Net thuis en dan weer op stap – deel 2
Duitsland augustus 2020

Ontbijt met Giga croissants

De maand augustus begint met schitterend weer, de zon schijnt volop en de lucht is staalblauw. Al vroeg op de ochtend is het 24 graden.

Na een ontbijt met werkelijk enorme croissants en het dumpen van ons black- en grey water rijden we binnendoor naar de stad Ilmenau, waar we aan de rand van het centrum een enorme parking naast de (wegens Corona gesloten) sporthal vinden. Het is bloedheet maar natuurlijk willen we in Ilmenau rondkijken. Gelukkig hoeven we niet ver te lopen naar het centrum van dit aangename stadje. Helaas is het wel zaterdagmiddag en dat betekent dat bijna alle winkels gesloten zijn en we alleen etalages kunnen bekijken.
Na enkele kilometers lopen ploffen we neer op een terrasje om ons tegoed te doen aan een heerlijke ijscoupe met veel vruchten. Ook dit terras is erg druk en het is het eerste terras waar de tafeltjes toch wat dichter op elkaar staan dan 1,5 meter. Maar we zitten aan de rand van het terras en proberen met onze rug naar de andere bezoekers te blijven. Weer helemaal gesterkt door het vele fruit (en wat ijs) vervolgen we na een uurtje onze tocht.
Een groot aantal caches is in de bossen, net buiten het centrum van Ilmenau, verborgen. De heersende temperatuur van 35 graden, alsmede het feit dat we net een caloriebom op hebben, maakt dat we deze caches willen zoeken. Om in de bossen te komen moeten we steile straten en berghellingen opklimmen. Maar het is het waard want uiteindelijk kunnen we genieten van de relatieve koelte in de dichte bossen boven Ilmenau. Dat deze bossen zich op een steile helling bevinden en de aanwezige paden in de tijd dat Goethe hier leefde (eind 18^e eeuw) gebruikt werden als greppels om water langs te voeren merken we als we na bijna 8 km rondwandelen willen afdalen naar de camper.

Goethe’s berghut

Boven gekomen is er een “berghut” waar ooit ook Goethe de rust zocht. De paden naar beneden zien er nog steeds uit als greppels en voeren steil naar beneden. Niet echt bevorderlijk voor Dicks knie maar met hulp van dikke takken en voetje voor voetje weten we toch heelhuids terug te keren bij de camper. Omdat begin van de avond een koel windje gaat waaien eten we onze heerlijke kebab toch maar binnen en dat is maar goed want al snel begint het hard te regenen. Gelukkig zijn er laat op de avond weer opklaringen en kunnen we de schitterende volle maan bewonderen. Dat wij niet de enigen zijn die deze maan bewonderen blijkt wel uit de regelmatige geweerschoten die uit de heuvels naast ons weerklinken.

Smalle wegen in Thüringen

Zondagochtend is het weer nog van slag want droge periodes wisselen af met zware regenval en regelmatig zijn er zware donderklappen te horen. Door het mooie heuvellandschap van Thüringen rijden we over smalle wegen verder naar het zuiden. Regelmatig komen we door kleine dorpjes waar de muren van de huizen bekleed zijn met leisteen.
In tegenstelling tot 1990, de tijd direct na de val van de muur, toen Dick in dit deel van Duitsland werkte, als hoofduitvoerder bij een dakdekkersbedrijf, zijn de huizen nu kleurig geverfd en is nergens meer de grauwsluier te zien die de huizen destijds bedekte.

Herinneringsbord van de Oost-West muur

Na een bord in de berm wat ons attendeert op de vroegere aanwezigheid van de muur die Oost- en West-Duitsland van elkaar scheidde worden de bergen om ons heen hoger en de huizen schilderachtig met balkonnetjes en veel bloembakken. We zijn in Beieren aangekomen. In Naila, op de parking naast het station, zetten we de camper neer. Helaas begint het opnieuw te regenen dus drinken we koffie en lezen wat. Pas om drie uur wordt het droog en kunnen we het stadje te voet verkennen.

De poncho’s doen weer dienst

Helaas blijft het niet droog en als het om 17:00 uur opnieuw begint te regenen en niet zo zachtjes ook, zijn we blij dat we onze dunne plastic poncho’s bij ons hebben. Ze doen goed dienst en werken aanzienlijk beter dan toen we ze enkele dagen geleden op de fiets aan hadden. ‘s Avonds klaart het gelukkig weer op en kunnen we droog naar het Griekse restaurant op de markt lopen. Een goede keuze want het eten is echt heel erg lekker. Voor het eerst in Coronatijd eten we binnen in een restaurant, maar het zit gelukkig niet vol en er is veel ruimte tussen de tafeltjes. Als we ’s avonds weer teruglopen naar de camper is het afgekoeld naar 18 graden en voor het eerst zijn we blij dat we een jack aan kunnen trekken.

Maandag 3 augustus zijn we al vroeg op en alhoewel het niet meer regent is het wel zwaarbewolkt en we besluiten verder te rijden. We hoeven slechts 40 km te rijden en arriveren dus al vroeg in Marktschorgast waar we naast de Frankia fabriek onze camper parkeren. Helaas is het vakantietijd en de fabriek heeft “betriebsferien” en is dus gesloten maar als dat niet het geval was hadden we evenmin binnen een kijkje kunnen nemen. Corona gooit hier ook roet in het eten. Omdat we niet echt in een centrum staan pakken we onze fietsen om de omgeving te verkennen. Voor het eerst in tijden hebben we weer een jas aan. De temperatuur is echt gekelderd, het is slechts 16 graden en er waait een kil windje.

Steile hellingen onderweg

We merken dat Beieren duidelijk meer bergen heeft want de ene na de andere 17 % helling wacht ons en als het even wat vlakker is dan zijn de percentages van de hellingen nog steeds tussen de 14 en 16 %.

Wat is het nu heerlijk om een e-bike te hebben. Als het te steil wordt zetten we gewoon onze turbostand op en in onze lage versnelling vliegen we de hellingen op.
De fietsen hebben het in de afdalingen wel hard te verduren want regelmatig knarst en piept de fiets hoorbaar.
Volgens mij verslijt ik meer dan een remschijf deze vakantie.

Omrijden of toch erdoor heen

Maar we maken een schitterende tocht in de omgeving waarbij de rit over de bospaden van het Schortal, ondanks de steile afdalingen over soms glibberige zandpaden en het doorkruisen van riviertjes, wel aangenamer is dan wanneer we over de gewone weg moeten klimmen of dalen en voortdurend worden ingehaald door langsrazende auto’s. Na 4 uur rondrijden en 24 km fietsen en een blik te hebben geworpen op het plaatsje Marktschorgast wat slechts uit één winkelstraat bestaat, keren we terug bij de camper. Na een sombere dag breken nu gelukkig de wolken en verschijnen enkele zonnestralen. We kunnen in een hoekje uit de wind heerlijk nog even buiten zitten. In de verste verte is geen winkel of restaurant te bekennen dus koken we zelf een eenvoudig maal. Helaas zijn onze tomaten beschimmeld geraakt dus blijft het bij rösti en worstjes.

Met de complimenten van Frankia

Als we dinsdag wakker worden blijkt er aan de deurknop een zakje broodjes te hangen. Complimenten van de Frankia fabriek. En ze smaken heerlijk dus voordat we deze plaats verlaten ga ik bij de werkplaats even bedanken. We hebben ons reisschema inmiddels verschillende malen aangepast en gisteren besloten naar Bayreuth te rijden.
Opnieuw een plaats die heel dichtbij ligt, slechts 24 km verderop, dus voor 10 uur staan we al op de grote parking vlakbij het centrum. Niet op de voor campers bestemde plekken daar onze camper daar onmogelijk kan staan (te korte plaatsen) maar gewoon tussen de geparkeerde auto’s.
Onze waszak heeft zich inmiddels behoorlijk gevuld en daar ook Bayreuth een studentenstad is denken we hier weer mogelijkheden te hebben om te wassen dus zoeken we opnieuw naar een wassalon. Niet ver van onze parking vinden we inderdaad een mogelijkheid om te wassen. Hier is echter geen parkeergelegenheid voor onze camper dus pakken we onze fietsen, bevestigen onze fietstassen en laden al ons wasgoed erin en fietsen naar de wassalon.

Wassen in Bayreuth

Deze is beduidend kleiner dan die in Erfurt en ook wat drukker, maar we vinden net voldoende lege machines om al ons wasgoed te kunnen wassen. Terwijl Dick terugfietst naar de camper om ons wasmiddel terug te brengen, blijf ik in de wassalon wachten. Gelukkig is Dick weer terug als alle wasgoed uit de drogers komt en samen vouwen we alles op en fietsen om drie uur weer terug naar de camper. Nadat alles is uitgeladen bij de camper fietsen we nog even de stad in, nu op zoek naar een supermarket omdat we water nodig hebben. Na de halve stad door gecrost te hebben vinden we wat we nodig hebben.
Op de weg terug blijkt de rem van Dick niet meer te functioneren. De zware afdalingen van gisteren hebben hun tol geëist. Daar je in deze bergachtige omgeving zonder deugdelijke remmen niet ver komt en fietsen zonder remmen einde oefening is, zoekt Dick naar een fietsenmaker. We hebben geluk want op nog geen 300 meter afstand blijkt zich er een te bevinden. Terwijl ik ons schone wasgoed opberg en onze bedden met schoon beddengoed dek, fietst Dick er naar toe. Hij komt even later lopend terug en einde van de middag heeft hij weer een goedwerkende fiets met nieuwe remmen en remschijf.

