San Francisco en verder naar het “warme” zuiden

Via San Francisco naar het “warme Zuiden” langs de kust.
In tegenstelling tot vrijdag is het zaterdag 19 november prachtig weer, de zon schijnt en de hemel is staalblauw. Echt een dag om gezellig rond te wandelen in de stad dus al vroeg lopen we naar de bushalte waar bus 70 enkele minuten later arriveert om ons naar Downtown San Francisco te brengen. Bij het imponerende stadhuis stappen we uit en lopen naar Market street. Het eerste deel van deze straat geeft een wat vervallen indruk, veel lege winkels en er lopen nogal wat verlopen types rond, een deel van de bevolking vertoont grote gelijkenis met degenen die normaliter in een gevangenis gehuisvest zijn. Alhoewel ik ertoe geneigd ben is het toch verstandiger om de mensen hier niet aan te gapen want al snel krijg je een grauw of snauw, zeker als je geen geld in de niet weg te denken koffiebekers deponeert. Bij het warenhuis Nordstrom aangekomen verandert het publiek en de meer gegoede burger krijgt de overhand. Direct bij binnenkomst kondigt de geur aan dat we ons vlakbij een Abercrombie & Fitch winkel bevinden. Je kunt die geur (verweven in hun kleding) ook kopen, maar ondanks het feit dat ik gek ben op dit luchtje vind ik 54 dollar voor een flesje van 50 ml toch te gortig dus lopen we verder. Na een heerlijk kopje koffie in een steengoed koffietentje gaan we op jacht naar Uggs, dit keer voor Hannah en Charlotte. Beiden willen Classic Mini Uggs, grijs en donkerbruin. Alvorens echt tot aankoop over te gaan besluiten we eerst nog navraag te doen naar het juiste type en eventuele alternatieven. Ronddwalend langs de verschillende winkels bezwijken wij even later voor met bont gevoerde Crocs. Alhoewel er geen gele voorhanden zijn (die komen ook niet meer) heeft het comfort van een bontvoering toch echt de overhand boven de kleur (het lijkt wel of ik uit mijn duik theorie voorlees, waar niet kleur maar gebruiksgemak doorslaggevend moet zijn bij een aankoop) en na enig heen en weer lopen op dit heerlijk zittend schoeisel verlaten we de winkel met zwarte en bruine bontgevoerde Crocs. Bij de heersende temperatuur ’s avonds en ’s nachts blijkt dit een bijzonder goede aanwinst. Gelukkig heb ik mijn grote rugzak bij me zodat we beide paren hier in kunnen proppen en vervolgens lopen we verder door de straten van San Francisco.

Chinese wijk, straat orkestje

Uiteraard weer door Chinatown. Onderweg treffen we een echt Chinees straatorkestje wat muziek maakt dat me aan China doet denken. Chinat blijft trekken, niet alleen vanwege de gezellige winkeltjes met (volgens Dick) Chinese rotzooi, maar ook omdat zich aan het einde van Chinatown een heerlijk restaurantje bevindt, waar werkelijk voortreffelijke burgers worden geserveerd. Het restaurantje zit helemaal vol maar gelukkig gaat er net een stel weg dus we krijgen een plekje aangewezen en zitten even later aan een meer dan goede maaltijd. Met een gevulde maag hebben we voldoende energie om verder te lopen. Dat is wel nodig ook want we hebben nog veel te bekijken o.a. de ZigZag road een weg met enkele haarspeld bochten die je vaak in films ziet. Het kost wat rondlopen, zoeken en klimmen maar uiteindelijk staan we aan de voet van deze weg die een eindeloze stroom auto’s te verwerken heeft. Het lijkt wel of iedereen met een personenauto deze weg rijdt.

De "ZigZag" straat

Het is leuk om langs deze weg omhoog te lopen en regelmatig staan we in een bocht stil om foto’s te maken, maar eigenlijk lukt het niet om de werkelijkheid echt in beeld te brengen. Boven aan gekomen dalen we via de route die de Cable Car aflegt, steil naar beneden, naar de haven van San Francisco. Parks America heeft hier enkele historische boten liggen die we, net voordat we terugvlogen naar Nederland bezocht hebben maar toen vergeten hebben ook de stempeltjes te zetten in ons National Park Paspoort. Omdat we weer terug moeten naar Mission street vanwaar de bus vertrekt en we, gelet op de ellenlange rij mensen geen zin hebben om op een plaatsje in de Cable Car te wachten is het logisch de kades van San Francisco verder af te lopen. Uiteraard kijken we bij de Sealions van pier 39 en stoppen we bij de straatkunstenaars die je overal tegenkomt. Het blijft gezellig rond te lopen en alleen aan het feit dat het donker wordt merken we dat het later wordt. Vijf minuten voor de bus vertrekt komen we bij de bushalte en een uurtje later zijn we terug bij de camper, nu best wel een beetje moe maar dat mag wel als je 7½ uur aan een stuk hebt rond “geklommen”. Terwijl we in de bus zitten is het begonnen te regenen maar omdat het maar een klein stukje is van de bushalte naar de camper worden we niet echt doornat en daarbij in de camper is het al snel zodanig warm dat de rest van de nattigheid snel opdroogt. Terwijl we ons gezellig achter een boek nestelen drinken we een glaasje op de gezondheid van Yvonne die vandaag jarig is.

