Van New York naar het Mid Westen

Van 8 mei tot 18 mei 2017, New York en het Mid Westen

Ik had bij aankomst op Liberty RV park 3 nachten geboekt dus we hebben nog een dag om in New York rond te kijken. We boffen want als we maandag opstaan is alle regen verdwenen en schijnt de zon aan een staalblauwe hemel. We zijn vroeg en dat is goed ook want dit mooie weer is een uitgelezen gelegenheid om “One World Tower” te bezoeken, de toren die verrezen is op de puinhopen van het World Trade Center. We lopen naar het PATH station, stappen in de trein en kunnen even later onder de naar de hemel uitslaande vleugels van het WTC station naar de One World Tower lopen. Er staan wat mensen in de rij maar dat is niets vergeleken met de rijen die er zaterdag stonden en trouwens overal in Amerika moet je altijd wachten. Dus geduld! Om 10 uur hebben we onze senior kaartjes (laat ik die zo maar gekregen hebben toen we onze geboortejaar noemden) en zijn we op weg langs de “bedrocks” waarop de fundamenten van dit enorme gebouw zijn verankerd, naar de 102^e verdieping.

View from One World Tower

Hier vandaan hebben we een schitterend zicht over de stad New York. Het is enorm helder en we kunnen veel en ver zien. Bijzonder is dat we ook onze camper aan de overzijde van de Hudson zien staan als we de zoomlens van onze camera gebruiken. Uiteindelijk na vele foto’s scheuren we ons los en beneden bij Starbucks praten we na over het fantastische uitzicht. Na een heerlijke koffie lopen we naar Wall Street want al tijden willen we een kijkje nemen in de Government Hall. Hier werd George Washington als eerste president beëdigd.

Geocaching in Central Park

Om niet weer het lange eind uptown te lopen pakken we de metro en al snel zijn we in Central Park waar we enkele geocaches zoeken en genieten van het schitterende weer. De lucht blijft staalblauw. Natuurlijk moet er ook een bezoek gebracht worden aan Abercrombie & Fitch. In tegenstelling tot voorgaande jaren staat de muziek niet keihard dus wil Dick ook wel mee naar binnen. Er is echter niet direct iets naar mijn gading dus lopen we verder over 5Th avenue naar het zuiden tot we bij Macy op de 34^e straat weer de PATH kunnen nemen naar Jersey City en na nog even wandelen langs het water met het schitterende zicht op Manhattan, arriveren we weer bij de camper. We hebben toch weer 14 km gelopen. Goed voor de conditie. Dinsdag 9 mei nemen we afscheid van New York. Dick heeft er nu genoeg rondgelopen en hoeft er niet meer terug. Ik daarentegen kan ik makkelijk nog regelmatig rondkijken en me geweldig amuseren. Dat zal ik volgend jaar hopelijk nog met tante Ank tezamen doen. Nadat we water getankt hebben verlaten we Jersey City en na enige uren laten we uiteindelijk ook de drukte van de grote stad achter ons.

Hershey Chocolate Factory

In Hershey, Pennsylvania stoppen we want de chocolade fabriek moet de moeite waard zijn om te bezoeken. Hoewel na later blijkt ik wel het goede adres heb kan onze Garmin dit niet vinden. Maar na enige omzwervingen vinden we toch Chocolate World. Blij lopen we naar binnen en treffen een winkel vol met chocolade artikelen en een attractie met kermiskarretjes die je door een nep fabriek rijdt. Voor kinderen nog wel leuk maar net wat te kitscherig voor volwassenen. Binnen het uur zijn we dus weer op weg, verder naar het Westen. Walmart Chambersburg blijkt bereid ons toe te laten voor een overnachting dus tussen de ronkende vrachtwagens en toeterende treinen, heel gebruikelijk bij een Walmart, slapen we heerlijk.

Wright Brothers first flight

De volgende dagen rijden we verder westwaarts en al snel passeren we de Appalachian Mountains. De weg voert ons over steile wegen omhoog en omlaag en de remmen evenals de trekkracht van onze camper wordt op de proef gesteld. Het landschap is prachtig. In Dayton Ohio stoppen we natuurlijk om een kijkje te nemen bij de Wright Brothers die er in slaagden, na vele vaak mislukte pogingen, om als eersten hun vliegtuig meer dan 39 minuten in de lucht te houden. Het is fascinerend te zien hoe dit hen lukte en na ook nog het eerste vliegveld te hebben bekeken, een grasland met hangar en catapult om de vliegtuigen van startsnelheid te voorzien, gaan we verder.

We slapen al enkele dagen op het parkeerterrein van een Walmart. Het is er druk en rumoerig maar de voordelen zijn wel dat je er gezellig ’s avonds kunt winkelen (en met leuke kleding terugkomen) en dat er ook regelmatig eettentjes zijn waar je lekker kunt eten zoals de Applebee in Dayton waar we natuurlijk graag ons zelfgemaakte potje voor laten staan. Na dagen overnachten bij een Walmart zoeken we in de staat Indiana een plekje op een Statepark.

