Rondreis door Duitsland – september 2012

Rondreis door Duitsland

Voor het eerst, sinds we teruggekeerd zijn uit de USA, zijn we weer voor een wat langere periode op stap met de camper. De aanleiding is het bezoek aan een treffen van Seabridge, de verlader van onze camper naar Amerika, in Bad Konigshofen, Noord Bayern. Dit uitstapje biedt echter tevens mogelijkheden om eens wat verder rond te trekken door Duitsland, een land waar we in het verleden eigenlijk veel te weinig hebben rondgezworven. Door onze hobby, bergbeklimmen en skiën, lagen onze interesses toch vaker in Frankrijk en de Alpenlanden.
Nadat we dinsdagmorgen de camper hebben opgehaald, gevuld met water, eerste levensbehoeften en natuurlijk de benodigde kleding, gaan we op stap. De eerste etappe is niet zo ver.

Voor we verder reizen willen we de Floriade in Venlo bezoeken. Dat stond eigenlijk enkele maanden geleden op het programma maar toen was het weer spelbreker. Nu zijn de vooruitzichten een stuk gunstiger en dus staan we eind van de middag in het zonnetje op de mooie camperplaats Kompas in Grubbenvorst. Het is een prachtige plek midden tussen landerijen waar in het voorjaar de asperges welig groeien en ook goed smaken want in juni hebben we van deze producten kunnen smullen. Na een goede nachtrust staan we woensdag 29 augustus bijtijds op en fietsen de nog geen 4 kilometer naar de Floriade. Het belooft een warme dag te worden want nu al kunnen we in onze T-shirts rondrijden, wel hebben we nog onze lange (zomer)broeken aan. Hoewel de tentoonstelling pas om 10 uur opengaat, kunnen we wel al eerder een kaartje kopen en naar de ingang lopen die toch wel een stukje verderop gelegen is. We zwerven van paviljoen naar paviljoen, zien enorme tuinen met bloemen en planten afgewisseld met paviljoens van landen die naast hun producten ook snuisterijen verkopen wat in ieder geval voor mij (Tita), niet echt gek op bloemen, een aangename afwisseling biedt voor de vele struiken en andere gewassen. Maar het totaal is leuk en daar werkt het schitterende weer met zon en temperaturen van rond de 25 graden driftig aan mee. We gunnen ons slechts even de tijd om een broodje worst te eten en lopen dan weer verder. De Floriade bestrijkt een enorm terrein en we willen alles in een dag zien terwijl je voor een goed beeld tenminste twee dagen nodig zou hebben, maar ja… die tijd hebben (of nemen) we niet. Over het Floriade terrein loopt ook een gondel, eigenlijk vind ik de rit met deze gondel (wilde ik eerst niet maken maar Dick stond erop dat we de kaartjes kochten) nog één van de leukste belevenissen van deze tentoonstelling.

Een mooie dag en dan de gondels

Moe van meer dan 8 uur rondlopen en gewassen en planten bekijken, lopen we iets voor zessen het tentoonstellingsterrein af. De temperatuur is nog verder gestegen en op sommige plekken in het park loopt het tegen de 30 graden. Het zal jullie dus niet verwonderen dat er vandaag enkele ijsjes en zeer vele flesjes drinken door zijn gegaan. Gelukkig is het weer ook nu nog zo lekker dat we in onze zomerse outfit naar de camper terug kunnen fietsen, deels via fietspaden, deels via achteraf weggetjes, natuurlijk onbestraat, die Dick ontdekt en de rit naar de camperplaats nog korter maken. We genieten van de avondzon vanaf het grasveldje voor de camper en tuimelen al vroeg in de avond ons bed in, toch wel wat versleten na alle inspanningen.
Camperaars zijn klaarblijkelijk uitslapers want als we donderdagochtend om half acht opstaan liggen de bewoners van de andere campers nog volop op één oor. We ontbijten, maken de camper reisklaar en starten dan de motor. Althans we proberen de motor te starten. Deze laat het echter afweten en buiten een prr.. prr..prr.. gebeurt er niets. Al snel hebben we hulp uit de omliggende campers en ligt een mede camperaar onder onze camper en timmert lustig los op de onderkant van het motorblok. Een ander steekt zijn hoofd onder de motorkap, kijkt wijs naar de motor onderdelen en voelt om zich heen. Alles echter zonder succes, er blijft als de sleutel in het contact wordt omgedraaid, slechts een prr..prr..prr.. geluid en dus is een telefoontje naar de wegenwacht op zijn plaats.
Na vragen over ons lidmaatschapsnummer (waar had ik alweer dat kaartje) en het raadplegen van de ANWB computer blijkt dat we voor de camper een wegenwacht lidmaatschap hebben. Echter alleen voor kleine reparaties. De camper is zwaarder dan 3,5 ton dus niet verzekerd als deze weggesleept moet worden. Thuis zal ik toch eens goed moeten nagaan wat de polis dan wel dekt.

