UTAH, ARIZONA en NEVADA

Utah, Arizona en Nevada 26 november tot 7 december 2017

Na zondag 26 november nog een laatste blik te hebben geworpen op de schitterende Goosenecks Canyon rijden we verder door het altijd indrukwekkende landschap van Monument Valley waar de rode rotspartijen hoog naast ons oprijzen op de verder kale vlakte. We merken dat we Arizona binnenrijden omdat de weg beduidend slechter is dan in Utah en arriveren rond 11.30 in Page waar we wat inkopen doen bij Safeway en Walmart alvorens we naar Glenn Canyon Recreation Area rijden waar de camper van Riley en Karen staat. Ze zijn thuis, eergisteren aangekomen na een zeer vermoeiende reis van drie dagen vanuit Africa. We horen hun belevenissen en zien schitterende foto’s. Wat hebben ze op deze tocht door Namibië en Botswana schitterende dingen gezien. Na enkele uren nemen we afscheid van elkaar en wij rijden naar de Wahwaep campground vlakbij om een plekje te zoeken. Dat is in deze tijd van het jaar geen enkel probleem want overal zijn volop lege plekken. We nemen een plaatsje met schitterend uitzicht over Lake Powell.

 

Het is klaarblijkelijk ook het tehuis voor de Roadrunner want deze verlaat de plek pas als Dick de camper neerzet. Omdat het zo stil is hier kan ik mooi voor we naar bed gaan nog even wat wassen draaien, geen van de machines is in gebruik. Daarbij vergeet ik dat het nu toch wel snel donker wordt zodat de weg terugvinden in het pikkedonker, met tassen met schone kleding, niet echt makkelijk is. Maar uiteindelijk dankzij onze draaiende generator vind ik ons camper plekje terug. Ik moest natuurlijk de kortste weg nemen en wilde niet via de weg lopen. Terwijl Dick maandagochtend aan de publicatie van een nieuw verhaal op de website gaat werken ga ik nog ons beddengoed wassen en appelmoes maken.

 

En in de middag rijden we naar Page toe om de camper eens heel goed uit te zuigen en ook af te spuiten want de tocht over de onverharde wegen de afgelopen dagen heeft de camper binnen en buiten bedekt met stof en fijn zand. Nadat de camper er weer toonbaar uitziet rijden we terug naar Riley en Karen waar Riley een heerlijk maal maakt, Pulled Pork met rijst en sla. Hoewel hij zelf vindt dat het een eenvoudig maal is vinden wij het een culinair hoogstandje en het smaakt meer dan voortreffelijk. Na nog samen heerlijk gekletst te hebben rijden we uiteindelijk weg naar onze campground. Het is niet echt koud, rond de 10 graden en we verwachten geen vorst, dus bevestigen we onze isolatie mat niet voor de voorruit. Nadat we na het ontbijt nog even gepraat hebben met Riley en Karen, die, voordat ze aan het werk gaan, ons eerst nog even gedag komen zeggen, rijden we via de 98 weer Utah in. We criss-crossen deze tocht wel heel regelmatig door Utah. Maar telkens zien we weer wat anders. Helaas is de German Bakery, vlakbij de weg naar Zion, gesloten zoals zoveel restaurantjes, campgrounds en motels in deze tijd van het jaar. Het heeft totaal geen zin voor de enkele toerist en voorbijganger om open te blijven. En dat terwijl ik zo’n zin had in Schwarzwalder Kirschtorte.

 

Nadat we natuurlijk de schitterend rode rotsen van Red Canyon gefotografeerd hebben, die prachtig afsteken in de felle zon tegen de blauwe lucht, arriveren we in Cannonville waar de afslag is naar Kodachrome Basin State Park. Al enkele malen hebben we dit bord zien staan maar nooit zijn we hiernaar toe gereden. Nadat we een mooi plekje bemachtigen op de practisch lege campground zien we een schitterende natuur om ons heen van woeste hoog oprijzende rotspartijen. De reden om hierheen toe te gaan is natuurlijk een cache van Utah Geo Tour en nadat we even bij de ranger geïnformeerd hebben welke trail we moeten lopen wandelen we door opnieuw een betoverend landschap.