Westwood Campground

Helaas, dat blijkt vol, maar gelukkig is er niet zo ver vandaan een prachtige public park in Westwood waar wel plek is en we de rest van de dag heerlijk rondwandelen langs het meer en natuurlijk ook geocaches zoeken.En de filet lapjes op de gril smaken zelfs nog lekkerder dan de Applebee steaks. Het weer is inmiddels helemaal omgeslagen, de temperatuur is omhoog geschoten en bereiken waarden van zeker 28 graden. De lange broeken zijn dus in de kast opgeborgen en we lopen alleen nog in korte broek.

Van Indianapolis waar we een glimp van het circuit en de erop rijdende racewagens opvangen rijden we verder naar het westen naar Springfield, Illinois. De plek waar president Lincoln een groot deel van zijn leven heeft doorgebracht. De film over zijn leven, evenals het huis waar hij woonde maken diepe indruk.

At the Lincoln Tomb

Nu wordt ontbrekende informatie aangevuld die we voorheen niet kenden toen we in Washington het theater bezochten waar Lincoln werd vermoord. Omdat het rustig is op de weg besluiten we na dit indrukwekkende bezoek aan Springfield verder westelijk te rijden en de Arch in St. Louis, Missouri te bezoeken.

Die ligt aan de Mississippi op een drukke plek en mogelijk lukt het ons zondag daar een plekje te vinden. Helaas, ondanks vele rondjes die Dick rijdt om en bij de Arch, die oneindig hoog boven ons uittorent, lukt het niet om een parkeerplekje te vinden voor onze camper. Garages zijn er genoeg maar onvoldoende hoog dus ten einde raad verlaten we deze plek na nog een laatste blik op de Arch. Bij een Walmart iets verder op zoeken we een slaapplekje. Het wemelt er echter van hangjongeren en er rijden af en aan beveiligings auto’s, echt ongewoon voor een Walmart overdag.

Arch in Saint Louis-Missouri

Na alles een twee uur te hebben aangezien besluiten we deze Walmart en de grote stad St. Louis achter ons te laten en 60 mile verder in Warrenton, Missouri vinden we wel een rustige Walmart. Nu ja, rustig wel voor wat betreft de hangjongeren maar niet wat het verkeerslawaai betreft. De vrachtwagens denderen ons voorbij over de Interstate-70 en natuurlijk laten ook de vele toeterende treinen zich hier niet onbetuigd. Maar met alle ramen open vanwege de warmte, het is 30 graden, slapen we hier als een blok beton. Helaas kunnen we maandag 15 mei niet met tante Ank skypen omdat we haar te laat hebben laten weten dat we dit van plan waren dus al voor negenen zijn we weer op weg, verder naar het westen.

Ons doel vandaag is Independence, Missouri, de frontier stad waar rond 1835 de eerste “wagon trains” met huifkarren richting Oregon vertrokken. Ook Harry Truman, de 33^e president van de USA leefde hier. Een mooie gelegenheid om weer eens geschiedenis te snuiven. Helaas, zo interessant het leven van Lincoln was, zo saai is dat van Truman en Independence ziet er uit als een modern Amerikaans stadje. Er is nog maar weinig te bekennen van de tijden van weleer.

Church of Christ-Independence

Wel is er een aparte kerk, Church of Christ die er uitziet als een softijs en die bekijken we dan maar samen met het stationnetje van Independence. Beide keuzes blijken goed want ze vormen een interessant sluitstuk van een reisdag. De Walmart hier is nog luidruchtiger dan die in Warrenton maar met temperaturen die ons bijna roosteren, rond de 32 graden ondanks de harde wind die er staat en alle ramen open zodat het door tocht slapen we als rozen. Dinsdag 16 mei rijden we opnieuw verder westelijk. We zijn al een tijdszone gepasseerd en zullen straks in Kansas een tweede tijdszone gaan passeren. Een stukje voert onze hakuna (Garmin navi) ons over de oorspronkelijke route die ook de wagontrails volgden naar het westen maar uiteindelijk worden wij rond Kansas City geleid en dankzij de hakuna die voortdurend zegt, “take either of the five left lanes” (kun je voorstellen hoe breed de weg dan wel is) komen we uiteindelijk op rustigere wegen die ons door het golvende en met gras bedekte land van Kansas voeren. De storm is niet gaan liggen maar eerder in kracht toegenomen dus we hebben beide handen nodig om onze camper op de weg te houden.

In Marion heb ik een Public Parc gevonden waar we heerlijk kunnen staan, naast de mobilhomes in dit park zijn wij de enige gasten. Hier kunnen we morgen lekker water vullen en grey- en black water dumpen. Helaas ligt er maar één cache dus we wandelen slechts 3,5 km maar de rest van de middag zitten we buiten, doen administratie en het lukt zowaar om gezellig met tante Ank te skypen. Daar het einde van de middag te koud wordt door de harde koude wind bereidt Dick wel het vlees buiten maar de maaltijd nuttigen we toch binnen. De volgende ochtend stormt het nog steeds maar als we water getankt en gedumpt hebben trekken de wolken weg, wordt de lucht blauw en gaat de zon schijnen. Alleen de temperatuur blijft met 18 graden nog wat achter. We rijden over de grote vlaktes bedekt met golvend gras, zwarte koeien en enorme ranches, verder westwaarts. Langs ons rijden de toeterende treinen, 120 wagons lang en met 4 locomotieven. Als je de pech hebt dat je hun traject moet kruisen kun je wel koffie gaan zetten, want ze rijden ook nog langzaam.

