duurt alles erg lang maar uiteindelijk zijn wij toch aan de beurt en een half uur later vertrekken we uit Cherbourg en rijden over binnenwegen naar Honfleur.

Hoe dichter we bij Honfleur komen des te opvallender ziet de lucht er voor ons uit, een scherpe witte rand begrenst de blauwe lucht. Gelukkig bevinden wij ons nog in het zonovergoten deel. Nadat we de camper hebben geparkeerd aan de haven wandelen we Honfleur weer in.

Voorjaar in Honfleur

Ik weet niet hoe vaak we hier de afgelopen jaren al hebben gelopen maar telkens blijft dit stadje ons boeien. Ook nu weer dwalen we langs plekjes die we niet eerder hebben gezien. Ook al schijnt hier de zon volop er staat toch een koud windje, het ziet er naar uit dt de lente is begonnen en de natuur laat zich dan ook duidelijk zien.

Een klein musje in de heg

Doordat onze weg ons de steile straatjes van Honfleur laat beklimmen hebben we het niet koud. Na enkele uren zijn we weer terug bij de camper en wandel ik nog even naar de Lidl iets verderop. Helaas zit de jeans die ik er koop echt te strak om mijn kuiten, iets waar Dick het echt mee eens is, dus breng ik die even later nog even terug en pas dan kunnen we lekker in het zonnetje kijken naar de campers die één voor één arriveren. Het is per slot van rekening al bijna 7 uur en dat is het tijdstip waarop veel Fransen een plekje zoeken. ‘s Avonds haal ik bij ons kebab tentje natuurlijk eten wat heerlijk smaakt en na een luie avond waarbij we TV kijken, vallen we in een droomloze slaap.

Vrijdag 18 maart haal ik voor de verandering weer eens lekker croissantjes. Wat is Frankrijk toch een fantastisch land. Overal en altijd is het mogelijk vers brood te verkrijgen. Soms moet je wel eens wat verder lopen omdat de bakker net gesloten is maar dat is nu eenmaal de wet in Frankrijk dat een bakker 1 dag per week moet sluiten. Na het ontbijt rijden we opnieuw naar de loosplek om ons grey en black water te dumpen en water te tanken. Opnieuw staan we achter een wat trage fransman. Hij heeft een platte waterslang met smalle stroken waar water heel traag doorheen stroomt en daar er ook nog lekkage is in de aansluiting verdwijnt het merendeel van het schone water naast de slang. Maar we doden de tijd door met elkaar te praten. Het hindert de Fransman niet als wij ondertussen ons grey en black water dumpen zodat als zijn watertank eindelijk overloopt, wij alleen nog schoon water hoeven te tanken, we staan dan al bijna een uur. De afstand naar de stad Beauvais is gelukkig niet ver, slechts 155 km, dus om half 2 arriveren we daar op de parking aan de rand van de stad. Opnieuw is het schitterend weer en uit de wind is de temperatuur zelfs 15 graden.

Kathedraal van Beauvais

Langzaam dwalen we door de straatjes van deze pittoreske stad en natuurlijk wandelen we via wat omwegen naar de gigantische kathedraal in het centrum. Het is niet voor niets de hoogste kathedraal ter wereld en ziet er zeker nu hij in het volle zonlicht staat, imposant uit. Het bouwwerk is een van de meest gewaagde constructies van de gotische cultuur maar werd door omstandigheden nooit volledig afgewerkt. Ook al zijn we eerder in deze kathedraal geweest, toch wandelen we ook nu weer naar binnen en werpen opnieuw een blik op het zeldzame 14e eeuwse astronomisch uurwerk uit 1866. Om er echt vlakbij te komen moet je betalen maar dan krijg je ook informatie over het ontstaan van dit imposante uurwerk. Uiteindelijk verlaten we de kathedraal, wandelen we over het indrukwekkende plein waar het prachtige gemeentehuis staat en arriveren weer bij de camper. Het is inmiddels eind van de middag en dus tijd om nog even aan de overzijde van de straat bij de enorme Carrefour eten te halen. De rest van de avond genieten we in onze camper.

Zaterdag 19 maart is het nog steeds koud merendeels veroorzaakt door de wind alhoewel de zon volop schijnt en de lucht staalblauw is. Na een lekker ontbijt vertrekken we uit Beauvais en rijden over het platteland naar Laon. Als we de berg beklimmen waar Laon op ligt blijken we van de verkeerde kant te komen dus dirigeer ik Dick weer naar beneden want ik wil niet weer een gruwelijke tocht beleven door de smalle straatjes van dit middeleeuwse stadje.

Uitzicht op de stadsmuur van Laon

We rijden langs de voet van de berg en klimmen aan de andere zijde weer omhoog over steile haarspeldbochten en onder gemopper van Dick. Die vindt dat we makkelijk door de smalle straatjes passen. Uiteindelijk arriveren we bij de parking vlak onder de stadsmuur waar we de camper neerzetten. Er staan verder geen campers, maar de overal neergezette personenauto’s maken het voor andere campers ook onmogelijk om hier nog te parkeren. Na een heerlijke kop koffie wandelen we gezellig door het stadje. Je merkt dat het seizoen nog niet is losgebarsten want ook al zijn er enkele toeristen

puttygen

, voor het grootste deel slenteren we alleen door de leuke straatjes. Het valt ons op dat er toch wel heel wat winkeltjes gesloten zijn. Corona heeft hier duidelijk toegeslagen. Voor het eerst, ook dankzij een geocache, komen we nu ook aan de andere kant van de berg waar zich een tweede (meer vervallen) toegangspoort bevindt. Nadat we er foto’s hebben gemaakt lopen we weer langzaam terug, maken een reservering bij restaurant Agora op het plein voor de mooie cathedrale en wandelen via de stadsmuur terug naar de camper.

Schoonmaken van de zonnepanelen

Omdat we vanaf hier op het dak van de camper kunnen kijken zien we hoe veel Sahara-zand daar op ligt dus snel pakt Dick onze ladder om met name de zonnepanelen schoon te poetsen. Geen overbodige luxe want deze electra hebben we nodig om al onze batterijen en laptops op te laden. Om 7 uur wandelen we op ons gemakje naar het restaurant waar we zoals altijd als we hier komen, weer heel smakelijk eten. Terug bij de camper moet eerst de isolatiemat voor de ruit. De lucht is helder en het beloofd een koude nacht te worden, de verwachting is dat het slechts 3 graden wordt.

Zondag 20 maart staan we om 8 uur op, gewekt door de zon. Ik wandel naar de bakker in het centrum (altijd lekker deze ochtendwandeling) en na het ontbijt vertrekken we. Als we langs Liart rijden bellen we voor de zekerheid Cor en Esmee op. Misschien zijn ze wel in hun huis in France en dan kunnen we ze even gedag zeggen. Helaas, ze zitten gewoon in Nederland dus rijden we door en rond het middaguur arriveren we in Bouillon in België waar het heel druk is maar nog wel een plekje vrij is. Het is prachtig weer alhoewel er nog wel een koud windje staat.

Indrukwekkende burcht in Bouillon

Het plaatsje Bouillon wordt gedomineerd door de hooggelegen middeleeuwse burcht van Godfried van Bouillon, de beroemde ridder die in 1082 zijn kasteel verkoopt om daarmee zijn eerste kruistocht te kunnen financieren. Zelfs nu nog is het een indrukwekkend bouwwerk en natuurlijk klimmen we de steile helling omhoog naar het kasteel. Vandaar heb je een prachtig zicht op het centrum van Bouillon waar de rivier de Semois doorheen kronkelt. Na een stevige afdaling komen we in de oude stadskern waar we opnieuw aan de hand van geocaches door de straatjes dwalen.
Eind van de middag keren we terug, nu niet over de berg maar via een tunnel. Veel campers vertrekken nu en het wordt zowaar rustig op de parking. Rond 6 uur wandel ik weer terug naar het centrum, ditmaal om eten te halen. Op de terugweg begint het wat te spatteren maar ik ben aan het bellen met mijn zusje Hannah dus merk het niet zo. Pas als we aan onze maaltijd zitten begint het echt te regenen. We hebben vandaag echt geboft met het weer. Gelukkig wordt het na een uurtje weer droog en trekt de lucht weer open dus bevestigen we opnieuw onze isolatiemat voor de ruit.

Dumpen van black- en gray water

Na een heldere en koude nacht schijnt maandagochtend de zon weer volop. Ons dashboard geeft aan dat de Franse propaanfles weer leeg is, dus na het dumpen van grey en black water en het vullen met schoon water, rijden we naar de grens met Frankrijk. In Longwy, waar we oorspronkelijk zouden overnachten, stoppen we bij een supermarket waar we uit een automaat een nieuwe fles propaan halen en de lege terugzetten. Thuis heb ik bedacht dat, als we toch door Luxembourg rijden (en dat doen we want hier is het tanken goedkoper) ik wel graag de oudste geocache van dit land wil zoeken. Dus rijden we even later door de smalle straatjes van Rodange in Luxembourg  op zoek naar het eerste deel van deze, uit 5 stages bestaande, geocache. Helaas staan overal bordjes met gewichtsbeperkingen en dus belanden we uiteindelijk in nog smallere, steile straatjes, verdwijnt zelfs het bitumen en klimmen we alleen nog over kasseien. Als we boven op de berg zijn moeten we via nog smallere staatjes afdalen. Overal staan auto’s geparkeerd en zijn steigers langs de huizen gebouwd waardoor de camper aan weerszijden slechts luttele centimeters heeft, maar gelukkig lukt het Dick zonder kleerscheuren beneden te komen. Ik heb er genoeg van, we laten Rodange verder liggen, dan maar geen oude geocache. Het is onmogelijk om hier met een grote camper te rijden. Dus rijden we dwars door de hoofdstad Luxembourg naar het noorden. Als we langs de één na oudste cache rijden, in Colmar Berg, is Dick zo vriendelijk om de camper bij de uitrit van een landweggetje te zetten. Nergens is een parkeerplek dus hij blijft bij de camper terwijl ik via rotsblokken een rivier oversteek en daarna een steile heuvel beklim. Boven op de berg in het bos, vind ik de bewuste geocache en na 30 minuten ben ik bezweet weer terug. De temperatuur is inmiddels gestegen naar 19 graden.

Wandelen door Stavelot

Door eindeloze stadjes op het platteland van Luxembourg rijden we verder noordwaarts, tanken bij de grens onze tank en jerrycan vol diesel en rijden dan België weer in. In Stavelot moeten we even zoeken om de juiste weg naar de camperplek te vinden maar met wat aanwijzingen van de plaatselijke bevolking vinden we uiteindelijk de parking naast het zwembad waar we onze camper neerzetten. Natuurlijk wandelen we rond in het oude stadje. Het is te laat om nog het museum van het race circuit Spa-Francorchamps te bekijken dus zoeken we onze weg over de kasseien in het oude centrum, alvorens na 5 km weer terug te keren naar ons stille plekje aan de rivier.

Dinsdag 22 maart staan we 8 uur op en na een snel ontbijt (ditmaal met yaourt) rijden we naar Sittard. We zijn weer terug in Nederland. Als we om 9 uur bij het zwembad arriveren vrees ik dat de parking gesloten is want er staat niemand maar we kunnen gelukkig gewoon het hek binnenrijden en onze camper parkeren. Uiteraard drinken we eerst koffie alvorens we de stad Sittard gaan verkennen. Het centrum is vanaf de camperplek goed te belopen, zeker met dit stralende weer. Het is inmiddels 18 graden en snel verdwijnt mijn jack in de rugzak. Het grote plein in het centrum ziet er gezellig uit en de terrasjes zitten overvol. Helaas is de grote kerk gesloten maar de ernaast staande Paterskerk is wel open. Bij de toegangsdeur staat een kleine stenen leeuw. Tijdens de hoogmis op St. Rosa zondag in 1938 ontsnapten uit een circus op de markt twee leeuwen.  Een van hen, de leeuw Azor, liep rustig de overvolle kerk binnen en ging op het altaar liggen. Op een foto binnen is dit tafereel goed te zien. Ik snap dat deze gebeurtenis destijds wereldnieuws was. Langzaam voert onze wandeling ons de stad uit en beklimmen we de Kolleberg.

Toen in 1668 Sittard geteisterd werd door een dysenterie-epidemie werd Santa Rosa van Lima aangeroepen om Sittard hiervan te vrijwaren en als dank daarvoor werd op het hoogste punt van de stad de Santa Rosa kapel gebouwd. Het is een hele klim de berg op maar met dit schitterende weer zeker de moeite waard. Na natuurlijk enkele foto’s genomen te hebben en met andere voorbijgangers te hebben gepraat wandelen we weer op ons gemakje terug. In de middag loop ik opnieuw het stadje in, nu om enkele boeken te wisselen in de minibieb en de rest van de tijd zitten we lekker in de camper en doen onze administratie. Het blijft rustig alleen gaan er ’s avonds tussen de campers auto’s staan (Waarom? Dealen ze hier in drugs ?). Wij hebben er in ieder geval geen last van en slapen als rozen.

Woensdag 23 maart vertrekken we na ons ontbijt uit Sittard en rijden naar onze camperdealer Raema. Er is namelijk een slotpin losgetrild en wij hebben geen locktide. Maar bij de dealer is dat snel gefixed dus al gauw zijn we weer op weg en om 1 uur parkeren we de camper achter ons thuis. Omdat we vrijdag weer vertrekken kunnen we bijna alles in de camper laten. Alleen de waszak en de inhoud van de koelkast gaat mee naar binnen. Terwijl ik onze kleding en het beddengoed in de wasmachine stop neemt Dick de buitenkant van de camper onderhanden en al snel gutsen bruine waterstroompjes langs de camper naar beneden. Wat is de camper vuil. Dick weet wel waar hij aan begint want terwijl ik lekker met alle buren praat, is hij uur na uur bezig met poetsen. Maar uiteindelijk, na uren poetsen is de camper weer blinkend schoon en kunnen we deze op een parkeerplek achter ons huis zetten. Gelukkig is er voldoende plek als onze buurvrouw Evelien haar busje verzet. Als dank spuit Dick ook haar busje af. Dat moet ook want, zonder enig overleg met Dick, heb ik dat beloofd.

Veel Frankia campers in Alblasserdam

Het is fijn om weer thuis te zijn alhoewel het slechts voor anderhalve dag is

buy generic levitra

, want we hebben nog een Frankia weekend voor de boeg.
En dat weekend begint vrijdagochtend 25 maart. We zijn al vroeg wakker, pakken de laatste dingen in de camper en vertrekken dan weer. We hoeven maar een kleine afstand te rijden want Alblasserdam ligt om de hoek. Alvorens we het terrein van de camperplek oprijden stoppen we even bij Hornbach. Daar vinden we gelukkig een nieuwe deurmat. Wel niet zo’n mooie als ik in december in Frankrijk heb laten liggen maar ik wil niet zonder. We zijn er inmiddels achter dat het niet hebben van een buitenmat toch wel extra vuil geeft in de camper. Als we rond 10 uur bij Camperpark Kinderdijk arriveren zijn we niet de eerste Frankia camper. Een aantal mensen is gisteren al gearriveerd en vanwege het stralende weer staan er al veel stoeltjes buiten op het grasveld.
Pieta en Kees, de beheerders van deze camperplek, hebben voor iedere Frankia rijder een info-map alsmede een naambord voor op de camper, dus als de camper staat ga ik de reeds aanwezige campers langs om de namen te noteren. Het helpt mij om te weten hoe iedereen heet maar het maakt ook dat ik regelmatig ergens blijf praten. Toch ontworstelen we ons in de middag aan de gezellige gesprekken want natuurlijk willen we ook het werelderfgoed “De Molens van Kinderdijk” bezoeken. Dick is er vroeger met zijn ouders geweest maar ik nog nooit, ook al wonen we hier niet ver vandaan.

Ontmoeting met Robert en Bart

Dit grootste molencomplex ter wereld, ik geloof dat er 20 molens bij elkaar staan, is wel een bijzondere plek.  Het is een plezier om hier rond te fietsen en regelmatig stappen we af om foto’s te maken. Tot onze verrassing komen we op de smalle dijk Bart en Robert tegen. Jaren geleden hebben we regelmatig samen op reisbeurzen gestaan waarbij we informatie gaven over exotische bestemmingen in Azië en nu, te midden van dit oer Hollandse landschap, waar alle elementen van het beroemde Nederlandse waterbeheer samenkomen (eeuwenoude molens, slim aangelegde dijken en polders)  ontmoeten we ze weer. Natuurlijk praten we enige tijd waarbij we wel regelmatig opzij moeten stappen voor passerende toeristen en uiteindelijk nemen we afscheid van elkaar. Wel met de belofte gezellig een keer langs te komen. In juni is het in de omgeving van hun huis op het mooist. We fietsen nog verder, maken vele foto’s en genieten van een landschap met veel, heel veel molens.

Frankia’s bij zonsondergang

Na een oergezellige avond, waar de bewoners van uiteindelijk 22 Frankia campers bij elkaar komen en ik door het vele lawaai mijn stem kwijtraak (ik klets te veel en te hard) hebben we zaterdagmiddag de vergadering voor de oprichting van een Frankia club. Om gevrijwaard te zijn van verplichtingen zoals een bestuur kiezen, een ledenvergadering houden en contributie innen wordt uiteindelijk gekozen voor een Frankia App groep. Dit feit wordt ’s avonds onder het genot van een heerlijk Chinees Buffet en een lekker glaasje, gevierd. En weer kletsen we wat af met elkaar. Die Frankia rijders zijn echt oergezellig.

Koffie met Alblasserdammetjes

 

Zondag 27 maart ziet het weer er totaal anders uit. De zon is nergens te zien en een dik wolkendek hangt over de camperplek. Na een lekker ontbijt wat door Aveco (een verzekeringsmaatschappij voor Campers) wordt uitgedeeld breekt de lucht gelukkig zodat we eind van de ochtend in een stralende zon op het terras kunnen genieten van de koffie met heerlijk gebak wat door onze camper dealer Raema Caravans & Campers wordt aangeboden. Daarna nemen we afscheid van de andere Frankia rijders en rijden weer huiswaarts. We kunnen terugkijken op een zeer gezellig weekend met elkaar. Het uitladen van de camper gaat best wel snel en ook het poetsen van de binnenkant neemt niet zoveel tijd in beslag zodat Dick eind van de middag de camper weer naar onze stalling in Geervliet kan brengen. Voor het eerst in twee jaar rij ik niet mee met de camper want Dick komt terug met openbaar vervoer. Wel fijn want nu kan ik de thuis aanwezige puinhoop van al die spullen die uitgeladen zijn elders in huis weer een plaatsje geven.

De vloermat wordt gereinigd

Thuis rest nog het poetsen van de vloermat die we uit de camper hebben gehaald. Dick doet dat. Hij is niet alleen veel beter in het stofzuigen maar ook het tapijt poetsen met water doet hij veel grondiger.

Ons reisschema hebben we tijdens onze reis al snel losgelaten en vanwege weersomstandigheden zijn we uiteindelijk ook op de terugweg weer langs de prachtige Franse kust teruggekeerd maar dat was geen straf en we hebben weer een fantastische reis gehad. Totaal hebben we 3926 km gereden. Fietsen hebben we weinig gedaan, slechts 43 km maar dat komt dat het in de kou vaak fijner is om lekker rond te wandelen. De teller in onze benen staat dan ook op 210 km.

Geplaatst in EUROPA | Reacties uitgeschakeld voor Even erop uit Frankrijk – deel 2

Opnieuw er even tussenuit – deel1

Opnieuw er even tussenuit – deel 1
Eind februari tot eind maart 2022

Eigenlijk zouden we pas morgen vertrekken zodat we wat meer tijd hadden maar omdat het morgen 22-02-2022 is, een palindroom dag, besluiten we toch een dag eerder te vertrekken en wel op maandag 21 februari. Dat betekent wel plannen want eerst moet ik om half negen naar het ziekenhuis voor mijn jaarlijkse melanoom controle. Natuurlijk zijn we veel te vroeg in Leiden wat als voordeel heeft dat ik ook vroeger aan de beurt ben en dus arriveren we al om half 10 bij onze camper stalling wat vroeger is dan we afgesproken hebben. Onze camper staat derhalve nog niet buiten, maar Bettie is zo vriendelijk om deze snel voor te rijden en zo zijn we, veel eerder dan gepland, thuis.

Boulevard Bergen op Zoom

De hele weg naar huis heeft het geregend maar nu we willen beginnen met inladen stopt de regen zodat we alle spullen die mee moeten, en dat zijn er best veel, droog in de camper kunnen zetten. We zijn enkele uurtjes bezig om alles een plekje te geven en nadat ook de koelkast gevuld is, kunnen we ons huis afsluiten en rijden we naar Bergen op Zoom. Dit blijft een favoriet overnachtingsplekje als we laat vertrekken. Na de stormen van de afgelopen dagen is het erg rustig aan de boulevard. We zijn de enige camper en parkeren hem in het zonnetje. Helaas is de minibieb vlakbij de supermarket leeggehaald en kunnen we geen boeken ruilen maar wel haal ik een bami-schotel die we vanavond samen met een restje vlees en wat boontjes kunnen eten. Natuurlijk wandelen we ook even naar het water. Het anders zo rustige binnenmeer is veranderd in een woeste zee en de golven beuken op de kust.

Ploeteren door de modder

Dinsdag 22 februari worden we al vroeg wakker en nadat we verse croissants hebben gegeten, vertrekken we naar België. Eerst naar het plaatsje Opwijk waar we een paar geocaches willen zoeken. Enkele zijn goed bereikbaar maar twee ervan liggen aan zeer modderige karrensporen tussen de weilanden en nog voor we 50 meter op weg zijn zakken we tot aan onze enkels weg. We hadden beter laarzen aan kunnen trekken maar daar is het nu te laat voor. Terug bij de camper pak ik een borstel en bij een plas water ga ik de ergste moddertroep van onze schoenen schrapen. De rest van de vakantie zullen we wel met vieze schoenen lopen want veel sporen blijven er gewoon aan vast plakken. Dat betekent dat als we naar één van de oudste caches van België rijden, die midden in de polder verstopt ligt, we toch maar laarzen aantrekken. Om vlakbij de verstopplek te komen moet Dick over bijzonder smalle paden manoeuvreren. Het lukt net, maar parkeren kan alleen op een uitrit van een boerenpad. Dat betekent dat ik alleen het weiland intrek en Dick achterblijft in de camper voor het geval net nu een boer wil passeren.

De weg is modderig

Gelukkig ligt de cache op slechts 800 meter van de camper. Wel moet ik door diepe plassen mijn weg banen maar na een half uur ben ik weer terug en kunnen we, voor we naar onze eindbestemming Melle rijden, nog lekker koffiedrinken. Het is even spannend of we weer in de bewoonde wereld kunnen terugkeren als ons ene voorwiel in de modderrand naast het pad terecht komt omdat we uit moeten wijken voor een geparkeerd voertuig maar Dick weet de camper, terwijl de linker wielen rondspinnen, toch uit de modder te bevrijden. Gelukkig bereiken we snel een normaal, iets breder pad, door de weilanden en kunnen we de camper vlakbij het centrum van Melle parkeren.

Een kop soep hebben we wel verdiend en daarna wandelen we het stadje in. Helaas is het weer somber en grijs en met slechts 4 graden op de thermometer is het niet warm maar ons dons jack, met eroverheen een regenjack, houdt ons voldoende warm. Helaas kunnen we vanavond niet in de bistro in dit stadje eten. Alles zit vol met bruiloftsgasten. Niet echt bijzonder want deze bijzondere datum is een gewenste trouwdag. Dus wandelen we terug naar de camper, drinken even wat en wandelen dan begin van de avond weer terug naar het stadje om bij de friterie van het dorp wat te eten. Het eten hier smaakt prima, zeker na al de buitenlucht waar we vandaag van hebben geproefd.

