Van Arizona naar New Mexico
Wanneer we vrijdag 16 januari opstaan bevinden we ons in een kleine wereld. Op de OK-campground in Holbrook, hangt het wolkendek tot op de grond en alles is vanwege de zware vorst wit bevroren. Na het ontbijt komt er gelukkig een beetje blauwe lucht en tijdens het tanken kunnen we ons in het zonnetje koesteren. Echter niet voor lang want zodra we de Interstate 40 oprijden (er is geen andere weg) worden we omhuld door een dikke mistbank, het zicht is direct beperkt tot 100 meter.
Wel jammer want we zijn op weg naar Petrified Forest en met zo weinig zicht is dat toch minder. Gelukkig klimt de weg langzaam omhoog zodat we uiteindelijk net voor het National Park de mistbank achter ons laten en met zon allereerst de Painted Desert binnenrijden. We kijken de film over dit park, zien het proces van het versteende hout van Petrified Forest en kletsen wat met Amerikanen die een Pennsylvania Dutch achtergrond hebben (dat wil zeggen Duitse voorvaders) en ons uitnodigen in Tucson. En dan rijden we het National Park in. Wat een schitterend zicht hebben we op de gekleurde rotsen. De weg voert ons dwars door de woestijn en regelmatig stoppen we.
Petroglyphen in Painted Desert
Bij Newspaper Rock, de naam zegt het al, bekijken we een wand vol hieroglyphen en weigert de camper weer eens zijn dienst. We denken dat de beveiliging van de camper iets te maken heeft met het niet willen starten en krijgen van Walter en Doreen te horen dat zij eenzelfde euvel aan hun camper hadden wat verholpen was nadat een deel van de beveiliging verwijderd was. Helaas is hier geen garage met kennis van zaken van Europese beveiligingssystemen maar gelukkig (zoals altijd) weet Dick na veel rommelen aan draden en het opnieuw bevestigen van de accu, uiteindelijk toch weer de motor aan de praat te krijgen. Onderwijl hebben we de hieroglyphen op News Paper Rock uitgebreid kunnen bestuderen en snappen dat de berichtgeving van de indianen toch ook erg uitgebreid was. Ook hebben we kunnen genieten van de “Raven” die zich heer en meester voelt op deze parking. Uiteindelijk arriveren we dan toch echt in Petrified Forest en kunnen regelmatig een stop maken om de vele versteende bomen te bekijken die we al wandelend in het bizarre landschap zien liggen.
Versteende boomstammen in Petrified Forest
Er ligt onvoorstelbaar veel versteend hout. De verleiding om een stuk versteend hout mee te nemen is groot maar de boetes ook, zoals een professor uit Heidelberg ondervond die, toen hij tijdens zijn lessen vertelde dat hij dit stukje versteend hout uit Petrified Forest meegenomen had, een boete van 10.000,- dollar kon betalen. Uiteindelijk verlaten we het Petrified Forest en klimmen weer de bergen in. In Springerville vlak voor de staatsgrens met New Mexico stoppen we en zetten de camper neer op een mobile home park midden in het stadje. Eerst drinken we in de sneeuw die overal nog op de grond ligt een kopje koffie en dan lopen Thecla, Thomas en ik het kleine stadje in terwijl Dick de accu vast gaat zetten die de eigenaardige gewoonte heeft voordurend rond te zwerven onder de motorkap op de nogal ongelijke wegen.
De Madonna of the Trail in Springerville
We bezoeken het standbeeld van de Madonna van de Trail waar een cache is verborgen en dwalen vervolgens meer dan een uur door de enige General Store die dit stadje rijk is. Pas als de zon bijna achter de horizon verdwenen is lopen we terug naar de camper om dan toch nog te besluiten even een cache boven op een hoge heuvel te zoeken. Het is een hele klim maar het lukt nog om en de cache te localiseren in de muur van het kerkhof en ook nog voordat het aardedonker is terug te komen bij de camper. Nu de zon achter de bergen verdwenen is wordt het aardig koud en het is maar goed dat we opnieuw de voorruit inpakken. Het vriest ’s nachts zo hard dat de grond die door de vele gevallen sneeuw zacht en blubberig was, zaterdagochtend hard bevroren is zodat we makkelijk kunnen wegrijden en na wat inkopen te hebben gedaan bij Safeway rijden we weer de bergen in. Met koffietijd arriveren we in Pietown op bijna 2400 meter hoogte maar helaas, de zo gewenste en beroemde Pioneer Pie’s zijn niet aanwezig. De bakery is tot half maart dicht. Iets verderop ligt Datil waar we naar de campground willen in het National Forest. Ook daar kunnen we niet komen. De gevallen sneeuw heeft de weg zo zacht en modderig gemaakt dat verder rijden alleen verantwoord is met sneeuwkettingen.
