San Diego – Los Angeles en opnieuw naar Vegas

San Diego – Los Angeles en opnieuw naar Vegas

Zondag 1 februari maakt de wekker ons om 7 uur wakker. Ik wilde zo vroeg opstaan om te skypen met het thuisfront. Het lukt gelukkig en ook Thecla weet een aantal familieleden te bereiken met facetime op haar I-Phone. Nadat alle wetenswaardigheden zijn uitgewisseld gaan we ons aan de was wijden. Een schoon bed is na bijna 8 dagen echt geen overbodige luxe en hoe het kan weet ik niet, maar ook onze waszakken zijn weer helemaal gevuld. Gelukkig weet Thecla welke laundromat op de campground ruimte heeft en voordat anderen de kans krijgen zit onze was in alle vier de beschikbare machines. Rond half 12, na gezellige praatjes met Canadese buren, is alles schoon en droog, zijn beide bedden gedekt en lopen we naar de bushalte. Als we er arriveren blijkt de bus net weg te rijden. We kijken waarschijnlijk zo beteuterd dat de chauffeur enkele meters verderop toch stopt zodat we nog mee kunnen. Bij Old Town San Diego stappen we over op de trolley.

De US MIDWAY in San Diego Harbor

Het is even lastig om uit te zoeken waar we naar toe moeten maar natuurlijk komt een Amerikaan ons helpen en al snel hebben we de juiste kaartjes naar de halte Santa Fe, vanwaar het slechts een klein stukje lopen is naar de “Midway”, het indrukwekkende vliegdekschip wat na jaren trouwe dienst aan de kade in San Diego is afgemeerd. We lopen meer dan 4 uur rond op dit enorme schip, dwalen over de vele dekken, klimmen en klauteren ladders op en af en lopen door eindeloze gangen die regelmatig door waterdichte schotten gescheiden worden. Bekijken de verblijven van de bemanning en vragen ons af hoe men het in deze krappe ruimten maanden achter elkaar heeft kunnen uithouden. We voelen ons de piloten als we in de briefing room plaatsnemen. Natuurlijk kijken we uitgebreid bij de machines die dit schip voortstuwden en nemen we ook plaats in de scheeps gevangenis die toch regelmatig iemand onderdak verleende. Na een lekker lunch op het achterdek vanwaar we een mooi zicht hebben over Downtown San Diego komen we uiteindelijk op het echte vliegdek.

“The Boss” van de US Midway

Wat voel je je nietig als je hierover heen loopt. De vliegtuigen landen met vol vermogen, zodat 10 % van de piloten die het niet lukte om zijn vliegtuig aan de vangkabel te haken, daarmede veilig een doorstart konden maken. Thecla is zelfs even “The Boss”, zittend hoog boven het vliegdek van dit enorme schip vanwaar een goed zicht is op de landende- en startende vliegtuigen. Een groot aantal vliegtuigen en helicopters staan op het dek en goed is te zien hoe de vliegtuigen door middel van de katapult konden worden weg “geschoten” en hoe de vangkabel werkt. Uiteindelijk is het 5 uur en moeten we echt het schip verlaten vanwege sluitingstijd.

The Sailor and his “Love”

We lopen natuurlijk nog even naar het enorme beeld langs het water van de zeeman, die afscheid neemt van zijn geliefde en in het licht van de langzaam in zee dalende rode zon wandelen we terug over de boulevard om uiteindelijk in de donkere nacht en met het licht van de bijna volle maan bij het trolleystation te arriveren waar vandaan we ons naar de campground aan Mission Bay begeven. Heel lang blijven we niet meer op en na de gebeurtenissen van de dag doorgenomen te hebben duiken we ons bed in. Maandag na het ontbijt pakken we de kaart, we zijn slechts 130 mile verwijderd van Los Angeles dus kunnen makkelijk nog een dagje in San Diego blijven. Daar we enkele ver uit elkaar liggende bestemmingen op het programma hebben gebruiken we ditmaal de camper en na de camping nog een dag betaald te hebben rijden we naar Balboa Park. Het weer is opnieuw schitterend en in het park aangekomen kunnen de hoodies en truien uit en lopen we, ons in het warme zonnetje koesterend, over de Prado, een wandeling langs uit begin 1900 stammende gebouwen die qua architectuur meer van Europa dan van Amerika weg hebben.