Versnaperingen volop.

Om 7 uur kunnen we met een volle maag naar de overzijde van de straat wandelen waar een geocache event is. Op alle bijzondere dagen worden dergelijke events georganiseerd en daar we vandaag toch in de buurt zouden zijn hebben we ons hiervoor ingeschreven. Het is druk op deze “Meet en Greet”

, er zijn zeker 60-70 geocachers aanwezig en al snel zijn we met diverse mensen in gesprek.

De terugtocht naar de camper verloopt iets minder soepel. Door het vele rondwandelen vandaag, gevolgd door enkele uren buiten staan praten, zijn onze spieren redelijk stijf geworden maar via enkele smalle paadjes langs de bierbrouwerij waar “Delirium Tremens” wordt gebrouwen, arriveren we na 10 minuten wandelen weer bij de camper waar we snel onder de wol kruipen.

Woensdag 23 februari staan we om half 8 op en na het douchen wandel ik naar de Carrefour op de hoek om stokbrood te halen. De lucht is helemaal opengetrokken en onder een staalblauwe hemel rijden we richting de Franse grens. Als we midden in de polder even stoppen blijken we geen kaars bij ons te hebben dus kunnen we voor Manuel, de (helaas) doodgeboren zoon van Martijn en Soof en het kleinkind van Hannah en Henk, geen kaarsje branden dus herdenken we Manuel, wiens crematie nu plaatsvindt maar in stilte in dit weidse Belgische polderlandschap.

Remparts Montreuil sur Mer

Om 1 uur arriveren we in Montreuil sur Mer waar plaats te over is op de camperplek in het centrum en al snel wandelen we rond over de stadwallen en door het centrum van dit mooie oude vestingstadje.
Allebei de kerken zitten op slot dus ook hier kunnen we geen kaarsje branden. Het is trouwens wel vreemd dat kerken niet open zijn want tot op heden hebben we dat in Frankrijk niet eerder meegemaakt. Doordat de zon nog volop schijnt als we weer terug zijn bij de camper kan Dick mooi nog de nieuwe “Angles Morts” sticker op de zijdeur plakken. De oude had losgelaten en was afgescheurd en daar deze nog steeds verplicht zijn op wagens met een groter gewicht dan 3500 kilo hebben we maar nieuwe exemplaren besteld.
De zo stille parking loopt tegen de avond helemaal vol met Engelse campers. Niet echt verwonderlijk want Calais ligt hier niet zo ver vandaan. Omdat je daar, door de toestroom van vluchtelingen die illegaal naar Engeland willen, niet meer met een camper kunt overnachten, komen ze deze kant uit.

Storm in Fecamp

Donderdag 24 februari Is er veel bewolking en staat er een harde koude wind en na het ontbijt met heerlijk verse croissants (ja, alweer) rijden we in zware hagelbuien zuidelijker. Gelukkig wijken de wolken en wordt het droog als we in Fecamp arriveren. Wel is de wind nog krachtiger geworden, het stormt gewoon. Het weerhoudt ons niet om lekker rond te dwalen in het stadje en natuurlijk eindigen we op de boulevard waar we het natuurgeweld van de, tot hoge golven opgestuwde, zee mogen aanschouwen. Je kunt nauwelijks overeind blijven in de harde wind die de kust teistert. We blijven enige tijd genieten van dit natuurgeweld voor we weer terugwandelen naar de camper die vlakbij de haven geparkeerd staat. Helaas is ons favoriete restaurant “Le Barbican”vanavond gesloten dus halen we in de supermarket waar we langskomen salade, vleeswaar en stokbrood, zodat we vanavond iets te eten hebben.
’s Avonds zitten we, rozig door de harde wind, aan een lekker wijntje, genieten van onze maaltijd en nemen dan kennis van het feit dat in Oekraïne de oorlog is uitgebroken.

Vrijdag 25 februari staan we pas om half negen op. Gelukkig is de wind gaan liggen en kunnen we zonder gevaar de hoge “Pont de Normandië” over rijden waardoor we na een uurtje al op de parking bij Honfleur staan. Het is er nog heel leeg maar gaande de dag komt een camper stroom op gang. Ondanks de vele wolken is er ook veel zon en dus wandelen we na een kop koffie het stadje in.

Oude huizen in Honfleur

Het is iets drukker dan in december maar nog steeds zijn er niet veel mensen op straat dus hebben we alle gelegenheid om overal rustig rond te kijken en we beklimmen de heuvel die ons de stad uitleidt naar het strand. Natuurlijk zoeken we onderweg geocaches en langzaam wandelen we via het verlaten strand weer terug naar het stadje waar we opnieuw ronddwalen, winkeltjes kijken en pas eind van de middag weer bij de camper arriveren. Honfleur verveelt nooit.

Ons Turkse restaurant Giros is open dus vanavond halen we daar eten maar tot die tijd zitten we lekker binnen en zien deze grote parkeerplek volledig vollopen met campers. Wij staan aan de rand van de haven dus hebben een prachtig zicht op alles en genieten van de warme, volop schijnende, zon. Wel binnen, want buiten komt de temperatuur nog steeds niet hoger dan 8 graden Celsius. De wolken trekken volledig weg dus nog voordat ik rond 7 uur onze kebab maaltijd ga halen, bevestigen we onze isolatiemat voor de ruit. Geen overbodige luxe want zodra de zon achter “de einder” verdwenen is zakt de temperatuur snel en koelt het af naar 4 graden. ‘s Nachts hebben we wel een schitterende sterrenhemel boven ons en de kebab? Die smaakt, zoals altijd hier, erg lekker.

Zaterdag 26 februari is de lucht opnieuw staalblauw en de zon schijnt volop.
Na ontbijt, met natuurlijk vers stokbrood, dumpen we ons grey en black water en tanken we schoon drinkwater want dat is nu, met slechts 10 % in de tank, wel nodig. Om half 11 rijden we weg en als we vlakbij Caen zijn, besluiten we naar Barfleur te rijden. Het weer is zo schitterend dat deze plek aan zee nu wel erg uitnodigend is. Het fijne van rondtrekken in het vroege voorseizoen is dat er altijd overal plek is en dus hebben we voldoende keuze om onze camper te parkeren op de parking aan de rand van het dorp. Al snel wandelen we in de volle zon door dit leuke pittoreske stadje met zijn vissershaven, waar de boten, afhankelijk van het tij, op het droge liggen of rond dobberen. Het is opkomend tij en dus liggen alle boten in het water en we genieten van onze rondwandeling langs de haven en door de smalle straatjes.

Reparatie van de voorruit

Als we terug zijn bij de camper, het is inmiddels al vier uur, ga ik weer eens achter de computer zitten om onze belevenissen neer te schrijven terwijl Dick een gaatje in de voorruit repareert wat we opgelopen hebben toen een vrachtwagen ons wel heel krap inhaalde en daarbij een steentje tegen de voorruit opwierp. Gelukkig hebben we het reparatiemateriaal daarvoor nog uit America maar ik vrees dat we toch wel weer snel terug moeten keren naar de USA om nieuw ruitenreparatiespul te halen. Of het komt dat ik nu weinig inspiratie heb om te schrijven, of omdat ik momenteel zo’n spannend boek heb (“Op de vleugels van de Adelaar” van Ken Follett) weet ik niet maar al snel ben ik weer verdiept in mijn boek en is de computer weggeborgen. Nadat de zon is ondergegaan brengen we de isolatie mat weer aan voor de voorruit en wandelen dan naar het pleintje aan de haven waar we wat willen gaan eten.
Bij Restaurant de France lukt dat niet want ze zijn ‘s avonds nog niet open maar een ander restaurantje heeft wel plek en al snel genieten we daar van Franse Paté en krakend verse Fish and Chips. We hebben er geen seconde spijt van dat we ons reisschema hebben aangepast en naar Barfleur zijn gereden.

Zondag is het opnieuw stralend weer en na een ontbijt met oud brood (in Fecamp heb ik zo’n groot brood gekocht dat we er zeker drie dagen van kunnen eten) rijden we naar Cherbourg. Er is voldoende plek en al snel nadat de camper staat wandelen we naar het grote winkelcentrum Eleïs in de hoop daar een nieuwe buitenmat te kunnen kopen.

Langs de haven in Cherbourg

De vorige hebben we daar ook gehaald maar die heb ik stom genoeg op een parkeerplek in Rots laten liggen dus momenteel hebben we geen buitenmat meer. Helaas ons zo gewenste exemplaar is niet meer te koop dus druipen we onverrichterzake af, halen nog wat levensmiddelen in de grote supermarket en wandelen dan weer terug naar de camper. Net op tijd want achter ons worden de deuren gesloten. Winkels in Frankrijk zijn immers slechts tot 1 uur open op zondag. Terug in de camper drinken we een kopje koffie en dan wandelen we het centrum van Cherbourg in. Marjo en Wim hebben ons enkele weken geleden geleerd hoe Adventure Lab caches werken en nu willen we deze vorm van geocachen hier uitproberen.  In tegenstelling tot het normale geocachen waar je een doosje zoekt dat ergens verborgen ligt, is de Adventure Lab cache eigenlijk meer een stadswandeling waarbij je van punt tot punt geleid wordt. Door telkens een antwoord op een vraag te geven over iets wat zich op een bepaald punt heeft afgespeeld, kun je naar een volgend punt op de route wandelen. Het brengt je, net als gewoon geocachen in alle aparte uithoeken van een stad, alleen maakt je je handen niet vuil. Het is een leuk alternatief als er verder in een gebied geen gewone geocaches meer zijn of wanneer je een onbekende stad wilt verkennen. Langzaam dwalen we onder een staalblauwe hemel rond door de smalle straatjes van de oude binnenstad van Cherbourg en genieten. Pas eind van de middag zijn we weer terug bij de camper. Helaas is ons Thais restaurant gesloten dus daar kunnen we vanavond niet terecht maar gelukkig is Café de Port wel open en is daar ook nog een plek vrij, dus uiteindelijk eten we toch nog heerlijk in een verder volledig bezet restaurant.

Laverie in Pontorson

Maandag 28 februari is de lucht weer helemaal grijs en dus besluiten we verder te rijden. Rond het middaguur arriveren we in Pontorson. Op de parking van de supermarket staan dreigende borden dat het verblijf hier gelimiteerd is tot 2 uur maar er is ook een deel van de parking waar aangegeven is dat er Camping Cars mogen staan en dus parkeren we daar. Ik moet wassen en na de koffie pak ik alle wasgoed bij elkaar terwijl Dick een winkelwagentje haalt en lopen we naar het washok vooraan de straat waar niemand aanwezig is. Het is nog lunchtijd en dan is het in Frankrijk uitgestorven. Dus kan ik op mijn gemakje de twee benodigde machines inladen en is het wachten tot alles schoongewassen is. Zodra de beide wasmachines gestart zijn komt toch een auto voorrijden met een ongelooflijke hoeveelheid tassen vol wasgoed. Er is nog één grote en één kleine machine beschikbaar waar al dat wasgoed absoluut niet in past dus zullen deze Fransen nog 40 minuten moeten wachten tot mijn machines vrijkomen. Nadat ik de twee beschikbare drogers ook heb volgeladen (de derde droger is kapot)  komt daar ook nog drie kwartier wachten bij, maar uiteindelijk ben ik klaar en kunnen ook deze Fransen hun was drogen. Daar ze alle wasgoed op een wol-programma hebben gedraaid, waardoor hun was drijfnat uit de machines komt, is al snel de hele vloer van de laverie (wasgelegenheid) bedekt met water en dus zwart van het vuil want ze lopen er ook nog telkens doorheen. Ik ben wel blij dat wij inmiddels aan de vouwtafel bezig zijn om onze droge was op te vouwen en in tassen te bergen. Als we ons bedje ook weer met schoon beddengoed gedekt hebben wandelen we de supermarket in om nog wat inkopen voor ons avondeten te doen. Nadat we 4 uur later nog steeds niemand voorbij hebben zien komen die komt zeggen dat je hier niet mag staan besluiten we de nacht te blijven. Door het geplaatste bord is het wel lekker rustig want slechts één Franse camper blijft hier ook staan gedurende de nacht.

Dol de Bretagne

Dinsdagochtend 1 maart besluiten we verder te rijden. De lucht is grijs en er staat een licht windje, niet echt weer om nu naar Le Mont St. Michel te fietsen. 25 Minuten later arriveren we in het stadje Dol de Bretagne. De parking voor campers ligt midden in het centrum en al snel wandelen we rond in dit mooie oude stadje. Het was in de 9e eeuw al de religieuze hoofdstad en natuurlijk bezoeken we de cathedrale Saint Samson. Aan de hand van caches vinden we onze weg en zien we alle leuke en bijzondere plekjes van dit stadje. Vooral de prachtige middeleeuwse huizen aan de Grande Rue des Stuarts zijn het bekijken waard. Het is er erg levendig maar dat kan komen door de vele middelbare scholieren die overal rondslenteren. We boffen met het weer want er vallen slechts enkele regendruppels en de rest van onze wandeling blijft het droog. Helaas blijft de zon wel achter de wolken verscholen. Begin van de avond wandelen we terug naar de hoofdstraat waar we een heerlijk Turks restaurant vinden waar we, ondanks het feit dat het nog geen 7 uur is, al kunnen zitten.

Ruelle Robinet

Uiteraard nadat onze Pass Sanitaire gecheckt is. We hebben er geen spijt van dat we hier eten want het smaakt werkelijk heerlijk en dankzij het kleine smalle steegje (we noemen het ons steegje want het heet Ruelle Robinet – Kraan steegje) zijn we zo weer terug bij onze camper.

Omdat mijn nichtje Inge gezegd heeft dat Mont Dol ook de moeite waard is om te bekijken rijden we de volgende ochtend na het ontbijt naar deze 65 meter hoge granieten rots  (slechts op 3 km afstand van Dol). Een van de legendes over deze rots is dat de duivel en Saint-Michel hier gevochten hebben, de klauwen van de duivel alsmede de afdruk van St Michel zijn er zichtbaar. Helaas, als we de heuvel beklimmen blijkt al snel dat we nergens de camper kunnen parkeren en we mogen evenmin verder rijden door de gewichtsbeperkingen. Dus zullen we op een later moment in het jaar wel eens terugkeren en hiernaartoe fietsen vanuit het stadje Dol de Bretagne. Die vechtsporen willen we natuurlijk zien maar ook willen we het schitterende uitzicht bewonderen wat je vanaf de top van de rots hebt op de baai en Le Mont Saint Michel.

Wandelen langs de kliffen

Nu rijden we verder langs de kust naar Saint Malo. Het is slechts 28 km rijden maar doordat we allemaal kronkelweggetjes nemen doen we er bijna een uur over, maar uiteindelijk arriveren we op de parking Le Davier bij het strand. Was vanochtend de lucht nog helemaal grijs, nu zien we deze langzaam breken en zon en blauwe lucht komt tevoorschijn. We aarzelen dus niet langer en wandelen naar het strand toe vanwaar we via smalle wandelpaadjes langzaam richting de kliffen lopen. Er is weinig wind, de zon schijnt en we genieten van deze rondwandeling naar een van de vele rotspunten langs de kust. Natuurlijk vinden we onze weg via enkele geocaches. Omdat in de nabije omgeving van deze parking helaas geen restaurantjes te vinden zijn wandel ik eind van de middag nog even naar de dichtstbijzijnde supermarket waar ik ingrediënten voor onze avondmaaltijd koop. De puree, bloemkool en kipfilet smaakt echt lekker ook al is het best veel werk om klaar te maken. Dick is altijd verbaasd over de vele vuile vaat na afloop. Hij zou de bereiding ongetwijfeld veel economischer aanpakken en minder vuil maken.

Donderdag 3 maart is het buiten helemaal grijs en er is een lichte miezer. Met dit weer hebben we geen zin om naar de ommuurde stad van Saint Malo te fietsen. Ook al kunnen we er eventueel met de bus naar toe, je wilt toch, rondlopend in de ommuurde stad, ook graag mooi weer hebben. Dus rijden we na het ontbijt weg uit Saint Malo. Omdat het is gaan regenen halen we met de camper ons stokbrood bij de supermarket en na ons ontbijt vertrekken we en rijden verder westwaarts. In Morlaix stoppen we even om daar ons grey en black water te dumpen en ook schoon water te tanken en om 2 uur arriveren we in de havenstad Brest. Gelet op het grijze weer waar we nu in zitten lijkt het ons leuk om morgen het aquarium Oceanopolis te bezoeken. Op de parking ernaast is het toegestaan om te overnachten dus zetten we daar onze camper neer. Het is er heel stil en we kunnen uit genoeg plekjes kiezen. Omdat de reservering via internet geen betaling accepteert wandelen we eind van de middag naar de kassa van Oceanopolis. Ook al zijn onze gegevens genoteerd, een reservering heeft niet plaatsgevonden maar de caissière weet dat goed in orde te brengen (ook omdat het nu doodstil is)  en al snel hebben we twee kaartjes voor morgen in onze zak en kunnen we de omgeving van het aquarium dat aan de Port de Plaisance ligt, gaan verkennen.

Slavenmonument in Brest

Het is een leuke wandeling, we bewonderen het slavenmonument en genieten van de surfers die, door de harde wind,  zeker een meter boven water zeilen, alleen de hydrofoil (soort vin) steekt nog in het water. Pas eind van de middag zijn we weer terug bij de camper. De zon schijnt inmiddels volop en we genieten van de laatste zonnestralen waarbij we onze isolatiemat weer voor de ruit aanbrengen.

‘s Nachts koelt het nog best af.
Vrijdag 4 maart zijn we bijtijds wakker en we douchen en ontbijten ruim voor 9 uur zodat we op ons gemakje om 9.15 naar het aquarium kunnen wandelen. We zijn een paar minuten te vroeg maar zodra de poort zich opent glippen we voor enorme rijen schoolkinderen naar binnen. Natuurlijk moeten we een mondkapje op en natuurlijk wordt onze “pass sanitaire” gecontroleerd.

Nieuwsgierige Seal

Oceanopolis is een redelijk groot aquarium en al snel dwalen we rond, eerst bezoeken we de polaire wereld, daarna de tropen en tot slot zien we ook nog het onderwaterleven van Bretagne.  De Seals hebben een binnen- en buitenbad en de Octopussen hebben een prachtige plek in één van mooie ruime aquaria.

Prachtige Octopus

 

 

 

Na 3 uur rondlopen hebben we echt alles gezien. Overal was het heel rustig dus waar al die eerder buiten staande schoolklassen gebleven zijn? Waarschijnlijk in de workshop ruimten. Wij zijn ze nergens tegengekomen.
Nadat we even koffie hebben gedronken besluiten we naar de Bretonse kust te rijden, naar Le Conquet, om daar te overnachten. Het is iets meer dan 30 km maar doordat we dwars door Brest rijden duurt het ongeveer een uur voordat we er arriveren en dan bemerken we dat de parking voor campers afgesloten is. Pas over enkele dagen is de parking weer toegankelijk, dus draaien we om, kijken even of er in de buurt ergens iets is waar we kunnen slapen en als dat niet het geval is rijden we terug naar Brest. Opnieuw schijnt de zon volop en het is nog heerlijk buiten. We doen onze administratie en zoeken naar een volgende bestemming. Onze oude route hebben we inmiddels losgelaten maar het stadje Concarneau in het departement Finistère lijkt een goede bestemming en dus rijden we daar zaterdagochtend naar toe.

Er zijn veel wolken maar na enkele regendruppels maken deze plaats voor zon en blauwe lucht. Op de Place de la Gare is voldoende ruimte om onze camper te parkeren. De naam van het stadje Concarneau is afgeleid van het Bretonse Konk Kerne wat baai van Cornwall betekent. Niet vreemd want deze stad bevindt zich daar waar het Engelse Kanaal, de Keltische Zee en de Golf van Biscaye in elkaar overvloeien.

Concarneau bestaat uit twee gedeelten, een stad op het vaste land en het middeleeuwse Ville Close, een ommuurde stad op een lang eiland in het hart van de haven. Al snel wandelen we naar deze oude ommuurde stad. Helaas is het toeristenseizoen nog niet van start gegaan en ondanks de enkele Franse toerist die hier in de nauwe straatjes en over de stadsmuren rondloopt, is bijna alles (zelfs de restaurantjes) nog gesloten, zelfs als het twee uur is en de lunchtijd voorbij is.

Door een gat in de muur kruipen

Omdat er een geocache in de buitenmuren van deze ommuurde stad verstopt ligt en het laag water is, is de buitenzijde van de muur toegankelijk, dus zoeken we een manier om door de muur te komen.
Het is lastig te vinden en als we eindelijk een smalle doorgang zien is het ook nog lastig om er doorheen te kruipen want het gat loopt schuin naar beneden waarna je over steile en gladde stenen omlaag moet kruipen alvorens je voet kunt zetten op de drooggevallen stenen aan de buitenzijde van de stadsmuur.

Maar het lukt en ook net op tijd want het water is al aan het opkomen. Als we uiteindelijk, na de cache gevonden te hebben, weer terug kruipen en de ommuurde stad verlaten, zien we dat deze klimpartij door het inmiddels echt hogere water, niet meer mogelijk zou zijn.
Omdat de wind ijzig koud is gaan we een café aan de haven binnen waar we lekkere warme chocolademelk drinken en nadat we nog een stukje over de boulevard hebben gelopen, nu gelukkig weer in de zon, wandelen we op ons gemakje terug naar de camper. ‘s Avonds loop ik naar de kebabwinkel enkele honderden meters van de parking waar ik een maaltijd haal die heerlijk smaakt. We zijn inmiddels allebei rozig van het wandelen in de toch wel koude wind en nog voor half 10 liggen we beiden te ronken.

Omdat we nog geen 200 meter van de parking een laverie hebben ontdekt gaan we daar zondagochtend na het ontbijt naar toe. Er is dan nog voldoende ruimte om de twee grote wasmachines te vullen met onze inmiddels opnieuw uitpuilende waszak en terwijl de kleding en beddengoed schoon gewassen en gedroogd wordt bespreek ik met een Franse inwoonster de wereldpolitiek. Beiden spreken we ons afgrijzen uit over de oorlog in Oekraïne en de daardoor enorm gestegen gas- en benzineprijzen. Op de een of andere manier geeft dat voldoende gespreksstof om ons gedurende het gehele was proces bezig te houden en pas als Dick arriveert (hij weet altijd precies wanneer onze was droog is) en we samen alle spullen opvouwen en in onze wasmanden opbergen, staakt ons gesprek.
Nou niet helemaal want als er een hulpeloos kijkende man binnen komt met kussens en slaapzakken die gewassen moeten worden springen wij (de twee vrouwen) direct op hem af om de beste adviezen te geven hoe te wassen, welk programma te kiezen en hoe je het beste kunt betalen. Of die man dat ook op prijs stelt? Hij bedankt ons wel voor alle goede raadgevingen maar nadat zijn was proces in gang gezet is, verdwijnt hij schielijk. Nadat thuis alles is opgeborgen en ons bedje weer schoon gedekt is wandelen we weer het stadje in.

Klauteren over de rotsen

Er is vandaag geen regen, maar de lucht is grijs en er waait een ijzig koude wind. De temperatuur komt niet boven de 3 graden uit. Maar de wandeling langs de kust is leuk en afwisselend. Dat vind ik tenminste, iedere rots is weer aparter dan de vorige en we genieten van onze strandwandeling. Ook nu is het weer laagtij zodat we naar een eiland kunnen klimmen wat anders onbereikbaar zou zijn en waar, bovenop bij een oude schutskoepel, een geocache verstopt is. Het vergt wel veel klimmen en klauteren voor we weer terug bij de boulevard zijn maar uiteindelijk arriveren we daar en wandelen langzaam weer terug door het stadje naar de camper.