Thais eten bij Hua Hin

Vanochtend, toen we op weg waren naar de wassalon hebben we gezien dat er een Thais restaurant in de stad is en daar we eigenlijk wel trek in Thais eten hebben lopen we daar begin van de avond naar toe.
In slechts 15 minuten staan we in het centrum van Bayreuth en niet lang erna nemen we plaats op het tuinterras van Hua Hin.
Gelukkig zitten we in deze binnentuin goed beschut zodat het met jack aan buiten goed uit te houden is. Het eten smaakt voortreffelijk en we blijven lang op het terras zitten.

Woensdag 5 augustus staan we pas om half negen op. De zware bewolking is gelukkig verdwenen, de zon schijnt en de lucht is blauw.
Echt een dag om na de huishoudelijke beslommeringen van gisteren er weer eens met de fiets op uit te trekken Daarom pakken we, nadat we heerlijk ontbeten hebben met weer eens verse broodjes, onze fietsen.

Beelden in het waterbassin

Dick heeft gisteren gelezen over de Eremitage, een in 1715 ontstaan park met schitterende bouwwerken, oude paleizen, verschillende fonteinen en bronnen. En laat dat nu op fietsafstand van onze camperplek te bevinden. Hemelsbreed is het niet verder dan 10 km fietsen. Bayreuth heeft schitterende fietspaden langs de Roter Main en het is een plezier om hierlangs te fietsen en dan leidt een cache naar een prachtig waterbassin van een van de oude paleizen in het park van de Eremitage.
Het is werkelijk schitterend en dat vinden vele mensen met ons want naarmate we dieper dit park in fietsen wordt het drukker.

Paleis Eremitage

Bij de Zonnetempel zijn de muren en pilaren zo schitterend gebouwd dat we geen genoeg krijgen van het foto’s maken. Maar het is ook warm en dus verdwijnen we uiteindelijk dieper de bossen in. Dat op het terrein van de Eremitage ook zeer steile hellingen zijn blijkt als we een meer dan 20 % steil bospad afdalen. De remmen draaien opnieuw overuren. Het is maar gelukkig dat onze fietsen dikke banden hebben zodat we iets meer grip hebben op de zand- en grintpaden. Uiteindelijk verlaten we het park en na 26 km fietsen zijn we rond drie uur weer terug bij de camper. De rest van de middag doen we weinig, nu ja ik dan.
Dick moet al onze gevonden caches nog loggen. Omdat het heerlijk weer blijft lopen we begin van de avond opnieuw naar de binnenstad van Bayreuth waar we opnieuw bij ons Thais restaurant eten. Het is er veel drukker dan gisteren maar we vinden gelukkig nog een vrij tafeltje. We weten niet of ze het gisteren vergeten hebben of dat registratie van gegevens alleen plaatsvindt als het erg druk is maar we moeten nu wel onze adresgegevens achterlaten. Het eten in dit al 23 jaar bestaande restaurant is opnieuw voortreffelijk en meer dan voldaan lopen we laat in de avond weer langs de rivier de Roter Main terug naar de camper.

Nog voor 7:00 uur zijn we donderdag 6 augustus al wakker en na een vroeg ontbijt met heerlijke verse broodjes rijden we de autobahn op. Marjo en Wim hebben ons laten weten dat het stadje Dinkelsbuhl meer dan de moeite waard is om te bezoeken dus dat wordt ons volgende doel.
Om 11:00 uur arriveren we bij de parking aan de rand van het stadje en daar er net een camper is weggereden kunnen we het laatste langere plekje op deze parking bezetten. Zoals vaak het geval is in Europa zijn de camperplekken op parkings meer geschikt voor kortere campers en kan onze 8 meter wagen derhalve niet overal geparkeerd worden. Maar we hebben een plaatsje en lopen al snel door de stadspoort Dinkelsbühl in. Marjo en Wim hebben niet overdreven want het is een schitterend plaatsje.

Gekleurde huizen in Dinkelsbühl

Direct al bij binnenkomst stralen de gekleurde huizen je tegemoet en straat na straat is een lust voor het oog om door te lopen. Je merkt dat deze stad een echte publiekstrekker is want overal lopen drommen mensen en de terrassen zitten zo rond het middaguur overvol. Het is ook eigenlijk geen temperatuur om rond te lopen nu de thermometer de 25 graden al gepasseerd is. Natuurlijk steken we in de schitterende Georg kerk een kaarsje aan en wandelen we langs en over grote delen van de stadsmuren.
Na 10 km houden we het voor gezien en wandelen rustig terug naar de parking waar het veel rustiger is zodat ook hier blijkt dat veel dagjesmensen alleen overdag de parking gebruiken maar er niet overnachten.
Ook vrijdag blijven we nog een dagje in Dinkelsbuhl. Ditmaal willen we de omgeving verkennen, een goede keuze want het lijkt erop dat de temperatuur vandaag omhoogschiet.

Geocachen in de bossen

We printen de route uit die ons naar de omliggende bossen voert en begeven ons op weg. Tussen de bomen is het aangenaam en we genieten van de smalle bospaadjes.
Wel wordt door het heuvelachtige terrein opnieuw het uiterste gevergd van onze remmen.
Na 4 uur, we hebben het hele bos doorgecrost en de nodige caches gevonden, zijn we terug in Dinkelsbuhl.
De hitte (tussen de huizen van het stadje is het inmiddels 33 graden) slaat gewoon op je neer en we ploffen neer op een terrasje in de schaduw om ons tegoed te doen aan opnieuw een heerlijke ijscoupe.
Omdat het inmiddels 17:00 uur is fietsen we daarna langzaam terug naar de camper waar we onze stoeltjes buiten zetten en genieten van de intredende avond. Pas laat in de avond eten we nog wat.

Zaterdag 8 augustus staan we bijtijds op en na het dumpen van grey- en black water en het vullen van onze vers watertank pakken we de autobaan naar Karlsruhe vanwaar een smalle weg ons door de met wijnranken getooide berghellingen naar het stadje Wissembourg in Frankrijk voert. Op de parking bij het plaatselijke zwembad is voldoende ruimte omdat, net als elders in Europa, de zwembaden en meertjes met tijd-slots werken zodat er telkens slechts een beperkt aantal mensen toegelaten wordt. Wel jammer natuurlijk dat je niet onbeperkt in het water kunt vertoeven want de temperatuur overstijgt de 33 graden maar Coronatijden eisen nu eenmaal drastische maatregelen.
Nadat de camper staat pakt Dick mijn fiets uit de achtergarage en fiets ik naar een supermarket. Het is even zoeken waar die zich bevindt maar uiteindelijk vind ik er een aan de rand van de stad en kan ik mijn fietstassen volladen met Perrier, de reden waarom we door Frankrijk terugrijden. Helaas is er een maximumcapaciteit aan mijn fietstassen dus als ik de frisdrank bij de camper heb gebracht en Dick deze een plekje in de camper geeft fiets ik opnieuw naar de supermarket, nu een andere, om nog een lading frisdrank te kopen. Je kunt met deze warmte niet genoeg bronwater hebben.
Doordat het te warm is buiten (in de middag wordt de 35 graden overschreden) lopen we pas tegen half zes de stad in. Het blijft een lust voor het oog om door de smalle straatjes van dit mooie stadje te dwalen alhoewel ik moet zeggen dat we met deze warmte toch iets minder oog hebben voor de mooie huizen en meer voor de terrasjes met koele drankjes.

Diner in Wissenbourg

Vanwege Corona is er geen menukaart en moeten we onze bestelling doen door schoolborden te bekijken waarop de beschikbare gerechten op vermeld zijn. Natuurlijk, we zitten midden in een wijngebied, bestellen we een karafwijn en terwijl we aan ons glas nippen zijn we het erover eens dat dit een betere plek is om te vertoeven dan rondlopen in het stadje. Het eten valt iets tegen maar dat komt ook doordat we de afgelopen periode erg verwend zijn met het Duitse eten. De wijn is meer dan voortreffelijk. Dat mag ook wel want als we bij het afrekenen naar de bon kijken zien we dat we voor dit halve litertje wijn 20 euro moeten betalen. Helaas koelt het weinig af zodat we bij terugkeer bij de camper, waar binnen temperaturen van 39 graden heersen, nog lang buiten blijven zitten en natuurlijk slapen we opnieuw met alle mogelijke ramen en luiken wijd openstaand.

Als ik zondagochtend vroeg Wissembourg inloop blijken alle drie mij bekende bakkers dicht te zijn. Onbegrijpelijk voor Frankrijk waar iedereen elke ochtend vers stokbrood haalt maar het is niet anders dus ontbijten we met oud Duits brood en na alles afgewassen te hebben rijden we binnendoor terug naar Duitsland.

