Van Nederland naar Baltimore

Onze reis is begonnen.

Het is donderdag 24 april 2014 en we zijn inmiddels al een hele dag in Baltimore. Niet om de bezienswaardigheden in de omgeving te zien maar om de benodigde spullen te verzamelen die we voor onze komende reis door de USA nodig denken te hebben. De laatste voorbereidingen begonnen toen we op 7 april de camper in de haven van Antwerpen afleverden. Omdat we daar al eerder waren geweest konden we makkelijk het gebouw vinden van TSA waar de camper administratief afgeleverd moest worden. Natuurlijk weer bij het loket “probleem gevallen” maar thans bleken wij geen probleem geval te zijn en na het invullen van wat gegevens en het zetten van enkele handtekeningen konden we camper iets verderop op het haventerrein afleveren, nu ja Dick mocht dat, want hij is de “eigenaar” en hij alleen mag het haven terrein op. Zelfs een laatste foto mocht ik vanwege veiligheid overwegingen niet nemen. Het haventerrein is streng beveiligd en foto’s zouden verstekelingen kunnen helpen bij verdere vluchtplannen. Nog voor we het wisten waren we derhalve al weer thuis waar ik verder kon stressen maar nu niet voor onze Amerika reis met de camper maar voor mijn vakantie met Hannah en tante Ank naar Las Vegas. Omdat de enige mogelijkheid om er met zijn drieën nog op uit te gaan voor ons vertrek naar de USA zou moeten liggen hadden de drie vrouwen besloten er nu nog even op uit te trekken, voor de aanstaande 90e verjaardag van tante Ank. Voor mij eigenlijk wel prettig want door dit uitje bleef er voor mij geen mogelijkheid over om me nog druk te maken over onze camperreis. Immers toen we 20 april, een dag te laat, thuis kwamen na een enorm gezellige week, vloog de tijd. Ik had nog net de mogelijkheid mijn kleding te wassen, het huis te poetsen en nog even bij tante Ank na te genieten van de heerlijke tijd in Vegas toen op 23 april om 05:00 uur de wekker ging en het tijd was om naar Schiphol te vertrekken. Tot mijn grote verrassing stond mijn zusje Hannah om zeven uur al op het vliegveld zodat we elkaar nog even konden knuffelen. Maar daarna was dan echt het moment om afscheid te nemen en ons in de veiligheidsprocedures, die het vliegen naar Amerika vergezellen, te storten.

Erg koud in het vliegtuig

De vlucht naar Detroit duurde slechts 8 uur. Gelukkig waren er hier en daar wat lege stoelen zodat ik enkele dekens kon weghalen want de temperatuur in het vliegtuig was ijzig koud. Desondanks slapen Dick en ik toch een groot gedeelte van de reis en niet al te moe arriveren we in Detroit. De toegangsprocedure neemt heel wat tijd in beslag. De lange rijen voor de douane (ik ben verwend met tante Ank die met haar rolstoel direct alle rijen mag omzeilen) en daarna ook nog een ellenlange rij voor de veiligheidscontrole maken dat de 3½ uur wachttijd op Detroit bekort wordt tot nog geen 50 minuten zodat we eigenlijk bijna meteen aan boord kunnen gaan van het vliegtuig naar Baltimore, Maryland. Na 60 minuten landen we en nadat we de koffers hebben, wat enorm snel gaat, lopen we naar de bushalte waar direct de bus komt voorrijden die ons naar de autoverhuur brengt. Daar kost het enige moeite een auto te verkrijgen. Zonder namen en telefoon nummers van Amerikaanse vrienden krijgen we de auto niet mee. Ten einde raad nemen we de vrijheid om van één van hen het telefoonnummer te overhandigen en daarmee krijgen we onze in Holland reeds gehuurde auto mee, een Ford Focus. Ons hotel, Candlewood Suites is niet echt ver van het vliegveld en als we in de zonovergoten kamer binnentreden voelen we pas de vermoeidheid van deze reisdag.

