Vanuit San Diego de eerste ritten naar het oosten.
Zonsondergang Ventura Beach
Nadat we donderdag 24 november van een schitterende zonsondergang kunnen genieten wordt het snel koud buiten en omdat we hier langs het water alleen vuur mogen stoken in een gefabriceerde fire pit (die we niet bij ons hebben) en niet illegaal een vuurtje in de berm willen stoken (wat vele Amerikane overigens wel doen) gaan we al snel naar binnen. Binnen 15 minuten na de zonsondergang is het pikdonker. Vanwege de kou buiten, het is niet warmer dan 8 graden, eten we lekker binnen en gaan alleen nog even naar buiten om te genieten van de schitterende sterrenhemel. Deze Thanksgiving day gaf stralend weer, iets wat je vanmorgen met de vele sluierbewolking niet zou hebben gezegd.
Met hetzelfde stralende weer worden we vrijdag 25 november begroet als we opstaan en even overwegen we om te blijven. We zijn echter niet bepaald strand mensen en om een hele dag aan het strand te zitten is niets voor ons dus rijden we na een heerlijk ontbijt verder. Al snel bereikt de temperatuur de 20 graden en zijn de pijpen van onze broeken geritst. Gaan eerst in Ventura informeren naar de mogelijkheden om naar de Channel Islands te komen maar omdat we de camper dan moeten achterlaten en met een tent verder trekken (die we niet bij ons hebben) besluiten we om de Channel Islands toch maar over te slaan en door te rijden. Al snel komen we vlakbij Malibu langs een schitterende campground langs het strand waar veel plek lijkt te zijn. Schijn bedriegt want bij deze campground en de vele andere campgrounds waar we vervolgens navraag doen, blijkt geen enkel plekje meer beschikbaar te zijn. Het is immers het Thanksgiving weekend en iedereen is erop uitgetrokken. Ach dan maar verder de kustweg vervolgen, dwars door alle wijken van
Los Angeles maar op een gegeven moment gaat de tijd wel dringen en voor we het weten is het donker en hebben we nog geen plekje voor de nacht. En in deze regionen je camper zomaar ergens neerzetten is echt vragen om moeilijkheden. In het donker rijden we door de meest gezellige kustplaatsjes die we ooit gezien hebben. Het is zo druk overal dat het volop zomer lijkt, nu ja, de temperaturen lijken daar ook wel op zolang de zon tenminste schijnt. Uiteindelijk na nog enkele malen tevergeefs aangeklopt te hebben bij een campground vinden we in San Clemente in het binnenland een State park wat nog wel vrije plekken heeft en waar we gaan staan. Hoe het er hier uitziet weten we niet omdat de nachten hier echt donker zijn, de maan te klein is en er praktisch geen verlichting is. Wel is opnieuw de sterrenhemel prachtig maar dat zijn we inmiddels al gewend.
Zaterdag 26 november zijn we al vroeg wakker. Dick loopt zelfs al om kwart over vijf te rommelen. En ik schiet een kwartiertje later overeind. Op ons centrale regelpaneel maar ook op de koelkast knipperen rode alarmlichten en regelmatig gaat er een waarschuwingspiepjes af. Niets werkt meer zodat we ook geen water kunnen tappen laat staan ons douchen en Dick denkt aan een overleden accu. Al eerder had Dick bedenkingen over de leeftijd en kwaliteit van de accu maar je hoopt altijd dat deze het nog een tijdje zal volhouden. We hadden al rekening ermee gehouden dat we eventueel een nieuwe zouden moeten kopen. Omdat het nog erg vroeg is kunnen we nog geen generator aanzetten maar gelukkig zijn er op deze State campground douches en kunnen we ons daar opfrissen alvorens de auto te starten en naar de dichtstbijzijnde Wal-Mart te rijden in San Clemente. Graag hadden we daar gisteren onze camper neergezet maar net als bij bijna alle andere Wal-Marts in California is het niet toegestaan er te overnachten en om dat te handhaven rijden er regelmatig sleepwagens langs. Op de auto afdeling bekijken we de beschikbare accu’s. Er zijn er geen vrachtwagen accu’s maar na enig meten en uitzoeken hoe het kastje, waar de oude grote accu in staat, het best verbouwd kan worden, kopen we twee nieuwe accu’s die Dick (na de oude grote accu eruit te hebben gesloopt) parallel schakelt en vervolgens aan de bekabeling van al onze apparaten en de zonnenpanelen bevestigt. En ja hoor de alarm toestand wordt opgeheven en alles werkt weer. Met de grote oude accu, die overigens minder power heeft dan de twee nieuw aangeschafte accu’s, ga ik terug naar de auto afdeling van Wal-Mart waar ons argument dat de oude accu meer dan tweemaal zo groot is dan de twee nieuw aangeschafte accu’s geaccepteerd wordt en ik de verwijderingsbijdrage die we net voor beide nieuwe accu’s hebben moeten betalen, terug betaald krijg. Nu ja, zelfs met een vluchtige blik viel dat niet te ontkennen. Blij met zo’n handige Dick en opgelucht dat alles weer werkt en we voldoende stroom hebben, rijden we na nog wat boodschappen te hebben gedaan verder. Het is hier, zelfs al is het nog vroeg in de morgen, gewoon warm.