Een uur later komt de wegenwacht en dankzij een mede camperaar die een acculader aan onze auto accu heeft gezet, bemerkt deze direct dat het wel eens om een niet werkende accu zou gaan. Samen met Dick verdwijnt de monteur in de ANWB bus, op naar de outskirts van Venlo, waar, bij een groothandel een exact passende (alleen iets zwaardere) accu tevoorschijn komt, zodat het even later een fluitje van  een cent is de oude te vervangen voor dit nieuwe exemplaar. En ja hoor, ons probleem is verholpen. De motor pruttelt er weer op los en we kunnen onze reis vervolgen. Intussen heb ik met emmertjes onze grey water tank geleegd, de wc inhoud naar de stortplaats gebracht en water bijgevuld met de jerrycan, (heb dus al heel wat meters in de benen en mijn ochtend exercitie achter de rug). We zijn reisklaar en kunnen op weg. Aan het einde van de middag arriveren we bij het grote parkeerterrein van de Messe in Dusseldorf waar we, tussen vele honderden andere campers, (en zo nu en dan een caravan) een plekje aangewezen krijgen. Het is heerlijk zonnig en we kunnen nog lekker buiten zitten. Lang zitten we niet want het is leuker om rond te lopen over dit enorme camper parkeerterrein en de andere campers bekijken. Er staan veel grote campers van Amerikaans formaat waarbij onze camper met zijn lengte van 8.20 cm (toch geen klein exemplaar) in het niet valt.
Uiteraard raak je op zo’n parkeerterrein al snel met mede-camperaars aan de praat en de voor- en nadelen van campers worden uitvoerig belicht. Na nog een toegangskaartje gekocht te hebben bij het info centrum op het parkeerterrein lopen we terug naar onze vertouwde Frankia en koken een heerlijk potje.
Al bijtijds staan we vrijdag 31 augustus op want we willen om 10 uur bij de ingang staan. Het is opnieuw mooi weer, zei het dat er aan den einder donkere wolken dreigen. Ach, we lopen vandaag alleen maar door de gigantische hallen van de Messe dus zullen weinig merken van de weersinvloeden. Om 10 uur precies gaan de deuren open en kunnen we ons verlekkeren aan de wondere wereld van de nieuwste campermodellen. Wat een prachtige exemplaren zien we. Wel is opvallend dat bij vele campers bedden en wasgelegenheid een enorm beslag leggen op de totale ruimte, met als gevolg dat slechts weinig overblijft om te zitten. Onze camper is dus nog niet zo gek, waar we met zijn negenen goed kunnen zitten. Ach, we hebben toch geen geld om zo’n enorme wagen te kopen, maar je eraan verlekkeren en weg te dromen is ook leuk.
Hier treffen we ook een stand van de ADAC en als blijkt dat deze organisatie ook voor Nederlanders toegankelijk is, wel pechhulp verleend voor onze zware camper en ook wegsleept in heel Europa (als dat noodzakelijk zou blijken te zijn) is het duidelijk dat ons lidmaatschap van de ANWB  Wegenwacht zijn langste tijd heeft gehad.
Tegen 6 uur verlaten we de Messe-hallen en lopen naar de bushalte waar de bus al snel verschijnt. Gelukkig, want het weer is omgeslagen en met regen en wind lijkt het meer op de herfst dan een ander jaargetijde en dat in ons T-shirt en dun windjackje. De camper staat vlakbij de bushalte en de rest van de avond verblijven we lekker in ons zo vertrouwde huisje.
Zaterdag 1 september heeft het weer zich gelukkig ten goede hersteld. De zon schijn weer en de lucht is blauw. Voor we vertrekken rijden we naar de Entsorgung, zo wordt de plek aangeduid in Duitsland waar je grey en black water kunt dumpen en schoon drinkwater inneemt. Een foute beslissing want met ons denken zeker 50 andere campers net zo, met als gevolg dat we in een ellenlange file terecht komen waar we ons uiteindelijk een uur later pas uit kunnen bevrijden, nu wel ontdaan van alles wat we kwijtwilden. Omdat we het liefst de autobahn vermijden zoeken we de kleine weggetjes naar het oosten van Duitsland.
Dat blijkt een minder goed besluit te zijn want er zijn hier eigenlijk geen goede West- Oost verbindingen zodat we eindeloos blijven rijden. Bij Dortmund besluiten we derhalve toch maar een stuk autobahn te rijden om ervan verzekerd te kunnen zijn dat we vandaag nog in Rothenburg an der Fulda arriveren.

De camperplek hier is niet echt aansprekend dus vervolgen we onze weg naar Fulda, een leuk oud plaatsje met een prachtige Domkerk. Het is schitterend weer en we lopen alleen nog maar in ons t-shirt en zomerbroek. Nu ja, in de zon is het warm. In de oude smalle straatjes van dit middeleeuws aandoend stadje dringt de zon haast niet door en is het eigenlijk wel koel. Groot is dus de opluchting als we bij het grote plein rondom de Dom arriveren en ons door het zonnetje kunnen laten opwarmen. De camperplek in het centrum staat vol met campers dus we hebben geluk dat we nog een plaatsje hebben. Morgen vindt hier de marathon plaats dus dat zal wel meespelen. Tot laat kunnen we nog in de ondergaande zon buiten zitten maar uiteindelijk maakt de invallende duisternis dat een verblijf binnen toch aangenamer is en verhuizen we naar binnen.
Na een diepe verkwikkende slaap worden we pas tegen 8 uur wakker van het beieren van de kerkklokken. Alvorens verder te rijden willen we eerst nog even wat caches zoeken in dit leuke stadje. Terwijl we onder een brug zoeken lopen de eerste renners ons voorbij. Het zijn echter geen marathonlopers maar deelnemers, merendeels afkomstig uit Azië, die meedoen aan de Trans Europa Loop. De gemiddelde leeftijd van de deelnemers ligt rond de 70 jaar en het tempo ligt daarom niet erg hoog, maar dat hoeft ook niet als je Europa al snelwandelend (want daar lijkt het meer op) bedwingt.
Na heerlijk door het stadje gedwaald te hebben, en passant wat caches vindend en ook nog de echte marathon deelnemers aangemoedigd hebben, verlaten we uiteindelijk Fulda en arriveren enkele uren later in Themar, een oud Duits stadje met een nog bijna intact zijnde stadsmuur. Naast de stadsmuur, bij de Hexenturm, vinden we een prachtig plekje en even later dwalen we met schitterend weer door Themar.

We bezichtigen de vissentrap die hier in de rivier is gebouwd (ik dacht dat dergelijke zaken zich alleen in Canada en de USA bevonden) en proberen dan een zeer oude kerk te bekijken. Helaas is de deur hermetisch gesloten maar niet voor lang want enkele minuten later staat de vrouw van de Pfarrer (dominee) naast ons met een grote sleutelbos en geeft ons een rondleiding door deze oude kerk. Nooit eerder hebben we een kerk gezien met twee gaanderijen boven elkaar en balken met houten mensen hoofden.