Ze zijn ook beschilderd te koop

Zondag 20 november gaan we eerst skypen om alles te weten te komen over de zo begeerde Uggs. Gelukkig is Hannah net terug uit Barcelona en krijgen we gedetailleerde instructies over de gewenste Uggs. Voordat we echter opnieuw op jacht gaan naar dit heerlijke (en in Amerika aanzienlijk goedkopere) bontschoeisel is eerst de was aan de beurt. ’s Avonds zijn we nooit op tijd terug om te wassen dus worden nu de machines gevuld. Echt erg is dat niet want het is regenachtig weer. Niet alleen heeft het de hele nacht geregend maar ook nu nog druipt water uit de lucht. Terwijl ik verschillende wasmachines en drogers vul benut Dick de tijd om de inmiddels van vele nieuwe scheuren voorziene fietsenhoes te repareren. De Europese fietsenhoes blijkt toch niet zo goed bestand te zijn tegen het klimaat op het Noord Amerikaanse continent en we zijn hard toe aan een nieuwe hoes om onze achter op de camper gebonden fietsen te beschermen tegen de weersinvloeden. Helaas was zo’n hoes niet voorhanden in September, inmiddels wel besteld en af te halen in December, dus blijft er niets anders over dan de overal vallende gaten te repareren. Gelijktijdig zijn we klaar en dus kunnen we de bus van iets over 12 naar de stad nemen. Het is inmiddels ook wat opgeklaard en de meegenomen poncho’s hebben we niet nodig. De grijze mini Uggs voor Charlotte zijn geen probleem en op voorraad maar voor de door Hannah gewenste kleur moeten we nog wat verder zoeken maar gelukkig vinden we even later een andere winkel met Uggs die een paar Classic Mini in choclat (donkerbruin) kleur heeft. Het kost even wat moeite en platvouwen van dozen maar uiteindelijk lukt het Dick om beide paren en verpakking in mijn rugzak te krijgen en beladen met deze zeer gewilde aankoop lopen we verder door de streets of San Francisco. We profiteren van het feit dat we opnieuw in San Francisco zijn en met ietwat rommelende magen wandelen we naar ons favoriete restaurantje, MO’S, uiteraard via de winkeltjes in China Town. Omdat we nu beduidend later zijn dan gisteren is er voldoende plek en opnieuw nuttigen we een voortreffelijk maal. Na afloop wil ik nog graag in Chinatown de hoodie te kopen die ik gisteren heb gezien en niet gekocht. Gelukkig moesten we voor de Uggs nog terug dus heb ik alsnog de kans deze speciale hoodie te kopen. Als die er in mijn maat blijkt te zijn is de koop snel gesloten. Uit eten gaan betekent dat we toch ook wat lichaams beweging moeten nemen dus gaan we nog een stuk rondwandelen door de stad. We lopen nog even naar binnen bij Macy’s en ook bij Neiman Marcus gaan we even naar binnen, al weten we dat de hier te kopen waar ver boven ons budget uitgaat, een bontjasje van Lynx, waar ik verlekkerd naar kijk kost slechts $ 4995,- en laat ik dus maar hangen. Het blijft leuk de straten op en neer te klimmen, maar uiteindelijk wordt het donker en lopen we terug  naar de bushalte waar even later bus 70 arriveert die ons terug naar de camping brengt. Opnieuw heffen we het glas, nu op de gezondheid van de jarige Theo en werken daarna onze administratie bij.
Daar het skypen met tante Ank zondag niet zo goed ging omdat het internet op de camping te zwak was ga ik maandagochtend opnieuw skypen nu via ons mobiele internet (MiFi). Dat werkt een stuk beter maar na een half uur is het echt over want onze prepaid kaart blijkt opgebruikt te zijn. Ach we hebben in ieder geval contact gehad. We ontbijten, vullen water bij en rijden dan naar de Safeway om onze levensmiddelen aan te vullen. Daarna is er nog een stop bij Best Buy want ik heb voor de nieuwe camera nog een batterij lader nodig. Het is toch wel erg onhandig om je batterij alleen via een kabel op de camera te kunnen laden. Vervolgens moeten we nog onze MiFi op gaan laden bij een Verizon winkel zodat we pas tegen een uur echt op weg gaan naar het zuiden.

