Verblijf in Terrace verlengd

Omdat we er van uitgaan dat onze onderdelen niet eerder dan maandag bij de garage aan zullen komen benutten we deze mooie vrijdag om een lekker stuk te gaan fietsen, waarbij we uiteraard enige tijd bij de Skeena rivier blijven staan waar de vele vissers een van de Coho zalmen hopen te vangen. We zien echter niemand een zalm binnen halen en dus rijden we na een tijdje weer verder. Het is een heerlijke temperatuur om te fietsen, tegen de 20 graden, geen wind en de zon schijnt volop. Als we eind van de middag terugkeren bij de camper zien we ook de vrachtauto’s terug komen van hun al vroeg gestartte werkdag en chauffeur Bob (die de hele week ’s ochtends om 4 uur vertrekt en ons dus bijtijds laat opstaan) nodigt ons en het garage personeel uit om bij zijn auto een glas te komen drinken. De “Dragon” (zijn vrouw Gerry) komt de drank zo brengen. Terwijl we op de komst van Gerry wachten, met wie Bob inmiddels al 41 jaar getrouwd is, horen we dat onze materialen net zijn aangekomen en dat er morgen direct begonnen wordt met de reparatie.
Een half uur later is Gerry gearriveerd en staan we gezellig met elkaar in het zonnetje te praten zij onder het nuttigen van whisky-cola,  wij drinken een wijntje omdat whisky toch niet onze drank is. Het is heel gezellig en ongemerkt wordt het later. Tegen half negen, als de garage mannen huiswaarts rijden, nodigt Bob ons uit om met hem en zijn vrouw mee te gaan naar huis om daar verder te praten. We zeggen daar geen nee op en even later zitten we gezellig bij hen rond de keukentafel. Marianne en Amel, goede vrienden van Bob en Gerry zijn inmiddels ook gekomen en we laten diverse onderwerpen de revue passeren, de huidige economie, de financiën, het rechtssysteem, het leven hier en in Europa, we raken niet uitgepraat. Het is leuk dat Marianne die in de jaren 50 vanuit Nederland hierheen is gekomen, na al die jaren nog zo goed Nederlands spreekt. We worden verwend met een heerlijke pie met Saskatoon berries terwijl er ook een groot bord gerookte zalm op tafel komt  en voordat we er erg in hebben is het 12 uur ’s nachts en worden we door Marianne en Amel thuisgebracht. Nu pas is de regen, die voor de hele dag al was aangekondigd, gearriveerd. Wat was het een ongelooflijk leuke en gezellige avond.

Zaterdag 13 augustus staan we vroeg op zodat de auto om 8 uur de garage binnengesleept kan worden. Terwijl monteur Ed zich samen met Dick over de motor buigt vertrek ik met mijn fiets, waar het wasgoed achterop gebonden is, in de miezer regen naar de laundry. Zoals altijd bij een laundry waar veel mensen in- en uitlopen en je toch moet wachten raak ik aan de praat met diverse mensen. Hoor hier veel over het leven in dit deel van Canada waar grote zorgen zijn omdat de hout business waar de plaatselijke economie grotendeels op draait, terugloopt. De twee aanwezige zaagbedrijven in Terrace zijn (met het nodige banenverlies) gesloten en er wordt alleen nog maar hout gereden naar Prins Rupert waar het op de boot geladen en naar China getransporteerd wordt.
Ook kijk ik samen met een Canadese vrouw verbijsterd naar een man die, in al zijn zeven machines met wasgoed grote hoeveelheden bleekwater gooit. Ook al ben ik gek op het rond sprenkelen van bleekwater, het bij wasgoed gooien van bleekwater lijkt me niet echt de juiste oplossing om de was schoon te krijgen. Met al dat kletsen vliegt de tijd voorbij en ook is  mijn was inmiddels schoon en droog en kan in vuilniszakken achterop de fiets gebonden worden.
Bij de garage aangekomen zegt Dick dat het “worst case scenario” bewaarheid is geworden. Niet alleen is de multiriem aan flarden (we bewaren deze als aandenken) ook de distributieriem is geknapt en daardoor is de motor beschadigd. Zozeer zelfs dat een groot deel van de motor, de cylinderkop vervangen moet worden. En nu maar hopen dat het Rien lukt dit motor onderdeel te vinden en op te sturen. Zonder vervanging zullen we geen meter meer kunnen rijden. Ach, zoals Walther (een Nederlander die met zijn vrouw Doreen een half jaar door Amerika rondtrekt en met wie we regelmatig mail contact hebben) opmerkt hebben we in ieder geval een goedkope camping bij de garage. Nadat de camper weer terug is gesleept naar zijn plekje en Dick  met de krik, blokken onder de wielen heeft geplaatst waardoor we weer wat rechter staan, drinken we een lekker glaasje wijn op de goede afloop.

