Monniken in busstation Chiang Rai
Vrijdag 23 november zijn we om zeven uur wakker en na het pakken van onze rugzakken en een eieren ontbijt lopen we naar de straat op zoek naar een TukTuk. Al snel zijn we het eens over de prijs en op weg naar het busstation wat buiten het centrum ligt. We moeten wachten tot we een kaartje kunnen kopen en dan blijkt dat alle bussen vol zitten en we pas over anderhalf uur een plekje kunnen krijgen. Ach, anderhalf uur wachten is niet echt erg. Op een busstation is afleiding genoeg en de tijd vliegt. Omdat we de twee laatste plekken hebben kunnen we niet naast elkaar zitten. De bus is voor Aziatische begrippen redelijk luxe en zodra we rijden worden we verwend met een rolletje koek en een flesje water. Snel laten we de buiten wijken van Chiang Mai achter ons en komen in het meer bergachtige deel van Noord-Thailand. Het monotone gedreun van de motor doet ons (Tita en de rest van de bus) al snel in slaap vallen en na drie uur arriveren we in Chiang Rai. Het guesthouse wat we met de Lonely Planet hebben uitgekozen bevindt zich niet erg ver van het busstation dus willen we geen TukTuk nemen. Het gevolg is wel dat we zeker een kilometer te veel lopen door de hitte en dan ook nog op het heetst van de dag. Maar na enig zoeken (straatnaam bordjes ontbreken gewoon) vinden we uiteindelijk wel de juiste straat waarbij we een guesthouse zien wat weliswaar niet onze eerste voorkeur had maar wel aangenaam is door de zitjes voor de kamer. Daar de prijs ook redelijk is, slechts 450 baht, nemen we hier een kamer. Na een lekker kopje koffie (gratis bij dit guesthouse) lopen we de stad in. In tegenstelling tot de vorige keren dat we in Chiang Rai waren zitten we nu in een totaal ander gedeelte van de stad, eigenlijk een leuker gedeelte en al snel dwalen we rond op een marktje. Rond 18:00 uur klinkt uit alle luidsprekers het volkslied, zoals overal in Thailand om 08:00 en18:00 uur. Gevolg is dat alle mensen stilstaan tot grote verbijstering van een aantal toeristen die geen idee hebben wat er gebeurt, laat staan dat ze weten wat te doen maar uiteindelijk na wat aarzeling en rondkijken staan ook zij stil. Het volkslied is nooit erg lang dus al snel heeft het gewone rumoer op de markt weer de overhand. Overal wordt gegeten en muziek gespeeld en we dwalen nog enige tijd rond over de market, natuurlijk op zoek naar koopjes. Uiteindelijk lopen we terug naar ons guesthouse Orchids waar we op ons zitje lekker lezen en computeren tot we lek geprikt worden door de vele muggen en onze kamer een prettiger verblijfplaats wordt.
Skypen met tante Ank voor ons guesthouse in Chiang Rai
Na alle voorafgaande dagen gebakken ei te hebben gegeten hebben we zaterdag eindelijk weer eens lekker muesli, fruit en yoghurt, waarmee we verkwikt aan onze tocht door het stadje beginnen. Naast een zoektocht naar andere schoenen voor mij willen we wat andere guesthouses bekijken en natuurlijk staat een bezoek aan enkele tempels op het programma. Het is nog steeds erg warm en dus een verademing om even het warenhuis in te duiken. Ook stoppen we zo nu en dan bij een koffietentje of de 7-Eleven om het nodige vocht tot ons te nemen. We hebben geen haast en lopen op ons gemakje rond door een onbekend deel van dit stadje en bewonderen de schitterende gouden Clocktower.
