TEXAS

Texas, 4 tot 18 februari 2018

Als we zondag 4 februari wakker worden staat de zon aan een staalblauwe hemel te stralen en al vroeg in de ochtend is het 11 graden. Heerlijk. We dumpen ons grey- en black water, vullen schoon water en nemen dan afscheid van Beate en Gerhard die nog een dag in Big Bend blijven. Via de noordingang (75 km verder dwars door de desert) verlaten we Big Bend en rijden de lange eenzame weg naar het oosten. Om ons heen staan woeste, kale bergen in allerlei vormen.

We stoppen even in Marathon waar we te midden van de woestijn een schitterende tuin met waterpartijen vinden. Natuurlijk lopen we er even rond en slaan ook nog een golfballetje alvorens we onze reis voortzetten. Dat we niet ver van de grens zijn zien we aan de glad gewreven strook zand langs de weg. Ik probeer de autobanden te trekken waarmee de weg wordt glad houden maar er is geen beweging in te krijgen. En nu maar hopen dat mijn voetstappen de Border Patrol niet op het verkeerde been brengt. Behalve zo nu en dan een paar huizen en een saai stadje is er niets om ons heen. Maar dit landschap is uitermate geschikt om cowboy muziek op te zetten en we zingen beiden uit volle borst mee. Naarmate we de Pecos river naderen wordt het landschap iets heuvelachtiger en om half 5 arriveren we in Langtry. Daar stoppen we bij een RV-park, nu ja, zo wordt het aangegeven maar het is meer een stukje land waar electrapalen en water is neergezet. Het ligt tegenover het Judge Roy Bean Visitor center, wat bijna sluit dus daar gaan we morgen nog een kijkje nemen. Nu kunnen we nog lekker in het zonnetje zitten en genieten van de warmte en later een prachtige zonsondergang.

 

De volgende morgen is de lucht grijs, het is slechts 8 graden, een groot contrast met de afgelopen dagen. Daar we deze weg naar het oosten al eerder hebben gereden hebben we de “Saloon, annex Court room” van Judge Roy Bean al bezocht, maar toch is het altijd leuk er opnieuw een kijkje te nemen. Hier gold de “Law, West of the Pecos”. Roy Bean was niet alleen eigenaar van een saloon, maar ook Judge en als er recht gesproken moest worden pakte hij zijn wetboek, haalde een jury bij elkaar uit zijn klantenkring in de bar en verhuisde naar de balustrade voor de bar waar hij (op zijn eigen manier) recht sprak, daarbij gesteund door zijn revolver naast hem op tafel liggend. Niet zelden kwam het voor dat iemand behalve een straf ook een rondje aan de bargasten moest betalen. Het Visitor Center heeft een interessante film over Judge Roy Bean en het stadje Langtry en ook veel kaartmateriaal.

 

Wel fijn, want dat komt van pas op onze verdere reis. Rond half 11 de volgende morgen verlaten we Langtry en stoppen iets verderop om een blik te werpen op de kloof waar de Pecos river naar de Rio Grande stroomt. De natuur is hier indrukwekkend. Ver hoeven we niet te rijden want in Del Rio, een grensplaatsje met Mexico, stoppen we. De zon is inmiddels weergekeerd, de lucht wordt steeds blauwer en ook de temperatuur stijgt naar 21 graden. Aangenaam weer. Bij Walmart zijn speciale camperplekken waar we rustig staan. Helaas is het weer niet stabiel en dinsdag 6 februari is de lucht weer grijs en hangen wolken tot aan de grond. Wel is er weinig wind zodat de temperatuur rond de 14 graden blijft steken. Deels langs de grens, deels door het binnenland rijden we naar Laredo, opnieuw een grensplaats met Mexico. Het is een grote stad met veel verkeer en niet echt uitnodigend dus als we eindelijk een Walmart vinden waar we mogen overnachten (we moeten wel ons kenteken doorgeven aan de manager) blijven we staan. We hebben vandaag 312 km gereden. Echt veel voor ons doen. Onderweg miezerde het regelmatig en er was of prairieland met bossages of olievelden om ons heen dus geen aanlokkelijk gebied om te blijven hangen.