Zondag 14 augustus fietsen we bijtijds naar het Visitor Center zodat Dick met Rien kan skypen en hem de foto’s van het te vervangen motordeel kan sturen. Onderwijl kan ik lekker onze mail beantwoorden en met tante Ank en Thecla & Thomas skypen. We houden, zoals al bijna gebruikelijk, weer kantoor voor het Visitor Center van Terrace. Opnieuw boffen we met het weer want ook al regende het vanmorgen even, nu is het droog en soms komt zelfs even de zon te voorschijn. Dat we zelfs hier te traceren zijn blijkt uit het feit dat even later Gerry voor me staat en ons uitnodigt om vanavond bij haar en Bob te komen eten, om half 5 worden we opgehaald.
Na alle benodigde informatie te hebben doorgegeven fietsen we weer terug naar de camper waar we in het zonnetje lekker koffie drinken, foto’s uitzoeken verder schrijven aan ons website artikel en onze administratie bijwerken.
Om half vijf rijdt Gerry ons naar haar huis waar we opnieuw met elkaar over allerlei onderwerpen praten, anderhalf uur later, als ook dochter Tammy met zoon Daniel en dochter Cathy arriveren gaan we aan tafel waar we een voortreffelijke maaltijd voorgezet krijgen, stoofschotel met sla en een lemon pie na. Het ruikt niet alleen lekker, het smaakt ook heel goed en het is gezellig dat Bob’s moeder nog even langskomt en mee geniet van het door Gerry zo lekker bereide eten. We hebben een heel leuke avond gehad als we rond negen uur door Gerry weer naar huis gebracht worden.

Maandag 15 augustus staan we vroeg op en om zeven uur ’s ochtends houden we buiten, voor het Visitor Center, al kantoor. Dick skypt met Rien die nog enkele maten nodig heeft van onderdelen en ons kan vertellen dat het kapot gegane deel van het motorblok leverbaar is. We zijn best wel opgelucht en erg dankbaar dat Rien weer zoveel werk heeft verricht om ons te helpen. Onderwijl bel ik toch nog even met de ANWB om na te gaan of het transport van de onderdelen door hen gedaan en betaald kan worden. Helaas, dan hadden we dan toch echt voor vertrek een aanvullende XL-verzekering moeten afsluiten, we zullen de transportkosten zelf moeten dragen.
Nadat Dick met de monteur nog even alles is nagelopen en aan Rien de antwoorden heeft gemaild, fietsen we weer terug naar de camper waar we een lekker koffie drinken. Ook nu weer boffen we met het weer. Het is weliswaar niet warmer dan 14 graden maar wel droog en soms komt zelfs even de zon te voorschijn. Die verdwijnt weliswaar tegen de middag en maakt, net als wij weer terugfietsen vanuit het stadje waar we nog brood moesten halen, plaats voor een regenbui maar dat kan de pret niet drukken. Terwijl de rest van de middag regelmatig regen valt ga ik (Tita) schrijven, terwijl Dick in de garage te vinden is waar hij Bob, wiens truck helemaal nagelopen moet worden, een handje helpt. Samen aan zo’n reusachtige truck sleutelen is natuurlijk ook heel gezellig.