Museum in Balboa park

Veel van deze gebouwen herbergen musea maar het is vandaag te mooi weer om je binnenshuis te begeven. Er staan al wat bomen in bloei en overal om ons heen zien we rupsen en vliegen vlinders rond. Wat een schitterend park, zo hoog boven Downtown San Diego. Veel Amerikanen dwalen, aangelokt door het warme zomerweer, hier ook rond want het is druk. Nadat we met de gratis tram weer terug gereden zijn naar de parking waar de camper staat, de hier laag overvliegende vliegtuigen gefotografeerd hebben en natuurlijk koffie gedronken (met een Muffin) rijden we verder, over de hoge brug in de baai, die het vaste land met het naar “Coronado Island” verbind. Een “beach paradise”. Alles, maar dan ook alles, staat in het teken van watersport, surfen en toerisme en het is leuk om langs de vele winkeltjes te lopen. De ijsjes (en voor mij een milkshake) die we buiten in het warme zonnetje op een terrasje nuttigen smaken erg goed en mijn shake komt zelfs in de top drie van lekkerste milkshakes terecht.

Rond vliegende helicopters bij het ZW-punt van de USA

Daar we toch nog naar het meest Zuid-Westelijke puntje van het vasteland van de USA willen, rijden we eind van de middag verder zuidelijk tot de weg in Imperial Beach eindigt en we ons alleen nog kunnen vergapen aan een kaal, slechts door vogels bewoond, moerasgebied, dat zich tot aan Tiguana in Mexico uitstrekt en waarover voortdurend helicopters scheren. Hier kun je niet ongezien wandelen. We blijven enige tijd rondkijken zien Tiguana in de zon liggen, zoeken een cache en genieten van de steeds lager zakkende zon, we lopen natuurlijk een stukje ook op de pier van Imperial Beach en pas als de schemer zijn intrede doet rijden we terug naar het vasteland om een parkeerplekje te zoeken in het Gaslamp Quarter van San Diego. Het ziet er gezellig uit maar beide parkeerterreinen zijn afgezet en worden bevolkt door daklozen in tentjes. Alle parkeerplekken langs de trottoirs staan vol en ondanks het doorkruizen van de vele straatjes vinden we nergens een voor de camper passende plek.

Toch nog gelukt… eten in een Outback restaurant

Uiteindelijk rijden we onverrichterzake verder, laten de gezellig verlichte winkeltjes en eettentjes achter ons en middels donkere, zeer heuvelachtige binnenwegen rijden we noordelijk van onze campground waar we bij een Outback restaurant met een groot parkeerterrein stoppen. Thecla had de moed al bijna opgegeven om nog een keer een lekkere steak te kunnen eten. We hebben een eind in het donker moeten rijden maar het is de moeite waard want het eten smaakt werkelijk voortreffelijk en we genieten van de steaks. Na afloop lopen Thecla en ik natuurlijk nog een winkeltje binnen om naar wat kleding te kijken. De mannen zitten echter ongeduldig op ons te wachten dus lang dwalen we niet door dit kleding “Walhalla”. We zijn gelukkig niet ver van Mission Bay zodat we  nog voor negen uur op ons mooie plekje aan de baai arriveren. De lucht is niet helder en we zien we de mist opkomen. Dinsdagochtend 3 februari hangt deze er nog, zelfs de baai aan de overkant is niet zichtbaar en de temperatuur komt niet boven de 10 graden. We ontbijten derhalve lekker binnen in de camper maar nadat black- en grey water gedumpt is en schoon water ingenomen, trekt de mist langzaam op en worden we door het zonnetje verwarmd. Na wat boodschappen bij Albertson, we hebben ontdekt dat hier lekker Frans stokbrood te koop is, rijden we langzaam naar het noorden, daar waar mogelijk, pal langs de kust door gezellige stadjes. We hoeven niet ver te rijden en in San Clemente buigen we af naar het plaatselijke State Park wat uitzicht biedt op the Pacific Ocean.