De afstand naar San Diego is niet zo ver meer alhoewel we er doordat we opnieuw de Coastal Highway volgen, langer over doen maar we worden wel beloond met een schitterende tocht door de opnieuw gezellige kustplaatsjes en het prachtige uitzicht op de Pacific. Enkele State campgrounds liggen erg verleidelijk aan de oceaan maar navragen leert ons dat een plaatsje op deze campgrounds (ja nu, is er wel plek) 50 dollar bedraagt en dat is voor een plek zonder water, electra en dump mogelijkheid, met alleen een outhouse (primitief toilet) toch wel erg prijzig. We rijden dus door naar San Diego waar we in Mission Bay een mooi plekje op een echte camping vinden. Het is nog vroeg in de middag en gebruik makend van het mooie weer zitten we lekker buiten terwijl de wasmachines en droger op de camping overuren draaien. Voordat we ons echt geïnstalleerd hebben duurt wel even want natuurlijk vind ik een ander plekje veel mooier dan wat ons is toegewezen. Na enig praten en overtuigen lukt het om net dat ene mooie plekje te bemachtigen. Nu doen ze ook niet echt moeilijk want omdat het Thanksgiving weekend bijna ten einde loopt zijn al veel mensen naar huis vertrokken. Nadat de was is opgeborgen, een schoon bed is gedekt, het verhaaltje voor de website is afgeschreven en gepubliceerd en we lekker buiten gegeten hebben gaan we binnen in de camper lezen.
Historische schepen in San Diego
Ook al is het overdag warm, enige tijd na zonsondergang wordt het geleidelijk aan koeler en op een gegeven moment is binnen zitten toch aanzienlijk comfortabeler. Dankzij de hele middag zon en buitenlucht liggen we voor half tien al onder ons minder gevulde donsje. Het dikke dons is in deze streken gezien de veel warmere temperaturen ’s nachts niet meer echt comfortabel zodat we ons nu weer met een dun laagje dons omhullen.
Zondag 27 november is het opnieuw stralend weer en om 8 uur ’s ochtends is het al 20 graden zodat we eindelijk weer eens buiten kunnen ontbijten. Daarna maken we gebruik van de gelegenheid dat we internet hebben om met familie en een aantal vrienden te skypen. We merken dat de halve camping inmiddels vertrokken is want de signaal sterkte van de skype neemt toe naarmate het later wordt en we hoeven onze MiFi niet in te schakelen. Als iedereen weer weet dat we nog leven, pakken we onze fietsen en rijden we naar Downtown San Diego. Twee jaar geleden zijn we daar nooit geweest. Het is een heerlijke stad om te fietsen want er zijn veel fietspaden en daarbij is de temperatuur inmiddels naar 25 graden gestegen. Het is zondag en dat is te merken ook want iedere inwoner van San Diego lijkt zich buiten in de parken te bevinden, wandelend, joggend, op een plaid zittend of net als wij rond fietsend. Het is gewoon gezellig buiten. Langs het vliegveld fietsen we naar de haven van San Diego waar verschillende oude zeilschepen liggen die de tijden van Rodrigez Cabrillo, de Portugees die deze westelijke kust voor het eerst ontdekte in 1542, doen herleven. Ook ligt hier het zeilschip “ Star of India” dat volgens Dick regelmatig present is bij Sail in Amsterdam. Niet alleen de schepen zijn oud, ook de Amish die ik hier ontmoet passen bij het tijdsbeeld wat deze zeilschepen uitstralen. Ik heb tot hier moeten rijden om