Ja, een apart uitziende kerk is het. Na twee uur ronddwalen, bedanken we de vrouw van de Pfarrer voor haar uitgebreide rondleiding en de mogelijkheid om vele foto’s van deze verbluffende en oude kerk te maken en lopen terug naar de camper waar we heerlijk in de ondergaande zon lezen en buiten vertoeven tot het echt te kil wordt. De plaatsjes in dit deel van Duitsland zijn echt de moeite waard om te verkennen. Gisteren hebben we de deelstaat Hessen al verwisseld voor Thuringen en vandaag maandag 3 september zullen we dieper Thuringen inrijden. 22 Jaar geleden heeft Dick, als hoofduitvoerder bij een dakdekkersbedrijf, hier enkele jaren doorgebracht. De Wende (val van de Berlijnse muur) had net plaatsgevonden en in dit deel van het voormalige Oost Duitsland was veel werk voor goede dakdekkers. Was de omgeving hier destijds grauw en grijs en rook het overal naar bruinkool, nu zien de dorpjes er liefelijk uit. Alle huizen zijn opgeschilderd en lijken zo uit een plaatjesboek te zijn weggelopen. Wat een verschil maakt 22 jaar. We rijden langs dorpen die we niet terugkennen maar het hotel met aangrenzende Stasi bunker in Frauenwald is weinig veranderd.

Stasi bunkermuseum

Natuurlijk willen we opnieuw de bunker bezoeken, ook al bekeken we die 22 jaar geleden ook al. De indrukwekkendheid van toen heeft plaatsgemaakt voor een toeristische versie van de bunker. Destijds zag je een grauwe bunker en werd je teruggebracht in de jaren vijftig en de koude oorlog. Nu is de bunker volgestouwd met weliswaar tijdscorrect materiaal maar de verbeelding wordt minder geprikkeld. Ook de conserven in blik die ik destijds kreeg overhandigd om mee te nemen naar huis, zijn niet meer aanwezig.
Jammer, de diepe indruk die deze bunker destijds op mij maakte is verdwenen. We rijden verder door het berglandschap van het Thuringerwald naar het plaatsje Oberhof, liggend op 1000 meter, destijds een vakantieoord voor de Stasi en oefenplek voor het bobslee team van Oost Duitsland, maar nu omgetoverd in een fris, opgeschilderd wintersport plaatsje niet te onderscheiden van vele andere wintersportplaatsjes.
We bezoeken een mooi monument waar de oude DDR arbeiders staan afgebeeld.

Toch genieten we van de omgeving en het schitterende bosgebied wat het Thuringer Wald vormt. Al snel laten we de steilere bergen achter ons en duiken we via 14 %  hellingen naar het heuvelachtige landschap rond Weimar waar we in de verte al het grote gedenkeken in de vorm van een grote toren van het concentratiekamp Buchenwald tegen de heuvels aan zien liggen. Dankzij mijn Hakuna en Dick’s Teletommie (ja we hebben nog steeds 2 weg aanduiders in de camper) vinden we al snel het grote parkeerterrein aan de rand van de binnenstad waar we tegen betaling van 4 euro de nacht kunnen doorbrengen. Het is pas vier uur dus tijd genoeg om nog even de binnenstad van Weimar te verkennen. We dwalen door de oude straten van Weimar met zijn imposante gebouwen en vinden uiteindelijk het gemeentehuis en natuurlijk het standbeeld van Schiller en Goethe, die in deze cultuur hoofdstad een deel van hun leven hebben doorgebracht. Overal zie je ook naamplaatjes aan huizen bevestigd waar deze beroemde persoonlijkheden hebben gewoond.

Door de aangename temperaturen lopen we langer dan gepland door deze bezienswaardige stad en arriveren we pas bij de invallende schemering weer bij onze camper die inmiddels gezelschap heeft gekregen van zeker 15 andere campers. Ja, het is druk op de camperplekken bij steden.
Daar we gehoord hebben dat de fietsroute niet al te best is naar het voormalige concentratiekamp Buchenwald, er zijn geen fietspaden, je rijdt op een Bundesstrasse en de weg is erg steil, besluiten we dinsdag 4 september toch maar met de camper naar Buchenwald te rijden. Ook deze plek hebben we 22 jaar geleden (zelfs meerdere malen) bezocht en lang zijn mij de beelden bijgebleven. Op het eerste gezicht lijkt er weinig verandert maar toch, ook al zijn we één van de eersten die binnen rondlopen, is de sfeer anders dan toen. In tegenstelling tot destijds schijnt de zon volop aan de blauwe lucht en zijn er veel meer mensen. Toch blijft deze plek een diepe indruk achterlaten, zeker nadat we de film bekijken van alle verschrikkingen die hier hebben plaatsgevonden. Maar het is niet meer zo indringend als 22 jaar gelden toen we hier bijna alleen rondliepen, altijd maar weer vergezeld door zware wolkennevels.

We vertrekken rond twee uur en na nog wat caches in de omgeving te hebben gezocht om onze zinnen wat te verzetten zetten we koers naar Saalfeld, een klein stadje wat een onooglijke camperplek heeft vlakbij een freibad. Maar we hebben geen zin meer om verder te rijden, het is bloed heet en met een spannend boek van Nora Roberts (The black Hills) en een heerlijk glas Weizenbier gaan we in de schaduw van de bomen zitten. Het was een dag met veel indrukken.
Woensdag 5 september rijden we na het ontbijt verder door de bossen van het Thuringerwald op weg naar Bayern waar we overmorgen het treffen van Seabridge hebben in Bad Königshofen. In mijn boek heb ik een camperplek gevonden waar zich een wasmachine zou bevinden en daar koersen we eerst nog op aan. De afstanden zijn niet zo groot zodat we al rond het middaguur in Ebern (Noord Bayern) arriveren, opnieuw een klein dorpje met schilderachtige oude huizen. Naast de oude stadsmuur bevindt zich een prachtige camperplek. Doordat de toezichthouder in zijn lunchpauze even langskomt, kunnen we een sleutel krijgen van de ruimte waar wasmachine en droger zich bevindt evenals wasmuntjes en kan ik beginnen met het volstouwen van de eerste van drie wasmachines die ik verwacht te moeten draaien. Gelukkig zijn er momenteel geen andere gegadigden voor de wasmachine en droger want er staat slechts een exemplaar van ieder. De hele middag houd ik me bezig met het in- en uitladen van de machines. De knop van de wasmachine is niet al te best en eenmaal gesloten blijkt deze alleen met enig geweld te openen.
Dick is van de techniek dus iedere keer als er weer een was gedraaid heeft, komt hij met een schroevendraaier om de deur open te wrikken. Uiteindelijk rond 7 uur ’s avonds beschikken we weer over schone kleding en beddengoed. Slechts een dekbedhoes kon niet meer in de machine gepropt worden en moet wachten tot een nieuwe lading wasgoed is opgebouwd, iets wat bij mij niet erg lang duurt. Om de tijd te doden tussen het laden van de wasmachines ben ik aan het oefenen gegaan met klimtechnieken.