 

De cache plek biedt ons een schitterend zicht over de wijde omgeving en nadat we de trail vervolgen arriveren we ook bij een mooie Arch. Dit is werkelijk een State Park wat het verdiend om er rond te kijken. Als we terug zijn bij de campground is de zon al deels achter de rotsen verdwenen en direct daalt de temperatuur naar 6 graden. Het plekje wat we uitgezocht hadden blijkt eigenlijk te schuin om de camper goed neer te kunnen zetten, dus we verhuizen naar een ander plekje (geen probleem als er op de hele campground slechts 4 RV’s staan). Voordeel is dat we nu vlakbij het toiletgebouw staan waar zich ook heerlijke warme douches bevinden. Hier, op bijna 1800 meter hoogte met een heldere nacht is het geen overbodige luxe om de voorruit te isoleren. Het is echt doodstil om ons heen. Als we woensdag 29 november opstaan is het 4 graden en zwaar bewolkt. Wel jammer want de kleur van de rotsen om ons heen komt beter uit als de zon erop schijnt. Echter als we wegrijden verdwijnen de wolken snel en komt de blauwe lucht tevoorschijn. Over doodstille wegen rijden we naar Panguitch vanwaar we de Utah-143 oprijden, een weg die ons hoog de bergen in leidt. Steeds hoger en hoger klimmen we. Gelukkig is de lucht staalblauw en is er geen wolkje meer te zien anders was het niet echt verantwoord om in dit jaargetijde hoger en hoger te klimmen.

 

3232 Meter is het hoogste punt en vlakbij bevindt zich een uitzichtpunt over Cedar Breaks Monument. Natuurlijk stoppen we even en genieten van het schitterende zicht op de rotspunten onder ons deels bedekt met sneeuw. Wat fantastisch dat we hier kunnen kijken. En dat opnieuw vanwege een cache die iets verder op in Brian Head is verstopt. Via toch wel steile bergwegen (13%) dalen we af naar het eerdergenoemde stadje en zien, dankzij sneeuwkanonnen, al enkele pistes waarop je kunt skiën. In het weekend zijn deze ongetwijfeld geopend, maar nu is alles dicht zodat we op het grote parkeerterrein bij de stoeltjes lift voldoende parkeerplek hebben om de camper kwijt te kunnen.

 

Door de sneeuw wadend lopen we langs de rand van de piste tot we bij de plek zijn waar de cache verborgen is. Oh wat is het heerlijk hier in de sneeuw en de zon. Echt wintersport weer. Na enige tijd genoten te hebben in de sneeuw en zelfs wat sneeuwballen te hebben gegooid, dalen we verder af naar de vlakte onder ons. Kijken bij de Petrowan Gap naar prachtige Petroglyphen op de hoge rotsen en rijden dan door naar Cedar City waar we nog even bij het Frontier Homestead Pioneer museum rondkijken alvorens we op de parking van Walmart gaan staan om te overnachten. De aanwezigheid van een Applebee restaurant aan de rand van het parkeerterrein van Walmart kunnen we niet weerstaan dus onze gehaktballetjes gaan de diepvries in en wij eten heerlijk bij Applebee. Donderdag 30 november rijden we ’s ochtends weer naar het Frontier Homestead Pioneer museum want we willen heel graag een moeilijke cache vinden. Gisteren na 30 minuten zoeken hadden we die nog niet en moesten we weg vanwege sluitingstijd en ook nu zoeken en zoeken we zonder wat te vinden.

 

We trekken aan ieder los onderdeel in de vele oude machines die het museum rijk is maar niets, alleen overwinterende bijen. Gelukkig is er nu een Ranger die ons wat extra aanwijzingen kan geven zodat we uiteindelijk na een uur deze zeer moeilijke cache (hij is 4,5 in moeilijkheidsgraad op een score van 5) kunnen loggen. Langzaam rijden we verder door de woestijn naar Iron Town, waar zich nog restanten bevinden van de Coke ovens die ook hier gebruikt werden om houtskool voor de ijzerindustrie te maken. In de ovens, deze hebben meer de vorm van een bijenkorf, werden Juniper takken en stammen opgestapeld en eronder werden vuren gestookt. Via gaten in de wanden kon meer of minder lucht circuleren.

 

Na ongeveer 12 dagen was het hout verworden tot houtskool wat gebruikt kon worden om het ijzererts te laten smelten. Het is indrukwekkend om alles te bekijken en pas halverwege de middag rijden we verder naar de Walmart in Washington, Utah waar we onder het bord “verboden te overnachten” onze camper neerzetten. We hebben vandaag niet echt ver gereden maar dat kan ook niet want op deze plek is een voortreffelijk Thai restaurant waar we vanavond willen eten. Het geeft mij nog tijd om aan de vertaling van onze website te werken voordat we rond 7 uur naar de overzijde van de straat lopen en in het Royal Thai restaurant opnieuw voortreffelijk eten. Inmiddels is er een vergunning en kunnen we ook een glas heerlijk Singha bier, echt uit Thailand, drinken. Vrijdag 1 december is de lucht opnieuw staalblauw en de zon warmt snel want binnen een paar uur is het van 8 al 12 graden geworden.