Zonsondergang aan de Pacific Oceaan

Het door ons gewenste plekje op de klif is helaas al bezet maar vlakbij is een groot plekje, ook erg aangenaam en minder winderig en al snel zitten we buiten in het zonnetje en eten met smaak het verse stokbrood. Wat wil een mens nog meer. De rest van de middag lopen we wat rond, maken een strandwandeling en ik ga op de fiets nog een paar caches zoeken. Helaas is nergens meer hout te koop zodat we ’s avonds geen campvuur kunnen maken, maar Dick en Thomas bereiden desondanks de kipfilets op de grill. Zonder vuurtje is buiten zitten er ’s avonds niet meer bij maar in de camper is het ook gezellig. Nog even een blik vanaf de kliffen op de Pacific Ocean en genieten van de zonsondergang, ook al wordt deze wat getemperd door de langzaam opkomende mist.  Woensdag blijven we op San Clemente State Park staan omdat dit een prima uitvalsbasis is om donderdagochtend naar LAX – Los Angeles Airport te rijden. Ook nu hangt ’s ochtends de mist van de Pacific over de campground maar tijdens het douchen trekt deze al op zodat de zon ons kan opwarmen. Na het ontbijt rijden we met de camper het stadje San Clemente in.

Cache # 100 in de USA

We zoeken nog wat caches want slechts enkele caches ontbreken maar na enige zoeken, klimmen en klauteren kunnen Thecla en Thomas dan toch hun 100^e Amerikaanse cache loggen. Natuurlijk rijden we ook naar de pier van dit leuke stadje waar we, ter afsluiting van een leuke ochtend op een terrasje in het zonnetje heerlijk lunchen. ‘s Middags zijn we terug op de campground want er moet gepakt worden. Aan alles komt helaas een einde en zo ook aan een heel gezellige tijd samen. Dankzij het schitterende weer kunnen Thecla en Thomas al hun spullen buiten op de tafel leggen en op hun gemakje de tassen pakken. Ze gaan niet met lege handen terug want de praktisch lege tassen gaan nu toch erg gevuld dicht. Maar alles past erin, ook het zilveren donsjack van tante Ank wat nu al mee gaat naar Holland zodat tante Ank het deze winter nog kan dragen. Eindelijk, na het heerlijke eten en alles gepakt te hebben is het genieten in het zonnetje. Nadat de zon ondergegaan is wordt het direct kouder.
We hebben inmiddels hout gekocht en al snel kunnen we ons rond het vuur warmen. Op Dick na, die binnen worstelt met het publiceren van een nieuw stukje. Wifi is hier beroerd zelfs met ons eigen mobile internet.

Op de valreep nog een houtvuurtje

Uiteindelijk lukt dat en kan ook Dick genieten van het lekkere vuurtje. Het blijft niet alleen bij opwarmen bij het houtvuur, nu we eindelijk eens buiten een vuur kunnen stoken wordt er natuurlijk ook vlees op bereid. Het valt niet echt mee ze te garen omdat de mist uit de Pacific alles drijfnat maakt zodat de worstjes maar langzaam garen. Na echter een deksel op het vlees gelegd te hebben lukt het toch ze goed te krijgen. Buiten eten doen we niet vanwege de kou en de hoge lucht vochtigheid. Donderdagochtend staan we, zelfs voor de wekker om zeven uur is afgegaan (die ik voor alle zekerheid toch maar gezet heb) al naast ons bed. We weten immers niet hoe het verkeer zal zijn op weg naar het vliegveld van Los Angeles en te laat komen, daar hebben we alle vier een hekel aan. We boffen, op sommige stukken van deze zeven-baans Interstate is wat langzaam rijdend verkeer maar over het algemeen kunnen we goed doorrijden zodat we al om 11:00 uur bij Los Angeles International arriveren. Te vroeg, maar dat is niet anders.