Rond twee uur vinden we het welletjes en lopen we terug naar ons guesthouse waar we heerlijk op ons zitje uitpuffen voorzien van thee en koffie. Tot het schemer invalt doen we niets anders dan lezen en op onze computer werken. Ja, alweer free wifi, we boffen wel met onze slaapplekken.Zaterdag blijkt er een grote markt gehouden te worden in Chiang Rai en dus lopen we daar rond zes uur naar toe. Alhoewel Dick er na een kilometer rondlopen genoeg van krijgt kan ik wel door blijven lopen. In tegenstelling tot andere markten waar toeristen de overhand hebben is hier praktisch geen Falang (vreemdeling) te bekennen en we worden dan ook regelmatig aangestaard. Na zeker twee uur rondlopen heeft Dick echt genoeg van al die “zooi’ (en dat terwijl er prachtige dingen te koop zijn) en lopen we naar een restaurantje waar we heerlijk eten. Als we bij ons guesthouse aankomen barst er een onweers- en regenbui los, wat de temperatuur van meer dan 35 graden direct terugbrengt naar 23 graden. Tijd dus om naar bed te gaan.
Zondag is het duidelijk koeler dan de dagen ervoor. De hevige regenval heeft de temperatuur wat meer naar de normale waarden van deze tijd van het jaar gebracht. De drukkende hitte is er wat af. Er moet echt kleding gewassen worden dus besluiten we pas morgen uit Chiang Rai vertrekken. Nog voor het ontbijt breng ik onze zak vuile kleding naar de buren die een laundry hebben. Ik heb inmiddels goede ervaringen met het uitbesteden van onze was en kom derhalve niet meer in de verleiding om zelf te wassen. Opnieuw besteden we een groot deel van de dag aan rondkijken in het stadje. Maken zo nu en dan een praatje met iemand, drinken wat koffie en kijken naar mensen. Normaliter heb ik op onze reizen een overvol programma en moeten we van alles en nog wat zien maar dit doelloos rondslenteren en wat lezen bevalt eigenlijk ook prima. Rond twee uur komen we langs een massage plek die er redelijk uitziet en omdat we moe en bezweet zijn willen we ons hier graag laten masseren. Het kost even tijd voor een tweede masseur gearriveerd is maar dan worden we onderhanden genomen. Telkens als ik opnieuw op een matje lig om me te laten masseren vraag ik me af waarom ik dat nu eigenlijk laat doen, want fijn voelt het niet daarvoor is de Thaise massage veel te hardhandig. Maar….na afloop is het wel lekker want dan voel je je als herboren. Gelukkig is de zon goed doorgebroken dus als we teruglopen naar ons guesthouse zie ik dat onze kleding niet meer buiten hangt. De was is dus voldoende gedroogd en kan opgehaald worden. Bij Orchids aangekomen zit iedereen lekker op stoeltjes voor hun kamer en voor we het weten zijn we met elkaar in een gezellig gesprek gewikkeld, uiteraard in de voertaal van de reizigers: Engels. Het is gezellig en pas tegen half acht gaan we ieder weer onze weg.
De Golden Clocktower in Chiang Rai
Wij naar ons restaurantje wat zulk lekker eten heeft. Het ligt vlak bij de gouden Clocktower die op het hele uur van kleur verandert en ook muziek maakt, een spektakel wat we niet willen missen. Thuis kunnen we dankzij de muggenspiraaltjes die we gekocht hebben nog tot laat buiten zitten. Niet echt handig natuurlijk als je weet dat je de volgende morgen vroeg op moet om bijtijds te kunnen vertrekken. Het is echter, met name ’s avonds, heerlijk in de tropen.
Maandag 25 november arriveren we om negen uur bij het busstation. We boffen want enkele minuten later vertrekt de locale bus al. De tocht naar Chiang Khong voert ons weer door een bergachtige gebied. Ieder mogelijk stukje akkerland is bebouwd. Na 2 ½ uur arriveren we in het stadje aan de Mekong vanwaar we de oversteek naar Laos zullen maken. Eigenlijk is het de bedoeling vandaag eerst nog in Chiang Khong te overnachten maar na enig overleg en raadplegen van onze planets besluiten we toch vandaag nog de oversteek nar Laos te maken. We hebben dan de tijd om op ons gemakje een visa on arrival te halen, Lao kip te pinnen en achter bootkaartjes aan te gaan. Terwijl wij beraadslagen wacht een TukTuk driver rustig. Pas als we het woord border uitspreken en akkoord zijn gegaan met de fixed prijs rijden we in gezwinde spoed naar de andere kant van het dorp, waar de ferry naar de overkant is.