‘s Avonds haal ik opnieuw eten. Dit keer Thais wat ook voortreffelijk smaakt. Dick heeft Pad Thai en ik rode curry en we krijgen zoveel eten mee dat we er morgen ook nog een maaltijd aan hebben.

Maandag 7 maart staan we pas om half negen op. We slapen enorm veel en lang in de camper en dat terwijl we minder zouden moeten slapen nu we ouder worden. Na het ontbijt vertrekken we. In Josselin stoppen we om onze Franse propaan fles te wisselen. Vanochtend stond het dashboard op rood dus moesten we naar de andere fles overschakelen. Gelukkig zijn er volop propaanflessen bij het tankstation, betalen we hier zelfs minder dan in december (en dat met de overal gestegen brandstofprijzen)  en arriveren al snel bij de parking midden in dit middeleeuwse stadje. Het is 6 graden alhoewel het door de ijzige wind veel kouder aanvoelt.

Prachtig kasteel in Josselin

Alleen in de zon uit de wind, aan de voet van het oude kasteel, voelt het veel warmer. Hier is het net voorjaar.  Het stadje is leuk en aangenaam om doorheen te lopen. Wel is alles nog steeds gesloten. Zelfs de restaurantjes gaan pas over twee weken ook ‘s avonds open. Als we dus uit eten willen zullen we dat tussen de middag moeten doen maar voorlopig hebben we het te druk met het bewonderen van de oude gebouwen. Toch zullen we hier terug keren want het kasteel is nu niet geopend en dat imposante gebouw willen we echt ook van binnen bewonderen. In de late namiddag loop ik nog even naar de rand van het stadje naar de supermarket om nog wat yoghurt te kopen. De rest van de avond zitten we lekker binnen, lezen wat en kijken natuurlijk naar het nieuws.

Dinsdag 8 maart is het weliswaar bewolkt maar de lucht breekt wel een beetje en alleen als we op weg zijn vallen er een paar spetters regen. Als we in Guerande aankomen waait daar een koude harde wind en dus besluiten we, nadat we wel onze watertank gevuld hebben met schoon water, door te rijden naar Bourgneuf en Retz. Hier is nog een plekje aan de rand van het dorp en het is er droog dus nadat de camper geparkeerd is, wandelen we wat rond. Het is geen speciaal stadje, er zijn, op een bakker en slager na, geen winkels noch bijzondere gebouwen dus, als we terug zijn bij de camper, besluiten we toch verder te rijden. Helaas is er in het plaatsje Les Sorinieres, onder de rook van Nantes, geen plek om te staan. De camperplek hier wordt bezet door verlaten en geparkeerd staande campers en dus rijden we door en arriveren uiteindelijk iets voor zessen in Mouzillon.

Parking Mouzillon

Op een drukke parking aan een drukke straat. Dick kijkt even rond en ziet achter een grote kerk een groot terrein waar we, na even wat zoeken, kunnen komen en waar we de camper parkeren. Een stuk rustiger dan op de parking langs de straat, maar of we hier mogen staan? We worden in ieder geval niet weggejaagd en slapen rustig en ongestoord.

 

Woensdag 9 maart is de lucht weer helemaal grijs maar nadat we ontbeten hebben met vers brood van de bakker aan de overzijde van de straat, verdwijnen de wolken en verschijnt er blauwe lucht en zon. Nadat we nog wat lekkere Loire wijn gekocht hebben bij een klein winkeltje vertrekken we. Opnieuw kijken we bij Les Sorinieres maar dezelfde Franse campers staan nog steeds geparkeerd, dus is er geen mogelijkheid om hier een plekje te bemachtigen en rijden we door naar Lanvalley, een klein stadje oostelijk van Dinan. De oorspronkelijke parking is afgesloten in verband met de bouw van een huis, maar in de hoek van de sportvelden vinden we wel een ruimte waar we de camper neer kunnen zetten. Toch word ik rusteloos en dus besluiten we ook de beide camperplekken in Dinan te bekijken. De eerste ligt niet zo gunstig om de stad te bezoeken. In de diepte bij de rivier terwijl de oude ommuurde stad hoog op de berg ligt en de tweede parking ligt echt buiten de stad zonder enige winkel in de buurt. Snel is ons besluit genomen en rijden we verder en even later staan we opnieuw in het centrum van Dol de Bretagne waar én ruimte is én winkels en restaurantjes vlakbij zodat we vanavond lekker uit eten kunnen.

Wandelen in Dol de Bretagne

Het centrum hebben we al bewandeld dus maken we nu een wat grotere bocht om het centrum, ook een leuke wandeling door parken en langs oude gebouwen en natuurlijk pakken we ook het laatste stuk van de oude hoofdstraat van Dol mee. Nadat we thuis geocaches gelogd en wat gedronken hebben wandelen we begin van de avond weer naar de hoofdstraat door de Ruelle de Robinet (het kraansteegje) en eten opnieuw voortreffelijk bij Umut Kebab. Terug in de camper lezen we nog wat en volgen het nieuws voor we gaan slapen.

Donderdag 10 maart, nadat ik een baguette bij de bakker heb gehaald, begint het wat te miezeren maar terwijl we verder naar het noordwesten rijden wordt het droog en breekt zelfs de zon zo nu en dan door. Aan de haven van Loguivy de la Mer staat helemaal niemand en dus parkeren we er onze camper. Het wordt laagtij en de haven voor ons valt steeds droger. Het moment om eens polshoogte te nemen bij het eiland aan de kust waar een cache verborgen is die alleen met laagtij te bereiken is. Helaas de harde wind stuwt het water door de smalle creek en rond 2 uur is er geen doorkomen aan tenzij je een droogpak aanhebt en dan is het nog haasten want het tijd keert hier heel snel.

Wandelen langs de kliffen

Dus wandel ik maar over het pad langs de kliffen van deze mooie kust op zoek naar een andere cache. Dick verkiest ervoor lekker thuis te rommelen. Ik denk dat het wel verstandig is geweest want het wandelpad gaat voortdurend steil omhoog en omlaag langs de klifrotsen en dat zou zijn knieën niet echt goed doen. Het is wel een schitterende wandeling en ik geniet van de uitzichten over de baai. Ook de zon is tevoorschijn gekomen en hier, uit de wind, voelt het zelfs warm aan. Als ik rond 4 uur terug ben wandelen we samen nog over het drooggevallen strand naar het eiland.

De cache is nu onbereikbaar

 

 

Het is een half uur voor de kentering, dus het water is bijna op zijn laagste punt, als we er opnieuw arriveren. Nog steeds is er veel te veel water om het eiland te kunnen bereiken. Dit wordt een project voor de zomer. We lopen of zwemmen dan wel over want uiteindelijk willen we toch deze cache te pakken krijgen. Nadat we, bij de enige winkel, brood besteld hebben voor morgen, keren we terug naar de camper. Voor het eerst kan de deur wagenwijd openstaan want de zon schijnt inmiddels aan een staalblauwe hemel. Langzaam zien we het water weer de haven in stromen voor het te donker wordt. Door alle inspanningen zijn we opnieuw rozig en heel laat wordt het niet.

Vrijdag 11 maart staan we om 8 uur op. Ik heb immers beloofd om ons brood en croissants om half negen op te halen. Na een heerlijk ontbijt met vers gekookte eitjes rijden we weg. Het weer is wel omgeslagen want het regent regelmatig en zon is er helemaal niet meer te zien. In Paimpol stoppen we even om de camperplek bij de haven te bekijken en rijden dan door. Maar net als we de rand van de stad bereiken bedenk ik me dat we vandaag helemaal niet terecht kunnen in Guingamp  (waarschijnlijk vanwege een markt) dus draaien we om en rijden terug naar Paimpol.

Droog gevallen haven in Paimpol

Er is voldoende plek en van waar wij staan kunnen we net de rand van de haven zien. Nadat we een koffie hebben gedronken trekken we onze regenjassen aan en gaan het stadje Paimpol verkennen. Paimpol is vooral bekend geworden door de kabeljauwvisserij in New Foundland en IJsland. Tussen 1852 en 1935 visten de plaatselijke schoeners daar waarbij ze wel 6 maanden wegbleven. We bewonderen de muurschildering in het stadje dat aan die tijd herinnert. Tegenwoordig staat Paimpol vooral bekend om zijn oesters “de Paimpolaisi” en is de schilderachtig haven in het centrum een toeristische trekpleister.

Het is inmiddels droog maar zo nu en dan vallen er een paar spetters, gelukkig niet lang en al snel daarna verschijnt er weer zon en blauwe lucht. Zoals mijn oud-collega Theo ons schrijft zeggen de Fransen dat het weer in Bretagne enkele malen per dag opklaart. En dat blijken voor vandaag ware woorden want telkenmale als er enkele druppels regen gevallen zijn klaart de lucht weer op en koesteren we ons weer aan de zonnestralen.
Als we rond 1 uur weer bij de haven arriveren, we hebben inmiddels enkele kilometers rondgelopen door de straatjes van dit leuke oude stadje, kunnen we de verleiding van een sandwich niet weerstaan en we lopen een kleine Saladerie binnen.

De franse sandwich is enorm groot

We krijgen ieder een enorm groot stokbrood

, rijkelijk belegd met sla, kaas, ei, tomaat en als hoofdbestanddeel tonijn voor mij en ham voor Dick. We smullen ervan. Maar wat is het enorm veel. De rest van de dag hoef ik niets meer te eten. Tegen 4 uur zijn we na 10 km wandelen weer terug bij de camper en gaan we lekker wat drinken terwijl het ook weer eens tijd wordt voor mij om onze belevenissen neer te schrijven. Ook nu weer wisselt het weer vaak, het ene moment klettert de regen tegen de ramen en het volgende moment schijnt de zon aan een blauwe lucht. We gaan er niet meer uit en eten ’s avonds slechts een paar toastjes met kaas.
Binnenkort volgt het 2-de deel van dit reisverhaal.

Geplaatst in EUROPA | Reacties uitgeschakeld voor Opnieuw er even tussenuit – deel1

To Gibraltar and back home

Part 2:
Continuation of our journey to our destination, the Rock of Gibraltar and then slowly towards north

The weather is lovely again when we get up at 7.30 am on Monday morning November 15th and although the temperature is only 52 degrees Fahrenheit it is getting warmer soon. After paying for the parking, we dump the last black water and leave this wonderful place. The road takes us straight through the mountains and it requires a lot of climbing from our Frankia. But finally, after endless descents we leave the mountains behind and drive through cotton fields.

Unfortunately, the harvest has already taken place, but you can still see tufts of cotton everywhere. After crossing the port city of Algeciras, we arrive in “la Linea de Conception” a town on the border with Gibraltar. Here is a nice parking lot along the harbor. There are quite a few motorhomes, but we still find a nice spot and after a cup of coffee we walk to the border, which is only 750 yards away. We flutter with our passports, but nobody actually looks at them and soon we walk on British territory.

Over the runway to Gibraltar

Now we have to wait a while before we can continue walking. A plane is about to land and then (of course) you can’t cross the runway, but as soon as the plane is at the gate, we can cross the airport. Fortunately for us the traffic, like the rest of Europe, drives on the right side of the road. Only for the British, who of course are not used to this, is at every crossing point indicated which way they should look. Slowly we walk closer and closer to the center. However, after walking around for a few hours, we can’t resist a Mac and so before we enter the center of Gibraltar, we first have a burger.
The small center actually consists of a large walking area along various shop. Of course, they are all open. The final point of our walk today takes us to the funicular where one gondola after another disappears high up the mountain. We feel on our legs that we walked quite a bit, so we decide to go back slowly, again past endless shops. When a yellow T-shirt fits well, I want it and have to pay in pounds. Luckily, we live in a credit card era because we don’t have British pounds.


The Gibraltar Airport from above

On our way back we overlook the airfield from a higher point and again have to wait some time before we may cross the runway. All those planes and then bystanders tell us that now in Corona time, it is very quiet with planes. After holding up our passports again walking in a huge queue of commuters, we arrive safely back at the Frankia at the end of the afternoon. We are a bit worn out after almost 9 miles of walking and we plop down on the couch. I only get up to take a picture of the sunset. The rest of the evening we read books.

Unfortunately, there are considerably more clouds on Tuesday November 16th and only a little bit of blue sky can be seen, but nevertheless we unload our bikes today to see if we can cycle up the Rock. Yesterday we were approached by dozens of people with the question if we didn’t want to make a tour over the rock by tourist bus, but it seems more pleasant to us to do it on our bikes.
Geocaches are hidden in various places in Gibraltar, so they will give us a guideline which way to take. First of all, the geocaches take us to the southeastern tip of the Rock where a lighthouse is situated from where we have a view of the African continent. What is that continent close by from here. For a long time, we stay here looking over the Strait of Gibraltar, but then we really start the steep climb up to the top.
Half way on the rock we are stopped by barriers. Only after buying a pass can, we continue. The upper part of the rock is a natural reserve and can only be visited when you pay for a fee. Even if you are walking or cycling. While we climb higher and higher, in turbo mode because the road goes up so steeply, we are often passed by the small buses full of tourists. I wonder how busy it is here during high season. Of course, we stop at St. Michaels Cave. This cave was long thought to be bottomless, which probably gave rise to the story that the Rock of Gibraltar was connected to the continent of Africa by an underground passageway under the Strait of Gibraltar. It was also said that the famous monkeys, who roam everywhere, study the tourists and from time to time show their spine-chilling teeth, have come here through this underground passage.

Angels projected on the walls

The cave regularly has a colored light show and is very touristy, but Dick knows how to capture the angel in a picture. It can be seen on the stalactites at a certain moment. After leaving the cave we drink a cappuccino with a delicious pastry and then we continue our cycling trip.
We climb to the highest accessible peak, O’Hara’s battery, at an altitude of 1381 feet, from where we again have a huge view of the sea around us. The continent of Africa is now hidden from our view by a thick band of clouds, but standing here, so high on the rock of Gibraltar, is beautiful. Unfortunately, we have to descend quite a bit from here. Not pleasant at all, especially since the road gives you the feeling that if you make a steering error, you immediately plunge into a dizzying depth. So slowly, demanding everything from our brakes, we descend and then we climb again because, of course, we also want to visit the tunnels carved into the mountain on the other side of the rock. Meanwhile, the tourist flow is a bit less and so we can easily climb through the tunnels to the end point which is on the other side of the mountain. These tunnels were dug out from the solid limestone in the late 18th century. It is really special to walk here.

View on Gibraltar

When we are outside, we watch a landing plane again. From this high point we have a good view on the airport. But then, it is already the end of the afternoon, we descend to the center, do some last shopping in an English food store (and leave with Spanish products) and then cycle through customs back to the Frankia. What a wonderful trip we had. I would like to make this climb again, but then with a steel blue sky when you have an even better view of the surroundings. Because it was quite cloudy today, the temperature did not rise above 59 degrees, but now, that dusk is almost falling, a cool wind is blowing so we are happy to be back home.

Since we cannot leave Gibraltar before we have had the English Fish and Chips, we decide to stay one more day on Wednesday. During the morning we will clean our clothes and bed linen and after that, in the afternoon, we again can have a look at the shops and have fish and chips in town. Unfortunately, the only washing machine is still occupied when we arrive with our laundry bags, so there is nothing left for us but to wait for the machine to be released. However, the English couple who occupy the machine do not have enough change to dry their clothes as well. At some point I can slip through it (the English are on the hunt for change), but then I have to give up my place in the drying row again so they can dry their laundry. And that again takes much longer because one drying cycle is not enough (you need two drying cycles with these poorly drying machines) and again they need change and have to scour the neighborhood again. To get change they have to buy something because nobody wants to exchange bills for change. But finally, our laundry dried too and at 3 pm we walk to Gibraltar. Again, we walk through the only land gate in the Casemates into the city center. There is more sun than yesterday, although there are still quite a few clouds, but the temperature has remained the same and does not rise above 61 degrees.

Fish and Chips in Gibraltar

After walking through the entire shopping street again and looking at some nice shops, we find a free table at the end of the afternoon in the oldest pub in Gibraltar where we eat real British Fish and Chips. It tastes good but I think the version we eat in St Malo is much better. In the evening it starts to storm. So severe that watching TV becomes impossible (the signal is disturbed too much) and we even have to close the roof hatches because the wind is trying to get under them. We don’t sleep very peacefully and the Frankia feels like a bobbing ship.

This storm continues on Thursday, November 18th, the thermometer still shows 60 degrees and it is dry. Unfortunately, the road we want to take is closed so we are being redirected through very narrow roads past refineries. On one of these roads, we are stopped by a group of strikers. They refuse to continue working until a pay rise is promised. Why they make such protests on such a narrow back road, where no one else sees them, is a mystery to me, but luckily, we are allowed to continue our ride after fifteen minutes (waved goodbye by the strikers who, in faltering Spanish, we wished good luck).
Driving on is a very laborious process because the road is actually too narrow for both oncoming traffic and our motorhome, so we just have to be patient until all oncoming traffic has passed, which sometimes just goes well. I’m quite happy when after a while we reach a normal road again and we follow that road to the city of Cádiz. Here too we have to maneuver through some very narrow streets, before we finally arrive at the large paid parking space on the edge of the city in the harbor area. Despite the many cars parked here, there is enough space in the back to park our motorhome and we walk into the town of Cádiz. The sun is shining again and the clouds have almost disappeared but the wind remains. So, despite the fact that the thermometer now shows 66 degrees, it feels cooler and a body warmer is very pleasant to wear.

Boulevard in Cadiz

Cadiz is a beautiful town with a beautiful boulevard, ancient trees that are colossal in size and an old cathedral. Apparently, we take the wrong entrance because after wandering through this cathedral and visiting the enormous crypt underneath, which is still used as the final resting place, we find out that the entrance to this cathedral costs 11 euros a person. I would never have paid this amount to enter a church, so we’re lucky. We now walk around for a couple of hours and when we see the Spaniards eating delicious tapas on a terrace, we sit down at an empty table and after asking our neighbors what the various dishes are called, we also order some tapas. They taste really good and I now understand that these snacks are so popular during the day. Especially if you drink something with it.

A special tree in Cadiz

Just before the sun sets, we walk along the boulevard, look for a cache in one of the huge, ancient and irregularly shaped trees and when it gets dark, we arrive back at the Frankia. Tired but satisfied and because we have eaten so many tapas at 4 pm, we don’t have to eat anymore. Once again, after darkness has fallen, the storm rises and again it feels like we are on a boat, the Frankia moves back and forth.

Friday, November 19th the sky is steel blue again and the sun is shining. There is still a strong wind blowing, but the temperature is around 65 degrees. We pay at the security and have to pay double the rate because we are “Too Big” and then we leave Cádiz over a very high and 1,5 miles long bridge where the Frankia has a hard time because of the strong wind gusts. Soon we are on a large 4-lane road and 2 hours later we arrive in Sevilla. We find a spot on a guarded property of a car dealer. From here it is easy to walk to the center. We won’t get that far this afternoon. Our goal is now the Plaza de España, where we arrive after a walk through endless parks. This square with a diameter of 650 feet, is overwhelming and is bordered by several palatial buildings with two high towers on the flanks. At the foot of the buildings are 52 benches with mosaic tiles, depicting all 52 Spanish provinces. You can even row a boat through the canals. A beautiful and overwhelming place. It was designed for the Ibero- American Exhibition of 1929. I have never seen such a beautiful square and we are not getting tired of it. Yet at some point we have to go back and just before dusk we are back at the Frankia. Luckily the wind has died down, our motorhome is stable again and we can watch TV.

Unfortunately, it’s cloudy on Saturday November 20th and even now and then there are a few drops of rain. After the storm of the past few days the Frankia is completely covered with sand, Dick first cleans all the windows and then (it is now 11 am) we walk to the old center of Sevilla. The walking distance is not too bad and we soon wander through the narrow streets of the old town. Everywhere we find nice squares with orange trees. Around the Cathedral are market stalls selling nativity scenes and figures to decorated for Christmas. It’s special because we’ve never seen anything like it. Despite the high entrance fee of 11 euros pp, there are also huge queues waiting to enter the cathedral.

Tapas restaurant in Sevilla

But we walk on until we see a bar in one of the narrow streets where they sell freshly squeezed orange juice. We love that drink and soon we are inside, sitting at a table. It is special here because the walls are covered all over with pictures of saints and processions. We soon enjoy not only the fresh orange juice, but also various small snacks. The spinach-cheese tapas and the croquettes in particular are very tasty. Just before the big crowds arrive, we leave this bar again and continue walking. Unfortunately, all shops are closed again, even the Christmas stalls and so we can no longer sniff around, but we discover a Starbucks and as the temperature has now risen to 63 degrees, we take a seat outside with a Starbucks cappuccino and frappuccino. These tastes good. Completely strengthened by all that food and drink we walk back at our leisure.

Plaza de Espagne in Sevilla

Again, we pass the Plaza de España where we climb the stairs of the impressive buildings and now, we can have a look at this beautiful square from above. Despite the much lesser weather today, it is still beautiful here. From afar sounds an ominous thunder. So, after a few more pictures (again) of the mosaic benches we walk back. Unfortunately, when we still have half an hour to go, we are attacked by a heavy and prolonged downpour. It’s unbelievable that our rain jackets are holding back this deluge. Unfortunately, we don’t have our rain pants with us and so everything gets soaked below our waist. Not only because of the rain falling from above, but also because of the cars, when we cross the bridge, racing past us through at least 6 inches deep water and spray us completely. So, it doesn’t matter anymore when we also have to wade through a long 8 inches deep river just in front of our parking. So much water has fallen in a short time that the road completely disappeared, it now functions as a riverbed. At home we take off our soaking clothes on the doormat and putting on dry underwear and socks is not a luxury. A huge puddle of water comes out of our shoes. For the time being we cannot wear these soaking wet shoes. While it continues to rain and the incessant flashes of lightning illuminate the sky, we stay warm and dry by the motorhome heating while enjoying a glass of wine. The entire motorhome is filled with soaking wet clothes. But we loved our walk to the center of Sevilla.

Fortunately, the sun shows its best side again on Sunday November 21st and it is 64 degrees early in the morning. Our French butane tank is now really empty and replaced by a Dutch tank with propane. For now, we don’t have to worry about our gas supply. As we could buy a connector in Ronda, we can now also connect a Spanish gas tank. It is quiet on the road and we are getting along well. Unfortunately, the clouds increase in the morning and every now and then a few drops of rain fall again.

Square in Badajoz

In Badajoz we can park on the last spot and after drinking coffee, as usual, we cross the river via an old 15th century bridge and walk to the center of this town. It is not unpleasant here but the center is completely deserted. On Sunday all shops are closed. Although the sun is shining and it is around 68 degrees, we don’t see anyone on the street. On one of the squares, even the terrace is completely deserted. Apparently, there are not enough customers. One store catches my eye because of the mountain boots in the window. I’m in desperate need of new hiking boots. My old Keens are now so worn out that they leave bits of soles everywhere. Tomorrow we will have to look here. Just before we give up, we find a small shop that sells bread, so we can eat tonight. I forget to mention that we also have cauliflower and sausages, so we don’t have to eat dry bread. Slowly we walk back to the Frankia over the old bridge and past the fortifications at the end of the bridge and we are back just before dusk. And the evening meal? It tastes fine after this walk.

Monday, November 22nd, the sun shines again, but there is more wind, which immediately affects the temperature, which does not exceed 59 degrees. We haven’t discovered a bakery nearby, so we have breakfast with Oroweat. The same bread brand we bought in America and it tastes better than our survival bread which always has something spongy. During breakfast we notice that something is wrong with the levelers of our Frankia. The left side collapses a bit, so before we go on a mission, Dick first levels the motorhome. But then we walk to the shoe store. The number of mountain boots appears to be limited and after I have tried on 6 different pairs, all of which are not comfortable, we decide to end my mission. I’ll have to walk a little further on my kicked-out Keens and hope for better times. So, we wander further through the town where geocaches bring us to the foot of a fortress.