 

Op weg naar het zuiden rijden we langs een spierwitte kerk die prachtig afsteekt tegen de rode rotswanden en we besluiten er even langs te rijden. Van verre af is de kerk te zien dus het is niet lastig de weg ernaartoe te vinden. Het blijkt een Mormonen tempel te zijn, gebouwd in 1860 en zoals alle mormonen tempels zijn de toegangsdeuren hermetisch gesloten. Zo’n tempel wordt namelijk alleen met speciale gelegenheden gebruikt zoals, een huwelijk, speciale meditatie en doopplechtigheden van voorouders. Natuurlijk nemen we een kijkje in het Visitor Center. Dat laatste hadden we misschien beter niet kunnen doen want we komen haast niet meer weg. Moeten overal een kijkje nemen en zien een uitgebreide verzameling van kerststalletjes van de hele wereld.

 

Uiteindelijk rijden we eind van de ochtend weg naar Virgin River Recreation Area, redelijk dichtbij. Daar blijven we de rest van de dag staan, het is schitterend weer en beschut tegen de wind ook erg aangenaam. Het warmt zelfs zo op dat we eind van de middag in korte broek buiten kunnen zitten. Wel verdwijnt de zon al om 4 uur achter de bergen waarna het direct koel wordt. Naarmate we verder zuidelijk rijden wordt het warmer. Zaterdagochtend is het al 11 graden en als we om half 11 bij Roadrunners RV park in Las Vegas arriveren is het 16 graden en in de middag wordt het zelfs 20 graden. Deze warmte hebben we lange tijd niet gehad. Terwijl ik ga wassen, ja dat moet echt weer eens gebeuren, gaat Dick al onze ramen van binnen- en buiten poetsen. Om 3 uur pak ik de fiets en rij naar de vlakbij gelegen KOA campground bij Sam’s Town Casino. Na even geïnformeerd te hebben bij de receptie blijken Mike en Susan net ingecheckt te hebben en even later zie ik hun camper staan en kunnen we elkaar begroeten. Hoewel de aanleiding van hun bezoek niet leuk is, het overlijden van Mike’s broer Bill, is het wel erg leuk elkaar opnieuw te zien en te spreken. Ik blijf enige tijd kletsen maar als het gaat schemeren rond half 5 pak ik toch de fiets terug want ik heb mijn voor lamp vergeten en wil dus voor het echt nacht is, terug zijn op onze campground.  Zondagochtend 3 december pakken we onze fietsen en rijden naar Mike en Susan toe.

 

We hebben afgesproken om te helpen met het maken van foto borden voor Bill’s memorial. Ook Susan, Bill’s vrouw, komt even langs. Daar het practischer is om alle foto’s bij haar thuis op te plakken spreken we af ’s middags naar haar toe te rijden. Eerst moeten er nog wat foto’s afgedrukt worden bij Walmart. Nadat de foto’s klaar zijn en er ook nog medicatie gehaald is voor een zeer verkouden Susan rijden we naar Henderson waar Susan, Susan en ik gaan plakken en Mike en Dick op zoek gaan naar de oorzaak waarom in Mike’s jeep lampjes blijven branden en de gestarte motor na 2 seconden weer stopt. Rond drie uur is de oorzaak van de brandende lampjes bekend (de batterij van de startsleutel was uitgeput) en hebben wij met z’n drieën de panelen met foto’s gereed en rijden we terug naar de campground.

 

Mike en Susan gaan bij familie eten en wij lopen ’s avonds naar Sam’s Town waar we heerlijk van het buffet genieten en natuurlijk veel te veel eten. Gelukkig moeten we altijd nog even lopen voor we bij onze campground terug zijn. Het duurt wel iets langer dan normaal omdat het is gaan stormen en we haast omver geblazen worden, maar uiteindelijk komen we toch, door en door koud, bij de camper aan. Susan had het gisteren al gezegd, er komt een koufront aan, en ja hoor, als we maandag 4 december opstaan is het koud slechts 7 graden . Helaas staat de computer van tante Ank niet aan zodat we niet kunnen skypen en we gaan weer eens wat achterstallige administratie doen. Rond twee uur pakken we de bus naar de strip. Ik wil graag even naar Macy om te kijken of ze nog leuke kleding hebben. Er blijkt een schitterend zwart met gouden vest van North Face, maar voor Dick is helemaal niets moois te koop. Meer dan een uur lopen we rond om te zoeken maar nee, geen leuke kleding dus zoeken we de uitgang en lopen de las Vegas boulevard, of te wel “de Strip” over. Langs de randen van het trottoir staan nu overal hoge palen.