De oversteek van Thailand naar Laos over de Mekong
De douane formaliteiten in Thailand nemen niet veel tijd in beslag en al snel zitten we in het wankele bootje wat ons over de Mekong naar Laos brengt. Daar hebben we na het invullen van wat formulieren, het overhandigen van een pasfoto en het betalen van 35 dollar per persoon, al snel ons dertig dagen visum en kunnen we de helling oplopen die ons naar de dorpsstraat van Houay Xai voert. Schuin tegenover het douane kantoor bevindt zich een bank met ATM en even later zijn we drievoudig miljonair, helaas wel in Kips, de Lao munteenheid.
Eindelijk multi miljonair, helaas in Lao Kip
We hebben in de Planet gezien dat, slechts een kilometer van de plek waar we nu staan, een mooi guesthouse is langs de Mekong, waar we graag overnachten, dus lopen we die richting uit. Nadat we meer dan een kilometer in de brandende zon gelopen hebben en nog steeds geen spoor van dat guesthouse ontdekken houd ik het voor gezien en keren we terug. Even later ontdekt Dick een sign van een ander guesthouse en wel naast de opstapplek van de slow boats. We vragen of er een kamer vrij is en kunnen zowaar een prachtige kamer betrekken met een groot balkon wat uitzicht biedt op de Mekong en de slowboats. Het is een schitterende locatie waar ik wel langer wil blijven.Weliswaar betalen we volgens mij erg weinig voor deze plek, 100.000 Kip, (10 euro) maar dat komt waarschijnlijk omdat ik niet in Thai Baht maar in Kip wil betalen en degene die de prijs noemt waarschijnlijk niet helemaal bekend is met de omrekenfactor van Baht naar Lao Kip. Langere tijd blijven we op het terras van het restaurant zitten kijkend naar het vele verkeer over de Mekong.
De slowboats en ferry op de Mekong
Naast de opstapplaats van de slowboats naar Pak Beng en Luang Prabang landt hier ook de ferry voor voertuigen en daar de Chinese grens slechts op enkele uren rijden hiervandaan ligt, is het niet verwonderlijk dat er in zowel Thailand als in Laos een schier onafgebroken stroom vrachtwagens in de richting van de Mekong staat. Om maar zoveel mogelijk voertuigen tegelijkertijd te kunnen transporteren staan voertuigen vaak half op de laadklep maar de ferry’s zijn stevig gebouwd en telkens weer lukt het ze om de vracht ongeschonden aan de andere kant van de rivier af te leveren.
Rond half drie scheuren we ons los van dit schitterende uitzicht en lopen het dorpje in. Niet ver van het guesthouse vinden we het gebouw van het Rode kruis waar ook massage gegeven wordt. Weliswaar hebben we slechte ervaringen met massages door mensen van het Rode kruis maar dat was elders dus mogelijk is het hier beter.
Maasage bij de Red Cross
We nemen een uitgebreide massage van 1 ½ uur waaronder een herbal massage. Het blijkt de allerbeste massage te worden die ik ooit heb gehad. Als we nog een nacht in ons guesthouse kunnen blijven gaan we hier morgen zeker weer naar toe. Helaas kunnen we niet nog een nacht blijven in dit prachtige guesthouse want morgen is het volgeboekt door een reisgezelschap. Erg ongelukkig zijn we daar de volgende dag niet mee nadat we op de als nieuw uitziende bedden hebben geslapen met hun nog in plastic gewikkelde matrassen die zo hard als een plank zijn.