De schotels van de VLA
Dus vervolgen we onze weg door de bergen en stoppen uiteraard bij de Very Large Array. Sinds 1980 een Scientific Landmark waar 27 Radio Telescopen, elk met een diameter van meer dan 25 meter, op de High Desert Plains of San Agustin staan, geteisterd door harde winden en ver verwijderd van alle leven. Deze plek blijft fascineren. In tegenstelling tot normale telescopen die in de nacht naar de sterren kijken monitoren deze 27 radiotelescopen (inmiddels aan elkaar gekoppeld en daardoor als één reuze radiotelescoop functionerend) het onzichtbare licht in de cosmos en onthullen objecten die nimmer met het blote oog zichtbaar kunnen zijn. Dit werd pas mogelijk nadat ontdekt werd dat objecten in de ruimte radiogolven uitzenden waardoor het mogelijk was dit onzichtbare universum in “sharp focus” te krijgen. We brengen er lange tijd zoet en lopen natuurlijk naar de reuze telescopen maar uiteindelijk rijden we halverwege de middag toch verder via het plaatsje Magdalena, waar in de bergen de beeltenis van Maria Magdalena te zien is, naar Socorro waar we op het terrein van de Walmart een plaatsje voor de nacht vinden. Zondag 18 januari slapen we lekker tot half acht uit en na lekker gedouched te hebben (we hebben een vast schema om alle vier van het warme water te kunnen profiteren) en te hebben ontbeten verlaten we Socorro. Op de interstate rijdend bewonderen we een “Roadrunner”, met recht de Statebird van New Mexico, die zijn leven waagt op deze drukke weg. En dan pakken we al snel de afrit die ons dwars door de kale vlaktes van New Mexico naar Santa Rosa brengt.
De Blue Hole in Santa Rosa
Helaas is het bij de Blue Hole uitgestorven. Nergens is een mogelijkheid om een duikuitrusting te huren zodat we geen duik gaan maken in dit aparte watergat midden in de desert. Na even rondgelopen te hebben om het heldere water, wel vol met duikers, te bewonderen, rijden we verder naar het Santa Rosa Lake State park. Door de harde koude wind is het niet aangenaam om buiten te zitten maar in de camper koesteren we ons aan de laatste stralen van de fel schijnende zon en genieten ’s avonds van de heldere sterrenhemel. Maandag 19 januari schijnt de zon al vanaf 7 uur in de ochtend en begeven we ons naar de douches. Er zijn praktisch geen campers hier en dus duurt het meer dan 5 minuten voor we maar enig warm water krijgen. Net als ik de strijd om warm water wil opgeven, mijn buik is inmiddels bevroren vanwege de ijzige waterdruppels die uit de douche komen, begint het water op te warmen en kunnen we toch nog genieten van een hete douche. Na het ontbijt en tanken van vers water rijden we weg. Niet erg ver want natuurlijk willen we in dit park nog een paar caches zoeken wat ons meteen een heerlijke ochtendwandeling geeft. Uiteindelijk laten we dit schitterende State Park achter ons en via de kale en lege vlaktes van midden New Mexico (het lijkt wel of in deze staat niemand woont) arriveren we uiteindelijk om twee uur in de middag in Roswell, het plaatsje beroemd om zijn ufo’s.
We zetten de camper neer op Bottomless Lake State park en genieten de rest van de middag van het heerlijke zonnetje en de warmte want de temperatuur is ondanks de wind opgelopen naar 20 graden. Natuurlijk maken we ook een wandelingetje in het park om enkele caches te zoeken, doen onze administratie, genieten van een schitterende zonsondergang en loggen caches wat niet altijd meevalt omdat er heel veel te loggen is en er soms misverstanden ontstaan waar welke cache zich ook weer bevond. Uiteindelijk in een diepzwarte nacht bereiden we ons eten. Dick en Thomas garen de filetlapjes op de grill buiten bij het licht van de stormlantaarn en Thecla en ik bakken aardappeltjes en bereiden de salade. Natuurlijk smaakt het eten heerlijk, wat wil je ook anders als er zo veel zorg aan besteed is. Dinsdag de 20e zijn we zoals altijd om 7 uur wakker maar we doen alles op ons gemakje, douchen, ontbijten, afwassen, skypen, betalen voor nog een nacht en kijken naar de groep in oranje overalls geklede gedetineerden die de vuilnisbakken leeghalen, doucheruimtes schoonmaken en de campground onderhouden. Uiteindelijk halverwege de ochtend rijden we naar Roswell. Onze eerste gang is naar een launderette want na 5 dagen moeten toch echt de kleren weer eens door het zeepsop gehaald worden. Veel machines zijn “out of order” maar uiteindelijk lukt het ons toch voldoende machines te vinden waar onze 7 wassen in kunnen en wachten we totdat alles weer schoon en droog opgevouwen is in de wasmanden en naar de camper is getransporteerd. De aanwezige mensen zijn erg stil en gesprekken worden niet aangeknoopt maar wel verbazen we ons over de diversiteit aan mensen die de laundry bevolkt. Na al dat harde werken hebben we wel een versnapering verdiend zodat als we even later een Sonic tegen komen (één van de vier in Roswell) we én heerlijke New York Hotdogs én een voortreffelijke milkshake bestellen.