Fortress wall in Badajoz

We are now walking high on the hill above town. It’s a good climb and a narrow path takes us under the city wall until we finally discover a gate we can enter and continue our walk over the walls of this fortress. Slightly safer because the path on the outside of the wall became narrower and the abyss next to it became deeper and deeper. It is nice to walk all the way around and we have a beautiful view of the wide area around us. That walking around and clambering does require a lot of energy, so when we finally arrive back in the town, we look for something to eat and drink. But we’re too late, everything is closed now and even the open panederia (sandwich shop) doesn’t want to sell anything. We can take a sandwich and eat it outside, but the temperature has dropped to 46 degrees and we will sit inside. So, we walk back to the motorhome, where we make a cup of soup and sit behind the laptop for the rest of the afternoon to write something again. Our dinner is simple, some leftovers from the previous days, but it tastes good and is sufficient. We sleep well and no longer hear the clock strike 10 pm.

Tuesday November 23th we get up at 8.30 am and after dumping and filling water we leave this pleasant town. Badajoz is located on the Portuguese border and so we soon enter Portugal. It is an hour earlier here so we gain an hour which is not unpleasant. We drive to Portugal because we need cans of soda. That cans are heavily priced in Spain. In Elva’s, the first town across the border, we stop at the supermarket. Not only we may spend the night here, there are also washing machines and dryers on the site, so we will do laundry again. Because we don’t have to wait for anyone, we can immediately fill the available machines and all our clothes are washed and dried before 12.30 pm (Portuguese time). Time for lunch and we walk to the cafeteria of the supermarket to have a delicious lunch. We discovered another RV parking near an old fortress high on the mountain “Forte de Nossa Senhora da Graca”. We want to go there and after lunch we drive there. The road climbs steeply and ends in a large, but steeply sloping, parking lot covered with cobblestones. They are very slippery and our Frankia has no grip. It’s difficult but Dick manages to turn the motorhome on this steep parking lot and we don’t know how fast we have to drive back to the super-mercado. Next time we visit Elvas we will look around here, but then by bike. After all, we would like to visit this largest bastioned fortress in the world, consisting of several triangular bastions. With its star-shaped walls, it is one of the best-preserved city walls in Europe. As soon as the motorhome returned to its old spot, we walk into the town. The sun is shining brightly, but it remains quite cold at 41 degrees. Fortunately, we keep it warm with both a down jacket and a rain jacket over it.

Aquaduct in Elvas

We walk to the large Aqueduct (Aqueducto da Amoreira) which is partly being restored. It has a length of 19 miles, consists of 843 arches and is 102 feet high in some places. While we walk along the endless arches of the aqueduct, we slowly climb up to a fortress located on another hill, “Forte de Santa Luzia”. This fortress is also star-shaped and impressive and from the ramparts we have a beautiful view of the surrounding area, hiding in our jackets. Finally, we are back at the Frankia at 5 pm. I buy some food supplies, we read and later on we watch TV. There will be no cooking tonight. Only a few toasts with cheese is our evening meal, but that makes sense after this afternoon’s extensive lunch.

Wednesday November 24th the sun is shining but there are also some clouds. The temperature does not exceed 41 degrees. At 8.30 am we cross the border with Spain. Now we lose the hour we were given yesterday. We drive slowly to the north through mountainous areas. It is quiet on the road and there is practically no habitation in this Sierra de San Pedro, a wonderful trip. Just before the town of Plasencia in Spain, a huge tornado-like cloud appears in the horizon. This cloud is approaching closer and swallowed all the blue sky when we arrive at the large parking lot on the edge of Plasencia. As soon as the Frankia is parked at the right place, we walk into town.

Cathedrale in Plasencia

It is more climbing because the streets to the center lead up steeply but finally, we are high up the hill and arrive at an aqueduct, yes again but this one is not so impressive. From here we walk around using geocaches to show us the way. They always take us to surprising places. Through the old and narrow streets of this town, to the old Cathedral which looks somewhat dilapidated and, as usual in Spain, is locked. Just before dark we are back at the motorhome and I can’t resist looking around in a Chinese Bazaar, which adjoins the parking lot. I buy a new coffee pot but I don’t know whether it is really a success, because after making coffee once, Dick has to glue the lid.

Fortunately, the influence of the tornado cloud has completely disappeared on Thursday morning because when we get up at 8 am the sun is already shining in a steel blue sky, but it is only 46 degrees. Soon we drive through the mountains again and slowly climb higher and higher. We are now in the Sierra de Gata. It is a beautiful road through the mountains that climbs up and up but eventually descends again to 2300 feet. We drive on a plateau where the Portuguese town of Almeida is located, our destination today. Just before we take the road exit to Almeida, we are back in Portugal, there is some confusion whether or not we are on a toll road. There are signs all over warning foreigners that the toll will be collected automatically, something we experienced in Portugal a few years ago. Then without prior warning, we suddenly found ourselves on a toll road. Very annoying if you don’t have a toll box. We’re hoping that this isn’t the case now.
In Almeida is a nice parking lot on the edge of an old fortress in which the old town is located and we park our Frankia. Almeida is one of the 12 Portuguese Historic Villages and is known for its massive star-shaped defenses. After the Romans, the town knew the Germans and then it was conquered by the Moors who not only built the first castle on the hill here, but also gave it the name Al Meda. In 1190 it was finally recaptured by the Christians. Only after a continuous struggle between Portugal and the Spanish Kingdom of Leon it was finally recaptured by the Portuguese in 1296.

Fortified city Almeida

Because the following centuries did not pass without a struggle with Spain, the Praca Forte was built on this hill. A fortress that surrounds the entire village with 6 bastions that together show an impressive star shape. Unfortunately, I don’t have a drone to photograph this. Of course, as always, we walk through the town using geocaches and clamber over the star-shaped defensive walls. It is impressive here and we enjoy the beautiful view over the surrounding landscape. We’re back at the Frankia at 4 pm.
Then I decide to walk to the post office to check whether or not we were on a toll road. Luckily the post office is open. With the help of Google translate I ask questions about the toll road and immediately get an answer in a never-ending stream of Portuguese. With the help of hands and feet (my Portuguese is not so good) and a picture of our driven route

puttygen.biz

, I am told that we didn’t find ourselves on a toll road and therefore we do not have to do anything. But when we want to go to the town of Bragança tomorrow, we have to drive back to the south to drive up the toll road. At this place is a machine where we can pay with a credit card.
Relieved and with a signed map I walk back through the picturesque town that already won my heart. When I pass a shoe shop I don’t hesitate and walk inside. There is no one there and at my leisure I try on various mountain boots, helped by the shop lady. I end up with a pair of shoes that fit like a glove. Even my arch support can easily be put in and the shoe is still comfortable. I finally have nice sturdy shoes. However, I want to have other, more colored, shoe laces because the brown ones are very colorless. But that’s no problem.

Friday November 26th the sky is steel blue and the sun shines. It is cold and at 8 am the thermometer shows only 36 degrees. Because we are not yet used to the Portuguese times, we got up at 7 am Portuguese time (8 am in Spain). And after breakfast, filling the water tank and dumping gray and black water, we leave Almeida. We decided not to go to Bragança (we will visit there next time when we have a toll booth) and drive to the north, into the mountains.

Parc Natural del Douro

To our surprise we suddenly are in the Parque Natural do Douro and the road through the mountains climbs higher and higher. The deep valleys of the river provide monumental views and I am glad that there are regular viewpoints from which we have a beautiful view of the area. The bands of clouds hanging down in the valleys make the views even more spectacular. It’s nice that we are all alone here so we can make regular stops. The parking spaces are not that big, so if there were many passenger cars, we wouldn’t fit in here. After the high peaks level off, the view is still beautiful.

Miranda do Douro

 

 

Below us the Douro flows slowly and the more rolling hills are now covered with grapevines. What a beautiful area this is. After 4 hours of climbing and descending we arrive in the Portuguese town of Miranda do Douro. It is located high on a cliff along the Douro River and next to the city wall is a place to park, but this road descends steeply, so we don’t know whether this is an ideal place to spend the night. First, let’s explore the town. The actual center within the city walls is not very large. We walk around, look at the ruins of a castle and take pictures of the Mirandeses, the statues of the original inhabitants of this town.
But after walking around for an hour we have seen it and decide to drive on. After crossing some other mountains, significantly less spectacular than this morning’s, we arrive in Alcanices in Spain. It is now almost 3.30 pm because again, we lose our Portuguese hour. After the Frankia is parked between the residential flats, we also walk around through this town. There is a lot of climbing to do because the narrow roads are quite steep. When snow falls here, these are good ski slopes. It’s quite boring here and everything, even the supermercado, is closed. So, after an hour we’ve seen it here and walk back. We work at our administration, cook a simple meal and read in our books.

Saturday November 27th the sun shines again but with 39 degrees it is cold. After breakfast we drive again farther north. Another wonderful trip over winding mountain roads and under a steel blue sky. Unfortunately, a thick band of clouds passes over as we approach Astorga. But the clouds disappear again and blue sky appears. The temperature drops further and with 35 degrees and an icy wind, it is not really pleasant outside.
We park the Frankia in the middle of the town between the apartment buildings, under the smoke of the old cathedral and then walk, wrapped up in our down-jack, into town. The wind is so freezing cold that’s a good opportunity to visit the cathedral and the museum next door. It is beautiful inside, although we have seen more impressive cathedrals. Actually, we find the adjacent Palazzio de Gaudi much more worth it. It’s the episcopal Palace, was finished in 1893 and designed by architect Antoni Gaudi.

Snow at the Plaza Mayor in Astorga

After an hour we slowly walk further through the town until we arrive at the Plaza Major, a large square in the center. It now started snowing and we are so chilled that we only have to look at each other for a moment to decide to enter a bar where we warm up with a cappuccino. On the way back home, we do some shopping. We will not stay overnight in this place, a bare sand plain between the apartment buildings. The wind has free play on the motorhome, increasing in strength and here is no shelter. So, we drive back to the Plaza del Toros where we can stand more in the shelter of the Arena. The falling snowflakes have become thicker, so we quickly attach the insulation blanket in front of the windscreen and stay inside. It is no surprise that no one else stays here with a motorhome.

When we want to fill up with water before departure on Sunday November 28th, that’s difficult. A part of the water hose, attached to the tap, is frozen but with some rubbing Dick succeeds in removing the ice and can fill the water tank. It is 32 degrees Fahrenheit but the sky is blue and the sun is shining so we don’t complain. Because of this weather we choose the road through the mountains to Ponferrada. What we don’t know is, that to get there, we have to cross a high mountain-pass. We climb and climb and climb and more and more we end up in winter because we are surrounded by snow. The mountain pass is at 4100 feet and because Ponferrada is at a lower altitude, we descend almost 2300 feet. The snow around us soon disappears and the sun reappears. Next to an “albergho for pelegrinos” (after all, we are here on the pilgrimage route to Santiago de Compostela) we park the Frankia.

Disney like castle in Ponferrada

The weather is lovely, the sun shines and it’s 43 degrees. Because we parked close to the center, we only have to cross the street and then we find ourselves in the narrow old streets that all lead to the imposing Disney-like castle. Unfortunately, we are too late to visit it, in half an hour it will close until 5 pm and so we will have to come back to see it inside. After 3.5 hours of walking around we have seen it here and we decide to drive back to Astorga today.
It turns out to be a good idea because when we park the Frankia in Astorga, again between the apartment buildings, we find out that my niece Inge and her husband Paul also just arrived in Astorga. They found an apartment on Plaza Major (where we had coffee yesterday afternoon) and it is less than a 10-minute walk from the place we’ re parked.

Inge en Paul inside the RV in Astorga

We agree to meet tonight and after sharing our location (how handy an iPhone is) we see them arriving at our motorhome an hour later and we can hug each other. Although we hadn’t counted on meeting each other tonight, the Frankia turns out to contain enough snacks and we don’t have to starve. The wine and the fully functioning heater ensure that we are not cold and we have a very pleasant evening together. It is really special to meet each other in this deserted place in northern Spain. But not so strange because Inge and Paul came to Spain to scatter the ashes of Paul’s father. He died 5 years ago but lost his heart to this area in northern Spain. After his divorce in 1991, he walked several pilgrimage routes to Santiago de Compostella and that route passes Astorga. After a very pleasant evening together, we have so much to tell to each other, we agree to meet again tomorrow. Then we will explore the town of Astorga together.

Once again, we are lucky when we get up on Monday morning because the sun is shining, the sky is blue and the thermometer even shows 43 degrees. When buying bread in town I enjoy the Gaudi palace and the cathedral. Both of them now stand out beautifully above the city walls against the bright blue sky. After breakfast we discuss how we will continue our travels from tomorrow. We made a route, but it is now somewhat outdated and we have quite a few days left. So, we search for other destinations on our way to the north. After we have found a possible new route, we walk to the apartment of Inge and Paul.
It is beautiful situated, very large and has a great view of the Plaza Major. Unfortunately, the Christmas lights are not yet working on the square. After a nice chat with a cup of coffee we walk together through this pleasant town. Hannah and Henk recommended Astorga to us. We have not seen much yet and it is fun to wander together through the narrow streets, along the city walls, across squares and past old buildings, including of course the Cathedral and the Palazzio de Gaudi. Unfortunately, the clouds increase in the afternoon, but there is no rain and the sun shines regularly.

Cruz de Ferro along the Camino Frances

At 4 pm we are back at the apartment and then we decide to drive to the Cruz de Ferro. It is not really far away because half an hour later we are already on top of the mountain. This cross stands high in the mountains next to a beautiful chapel. The pilgrims pass here when walking the Camino Frances (the most popular pilgrimage route to Santiago de Compostela). At the foot of this high-placed cross, a hill has been created because it is tradition that pilgrims, standing with their backs to the cross, throw down their stone brought from home. Leaving this stone makes you free from worries and problems, so you can continue the pelgrimage. Although the sky is clouded and piles of snow are everywhere, the place is magical.
Especially when Paul walks up to this iron cross with his father’s ashes. All pilgrims pass by this place and so did Paul’s father, who loved it here.  I get that feeling because here, at almost 5000 feet altitude, with no noise at all and in the middle of the snow and clouds you feel peaceful and happy. My parents would have loved this place too. I have to facetime Hannah and make her part of this moment. After all, she and Henk passed this place a month ago on their bicycle pilgrimage to Santiago. I am very happy that Inge suggested to visit this place and I already know that I will return once more to throw that stone from our homeland. I also hope that one day I will have the opportunity to make this pilgrimage walk.
Unfortunately, we cannot light a candle in the chapel, it is locked, but luckily there is a peephole and we can still take a look at the inside. After many more pictures, walking around and talking together in this special place, we walk back through the snow to the car and descend the mountain again. Each with his own thoughts but full of gratitude that we were allowed to look around here. The way back is not so fast. Again and again, Paul has to stop the car on the shoulder of the road.

Albergue el Pilar, special for pilgrims

Both Inge and me are fond of photography and each time one of us sees a special spot along this pilgrim route high in the mountains that we want to capture with our camera’s. Just as the sun disappears behind the horizon, we arrive back in Astorga where Paul parks the car in his tight parking space in the garage and we walk back to their apartment.
What a fantastic day we had with the four of us and I am so grateful that we were able to experience the magic of the nightfall high on a mountain top in the snow. We talk again for a very long time.

Perfect meal prepared by Inge and Paul

Eat an excellent meal that Paul and Inge prepare us. It’s really great when you rent an apartment that is equipped with everything. Late at night, well I mean at 10 pm, we say goodbye to each other. We will continue our trip to the northeast while Inge and Paul travel to the west. Thanks to the family app, we keep in touch for the rest of their trip and can also follow the scattering of Paul’s father’s ashes. It takes place at the end of the world, on the westernmost cliffs above the ocean, in a strong storm. It’s special and impressive and I now know that if I die, I would like to be scattered in that way too.

Tuesday November 30th, we get up at 8 am and after dumping our gray and black water at the other parking space behind the Plaza del Torros, we also try to fill up with clean water. The latter takes some effort because the tap is frozen, but after a lot of rubbing Dick finally manages to get water out and we leave. The weather is beautiful and the white snow-capped mountains in the distance, where we drove yesterday, stand out against the blue sky. As we head north, we change our plans. We drive to Palencia. I have discovered that the parking here has washing machines and actually is doing laundry a good idea. Unfortunately, when we arrive in Palencia, we find out that the washing machines are out of use because of Corona. So, we clean our Frankia, that’s possible too, and when it looks reasonably clean again, we load our clothes and bed linen on our bikes and drive to the center of Palencia to do laundry at a Lavandera. First, we try to drive there with the Frankia, but there is no parking space in the furthest distance. As we are the only ones in the laundromat we can fill as much machines as we need and after everything is dried, we fold our clothes and bedlinen and cycle back to the parking where it is still dead quiet and I can make our bed with fresh bedding. The whole motorhome now smells of oranges (very appropriate in this country of oranges). The fabric softener clearly had an odor.

On Wednesday December 1st, the blue sky has unfortunately disappeared and the gray sky feels a bit dull. Soon we are on our way to Burgos where we can park next to a large shopping center. We walk around in the suburbs of the town, but when it starts drizzling after 2 hours, we decide to drive on to Vitoria. It is the capital of the Basque Country and is therefore also called Gasteiz. We can park the Frankia in a huge parking lot near a large supermarket and then we walk to the store to finally do some shopping again. Tomorrow we will stay here for another day and then we will explore the area. Now we stay in the neighborhood and when in the late afternoon, it starts to drizzle, we drink a glass of wine and it is time to do our administration again. Thursday December 2nd we finally have breakfast again with fresh bread. That tastes so good, also because Dick cooks an egg.

Statue in Vitoria-Gazteig

Because it is raining lightly, we don’t go out immediately, but first work on the laptop for a while. But soon the weather clears up, the rain stops and we walk to the center of Vitoria. Although we don’t keep it really dry, the precipitation is insignificant and so we just keep walking. Of course, we hang around on the large square in the center and admire the beautiful monument, but then we walk to a bar to warm ourselves. Outside it is only 41 degrees and therefore not really warm. The tapas we order are not special. We have had much better ones before, but we are hungry and then everything tastes good. After an hour we continue our walk. Now with a full stomach and so it feels warmer outside. Our break has done well to the sky. Some clouds disappeared and blue skies appear here and there. So, we walk a little further under beautiful arcades. When we pass a bakery that sells freshly squeezed orange juice (for me) and cappuccino (for Dick) and we can sit inside, we stop again, have a drink and of course eat a pastry. After this stop we walk back to the Frankia. We are not really hungry in the evening because of the tapas and the pastries, so we have our evening meal with some baguette and cheese. Just before dawn the sun starts to shine, the parking space is completely full and the temperature drops to freezing point, so naturally we attach our insulation blanket in front of the windscreen.

Friday December 3rd, we don’t get up until 8.30 am and have breakfast again with a fresh baguette. How wonderful it is when there is a shop next to a parking lot. Then we dump our gray and black water, fill clean water of course and leave. At first the road still leads to the east, but soon we drive north on steep narrow roads with many tunnels and higher and higher we climb into the mountains. Fortunately, the road is clean. That must have been different when you see the packs of snow on the side of the road. It is a pity that the cloud base hangs so low because the view of the surroundings must be beautiful. After a long climb we finally start the descent to San Sebastian.

The temperature is rising again. Just before we enter France we can fill up with very cheap diesel. It’s a pity that our spare jerry can is still full with Andorra diesel and then we are stopped at the border by the French Police. Although I have our passports and vaccination papers at hand, they are not interested in that. They only want to check inside to make sure we haven’t hidden any refugees (which of course we haven’t) and so we can quickly continue our way.
We are now driving along the coast, straight through the French coastal towns in the south. The small streets reduce our average speed to 13 miles per hour. In Bayonne we bend inland and stop in La Bastide Clairence. Unfortunately, the weather is gray and the clouds are still hanging low, but when we arrive at the parking space on the edge of this picturesque town, it is dry.

Lavoir in La Bastide Clairence

This town, founded in 1288, is small but beautiful with its red and white houses, a building style that is typical of the French Basque Country, and we slowly walk through it. I am delighted with the lavoir (washing area) next to the river. This place has been used until the last century and I understand. It is right on the river and a great place to do your laundry.
Unfortunately, everything in town is closed, even the restaurants, but early December is probably not the best time to visit such a village. So, after looking around we decide, two hours later, to drive on to Bardos, a slightly larger town which is 6 miles to the north.
When we arrive there, it unfortunately starts to drizzle but it doesn’t stop us from walking around here as well. We pass a shop where propane tanks are for sale and soon our empty French butane tank is brought out and we are negotiating with the shopkeeper about exchanging this butane tank for a propane tank.
We noticed the disadvantages of butane gas in winter and now we only want to have propane in our tanks. Except for their color (propane tanks are green or gold) the tanks look the same but it turns out that it is not possible to exchange them, so we conclude a new contract, this time for a propane tank, and a little later we walk back to the Frankia with between us the heavy propane tank.
There Dick connects this tank and I walk back to the store with our old butane contract. After all, the shopkeeper said that the deposit for the old tank will be returned. Unfortunately, that old contract causes confusion because the deposit of 15 euros is not in proportion to the deposit of 9 euros that is levied in this mountain village. Finally, after at least 20 minutes of talking, I don’t get a deposit (I have to request it back from the manufacturer myself). I leave the empty tank and a store with a line of people, reproachfully looking at me because I caused this traffic jam. It has now become dark and it started to rain gently, but in each of the towns we walked 2 miles. We attach our insulation blanket again in front of the window and have a nice meal in the Frankia.

Saturday December 4th it is still gray outside and there is some drizzle. We are back in the country with a bakery on every street corner so we have breakfast with fresh baguettes and after dumping and filling up with water, we drive to Cadillac, just south of Bordeaux. Although we can use our toilet cassette for three days and also have a spare cassette, we try to empty it when the possibility of dumping is available and the same with fresh water. This is not available in every parking and sometimes, when driving in the winter, water is shut off. Of course, in this region around Bordeaux the road leads through endless vineyards. When we arrive at the parking on the edge of the town of Cadillac, we are not very impressed by the place. Maybe because it’s also raining so the weather is not cooperating and even though this town must be worth a visit, we decide to drive on to Creon, only 13 miles away.

Square with arcades in Creon

The parking here is not big, only 5 spots, but considerably more pleasant than in Cadillac and we even have electricity. The sun slowly emerges and so, after a nice cup of coffee (we need that because it is now 2 pm) we walk into the town. Fortunately, we have put our rain jacket on because when we arrive in the city center it starts to rain. We take shelter under the arcades, but after a while we can walk around past the Christmas stalls, set up everywhere. Mainly wine and pate are sold here. The town is small and outside the pleasantly busy arcade square there is little to see, so after two hours we are back where, once again, we focus on our administration.

Maroccan food diner in the RV

At 7 pm I walk back to town where next to the square is a Moroccan restaurant where I order food. I have to wait a long time for our meal, but after half an hour I get a huge bag of food. At home Dick unpacks the bag and we can enjoy a more than delicious meal. Everything tastes so refined. Another address to return to. During the evening and night at this parking next to the former train-station it is dead quiet.

Sunday, December 5th, again the sky is gray, but it is dry and despite the fact that the thermometer shows only 43 degrees, it does not feel cold because there is little wind. While Dick helps our neighbor to load his car on the trailer behind the Motorhome (that also exist in Europe) I walk to the bakery. All the bread there looks blackened, so I walk on to the other bakery on the Arcade square where the bread has a golden-brown color.
After a delicious breakfast with a fresh egg, we leave. The narrow backroads lead us through endless vineyards that look a bit desolate at this time of the year without any leaves. When we pass a supermarket on the way, we stop to do some shopping. All the wine brands we passed this morning are for sale in this shop. Just before the store closes at 12.30 pm we pay for our groceries and continue our way. Meanwhile the sun shines and the clouds completely disappeared.