Nadat we gedouched hebben, of althans een poging daartoe hebben ondernomen, zien we ook dat deze luxe nieuwe guesthouses wel degelijk hun gebreken hebben. De druk op het leidingen netwerk is onvoldoende en er komt geen tot een ielig straaltje water uit de douche. De beste oplossing nog om veel water te verkrijgen is de wasbak vol te laten lopen. Weliswaar kost dit even tijd maar….. als je dan de stop er uittrekt komt er aan de onderkant een enorme straal water , die wel goed is om te kunnen douchen.
Terwijl we op het ontbijt wachten loop ik even naar het kantoortje van de slowboat en koop alvast twee tickets. We zijn de eerste die een kaartje kopen dus in ieder geval verzekerd van een plekje als de boot om 11 uur vertrekt. We verkennen welke boot we moeten hebben en kunnen daar al snel de rugzakken kwijt, die onder de vloer worden geborgen. Tot onze verrassing zijn de stoelen genummerd zodat we ons geen zorgen hoeven te maken over onze plaatsen dus tot het vertrek lopen we wat rond langs de oever, zitten op het trapje langs de helling en praten met medereizigers.
Interieur van de slowboat
Uiteindelijk varen we pas rond half 12. We hadden helemaal niet zo vroeg op hoeven te staan. De boot is best wel comfortabel. Hadden we jaren geleden nog van planken gemaakte bankjes nu staat de boot vol met oude busstoelen, die weliswaar vaak doorgezakt of scheef zijn maar in ieder geval wel zacht zitten. Helaas slaat het weer om en begint het te regenen, waardoor Dick, die aan de buitenzijde zit, aan een kant nat regent. De temperatuur daalt ook razendsnel en het is niet warmer dan 22 graden. Met een vooruitziende blik (en enige stimulatie van Dick) heb ik onze dunne regenjacks in de dagrugzak gestopt wat nu erg goed van pas komt. Het blijft koud maar met de jackjes is het uit te houden. Als het nog harder gaat regenen en ook de monniken die zich op de boot bevinden natregenen worden zeilen aan de zijkant van de boot neergelaten wat de reis wel wat comfortabeler maakt omdat de koude wind en de regen wat minder voelbaar is. Nadeel is natuurlijk wel dat je ook niets ziet en de bedoeling van zo’n boottocht is toch ook dat je wat meekrijgt van het leven aan de oevers van de Mekong. Als de regen dus iets minder wordt gaan de zeilen direct weer omhoog en de rest van de tocht brengen we (en de andere honderd passagiers) kleumend door. Onze Ebooks geven gelukkig de nodige afleiding en ook het schrijven op de computer doet de tijd verstrijken. Doordat we stroomafwaarts varen duurt de tocht slechts 6 uur zodat we al om half zes in Pak Beng aan land kunnen gaan.
Het is wat dringen op de boot want iedereen die geen kamer besproken heeft wil aan land. Gelukkig hebben we redelijk snel de rugzakken waarna we de heuvel beklimmen die naar het dorpje voert. Een van de guesthouses ziet er aardig uit, naast de bakkerij, dus in ieder geval ben je hier verzekerd van een lekker ontbijt. Er blijkt ook nog plaats te zijn zodat we niet verder bergopwaarts lopen en onze rugzakken in de kamer zetten. Ook Heather en Ken onze Canadese buren uit Chiang Rai vinden een plekje in dit guesthouse en met elkaar zitten we even later in een lekker Indiaas restaurantje aan de chicken tikka massala. Dat smaakt best na zo’n tocht over het water. Het is hier best koel en we hebben opnieuw erg veel profijt van onze hoodies. En ik maar denken dat we onze trui nooit aan zouden trekken. Al voor negenen lig ik op bed. Het kussen is een volgestopte rolmops waar niet echt op te slapen valt maar gelukkig heb ik nog mijn nekkussentje uit het vliegtuig wat prima als kussen kan dienen. Iets minder is het als dit kussentje midden in de nacht met een plof lek raakt en er geen kussen meer overblijft maar doordat ik redelijk vermoeid ben blijkt dat uiteindelijk toch geen punt want al snel ben ik weer diep in dromenland.
