Washington, Oregon, Idaho en Wyoming

Washington, Oregon, Idaho en Wyoming,  15 tot 27 augustus

 

Vrijdag 18 augustus rijden we pas weg nadat ik eerst nog een teiltje bramen heb geplukt. Er hangen er hier zoveel van dat ik alleen de dikke vette exemplaren pak maar desondanks ben ik nog geen 40 minuten bezig om mijn hele teiltje vol te krijgen.  Nu hebben we de komende dagen tenminste volop gezond fruit. Helaas geef ik de verkeerde weg op aan Dick, hij voert weliswaar een deel door Mount Rainier National Park maar niet langs het Visitor Center zodat we geen stempeltje kunnen halen.

Het is een schitterende dag en gelukkig zien we vanaf een uitzichtpunt Mount Rainier afsteken tegen een staalblauwe lucht. Een van de wegen die we willen nemen is afgesloten vanwege branden dus rijden we een andere schitterende weg die ons langs snelstromende riviertjes en door schitterende dalen leidt. Uiteindelijk komen we in een veel breder dal waar volop fruitbomen staan en wat naar de Columbia River leidt.

 

Een prachtig park langs deze rivier is helaas al vol maar aan de andere zijde van de rivier over de brug, in Umatilla, in de staat Oregon, is wel een plekje beschikbaar op de campground. Het is een dry-camp plek zonder enige voorzieningen en derhalve goedkoper maar dat vinden we wel aangenaam. We zien een schitterende zonsondergang over de Columbia River en genieten van het buiten zitten want tot laat in de avond blijft het 30 graden.

 

Zaterdag zoeken we eerst een laundromat op om weer eens wat kleding en beddengoed te kunnen wassen terwijl Dick de gaskraan onder handen neemt die weer kuren vertoont. Wat daar toch mee aan de hand is? Als ik klaar ben met wassen heeft Dick de gaskraan vervangen en werkt alles weer naar behoren en na wat eten gekocht te hebben rijden we verder naar het zuiden richting Weiser, Idaho waar we de Eclips willen gaan bekijken. Omdat het erg warm is buiten zoeken we begin van de middag al een plekje en in Emigrants Springs State Park is zowaar plek tussen de hoge Spruce bomen. Het is er heerlijk koel en we genieten van het buiten zijn.

Inmiddels hebben we ontdekt dat ook het glas van een van onze koplampen kapot is gegaan (door een opspringende steen) dus terwijl ik bezig ben met administratie en mijn verhaaltje voor de website gaat Dick provisorisch de lamp repareren. Een andere lamp zullen we toch echt uit Nederland moeten meenemen want dat is hier niet te koop.

Omdat Dick toch met duct-tape aan de gang is, dat blijkt een onmisbaar hulpmiddel als je onderweg bent met een camper, plakt hij meteen het dakluik van de douche af want de zijkant ervan is zodanig gerafeld door de boomtak, dat het toch niet meer geopend kan worden. Opnieuw zitten we tot laat in de avond buiten vanwege de heerlijke warme temperaturen. Natuurlijk is er geen kampvuur want open vuur is met deze droogte echt in de ban.

Veel mensen die hier staan zijn gekomen om de Eclips te zien en vragen aan elkaar waar de beste plek zal zijn om dit schouwspel te bekijken. Met name de mensen die niets gereserveerd hebben blijven hier hangen want zuidelijker blijkt het erg druk te zijn. Ach we gaan wel zien waar wij komende nacht terecht kunnen. In het slechtste geval slapen we ’s nachts bij een Walmart en rijden maandagochtend naar een landweggetje om de Eclips te bekijken. Zondag 20 augustus gaan we bijtijds op pad om de drukte voor te zijn van de mensen die naar hun Eclips bestemming rijden.

We besluiten bij Huntington, Idaho de I-84 te verlaten en binnendoor naar Weiser te rijden. Langs de weg komen we regelmatig grasvelden tegen met borden waarop “Eclips parking” staat. Een groot grasveld vlak voor Huntington ziet er veelbelovend uit en ik vraag aan de enkele mensen die er staan wat ze betalen. Als het antwoord “100 dollar” is verschiet ik van kleur. Wel heel erg veel geld voor een plek op een grasveldje zonder enige voorziening dus rijden we door langs de Snake river.

We zien op een gegeven moment enkele campers langs de rivier staan op een braakliggend stuk grond. Terwijl we ons afvragen of we hier ook kunnen gaan staan komen er mannen langs van Bureau Land Management en die zeggen dat dit Federal land is en het toegestaan is hier te overnachten. De sheriff die even later ook langs komt rijden, bevestigt dit dus we aarzelen geen moment en gaan op dit droomplekje staan.