uiteindelijk toch een aantal Amish mannen en vrouwen te kunnen spreken. Nu ja spreken, de conversatie komt voor het merendeel van mij, Tita, want ik overstelp hen met vragen over hun leven. Helaas zijn de Amish niet zo praterig en ook zijn ze het niet altijd met elkaar eens, zeker als ik vragen stel over hoe hun levenswijze in deze moderne tijd is vol te houden en hoe jongeren in hun gemeenschap omgaan met een leven zonder electriciteit en de verleidingen van de buitenwereld. Over een ding zijn ze het roerend eens en dat is dat er geen foto’s gemaakt mogen worden. Wel jammer, want ze zijn apart om te zien. Ik denk dat onze voor-, voor-, voorouders zo gekleed gingen. Op mijn vraag of ze met vakantie zijn, (wat doen ze anders zo ver van huis) antwoorden de vrouwen, die wat verderop zitten en duidelijk spraakzamer zijn, dat ze naar een dokter in Mexico onderweg zijn. Daar zijn namelijk betere (goedkopere) dokters dan in de USA. Alhoewel ik nog uren met hen zou willen praten om alles over hun levenswijze te weten te komen heeft Dick genoeg van de 4 zwijgzame mannen met twee baby’s en de 500 meter verder op zittende vrouwen dus fietsen we verder langs de kade maar niet ver want in de verte zien we een reusachtig vliegdekschip liggen. We hebben op deze reis al oude schepen en onderzeeërs bekeken maar nog geen vliegdekschip dus al snel zijn de fietsen met helmen
Aircraft carrier USS Midway #41
vastgeketend aan een paal en worden wij aan boord van “ the USS Midway” (in de vaart van 1945 tot 1991) welkom geheten. Het is een fascinerend schip om rond te lopen en we maken vele kilometers aan boord van dit schip. Telkens is er wat nieuws te zien, de verblijven van de bemanning, de briefing rooms van de diverse squadrons piloten, een operatiekamer, de stuurhut, maar ook de verkeerstoren die de vliegtuigen binnenloodst en dan de verschillende vliegtuigen, waarvan je in enkele zelfs binnen kunt kijken. Uiteraard krijgen we ook alle informatie over het opstijgen en weer binnenhalen van de vliegtuigen op het dek van dit vliegtuigschip. Helaas moeten we om 17.00 uur, na bijna vijf uur rond dwalen over “ The USS Midway” weer aan wal. We zijn er zeker van dat we nog vele uren over dit kolossale en zeer interessante schip hadden kunnen rond lopen.
Het is nog licht als we wegrijden van de kade maar het duurt niet lang of het schemert en snel daarna wordt het donker. Donker is echt donker en vele stukken weg hebben nog nooit gehoord van straatverlichting. Gelukkig hebben we achterlichten die fel branden zodat we op de stukken die we over de donkere verkeerswegen moeten rijden (we weten niet echt goed de weg terug) goed zichtbaar zijn voor de achteropkomende auto’s . Helaas heb ik onze koplampen in de camper laten liggen waardoor ons zicht naar voren erg beperkt is en we deze donkere wegen bijna op gevoel moeten rijden. Blij zijn we als we de verlichte toren zien van Sea World waar vlakbij het fietspad begint langs Mission Bay. Hier branden op regelmatige afstand van elkaar kleine lampjes wat verder fietsen aanzienlijk vergemakkelijkt. Uiteindelijk zijn we iets voor half zeven, na 38 km fietsen, terug bij de camper. De temperatuur is nog steeds goed en na een klein hapje eten blijven we nog enige tijd buiten zitten.
