Van Baltimore naar New York

Baltimore, Maryland en omgeving

Vrijdag 28 april 2017

Alhoewel we erg moe zijn wordt ik, Tita, regelmatig wakker. De jetlag nekt me. Om half 6 is het genoeg, ik sta op, douche me en ga in de laundry achter mijn laptop zitten om Dick niet te storen. Die heeft duidelijk minder last van het tijdsverschil.

Rond acht uur is ook Dick aangekleed en na een ontbijt, bestaande uit een muffin, sap, koffie en yoghurt rijden we rond negen uur weg om belangrijke zaken voor onze verdere reis te regelen. De lucht is blauw, er zijn alleen wat sluier wolken en de zon schijnt volop. Onze jacks liggen in de achterbak van de auto. Allereerst staat een bezoek aan Walmart op het programma waar we flesjes propaan voor koken en brandstof voor onze buitenlamp halen en natuurlijk nemen we ook eten en drinken mee zodat we de komende dagen in ons hotel kunnen ontbijten in plaats van muffins te eten. Omdat het buiten warm is, zeker 26 graden, willen we dit eten en drinken niet in de achterbak van de auto laten liggen, dus rijden we terug naar ons hotel voordat we de Verizonwinkel in Columbus, MD bezoeken om onze “MiFi” (mobiel internet kastje) te activeren. Dat blijkt niet zo eenvoudig. Uiteindelijk blijkt dat het aan onze MiFi toegewezen nummer vervallen is. Deze is dan ook twee jaar niet meer gebruikt. Na de toewijzing van een ander nummer wordt verzekerd dat onze MiFi weer moet gaan werken. Helaas zullen we dan wel eerst een oplaadkaart moeten aanschaffen. Daar de Verizonwinkel deze niet meer verkoopt zullen we naar Target of Walmart moeten. Een vlakbij gelegen Walmart heeft deze kaart niet (gelukkig wel een Roadmap met Walmart adressen) maar we slagen bij Target. Na op een terrasje in het warme zonnetje nog een heerlijke burger met fritekes te hebben gegeten rijden we terug naar ons tijdelijke huis in Linthicum. De dag is omgevlogen maar goed besteed. Het kost Dick wel wat moeite om het geld van de kaart op onze MiFi te zetten (wat was het wachtwoord ook al weer?) maar natuurlijk lukt het hem uiteindelijk en lijkt het erop dat we wifi hebben op ons mobile kastje. Straks als we onderweg zijn zullen we hier veel plezier van hebben. Na een wijntje valt de vermoeidheid als een deken om ons heen. Door de late lunch is avondeten niet meer nodig zodat we vroeg ons bed induiken en tot 7 uur op zaterdagmorgen 29 april doorslapen. Ondanks het feit dat we gezocht hebben naar brood met veel granen en weinig suiker moeten we toch weer even wennen aan de zoete smaak van het eten hier. Maar ons brood met ham en Hollandse kaas smaakt aanzienlijk beter dan de muffin van gisteren. Vandaag rijden we naar Hanover, PA (Pennsylvania) er moet bij Camping World een gids met kampeerplekken gekocht worden. Helaas is het weer niet zo stralend als gisteren en bedekken wolken de hemel maar het is wel broeierig warm en de temperatuur ligt rond de 28 graden. Onze zomerbroeken zijn uit de kast gehaald. Natuurlijk rijden we na een uur rondlopen bij Camping World niet alleen weg met een kampeer gids maar hebben we ook wat andere handige spullen in ons wagentje. Omdat we dicht bij Gettysburg zijn besluiten we daar heen te rijden om er de National Park pas te halen.

Helaas blijkt die hier niet te koop dus na een lekkere lunch buiten op het terras lopen we nog even rond. Het diorama en de films (zeker de moeite waard) alsmede de slagvelden hebben we de vorige keer al bekeken maar het National Cemetary nog niet. Het broeierige weer maakt het rondwandelen niet heel erg aangenaam maar het is goed ook dit onderdeel van het slagveld van de burgeroorlog te bekijken. Helaas kunnen we niet naar de farm van Eisenhower omdat, als we er vlakbij zijn, de weg niet toegankelijk blijkt en bezoek alleen mogelijk is via georganiseerd vervoer vanuit het Visitor Center. Dus rijden we via binnenwegen door het heuvelland van Pennsylvania terug naar ons hotel. Onze zomerbroeken zijn besmettelijk en na een lange dag aan een wasbeurt toe. Gelukkig zit tegenover onze kamer de laundry zodat, terwijl wij samen achter de computer aan de administratie en stukje voor de website werken, onze kleding schoon gewassen wordt. En dat ook nog eens gratis. Nu weet ik weer waarom we voor dit hotel kiezen. Eten doen we in onze kamer, nog vol van de overvloedige lunch. Samen met een glaasje wijn kijken we terug op een geslaagde dag.