 

Duidelijk gemaakt om te voorkomen dat auto’s of vrachtwagens een menigte in kunnen rijden en het is stil op straat. Of dat komt door de lage temperatuur, het is slechts 7 graden of het seizoen, ik weet is niet maar er is weinig te doen. Daar het al rond 16:30 uur donker wordt lijkt het of het al nacht is op de Strip en zien we op verschillende plaatsen fonteinen die door allerlei kleuren worden aangelicht en spuiten op de tonen van bekende kerstliedjes. Dat betekent dat we om 6 uur al bij Outback zijn waar we ons gebruikelijke tafeltje aan het raam bezetten en weer genieten van de lekkere steaks hier. Outback is toch wel aanzienlijk lekkerder dan Applebee. De bus terug gaat snel, we hoeven haast niet te wachten en zijn om half negen al weer terug bij Roadrunners RV park.

 

Maandag 5 december worden om half negen opgehaald door Mike en Susan en rijden naar het uitvaart centrum waar de Memorial Service gehouden wordt. We zijn er vroeg maar kunnen nu nog helpen met het neerzetten van de grote fotoborden. Langzaam komen de mensen binnen en om 11 uur is de kapel helemaal vol, er moeten zelfs mensen staan. Er zijn mooie toespraken, veel herinneringen worden opgehaald, Bill was dan ook een zeer veelzijdig persoon en erg innemend. Als één van zijn collega’s een schitterend lied gaat zingen is de zaal muisstil. Na twee uur is de dienst over. Het was erg indrukwekkend en goed om zo afscheid te nemen. Wij rijden mee met Mike en Susan en gaan naar een Iers restaurant waar Susan en Bill regelmatig kwamen. Ook andere familieleden, vrienden en buren komen naar dit restaurant. Met elkaar genieten we van een voortreffelijke maaltijd als afsluiting. Tegen 4 uur, als iedereen betaald heeft, nemen we afscheid van elkaar en gaat iedereen naar huis. Wij stoppen met zijn vieren nog even bij Sam’s Town waar we een milkshake nemen en rondkijken in de met enorm veel lichtjes versierde binnentuin van het Casino. Dat betekent dat we pas rond 5 uur afscheid nemen van elkaar. Over 10 dagen gaan we elkaar opnieuw zien in Tucson net voor wij terugvliegen naar Nederland. Woensdag 6 december is het opnieuw schitterend maar koel weer, de thermometer komt niet boven de 8 graden.

 

Na even nog wat inkopen te hebben gedaan bij Walmart en afscheid te hebben genomen van de manager van Roadrunner RV park verlaten we Las Vegas en al snel rijden we door de Mohave desert. We geven de voorkeur aan deze smalle weg door de woestijn in plaats van de Interstate te nemen. Door het grote niets, behalve Sage brush, chloride winning, zand en rots hellingen is er niets te zien, brengt deze weg ons uiteindelijk bij Twentynine Palms waar zich de noordelijke ingang van Joshua National Park bevindt. We stoppen wel even bij het visitor center, niet alleen om een stempeltje te halen maar ook om een bos sleutels af te geven die Dick bij Kelso depot, in het centrum van de Mohave, heeft gevonden. Er zaten ook US government sleutels aan dus het zal wel een Ranger toebehoren. Ter plekke was geen levend wezen te bekennen dus konden we ze niet kwijt. Als we even later het park inrijden vinden we, hoewel het heel erg druk is (onbegrijpelijk in dit jaargetijde) toch nog een plekje om de campground van Jumbo Rocks. Er is nog even wat zon maar het is echt te koud om buiten te vertoeven dus we gaan lekker binnen zitten met een boek.

 

Ook donderdagochtend 7 december is het nog koud, slechts 7 graden en dat terwijl buiten de felle zon aan een staalblauwe hemel staat. We moeten echt tanken dus rijden naar de westzijde van Joshua Tree National Park, dat geeft ons meteen de mogelijkheid om rond te kijken in het park. Het blijft een prachtig park met al die Joshua trees die hun takken naar de hemel reiken. Helaas blijft het ijzig koud en na een kleine wandeling besluiten we terug te rijden naar Jumbo Rocks, (de campground Hidden Valley heeft geen plek) en de rest van de middag zitten we lekker in de camper, ik schrijf voor de website, we lezen en kletsen wat. Maar buiten zitten is er echt niet bij, te koud.