Laundry in Rochefort

In Rochefort we stop at the car park near the marina. It is dead quiet here so we can park on the edge. It’s my favorite place because when it gets busy you always have an unobstructed view on one side and that’s not unimportant if others are parked close by. Then we walk to the harbor in search of a laverie (laundromat). Because the Marina is next door, less than 350 feet from the parking is a laundromat. Our laundry bag is quite full so we walk over to it and a little later the washing machines are running at full speed. The rest of the afternoon we are busy with our laundry, but at 5 pm everything can be stored clean and dry in the lockers and we cover our bed with fresh linen. Because I also want to look for the nearby geocache, I walk to the train-station of Rochefort. Unfortunately, the cache is nowhere to be found and I return home with shoes that are completely covered with dog poop. Bah, bah, bah. But as Dick says, it’s my own fault because I cut off the road and walked across a piece of grassland. I spend more than 20 minutes outside scraping my shoes.

Monday December 6th the sky is still blue and the sun is shining.
After breakfast we drive further north on narrow roads. We park the Frankia in Les Sorinieres, a town near Nantes. This place is actually too small and when it starts to drizzle, we decide to drive on. A second parking spot, 19 miles further west, on the side of a large super market, is not a success either because of the heavy noise of an air treatment unit, so we drive on again and finally at 2 pm we arrive in the town of Pont-Chateau. Here at the foot of a quarry is a large plain where we park the Frankia and then we walk to the center. It is not an unpleasant town and we enjoy our walk. At the end of the afternoon, we are back home. Then I can’t resist looking for a geocache hidden somewhere near the entrance of the quarry on the hill. But where is the access? I walk around, climb the hill and everywhere I get stuck against a high fence.

View on the parking place in Pontchateau

But I have a beautiful view of the surroundings and look at our motorhome from above. Despite the fact that prohibition signs are everywhere, I crawl anyway through a hole in the fence and along narrow overgrown paths I climb steeply to the entrance of the quarry. But when I see the tunnel going down, I dare not enter the quarry now. Not only because I have no flashlight, but the twilight already set in and Dick has no idea where I am at this moment. Next time we’re back here Dick also has to crawl through the hole in the gate and climb to the entrance of the quarry so that when I descend the tunnel, he can keep an eye on me. It is already dark when I climb back the steep path and struggle through the gap in the fence.

After having breakfast on Tuesday morning, we want to dump but have to wait. We need some patience. A Frenchman is extensively polishing his toilet cassette, with a toothbrush, and after a long brushing, the extensive rinsing starts but finally, after waiting 15 minutes, we can dump our gray and black water and fill up the clean water tank. We stop in the town of Pontivy. There is a nice parking on the bank of the river Blavet, where is sufficient space at this time of year. Unfortunately, the weather is not really nice and rain showers alternate with dry periods. When we have a cup of coffee, a dry period appears which we use to cross the bridge and walk around the winding streets of this medieval city. Again and again, we discover other half-timbered houses and medieval facades, it is a lovely town to walk around and that while we don’t even visit the enormous castle of the Breton family Rohan. We will save that for our next visit. Unfortunately, the clouds are getting darker and when a huge downpour breaks again, we walk back and at home we read and write again.  In the evening I pick up Turkish food in town. It tastes, but in Creon we are spoiled with real quality. Here we won’t order food again. Of course, we also attach the insulation blanket in the evening. It cools down to 39 degrees and then extra insulation is not an unnecessary luxury.

The weather doesn’t change much and on Wednesday December 8th, the sky is gray and it drizzles every now and then, but the landscape through which we drive is beautiful. We are on our way to Tregastel, on the Cote de Granit Rose. Unfortunately, the parking at the super market can no longer be used as an overnight place and the other parking is completely empty.
Dark threatening clouds hang over the sea and sometimes some wet snow is falling so we decide to drive further along the coast. After 31 miles we find a beautiful spot to park at the port of Longuivy de la Mer.

Longuivy de la Mer

I’m sure you won’t find a place here in the summer (too busy) but now it’s quiet with only two other motorhomes. Of course, we want to get some fresh air and when the Frankia is levelled, we walk over the beach to an island that is now accessible by the low tide. Despite the icy cold wind, it is great to walk on the beach. Because part of the harbor is now without water, we soon find the first St Jacobs (scallop) shells. Of course, we take some with us. The pilgrimage route to Santiago de Compostela is signposted with such shells, so Hannah and Henk might want to have some as a souvenir of their cycling trip this fall. After walking around for 2 miles we are, despite our layers of clothing, half frozen and we walk back over the stones to the camper. It’s strange that I ‘ll be back dry while Dick who takes another road almost 500 feet further (so he avoids the stony slope in the harbor) ends up in a hailstorm. After we have ordered bread for our breakfast tomorrow morning at the only shop in the village, we stay inside for the rest of the afternoon and cherish us by the warmth inside. When it gets dark, we enjoy a beautiful blue lit Christmas tree. It is dead quiet here at the harbor except for a few moments when, very early in the morning, trucks arrive to collect the cargo of fish and crustaceans that have just been taken out from the sea.

Sunrise in Longuivy de la Mer

After a beautiful sunrise where the sky turns a beautiful red, I walk to the shop to buy bread. The shop should be open from 7 am, but because the only employee also has to supply the schools, I have to wait until I can pick up our baguette and croissants. After being patient for 15 minutes we really can have breakfast and then we leave this lovely place.
91 Miles further we arrive in Saint Malo. We first look for a parking closer to the center but this place is not that attractive so we quickly drive to our trusted parking along the coast. Only 1 motorhome is parked here. It’s cold outside and not really inviting to go out.

Found this geocache

 

Yet the geocache hidden somewhere on the beach beckons. Dick doesn’t want to take a walk so I leave alone and look for a place where to descend to the beach, not far from the hidden geocache. Finally, after a lot of searching, I find this place and descend over steep steps to the beach. The tide is getting low so it is possible to walk between the rocks, although I regularly have to wade through some seawater, but finally I can climb the rock wall. That’s not easy because the rocks are wet and therefore slippery. Yet I manage to climb all the way to the top of the rock and after some searching, I find the geocache. Climbing down is even more difficult but I ‘ll be back safe on the beach and because the tide is even lower and the water has receded further, I can continue my walk over the beach until I can climb back to the boulevard where we are parked. Although we also want to walk together, we don’t go out in the afternoon. It started to rain hard and there are regular hail showers, so staying indoors feels much more pleasant. Towards the evening we again attach our insulation blanket for the windscreen. It hails and rains and the storm continue to rise. So, Dick adds additional attachment points to this blanket to prevent it from being blown away. The motorhome shakes back and forth all evening and night, watching TV is no longer possible and again it feels like we are on a ship.

Friday, December 10th, the storm is raging in full force and regularly there are strong gusts of wind. It is 48 degrees. When I take a look at the coast, I can’t even stand up straight. Today it’s no weather to go to Saint Malo by bike and we decide to leave after breakfast with old Oroweat bread. We drive on highways to Cherbourg in Normandy where we arrive at 2 pm.

Christmas market in Cherbourg

 

There are only 5 motorhomes parked and we have never seen it so quiet here in the parking lot of La Cité de la Mer. After a nice cup of coffee, we walk into the center. It is pleasantly busy; all shops are open and we look around everywhere.
There is a Christmas market on the main square where we naturally want to look around. This is possible if we wear a mask (which is also required everywhere in the city center), our QR code is scanned and my backpack is checked (France has a history of bomb attacks).
On the square we walk past pleasantly decorated stalls where the sale of hot wine, chocolate milk, pâté and crêpes predominate.
We see nice hoodies in the colors of the French flag and I hope Dick likes it too. Unfortunately, he thinks it’s nonsense to buy one so we finally leave the store with only one hoodie. Of course, I couldn’t resist the temptation to buy and that’s while Dick really needs new hoodies. When dusk falls, we tear ourselves away from the many lights in the center and walk back. At 7 pm we walk back again (it’s a good thing that our parking is so close to the center) to have a nice meal at a Thai restaurant that just opened its doors two days ago.

Diner in a new Thai restaurant

It turns out to be a good choice to have dinner here because the food is really excellent. We found another restaurant to return to. Even though we are parked next to the harbor from where the ferry to England and Ireland departs, which sometimes causes some noise, we sleep like roses.

On Saturday December 11th, the wind has died down, it is dry and cloudy but sometimes we also see refraction in the sky and some sunbeams. We will stay another day in Cherbourg. Unfortunately, I can no longer buy bread at my regular bakery, just across the bridge. Repairing their kiln

Buy Amoxil UK

, which broke down in the summer, would cost too much, so the “for sale” sign is now to be seen in the shop window. A pity because now I have to walk further to the large shopping center Eleis to buy fresh bread. But it is a nice walk along the harbor where there is always something to do and the freshly caught fish and crabs are sold on the quays. After our tasty breakfast we walk to the city. This time not to shop, but to look for some geocaches that are hidden nearby. It takes us on a journey of discovery through Cherbourg, we pass imposing old field hospitals, wander through narrow streets and see beautiful courtyard gardens before returning to the Christmas market where it is considerably busier on Saturday afternoon and where, of course, we walk around. At the end of the afternoon, we are back at the Frankia where we read and do something about our overdue administration.
I constantly feel this holiday that we are running out of time, too few hours in a day. In the evening it starts to drizzle a bit, so we put on a rain jacket over our down jacket and walk back to our Thai restaurant. Tonight, it is busier than yesterday but nevertheless a table is available and a second night in a row we enjoy an excellent meal. While Dick takes another dish, I ordered red curry again and it’s even better than yesterday. After a lot of walking around and this delicious food I don’t have to tell you that we sleep like roses before 10 pm.

Unfortunately, we are now in a place and in a season where the sun shines less and also on Sunday December 12th the sky is gray and clouds have the upper hand, although there is some drawing in the sky. After our breakfast (the shops are still closed so today we eat old Oroweat bread) we dump and fill with fresh water. The latter takes a lot of time because the water tap runs very slowly, but finally we are on our way via the highway to Bayeux. We park the motorhome in a residential area next to the center and then walk into the city center. Every now and then we see blue sky and some sunbeams and the thermometer shows 54 degrees. A much more pleasant temperature than at the beginning of December 2019 when we also walked around here. Then an icy wind was blowing and the temperature was far below zero degrees (Celsius).

Coffee and cake at “La Reine Mathilde”

Once again, we walk through this pleasant town, pass old houses that surround the cathedral, walk along a fast-flowing river and enjoy the pleasant shopping streets where, in the month December, all shops are open and everywhere its pleasantly busy. When we pass a bakery with delicious cakes and the eloquent name” La Reine Mathilde” (and Mathilde is my given name) we (I mean I) cannot resist the temptation and soon we drink a cappuccino with, of course, a delicious cake from “la Reine Mathilde”, Yammie.
At three pm we are back at the parking and we decide to drive a little further to the town of Rots. Here, in the large parking lot of a Hyper Cora, motorhomes are allowed to spend the night.
Thanks to the December month this large hypermarket is also open.
Walmart still beats other stores when you consider the range of items, but this hyper market is also very extensive and it is wonderful to stroll around. Unfortunately, the cafeteria is closed so we buy food and prepare our dinner in the motorhome. When the supermarket closes at 7 pm, it becomes dead quiet outside, but also pitch dark because all the lights are turned off.

Monday, December 13th the sky is gray again, but we regularly see some refraction in the sky. There is practically no wind and it is 50 degrees so we don’t complain. Because I would like to buy a new Tefal frying pan with stamps (you get them when buying groceries) we drive to a Super U in Caen. Unfortunately, this supermarket doesn’t have pans, but they do have baguettes, so we have breakfast and then drive on and at noon we arrive in Honfleur.

Honfleur harbor

The fairground cars that are still parked here, leave one by one, so there is soon enough space to park.
After the motorhome is levelled, we paid for the place and the electricity is connected, we walk to the town that continues to charm us. It’s very quiet there. There is no one to see at the picturesque harbor in the center and even most of the restaurants are closed. So, we walk to the beach where no one is to be seen either. The absence of people really stands out. Unfortunately, the supermarket as well as our Turkish restaurant are closed on Mondays, so in the evening we cook ourselves. Very simple because I open a can of sauerkraut and potatoes. However, it tastes fine. Only when we arrived here in Honfleur I found out that we forgot our outdoor mat, we left it in the parking lot in Rots. Too bad because it was a good mat. The time to complete a checklist before departure (did we do everything to make the motorhome travel-worthy, are all the lockers locked and didn’t we forget anything) is fast approaching.

Tuesday December 14th, after breakfast, we drive over the Pont de Normandy to the other side of the Seine. We want to try to find some geocaches here but now from the parking lot along the Pont de Normandy. This summer we took our bikes from Le Havre and did not succeed due to the heavy truck traffic everywhere. And yes, after entering the coordinates in our Hakuna, we find the parking at the foot of the bridge and a little later we cycle to the first cache. Fortunately, there is a separate path for cyclists so we are not bothered by the constantly passing heavy traffic.

Angling a geocache along the road

Unfortunately, the cycle route along the caches hidden high in the trees is not such a success. Of the 16 geocaches, we only find 10 and with these bare trees without leaves, the “not-finding” is not up to us. Disappointed we return after two hours, load the bikes in the motorhome and drive on to Fecamp. In this town, next to the harbor, is a nice parking for motorhomes. We walk into the town. Although the sky is uniformly gray, it is not cold because there is no wind and we can drink a nice coffee outside a bakery.  Because we did not eat or drink since breakfast and we already had some exercise, we also order a pastry.

Cliffs at the background in Fecamp

After half an hour we walk further on along the harbor to the beach. There, in the distance, you can see the white cliffs for which this part of the coast in France is known. After some pictures we turn around and walk back into the town, passing the castle of the Benedictines. It is an imposing building and when we are back, we read that there are guided tours here and that the famous drink Dom Benedictine comes from here, we will return. At 8 pm we walk to a restaurant at the harbor “Le Barbican” where we luckily can get a table. It’s a good thing we arrive so early (for French terms) because all the tables are quickly occupied. No wonder because the dinner is excellent.

Wednesday December 15th, we leave at 9.30 and drive north on the narrow roads along the coast. We regularly catch a glimpse of the coast, but because the sky and the sea are both uniformly gray there is no spectacular view. On the way we fill up with diesel at a supermarket. The price of diesel is $ 6.35  per gallon and cheaper than the surrounding gas stations. Unfortunately, the price just switches when we fill up so we pay in the end $ 6.50 per gallon. That’s just the way it is, but the next day, when we arrive in the Netherlands, this last price is even lower than in our country.

Walking in Boulogne sur Mer

After 125 miles we arrive in Boulogne sur Mer where we park behind the casino. Not really a nice place to stay, also because of the many constructions works, but we stay close to the center and a little later we walk in the main shopping streets. It is quite busy in the center and many people skate on the ice rink on the square. When dusk falls, we are back. In this town is an eatery where we have been regularly, so in the evening I walk to “Istanbul” order kebab dishes and get this food back home. As always it tastes good.

Thursday December 16th, we leave Boulogne with gray skies. Just before the border with Belgium we stop in Lumbers at a super market. Dick wants to exchange the French propane tank, it indicated this morning that it was empty and I love to enter the supermarket here to buy some bottles of Festillant, non-alcoholic champagne. I really like that drink. When the camper is loaded with a full tank of propane and some bottles of Festillant, we continue our trip north. Soon the sky breaks and when we pass the border with Belgium all the clouds disappear and blue sky appears.
It’s great to drive in the sun again after looking at a gray sky for the past week. We have a short delay in Antwerp. Due to road works here is a huge traffic jam, but we arrive in Bergen op Zoom at 2 pm. It’s our favorite last stop for the night. And already quite pleasant with this steel blue sky and sun. It is also a good place to leave the books we have read in little free libraries. End of the afternoon we enjoy a beautiful sunset and a little later Chinese food. A good ending to a nice tour through France and Spain.

Cleaning the RV at home

Friday morning, we first enjoy breakfast with croissants before we drive home. We park behind our home at 11.30 am and after unloading all our stuff we spend a few hours cleaning both the inside and the outside of the Frankia and end of the day we park it clean and shiny. Tomorrow we will bring the motorhome to our dealer Raema in Nederweert. There are still a few things to do.

We drove this trip almost 4536 miles. Because we normally stop around 1 pm, we did not feel like we were driving that much. Obviously, the colder weather affected the way we moved because we only cycled 69 miles but walked 206 miles.

Geplaatst in ENGLISH VERSION | Reacties uitgeschakeld voor To Gibraltar and back home

Naar Gibraltar en terug naar huis.

Deel 2   Op naar ons eindpunt Gibraltar en dan weer langzaam terug naar huis

Het is opnieuw stralend weer als we maandagochtend om half 8 wakker worden en alhoewel de temperatuur slechts 11 graden aanwijst lijkt het snel warmer te worden. Na betaald te hebben dumpen we het laatste restje black water en vertrekken dan van deze heerlijke plek. De weg voert ons dwars door de bergen en het vereist heel wat klimwerk van onze Frankia maar uiteindelijk na eindeloze afdalingen laten we de bergen achter ons en rijden door katoenvelden.

Helaas heeft de oogst al plaatsgevonden maar nog overal zie je plukjes katoen liggen. Na de havenstad Algeciras gekruist te hebben arriveren we in “la Linea de Conception” een stadje aan de grens met Gibraltar waar langs de haven een mooie parkeerplek is. Er staan best al wat campers maar toch vinden we een mooi plekje en na een lekkere koffie wandelen we naar de grens die slechts 700 meter verderop ligt. We wapperen wat met onze paspoorten maar eigenlijk kijkt niemand ernaar en al snel bevinden we ons op Brits grondgebied.

Over de startbaan naar Gibraltar

Even moeten we wachten voor we verder kunnen lopen omdat er een vliegtuig op het punt staat te landen en dan kun je natuurlijk niet de landingsbaan oversteken maar zodra het vliegtuig aan de gate staat mogen we het vliegveld oversteken. Gelukkig voor ons rijdt het verkeer net als de rest van Europa gewoon rechts. Alleen voor de Britten die dit natuurlijk niet gewend zijn staat bij iedere oversteekplek aangegeven naar welke kant ze moeten kijken. Langzaam wandelen we steeds dichter naar het centrum. We kunnen echter, na enkele uren rondwandelen, de geuren die vanuit een Mac komen niet weerstaan en dus voor we echt het eigenlijke centrum van Gibraltar binnenwandelen eten we eerst een burger. Het centrum bestaat eigenlijk uit een groot wandelgebied langs allemaal winkeltjes die natuurlijk open zijn. Het eindpunt van onze wandeling brengt ons naar de funiculaire waar de ene na de andere gondel hoog de berg op verdwijnt. Aan onze benen voelen we dat we best wel een eindje gelopen hebben dus besluiten we langzaam terug te wandelen, opnieuw langs eindeloze winkeltjes en als een geel T-shirt goed blijkt te passen wordt dat al snel afgerekend. Gelukkig leven we in het visa tijdperk want we bezitten geen Britse ponden.

Het vliegveld van Gibraltar

Op de terugweg bekijken we het vliegveld van boven en moeten we opnieuw enige tijd wachten voor we de start en landingsbaan kunnen oversteken. Al die vliegtuigen ook en dan vertellen omstanders dat het nu in Coronatijd erg rustig is. Na in een enorme rij van forensen opnieuw met onze paspoorten gewapperd te hebben arriveren we eind van de middag weer veilig terug bij de camper. Een beetje versleten zijn we wel na bijna 14 km wandelen en we ploffen lekker neer op de bank in de camper. Alleen om een foto van de zonsondergang te maken ga ik er nog even uit. Verder doen we weinig meer.

Helaas zijn er dinsdag 16 november aanzienlijk meer wolken en is er slechts een klein beetje blauw te zien maar desondanks pakken we vandaag de fietsen om te kijken of de rots op kunnen fietsen. Gisteren werden we door tientallen mensen aangeklampt met de vraag of we niet per busje een tour over de rots wilden doen maar per fiets lijkt het ons aangenamer. Op verschillende plekken in Gibraltar zijn geocaches verstopt dus die geven ons een leidraad welke weg we moeten nemen. Allereerst brengen ze ons naar het uiterste puntje bij de vuurtoren vanwaar we een blik op het Afrikaanse continent kunnen werpen. Wat is dat vanaf hier gezien dichtbij. Lang kijken we over de straat van Gibraltar maar dan beginnen we toch echt aan de steile klim omhoog naar de top. Halverwege de rots worden we tegengehouden door slagbomen. Pas nadat we een pas hebben gekocht mogen we verder. Het bovenste deel van de rots is een Natural Reserve en kan alleen tegen betaling worden bezocht. Zelfs als je wandelt of fietst. Terwijl we hoger en hoger klimmen, in turbostand want zo steil gaat het weggetje omhoog, worden we vaak gepasseerd door de kleine busjes vol met toeristen. Ik vraag me af hoe druk het hier is gedurende het hoogseizoen. Natuurlijk stoppen we even bij St Michaels Cave. Lang werd gedacht dat deze grot bodemloos was, wat waarschijnlijk aanleiding gaf tot het verhaal dat de Rots van Gibraltar door een ondergrondse gang onder de straat van Gibraltar verbonden was met het continent Afrika. Men zei ook dat de beroemde aapjes, die hier overal rondlopen, de toeristen bestuderen en van tijd tot tijd hun ijzingwekkende tanden laten zien, via deze ondergrondse passage hier terechtgekomen zijn.

De Engel geprojecteerd op de stalactieten in de grot

De grot heeft regelmatig een gekleurde lichtshow en is erg toeristisch maar Dick weet de engel, die op een zeker moment op de stalactieten te zien is, wel in een foto te vatten. Na ook nog even een lekkere cappuccino te hebben gedronken, met een heerlijk stuk gebak, fietsen we weer verder. We klimmen naar het voor ons hoogst bereikbare topje, O’Hara’s battery, op 421 meter, vanwaar we opnieuw een enorm zicht hebben op de zee rondom ons. Het continent Africa is inmiddels door een dikke wolkenband aan ons oog onttrokken maar hier staan, zo hoog op de rots van Gibraltar, is wel schitterend. Helaas moeten we vanaf hier een heel stuk steil afdalen. Helemaal niet aangenaam temeer daar de weg je het gevoel geeft dat, als je een stuurfout maakt, je meteen een duizelingwekkende diepte induikt dus langzaam, alles vergend van onze remmen, dalen we af en dan klimmen we weer want natuurlijk willen we ook de tunnels bezoeken die aan de andere kant van de rots in de berg zijn uitgehouwen. Inmiddels is de toeristenstroom iets minder en dus kunnen we op ons gemakje door de tunnels klimmen tot het eindpunt wat aan de andere zijde van de berg ligt. Wat een werk is hier gestoken in het uithouwen van deze gangen. Ook wel bijzonder om hier te lopen.

Uitzicht op de rots van Gibraltar

Als we weer buiten staan kijken we nog even naar opnieuw een landend vliegtuig. Vanaf dit hooggelegen punt hebben we daar een prachtig zicht op. Maar dan

, het is inmiddels al eind van de middag, dalen we weer af naar het centrum, doen nog wat laatste inkopen in een Engelse levensmiddelenzaak (en vertrekken met Spaanse producten)  en fietsen dan door de douane weer terug naar de camper. Wat een schitterende tocht was dit zeg. Graag wil ik deze klim nog een keer maken maar dan met een staalblauwe lucht wanneer je een nog mooier zicht op de omgeving hebt. Omdat het vandaag best wel bewolkt was is de temperatuur niet boven de 15 graden uitgekomen maar nu de schemer bijna invalt komt er ook een koel windje opzetten zodat we blij zijn als we terug zijn bij de camper.