Gelukkig zijn die bij Dick minder ver weggezakt dan bij mij zodat ik na een middag instructie van Dick weer redelijk in staat ben om met Jumar en Rem in een klimtouw naar boven te klimmen en weer af te dalen. Helaas levert het afdalen met een dubbele katrol (heb mijn acht vergeten) nog wat problemen op, dus het oefenen blijft beperkt tot een hek van twee en een halve meter hoogte en de klim en afdaling in een boom moet nog maar even wachten tot we thuis ook de acht hebben opgehaald waarmee je makkelijker kunt afdalen. Voor een ieder die zich afvraagt waarom we opeens onze klimtechnieken willen oefenen kan ik zeggen dat er soms caches zijn die alleen middels klimtechnieken bereikbaar zijn en daar onze oude hobby klimmen was willen we die toch ook meepakken als ze zich aandienen. Of geldt misschien hier het spreekwoord “ hoe ouder hoe gekker”? Het maakt niet uit.
We (en vooral ik, Tita) hebben de hele middag heel veel plezier gehad met het proberen twee meter langs een touw en muurtje omhoog te klimmen en weer af te dalen. Wat wil een mens nog meer om van de straat te zijn. Helaas gaat het rond 7 uur regenen en vluchten we de camper in, tevreden met een schone was en de klimprestaties (helaas nog onvoldoende om al een cache uit een boom te kunnen halen).
Gelukkig schijnt donderdag 6 september de zon al weer volop als we opstaan en na een ontbijt met het altijd weer overheerlijke stevige Duitse brood rijden we de laatste 40 kilometer naar Bad Konigshofen.

Er staan al heel wat campers op het grasveld naast de Frankentermen maar we zijn vroeg genoeg om nog een mooi plekje uit te zoeken. Nadat we betaald hebben voor onze camperplek voor de komende drie dagen lopen we langs de reeds aanwezige campers en ontmoeten Jan en Truus. Twee jaar geleden hebben we ze hier voor het eerst ontmoet en daarna nog enkele malen op onze tocht door Amerika. We hebben elkaar heel veel te vertellen maar willen voordat het avondprogramma van start gaat ook nog wat eten, dus scheiden onze wegen zich na enige tijd en lopen we de 10 minuten naar het stadscentrum. Op een nog zonovergoten marktplein eten we een heerlijke giros-schotel en kijken naar de prachtige oude huizen die dit leuke stadsplein omzoomen. Om half zeven gaan we naar de zaal waar het grootste deel van het Treffen zich afspeelt. We horen hoe de verlading van een camper naar Amerika geregeld wordt. In tegenstelling tot twee jaar geleden zijn we nu ervarings- deskundigen maar dat maakt niet dat we ons vervelen. We willen april 2014 opnieuw de oceaan over en mogelijk horen we nieuwe dingen. Na afloop van de bijeenkomst ontmoeten we Lydia en Beno uit Zwitserland die vragen hebben over de gang van zaken en met wie we nog enige tijd napraten.

Ook zij willen in 2014 met hun camper naar de USA en door alle verhalen verheugen we ons nu al op wat gaat komen. Het klopt dat je zeker drie maal geniet van een reis: bij het plannen, bij het maken van de reis zelf en bij het vervaardigen van foto- of plakboek en het verhalen van alle belevenissen.
Vrijdagmorgen 7 september is er weer een staalblauwe lucht, wel lijkt de temperatuur iets omhoog te gaan. Daar er ’s ochtends alleen informatie gegeven wordt over reizen naar Afrika, waar wij momenteel niet zoveel belangstelling voor hebben, besluiten we lekker de omgeving per fiets te verkennen en en passant ook nog wat caches te zoeken. Hoewel we tot 11 uur nog een hoodie aanhebben vanwege de kille wind is dat tegen het middaguur overbodig. De temperatuur loopt zodanig op dat we in onze korte broek en t-shirt kunnen fietsen. We genieten van de kleine oude stadjes rondom Bad Königshofen en gebruiken bij een dorpsbakker een kaffee en (heerlijke) kuchen. Wat smaakt dat goed als je net twee uur heuvel op en af bent gereden.

30 Kilometer later arriveren we weer bij onze camper, op tijd voor de middagvoorstelling met schitterende verhalen en prachtige fotobeelden van reizen naar het Baikal meer en verder dwars door Rusland naar China en terug via de Zijderoute.
Het zijn reizen met een eigen mobilhome maar wel in groepsverband omdat alleen reizen, door de vele vergunningen en belemmeringen in die landen niet tot de mogelijkheden behoort. We zullen deze reizen voorlopig niet maken maar ons reisvirus wordt er wel door gevoed en met een hoofd vol schitterende beelden van al die verre bestemmingen verdwijnen we naar dromenland.
Zaterdag 8 september staan we al bijtijds op. Het brood is op en om 8 uur rijdt de bakker voor dus moeten we (ik) dan gekleed buiten staan. Natuurlijk gaat de wekker te vroeg af maar gezellig kletsen met andere wachtenden dood de tijd dus voordat we het weten zitten we met verse broodjes aan het ontbijt. Een nieuwe dag om ons te verlustigen aan reizen ligt voor ons. Hoewel Dick wat kieskeuriger is in de voorstellingen die hij bezoekt loop ik wat meer informatiebijeenkomsten af. Na de hele ochtend naar beelden van de USA en Alaska gekeken te hebben, volgens mij van mindere kwaliteit dan foto’s waar wij zelf over beschikken, besluiten we ‘s middags door Bad Konigshofen rond te lopen. Dit weekend is er een Künstler Market en het hele stadje staat vol kraampjes van handwerkslieden en kunstenaars en uiteraard met eten en drinken. Tel daarbij het stralende weer en temperaturen van tegen de 28 graden en je zult begrijpen dat het gezellig druk is op straat. Overal komen ook de lekkerste etensgeuren je tegemoet, dus al snel zitten wij aan een heerlijke Döner schotel en een glas Weissbier. Omdat we nooit voor 5 uur alcohol tot ons nemen geeft dat even een probleem maar gelukkig hangen overal bordjes dat het ergens in de wereld wel 5 uur is dus we kunnen ons dit Weissbier goed laten smaken.