Aliens in Roswell
Zodra we lekker gegeten hebben rijden we naar het UFO museum want natuurlijk wil je het geheim blootleggen van wat er in 1947 rond dit stadje heeft plaatsgevonden. We dwalen rond door het museum waar alle getuigenissen van de gebeurtenissen destijds verzameld en opgeslagen liggen, genieten van de aanwezige aliens en hun ruimtevaartuig en tot mijn grote vreugde vind ik, net voor we het museum verlaten, een schitterend Alien T-shirt wat ik niet kan laten hangen. Het is al drie uur als we het raadsel van de Aliens achter ons laten en bij Walmart lekker gaan winkelen. Eindelijk vinden we de zo gewenste Levi’s Signature Jeans die Thomas voortreffelijk passen en na ook nog wat etenswaren te hebben ingeslagen rijden we einde van de middag terug naar de campground waar we arriveren als de zon net onder gaat en we alleen nog van een in brand staande lucht foto’ s kunnen maken.
Zonsondergang bij Bottomless State Park
We maken eerst de bedjes op met schoon beddengoed en genieten dan van een glaasje in de camper en een voortreffelijke nassi-schotel. Zoals iedere dag zijn we ook woensdag om 7 uur wakker. In tegenstelling tot de vorige dagen is het bewolkt en is er geen zonnenstraal te zien. Wel weer de groep gedetineerden in hun oranje overall met wie ik natuurlijk even een praatje ga maken. Net als in Holland zitten ze in het laatste deel van hun straf en dankzij hun goede gedrag mogen ze buiten de gevangenis onderhoudswerkzaamheden verrichten. En wat is aangenamer dan in zo’n schitterend State Park te mogen werken. Uiteindelijk hebben we water gevuld, grey- en black water gedumpd en rijden, na nog even twee caches te hebben gezocht, weg uit Bottomless State Park. In Carlsbad stoppen we even, drinken koffie en eten een heerlijke (suikervrije) muffin en besluiten dan toch de Carlsbad Caverns niet te bezoeken maar door te rijden naar de Guadalupe Mountains. In de verte zien we de lucht wat lichter worden en ja hoor, als we het Nationale Park inrijden verschijnt er zelfs wat blauwe lucht.
Koud in de Guadalupe Mountains
Niet voor lang want al snel rollen de wolken de bergen af maar er is gelukkig voldoende tijd om wat foto’s te maken met de zon op de bergen en ook nog een heerlijke wandeling naar het Visitor Center te maken, wel met een dikke jas aan want inmiddels is het slechts 3 graden en buiten ijzig koud. Iets over vijven begint het te hagelen wat langzaam overgaat in sneeuw. Ja, we zitten echt hoog in de bergen en de kachel draait overuren. ‘s Nachts vriest het hard en donderdag ochtend zijn de ramen met uitzondering van het ingepakte voorraam zwaar bevroren. Het is maar goed dat de kachel is blijven branden anders waren we echt versteend.
Opnieuw is de wereld om ons heen erg klein want de wolken hangen bijna tot op de grond, we zitten dan ook op ruim 1750 meter hoogte. Na het ontbijt begint het te ijzelen dus snel halen we de camper van zijn blokken en rijden de berg af. Het stormt hierboven maar de weg is nog goed berijdbaar en pas als we in de vlakke desert rijden begint het licht te sneeuwen. Deze lichte sneeuw gaat al snel over in dichtere sneeuw en in El Paso zien we dikke vlokken naar beneden komen. Wie had dat gedacht, een stad die zo zuidelijk klinkt en dan bedekt met sneeuw. De weg voor ons is afgesloten dus we kunnen het Border Patrol museum, beschreven in het boek, 1000 dingen die je gezien moet hebben helaas niet bezoeken.
Zoeken van een cache in El Paso
Dat ligt een kilometer op de bergweg die vanwege de grote sneeuwval is afgesloten dus maken we rechtsomkeert en rijden naar de Walmart waar we enige tijd rondlopen. Niet al te lang want de het sneeuwt flink hard en willen we niet ingesneeuwd raken dan zullen we nu toch echt verder moeten rijden. Na een cache in de sneeuw gezocht te hebben rijden we de hwy 54 op en zijn al snel in New Mexico waar de sneeuw weliswaar door blijft vallen maar in mindere mate dan in El Paso, Texas. Om 2 uur rijden we Oliver Lee Memorial State Park in gelegen tegen een berghelling net voor het plaatsje Alamogordo. Ondanks de sneeuw en het slechte weer is het er druk maar we vinden snel een plekje vlakbij het toiletgebouw.
Winter in Oliver Lee Mountain State Park
Het blijft sneeuwen maar daar trekken we ons weinig van aan want natuurlijk maken we een wandeling door de sneeuw, bezoeken het Visitor Center en zoeken nog de State Park cache (Thecla en Thomas hebben inmiddels 400 caches) en genieten van de sneeuw. Toch is het beduidend aangenamer als om half vijf de sneeuwval stopt en de zon achter de wolken tevoorschijn komt waardoor we én een schitterend zicht hebben op de besneeuwde Agaves en berghellingen achter ons én kunnen genieten van de besneeuwde uitgestrekte vlaktes van de Chihuahuan desert voor ons in de diepte. De verwachtingen zijn dat het morgen mooier weer wordt. Laten we daar maar op hopen.