Terug naar Nederland, helaas

Het heeft geen zin dat wij blijven wachten dus, nadat de bagage uitgeladen is en we afscheid van elkaar genomen hebben en Thecla en Thomas een heel goede reis gewenst, rijden wij verder. Eerst een stuk dwars door de stad maar net voor Downtown kunnen we eindelijk de vele (rode golf) stoplichten achter ons laten en rijden we Interstate 10 op die ons naar het oosten voert. Het is druk op de weg en regelmatig moeten we langzaam rijden. Er is hier echter geen andere weg maar we zijn blij als we eindelijk na drie uur Interstate deze achter ons kunnen laten en de bergen inrijden waarna we al snel in Yucca Valley arriveren. De mist is snel nadat we de kust achter ons lieten, opgetrokken en we zien de zon aan een blauwe hemel staan. Na een heerlijke Sonic milkshake, in het zonnetje,  rijden we het laatste stukje naar Joshua Tree National Park, genietend van de avondzon op de zo kenmerkende rotsformaties en Joshua’s. We vinden opnieuw een overnachtingsplekje in Jumbo Rocks Campground. Het is er ongelooflijk druk maar mijn lievelingsplekje, tussen de hoge rotsen, is nog vrij dus daar gaan we staan.

Bezoek van Klaus en Christel in Joshua NP

Al snel krijgen we bezoek, Christel en Klaus uit Duitsland. Hun camper stond naast ons bij de supermarket in Ajo (op weg naar Organ Pipe) en nu kunnen we verder kennismaken. Buiten een glaasje drinken en gezellig kletsen over reizen in de USA kan nog net voordat de zon te laag komt te staan en de temperatuur te laag wordt. ‘s Nachts bekijken we de schitterende sterrenhemel en verbazen ons over het vele licht wat de nog bijna volle maan geeft. Het is mogelijk om zonder licht buiten rond te lopen. Alleen de foto’s die ik ’s nachts schiet zijn slecht, te wijten aan het niet gebruiken van een statief alsmede een verkeerde iso stand op de camera. Of misschien is mijn camera niet echt geschikt om dergelijke nachtfoto’s te maken en wordt het eens tijd voor een ander apparaat. We zijn zo gewend om op dezelfde tijd op te staan dat we vrijdag gewoon om zeven uur naast ons bed staan. De zon schijnt al over de rotsen  en het is heerlijk buiten. Na een ontbijt en gedag gezegd te hebben bij Christel en Klaus rijden we verder. Op naar Las Vegas waar we gewapend met spons en sop, de camper weer eens goed onderhanden kunnen nemen.

Dwars door de Mohave woestijn

De afstand naar Las Vegas blijkt mee te vallen en na dwars door de Mohave Desert gereden te hebben arriveren we in de middag in Las Vegas. Op onze favoriete campground, Roadrunners RV park, is nog plek dus even later koesteren we ons in het warme zonnetje. Als wij “snow birds” zouden zijn zou ik het wel weten. In Las Vegas zouden we staan, waar niet alleen een heel gezellige stad dichtbij is maar het ook vele malen warmer is dan in Arizona of New Mexico. De rest van de middag doen we niet veel, zitten in het zonnetje en genieten. Het is wel erg stil nadat we bijna een maand met zijn vieren hebben rondgetrokken. Wel doe ik nog wat wassen wat niet meevalt want de machines op deze campground zijn oud en versleten door het vele gebruik. Het betekent dat een van de machines niet meer centrifugeert zodat we de dubbele droogtijd nodig hebben.