Zondag 30 april 2017

Nog steeds speekt de jetlag mij parten zodat ik na enkele mislukte pogingen om toch in slaap te vallen uiteindelijk om 6 uur toch weer in de laundry plaatsneem achter de laptop.

Hier staat ook de koffiemachine dus het is geen straf om er te vertoeven. Inmiddels hebben we ons hotel met twee nachten verlengd. We zullen immers niet voor 3 mei onze camper kunnen ophalen. Straks rijden we naar het verhuurbedrijf om te kijken of er wat te regelen is. Om half acht is Dick ook al uit bed en gedoucht en nadat ik me lekker gewassen heb gaan we ontbijten. Het is toch wel erg aangenaam dat we een keukentje hebben, eetgerei en een enorme koelkast. Het nachtelijk lawaai wat dit enorme monster produceert nemen we voor lief. Want is het niet de koelkast die tig keer per nacht met veel lawaai aanslaat en bromt en zoemt dan zijn het wel de ontelbare airco’s die voor geluidsoverlast zorgen. Als je heel gevoelige oren hebt moet je hier niet bivakkeren. Na het ontbijt rijden we weg door het Patapsco reservaat naar het vliegveld. De jongen die ons donderdag heeft geholpen zegt eerlijk dat hij alleen tegen veel bij betaling  onze huurauto kan verlengen. Verstandiger ware het deze auto morgen in te leveren en een nieuw huurcontract te nemen waardoor we echt goedkoper uitkomen. Derhalve rijden we weer terug naar ons hotel waar internet is en zoeken een nieuw huurcontract. Zo goedkoop als we het in Nederland hebben kunnen afsluiten is niet meer mogelijk maar inderdaad vinden we een goedkope auto. Morgen moeten we toch op het vliegveld zijn om Christian en Brigitte uit Zwitserland af te halen dus dan kunnen we meteen deze huurauto omruilen.

Vervolgens zetten we koers naar Fort Mc Henry, waar het ons lukt om de Nationale Parkpas aan te schaffen. Helaas niet die voor senioren want die is voorbehouden aan Amerikaanse staatsburgers. Natuurlijk nemen we meteen een kijkje in het fort, na, zoals altijd in een National Park, de film te hebben bekeken. Het fort heeft een beslissende rol gespeeld in de slag met de Engelsen in 1814 en de tekst van het Amerikaanse volkslied is daarna geschreven door Francis Scott Key. Opeens gaan de woorden ervan leven. Natuurlijk, dit kan alleen geschreven zijn bij het ochtendgloren toen de rookwolken van de zeeslag om het fort optrokken en de vlag werd gehesen. Voor degenen die de tekst niet kennen volgen hier de woorden:

Oh, say can you see by the dawn’s early light, 

What so proudly we hailed at the twilight’s last gleaming?

Whose broad stripes and bright stars thru the perilous fight,

O’er the ramparts we watched were so gallantly streaming?

And the rockets red glare, the bombs bursting in air,

Gave proof through the night that our flag was still there. 

Oh say does that star spangled banner yet wave

O’er the land of the free

And the home of the brave?

Als de film ten einde loopt zien we opeens een Ranger voor het filmscherm komen staan die, als het volkslied weerklinkt, salueert. Natuurlijk staan we allen op en met de rechterhand op ons hart zien we langzaam het filmdoek verdwijnen en door grote ramen het fort met wapperende vlag verschijnen. Prachtig!

