Van TEXAS naar LOUISIANA

Texas, Oklahoma, Arkansas, Louisiana, 18 februari tot 2 maart 2018

 

Na het schitterende weer van gisteren met zon valt het weer zondagochtend 18 februari best tegen. Het is grijs en de wolken hangen op de grond. Ook de temperatuur komt niet boven de 17 graden. Na een gezellig ontbijt met zijn zessen, de eitjes smaken prima Iris, nemen we afscheid van Robert, Iris, Elfi en Milou en rijden naar het noorden.

Net boven Austin, de hoofdstad van Texas, ligt de Cache Across Amerika die we willen hebben. En we vinden hem, maar dan blijkt er een speciaal slot op te zitten dat we met geen mogelijkheid open krijgen. Alle mogelijke cijfercombinaties proberen we, maar het lukt niet. Het geeft een domper maar ook een gevoel van opluchting want nu we deze cache niet kunnen bijschrijven heeft het geen zin meer om als een gek langs alle andere Caches Across America te rijden. We kunnen de eindcache in Washington DC toch niet oplossen. Dick was er al lang klaar mee want hij vond het toch al belachelijk om zoveel om te rijden voor een cache waar je eigenlijk niets mee verdiend. Dat was anders bij de caches in Utah waar je als je 3 van de 5 in een county vond een mooie patch kreeg. We rijden verder naar het noorden, komen door Holland waar we natuurlijk een foto maken hoewel het stadje niets voorstelt, enkele silo’s en een paar huizen. En dan na een stukje Interstate, er is nabij geen andere weg, arriveren we in Waco, TX. Helaas kunnen we de camping op de fairgrounds niet vinden dus rijden we naar Walmart waar we ook mogen staan. Een voordeel van deze Walmart is dat er naast een Outback staat die we natuurlijk niet kunnen weerstaan dus wandelen we er ’s avonds naar toe in plaats van zelf te koken en eten heerlijk. Na een rustige nacht zijn we bijtijds wakker, gewend aan het vroege opstaan van de laatste dagen. Helaas lukt het niet tante Ank op de skype te krijgen dus rijden we bijtijds weg uit Waco. Dat maakt dat we rond half 12 in Fort Worth arriveren.

 

Daar zien we nog net de laatste Longhorns naar de corrals gedreven worden door cowboys te paard. De show is duidelijk afgelopen want hordes mensen lopen weg dus nadat we even een blik geworpen hebben op deze echte Texaanse runderen en hun enorme horens bewonderd hebben, rijden we verder. Het ziet er in fort Worth erg toeristisch uit. Het weer is niet echt mooi, slechts 18 graden en het is zwaar bewolkt maar het is wel droog. In Eisenhower State Park zetten we de camper neer. Er staan slechts twee andere campers dus we hebben ruimte genoeg om een mooi plekje uit te zoeken. We lopen hopeloos achter met schrijven en onze administratie dus de rest van de middag zijn we daar mee bezig. Wel jammer want we hebben enorme spannende boeken waar we liever in willen duiken. De volgende morgen zien we hertjes en een roadrunner bij de camper rondscharrelen. Het is prachtig hier, men noemt het de Texaanse noord kust, Denison ligt namelijk aan een meer. Als we enkele trails lopen in het park gaat de miezer helaas over in regen en het laatste stukje zelfs heel harde regen zodat we uiteindelijk na een uurtje enigszins nat, met ongelooflijke modderschoenen en met twee gevonden caches terugkeren bij de camper. Zo kunnen we de camper niet in dus Dick stopt bij een dumpstation waar we vervolgens in de stromende regen zeker een half uur bezig zijn om onze 4 schoenen van modder te ontdoen.

 

Uiteindelijk verlaten we rond 11 uur het State Park en rijden naar het geboortehuis van generaal en de latere president Eisenhower. Het regent heel hard zodat we niet uitstappen maar verder rijden maar dan bedenk ik me ineens dat we helemaal hier naartoe gereden zijn dus draait Dick eind van het stadje weer om en rijden we terug. Net op tijd om van Maxime een rondleiding te krijgen in het simpele huisje waar generaal Eisenhower, later president van de USA, geboren is maar slechts 18 maanden gewoond heeft. Opgegroeid is hij in Kansas. Ja Susan, er is toch wel wat in Kansas. Maxime vertelt ongelooflijk boeiend en we zien alles gewoon voor ons in dit kleine huisje langs de spoorrails in Denison. Wat zijn we blij dat we toch hier gestopt zijn want het verhaal over deze bijzondere man, die aan de wieg stond van de bevrijding van Europa en ook de NATO vorm gegeven heeft, is bijzonder interessant.