 

We kijken wel even bij het Visitor Center van Laredo, een oud koloniaal gebouw omringt door een schitterende tuin met waterpartijen. Je waant je hier in zuid Spanje. Gelukkig stopte de miezer regen rond 2 uur en als we even stil staan wordt het warm, tropisch warm, het loopt tegen de 25 graden. Met recht verdient de trail die we thans volgen naar het zuiden de naam “Texas Tropical Trail. Als we denken dat dit zwoele weer zich voortzet hebben we het mis want de volgende dag is het slechts 10 graden, er staat een harde koude wind en het miezert. We rijden langs de westgrens van Texas naar het zuiden. Ergens naast ons stroomt de Rio Grande maar we zien hem niet. Wel regelmatig groepjes auto’s van de Border Patrol en een groepje mensen dat onderschept wordt door een laaghangende helicopter, duidelijk illegalen.

 

 

 

Rond het middaguur arriveren we bij Falcon State Park. Hoewel het weer niet zo mooi is en nog koud hebben we geen zin om verder te rijden. Gelukkig stopt de miezer regen zodat we in de middag nog wat kunnen rondwandelen maar lang duurt die tocht niet want het is slechts 10 graden en koud, te koud om buiten te zijn. Ach, nu kan Dick foto’s uitladen en enkele uitzoeken voor de website. Donderdag 8 februari is er weinig verandering in het weer. Het blijft rond de 10 graden en zwaar bewolkt. Natuurlijk stoppen we in het kleine stadje Roma, een National Historic Landmark aan de Rio Grande. Een hangbrug verbindt dit stadje met Mexico. Helaas is de hangbrug verwaarloosd en dichtgespijkerd en niet meer toegankelijk en gaat alle verkeer naar Mexico nu over een lelijke betonnen brug. Het weer is niet aanlokkelijk om eens gezellig naar de overkant naar Mexico te lopen dus kijken we alleen even rond in het oude centrum van Roma waar nog heel veel gebouwen opgeknapt moeten worden. Rond de lunch zijn we in Mission, de stad van de grapefruits, maar helaas vinden we nergens fruitstalletjes. Wel een “Five Guys”, een hamburger tent, die we hebben leren waarderen in Baltimore en we kunnen de verleiding niet weerstaan zo’n heerlijke burger te eten. Ze smaken werkelijk voortreffelijk maar samen met fritekes is het veel eten. Vanavond zal er weinig komen van koken.

 

We rijden nu pal langs de grens en regelmatig zien we dat de huizen hier in hun achtertuintje een mooi stevig metalen hek hebben staan van zeker 5 meter hoog. Wel handig want dit hek zal niet zo snel omwaaien en het wordt altijd goed onderhouden. En dan arriveren we in Brownsville de zuidelijkste stad van Texas aan de Mexicaanse grens. Tot onze verbazing mogen we gewoon bij Walmart, vlak aan de grens, staan en het is er nog rustig ook. Nu ja, rustig voor wat auto’s betreft. Dat kan niet gezegd worden van de vogels. Per honderden tegelijk strijken ze hier neer in de bomen van Walmart om de nacht door te brengen. Ze maken een enorm lawaai, de film Birds van Hitchcock moet hier uitgevonden zijn.