Onze “suite” in Candlewood

We willen echter toch nog wat eten dus rijden we even later naar de Safeway, 9 mile verderop waar we drinken en wat eten voor de komende dagen inslaan. De warme soep alsmede het brood en beleg smaken goed, maar ons lonkende bed doet het nog beter, zodat als we rond 10 uur ons bed induiken, het is dan al 4 uur in de ochtend Nederlandse tijd, we direct naar dromenland vertrekken.
Om 7 uur de volgende morgen worden we uitgerust wakker. Nog voor het ontbijt lukt het met tante Ank te skypen zodat we iets over onze reis kunnen vertellen en ook horen hoe het gaat. Ze is namelijk nogal ongelukkig gevallen in huis na terugkeer vanuit Vegas en heeft erge pijn. Gelukkig regelt Hannah dat enkele uren later de dokter langskomt die haar pijnstillers en een langdurig genezingsproces voorschrijft. Kneuzingen kosten immers erg veel tijd. Nu is het wel vervelend dat we zo ver weg zijn.
Na een lekker ontbijt op onze kamer met getoast brood en vleeswaar vertrekken we uit onze luxe suite. Eerst naar Best Buy om een TomTom te kopen. Helaas, het door ons gewenste exemplaar is niet voorradig en evenmin in de nabijgelegen Best Buys. Dus besluiten we enkele Walmarts in de omgeving te bezoeken om daar te kijken of er TomToms te verkrijgen zijn. Helaas onze zoektocht is tevergeefs. Op één Walmart na waar we even rondkeken voor we naar Best Buy gingen is nergens de gewenste TomTom te verkrijgen. Wel vinden een mooi kooktoestel om de mogelijkheid te hebben buiten eten te bereiden en eveneens Coleman fuel om onze buitenlamp te kunnen laten branden.

Belangrijke boeken

Tevens treffen we in een van de Walmarts een mooie Rand Mc Nally wegenkaart met vermelding van Walmarts vestigingen. Heel handig als we eens een slaapplek bij Walmart moeten hebben. Gevolg van het eerst oriënteren is wel is dat we enkele malen tussen alle vestigingen van Walmart en Best Buy rondreizen. Ik ben nog nooit zo blij geweest met het feit dat ik voorafgaand aan onze reis allerlei adressen van Walmarts en Best Buy winkels heb verzameld. Tussen de middag eten we een heerlijke beefburger die best smaakt na alle winkelbezoeken  en eind van de dag zijn we toch nog de gelukkige bezitter van een mooie TomTom en bijpassende hoes zodat we straks met twee TomToms, door mij Hakuna’s genoemd, onze weg door de USA en Canada met gemak zullen kunnen vinden.
Het avondeten gebruiken we net als gisteren op onze kamer. Helaas hebben we geen vlees gekocht anders hadden we dat buiten ons hotel op de barbecue kunnen leggen. Het is namelijk prachtig weer geworden. De zon staat nog steeds aan de blauwe hemel en de temperaturen zijn opgelopen tot 18 graden zodat je lekker in je t shirt buiten kunt rondlopen.  Vrijdagmorgen zijn we om 7 uur wakker. Het is opnieuw mooi weer alhoewel er toch wel wat meer bewolking te zien is. Na een lekker ontbijtje met een “bak” koffie uit de lobby , die wel wat waterig is maar dat is eigenlijk alle koffie hier, verlaten we het hotel. Op naar de staat Pennsylvania waar we én Gettysburg willen bezoeken én ook langs Hanover willen rijden waar een Campingworld winkel is. We moeten namelijk het laatste nieuwe campingboek van Good Sam aanschaffen, wat, omdat we lid zijn van Good Sam, daar ook nog eens met veel korting te koop is. Al snel rijden we over het platteland en ligt Baltimore ver achter ons. Wat rijdt het toch relaxed als iedereen in zijn eigen baan blijft en de wegen net wat breder zijn. Dankzij onze Hakuna vinden we snel onze winkel waar we toch wel enige tijd rondlopen. Niets is immers zo leuk als in een campingartikelen winkel rond te dwalen en pas na enige tijd vertrekken we mét onze gewenste camping gids en nog wat andere nuttige artikelen. Ver ligt Gettysburg niet van Hanover dus nog voor de middag staan we bij het visitors center van Gettysburg om het museum en de slagvelden te bezoeken. We kunnen direct de film bekijken die deze periode schetst. Wat zal het een onvoorstelbaar lastige situatie geweest zijn waar president Lincoln destijds in verkeerde. Het zuiden wilde niets weten van opheffing van de slavernij. Het noorden eigenlijk ook niet, omdat ze hun goedkope arbeidskrachten kwijtraakten en ook niet omdat er 4 miljoen slaven zouden vrijkomen die baantjes zouden inpikken. Maar uitbreiding van de slavernij naar het Westen was evenmin wenselijk. Het was in ieder geval een tragedie die tot een burgeroorlog leidde en waarvan de beslissende veldslag hier in Gettysburg plaatsvond.