Uiteindelijk na ook nog wat eten verlaten we rond 2 uur Denison, Texas en even later zijn we in de staat Oklahoma. Echt Native country want er zijn wel 10 indianen stammen die hier hun woonplek hebben. Helaas is de regen niet geminderd en het lijkt alsof we onder een waterval doorrijden.

 

We zien op sommige plekken haast niets, nu ja wel een bord met “Dulcimer”. Ondanks de regen stoppen we bij dat gebouw en lopen naar binnen. Ja hoor, hier worden Dulcimers gemaakt. Niet de Mountain Dulcimer die ik graag wil hebben maar wel de Hammer Dulcimer en de Bowed Psaltery, een kleine driehoekige dulcimer die je met een strijkstok bespeelt, zelfs ik krijg er een mooi geluid uit. Zo’n Dulcimer blijft een prachtig instrument, ik ben er nog steeds onder de indruk van en vastbesloten om erop te leren spelen als we weer terug in Nederland zijn. Uiteindelijk arriveren we in Hugo, Oklahoma. Het is 4 uur maar door de enorme regenval al donker en we zetten onze camper op het parkeerterrein van Walmart. Het is genoeg geweest. Van de regen hebben we trouwens ook genoeg. Woensdag 21 februari regent het nog steeds en daarbij is het koud, ijzig koud, slechts 4 graden. Alles is vochtig en beslaat. Heel veel weilanden zijn inmiddels ondergelopen en de weersvooruitzichten geven aan dat het voorlopig tot zondag slecht blijft en dus besluiten we om niet verder naar het noorden te trekken maar om te keren en onze route meer zuidelijk te laten verlopen.

 

Dat brengt ons in Paris, Texas. Paris in France heeft de Eiffeltoren en ook Paris, Texas blijkt een Texaanse Eiffeltoren te hebben horen we in de library en die willen we natuurlijk zien. Hij is duidelijk niet zo charmant als zijn Franse tegenhanger maar de toren draagt wel een cowboy hoed wat het weer leuk maakt. Ernaast is een zeer indrukwekkend oorlogsmonument waar deze Texaanse Eiffeltoren eigenlijk detoneert. Verder rijden we naar het oosten en horen een soort sirene vanaf de zijkant van de camper. We hebben geen idee waar het vandaan komt en ook Dick ziet geen lampjes gaan branden dus er is niets aan de hand. Als deze sirene zich even later aan mijn kant herhaald blijkt het een (weer) alarm te zijn op onze telefoon. Niet één maar verschillende malen krijgen we krijgen we sirenes te horen, we bevinden ons in een gevarenzone en kunnen hier “flash floods” verwachten. Nu waren we, na regelmatig blikken te hebben geworpen op de grotendeels onder water staande delen land en weg al helemaal niet van plan om naar lager gelegen gebied te gaan maar met deze voortdurende noodmeldingen doen we dat zeker niet. De regen gaat onverminderd en hard door dus aan de Arkansaanse kant van Texarkana houden we het voor gezien en na een Washateria bezocht te hebben, ja het is alweer tijd om kleding te wassen, zetten we de camper bij Walmart neer en doen de rest van de avond niets meer.

Donderdag 22 februari is er nog steeds een harde wind, het is 7 graden en de lucht is grijs bewolkt maar het regent tenminste niet. We rijden door het heuvelachtige landschap van Arkansas. Ook hier is de regen flink te keer gegaan want weilanden en bossen staan onder water. Na wat boodschappen in Magnolia – Arkansas rijden we de staat Louisiana binnen.

 

Ook bij een nieuwe check blijkt het weer in het noorden te koud en te nat en dus zetten we onze tocht naar het zuiden voort.

Via kleine stadjes zoals Homer, met mooie muurschilderingen en oude gebouwen, rijden we over heuvelachtige stille wegen. Om ons heen staan de bomen in bloei en ook zien we overal narcissen bloeien. Wel is de kant van de weg enorm smerig, overal ligt plastic en blikjes, een “cleanup” zou hier geen overbodige luxe zijn. Aan de huisjes langs de weg te zien rijden we thans door een armoedig deel van Louisiana. Veel is vervallen, haveloos of deels ingestort. In de middag arriveren we in Coushatta waar een groot meer is.