Na een aantal uren rondslenteren tussen de kraampjes lopen we weer terug naar de camper en gaan opnieuw de zaal van Frankentermen in om ons te verlekkeren aan de reisbeelden, nu van Rusland en de Oekraïne. Een reis die Jan en Truus volgend jaar zullen maken. Na afloop, het is inmiddels 11 uur slaat de slaap toe en al snel zijn we opnieuw vertrokken naar dromenland.
Zondag 9 september zijn we weer bijtijds op. Na het ontbijt van verse broodjes vullen we onze watertank bij met schoon water en lopen dan nog even naar een dicht bijzijnde waterbron om de Earth cache te doen. (Een Earth cache is niet een verstopt doosje maar een beantwoording van een wetenswaardigheid).  In dit geval moeten we de lucht beschrijven die rondom deze bron hangt (lijkt op sprankelend frisse berglucht). Na nog wat bekenden gedag gezegd te hebben vertrekken we uit Bad Königshofen en rijden 2 uur later het stadje Ebern binnen waar we hetzelfde plekje bezetten waar we enkele dagen geleden zijn vertrokken.
Het is nog steeds bloedheet en zodra de camper op zijn plekje en blokken staat lopen we op ons gemakje naar de hoofdstraat waar het vandaag feest is. Tag der Vereine. De naam zegt het al, in feestelijke sfeer presenteren zich de verenigingen uit Ebern en naburige dorpjes.
We lopen opnieuw langs verschillende kraampjes, spreken met mensen, blussen een vuur met de brandspuit, laten het suikergehalte in ons bloed testen, zien de nieuwste reddingstechnieken, begroeten mede-camperaars die hier ook rondlopen, kijken naar de kinderen die klimles krijgen, schudden de burgemeester de hand, ik beklim met de stadsomroeper (ja die hebben ze hier nog) de grote stadstoren vanwaar je een prachtig gezicht hebt op het feestgedruis in het stadje en we luisteren naar de vele gezellige blaaskapellen en koren die op straat optreden.

Al met al een prachtige middag, die door een staalblauwe lucht, zon en temperaturen van zeker 30 graden nog mooier is. Warm en stoffig lopen we uiteindelijk terug naar onze camperplek. Wil daar eigenlijk ons zonnescherm schoonmaken maar Platz-Wart Hans vindt dat met zoveel mensen die nu rondlopen niet zo’n goed idee.
Wassen is er helaas ook niet bij  (ja ik heb al weer een zak vol) want de wasmachine heeft het echt begeven en het te vervangen onderdeel is nog niet gearriveerd. Dus gaan we lekker in de schaduw wat lezen. Ook nu weer duurt het niet lang voor de avond valt en wij, vermoeid van de gezellige dag, in bed tuimelen.
Maandag 10 september hebben we niet zo’n lange rit op het programma maar als we in Hohenberg aankomen is de camperplek niet echt bijzonder. Er is weliswaar een prachtig uitzicht over Tsjechië, we rijden momenteel pal langs de Tsjechische grens, maar verder is het een kale verlaten betonnen plaat dus besluiten we door te rijden en komen rond twee uur in Thierstein aan. Ook hier een prachtige plek met uitzicht over de bergen en Tsjechië en daarbij blijkt deze camperplek over internet te beschikken. Ons besluit is snel genomen, we blijven hier staan.

We hebben de camper nog niet op het beste plekje qua uitzicht en zon neergezet of de bakker komt langsgereden zodat we even later lekker in het zonnetje verse broodjes eten. En daarna wordt het tijd om de omgeving te verkennen. We zijn in een oud klein stadje beland, winkels op een metzgerei na, zijn er niet en kerk met dorpsplein vormt het middelpunt van het dorp. Naast het dorpsplein staan stallen met koeien die ons met grote ogen aanstaren als we langslopen. De dorpshonden zien er afschrikwekkend uit maar blijken, na een waarschuwend gegrom en geblaf, aardig en genieten ervan als we ze aaien. We maken een leuke maar korte wandeling zodat we als we terug zijn bij de camper nog lekker kunnen lezen, internetten en uiteraard genieten van het uitzicht op Tsjechië en het Fichtelgebirge.
Omdat het zo’n prettige camperplek is, we eindelijk weer eens internet hebben en in de omgeving caches liggen besluiten we dinsdag 11 september in Thierstein te blijven en rond te fietsen, dus na het ontbijt haalt Dick de fietsen van de drager af en starten we onze tocht. Rijden we eerst nog op heerlijk geasfalteerde weggetjes, al snel zijn deze ingeruild voor bospaden.