Daar we Gibraltar niet kunnen verlaten voor we ook de Engelse Fish and Chips hebben gegeten besluiten we woensdag 17 november nog een dagje te blijven. Vanochtend kunnen we dan eerst onze kleding en beddengoed wassen en vanmiddag nog even gezellig winkeltjes kijken en in het stadje wat eten. Helaas is de aanwezige wasmachine nog bezet als wij er met onze waszakken aankomen zodat er niets anders over blijft dan te wachten tot de machines vrijkomen. De Engelsen die de machines bezetten hebben echter niet genoeg kleingeld om ook te drogen. Ook al kan ik er op een gegeven moment tussendoor glippen (ze zijn op jacht naar kleingeld) toch moet ik op een bepaald moment mijn plekje toch weer afstaan in de droogrij opdat zijn hun was kunnen drogen. En ook dat duurt opnieuw veel langer omdat één droogbeurt onvoldoende is (je hebt bij deze slecht drogende machines twee droogbeurten nodig) en opnieuw hebben ze nieuw kleingeld nodig en moeten ze weer de buurt afstruinen en wat kopen (niemand wil nl. kleingeld wisselen) om verder te kunnen drogen. Maar uiteindelijk is ook onze was droog en kunnen we rond drie uur naar Gibraltar wandelen. Opnieuw wandelen we door de enige landpoort in de Kazematten de binnenstad in. Er is meer zon dan gisteren alhoewel er best nog veel wolken zijn maar de temperatuur is gelijk gebleven en ontstijgt de 16 graden niet.

Fish en Chips in Gibraltar

Na de hele winkelstraat opnieuw doorgelopen te hebben en lekker winkeltjes te hebben bekeken vinden we eind van de middag in de oudste pub van Gibraltar een vrij tafeltje waar we echte Britse Fish en Chips eten. Het smaakt goed maar ik vind de versie die we in St Malo eten toch veel beter. ‘s Avonds begint het te stormen. Zo erg dat TV kijken onmogelijk wordt (het signaal is te veel verstoord) en zelfs de dakluiken moeten we sluiten omdat de wind er probeert onder te komen. We slapen niet echt rustig en de camper voelt aan als een dobberend schip.

Deze storm duurt ook nog donderdag 18 november voort, de thermometer wijst nog 17 graden aan en het is droog. Helaas is de weg die wij moeten hebben afgesloten zodat we over zeer smalle weggetjes worden geleid langs raffinaderijen. Op een van deze smalle wegen worden we tegengehouden door een groep stakers. Ze weigeren verder te werken tot er loonsverhoging komt. Waarom ze dergelijke protest uitingen op zo’n smal achterafweggetje doen waar verder niemand ze ziet is mij een raadsel maar gelukkig magen we na een kwartiertje weer verder rijden (nagezwaaid door de stakers die wij, in hakkelend Spaans, succes hebben gewenst). Dat verder rijden is een zeer moeizaam proces want de weg is eigenlijk te smal voor én een tegenligger én onze camper zodat we gewoon geduld moeten hebben totdat alle tegenliggers gepasseerd zijn wat soms op een haar na lukt. Ik ben best blij als we na een tijdje weer op een normale weg belanden die we volgen tot in de stad Cádiz. Ook hier moeten we enkele zeer smalle straatjes door manoeuvreren, alvorens we eindelijk op de grote betaalde parking aan de rand van stad in het havengebied arriveren. Ondanks de vele hier geparkeerde auto’s blijkt er in de achterste hoek voldoende plek om onze camper neer te zetten en kunnen we het stadje Cádiz inlopen. De zon schijnt weer volop en de wolken zijn bijna verdwenen maar de wind blijft dus ondanks het feit dat de thermometer nu 19 graden aangeeft voelt het koeler aan en dan is een bodywarmer wel erg aangenaam om te dragen.

Boulevard van Cadiz

Cádiz is een prachtig stadje met een schitterende boulevard, oeroude bomen die kolossaal van omvang zijn en een oude cathedraal. Klaarblijkelijk nemen we de verkeerde ingang want nadat we door de kathedraal hebben gedwaald en de eronder liggende enorme crypte, die ook nu nog als laatste rustplaats wordt gebruikt, hebben bekeken, blijkt dat de toegang tot deze kerk 11 euro pp kost. Dat had ik er nooit voor gegeven dus we boffen. Inmiddels wandelen we al een paar uur rond en als we op een terrasje allemaal Spanjaarden heerlijke hapjes zien eten gaan we aan een leeg tafeltjes zitten en na wat navragen bij de buren hoe de diverse gerechtjes heten zitten we even later ook aan de tapas. Ze smaken echt lekker en ik snap nu goed dat deze hapjes overdag zo gewild zijn. Zeker als je er ook wat bij drinkt.

Een bijzondere boom in Cadiz

Net voordat de zon ondergaat wandelen we nog een stuk over de boulevard, zoeken een cache in een van de enorme, oeroude en grillig gevormde bomen die ernaast staan en pas als het donker wordt arriveren we weer bij de camper. Moe maar voldaan en omdat we om half 5 zoveel kleine hapjes hebben genuttigd hoeven we niets meer te eten.
Ook nu weer steekt, nadat de duisternis is ingevallen, de storm op en opnieuw voelt het alsof we ons op een boot bevinden zo schommelt de camper heen en weer.

Vrijdag 19 november is de lucht weer staalblauw en de zon schijnt volop. Wel waait er nog een harde wind maar de temperatuur ligt rond de 18 graden Nadat we bij de bewaking betaald hebben, waar we het dubbele tarief moeten betalen omdat we “Too Big” zijn, verlaten we Cádiz over een enorm hoge 3 km lange brug waar de camper het even hard te verduren krijgt door de harde windstoten.
Al snel zitten we op een grote 4-baan weg en 2 uur later rijden we Sevilla binnen.
We vinden een plekje op een bewaakt terrein van een autohandelaar. Vanaf hier is het goed te doen om naar de binnenstad van Sevilla te lopen. Vanmiddag komen we niet zover. Ons doel is nu de Plaza de España, waar we via een wandeling door eindeloze parken uiteindelijk arriveren. Dit plein met een doorsnede van wel 200 meter is overweldigend en wordt begrensd door diverse paleisachtige gebouwen met aan de flanken twee hoge torens. Aan de voet van de gebouwen bevinden zich 52 bankjes met mozaïeken van tegeltjes die alle 52 Spaanse provincies uitbeelden. Je kunt er zelfs met een bootje door de grachten varen. Een schitterende en overweldigende plek. Het werd ontworpen voor de Ibero Amerikaanse tentoonstelling van 1929. Ik heb noch nooit zo’n schitterend plein gezien en we raken niet uitgekeken. Toch moeten we op een gegeven moment weer terug en net voor de schemer invalt zijn we weer terug bij de camper. Gelukkig is de wind gaan liggen, hebben we weer een stabiele camper en kunnen we ook weer naar het nieuws kijken. Helaas is het zaterdag 20 november bewolkt en zelfs vallen er zo nu en dan wat druppels regen. Omdat de camper door de storm van de afgelopen dagen helemaal onder het zand is komen te zitten poetst Dick eerst de ramen allemaal schoon maar daarna wandelen we (het is inmiddels 11 uur) naar het oude centrum van Sevilla. De wandelafstand valt mee en al snel dwalen we door de smalle straatjes van de oude binnenstad. Rond de Cathedraal zijn allemaal kraampjes te vinden waar kerststalletjes en figuren voor kerststalletjes worden verkocht. Wel bijzonder want zoiets hebben we nog nooit gezien. Ook staan er ondanks de hoge toegangsprijs van 11 euro pp enorme rijen wachtenden om de kathedraal in te gaan.

Tapas eten in Sevilla

Wij wandelen door tot we in een van de smalle straatjes een barretje zien waar ze versgeperst sinaasappelsap verkopen. Daar hebben we wel zin in en al snel zitten we binnen in de warmte. Het is een bijzondere bar want de muren hangen vol met platen van heiligen en processies en geen plekje is meer vrij. We genieten al snel van niet alleen het verse sinaasappelsap maar ook smullen we van de diverse kleine hapjes. Met name de spinach- kaas en de croquettes zijn heel smaakvol. Net voor de grote drukte toestroomt vertrekken wij weer uit het barretjes om verder te wandelen. Helaas zijn alle winkels weer gesloten, zelfs de kerstkraampjes en dus kunnen we niet meer rondsnuffelen tussen de kerstkraampjes maar wel ontdekken we een Starbucks en daar de temperatuur inmiddels opgelopen is naar 17 graden zitten we even later buiten op het terras aan de een Starbucks cappuccino en frappucino. Heerlijk smaakt dit. Helemaal gesterkt door al dat eten en drinken wandelen we op ons gemakje weer terug.

Plaza de España in Sevilla

We komen opnieuw langs de Plaza de España waar we de trappen beklimmen van de gebouwen zodat we nu ook van bovenaf een blik op dit schitterende plein kunnen werpen. Ondanks het veel mindere weer vandaag is het nog steeds schitterend hier. Alleen klinkt in de verte een onheilspellend gedonder. Dus na nog enkele foto’s van de mozaïek bankjes wandelen we terug. Helaas worden we, als we nog een half uur voor de boeg hebben, overvallen door een hevige en langdurige stortbui. Het is ongelooflijk dat onze regenjacks deze stortvloed tegenhoudt. Helaas hebben we onze regenbroeken niet bij ons en dus wordt alles onder ons middel doorweekt. Niet alleen door de van boven neervallende regen maar ook door de auto’s die, als we de rivier oversteken, door zeker 20 cm diep water langs ons heen razen en ons volledig onder-sproeien.
Het maakt dus niet meer uit als we vlak voor de camperplek ook nog door een lange 20 cm diepe rivier moeten waden.  Er is in korte tijd zoveel water gevallen dat de weg volledig verdwenen is, deze fungeert nu als rivierbedding. Thuis trekken we op de deurmat staand onze drijfnatte kleding uit en droog ondergoed en sokken zijn geen overbodige luxe. Uit onze schoenen komt een enorme plas water, die kunnen we voorlopig niet meer aan. Terwijl het door blijft regenen en de onophoudelijke bliksemflitsen de hemel verlichten zitten we inmiddels lekker droog bij de kachel en genieten van een wijntje. De hele camper hangt vol met drijfnatte kleding.

Gelukkig laat de zon zich zondag 21 november weer van zijn beste kant zien en al vroeg in de ochtend is het 18 graden. Onze Franse gasfles is inmiddels echt leeg en vervangen door een Nederlandse fles met propaan. Voorlopig hoeven we ons nog geen zorgen te maken over onze gasvoorraad. Daarbij komt, mochten we nu zonder propaan komen te zitten, dat we inmiddels beschikken over een koppeling (aangeschaft in Ronda) waarmee we ook een Spaanse gasfles kunnen aansluiten. Het is stil op de weg en we schieten lekker op. Helaas nemen gaande de ochtend de wolken toe en zo nu en dan vallen er weer een paar druppels regen.

Plein in Badajoz

In Badajoz kunnen we het één na laatste plekje bezetten en nadat we zoals gebruikelijk eerst een koffie hebben gedronken steken we via een oude 15 -eeuwse brug de rivier over en wandelen we naar het centrum van dit stadje.
Het is hier niet onaangenaam maar het centrum is volledig uitgestorven.
Op zondag zijn alle winkels dicht en alhoewel er een zonnetje schijnt en het rond de 20 graden is zien we niemand op straat. Op een van de pleintjes wordt zelfs het terras alweer afgebroken. Klaarblijkelijk is er geen klandizie genoeg. Eén winkel trekt mijn aandacht door de sportschoenen in de etalage.
Ik ben hard toe aan nieuwe wandelschoenen, mijn oude Keens zijn inmiddels zo versleten dat ze overal stukjes zool achterlaten. Morgen toch even hier kijken. Net voor we de moed opgeven vinden we een klein winkeltje wat brood verkoopt dus kunnen we vanavond lekker eten. Ik vergeet te vertellen dat we daar bloemkool en worstjes bij eten dus we hoeven geen droog brood te kauwen. Langzaam wandelen we weer terug naar de camper over de oude brug en langs de vestings-werken aan het einde van de brug en net voor het invallen van de schemer zijn we terug. En de avondmaaltijd? Die smaakt prima na deze wandeling.

Maandag 22 november schijnt opnieuw de zon, wel is er meer wind wat meteen invloed heeft op de temperatuur die nu niet boven de 15 graden uitkomt. In de verste verte hebben we geen bakker ontdekt dus we ontbijten met Oroweat. Hetzelfde brood als we in America kochten en het smaakt beter dan ons overlevingsbrood wat altijd iets sponsachtigs heeft. Tijdens het ontbijt merken we dat er iets met de pootjes van de camper aan de hand is. De linkerzijde is niet echt vormvast en zakt wat in dus voor we op missie gaan zet Dick eerst de camper weer recht. Maar daarna wandelen we naar de schoenenwinkel. Het aantal bergschoenen blijkt beperkt en nadat ik 6 verschillende paren gepast heb, die allemaal even beroerd zitten, besluiten we de missie te beëindigen. Ik zal nog even verder moeten door lopen op mijn afgetrapte Keens en hopen op betere tijden. Dus dwalen we verder door het stadje waarbij geocaches ons aan de voet van een fort brengen. We wandelen inmiddels hoog op de heuvel boven het stadje.

Stadsmuur van Badajoz

Het is een beste klim en een smal paadje voert ons onder de stadsmuur totdat we eindelijk een poort ontdekken waar we in kunnen en onze tocht verder over de kanteelmuren van dit fort kunnen voortzetten. Iets veiliger omdat het padje aan de buitenzijde van de muur steeds smaller en de afgrond ernaast steeds dieper werd. Het is leuk om helemaal rond te wandelen en we hebben een schitterend zicht op de weidse omgeving om ons heen. Dat rondwandelen en klauteren vraagt echter wel veel energie dus als we uiteindelijk weer terug in het stadje zijn beland gaan we op zoek naar iets te eten en te drinken. Maar we zijn te laat, alles is inmiddels gesloten en zelfs de open panederia  (broodjeszaak) wil niets verkopen. Wel kunnen we een broodje meenemen en buiten opeten maar inmiddels is de temperatuur naar 8 graden gedaald en daar hebben we geen zin in. Dus wandelen we onverrichterzake terug naar de camper waar we een lekker kopje soep maken en de rest van de middag achter de laptop gaan zitten om weer eens wat te schrijven. Ons avondeten is simpel, wat restjes van de voorgaande dagen maar het smaakt goed en is voldoende. De klok van 10 uur horen we niet meer slaan.

Dinsdag 23 november staan we pas om half negen op en na dumpen en water vullen vertrekken we uit dit aangename stadje. Badajoz ligt aan de Portugese grens en dus rijden we al snel Portugal in. Het is hier een uur later dus we winnen een uur wat niet onaangenaam is. We rijden naar Portugal omdat we blikjes frisdrank nodig hebben die in Spanje fors geprijsd zijn. In Elvas, het eerste plaatsje over de grens stoppen we bij de supermarket. Niet alleen mogen we hier vannacht overnachten, ook staan er wasmachines en drogers op het terrein dus gaan we lekker weer eens wassen. Omdat we op niemand hoeven te wachten en direct de aanwezige machines kunnen vullen is nog voor 12 uur (Portugese tijd) alle kleding gewassen en gedroogd en wandelen we naar de cafetaria van de supermarket waar we heerlijk uitgebreid lunchen. We hebben inmiddels nog een camperplek ontdekt bij een oud fort hoog op de berg “Forte de Nossa Senhora da Graca” waar we willen kijken en dus rijden we na de lekkere lunch daar naartoe. De weg ernaartoe klimt steil omhoog en mondt uit op een enorm schuin parkeerterrein bestaande uit knobbelkeitjes die spekglad zijn en waar de camper geen enkel grip op heeft. Met moeite weet Dick de camper op dit steile parkeerterrein te draaien en we weten niet hoe snel we weer terug moeten rijden naar de super-mercado. Een volgende keer gaan we nog wel eens hier kijken maar dan met de fiets. We willen immers dit grootste gebastioneerde fort ter wereld, bestaande uit meerdere driehoekvormige bastions, wel een keer bezoeken. Met zijn stervormige ommuring behoort het immers tot de best bewaarde stadwallen van Europa. Zodra de camper weer bij op zijn oude plekje staat, wandelen we het stadje in. De zon schijnt lekker maar het blijft met 5 graden best wel koud. Met én een dons jack én een regenjack eroverheen houden we het gelukkig wel warm.

Aquaduct in Elvas

We lopen naar het grote Aquaduct (Aqueducto da Amoreira) wat deels gerestaureerd wordt. Het heeft een lengte van 7 km en bestaat uit 843 bogen en is op sommige plekken 31 meter hoog. Terwijl we langs de eindeloze bogen van het aquaduct lopen klimmen we langzaam omhoog naar een op een andere heuvel liggend fort: “Forte de Santa Luzia”. Ook dit fort is stervormig en indrukwekkend en vanaf de wallen hebben we, weggedoken in onze jacks, een prachtig zicht op de wijde omgeving. Uiteindelijk zijn we om 5 uur weer terug bij de camper, kan ik eindelijk weer eens wat voedsel voorraden inslaan en gaan we lekker lezen. Van koken komt vanavond niets. Slechts een paar toastjes met kaas is ons avondmaal maar dat is logisch na de uitgebreide lunch van vanmiddag.

Woensdag 24 november schijnt de zon maar ook zien we wat wolken. De temperatuur komt niet hoger dan 5 graden. Om half negen passeren we al de grens met Spanje waardoor we het uur waar we gisteren voordeel van hadden, nu verliezen. Door bergachtig gebied rijden we langzaam naar het noorden. Het is doodstil op de weg en er is praktisch geen bewoning in deze Sierra de San Pedro. Het is een schitterende tocht. Net voor Plasencia, Spanje, verschijnt een enorme tornadoachtige wolk aan den einder. Deze komt steeds dichterbij en heeft alle blauwe lucht opgeslokt als we op de grote parkeerplek aan de rand van Plasencia arriveren. Zodra de camper goed staat wandelen we het stadje in.

Kathedraal in Plasencia

Het is meer klimmen want wat voeren de straatjes naar het centrum steil omhoog. We moeten haast klauteren om omhoog te komen maar uiteindelijk arriveren we bij het aquaduct, ja weer één maar dit is een laag exemplaar. Vanaf hier dwalen we aan de hand van geocaches die ons in dit land steeds naar verrassende plekjes brengen. Door de oude en smalle straatjes van dit stadje naar de oude Kathedraal die er enigszins vervallen uitziet en zoals gebruikelijk in Spanje, natuurlijk op slot zit. Net voor donker zijn we weer terug bij de camper waar ik het niet kan weerstaan om nog even rond te kijken bij een Chinese Bazar, die aan het parkeerterrein grenst.  Ik koop er een nieuw koffiekannetje. Of het echt zo’n succes is weet ik niet want na één keer koffie zetten moet Dick het deksel al vastlijmen. Gelukkig is de invloed van de tornadowolk donderdagochtend volledig verdwenen want als we om 8 uur opstaan schijnt de zon al in een staalblauwe lucht. Wel is het slechts 8 graden. Al snel rijden we weer door de bergen en klimmen langzaam hoger en hoger. We bevinden ons inmiddels in de Sierra de Gata. Het is een schitterende weg door de bergen die omhoog en omhoogklimt maar uiteindelijk ook weer daalt naar 700 meter hoogte. We bevinden ons nu op een hoogvlakte waar ook het Portugese plaatsje Almeida ligt. Onze bestemming vandaag. Net voor we de weg naar Almeida inslaan, we rijden inmiddels weer in Portugal,  is er even verwarring of we ons nu wel of niet op een tolweg bevinden. Overal boven onze hoofden zijn borden aanwezig die buitenlanders waarschuwen dat de tol automatisch wordt geheven, iets wat we een aantal jaren geleden ook al in Portugal hebben ervaren. Zonder voorafgaande waarschuwing bevonden we ons toen opeens op een tolweg. Heel vervelend als je geen tolkastje hebt. We gokken er maar op dat dit nu niet het geval is.
In Almeida is een prachtig parkeerterrein aan de rand van een oud fort waarbinnen zich het oude stadje bevindt en we parkeren daar onze camper. Almeida is een van de 12 historische dorpen van Portugal en staat bekend om zijn enorme stervormige verdedigingswerk. Het stadje kende na de Romeinen, de Germanen en vervolgens werd het veroverd door de Moren die niet alleen hier het eerste kasteel op de heuvel bouwden maar het ook de naam Al Meda gaven. In 1190 werd het uiteindelijk heroverd door de Christenen maar pas na een continue strijd tussen Portugal en het Spaanse koninkrijk Leon werd het definitief door de Portugezen heroverd in 1296.

De vestingstad Almeida

Omdat ook de volgende eeuwen niet zonder strijd met Spanje voorbijgingen werd op deze heuvel het Praca Forte de Almeida gebouwd. Een vesting die het volledige dorp omringt met 6 bastions die tezamen een indrukwekkend stervorm laten zien.  Helaas heb ik geen Drone om dit te fotograferen. Natuurlijk wandelen we zoals altijd met behulp van geocaches door het stadje en klauteren over de stervormige verdedigingswallen. Het is imposant en we genieten van het schitterende zicht over het omringende landschap. Pas tegen vieren zijn we weer terug bij de camper. Net als we zitten besluit ik toch nog even naar het postkantoor te lopen om na te gaan of we ons nu wel of niet op een tolweg hebben bevonden. Gelukkig is het postkantoor open. Met behulp van Google translate stel ik de vraag over de tolweg en krijg direct een stroom Portugees terug. Met behulp van handen en voeten (mijn Portugees is niet zo best) en een kaartje op maps van onze gereden route wordt mij verteld dat we ons niet op een tolweg hebben bevonden en dus niets hoeven te doen, maar als we morgen naar Bragança willen moeten we wel een stukje terugrijden om op de tolweg te komen die een machina heeft waar we met een visakaart de tol kunnen voldoen. Opgelucht en met een getekend kaartje wandel ik terug door het pittoreske stadje dat inmiddels mijn hart heeft gewonnen. Als ik langs een schoenenwinkeltje kom aarzel ik niet en loop naar binnen. Er is niemand en op mijn gemakje probeer ik diverse bergschoenen geholpen door de winkelmevrouw. Uiteindelijk heb ik een paar schoenen aan dat als gegoten zit. Zelfs mijn steunzool kan er makkelijk ingelegd worden en dan nog zit de schoen comfortabel. Ik heb eindelijk mooie stevige schoenen. Wel verzoek ik om andere, meer gekleurde, veters want de bruine exemplaren zijn wel erg kleurloos. Dat is geen probleem, veters worden gewisseld en even later ben ik de trotse eigenaar van een paar stevige bergschoenen. Thuis kan Dick er ook zijn goedkeuring aan geven en al snel liggen mijn oude Keens in de vuilnisbak. Vanwege de opstekende koude wind, de temperatuur is inmiddels naar 5 graden gezakt, brengen we net na de invallende schemering onze isolatie mat weer aan voor de voorruit en de rest van de avond koesteren we ons aan de warmte van de camper en genieten we van een wijntje met toast en Franse kaas.

Vrijdag 26 november is de lucht weer staalblauw en al vroeg schijnt de zon weer volop. Het is wel koud want om 8 uur wijst de thermometer slechts 2 graden aan. Omdat we nog niet aan de Portugese tijden gewend zijn staan we om 7 uur Portugese tijd op (8 uur in Spanje). En na het ontbijt, het vullen van de watertank en het dumpen van grey en black water rijden we weg. We hebben besloten niet naar Bragança te gaan (dat doen we wel een volgende keer als we een tolkastje hebben) en rijden dus de bergen in naar het noorden.