Grote schoonmaak in Las Vegas

Zaterdag, na het opstaan gaan we aan de slag met het poetsen van de camper. Dick doet de buitenkant terwijl ik de binnenkant voor mijn rekening neem. Het is geen overbodige luxe om de camper weer eens een grote poetsbeurt te geven, de halve Mohave Desert lijkt zich ook in de camper te bevinden. We hebben schitterend weer, een beetje wind maar dat maakt de temperatuur aangenaam. “s Middags haal ik nog wel wat yoghurt bij Walmart. Deze is vlakbij en met de fiets ben ik er zo. Er blijkt plek te zijn bij de kapper en ik maak van de gelegenheid gebruik om mijn “woeste” haardos weer eens wat te laten fatsoeneren. Heerlijk gewoon als al die krullen en grijze plukken verdwenen zijn. Dick vindt het wel niets, mijn kortere haar, maar ik ben echt verrukt van mijn nieuwe kapsel. Eind van de middag komen zwarte wolken binnendrijven die niet veel goeds voorspellen. Toch blijft het droog en kunnen we na het eten ’s avonds nog heerlijk buiten in de warme tub weken voor we ons schone bed induiken. Zondagmorgen maken we alleen nog de koelkast schoon en daarna lopen we naar de bushalte om ons naar de Strip te laten vervoeren. Natuurlijk is dat de plek waar je naar toe moet als je in Las Vegas bent. En… het is een plek die nooit verveelt. Het is en warmer en veel drukker dan de laatste keer, begin Januari, dat we hier waren. We stappen uit bij het Fashion Center en dwalen enige tijd rond in het grote mooie winkelcentrum. Of het komt door de opruimingsprijzen of het warme weer weet ik niet maar het is ook hier binnen erg druk met winkelende mensen. Dick heeft geen zin om nog naar Macy te gaan maar ik mag wel rondkijken bij de Calvin Klein winkel. Dick ziet er een prachtige avondjoggingbroek die heerlijk zit en die ik van Dick maar moet aanschaffen en als ik dan ook nog twee prachtige sport bra’s koop (aangemoedigd door de beide verkoopsters die dezelfde hebben en die hem heerlijk vinden zitten en het zowaar mag van Dick) dan is mijn dag helemaal goed. Dwalend door het enorme winkelcentrum kijken we nog allemaal etalages, drinken een heerlijke capuccino maar uiteindelijk lopen we weer op de Strip om ook daar sfeer op te snuiven.

San Marco plein in The Venetian

Het is heerlijk warm buiten. Rond de 26 graden, we krijgen geen genoeg van de Canal Shoppes in The Venetian, luisteren naar de uitbundig zingende gondeliers. Dick doet een gokje maar de $1.50 wordt direct opgeslokt door de slotmachine en dan is het al schemer en komen de lichtjes die van Las Vegas die betoverende stad maken. Wel krijgen we trek van al dat slenteren en rondkijken en eten heerlijk, ja opnieuw bij de Outback  en pakken na het eten de bus naar Fremont street in Downtown Las Vegas. Nog nooit zijn we hier geweest maar tante Ank zei ons dat dat deel van Vegas heel bijzonder moet zijn en je dat niet mag missen. Het is onvoorstelbaar dat zij dat allemaal weet. En ja hoor, tante Ank heeft gelijk.

De Fremont Experience in Downtown Las Vegas

De Fremont Experience is schitterend. Eigenlijk is het hier nog leuker dan op de strip. Een grote overdekte winkelstraat omzoomd door winkeltjes, bars en natuurlijk casino’s en overal podia waar artiesten muziek te gehore brengen. Overal om ons heen bruist het van leven en vrolijkheid en bedroefd denken we even aan onze vriend Heinz uit Berlijn waarvan we net gehoord hebben dat hij is overleden. Pas tegen tienen lopen we na even wat zoeken naar de bushalte die ons terug naar de campground brengt . Het is dan al bijna 11 uur en we zijn zo moe dat we niet eens merken dat we ons kussen raken.