Cyclorama Gettysburg

Na de indrukwekkende film mogen we naar het Cyclorama, een 360 graden schilderij waar de veldslag tot in details is uitgebeeld. Het commentaar bij dit schilderij ontroert en we kunnen er geen genoeg van krijgen ernaar te kijken. Helaas moeten we op een zeker moment toch dit majestueuze beeld achterlaten en kunnen we beginnen aan een wandeling over een deel van de slagvelden. Als enigen, want iedere Amerikaan pakt natuurlijk de auto om langs de verschillende plekken rond te rijden. Weliswaar zien we lopend slechts een deel van de slagvelden maar waar we rondlopen is het toch wel imponerend. Uiteindelijk na een wandeling van bijna 5 kilometer arriveren we weer bij onze auto. Het is warm, 20 graden, ondanks het feit dat de zon inmiddels achter zware bewolking is verdwenen. Op weg naar een nabijgelegen bos waar we nog even een cache willen zoeken betrekt het steeds verder en als we over onverharde bospaden vol met kuilen en rotsen onze weg zoeken met de auto begint het te regenen. Eerst nog zachtjes zodat we enigszins droog onze cache kunnen loggen maar al snel heel hard. Net als we denken dat er geen einde komt aan de onverharde bospaden vindt Dick gelukkig toch een breder pad wat uitkomt op een verharde weg. Door stromende regen rijden we de 100 mile terug naar ons hotel. Niet echt erg als je bedenkt dat onze huurauto door de modderige bospaden stinkend smerig was geworden en nu de kans krijgt lekker schoon te regenen. Het stopt niet meer met regenen en de hele weg thuis lijkt het of we in een douche rijden. Pas nadat we in onze suite ons boterhammetje hebben opgegeten, het is dan inmiddels bijna half 8, wordt de kraan dichtgedraaid en maken de zwarte wolken plaats voor de invallende nacht. Na een diepe slaap worden we zaterdag 26 april pas om 7 uur wakker. De zon staat alweer te stralen aan de hemel. Alvorens we naar Baltimore rijden willen we eerst achter ons mobiele internet aan. Dat blijkt toch wat lastiger dan verwacht. Winkels verkopen dit apparaat maar kunnen het niet opladen of er is alleen een verouderde versie of  tweede hands versie of de nieuwste versie is buitensporig geprijsd, 250 dollar  buiten de aansluitkosten. In één winkel treffen we een ongelooflijk gladde verkoper die volgens mij een slaatje uit onze aankoop wil slaan. Al met al na veel rondkijken en zoeken weten we wel wat we moeten hebben, maar waar dat aan te schaffen? We besluiten er morgen in de staat Delaware ook nog even naar te kijken en niet overhaast tot aankoop over te gaan. In Baltimore vinden we al snel een mooi parkeerplaatsje aan de “Inner Harbour”. Op hetzelfde terrein waar we 3 jaar geleden ook een plaats konden bemachtigen tegen een betaalbaar tarief. We lopen het kleine stukje naar de haven.