Parc Natural del Douro

Tot onze verrassing bevinden we ons plotseling in het Parque Natural do Douro en de weg door de bergen klimt hoger en hoger. De diepe dalen van de rivier zorgen voor monumentale vergezichten en ik ben blij dat er regelmatig uitzichtpunten zijn vanwaar we een schitterend zicht op de omgeving hebben. De wolkenbanden die beneden in de dalen hangen maken de vergezichten nog spectaculairder. Het is fijn dat we hier helemaal alleen zijn zodat we regelmatig een stop kunnen houden. De parkeerplekken zijn namelijk niet zo groot dus als het hier vol zou staan met personenauto’s passen wij er niet meer bij.  Nadat de hoge pieken wat afvlakken is het zicht nog immer prachtig.

De Douro stroomt traag

Beneden ons stroomt traag de Douro en de meer glooiende heuvels zijn nu bedekt met druivenranken. Wat een schitterend gebied is dit zeg. Na 4 uur klimmen en dalen arriveren we in het Portugese plaatsje Miranda do Douro. Het ligt hoog op een klif langs de rivier de Douro en naast de stadsmuur is voldoende parkeerplek om de camper neer te zetten. De weg loopt wel steil naar beneden dus of dit ook ideaal is om te overnachten weten we niet. Eerst gaan we het stadje maar verkennen. Het eigenlijke centrum binnen de stadsmuren is niet erg groot. We dwalen wat rond, kijken bij de ruïnes van een kasteel en maken foto’s van de Mirandeses, de stadbeelden van de oorspronkelijke bewoners van dit stadje. Maar na een uurtje rondlopen hebben we het hier wel gezien en besluiten toch door te rijden naar een volgende bestemming en na weer een bergetappe, die beduidend minder spectaculair is dan die van vanochtend, arriveren we in Alcanices in Spanje. Het is inmiddels bijna half 4 want we verliezen weer ons Portugese uurtje.  Nadat de camper rechtgezet is op de parkeerplek tussen de woonflats wandelen we ook dit stadje door. Er moet veel geklommen worden want de smalle weggetjes zijn tamelijk steil. Als er sneeuw ligt zijn dit schitterende ski hellingen. Het is hier nogal saai en alles, zelfs de supermercado, is dicht. Dus na een uurtje hebben we het hier wel gezien en gaan lekker lezen, doen de achterstallige administratie en koken een simpel maal.

Zaterdag 27 november schijnt de zon opnieuw maar met 4 graden is het wel koud. Na het ontbijt rijden we de bergen in. Weer een schitterende tocht over de kronkelende bergwegen en onder een staalblauwe hemel. Helaas trekt een dikke wolkenband over als we Astorga naderen Maar deze trekt ook weer weg en wat blauwe lucht verschijnt. Wel zakt de temperatuur verder en met twee graden en een ijzige wind is het buiten niet echt aangenaam. We zetten de camper midden in het stadje tussen de flats, onder de rook van de oude cathedraal en wandelen dan dik ingepakt het stadje in. De wind is ook toegenomen en ijzig koud dus een goede gelegenheid om de cathedraal en het museum ernaast te bezoeken. Het is mooi binnen alhoewel ik wel imposantere cathedralen gezien heb. Eigenlijk vind ik het ernaast liggende palazzio de Gaudi veel imposanter.

Sneeuw op de Plaza Mayor in Astorga

Langzaam wandelen we verder het stadje door tot we op het Plaza Major, grote plein, in het centrum arriveren. Het is inmiddels gaan sneeuwen en we hebben het zo koud dat we elkaar maar even aan hoeven te kijken om te beslissen een bar in te duiken waar we heerlijk opwarmen met een cappuccino.  Op de terugweg naar de camper doen we nog wat inkopen. We blijven op deze plek, een kale zandvlakte tussen de flatgebouwen)  niet staan gedurende de nacht. Omdat de wind pal op de camper staat, in kracht toeneemt en hier geen enkele beschutting is, rijden terug naar de Plaza del Toros waar we meer in de luwte van de Arena kunnen staan. De neervallende sneeuwvlokken zijn dikker geworden dus snel trekken we de isolatiemat voor de voorruit en wagen ons verder niet meer buiten. Het zal jullie niet verwonderen dat hier verder niemand anders met een camper staat.

Als we zondag 28 november water willen tanken voor vertrek lukt dat maar moeilijk. Een deel van de waterslang die aan de kraan zit is bevroren en pas na enig heen en weer bewegen lukt het Dick het ijs te verwijderen en kan hij de watertank vullen. Het is 0 graden maar er is ook veel blauwe lucht en zon dus klagen we niet. En omdat het droog weer is kiezen we de weg door de bergen naar Ponferrada. Wat we niet weten is dat we, om daar te komen, een hoge pas over moeten steken en we klimmen en klimmen en klimmen en steeds meer blijkt dat het echt winter is want overal om ons heen ligt nu sneeuw. De bergpas ligt op 1250 meter en omdat Ponferrada duidelijk lager gelegen is dalen we vervolgens 700 meter naar beneden. De sneeuw om ons heen verdwijnt al snel en de zon komt weer tevoorschijn. Naast een albergho voor pelegrino’s ( pelgrims – we zitten hier immers aan de bedevaartroute naar Santiago de Compostella ) zetten we de camper neer. Het is heerlijk weer, zon met 6 graden.

Disney achtig kasteel in Ponferrada

Omdat we vlakbij bij het centrum staan hoeven we alleen maar de straat over te steken en dan bevinden we ons al in de smalle oude straatjes die allemaal naar het imposante Disney-achtige kasteel leiden. Helaas zijn we te laat om het nog binnen te bekijken, over een half uur sluit het tot 5uur vanmiddag en dus zullen we voor een bezoek een andere keer terug moeten komen. Na 3,5 uur rondwandelen hebben we het hier wel gezien en na wat overleg besluiten we toch vandaag nog terug te rijden naar Astorga. Het blijkt een goed idee want wanneer wij in  Astorga de camper geparkeerd hebben tussen de flatgebouwen horen we dat mijn nichtje Inge en haar man Paul ook bijna in Astorga zijn. Ze hebben een appartement gevonden op het Plaza Major (waar wij vanmiddag koffie gedronken hebben) en het bevindt zich op nog geen 10 minuten wandelen van ons overnachtingsplekje tussen de flats. We spreken af om elkaar vanavond al te ontmoeten.

Inge en Paul in de camper in Astorga

Na onze locatie gedeeld te hebben (wat is een IPhone toch handig) zien we hen een uurtje later bij onze camper aankomen en kunnen we elkaar in de armen sluiten.  Hoewel we er niet op gerekend hadden elkaar vanavond al te ontmoeten blijkt de camper toch voldoende hapjes in zich te bergen en hoeven we niet van de honger om te komen. De wijn en de op volle toeren werkende stand-kachel zorgt ervoor dat we het ook niet koud hebben en we hebben een zeer gezellige avond met elkaar. Het is ook wel bijzonder om elkaar op deze verlaten plek in Noord-Spanje te treffen en ook weer niet zo raar want Inge en Paul zijn hiernaartoe gekomen om bij de kust de as van Pauls vader te verstrooien die 5 jaar geleden overleed maar zijn hart verloren had aan dit gebied in Noord-Spanje. Na zijn scheiding in 1991 bewandelde hij enkele pelgrimsroutes naar Santiago de Compostelle en laat die route nu over Astorga voeren. Na een oergezellige avond met elkaar, wat hebben we elkaar veel te vertellen, spreken we af elkaar morgen weer te ontmoeten en dan samen het stadje Astorga te verkennen. Opnieuw boffen we als we maandagochtend opstaan want de zon schijnt, de lucht is blauw en de thermometer wijst zelfs 6 graden aan. Op zoek naar vers brood wandel ik het stadje in en geniet van het Gaudi paleis en de Kathedraal die nu schitterend boven de stadsmuren afsteken tegen de felblauwe lucht. Na het ontbijt kijken we hoe we vanaf morgen verder gaan reizen. We hebben wel een route gemaakt maar deze is inmiddels wat achterhaald. We hebben inmiddels redelijk wat dagen over en dus is het zoeken naar andere bestemmingen op weg naar het noorden. Nadat we een mogelijke nieuwe route gevonden hebben wandelen we naar het appartement van Inge en Paul. Het is schitterend en heel groot en heeft een prachtig zicht op het Plaza Major. Helaas doet de kerstverlichting het nog niet op het plein. Na even gezellig bijkletsen met een koffie wandelen we met elkaar door dit gezellige stadje wat Hannah en Henk ons hebben aanbevolen. Veel hebben wij ook nog niet gezien en het is leuk met elkaar door de smalle straatjes, langs de stadsmuren, over pleintjes en langs oude gebouwen, waaronder natuurlijk de Kathedraal en het Palazzio de Gaudi te dwalen. Helaas neemt de bewolking gaande de middag wel toe maar het blijft droog en de zon laat zich toch nog regelmatig zien.

De Cruz de Ferro langs de Camino

Tegen 4 uur zijn we weer terug bij het appartement en dan besluiten we nog even naar het Cruz de Ferro te rijden. Het is niet echt ver rijden want een half uur later staan we al op de top van de berg. Het kruis staat hoog in de bergen naast een prachtig kapelletje waarlangs pelgrims lopen die de Camino Frances ( de meest populaire pelgrimsroute naar Santiago de Compostella) volgen.
Aan de voet van dit hooggeplaatste kruis is een heuvel ontstaan omdat het traditie is dat pelgrims, staande met hun rug naar het kruis, hier hun van huis meegenomen steen neergooien. Met het achterlaten van deze steen maakt je je vrij van zorgen en problemen. Alhoewel de lucht is dichtgetrokken en er om ons heen een pak sneeuw ligt, is de plek magisch. Zeker als Paul, met de as van zijn vader omhoogloopt naar dit ijzeren kruis. Alle pelgrims komen langs dit plekje en zo ook Pauls vader die het hier prachtig vond en ik snap dat want hier, op meer dan 1500 meter hoogte, met helemaal geen geluid en te midden van de sneeuw en wolken voel je je vredig en gelukkig. Wat hadden mijn ouders deze plek ook fantastisch gevonden. Ik kan niet anders dan even Hannah facetimen en haar deelgenoot maken van deze plek. Zij en Henk passeerden deze plek een maand geleden immers ook bij hun fiets bedevaart naar Santiago. Ik ben bijzonder blij dat Inge voorstelde om hier nog even naar toe te gaan en weet nu al dat ik nog een keer terugkeer om die steen van onze geboortegrond hier neer te gooien en ik hoop nog steeds dat ik ooit de mogelijkheid heb om deze pelgrimage te lopen. Helaas kunnen we in het kapelletje geen kaars aansteken, dat zit op slot, maar gelukkig is er wel een kijkgaatje en kunnen we de binnenkant toch even bekijken.

Een herberg aan de Camino, speciaal voor pelgrims

Na nog vele foto’s, rondlopen en samen praten op deze bijzondere plek, wandelen we weer terug door de sneeuw naar de auto en dalen weer de berg af. Ieder met zijn eigen gedachten maar vol dankbaarheid dat we hier mochten rondkijken. De terugweg verloopt niet zo snel. Paul moet de auto telkens in de berm van de weg stilzetten. Zowel Inge als ik zijn beiden verzot op fotograferen en telkens ziet één van ons wel een bijzonder plekje langs deze pelgrimsroute hoog in de bergen wat we willen fotograferen. Net als de zon achter de einder verdwijnt arriveren we weer in Astorga waar Paul de auto op zijn krappe parkeerplek in de garage stalt en we naar hun appartement terugwandelen. Wat hebben we een fantastische dag met zijn vieren gehad en wat ben ik dankbaar dat we de magie van de invallende avond hoog op een bergtop in de sneeuw hebben mogen beleven. We praten opnieuw heel lang met elkaar.

Voorbereiden van een heerlijke maaltijd

 

Eten een voortreffelijk maal wat Paul en Inge ons bereiden. Toch heerlijk als je een appartement hebt wat van alles voorzien is en pas tegen tienen nemen we uiteindelijk afscheid van elkaar. Wij zullen verder naar het noordoosten trekken terwijl Inge en Paul naar het westen reizen. Dankzij de familie app houden we gedurende de rest van de reis contact met elkaar en kunnen we uiteindelijk het uitstrooien van de as van Pauls vader volgen. Het vindt plaats aan het einde van de wereld, op de meest westelijke kliffen boven de oceaan, in een harde storm en is bijzonder aangrijpend. Ik weet nu, dat als ik sterf ik graag ook zo uitgestrooid zou willen worden.

 

Dinsdag 30 november staan we al om 8 uur op en nadat we bij de andere parkeerplek achter de Plaza del Torros ons grey en black water gedumpt hebben proberen we ook schoon water te vullen, dat laatste kost wat moeite omdat de kraan bevroren is maar na veel wrijven lukt het Dick uiteindelijk toch water naar boven te halen en vertrekken we. Het weer is schitterend en de wit besneeuwde bergen in de verte waar we ons gisteren bevonden steken fel af tegen de blauwe lucht. Terwijl we op weg zijn naar het noorden veranderen we onze plannen. We buigen af naar Palencia. Ik heb ontdekt dat de camper plek daar wasmachines heeft en eigenlijk is weer eens wassen een goed idee. Helaas blijkt dat als we in Palencia arriveren dat de wasmachines buiten gebruik zijn gesteld vanwege Corona. Dus spuiten we de camper af, dat kan wel, en als die er weer redelijk schoon uitziet laden we onze kleding en beddengoed op onze fietsen en rijden naar het centrum van Palencia om daar bij een lavanderia te gaan wassen. Eerst proberen we nog er met de camper naar toe te rijden maar in de verste verte is daar geen parkeerplek voor onze camper te vinden. Er is niemand in de wasserette en dus kunnen we naar hartenlust machines vullen en nadat alles gedroogd is vouwen we alles weer op en fietsen terug naar de camperplek waar het nog steeds doodstil is en ik ons bedje schoon kan dekken. De hele camper ruikt inmiddels naar sinaasappeltjes (heel toepasselijk in dit land van de sinaasappels). Er zat duidelijk een geurtje aan de wasverzachter.

Woensdag 1 december is de blauwe lucht helaas verdwenen en de grijze lucht voelt wat saai aan. Al snel zijn we op weg naar Burgos waar we naast een groot winkelcentrum de camper kunnen stallen. We wandelen wat rond in de buitenwijk van het stadje maar als het na 2 uurtjes wat gaat miezeren besluiten we verder te rijden naar Vittoria. Het is de hoofdstad van Baskenland en wordt dus ook Gasteiz genoemd. Op een enorm parkeerterrein vlakbij een grote supermarket kunnen we de camper parkeren en daarna wandelen we naar de winkel om eindelijk weer eens inkopen te kunnen doen. Morgen blijven we hier nog een dag en dan gaan we de omgeving wel verkennen. Nu blijven we in de buurt en als het eind van de middag begint te miezeren drinken we een wijntje en is het weer eens tijd om onze administratie te doen. Donderdag 2 december ontbijten we eindelijk weer eens met vers brood. Wat smaakt dat lekker en zeker omdat Dick er ook een eitje bij kookt.

Standbeeld in Vitoria-Gasteiz

Omdat het zachtjes regent gaan we er niet direct op uit maar werken eerst nog even op de laptop maar al snel klaart het weer op, stopt de regen en wandelen we naar het centrum van Vitoria. Alhoewel we het niet echt droog houden is de neerslag onbeduidend en dus blijven we doorwandelen. Natuurlijk blijven we rondhangen op het grote plein in het centrum en bewonderen het prachtige monument maar dan zoeken we toch echt een cafeetje om ons wat op te warmen. Buiten is het namelijk slechts 5 graden en dus niet echt warm. De tapas die we bestellen zijn niet echt bijzonder. We hebben al eens veel betere exemplaren genuttigd maar we hebben trek en dan smaakt alles en pas na een uurtje wandelen we verder. Nu met een volle maag en dus voelt het warmer buiten. Onze pauze heeft het weer ook goed gedaan want de lucht breekt en hier en daar komt blauwe lucht tevoorschijn. Dus wandelen we nog wat verder onder mooie arcades. Als we langs een bakker komen die versgeperst sinaasappelsap en cappuccino verkoopt en waar je binnen kunt zitten, stoppen we opnieuw, drinken wat en eten natuurlijk een taartje. Pas na deze stop wandelen we weer terug naar de camper. Door én de tapas én de taartjes hebben we ’s avonds niet echt meer trek dus met wat stokbrood en kaas doen we onze avondmaaltijd. De zon is inmiddels volop gaan schijnen, de parkeerplek loopt helemaal vol en de temperatuur daalt tot het vriespunt zodat we natuurlijk weer onze isolatiemat voor de voorruit bevestigen.

Vrijdag 3 december staan we pas om half negen op en ontbijten opnieuw met vers stokbrood. Wat is het toch heerlijk als zich naast een parkeerplaats een winkel bevindt. Vervolgens dumpen we ons grey en black water, vullen natuurlijk schoon water en vertrekken. Eerst voert de weg nog naar het oosten maar al snel rijden we noordwaarts over steile smalle wegen met veel tunnels en hoger en hoger klimmen we de bergen in. Gelukkig is de weg schoon. Dat moet anders geweest zijn als je de pakken sneeuw aan de kant van de weg ziet liggen. Wel is het jammer dat de wolkenbasis zo laag hangt want het uitzicht op de omgeving moet prachtig zijn. Na een lange klim beginnen we toch eindelijk aan de afdaling naar San Sebastian. Ook de temperatuur stijgt weer. Net voor we Frankrijk inrijden kunnen we nog heel goedkoop tanken (jammer dat onze reserve jerrycan nog vol zit met Andorra diesel) en worden dan, op de grens, staande gehouden door de Franse Politie. Alhoewel ik onze paspoorten en vaccinatiepapieren bij de hand heb zijn ze daar niet in geïnteresseerd.  Ze willen alleen binnenkijken of we geen vluchtelingen verstopt hebben (wat natuurlijk niet het geval is) en dus mogen we snel onze weg vervolgen. We rijden nu langs de kust, dwars door de Franse kustplaatsen in het zuiden, waardoor onze gemiddelde snelheid teruggebracht wordt naar 20 km per uur. Pas in Bayonne buigen we het binnenland in en stoppen in La Bastide Clairence. Helaas is het weer grijs en hangen de wolken nog steeds laag maar als we op de parkeerplek komen aan de rand van dit pittoreske stadje is het wel droog.

Lavoir in La Bastide Clairence

Dit in 1288 gestichte stadje is klein maar wel mooi met zijn rood witte huisjes, een bouwstijl die typerend is voor Frans Baskenland, en langzaam wandelen we erdoor. Ik ben verrukt van de verdiepte wasplek naast de rivier. Tot heel lang in de vorige eeuw is deze plek gebruikt en dat snap ik. Het ligt pal op de rivier en het is aanlokkelijk om hier je was te doen. Helaas is alles dicht, zelfs de restaurantjes, maar begin december is waarschijnlijk niet de beste tijd om zo’n dorpje te bezoeken. Dus na overal te hebben rondgekeken besluiten we twee uur later toch maar verder te rijden naar Bardos, een iets groter stadje wat 10 km noordelijker ligt. Daar aangekomen begint het helaas te miezeren maar het weerhoudt ons niet om ook hier nog rond te wandelen. We komen daarbij langs een winkeltje waar propaanflessen te koop zijn en al snel is onze lege Franse butaanfles tevoorschijn gehaald en staan we bij de winkelier te onderhandelen over het inwisselen van deze butaanfles tegen een propaanfles. In de winter hebben we inmiddels het nadeel van butaangas gemerkt en dus willen we nu alleen nog maar propaan hebben in onze flessen. Op hun kleur na (de propaanflessen zijn groen of goudkleurig) zien de flessen er hetzelfde uit maar het blijkt niet mogelijk ze onderling uit te ruilen dus sluiten we een nieuw contract af, ditmaal voor een propaan fles, en even later wandelen we, met tussen ons in de loodzware propaanfles, terug naar de camper. Daar bevestigt Dick deze fles en wandel ik met ons oude butaancontract terug naar de winkel. De winkelmevrouw heeft immers gezegd dat we ons statiegeld voor de oude fles terugkrijgen. Helaas blijkt dat oude contract opnieuw verwarring op te leveren want het statiegeld van 15 euro staat in geen verhouding met het statiegeld van 9 euro wat in dit bergdorpje geheven wordt. Uiteindelijk na zeker een 20 minuten praten krijg ik toch geen statiegeld (ik moet het zelf terugvragen bij de fabrikant) laat ik de lege fles achter en staat de hele winkel vol mensen die alleen willen afrekenen en mij verwijtend aankijken omdat ik een file wachtenden veroorzaak. Het is inmiddels donker geworden en zachtjes gaan regenen maar we hebben in elk van de beide stadjes lekker 3,5 km rondgewandeld. We brengen opnieuw onze isolatiemat aan voor de ruit en eten dan lekker in de camper.

Zaterdag 4 december is het buiten nog steeds grijs en valt er wat miezerregen. We zitten weer in het land met een bakker op iedere straathoek dus ontbijten we met vers stokbrood en na ook nog gedumpt en water gevuld te hebben rijden we naar Cadillac, net zuidelijk van Bordeaux. Alhoewel we drie dagen met onze toiletcassette kunnen doen en ook nog een reserve toiletcassette bij ons hebben proberen we, als de mogelijkheid tot dumpen aanwezig is, deze te legen en zo is het ook met het vullen van vers water. Dat is niet op iedere parkeerplek aanwezig en rijdend in de winter komt het ook voor dat het water afgesloten wordt. Natuurlijk in deze streek rondom Bordeaux voert de weg dwars door eindeloze wijngaarden. Als we bij de parking aankomen aan de rand van het stadje zijn we niet erg onder de indruk van de plek, het regent ook dus het weer werkt ook niet mee en ook al moet dit stadje de moeite waard zijn, we besluiten toch verder te rijden naar Creon wat slechts 20 km verderop ligt.

Plein met arcaden in Creon

De camperplek hier is niet groot maar aanzienlijk aangenamer dan in Cadillac en we hebben er zelfs stroom. De zon komt langzaam tevoorschijn en dus, na een lekker kopje koffie (daar zijn we aan toe want het is inmiddels 2 uur) wandelen we het stadje in. Gelukkig hebben we een regenjack aan want als we in het stadcentrum aankomen begint het te regenen.
We schuilen even onder de arcaden maar kunnen al snel weer lekker langs de overal neergezette kraampjes lopen waar vooral wijn en paté verkocht wordt. Het stadje is klein en buiten het gezellig drukke arcade-plein is er weinig te zien dus na twee uurtjes zijn we weer terug bij de camper waar we ons weer eens op onze administratie storten.

Eten van een Marokkaans restaurant

 

 

 

Om 7 uur wandel ik terug naar het stadje waar naast het plein een Marokkaans eettentje is waar ik eten bestel.
Ik moet lang op onze maaltijd wachten maar na een half uur krijg ik dan toch een enorme tas eten mee.
Thuis pakt Dick de tas uit en kunnen we genieten van een meer dan overheerlijke maaltijd. Wat smaakt alles verfijnd.
Weer een adresje om terug te keren. Gedurende de avond en nacht op dit plekje naast het voormalige station is het doodstil.

Zondag 5 december is er opnieuw een grijze lucht, maar het is droog en omdat er weinig wind is voelt het ondanks het feit dat de thermometer slechts 6 graden aangeeft, niet koud. Terwijl Dick de buurman helpt om zijn auto op de aanhanger achter de camper te krijgen wandel ik naar de bakker. Daar ziet alle brood er zwartgeblakerd uit dus ik loop toch maar door naar de andere bakker op het Arcade-plein waar wel brood met een goudbruine kleur te koop is. Na een heerlijk ontbijtje met een vers eitje gaan we op weg. De smalle binnenwegen voeren ons door eindeloze wijnvelden die er in dit jaargetijde kaal en zonder enig blad wel wat troosteloos uitzien. Als we onderweg een supermarket tegenkomen stoppen we even om inkopen te doen. Alle wijnmerken waar we vanochtend langsreden zijn hier in de winkel te koop. Net voor de winkelsluiting om 12.30 hebben we onze boodschappen afgerekend en vervolgen we onze weg. Inmiddels in de zon want de wolken zijn helemaal verdwenen.