 

Je kunt wel zien dat we nu in een deel van de USA zijn wat tot 1846 nog aan Mexico toebehoorde. De bouw en de gezichten van de mensen zijn Mexicaans en om ons heen wordt alleen Spaans gesproken. Velen beheersen niet eens de Engelse taal, dat blijkt als ik in Walmart een vraag stel. Helaas is het weer wat minder want als we vrijdag 9 februari opstaan, miezert het en is de lucht volledig bedekt met grijze wolken. Maar het is wel 15 graden. Natuurlijk willen we het oude centrum van Brownsville bekijken maar als we op de oude begraafplaats rondlopen, gaat het hard regenen. Dus lang blijven we hier niet rondkijken en de rest van de oude gebouwen zien we vanuit onze auto terwijl we langsrijden. Gelukkig wordt het droog als we het “Palo Alto Battlefield” naderen. Op deze historische plek begon in mei 1846 een twee jaar durende oorlog met Mexico die pas eindigde nadat de Mexicaanse hoofdstad door de Amerikanen ingenomen werd en in 1848, nadat de vrede getekend was, raakte Mexico bijna de helft van zijn grondgebied kwijt aan de USA. De video presentatie is indrukwekkend en je realiseert je pas wat een enorme verandering deze oorlog teweeg heeft gebracht als je het verschil in de grenzen van beide landen ziet, voor en na de oorlog. Nog diep in gedachten rijden we over de Battlefields, via een oud Plantation house waar Sabelpalmen verbouwd worden (wat ons enkele malen dwars door het 5 meter hoge grens hek voert) naar Boca Chica, een plaatsje aan de kust.

De lange weg naar de kust eindigt abrupt in een berg zand waar de zee tegenaan buldert. Er is helemaal niets hier behalve een grijze zee en een paar meter strand en daarbij is het mistig en grijs. Niet echt een plek om nu rond te lopen en al helemaal geen plek om te overnachten. Dick is “not amused” met mijn weg keuze. Hij moet nu zeker 40 mile omrijden voor we opnieuw bij de zee arriveren, nu in Port Isabel. Het is inmiddels warmer geworden maar de lucht blijft grijs. Omdat het al eind van de middag is besluiten we bij Walmart in Port Isabel te overnachten en morgen South Padre Island te verkennen. Het weer is wel omgeslagen want het is inmiddels 20 graden en het voelt zwoel warm aan. Dus onze korte broeken gaan aan en de truien worden opgeborgen. Ondanks een dikke mist op zaterdagochtend 10 februari breekt al snel de zon door en zien we blauwe lucht. Het is niet koud, er waait practisch geen wind en al vroeg is het rond de 18 graden. We rijden Padre Island op. Overal waar je het strand kunt betreden moet je 10 dollar toegang betalen en de campgrouds staan vol, overvol en je staat pal naast elkaar. Na 5 mile stopt de bebouwing en laten we de winkeltjes en hotels achter ons. En niet veel later stopt de weg ook, een hoog zand duin voorkomt dat je verder rijdt naar het einde van het Island.

 

We draaien dus om en omdat het zonnetje is gaan schijnen en onze camper stinkend smerig is van de afgelopen dagen (het rijden over zandwegen met regen) gaan we naar een wasinstallatie en kan Dick zich met veel heel veel schuim uitleven op het schoon krijgen van de camper. Als we daarna ook nog de camper uitzuigen zijn we beiden tevreden. Zo kunnen we ons weer vertonen. Omdat de campgrounds op het eiland niet aanlokkelijk zijn rijden we terug naar Walmart, pakken onze fietsen en gaan Port Isabel verkennen. Er zijn hier heel wat caches verborgen die ons naar alle leuke plekjes in Port Isabel brengt. Ondanks de harde wind die inmiddels is opgestoken is het warm en kunnen we gewoon in ons T-shirt en korte broek rondfietsen.

 

 

 

 