Maandag 28 november na een lekker ontbijt buiten, het dumpen van ons grey- en black water, alsmede de inname van schoon water, rijden we weg van deze mooie camping aan Mission Bay en zetten koers naar Cabrillo Point National monument. Natuurlijk willen we de plek zien waar de gelijknamige Portugees 50 jaar nadat Columbus de oostkust ontdekte in het westen aan land kwam en uiteraard moeten we hier ook een stempeltje halen voor ons paspoort. Er is een interessante film in het Visitor Center over het leven in de tide pools maar helaas kunnen we dat leven in werkelijkheid niet aanschouwen omdat het hoog water is en de tide pools nu onder water liggen. Na nog een laatste blik op de gladde, windstille Pacific, de grote Marine basis aan de kust en het schitterend gelegen San Diego rijden we het binnenland in. Direct komen we in een berggebied en over stille kronkelende bergweggetjes. Het is een leuke weg die ons langs Ramona voert naar Julian, een prachtig oud mining stadje waar we de beroemde Julian Apple Pie’s eten.
Kampvuur in Ocotillo Wells campground
De weg stijgt nog steeds en dat betekent daarna eindeloze afdalingen tot we in het Anza Borrega State park aankomen. Een State park bestaande uit voornamelijk woestijn. De campground is helaas gesloten maar aan de rand van het park, vlakbij Ocotillo Wells, midden in de woestijn, zien we een zandvlakte met heuvels en bergen en hier en daar een outhouse. Navraag bij een stel wat op het punt staat te vertrekken leert ons dat hier gratis overnacht kan worden. Dit woestijn gebied wordt gebruikt door de Californiers om met hun ATV en cross motoren rond te rijden. Zover je kunt kijken is er alleen ongerepte woestijn, nu ja ongerept, er is hier 500 mile aan ATV trails. We staan op een prachtig plekje, wel eenzaam maar daarom sta je dan ook in de woestijn. Terwijl het nog licht is verzamel ik hout wat bij nabijgelegen plekjes is achtergebleven (gedurende het Thanksgiving weekend stonden hier zeker duizend RV’s) en van stenen bouw ik een vuurplaats. Nog voor het echt donker is brandt er een heerlijk houtvuur en genieten we van een prachtige avond. Omdat het lang 18 graden blijft is het buiten heerlijk vertoeven. We zitten zo’n 40 meter onder het zeeniveau.
Dinsdag morgen waait er een koud windje, echt woestijn klimaat, maar nog voordat we om negen uur wegrijden heeft de zon al meer kracht gekregen en is de temperatuur, ondanks wat hoge sluierbewolking, naar 19 graden gestegen.
Ook hier straatnaamborden
We rijden nog een stuk door de woestijn waar zo nu en dan wat caravans staan (met de onmisbare ATV’s ernaast) en aan groot Customs and Border Control Station merken we dat we niet echt ver van de Mexicaanse grens verwijderd zijn. Na Salton City, gelegen aan een 70 meter onder zeeniveau liggend meer komen we in Mecca waar we tussen de boomgaarden rijden, sinaasappels, citroenen en grapefruits hangen in overvloed aan de bomen en alleen de velden met druiven zijn allemaal in herfsttooi en dragen geen vruchten meer.
Grapefruits volop
Een groter contrast met het omringende woestijn landschap is er niet. Al snel maken deze prachtige fruitbomen weer plaats voor de verlatenheid en rijden we over de Box Canyon Road door een rotslandschap. Er is hier niemand te bekennen maar het is er schitterend. Voor we er erg in hebben kruisen we Interstate 10 en rijden we Joshua Tree National Park in. In tegenstelling tot enkele weken geleden toen we met Thomas en Thecla dit park ook bezochten, is de zuidelijke toegangsweg nu open en rijden we, na in het Visitor Center van Cottonwood een film te hebben bekeken over dit prachtige National Park naar Jumbo Rocks, waar we op de praktisch uitgestorven campground een fijn plekje vinden. De rest van de middag zitten we met 25 graden lekker in het zonnetje, lezen wat, laden foto’s uit en schrijven
Lekker in het zonnetje
verder aan ons stukje voor de website. Er is geen wind en het is lekker warm. Als de zon onder is en het wat kouder wordt zorgt een lekker campvuurtje ervoor dat we en warm blijven (nu ja van voren) en een heerlijke maaltijd op houtvuur kunnen bereiden. Na zoveel buitenlucht is het niet verwonderlijk dat we om half tien al als rozen slapen.