Ach, wat maakt het uit, het is mooi weer en droog en onze fietsen zijn berekend op deze paden. We vinden onze 1000^e cache en droppen ter gelegenheid daarvan onze twee travelbugs, Pirate en Elly the Elephant die nu aan een hopelijk lange reis langs zeer veel caches over de wereld beginnen. Na ruim 30 km fietsen, klimmen, zelfs in bomen en rijden over bospaden met enorme boomwortels, arriveren we even na 5 uur weer bij de camper. Wat smaakt de yoghurt met ananas die even later op tafel staat nu goed. Helaas maakt de stralend blauwe lucht nu snel plaats voor donkere wolken en na eerst wat regendruppels barst tegen half 8 het noodweer los. Onophoudelijk verlichten bliksemschichten den einder. Tsjechië en de bergen zijn niet meer zichtbaar en de beste plaats is in de camper naast de kachel. Ja, ook de temperatuur is drastisch gedaald. De hele nacht blijft het spoken en we zijn blij dat we nu niet in een tentje liggen.
Gelukkig is het woensdag 12 september weer droog, wel is het duidelijk afgekoeld en alleen met een T-shirt rondlopen is niet echt aangenaam. Voordat we weggaan, kijken we nog even naar onze mail, en na het dumpen van grey- en black water en het vullen met schoon water rijden we weg van deze mooie camperplek. Oorspronkelijk wilden we door Tsjechië rijden maar met onze camper hebben we een go-box nodig (een kastje wat de kilometers registreert en afboekt van een tegoed). Per kilometer moet op bepaalde wegen betaald worden. Iedereen hier heeft ons verteld dat het verschil van wegen niet goed te onderscheiden is zodat de kans op een forse boete zeer wel aanwezig is als je geen go-box bezit. Wij hebben nu geen zin in deze onzin en dus rijden we een stukje autobahn om de in Duitsland stekende punt land van Tsjechië te vermijden en zoeken nog wat caches op de route. Gelukkig brengen we niet al te veel kilometers op de autosnelweg door en kunnen we al snel weer onze vertrouwde landweggetjes rijden. We zijn inmiddels beland in het Erzgebirge, een streek die bekend staat om zijn houtsnijwerk en houten speelgoed.

Omdat ik nu echt dringend behoefte heb aan een wasmachine, de waszak puilt bijna weer uit, hebben we besloten een campground op te zoeken en in Seiffen, vlak aan de grens met Tsjechië midden in het Erzgebirge, heb ik een campground gevonden.  In tegenstelling tot de vorige dagen is het niet zulk mooi weer, veel donkere wolken en zo nu en dan wat miezer. Mogelijk ligt het daaraan dat ik de campgound in Seiffen niets vindt, mogelijk komt het door het feit dat de grindhelling om op de stelplzatz van de campground te komen zo steil is dat we het niet redden om er te komen. In ieder geval heb ik mijn buik vol van deze, ver buiten het dorp Seiffen liggende, campground en we rijden terug naar het stadje waar we bij een hotel in het centrum (nu ja 700 meter hoog op de berg) onze camper kunnen stallen voor de nacht. Na de grote Sint Bernhard hond Leopold, die het hotel bewaakt, te hebben geknuffeld lopen we via enkele steile paadjes de berg af naar het centrum waar we rondlopen langs de vele houtsnijwerk winkels, Seiffen is HET speelgoedstadje van (het voormalige) Oost Duitsland en staat bekend om zijn aparte uit hout gesneden poppetjes. Bij één van de winkels vinden we een cache met Orcli, een baby orka. Ik heb nu geen ruil materiaal bij me maar morgen, als hij nog in de cache zit, zal ik andere goederen in deze cache stoppen zodat ik Orcli in kan lijven bij de menagerie die inmiddels onze camper bewoond.

In de miezerregen beklimmen we het smalle paadje wat naar ons hotel leidt en na nog even wat gelezen te hebben besluiten we in het restaurant van dit hotel te dineren. De schnitzel en het wildbraad smaken voortreffelijk. Ook blijkt de parking naast het hotel bijzonder rustig te zijn zodat we een goede nachtrust hebben.
Helaas begint de donderdag met miezerregen welke gelukkig al snel stopt zodat we als we wegrijden na het ontbijt alleen te maken hebben met een harde en koude wind. De temperatuur komt niet boven de 6 graden. Wat een verschil met de afgelopen weken toen het ’s ochtends al rond de 18 graden was. Voordat we Seiffen verlaten rijden we nog even naar de cache met Orcli die er tot mijn grote vreugde nog inzit, zodat we hem kunnen ruilen met andere snuisterijen en een plekje bieden in de camper naast zijn moeder Orc (afkomstig uit Whittier, Alaska) waar hij sprekend op lijkt. We rijden de berg af waar Seiffen op ligt en als we in Olbernhau aankomen, wat lager in het dal ligt, breekt de zon al weer door. In Kesseldorf, net voor Dresden doen we wat inkopen bij Frits Berger. Helaas verkoopt deze niet de stoeltjes die wij willen dus daar zullen we nog even geduld voor moeten hebben. De camperplek voor de deur blijkt ook niet echt aantrekkelijk dus rijden we verder naar Ortrand, waar we uiteindelijk een camping met camperplek vinden EN wasmachines. We arriveren er rond 16.00 uur en de zon schijnt weer. Maar helaas heb ik geen tijd om lekker buiten te zitten. Het is wastijd! Er zijn twee machines dus zodra ik mijn waskaart heb gekocht bij de receptie stort ik mij op onze was. Het resultaat is er naar want 4 wassen en 4 drogen later, om half 11 ‘s avonds, ligt alle kleding en handdoeken schoon in de kast en is ons bed vers gedekt. Wat een bevredigend gevoel geeft dat.
Vrijdagmorgen beginnen we aan onze etappe door het Bundesland Brandenburg. Hoewel Berlijn slechts 90 kilometer ver is willen we er over landweggetjes naar toe rijden. We zijn nu in het voormalige Oost Duitsland en rijden door schitterend opgeknapte stadjes maar wel over kinderkopjes weggetjes en op andere momenten herinneren de betonplaten op het wegdek ons aan vergane tijden. De plaats waar we willen overnachten is niet echt aanlokkelijk, een grasveld omringt door bomen dus zetten we onze reis voort en vinden in de middag een apart plekje aan een groot meer.