Er is enorm veel ruimte en van onze buren Katrina en David horen we dat we precies in het centrum van de Eclips staan. David laat op zijn Ipad de baan zien die de zon morgen zal afleggen. Alhoewel we nu niet een Eclipsfeest meemaken wat twintig kilometer verderop in Weiser wordt gehouden, kunnen we niet anders dan tevreden zijn met deze super plek. Het is hier ook niet zo extreem druk als op andere plekken en daarbij mogen we hier gratis staan.

De rest van de middag kletsen we gezellig met onze buren, zitten heerlijk buiten in het warme zonnetje, de temperatuur komt boven de 30 graden uit dus ik verbrand en we lezen heerlijk.  We hebben echt geluk met deze schitterende plek, die we met elkaar inmiddels omgedoopt hebben tot “Eclips Camp”. Ik werp nog even een blik in de rivier want wil even zwemmen maar de eerste meters langs de kant lijken op een papperige, groene alg-massa en ziet er niet aanlokkelijk uit om doorheen te lopen. Daarbij heb ik net een andere buurman geholpen met het in de rivier gooien van een tiental dode, stinkende en half gefileerde grote Catfish (het leek alsof er een lijk lag te rotten), dus een duik in de rivier is er niet bij.

Maar met het aangename gezelschap van de andere neergestreken “Eclips Hunters” is het hier goed toeven. Tot laat in de avond blijft het warm en we zijn blij dat er als we om tien uur naar bed gaan een windje gaat waaien zodat het in de camper kan afkoelen. We zijn niet helemaal zeker van de juiste tijd. Hier op de grens van Oregon en Idaho geeft onze GPS mountain time aan, een uur later dan de Standard Pacific time die Oregon heeft. Ach, morgen is dat van geen belang want we zien wel wanneer de zon gaat verduisteren. Wel maken we ons nog even zorgen als eind van de middag zware bewolking komt binnendrijven en de zon versluiert. Als dat morgen maar niet het geval is. Gelukkig zien we de wolken later weggedreven worden door de wind en als ik ’s nachts enkele malen wakker word kan ik door ons doorzichtige dakluik een schitterende sterrenhemel bewonderen.

Maandag 21 augustus is iedereen om ons heen al vroeg wakker. Er heerst een gespannen afwachtende sfeer en het is gezellig. Iedereen kletst met elkaar. De wolken zijn allemaal verdwenen en niet teruggekomen en om ons heen is de lucht staalblauw. De camper van onze buren David en Katrina blijkt een middelpunt te zijn. Dit komt ook omdat hun vrienden Jules en Pam, die inmiddels ook gearriveerd zijn, met een verrekijker de zon op een scherm projecteren. Heel handig want nu kun je meteen zien of er al een stukje zon verdwijnt. Er vormt zich een groepje wat blijft praten met elkaar en Josh en Megan voegen zich erbij. Josh is een professioneel fotograaf, wel erg fijn want mogelijk kunnen we een paar van zijn foto’s krijgen. Ik blijk met mijn camera niet in staat foto’s van de steeds meer afbrokkelende zon te kunnen maken.

Ondanks het feit dat ik mijn speciale Eclipsbrilletje voor de lens hou blijft de straling van de zon zo fel dat ik alleen een vurige bol als resultaat te zien krijg. De tijd vliegt maar om 10.12 uur wordt het eerste hapje uit de zon genomen en steeds verder verdwijnt de zon. Iedereen heeft zijn Eclipsbril op om van dit magische moment te genieten. Omdat de zon steeds kleiner wordt veranderd de temperatuur, het wordt duidelijk koeler en zelfs het licht neemt af en dan van 11.24 tot 11.26 is de hele zon bedekt, het is donker, de temperatuur is met 15 graden gedaald en we zien een witte stralenkrans rondom de maan. Een magisch moment, wat is dit fantastisch om te mogen meemaken. Je voelt je emotioneel en tegelijkertijd opgewonden. Is dat omdat ons leven afhangt van de zon? Ik weet het niet maar als de zon weer tevoorschijn komt en langzaam ons allen weer opwarmt weten we met elkaar dat dit moment ons voor altijd heeft verbonden. Ik weet nu dat als er ergens een “Total Eclips” is dat (als het maar enigszins mogelijk is) ik ernaar toe ga.