 

Voor 22 dollar hebben we een schitterend plekje in een bijna leeg park. Het is hier warm, rond de 25 graden, dus we kunnen weer eens lekker buiten zitten, buiten eten klaarmaken en genieten van de natuur, maar ook van de muggen want met dit vochtige warme weer lijkt het of ze uit alle hoeken tevoorschijn komen. Gelukkig smaakt Dick beter dan ik zodat die meer moet leiden. ’s Avonds is er bijna geen plekje op zijn lijf waar geen bult verschijnt. Het is heerlijk om weer warmte om je heen te voelen. We hebben een goede beslissing genomen om naar het zuiden af te reizen. De volgende morgen zoeken we vlakbij de Cache Across America van Louisiana. Al heb ik dan besloten dat we er niet meer voor omrijden, zo’n cache naast je op de weg wordt natuurlijk meegenomen.

 

In de cachebeschrijving lezen we dat het plaatsje Natchitoches, je spreekt het uit als ”Nack-a-tish”, de moeite waard is om te bekijken. Het was de eerste Europese (franse) nederzetting in Louisiana en dus ook de oudste. Mogelijk kennen jullie dit stadje uit de film “Steel Magnolia”.

 

Het speelde zich hier af en is hier ook opgenomen. We rijden er dus naar toe. Het is inderdaad een heel erg leuk stadje met schitterend huizen en metalen balconnetjes, sommigen noemen het ook wel het mini New Orleans, daar heeft het ook wel wat van weg. Nadat we de camper naast de Cane river geparkeerd hebben lopen we wat rond, bekijken de oude panden, bezoeken de oudste General Store van Louisiana uit 1863 en drinken een koffie in een plaatselijk barretje. De zon schijnt, het is inmiddels 23 graden en aangenaam hier dus besluiten we er te blijven en vanmiddag het stadje per fiets verder te verkennen. De dichtstbijzijnde camping is echter 13 mile verderop en ook nog eens heel duur dus dan zit er niets anders op dan de camper maar weer eens bij Walmart te parkeren. Vanuit hier is het een klein stukje fietsen naar het centrum van het stadje. In de omgeving zijn veel caches te vinden die ons naar de bezienswaardigheden van Natchitoches brengen.

 

Een aangename verrassing is het fort St Jean Baptiste, een State Historic Site. Dit fort werd in 1714 gebouwd door een Fransman (Louis Antoine Juchereau de St. Denis) om het land te beschermen tegen de Spanjaarden. Aan de hand van bestaande tekeningen is het nagebouwd op een iets hoger niveau dan waar het oorspronkelijke fort stond en het ziet er indrukwekkend uit. Natuurlijk brengen de caches ons ook naar oude gebouwen en het oudste begraafplaats van Louisiana. Alles speelde een rol in de eerdergenoemde film “Steel Magnolias”. Pas om 6 uur zijn we terug bij onze camper na een schitterende fietstocht. Het is nog 23 graden maar de ergste warmte, het werd vandaag zelfs 28 graden, is voorbij. Ook zaterdag 24 februari is het nog steeds warm, 22 graden om 7 uur ’s ochtends, hoewel het wel bewolkt is. Over binnenwegen verlaten we Natchitoches. In Cloutierville stoppen we even bij een Pecan winkel. Als je door een streek rijdt met zoveel Pecan bomen moet je natuurlijk een zakje pecan noten kopen.

 

We praten gezellig met de eigenares van Little Eva’s Plantation voor we verder rijden naar Alexandria. De Hakuna wil ons eerst naar Egypte brengen maar uiteindelijk leidt ze ons naar deze gelijknamige plaats in Louisiana. Helaas kunnen we het city park niet vinden dus rijden we door naar Pine Prairie waar aan een groot meer een prachtig park is waar we ook kunnen overnachten. Ondanks het feit dat we onderweg enkele stevige regenbuien gehad hebben blijft het de rest van de middag droog en we kunnen heerlijk buiten in het zonnetje zitten. Natuurlijk wandelen we ook wat rond in de omgeving en kijken bij de steiger naast de camper naar het meer.

 

 

Wij vinden dat het water erg hoog staat maar volgens de mensen die hier regelmatig komen staat het water altijd zo hoog. We zijn hier wel de enigen die rondlopen. De rest van de mensen pakt, ook als ze even op de steiger willen vissen of kijken, hun truck. ‘s Nachts gaat het regenen en het blijft regenen, ook de wind steekt op. De temperatuur daalt meteen naar 14 graden. Zondagochtend ligt overal om de camper water en om onze watertank te kunnen vullen moeten we door de van water verzadigde grond soppen. Ook het dumpen is vandaag niet zo’n pretje als de regen met bakstenen uit de hemel naar beneden komt. Als we verder trekken over smalle weggetjes zien we zelfs eenden in de berm van de weg zwemmen. Daar waar normaal gras staat ligt nu een dikke laag water. Gelukkig stopt om half 10 eindelijk de regen en komt de zon door waarmee direct de temperatuur naar 24 graden stijgt.