Dorp aan de voet van de Mekong
Woensdag 28 november heb ik de wekker pas op kwart voor zeven gezet. Tijd genoeg om ons te douchen (er is zowaar een heerlijke warme douche) en bij de bakker te ontbijten. Net als Cambodia heeft Laos veel Franse invloeden en derhalve zijn er in beide landen croissants en baquettes te koop. Ik kan je verzekeren dat dit heerlijk eten is als je al weer enige tijd zoet getoasted brood hebt gegeten. We ontbijten met ons vijven en praten heel wat af. Daar we niet te laat bij de boot willen zijn lopen we er tegen achten naar toe, het is slechts een paar honderd meter. Wel belangrijk want deze boot is wat smaller en er lijken iets minder zitplaatsen op te zijn. In plaats van negen uur varen we, volledig volgeladen, pas om half tien weg. Het is duidelijk warmer dan gisteren en het is de vraag of ons t-shirt met lange mouwen nu niet wat overdreven is. Als de boot echter gaat varen (20-25 km per uur) blijkt deze kleding toch wel erg comfortabel, net iets warmer dan met alleen korte mouwen. De tocht voert ons opnieuw langs de kleine dorpjes aan de Mekong, waar we nu wel wat vaker aanleggen om goederen in en uit te laden. Gelukkig zit er een plat dak op de boot want anders hadden de enorme hoeveelheid eieren die we onderweg inladen echt geen plaatsje meer kunnen vinden.
De eieren moeten op het platte dak
Helaas komt er in de loop van de middag opnieuw regen en zelfs zo hard dat de zeilen aan de zijkant weer naar beneden gehaald worden. Niet dat het daardoor droog blijft. Overal in deze zeilen zitten ook gaten en kieren dus gelukkig merken we nog wat van de weersinvloeden. In ieder geval blijft het wat warmer. We wisselen lezen, schrijven en praten met elkaar en de reis vordert gestaag. Ook nu weer arriveren we na een tocht van 8 uur op de Mekong tegen schemer in Luang Prabang. Alle rugzakken zijn achterin het schip gestort en tijdens de reis nog diverse malen verlegd om de extra passagiers een comfortabele zitplaats te geven. Omdat wij als eersten op het schip kwamen, liggen onze rugzakken helemaal onderop de berg dus het kost enige tijd om ze uit te graven. Het is aarde donker achterin en helaas is mijn zaklantaarn leeg dus kan ik ook niet bij schijnen om het zoeken te vergemakkelijken maar uiteindelijk vind ik op de tast toch een voor een onze rugzakken en kunnen we op zoek gaan naar een guesthouse. We weten van vorige bezoeken in welke richting we ongeveer moeten lopen en vinden na een 10 minuten lopen door het inmiddels donkere Luang Prabang een guesthouse. Nadat we ingechecked zijn en betaald hebben lopen we naar een restaurantje.Het is inmiddels zeven uur en na zo’n tocht hebben we wel trek in lekker eten. Het is stil op straat en op de nightmarket zijn ook maar weinig mensen te zien dus al snel vinden we een eetgelegenheid met terrasje vanwaar we een goed zicht hebben op de voornbijlopende mensen. Enkelen zijn bekend omdat ze samen met ons twee dagen op de boot hebben gebivakkeerd. Moe van alle indrukken en het lange zitten gaan we bijtijds naar bed.
We hebben wel internet maar het is erg zwak en helaas is het niet mogelijk te skypen.