Langzaam neemt de zon weer zijn plek in en om 12.46 uur is er weer een volledige zon zonder happen te zien. We praten nog na met elkaar, wisselen adressen uit, gaan op de foto en van Deborah krijg ik een schitterend Eclips-shirt wat mij altijd aan dit magische moment zal herinneren. Als we na een uurtje de camper instappen om onze weg naar het oosten raken we niet uitgepraat over de Eclips. We rijden de goede kant op naar het oosten want bijna iedereen rijdt de kant op waar wij vandaan komen. Het is heel, heel druk op de andere weghelft en de auto’s kruipen over de bergweg. Net na Banks, in Idaho blijven we op een campground van National Forest staan. Geen slechte keuze want even later lopen alle beschikbare plekjes vol van mensen die zijn omgedraaid en de file de file laten.

 

Deze campground heeft ook een “hotspring”, een klein poeltje langs de rivier maar het is buiten 32 graden dus niet echt fijn om in een hotspring te vertoeven en als het pas tegen 10 uur koeler wordt hebben we geen zijn meer om er nog naar toe te lopen.

Dinsdag 22 augustus komen we erachter dat we het pad van de Eclips volgen. Niet echt handig want het is overal nog heel erg druk met mensen die een paar dagen aan dit evenement hebben vastgeknoopt. Na door een schitterend vallei te hebben gereden arriveren we op een hoogvlakte van de Sawtooth Mountains, vlakbij het plaatsje Stanley in Idaho waar we echt moeten tanken. We boffen want nadat alle brandstof op was doordat er veel te veel mensen waren is er weer brandstof aangevoerd. Wel is ze nog steeds 1 dollar duurder dan normaal maar gisteren was de diesel 1,50 duurder en daarvoor niet te koop.

Overal zie je nog eclips campings, rijen met mobile toiletten in weilanden en het blijkt dat 100 dollar per nacht voor een plekje op een grasveld bij een boer de gebruikelijke prijs was. Door de enorme drukte kunnen we Craters of the Moon National Monument vergeten. We rijden er even in maar auto’s staan op iedere uitwijk rijen dik geparkeerd dus met onze camper is er geen doorkomen aan. Zelfs voor het Visitor Center is geen plaats zodat we maar doorrijden en uiteindelijk vinden we in Leslie een (dry-camp) plaatsje op een camping. Alle andere plekjes zijn nog steeds bezet. Maar wij kunnen dagen zonder enig elektra of water staan dus dat is geen enkel probleem. Na een heerlijke avond buiten, pas tegen 10 uur wordt het koeler, staan we woensdag 23 augustus met kippenvel op, het is slechts 9 graden en bewolkt. Goed dat er nu geen eclips is want de zon schuilt achter de wolken.

Op ons gemakje rijden we naar Rexburg, Idaho, over eindeloos kale vlaktes waar een National Laboratorium gevestigd is (wat ze hier onderzoeken of testen is echter niet duidelijk). Wel is er ook een plaatsje wat Atomic City heet. In Rexburg eten of is het drinken we een heerlijke Sonic milkshake en gaan dan weer eens wassen. Je moet niet denken dat kleding echt schoon wordt. Ondanks het feit dat we onze T-shirts voorbehandelen met vlekken verwijderaar krijgen we niets echt schoon. Het is geen wonder dat veel Amerikanen bij iedere lading wasgoed een halve fles bleekmiddel gooien.

Nadat onze kledingkast weer vol en de waszak leeg is rijden we naar Walmart waar overal dreigend staat dat we er niet mogen overnachten.

Maar als we desondanks toch binnen vragen blijkt het wel toegestaan en zijn deze borden alleen opgehangen voor de eclips. Toen was het niet toegestaan op dit parkeerterrein te overnachten.

Donderdagochtend zijn alle wolken weer verdwenen en schijnt de zon aan een staalblauwe hemel. Bijtijds rijden we weg want we hopen een plekje te vinden in Yellowstone National park. We rijden door een vulkanisch landschap en op de achtergrond zien we de machtige bergen van de Grand Tetons tegen de lucht afsteken.

Als we bij de Westgate van Yellowstone arriveren sluiten we aan bij een lange rij wagens maar net voor elven kunnen we Yellowstone inrijden. Helaas komen we al snel in een enorme file terecht en met een slakkengangetje kruipen we vooruit. Daar de file naar alle waarschijnlijkheid tot aan de kruising van Madison zal duren, 10 mile verderop, draaien we bij de eerste de beste pull-out om en rijden naar het plaatsje West Yellowstone terug.