 

 

In Opelousas, LA stoppen we. In het South City Park is een aangenaam camperplekje. Wel moeten we even goed zoeken om niet volledig in een diepe plas te staan maar even later zitten we in het zonnetje naast de camper en genieten van een heerlijk bakje koffie. Daar er ook wat caches liggen gaan we rond wandelen in het park. Het is aangenaam buiten met het zonnetje, alleen moeten we wel goed kijken waar we onze voeten neerzetten omdat sommige stukken land zo drassig zijn dat je erin wegzakt. Pas als we om 1 uur even bij Sonic zitten om een lekkere milkshake te nemen gaat het weer regenen. Het blijkt een bui te zijn zodat we toch nog redelijk droog terug kunnen lopen naar onze camper. Daar het geen weer is om verder buiten te wandelen of de fietsen te pakken, er zijn teveel regenbuien na elkaar, gaan we wel met een borstel en een emmertje water de buitenzijde van de camper afborstelen, net op tijd voor een volgende bui zijn we ermee klaar. De rest van de middag, het is inmiddels 3 uur, zitten we lekker binnen en genieten van regenbuien- en zonneschijn, die elkaar afwisselen. Pas om 7 uur stopt het met regenen en wordt een brandweerkraan opengezet. Met bakken komt het water naar beneden. Dit is met recht een stortbui. Langzaam verschijnt overal water om ons heen maar we hoeven er niet meer uit en zitten droog.

 

 

Wanneer we maandagochtend opstaan is het gelukkig droog en de zon probeert zelf door de grijze wolken te schijnen wat niet zo goed lukt. Na water gevuld te hebben rijden we weg, verder naar het zuiden.

Rond het middaguur arriveren we op Avery Island bij het stadje New Iberia. Hier staat de fabriek van Tabasco. Wie kent dit product niet. Ik denk dat iedereen wel eens wat Tabasco gebruikt heeft. We lopen op ons gemak over het fabrieksterrein, zien hoe en welke peper planten gebruikt worden, hoe de peper opgeslagen wordt in grote eiken vaten waar ze, toegedekt met een laag zout, 3 jaar blijven staan alvorens ze uiteindelijk verwerkt worden tot de tabasco die we allemaal kennen.

 

 

 

Het is een leuke en informatieve tour in de fabriek en ik ben blij dat we hier even zijn gaan kijken. Als we er om 2 uur wegrijden staat de zon aan een staalblauwe hemel te stralen. In New Iberia zijn wel campgrounds maar deze zijn erg drassig door de vele regen dus rijden we door naar Charenton, LA waar we op het parkeerterrein van een Casino, midden in indianengebied, blijven staan. Onder het genot van een kop koffie en een muffin laten we de warmte diep tot ons doordringen. Beiden hebben we geen zin om het casino te bezoeken dus zitten we tot laat buiten op het grote en lege parkeerterrein. Dinsdag 27 februari verlaten we de Chitimacha Nation en rijden over binnenwegen naar Thibodaux. Daar staan Gerhard en Beate vast met hun camper. Hun hoofd remcylinder is lek, iets wat wij drie jaar geleden ook hadden, en natuurlijk willen we weten of we ergens mee kunnen helpen. De weg voert ons langs de “bayou’s” en door oude stadjes.

 

We zien schitterende plantage huizen, met oeroude eiken en ook vervallen krotjes waar toch nog mensen in wonen. In Patterson, Louisiana, zijn redelijk wat caches verborgen zodat we hier in de omgeving wat rondkijken. Spreken onder andere met Captain Caviar die tochten door de bayou’s maakt en bewonderen zijn oude eiken. Eén is 416 jaar oud en de andere zelfs 486 jaar. Met hem zoeken we een cache die ergens onder zijn huis verborgen is. We vinden hem niet maar nadat we met de cache owner, die ook in dit stadje woont, gesproken hebben (de cache ligt er echt maar je hebt een zaklantaarn nodig) gaan we terug en vinden de cache alsnog. We spreken af dat we een volgende keer samen met hem een tour maken in de bayou’s. Langzaam komen we bij de grotere rivieren.