Na afloop gaan we allen mee naar buiten waar de Ranger de vlag door alle aanwezigen laat ontrollen en vervolgens verhaalt van die wonderlijke zeeslag op 14 september 1814 en het ontstaan van het volkslied. Uiteraard bezoeken we ook nog het schitterende gerestaureerde fort. Het lukt de Amerikanen toch iedere keer weer mij, “cultuurbarbaar”, zodanig te boeien dat ik tentoonstellingen, musea en andere historische dingen bekijk die ik eerder niet voor mogelijk had gehouden. Nadat we ook nog een cache gevonden hebben rijden we naar de binnenstad van Baltimore. Het is inmiddels 28 graden en de zon schijnt volop dus wat is dan leuker dan gezellig flaneren over de boulevard langs de binnenhaven, mensen kijken op een terrasje, heerlijk wat eten (wel vet makende burgers) en genieten.

Lang blijven we hangen bij de kinderen die in dit weer ervan genieten om door de waterfonteinen te rennen. Pas eind van de middag scheuren we ons los van deze gezellige plek, halen bij de grootste boekhandel van Amerika, Barnes & Noble, nog wel een agenda voor mij en rijden dan naar ons hotel Candlewood Suites. Mijn lichte broek is helaas besmeurd met bloed door een geschaafde elleboog dus stop ik al onze kleding opnieuw in de wasmachine. Waarom niet?  Inmiddels publiceert Dick het eerste stukje van onze reis en aankomst in Baltimore dus iedereen weet ook weer wat meer. En ons schip? Dat staat op het punt van wegvaren uit de haven van New York.

Maandag 1 mei 2017

Nog steeds ben ik mijn jetlag niet kwijt maar inmiddels word ik al pas om haf 7 wakker. Tijd voor een heerlijke bak koffie in de laundry. Nadat we heerlijk ontbeten hebben, de Roasted Turkey smaakt wel erg lekker op brood, zoeken we het adres van REI en Best Buy op want er moeten nog Keens en een muis aangeschaft worden. Vlakbij onze Verizonwinkel in Columbia, MD blijkt een REI te zijn dus die is snel gevonden. Een heerlijke winkel vol met outdoor spullen die ik wel helemaal leeg zou willen kopen. Maar ik beperk me tot de opruiming terwijl Dick nieuwe Keens uitzoekt. De gaten zitten in zijn zool dus het is geen overbodige luxe om nieuwe schoenen te kopen. Na wat passen en rondkijken verlaten we beiden blij deze zaak. Ik ben er in geslaagd een lichtgewicht korte broek te vinden die ook nog eens heel veel is afgeprijsd. Waar kun je een vrouw gelukkiger mee maken? De muis voor mijn laptop (werkt toch veel aangenamer) is ook snel gevonden en het wordt tijd om onze aankopen te vieren op het terrasje van een bakery.

Het is rond de 27 graden en bewolkt, alles voelt erg plakkerig. Maar op het terras is het heerlijk. Raar dat het merendeel van de Amerikanen binnen in de koude van de airco blijft zitten. We kijken of we het propaanstation kunnen vinden waar we, als we de camper hebben, kunnen tanken maar zonder adres lukt dat niet dus rijden we maar naar Greenbelt National Park om te kijken wat we missen. Normaliter zouden we immers vandaag hiernaar toe gereden zijn. Tegen 5 uur rijden we naar de airport om onze huurauto terug te brengen en even later worden we meer dan hartelijk begroet door de man van Alamo die met liefde het papierwerk doet voor onze nieuw gehuurde auto, een Dodge Grand Caravan. Deze bleek dezelfde prijs te hebben als een kleine compact auto en omdat we een hekel aan hebben laag zitten hebben we maar voor dit monster gekozen.

We hebben goed gekozen. Wooow, wat een enorme car en wat zit deze auto lekker. Er staat slechts 500 mile op de teller, hij ruikt nog gloednieuw. Alamo, je hebt je best gedaan voor ons. We eten wat op onze kamer en zien dat ons schip inmiddels onder de grote brug de haven van Baltimore invaart. Dan zet Dick mij af bij de aankomsthal van BWI. Zelf mag hij niet buiten wachten dus hebben we afgesproken dat Dick naar de rental pick- up rijdt en ik daar samen met Christian en Brigitte naar toe kom met de shuttlebus. Nog voor achten arriveren onze Zwitserse vrienden en omdat de bussen naar de rentals af en aan rijden kunnen Brigitte en Christian al snel ook Dick begroeten. Het is inmiddels donker en begonnen te regenen dus er is weinig van de omgeving te zien. Jammer want we rijden dwars door het leuke centrum van Baltimore naar hun hotel, niet ver van het haventerrein waar we hopelijk snel onze campers kunnen halen. We nemen afscheid van elkaar en rijden terug. Ons hotel is wat gunstiger gelegen, omdat je niet dwars door de binnenstad van Baltimore hoeft te rijden. Dinsdag 2 mei 2017 ben ik weer vroeg wakker, een goede gelegenheid om te schrijven. De regen heeft veel wolken doen verdwijnen en er schijnt een zonnetje. Spreek Hannah op facetime. Het gaat gelukkig de goede kant op met haar inmiddels geopereerde elleboog. Na het ontbijt krijg ik van Dick rijles in onze enorme wagen. Je blijkt er makkelijker in te rijden dan de andere, lage, auto dus de lessen beperken zich tot het zicht krijgen op de lengte van de wagen en het inparkeren. Omdat ik erg hoog zit is dat geen probleem dus al snel rijden we verder. Over de Francis Scott Key bridge. Dankzij Fort Mc Henry weten we dat dit de maker is van de National Hymne.