Daar is het ook erg druk en de eerste paar campgrounds die we afgaan zijn allemaal bezet. Uiteindelijk vinden we in het stadje één campground waar wel een plekje is en daar gaan we staan, drinken een lekkere koffie en gaan dan rondlopen. Het is slechts 18 graden, net warm genoeg om met korte broek en T-shirt rond te lopen. Maar we krijgen het warm van het rondlopen. Dick wil zowaar mee de winkels in en koopt zelfs een mooi bedrukt T-shirt. Natuurlijk zoeken we ook een aantal caches en pas om 5 uur zijn we terug bij de camper. Net op tijd want het begint te onweren en even later gaat het ook regenen. Ach wij hebben een heerlijke middag gehad en zitten droog.

Vrijdagochtend 25 augustus heb ik de wekker om 5.30 uur gezet. We willen bij dag en dauw Yellowstone inrijden om een plekje op één van de campgrounds in het park te vinden. Dat betekent ook dat we direct na het douchen wegrijden. Om 6 uur rijden we Yellowstone in.  Klaarblijkelijk nog niet vroeg genoeg want als we bij Norris op de campground arriveren, vóór zeven uur, staan er al 8 auto’s te wachten op een plekje. Dat lijkt ons erg veel zodat we nadat we een Bizon hebben laten oversteken, omdraaien en doorrijden naar Mammoth Springs, in het noorden van Yellowstone waar we tot op heden nog iedere keer een slaapplekje hebben kunnen vinden. Gisteren hebben we in het Visitor Center vernomen dat deze camping pas om 9.12 uur opvult. Het was dus maar goed dat we gisteren niet doorgereden zijn maar omgedraaid want de campground was allang vol geweest als we er eindelijk gearriveerd waren. Om 7.50 staan we als 5^e in de rij en binnen een half uur hebben we een schitterend plekje op Mammoth campground en even later ontbijten we heerlijk in het zonnetje. Vanaf deze campground kun je goed naar Mammoth Springs wandelen dus na een half uurtje trekken we onze wandelschoenen aan en lopen via een steil bergpaadje naar Mammoth.

Het is erg druk en het lijkt erop of iedereen een Eclips vakantie heeft genomen en in Yellowstone is blijven hangen. Natuurlijk halen we in het Visitor Center een stempel in ons Park Paspoort. Inmiddels heb ik door de enorme hoeveelheiden stickers, (het zijn niet alleen stempels die ik in mijn paspoort plak), een zo dik boek gekregen dat we een tweede paspoort hebben moeten kopen.

Daarna gaan we naar de Mammoth Hot Springs, ditmaal geen Springs waar je nog kunt baden maar terrasvormige formaties ontstaan door calcium-carbonaat, verbazingwekkende formaties en sommige schitterend gekleurd. Ondanks de drukte op de boardwalks is het goed toeven hier. Natuurlijk bewonderen we de kudde Elks die hier zijn domicilie heeft voor we een ijsje in de General Store halen. Het is erg goed ijs en krijgt een plaatsje in de top 10. Wel is het erg groot en met dit ijsje bestaande uit tenminste 4 grote bollen, hebben we meer dan voldoende geluncht. Was het vanmorgen nog slechts 9 graden, inmiddels is de temperatuur naar 32 graden opgelopen.

Helaas niet voor lang want als we terug zijn bij de camper en ik buiten achter de computer aan mijn stuk voor de website wil werken komen er zwarte wolken aandrijven en niet veel later hoor je de donder en begint het te regenen. Gelukkig is het om 4 uur weer droog maar is de temperatuur ook gezakt naar 15 graden, zodat we ’s avonds met lange broek en jas naar het amphi-theater lopen waar een Ranger programma is, waar we alles horen over het water in Yellowstone, waar het naar toe stroomt (de waterscheiding “The Continental Divide” loopt door het park), horen wat erin leeft en wat er gedaan wordt om alleen de “Native” vissen te behouden.

Zaterdag ochtend 26 augustus staan we weer vroeg op want ik wil graag even met tante Ank skypen. Deze campground is slechts 6 mile verwijderd van Gardiner in Montana zodat we een uitstekende ontvangst op onze MiFi hebben. Na gezellig een uurtje met elkaar gekletst te hebben rijden we weg van de campground en gaan in het park rondkijken. Dat moet door de enorme afstanden in het park wel met de camper want als we de fiets zouden pakken komen we nooit meer terug. Eerst rijden we naar de oostkant van Yellowstone, bekijken schitterende watervallen en daarna rijden we langzaam zuidelijker. Als we in Norris willen wandelen in het “Geiser bassin”, blijkt dat helaas niet mogelijk.

Door de enorme drukte is de weg afgesloten zodat we doorrijden naar de Old Faithfull. Wat is er leuker dan op je verjaardag (ja, ik word vandaag 65 jaar) een oude betrouwbare geiser te zien spuiten. Ook hier is het enorm druk maar we vinden gelukkig een parkeerplekje en ook nog een plaatsje op de eerste rij en na slechts 10 minuten wachten kunnen we de spuitende “Old Faithful” bewonderen.