De meisjes van de danswedstrijd

Vanuit een openlucht theater komen verschillende jonge meisjes langslopen die meedoen aan dans wedstrijden voor dansgroepen. Hier en daar oefenen ze nog wat in een acrobatisch hoogstandje op andere plaatsen poseren voor de smartphone foto’s. Vanuit een oude nu op het land staande vuurtoren hebben we een mooi beeld erop en laten ze zich graag fotograferen.Het is stralend weer alleen staat er op bepaalde plekken een harde koude wind zodat we pas in de echte binnenhaven, waar de wind geen rol meer speelt, onze hoodie uit kunnen doen. Het is gezellig druk en we flaneren samen met honderden anderen in het zonnetje langs de haven en de vele eetstalletje. Het is leuk om met een ice coffee op een randje te zitten en mensen te kijken. Je stopt echter acuut met eten als je naar de omvang van de mensen kijkt. Het lijkt wel of de hele bevolking uit zijn kleding barst. Geen wonder ook als je de grote aantallen mensen ziet bij de eettentjes en de zoetigheid die ze naar binnen proppen. En ik maar denken dat mijn Sonic milkshake een caloriebom was. Het stelt niets voor bij de mierzoete, maar klaarblijkelijk overheerlijke lekkernij zoals bv. chocoladefudge. Na enkele malen heen en weer gelopen te hebben vinden we de blauwe krab waar Baltimore beroemd om is geworden. Het betreft niet het levende exemplaar want daar heb ik helaas niet zo’n trek in, maar een pluche exemplaar wat goed past bij de overige dieren in onze camper.

Uiteindelijk als de zon bijna achter de horizon verdwijnt lopen we terug naar de auto en verlaten we tegelijkertijd met vele andere Amerikanen de binnenstad van Baltimore. Het was gezellig hier rond te lopen. Helaas zijn we er niet toe gekomen tante Ank, om ook nog een “Macy” te bezoeken en de door u gewenste tas te zoeken. Dat zal moeten wachten tot we in New York zijn. In ons hotel kijken we naar de positie van de Atlantic Conveyor, de boot van ACL waar onze camper zich op bevindt. Helaas is deze nog niet in Baltimore en het is maar de vraag of we op het afgesproken tijdstip de camper op kunnen halen. Maandag ochtend wordt  pas bekend wanneer het moment daar is. Dankzij het feit dat ik vorige week ook al in de USA  was heb ik geen enkele last van jetlag en Dick tot mijn grote verbazing ook niet zodat we zondagochtend opnieuw om 7 uur naast ons bed staan. Het is duidelijk stiller dan op andere dagen in de week. Net als iedere morgen toast Dick onze boterhammetjes terwijl ik beneden in de wasgelegenheid annex koffiekamer onze dagelijkse ochtendkoffie haal. Na het ontbijt lopen we de koude maar zonnige buitenlucht in. Het is net als iedere dag ’s ochtends rond de 10 graden maar hoe hoger de zon komt des te warmer wordt het tot we in de middag meestal in ons t shirt rond kunnen lopen. Doordat het stil op de weg is bereiken we al snel de lange en hoge Bay Bridge in Annapolis waar we één van de grote baaien die naar Baltimore leiden oversteken. Meteen nadat we het water achter ons hebben gelaten rijden op het platteland, eerst nog van Maryland, maar later dat van Delaware. Overal bij de kerken is het een drukte van belang. Het kerkbezoek ligt hier duidelijk hoger dan in Europa. De lucht is staalblauw maar als we zo nu en dan even uitstappen om een foto te maken of een cache te zoeken is het erg koud. Aan zee is de wind zelfs ijzig en het is fijn dat we onze milkshake van Dairy Queen in de luwte van een gebouw kunnen drinken. Onvoorstelbaar is het dan ook, terwijl de meeste mensen op het strand verkleumen in de koude harde wind die over de Atlantische Oceaan waait, dat enkele kinderen gewoon half naakt in het zand spelen. Onze pogingen om in Delaware mobiel internet te kopen lopen op niets uit. Aansluiting kan alleen verkregen worden als er ook een abonnement afgesloten wordt, een prepaid kaart opladen is klaarblijkelijk onvoldoende business en wil of kan men niet aansluiten. Wel jammer want nu zullen we maandag toch nog in Baltimore achter een Mifi aan moeten.