Het is wel eng om boven op een oude historische vuurtoren te staan en daar rond te kijken. Door de storm die inmiddels woedt, voelt het alsof je van de toren wordt weggeblazen. Pas rond 6 uur, de zon is inmiddels achter de horizon gezakt, zijn we terug bij de camper. Het was een leuke dag met schitterend weer en we hebben leuke plekjes gezien. Zondag de 11^e is het iets minder mooi weer, de mist is teruggekeerd en de zon laat zich niet zien maar het is nog 24 graden dus we mogen niet klagen. Over kale vlaktes rijden we naar Corpus Christi. Alvorens een kijkje te nemen in Kingsville waar zich de grootste ranch van Texas bevindt stoppen we eerst in Harlingen, natuurlijk moeten we het Iwo Jima Monument bekijken. Helaas is het museum gesloten. Eind van de middag arriveren we in stromende regen in Corpus Christi. Walmart wordt weer eens onze overnachtingsplaats maar het is er het weer niet naar om lekker buiten te vertoeven. Gelukkig stopt de regen ’s avonds en maandag lijkt het iets uit te helderen al waait er een ijskoude wind. We rijden al vroeg Padre Island op (een ander deel) en slaan rechts af naar de National Seashore, 70 mile beschermde kustlijn en duinen, een vogelparadijs en ook nest plek van schildpadden.

 

Doordat het zo koud is, slechts 5 graden is er plek op de campground in het National Park en als we betaald hebben gaan we een strandwandeling maken, wel met enkele lagen kleding en een donsjack, dan is het goed te doen. Helaas heb je een four wheel drive wagen nodig om op het 20 mile verderop liggende schelpenstrand te komen, dus van schelpen zoeken komt weinig. Na enkele uren buiten gewandeld te hebben op het strand komen we terug bij de camper waar ik in de luwte van de camper nog heerlijk enkele uren buiten achter de computer ga werken. Wat een fantastisch plekje is dit. Jammer dat de zon niet wil doorbreken en het niet warmer is. Maar het is droog en we genieten van de golven die op de kust beuken. Pas ’s avonds laat gaat het regenen en het is de volgende ochtend mistig maar niet meer zo koud, al 10 graden. Het zicht is drastisch verminderd maar toch rijden we verder het eiland over tot we in Port Aransas aankomen. Ongelooflijk veel huizen zijn hier beschadigd, overal liggen bergen omgekrulde daken en afgescheurde planken.

 

 

De overblijfselen van orkaan Harvey die hier 25 augustus tekeer ging. Wat moet het beangstigend zijn geweest om toen hier te zijn. We nemen de ferry naar het vaste land waar het er eveneens op lijkt alsof een bom is ontploft. Veel gebouwen zijn dichtgespijkerd, daken omgekruld of helemaal verdwenen. De zijkanten van de houten huizen kunnen opnieuw beplakt worden want de stenenrijen die er normaal tegen aan staan zijn grotendeels weggerukt. Grote vrachtwagens rijden af en aan om de restanten huis, daken en stukken boom af te voeren. Om 1 uur arriveren we in Goliad, een stadje met een prachtig gerechtsgebouw, omringd door oude eiken, waaronder een “Hanging Tree” een oude eik. Het is het plaatsje waar in 1836 een grote groep militairen, overmeesterd door het Mexicaanse leger, geëxecuteerd werd in het Presidio La Bahia, een fort gebouwd om de er vlakbij liggende Mission Espiritu Santo te beschermen. Na het bekijken van het battlefield in Palo Alto willen we natuurlijk ook de voorgaande historie weten en dus bezoeken we alle historische plekken hier alvorens we onze camper neerzetten in het uitnodigende Falcon State Park.

 

Dat de Mission Espiritu Santo veel Spaanse invloeden had blijkt wel uit de maliënkolders die hier nog liggen die we natuurlijk even uitproberen. Wat wegen die metalen hoofdnetten zwaar. Ook woensdag 14 februari is het nog erg mistig als we uit het State Park vertrekken. Onze eerste stop is bij de battlefields in Fannin, waar een Obelisk herinnert aan de vreselijke gevechten hier. We komen langs Victoria waar we ook even stoppen en opnieuw een imposant gerechtsgebouw bekijken alvorens onze reis te vervolgen. In Hallettsville stoppen we. Helaas is het city park waar je tegen een redelijke prijs kon overnachten er niet meer dus zoeken we maar weer eens een plekje bij Walmart. De mist is gelukkig wat opgeklaard en de temperatuur is gestegen naar 18 graden. Echt aangenaam weer om een wandeling door het stadje te maken en natuurlijk gaan we ook even langs bij een “washeteria”, zodat we 1,5 uur later weer een lege waszak hebben en schone kleren. Het is druk in de winkels, mensen doen op het laatste moment nog even inkopen voor Valentine’s Day. Donderdag 15 februari is het nog steeds warm. Voor het eerst in weken heb ik bij het opstaan de verwarming niet aan hoeven te zetten. De afstand naar Sugar Land is niet ver zodat we al eind van de ochtend bij het huis van onze vrienden, Iris en Robert arriveren.