 

Overal om ons heen zijn nu kleine scheepswerven en langs de kade van de rivieren zijn enorme muren gebouwd met zo nu en dan een grote poort. Niet leuk voor de mensen die er pal achter wonen want die zijn hun zicht op de rivier kwijt maar de muur brengt hen wel meer veiligheid als er weer eens een storm de kust treft. Uiteindelijk arriveren we bij Walmart in Thibodaux en zetten onze camper vlakbij die van Beate en Gerhard. Wat kijken die verbaasd als ze even later met hun huurauto aankomen rijden en ons zien staan. We drinken samen wat en gaan dan samen eten bij een Grieks-Lebanees restaurant naast Walmart. Het is een gezellige avond. Op de laatste dag van februari staan we al vroeg op. Ondanks het feit dat er een dichte mist hangt voelt het warm aan en nog voor we om 9 uur met zijn vieren in de auto stappen, is de mist opgetrokken en schijnt de zon aan een blauwe hemel.

 

Rond half 11 zijn we in het French Quarter van New Orleans waar we de auto op een binnenplaatsje neerzetten. Zodra we op straat lopen horen we al de eerste klanken van muziek. Bij Jackson Square stopt, als we wachten om over te steken, een grote bus voor ons en erin zitten allemaal geschminkte mensen. Nieuwsgierig wachten we wat er gaat gebeuren zeker als we overal camera mensen zien verschijnen. Lang hoeven we niet te wachten want de bus stroomt leeg, er verschijnt een rijdende muziek car en al hossend en feestvierend lopen we mee met de muziek en het bonte gezelschap. Het blijkt een promotietour van Cirque du Soleil wat overmorgen een nieuwe voorstelling geeft. Er wordt echt een feestje gebouwd, de muziek schalt overal bovenuit en onze dag in New Orleans kan niet meer stuk. Pas nadat we een uur verder zijn verlaten we dit muzikale gezelschap en lopen door naar de French market waar we gezellig rondkijken bij de verschillende stalletjes en uitpuffen op een terrasje met, natuurlijk want we zijn in New Orleans, levende muziek.

 

We eten lekker wat en praten en wandelen na afloop verder door het French Quarter. Telkens weer treffen we andere muziek, soms heel fascinerende muziek, gespeeld op een KORA, een muziekinstrument afkomstig uit West Afrika en we genieten. Het kan dan ook niet mooier. Het is gezellig, het is warm, 27 graden, de zon staat aan een staalblauwe hemel en overal heerst een feestelijke stemming. Van de orkaan Katrina en de verwoestingen die deze heeft meegebracht is in dit stadsdeel niets meer te merken. Na meer dan 9 km rondlopen, het is inmiddels 6 uur stappen we weer in onze auto en rijden de 65 mile terug naar de Walmart in Thibodaux, waar we onder het genot van een koud biertje nog heerlijk napraten over een uiterst gezellige dag.

Het is de bedoeling dat we donderdag 1 maart weer vertrekken uit Thibodaux. En nadat Dick de douane papieren heeft uitgeprint die Gerhard van de ADAC heeft ontvangen en Beate en ik enkele keren naar het benzine station van Walmart zijn gelopen om water te halen voor hun camper, zeggen we elkaar gedag en rijden wij weg. Aan de rand van Thibodaux moeten we nog wel even gas tanken en dan bedenkt Dick dat het handig is om ook nog even een pocket querie voor Grand Isle te maken voor we daar naar toe rijden.

 

Dan weten we in ieder geval waar we geocaches moeten gaan zoeken. Dus rijden we nog even terug naar Walmart. Dan blijkt dat, omdat ik de laatste maanden heel veel foto’s heb verzonden en ook van iedere verzonden mail een copie naar mijzelf stuur, onze mailbox bijna vol is, meer dan 95 %. Ik heb meer dan 40 % van onze mailbox verbruikt aan het versturen van foto’s en filmpjes. Nadat Tita geprobeerd had een mail een filmpje van “slechts 140 Mb” te versturen liep de mailbox vast. We kunnen geen mail meer ontvangen noch sturen. Dat maakt dat Dick lang, heel lang aan de telefoon zit met onze internet provider “XS4ALL” en later met onze vriend Rene. Pas om half 4 werkt alles weer goed en kunnen we weer mailen. Wij vinden het te laat om nu nog 85 mile naar Grand Isle te rijden dus blijven ook vandaag nog bij Walmart overnachten. Er zijn zwarte wolken verschenen en het waait maar gelukkig komt de lang verwachte regenbui niet en blijft het droog. Wel is het iets minder warm met 20 graden.