Donderdag zijn we al vroeg op. Er zijn hier twee soorten bedden en geen van beiden zijn echt comfortabel. Of ze zijn omhuld in het plastic van de fabriek en hard als een plank of ze hebben springveren die duidelijk voelbaar zijn maar dan is de matras wel wat zachter. Na ons gedouched te hebben, er is gelukkig wel warm water, pakken we de rugzakken, geven een zakje wasgoed af bij een laundry en lopen naar een ander guesthouse een straat verderop. Gisteravond hebben we daar nog een kamer genomen die 30000 Kip per nacht (3 euro) duurder is maar wel prettiger om te vertoeven. Hij is mooier, ruimer, lichter en heeft een balkon. We kunnen er ook ontbijten en genieten van de baquettes en tropische vruchten.
Bhoeddha beeld in de oude tempel bij de cache
Pas tegen tienen lopen we het stadje in en zetten koers naar een van de twee hier verborgen caches. Ondanks het feit dat we al twee maal eerder in Luang Prabang geweest zijn komen we door onze zoektocht naar caches nu in een totaal ander gedeelte van de stad. In de muur van een oude Wat (Tempel) vinden we onze eerste cache en lopen dan verder de stad uit . Op weg naar de tweede cache kijken we bij verschillende oude Wats die we eerder nooit hebben gezien. Onze tocht voert ons steeds verder buiten het centrum over bergachtige paadjes, waar we het leven van de echte Laotiaan kunnen bewonderen en na een lange klimtocht bereiken we uiteindelijk de andere Wat waar de tweede cache moet liggen. Maar voor we eraan toe komen te gaan zoeken raken we eest in gesprek met de monniken die hier leven. Ze vertellen ons over hun leven als monnik. 
We horen over de regels waar ze zich aan moeten houden, dat ze alleen ontbijt en lunch krijgen en dat ze altijd om 04:00 uur op moeten staan om vervolgens in een lange rij lopend de offers (hun eten) te halen bij de bevolking. We vertellen hen ook over ons leven en het is erg interessant. Uiteindelijk tegen 13:00 uur gaan we dan toch echt op zoek naar de cache. De monnik met wie we het meest gesproken hebben en die goed Engels spreekt helpt ons bij het vinden van het juiste plekje en na hem nog even uitgelegd te hebben wat precies de bedoeling is van dit spel, lopen we weer terug naar de stad. In tegenstelling tot vanmorgen toen het wat miezerde is de zon gelukkig doorgebroken en kunnen we weer genieten van de warmte die door de vele donkere wolken niet zo drukkend meer is. Na in het centrum nog een berg te hebben beklommen waar ook een Wat op ligt en de footprint van Bhoeddha bekeken te hebben die, zoals de Planet zegt, de grootte heeft van een brontosaurus, komen we weer terug in het centrum waar we bij een Duitser een heerlijk ijsje eten. We raken wat aan de praat en horen dat het aantal bezoekers duidelijk verminderd is. Hij heeft door de euro crisis zeker 50% minder inkomen dan vorig jaar. Dat verklaart waarom het in tegenstelling tot de vorige keren dat we deze leuke stad bezochten vele malen drukker was op straat en op de nightmarket. Nadat we terug zijn gekeerd in ons guesthouse blijven we nog even wat lezen op ons balkon en tegen vier uur lopen we naar het Red Cross voor een massage. Ondanks het feit dat Trip Advisor aangeeft dat het een uitstekende massage is heb ik in ieder geval de op een na slechtste massage ooit. Ik ben ingesmeerd met een vettige crème waardoor ik me een ingevet worstje voel en er is alleen maar wat gestreken ondanks herhaalde vragen naar een “ strong” massage. Later blijkt dat ik hier zo’n 10 jaar geleden (maar dat was ik vergeten) de slechtste massage ooit heb gehad. Maar die heeft toen ook echt letsel veroorzaakt doordat het vele malen te hardhandig was. In het donker lopen we weer terug naar het centrum waar we na enig zoeken een leuk eettentje vinden. Zittend op een terrasje, uitkijkend over de winkelstraat, genieten we van een lekkere maaltijd. Het is weer begonnen te miezeren en er lopen niet veel mensen rond. Gelukkig is het droog als we klaar zijn met eten en langzaam begeven we ons via de night market weer naar ons guesthouse Rattana. Daar lezen we nog enige tijd op ons balkon en kijken naar de volle maan en de prachtige verlichte Stupa op de berg.