Helaas is het erg koud en staat er teveel wind om te genieten van het buiten zijn dus na een klein wandelingetje langs het water zoeken we ons heil in de camper bij een boek. Dat we geen TV hebben is eigenlijk wel lekker want daardoor lezen we nu veel meer. Het dichtbij liggende plaatsje Bad Saarow blijkt erg leuk te zijn dus kijken we de volgende morgen, voor we verder rijden naar Berlijn, eerst rustig rond. Het is een badplaats met kuuroord en overal zien we aanduidingen van bronnen.
Helaas hebben we afgesproken vandaag in Berlijn te zijn zodat we uiteindelijk dit leuke plaatsje gedag moeten zeggen. We rijden via oude landwegen naar Berlijn maar moeten vlakbij onze bestemming helaas een stuk omrijden, gedwongen door de  “Umwelt zone”. De zone die we nu naderen is slechts bereikbaar voor wagens met een groene milieu sticker die onze camper helaas niet bezit. Wij zijn nooit verder gekomen dan een rode. Gelukkig wonen Christa en Heinz op een plek net buiten de Umwelt zone zodat we na wat omrijden onze camper tegen het middaguur bij hen voor de deur kunnen parkeren. Het weerzien is goed en we worden verblijdt met een verrukkelijke lunch. Intussen praten we heel wat af. Christa en Heinz komen net terug van een reis langs de Zijderoute, dus hebben veel te verhalen.

Daar het niet iedere dag voorkomt dat we in Berlijn zijn willen Christa en Heinz ons deze prachtige stad met zijn majestueuze gebouwen laten zien zodat we ’s middags met zijn vieren op de U-bahn stappen die ons naar hartje centrum brengt. Hoewel het weer te wensen overlaat en de donkere wolken dreigend boven de stad hangen blijft het, op een paar druppels na, droog en kunnen we heerlijk langs de vele monumenten lopen. Uiteraard maken we een stop bij de winkel van Ampelmännchen, het poppetje dat op de voetgangersstoplichten staat en één van de weinige herinneringen is aan het voormalige Oost Duitsland.
Het is een leuk poppetje en afwijkend van de normale tekeningen op voetgangerslichten dus kopen we zowel het rode als groene mannetjes ter herinnering aan deze dag.

We wandelen wat af langs de imposante monumenten en na bijna 5 uur rondlopen waarbij we uiteraard een heerlijke Kaffee op de Potsdammerplatz drinken gaan we terug naar het huis van Christa en Heinz waar we getracteerd worden op een voortreffelijke Tajinschotel. De avond vliegt voorbij, er is zoveel te vertellen over elkaars belevenissen. Heel laat maken we het echter niet want Heinz (hij is een gepensioneerde dominee en valt nu en dan nog in) moet morgen preken en dus lopen we tegen 11 uur naar onze camper die inmiddels in een doodlopende zijstraat staat waar we ondanks het feit dat we midden in Berlijn zijn rustig kunnen slapen.
Zondag ochtend, 16 september zitten we al vroeg aan een prachtig gedekte ontbijttafel en genieten van de verse broodjes en het gezelschap van Christa en Heinz. Terwijl Heinz al naar de kerk vertrekt ruimen Christa en ik nog even af en rijden daarna ook naar de kerk. Ik heb mijn Hakuna Matata (maak je geen zorgen ) shirt aan en dat blijkt heel toepasselijk te zijn want de preek van Heinz gaat over het geen zorgen maken. Zelfs Martin Luther King wordt aangehaald die al verwoordde dat je niet kunt verhinderen dat vogels van zorgen om je hoofd vliegen maar wel kun je voorkomen dat ze zich in je hoofdhaar nestelen.

Na de mooie en indrukwekkende kerkdienst nemen we afscheid van Christa en Heinz. Heinz moet om 11 uur nogmaals in een naburige kerk preken en wij zetten onze reis voort. Erg ver komen we niet want de caches rond Berlijn lokken dus als we in Tegel een mooie camperplek vinden zetten we de camper neer en pakken we de fietsen. Het is mooi weer en we verkennen de omgeving waarbij de route gewezen wordt door de verschillende caches. Tegen 6 uur zijn we terug bij de camper. Helaas werkt het internet niet op deze stelplaats zodat we lekker in onze boeken duiken.
Maandag 17 september is het opnieuw mooi weer en de zon staat aan een blauwe hemel. Helaas is de temperatuur niet meer zo hoog en is een trui geen overbodige luxe. Het landschap is inmiddels redelijk vlak en het landschap wordt gedomineerd door windenergie molens en velden met zonnepanelen. Erg mooi wordt het daar niet van maar het levert wel de broodnodige energie op. Om 12 uur arriveren we op een mooi plekje aan de Elbe. Dan blijkt dat de caches in deze omgeving niet doorgekomen zijn op onze GPS zodat we toch maar verder rijden naar Hamburg.
Het weer wordt ook steeds slechter en na even rondgekeken te hebben blijkt het stadje niet echt bijzonder te zijn. In miezer-regen vervolgen we daarom onze weg. De ons omringende velden met zonnepanelen zullen nu niet veel stroom leveren maar gelukkig kunnen de vele windmolens dit gemis compenseren door de harde, koude wind die inmiddels is opgestoken. Drieeneenhalf uur later rijden we Hamburg binnen waar gelukkig nog geen Umweltzone is zodat we overal kunnen rijden met de camper. Aan de oever van de Elbe, midden in de stad, is een stelplaats. Helaas worden we er niet toegelaten. Er zijn evenementen in de binnenstad dus geparkeerde campers kunnen ze op dit moment niet gebruiken. Gelukkig vinden we een andere camperplek, enkele kilometers verderop, waar (weliswaar duurder) plek is en we kunnen overnachten.
Voordat we aan het eten beginnen lopen we eerst nog wat rond om de omgeving te verkennen (vaste prik als we ergens nieuw komen) vinden een Kroatisch stalletje met lekkere producten uit dat land en laten ons dat later op de avond goed smaken. Het blijft buiten wat somber dus veel rondlopen doen we niet en net voor de eerste druppels zijn we gelukkig weer terug bij de camper. We blijken wel op een lawaaierig plekje te staan, ingeklemd tussen de S-bahn en enkele drukke snelwegen, maar al snel zijn we aan het lawaai gewend en gedurende de nachtelijke uren blijkt het treinverkeer zeer beperkt te rijden.