Monument bij St.Germanshof

Vlakbij Wissembourg kruisen we de grensovergang van St.Germanshof waar zich een Europees monument bevindt. Op deze historische plek werd op 6 augustus 1950 door studenten van over heel Europa de grenspaal en slagboom vernietigd. De studenten verklaarden daarbij dat ze voor de eerste maal in de geschiedenis niet naar de grenzen marcheerden om elkaar te doden maar ze wilden laten weten dat alleen een Europese staat, zonder grenzen, veiligheid en welvaart zou kunnen brengen. Deze federale Europese staat is er echter nooit gekomen en we zullen het moeten doen met een Europese Unie.
Na wat foto’s rijden we langzaam noordelijker en eind van de ochtend arriveren we in Mettlach. Op het terras van de brouwerij is het erg druk met gasten maar op de in de zon zinderende parkeerplek voor campers staat niemand. Alhoewel er geen greintje schaduw te vinden is parkeren we onze camper en pakken onze fietsen om naar het bos te rijden. Tijdens ons vorige verblijf hier, eind juni, was dat door houtkap werkzaamheden niet toegankelijk.

Gestapelde boomstammen

We nemen wat extra water mee wat met temperaturen van 35 graden geen slechte beslissing is en klimmen met onze fiets in turbostand, de hellingen op naar het bos. Enorme stapels boomstammen laten zien dat deze bosweg de vorige keer terecht was afgesloten en we genieten van de iets lagere temperatuur tussen de bomen.
Het is slechts 32 graden.
Het bos is enorm geaccidenteerd, de ene na de andere steile boshelling verschijnt in ons zicht en dat betekent dat opnieuw het uiterste gevergd wordt van onze remmen en versnellingen. We verliezen menig waterdruppel.

Geocache powertrail Mettlach

Soms rijden we tussen enorme dennen, dan weer zijn alle bomen dik begroeid met mossen en een ander deel van het bos bestaat slechts uit loofbomen waarbij grote varens en braamstruiken de ondergrond vormen.
De 35 caches die op deze Powertrail verstopt zijn kunnen we gelukkig allemaal vinden en zo zijn we om half 4, na 3 uur klimmen en dalen en 15 km afgelegd te hebben weer terug op de parkeerplek waar de temperatuur in de camper de 43 graden bereikt heeft.
Ik kan jullie verzekeren dat ’s avonds de voortreffelijke maaltijd en het heerlijke getapte biertje op het terras van de brouwerij heel erg goed smaakt en we ondanks de hitte in de camper (het koelt gelukkig toch nog af naar 35 graden) als een blok beton in slaap vallen.

Als we maandagochtend 10 augustus om half 8 opstaan is het slechts 25 graden. Het voelt heerlijk koel en geeft een heerlijke start van een nieuwe dag. Natuurlijk dumpen we en vullen we onze tank met vers water voordat we ons op weg begeven naar het noorden.

Zicht op de Moezel

We bevinden ons niet ver van Luxembourg waar we onze dieseltank volgooien en rijden dan langs de Moezel dwars door Luxembourg naar Echternach waar we vlakbij willen overnachten om morgen de Teufelsschlucht te bekijken.
Als we daar om 11 uur arriveren is het echter extreem druk en de parkeerplek is overvol dus rijden we verder en in Deudesfeld gaan we op een parkeerplek naast een waterbron staan. Het stadje is echter doods en saai, alles is dicht, dus nadat we er een tijdje hebben gestaan, rijden we eind van de middag toch verder naar Kelberg. Hier is een grote parking bij het plaatselijke zwembad met voldoende ruimte. De temperatuur is wat minder verstikkend (28 graden) en het is buiten goed toeven. Wel moet we alle ramen van de camper dichtdoen omdat onze buurman camper uitgebreid onder onze ramen gaat barbecueën. Iets wat niet hoort op een parkeerplek maar met deze temperaturen toch plaatsvindt.

Dinsdag 11 augustus staan we pas om 8 uur op, het is een stuk afgekoeld want in de camper is het slechts 25 graden. Na een heerlijk ontbijt rijden we naar een supermarkt om ons lege statiegeld flessen in te leveren. In tegenstelling tot andere Europese landen zit op iedere fles en blikje in Duitsland statiegeld. Als we bij de inlevermachine staan wordt iedere fles en blikje weer teruggestuurd en met dezelfde volle tas lopen we weer terug naar de camper. Straks in Nideggen zullen we het nog eens proberen bij een andere supermarket. Maar daar begint de struggle om onze flessen te retourneren opnieuw. De ene na de andere fles wordt uitgespuugd en we snappen niet wat er aan de hand is totdat Dick

, die altijd beter om zich heen kijkt dan ik, ontdekt dat er twee soorten inlevermachines zijn, namelijk voor “Mehrweg en Einweg flaschen” en laten onze flessen nu Einweg flaschen te zijn.

Camperplaats Nideggen

Snel zijn alle flessen nu ingeleverd en met een lege tas kunnen we nu naar de camperplek rijden die zich naast het stadje op de rand van de rotsen bevindt. Er staat slechts een andere camper maar er zijn wel veel geparkeerde auto’s dus het is even zoeken waar we de camper neerkunnen zetten. Zeker omdat het parkeerterrein ook heel schuin afloopt en onze oprijplanken een grens hebben aan waar we wel en niet kunnen staan. Net na het middaguur pakken we de fietsen en rijden naar het stadje waar we die heerlijke Teufels ijscoupe willen bestellen. Helaas het ijsrestaurant heeft vandaag Ruhetag en is dus gesloten dus onverrichterzake fietsen we verder.
Op het plateau naast het stadje zijn verschillende caches verstopt die we middels een dwaaltocht tussen de mais en korenvelden, een voor een kunnen traceren. Het is een leuke route, wel soms met steile afdalingen over de grasranden tussen de maisvelden.

Het meer na de regenbuien

Daar de lucht steeds dreigender wordt besluiten we tegen 4 uur terug te fietsen naar de camper. Een goed besluit want zodra Dick de fietsen in de camper heeft gezet begint het echt hard te regenen.
Pas laat in de avond stopt de regen en klaart het wat op.

Gelukkig schijnt de zon weer volop als we woensdagochtend op staan en we naast de camper een spiegelend meer zien en vervolgens via binnendoor wegen naar Brüggen rijden en de temperatuur loopt snel op.

Er staan slechts twee campers op deze camperplek. Heel bijzonder want normaal gesproken staat het hier helemaal vol. De warmte schrikt de mensen duidelijk af. Na een heerlijke kop koffie te hebben gedronken pakken we de fietsen om wat lichaamsbeweging te hebben. Eigenlijk moeten we wel weg want het is veel te warm om hier rond te hangen. Omdat we in de richting van enkele meertjes fietsen neem ik voor alle zekerheid onze zwemspullen mee. Na enkele omwegen, het lijkt wel of iedere weg geblokkeerd wordt door een riviertje, komen we in het bos rondom de meertjes. Het water ziet er niet aanlokkelijk uit, erg bruin en vol liggend met bladeren, dus de kans dat we onze zwempakken zullen aantrekken is miniem, alhoewel ik met de huidige temperatuur van 33 graden best wel een koele duik had willen maken. Gelukkig zijn er wel wat leuke caches verstopt dus voorlopig zijn we van de straat en verblijven we in de betrekkelijke koelte van de bossen. Om 16:00 uur zijn we weer terug bij de camper waar inmiddels nog zeker 6 campers zijn bijgekomen.

Schoonmaken van de fietsen

Omdat mijn fiets nu kuren vertoont en enorm knarst en piept gaat Dick in de schaduw van de boom de fietsen schoonmaken.
Ik wandel ondertussen naar de winkel aan de overkant om nog wat inkopen te doen.
‘s Avonds halen we een Kebab maaltijd bij Alladin aan de overzijde van de straat.
Net als eerdere keren smaakt het heerlijk. Als we buiten nog een lekkere kop koffie drinken kijken we met opperste verbazing naar onze overburen die zich buiten hun camper op het parkeerterrein douchen (de douche hoeft nu niet schoongemaakt te worden).
Dit is echt gedrag wat je niet heel vaak ziet op een parkeerplek voor campers en meer thuishoort op een camping.

Gelukkig koelt het later op de avond wat af en is de camper van 40 naar 25 graden afgekoeld als we gaan slapen.

Na het ontbijt op donderdag 13 augustus verlaten we Brüggen. Op weg naar huis stoppen we even in Schijndel waar we rondkijken naar een nieuwe tafel maar helaas we vinden niet wat we zoeken dus rijden we verder. In Moordrecht, bij de fietswinkel 12GO, laden we mijn fiets uit zodat die nagekeken kan worden want hij is zeker niet in orde en dan rijden we naar huis waar we de rest van de middag besteden aan het leeghalen en schoonmaken van de camper.

Ook de camper moet schoon naar de stalling

Geen overbodige luxe want de hitte en stoffige omstandigheden waar we ons hebben bevonden heeft een dikke laag vuil achtergelaten. Er ligt een leuke kaart op de mat van Hannah en Henk met een vrouw op een enorme berg wasgoed en de tekst: “even after enlightment you still have to do the laundry”. Een heel toepasselijke kaart want als alle wasgoed naar de zolder is gesjouwd blijkt er een berg te liggen die nauwelijks te overzien is. Omdat het niet lukt om ook nog de buitenkant van de camper te poetsen doen we dat de volgende dag waarna we uiteindelijk vrijdagmiddag onze schoongepoetste en blinkende camper bij de stalling achterlaten.
Wanneer we opnieuw op reis gaan hangt voor een groot deel af van de Corona perikelen.