Dinsdag is het zwaar bewolkt en vallen er zo nu en dan wat buien maar als we naar het Visitor Center fietsen is het droog en probeert de zon (weliswaar wat waterig) door de wolken te komen. Opnieuw mailen en skypen we en als we drie uur later terugfietsen krijgt Dick zo’n twee kilometer voor we thuis zijn, een lekke achterband zodat we het laatste stukje lopen.
Nadat Dick de band heeft geplakt en we een lekker kopje soep hebben gegeten fietsen we, beladen met wasgoed naar de laundry. Ik heb al weer twee wasmachines vol. Op de een of andere manier zijn we er in geslaagd veel vuil te maken. Tegen 4 uur zijn we weer terug bij de camper, kan het bed opnieuw opgemaakt worden en de schone kleren in de kastjes worden opgeborgen. Het blijft bewolkt met zo nu en dan regen en het is niet warmer dan 14 graden, dus de beste plek om nu te vertoeven is in de camper met een spannend boek.
Woensdagmorgen  slapen we uit. Nu ja, tussen drie en vier uur zijn we altijd even wakker wanneer de truckchauffeurs hun motoren laten draaien (om de luchttanks te vullen?). Deze mannen maken best lange dagen, 14 uur werken op een dag is geen uitzondering. Als alle trucks de weg op zijn en twee luid toeterende treinen gepasseerd, wordt het weer rustig en slapen wij nog even heel diep tot acht uur. Net als bijna iedere dag fietsen we weer naar het Visitor Center waar we de post lezen en skypen. Ook de blackwater tank is meegekomen want er moet weer gedumpt worden. Als we uitgemaild zijn (en de tank weer schoon is) rijden we naar de ernaast gelegen Wal-Mart waar we voor Dick een “Dickies Coverall” aanschaffen. Nu kan hij naar hartelust rond sjouwen in de garage zonder dat hij iedere avond gemopper van mij te horen krijgt. Terugfietsend hebben we nog  wat druppels regen maar  ’s middags breekt de zon in volle hevigheid door en kunnen we, nadat we op ons gemakje in verschillende supermarkets koopjes hebben gehaald, lekker buiten in het zonnetje zitten waar het inmiddels 22 graden is geworden.
Het is verbazend om te zien dat in sommige supermarkets nog vele schepgoederen te koop zijn. Echt honderden bakken en vaten met losse goederen zijn hier te koop. Ook tientallen soorten koffiebonen met maal machines ertussen staan naast vele soorten verpakte koffie. Wij gebruiken meestal dezelfde soort en kopen dan een paar blikken wat meestal genoeg is om van reclame tot volgende reclame vooruit te kunnen.

Donderdag 18 augustus begint bewolkt maar al snel komen de bergen en blauwe lucht te voorschijn en schiet de temperatuur van 14 naar 20 graden. Tijdens het skypen met Rien horen we dat er toch nog een motor onderdeel uit Italie moet komen, dus we zullen nog wat meer geduld moeten hebben. Omdat we ontdekt hebben dat een van de propaan tanks leeg is en we die ook op de fiets kunnen vervoeren ruilen we die bij Wal-Mart om voor een volle en doen gelijk wat boodschappen. ’s Middags zitten we lekker in het zonnetje en krijgen daarbij gezelschap van Anneke, de moeder van Michael, een van de truckers, die (Anneke) 50 jaar geleden uit Nederland naar Canada is geemigreeerd. Praten gezellig met elkaar en ook als Anneke al weer naar huis is blijven we genieten van de heerlijke temperaturen buiten.
Zo langzamerhand komen de trucks binnen die hier een vaste parkeerplaats hebben en het is verbazend om te zien hoe lang sommige trucks zijn. De aanhangers van de logging trucks worden als ze geen hout lading hebben gestapeld en dat scheelt enorm in lengte. Trucks van meer dan 25 meter zijn hier geen uitzondering en je ziet dan ook hier trucks met een trailer en daar achter op een gelijksoortige koppeling nog een aanhangwagen. De chauffeurs van deze truck’s zijn ware stuurkunstenaars, ze zien altijd weer kans om deze wagens tussen andere netjes recht in lijn te parkeren. Pas als om half negen ’s avonds de zon achter de bergen verdwijnt wordt het wat koeler en tijd om naar binnen te gaan.

Helaas zet het mooie weer niet door en regent het vrijdagmorgen. Omdat we niet zo’n zin hebben om door de regen naar het Visitor Center te fietsen controleert Dick in het kantoortje van Freightliner de mail (in de camper is onvoldoende bereik). We vernemen van Rien dat het onderdeel uit Italie op zijn vroegst komende dinsdag in Nederland verwacht kan worden dus voorlopig blijven we nog te gast bij de garage. Alhoewel dit bericht even een domper zet op onze verwachtingen hebben we wel wat anders om naar uit te kijken want Amel en Marianne zijn net langsgereden om ons voor het “supper” vanavond uit te nodigen. Om 16:00 uur zullen we worden opgehaald zodat er nog tijd genoeg is om verder te werken aan de volgende Flora en Fauna pagina’s waar Dick allerlei brochures en boekjes voor nodig heeft die ik natuurlijk al lang in plastic tasjes heb opgeborgen. Wat hij nodig heeft zit natuurlijk in het laatste tasje maar na enig zoeken wordt het gevonden. Al zoekend zie ik dat een aantal brochures dubbel zijn bewaard en heb ik dus mooi ook even de gelegenheid om deze uit te zoeken. Inmiddels is het gestopt met regen maar ondanks dat besluiten we bij de camper te blijven en zal Dick morgenochtend wat eitjes moeten koken omdat er voor mij geen broodbeleg, naast jam, meer aanwezig is. Gelukkig is dat geen straf voor mij. Terwijl ik dit schrijf begint het toch weer te regenen en zijn we blij niet op de fiets te zijn gestapt. Morgen zien we wel weer verder.