Een rustig baaitje aan de Pacific

Uiteraard volgen we Highway 1, de weg die de kustlijn volgt en die we al vanaf Noord California rijden. Het is weer een prachtige weg die zich langs de kust kronkelt en regelmatig een schitterend zicht biedt op de naast ons liggende Pacific. Na enkele State Parks bekeken te hebben stoppen we uiteindelijk in Watsonville een stadje net ten zuiden van Santa Cruz waar we een van de laatste plekjes bemachtigen. De campings zijn erg druk. We zitten opnieuw in een vakantieperiode, nu die van Thanksgiving (24 november) waardoor veel Amerikanen er met hun kinderen, tentjes en RV’s  op uit trekken. Het is heerlijk weer, windstil en temperaturen van rond de 12 graden dus wat is er dan leuker om bij een groot houtvuurtje te zitten, je eraan op te warmen en de belevenissen van de dag door te praten. Pas om 7 uur zijn we ondanks ons felle vuurtje toch zodanig verkleumd dat de standkachel in de camper het wint van het romantische houtvuur en gaan we naar binnen. Dick maakt lekkere nassi die na zo’n dag en avond voortreffelijk smaakt. ’s Avonds lopen we nog even naar buiten om naar de opnieuw prachtige sterrenhemel te kijken.
Dinsdag 22 november is het weer mooi, naast zon en blauwe lucht is er wat hoge sluierbewolking maar die verhindert niet, als de zon eenmaal wat hoger aan de hemel staat, dat het tegen de 18 graden loopt. We rijden even later langs Monterey maar besluiten hier niet te stoppen. De duikstek die vanaf het strand toegankelijk is heeft veel zand en is niet spectaculair en om daarvoor al onze duikspullen nat te laten worden. Helaas bleek ook de duikstek bij Bodega Bay, enkele dagen geleden, niet echt de moeite waard te zijn tenzij je van eindeloze zandvlaktes onder water houdt. Daarbij was nog een probleempje dat de grootste concentratie witte haaien van Noord Amerika zich hier in de directe omgeving ophoudt en nu en dan de stuipen op het lijf jaagt van onvoorzichtige baders. Ook wij hebben niet bepaald zin om voor lokaas te spelen. Ach het is nu eenmaal zo, duiken zal een andere keer weer de hoofdmoot vormen van een vakantie. Regelmatig stoppen we langs de kust om te genieten van het uitzicht. Ook lopen we zo nu en dan een van de paadjes af die naar de kust leiden om een stukje over het strand te wandelen en uit te staren over de weidse oceaan. Net als enkele weken geleden stoppen we ook weer iets ten noorden van San Simeon waar de grote kolonie Sea Elephants op het strand ligt

Ca. 2500 kg zwaar

te rusten. Er is nu ook een groot mannetje aangekomen wat straks in December zijn krachten gaat meten met andere mannetjes. De andere zee olifanten zijn baby’s in vergelijking met deze bijna 2½ ton zware reus (met slurfje). Met het gebrul van deze Sea Elephants nog in onze oren rijden we verder en opnieuw moeten we constateren dat sommige leuke campgrounds vol zijn en echt geen plaats meer hebben. In Morro Bay aangekomen vinden we echter wel een prachtig plekje met uitzicht en directe toegang tot het strand en de zee. Het is nog heerlijk weer dus ik zet me buiten op een bankje achter de computer om mijn verhaaltje voor de website te schrijven. Dick laadt ondertussen foto’s uit, wat echt nodig is want er staan al weer meer dan 500 stuks op het schijfje. Als de zon bijna onder is gaan we lekker bij het campvuur zitten. Na zo’n twee uur houden we dit wel voor gezien want de wind is toegenomen en waar we nu zitten zijn we niet echt beschermd tegen de koude en dan lokt toch echt de warmte van de camper.
Als we woensdag 23 november om half 8 pas opstaan is er al staalblauwe lucht en de zon schijnt in de camper. Het is gewoon lekker weer en na het ontbijt pakken we de fietsen om een stuk te gaan fietsen. Wandelen naar het stadje is vanaf deze beach-campground echt te ver. Je ziet ook niemand wandelen (behalve dan over het strand en dan nog korte stukjes) en we moeten terugdenken aan de woorden van een Amerikaan enkele weken geleden toen we vanaf een andere camping in Morro Bay naar de stad gingen lopen (veel dichterbij maar toch zeker nog 3 km). Hij vertelde dat het sinds 1953 nooit meer was voorgekomen dat iemand naar Downtown wandelde en dat de wandelaar van 1953 spoorloos was verdwenen.
Na wat zoeken naar de juiste route komen we in het stadje aan en lopen daar de hele boulevard langs, kijkend naar de Sealions in het water, de winkeltjes die vandaag nog open zijn (morgen op Thanksgiving is alles dicht) en we drinken lekkere koffie in het zonnetje aan het water. We kopen een mooie trui voor mij en een bal in een spiraal voor ons beiden en rijden dan met deze inkopen terug naar de camping. Vervolgens fietsen we opnieuw naar de stad nu via een andere route en gaan bij Morro Rock kijken, een grote rots in zee waar een weg naar toeloopt.