Net thuis en dan weer op stap

Duitsland, juli-augustus 2020

Omdat er toch nog wat gedaan moeten worden aan de camper, waaronder het aanbrengen van een trapje bij de bestuurdersdeur, hebben we direct na terugkeer van onze vorige reis de Frankia naar onze dealer, Raema in Nederweert, gebracht en vandaag, zaterdag 18 juli 2020, kunnen we de camper weer ophalen. Het trapje bij de bestuurder blijkt fantastisch te werken en helpt enorm om de hoge afstand bij de instap van de wagen te verkleinen.

Hannah en Henk in de camper

Opgewekt rijden we terug naar Rotterdam waar we net voor sluitingstijd nog bij Leeflang propaan kunnen tanken. Hier zijn we wel blij mee want nu hoeven we niet tot maandag thuis te blijven en kunnen we

, als we willen, morgen al vertrekken. Door omstandigheden hebben mijn zusje Hannah en haar man Henk onze camper nog niet gezien dus besluiten we, op weg naar Varsseveld, waar we vanavond willen overnachten, langs Noordwijk te rijden. Een fantastisch idee want niet alleen kunnen Hannah en Henk eindelijk eens zien waar wij ons hart aan verpand hebben, maar ook is het heerlijk om elkaar even te spreken en te knuffelen. Eigenlijk mag dat nog niet, we leven immers nog steeds in Corona tijd, maar het voelt wel heel erg fijn. We kletsen gezellig en laten uitgebreid de camper zien. Maar uiteindelijk moeten we verder dus nemen we afscheid van elkaar en rijden naar het oosten van ons land.

Camperplek Varsseveld

In Varsseveld staat slechts één camper op de parking dus zetten we onze camper ernaast en lopen dan het stadje in. De temperatuur ligt hier beduidend hoger dan in het westen van ons land (het is hier 27 graden) maar dat komt ook doordat hier geen zeewind waait. Bij ons favoriete restaurant Enzovoort worden we direct herkend en na even wat praten besluiten we vanavond op het terras te eten. Het is Duitse avond en we mogen (onbeperkt) schnitzel eten dus wie kan zo’n aanbod laten liggen. Een volgende keer halen we wel weer eens eten.  Natuurlijk lopen we ook nog even rond door het mooie verstilde dorpje. Overal is het uitgestorven behalve bij de ijsboer naast de kerk. Daar zitten alle tafeltjes vol met ijsjes likkende mensen waartoe wij ook snel behoren. Omdat het eigenlijk te warm is om in de camper te zitten, zelfs met alle ramen open, pakken we onze stoeltjes en genieten buiten, tot het moment dat we naar ons restaurant kunnen lopen, van de warme zomermiddag.

Op het terras bij Enzovoort

Als we om 7 uur bij het terras van Enzovoort arriveren zitten er al redelijk veel mensen maar er staat een tafeltje klaar voor “de twee uit de camper”. Opnieuw worden we niet teleurgesteld in de maaltijd (wel zitten we bij de tweede schnitzel vol) en omdat het gezellig is en de temperatuur goed, blijven we tot bijna 10 uur buiten.

Nadat we maandagochtend ontbeten hebben (natuurlijk met verse broodjes) rijden we naar Obelink in Winterswijk waar we rondkijken naar een nieuw lichtgewicht tafeltje voor in de camper. Ons oude tafeltje is na 42 jaar aan vervanging toe. Ondanks het feit dat er veel tafels zijn voelen de meesten wankel aan. Uiteindelijk zien we slechts 1 tafel die geschikt is maar we willen eerst nog verder kijken dus vertrekken we zonder tafeltje.

In Nottuln, Duitsland, stoppen we. Hier is bij het zwembad een grote parking die echter niet heel aanlokkelijk is dus snel besluiten we verder te rijden naar Telgte, waar we om 1 uur arriveren. De camperplek hier is aanzienlijk aangenamer, een gravel parking aan de rand van het stadje langs een riviertje. Zodra de camper staat wandelen we het kleine stadje in.

Wallfahrtkapelle in Telgte

Telgte heeft een mooie historische binnenstad met in het hart de Wallfahrtkapelle waarin zich een schitterend houten Mariabeeld bevindt.
Dat het een bedevaartsoort is kun je zien is aan de overal in de stoep ingemetselde Jacobsschelpen.
Een teken wat je op de wegen die naar Santiago de Compostella leiden, regelmatig tegenkomt.
Telgte is niet echt groot en langzaam dwalen we door de oude straten en natuurlijk maken we regelmatig foto’s. Nadat we overal geweest zijn gaan we een cache route volgen.

Stolpersteinen in Telgte

Deze leidt ons naar de hier overal geplaatste Stolpersteinen (struikelstenen) die aangebracht zijn voor de voormalige woonhuizen van de (Joodse) slachtoffers van de tweede wereldoorlog en een monument vormen. Tegen 6 uur hebben we alle caches gevonden en voldoende genoten van het ronddwalen door de smalle straatjes dus lopen we terug naar de camper en genieten van een wijntje en een eenvoudige maaltijd van rösti met worstjes.

Dinsdag is het weer onveranderd, veel wolken maar ook wat zon en blauwe lucht met temperaturen van 19 tot 21 graden. We hebben nog een cache ronde gevonden die ons de gelegenheid biedt de omgeving van Telgte te verkennen. Er liggen in de omgeving zo’n 35 caches verstopt dus de fietsen worden tevoorschijn gehaald en regelmatig stappen we af om een cache te zoeken.

Geocachen in bossen en langs akkers

Voert de route ons eerst nog door bossen en akkerlanden, in ieder geval over stille paadjes, het tweede deel terug naar de camperplek leidt langs drukkere wegen en is minder aangenaam. Uiteindelijk zijn we om 3 uur weer terug bij de camper na 25 km fietsen. Terwijl Dick zijn fiets opbergt fiets ik nog even naar de Edeka waar ik hoop frühstück sap uit de reclame te vinden. Ja, we zijn opnieuw getipt door Richard. Helaas zijn de vakken met mijn geliefde sap volledig leeggeplunderd dus zonder resultaat fiets ik terug.

Muziek onder het viaduct

Terwijl we buiten zitten horen we muziek. Onder de brug van de weg zit een groep accordeonisten die hier in de openlucht oefent. Nieuwsgierig loop ik ernaartoe. De muziek klinkt goed en als de muzikanten merken dat ik langer blijf luisteren moet ik meedoen en krijg ik ritme-ballen in mijn handen gedrukt. Zelf vind ik dat niet zo’n succes dus na er even mee gezwaaid te hebben leg ik de ritme-ballen weer terug en beperk mij tot het meeluisteren en soms als het een bekend Duits lied is, zachtjes mee zingen (volgens Dick zing ik vals). En ondertussen is Dick in de camper bezig met het loggen van de 35 caches die we gevonden hebben. Pas wanneer de muzikanten bijna opbreken komt hij ook nog een kijkje nemen. Omdat het al 20:00 uur is als we naar de camper teruglopen besluiten we alleen wat aardappelsalade met knakworst te eten maar na onze fietstocht smaakt dat prima en de slaap laat ook niet lang op zich wachten.

Woensdag 22 juli zijn we pas om 8:00 uur op en na ons grey- en black water gedumpt te hebben op een camperplek in een naburig plaatsje, rijden we naar Horn-Bad Meinberg, een kuuroord met een mooie, verzorgde camperplek. Maar ook saai en achteraf gelegen. Er is voldoende ruimte dus we kunnen uitkiezen waar we de camper neerzetten en nadat we betaald hebben bij het verder verlaten zwembad (vanwege Corona is alles nog gesloten) lopen we het plaatsje in.

Bron in Kurpark Horn-Bad Meinberg

Alles, maar dan ook alles hier is of gesloten of uitgestorven. Wat ongelooflijk saai is het hier, er is zelfs geen winkel. En dan blijkt ook nog dat de Externsteinen, de rotsformatie bestaande uit smalle, hoog oprijzende, rotspartijen (reden waarom we hiernaartoe gingen) alleen in het weekend geopend zijn. Dick vraagt meteen hoe mijn voorbereiding is geweest.

Nadat we rondgekeken hebben in het stadje en door het Kurpark hebben gelopen waar we zicht hebben op de warmwaterbronnen die vanuit meer dan 300 meter diepte omhoog borrelen en ook nog eens alle caches gezocht hebben in het stadje, lopen we terug naar de camperplek waarnaast zich een groot bos bevindt. Over smalle paadjes dwalen we rond door dit bos wat uit verschillende soorten bomen (ook exoten) bestaat. We zien Canadese Ahorn bomen en komen op verschillende plekken in het bos ook de gigantische Sequoia’s tegen.

Wandelen in het bos

Dit stuk bos achter onze camper plek is eveneens zeer de moeite waard. Nadat we bijna 8 km gewandeld en geklommen hebben (er is veel hoogteverschil) blijkt de zon op de camperplek nog niet weg dus zitten we nog tot 19:00 uur lekker buiten waarna we niet meer uitgebreid koken maar simpele gehaktballetjes met salade eten. In tegenstelling tot de camperplekken waar we normaliter vertoeven, grote parkeerterreinen aan de rand van de stad is dit terrein tussen de bossen een oase van rust (en saaiheid) en je hoort hier werkelijk helemaal niets om je heen. We zouden hier nog een dag verblijven maar vanwege de gesloten Externsteinen vertrekken we de volgende ochtend al.