Salt Mine in Hutchinson – Kansas

Om half 10 arriveren we in Hutchinson, KS waar we de zoutmijnen opzoeken. Eén van de 8 wonderen van Kansas. Daar twee schoolbussen met kinderen ons voor zijn moeten we een uurtje wachten maar dan mogen we de lift in om 200 meter onder de grond uit te stappen. Op aanraden van de loketmevrouw hebben we ook een ticket gekocht voor een tour in het niet toeristische deel van de mijn waar geen verlichting is maar zaklantaarns uitkomst bieden. Hier is het ontginnen van zout in de jaren 50 gestopt. Deze tour-aanvulling blijkt een succes want de uur durende rit die door de enorme ruimtes voert die overblijven als het zout is weggehaald, is bijzonder. We rijden en rijden en rijden, er komt geen einde aan de enorme uitgestrektheid van deze zoutmijn. De andere twee rondritjes met trein en wagentje waarbij lampen bijzondere zoutformaties en achtergebleven ammunitiedozen alsmede voertuigen beschijnen is minder indrukwekkend.

650′ Under the surface

Na ook nog via films te hebben bekeken hoe het ontginnen van dit wegenzout in zijn werk gaat mogen we ook nog wat zout als souvenir meenemen. Dick is hier een fel tegenstander van en hij blijkt gelijk te hebben want de zoutbrokken die ik meeneem, ze zijn ook nog behoorlijk omvangrijk, blijken terug in de camper in honderden stukjes uit elkaar te vallen en om een jaar rond te rijden met overal afbrokkelend en wegvretend zout is geen goed idee. Gevolg is dat ik later bij Walmart enorme brokken zout in de vuilnisbak gooi. Op het land achterlaten is geen goed idee want planten begeven het onder deze geconcentreerde zout brokken en ook vogels gaan ervan dood, zoals ons verteld is in de zout mijn. Pas om 2 uur rijden we weg na een werkelijk indrukwekkend bezoek aan deze bijzondere zoutmijn.

Het weer is inmiddels aanzienlijk verbeterd hoewel de harde wind blijft. In Great Bend blijven we bij Walmart slapen. Er is vlakbij een laundry waar we weer heerlijk onze kleding kunnen wassen en ook grenst een Applebee restaurant aan de Walmart waar we ’s avonds heerlijk eten. Gelukkig hebben we geen last gehad van de tornado die hier gisteren passeerde en toch wel wat schade heeft aangericht zoals we van de plaatselijke inwoners vernemen. Omdat het zo warm is besluiten we ons dekbed maar op te bergen. Geen goed idee blijkt als we donderdagochtend klappertandend wakker worden. De temperatuur is naar 10 graden gedaald en de wind maakt zelfs dat het nog kouder aanvoelt. Dus met lange broek en trui aan rijden we weg.

Monument Rocks

Het Barb Wired museum in La Crosse is helaas dicht zodat we doorrijden naar Monument Rocks. Nergens vinden we een adres maar onze Hakuna’s hebben dit als attractie in hun geheugen dus vinden we uiteindelijk een onverhard paadje aan de us-83 die ons via deels zanderige en nogal hellende wegen naar de monumentale rotsformaties brengt midden tussen de vlakke steppes.

Nu ja vlakte, we bevinden ons inmiddels op een hoogvlakte want langzaam zijn we omhoog geklommen naar 850 meter. We naderen het Colorado Plateau. Ondanks de ijzig koude wind is het fantastisch om tussen deze omhoog rijzende rotsen rond te lopen. Alleen de overal aanwezige koeien zijn het niet met onze wandeling eens want al loeiend geven ze aan dat dit hun territorium is. De koude werkt niet mee aan een heel lang verblijf hier dus na alles goed te hebben bekeken en de nodige foto’s te hebben gemaakt rijden we verder naar het westen. In het zo nu en dan glooiende landschap steken alleen de ja-knikkers en graansilo’s uit. Verder is er een oneindige vlakte met graanvelden grasvelden en koeien. De mini-miezer verwordt helaas tot een vergevorderde miezer die zijn best doet om tot regen uit te groeien en zodoende besluiten we in Goodland, Kansas, net nadat we de tijdsgrens gepasseerd zijn, te stoppen.

Het tijdsverschil met Nederland is inmiddels 8 uur. Gelukkig stopt de nattigheid eind van de middag zodat we in de buurt nog wat caches kunnen zoeken die we dankzij een Amerikaans echtpaar uit Wyoming, ook geocachers, snel allen kunnen vinden. Net als we bedenken dat we misschien wel eens onze camper aan de overzijde van de weg kunnen wassen begint het hard te regenen zodat we de warmte in de camper opzoeken en achter de laptop kruipen.