Boven op de hoge brug zien we onze boot, de Atlantic Conveyor, in de haven van Dundalk liggen. Als we even later bij Pride binnenlopen krijgen we goed nieuws. Morgenochtend mogen we onze camper halen. Wat heerlijk, geen verlenging meer van hotel of huurauto. Na een foto te hebben gemaakt van ons afgemeerde schip rijden we via de binnenstad van Baltimore naar het zuiden. We willen echt weten waar we straks de tanks met propaangas kunnen vullen. Hoezo avontuurlijk? Vlakbij Millersville vinden we een propaan gasvulstation. De eigenaar zegt, op mijn vraag of ze onze Europese tanks kunnen vullen: “we will work it out” wat me de geruststelling geeft dat we hier wel van propaan zullen worden voorzien. Tijd voor een milkshake. Geen echt gelukkige keuze want hij is mierzoet. Geen wonder dat de omvang van de mensen hier toch wel wat groter is dan in Europa.  We hebben eigenlijk geen plan voor de rest van de middag dus besluiten we een kijkje te nemen aan de Chesapeake Bay. Het stadje Mayo klinkt aantrekkelijk. We hebben geen geluk want Mayo Beach is vanwege een privé feestje afgesloten dus keren we na een korte blik op de baai terug via een Walmart. We hebben immers nog een koeltas nodig om morgen ons eten in te transporteren. Rond half vijf zijn we terug in ons hotel waar ik nog alle kleren was, we mails beantwoorden en vervolgens heerlijk wat eten van onze gehaktstaafjes en aardappelsalade. Wat een schitterende dag, 27 graden, zon en blauwe lucht.

Woensdag 3 mei zit ik om 6 uur rechtop in bed.

Langer slapen is er niet bij. We moeten op tijd eruit om de camper te halen. Dick kreunt nog naast me maar als ik gewassen ben klimt hij toch ook uit bed zodat we om half acht naar de haven rijden. Nog voor acht uur zijn we daar. Ook Brigitte en Christian komen net aan. Alhoewel het bureau van Pride niet voor negen uur opengaat lopen we er toch naar toe en we hebben geluk, al na 20 minuten worden we geholpen met de importpapieren zonder welke je de haven niet mag betreden. Onze escort service wordt gebeld (ik heb de man de afgelopen dagen herhaaldelijk lastig gevallen met mailtjes over telkens weer een andere datum van aankomst) en rond half negen vertrekken Dick en een andere Zwitser naar de haven. Ik mag niet mee dus houd de wacht op de treeplank van de auto, genietend van het zonnetje wat in een staalblauwe lucht straalt. Wel met jas aan want het is niet echt warm door een koud windje. Na een klein uurtje zie ik de eerste camper arriveren en direct erna verschijnt Dick. We laden de spullen uit de huurauto in de camper, maken afspraken met Brigitte en Christian over de bestemming straks en rijden dan via het vliegveld waar ik (met spijt in het hart) onze heerlijke Dodge terugbreng. Vervolgens rijden we samen in de camper weg, doen boodschappen en tanken propaan.