In Höxter stoppen we bij een grote camperplek aan een meer. Het is hier heel druk met campers en dagjesmensen en er zou een watertappunt en dumpmogelijkheid moeten zijn. We rijden rond maar kunnen niets vinden. Gelukkig zien we op een gegeven moment een man met een gieter lopen en als we deze volgen komen we uiteindelijk bij een huisje op een heuvel waar inderdaad water getapt kan worden. Wel alleen met een gieter, dus lopen we 11 maal heen en weer tussen de waterkraan op de heuvel en de camper op het parkeerterrein. Uiteindelijk zit onze vers watertank vol en kunnen we onze reis voortzetten.

Anderhalf uur later arriveren we in Northeim. Op de door mij uitgekozen parking staan allemaal autowrakken en caravans. Een groep kermismensen of misschien zigeuners? We weten het niet maar deze plek ziet er niet echt aanlokkelijk uit om te gaan staan dus rijden we door naar het parkeerterrein van de Lidl waar wel een prachtige plek voor onze camper is en we ook nog eens dichter bij het centrum van dit mooie oude stadje staan.

Vakwerkhuizen in Northeim

De straten waar we doorheen lopen bestaan allemaal uit vakwerkhuizen. Het is gewoon heerlijk om hier rond te kijken en langzaam dwalen we rond. Het is echt mooier dan het bedevaart stadje Telgte, waar we snel uitgekeken waren. Na enkele uren drinken we wat op een aantrekkelijk terrasje op de markt. We reserveren meteen een tafeltje voor vanavond. En dat tafeltje staat keurig voor ons klaar als we om 7 uur arriveren. Dat kan niet van het eten gezegd worden want als we na een uurtje eens informeren waar onze burgers blijven blijkt dat de keuken ons vergeten is.

Heerlijke burgers, het wachten waard

Gelukkig houdt de zon en het uitblijven van wind ons verblijf op het terras aangenaam en zijn de burgers, als deze uiteindelijk geserveerd worden, van zeer goede kwaliteit.
De volgende ochtend schijnt gelukkig de zon alhoewel er ook wat bewolking is en de verse broodjes smaken heerlijk. Langzaam stijgt de temperatuur naar 22 graden. We besluiten nog een dagje te blijven en pakken de fietsen om in de omgeving rond te fietsen. Natuurlijk wordt onze route bepaald door de vele caches die hier her en der verstopt liggen. Al snel komen we op een prachtig fietspad wat naar een meer leidt. Eigenlijk wil ik een andere weg nemen als ik zie dat overal eikenbomen staan en ik op een van de eikenbomen een enorme harige rups ontdek. Maar Dick vindt dat onzin. Dit is waarschijnlijk een totaal onschadelijk exemplaar omdat de hinderlijke Eikenprocessie rups in grote kluiten bij elkaar zit. Daarbij zijn er voor geocachers ook nog andere gevaren zoals teken, stekelstruiken die je benen helemaal openhalen en muggen die in groten getale om je heen zwermen en je lek bijten, dus ik moet niet zeuren.

Geocachen langs de meren

We vervolgen derhalve onze tocht om het grote meer, ontstaan uit een kiezelafgraving. Het is een extreem diep meer en overal staan waarschuwingsborden dat zwemmen levensgevaarlijk is. Maar de fietstocht is schitterend. Na een aantal uren hebben we drie meren rondgefietst en de nodige caches gevonden. Als we op de weg terug langs een Burger King komen stoppen we even en nuttigen op een terrasje een heerlijke milkshake. Dat smaakt best want inmiddels is het 25 graden. Met nieuwe energie fietsen we omhoog de heuvels in, steken op de top ervan een grasbaan van een sportvliegveld over, waardoor we geen 5 km hoeven om te rijden en nadat we onder het schrikdraad zijn gekropen, banen we ons een weg tussen een kudde koeien die, als we ertussen lopen er toch wel vervaarlijk uitzien en erg groot zijn.

De cache ligt bij de koeien

De koeien zijn wel nieuwsgierig naar ons doen en laten want nadat we, de tussen de kudde gevonden cache, weer terugleggen komen ze kijken wat wij toch uitspookten op hun territorium.
Uiteindelijk zijn we na 5,5 uur en 25 km fietsen weer terug bij de camper. Wat een schitterende tocht.
Veel zin om zelf te koken hebben we niet dus pak ik de fiets en haal ’s avonds in het stadje heerlijk Turks eten wat we bij de camper opeten.

Zaterdag 25 juli zetten we onze tocht weer voort en langzaam klimmen we hoger en hoger. We zijn in de Harz aangekomen. Ons doel is Hahnenklee, een stadje op een hoog plateau. Het is er enorm druk en niet alleen de straten van dit mooie bergstadje zijn vol met toeristen, ook de camperplek is overvol.

Stafkirche in Hahnenklee

Dus na een blik op de mooie Noorse stafkerk rijden we verder naar Goslar, waar het ook druk is maar waar nog voldoende plek is op een grasveld om te staan. Het lijkt wel of heel Duitsland maar ook veel Nederlanders hier vakantie houden want in het centrum is het erg druk. Gelukkig concentreert de drukte zich met name op de centrale stadspleinen en hebben we, als we daarbuiten in dit mooie werelderfgoed stadje ronddwalen meer ruimte. Toch wel belangrijk want Corona heerst nog steeds.

Historisch gebouw in Goslar

Het stadje is schitterend.

Er zijn veel oude gebouwen, soms heel kleurig en soms volledig bekleed met leitjes en we lopen bijna 8 km rond.
Als we 5 uur later terugkeren op de camperplek zijn bijna alle campers weg, het merendeel van de geparkeerde campers bestond dus uit dagjesmensen.
Nu er elders meer plek is gaan we de camper verzetten.  Alhoewel ons plekje mooi is loopt het wel schuin af en een net wat rechter terrein slaapt comfortabeler.

Diner in de tent van Restaurant Lindenhof

Onze keuze, om ’s avonds op het terras van restaurant Lindenhof, naast de camperplek, te gaan eten, is een goede want het eten wat geserveerd wordt is uitstekend van kwaliteit en smaakt voortreffelijk.

Zondagochtend worden we wakker door het getik van regendruppels op onze dakluiken. Wat een verschil in weer met de afgelopen dagen. Gelukkig stopt de regen naarmate we verder oostelijker rijden en als we in Quedlinburg arriveren is het droog en komt er weer wat blauwe lucht tevoorschijn. Helaas, deze camperplek in het stadje is echt te kort voor onze camper dus nadat we water getankt en gedumpt hebben en uitgescholden zijn door een stel Duitsers (volgens hen doen we te lang over het dumpen van vuil- en tanken van schoon water) rijden we verder. Als in het naburige stadje Gernrode de camperplek niet echt aanlokkelijk is, rijden we verder en komen uiteindelijk terecht in het stadje Thale, op een groot parkeerterrein naast de stoeltjeslift. Om ons heen rijzen de bergen op. Deze plek bevalt ons beiden en nadat we de camper op een mooi plaatsje hebben neergezet wandelen we, beschenen door een heerlijk zonnetje, het stadje in.

Houtsnijwerk in Thale

In Thale staan op vele plaatsen beelden in allerlei vormen, meestal bestaande uit houtsnijwerk in allerlei kleuren. Zoals overal in Duitsland zijn op zondag alle winkels dicht maar desondanks is het een gezellig stadje met, bij het station, een aangenaam terras wat heerlijk eten serveert, zoals we tijdens een late lunch ontdekken.

Maandag 27 juli is er duidelijk meer bewolking maar de zon verschijnt ook zo nu en dan en het is met 22 graden echt een temperatuur om rond te fietsen. We hoeven niet lang te denken waar we naar toe willen. Gisteren probeerden we op weg naar Thale een kijkje te nemen bij de Teufelsmauer, bezienswaardige zandstenen rotsformaties in het Harzgebergte, die over een lengte van 20 km oprijzen. Het was er zo druk dat we geen parkeerplekje konden vinden dus pakken we vandaag vanuit Thale de fiets om daar alsnog een kijkje te gaan nemen. Het is slechts 12 km fietsen dus we zijn er voor de grote massa arriveert. Een stukje kunnen we het pad nog volgen op de fiets maar dan beginnen de trappen omhoog en moeten we de fietsen stallen. Over eindeloze trappen klimmen we omhoog tot we op de top van de heuvel komen waar de rotspartijen hoog boven ons uitrijzen.

Teufelsmauer in het Harzgebergte

Een schitterend gezicht en het is geen wonder dat de bizarre vormen van de rotsen omgeven zijn door sagen en legenden. De bekendste sage is die van een weddenschap tussen God en de duivel. De duivel stelde God voor om het land onder elkaar te verdelen. God ging ermee accoord onder voorwaarde dat de duivel alleen dat land mocht behouden wat hij in een nacht (totdat de eerste haan zou kraaien) met een stenen muur kon omheinen. Gedurende de nacht terwijl de duivel bezig was met de bouw van zijn muur, was een oud vrouwtje onderweg naar de markt om haar kippen en haan te verkopen. Het oude vrouwtje schrok enorm toen ze de duivel bezig zag, struikelde en viel waarop de haan in haar mandje wakker schrok en begon te kraaien. Daardoor dacht de duivel dat zijn tijd al om was en werd zo woedend dat hij de door hem gebouwde muur vernietigde.