We hebben dit al tweemaal eerder gezien maar telkens blijf je onder de indruk van de kracht van de natuur die water zo hoog weet op te spuiten. Omdat het zulk schitterend weer is, blauwe lucht en 32 graden, gaan we ook een wandeling maken langs de verschillende andere geisers en springs. We boffen want de route die eerst erg druk is wordt rustig als hordes toeristen de andere kant uitrennen om de “Beehive geiser” te zien spuiten. Wij vervolgen gewoon onze weg, hij spuit ook wel zonder ons, nu kunnen we tenminste in alle rust (er is bijna niemand meer op de boardwalk) genieten van de gekleurde pools en springs en andere spuitende geisers.

 

Het eindpunt, de Morning Glory pool, blijft wat mij betreft wel de allermooiste met zijn groen en gele kleuren alhoewel volgens de aanwezige Ranger de kleur jaren geleden echt mooier was toen het middelpunt staalblauw was. Door dat de vele toeristen telkens maar munten in de pool gooiden (wat ten strengste verboden is) is de kleur van het water veranderd en heeft het felblauw plaatsgemaakt voor groen.

 

Pas eind van de middag na een wandelingetje van 11 km zijn we weer terug bij de camper en rijden we terug naar het noordelijk deel van het park. Onderweg willen we eigenlijk nog de “Great Prismatic pool” bewonderen maar dat lukt echt niet. Ook hier is de drukte zo groot dat er geen parkeerruimte beschikbaar is dus laat staan dat wij onze camper hier kwijt kunnen. Na een feestmaal van restjes gehakt met aardappelsalade lopen we ’s avonds weer naar het amphi-theater waar ons alles verteld wordt over beren, hoe ze leven, wat het verschil is tussen een Black beer en een Grizzly en wat je moet doen als je ze onverhoopt zou tegenkomen. Berenbelletjes helpen niet echt, een beer went aan dat geluid en hoort het niet meer, maar luid praten en zingen is beter en mocht je een keer een agressieve beer tegen komen dan is beerspray eigenlijk het enige effectieve middel. Het blijven leuke en leerzame avonden, de ranger avonden op de campgrounds.

Zondag is het al veel stiller op de campground, je merkt duidelijk dat de vakantie drukte teneinde loopt. Omdat we gisteren slechts 2 Buffaloo’s hebben gezien rijden we vandaag naar de Lamar vallei, de weg die naar de noordoostelijke ingang van Yellowstone loopt. Daar moet wildlife te zien zijn. En ja hoor, als we er aankomen raken we direct verstrikt in een enorme kudde Buffaloo’s die bezit hebben genomen van de weg die verder oostelijk voert. Direct ontstaat er een enorme verkeersopstopping want de Buffaloo’s willen niet opzij gaan maar aan beide zijden van de weg staan wel auto’s die de weg voor de zeker honderd Buffaloo’s tellende kudde versperren. Uiteindelijk moet er een Ranger aan te pas komen om de weg vrij te maken en de Buffaloo’s vrije doorgang te bieden, over een lange brug te leiden totdat ze eindelijk aan de overzijde van de Yellowstone rivier de landerijen in kunnen lopen.

Het is fantastisch om omringd te worden door deze massieve beesten, ze voor en naast je auto te zien lopen en te horen grommen en blazen. Ik kan er geen genoeg van krijgen en de camera maakt overuren. Het is niet de enige kudde die we tegen komen want in deze Lamar vallei leven duizenden exemplaren en iedere paar kilometers komen we wel een kudde tegen, vlak naast of op de weg, dus foto mogelijkheden genoeg. We zien zelfs een kudde Pronghorns. Helaas niet de zo gewilde Grizzly’s maar daar is het met een temperatuur van zo’n 30 graden ook te warm voor.

Rond het middaguur zijn we in Cooke city, een oud mijnstadje op 2300 meter hoogte omringd door hoge bergen, het is warm, 30 graden. In 1882 was hier een Stampede toen de mare ging dat er in de heuvels goud en zilver te vinden was. Drie jaar geleden eindigden we hier onze rit over de Beartooth Highway. Een van de mooiste bergwegen ter wereld. We lopen gezellig rond in het stadje drinken er heerlijke cappuccino en kijken wat rond in de winkeltjes voordat we weer terug naar de campground rijden en daar nog lekker even in het zonnetje kunnen zitten en aan ons stukje schrijven voor we wat gaan eten.

Naschrift: De foto’s van de Eclips en Eclips groep zijn gemaakt door Josh en David.