Om twee uur zijn we in Greenbelt National Park waar we snel een plekje vinden en onze camper gaan reorganiseren. Dat is nodig want ik heb alle kastjes leeggehaald en nu moet de inhoud van de diverse dozen weer een plekje krijgen. Gevolg is een grote chaos waar ik niets meer kan vinden en als een kip zonder kop rondloop. Gelukkig kan Dick ook niet alles vinden. Maar stug doorgaan werkt en tegen 5 uur is het merendeel van onze spullen ergens neergelegd, staan de fietsen weer op onze trekhaak en kunnen we samen met Brigitte en Christian, die een plekje naast ons hebben gevonden, het glas heffen en even later van de door Christian op de gril bereide filet lapjes met aardappelsalade genieten. Om 9 uur wordt het buiten te koud dus gaan we naar binnen en niet veel later naar bed.

Donderdag 4 mei is de lucht bedekt maar het is niet echt koud. We staan weer vroeg op want zijn erachter gekomen dat we al onze gasaansluitingen bij het propaan station hebben laten liggen. Een kleine ramp want dergelijke aansluitingen zijn hier niet verkrijgbaar. Na een snel ontbijt stappen we in de camper en rijden naar Millersville, een uurtje rijden. Gelukkig is de doos gisteren meegenomen naar binnen zodat ik deze, samen met de eigenaar van het propaan station, in mijn armen kan sluiten. Het is warmer geworden en we kunnen alles opengooien en verder gaan met reorganiseren. Om 5 uur staat echt alles op zijn plek, we zijn reiswaardig.

Na een snelle spaghetti maaltijd ga ik een houtvuur bouwen. Dick weet het niet al te droge hout gelukkig aan te krijgen en even later zitten we er alle vier gezellig omheen en genieten. Pas om 9 uur gooit regen roet in het eten maar dan is het grootste deel van ons hout toch al opgebrand.

 

 

Vrijdag 5 mei 2017 ziet het weer er heel wat slechter uit.

Het regent pijpenstelen. Onder de grote parapluie lopen we over de campground om ons te gaan douchen. Er is hier een fantastische douche dus de wandeling in de regen hebben we er graag voor over. Als we na het ontbijt water tanken en gray water dumpen komt de regen zelfs met bakken uit de hemel. Het weer is totaal omgeslagen. Tijd om te vertrekken. Daar Brigitte en Christian een lekke kraan hebben rijden we alle vier naar Hanover, PA, in stromende regen. Gelukkig stopt die als we rond half 11 in Hanover arriveren. Helaas het kapotte onderdeel is in de USA niet verkrijgbaar maar er wordt gezocht naar een andere oplossing. Wij kunnen nu niets meer doen en besluiten verder te rijden na onze Zwitserse vrienden alle goeds gewenst te hebben. In een dag zal het niet lukken om in New York te komen maar een deel van de route ernaar toe kunnen we wel al afleggen. Gelukkig is de regen opgehouden. Alleen op hoger gelegen delen van het landschap rijden we door de wolken. Het landschap is mooi golvend en wordt iets woester als we de staatsgrens met New Jersey passeren. De eerste Walmart in Phillipsburg, NJ (New Jersey) wil niet dat we er overnachten maar in Clinton, NJ mag dat gelukkig wel. In de verte horen we uitbundig een trein toeteren. Het is weer heel vertrouwd slapen. Nu we toch voor de Walmart staan kan ik er net zo goed wat rondneuzen terwijl Dick in de camper blijft lezen. Uiteindelijk kom ik met een mooi tasje, een legging, en twee films terug. Heerlijk toch dat rondscharrelen in een winkel tussen de koopjes.

Zaterdag 6 mei doen we nog wat laatste boodschappen voordat we richting Jersey City rijden. Daar de brandstof in de staat New Jersey aanzienlijk goedkoper is dan in Pennsylvania gooien we onze tank vol en even later zien we de contouren van New York al aan de horizon verschijnen. Het is even opletten hoe we moeten rijden met zoveel wegen en kruisingen maar snel staan we voor de gate van Liberty Harbor RV park in Jersey City. Er is plaats genoeg en we krijgen een plekje vooraan toegewezen met uitzicht op Ellis Island en achter de bomen bevindt zich ook het vrijheidsbeeld.

Zodra de camper staat lopen we in 10 minuten naar het station van de PATH, de trein die ons naar het nieuwe station met de naar de hemel uitgeslagen vleugels van het World Trade Center brengt. Het ligt direct naast de oneindig diepe poelen van het 9/11 Memorial, waar, voor de terroristische aanslag in 2001, de Twin Towers zich bevonden.