En ja, als je om je heen kijkt en die brokkelige rotspunten boven je ziet uitsteken komt zo’n sage tot leven en snap ik dat zelfs Goethe door deze plek gefascineerd werd. Ik stop niet meer met foto’s maken. Wat is de natuur hier overweldigend. Terwijl steeds meer mensen de klim naar boven ondernemen dalen Dick en ik weer langzaam af en fietsen we verder. Nog niet naar huis omdat we in de bossen een aantal caches willen zoeken. De weg door het bos voert ons steiler en steiler omhoog. Op sommige plekken moeten we onze e-bike zelfs op turbostand en in de laagste versnelling zetten om omhoog te kunnen komen.

Uitzicht onderweg

Maar we redden het en klimmen hoger en hoger de bergen in. Als we uiteindelijk op de top arriveren genieten we telkens weer van een prachtig uitzicht over de omgeving. Deze route laat zien hoe je schitterende plekjes ontdekt als je caches gaat zoeken. Helaas moeten we ook weer naar beneden en dan volgen een aantal huiveringwekkende steile afdalingen, vaak meer dan 20 – 25 %, over steile grasvlakten en bospaden. Als we al een heel eind afgedaald zijn begint het helaas te regenen.

Op de fiets met poncho’s

Een goede gelegenheid om onze bij de Action aangeschafte, plastic, poncho’s uit te testen.
Het blijkt niet zo’n succes want door de steile afdalingen rijden we harder dan 30 km per uur en deze dunne plastic cape fladdert om ons heen, kruipt op en klappert zodanig in de wind dat iedereen die we voorbij stuiven naar ons om kijkt.
Gelukkig gaat het pas echt hard regenen als de fietsen weer in de camper staan. Als het weer eind van de middag weer opklaart lopen we toch nog Thale in.

Nieuwe schoenen voor Tita

Nu zijn alle winkels wel open en terwijl we langzaam langs de etalages wandelen zie ik een paar schitterende Nike sportschoenen die, nadat ik ze gepast heb, zo lekker blijken te zitten dat ze in een tasje met mij de winkel verlaten. Omdat we niet in de directe omgeving van de parkeerplek een bakker hebben kunnen ontdekken ontbijten we dinsdag met oud brood waarna we over smalle bergwegen onze weg vervolgen. Net buiten de stadsmuur van het stadje Stolberg vinden we een mooie parking waar niemand staat en waar we onze camper parkeren. Het weer is aanzienlijk opgeknapt en de zon schijnt volop, slechts nu en dan overschaduwd door wolken, het is 24 graden. Opnieuw zijn we in een schitterend oud stadje gearriveerd.

Straatje in Stolberg

En voor ons Nederlanders ook nog een belangrijk stadje want Juliana van Stolberg, de stammoeder van het huis van Oranje, onze Koninklijke familie, is opgegroeid in het kasteel wat dit mooie stadje domineert. We wandelen rond, kijken naar de mooie oude huisjes, enkelen zelfs daterend uit de 13^e eeuw. Soms zijn de huizen zo scheef en verzakt dat het nauwelijks is voor te stellen is dat ze nog overeind blijven staan.
Maar alle huizen zien er zeer verzorgd uit en zijn mooi gerestaureerd.

Koffie met gebak op het terras

De temperatuur is weer gestegen en de koffie met gebak op een Corona proof terrasje bij een van de stadstorens smaakt goed. De tafels staan hier zeer ruim uit elkaar en de bediening gebeurt zoals in Duitsland heel normaal is door bedienend personeel met mondkapjes op.
Zowel de koffie als het gebak smaken heerlijk en nadat we wat uitgerust zijn wandelen we door het dorp terug naar onze kampeerwagen.

Om al deze calorieën te verbranden beklimmen we ’s middags nog enkele steile hellingen die naast dit pittoreske dorpje oprijzen, natuurlijk om caches te zoeken. Het brengt ons in een schitterend natuurgebied.Geen wonder dat er zoveel toeristen naar de Harz komen.

Berghut in het natuurgebied bij Stolberg

Vroeg in de avond lopen we naar het stadje om te gaan eten. We vinden een heerlijk plekje op een nog zonovergoten terras. Helaas is de maaltijd niet smakelijk, iets wat niet veel voorkomt in Duitsland. De ober haalt zijn schouder op als we klagen over het eten en zonder enige fooi verlaten we het terras. Hier eten we nooit meer.

Om in Erfurt te komen moeten we ons woensdagochtend een weg banen door de zeer smalle straatjes van Stolberg
Soms zijn er slechts enkele centimeters speling tussen de camper en de muren van de huizen maar Dick weet zonder kleerscheuren en schrammen het stadje te verlaten. We rijden duidelijk in de bergen want de ene na de andere haarspeltbocht verschijnt voor ons. Eén weg heeft zelfs 38 bochten, een ideale weg voor motoren. Uiteindelijk laten we de Harz achter ons en komen in het glooiende landschap van Thüringen. We hebben in de studentenstad Erfurt het adres opgezocht van een wassalon en naarmate we dichter bij het centrum komen maak ik me zorgen of we wel een parkeerplekje voor onze camper kunnen vinden. We boffen want op nog geen 300 meter afstand is een plekje waar onze camper precies kan staan.

Sjouwen met wasgoed

Nadat ik even in de wassalon heb rondgekeken sjouwen we ons wasgoed uit de camper en vullen we de wasmachines. Gelukkig zijn er niet veel mensen binnen zodat we ook wat grote machines kunnen gebruiken. Nadat we bestudeerd hebben hoe we de machines in werking moeten stellen, waar we wat hulp bij krijgen, en de benodigde 2 euro munten bijeengescharreld zijn, kan alles schoongewassen worden en kunnen we na 3,5 uur weer al ons wasgoed schoon en droog opbergen in de camper. Het is inmiddels 13:30 uur en de camperplek is slechts 5 km verderop gelegen en dus staan we al snel op de parking aan de rand van het centrum van Erfurt. Het is warm geworden, 25 graden en dus pakken we de fietsen om naar het centrum te rijden. Normaliter zouden we de tram nemen die hier zijn halte heeft, maar Coronatijden laten je andere beslissingen nemen. En het blijkt geen slechte keuze want we zijn na enkele kilometers al op het centrale plein in Erfurt waar het enorm druk is. Bijna allemaal Duitsers die in eigen land vakantie houden.

Heerlijke ijscoupe’s

De terrasjes in het centrum zitten vol maar er is voldoende afstand tussen de tafeltjes en als we de ijsjes zien en een vrij tafeltje aan de rand van het terras, waarnaast we onze fietsen kunnen stallen, nemen we daar plaats en even later genieten we van een heerlijke ijscoupe. Natuurlijk fietsen we na afloop nog enige tijd door de straten van deze gezellige en mooie studentenstad. De schitterend oude gebouwen zijn indrukwekkend en de onder de huizen doorlopende riviertjes vormen heerlijke speelplekken voor de kinderen. Vanaf het plein voor de grote Kathedraal kijken we nog uit over de stad en uiteindelijk, laat in de middag, fietsen we terug naar onze camperplek. We hebben ontdekt dat vlakbij onze parking een Chinees/Thais restaurant is zodat we niet zelf koken maar Thais eten halen. Absoluut een goede keuze want de kwaliteit van dit eten is werkelijk zeer goed en het smaakt echt lekker.

De volgende ochtend, donderdag 30 juli, hoeven we slechts 25 km te rijden en dus zijn we al voor 10 uur in Weimar. Al van verre is te zien dat we Weimar naderen want op de berg achter Weimar is een hoge toren te zien waarachter zich het voormalige concentratiekamp Buchenwald bevindt. Deze toren (het Mahnmal) dient als waarschuwing dat wat is gebeurd nooit meer moet plaatsvinden. In Weimar zoeken we onze weg door de stad. Gelukkig mist de camper voor ons de afslag naar de parkeerplaats voor campers zodat wij als eerste een mooi plekje kunnen uitkiezen. De thermometer wijst nu al 25 graden aan en met de minuut lijkt het warmer te worden.

Schiller en Goethe

Niet echt een temperatuur om in een stad rond te wandelen maar we zijn hier nu eenmaal dus wandelen we door het centrum en bewonderen natuurlijk het standbeeld van Goethe en Schiller. Nadat we enige tijd hebben rondgedwaald, de vele monumentale gebouwen hebben bewonderd en in het park langs de rivier de Ilm hebben rondgedwaald waar een waterbron ontspringt, kunnen we een terras van een ijszaak niet meer weerstaan en als er een tafeltje in de schaduw vrijkomt ploffen we daar neer. Met de huidige temperaturen, begin van de middag is het al warmer dan dertig graden, wil je echt iedere zonnestraal vermijden. Met een enorme ijscoupe in onze maag wandelen we weer rustig terug naar de camperplek. Het is er druk geworden en alle 40 plekjes zijn nu bezet. Vanochtend stonden we in de volle zon, nu kunnen we genieten van de schaduw van een naburige boom en heerlijk vertoeven we de rest van de middag buiten, een boek lezend en gezellig pratend. Alhoewel het op parkeerplaatsen niet gebruikelijk is dat je stoeltjes neerzet, zegt met deze temperaturen niemand iets als je buiten gaat zitten. Gedurende de nacht koelt het niet echt af dus slapen we met alle ramen wijd open.