We hebben besloten twee nachten in Joshua Tree National Park te blijven zodat we na het ontbijt woensdag 30 november, op stap gaan om in het park te wandelen. Bij Hidden Valley maken we een prachtige wandeling. Gaande onze tocht door de verlatenheid van dit park neemt de wind in kracht toe en als we na afloop van de prachtige wandeling op het terrasje van het Visitor Center bij het stadje Joshua Tree zitten is het redelijk afgekoeld. De tweede wandeling bij Split Rock is wat korter omdat
Agave's met zaadstengels
het pad niet echt goed is aangegeven (Dick is hier een andere mening over toegedaan) en we dus dezelfde weg teruglopen zodat we tegen drie uur terug zijn bij de campground. Alhoewel we beiden nog even in het zonnetje buiten zitten maakt de inmiddels harde- en koude wind en daarmee de dalende temperatuur dat we al tegen vier uur de camper induiken waar het nu echt de beste plek is om te vertoeven. Vanavond is er geen kampvuur want de temperaturen dalen enorm snel en de harde wind die nu tot stormkracht is aangewakkerd, maakt dat je zo snel mogelijk naar binnen wilt. ’s Nachts slaat er wat hagel tegen de camper en de stormachtige harde wind maakt dat we regelmatig heen en weer schudden. Donderdagochtend waait het nog steeds hard en zien we verschillende (weliswaar kleine) sneeuwvlokjes om ons heen dwarrelen. Het is tegen het vriespunt en buiten gewoon onaangenaam. Als alles reisklaar is rijden we weg, op naar Las Vegas. Via het zuiden van het park want daar hebben we een Ocotillo, (cactusboom) in bloei gezien en die moet nog
Ocotillo bloem
even op de foto gezet worden. Vanuit het zuiden van het park rijden we een stukje parallel en dan via de Oostzijde van Joshua Tree NP rijden we naar het noorden. De weg voert ons door het grote niets. Om ons heen is slechts woestijn en harde stormachtige wind. Zeker als we een stuk Oost-West rijden merken we dat de wind tegen de zijkant van de camper aanbeukt. Gelukkig voert onze route ons het merendeel van de tijd naar het noorden waardoor we wat minder last hebben van de hevige rukwinden. We hebben inmiddels vernomen dat in LA county de noodtoestand is afgekondigd door de stormachtige wind. Enkele steden zijn lam gelegd en er is veel schade ontstaan door ontwortelde bomen. Gelukkig hebben wij alleen een staartje van deze storm mee gekregen omdat we ons wat meer in het binnenland bevonden. Het landschap, terwijl we verder naar het noorden rijden via de oostkant van California, blijft verrassend. Eigenlijk rijden we de gehele dag door de woestijn en hebben er zelfs zo nu en dan regen. De bergen die zich links en rechts van ons bevinden zijn inmiddels getooid met een laagje sneeuw en het is ronduit onaangenaam buiten.Nu en dan regent het wat en als we Nevada inrijden moeten de ruitenwissers echt een poosje
Met regen rijden we Nevada binnen
aan. En wij maar denken dat het altijd warm is en nooit regent. De temperatuur komt niet uit boven de 5 graden. Uiteindelijk wordt het wel droog en soms lijkt het of in de verte wat opklaringen te zien zijn. Snel maken deze echter weer plaats voor zwarte lucht maar de verwachte regen blijft gelukkig uit zodat we uiteindelijk met droog weer in Las Vegas aankomen. Nu weten we dat de oostzijde van California en een deel van Arizona en Nevada alleen uit woestijn bestaat. Alhoewel geen gokkers zijn we wel verliefd geworden op Las Vegas. Naast de casino’s zijn er heerlijke winkels om in rond te dwalen en het is fascinerend om de mensen te bekijken in de verschillende casino’s. We eten verrukkelijk van het buffet in het “ poor man’s” casino van Arizona Charlie, waar we op het aangrenzende RV-park onze camper hebben neergezet. Ondanks het feit dat ik nu al enkele malen heb rondgekeken in casino’s snap ik nog niet heel veel van die gokkerij. De slot machines blijven een raadsel, wat moet je nu toch doen met al die knopjes en stangen, de kaarten zijn al geschud en opgeborgen als ik pas de getallen heb geteld en zelfs bij de Bingo, hele zalen zijn gevuld met mensen die dit spel spelen, moeten niet alle nummers die langskomen aangekrast worden maar alleen die nummers die een bepaald patroon vormen. Ach we genieten met het rondkijken langs de tafels en het observeren van de spelers en duiken uiteindelijk moe ons bed in.