 

 

Na lang rondkijken en vele foto’s nemen we ook nog een kijkje in de naburige brandweerkazerne die open dag heeft. We luisteren naar de verschrikkelijke verhalen van 9 september en zitten dan diep in gedachten aan een koffie in een Deli. Daar bedenk ik dat het wel leuk zou zijn om via Wall Street naar Macy (het oudste, grootste en leukste warenhuis in New York) gelegen aan de 34st street te lopen, alvorens in de 23st street bij een Outback steakhouse wat te gaan eten. Meer dan 9 km lopen zal dat niet zijn. Alhoewel niet helemaal van harte stemt Dick toch in zodat we even later Broadway aflopen, winkeltjes kijken en genieten van de mensen om ons heen. Het is erg druk en gezellig. Bij Macy aangekomen besluit Dick buiten op een terrasje de wacht te houden terwijl ik Macy inga. Wil kijken naar pantykousjes voor tante Ank en een North Face trui voor mij. De kousjes bevinden zich op de 6^e verdieping en de sportartikelen op de 8^e dus het is wel een enorme klim naar boven maar uiteindelijk loop ik, weliswaar zonder trui maar wel met een Calvin Klein sporttop en kousjes weer naar buiten. Net op tijd want Dick is inmiddels in een Igloo veranderd. De temperatuur is met 15 graden gewoon te koud om op een terrasje te zitten. Gelukkig is de afstand naar de Outback goed te doen en kunnen we al snel met een heerlijke Bud Light genieten van de werkelijk uitstekende steaks van deze restaurant keten.

Na het eten vinden we op dezelfde straat de toegang tot de PATH train die ons naar Jersey City brengt. Voordat we naar de campground lopen genieten we nog even van het schitterende uitzicht op de Freedom tower die er in het avondlicht betoverend uitziet.

 

 

Stijf van het lange lopen worden we zondag 7 mei wakker.

Het is nog kouder geworden maar zo nu en dan zien we een zonnestraal door de wolken glippen. Op de fiets rijden we naar Jersey State park vanwaar de Ferry naar Ellis- en Liberty Island vertrekt. Nadat we een kaartje gekocht hebben bemerk ik dat ik mijn camera vergeten ben. Ik pak de fiets om terug naar de campground te rijden maar als ik de ene na de andere bus zie naderen race ik toch terug, leg mijn fiets aan de ketting en zoek Dick op. We zullen het met de camera van Dick en mijn IPhone moeten doen. Gelukkig, de rijen moeten nog komen en snel zijn we door de grondige bagage controle. We kunnen nog net de ferry van 10 uur pakken. Ellis Island, is de eerste stop. Vanaf 1892 kwamen hier de immigranten aan en werd bekeken of men toegang kon krijgen tot de USA. Het is mogelijk om zelf een toegangsprocedure te ondergaan. Daarbij blijkt dat Dick de toegang geweigerd zou worden. Geen wonder als je invult dat je in jezelf lacht en zingt. Ook tante Ank probeerde vorig jaar toegang te krijgen maar haar werd de toegang geweigerd omdat ze een “immorele vrouw” was. Alleenstaande vrouwen kregen namelijk evenmin toegang. Terwijl we rondlopen en zien wat er met deze 12 miljoen immigranten gebeurde zien we wel een zekere gelijkenis met de huidige vluchtelingenstroom in Europa. Nadat we overal hebben rondgekeken en natuurlijk een stempel gehaald hebben voor ons National Park Paspoort pakken we de ferry naar Liberty Island. De temperatuur is inmiddels gezakt naar 11 graden en als we voet aan wal zetten begint het te regenen. Een goed moment om wat te lunchen in het restaurant. Dat denken meer mensen dus het is enorm druk maar alles smaakt voortreffelijk. Koude maakt hongerig.

Na het eten klaart het op en kunnen we rondwandelen langs het vrijheidsbeeld, waarbij we genieten van het uitzicht naar Manhattan. Ontelbare foto’s maken we maar het is lastig om er zelf ook op te komen. De afmetingen van het beeld zijn gigantisch. Uiteindelijk na ook nog een film te hebben bekeken over de totstandkoming van dit door de Fransen aan Amerika geschonken beeld nemen we de ferry terug naar Jersey City, fietsen terug naar de campground en warmen ons aan een warme koffie. Het is inmiddels drie uur, het regent en de rest van de middag blijven we heerlijk bij onze warme standkachel in de camper. Kunnen we mooi de administratie doen.