Beeld over het verlaten Buchenwald

Na een heerlijk ontbijt met verse broodjes pakken we de volgende dag de fietsen, vullen onze bidons met water (nu echt nodig met deze temperaturen) en begeven ons op weg naar het voormalige concentratiekamp Buchenwald. In de bossen op de Ettersberg, slechts enkele kilometers buiten Weimar, werd in 1937 met de bouw van Buchenwald begonnen maar na de bevrijding ervan in 1945 is dit concentratiekamp grotendeels afgebroken. Wel staan de kamppoort, enkele wachttorens en het crematorium er nog. Al enkele malen hebben we deze indrukwekkende plaats bezocht, de eerste maal in 1990, net na de val van de muur, maar nog nimmer zijn we ernaar toe gefietst wat niet meevalt omdat het veel klimmen is, maar ook laat voelen hoever dit kamp toch weggestopt was in de bossen. Als we bij de poort van Buchenwald arriveren is het al heel druk met groepen mensen. Men wacht op een rondleiding. Het blijkt namelijk dat de verbrandingsovens alleen per georganiseerde tour bezocht kunnen worden. Vanwege de lange wachtlijst besluiten we dit onderdeel over te slaan (we hebben deze al eerder een keer bezocht) en we beperken ons tot het zelfstandig rondwalen over het enorme terrein waar vroeger de barakken gestaan hebben. Ook bezoeken we het nieuw ingerichte museum maar dat bevalt minder want er zijn geen duidelijke looproutes aangegeven en omdat het best druk is, schenken we meer aandacht aan onze omgeving en het proberen afstand te houden tot andere bezoekers, dan dat we dat hebben voor de tentoongestelde zaken.

Na 2 uur rondlopen verlaten we enigszins teleurgesteld Buchenwald. Dit bezoek was duidelijk minder indrukwekkend dan onze eerdere bezoeken.

Hengelcaches onderweg

Omdat het nog vroeg in de middag en warm is fietsen we de bossen naast Buchenwald in en brengen daar de rest van de middag door.
De fietspaden dringen door tot diep in de bossen, het is er heerlijk verkoelend en de caches zijn uitdagend. Bijna allemaal hangen ze hoog in de bomen dus Dick moet veel capriolen uithalen met onze hengel om ze eruit te vissen.
Uiteindelijk zijn we pas om 17:00 uur terug bij de camper.
Opnieuw eten we heerlijk buiten op de parking in de schaduw van de boom en genieten van de relatieve koelte in de avond.

EVEN NEDERLAND UIT – deel 2

Even mee helpen met de was

Vrijdag 26 juni loopt de temperatuur al vroeg in de ochtend op en het voelt heet aan, het is tenminste 32 graden. We hoeven niet ver te rijden voor we de grens kunnen oversteken naar Frankrijk. Helaas is de camperplek in Sierck les Bains te kort om onze camper goed te kunnen parkeren dus rijden we direct door naar de Carrefour supermarket net buiten Sierck. Thuis heb ik al uitgevogeld dat zich hier een Laverie bevindt en die hebben we dringend nodig. Er moet gewassen worden. Nadat ik binnen polshoogte heb genomen en ontdekt heb dat wij de enige wassers zijn brengen we onze volle waszakken binnen en vullen we de wasmachines. Het past net allemaal in de beschikbare machines. Nu is het wachten geblazen tot alles weer schoon is. Deze wachttijd is niet onaangenaam want ook al mogen we door Corona niet binnen wachten, er staan buiten enkele losse stoelen waar we plaats kunnen nemen en kijken naar het winkelende publiek. Nadat ook het droogprogramma beëindigd is komt Dick helpen met opvouwen van alle wasgoed. Zodat we iets na enen weer verder kunnen.

Rodemack camperplaats

15 Km noordelijk ligt het oude plaatsje Rodemack waar we naar toe rijden. Er is naast de stadsmuur een enorme parkeerplaats, volledig overwoekerd door hoog gras en onkruid. Duidelijk is wel dat hier in geen maanden auto’s of campers geparkeerd hebben. In ieder geval is er plek te over om onze camper te parkeren. Omdat de lucht er redelijk dreigend uitziet lopen we direct naar het ommuurde middeleeuwse stadje.  Er is niemand op straat en het voelt uitgestorven. Alleen bij de bakker zit een echtpaar aan een tartiflette (taartje). Het is dan ook drukkend heet. Gelukkig is het stadje klein, dus hoeven we niet echt ver rond te lopen. Wel is het pad langs de stadsmuren mooi. Net voor we weer bij de camper arriveren barst het onweer los en bliksemstralen verlichten de inmiddels donker wordende lucht. Regenen doet het pas uit volle overtuiging als we binnen zijn. Wel fijn want het regent zo hard dat we tot op ons bot doornat zouden zijn. Langdurig blijft het regenen maar we hoeven er niet meer uit dus pakken we een boek en doen onze administratie.

Kathedraal van Toul

De volgende ochtend is het nog zwaarbewolkt maar wel droog. De temperatuur is naar beneden gekelderd en wijst slechts 18 graden aan. Nadat we heerlijk ontbeten hebben rijden we naar de grens met Luxembourg om in Mondorf nog even onze reservetank vol te gooien met diesel en vervolgens rijden we dieper Frankrijk in.
113 Km zuidelijker stoppen we in het stadje Bruley op een grote parking. Het is hier volledig uitgestorven en saai dus na even om ons heen te hebben gekeken stappen we in en rijden nog 5 km verder naar het plaatsje Toul waar wel een leuke camperplek is langs de stadsmuur. Deze plek spreekt meteen aan dus nadat we de camper hebben neergezet wandelen we het stadje in.

Gang kathedraal Toul

We dwalen door de straatjes van opnieuw een ommuurde stad en kijken rond in de enorme kathedraal. Helaas kan momenteel de hoge toren niet beklommen worden want wat had ik daar graag willen kijken maar de ommuurde binnentuin is ook indrukwekkend. Natuurlijk steken we een kaarsje op voor tante Ank en onze reeds lang geleden overleden ouders. Als we weer buiten zijn is het weer veranderd. De wolken hebben plaatsgemaakt voor blauwe lucht en zon en de temperatuur is al naar 26 graden gestegen. Heerlijk weer om op ons gemakje terug te lopen naar de camper en daarbuiten in het zonnetje te gaan zitten lezen. Ook ’s avonds is het heel aangenaam om buiten te vertoeven. We genieten van een heerlijke kebab maaltijd en praten gezellig met andere camperaars. Het is opvallend hoeveel Franse campers er staan. Buitenlanders zijn momenteel duidelijk in de minderheid. Je kunt merken dat Corona invloed heeft op het reisgedrag van mensen.
Ondanks het feit dat we tot bijna 11 uur buiten blijven zitten

, het koelt maar niet af, staan we toch de volgende ochtend om 8 uur op. De bakker zit op nog geen 100 meter dus we ontbijten natuurlijk met vers stokbrood. We zitten nu in een deel van Frankrijk waar de mondkapjes plicht duidelijk anders is want niemand draagt er een en ik word met mijn mooie, geelgroene kapje aangezien als een alien. Helaas verdwijnt na het ontbijt de zon achter een dik wolkendek zodat we voor de zekerheid toch maar jackjes meenemen in de fietstas.

Hoog gras en onkruid langs de Moezel

Dick heeft een leuke route uitgezocht langs de Moezel en we genieten van ons tochtje en natuurlijk zijn er nu en dan enkele caches verborgen die we proberen te zoeken. Dat valt niet altijd mee want doordat hier in geen maanden enige buitenactiviteit kon plaatsvinden heeft het onkruid alles overwoekerd en vaak moeten we op de tast onze weg banen door het hoge onkruid en de bramenstruiken. Van top tot teen zitten we nu onder de schrammen en ook muggen doen verwoede aanvallen op onze lijven. Eindelijk weer eens mensenvlees in hun leefomgeving. Op sommige plekken klim ik alleen de steile helling omhoog omdat het toch te risicovol zou zijn voor Dicks nieuwe knie waar het overigens voortreffelijk mee gaat.

Tot hier en niet verder

Hoog op de berghelling vind ik een mijngang waar een cache in verborgen zou zijn maar nadat ik tot tweemaal toe een poging heb gewaagd erin te lopen om aan het einde van de gang te zoeken (hij blijft maar door kronkelen en wordt steeds smaller) moet ik het opgeven. Ik durf eenvoudigweg niet in mijn eentje dieper dan 60 meter de mijningang in te lopen. Ik heb toch wel wat angst voor instortingsgevaar en zie ook heel weinig met het speldenprikje licht dat mijn telefoon geeft.
De wolken trekken zich gaandeweg de middag steeds dichter samen zodat we het niet drooghouden. Het laatste kwartier rijden we in de stromende regen terug naar de camper. Gelukkig trekt de lucht ’s avonds om half acht weer open en gaat de zon schijnen. Wel fijn want nu hoef ik in ieder geval niet in de regen te wachten op onze afhaalmaaltijd. Het is zo druk bij dit eettentje in Toul dat ik bijna een uur moet wachten voor we onze kipschotel mee kunnen nemen. En niemand, maar dan ook niemand, houdt hier afstand tot elkaar dus ik dans onrustig rond en heb weer als enige een mondkapje op.