 

Hun dochters Elfi (10) en Milou (7 ) zitten nog op school maar ik mag in de lunchpauze even met Iris mee naar hun school. Het is ouders toegestaan om de lunch, die in een grote zaal genuttigd wordt, met hun kind door te brengen. Elfi weet niet wat ze ziet want ze had verwacht dat we pas ’s avonds zouden komen. Als de lunch afgelopen is lopen Iris en ik weer terug naar huis en we kletsten gezellig tot we rond half 4 zowel Elfi als Milou kunnen ophalen. Het is onvoorstelbaar hoe gedisciplineerd de kinderen hier zijn. Allen wachten geduldig, in een rij staand buiten de school tot ze of opgehaald worden door hun ouders die in een enorme file auto’s voor de school staan of totdat het kruispunt door hard fluitende klaar-overs volledig wordt stilgelegd en ze kunnen oversteken. In Nederland kunnen we van deze discipline nog wat leren.

 

Het is schitterend weer, de zon schijnt, de lucht is blauw en het is 24 graden dus Elfi, Milou, Dick en ik gaan even een paar caches zoeken in de buurt, wel op de fiets. Het valt niet altijd mee om op de juiste plek te komen omdat de enorme kasten van huizen met tuinen aan elkaar grenzen en je dus vaak een heel stuk moet omfietsen, maar uiteindelijk met 11,5 km fietsen, vinden we twee caches. De derde is niet meer aanwezig , de bomen waar deze zich had moeten bevinden zijn allemaal gekapt. Wel laat tegen zes uur zijn we terug, Robert is ook net uit kantoor en buiten genieten we van een echte Texaanse barbecue. Oh wat smaakt het vlees heerlijk! Niet heel lang blijven we zitten want om 7 uur heeft Elfi vioolles. Dat vindt plaats in de middle school waar ze volgend jaar naar toe gaat en opnieuw mag ik mee.

 

Elfi is vanavond de enige leerling en de les vindt plaats op het podium van de grote (eet)zaal van de middle school. Iris en ik kunnen gewoon genieten. Het is alsof we bij een orkest zijn zo mooi spelen Elfi en lerares. ‘s Avonds maken we het niet laat want de volgende dag is een gewone werkdag en de wekker staat op 05.45 uur. We ontbijten gezellig samen en als Elfi, Milou en Robert de deur uit zijn, Iris heeft vrij, pakken Dick en ik de fietsen en rijden naar de grote mall van Sugar Land. Enorm veel en leuke winkels zijn hier gevestigd maar ons hoofd doel is Macy want ik ga kijken of ik voor tante Ank een mooie Eileen Fisher broek kan vinden. Helaas heeft Macy in Texas dit merk uit het assortiment gehaald dus onverrichterzake fietsen we eind van de ochtend weer terug. Het is een heerlijk tochtje want was de lucht nog zwaar bewolkt toen we vertrokken, nu we naar huis terugrijden, klaart het op en breekt de zon door en kunnen we in T-shirt fietsen. ‘s Middags gaan Dick en Robert allerlei klusjes om het huis doen en begeleidt Iris een project waar zowel Elfi als drie medeleerlingen in zitten. Ze moeten als team een bouwwerk maken dat een zeker gewicht kan hebben en ook een verhaal erom heen bouwen. Begin maart is de presentatie voor een jury. Het vereist dat de kinderen samenwerken, iets bouwen maar ook iets verzinnen en dus hun fantasie laten werken. Fantastisch! Pas eind van de middag is de sessie voorbij. Het huidige bouwwerk heeft sterke kanten maar blijkt toch nog wat zwakke punten te hebben en is nadat Robert een gewicht erop heeft laten vallen toch deels ingezakt. Het team zal daarom nog wat werk hebben om alles af te krijgen.