Even een schelpje op peuzelen

Het is een prachtige tocht temeer omdat er veel te zien is, Pelikanen die in het water duiken, Sealions die allerlei capriolen uithalen en uiteraard de Sea Otters die telkens naar beneden duiken en als ze bovenkomen, op hun rug liggend hun voedsel (schelpen) tegen een steen kapot proberen te slaan. Uiteraard lopen we aan de voet van Morro Rock wat over het strand, kijken naar de golven die op de rotsen beuken en bekijken een 11 meter lange kelpstronk die op het strand is aangespoeld. Opgerold als een touw is het echt zwaar. Ook hier zijn weer volop vogels aanwezig die langs de waterkant hun voedsel zoeken. In een plas op de kade baddere ze nog wat voordat ze verder gaan met hun zoektocht naar voedsel. Er staan zware straffen ( $1000,- boete) op het voeden van vogels en andere dieren, dus ook wij houden ons daaraan.

11 Meter Kelp is best zwaar

Uiteindelijk krijgen we trek van al die buitenlucht en fietsen we terug naar de boulevard waar we in een restaurantje een lekkere Hefe  Weizen drinken en lekker eten. Het loopt al tegen vier uur als we terugfietsen naar de camping. Omdat het inmiddels laag water is besluiten we over het strand, aan de waterlijn is het zand keihard, terug te fietsen. Het is een leuke tocht en we vinden onderweg enkele prachtige Sand Dollars (een uitwendig zeedier skelet lijkend op een schelp). Voldaan komen we terug bij de camper. Alleen de laatste vijf meter moeten we door het mulle zand ploegen met onze fietsen. Nadat de fietsen afgespoeld zijn en weer achterop gebonden maken we nog een kampvuurtje waar we tot zes uur bij gaan zitten en de dag de revue laten passeren. Als het donker is (en om vijf uur is dat het geval in dit jaargetijde) en ons vuur bijna gedoofd, gaan we naar binnen waar de rozigheid toeslaat. Een hele dag aan zee maakt dat we het vanavond de klok geen tien uur zullen horen slaan. Het weer is ondertussen wel wat veranderd, de wolken zijn gaandeweg toegenomen en er hangt nu een zwaar wolkendek boven ons. Het ziet er naar uit dat we vanavond geen heldere sterrenhemel zullen kunnen bewonderen.
Ondanks het feit dat er regen is voorspelt schijnt toch de zon op Thanksgiving day. Daar deze Beach State campground geen dump heeft rijden we na het ontbijt naar de andere State campground van Morro Bay waar we dumpen en schoon water innemen en daarna doen we boodschappen bij Albertson. Uiteindelijk, het is inmiddels half elf, rijden we verder via Hwy 1 naar het zuiden. Omdat ik een afslag mis, zat natuurlijk net op een kaart te kijken in plaats van op de weg te letten, rijden we een groot deel van de route allerlei binnenweggetjes maar die zijn ook schitterend. We rijden door een landbouw gebied en na de spruitjes velden en de aardbeien velden verschijnen nu de druivenranken waarvan de bladeren hun herfsttooi hebben aangenomen wat een schitterend kleurenpallet te zien geeft. We rijden nog steeds in de zon maar tegen de bergen naast ons hangen zwarte wolken. Ach het plan is langs de kust te blijven rijden en daar schijnt volop de zon. Even ten zuiden van Santa Barbara gaan we bij State campgrounds kijken maar deze zijn allemaal vol dus rijden we door naar Ventura waar we enkele weken geleden met Thecla en Thomas langs het strand hebben gestaan.

Dankzij het parkeerbonnetje van toen vinden we de juiste straat en hier blijkt volop ruimte te zijn. De keuze is dus snel gemaakt, hier langs de weg aan het strand blijven we lekker overnachten. En het is zelfs nog goedkoper dan een State park. Terwijl Dick allerlei onderdelen repareert die wat slijtage vertonen door het intensieve gebruik van de camper, loop ik langs de vloedlijn kijkend naar de grappige loopvogeltjes die met de bewegingen van de golven heen en weer wippen. Het is prachtig weer geworden en het  loopt tegen de 20 graden. Voor het eerst in weken kunnen we weer eens in korte broek en T-shirt lopen en zitten.Wat is er dan prettiger om langs het strand te zitten met een glaasje en de golven op het strand horen breken?