De verlichte kathedraal

Als ik eindelijk terugkeer bij de camper (Dick heeft al gebeld wat er met mij aan de hand is) kunnen we wel smullen van een uitstekende maaltijd waarbij we zicht hebben op de schitterende door zonnestralen verlichte kathedrale. Vanwege de enorme wildernis waar we vandaag doorheen zijn geploeterd houden we voor het naar bed gaan nog wel tekencontrole. Dat is maar goed ook want in mijn buik heeft zich inmiddels een miniteek ingegraven. Het kost wat moeite maar gelukkig weet Dick de teek na enkele mislukte pogingen toch in zijn geheel met een tekenkaart uit mijn buik te krijgen.
De regen van gistermiddag heeft de lucht opgeklaard want als we maandag 29 juni wakker worden is de lucht grotendeels blauw en schijnt de zon volop. Na een goed ontbijt dumpen we eindelijk weer eens ons grey- en black water en vullen met schoon water en rijden dan via smalle kronkelwegen de 80 km naar Verdun. Bij supermarkt E.Leclerc vinden we een mooi parkeerplekje. Alhoewel het wel heel schuin afloopt brengen Dicks gefabriceerde steigerplanken opnieuw uitkomst en nadat de camper bijna waterpas staat en wij inkopen hebben gedaan bij E.Leclerc wandelen we de stad Verdun in.

Smalle trappen in Verdun

We lopen rondom de enorme Citadelle en komen uiteindelijk in het centrum van het stadje wat er wat haveloos uitziet. Over smalle kronkelwegen, langs eindeloze smalle steile (middeleeuwse) traptreden en na 6 km ronddwalen, weet Dick toch weer de weg terug te vinden.
Omdat ik dinsdag 30 juni pas om 9 uur bij E.Leclerc terecht kan voor vers stokbrood staan we pas om half negen op en we genieten van heerlijke croissants. Daarna haalt Dick de fietsen uit de garage en gaan we de omgeving verkennen. Bij de Tourist information vernemen we dat de slagvelden van Verdun en het Ossuaire, het knekelhuis waar de resten van 130.000 onbekende soldaten liggen, nog 8 km buiten de stad liggen en daar dat niet op onze route van vandaag ligt zullen we een bezoek daaraan tot een volgende keer moeten uitstellen. Nu willen we meer aandacht schenken aan Verdun. Naast een prachtige toegangspoort alsmede enkele restanten stadsmuur vinden wij het geen bijzondere stad en als we het middaguur weer terug zijn bij de camper bergen we de fietsen op en lopen even later terug naar de Citadelle.

In de Citadelle in het wagentje

Daar aangekomen blijken we zo’n 45 minuten te moeten wachten tot we het ondergrondse gangenstelsel van de Citadelle kunnen verkennen. We wachten buiten hetgeen niet onaangenaam is want het is droog en niet echt koud.
7 Minuten voor onze geplande bezoektijd lopen we de ondergrondse gangen van de Citadelle in, zetten onze mondkapjes op (verplicht) en desinfecteren onze handen en na even wachten mogen we plaatsnemen in een wagentje. Normaliter is er in dit uit drie banken bestaande wagentje plek voor 9 man maar nu in coronatijd worden slechts 4 mensen toegelaten en tussen ons en de twee andere bezoekers blijft een lege bank. Langzaam verdwijnen we in het 7 km ondergrondse gangenstelsel waarbij ons het verhaal verteld wordt van deze onderaardse stad en de hier in de Grande Guerre (1914-1918) gelegerde soldaten. De Franse taal wordt natuurlijk gehanteerd maar wij hebben koptelefoons waar een Vlaming ons de Nederlandse tekst voorschotelt. Helaas staat het geluidsniveau van de, in het gangenstelsel geplaatste, speakers zo hard dat de Nederlandse gesproken tekst nauwelijks verstaanbaar is.

De gangen in de Citadel

Gelukkig hebben we voorafgaand aan ons bezoek de geschiedenis van deze Citadelle gelezen zodat we het verhaal (ook in het Frans) goed kunnen volgen. Na een rit van zo’n 30 minuten stappen we uit en zijn dan nog even getuige van de ceremonie die in 1920 plaatsvond, namelijk het uit de anonieme doden kiezen van een onbekende soldaat die daarna onder de Arc de Triompf in Paris werd begraven. Langzaam lopen we weer terug naar de camper en eten een burger met salade.
De maand Juli begint niet echt mooi.
Het is zwaarbewolkt en geen straaltje zon te bekennen.
Na een heerlijk ontbijtje met natuurlijk vers stokbrood en croissants doen we nog wat inkopen bij E.Leclerc om vervolgens via binnenwegen naar Revin te rijden.

Camperplaats Revin

Deze camperplek aan de Maas is erg geliefd en staat best vol maar omdat het nog ochtend is kunnen we een net vrijgekomen plekje bezetten. We staan schitterend parallel aan de Maas met een omheind stukje gras voor de camper. Helaas is het weer er niet naar om lekker buiten te zitten want regelmatig komt er miezerregen naar beneden. Echt weer dus om eens even een bezoek te brengen aan de grote supermarkt die naast de camperplek ligt. Er staan buiten ook wasmachines maar omdat we over enkele dagen al terug naar huis gaan ga ik deze niet vullen met mijn toch alweer redelijk volle waszak. De rest van de dag wisselt regen af met opklaringen en dwalen we in de droge periode door het kleine centrum. Pas tegen de avond klaart het een weinig op.

Schuilen onder een boom

Helaas is het weer donderdag net zo instabiel. Toch pakken we na het ontbijt de fietsen. We hebben een leuke route gevonden aan de hand van een aantal caches en deze afgedrukt zodat Dick de route op zijn fietstas kan volgen. Helaas na zo’n twee uur fietsen wordt de lucht steeds donkerder en al snel komt de regen even later met bakken uit de hemel. Na even schuilen onder een paar hoge bomen, die helaas niet echt waterdicht zijn, proberen we elders een betere schuilplek te vinden. Die is aanwezig in een oude bunker maar tussen achtergelaten troep en metershoog onkruid is het hier zo onaangenaam dat we liever in de stromende regen terugfietsen naar de camper. Gelukkig hebben we voldoende schone droge kleding en met de standkachel aan voelen we ons snel aangenaam rozig. Pas tegen het einde van de middag klaart het op en komt de zon tevoorschijn. De wind waait echter ook dus echt aangenaam is het niet buiten en dus zitten we lekker binnen, lezen en doen administratie.
Gelukkig komt vrijdagochtend de zon achter de wolken tevoorschijn en nadat we ontbeten en nog wat laatste boodschappen gedaan hebben vertrekken we naar Liart. Omdat we hier nu een aantal malen geweest zijn vinden we al snel het smalle weggetje door het heuvelachtige landschap wat naar het landgoed van Esmee en Cor voert.

Bij Ermee en Cor in Liart

Eigenlijk hoef ik op de oprit geen aanwijzingen te geven want Dick zet de camper feilloos neer op het grondstuk en we worden begroet door Cor en Esmee. Natuurlijk op afstand want Corona is nog niet voorbij. De rest van het weekend brengen we gezellig samen door.  Cor en Dick klussen samen (Cor heeft een lijstje gemaakt van klusjes die je met zijn tweeën moet doen).
We genieten samen van heerlijke maaltijden, praten heel veel met elkaar en drinken natuurlijk een lekker wijntje.
Zowel zaterdag- als zondagochtend haal ik op de fiets een heerlijk vers stokbroodje met croissants. Nu ben ik heel blij met onze E-bikes want de 3 km lange weg naar het centrum van het dorp Liart is bijzonder heuvelachtig en zeker met een harde wind haast niet te doen met een gewone fiets.

Klussen in Liart

Terwijl ik dit neerschrijf bemerk ik wel dat ik dit 30 jaar geleden toen we aan de lopende band de steile bergen van de Ardennen omhoog fietsten dit zeker niet zo had neergeschreven. Nu we een paar dagen niet reizen kan ik eindelijk ook weer eens achter mijn laptop zitten om onze ervaringen neer te schrijven.
Op vrijdag valt de temperatuur mee en schijnt zo nu en dan nog het zonnetje maar zaterdag is het bijna volledig bewolkt. Maar, op de vroege ochtend na wanneer miezerregen mijn fietstochtje begeleid, blijft het droog. Het weekend vliegt voorbij en besluiten we met een gezellige BBQ op zaterdagavond. Na het ontbijt vertrekken we zondagochtend weer uit Liart. De dagen zijn omgevlogen maar ja gezelligheid kent ook geen tijd en zeker in Coronatijd was dit een van de eerste keren dat we gezellig bij anderen verbleven. Omdat we opnieuw binnenwegen rijden komen we langs Givet, France, waar we op de camperplek mooi even ons black- en grey water dumpen. Daarna rijden we in een rechte lijn naar het noorden.

Camperplek in Weelde

Om 3 uur arriveren we in Weelde, België, waar in het centrum een mooi plekje is naast sport- en speelvelden. En de wolken trekken weg zodat we al snel volop in het zonnetje staan. Er waait wel een harde wind dus alleen uit de wind is het goed buiten toeven. Tot onze verbijstering verlaat tegen de avond de ene na de andere geparkeerde camper dit mooie verlaten plekje en blijven we met slechts twee campers achter. Voor de laatste maal deze vakantie halen we in het stadje een kebab maaltijd die heerlijk smaakt maar, omdat hij overgoten is met kaas, ook erg machtig is.

Maandag 6 Juli hebben we nog minder dan 100 km te rijden zodat we nog in de ochtend thuis arriveren waar we de camper uitladen en natuurlijk schoonmaken. Geen overbodige luxe. We hebben 1260 km gereden en het was heerlijk om weer eens een vleugje buitenland op te snuiven.