Wassen in de laundry in Rochefort

In Rochefort stoppen we op de parking vlakbij de jachthaven. Het is hier doodstil dus we kunnen de camper mooi aan de rand neerzetten en wandelen dan naar de haven toe , op zoek naar een laverie. Deze blijkt zich op nog geen 100 meter van onze geparkeerde camper te bevinden en omdat onze waszak weer behoorlijk gevuld is wandelen we er even later naar toe om alle kleding en beddengoed weer eens te wassen. De rest van de middag zijn we er mee bezig maar om 5 uur kan alles schoon en droog in de kastjes opgeborgen en ons bed schoon gedekt worden. Omdat ik ook nog even de dichtbijgelegen cache wil zoeken wandel ik nog even naar het stationsgebouw van Rochefort. Helaas is de cache nergens te vinden. Wel kom ik thuis met schoenen die volledig onder de hondenpoep zitten. Bah, bah, bah. Maar zoals Dick zegt, het is wel mijn eigen schuld want ik moest zo nodig de weg afsnijden en liep dwars over een enorm braakliggend stuk land. Meer dan 20 minuten ben ik vervolgens bezig om buiten mijn schoenen weer schoon te schrapen.

Maandag 6 december is de lucht nog steeds blauw en de zon schijnt heerlijk
Na het ontbijt rijden we over smalle wegen verder noordwaarts. In Les Sorinieres, een plaatsje onder de rook van Nantes zetten we de camper neer. Eigenlijk is de plek voor onze camper hier te krap en als het ook nog begint te miezeren besluiten we toch maar om verder te rijden. Een tweede parkeerplek 31 km verder westelijk, aan de zijkant van een grote super market, is evenmin een succes vanwege het zware gebrom van een lucht behandeling installatie dus opnieuw rijden we door en arriveren uiteindelijk om 2.15 uur in het plaatsje Pont-Chateau. Hier aan de voet van een steengroeve is een grote vlakte waar we de camper neerzetten en zodra deze op zijn pootjes staat wandelen we naar het centrum. Het is geen onaangenaam stadje en we genieten van onze ontdekkingstocht. Eind van de middag zijn we weer thuis. Dan kan ik het niet laten nog even een cache te zoeken die zich ergens bij de ingang van de steengroeve bevindt. Maar waar zou de toegang zijn. Ik wandel rond, beklim de heuvel en loop overal vast tegen een hoog hek.

Uitzicht op de camper in Pontchateau

Maar ik heb een prachtig uitzicht op de omgeving en kijk van bovenaf op onze camper. Ondanks het feit dat overal verbodsborden staan kruip ik uiteindelijk toch door een gat in het hek en langs smalle overwoekerde paadjes klim ik steil omhoog naar de ingang van de steengroeve. Ik waag het niet om nu nog de steengroeve te betreden. Niet alleen heb ik geen zaklantaarn bij me, ook is de schemering inmiddels ingetreden en heeft Dick geen idee waar ik me momenteel bevind. De volgende keer dat we hier weer zijn moet Dick maar meekruipen door het gat in het hek naar de ingang van de groeve zodat, als ik naar beneden afdaal, hij een oogje in het zeil kan houden. Het is al donker als ik weer het steile pad omlaag geklommen ben en me door het gat heb geworsteld.

Nadat we dinsdagochtend ontbeten hebben willen we voor vertrek eerst dumpen. We moeten daarvoor wel wat geduld hebben want voor ons staat een Fransman uitgebreid zijn wc-cassette te poetsen, met een tandenborstel en na langdurig poetsen begint het uitgebreide spoelen maar uiteindelijk, na 15 minuten wachten, kunnen we dan toch echt ons grey- en black water dumpen en de schoon watertank vullen en vertrekken we. In het stadje Pontivy stoppen we. Aan de oever van de rivier Blavet is een leuke parkeerplek waar in dit jaargetijde voldoende plek is. Helaas is het niet echt mooi weer en regenbuien wisselen af met droge periodes. Nadat we een kop koffie hebben gedronken verschijnt een droge periode die we benutten om de brug over te steken en rond te wandelen door de kronkelige straatjes van deze middeleeuwse stad. Telkens weer ontdekken we andere vakwerkhuizen en middeleeuwse geveltjes, het is een heerlijk stadje om rond te lopen en dan hebben we nog niet eens het enorme kasteel van de Bretonse familie Rohan bekeken. Dat bewaren we voor een volgend bezoek. Helaas worden de wolken steeds donkerder en als er opnieuw een enorme bui losbarst wandelen we terug naar de camper waar we lekker lezen en weer eens achter de laptop gaan schrijven. ‘s Avonds haal ik in het stadje Turks eten. Het smaakt, maar in Creon zijn we verwend met echte kwaliteit. Hier zullen we geen eten meer halen. Natuurlijk hangen we ’s avonds de isolatiemat ook weer voor de ruit. Het koelt namelijk af naar 4 graden en dan is extra isolatie geen overbodige luxe.

Het weerbeeld verandert weinig en ook woensdag 8 december is de lucht grijs en miezert het zo nu en dan maar desondanks is het landschap waar we doorheen rijden prachtig. We zijn op weg naar Tregastel, aan de Cote de Granit Rose. Helaas blijkt dat de parkeerplek bij de super U niet meer als overnachtingsplek gebruikt kan worden en daar de andere parking volledig leeg is, er donkere dreigende wolken boven zee hangen en er soms wat natte sneeuw valt, besluiten we verder langs de kust te rijden en 50 km verder vinden we in de haven van Longuivy de la Mer een prachtig plekje om de camper neer te zetten.

Longuivy de la Mer

Ik ben ervan overtuigd dat je hier in de zomer geen plek vindt maar nu is het rustig met slechts twee andere campers. Natuurlijk willen we hier even een frisse neus halen en nadat de camper goed staat wandelen we over het strand naar een, door het lage getijde, droogliggende eilandje. Ondanks de ijzig koude wind is het heerlijk hier over het strand te lopen. Omdat een deel van de haven drooggevallen is vinden we al snel de eerste St. Jacobs schelpen. Natuurlijk nemen we er een paar mee. De pelgrimsroute naar Santiago de Compostella wordt met dergelijke schelpen bewegwijzerd dus misschien willen Hannah en Henk er een paar hebben als aandenken aan hun fietstocht dit najaar. Na 3 km rondwandelen zijn we, ondanks onze lagen kleding, toch wel erg verkleumd en wandelen we weer terug over de stenen naar de camper. Wel raar dat ik daarbij volledig droog over kom terwijl Dick die een andere weg 100 meter verder neemt (zo vermijdt hij de steenachtige helling in de haven) in een enorme hagelbui terecht komt. Nadat we bij het enige winkeltje brood besteld hebben voor ons ontbijt morgenochtend, blijven we de rest van de middag lekker binnen bij de warmte van onze stand kachel. Als het donker wordt kunnen we genieten van een schitterend blauw verlichte kerstboom naast de camper. Het is hier aan het haventje doodstil op enkele momenten na als, zeer vroeg in de ochtend, vrachtwagens arriveren die de, net uit zee gehaalde lading vis en schaaldieren komen ophalen.

Zonsopkomst in Longuivy de la Mer

Na een schitterende zonsopkomst waarbij de lucht mooi rood kleurt wandel ik naar de winkel om brood te halen. De winkel zou vanaf 7 uur open zijn, maar omdat de enige werknemer ook de scholen moet bevoorraden moet ik toch wachten tot ik ons stokbrood en croissants kan ophalen maar nadat ik 15 minuten geduld heb gehad kunnen we dan toch echt ontbijten en na de afwas verlaten we deze heerlijke plek.

148 Km verder arriveren we in Saint Malo. We kijken eerst nog naar een parkeerplek dichter bij het centrum maar die is niet zo aanlokkelijk dus snel rijden we naar onze vertrouwde parkeerplaats langs de zee, waar slechts 1 andere camper staat. Buiten is het koud en niet echt aanlokkelijk om erop uit te gaan.

Ook deze cache werd gevonden

Toch lonkt de geocache die ergens op het strand verborgen ligt. Dick houdt het voor gezien maar ik wandel even later langs de huizen op zoek naar een afgang naar het strand niet ver van deze cache. Uiteindelijk na veel zoeken vind ik deze en daal via steile trappen af naar het strand. Het is afgaand tij dus is het mogelijk om tussen de rotsen door te lopen alhoewel er wel regelmatig nog door stukken water gewaad moet worden, maar uiteindelijk kan ik de rotswand beklimmen. Geen sinecure want de rotsen zijn nat en dus glad. Toch lukt het helemaal tot boven op de rots te klimmen en na wat zoeken vind ik inderdaad de geocache. Naar beneden klimmen is nog lastiger maar uiteindelijk ben ik weer veilig op het strand en omdat het water nu nog verder is teruggetrokken kan ik het strand verder aflopen tot ik weer bij de camper naar de boulevard kan klimmen. Alhoewel we samen ook nog een stukje willen lopen gaan we er in de middag toch niet meer op uit. Het is inmiddels hard gaan regenen en ook zijn er regelmatig hagelbuien dus binnenblijven voelt wel veel aangenamer. Tegen de avond bevestigen we opnieuw onze isolatie mat voor de voorruit. Het hagelt en regent en ook steekt de storm verder op. Dus maakt Dick extra bevestigingspunten vast aan de isolatiemat om te voorkomen dat deze weggeblazen wordt. De gehele avond en nacht schudt de camper heen en weer

, TV kijken is er niet meer bij en opnieuw lijkt het alsof we ons op een schip bevinden.

Vrijdag 10 december waait de storm nog steeds in volle hevigheid en regelmatig zijn er zware windstoten. Wel is het 9 graden. Als ik even een kijkje aan de kust neem kan ik niet eens rechtop blijven staan. Geen weer dus om vandaag met de fiets naar Saint Malo te gaan en dus besluiten we, om na een ontbijt met Oroweat bread, te vertrekken. Over snelwegen rijden we naar Cherbourg in Normandië waar we om 2 uur arriveren.

Kerstmarkt in Cherbourg

Er staan slechts 5 campers, zo stil hebben we het hier op de parking van La Cité de la Mer nog nooit gezien. Na een lekker kopje koffie wandelen we het centrum in. Het is er gezellig druk, alle winkels zijn open en we kijken overal rond. Op het grote plein is een kerstmarkt waar we natuurlijk even willen rondkijken. Dat kan mits je een mondkapje draagt (dat is trouwens ook overal in de binnenstad vereist), onze QR-code gescand is en mijn rugzak gecontroleerd is ( Frankrijk heeft een geschiedenis met bomaanslagen). Op het plein wandelen we langs de gezellig ingerichte stalletjes waar de verkoop van warme wijn, chocolademelk, paté en crêpes de overhand vormen. We zien mooie hoodies in de kleuren van de Franse vlag en ik hoop dat Dick hem ook mooi vindt. Helaas hij vindt het onzin om er één te kopen dus uiteindelijk verlaten we met slechts één hoodie de winkel. Ik kon de verleiding natuurlijk niet weerstaan en dat terwijl Dick (volgens mij) echt nieuwe hoodies nodig heeft. Als de schemering invalt rukken we ons los van de vele lichtjes in het centrum en wandelen we terug naar de camper. Om 7 uur wandelen we opnieuw terug, het is maar goed dat de parking zo dicht bij het centrum ligt, om lekker te gaan eten bij een Thais restaurant dat net twee dagen geleden zijn deuren geopend heeft.

Diner bij een nieuwe Thai

Het blijkt een goede keuze om hier te eten want het eten is werkelijk voortreffelijk. Weer een nieuw restaurantje erbij. Ook al staan we naast de haven vanwaar de ferry naar Engeland en Ierland vertrekt, wat soms best voor wat geluid zorgt slapen we als rozen.

Zaterdag 11 december is de wind gelukkig gaan liggen, het is droog en bewolkt maar soms zien we ook breking in de lucht met wat zonnestralen. We blijven nog een dagje in dit heerlijke stadje. Helaas kan ik bij mijn vaste bakker, net over de brug, geen brood meer halen. Reparatie van hun in de zomer kapot geraakte oven zou tot te hoge kosten leiden en dus staat nu het bord “te koop” in de etalage. Wel jammer want nu moet ik een stukje verder lopen naar het grote winkelcentrum Eleis om vers brood te kunnen kopen.  Het is wel een leuke wandeling langs de haven waar altijd wat te doen is en de vers gevangen vis en schelpdieren volop op de kaden wordt verkocht. Na ons lekkere ontbijt wandelen we de stad weer in. Dit keer niet om winkeltjes te kijken, maar om enkele geocaches te zoeken die in de buitenwijken verstopt liggen. Het brengt ons op een ontdekkingstocht door Cherbourg, we komen langs imposante oude veldhospitalen, dwalen door smalle straatjes en zien prachtige binnentuinen voor we weer terugkeren bij de kerstmarkt waar het nu op de zaterdagmiddag aanzienlijk drukker is en waar we natuurlijk opnieuw een rondje lopen. Eind van de middag zijn we pas weer terug bij de camper waar we lekker wat lezen maar ook weer eens wat aan onze achterstallige administratie doen. Ik heb deze vakantie voortdurend het gevoel dat we tijd tekort komen. ‘s Avonds begint het wat te miezeren en dus trekken we over ons dons jack een regenjack aan als we opnieuw naar ons Thaise restaurant lopen. Vanavond is het er drukker dan gisteren maar desondanks is er een tafeltje beschikbaar en een tweede avond op rij genieten we van een voortreffelijke maaltijd. Terwijl Dick een ander gerecht neemt heb ik opnieuw rode curry besteld en het is zelfs nog beter dan gisteren.  Na het vele rondwandelen en dit heerlijke eten hoef ik jullie niet te zeggen dat we nog voor tienen als rozen slapen.

Helaas bevinden we ons nu op een plek en in een jaargetijde waar de zon wat minder schijnt en ook op zondag 12 december is de lucht grijs en hebben wolken de overhand alhoewel er wel wat tekening in de lucht is. Na ons ontbijt (de winkels zijn nog dicht dus vandaag eten we oud Oroweat brood)  dumpen we en vullen vers water. Dat laatste duurt eindeloos lang omdat de waterkraan hier erg traag loopt maar uiteindelijk zijn we op weg via de snelweg naar Bayeux. We parkeren de camper in een woonwijk naast het centrum en wandelen dan de binnenstad in. Zo nu en dan zien we wat zonnestralen en blauwe lucht en de thermometer wijst 12 graden aan. Wel een veel aangenamer temperatuur dan begin december 2019 toen we hier ook rondliepen, er een ijzige wind waaide en de temperatuur ver onder nul lag.

Koffie met gebak bij La Reine Mathilde

Opnieuw wandelen we door dit gezellig stadje, komen langs oude huizen die rondom de cathedraal staan, wandelen langs een snelstromend riviertje en genieten in de gezellige winkelstraten waar dankzij de naderende kerstdagen alle winkels open zijn en het overal gezellig druk is. Als we langs een bakker komen met heerlijke taartjes in de etalage en met de welsprekende naam ”La Reine Mathilde” (en laat Mathilde nu mijn gegeven naam zijn) kunnen we de verleiding niet weerstaan en al snel zitten we achter een heerlijke cappuccino met natuurlijk zo’n heerlijk taartje van “la Reine Mathilde”. Om drie uur zijn we terug bij de camper en besluiten we nog een stukje door te rijden naar het plaatsje Rots waar op het grote parkeerterrein van een Hyper Cora een parkeerplek is waar campers de nacht kunnen doorbrengen. En laat nu, ook vanwege de kerst, de grote hypermarket open zijn. Walmart slaat qua grootte en sortering nog alles maar deze hyper market is ook erg uitgebreid en het is heerlijk om er rond te slenteren. Helaas is de cafetaria wel gesloten dus halen we eten en bereiden ’s avonds in de camper onze avondmaaltijd. Als om 7 uur alles dicht gaat wordt het buiten doodstil maar ook aardedonker want ook alle lichten worden uitgezet.

Maandag 13 december is de lucht weer grijs maar ook nu weer zien we regelmatig wat breking in de lucht. Er is practisch geen wind en het is 10 graden dus je hoort ons niet klagen. Omdat ik graag met spaarzegeltjes een nieuwe Tefal koekenpan wil kopen rijden we, nadat we gedoucht hebben, naar een Super U in Caen. Helaas hebben ze er geen pannen maar wel stokbrood dus ontbijten we en rijden dan verder en om 12 uur arriveren we in Honfleur.

De haven van Honfleur

De kermiswagens die nog overal staan vertrekken één voor één dus al snel is er voldoende plek om te staan. Nadat de camper op zijn pootjes is gezet, we betaald hebben en de electra aangesloten is, wandelen we naar het stadje wat ons blijft bekoren. Het is er alleen wel heel erg stil. Bij de pittoreske haven in het centrum is helemaal niemand te bekennen en zelfs alle restaurantjes zijn dicht. Dus wandelen we naar het strand toe waar ook niemand te zien is. De afwezigheid van mensen valt echt op. Helaas blijkt de supermarket alsmede ons Turkse restaurantje maandags gesloten te zijn dus ’s avonds koken we zelf. Wel heel simpel want ik maak een blik zuurkool en aardappelen open. Het smaakt echter prima. Pas bij aankomst in Honfleur kom ik erachter dat we vanochtend ons mooie deurmatje vergeten zijn, het ligt nog op de parking in Rots. Wel jammer want het was een fijn matje. De tijd dat we voor vertrek een checklist afwerken (hebben we alles gedaan om de camper rijklaar te maken, zijn alle kastjes op slot en hebben we niets vergeten?) nadert met rasse schreden.

Dinsdag 14 december, na ons ontbijt, rijden we over de Pont de Normandië naar de andere zijde van de Seine. Wat in de zomer niet lukte door het zware vrachtverkeer overal, namelijk enkele caches zoeken langs deze rivier, willen we nu alsnog proberen. Maar wel vanuit de parkeerplaats langs de Pont de Normandië. En ja hoor, nadat we de coördinaten ingezet hebben kunnen we aan de voet van de brug onze camper parkeren en fietsen we even later naar de eerste cache. Gelukkig is hier een apart pad voor fietsers zodat we weinig last hebben van het voortdurend langsrijdende, zware verkeer.

Geocachen met de hengel bij La Havre

Helaas is de fietsroute langs de hoog in de bomen verstopte caches niet zo’n succes. Van de 16 geocaches zijn er 6 niet te vinden en met deze kale bomen zonder blaadjes ligt het “niet-vinden” niet aan ons. Teleurgesteld komen we na twee uurtjes weer terug, laden de fietsen in en rijden door naar Fecamp, waar aan de haven een mooie parkeerplek is. Nadat de camper staat wandelen we het stadje in. Helaas is de lucht egaal grijs maar het is niet koud omdat er geen wind is en dus kunnen we lekker koffiedrinken op het terras van een bakkerij. Omdat we sinds vanochtend niets meer hebben gegeten of gedronken en toch al wat hebben bewogen, eten we er natuurlijk ook een lekker taartje bij.

Kliffen op de achtergrond in Fecamp

Na een half uurtje wandelen we verder langs de haven naar het strand waar in de verte de witte kliffen te zien zijn waar dit deel van de kust in France bekend om staat. Na wat foto’s draaien we ons om en wandelen we weer het stadje in waarbij we langs het kasteel van de benedictijnen komen. Het is een imposant gebouw en als ik later lees dat er ook rondleidingen gegeven worden en hier de beroemde drank Dom Benedictine vandaan komt, weet ik dat we hier terugkeren. Om 8 uur ’s avonds lopen we naar een restaurantje aan de haven “Le Barbican” waar we gelukkig een plekje kunnen krijgen. Het is maar goed dat we al om 8 uur arriveren want alle tafeltjes raken snel bezet. Eigenlijk geen wonder want de maaltijd is voortreffelijk.

Woensdag 15 december vertrekken we om half 10 en over de smalle wegen langs de kust rijden we naar het noorden. Regelmatig vangen we een glimp op van de kust maar omdat de lucht en de zee beiden egaal grijs zijn is er geen spectaculair uitzicht. Onderweg tanken we diesel bij een supermarket. De prijs van de diesel ligt met 1.475 per liter onder de omliggende tankstations. Helaas is de prijs net overgesprongen als we bezig zijn met onze tankbeurt en moeten we uiteindelijk 1.505 per liter betalen. Wel jammer, maar de volgende dag als we in Nederland arriveren blijkt ook deze laatste prijs lager te liggen dan in ons eigen land.

Wandelen in Boulogne sur Mer

Na 200 km arriveren we in Boulogne sur Mer waar we de camper achter het casino parkeren. Het is niet echt een mooie plek om te verblijven, ook vanwege de vele bouw werkzaamheden, maar het is dichtbij het centrum en dus wandelen we al snel door de belangrijkste winkelstraten. Het is best druk in het centrum en op de ijsbaan op het plein wordt druk geschaatst. Als de schemering invalt zijn we weer terug bij de camper. Ook in deze stad hebben we een vast eettentje, dus ’s avonds wandel ik op mijn gemakje naar “Istanbul” waar we een kebabschotel bestellen die we thuis lekker opeten.

Donderdag 16 december vertrekken we met grijze lucht uit Boulogne. Net voor de grens met België stoppen we in Lumbres bij een super market. Niet alleen wil Dick nog even de Franse propaanfles omwisselen die vanochtend aangaf leeg te zijn, ook wil ik nog even van deze tussenstop gebruik maken om wat flessen Festillant, alcoholvrije champagne, te kopen. Die vind ik namelijk erg lekker. Als de camper ingeladen is met een volle fles propaan en wat flessen Festillant zetten we onze reis naar het noorden voort. Al snel breekt de lucht en als we België inrijden verdwijnen alle wolken en verschijnt er blauwe lucht. Wat heerlijk om lekker in het zonnetje te rijden nadat we de afgelopen week naar een grijze lucht te hebben gekeken. We hebben even wat oponthoud in Antwerpen. Door wegwerkzaamheden is hier een enorme verkeerschaos maar uiteindelijk arriveren we om 2 uur in Bergen op Zoom. Onze favoriete laatste overnachtingsplek. En nu al helemaal aangenaam met deze staalblauwe lucht en zon. Het is ook een goede plek om de boeken die we inmiddels uitgelezen hebben in de verschillende boekenstalletjes achter te laten. Eind van de middag genieten we van een schitterende zonsondergang en wat later ook van een heerlijke Chinese maaltijd. Een echte afsluiter van een leuke tocht door France en Spanje.

De camper wordt thuis gewassen

Vrijdagochtend genieten we eerst nog van een ontbijt met heerlijke croissantjes voordat we naar huis rijden. Half 11 zetten we de camper achter ons huis neer en na het uitladen van al onze spullen houden we ons enkele uren bezig met het poetsen van zowel de binnen als buitenzijde van de camper zodat deze eind van de middag blinkend geparkeerd kan worden achter ons huis. Morgen brengen we de Frankia weer naar onze dealer Raema in Nederweert waar nog enkele zaken in orde gebracht worden. Totaal hebben we deze reis bijna 7300 km gereden. Omdat we normaliter rond 1 uur en uiterlijk om 2 uur stoppen hebben we niet het idee gehad dat we zoveel gereden hebben.  Duidelijk is wel dat het koudere weer invloed heeft gehad op onze manier van voortbewegen want we hebben slechts 110 km gefietst maar wel 330 km gelopen.

Geplaatst in EUROPA | Reacties uitgeschakeld voor Naar Gibraltar en terug naar huis.