 

Eind van de middag halen we Milou nog op die een kinderfeestje had in de buurt en gaan we gezellig met zijn allen bij het zwembad zitten en drinken we een glaasje. We hebben elkaar veel te vertellen. Dat komt ervan als je elkaar drie jaar niet gezien hebt. Voor we het weten valt de nacht in. Nu is het binnen toch wat aangenamer. We eten met elkaar een heerlijke zelfgemaakte pizza en kijken op een reusachtig scherm een film van de Angry Birds. Daarna is het bedtijd want ondanks het feit dat het morgen zaterdag is moeten we om 6 uur opstaan omdat we in het Anahuac Wild life Refuge meehelpen met “Crab Trapping Removal” en vuil opruimen. Zaterdag 17 februari na het ontbijt brengen we eerst Milou bij een vriendinnetje die een verjaarsfeestje geeft en dan rijden we met de schitterende truck van Iris en Robert naar Anahuac. Je verkijkt je op de enorme afstanden hier. Om er te komen moeten we dwars door Houston naar de baai van Galveston, zeker 1,5 uur rijden.

 

We zijn er mooi op tijd, om 9 uur en na een briefing, kunnen we vuilniszakken pakken en in de omgeving het vuil ruimen. Er varen boten rond van Texas Wild Life die krabbenvallen opvissen uit het water. Als die vallen naar de kant gebracht worden mogen wij ze in elkaar stampen en kunnen ze vernietigd worden. Ieder jaar vindt dit evenement plaats als de dagen in februari aanbreken waarbij het niet toegestaan is om krabben vallen in het water te hebben. Dit om de krabben populatie enigszins op peil te kunnen houden. Het blijkt dat veel krabvangers zich niet houden aan de regel en hun vallen gewoon in het water laten in de maand februari want in totaal worden er deze ochtend 140 krabvallen uit het water gehaald.

 

Wij stampen ze plat (een betere manier om je agressie kwijt te raken is er volgens mij niet) en we halen eventuele tags van de vallen. Die eigenaren, die nu achterhaald kunnen worden, kunnen in ieder geval een boete tegemoet zien. In de tijd dat de boten op het water in de baai op zoek zijn naar krabben vallen houden wij ons bezig met het weghalen van vuil wat zich langs de kanten en aan de waterrand ophoudt. Net als in Nederland (waar we ook jaarlijks meedoen met een opruimdag) blijf je je verbazen over de enorme hoeveelheden plastic en blikjes die zich overal bevindt en vuilniszak na vuilniszak vult zich. Rond 12 uur worden we getrakteerd op Hot Dogs en een zakje chips. Ik kan jullie verzekeren dat het, na een aantal uur in de buitenlucht te hebben rondgelopen, heel erg goed smaakt. Als we ’s middags in de auto terug naar huis rijden zijn we allemaal rozig en zelfs een beetje gekleurd. Ondanks de sombere weersverwachting scheen de zon volop terwijl er een warme wind blies. Als we tegen half 4 thuis zijn doen we niet meer zoveel, we zitten lekker in de tuin, genieten van het warme weer en praten en praten en praten.

 

Om 6 uur rijden we naar een Japans restaurant waar we heerlijk met zijn zessen buiten eten. Het is heerlijk, rond de 23 graden en door de airco binnen is het buiten beter vertoeven. Het eten is bijzonder goed, de gerookte zalm die ik heb en het vlees wat Dick heeft besteld is van een buitengewoon goede kwaliteit. Een leuke afsluiting van enkele gezellige dagen. Morgen, zondag zullen we onze reis weer voortzetten.