Monniken met bedelnap in Luang Prabang
Vrijdag 30 november gaat de wekker al om half zes. Dick blijft lekker in bed liggen maar ik sta op om de stoet monks te bekijken die hun alms (offerande) komen halen bij de bevolking. Ondanks het feit dat we al op diverse plekken deze optocht hebben gezien blijft het altijd fascinerend om de bevolking te zien zitten wachtend op de monniken en hen vervolgens sticky rice en vruchten te zien offeren. Er lijken minder monks te lopen dan eerdere keren en de waardigheid is er wel vanaf door de vele toeristen die (erg opvallend) foto’s maken. Uiteindelijk vertrekt de bevolking om half zeven en loop ik terug naar ons guesthouse om lekker te douchen. Dick is inmiddels ook wakker en zich aan het douchen. Na het ontbijt en geld te hebben gepind bij de ATM gaan we op zoek naar een Tuktuk die ons naar de Kuang Si waterfalls wil brengen. Er blijkt over een uur nog een stel te komen waarmee de prijs naar 50.000 kip per persoon wordt teruggebracht dus we lopen weer het dorp in om nog wat koffee bij een stalletje te halen, te kijken naar een botsing waarbij de gehele politiemacht van Luang Prabang uitrukt en uiteindelijk zijn we op het afgesproken tijdstip bij de TukTuk. Helaas blijken de twee toeristen niet op te dagen. Gelukkig komt even later een Duitse jongen die ook naar de watervallen wil en kunnen we op weg. We rijden door prachtige afgelegen dorpjes dwars door de bergen die Luang Prabang omringen.
Met de parasol op de fiets, onderweg naar de Kuang Si Falls
Na 45 minuten hebben we 25 km afgelegd en arriveren we op de plaats van bestemming. Helaas krijgen we maar 2 ½ uur de tijd om hier rond te brengen. Dat blijkt uiteindelijk te kort te zijn om en helemaal naar de top van de grootste waterval te klimmen en ook nog de twee caches te doen die hier zijn.
Springen in de waterval
We lopen eerst langs alle watervallen, kijken hoe mensen ervan afspringen en maken foto’s van de enorme hoeveelheid water die hier naar beneden komt. Daarna gaan we op zoek naar de cache die bij de “Tiger” verborgen moet zijn. Helaas is de Tiger er niet meer dus lopen we naar de opvangplek van Black Bears en vragen daar naar de “Kong” , wat dat ook mag zijn. Tot onze verrassing krijgen we de Kong en even later zijn we deze cache, met heel veel travel bugs, onder het toeziend oog van negen Asian Black Bears aan het loggen. Helaas blijkt onze tijd bijna verstreken te zijn en lopen we langs mooie bergpaadjes terug naar onze wachtende TukTuk. We hebben gelukkig nog even de tijd om bij een stalletje een shake en wat gebakken banaan te kopen en rijden daarna weer terug naar de stad. Na nog wat ronddwalen over de market en wat praten met Lisa, een Braziliaanse en Ken en Heather uit Canada eten we nog lekker bij Khmu en verblijven de rest van de avond op ons balkon. Ondanks de nabijheid van de grote Mekong zijn hier geen muggen. Het kan ook zijn dat deze, voor we ze zien, worden opgegeten door de vele Gekko’s. Overal hoor je hun luide roep “gekkoo” weerklinken in de nacht. Na de koude van vanmorgen (nu ja, het was 21 graden) is het inmiddels gelukkig weer wat warmer geworden (24 graden).