Het “Hoornse stadhuis”in Lewes

We stoppen nog even in plaatsje Lewes, de eerste nederzetting in Delaware en dan ook nog een gesticht door Nederlanders  uit Hoorn in 1631. Veel geluk hebben ze hier niet gehad want in hetzelfde jaar werden ze door de niet al te vriendelijke indianen hier vermoord. De replica van het Hoornse stadhuis (nu museum Swaanendael), midden in het dorp, staat er nog om van hun aanwezigheid hier te getuigen. Heel apart om dat hier tegen te komen. Na nog wat rond te zwerven langs het water en de havens besluiten we langzaam terug te rijden naar Baltimore. Vlakbij ons hotel is Cracker Barrel een grote eetgelegenheid waar je na ongeveer een half uur wachten, binnen in een winkel vol frutsels of buiten op de waranda in een schommelstoel, een tafeltje kunt betrekken. In de overvolle eetzaal nuttigen we onze maaltijd die best wel smakelijk is. Het is hier wel eten en dan snel weer weg want de volgende groep mensen wacht al om jouw tafel te betrekken. Omdat het hotel niet erg ver weg is en we vroeg gegeten hebben, heb ik tijd genoeg om nog  twee wassen te draaien. Nu hoeven we niet onze camperreis te starten met een berg vuile kleding. Net als iedere avond gaan we tegen 10 uur naar bed. Als we  maandagmorgen  28 april naar de positie van onze boot kijken blijkt deze pas ’s ochtends  om 5 uur aangemeerd te hebben aan de kade van Dundalk. Dat betekent dat we vandaag onze camper niet meer kunnen halen. Na negenen weten we dat zeker. We hebben dan inmiddels Kurt Mueller gebeld die ons verteld dat we zeker niet eerder dan dinsdag in de haven terecht kunnen. Gelukkig kunnen we nog een nacht in dezelfde kamer blijven en hoeven we niet te verhuizen en ook is verlenging van de huurauto geen enkel probleem. En de vertraging geeft als voordeel dat we opnieuw de mogelijkheid hebben om op jacht te gaan naar mobiel Internet. In Columbia een stadje buiten Baltimore vinden we een Verizon winkel die mobile Wifi verkoopt. Helaas kunnen we niet de 60 dollar storten die ons ook toestaan om gebruik te maken van het mobiele internet omdat het Verizon netwerk net wordt ge-update en dus niet bereikbaar is voor betalingen. Zul je net zien. Later op de dag zullen we opnieuw proberen de storting voor elkaar te krijgen zodat we ook echt gebruik kunnen maken van het mobile Wifi. Helaas lukt dat niet omdat onze Europese creditcard niet geaccepteerd wordt als betaalmiddel. We zullen dus nadat we de camper hebben gehaald opnieuw langs de Verizon winkel moeten om dat nog te regelen. Ja, je moet in Amerika echt geduld hebben als buitenlander om iets geregeld te krijgen.
Dinsdagmorgen 29 april gaat de wekker om 6 uur af maar lang tevoren lig ik al klaarwakker. We ontbijten snel, checken uit, betalen de rekening en rijden dan op een nog rustige weg naar het haventerrein in Dundalk. Lang voor de afgesproken tijd staan we op het parkeerterrein bij Pride waar we straks de benodigde inklaringspapieren moeten halen. Om half negen komt Kurt Mueller met vier andere camperaars waaronder Heinz, onze vriend uit Berlijn. De papieren worden snel in orde gemaakt en het wachten is op de escortservice zonder welke je het haventerrein niet op kunt maar als deze uiteindelijk rond half 10 arriveren en de mannen allemaal meerijden is het niet lang meer want anderhalf uur later zie ik Dick als eerste de kolonie “Wohnmobielen” aanvoeren en het parkeerterrein oprijden waar ik in de huurauto wacht omdat het inmiddels hard is gaan regenen. We nemen afscheid van de anderen en rijden  over de Key Bridge naar  het vliegveld waar we onze huurauto weer inleveren. Nu kan onze reis door Amerika echt beginnen. Belangrijk is eerst het contact te regelen voor ons mobiele internet wat na verwoede pogingen van de Verizon manager Erich echt lukt.

Stromende regen in Greenbelt “Nat” Park

Bij Walmart ruilen we onze Amerikaanse gasfles om voor een volle, worden de nodige levensmiddelen aangekocht en na ook nog in inmiddels stromende regen de gastank van de camper gevuld te hebben zetten we koers naar het National Park Greenbelt waar we water innemen en na wat rondrijden een mooi plekje vinden in het bos.Terwijl wij, in de stromende regen druk bezig zijn met het uitpakken van onze verhuisdozen en alle goederen weer een plekje in de camper geven arriveren ook Christa en Heinz met hun camper. Tegen achten staat het belangrijkste weer in de camper onder handbereik en besluiten we deze eerste dag in de eigen camper met een heerlijk glas wijn in gezelschap van Christa en Heinz.