Dinsdag staan we vroeg op want we willen in Hamburg rondkijken en in het bijzonder Miniatur Wunderland een bezoek brengen. Mike and Susan hebben ons vanuit de USA een filmpje gestuurd van een (miniatuur) vliegveld waar de vliegtuigen echt starten en landen en naar en van gates rijden en enig speurwerk heeft uitgewezen dat dit vliegveld zich in Hamburg moet bevinden. Miniatur Wunderland gaat om 10 uur open en blijkt maar 5 kilometer van ons verwijderd te liggen dus ruim op tijd fietsen we naar Speicherstadt waar dit Wunderland zich bevindt. Het is een leuke fietstocht langs de voormalige pakhuizen van deze oude Hanze stad waar we voor de deur onze fietsen aan een hek ketenen. Vol verwachting kopen we een kaartje. Het wunderland is opgebouwd in verschillende landschappen, overal rijden treinen, vrachtwagens en auto’s en regelmatig hoor en zie je brandweerauto’s en politiewagens uitrukken op weg naar een brand of ongeval in een dorpje. Er is enorm veel beweging te zien en we kijken onze ogen uit. Het miniatuur vliegveld bevindt zich hier ook en het lijkt net echt. Vliegtuigen taxiën van en naar een gate en krijgen een push back om hun tocht naar de startbaan te vervolgen. Brandweer wagens rukken met loeiende sirenes uit over het terrein van het vliegveld als een landing een bedreiging vormt en het klopt, vliegtuigen stijgen op, vliegen en landen ook echt. Wat een spektakel. Alleen hier rondom het vliegveld vertoeven we lange tijd. Natuurlijk boeit het Amerikaanse continent ons ook en de treinen die over bruggen over de Grand Canyon rijden en langs Bryce komen zijn prachtig om te zien. De dag-nacht  cyclus is ook aanwezig en na een zonnige dag verdwijnt de zon om plaats te maken voor de nacht en we zien de op de highway rijdende vrachtwagens en personenauto’s hun lichten ontsteken. Tot onze verrassing is ook het noorden van Europa is vertegenwoordigd en we zien de grote vrachtschepen in echt water rondvaren alsmede mijnen waar gewerkt wordt en echte ontploffingen zijn. Na meer dan 5 ½ uur rondkijken in dit ware wonderland vertrekken we om nog wat rond te fietsen door Hamburg. Het is niet echt mooi weer en als de regen wat harder uit de hemel komt vallen besluiten we tegen de avond toch maar naar de camper terug te rijden Wat hebben we een leuke dag gehad. Het was inderdaad meer dan de moeite waard om een omweg te maken via Hamburg om en in Hamburg en bij Miniatur Wunderland rond te kijken. Als we ’s avonds terug zijn in de camper moeten de batterijen direct aan de lader en Dick foto’s en filmpjes uitladen die we vandaag hebben gemaakt. Door wat we gezien hebben heeft de camera geen seconde stilgestaan en is alle schijfruimte op mijn fototoestel volgelopen.
Gelukkig schijnt woensdag18 september de zon weer zodat we, voor vertrek, met stralend weer ons grey en black water kunnen dumpen en schoon water innemen. Daarna rijden we weg door het vlakke landschap van Noord Duitsland, op weg naar westelijker regionen. Ook nu weer over landstrassen, langs honderden windmolens en velden met zonnepanelen.
Na wat omwegen bij Bremen als gevolg van de op onze camper ontbrekende groene Umweltsticker, rijden we rond drie uur het plaatsje Haren-Ems binnen, waar we aan het kanaal de Ems een mooie camperplek vinden. Zoals gebruikelijk wandelen we nadat de camper op zijn plekje staat wat rond in de omgeving en aangelokt door de heerlijke geuren bij een Grieks restaurant eten we daar een heerlijke maaltijd. Heerlijk, een keer niet zelf koken. Helaas begint het te regenen als we teruglopen naar de camper. Het wordt daarom geen uitgebreide wandeling wat gelet op de hoeveelheid eten geen overbodige luxe zou zijn.

Donderdag 19 september is het weer nog steeds van slag en er schijnt slechts een waterig zonnetje tussen de zwarte wolken. Toch lijkt het redelijk weer dus we pakken de fietsen om in de omgeving te toeren en natuurlijk caches te zoeken.
Net als in Meppen waar we enkele weken geleden waren, is Haren een cachers paradijs en kunnen we veel leuke caches zoeken. We rijden wat af, langs de rivier, door bossen en dwars over weilanden en op een zeer korte maar heftige regenbui na, blijft het gelukkig droog. 7 Uur later en na 36 kilometers in de benen arriveren we weer bij onze camper. Voldaan na een leuke tocht en rozig van de harde en koude wind gaan we binnen zitten. Om half 10 vallen onze ogen dicht. We slapen als rozen.
Vrijdag 21 september loop ik ’s ochtends naar de bakker om de laatste verse broodjes van deze vacantie te halen. Na ons ontbijt rijden we terug naar huis. We stoppen nog even bij Obelink in Winterwijk om te kijken of ze daar de ons zo gewilde stoeltjes verkopen maar helaas de laatste nieuwe stoeltjes van Westfield zijn hier nog niet te koop. Dus na nog even rondkijken in deze zeer grote kampeer-super en een lekkere lunch rijden we de laatste kilometers terug naar huis. Hoewel het een stuk kouder is blijft het gelukkig droog zodat we alle spullen uit de camper goed het huis binnen kunnen dragen. Er blijft nu weinig in de camper liggen want het ziet er niet naar uit dat we de komende maanden ermee op stap zullen gaan.
Dankzij Irene mogen we gedurende het weekend de camper op haar terrein stallen zodat we zondag de binnen en buitenkant ook nog goed kunnen poetsen.

Stralend schoon verschijnen we maandag 24 september bij de stalling. Wel zonder bumper want die heeft Dick er even afgehaald om in orde te maken. Er zijn wat kleine aanvaringen geweest met in gras verscholen paaltjes zodat een opknapbeurt met vloeibaar polyester geen overbodige luxe is. Dick is echter een kunstenaar met polyester zodat er een paar weken later een prachtige (als nieuw lijkende) bumper om de camper is gelegd.